Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verhaal online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 4 juli 2007
Anke, Stephanie en ik bestudeerden al een aantal dagen het eb- en vloedgebeuren aan de Bretonse kust, omdat we aasden op een cache bij een kapel in de zee…
Geocachingverhaal uit het verleden:
259. St. Michel
Maker: velo66
Type: Traditional
Gevonden op: 4 juli 2007
Heideroosjes: Anke en Maartje
Snuffel007: Stephanie
Plaats: St. Michel, Frankrijk
Al in Nederland vond ik St. Michel een erg aantrekkelijk cache. Eentje bij een kapelletje op een klein eilandje voor de kust van Bretagne dat alleen bij eb bereikbaar is. Hmm, interessant.
We bestudeerden het eb- en vloedgebeuren in Bretagne een paar dagen en wisten toen dat we laat in de middag moesten gaan.
In Frankrijk wordt nergens een geschikte parkeerplaats vermeld (in Nederland meestal wel), dus moet je maar zien waar je je auto achter laat en je wandeltocht start. In ons geval was het nog twee kilometer wandelen naar de cache. Niet echt een straf dwars over het strand en “door” een stukje zee. Het laatste stuk was over een rotsachtige “brug” tussen het strand en het eilandje. Ik vroeg me af of dat rotspad echt helemaal onder water zou staan bij vloed. Tussen de rotsen van het pad barstte het van de mosselen en de Fransen liepen af en aan met emmers om ze in te doen. De cache lag ergens verstopt onder een klein stuk rots. Toen ik hem weer wilde verstoppen plette dat stuk rots mijn vinger. Die zag nog een paar dagen blauw, daarna was het over. Maar mijn nagel ziet er bijna drie maanden later nog steeds niet uit.
Anke en Stephanie begonnen daarna aan de terugtocht, ik ben nog verder gelopen naar het kapelletje van Sint Michel. We waren nu zo ver gekomen, dat ik het echt wilde zien, ondanks dat ik niet echt meer gelovig ben. Toen ik er eindelijk was, bleek dat je er niet in mocht, er zat een groot hek voor. Wie bouwt er nou ook een kapel op zo’n afgelegen plek? Ik heb toen maar een rondje gelopen rond het kapelletje. Erachter stond een mooi bord met de windrichtingen erop geschilderd en kon je uitkijken over de zee. Daarna ben ik ook teruggegaan over het rotspad om Anke en Stephanie op het strand weer te ontmoeten. Daarna wandelden we samen terug naar de auto.
Wat ik hier op 4 juli 2019 nog aan toe te voegen heb:
Ja, deze geocachingtocht naar een kapelletje “in” de zee op vakantie in Frankrijk staat mij nog wel bij. En ik had toen inderdaad een hele tijd een blauwe nagel. Er lagen twaalf jaar geleden nog helemaal niet zoveel caches in die omgeving, dus elke Franse cache was echt een hele belevenis voor ons. Ook hadden we nog geen gps met kaart, dus het was een stuk moeilijker navigeren, dan in deze tijd. Als ik nu op Google Maps kijk, zie ik dat er een heleboel caches zijn bijgekomen; geocachers hoeven zich daar niet meer te vervelen. Helaas is deze cache in het archief verdwenen.
Maartjes Moves 