Geocachingavonturen uit het verleden: Rundje Nisseroi

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 26 januari 2020:

Ik ging weer op jacht vanwege het Geocaching Datum Project en ik ging naar Nistelrode.

Het avontuur:

26 januari was een 5-cache-datum. Die vijf caches werden verzameld in 2010 (1) en 2012 (4), dus acht jaar jaar later werd het onderhand eens tijd om deze datum voorgoed te saven. Ik had eerst plannen om naar Baarn te gaan, maar besloot dat toch te wijzigen in Oss, omdat dat dichterbij is. Er was één maar aan deze keuze: ik moest wel een OV-fiets te pakken kunnen krijgen. Want in december wilde ik deze fietstocht ook al gaan doen en toen waren er geen OV-fietsen meer te krijgen op station Oss. Gelukkig had ik toen nog een escape in de vorm van de Landerij van Tosse, maar die had ik nu niet meer. Onderweg naar Oss controleerde ik 3x of er nog OV-fietsen waren en zodra ik uit de trein stapte, zowat naar de fietsenstalling gerend. Gelukkig kon ik nu wel een OV-fiets huren. Buiten mijn route ingesteld en op de fiets gesprongen. In de ochtend was het nog best koud, dus ik had mijn handschoenen aan en mijn muts op. Tegen de tijd dat ik bij de eerste cache was aangekomen, kon de muts af en de rechterhandschoen uit. Die op links hield ik aan. Maar rechts is onhandig, omdat ik dan de touchscreen van de gps niet kan bedienen. 

Het hoofdprogramma van vandaag was het Rundje Nisseroi. Ik begon bij nummer 13, puur omdat die het dichtste bij was vanaf station Oss. Daar bleek het kaarttechnisch het handigste te zijn om in tegengestelde richting te gaan fietsen. Je moest de gegevens voor de bonuscache te weten komen door QR-codes te scannen die op enkele van de caches verstopt zaten. Nou ja, verstopt, ze waren behoorlijk groot, dus je kon er niet overheen kijken. En heerlijk dat ik nu eindelijk een telefoon heb die dat gewoon zonder problemen kan. Ik had eigenlijk gedacht dat het grootste gedeelte van de serie in de bewoonde wereld zou liggen en daar houd ik niet echt van, maar dat bleek reuze mee te vallen. De meesten lagen in het buitengebied en ik werd zelfs op mijn fietsje over zandpaden en bospaden gejaagd. Zeker in de omgeving van de aeroclub was het best een beetje verlaten. Ik sloeg de meeste andere caches onderweg over. De belangrijkste reden daarvoor was, dat ik geen zin had om om te fietsen voor voortuincaches. Als ik alleen ben voel ik me daar altijd heel ongemakkelijk bij. Op vakantie of als ik samen met iemand anders ben, vind ik het prettiger. Of als het om een minibieb gaat, omdat je dan weet waar je moet zoeken en minibiebs leuk zijn. Ook kon ik een andere cache simpelweg niet vinden, dat was er eentje van een serie over planeten, want er loopt hier ook een planetenpad in de omgeving.

De laatste paar caches lagen wel in de bewoonde wereld. Eentje zat er in een heel mooie minibieb verstopt, in een uitgehold boekje met Signal op de kaft. Nou ja, minibieb, het was een behoorlijk groot huisje. Zag er heel netjes uit. Ik nam zelfs nog een boek mee, van de Daalmark-serie. Ik heb dat boek wel, maar dan in een oudere editie en deze editie is die waarin ik de andere drie boeken ook heb. In het begin was er een QR-code kapot, dus die kon ik niet scannen. Ik hoopte maar dat het geen cruciaal getal zou zijn. Helaas was dat dus wel zo, het was de eerste van de laatste drie cijfers voor het bonus-coördinaat. Dus moest ik nog even gaan gokken, gelukkig vielen er al heel veel mogelijkheden af, omdat ze te dichtbij de snelweg lagen of in een niemandsland. Een coördinaat lag aan een weg en die was ook het meest logisch bereikbaar. Maar daarvoor moest ik wel eerst de fietstunnel bereiken. En dat bleek nog lastig, want er lagen heel veel straten in Nistelrode open, vanwege rioolwerkzaamheden. En dat waren dus allemaal zandbakken waar ik niet doorheen kon met mijn fiets. Ik was die fiets ook al behoorlijk beu, want het zadel was helemaal naar achter gezakt en dat kreeg ik niet recht zonder moersleutel. Dus dat fietste niet heel erg lekker. Uiteindelijk kwam ik uit bij een zeer hippe, knalgele kapel. Hier lag nog een traditional, dus die heb ik nog even meegepakt als extraatje. Er stond ook een gave picknicktafel voor de kapel, zij noemden het de gildetafel, omdat naast de kapel het clubgebouw van de gilden stond. Na de vondst van de cache nog even in de moderne kapel gekeken, zag er uit als een soort van theologisch design-appartement, hoewel wel erg klein.

Vanaf de kapel kon ik langs de snelweg naar de tunnel fietsen en hier kon ik eindelijk een paar Munzees vangen. Ik aasde al de hele dag op Munzees, maar ik was de hele tijd net niet dichtbij genoeg om ze te kunnen vangen. Dat is het nadeel als je virtuele Munzees wilt vangen die op de snelweg liggen en die dus eigenlijk niet bedoeld zijn om per fiets te vangen. Ik vond de locatie waar ik uitkwam een beetje vaag en het stikte er ook nog van de Dreuzels die onderweg weg waren naar een feestje bij de nabijgelegen sportclub. Toen ze allemaal voorbij waren, toch maar even aan de overkant van de weg gekeken, bij de oprit van een vaag sloopbedrijf. En jawel hoor: groot vogelhuis met cache. Was mijn gokwerk toch goed geweest. Hierna moest ik nog 1 cache van de serie, de nummer 14. Die wilde ik natuurlijk nog graag hebben om de boel compleet te hebben.

Maar ik had ook gezien dat ik nu nog maar ongeveer 1,5 kilometer af was van een earthcache op de Maashorst, die vooral goed bereikbaar was per fiets. Earthcaches hebben een speciale aantrekkingskracht op mij en het was al even geleden dat ik er eentje had gevonden. De beschrijving klonk ook interessant en er was nog tijd, dus ik ging erheen. Ik kon inderdaad op mijn fiets tot aan de informatieborden komen. Er lagen hier heel oude grafheuvels, waar je een goed zicht op had. En ook wel een interessant weetje: de Maashorst is vernoemd naar de rivier de Maas, die zo’n 125.000 jaar geleden door dit gebied stroomde, maar ondertussen meer naar beneden ligt, omdat de rivier is verschoven. Het was lastig om een selfie te maken met mijn telefoon, waar ik zelf, mijn gps en een grafheuvel opstonden, maar het is toch redelijk gelukt. Gelukkig is een foto niet meer echt verplicht bij een earthcache, maar ik vind het toch altijd wel leuk. Ik wil in de toekomst ook nog een keer gaan wandelen op de Maashorst. Ben er al wel eens geweest, maar dat is alweer even geleden. Er ligt een hele serie van mysteries in dit gebied, maar die moet ik dan eerst allemaal oplossen en dat zou nu veel te veel tijd opslurpen. Is wel een leuke voor een nieuw Day Zero Project: een hele serie mysteries oplossen.

Ik moest nu nog een cache van de serie loggen, de nummer 14. Die wilde ik nog wel hebben om de boel compleet te krijgen. Deze lag op het meest afgelegen plekje en was ook nog het lastigste te vinden. De petling was weggestopt in een gat in een boom op een bepaalde hoogte. Je zag alleen nog het groene dopje uitsteken. Ik vond hem dus wel. Nu moest ik nog terug zien te komen bij het station. Ik was zo stom om verder het bos in te fietsen, want ik dacht dat ik dan het fietspad wel kon bereiken. Ik had beter om kunnen draaien en terug kunnen fietsen, want nu heb ik een hele tijd over de meest vage paadjes door het bos gefietst – er waren trouwens wel wandelaars -, zelfs een stukje over een atb-route, met mijn lompe OV-fiets. Maar uiteindelijk bereikte ik nog wel het fietspad, dat vrij snel daarna weer onder de snelweg doorging. Hier wilde ik nog een Munzee vangen, maar ik kwam 50 meter te kort, dus ik van mijn fiets af het bos ingelopen en toen lukte het wel. Ik ben best een beetje raar. Daarna doorgefietst naar het station, via een heel andere weg dan hoe ik gekomen was. Ik kwam nog langs het Vorstengraf van Oss, een cache die ik lang geleden al eens logde met de familie van Anke. Op het station aangekomen bleek dat daar nog twee virtuele Munzee bij waren gekomen sinds de laatste keer dat ik daar was. Dus zo had ik er toch nog zes ofzo. Ik leverde mijn OV-fiets in en stapte op de trein naar huis.

Wat ik hier op 26 januari 2023 nog aan toe te voegen heb:

Wha, ik geloof dat ik een klein beetje geocachingmoe was op deze dag. Maar toch wel mooi de datum gered. Overigens ben ik nog altijd niet toegekomen aan die serie op de Maashorst en is het idee ook niet opgenomen in mijn Day Zero Project 2.0.

Geocachingavonturen uit het verleden: Vandaag niks

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Tja, 19 januari is weer zo’n datum waar ik geen verslagen meer voor heb. Want er werd 1x aan geocaching gedaan door mijn mede-Heideroosjes Anke en Guy en daar was ik dus niet bij en heb ik geen verslag van. En de andere keer is het verslag dat in 2017 al hier verscheen. Dus dat kun je vandaag nog eens lezen.

Geocachingavonturen uit het verleden: Beatles op de Groote Heide

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 12 januari 2020:

Ik ging weer eens in de regen op pad voor het Geocaching Datum Project. Dit keer naar de Groote Heide bij Heeze.

Het avontuur:

12 januari was een 5-cache-datum en die vijf caches werden op maar liefst drie verschillende data in het verleden gevonden, te weten in 2012 (2), 2013 (1) en 2014 (2). Dat betekent dus dat er alweer zes jaar niet gecachet was op deze datum en dat het hoog tijd was om af te gaan rekenen met deze datum.

Het werd Heeze, ik had vorig jaar daar al een serie gezien, die op het lijstje was beland voor een datum-dag. Heeze is gewoon Noord-Brabant en de trein rijdt er vanaf Oisterwijk in 1x naartoe, wat best wel eens fijn is (om niet over te hoeven stappen). Het was op zich te lopen vanaf het station, maar ik hoopte stiekem dat er OV-fietsen zouden zijn, zodat ik naar het startpunt kon fietsen. Alle OV-fietsen bleken nog aanwezig te zijn. Een paar weken geleden was ik ook al in Heeze, als eindpunt van de NS-wandeling Strabrechtse Heide, die ik al meerdere keren gelopen heb. Maar nu ging ik eens de andere kant op, naar de Groote Heide. Die strekt zich uit tussen Heeze, Leende en Eindhoven en is blijkbaar een overblijfsel van een gigantisch groot heidegebied uit vroegere tijd. Het is nu nog het grootste aangesloten heidegebied van Nederland, maar het is ondertussen wel een stuk kleiner dan het ooit geweest is. Even goed houd ik erg van heidegebied. Tja, Heideroosjes horen op de heide, natuurlijk.

In april 2016 deed ik met mijn moeder de NS-wandeling Strabrechtse Heide en toen vonden we onderweg de meeste – vier – caches van de Heezer hertgang-serie, die allemaal bij waterlopen verstopt liggen. Er bleven er twee over en die heb ik allebei vandaag gevonden. Leuk dus, dat de serie er nog steeds ligt. En leuk dat ik de serie nu compleet heb, op de bonus na. Geen idee of we toen bonusgetallen op hebben geschreven en als we het al hebben gedaan heb ik geen flauw idee waar die cijfers dan zouden zijn. Dus de bonus zal het wel nooit meer worden. Een paar honderd meter van de eerste hertgang-cache lag een andere traditional-cache bij het Sint Jobsklokje. Dit is een oude bel die is overgebleven van de gelijknamige kapel. De kapel is afgebroken en de originele klok hangt nu bij Kasteel Heeze, maar er is een nieuwe klok gebouwd op de oude locatie. Helaas zag het er allemaal een beetje vervallen uit, dus volgens mij wordt de boel niet meer onderhouden. De cache was er nog wel. Ik kwam hier trouwens over een straat die het Kerkhof heette en er was ook nog een Lijkweg. Gezellige boel hoor, je zou er maar wonen…

Ik ging nu op weg naar het startpunt van de serie, maar daar vlakbij lag nog de voor mij laatste van de Herdgang-serie, de nummer twee. Deze werd ook heel snel gespot. Het fietspad slingerde nu de bossen in naar het startpunt van de JPGR-serie. Die letters staan voor de voornamen van de Beatles: John, Paul, George en Ringo. De maker van deze serie moet een ongelooflijke Beatle-fan zijn, want je wordt letterlijk doodgegooid met feitjes over de Beatles en hun muziek. Ik geloof niet dat er een band is waar ik zoveel over weet. Ik houd best van muziek van bepaalde bands, maar in welk jaar welk nummer is uitgekomen en op de hoeveelste plek en hoe lang dat in de top-40 stond? Geen idee.

Ik bond mijn OV-fiets vast aan een paaltje vlakbij de eerste cache en zag toen ineens een Munzee zitten. Er bleek er nog eentje in de buurt te zijn en ze deden het allebei nog. Kijk, dat is nog eens leuk. Ik had wel gezien dat er een paar Munzees hier in de buurt zaten, maar had niet verwacht dat ze precies op het startpunt zouden zitten. Eigenlijk had ik een heel bezoekerscentrum hier in de bossen verwacht, maar dat was niet zo, er was alleen een kleine parkeerplaats. Jammer, ik vind bezoekerscentra altijd wel leuk. De cache werd snel gespot, alle caches van deze serie waren stukken hout met een dop, die dan op een buis in de grond zat. De koker moest je er dan met behulp van een magneetstok uitvissen. Ik vond het wel een goed systeem, we zagen dit ooit eerder bij die serie in de Betuwe waar mijn moeder en ik de voeten onder ons lijf vandaan hebben gelopen. Het is ripproof natuurlijk, maar ook waterdicht. Bij de meeste caches heb ik de hint niet eens opgezocht, want die was toch overal hetzelfde: afgezaagd. Ook besloot ik om me niet bezig te gaan houden met de bonus. Die bestond uit ingewikkelde opzoekvragen over nummers van de Beatles en ik had daar bij voorbaat al geen zin in. Prima om dat thuis op de bank te moeten doen, maar ik had er buiten op dat kleine schermpje van mijn telefoon/gps geen zin in. Dan maar geen bonus. Ik zou toch wel genoeg caches voor de datum scoren.

Aangezien ik al drie caches onderweg had gescoord, had ik bij de tweede van de serie al genoeg caches gevonden om de datum op de gewenste tien founds te krijgen. Maar natuurlijk ging ik gewoon door. Bij de derde wilde ik wachten met de koker uit de grond trekken tot alle wandelaars gepasseerd waren. Bleek dat ene echtpaar waar ik op wachtte ook aan geocaching te doen. Na een praatje gingen we weer uit elkaar, want zij liepen in omgekeerde volgorde en waren dus al bijna klaar. Helaas begon het te regenen, dus trok ik mijn regenbroek aan. Dat was min of meer wel voorspeld, maar vanmorgen zeiden de weersites dat het tot 16 uur droog zou blijven en het was nu amper 12 uur. De bui duurde toch best wel een hele tijd. Ik vond wel alle caches en zelfs nog een extra cache op de route. De vennen stonden droog of er stond erg weinig water in. Ze waren er dus nog slechter aan toe dan die van Oisterwijk. De winter is tot nu toe meer herfst dan kou en het heeft dus vooral veel geregend. Daarom dacht ik dat het langzaamaan weer de goede kant op ging met de waterstand, maar hier was daar nog weinig van te merken. Ondanks het grauwe herfstwinterweer, vond ik het toch weer fijn om op de heide te zijn. Ik houd gewoon van die uitgestrekte ruimte, dat je zo ver kan kijken als de horizon en overal natuur ziet.

Echt stil was het niet, want je hoorde bijna overal het geluid van de nabijgelegen snelweg. Toch vond ik die snelweg ook wel interessant, want ik had gezien dat er een hele rij virtuele Munzee langs die snelweg te vangen waren. Dus na de zevende cache van de serie, besloot ik naar het fietspad langs de snelweg te lopen om wat van die virtuele Munzees te vangen. Het lastigste is dan tot hoe ver ga ik dan? Ik had gezien dat er in de verte weer een fietspad het gebied in ging, dus ik besloot om tot daar te gaan. Maar toen had ik weer zo’n feather-munzee en wilde ik zo’n veer hebben, dus ben ik toch nog een stukje verder gegaan en daarna weer terug naar de fietspoort. Ondertussen had ik ook al een paar paddo’s gescoord voor waymarking, dus ik had het er maar druk mee vandaag: geocaching, waymarking, munzee. En wat kan ik daar dan van genieten. Via het fietspad kwam ik weer terug op de route van de serie. Ik volgde nu een mooi pad tussen de halfdroge vennen door. Het stopte zowaar met regenen, dus mijn muts kon af en ik had het ook niet meer zo koud als toen ik in de ochtend gestart was. Later kwam ik nog een keertje heel dicht bij de snelweg, dus toen ben ik nog een keer een paar Munzees gaan vangen.

Daarna volgden de laatste caches van de serie. Ik kwam nog over een soort van dijkje waar vroeger blijkbaar een spoorlijntje heeft gelegen, zoals het Bels Lijntje. Ik denk dat ik hier al eerder ben geweest, voor een multicache en dat er toen nog wel rails lagen. Nu zijn alle rails weggehaald. Jammer eigenlijk, ik vind dat altijd wel mooi, zo’n stukje rails. Onderweg naar mijn OV-fiets keek ik nog uit naar de bonuscache, maar helaas heb ik die niet per toeval gevonden. Ik vond nog wel een Munzee. De trein gaat maar 1x per uur op zondag en ik had maar 10 minuten om die van 15.03 te halen. Dat vond ik wel heel krap, dus besloot ik nog maar wat Munzees te gaan vangen en voor de trein van 16.03 te gaan. Dus fietste ik rustig langs een aantal Munzees terug naar het station. De OV-fiets weer keurig ingeleverd en daarna met de trein weer naar huis. Met 19 caches, een stuk of zes paddo’s en een shitload aan Munzees had ik een goede dag gehad. De datum is in ieder geval gered.

Wat ik hier op 12 januari 2023 nog aan toe te voegen heb:

Owh, als ik dit lees wil ik zo weer terug naar de Groote Heide. Wel met beter weer, want op de data van het Geocaching Datum Project rust wel heel vaak een regenvloek.

Geocachingavonturen uit het verleden: Taurossen in het Kempen-Broek

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 5 januari 2018

Normaal had ik op vrijdagen in dit jaar college van mijn deeltijdopleiding, maar het was nu kerstreces. Dus besloot ik om de 2-cache-datum dan maar te gaan redden. Het werden ook de eerste geocaches van 2018.

Het avontuur:

Probleem is alleen dat ik voor vervoer afhankelijk ben van de trein en dat de behapbare caches dichtbij huis zo’n beetje op zijn. En in de winter is het nou eenmaal vroeg donker enzo. Na heel lang zoeken kwam ik toch weer uit in Weert: een uurtje met de trein vanuit Oisterwijk, dus dan zou ik het redden om voor 16 uur weer in de trein te zitten. Daarom werd het Weert, voor de derde keer in korte tijd. Vanaf het station ging ik per OV-fiets naar het Kempen-Broek. Het was met een afstand van bijna 5 kilometer te ver om te lopen en het was ook een vrij saai stuk fietsen, dus het was een goede keuze om een OV-fiets te huren.

Het Kempen-Broek is een natuurgebied van ARK en dat betekend dat er niet overal paden zijn, maar dat je vrij mag struinen door het hele gebied. Bij het eerste stukje dacht ik nog dat het wel mee viel met de modder en de moerassigheid van het gebied. Het weer was ook nog beter dan verwacht: het bleef de hele dag droog en er stond zelfs een waterig zonnetje. Ik had al de drie benodigde caches (voor 5 op de datum) in the pocket, dus mij kon niets meer gebeuren. En toen kwam ik ook nog de taurossen tegen! Ik was vanwege het mooie gebied al blij dat ik toch was gaan geocachen, maar nu werd ik helemaal gelukkig. De cache “Das” lag bij een soort van wegwijzer op een paal en daar vlakbij stond een supergrote tauros! En die was helemaal niet bang, dus ik kon volop foto’s maken. De tauros was zo tam, dat ik hem (of haar?) bijna kon aaien. Zo gaaf! Ik heb nu al een paar keer taurossen ontmoet bij het geocachen. Ze worden gefokt bij Keent, daar ben ik ondertussen al 2x geweest: 1x om te geocachen met Anke en nog een keertje met mijn moeder tijdens de Walk of Wisdom. Het project loopt zo goed, dat de taurossen ook elders in het land zijn uitgezet. Zo grazen ze ook in het Herperduin en daar kwam ik ze vorig jaar tegen, toen ik daar ging geocachen. En nu kwam ik ze dus ook weer hier tegen. Supergaaf dat het project zo goed loopt, wie weet lukt het ooit nog om de oeros terug te fokken. Maar eigenlijk vind ik tauros ook wel een heel gave naam voor dit soort runderen.

Goed, terug naar het geocachen. Vanaf de cache die “Tauros” heette, begon het echte struinwerk. Dwars door zo’n helmgrasachtig gebied, wat behoorlijk moerassig bleek te zijn. Ik stapte midden in het water en haalde dus al een zeiknat onderbeen. Toch lukte het nog om de cache “Bont dikkopje” te bereiken. Ja, het was er zo waterrijk, dat er best dikkopjes hadden kunnen zwemmen, aldaar. “Kraanvogel” lukte ook nog, maar ik moest de “Exmoor-pony” laten zitten. Die lag letterlijk in het ven. Ik kon de petling wel zien zitten, aan een boomstam, op een mini-eilandje. Ik heb nog heel even overwogen om mijn schoenen en sokken uit te trekken, mijn broekspijpen op te rollen en de twee, drie meter door het water te waden. Maar ik kon niet goed zien hoe diep het water daar was. En het was maar 6 graden en ik weet hoe snel er onderkoeling op kan treden. Ik had ook geen handdoek bij, mijn schoenen en sokken waren al zeiknat en ik moest ook nog terug fietsen naar het station en terug met de trein. Dus besloten om het vanuit veiligheidsoverwegingen niet te doen.

De andere caches allemaal wel kunnen bereiken. Met een beetje gokwerk (ik miste dus een bonuscijfer en had een andere verkeerd overgeschreven) lukte het ook om de multi Kempen-Broek op te lossen. Die lag ook nog wel in een moeilijk te bereiken gebiedje, ook heel drassig. De taurossen en de Exmoor-pony’s stonden hier eensgezind te grazen. Koeien en paarden bijten elkaar niet en kunnen het blijkbaar prima met elkaar vinden. In de cache vond ik een geocaching-speldje, wat ik eigenlijk wel mooi vond, dus heb ik die mee naar huis genomen, in ruil voor twee travelbugs, die ik al veel te lang in mijn bezit had. En omdat Weert ook onder Limburg valt, zijn ze nog geen provincie verder gekomen. Tja, jammer, maar helaas. Ik moest nog de laatste traditional van de serie vinden, hiervoor moest ik een heel eind omlopen, vanwege de extreme drassigheid van het gebied, maar uiteindelijk heb ik hem wel kunnen bereiken. Nu kon ik ook de bonus-cache berekenen en die lag keurig op de terugweg naar mijn OV-fiets. Alles bij elkaar een mooie rondwandeling door het Kempen-Broek.

Ik had het ook ruimschoots binnen de tijd gedaan, want ik had zelfs nog een uurtje over. Daarom op de terugweg naar het station nog drie caches van de GP-serie gedaan. Lichtenberg lag bij een mooi, oud bruggetje, maar had een afwijking, dus ik moest even zoeken naar de leuk verstopte cache. De Sint-Theuniskapel (weer zo’n geval dat ik meer op een kleine kerk vond lijken, maar dat hoort hier zo in Limburg, blijkbaar) was sneller gevonden. De cache van de Kazernelaan was zo nat, dat het logrolletje een vieze, vastgekoekte prop was geworden, die ik niet uit het kleine kokertje kreeg gewurmd. Dus maar een foto gemaakt en een need maintenance logje geschreven. Ik was nog ruim op tijd terug voor de trein van iets voor 16 uur. Met dertien caches op de teller is het geocachingjaar 2018 begonnen en deze datum meteen goed gesaved.

Wat ik hier op 5 januari 2023 nog aan toe te voegen heb:

Dit was een mooi maar echt superdrassig gebied. Ik was tot aan mijn knieen totaal doorweekt. Wel heel gaaf om de taurossen te zien.

Geocachingavonturen uit het verleden: Zicht op de Zuil

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 29 december 2012:

Ik had nog een keer de datum uit 2019 kunnen pakken, maar ik besloot toch voor een andere te kiezen. Ook op deze dag ging ik een geocachingfietstocht maken.

Het avontuur:

Voor vandaag was eigenlijk ook regenachtig weer voorspeld, maar opeens leek het weer om te slaan en werd het zonnig. Dus besloot ik om toch te gaan cachen. Het idee was om de tweede Schotse Hooglander route te gaan doen, die staat al een tijdje op het verlanglijstje. Als ik die dan aanvulde met een hoop oppikkertjes in de Reeshof, dan kon ik die benodigde acht caches voor een rond getal aan het einde van het jaar nog wel eens gaan halen. Maar ik vertrok eigenlijk veel te laat van huis.

Onderweg naar Huis ter Heide, het aangelegde natuurgebied tussen Loon op Zand en de Reeshof kwam ik over een cache van de Langstraat heen. Een hoop rekenwerk wat veel tijd kostte en ik twijfelde te veel over mijn uitkomst om naar het eindpunt te gaan. De Schotse Hooglander route kostte zelf ook veel tijd. Het was een lastige cache. De vragen waren volgens mij expres vervelend opgesteld om cachers op een dwaalspoor te brengen. Ik vond sommige opdrachten gewoon ronduit onduidelijk. Omdat ik dus dingen vergeten was op te schrijven, moest ik terug en daardoor heb ik de afstand zo’n beetje 2x afgelegd. Hij had nog wel een origineel verstopt waypoint, met een plaatje achterop zo’n oranje meetpaal. Die vond ik wel grappig. Uiteindelijk heb ik de cache wel gevonden. Veel cachers hebben er meerdere keren over gedaan, dus ik vind het dan wel weer leuk dat ik er slechts een take voor nodig had. Toen ik op mijn fiets stapte stonden er nog nieuwe cachers klaar bij het startpunt.

Wat ik wel een minpunt vond, was dat  dus helemaal geen Schotse Hooglanders heb gezien. Die stonden ver weg en waren dus niet zichtbaar. Jammer, want ik had wel zin gehad in een ontmoeting met de haarballen. Nu heb ik vandaag helemaal geen koeien gezien.

Ik fietste verder richting de Reeshof en maakte een omweg langs nog een Langstraat-oppikker. Dat had ik beter niet kunnen doen, want die hing in een vogelhuisje in een boom en ik kon er niet bij. Ik probeerde nog op mijn fiets te klimmen, maar dat leek me toch te gevaarlijk, dus gaf ik het maar op.

Het was een heel eind fietsen naar de serie Zich op de Zuil, omdat het kanaal in de weg lag. Vroeger zou ik het echt niet in mijn bolle hoofd (sorry, maar bij de Top 2000 die ik momenteel aan het luisteren ben, komt om het uur hele irritante reclame met daarin het zinnetje “hoe haal je het in je bolle hoofd?”) halen om helemaal naar Dongen te fietsen, maar sinds ik eerder dit jaar mijn auto weg deed ben ik heel anders over fietsafstanden gaan denken.

Goed, ik begon dus nog aan de serie Zicht op de Zuil. De eerste lag in een moerasachtig gebied waarbij ik me afvroeg of je er wel mocht komen. Cache was origineel als een boomtak verstopt, maar was wel nat. De twee caches die daarop volgden waren minder bijzonder en had ik sneller te vinden. De topper was nummertje 5, ook weer in een twijfelachtig gebied, maar wel heel stoer verstopt. In een ijzeren buis, die de leuning vormde van het bruggetje over het stuwtje zaten aan twee kanten gaten. Aan een kant zat de cache, maar die zat heel diep en kon je niet zomaar pakken. Aan de andere kant zat echter een magneetstok verstopt. Eerlijk gezegd had ik de magneetstok eerder gevonden dan de cache, maar ik vond het wel heel gaaf bedacht. Ook van een traditional kun je dus echt wel weer maken als je er moeite voor doet.

Ondertussen was het bijna donker en was ik al 10x van mijn fiets gesprongen om foto’s te maken van de zonsondergang met wisselend resultaat. Het was tijd om naar huis te gaan, maar ik kwam nog drie caches te kort. Ik probeerde nog Dalem, een soort van voortuincache in de Reeshof, maar die kon ik niet vinden. Ondertussen was het al bijna donker en ik moest nog 12 kilometer naar huis fietsen. Ik heb nog even overwogen om de trein te pakken, maar dan stond mijn fiets weer op het station wat onhandig zou zijn. Dus toch maar gefietst. Was wel blij toen ik thuis was.

Wat ik hier op 29 december 2022 nog aan toe te voegen heb:

Ik heb nu dus al ruim 10 jaar geen auto meer en heb vele kilometers gefietst in die jaren. Toch heb ik wel bijgeleerd om in de winter op tijd van huis te vertrekken en liefst weer voor het donker terug te zijn. Dat had ik hier nog niet zo goed begrepen, haha.

Geocachingavonturen uit het verleden: Regen in Heumensoord

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 22 december 2019:

Ik ga voor de derde week achter elkaar verder met mijn December 2019 Project om data te saven… Dit keer ging ik naar Heumensoord bij Nijmegen en helaas regende het bijna de hele dag.

Het avontuur:

Ik ging voor de vijfde zondag achter elkaar op geocachingjacht. 22 december was een 5-cache-datum en hoewel die minder erg zijn dan de twee voorgaande 3-cache-zondagen, wilde ik ook deze graag weggewerkt hebben. Want ook voor deze geldt: nu valt hij op zondag en dat duurt daarna weer vijf jaar. Helaas was de weersvoorspelling heel slecht en die bleef ook heel erg slecht: regen, regen en nog meer regen. Omdat ik wel heel erg toe was aan een ontspannende wandeling, na een zware werkweek, besloot ik om toch te gaan. Het deed mij erg denken aan de dag dat ik de 9000^ste  vond. Dat was aan het begin van het jaar, nu zitten we bijna aan het einde van het jaar.

Ik had twee weken geleden al bedacht wat ik vandaag ging doen: ik ging een zelfbedachte geocachingwandeling maken van station Nijmegen Heyendaal naar station Mook-Molenhoek, dwars door Heumensoord en het Maldens Vlak. Ik was nog nooit in- of uitgestapt op station Heyendaal, het is net als Tilburg Universiteit een echt studentenstation. In tegenstelling tot twee weken terug (toen er werkzaamheden waren) kon ik nu wel aanreizen over Nijmegen, wat toch een stuk sneller is dan over Venlo-Blerick. In het begin viel het nog mee met de regen, het miezerde wel een beetje en het was heel grauw en donker weer, maar het was om te doen. De studenten zaten allemaal veilig binnen in hun studentenhuizen (of ze zijn naar huis vanwege het kerstreces), dus het was hier heel rustig. Daarom durfde ik wel te zoeken naar een cache die onder een trap bij een campusgebouw verstopt zat. Tot mijn eigen verbazing zag ik de cache meteen zitten, hij zat alleen vrij hoog, dus ik moest mij heel erg uitrekken om hem te pakken te krijgen. Dat lukte en daarmee was de eerste cache een feit.

Ik liet vervolgens een voortuincache gaan, om het natuurgebied te betreden. Het begon harder te regenen, dus ik trok mijn regenbroek aan. Dat scheelt toch een hoop nattigheid als je aan het wandelen bent. Al snel vond ik een cache die naar de finish-straat van de Nijmeegse Vierdaagse is vernoemd: Via Gladiola. De eigenaar had net onderhoud aan de cache gepleegd, dus er zat een keurig logrolletje in. Hierna was ik in de buurt van een virtuele Munzee, dus even een klein stukje omgelopen om die te kunnen vangen. Het is altijd fijn om mijn hobby’s te kunnen combineren. Ik ging nu het echte Heumensoord binnen. Mijn eerste cache van de Landen-serie, waar ik er in het verleden al meer van heb gevonden hier, werd een not-found, na een glibberige tocht over een modderige atb-route. In mijn herinnering waren die Landencaches best grote bakken, maar ik kon het echt niet vinden. Regen, midden in het bos en Smaug (mijn gps) wist het ook niet meer, die draaide rondjes.

Jammer dan, op naar de volgende. Dat was er eentje in de sfeer van villa Elshof, daar ben ik met mijn moeder voorbij gekomen tijdens de Walk of Wisdom. Deze cache had ik wel heel snel gevonden, dus toch wel een beetje opgelucht, want ik moest toch wel aan minstens vijf founds komen, vandaag. De volgende cache was weer in de sfeer van de Nijmeegse Vierdaagse, er waren tenten en vlaggen nagebouwd en hier in Heumensoord wordt een compleet kamp voor de deelnemende militairen gebouwd. Er kunnen 8000 mensen overnachten. Jemig, best wel veel.

Het was nu tijd voor mijn favoriete cache, namelijk de virtuele cache met een Romeins tintje. Ik moest op zoek naar een Romeinse waterkuil en die lag goed verborgen in de bosjes. Zonder geocaching was ik hier nooit terecht gekomen. Ik moest de kuil in om een foto te maken en dat vond ik best een beetje spannend zo in mijn eentje. Het is dat ik mijn telefoon en gps bij had, mocht er dan iets gebeuren, dan kon ik de hulpdiensten alarmeren met coördinaat en al. In mijn hoofd hoorde ik steeds de stem van mijn moeder: “Zou je dat wel doen? Ik vind dat eng. Kom maar weer terug.” Haha. Er gebeurde niets en ik maakte wat foto’s, wat nog lastig is met je zeiknatte telefoon en doorweekte vingers in de regen. Ik moest ook de omtrek van de kuil opmeten, maar dat vond ik ook maar een lastige opdracht. Heb uiteindelijk de diameter bepaald en stappen geteld en de tripteller aangezet. Aan die laatste had ik niet veel. Die diameter bepalen met behulp van mijn gps werkte beter en toen later thuis een tooltje gebruikt om het uit te rekenen. Ik kreeg meteen antwoord van de maker en mijn afstand viel binnen de marge. Whoop, whoop, altijd fijn om die bevestiging te krijgen dat ik best wel slim ben. En weer een virtual op de lijst, vind ik leuk.

Ik had nu de keuze tussen drie caches vlakbij elkaar of twee caches verderop. Ik koos voor de drie caches. Die waren allemaal leuk gemaakt, maar ik vond het reptielenhuis het leukste, omdat er hagedissen inzaten. Er zaten overigens ook veel lieveheersbeestjes in, een beetje apart, want sinds wanneer zijn dat reptielen? De andere twee caches vormden onderdelen van vliegvelden, dus ik grapte in mijn logs dat ik een heel verborgen vliegveld had ontdekt in Heumensoord. Er bleek ook nog een soort van offsetmulti te liggen. Die vond ik vrij snel, maar ik twijfel heel erg of ik die een aantal jaar geleden niet ook al heb gevonden. Maar goed, wel leuk om ook een multi in de lijst te hebben. Het was pas half twee, dus ik besloot toch nog maar naar die andere twee caches te wandelen. Dat was niet zo’n goed idee, want ik heb ze allebei niet kunnen vinden. Ze bleken afgelopen week verplaatst te zijn en ik twijfelde erg of ik nu op het oude of het nieuwe coördinaat stond. Bij de eerste stonden ook nog mensen met honden in de buurt en die ene hond was heel irritant aan het blaffen tegen mij. En die mensen bleven daar maar staan kletsen, dus ik ergerde mij kapot.

Als troost ben ik toen nog de kerstcache gaan zoeken. Blijkbaar plaatst Remralcache elk jaar een kerstcache, die dan tijdelijk te vinden is. Voor mij pas de eerste keer dat ik zo’n cache vond, maar ik vond hem wel heel leuk. Het was een soort van olielamp, maar op de plek van de lamp zat dan een sneeuwbal met sneeuwpoppen en je kon hem aan de onderkant opendraaien voor het logboek en een klein kerstcadeautje. Een echte christmascache, dus. Ik had nu tien caches en ik had er ook wel genoeg van. Het heeft best wel hard geregend en hoewel het niet zo erg was als toen met de 9000^ste , was mijn jas ondertussen behoorlijk nat en begonnen mijn schoenen en sokken ook langzaam door te lekken. De caches waren ook zo’n beetje op, dus ik besloot lekker door te lopen naar station Mook-Molenhoek.

Vanaf de kerstcache was dat 1,8 kilometer, wat mij erg mee viel. Ondanks dat ik de trein van 15.12 uur had, was het al superdonker, dit kwam vooral door het duistere weer en de loodgrijze bewolking. Op het station pakte ik nog twee Munzees mee, die ene die ik twee weken geleden al had zien zitten bij de klok en nog eentje op een lantaarnpaal. Daarna vlug naar het andere perron voor de trein.

Wat ik hier op 22 december 2022 nog aan toe te voegen heb:

Eerlijk is eerlijk: een beetje gek ben ik wel om in de stromende regen te gaan geocachen. Maar in Heumensoord liggen wel heel veel supermooi gemaakte caches en het is een aardig gebied om doorheen te wandelen. Helaas lijkt er een soort regenvloek op dit gebied te liggen, want iedere keer als ik daar ben komt de regen met bakken uit de lucht…

Geocachingavonturen uit het verleden: Landerij van Tosse

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 15 december 2019:

Net als vorige week een verslag uit 2019, omdat er verder weinig aan geocaching is gedaan op deze datum. En net als 8 december, was 15 december ook nog een 3-cache-datum. Dus werd het ook deze zondag weer een treinavontuur om de datum te saven.

Het avontuur:

De weersvoorspelling voor 3-cache-datum zondag 15 december 2019 was aanzienlijk beter dan die voor zondag 8 december, een week eerder. Het zou een zonnige dag worden met een middagtemperatuur van zo’n 9 graden. Na een stormachtige week met veel regen kon ik dat nauwelijks geloven, maar toch was het zo. Het fietsrondje Rundje Nisseroi stond al een tijdje op mijn verlanglijstje, dus die zou het worden, per OV-fiets vanaf station Oss. Ondanks dat ik pas vrij laat in bed lag zaterdagnacht, stond ik keurig op tijd op het station in Oss. Toen ik de fietsenstalling in liep zag ik een heleboel OV-fietsen staan, dus ik was heel verbaasd dat het apparaat aan gaf dat er geen OV-fietsen meer beschikbaar waren. Drie keer geprobeerd, zonder resultaat, dus dan maar het telefoonnummer bellen, dat heb ik ooit eerder gedaan en toen konden ze het voor mij oplossen. Maar deze vrouw zei dat er vier fietsen kapot waren en maar liefst vijf fietsen stonden waarvan de fietssleutel kwijt zou zijn. Ja, lekker dan, negen onbruikbare fietsen. Ik vind dat nogal veel. Ze kon mij niet verder helpen dan door te zeggen dat er nog wel vier OV-fietsen stonden op station Oss-West. Helaas was de sprinter naar Oss-West net vertrokken en zou er pas over 55 minuten weer eentje komen.

Gelukkig had ik een plan B, want naast het fietsrondje was er ook nog een wandelrondje in Oss. Ik zette Smaug aan en het wandelrondje startte op twee kilometer vanaf het station. Dat is te doen, dus ik begon te wandelen. Het wandelgebied heet de Landerij van Tosse en ik heb er blijkbaar al eerder een cache gedaan, een multi genaamd Sprookjes in de Stelt, in maart 2012. In dat log heb ik het over “parkeren bij een sprookjesachtig kasteeltje”. Nou, dat heb ik vandaag niet gezien en ik herkende werkelijk niets in dit gebied van toen. Het was wel een leuk gebied, met afwisselend terrein, een stukje bos, veel grasland, maar ook kleine akkers met (oude) gewassen, een grote moestuin, bijenkasten. En heel veel stapels van boomstammetjes, waaronder een grote toegangspoort aan de andere kant van het gebied, dan waar ik binnen kwam. Ik koos niet echt de meest efficiënte route, maar ach het was mooi weer en ik heb fijn gewandeld en uiteindelijk 16 caches gevonden, dus mij hoor je niet klagen.

De caches waren allemaal wat grotere bakken, een soort van Meelhoppertjes (boomstammetjes, vernoemd naar een geocacher die deed vaak gebruikte). Keurig verzorgd dus. Een cache was helaas verdwenen, dat vertelde een voorbij fietsende geocacher mij, toen ik daar stond te zoeken. De rest was wel aanwezig. Ook vond ik nog een cache die niet bij de serie hoorde, in het herinneringsbos. Hier kunnen mensen een boom planten ter nagedachtenis van iemand die overleden is of juist een boom ter ere van een geboorte. Ik vind dat wel een mooi initiatief. Ik denk dat ik ook nog eens moet investeren in het planten van een boom, heb dat al wel een paar keer gedaan.

Het was best druk in het gebied met wandelaars en honden. Ik kwam ook nog andere geocachers tegen, maar die liepen in tegengestelde richting. Af en toe lagen er ook caches aan het fietspad rondom het gebied heen. Dit vond ik wat minder leuk om te wandelen, vooral aan de kant waar een autoweg langs lag. Daar voelde ik me nogal bekeken. Aan de andere zijde moest je ook een stuk over een fietspad, maar hier was het veel minder druk, dus dat vond ik minder erg. Hier vond ik ook nog een coin in een cache en die ruilde ik voor een coin die ik vorige week had gevonden. Zo snel ben ik meestal niet met trackables, haha. Er zijn overigens ook steeds minder caches waar trackables inpassen. Na die cache zag ik dat ik vlakbij een Munzee was, dus nog even een stukje doorgelopen tot ik de virtuele Munzee kon vangen. Ik zag toen dat ik eerder ook al een virtuele Munzee was gepasseerd, dus ik baalde een beetje dat ik die niet had. Ik ging nu terug het gebied in voor de – dacht ik – laatste cache. Maar toen ik die gevonden had zag ik dat ik een cache was vergeten, die op de kaart onder de P van een parkeerplaats lag.

Het was nog redelijk vroeg in de middag, dus ik besloot om die vergeten cache nog op te gaan pikken. Deze lag bij de mooie toegangspoort van boomstammen, dus ik was blij dat ik die cache nog ben gaan doen. En ik werd nog blijer toen bleek dat ik daar vlakbij de voorbijgelopen Munzee was, dus ook die werd nog gevangen. Ik had eerder op de route bewust een cache laten liggen, omdat die uit de richting en ook weer aan een weg lag. Maar nu had ik er ineens wel zin in en besloot ik die ook nog te gaan pakken. De doorgaande weg daar viel wel mee en ook deze cache werd gevonden. Nu had ik er gewoon al 16, dus de 3-cache-datum was ruimschoots gesaved. Ik wandelde op mijn gemak terug naar het station, dat was vanaf daar ongeveer drie kilometer.

De eerste kilometer liep weer door het gebied, maar er waren jongens met auto’s – die daar totaal niet geschikt voor waren – over de modderige zandpaden aan het crossen. Ik kan me niet voorstellen dat dat is toegestaan, maar ik durf in mijn eentje niets tegen zo’n groep te zeggen. En ik was ook echt bang om aangereden te worden. Dus ik was eigenlijk blij toen ik het gebied uit was en in de bewoonde wereld verder kon wandelen. Ik was precies op tijd bij het station voor de trein die ik moest hebben. In mijn vijf minuten wachttijd ving ik nog een virtuele Munzee en scande ik ook nog een gewone Munzees.

Wat ik hier op 15 december 2022 nog aan toe te voegen heb:

Gedoe met OV-fietsen heb ik ook al heel vaak gehad. Daarom heb ik meestal wel een plan B paraat. Dat fietsrondje heb ik een paar maanden later alsnog gedaan, wel ook om een datum op te lossen voor het Geocaching Datum Project.

Geocachingavonturen uit het verleden: Vogels in het Lierdal

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 8 december 2019:

Alweer 2019? Ja, want de enige andere 8 december waarop er aan geocaching werd gedaan was 8 december 2009 en die stond al in mijn vorige Throwback Thursday op deze datum. Vandaag ging ik de datum redden in het Lierdal bij Mook-Molenhoek.

Het avontuur:

8 december was nog een 3-cache-datum en dat is deze datum al 10 jaar. Ik heb het net even opgezocht en die 3 andere caches werden ook door mij alleen gevonden en wel op 8 december 2009 in een modderig struingebied bij Den Bosch. Ik aasde er al een paar jaar op om deze datum te verbeteren voor mijn Geocaching Datum Project, maar het is lastig in december, de datum moet eigenlijk al op zondag of maandag vallen om genoeg daglicht te hebben om minstens zeven caches te vinden en dan moet het weer nog meewerken.

En dat weer was vandaag het grote probleem. Er werd flink veel regen voorspeld voor deze dag en alle dagen daarna. Maar ja, het duurt vijf jaar voor deze datum weer op een zondag valt en ik wist dat ik dat echt heel vervelend zou gaan vinden. Het was echt hoog tijd om 8 december te gaan saven. Dus besloot ik om toch te gaan geocachen. De geplande fietstocht verviel; ik wandel liever in de regen, want dan word je minder nat. Het was even zoeken naar een geschikte trail om te wandelen met genoeg caches (minstens 7 dus), maar ik vond er eentje in de buurt van het station Mook-Molenhoek. Ik ben dit jaar vaak op dat Arriva-traject geweest, maar ben nog nooit uitgestapt op dat station.

Op de kaart zag het er gunstig uit. Op zaterdagavond alles voorbereid, maar die nacht werd ik een paar keer wakker van de storm die om het huis gierde. Ook op zondagochtend zag het er niet heel aantrekkelijk uit: het was wel droog, maar erg grauw en duister weer en het waaide nog steeds. Maar goed, ik zou ook gewoon buiten moeten werken in dit soort omstandigheden, dus ik besloot toch maar te gaan. Het was nog een treinreis van bijna twee uur (Weekend Vrij-abonnement) dus hopelijk zou het weer nog opklaren.

Op station Mook-Molenhoek aangekomen (een nieuw station voor mijn lijstje) was het zowaar droog. En de eerste cache lag maar 500 meter van het station af en het wandelpad begon al meteen naast het perron. Wat een service. Voor ik bij de caches aan kwam ving ik ook al een kamer in een Munzee-hotel en nog een Munzee die nog nooit eerder was gevangen door iemand. Maar het ging vandaag niet om de Munzees, maar om de geocaches, dus de telefoon ging in mijn jaszak en ik begon aan de Woody-serie. Dit bleek een leuke en keurig verzorgde serie te zijn. Op elk waypoint wachtte een houten vogel mij op, die heel gedetailleerd geschilderd was. Voor de bonus moest je puzzeltjes oplossen. Ik was de hele week best wel een beetje gespannen geweest of het zou gaan lukken op deze datum, dus met elke cache die ik vond nam de spanning af.

Onderweg kwam ik een paar keer een Pelgrim-teken tegen, dus ik had hier al eerder gewandeld tijdens de Walk of Wisdom. Maar pas toen jachtslot Mookerheide in zicht kwam, herkende ik dat inderdaad. Ik jaag overigens alleen op caches en Munzees en op paddo’s, maar niet op dieren. Ben nog steeds een happy vegetariër. Het was toen wel een stuk mooier weer. Toch had ik niets te klagen, want het bleef droog op een korte bui na en uiteindelijk kwam er zelfs nog een waterig zonnetje op. Af en toe was er wel een windvlaag, maar niet meer zo erg als tijdens de nacht. Dat was veel beter dan ik verwacht had, ik dacht echt weer zo’n dag te gaan beleven als in januari bij de queste voor de 9000^ste, toen het maar niet ophield met regenen en ik nat was tot op mijn ondergoed.

De puzzeltjes bleken best moeilijk te zijn en ik kreeg een coördinaat voor de bonuscache dat nooit kon kloppen. Dus ik moest gebruik maken van het mailadres voor een hint. Ik bleek toch twee vragen helemaal verkeerd te hebben gedaan. Die mailservice werkte wel goed, want nu kreeg ik automatisch alle goede antwoorden toegestuurd en kon ik het goede coördinaat uitrekenen. Daar vond ik inderdaad de bonus-cache. Hiermee had ik zeven caches in de pocket en daarmee stond de datum op de vereiste 10 founds.

Ondertussen was het weer echter heel erg opgeklaard en het was nog vroeg in de middag, dus besloot ik om nog wat extra caches te gaan scoren van het rondje Lierdal. Elke extra found is tenslotte mooi meegenomen voor de datum, de decemberquote en op de weg naar de in 2020 felbegeerde 10.000ste cache. Ook de Lierdal-serie was te lopen vanaf het station, ik kon meteen doorlopen. De eerste cache werd vlot gevonden in een illusie-vogelhuisje. Ik houd wel van zulke dingen. Daarna kon ik verder lopen voor een extra cache: niet van de serie, maar wel van dezelfde maker. Deze ging over het feit dat Nederlandse caches de meeste favorites van de wereld hebben. Dat wist ik niet, maar ik kan het me in deze omgeving best wel voorstellen: er liggen hier heel veel mooie creaties: het is vlak bij het Maldens Vlak waar WiGe helemaal is los gegaan. Maar deze cache was ook mooi gemaakt met vlaggen en een wereldbol.

Daarna verder met de Lierdal-serie. Het was hier veel drukker dan in het Woody-gebied. Er liepen hele drommen wandelaars met of zonder honden. Alsof de mensen allemaal besloten hadden om toch nog maar even naar buiten te gaan toen het zonnetje tevoorschijn kwam. Vooral bij de cache Verboden Toegang moest ik lang wachten voor de Dreuzels gepasseerd waren. De route liep rondom een dal heen, het Lierdal dus. Hier zijn ze een nieuw landgoed aan het creeëren wat de Lage Lier gaat heten. Ik besloot om nummer 1 over te slaan, omdat je hier een hengel voor nodig had. Die kon je wel eentje gaan halen, maar dan moest je een woonwijk in en ik had niet zo’n zin in al dat bekijks. Nummer 2 kon ik vervolgens niet vinden, die was geript geweest, maar wel weer gemaakt. Evengoed onvindbaar voor mij en na een minuut of 10 zoeken opgegeven. Ik vond daarna nog wel nummer 8, 7 en 5, dus in totaal toch zes caches van de serie. Na nummer 5 had ik 14 caches gevonden en daarmee heb ik de datumradius dus bijna 5x verdubbeld. Een heerlijk gevoel. Ik ging nu over op Munzees vangen, want er lag een hele rij op de weg richting het station en bij het station zelf was een hotel wat nog nooit gevangen was. De meeste Munzees hier waren nog nooit gevangen, dus ik hoop dat de maker blij is dat ik langs ben geweest, haha. Klein beetje jammer was dat er op het perron ook nog een Munzee op een paal zat, maar daar stonden twee oudere dames voor en toen kwam de trein aan, dus die moest ik laten gaan.

In ieder geval is 8 december ruimschoots gesaved en zijn er nu nog maar vijf 3-cache-data in totaal te gaan, dus ik was echt heel blij dat ik toch ben gegaan en dat het weer meeviel en ik als bonus ook nog wat Munzees heb gescoord. Verder heb ik mijn NS Flex Weekend Vrij er nu ook al dik uit voor december. en heb ik al 3 van de benodigde dagen voor het December Souvenir gehaald.

Wat ik hier op 8 december 2022 nog aan toe te voegen heb:

Tja, ik zal de eerste zijn die toegeeft een enorme obsessie voor het Geocaching Datum Project te hebben. Ondertussen zijn er in totaal nog maar 6 data over, dus de kans dat ik het ooit helemaal vervul is aanwezig. Dan is het wel een project van vele jaren en een zeer lange adem geweest. En ik heb ook al heel wat dagen in de stromende regen rondgelopen om data te “redden”. Mijn bijnaam is dan ook de Obsessieve Geocaching Junk.

Het gebied bij Mook-Molenhoek was wel mooi en het is dus leuk dat je meteen vanaf het stationnetje de bossen in kan lopen.

Geocachingavonturen uit het verleden: Freezing Cold in Goirle

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 1 december 2014:

Ondanks dat het ijzig koud was, maakte ik een geocachingfietstocht naar Goirle.

Het avontuur:

Helaas begon de maand december meteen met ijskoud weer en was het vandaag grauw, bewolkt weer en slechts 2 graden. Dus voor het eerst dit jaar m’n handschoenen aangedaan en die dunne dingetjes bleken absoluut niet te voldoen. De heenweg ging nog wel, ik stond netjes binnen het uur bij de surfplas in Goirle. Maar owh, wat was het koud. Koude handen, koude voeten, koude oren. Later las ik dat de gevoelstemperatuur vandaag onder 0 lag. Geloof ik meteen.

De eerste cache lag aan de rand van de surfplas, direct naast het industrieterrein. Ik voelde me daar niet zo prettig, had het gevoel dat iedereen naar me zat te kijken vanuit z’n kantoor. Eerst kon ik de cache ook niet vinden, maar toen ik echt naar het 0-punt was gelopen door het hoge gras wel. Hij was goed gecamoufleerd in een boomstammetje en dat zat zo goed op elkaar, dat ik het bijna niet open kreeg; waarschijnlijk was het ’s nachts ook aan elkaar gevroren.

Hierna ging ik Ben jij moedig? doen. Met de fiets kwam ik bij deze eigenlijk vanaf de verkeerde kant. Er lag een grasveld met een sloot tussen mij (op het fietspad) en het bos. De sloot stond droog en er liep zelfs het spoor van een pad door, maar het was op deze kruising nogal druk met auto’s en al die chauffeurs konden mij zien. Toch maar gedaan. Je zag al die automobilisten kijken. Een stukje verderop het bos ingelopen op zoek naar de boom met prikkeldraad. Het was wel even zoeken. Daar lag een muizenval met het geocachinglogo erop en de cache eraan. Ondanks dat ik als klein kind de bijnaam “Muis” had, liet ik me niet vangen door die muizenval. Dus nu heb ik een coole banner verdient waarop staat dat ik heel moedig ben en al m’n vingers nog heb.

Deze twee waren wel de leukste caches van de dag. Hierna volgden drie oersaaie dorpscaches in Goirle. Midden tussen de huizen is niet echt mijn favoriete manier van geocachen. De Hazelaarsfontein stond droog en zag er schimmelig uit. De molen zag er wel goed uit en was ook vrolijk aan het draaien. De cache bij de kerk zat in het randje van een verkeersbord, maar dat was best hoog. Ik dacht er eerst niet bij te kunnen, maar toen ik op mijn tenen ging staan en me uitrekte, lukte het net. Kon hij toch van de kaart af, want ik was al eens eerder hier langs gefietst en toen lukte het net niet.

Hierna een korte multi gedaan, Vennerode, die stond al een tijdje op het lijstje omdat alle geocachers van de familie deze al gedaan hadden, behalve ik. Het was een korte foto-zoektocht, je liep om het huizenblok Vennerode heen, dit waren best leuke, witte huisjes. Ik had de foto’s nagetekend in mijn roze boekje en het ging best voorspoedig, alleen had ik wp 1 en wp 2 omgewisseld, kwam ik achter bij de eindberekening. De cache bleek toen in het nep-wachttorentje langs het industrieterrein te liggen, toen ik daar eerder op de dag lang was gefietst, leek me dat al wat voor een cache.

Ondertussen had ik het zo gruwelijk koud gekregen, dat ik besloot om maar naar huis te gaan. Bij het Willem II stadion nog geprobeerd om de cache daar op te lossen, maar het was daar zelfs op deze grauwe dag nog druk en de te tellen betonnen voetballen liggen echt overal. Ik haat voetbal, ik had het vreselijk koud en ik besloot de gps in de tas te gooien en as soon as possible naar huis te fietsen. Dan is 8 kilometer nog best een eind en ik was blij toen ik er was. De rest van de dag met 2 truien over elkaar aan onder een dekentje op de bank gezeten. Beh, was het maar weer lente.

Wat ik hier op 1 december 2022 nog aan toe te voegen heb:

Tja, blijkbaar had ik mij deze dag niet zo goed op de kou voorbereid. Toch bezit ik genoeg mutsen en diverse soorten handschoenen en thermosokken om de kou op de fiets te weerstaan, dus ik denk dat de kou echt onverwacht kwam. En tegenwoordig kun je fotocaches mooi op je telefoon laten draaien, maar in 2014 bestond de geocaching-app waarschijnlijk nog niet.

Geocachingavonturen uit het verleden: Market Garden rondom Kasteel Heeswijk

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 24 november 2019:

24 november was nog een 5-cache-datum, maar we hadden nogal een vol dagprogramma, dus zouden we genoeg caches kunnen vinden om de datum te redden?

Het avontuur:

In augustus 2015 liep ik al een multi-cache rondom Kasteel Heeswijk en ik had me altijd voorgenomen om nog eens terug te gaan om in het kasteel te kijken. Toen ik lid werd van Brabants Landschap bleek ik met mijn pasje zelfs gratis het kasteel te mogen bezichtigen. En met mijn museumkaart mag het ook, dus ik mag zelfs dubbel erin. In het tijdschrift van Brabants Landschap las ik iets over een gratis excursie rondom Kasteel Heeswijk, waarbij er iets verteld zou worden over de natuur op het landgoed. Dat leek mij wel interessant, dus ik probeerde mijn moeder mee te lokken en die hapte gelukkig. Want ja, het nadeel aan Heeswijk-Dinther is dat het lastig bereikbaar is met het openbaar vervoer, dus een auto is wel zo handig, dan is het slechts een klein half uurtje rijden.

Toen kwam ik erachter dat 24 november ook nog een 5-cache-datum is. Op zich moest dat niet zo’n heel groot probleem zijn, want er ligt een serie van zo’n 25 caches op de landgoederen rondom het kasteel; de Market Garden-serie, met een oorlogsthema. Maar ja, het is al diep in de herfst, het is vroeg donker, dus zou heel mijn programma gaan lukken? De excursie, het kasteel bezoeken, lunchen bij het kasteel en minstens vijf caches vinden? Uiteindelijk bleek dat er een nieuwe brasserie bij het kasteel zou komen en dat die pas in december geopend zou worden. Dus de lunch werd vervangen door meegenomen broodjes. En er bleek een evenement op het kasteel te zijn: Sint op het Kasteel. Zag er heel leuk en gezellig uit, maar het betekende dat er geen regulier publiek binnen mocht die dag. Dus bezoek aan het kasteel viel ook al af.

Na de interessante excursie tussen de grijze hoofden (ik was by far de jongste deelnemer) gingen mijn moeder en ik dus geocachen. We dachten eerst maar de helft van de serie te kunnen doen, maar het ging erg voorspoedig, dus uiteindelijk hebben we heel de serie gedaan. Het was supermooi zonnig herfstweer. Met 9 graden ook helemaal niet koud, zelfs niet om 10 uur in de ochtend. De serie heette dus Market Garden en was in het soldatenthema. Dat had de maker heel mooi uitgevoerd, er zaten echt leuke creaties tussen. Nummer 17 was helaas gesneuveld, maar er bleven nog 26 andere caches over om te vinden. De bossen waren we doorheen liepen, hoorden ooit allemaal bij Kasteel Heeswijk. Moet een rijk bezit zijn geweest. En ook hier gold weer: hoe verder we van het kasteel af kwamen, hoe rustiger het was. We kwamen niet veel mensen tegen. Hoewel een echtpaar met hond wel een beetje verbaasd keek, toen wij ineens uit een droge sloot kwamen geklommen, haha. Ze durfden niets te zeggen.

Ook grappig was de cache van de Lelijkste Soldaat, daar zat een spiegeltje in een soort van vogelkastje, zodat je dus jezelf zag. Wij waren om de een of andere reden verkeerd om aan het lopen, maar dat maakte niet uit, omdat er geen bonus was. Halverwege was er wel een ongenummerde mysterie, die ik de avond van te voren nog opgelost had. Blijkbaar ligt er in de Ardennen ook een serie met een oorlogsthema en daar had de maker het idee vandaan. Je moest de mysterie dus oplossen aan de hand van de namen en nummers van die serie in de Ardennen. Dat was niet zo ingewikkeld, helemaal mijn puzzelniveau. Ook deze cache werd dus gevonden.

Het laatste stukje van de route liep langs de AA, ik denk dat ik hier ook al heb gelopen tijdens de multi in 2015. Het was hier best wel modderig en we kwamen een geocachegezinnetje tegen die hun kind met buggy en al door die modder hadden gesleurd. Maar wel goed dat ze naar buiten gaan met hun kinderen. Er was nog een ongenummerde extra cache waar je 250 meter voor moest omlopen. Mijn moeder wilde die eerst niet doen, maar ik vond dat het wel kon. Ze liet zich toch vrij makkelijk overhalen. Daarna wilde ik ook nog heel graag de Munzee bij het kasteel vangen, die ik tijdens de excursie een beetje vergeten was. Die Munzee was namelijk een hotel en als je bij de eerste tien loggers hoort, dan krijg je een kamer in dat hotel. Aangezien de Munzee gloedjenieuw was en pas twee weken geleden deployed was door een groepje Munzee’ers, zou ik de vijfde kamer kunnen scoren. We zagen de Munzee al van een afstandje zitten.

Tenslotte wilde ik nog in de uitkijktoren. Daar waren we ook al langs gekomen tijdens de excursie, maar toen ging niemand erin, dus durfde ik dat ook niet. Maar uitkijktorens hebben nou eenmaal een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij. De Heeskijk is in de vorm van een motteburcht gebouwd, dus past goed bij het kasteel. De toren staat er nog niet zo heel lang en is niet zo heel erg hoog. Zelfs mijn moeder met hoogtevrees durfde mee naar boven. Ook het uitzicht is niet supergeweldig; ik had verwacht dat je het kasteel zou kunnen zien, maar de bomen zijn te hoog. De Heeskijk is vooral leuk vanwege de vorm. Na het maken van wat foto’s liepen we tevreden terug naar de auto. We hadden ons 16 uur als deadline gesteld en dat haalden we precies. Je zou 2 euro voor de parkeerplaats moeten betalen, maar de mannetjes waren net aan het opruimen, dus konden wij gratis eraf rijden.

Ons dagprogramma ging nog verder met een etentje en een bezoek aan de bioscoop. Dit in gezelschap van mijn twee broeders en hun vriendinnen. En we gingen met zes volwassenen naar een Disneyfilm, te weten Frozen 2 ;>)

Wat ik hier op 24 november 2022 nog aan toe te voegen heb:

Dit was een prima dag. Het duurde nog tot Koningsdag 2022 voor ik dan eindelijk IN Kasteel Heeswijk ben geweest.

Geocachingavonturen uit het verleden: De Noenes

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 17 november 2007:

Een kort verslagje van een multicache over De Noenes, een bungalowpark in de bossen bij Haaren dat min of meer permanent bewoond wordt.

Het avontuur:

Er was een nieuwe cache op fietsafstand. Maar ja, ik moest eerst werken, dus het was al vrij laat in de middag toen ik kon gaan.

De route over de Noenes verliep niet zo geweldig. De route liep over een bungalowpark, dat permanent bewoond werd. Je mocht niet over privé-paden lopen, maar het was vaak onduidelijk wat nu openbaar was en wat niet. Tussen twee van de eerste waypoints liep ik mezelf twee keer vast op een verkeerd pad. Uiteindelijk moest je over een vaag padje wat verborgen lag achter een heg. Vervolgens kon ik een bepaald nummer niet vinden. Waar het nou heeft gezeten, echt geen idee. Gelukkig kan ik goed gokken. Zo kwam ik toch uit bij de cache. Die zat in een brievenbus, wat ik wel een originele behuizing vond. Eerst moest je een sleuteltje vinden en dan kon je die behuizing openen.

Na het loggen moest ik nog hard fietsen om voor het donker thuis te zijn.

Wat ik hier op 17 november 2022 nog aan toe te voegen heb:

De Noenes bestaat nog steeds en is sinds de gemeente Haaren zich opgesplitst heeft, per 1 januari 2021 zelfs onderdeel van de gemeente Oisterwijk. De cache bestaat 15 jaar later ook nog steeds en dat is best bijzonder! Voor de liefhebbers, de cachecode is GC1727N.

Geocachingavonturen uit het verleden: Moord bij het hunebed…

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 10 november 2014:

Anke en ik vertrokken op deze dag voor een weekje vakantie in Borger, Drenthe. In deze plaats is ook het Hunebedcentrum gevestigd.

Het avontuur:

De heenreis ging voorspoedig en we waren veel te vroeg in Borger, want we mochten pas om 15 uur in de gehuurde stacaravan. Dus bekeken we een paar winkels (niet veel bijzonders en veel gesloten op maandag) en gingen we wat caches doen. De eerste was Terrasduiker en zoals de naam al aangeeft, lag die dus op het terras van een restaurant. Stiekem was ik blij dat het november was en dat het restaurant daarom gesloten was. In de zomer had ik deze cache echt niet durven loggen, met een heel terras vol starende Dreuzels. De cache lag namelijk in de teil die dienst deed als vijver, aan de rand van het terras. Je moest hem er uit vissen, dus ik offerde me op voor deze taak. Ik vond het bakje er niet heel waterproof uitzien, maar toch was het logboek kurkdroog. Het terug leggen van de cache ging moeilijker, het was een zwarte teil en het water was heel donker, dus je zag niet goed wat je deed. Het bakje schoot de hele tijd terug naar boven, dus er moest een baksteen op. Uiteindelijk bleef hij min of meer liggen.

We wandelden door naar tussen oud & nieuw, die naam had niets te maken met de jaarwisseling, maar met de nieuwe oprit naar de snelweg. Daar hebben we de rest van de week nog veel lol om gehad, dankzij de navigatie, die dit niet wist en ons steeds een viaduct op wilde laten vliegen wat dus niet meer bestond. De stem van de navigatie sloeg dan steeds op tilt.

In de zomer had Anke al een paar dagen met Guy gekampeerd in Gasselternijveen en dat is hier vlakbij. Ze hadden deze cache blijkbaar al geprobeerd, maar niet gevonden. Nu haalde ik hem binnen een minuut uit een struik. Soms heb je geluk en soms lukt het gewoon niet.

Nadat we boodschappen hadden gedaan bij de supermarkt in Borger, was het tijd om in te checken. Dat ging best vlot. We zaten in een caravan, vrij achteraan op het park. Nadat we wat gegeten hadden en een beetje waren ingericht, ging de gps natuurlijk weer aan. Toen bleken er een paar caches op loopafstand te liggen, in het natuurgebied (onderdeel van de Hondsrug) achter het park. Volgens de kaart van het park was er een achteruitgang voor wandelaars en fietsers naar het bos toe en die bleek open te zijn. We hebben er deze week best vaak gebruik van gemaakt. De eerste cache in dit bos werd meteen een not-found. Het is altijd lastig zoeken in een dichtbegroeid bos naar een micro met afwijking. En we hadden zo’n druk programma, dat we niet meer terug zijn geweest. Wel een apart bos hier, met hele kromgegroeide bomen, begroeid met mos.

We wandelden verder naar de pingo-ruïne, een soort van kuil midden in het bos, die een overblijfsel is van een heuvel uit de ijstijd. Dit natuurverschijnsel is hier dus al duizenden jaren te zien. Best wel heel cool, eigenlijk. Dit was een earthcache en de foto was zo gemaakt, maar toen we eindelijk het infobordje hadden gevonden, bleken we vlak bij een traditional te zijn. Dit was er eentje van de Moord bij het hunebed-serie, daar hebben we er verschillende van gevonden deze week. Het begon nu alweer te schemeren (nog mooie zonsondergangfoto’s gemaakt), dus we wandelden rustig terug naar onze caravan. We zijn toen nog gaan zwemmen in het zwembad, wat we helemaal voor ons alleen hadden.

Wat ik hier op 10 november 2022 nog aan toe te voegen heb:

We wilden tijdens deze vakantie zoveel doen dat we die avond nog een complete vakantie-agenda hebben opgesteld voor de rest van de week. We hebben ook nog echt zo’n beetje alles uitgevoerd ook, het was een heel actieve (veel geocaching, wandelen en fietsen) en culturele (drie musea) verantwoorde week, haha.