Doel #46 op mijn Day Zero Project-lijst was een geocachingdoel: het afmaken van de Weg van de Snelweg trail, samen met mijn moeder. De eerste helft van deze trail liepen we ook samen, in september 2016. Ruim een jaar later, in oktober 2017 maakten we de serie af.
De Weg van de Snelweg trail ligt in de Betuwe, in de driehoek tussen Geldermalsen, Zaltbommel en Tiel. In het gebied zelf liggen kleine plaatsjes zoals Est, Neerijnen, Opijnen, Heesselt, Varik en Ophemert.
Het verslag:
We (mijn moeder en ik) zijn vorig jaar september begonnen aan de Weg van de Snelwegtrail in de Betuwe. Eigenlijk een fietstrail, maar station Geldermalsen heeft veel te weinig OV-fietsen en die waren allemaal uitgeleend op die bewuste dag. Dus hebben we toen noodgedwongen de eerste helft gewandeld. Het stond al heel lang op het verlanglijstje om de andere helft van de serie ook nog te gaan doen. Vandaag was het dan zover. We waren nu al ingesteld op wandelen en dachten dat het ruim 20 kilometer zou zijn. Toch nog even langs de OV-fietsen gelopen, maar er was er slechts eentje en om nou met z’n tweeën op een fiets te moeten, vonden we ook niet zo’n succes. Het werd dus opnieuw wandelen.
Dat wandelen ging best goed, het was alleen al bijna drie kilometer lopen naar de eerste cache. Daar aangekomen ging het heel voorspoedig, we vonden de ene na de andere cache en we waren het erover eens dat de omgeving hier mooier is dan die van de eerste helft. We kwamen nu langs pittoreske dorpjes, zoals Neerijnen, waar ik helemaal blij werd van het zien van Kasteel Neerijnen. De vorige keer was de fruitoogst (appels en peren) volop aan de gang, dat was nu een stuk minder. Waarschijnlijk omdat we nu al een maand verder zijn.
Aan de rand van Neerijnen was zelfs een café open, dus hier dronken we wat en aten appeltaart, die best goed smaakte voor een diepvriesexemplaar. De prijzen waren ook spot-goedkoop. Als we hadden geweten wat er daarna nog kwam, hadden we twee stukken appeltaart per persoon gegeten – nee, dan hadden we heel de appeltaart opgekocht…
Wij gingen dus vrolijk verder, de wandeling kronkelde nu verder langs de Waal. In de verte zag je de brug van Zaltbommel – de Martinus Nijhoff – brug liggen. Ik rijd bijna wekelijks (deze ochtend ook natuurlijk) over deze brug en mijn moeder kent hem ook goed, dus dan is het grappig om de brug eens vanuit een andere perspectief te zien. Ik maakte prachtige wolkenfoto’s en de zon weerspiegelde ook nog eens op het water. Dat vind ik echt heel erg mooi.
We besloten ook de korte multi de Kribben van Opijnen mee te pakken. De wandeling was gaaf, over een uitloper dwars door de rivier. Prachtige foto-momenten dus, in dat opzicht was het zeker de moeite waard. Maar op ground zero waren recent bomen omgehakt en wij vrezen dat de cache mee is afgevoerd, want er was niets te vinden. Jammer, maar helaas. (Aanvulling: mijn moeder heeft de co gemaild en van hem mogen we nog wel loggen. Toch aardig. Ook gaat hij polshoogte nemen op ground zero.) We moesten wel weer teruglopen over de uitloper, dus twee kilometer extra.
We begonnen nu aan de laatste caches van de trail. Die bleken steeds verder uit elkaar te liggen. Eén of anderhalve kilometer tussen twee caches is natuurlijk dikke prima als je aan het fietsen bent en ook nog van de mooie omgeving wil genieten. Maar als je aan het wandelen bent en er al 20 kilometer op hebt zitten, beginnen de kilometers al snel zwaar te tellen. En we wisten dat we na de laatste cache ook nog naar een station moesten lopen. Want in deze omgeving is geen echte busregeling. Je kunt wel een bus bellen, maar dan duurt het een uur voor hij bij de halte (zonder bankjes of andere voorzieningen) is. En wij hadden natuurlijk geen idee hoe laat we klaar zouden zijn.
Onderweg zagen we heel veel koeien en ook een groot kunstwerk van een koe. Ook hebben we het de hele dag droog gehouden, ondanks zeer dreigende, heel erg donkere wolken (zie enkele foto’s). We vreesden het ergste, zeker toen we met de multi-cache bezig waren, maar het dreef dus over.
Na het vinden van de laatste cache, moesten we nog zo’n zeven kilometer naar station Passewaaij. Pfft, die wogen zwaar hoor. Er was nu niet meer die trigger van een volgende cache, we weken af van de Waal, dus het mooie uitzicht was ook weg en dan was er nog de dreiging van de schemer en het daaropvolgende donker. En mijn arme voeten vonden het ook niet meer leuk. Ik kon op de kaart van mijn GPS heel goed zien hoe ver we nog moesten, maar de kilometers leken veel langzamer te verdwijnen, dan eerder op de dag. We vonden nog wel een soort van troost-cache, die precies op de route bleek te liggen. Dan neem je die nog mee natuurlijk, vermoeid of niet vermoeid. Aan het einde van deze weg gingen we de hoek om en vanaf daar zag je de lichtjes van station Tiel Passewaaij al branden, als een soort van fata morgana. Want het leek wel alsof ze maar niet dichterbij kwamen. En ook al herkende ik de route van vorig jaar (toen eindigden we ook bij Tiel Passewaaij, maar met veel minder kilometers op de teller), het leek wel of dat station nu verder was.
Mijn moeder had een streeftijd in haar hoofd, welke trein ze graag wilde halen en die haalden we gelukkig. Het was toen al bijna half acht ’s avonds en het schemerde al.
Maar het was wel een mooie wandeling, dat zeker wel. En eindelijk Weg van de Snelweg volbracht. Er stond trouwens 30 kilometer op de teller van de gps. Mijn gps rekent echter altijd zuinig (in vergelijking met de gps van mijn moeder – een andere model), dus misschien waren het er nog wel meer.
Later – bij het loggen – zag ik trouwens, dat ik op deze dag ook het jaarrecord van de Heideroosjes heb verbeterd: dat stond al jarenlang op naam van 2011 met 941 founds. 2017 heeft er nu, met nog 2,5 maand te gaan op de teller al 942.
Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt op 8 oktober 2017. Als je goed kijkt zie je mijn moeder en mij in de spiegel op één van de foto’s ;>)
Maartjes Moves 