Geocachingavonturen uit het verleden: International Geocaching Day in een galaxy far away

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 18 augustus 2018:

Op de derde zaterdag van augustus is het altijd International Geocaching Day en dan valt er een souvenir te verdienen.

Het verslag:

Het was weer International Geocaching Day. Helaas valt dat altijd op een zaterdag. En waar ze voor andere souvenirs tegenwoordig vaak een heel weekend inplannen, blijft dit toch echt een “day”. Speciaal voor deze dag had ik de traditional Rendierhoeve gesaved, eentje die in onze nearbiest-lijst stond. Het voordeel is natuurlijk wel, dat het in augustus nog lang licht is, zodat je ’s avonds nog op pad kunt. Dus na mijn werk wat gegeten en daarna weer op pad. Op de fiets naar Moergestel en daarna richting het bos achter het Trappistenklooster. Hier ben ik al vaker geweest voor geocaching. Ik liet mijn fiets achter op de parkeerplaats en moest nog zo’n 600 meter wandelen naar de cache. Je kunt hier niet met de auto komen en daar houd ik wel van: een echte traditional zoals het bedoeld is. Ik werd begeleid door de dreunende beats van festival Decibel, wat je hier heel erg goed kon horen. Gelukkig speelden ze een variatie op de theme van Star Wars, dus dat vond ik nog wel leuk. De cache bleek zelfs een echte amnobox te zijn. Helemaal leuk. Ik ruilde een travelbug en logde. Daarna terug gewandeld naar mijn fiets en weer naar huis gefietst om te loggen. Het International Geocaching Day-souvenir plopte keurig op in mijn inventory. We hebben nu 2016, 2017 en 2018 keurig op een rijtje compleet, dus ik ben wel van plan om deze trend voort te zetten als het even mee zit.

Wat ik hier op 18 augustus 2022 nog aan toe te voegen heb:

Ook in 2019, 2020 en 2021 wist ik de streak voort te zetten en het souvenir binnen te halen. In de coronajaren mocht je er wel een heel weekend overdoen. Dit jaar is dat – dacht ik – weer terug gedraaid naar alleen de zaterdag. Dat is aanstaande zaterdag, dus hopelijk gaat het mij lukken om mijn streak weer voort te zetten.

Geocachingavonturen uit het verleden: Op bedevaart door de Duurzaamheidsvallei naar La Trappe.

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 11 augustus 2019

Mijn moeder en ik besloten op “bedevaart” te gaan en door de Duurzaamheidsvallei naar het Trappistenklooster te wandelen om daar een La Trappe te drinken.

Het verslag:

Mijn moeder en ik besloten om door de Duurzaamheidsvallei (een soort van klompenpaden door de weilanden tussen Oisterwijk en Tilburg) naar het Trappistenklooster te gaan wandelen en daar dan een La Trappe te gaan drinken. Een soort moderne bedevaart, zeg maar. We starten vanaf mijn voordeur en begonnen de officiële wandeling bij de Dumoulin-brug over de Voorste Stroom. Mijn moeder zou nog een paar caches kunnen loggen, die ik in januari al gelogd had. Voor mij zouden er eigenlijk geen caches zijn, maar ik mocht proberen om Munzees te vinden onderweg. Mijn moeder vond dus drie caches onderweg en moet nog een keer terug voor de caches die aan de andere kant liggen, aan het andere pad.

De wandeling is niet bijzonder mooi ofzo, het zijn vooral brede paden langs weilanden. Ik kreeg er een beetje hooikoorts van. Wel mooi was het veld met wilde bloemen. We waren al in Landschapspark Moerenburg toen mijn moeder ineens zei dat er een cache lag op het verlaten oude viaduct (er mogen geen auto’s meer over, nog wel fietsen en voetgangers). Ik rukte haar gps bijna uit haar handen (ik had mijn eigen gps niet meegenomen) om te kijken. Ja hoor een nieuwe cache die ik over het hoofd had gezien, genaamd Urban Tilburg. Op een locatie waar in het verleden ook al andere caches hadden gelegen. Natuurlijk wilden wij die cache hebben, dus we wandelden het viaduct op. Het is maar goed dat er een hint bij zat, want anders hadden we de cache waarschijnlijk nooit gevonden, met zoveel verstopmogelijkheden. Nu dus wel.

Daarna gingen we weer naar beneden en wandelden via een soort van tuinpark naar het kanaal en vervolgens naar het klooster. Bij de brug kon ik een Munzee vangen, jippie. Helaas waren alle Munzee-stickers bij het Trappistenklooster zelf te erg vervaagd om nog te kunnen scannen. We lunchten met een lekker speciaalbiertje en werden vervolgens opgehaald door mijn vader.

Wat ik hier op 11 augustus 2022 nog aan toe te voegen heb:

Ondertussen hebben we een mooiere wandelroute naar het Trappistenklooster ontdekt die meer door de bossen loopt. Het nadeel van naar het klooster wandelen is dat je een chauffeur moet hebben die je op op wil komen halen en die dus zelf geen alcohol mag drinken. Daarom gaan we meestal op de fiets naar het klooster als we daar op het terras willen zitten. Overigens ben ik eigenlijk niet zo’n bierdrinker – ik ben meer van de witte wijn -, maar de speciaalbiertjes van La Trappe vind ik zo af en toe wel lekker en het is ook leuk dat het hier zo dichtbij is.

Geocachingavonturen uit het verleden: Genieten in de Waard

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 4 augustus 2013

Mijn moeder en ik wilden een geocachingfietstocht gaan maken door de polders bij Gorinchem, maar even leek het erop dat we geen fietsen konden huren…

Het verslag:

Op het programma vandaag het fietsrondje Genieten van de Waard, deze ligt in de polders boven Gorinchem. Dit is de provincie Zuid-Holland, terwijl het hemelsbreed nog geen 40 kilometer van Oisterwijk af is. We gingen er heen met de trein, die rijdt eigenlijk om vanwege de Biesbosch en je moet vaak overstappen, maar het is niet vervelend om in de trein te zitten, zeker niet als je met z’n tweeën bent.

We zouden het rondje gaan fietsen op een OV-fiets, maar toen we in Gorinchem aan kwamen, gebeurde waar ik eigenlijk al een beetje bang voor was: ze hadden maar 4 OV-fietsen in een box en er was er nog maar 1 beschikbaar. Dat is toch altijd de stille angst als je een OV-fiets wilt hebben: dat ze er niet meer zijn en je daar staat met al je goede voornemens. Ik had voor de zekerheid al wel de avond van tevoren opgezocht waar je nog meer fietsen kon huren in Gorinchem, dus gingen we te voet naar de haven, want daar zouden ze nog wel huurfietsen hebben. Na veel gedoe kreeg mijn moeder een rode huurfiets. Toen waren we dus alweer een uur verder.

We fietsten langs het kanaal Gorinchem uit, in de richting van de Waard. We begonnen met nummertje 10 en dat was meteen al een leuke, want die lag in een beeldentuin. We zochten ons suf, maar al snel bleek dat we het onszelf veel te moeilijk maakten, want zo moeilijk was de cache helemaal niet verstopt. Er stonden wel een heleboel curieuze beelden hier, mijn favoriet was natuurlijk de draak.

De eigenaar van de locatie waar de volgende cache lag, was duidelijk een groot afnemer van de beeldentuin, want hij had midden op zijn terrein een groot hondenhok staan, met daarin een heleboel hondenbeelden. Zag er heel leuk uit, maar ik zou het niet in mijn eigen tuin willen hebben.

We maakten een kleine omweg voor een voortuincache, die erg leuk bleek te zijn. De hint was zoiets als “niet te snel rijden in de metro”. Op de oprit stond een houten hondenhok, waarin een skelter geparkeerd stond. Hierop hingen bordjes die op de hint sloegen. Maar waar zat die cache dan? We reden de skelter uit het hok en ik kroop erin. Ik voelde de cache door een gat, maar daardoor kon hij er niet uit. Bleek dat je gewoon het dak van het hok op kon tillen en dat daar een mega-grote cache onder zat, propvol goodies. Ik haalde er een poppetje uit met een handje op z’n kop. Die heb ik ondertussen al een hele collectie, allemaal uit caches. Ik moet eens uitzoeken waar die poppetjes eigenlijk van zijn (Ok, het zijn dus poppetjes die je bij de supermarkten Digros, Bas en Dirk kon sparen ter ere van het WK van 2010 in Zuid-Afrika. Haha, dat wist ik dus niet dat ze iets met voetbal te maken hebben, ik vind ze gewoon schattig. Volgens mij heb ik er ondertussen best veel. En de genoemde supermarkten zitten niet in de regio waar ik woon.)

Verder met de serie. Er stonden verschillende caches offline, die er gewoon bleken te liggen en ook in goede staat waren. Wij denken dat het onderhoud is overgenomen door een andere cacher, want de eigenaar schijnt zijn handen ervan afgetrokken te hebben. Dat is helaas het lot van veel powertrails. Zoiets is ook bijna niet te onderhouden, maar dan moet je het gewoon archiveren. Hoewel dat bij deze serie wel jammer zou zijn, want die gaat wel door een mooi, landelijk gebied. Polders met veel water en koeien. En langs kleine dorpjes met gekke namen als Vuilendam.

Na een aantal caches van de serie langs smalle fietspaden wilden we de serie onderbreken om een stukje te wandelen. Dit ging langs de caches van de Boerenburenwandeling. Mijn moeder had geen brood meegenomen, omdat ze had gelezen over lekkere hapjes bij de vele theetuinen in deze omgeving. Helaas bleken die dus allemaal dicht te zijn op maandag. Bij deze theetuin liep wel een vrouw rond en die beloofde ons thee, maar wij wilden eerst de wandeling gaan doen. Haha, dit was nog echt geocaching zoals het eigenlijk bedoeld is. Eerst struinden we door de vlindertuin, waar niet echt een duidelijk pad was en ik voelde de hooikoorts alweer opkomen, gelukkig zette die niet echt door. Daarna mochten we dwars door de weilanden en tussen de koeien door, dus weer een paar leuke foto’s kunnen maken. Via de brug naar het zitje achterop het weiland. Hier vonden we een kist vol goddelijke boeken, we dachten eerst dat het de cache was. In deze omgeving wonen nog veel zeer gelovige mensen. We gingen verder en mochten nog een keer onder het schrikdraad doorkruipen en ook nog over een planken bruggetje lopen. Mijn moeder heeft dit dus ook allemaal gedaan; de heldin. Zo vonden we dus 11 caches.

Als beloning gingen we thee drinken bij de mevrouw in de tuin. Ze woont in een prachtig huis, het bleek ook nog een bed & breakfast te zijn. Ondertussen was het al bijna half 4 en we moesten nog een heleboel caches. We wisten nu eigenlijk al dat we de serie niet af gingen krijgen vandaag. Want een OV-fiets heeft in principe geen inlevertijd, maar de fiets van mijn moeder moest uiterlijk om 19.30 uur terug zijn. Toch hebben we nog een flinke inhaalslag gedaan, want we deden nog 16 caches van de serie, nog een semi-voortuincache en nog 3 caches in een doodlopende weg, de Hoogtweg in Ottoland. Langs deze weg groeiden echte abeelbomen. Dit zijn de bomen waar onze achternaam van is afgeleid, dus wel gaaf om dan zo’n laan te zien. We kwamen nog veel meer koeien tegen en hele mooie optrekjes met als gaafste het kasteeltje van Doornroosje, inclusief ridder-theezitje in de tuin en een pop van Doornroosje en dus heel veel bloeiende rozen.

Even leek het erop dat we de hele serie af zouden krijgen, we hadden zelfs al bedacht dat mijn moeder eventueel vooruit kon fietsen om haar fiets in te leveren en dat ik het dan af zou maken en we elkaar dan weer zouden zien op het station (het was nog een kilometer lopen van de fietsverhuur naar het station). Helaas zat tussen nummertje 36 (de laatste) en nummertje 1 (de eerste) van de serie een vrij grote afstand en wij hebben toen ergens een verkeerde afslag genomen. We moesten eigenlijk op de parallel-weg zijn. En die werd van de weg waar wij op reden gescheiden door water. Dus helaas, daar ging het idee om de hele serie af te krijgen. Mijn moeder kreeg het nu erg op haar heupen en wilde terug naar Gorinchem om de fiets op tijd in te leveren. Dus had ik mee te gaan, samen uit, samen thuis. Ze vroeg of ik het jammer vond dat we de serie niet af hadden gekregen. Ja, natuurlijk vind ik dat een beetje jammer, maar het is geen wereldramp, we hadden er heel veel gevonden en het belangrijkste is dat we een leuke dag hebben gehad.

Tot nu toe hadden we het fietsen allebei niet erg gevonden en waren we ook niet vermoeid. Maar ja, het is wat anders als je om de kilometer van je fiets jumpt om een cache te vinden. Op een vrij rustig tempo. Nu zette mijn moeder er flink de vaart in en dan is 8 kilometer nog best een eind. Ook de vermoeidheid begon toe te slaan. Uiteindelijk hebben we toch ruim 50 kilometer gefietst en ook nog een paar kilometer gelopen voor de Boerenburenwandeling. De fiets was ruim op tijd ingeleverd en we slenterden naar het station terug om mijn fiets in te leveren in de box. We misten net de trein, dus moesten een tijdje wachten op de volgende. Kon ik ondertussen de founds tellen. Wow, 43 founds, dat is toch een flink aantal. We wilden allebei nog wel een keertje terug.

Wat ik hier op 4 augustus 2022 nog aan toe te voegen heb:

Pas jaren later ben ik nog eens terug gegaan om de serie af te maken. Toen was ik alleen. Wel ook weer met een OV-fiets. Eigenlijk had ik bij moeten houden op hoeveel verschillende OV-fietsen ik al aan geocaching heb gedaan, haha.

En belangrijker dan het aantal founds is absoluut de gezelligheid.

Geocachingverhalen uit het verleden: NS-wandeling Wezepsche Heide

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 28 juli 2016:

Mijn moeder en ik verbleven een paar dagen in een hotel in Zwolle en vandaag stond de NS-wandeling van Wezep naar Zwolle op het programma. Op de route lagen verschillende geocaches.

Het verhaal:

Ik had ontdekt dat er ook een NS-wandeling liep van Wezep naar Zwolle. Dat leek me ook wel erg leuk om te doen, omdat dat vanuit Oisterwijk veel te ver treinreizen is en we nu mooi terug konden lopen naar Zwolle. Dus ’s morgens na het ontbijt wandelden we naar het station van Zwolle. Onderweg pikten we Baarsjes op, dit was een bijna-onder-water cache in de waterpartij voor een kantorencomplex vlakbij het station. Best wel grappig gedaan, maar de cache ligt wel heel erg in het zicht.

We gingen met de sprinter maar één station verderop: naar Wezep. Dit was geen nieuw station voor ons, want in februari 2015 waren we hier al geweest, toen we per trein een midweekje op de Veluwe zijn geweest. We herkende het station dus nog. Hier begonnen we aan een wandeling, terug naar Zwolle, van zo’n 14 kilometer. Die liep meteen al het bos in langs de spoorlijn, helemaal goed, ik ben meer van wandelen door de natuur, dan van wandelen door een stad. Via het bos kwamen we uit op de heide. Hier vonden we onze eerste cache op de route: Reinwater. Die zat in een putje, bovenop een heuveltje op de heide. Er zat een mevrouw op een bankje en die keek de ogen uit haar hoofd, toen ik het putdeksel opentrok. Toen wij uitlegden wat geocaching was, leek het haar een leuke hobby. Er stond op deze locatie ook nog een Zielige Paddo, dat is een paddo waar de kap af is en waar alleen nog het verbrokkelde, betonnen onderstel van over is. Leverde wel een mooie foto op.

Wij vervolgden onze tocht over de heide en moesten die veel te vroeg naar mijn zin verlaten. Ook omdat hierna een lang stuk over het fietspad volgde, terwijl je volgens mij nog verder had kunnen lopen over de heide. Er loopt op een bepaald moment een snelweg tussen twee natuurgebieden door en die passeerden wij over een viaduct. Vlak na dit viaduct lag een carpoolcache. Best wel grappig om een carpoolcache te voet te doen. Meestal doe je die toch echt met de auto en zijn ze te voet ook niet bereikbaar. Deze dus wel.

We gingen nu weer een bosrijk gebied in, het landgoed Molecaten. We besloten de route iets te verlengen met de multi over het landgoed. Daardoor liepen we sommige padden 2x, maar dat was hier niet zo’n straf, het is een mooi bos. Er stond ook nog een heel oude en grote boom. De cache vond ik meer per toeval, hij lag in een bosje waar slootachtige sleuven in lagen. Ik sprong heel lenig over zo’n sleuf en landde bovenop de plank die bovenop de cache lag. Hoppa, found it. Anders had het nog best lang kunnen duren hier, want er lagen overal bladeren.

We beloonden ons zelf op het terras van Molecaten met een drankje en een hapje. De wandeling ging via statige bomenlanen verder naar Hattem. Onderweg kwamen we enkele fietspaddestoelen tegen, waarvan de nummering volgens mij helemaal niet klopte. Het leek wel alsof er een nieuwe paddo was neergezet, maar dat de oude niet weggehaald was.

In het historische centrum van Hattem bezochten we een paar winkels. Dat hadden we beter wat langer kunnen doen, want toen we het dorpje uitliepen begon het snoeihard te regenen. Als in: clusterregenbui. Ik had mijn regenjas bij en mijn moeder een poncho, maar dat hielp maar een beetje. Eerst stonden we onder een boom, later zijn we naar een flat gerend. Daar stonden we eerst in het portiek bij de ingang, maar van een aardige bewoner mochten we schuilen in de hal van de flat. Daar wachtten we tot de regenbui voorbij was. Ondanks de doorweektheid, besloten we toch nog een klein stukje om te lopen voor de cache in de Minibieb van Hattem. Die was wel de moeite waard, een lekkere, grote minibieb met een keurige cache, waaruit je boekenleggers mocht meenemen.

Onze wandeltocht ging nu Hattem uit, richting de rode brug – de Hanzebrug – over de rivier de IJssel. Hier waren we ’s morgens al overheen gegaan met de trein, maar dan in tegengestelde richting. Nu mocht het te voet. We twijfelden heel lang hoe en waar we de brug op moesten lopen, maar toen we er bijna onder stonden, bleek er een mooie trap voor voetgangers te zijn. De brug is bijna een kilometer lang en komt uit in het buitengebied van Zwolle, hier zie je nog de vormen van de oude vestingwerken. We vonden hier nog twee caches van een serie, maar de hele serie is niet meer gelukt. Op een bepaald moment kwamen we weer uit op inmiddels bekend gebied. We liepen niet meer via het station, maar rechtstreeks naar het centrum van Zwolle om daar een hapje te eten. We zaten eerst buiten, maar werden door een nieuwe regenbui naar binnen verdreven. Gelukkig konden we daarna wel droog terug lopen naar het hotel.

Wat ik hier op 28 juli 2022 nog aan te voegen heb:

Dit was nog in het beginstadium van mijn obsessie voor NS-wandelingen. Ondertussen heb ik ze bijna allemaal gelopen; sommige zelfs meerdere keren. En Zwolle is een erg leuke stad om een paar dagen te verblijven.

Vanaf deze week komen er data aan de beurt voor de geocachingverslagen uit het verleden die ik al eerder heb gehad. Het verhaal van 28 juli 2005 vind je hier.

Geocachingverhalen uit het verleden: kris kras door de Reeshof

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 21 juli 2015:

In de avond besloot ik nog een geocachingfietstocht naar de Reeshof (de vinexwijk van Tilburg) te maken.

Het verhaal:

De #6000ste cache riep naar mij, dus ik besloot tot een avondronde geocaching. Het werd de nieuwe serie tussen de Reeshof en Hulten. Ook wilde ik langs de kinderboerderij in de Reeshof, omdat ze daar bijzondere diersoorten hebben. De vorige keer stond ik voor een gesloten deur. En vandaag helaas weer, er is een gebrek aan vrijwilligers. Als ik in de Reeshof had gewoond was ik onmiddellijk vrijwilliger geworden. Nu is het te ver weg. 

Dan maar aan de mini-trail begonnen, maar eerst kwam ik langs de klim-op cache in de Schipluidenlaan. Die had ik al eens eerder geprobeerd, nadat ik een Marktplaats vondst moest ophalen in deze straat. Toen kon ik hem niet vinden en nu had ik hem binnen een minuut in handen. Zo raar, ik zou zweren dat ik de vorige keer ook al op die plek heb gekeken. Maar goed, hij kan dus van de frustratie-lijst. De mini-trail Reeshof-Hulten-Reeshof ging heel vlot. De meeste wegen kende ik al van andere caches, met name de Zicht op de Zuil-serie. Andere kwamen me minder bekend voor. Het was overal druk met andere fietsers, want het was heel mooi (fiets)weer. De caches waren allemaal vrij snel gevonden.

Na de mini-trail begon ik aan de multi W&E 12,5 jaar getrouwd, een cache over trouwen. Ik was blij dat ik op de fiets was, want het was niet bepaald een boeiend rondje en nu ging het lekker snel. Onderweg pikte ik Middeldijk op, een weinig verheffende traditional (zoals de meeste in de Reeshof), maar ik zeg geen nee tegen een puntje erbij. Ik maakte eerst een foutje bij de trouw-multi en kon hem op die plek niet vinden. Even wat draaien met getallen en toen had ik een betere plek te pakken, waar de cache inderdaad gevonden werd. Fijn, weer een multi erbij.

Ik wilde nog een multi gaan doen, Rondje Koolhoven. De cache verliep voorspoedig, ook hier weer blij met mijn fiets, want grote afstanden tussen de waypoints. De eind-locatie zorgde voor een dikke not-found. Brandnetels en andere prikkelbare planten tussen de twee geluidswal-muren begroeid met klim-op. Wel een kwartier gezocht, maar als je niet goed weet wat je zoekt en op welke hoogte is het ondoenlijk. Dan moet je terug met een grasmaaier en een snoeischaar. Balen dus, die multi was goed uitgekomen voor het multi-doel. Maar je kunt niet alles hebben. Dus begon ik aan de fietsttocht terug naar huis met toch weer tien caches op de teller.

Wat ik hier op 21 juli 2022 nog aan toe te voegen heb:

Pfft, wat een fanatisme; zo’n geocachingronde in de avond komt nu zelden tot nooit meer voor of er moet echt iets in de buurt online zijn gekomen. De kinderboerderij bestaat nog steeds, maar ik ben er nog altijd nooit geweest. Iets voor een volgend Day Zero Project, haha.

Vanaf deze week komen er data aan de beurt voor de geocachingverslagen uit het verleden die ik al eerder heb gehad. Het verhaal van 21 juli 2009 lees je hier.

Geocachingverhalen uit het verleden: geiten en een giraf op Texel?

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 14 juli 2009:

Stephanie, Anke en ik kampeerden een week op Texel en natuurlijk moest het hele eiland leeg gezocht worden. Vandaag gingen we op zoek naar geiten tussen de schapen en ontmoette ik een giraf op Texel.

Het verhaal:

Deze dag was het weer mooi weer en we zijn de hele dag op cache-jacht geweest. Hierbij hebben we bijna het hele eiland rondgefietst, langs heel veel caches voor Stephanie (die wij al hadden gedaan bij een eerder bezoek aan Texel) en ook nog een paar voor ons. Zoals A & N’s Special. Geen idee wie A & N zijn, maar de cache zat leuk verstopt, in een soort van nep-dennenappel.

Bij de uitkijktoren op de Fonteinsnol waren Anke en ik al eerder geweest, dit was namelijk de plek waar drie fietspaddestoelen vlakbij elkaar stonden voor waymarking. We waren toen niet in de uitkijktoren geklommen, maar nu moest dat wel, voor de cache. Die zat heel grappig aan de buitenkant van de trap verstopt. Hij werd weer door Stephanie gevonden. Die heeft deze week de vind-de-cache-als-eerste-competitie ruimschoots gewonnen.

Het was tijd voor mijn twee mysterie-caches. Van beiden was ik er niet van overtuigd dat we ze zouden gaan vinden, omdat van allebei het eindcoördinaat niet zeker was. Anke en Stephanie hadden volgens mij zoiets van: laat Maartje maar doen, wij fietsen wel mee en kijken wel of het wat is.

Voor de ene cache (die ik pas per toeval had ontdekt, 3 dagen voor we vertrokken) moest je een locatie opzoeken op Google Earth. Dat had ik al eerder gedaan en omdat ik wist dat het zoekgebied beperkt was tot een bepaalde hoek van Texel, had ik het nu heel snel gevonden. Het was alleen niet duidelijk waar nou precies die cache moest liggen. Dus ik was bang dat we op de locatie het hele bos uit moesten kammen. Dat bleek mee te vallen. We fietsten het doodlopende pad tussen een weiland en een bos in en op het eindpunt stond een hek en daar lag de cache al bij. Ik was opgelucht dat we deze zo snel gevonden hadden. Nu moest zijn broertje er nog aan geloven.

Voor die cache moest je vijf gefotografeerde locaties op Texel vinden en dan een soort van projectie maken. Een paar foto-locaties herkende ik wel, maar ik begreep niet hoe je die projectie moest maken. Als een ware cache-jager had ik wel alle logjes doorgelezen op zoek naar hints. Ook Anke had dat gedaan. Zo waren we er achter gekomen dat de cache bij een geitenfarm moest liggen. Want op heel veel foto’s stonden geiten. Nou is Texel meer een schapen-eiland en geiten komen niet zo veel voor. Dus had ik gezegd dat ze heel hard “geit” moest schreeuwen als ze er eentje zagen lopen. Ja, dat zorgt dus voor grappige momenten en er werden veel nep-geiten gezien. Uiteindelijk zagen we alledrie tegelijk de echte geiten en Anke en ik riepen om het hardst dat dat de geiten van de spoilerfoto’s waren. Dus wij sprongen van onze fietsen en vonden al snel de cache. Ha, ook deze kon mooi van de lijst.

Nu hoefden Anke en ik nog maar 1 cache en dat was de Havensluis. Deze lag bij een sluisje dat ik al kende van 1 van de foto’s van de Zuidwesthoek Texel. Volgens de meeste logjes was deze locatie moeilijk te vinden. Nou, mooi niet dus. Bij vrijwel elke foto lag een cache van de Caching Texel-serie. Wel een plekje waar je zonder het geocachen niet snel zou komen.

Hiermee waren de Heideroosjes voorlopig klaar met geocaching op het eiland, dus de rest van de dag gingen we langs caches die wij al hadden, maar Stephanie nog niet. We fietsten lekker over een fietspad langs de zee. We maakten een tussenstop in Oudeschild. Anke en Stephanie voor een ijsje, maar ik was geobsedeerd door de giraf… want jawel, zelfs op Texel hadden ze een giraf! Een levensgrote giraf van plastic, die daar stond als reclame voor een of andere tentoonstelling over de Ark van Noach. Hierna gingen we weer verder over het zee-fietspad naar de IJzeren Kaap, een oud vuurbaken. Daarna nog langs molen de Krassekeet en vervolgens terug naar de camping. Voor vandaag hadden we het wel gehad. Flink wat kilometers gefietst. Een hoop caches gevonden en ook nog een paar fietspaddestoelen gespot, die ik later kon claimen op waymarking.

Wat ik hier op 14 juli 2022 nog aan toe te voegen heb:

Texel is het waddeneiland waar ik het vaakste ben geweest. Gelukkig verschijnen er steeds weer nieuwe geocaches, zodat ik ook bij mijn laatste bezoek, in oktober 2021, weer vooruit kon.

Geocachingverhalen uit het verleden: Lingezegen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 7 juli 2017

Na een gesprek voor een stageplek in de ochtend ging ik de rest van de dag per OV-fiets op pad om te geocachen om de datum te redden voor het Geocaching Datum Project.

Het verhaal:

Vandaag had ik een gesprek voor een mogelijke stage in Arnhem (ik heb daar uiteindelijk ook echt mijn stage gedaan). Maar het was ook een 3-cache-datum, de enige overgebleven datum van juli. Dus was mijn idee om daarna in die omgeving te gaan geocachen. Ik maakte me zorgen of ik wel genoeg caches zou kunnen vinden, want het idee was om er minstens 7 te vinden, zodat ik op 10 founds zat. Daar had ik me helemaal niet zo druk om hoeven te maken, want uiteindelijk vond ik 15 geocaches en dan ook nog eens vier verschillende types: virtual, earthcache, multi en traditionals.

Ik heb een zwak voor virtuele caches, omdat ze heel zeldzaam zijn (Aanvulling: er mochten een hele tijd geen nieuwe virtuele caches online komen, maar nu zijn ze soms weer toegestaan, daardoor zijn er nu een heleboel meer. In 2017 waren er nog maar een stuk of 35 in Nederland.) Al heel lang stond die van Arnhem op mijn verlanglijstje, maar met de Walk of Wisdom en de NS-wandelingen van de laatste tijd, kwam ik steeds niet in de buurt van deze brug; de John Frost-brug over de Rijn. Nu zocht ik eerst beneden tevergeefs naar een gedenkplaat, tot ik begreep dat ik op de brug moest zijn. Omdat ik toch over de brug moest fietsen, voor de rest van het programma, sleurde ik mijn OV-fiets de trap op. Het was een erg steile fietsgoot, dus het was een heftig opsleep-moment. Wel stond ik boven aan de trap meteen bij het monument. Er lagen zelfs nog bloemen bij, waarschijnlijk van de herdenking in mei. Ook begreep ik nu waarom hij Pegasus Bridge heet, er zitten allemaal tegels met een afbeelding van het mythische paard ingemetseld. Het is de bijnaam van de brug, vernoemd naar Operatie Pegasus; een militaire operatie in oktober en november 1944 met als doel geallieerde militairen na de Slag om Arnhem vanuit bezet gebied te evacueren over de Nederrijn naar geallieerd gebied, als onderdeel van Operatie Market Garden. John Frost was een luitenant-kolonel van het tweede bataljon van de Eerste Britse Luchtlandingsbrigade. Dit is ook de brug van de film A bridge too far, maar de brug zelf werd niet in de film gebruikt, er is gefilmd bij de Wilhelminabrug in Deventer. Ik beantwoordde de vraag en maakte nog wat foto’s als bewijs. Meestal stellen de vragen bij virtuele caches helemaal niets voor, het is vooral de zeldzaamheid en het oergevoel wat het hem doet bij virtuals.

Pegasus Bridge

Ik fietste door in de richting van Park Lingezegen, dat is een landschapspark wat nog in aanleg is. Onderweg kwam ik langs het gehucht Elden en hier zat een trad verstopt in het plaatsnaambord. Ik moest wel even mijn OV-fiets-van-de-dag als opstapje gebruiken om erbij te kunnen. Toch mooi een extra found.

In Park Lingezegen aangekomen, ging ik eerst voor de earthcache. Op het 0-punt trof ik echter geen informatiebord aan. Dus maar een foto van het water gemaakt. Je moest op de foto met een “verroest” bord met de naam Lingezegen erop en ik had gezien dat die eentje bij de ingang van het park stond. Later bleek zelfs dat ze bij alle toegangswegen stonden, dus bij de eerste die ik tegen kwam een foto gemaakt. De vraag bleek ook al in de tekst van de cachebeschrijving te staan, dus ook op die manier ingestuurd. Beetje apart zo, maar hey, het is een earthcache.

Een cache die Automatiek heet, klinkt in mijn ogen niet zo aantrekkelijk, maar het bleek een automatiek te zijn met allemaal boerenproducten uit de omgeving. De cache zat in een melkbus en ik had moeite om die open te krijgen, maar het lukte. Het was best wel warm deze dag en ik droeg veel te warme nette kleding vanwege dat gesprek. Ik had dorst en besloot om een fruitdrankje uit de automatiek te halen. Het zat alleen in een glazen fles, dus moest ik het meteen opdrinken, want glas is lastig te vervoeren per fiets als je geen fietstassen of zoiets hebt. Maar dan had ik toch even wat vocht op. Het flesje kon ik meteen weer inleveren daar.

Na mijn drankje fietste ik verder, ik deed twee caches bij “monumenten”. De een lag achter een elektriciteitskastje, de minst aantrekkelijke locatie van vandaag. Was ook nog lastig te vinden, want hij zat in de boom, in plaats van op de grond. Wel een schoner idee, omdat het daar vast ook als toilet werd gebruikt. De andere cache lag bij een vaag monumentje, maar ik weet eigenlijk niet meer waar het voor was. Iets met een dijkafsluiting, volgens mij. Cache lag een beetje oneerbiedig achter het monumentje.

Het Liberation Monument was opvallender, groot en op een mooiere, opvallende locatie. De cache lag hier ook een stukje van het monument af, zoals het in mijn ogen hoort. De caches met de naam Urnenmuur vond ik eerst niet zo aantrekkelijk klinken, dacht aan een kerkhof. Maar het bleek om een kunstproject te gaan, met een lange muur en heel veel planten. De caches, vooral die in de muur, zaten vrij sneaky verstopt, maar heb ze wel allebei gevonden. Er was een heel mooi, natuurlijk begroeid afdak, zoiets zou ik wel in mijn imaginaire droomtuin willen hebben. Ik vond het hele park eigenlijk wel inspirerend, ik houd wel van die combinatie tussen natuur en cultuur.

Natuurlijk werd ik spontaan verliefd op de Moeras Hoeders – ook een kunstproject – van grote vogelverschrikkerpoppen, die op Jack uit de Nightmare before Christmas leken. Ze hielden maar liefst drie caches in het vizier, eentje zelfs op de standaard van een Moeras Hoeder. Je moest naar de Hoeders toestruinen en daar houd ik wel van: traditionals die je niet zomaar kan loggen, maar waar je iets voor moet doen. Bij voorkeur te voet of per fiets.

Aan de overkant van het pad lag weer een ander “vakje” van het park en hier lag ook een drietal caches: de vogelpoorten en Huissen #1. Die laatste was een korte multi, maar de vraag ging ook over de vogelpoorten. Dus loste ik die vraag op, vond Vogelpoort #2 op mijn route en vervolgens de multi bij het vogelkijkscherm. Er was ook heel veel water in het park, met allemaal touwen om een bepaald soort waterplant te laten groeien. Zag er heel apart uit. Ik wandelde nog verder naar de tweede Vogelpoort en daarna terug naar mijn fiets. Het was nu tijd om naar het station te fietsen, onderweg bezocht ik nog een supermarkt om iets te drinken te kopen, want ik had vreselijke dorst en ik kon pas na 18.30 uur reizen vanwege de spits en mijn treinabonnement.

Wat ik hier op 7 juli 2022 nog aan toe te voegen heb:

Lingezegen vond ik een verrassend mooi park, ik ben er later nog eens doorheen gelopen (wel een ander stuk) tijdens een NS-wandeling. De Pegasus Bridge heb ik tijdens mijn stage elke keer gezien.

Vanaf deze week komen er data aan de beurt voor de geocachingverslagen uit het verleden die ik al eerder heb gehad. Het verhaal van 7 juli 2007 lees je hier.

Geocachingverhalen uit het verleden: de eerste en enige Oostenrijkse cache

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 30 juni 2013:

Hoe ik onze eerste en vooralsnog enige cache in Oostenrijk vond.

Het verhaal:

Samen met een heleboel andere leden van Kanovereniging Oisterwijk ging ik op kanovakantie in Slovenië. De geocaching-app bestond toen nog niet en ik had volgens mij ook nog geen internet op mijn telefoon. Dus had ik lukraak een paar caches langs de Oostenrijkse snelweg ingeladen. Ik zat in de auto met drie andere leden, die niet aan geocaching deden en ik wilde ook niet te obsessief overkomen. Dus ik had eigenlijk heel veel geluk dat we precies op deze pauzeplaats gingen stoppen om te tanken. Voor de cache moest je een klein stukje lopen en iedereen had wel zin om de benen te strekken na de urenlange autorit, dus zo vond ik onze enige en eerste Oostenrijkse cache in gezelschap van drie gastzoekers. Omdat ik (of Anke) na deze vakantie nooit meer in Oostenrijk zijn geweest is dit nog steeds onze enige found in dit land.

Wat ik hier op 30 juni 2022 nog aan toe te voegen heb:

Wat dat betreft gaat geocaching nu wel veel makkelijker. Er is internet op mijn telefoon. Er zijn diverse geocaching-apps. Als ik nu een lange autorit moet maken en we stoppen ergens bij een tankstation, dan kan ik meteen op de geocaching-app zien of daar een cache ligt. Zo had ik vorig jaar nog een onverwachte found langs de snelweg in Frankrijk, toen we naar huis reden vanaf Disneyland.

In 2013 laadde ik ook nog alle geocaches per stuk in. Voor een vakantie kon ik daar uren mee bezig zijn. Eerst de omgeving verkennen met de geocaching google maps, dan alles waarvan ik dacht dat we er langs zouden komen er één voor één in zetten… Tegenwoordig maak ik een query en kan ik honderden caches tegelijkertijd in mijn gps laden. Ik had toen al wel een gps met een kaart, dat vond ik al heel wat. Alleen was dat een kaart van West-Europa en daar viel Slovenië buiten, dus was het alleen een basiskaart. Het geocachen ging erg moeizaam (en de hoofdactiviteit van die week was natuurlijk kanoën), maar ik was toch heel trots op 7 caches waarmee ik drie nieuwe landen op de kaart zette binnen een paar dagen: Slovenië, Italië en Oostenrijk dus.

Geocachingverhalen uit het verleden: tijgermuggen en heiligen rondom Scherp-Zichem

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 23 juni 2008:

Anke en ik gingen weer eens op slagdag bij de zuiderburen.

Het verhaal:

Mijn droom is nog steeds om ooit als Nederlander Kilocacher (dus 1000 Belgische geocachingfounds) in België te worden. Daarom gingen Anke en ik weer een keer een dagje cachen over de grens.

Mijn keuze was gevallen op Rondje Scherp-Zichem, een relatief nieuwe serie in België die bestaat uit regulars en korte (off-set) multi’s. We hadden het complete Rondje S-Z bij, de serie Brabantia Flandrensis en nog wat oppikkers die daar ook lagen. Het doel was om de 800ste found te scoren die dag, maar eigenlijk hoopten we het rondje compleet af te kunnen ronden en dus heel veel geocaches te vinden. Het verliep allemaal een beetje anders. De caches bleken flinke afwijkingen te hebben. Maar wij hadden de spoilerfoto’s niet mee uitgeprint, die we toch echt nodig hadden (en toen hadden we nog geen telefoons met internet). Daarnaast was T.T. kapot, dus die kon ook al niet mee, we moesten dus op de kaart en de GPS rijden. Ook zonder T.T. stonden we binnen het uur in Zichem. Daar vonden we de eerste cache snel, maar die was al met een afwijking. We gingen verder met de eerste twee BF’s, die we ook relatief snel vonden, na stukjes wandelen.

Hierna ging het fout, er kwamen een hoop not-founds insluipen. Af en toe zagen we het niet meer zo zitten en het dagdoel werd steeds verder naar beneden geschroeft. Het dieptepunt van de dag was de Voortberg. Deze berg ligt zomaar ineens midden in het landschap en is begroeit met een bos. Wij kwamen natuurlijk van de verkeerde kant af en moesten helemaal om de berg heenlopen, voor we er op konden klimmen. Het was ondertussen behoorlijk warm geworden, dus wij zweetten ons te pletter en werden lek gestoken door de grote hoeveelheid muggen die de berg als thuisbasis hadden uitgekozen. Omdat de meeste muggen groot en gestreept waren, doopte ik ze om tot tijgermuggen. Nadat we 3x de berg op en neer waren geklommen, hadden we wel de Dwarf-Doc (van een serie rond de 7 Dwergen van Sneeuwwitje) en de BF-Voortberg gevonden, maar niet de Rondje S-Z Voortberg-cache. Die lag volgens onze berekening aan de andere kant van het spoor, maar daar konden we niet komen vanaf de berg.

Lichtjes gefrustreerd gingen we verder met andere caches. We vonden toch nog wel het een en ander, vooral veel bij kapelletjes, waar ze er in België heel veel van hebben.

Het volgende dieptepunt beleefden we op een andere berg, de Wijngaartberg. Nadat we eindelijk hadden gevonden hoe we over een volgens ons prive-terrein via een hekje op de berg konden komen, konden we de cache niet vinden. We weten nu alles over Leo Leander Bekaert (een staalfabrikant), maar waar die cache nu zat??? Echt geen idee. Voor deze frusti moeten we dus nog eens terug.

Tegen etenstijd kwamen we terecht in het bedevaart-oord Scherpenheuvel. Hier hadden wij even niet op gerekend. Bussen vol heilige oudere mensen werden afgeleverd bij de abdij van Scherpenheuvel. Op straat stonden kraampjes vol met heiligenbeelden.

Wij moesten voor 1 cache ook vragen beantwoorden bij de abdij. Zelfs voor de raampjes van het toiletgebouw stonden heiligenbeelden. Wie waren eigenlijk op zoek naar een frietkot, want we hadden honger. In Scherpenheuvel bleek geen friet te verkrijgen. Pas een paar caches later vonden wel wel een frietkot. Hier kregen we geen grote friet, maar een gigantische friet. Toen we die op hadden, vormde dat genoeg brandstof voor de rest van de caches.

We cachten door tot het bijna donker was, maar toen hadden we lang niet alle caches van het programma gevonden. Dat was een beetje jammer. Goed, ondanks dat deze dag niet helemaal naar wens verliep hadden we toch behoorlijk wat caches gevonden, namelijk 22.

Wij moeten dus nog een keertje terug om de series af te gaan maken. Dat zal waarschijnlijk pas volgend jaar worden.

Wat ik hier op 23 juni 2022 nog aan toe te voegen heb:

Tja, dit soort dagen zou ik nu niet meer doen. Zoveel met de auto rondrijden. Liever een lekkere wandeling met een paar geocaches. Die Voortberg kan ik mij nog goed herinneren en ook de tijgermuggen. En dat heilige Scherpenheuvel ook. Volgens mij zijn we idd nog een keer terug geweest, maar dat weet ik niet helemaal zeker.

Geocachingverhalen uit het verleden: Woudrichem en het raadsel van de hagabor

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 16 juni 2013:

Mijn moeder en ik gingen geocachen rondom het pittoreske plaatsje Woudrichem. Verder aten we hagabor, een geheimzinnig goedje dat uitsluitend in dit plaatsje verkrijgbaar is…

Het verhaal:

Er werd lekker lenteweer voorspeld (zo rond de 20 graden) en mijn moeder wilde ook wel weer eens op geocachingjacht. We gingen al voor de middag op pad om het rondje De Wijde Alm te lopen een natuurgebiedje vlakbij Woudrichem. Hemelsbreed is dit maar 25 kilometer van Oisterwijk af, maar vanwege water in de weg is het met de auto wat langer.

Goed, op het kleine parkeerplaatsje troffen we al een cachemobiel aan (te herkennen aan de travelbugsticker), maar we hebben de bijbehorende geocachers niet gezien. De Wijde Alm is een beek en er liep een fiets/wandelpad langs met 9 caches + een bonus. De caches waren allemaal schoon en droog en zaten grappig, maar niet te moeilijk verstopt. We wandelden op ons gemakje langs de caches en maakte nog een omweggetje naar de eerste cache van de dorpentocht Woudrichem.

Ook leuk op deze route waren de stoelen. Er was een hele grote stoel, die mij direct aan Lord of the Rings deed denken, het leek wel een soort troon voor Saruman, met een rugleuning van heksenbezems. Verder op de route stond nog een setje aparte stoelen, het waren ouderwetse stoelen, gegoten in ijzer. Hier mocht je ook opzitten, dus natuurlijk deed ik dat.

De bonus van De Wijde Alm bleek vlakbij de auto te liggen en werd bewaakt door een uil van hout.

Daarna gingen wij met de auto verder langs de caches van dorpentocht Woudrichem. Die waren allemaal niet zo moeilijk verstopt, dus we hadden de ene na de andere found. Bij de meest bleef ik in de auto zitten om het volgende waypoint in te voeren in de navigatie, terwijl mijn moeder ging loggen. We kwamen zo steeds dichterbij Woudrichem en ook steeds dichter bij de #4500ste cache van de Heideroosjes. Ik vond het kunstwerk van de aanlegsteiger op de dijk bij De Nol bijzonder. Omdat het tegelijkertijd kunstwerk, monument en picknick-locatie was. In de letterlijke en figuurlijke zin een aanlegsteiger dus.

Bij de holle Canadees (ik dacht eerst dat het om de kano ging, maar het was een boom) had ik dan onze #4500^ste found. Halverwege een duizendtal, dus stiekem toch een bijzondere milestone.

In Woudrichem parkeerden we de auto op een gratis parkeerplaats op de vestingwal om de stadscache van Woudrichem te kunnen lopen. Op de wal zelf stonden kanonnen, dus ik kreeg meteen visioenen van een leger van auto’s onder aanvoering van Majoor Mazda die Woudrichem beschermden tegen ongewenste vrachtwagens. Ik heb iets te veel fantasie, ik weet het.

Woudrichem is een mooi en oud vestingstadje, ik ben er al wel eerder geweest, een keer met een schoolreisje en twee jaar geleden toen we de boot naar Slot Loevenstein hadden gemist…

We hebben de multi op ons gemak gedaan en lekker genoten van alle oude gebouwen, bruggen, het water en de vele spreuken op de muren. En we hebben de cache natuurlijk wel gevonden.

Vlakbij de parkeerplaats was een leuk restaurant in een heel oud gebouw, waar we wat gedronken hebben en wat stokbroodjes hebben gegeten met hagabor. We hadden geen idee wat dat was. Het meisje van de bediening legde op een toon alsof we dat beslist hadden moeten weten uit dat het huisgemaakte kruidenboter was.

We zochten Majoor Mazda weer op voor de laatste dorpen-caches en reden ook nog over het hobbelige pad naar het Uitwijksche Veld.

Uiteindelijk hebben we 25 caches gevonden vandaag. Een mooi aantal, een gezellige dag, waarbij we een vakantiegevoel hadden, terwijl we allebei de dag erna weer moesten werken. Ook alles gevonden wat we hebben geprobeerd.

Wat ik hier op 16 juni 2022 nog aan toe te voegen heb:

Woudrichem ja, prima cachedag. Leuk plaatsje. Als mijn moeder en ik op een terras zitten en de menukaart bestuderen hebben we het nog wel eens over de hagabor en dan barstten we in lachen uit.

Geocachingverhalen uit het verleden: Kunst in Ommoord, monsterfile en petticoats

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 9 juni 2011

’s Avonds zouden Anke en ik naar een musical gaan in het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam, maar we besloten om daar al ’s morgens heen te rijden, zodat we nog konden geocachen.

Het verhaal:

Natuurlijk waren we van plan om de hele dag naar Rotterdam te gaan en dan eerst te gaan geocachen. Mijn oog viel op de serie Kunst in Ommoord. De banner daarvan had ik al bij diverse teams op hun profiel zien staan en ondanks dat het stadscaches waren, kreeg de serie veel goede kritieken. We hadden niet verwacht dat we de hele serie zouden kunnen vinden of doen, maar we hadden eigenlijk veel geluk.

We begonnen met de cache bij de olifanten en daarna parkeerden we mijn auto bij het kunstwerk Scheidende wegen en gingen vanaf daar te voet verder. De caches lagen dus allemaal bij of in de buurt van kunstwerken en de meeste waren erg ludiek verstopt. De allermooiste was die van Beestenboel. We stonden bij het hek van een school en hadden alle plastic doppen al van het hekwerk afgetrokken, maar geen cache te vinden. We wilden het al bijna opgeven, toen ik ineens zag dat er een raar woord op het bordje van het hekwerk stond, namelijk GEO. Bleek er te staan dat het een GEO-hekwerk was. En jawel hoor, de cache zat inderdaad verstopt in het bordje. Echt mooi gemaakt.

Verder zijn we ook nog een hele tijd bezig geweest met het openmaken van een erg vastzittende micro in een stoeptegel.

Halverwege het rondje werd ons doel om alle caches te vinden. Omdat sommige zo moeilijk verstopt zaten, hadden veel teams niet alles in 1x gevonden. Ons is dat wel gelukt. Een deel door goed te kijken, een deel door ervaring. Na bijna 3000 founds, hebben we al veel vreemde verstopmethodes voorbij zien komen en dat heeft ons vandaag een paar keer geholpen om sneaky verstopte caches toch te kunnen vinden.

Na de grote wandelronde verplaatsten we de auto naar de kleine wandelronde. Hiervan was de cache in het putje het meest origineel, we kunnen ons voorstellen dat mensen zich hier op deze grasheuvel de pleuris gaan staan zoeken, maar wij kenden deze methode van het MZLE-event en hadden hem vrij snel te pakken.

Voor ons doen hadden we de bonus-getallen goed genoteerd. Er was alleen nog lichte twijfel over een onduidelijk getal, dus hadden we twee mogelijke bonus-locaties berekend. Op de eerste was het al raak. We vonden een sleutel in een vogelhuisje en konden daarmee naar de bonus die in een gigantische nepboom zat verstopt. Dit was wel een staaltje van knutseltalent om u tegen te zeggen. Normaal zijn wij helemaal niet zo van de stadscaches, zeker niet in een grote stad als Rotterdam, maar deze serie bewijst dat het wel kan. Dus een favorite aan de hele serie uitgereikt. Het was nog vrij vroeg in de middag, dus besloten we om ook nog aan de serie Welcome in Rotterdam te beginnen. Dat waren er drie en dan zouden we daarna op zoek gaan de McDonald’s vlakbij het theater waar we eerder hadden gegeten bij een eerder bezoek aan een musical in Nieuwe Luxor. Het waren dan wel nano’s, maar na het voltooien van Kunst in Ommoord, dachten we dat wel aan te kunnen. We kwamen terecht op een vage vergunningshouderparkeerplaats, dus bleef ik in de auto zitten om snel weg te kunnen rijden als dat nodig zou zijn en moest Anke gaan zoeken bij een overvol terras in de buurt. Ze vond hem gelukkig wel.

En dat was meteen ook het einde van het leuke onderdeel van de dag. Al bij het wegrijden uit de straat waar Spido lag, kwamen we terecht in de file. En dat bleek een enorme monsterfile te zijn. Daar hebben we vervolgens 3 uur lang ingestaan, van half 17 tot half 20 en in die tijd hebben we ongeveer 10 kilometer afgelegd. We namen een paar keer de verkeerde afslag (het was echt superdruk, dus het lukte soms gewoon niet om op tijd van baan te verwisselen). Echt, 3 uur lang non-stop filerijden is verschrikkelijk, je krijgt last van je voet, dat wil je niet weten. Het was buiten best wel warm en ik heb geen airco in mijn oude auto. Normaal niet zo’n ramp, maar nu was het niet leuk. Daarnaast hadden we honger en bleek de McDonald’s in rook opgelost te zijn. Het ergste van allemaal was niet de warmte of de honger, maar dat we allebei echt ontzettend naar het toilet moesten.

Achteraf waren we al een keer langs het Luxor gereden en toen hadden we gewoon af moeten slaan, moeten parkeren en daar iets te eten moeten zoeken. Maar dat was achteraf.

Op een bepaald moment werd ik helemaal gek van alles bij elkaar, ben ik zomaar een zijstraat ingereden en daar geparkeerd. We zijn toen een willekeurig café binnen gelopen en al mijn schaamte overwinnend vroeg ik of we daar naar het toilet mochten, tegen betaling. Ik was op dat moment serieus bereid om er 10 euro voor neer te tellen, want ik heb nog nooit van mijn leven zo erg moeten plassen als toen. De meisjes van het café waren gelukkig erg aardig en we mochten gratis naar het ook nog eens mooi schone toilet. Pfft, wat waren wij opgelucht. Daarna via de binnenstraatjes naar het Luxor gereden waar we om tien voor acht ofzo aankwamen, de voorstelling begon om kwart over acht. Vlug omgekleed en nog vlug langs wat eettentjes gelopen, maar dat ging allemaal te lang duren. Dus maar het theater binnen gegaan in de hoop dat ze daar misschien een broodje hadden. Maar die hadden ze alleen in het restaurant en daar mocht je vanuit het theater weer niet in. Dus werd onze avondmaaltijd een achterlijk dure stroopwafel.

De musical Petticoat viel helaas een beetje tegen of misschien hadden we er meer van verwacht, dat kan ook.

Achteraf bleek dat de monsterfile een gevolg was van de openbaarvervoer-staking die dag. Niet alleen wij + vrijwel alle andere theaterbezoekers hadden daar in gestaan, maar ook de Petticoat-bus gevuld met castleden. Zij waren pas een uur voor aanvang in het theater en hadden ook geen avondeten gehad, omdat ze met spoed in hun kostuums moesten. Wat ik dan een fout van het theater vind, is dat ze de hele show niet een half uur later lieten beginnen. Dan had de cast nog iets kunnen eten en wij als bezoekers ook.

Ondanks dat die uren in de monsterfile tot de minste leuke van 2011 behoren, hadden we deze dag wel mooi 18 caches gevonden.

Petticoat, petticoat, in roze, lila, geel of rood

Petticoat, petticoat, dans je beide benen bloot

Wat ik hier op 9 juni 2022 nog aan toe te voegen heb:

Owh ja, die monsterfile! Iedere keer als ik in Rotterdam kom denk ik daar weer aan. Het was echt helemaal niet leuk. Het heeft ook de leukere geocachingherinneringen aan die dag verdrongen. Petticoat zag ik jaren later nog eens in het plaatselijke openluchttheater, uitgevoerd door de amateurvereniging en eigenlijk was dat veel beter en sfeervoller dan de originele uitvoering toen in Rotterdam…

Geocachingverhalen uit het verleden: De parels van Huis ter Heide

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 2 juni 2019

Op een bloedhete zondag loste ik eindelijk de datum 2 juni op voor mijn Geocaching Datum Project met een wandeling door natuurgebied Huis ter Heide bij De Moer.

Het verhaal:

2 juni was de enige overgebleven 3-cache-datum in de zomermaanden. Deze datum is al zeker drie jaar een doorn in mijn oog, maar werk en school belemmerden mij de afgelopen jaren om de datum te kunnen saven voor mijn Geocaching Datum Project. Dit jaar viel de datum dan eindelijk op een zondag en het werd ook nog eens prachtig weer. Met 32 graden zelfs een beetje te warm. Maar ik was ook uitgenodigd voor het feestje in de namiddag, dus ik moest al vroeg op pad. Op zich mocht ik de auto van mijn ouders lenen, maar omdat het zo’n mooi weer was, besloot ik om toch op de fiets te gaan. Ik zat al voor 9 uur op mijn fiets en toen was het al warm. Ik trapte hard door en een uur later stond ik in De Moer, aan de start van de wandeling de Parels in Huis ter Heide. Ik ben al veel vaker in dit – voor een groot deel aangelegd – natuurgebied geweest voor geocaching, maar deze trail was nieuw en ik had hem speciaal bewaard om een datum op te kunnen lossen.

Op dit vroege tijdstip hoopte ik ook dat er nog geen andere geocachers waren, maar er liep toch al een team voor mij. In het begin zag ik ze nog niet, maar ongeveer halverwege kwamen ze in mijn zicht en moest ik een paar keer wachten tot zij doorgelopen waren. Ze waren nogal traag, dus dat ergerde mij een beetje, omdat ik haast had. Maar ja, zij waren gewoon op hun manier aan het geocachen en wie ben ik dan om hun hobby te verpesten? Later, bij het online loggen, zag ik dat er ook nog een aantal teams na mij zijn gekomen, maar daar heb ik geen last van gehad. Er waren nog wel een heleboel gewone wandelaars, waarbij ik steeds observeerde of het mogelijk geocachers waren. Verder hoopte ik de haarbalkoeien (mijn benaming voor Schotse Hooglanders) te zien, ik vermoedde eigenlijk al dat ze bij het water zouden zijn en dat was ook zo. Bij Huis ter Heide zijn een aantal vennen aangelegd als natuurcompensatie. Door deze vennen ligt een loopbrug van houten planken, maar het water stond zo laag, dat die brug niet nodig was. Bij de cache tegenover de brug ontmoette ik een fotograaf die ook wel belangstelling had voor geocaching. Toch leuk als mensen er wel eens van gehoord hebben en er positief over zijn.

Vanaf de brug zag ik de eerste haarballen; ze waren aan het pootje baden. In en bij het volgende ven waren er nog veel meer, het leek wel een waar haarballenwalhalla of haarbaltopia. Er waren ook echt ontzettend veel haarbalkalfjes en er waren ook andere kleurtinten dan bruin, waaronder een bijna witte. Dus ik heb bijna kwijlend foto’s staan maken, ze waren – zoals gebruikelijk – ook helemaal niet bang.

Pootjebadende haarbalkoe

Iets verderop zag ik de kleine uitkijktoren, waar ik ook al een paar keer eerder ben geweest, dus ook nu weer even erin geweest. Dat was dus ongeveer halverwege en daarna volgde er een heel stuk over een breed, grasachtig pad in de felle zon. Ik kreeg spijt dat ik mijn pet niet meegenomen had, want het was echt heel erg heet en zonnig. Gelukkig had ik wel zonnebrand gesmeerd. Ik was eigenlijk blij toen de route weer het bos in ging en ik bescherming had van de bladeren. Alle caches waren trouwens goed te vinden, er stonden ook goede hints bij. In de bonuscache nog travelbugs geruild en wat goodies achtergelaten.

Terug bij mijn fiets wilde ik nog een paar traditionals doen rondom De Moer. Ik begon met Chan’s tradi, wat niet echt een bijzonder plekje was en daarna kwam Chan’s ruilkast, die was wel leuk, want dat was een minibibliotheek. De cache was er heel inventief in verwerkt, via een lade in het puntdak. Ik fietste door naar de Hartenboeren, dit was ook wel een mooi gemaakte cache, maar een beetje een aparte locatie. Ik had op alle deze wegen ook al ooit gefietst voor de 8 van Meelhopper; een fietsmulti. Eerder die week had ik ook nog een online schuifpuzzel opgelost van de kerk in De Moer om het coördinaat vrij te spelen. Ben ik toch nog wel even mee bezig geweest, want je kunt online niet echt puzzelstukjes naast je puzzel leggen, wat ik irritant vind werken. Daarom wilde ik deze mysterie bijzonder graag in het veld loggen. Dat lukte, vond de locatie niet echt heel tof, had een grote bak in of bij de kerk zelf toepasselijker gevonden, maar allez, ik heb fijn gepuzzeld en eindelijk weer eens zelf een mysterie opgelost. Dit was mijn 25^ste cache voor vandaag en ik besloot dat dat een mooie getal was om te stoppen.

Eerst wilde ik er 26 doen, omdat ik dan op #9200 zou zitten, maar het is ook wel handig om nog wat caches in deze omgeving te bewaren voor een andere datumdag. Als er geen wind staat is de te fietsen afstand goed te doen. In ieder geval heb ik de datum 2 juni nu voor eeuwig gesaved, haha. Na mijn fietstocht naar huis kon ik mijn t-shirt trouwens uitwringen; zo erg had ik gezweet. Wij Nederlanders zijn echt niet gemaakt voor dit soort weersomstandigheden, maar toch was het een goede en actieve cachedag.

Wat ik hier op 2 juni 2022 nog aan toe te voegen heb:

Op de bloedhitte na, was dit absoluut een prima en lekker actieve geocachingdag.