Geocachingverhalen uit het verleden: Je kan er langs de grachten lopen…

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 20 januari 2017:

Na een lange dag college moest ik vanwege mijn treinabonnement tot 18.30 uur in Amsterdam blijven. Ik besloot om dan maar wat caches te gaan zoeken om de datum op te hogen.

Het verhaal:

Door de winterse kou van januari, duurde het even voor ik weer eens zin had om te gaan geocachen. En eigenlijk voelde het nu nog als een verplichting, want dit was een 2-cache-datum. Het was een schooldag, dus ik zocht caches uit in Amsterdam. Laat in de middag verliet ik het schoolgebouw. Ik ging eerst naar de Amsterdam Love Bridge, hier was ik 1,5 jaar geleden ook al eens geweest, op mijn allereerste schooldag, maar toen kon ik de cache niet vinden. Ik dacht dat het heel ver uit het centrum was, maar eigenlijk is het heel dicht bij het Rembrandtplein. De hint was veranderd en daardoor had ik de cache nu snel te pakken. De vorige keer heb ik helemaal verkeerd gezocht, want de cache zit dus helemaal niet in zo’n slotje.

Ik besloot nog een andere frustratie van diezelfde dag te proberen: het bankje dat gebruikt zou zijn voor een scène in de film The Fault in Our Stars. Deze cache was helemaal niet moeilijk, want het was gewoon een simpel magneetje onder het bankje, maar de vorige keer werd dat bankje bezet door giebelende fangirls. Hiermee had ik dus twee frustratie-caches opgelost. Ik wandelde verder naar Behind the Monument. Deze cache had ik nog nooit eerder geprobeerd. Hij was ook niet moeilijk, ik had hem snel te pakken. Was ook het mooiste logboekje van de drie. Nu had ik mooi drie founds.

Omdat het ondertussen aardig donker begon te worden, besloot ik om te stoppen. Het was behoorlijk kil vandaag en ik was helemaal koud. Ik houd ook niet echt heel erg van Amsterdam en in de winter ziet alles er daar helemaal grauw uit, dus dan schiet de hele tijd dat sombere liedje van “je kan er langs de grachten lopen” door mijn hoofd. De tijd die nog over was tot 18.30 uur bracht ik door in diverse winkels. Daar was het in ieder geval warmer dan buiten.

Wat ik hier op 20 januari 2022 nog aan toe te voegen heb:

Tja, 20 januari is nog altijd een 5-cache-datum en daardoor onderdeel van het Geocaching Datum Project. Omdat de datum dit jaar dus op donderdag – een werkdag – valt, zal er niets veranderen.

Ondertussen ben ik gelukkig afgestudeerd en hoef ik nooit meer naar Amsterdam. Mijn relatie met de hoofdstad is nooit goed geworden, haha. En owh wat jammer dat er in 2017 nog geen Adventure Labcaches bestonden en dat ik ook nog niet aan Munzee deed…

En ik vind het nog steeds heel oneerlijk dat deeltijdstudenten geen recht hebben op gratis OV. Ik heb zo ontzettend veel reiskosten uit eigen zak moeten betalen, dat gaat echt over duizenden euro’s.

Geocachingverhalen uit het verleden: Carnavalskrakers

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 13 januari 2008:

De jaarlijkse carnavalspuzzel van Purk kwam online en die moest ik natuurlijk oplossen om de lijn voort te kunnen zetten.

Het verhaal:

We zaten al een tijdje te wachten op de nieuwe carnavalscache van Purk. Hij maakt er elk jaar een. Dit jaar viel carnaval heel vroeg, dus wij hadden de cache al lang online verwacht, maar het duurde zo lang dat ik dacht dat hij het dit jaar niet meer ging doen. Gelukkig kwam er toch een. Van de drie carnavalscaches tot nu toe was dit met stip de moeilijkste. Met geluidsfragmentjes van een paar seconden moest je het coördinaat zien te kraken. Natuurlijk waren het allemaal geluidsfragmenten van carnavalskrakers uit het verleden. Het hele gezin is er die vrijdagavond bij betrokken geweest en samen konden we wel een paar liedjes achterhalen, maar lang niet allemaal. Uiteindelijk toch maar naar de kanovereniging vertrokken.

Meteen nadat ik op zaterdagmiddag terug kwam van mijn werk weer verder gegaan met de cache. Na enkele uren had ik van alle liedjes de artiest en de titel ontdekt. Dat viel nog niet mee, al dat zoeken op tekstfragmentjes die in dialect en half onverstaanbaar zijn. Tegen die tijd kwamen de carnavalskrakers me ook mijn neusgaten uit. Als je carnaval aan het vieren bent en dronken bent heb je het niet zo door, maar als je lang naar die teksten luistert hoor je pas hoe onzinnig ze zijn. Vervolgens moest je het jaar zoeken waarin het liedje was uitgekomen en dan het jaartal omrekenen tot een getal voor het coördinaat. Dat was het ergste, want de helft van de liedjes had twee mogelijke jaartallen, de sites spraken elkaar tegen. Ik bleek ook nog een liedje fout te hebben, dat vrijwel dezelfde tekst heeft als een ander liedje…dus ik had al mijn Evince-pogingen er al doorheen gejaagd.

Evince is de coordinatencecker die bij veel mysterie-caches op de pagina staat. Hij controleert je coordinaat of het goed is. En als je het 3x hebt geprobeerd mag je er vijf uur niet op, dus mocht ik tot middernacht niks meer checken. Ik baalde, want ik had mijn zinnen gezet op eremetaal. Die werd trouwens door mijn neus geboord toen een hele groep cachers de cache tegelijkertijd logden.

Ik moest ’s avonds naar een verjaardag, dus had even een paar uur puzzelrust, want ik was er ondertussen al behoorlijk gefrustreerd was. Ik had voor als ik weer op Evince mocht al weer drie mogelijkheden klaar liggen.

Pas ver na twaalven kwam ik weer thuis. Ik kon het gewoon niet laten, ik moest nog even mijn nieuwste bevindingen proberen op Evince. Ook met het idee dat als ze dan alle drie fout waren, ik naar bed kon gaan en dan ’s morgens als ik wakker werd de vijf uur wachttijd weer voorbij waren. Met trillende vingers van de spanning voerde ik mijn nieuwste coördinaat in. Tot mijn grote verbazing gaf Evince groen licht en de boodschap “congratulations, go out and find that cache”. Ik was heel erg blij natuurlijk. Gps nog van boven (lag op mijn slaapkamer) gehaald en de coördinaten ingevoerd, want nu wilde ik ook weten waar hij dan lag. Dat hij ergens in Oisterwijk lag, daar waren we ondertussen al wel achter door de logjes. Binnen heb ik geen bereik met de gps, dus buiten op straat gaan staan. De rest van het gezin lag al in bed en er klonken slaperige stemmen wat ik toch allemaal aan het uitspoken was zo laat :>)

Volgens mijn gps lag hij zo’n 5 km naar links, bezien vanaf onze voordeur. Ergens in de bossen dus. Dat moest dan maar wachten tot de volgende morgen, haha. Na zonsondergang mag je niet in het bos en het is ook veel te donker.

De volgende dag was het zwembadtraining, dus we moesten ’s morgens al op pad. Gelukkig wilde Anke en Pien wel met mij mee. Omdat hij toch in Oisterwijk lag, gingen we eens een keertje ouderwets en sportief op de fiets. Ergens in het buitengebied tussen Oisterwijk en Moergestel konden we de cache opduiken. Al mijn uren puzzelen waren niet voor niets geweest.

Wat ik hier op 13 januari 2022 nog aan toe te voegen heb:

Owh ja, Evince was echt een vreselijke checker met die drie pogingen. Volgens mij mag je tegenwoordig onbeperkt dingen invoeren. Het heet ook niet meer Evince.

Purk heeft de jaarlijkse carnavalspuzzels vol gehouden van 2006 tot en met 2012 en wij hebben ze allemaal opgelost en gevonden. Ze bleven steeds maar een paar maanden online, dus toch leuk om de hele reeks compleet te hebben.

Geocachingverhalen uit het verleden: Het Verborgen Rijk

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 6 januari 2013:

Mijn moeder en ik reisden af naar het Verborgen Rijk bij Sint Oedenrode om de eerste caches van 2013 te zoeken.

Het verhaal:

Voor vandaag was er beter weer voorspeld dan de rest van de week: bewolkt, maar wel droog. Mijn moeder wilde ook graag haar eerste caches van 2013 vinden, dus die ging gezellig mee. We gingen de cache doen die al wekenlang op het programma stond: Het geheim van het Verborgen Rijk van de Murgjes, waarvan we eerder het Vingerhoedsmysterie en het Raadsel van de Watertrol hebben gelopen.

Ook deze cache was weer helemaal van die opzet. Dingen uit de omgeving gebruiken alsof ze in een fantasie-verhaal voorkomen. Een geweldig fantasierijk verhaal erbij over allerlei wezens. Dat is aan mijn moeder en mij wel besteed, want wij hebben een grote fantasie (veel andere cachers klaagden dat ze het langdradig vonden). Meestal zit er wel een lastig dingetje in de caches van de Murgjes, dus we waren de hele tijd blij als we weer een waypoint verder kwamen zonder problemen. We waren zelfs verbaasd dat de eerste waypoints zo voorspoedig verliepen. Pas bij waypoint 8 trad het eerste probleem op. Er stond een soort van breuk in de berekening en we hadden geen idee wat voor waarde het moest zijn. H/D??? Echt geen idee. We hebben er een tijdje staan dralen en het toen maar opgegeven.

Het volgende waypoint was een boom en daar stond een foto van op de beschrijving. Het pad kon ook maar een kant op, dus zijn we het pad afgelopen en op de kruising met het volgende pad stond de boom. Mooi, we konden weer verder. Na de projectie vanaf de boom moest je een mier zoeken. Dit was het waypoint waar de meeste teams de fout ingingen, maar ik had de mier binnen 5 minuten gespot, dus dat ging best voorspoedig. Met het foto-zoektochtje ging het minder goed, maar dat bleek je achteraf ook niet echt nodig te hebben. De cache lag op privéterrein en we werden begroet door een blaffende hond. Gelukkig vonden we de cache snel, het was een doorzichtige bak en ik zag al meteen dat er een 3-Oog-Alien in zat, dus die ging mee naar huis. Toen het bakje open ging bleek er ook nog de zevende dwerg in te zitten. Ik ben al twee jaar lang bezig om de zeven dwergen bij elkaar te sparen, ook dat is ooit een actie van de AH geweest. Ik had er ondertussen al zes bij elkaar gevonden, allemaal uit verschillende caches. Eigenlijk wel jammer dat ik niet heb bijgehouden uit welke caches ze allemaal kwamen. Maar nu heb ik ze dus compleet. Deze eerste found van 2013 kon dus al niet meer stuk. Hij heeft dan ook een favorite gekregen.

Vrijwel meteen na het loggen kreeg ik een mailtje van de Murgjes met uitleg over onze probleem-waypoints. H onder D, betekend dus honderd. Heel simpel eigenlijk, maar net als met die E,T,D….N,T bij de Watertrol keken wij er helemaal overheen. Gelukkig is het toch goed gekomen.

De auto stond trouwens geparkeerd op een privéparkeerplaats bij een geheimzinnig gebouw. Je moest een parkeerticket printen met het logo van de cache en als een soort van parkeerbonnetje in je auto leggen. Dat hadden wij braaf gedaan, maar we kregen wel vreemde ideeën over dat gebouw…

Vlak bij de parkeerplaats lag nog een traditional, dus daar zijn we heen gelopen. Het was een TB-hotel in een achtertuin van mensen. Ze hadden hier heel grappige straatnamen, zoals Koren, Haver en Gerst. Vonden wij wel origineel, de meeste dorpen in Nederland houden er hetzelfde straatnamenpatroon op na. De cache was snel gespot, er zat maar 1 trackable in, een coin die wij geruild hebben. Signal stond erop, dus mijn moeder mocht hem hebben, want die is dol op Signal, de kikker-mascotte van Groundspeak (de organisatie achter geocaching).

We verplaatsten de auto naar de parkeerplaats bij de Kienehoef. Hier was ik al vaker geweest om te geocachen. Er lag hier vroeger een frustratie-multi. Die is gearchiveerd en nu ligt er een nieuwe multi. Ik had hem alleen maar in Eragon staan en helaas had de maker geen html gebruikt, dus alle tekst stond achter elkaar door. Dit maakte de cachebeschrijving nog waziger dan hij al was. Het was heel onduidelijk hoe je aan de waarde voor het eerste waypoint moest komen. Uiteindelijk was het gewoon alfabet-waarde. De rest van de tocht verliep ook niet over rolletjes, we hebben de helft van de aanwijzingen niet gevonden en werden erg afgeleid door alle schattige dieren van de kinderboerderij op het terrein.

Op het einde bakte ik niet veel de berekening, dus stonden we op de verkeerde plaats te zoeken. Aan de zoeksporen te zien, hadden meer geocachers verkeerd gezocht. De zoekplek lag ook erg in het zicht. Mijn moeder kreeg een helder inzicht betreffende de berekening en toen bleek het aan de overkant van het pad te zijn. Daar stuitten we meteen op de cache, hadden we hem toch nog gevonden. Maar caches in de Kienehoef gaan dus nooit zonder slag of stoot.

We wilden de dag afsluiten met een makkelijke cache, dus gingen we nog een traditional doen. Die lag in het parkje achter het gemeentehuis van Sint Oedenrode. Dit was inderdaad een snelle found. Dat gemeentehuis ziet eruit als een kasteeltje, wel een mooi gebouw. Toen we terug naar huis reden zagen we nog allemaal plekken waar we in het verleden ook al gecachet hebben. Leuk, zoveel cache-herinneringen.

En de kop voor 2013 is eraf.

Wat ik hier op 6 januari 2022 nog aan toe te voegen heb:

Grappig dat we hier pas op 6 januari voor het eerst gaan geocachen, nu ga ik meestal al op 1 januari op pad, omdat er een Hello jaar X – souvenir aan verbonden is. Caches van de Murgjes zijn wel altijd leuk en goed verzorgd. De cache Het Geheim van het Verborgen Rijk bestaat trouwens nog steeds, dus hopelijk heb ik nu niet teveel spoilers weggegeven… Voor de liefhebbers: cachecode GC3KC78.

Geocachingverhalen uit het verleden: Heel veel honden uitlaten.

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 30 december 2016

Ondanks het ijskoude weer gingen Anke en ik heel veel honden uitlaten in Terheijden.

Het verhaal

Er was in 2016 nog maar 1 record te verbreken: dat van de meeste caches in een jaar. Dat staat op naam van het jaar 2011, met 941 founds. Maar…vandaag hebben we wel 2010 van plek 2 afgejaagd. 2010 stond al jarenlang op de tweede plek met 922 founds. Maar daar zijn we vandaag dus overheen gegaan en vanaf nu staat 2016 op de tweede plek met 926 founds.

Vandaag hadden Anke en ik nog een leuke dag met het rondje Who let the dogs out? Bij de naam van deze cacheserie moest ik denken aan dat foute, seksistische hitje van de Baha Men. Deze cacheroute ging gewoon over echte honden. We hebben het tijdens de wandeling dan ook vooral gehad over bekende honden uit het heden en het verleden.

Voor de bonus moest je hondenrassen raden en dat zou alleen voor echte hondenkenners zijn. Maar uiteindelijk viel het wel mee. Van de zes hondenrassen kon ik er vier zo opdreunen. En de andere twee vonden we snel via internet. Daarmee konden we de bonus, genaamd Top Dog, ook vinden. De caches waren allemaal redelijk snel gevonden, naar een enkele wat langer moeten zoeken.

Terheijden is best een mooi dorpje. We moesten door een weg met een verbodsbord, dus ik vroeg twijfelend: “Mogen we hier wel in?” Anke antwoordde heel droog: “Ja, want wij hebben geen wielen.”

Het stukje langs het riviertje de Mark was het mooiste. Daarna loop je langs de Schans, dat is een vestingwerk uit de tijd van de 80-jarige oorlog.

Onderweg pakten we ook I love geocaching in Terheijden mee, die lag mooi op de route. We moesten 18 caches om dit jaar tweede te laten worden. Na de honden-serie stonden we op 15 founds, dus we moesten er nog 3. We besloten dus ook nog het Rondje Put te gaan doen, dat was maar een kort rondje. Onderweg kwamen we nog langs de Carpool Terheijden, maar dat was een zeer vieze locatie; wat een ranzige zooi kunnen mensen er toch van maken.

Rondje Put was een kort maar krachtig rondje: 5 caches. Daarmee haalden we dus de tweede plaats. Het was heel druk rond de put, met mensen en honden, dus ongezien loggen was vrij lastig.

Verder was het vandaag heel erg koud, maar net boven het 0-punt.

We waren ook nog vroeg in de middag thuis, dus kon ik meteen loggen. We gaan het jaar 2016 uit met de teller op 7127 founds. Whoop whoop!

Wat ik hier op 30 december 2021 nog aan toe te voegen heb:

Dit was ondanks de kou best een leuk wandelrondje. Het jaar daarop – in 2017 – verbraken we het jaarrecord, maar 2016 staat nu nog steeds op de derde plek (tenzij we er in 2021 nog overheen gaan, maar ik heb deze blog al ingepland in september, dus dat weet ik nu nog niet).

Geocachingverhalen uit het verleden: Hardlopende fiets?

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 23 december 2013

Omdat ik een hekel heb aan hardlopen, besloot ik de hardloop-serie per fiets te gaan doen.

Het verhaal

Er was een nieuwe serie caches bij Boxtel. De serie heette Hardlopen en lag langs de hardloop-route van de maker. Maar ik heb een hardgrondige pesthekel aan hardlopen en ging lekker fietsen, want dat vind ik wel leuk. Er was geen bonus, dus het maakte niet uit in welke volgorde ik dit ging aanpakken. Nummertje 4 lag het dichtste bij vanuit Oisterwijk, dus werd dat de eerste. Bij de eerste even moeten zoeken hoe de cache verstopt zat, maar het bleken allemaal kleine rolletjes te zijn in het randje van een verkeersbord. Dat was dus bij alle 10 het geval. Ze waren niet heel nauwkeurig ingemeten, dus als er meerdere borden bij elkaar stonden wat langer moeten zoeken. Ook waren de rolletjes lastig uit de kokertjes te krijgen, dus moest ik steeds mijn pen demonteren om met het veertje de logrol eruit te trekken. Maar ach, in 2 uurtjes even 10 founds scoren is best lekker. Meteen mijn beweging en mijn portie buitenlucht voor vandaag gehad.

Wat ik hier op 23 december 2021 nog aan toe te voegen heb:

Onbewust redde ik met deze actie ook meteen de datum. De serie verdween vrij snel alweer in het archief. Al dat onderhoud aan nano’s zal wel te veel moeite hebben gekost.

Ik heb nog steeds een hekel aan hardlopen (en kan het ook niet lang meer sinds mijn kniekneuzing), maar fietsen doe ik nog altijd veel.

Geocachingverhalen uit het verleden: Rondje Tilburg per fiets

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 16 december 2014

In de ochtend had ik een introductie bij een bedrijf waar ik een paar maanden heb gewerkt via een uitzendbureau. Omdat ik toen toch al in Tilburg was, besloot ik om in de middag een paar geocaches mee te pakken.

Het verhaal

De eerste was Op de koffie bij het JEL-team, een cache in een bosje langs het fietspad, die verstopt zit in een thermoskan. Ik had eigenlijk verwacht dat het een voortuincache zou zijn, dus ik vond dit eigenlijk fijner.

Door naar het Meisjes en de Draak, die ik vooral door de draak in de titel van de cache, graag wilde vinden. Hij ligt in het bosgebied de Kaaistoep achter de wijk de Blaak. Helaas waren de Schotse Hooglanders niet te zien, maar op zich vond ik de locatie van  de cache wel ok.

De korte multi Burgemeester van de Mortel stond al heel lang op het to-do-lijstje, maar het sprak me niet zo aan, een multi midden in een woonwijk. In het kader van meer multi’s in de lijst, moest hij er vandaag toch aan geloven. Het viel eigenlijk wel mee, wat vragen beantwoorden op het plein en daarna een liftconstructie aan het balkon van een flat. Gelukkig waren er op dat moment geen mensen, dus voelde ik mij niet zo bekeken. De kleine cache zat tjokvol trackables, dus ik heb er brutaalweg een paar meegenomen. Achteraf bezien had ik ze best allemaal mee kunnen nemen, want toen ik ging loggen bleek de cache die dag nog te zijn gearchiveerd.

De avond ervoor had ik Kittens opgelost, een makkelijke mysterie over de volgorde waarin een nestje kittens was geboren. Zulke puzzels kan ik wel aan en vind ik nog leuk om te doen. Het was een voortuincache in zo’n typische Tilburgse volksbuurt. Gelukkig is het daar vrijwel uitgestorven op een doordeweekse dag. Ik besloot mijn cache-tocht met het loggen van de derde Kerkenroute-cache. Ik vind niet echt dat die caches iets toevoegen, maar ja, ze staan in de nearbiest-lijst, dus moeten gevonden worden. Zo had ik relatief snel vijf caches gescoord.

Later bleek dat dit de laatste caches van 2014 waren; de rest van het jaar moest er gewerkt worden en waren de weersomstandigheden erg slecht.

Wat ik hier op 16 december 2021 nog aan toe te voegen heb:

Pfft, wat maak ik mij hier nog druk om de nearbiest-lijst. Tegenwoordig boeit mij dat niet meer zo; als een cache mij niet leuk lijkt, doe ik hem gewoon niet. Er zijn genoeg andere om uit te kiezen.

Geocachingverhalen uit het verleden: Disney/Pixar op de Nieuwe Heide

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 9 december 2013

Ik ging per trein naar Best voor een wandeling over de Nieuwe Heide langs Disney/Pixar caches.

Het verhaal

Het idee was om op pad te gaan om verschillende doelen te vervullen; het verbeteren van de 1-cache-datum, geocachingfound #4700, 400 founds voor 2013 en het totaal voor de maand december over de 200 founds halen (dat is dus voor alle december-maanden van het begin af aan, het was de enige maand met minder dan 200 founds). Al een hele tijd wilde ik de At the movies-serie in Best gaan doen. Ik vond het alleen net iets te ver fietsen. Dus besloot ik om met de trein te gaan en dan vanaf het station te lopen. Het was ongeveer 2,5 kilometer wandelen vanaf het station naar de eerste cache. Gelukkig was er een loop/fietsbrug over de snelweg, waar zelfs flink gebruik van werd gemaakt. En er was ook nog een fietspaddestoel die ik kon waymarken, dus mijn wandeling begon goed.

De At the Movies-caches liggen allemaal in het gebied van de Nieuwe Heide, daar was ik al vaker geweest voor andere caches, in het bijzonder voor Natuurwandeling Nieuwe Heide, de eerste found van 2011. Het was druk in het gebied met wandelaars en honden. Ook waren ze bomen aan het kappen rondom het Langven, dus ik vreesde voor de caches die in dat gebied lagen. Maar de caches waren er allemaal nog, ze lagen er keurig bij, met logrollen in het thema van de film en allemaal schoon en droog. Ook werden er hints gegeven, wat het zoeken nog wat versnelde, ik vind het altijd wel prettig als er een kleine hint wordt gegeven. Ik hield de volgorde aan die werd aangeraden bij de bonus-cache, maar ik was halverwege begonnen. Dat werd dus bij de bonus-cache een probleem, want toen moest ik 750 meter terug lopen, maar dat had ik ervoor over de serie compleet te krijgen.

Goed, ik bereikte de bonus, die aangekleed was met het blikje van een bioscoop-bon en ruilde trackables. Daarna begon ik aan de wandeltocht terug naar het station van Best. Ik had ook mijn dagdoel nog niet bereikt, dus er moesten nog een paar caches gevonden worden. Ik had Met Stip op de kaart…Best al opgelost, een mysterie waarbij je alleen maar een projectie hoefde te maken. Ik vond de cache bij een boom in een parkstrookje.

Vanaf daar liep ik naar de start van de korte multi Speeltuinronde 1. Die liep dus langs de speeltuintjes in de wijk en de route liep ook nog langs de voortuincache Mijn hobby’s. Dus die ook nog meegepikt. De speeltuintjes waren wel leuk, maar werden helaas misbruikt als hondenuitlaat, waardoor ik bij speeltuin 3 met de eerste voet in de stront trapte en bij speeltuin 4 met de andere voet. Ook vond ik dat de cache niet zo heel kindvriendelijk verstopt was in de geluidsdempende muur langs de spoorlijn.

Het was wel fijn dat het station ondertussen al in zicht was. Ik stapte in de trein met mijn stinkende hondenstrontschoenen, dus thuis wachtte nog het vervelende schoonmaakklusje op mij. Gelukkig kon ik mezelf troosten met het feit dat ik wel alle gestelde doelen had vervuld.

Wat ik hier op 9 december 2021 nog aan toe te voegen heb:

Whaha, ook acht jaar geleden was ik dus al bezig met het Geocaching Datum Project en maandaantallen en andere doelen. Wat dat betreft is er nog niet veel veranderd, behalve dan dat er nu geen 1-cache-data meer zijn, de laagste aantallen zijn twee 3-cache-data. Ook heeft december niet meer het laagste aantal founds, dat is nu februari.

Die wandeling vanaf het station naar de Nieuwe Heide heb ik ondertussen zo vaak gemaakt, dat ik hem zo’n beetje kan dromen. Maar het is een mooi gebied om te wandelen en er verschijnen steeds weer nieuwe geocaches. Die At the Movies-serie zit ondertussen al lang in het archief.

Geocaching uit het verleden: het Vingerhoedsmysterie

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 2 december 2011

Mijn moeder en ik gingen naar Oirschot voor een poging om het Vingerhoedsmysterie te doorgronden.

Het verhaal

Mijn moeder had de hele maand november niets aan geocaching gedaan, dus het was hoog tijd dat we weer eens een geocaching-date hadden. Ik wilde graag de Verborgen Magische Wereld gaan doen, een cache in Veldhoven die al een paar keer is opgeklommen naar de eerste pagina van de nearbiest-lijst. De route liep door wat ik het “ufo-park” noem, een park waar alles in cirkels is aangelegd. Ik heb hier ooit een traditional gedaan, Bomruiming Meerveldhoven. Die passeerden we nu ook, dus kon mijn moeder hem ook nog loggen. Het park is heel speels aangelegd, met speeltuinen, weiden met koeien, stapstenen over de beek (wat mijn moeder vreselijk eng vond), een uitkijkheuvel in het midden van het park, een bos.

We bezochten zo’n beetje alle delen van het park en konden alle vragen beantwoorden. We waren best overtuigd van onze antwoorden, maar de checksum klopte niet. Volgens de logjes hadden onze voorgangers daar ook last van. Dan toch maar gaan kijken op ons berekende punt, maar daar vonden we niets, alleen een heleboel modder. Nog wat door het bos gelopen op zoek naar een holle boom, maar niets gevonden. Dat was wel even een deceptie. Ook de traditional Oeverzwaluwen was offline, dat was ook vervelend, want die hadden we ook wel willen doen. Met een licht katerig gevoel verlieten we deze cache-area.

Op naar onze frustratie van mei dit jaar. We deden toen de hele serie de 8 van Acht en vonden alles, behalve deze mysterie op het station, omdat we er helemaal niets van begrepen. Later de uitleg per mail gekregen van de CO, maar nu waren we pas weer hier. Nu hadden we de cache snel te pakken en was deze serie helemaal voltooid.

De volgende was een traditional, Boerderij 5. Vroeger lag die in de facking middle of nowhere, maar nu werd het gebouw langzaam ingesloten tussen de snelweg en het oprukkende industrieterrein. De boerderij werd echter nog bewoond door een zeer oud mannetje. Die kwam naar buiten gelopen, toen wij de cache niet konden vinden en heeft ons een handje geholpen. Waarschijnlijk vond hij het maar dom dat wij het niet konden vinden met al onze moderne techniek. Eigenlijk is het best triest dat zijn mooie plekje zo opgevreten wordt door een nieuwe tijd.

Wij gingen door naar Oirschot voor het Vingerhoedsmysterie. Dat was maar een korte multi, maar hij was best lastig. We achtervolgden zogenaamd een geheimzinnige man, maar de vragen waren af en toe heel vreemd opgesteld. Gelukkig waren we samen slim genoeg om alles opgelost te krijgen, zelfs het voorlaatste waypoint in de onthoofde paal. In de cache stond dat je een gratis tweede kopje koffie kreeg in het café Vingerhoeds en daar had mijn moeder wel oren na. Ik wilde eerst niet, omdat we de enige bezoekers waren en dan voel ik mij zo bekeken. Maar mijn moeder is dol op terrasjes, dus toch maar toegeven en over de drempel gestapt. Binnen werd er druk aan de kerstversiering gewerkt. Allemaal met de mysterieuze kleur paars, best wel apart en mooi. De eigenaar was wel heel vriendelijk en wist van geocaching, mijn moeder kreeg haar gratis kopje koffie en aan de muur hing een hele letterkast vol vingerhoedjes, dat vond ik wel grappig.

Als afsluiter van de dag reden we op mijn verzoek nog langs de Uitkijktoren. Ik vind uitkijktorens leuk en wilde graag de caches van deze eigenaar compleet hebben. Deze uitkijktoren in Sint Oedenrode was erg roestig, maar daardoor ook weer kunstzinnig. Een modderig pad bracht ons er naartoe. Mijn moeder durfde niet naar boven, maar ik vind dat juist het hoogtepunt van zo’n toren, dus ik ging gewillig de cache zoeken, die ik na wat rondkijken ook vond.

Hierna moesten we stoppen, omdat het begon te schemeren en mijn meegenomen caches op waren.

Wat ik hier op 2 december 2021 nog aan toe te voegen heb:

Die Magische Wereld hebben we nooit meer gevonden en zit ondertussen al lang in het archief. Een multi niet kunnen vinden aan het einde van een tocht is altijd zeer frustrerend.

Het Vingerhoedsmysterie is helaas ook gearchiveerd, wel pas deze zomer.

Geocachingverhalen uit het verleden: Offline cachen in Wijchen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 25 november 2007

Net als vorige week een verslag uit 2007, omdat er maar 2x op deze datum is gecachet en de andere keer was ik er zelf niet bij, dus daar is geen verslag van.

Vanwege een storing op de website van geocaching, moesten we het doen met geocaches die al in de gps stonden. Daardoor gingen we opnieuw naar Wijchen, waar we vlak daarvoor ook al eens waren geweest.

Het verhaal

Op zondag zouden Anke en ik samen gaan geocachen, maar toen ik zondagmorgen vroeg de cachedag wilde gaan voorbereiden bleek de website offline te zijn wegens onderhoudswerkszaamheden. Het enige wat er op de hele site te zien was, was een plaatje van Signal (de mascotte van geocaching, een kikker met een signaal op zijn hoofd) met een bult op zijn kop. Balen dus, wat moesten we nu? De keuze viel op caches doen waarvan de coördinaten al in de GPS stonden. Zonder verdere hints of print-outs dus, want die hadden we niet.

Eerst gingen we afrekenen met Werk aan de winkel (A2). We wisten al heel lang waar deze cache ongeveer lag. Ter hoogte van Den Bosch zijn ze aan de A2 aan het werken en ergens bij die wegwerkzaamheden lag een cache verstopt. We waren er al vaak over de snelweg langs geraasd, maar de clou was dat je de cachelocatie alleen vanaf een bepaalde binnendoorweg kon bereiken. Team Softie legde ons uit welke afrit we moesten nemen. Dus Anke en ik hadden al eens op de cache-locatie gestaan, maar de cache niet gevonden. Vandaag dan nog maar een keertje terug. Het ding bleek gewoon heel sneaky verstopt te zijn en wij hadden gewoon niet goed genoeg gezocht. De altijd reserve-cache op de lijst, die langzamerhand een frustratie was geworden, was eindelijk gevonden.

Hierna gingen we door voor het TB Hotel in Den Bosch, ook al zo’n cache die heel vaak als reserve op de lijst had gestaan, maar waar we nooit aan toegekomen waren. We moesten op een heel rare plek parkeren en daarna langs een rivier en door een bos met vreemde inkervingen in de bomen lopen voor we de cache gevonden. Die bomen waren best wel eng, alsof er een of andere rare sekte daar een ritueel had gehouden. Voor een TB-hotel zaten er maar heel weinig travelbugs in en ik had geen zin om ze allemaal te loggen, dus maar 1 ding geruild.

Dit keer gingen we over de snelweg naar Wijchen om het rondje af te maken. We hadden nu de ene weg die we de keer ervoor niet hadden gevonden wel gevonden, het bleek een doodlopende weg te zijn en daarom hadden wij die overgeslagen. Het weggetje bracht ons bij de cache. De hint was onder een grote kei, maar het pad werd daar geblokkeerd door een stuk of zes van dat soort exemplaren. Het was nog even zoeken voor we de micro gevonden hadden. Hierna begon het geweldig leuke keren op een heel smal paadje met weinig ruimte. Ik zei een beetje gemeen: “Ja, Anke jij wilde hier in rijden, we hadden ook kunnen lopen.” Maar het lukte haar toch, het voordeel van een kleine auto.

Ik was ondertussen de ingewikkelde eindberekening aan het maken. Die was met allerlei belachelijk grote getallen en een beetje vreemd. Maar het coördinaat wat er uitkwam was op zich wel geloofwaardig, dus we besloten een kijkje te gaan nemen. We belandden bij een of andere vage sportclub. Wij gingen vlug het bos in. Daar bleek de cache gelukkig te zijn. We hadden de serie voltooid. Achteraf blijkt de maker van deze serie nog maar een jongentje te zijn van brugklasser-leeftijd. Dus best knap dat hij dan toch zoiets kan onderhouden al dan niet met hulp van zijn ouders (?).

Wij gingen verder met de Euro Cache en de Theme Cache, twee caches van dezelfde maker die wij in een wandeling oppikten. Omdat het ondertussen was gaan regenen en we in een bos met hoge bomen waren had GPS niet zo’n geweldig bereik en moesten we naar allebei wel even zoeken. Anke vond de eerste en ik de tweede. In de Euro Cache moest je eigenlijk dingetjes ter waarde van 1 euro ruilen. De Theme Cache had elk seizoen een ander thema en je moest ruilen binnen het thema. Maar wij hadden geen ruilmateriaal bij, dus konden niet meedoen.

We eindigden met de Thee Cache, die ons bij een eerdere poging al 50 euro aan een parkeerboete had gekost en die we niet eens gevonden hadden. De enige verkeersboete die ik vooralsnog in mijn leven heb gekregen en nog een erg zure ook, omdat we er nog geen kwartier hebben gestaan… Dit keer kwamen we met de auto vanaf de andere kant en zagen we meteen de objecten uit de hint. Daar lag de cache, maar wel met een dikke vette afwijking van 25 meter. Maar we hadden deze dure cache dan toch gevonden. Je moest er eigenlijk theezakje in ruilen, maar wij hoeven geen thee die al dagenlang buiten heeft gelegen, eerlijk gezegd. Het idee is leuk, maar de uitvoering matig met een lek bakje en een doorgeregende, kapotte plastic zak.

We probeerden hierna nog een cache (Buitensporig), maar die konden we niet vinden, dus reden we maar naar huis. We hadden genoeg van al het op en neer rijden en het was alweer bijna donker.

Wat ik hier op 25 november 2021 nog aan toe te voegen heb:

Owh ja, die vreselijke parkeerboete! Het is nog altijd mijn enige verkeersboete ooit; ik ben heel braaf en heb nog nooit een boete gekregen voor te hard rijden.

Verder zou ik er nu de voorkeur aan geven om de caches tijdens een wandeling op te pikken i.p.v. met de auto.

Geocachingverhalen uit het verleden: Het geheim van Elzenburg

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 18 november 2007

We gingen met acht vrouwen (allemaal familieleden van Anke, behalve ik dan) sterk op pad om het geheim van Elzenburg te ontrafelen.

Het verhaal

Het Geheim van Elzenburg was een nieuwe multi-cache in Vught en volgens de logjes van de mensen die hem al gelopen hadden, was hij erg leuk. We liepen samen met de geocachende familieleden van Anke: team Nopi en team Softie.

Met drie volledige teams moest het ons zeker wel gaan lukken om het geheim van Elzenburg te ontrafelen. Het begon al met een hoop gelach, want je mocht alleen maar op de kleine parkeerplaats bij het startpunt parkeren als je een papiertje op je auto plakte dat je een geocacher was. Je moest ook nog aanbellen bij het nabijgelegen gebouw om te gaan vertellen dat je ging geocachen. Op zondagmorgen om elf uur, deed er natuurlijk geen hond open. Dan maar op pad zonder de toestemming van de Stichting Markgraff.

Het Geheim van Elzenburg is een leuk in elkaar gezette multi-cache. Je doet een soort van cluedo-spel om te weten te komen wat er is gebeurd. Op elke waypoint vind je een aanwijzing. Die variëren van vliegtuigonderdelen tot paspoorten en persoonsbewijzen. We kwamen ook nog langs een klein (privé???)-kerkhof in de bossen, waar we nog nooit van gehoord hadden.

Het vreemdste waypoint was dat waar we een vreemd object tegenkwamen, een sterkte magneet aan een lange kabel. Wij stonden er alle acht vertwijfeld naar te kijken. Op het volgende waypoint werd alles duidelijk: dat was een halve meter diepe schacht en daar moest je dus een magnetisch iets uit opvissen. Iemand rende terug naar het vorige waypoint om de kabelmagneet te halen en zo konden we de aanwijzing opvissen.

We kwamen ook nog langs de cache Jagershagen 2. Ik had die anderhalf jaar eerder al gedaan met HaJaMaToJo en we konden de nicknames nog terugvinden in het logboekje. Wel grappig om dat terug te zien. Nu werd hij gelogd door team Nopi, want team Softie had hem ook al gedaan.

Zo konden we weer verder en kwamen we uit bij een koker met plattegrond. Die werd mooi nagetekend en we kwamen uit bij de ruïne van een huis. Dit bleek dus van de geheimzinnige man uit het paspoort te zijn. In de ruïne vonden we een kist met de laatste aanwijzingen. De cache bleek vlakbij het vervallen huis te liggen. We ruilden uitgebreid travelbugs en coins, want we hadden de voorraad trackables van drie teams. In de cache zat een brief waarin stond hoe we bepaalde items, zoals de magneetkabel moest omschrijven in ons log. Onder luid gelach werden die opgeschreven en later in de logjes verwerkt.

Deze cache is een echt aanrader en heeft een Geo d’or (dit bestaat niet meer, het heet nu Favorites) gekregen van ons.

Wat ik hier op 18 november 2021 nog aan toe te voegen heb:

Veertien jaar geleden en deze cache is nog steeds online en dus nog te lopen! Voor de geocachers onder ons, de cachecode is GC16G40. Aanrader hoor.

Het was ook gezellig om eens met zo’n grote groep te lopen, dat komt nu vrijwel nooit meer voor. Bij zo’n puzzelmulti is het altijd wel handig om over de input van meerdere hersenpannen te beschikken.

Geocachingverhalen uit het verleden: Weg mit dem Speck!

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 11 november 2017

De titel verraadt het al een beetje: mijn moeder en ik fietsten vanaf ons Nederlandse vakantiehuisje naar Duitsland om daar aan onze gezondheid te gaan werken: Weg mit dem Speck!

Het verhaal:

Op zaterdag wilde ik heel graag nog een keertje naar Duitsland, in de hoop de 250 founds aldaar te halen. Daarnaast sprak deze serie me aan, omdat die ook in De Meinweg ligt, maar dan weer een andere gedeelte. Het was minder ver fietsen, maar wel hetzelfde stuk als de route van donderdag. En het regende en de weersvoorspelling voor de rest van de dag was niet al te best. Ik wilde wel heel graag gaan, want ik wil altijd actief zijn op vakantie en niet de hele dag in het huisje doorbrengen. Mijn moeder vind dat eigenlijk ook, dus we gingen gewoon. Ik was zo verstandig geweest om mijn regenbroek mee te nemen en aan te trekken, maar mijn moeder had dat niet, dus die werd best wel nat.

Meinweg in de herfst

Het regende dan ook de hele tijd gestaag. Geen clusterregenbui, maar wel de hele tijd regen. Volgens mij is het maar heel even droog geweest. De fietstocht over de halfverharde paden ging nu beter, omdat mijn moeder opgepompte banden had. Alleen het laatste stukje was heel modderig, dus we vonden het niet zo erg, dat we konden gaan wandelen vanaf het startpunt. We moesten erg lachen om de namen van de caches: de maker van de series had ze weggelegd, omdat hij van mening was dat mensen meer moesten bewegen. Dus vandaar Der Mensch braucht Bewegung en Weg mit dem Speck. Er zat aardig wat hoogteverschil in de route, dus wij zeiden de hele tijd tegen elkaar dat we lekker veel spek aan het verbranden waren. En we zijn sowieso ruimschoots aan onze beweging gekomen vandaag, zeker met het fietsen over de mountainbike-achtige routes erbij. De hele week heb ik mijn beweging ruimschoots gehaald, denk ik zomaar…

Goed, de wandeling begon met het pad langs de snelweg, dat vonden we iets minder. Wel waren de extra caches op de route: de knikkercache en de helikopter erg leuk gemaakt. Wij wisten echter niet meteen dat Murmel knikker betekende, dus wij vroegen ons af wat we nou met die bison moesten. Maar je moest dus knikkers in zijn ene hoorn gooien, om de logrol uit de andere hoorn te pakken te krijgen. Grappig bedacht.

Mistig uitzicht vanuit de (kleine) uitkijktoren

Hierna ging de route van de snelweg af het bos in. En dat bos, nog volop in herfstkleuren, werd steeds mooier. Dus breidden we onze route uit met alle mogelijke caches. Vooral het Elmpter Schwalmbruch, bij de uitkijktoren (met cache) was erg mooi. De uitkijktoren was niet zo hoog, dus mijn moeder is zelfs mee naar boven geweest. We deden hier ook nog een earthcache, maar helaas was het informatiebord verdwenen. Dat hadden de geocachers in de logjes voor ons ook wel geschreven, blijkbaar stond het nu verderop, maar wij konden niets vinden, ondanks onze poging om twee richtingen op te lopen. Ik heb later op google een foto van het bord gevonden en kon toen de vragen beantwoorden. Daarmee hadden we mooi een Duitse earthcache opgelost, hoewel hij van Nederlandse eigenaars is. Ik had best nog wat langer willen rondwandelen in het Elmpter Schwalmbruch, maar in verband met de tijd moesten we wel weer verder met de overige routes.

Gelukkig voor mij loopt de tweedaagse NS-wandeling Meinweg ook nog door dit gebied, dus ik hoop er in 2018 nog eens terug te komen. We vonden alle caches van de twee series en hadden zo een aardige score. De fietstocht naar het vakantiehuisje verliep goed, het was wel fijn om alle natte zooi uit te kunnen trekken en op te warmen. Vooral voor mijn moeder. Maar we waren allebei toch blij dat we gegaan waren, ondanks het slechte weer.

Elmpter Schwalmbruch

Wat ik hier op 11 november 2021 nog aan toe te voegen heb:

De Meinweg is een natuurgebied in het grensgebied van Limburg met Duitsland. Het is er erg mooi, zelfs in de regen. Ik ben er tijdens die vakantieweek een paar keer geweest, ondanks de vreselijke fietsroutes met veel hoogteverschillen die meer geschikt waren voor mountainbikes, dan voor mijn stadsfiets (ik had mijn eigen fiets bij). Om die Duitse cachenamen hebben we toen de hele dag lol gehad.

En in 2018 zijn we inderdaad terug geweest voor de tweedaagse NS-wandeling Meinweg. Daarover heb ik al eens blogs geschreven.

NS-wandeling Meinweg dag 1

NS-wandeling Meinweg dag 2

Kabouter Maartje in het Regenbos

Alle foto’s bij deze blog zijn gemaakt door mijzelf of mijn moeder op 11 november 2017.

Geocachingverhalen uit het verleden: geocaching op de grens van Drenthe en Friesland

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 4 november 2010

Er is in het verleden maar 2x op de datum 4 november aan geocaching gedaan en daarvan was ik er zelf 1x niet bij. Dus daarom dit verslag van een dagje geocaching op de grens van Drenthe en Friesland. Anke en ik hadden een supergroot vakantiehuis in het gehucht Oude Willem waar o.a. meer keukengereedschap aanwezig was dan ik in mijn eigen huis had, haha.

Het verhaal

Op donderdag (grappig dat dit echt op een donderdag was, is het een echte throwback thursday) was het erg slecht weer, het regende bijna de hele dag. We besloten om traditionals te gaan doen in de omgeving van het huisjespark met als rode draad de caches van de Olde- en Nije-route. Helaas bleken die veel moeilijker te zijn, dan we dachten. Een paar konden er niet, omdat ze met foto’s waren (op de gps kon je geen foto’s inladen en we hadden in 2010 ook nog geen superhippe smartphones). We hebben er een of twee niet gevonden. Drie stuks hebben we wel af kunnen ronden en de rest hebben we niet meer geprobeerd.

De eerste was een snelle oppikker bij een kerkje, dat was de makkelijkste van de serie. De rest leverde veel meer problemen op. We vervolgden onze route met de Scheenesluis, hiervoor moesten we een stukje lopen langs het water. We kwamen langs een heel vreemd kunstwerk, van een afstandje zag het eruit als een klein huisje met een soort van sterrenkijker. We maakten de deur open en toen bleek het gewoon leeg te staan en van binnen zwaar in verval. Was best wel vervreemdend. Naar de cache heel lang gezocht, hij lag bij een bruggetje van ijzeren vierkantjes en uiteindelijk bleek hij eronder te zijn gepropt in een zwarte vuilniszak, waardoor hij behoorlijk goed gecamoufleerd was.

We deden een multi van de serie, maar ik had een paar antwoorden gegokt en daardoor konden we een paar waypoints overslaan en direct met de auto naar het eindpunt. Daarvoor moesten we over een hek klimmen, maar de cache was er wel.

De Blusscher was een voortuincache die verstopt zat in een brandblusser. Wel grappig gedaan en ik liet er een grote, zware travelbug (een gigantische sleutelbos met sleutelhangers) in achter, zodat ik die niet meer mee hoefde te sjouwen.

We deden twee caches bij Oorlogsmonumenten die we allebei relatief snel gevonden hadden. Helaas was de bonus met een foto en die konden we dus weer niet doen, maar we verloren veel tijd met het zoeken hoe we op het 0-punt moesten komen. Weer een gevolg van blind inladen, dat werkt gewoon niet altijd goed.

Het begon ondertussen heel hard te regenen, dus deden we gedurende de regenbui een paar caches van de Effe-serie, die waren niet heel bijzonder, maar wel snel te vinden. Toen we bij Vriezen/Dooien aankwamen was de regenbui gestopt. We betwijfelden of we deze cache zouden kunnen vinden, want we waren bang dat hij in/bij water zou liggen, maar dat viel mee, hij lag bij een gebouwtje dat als ijsbaanhonk diende als het ooit zou gaan vriezen en de cache was gewoon makkelijk te bereiken en te vinden.

We probeerden nog wat caches van de Olde- en Nije-route, maar we konden er maar eentje van vinden. De rest was onvindbaar en vooral die ene bij het kerkje was erg frustrerend omdat we het sommetje wel 10x nagerekend hebben.

We wilden onszelf troosten met nog eentje van de Effe-serie. Die lag op een carpoolstrook waar erg vreemde wisselingen van personen plaats vonden en we hebben een eeuwigheid gezocht naar de cache. Het zat ons vandaag niet echt mee, maar deze vonden we dan toch nog.

De cache bij de hut van Gerrit of Lolkema (we weten nu nog steeds niet van wie de hut was), was de wandeling er naartoe wel waard. Leuk stukje natuur en een grappige uitkijkpost waar de cache lag. Het was ook even droog, dus hier vrolijkten we na al die not-founds wel van op.

De volgende cache was weer een TB-hotel en erg grappig. Er hing een grote kluis aan de muur bij de oprit van een kapperszaak. In de cachebeschrijving stond hoe de kluis open moest worden gemaakt, maar wij probeerden het keer op keer, maar het lukte niet. De kapper kwam toen naar buiten om ons te helpen, echt een superaardige man. En hij heeft ons gered, want anders hadden we de kluis nooit open gekregen. Dit was dus een grappige ontmoeting.

We kwamen nog langs een carpoolcache die goed in onze carpoolcaches-met-gekke-plaatsnamen paste, namelijk Feanster.

De dag werd afgesloten met een voortuincache op het erf van mensen met een groot en mooi huis. Hij lag aan het begin van het erf, verstopt in een boomstronk. De betekenis van de cachenaam was waarschijnlijk het Friese woord voor wegmoffelen ofzoiets. Maar ondanks dat wij geen Fries kunnen, hadden we de cache toch snel genoeg gevonden.

Ondanks de vele not-founds toch nog 16 founds deze dag, dus genoeg voor het vakantie-doel (we wilden 10 caches per dag vinden).

Wat ik hier op 4 november 2021 nog aan toe te voegen heb:

Ondanks dat ik nog steeds het liefste mijn gps Smaug gebruik om te geocachen (die is nauwkeuriger, heeft een betere kaart en de batterijen gaan véél langer mee dan de accu van mijn telefoon. Ook word ik knettergek van het schakelen tussen de verschillende apps als ik ook aan Munzee wil doen.), heb ik tegenwoordig wel altijd mijn telefoon met geocaching-apps bij me als back-up. Want ook Smaug kan nog steeds geen foto’s inladen, dus dan is het handig om dat op de telefoon wel te kunnen bekijken. Labcaches kunnen zelfs alleen met een app op de telefoon.

De vakantie van toen bestond hoofdzakelijk uit geocaching, dat gemiddelde van 10 caches per dag werd ruimschoots gehaald.