Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 26 januari 2020:
Ik ging weer op jacht vanwege het Geocaching Datum Project en ik ging naar Nistelrode.
Het avontuur:
26 januari was een 5-cache-datum. Die vijf caches werden verzameld in 2010 (1) en 2012 (4), dus acht jaar jaar later werd het onderhand eens tijd om deze datum voorgoed te saven. Ik had eerst plannen om naar Baarn te gaan, maar besloot dat toch te wijzigen in Oss, omdat dat dichterbij is. Er was één maar aan deze keuze: ik moest wel een OV-fiets te pakken kunnen krijgen. Want in december wilde ik deze fietstocht ook al gaan doen en toen waren er geen OV-fietsen meer te krijgen op station Oss. Gelukkig had ik toen nog een escape in de vorm van de Landerij van Tosse, maar die had ik nu niet meer. Onderweg naar Oss controleerde ik 3x of er nog OV-fietsen waren en zodra ik uit de trein stapte, zowat naar de fietsenstalling gerend. Gelukkig kon ik nu wel een OV-fiets huren. Buiten mijn route ingesteld en op de fiets gesprongen. In de ochtend was het nog best koud, dus ik had mijn handschoenen aan en mijn muts op. Tegen de tijd dat ik bij de eerste cache was aangekomen, kon de muts af en de rechterhandschoen uit. Die op links hield ik aan. Maar rechts is onhandig, omdat ik dan de touchscreen van de gps niet kan bedienen.
Het hoofdprogramma van vandaag was het Rundje Nisseroi. Ik begon bij nummer 13, puur omdat die het dichtste bij was vanaf station Oss. Daar bleek het kaarttechnisch het handigste te zijn om in tegengestelde richting te gaan fietsen. Je moest de gegevens voor de bonuscache te weten komen door QR-codes te scannen die op enkele van de caches verstopt zaten. Nou ja, verstopt, ze waren behoorlijk groot, dus je kon er niet overheen kijken. En heerlijk dat ik nu eindelijk een telefoon heb die dat gewoon zonder problemen kan. Ik had eigenlijk gedacht dat het grootste gedeelte van de serie in de bewoonde wereld zou liggen en daar houd ik niet echt van, maar dat bleek reuze mee te vallen. De meesten lagen in het buitengebied en ik werd zelfs op mijn fietsje over zandpaden en bospaden gejaagd. Zeker in de omgeving van de aeroclub was het best een beetje verlaten. Ik sloeg de meeste andere caches onderweg over. De belangrijkste reden daarvoor was, dat ik geen zin had om om te fietsen voor voortuincaches. Als ik alleen ben voel ik me daar altijd heel ongemakkelijk bij. Op vakantie of als ik samen met iemand anders ben, vind ik het prettiger. Of als het om een minibieb gaat, omdat je dan weet waar je moet zoeken en minibiebs leuk zijn. Ook kon ik een andere cache simpelweg niet vinden, dat was er eentje van een serie over planeten, want er loopt hier ook een planetenpad in de omgeving.
De laatste paar caches lagen wel in de bewoonde wereld. Eentje zat er in een heel mooie minibieb verstopt, in een uitgehold boekje met Signal op de kaft. Nou ja, minibieb, het was een behoorlijk groot huisje. Zag er heel netjes uit. Ik nam zelfs nog een boek mee, van de Daalmark-serie. Ik heb dat boek wel, maar dan in een oudere editie en deze editie is die waarin ik de andere drie boeken ook heb. In het begin was er een QR-code kapot, dus die kon ik niet scannen. Ik hoopte maar dat het geen cruciaal getal zou zijn. Helaas was dat dus wel zo, het was de eerste van de laatste drie cijfers voor het bonus-coördinaat. Dus moest ik nog even gaan gokken, gelukkig vielen er al heel veel mogelijkheden af, omdat ze te dichtbij de snelweg lagen of in een niemandsland. Een coördinaat lag aan een weg en die was ook het meest logisch bereikbaar. Maar daarvoor moest ik wel eerst de fietstunnel bereiken. En dat bleek nog lastig, want er lagen heel veel straten in Nistelrode open, vanwege rioolwerkzaamheden. En dat waren dus allemaal zandbakken waar ik niet doorheen kon met mijn fiets. Ik was die fiets ook al behoorlijk beu, want het zadel was helemaal naar achter gezakt en dat kreeg ik niet recht zonder moersleutel. Dus dat fietste niet heel erg lekker. Uiteindelijk kwam ik uit bij een zeer hippe, knalgele kapel. Hier lag nog een traditional, dus die heb ik nog even meegepakt als extraatje. Er stond ook een gave picknicktafel voor de kapel, zij noemden het de gildetafel, omdat naast de kapel het clubgebouw van de gilden stond. Na de vondst van de cache nog even in de moderne kapel gekeken, zag er uit als een soort van theologisch design-appartement, hoewel wel erg klein.
Vanaf de kapel kon ik langs de snelweg naar de tunnel fietsen en hier kon ik eindelijk een paar Munzees vangen. Ik aasde al de hele dag op Munzees, maar ik was de hele tijd net niet dichtbij genoeg om ze te kunnen vangen. Dat is het nadeel als je virtuele Munzees wilt vangen die op de snelweg liggen en die dus eigenlijk niet bedoeld zijn om per fiets te vangen. Ik vond de locatie waar ik uitkwam een beetje vaag en het stikte er ook nog van de Dreuzels die onderweg weg waren naar een feestje bij de nabijgelegen sportclub. Toen ze allemaal voorbij waren, toch maar even aan de overkant van de weg gekeken, bij de oprit van een vaag sloopbedrijf. En jawel hoor: groot vogelhuis met cache. Was mijn gokwerk toch goed geweest. Hierna moest ik nog 1 cache van de serie, de nummer 14. Die wilde ik natuurlijk nog graag hebben om de boel compleet te hebben.
Maar ik had ook gezien dat ik nu nog maar ongeveer 1,5 kilometer af was van een earthcache op de Maashorst, die vooral goed bereikbaar was per fiets. Earthcaches hebben een speciale aantrekkingskracht op mij en het was al even geleden dat ik er eentje had gevonden. De beschrijving klonk ook interessant en er was nog tijd, dus ik ging erheen. Ik kon inderdaad op mijn fiets tot aan de informatieborden komen. Er lagen hier heel oude grafheuvels, waar je een goed zicht op had. En ook wel een interessant weetje: de Maashorst is vernoemd naar de rivier de Maas, die zo’n 125.000 jaar geleden door dit gebied stroomde, maar ondertussen meer naar beneden ligt, omdat de rivier is verschoven. Het was lastig om een selfie te maken met mijn telefoon, waar ik zelf, mijn gps en een grafheuvel opstonden, maar het is toch redelijk gelukt. Gelukkig is een foto niet meer echt verplicht bij een earthcache, maar ik vind het toch altijd wel leuk. Ik wil in de toekomst ook nog een keer gaan wandelen op de Maashorst. Ben er al wel eens geweest, maar dat is alweer even geleden. Er ligt een hele serie van mysteries in dit gebied, maar die moet ik dan eerst allemaal oplossen en dat zou nu veel te veel tijd opslurpen. Is wel een leuke voor een nieuw Day Zero Project: een hele serie mysteries oplossen.
Ik moest nu nog een cache van de serie loggen, de nummer 14. Die wilde ik nog wel hebben om de boel compleet te krijgen. Deze lag op het meest afgelegen plekje en was ook nog het lastigste te vinden. De petling was weggestopt in een gat in een boom op een bepaalde hoogte. Je zag alleen nog het groene dopje uitsteken. Ik vond hem dus wel. Nu moest ik nog terug zien te komen bij het station. Ik was zo stom om verder het bos in te fietsen, want ik dacht dat ik dan het fietspad wel kon bereiken. Ik had beter om kunnen draaien en terug kunnen fietsen, want nu heb ik een hele tijd over de meest vage paadjes door het bos gefietst – er waren trouwens wel wandelaars -, zelfs een stukje over een atb-route, met mijn lompe OV-fiets. Maar uiteindelijk bereikte ik nog wel het fietspad, dat vrij snel daarna weer onder de snelweg doorging. Hier wilde ik nog een Munzee vangen, maar ik kwam 50 meter te kort, dus ik van mijn fiets af het bos ingelopen en toen lukte het wel. Ik ben best een beetje raar. Daarna doorgefietst naar het station, via een heel andere weg dan hoe ik gekomen was. Ik kwam nog langs het Vorstengraf van Oss, een cache die ik lang geleden al eens logde met de familie van Anke. Op het station aangekomen bleek dat daar nog twee virtuele Munzee bij waren gekomen sinds de laatste keer dat ik daar was. Dus zo had ik er toch nog zes ofzo. Ik leverde mijn OV-fiets in en stapte op de trein naar huis.
Wat ik hier op 26 januari 2023 nog aan toe te voegen heb:
Wha, ik geloof dat ik een klein beetje geocachingmoe was op deze dag. Maar toch wel mooi de datum gered. Overigens ben ik nog altijd niet toegekomen aan die serie op de Maashorst en is het idee ook niet opgenomen in mijn Day Zero Project 2.0.