Geocachingavonturen uit het verleden: Kort en kleur

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 23 maart 2012:

Een heel kort verslagje vandaag.

Het avontuur(tje):

De avond hiervoor was er een nieuwe mysterie van Dutchlandian online gekomen; zij heeft veel, soms erg moeilijke puzzels, weggelegd rondom Hilvarenbeek. Ik kreunde al toen ik deze nieuwe nearbiest niet gevonden mysterie zag verschijnen, maar bij nader inzien leek de puzzel mee te vallen. Ik had vrij snel door dat het om belichtingskleuren ging. En al snel had ik de goede site te pakken en kon ik de puzzel zelf oplossen. Het is de eerste puzzel van Dutchlandian die ik volledig zelf heb opgelost zonder enige hulp van buitenaf. Ik ben trots op mezelf.

Die dag erna meteen gaan loggen. Het eremetaal was al weg en ik had dus blik, maar dat boeide me niets; ik was al lang blij dat ik de puzzel zelf had op kunnen lossen.

Wat ik hier op 23 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:

Mysteries met snelle oplossingen; daar houd ik het meeste van.

Geocachingavonturen uit het verleden: Je bent er bijna…

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 16 maart 2020:

Ik ging geocachen op mijn vrije dag, maar voelde mij onzeker omdat de eerste lockdown net was ingegaan.

Het avontuur:

16 maart was de allerlaatste 4-cache-datum die ik nog moest oplossen of verbeteren. Het was prachtig lenteweer; voor de verandering stormde of regende het eens niet en het was mijn vrije dag, dus tot zover geen problemen. Maar ja, de lockdown was net ingegaan en volgens het RIVM moest je zoveel mogelijk binnen blijven. Maar ja, mijn werk ging gewoon door en dat is ook buiten. Daarnaast werd buiten wandelen gisteren nog als een “goede activiteit” aangemerkt, mits je maar genoeg afstand zou houden van mede-wandelaars. Nou verwachtte ik op een maandagochtend niet heel veel mensen tegen te komen, dus besloot ik toch maar te gaan.

OV-gebruik wordt ook ontraden, dus sprong ik op mijn fiets naar Loon op Zand voor de serie Je bent er bijna. Deze ligt rondom de Efteling of eigenlijk meer het Efteling Golfpark en heeft een sprookjesthema. Van de eerste cache werd ik nog niet echt wild enthousiast. Bij een picknickplaatsen lagen wat grote steenblokken ter decoratie en iemand had het nodig gevonden om daar zakken vol met afval te dumpen. Geen idee waarom dat nou weer nodig is, het meeste afval wordt gratis opgehaald in Nederland. Maar goed, ik viste de cache tussen de zakken uit, maar helaas was ook de sluiting van de pot kapot, dus een zeiknatte logrol. Had ik dan zo’n eind voor gefietst. Maar goed, hiermee had ik al wel de 4-cache-data voor altijd weggewerkt. Ik ging door met nummer 2, hier kreeg ik wel een sprookjesachtig gevoel van, want hier was een vogelhuisje omgebouwd tot het huisje van de zeven geitjes, inclusief de poppetjes van de Emté (supermarkt, waar je ooit Eftelingpoppetjes kon sparen) en een cacherol in de “klok”. Daarna werd het nog beter, want de volgende cache had het thema Draak en was dan ook een schatkist met parels draakpoppetjes.

Heel veel mensen kwam ik vandaag niet tegen. Wat andere fietsers, wat landbouwerktuigen. Alleen op de parkeerplaats bij de ingang van de duinen was het wel relatief druk. Er zijn dus meer mensen die niet de hele dag binnen kunnen zitten en het er toch maar op wagen. En als je een hond hebt, zal die toch uitgelaten moeten worden. Ik fietste nu langs het verlaten golfpark van de Efteling. Er was alleen een grasmaaier aan de gang. Ook het vakantiepark was verlaten en de Efteling zelf is ook dicht. Het is best raar om in zo’n uitgestorven wereld te leven en dit is pas de eerste dag. Niemand weet hoe lang het gaat duren.

Goed, daar is dat verslag verder niet voor, dus ik vond ook nog nummer 3 (paddestoelen) en 5 van de serie. Die laatste had als thema de fakir en hier moest ik ook nog wel om lachen. Onderaan de boom zaten potjes met de logrol en een rode en een gele tulp. En dan bovenin de boom vloog de fakir. Helaas zat nummer 4 bovenin in de paal van een straatnaambordje (Eftelingsestraat natuurlijk) en daar kon ik niet bij. Er stond wel in de beschrijving dat je een trapje mee moest brengen, maar dat gaat zo lastig op de fiets. Dus die cache moest ik laten gaan. Helaas bleek hier ook een cruciaal getal voor de bonus in te zitten en ik had daardoor te veel mogelijkheden, dus die moest ik ook laten gaan.

Ja, shit nu had ik dus nog maar vijf caches en om de datum op tien te krijgen, moest ik er eigenlijk zes. Ik besloot toen om de korte multi Gedenkbos te gaan doen. Ook omdat ik wel even wilde wandelen na al dat gefiets. Het Gedenkbos de Spinder is een bijzondere plaats. Je kunt hier een gedenkplaats inrichten voor een overleden persoon. Het zag er heel creatief uit, met allemaal zelfgemaakte dingen, versieringen, hekwerken van gevlochten takken en nog veel meer. Ik vond het wel mooi, ik houd wel van dit soort dingen. Het was er ook heel rustig, je hoorde overal de vogeltjes zingen. Maar ja, de harde realiteit is dan wel weer dat er straks ook gedenkplaatsen zullen zijn voor slachtoffers van het Corona-virus.

In ieder geval had ik hiermee mijn zes caches binnen en stond de datum veilig op tien. Ik fietste terug naar huis en deed onderweg nog boodschappen: ik ontmoette in de supermarkt veel meer mensen dan tijdens het geocachen (en toen waren mondkapjes nog niet eens verplicht).

Wat ik hier op 16 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:

Ja, corona en de lockdowns. Wat een twijfels heb ik hier. Terwijl buiten zijn eigenlijk alleen maar goed voor je kan zijn, want binnen zou dat virus zich ook veel sneller verplaatsen. Later heb ik die mindset wel gemaakt, maar op die eerste dag was alles nog zo onzeker. De caches waren wel leuk gemaakt, op die eerste na dan.

Geocachingavonturen uit het verleden: Knuzzle en meer

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 9 maart 2008:

Anke en ik gingen een serie caches loggen, beginnende met het veldwerk van de mysterie-kraker Knuzzle.

Het avontuur:

Ik was best wel trots op mezelf dat ik Knuzzle – een kubusachtige puzzel, die de geocachers in onze omgeving slapeloze nachten bezorgde – zonder hulp had opgelost. De eerste keer ben ik er de hele avond mee bezig geweest en heb ik ‘m zelf mee naar bed genomen, maar de oude truc van leg het onder je kussen en de volgende dag weet je het, ging hier niet op. De tweede keer had ik het veel sneller door. Opeens zag ik een mogelijkheid waarbij je helemaal niet hoefde te vouwen, maar gewoon…iets anders moest doen en daar kwam een geloofwaardig coördinaat uit. Dus rende ik naar beneden en smeekte ik mijn moeder die achter de computer zat of alsjeblieft even mijn uitkomst mocht checken met Evince. Als ik zo’n aanval heb, weet mijn moeder wel dat het “erg” is, dus mocht ik. En jawel hoor, Evince gaf “congratulations!” (in 2008 had ik nog geen telefoon met internetmogelijkheden tot mijn beschikking).

Ik had daarna al een paar keer op het punt gestaan om naar Sint-Michielsgestel te rijden om Knuzzle in het veld te gaan loggen, maar toch niet echt gedaan.

Vandaag had ik de dag dus samengesteld rondom Knuzzle en alle andere caches waren willekeurig gekozen voor het dagprogramma.

Knuzzle was nog niet zo gemakkelijk te bereiken. We stonden eerst op het terrein van een boerderij en daarna bleek er een lange en brede sloot te lopen. Uiteindelijk kwamen we uit bij het begin van iets wat wel op een wandelpad leek. Dus gingen we vanaf dat punt lopen. We kwamen gelukkig wel netjes uit bij de leuk verstopte cache.

Hierna was De Weidonk aan de beurt. Steeds meer boeren geven toestemming om wandelpaden (klompenpaden) aan te laten leggen over hun boerenland. Het gaat dan wel om hele kleine, smalle strookjes waar hele dikke mensen volgens mij niet eens tussendoor passen, maar wij gelukkig wel. De Weidonk liep dus over een aantal weilanden. De cache was snel gevonden, ongezien loggen was moeilijker, omdat er veel mensen aan het wandelen waren over de boerenpaadjes.

Wij gingen ter afwisseling een Multi-cache doen, eigenlijk vooral om de HitchHiker postduif weer te kunnen droppen. De keuze was gevallen op Engelenstede 3, puur omdat dit de enige Multi-cache in deze omgeving was. Het was een beetje een vage cache, met punten rondom een parkje met een kunstwerk. We vonden alles en ook de cache vrij snel. We deden hiermee weer afstand van de HitchHiker. We zijn van hieruit doorgelopen naar eentje van de Drive in Hit and Run without Pretentions-serie van Geopatra. Deze lag op een trimbaan en heette ook zo. De trimbaan was wel leuk, wij hebben nog wat oefeningen gedaan, maar we hebben ons helemaal kapot gezocht naar de cache. Uiteindelijk vond Anke het kleddernatte logrolletje in een boom. Dit was dus echt een slecht onderhouden cache, maar ja, we hadden hem.

Onze route bracht ons bij Dutch Liberty. Dit is een soort replica van het Vrijheidsbeeld uit New York, maar deze staat bij een autohandelaar. Het enige wat je voor deze cache moest doen was het antwoord op een vraag mailen aan Geopatra. Eigenlijk een beetje een flauwe cache, zelfs voor een virtual, maar ja, iedereen had hem gedaan, dus wij ook maar, want we zijn best wel geocachingmeelopers…

We vervolgden onze route met een hele reeks oppikkertjes. Al snel bleek dat we achter familieleden van Anke aanzaten, die ook aan geocaching doen. We zagen hun teamnamen in de logrollen staan. Zij bleken dezelfde caches uitgezocht te hebben als ons. We wisten dit niet van elkaar. Het was wel erg grappig.

3-stammig lag in een bosje met vreemd gevormde bomen. Op zich wel geinig om doorheen te lopen. Stam Cache Nuland, was een standaard-oppikker, met een dubbelzinnige naam, want hij lag inderdaad onder een stam. De Afval-cache lag op een stomme locatie, maar was wel grappig verstopt bij een afvalbak. We zagen hier nog een andere cache-team, maar ik weet niet meer hoe ze heetten.

Daarna begonnen we aan de serie “Op weg naar Lith”. Hier vond ik niks aan, eigenlijk. De caches leken zo’n beetje uit het raampje van de auto gesmeten,  er was echt niks bijzonders aan.

We kwamen bij het pontje over de Maas aan. De laatste paar caches van het programma lagen aan de overzijde van de rivier. Het leek ons wel een keertje grappig om met het pontje te gaan, dus gingen we met auto en al naar de overkant. Daar deden we eerst in de stromende regen Doodlopend 12: De Steeg. En daarna eindigden we de dag met Andries-Alem, een cache waarbij je van het kleine gehuchtje Andries, naar de sluis van het andere kleine gehuchtje Alem moest lopen. Dit stuk liep door een slecht begaanbaar weiland tussen de koeien door, langs de Maas. Het waaide hard, dus het was niet echt leuk. Maar we vonden de cache gelukkig wel. Op zich vond ik deze cache wel beter dan de andere oppikkertjes van die dag, maar ik denk dat je hier leuker kan wandelen met mooi weer.

Voor vandaag was het weer genoeg geweest.

Wat ik hier op 9 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:

Nja, eigenlijk hetzelfde als vorige week; zo’n autocachedag zou nu niet meer mijn voorkeur hebben. Het verhaaltje rondom Knuzzle is wel leuk, kan het mij ook nog wel herinneren dat ik daar toen een obsessie voor had en ook voor de andere puzzel van dezelfde maker: Snuzzle. En ook grappig dat we Ankes familieleden achterna bleken te zitten.

Geocachingavonturen uit het verleden: Ruilhandel in mysteries

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 2 maart 2011:

Op deze datum werd er slechts 2x in de geschiedenis aan geocaching gedaan. Het vorige verslag verscheen al in 2017 op dit blog. Vandaag gaat het over een geocachingdag rondom Breda. Ik ging hoofdzakelijk mysteries loggen. Ooit hadden zowel Anke als ik, als onze toenmalige auto’s een trackable nummer. Wij kregen toen een mysterie – Ontmoeting met de Heideroosjes – cadeau waarbij mensen al deze nummers nodig hadden om de puzzel op te lossen. Veel andere geocachers waren bereid om oplossingen van mysteries aan ons te geven in ruil voor die nummers. Was best een goede ruilhandel. De cache zit overigens al lang in het archief, omdat Anke haar nummertje kwijt raakte en ik mijn auto weg deed. Zelf heb ik het nummertje nog wel ergens liggen, geloof ik.

Het avontuur:

Ik kreeg een mailtje van een ander team dat ze heel graag onze trackable-numbers wilden hebben om Ontmoeting met de Heideroosjes op te kunnen lossen. Ze boden zelf aan om te ruilen tegen mysterie-oplossingen. Dus vulde ik alle mysteries van de nearbiest-pagina in, zodat ze konden kiezen. Ha, ik kreeg voor bijna alles iets terug, het coördinaat of hints om tot de oplossing te komen. Dat was even mooi meegenomen.

Ik vond allebei de mysteries van Team Freud maar irritante dingen. Van Het halve werk is een goed begin kon ik helemaal geen chocolade maken en voor PonyID kreeg ik de goede site over de identiteit van pony’s maar niet gevonden en zelfs de TB hielp hier niet echt bij. Ze bleken ook nog eens allebei in een gebied te liggen (de bossen bij Vessem) waar ik al vaak doorheen ben gereden de laatste tijd. Dus vandaag wilde ik graag met die twee af gaan rekenen. Halve werk lag zelfs achter die kapel in Vessem waar we al vaker zijn geweest voor geocaching, die was snel gevonden. Daarna door naar PonyID, daar moest nog een stukje voor gewandeld worden over een bospad dat startte bij een schuilhut, die ongetwijfeld bij de route van Schuilhutten hoort. De laatste tijd spot ik overal van die schuilhutten en ik krijg het idee dat ik de die cache dus al voor een heel stuk op had kunnen lossen.

PonyID lag heel goed gecamoufleerd, maar de hint bracht uitkomst. Hehe, hij was eindelijk van de lijst.

Het was vandaag trouwens lekker, zonnig en droog weer, een hele verbering ten opzichte van het regenachtige weekend.

Het was eigenlijk niet praktisch dat ik deze twee caches deed, want ik wilde naar de Ikea in Breda en dan ligt Vessem niet echt in de goede richting.

Dus de volgende op de lijst werd De Warande, in Gilze-Rijen. Hij lag in het gebied Water aan de Warande, waar Anke en ik ooit de gelijknamige multi-cache liepen. Die is nu gearchiveerd. Dat was toen op een grauwe dag, bij zonlicht zag het gebied er veel gezelliger uit.

Daarna op naar de Ikea. Ook daar had ik een cache te doen, een mysterie die over de Billy-boekenkasten ging. Eerst Billy maar gaan zoeken, want die lag bij de parkeergarage. Jemig, wat was het hier druk met af- en aanrijdende Dreuzels. Het 0-punt was bij een verkeersbord, maar ik kon de cache eerst niet vinden. Tot ik in het randje voelde –omdat ik begon te denken dat het nano was- en het om een buisje bleek te gaan, dat daar precies in paste. Ik had hem dus eindelijk te pakken. Vervolgens een rondje Ikea gedaan, dat was hoofdzakelijk om Lack-tafeltjes voor de kanovereniging te kopen, waar bloembakken van zijn gemaakt (die staan er in 2023 trouwens nog steeds, dus was een nuttige aankoop).

Na mijn succesvolle shop-rondje en een bijna gratis hapje in het restaurant had ik nog tijd over voor wat caches in de buurt. Eerst naar de carpoolstrook gereden voor de cache aldaar. De carpoolcache van Breda was snel gevonden, daarna werd het nog sensatie op de strook met een politiewagen die een andere auto achtervolgde en hem daar klem reed.

Mijn volgende stop was de Bliksemschicht, al vaak voorbij gereden over de snelweg, maar nooit naar het ding toegegaan om de cache te zoeken. Een stalen constructie en geen hint, dus je kunt je hier de pleuris zoeken. Ik heb de cache dan ook niet gevonden. Ik ben helemaal naar het bovenste niveau geweest, maar vond het maar een wankele constructie.

Dan maar wat stadscaches doen in het stadsdeel Prinsenbeek. Daar is aanstaande zondag een event ter ere van Carnaval, maar daar kan ik niet heen, omdat ik moet werken. De caches zijn al online. De eerste bij een dichtgemaakte spoorwegovergang. Gelukkig kwam ik vanaf de goede kant. In de logjes was geklaagd dat de cache te dicht op het spoor lag, maar dat vond ik wel meevallen. Nou ben ik ook niet zo bang van de spoorlijn, heb er tenslotte altijd heel dichtbij gewoond.

Een nano midden in de woonwijk volgde. Ik had er een hard hoofd in dat ik deze zou gaan vinden, maar het is me wel gelukt zonder een nieuwsgierige Dreuzel te ontmoeten. Helaas werd ik bij de tweede tot micro geëvolueerde nano wel achtervolgd door een Dreuzel. De cache was ook niet heel handig verstopt, namelijk in een steegje. De oudere man vond dat ik verdachte praktijken uitoefende in zijn steegje en ergens kon ik daar wel inkomen. Dus ben ik vlug doorgelopen en aan de andere kant uit het steegje gegaan. Eerst maar de twee andere caches die op loopafstand lagen gedaan. Beide niet echt van hoog niveau, de reden waarom ik niet zoveel van stadscaches houdt. Eentje bij een museum, waar het gelukkig uitgestorven was. Heb ook geen flauw idee wat voor museum het nou eigenlijk was. Dan eentje midden op het winkelplein waar een beeld van een treintje stond, het symbool van Boemeldonck. Cache zat in treintje, zie die maar eens ongezien te pakken. Dus gewoon maar gegrepen, een paar meter verderop gaan staan en net gedaan of ik de tegels met namen van Prins Carnaval bestudeerde en daarna weer net zo vlug terug gestoken.

Ik wilde toch nog graag die cache in het steegje hebben. Het leek me niet verstandig om nog een keer langs het huis van de oudere man in de gele jas te lopen, dus weer via de andere kant van de steeg gekomen, vlug gelogd en weer via die kant naar de auto verdwenen. Daarna had ik wel genoeg van stadscaches en reed ik naar huis.

Wat ik hier op 2 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:

Owh haha, dit is dus typisch zo’n cachedag die ik nu nooit meer zo zou doen. Ik houd niet echt van stadscaches en al helemaal niet van dat soort caches in steegjes. En dan al dat rondrijden met de auto; nee. Eigenlijk waren die mysteries in Vessem dus nog het leukste.

Geocachingavonturen uit het verleden: Houtdorper- en Speulderveld

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 23 februari 2012:

Nog een keer een verslag uit 2012, want er werd maar 2x op de de datum 23 februari aan geocaching gedaan en het andere verslag verscheen al in 2017 op dit blog. Mijn moeder en ik waren op vakantie bij Putten en gingen wandelen en geocachen bij het Houtdorper- en Speulderveld.

Het avontuur:

De weersvoorspelling voor vandaag was goed, daarom besloten we om de langste multi te gaan doen die ik in mijn wensenlijstje had staan, Houtdorper- en Speulderveld, een wandeling van 10 kilometer. Nou, daar hebben we geen spijt van gehad. Het was een uitgestrekt heidegebied en we kwamen vrijwel geen andere mensen tegen. Dus hadden we het As far as your eyes can see voor onszelf. Er zou een kudde koeien op de heide rondlopen en die wilde wij natuurlijk graag ontmoeten, maar helaas zagen we ze nergens. Ik was er zo door geobsedeerd, dat ik zelfs boomstammen voor koeien aan zag. Op een bepaald punt zagen we nog wel een drietal reeën wegspringen, dat was een kleine troost als vervanging voor de koeien.

Op het einde van de route kwamen er nog een paar verrassingen, de hele route was vrij vlak geweest, maar op het einde gingen we ineens omhoog en vanaf de heuvels had je een mooi uitzicht. De cache lag op een van de heuvels en er zat een heel schattig travelbug in; die heeft de rest van de dag in het zijvakje van mijn rugzak gezeten, met zijn kopje eruit.

Na de cache was het nog bijna 2 kilometer terug naar Reno. Dat was eigenlijk het mooiste stukje van de route. En toen, toen we het eigenlijk niet meer verwacht hadden, zagen we toch nog 2 koeien! Het waren Schotse Hooglanders, maar ze waren veel lichter bruin dan de exemplaren die ik normaal gesproken tegen kom, dus misschien toch een ander onderras. Ik sloop door de heide dichterbij, om een close-up foto te maken van de liggende koeien. Ze bleven rustig liggen, dus kon ik ongestoord mijn gang gaan. We vroegen ons af waar de rest van de kudde was, maar die hebben we nergens meer gezien. Maar ik was al helemaal blij van de ontmoeting met deze twee koeien.

Terug bij Reno stond er inderdaad 10 kilometer op de teller. We hadden tijd voor nog een kortere cache en kozen voor Wat is het mooi op de Veluwe! Helaas viel die cache nogal tegen, het was helemaal niet het mooiste stukje van de Veluwe, het was meer een bos waar het heel vochtig was, waardoor de bomen allemaal zeiknat waren en verschillende vormen van schimmel vertoonden. Daarnaast had ik enorme last van mijn voeten. Soms loop ik op een dag 20 kilometer en heb ik nergens last van en nu had ik nog geen 15 kilometer gelopen en deden ze ontzettend zeer. De cache lag op het terrein van een vervallen hotel met huisjes. Wij waren blij dat we daarna terug konden naar onze mooie vakantiehuisje op een netjes onderhouden park.

Nadat we wat gerust hadden in ons huisje, wilden we toch nog graag de door mij opgeloste mysterie gaan loggen, die in het bos aangrenzend aan het vakantiepark lag. Omdat ik niet zeker wist of ik de puzzel goed had opgelost, was het twijfelachtig of we hem echt zouden vinden. Gelukkig bleek mijn peiling goed te kloppen, ik had maar 7 meter afwijking en vonden we de cache, geflankeerd door een vliegtuig – hij heette Crashed! -. Altijd fijn om een mysterie in het veld te vinden waaraan je tijd hebt besteed om de puzzel opgelost te krijgen.

Wat ik hier op 23 februari 2023 nog aan toe te voegen heb:

Naar deze omgeving zijn we nog een aantal keer terug geweest voor vakantie of een weekend weg, vorig jaar zelfs nog. De Veluwe is gewoon heel mooi, behalve dan dat stukje bos van die ene cache (hoewel ik de foto best aardig vind). Aan mijn voeten bleek ik trouwens een dubbele hielspoor te hebben (zowel links als rechts) en dat heeft nog best lang – en veel ontstekingsremmers en inlegzolen – geduurd voor dat over was.

Geocachingverhalen uit het verleden: Hageven & Plateaux

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 16 februari 2012:

Ik had een vrije dag en reed naar België om daar te gaan geocachen. Omdat ik toen in Hilvarenbeek woonde, was dat relatief dichtbij.

Het avontuur:

Door het slechte weer, had ik al een tijdje niets meer aan geocaching gedaan. Eerst was er een koudegolf en vervolgens viel er dagenlang een hoop regen uit de lucht. Weeronline is inmiddels een van mijn favoriete sites geworden. Voor vandaag kreeg het weer het cijfer 7, dus besloot ik maar weer eens op jacht te gaan. Wederom voor een cache van de hand van DanPan, omdat ik die gewoon allemaal goed vind. De temperatuur is nu weer ruim boven 0, namelijk 7 graden en dat is gewoonweg een genot om in te wandelen en een groot verschil met de ijskou van de afgelopen weken. Aan die ijskou was ik ondertussen gevoelsmatig wel gewend, maar dit is toch eigenlijk zoveel lekkerder, qua gevoelstemperatuur.

De tocht voerde dit keer naar Neerpelt, een plaatsje net over de grens in België, dus kon ik weer mooi werken aan mijn geliefde België-doel (1000 caches in België). Reno (mijn toenmalige auto) bleef achter op de modderige parkeerplaats van bezoekerscentrum de Wulp. Hier waren ze zwaar aan het verbouwen, dus verder stonden er alleen busjes van bouwbedrijven op de parkeerplaats. Het natuurgebied begon direct achter het bezoekerscentrum. Het was een aangelegd natuurgebied, maar als dat niet vermeld was, had ik het niet door gehad. Het was een erg mooi gebied, met veel vennen en heide en een beetje bos. Die vennen waren aangelegd naar hoe de situatie vroeger was geweest, dat hadden ze gedaan naar aanleiding van luchtfoto’s. Een grappig weetje. Verder stikte het in het gebied van de leuke houten bruggetjes, waarvan de hangbrug de topper was, vele houten vlonders om overheen te lopen, een uitkijktoren, een vogelkijkhut (waar ik acuut de twee aanwezige zwanen wegjoeg met het piepje van mijn fototoestel. Hieruit blijkt maar weer dat ik een zeer onervaren vogelaar ben.)

Er waren veel mooie doorkijkjes en ik bleef maar foto’s maken. Er waren wel wat andere mensen in het gebied, maar niet zo heel veel, dus ik kon ongestoord zoeken en rond kijken, dat is wel het fijne aan doordeweeks cachen. Ook kwam ik een grenspaal tegen. Die kom ik regelmatig tegen bij het cachen en meestal maak ik er wel een foto van, omdat ik het grappige objecten vind, bijna net zo leuk als fietspaddenstoelen. Dus ook een foto gemaakt van deze. Op de route lag een cache bij de zogenaamde Grenspaal 181, maar die paal bleek verdwenen te zijn. Heel verhaal erbij. Waarom zou je zo’n zware paal willen “ontvoeren”? Leuk voor in de tuin? Van de andere kant zou ik ook best een fietspaddenstoel willen hebben. Helaas heb ik geen echte tuin bij mijn huis. De fietspaddenstoelen in België worden zwaar verwaarloosd en worden met uitsterven bedreigd, dus waarschijnlijk zou niemand ze missen als ik ze adopteerde.

Op de route was ook nog een earthcache te doen. Ik ben niet meer zo’n fan van earthcaches, maar als ik er toevallig overheen loop, sla ik ze niet over. Ook probeer ik nog aan de voorwaarde van een bepaalde challenge in Breda te voldoen en daarvoor komen wij nog 2 earthcache-founds te kort. Bij deze dus nog maar eentje. Ik vind wel dat je een foto moet maken als bewijs dat je er echt geweest bent. Dat was bij deze keurig het geval en dit was ook echt een mooi natuurgebied, dus dan vind ik het wel prima. De vragen stonden uiteindelijk in de tekst, dus ik heb voor niets het hele bord zitten lezen en te fotograferen. Daarna weer verder met de multi. Op het einde zaten een paar lange stukken tussen de waypoints. Ik hoopte dat ik de cache wel zou kunnen vinden. Aan het einde bleek dat ik al 2x over de cache heen was gelopen, want die lag onder de hangbrug. Dat stukje had ik al 2x gelopen, omdat ik daar eerder op de route verkeerd was gelopen. Voor zoiets als de hangbrug doe ik graag een cache, dus heel erg was het niet. Verder leefde er in dit gebied Galloway-koeien, die lijken nog het meest op een kruising tussen een Schotse Hooglander en een koningspoedel, om de heide te begrazen. Ik wilde natuurlijk graag een foto van een Galloway-koe, maar ze stonden de hele tijd ver weg, dus ik had nog geen leuke foto’s. En toen op het einde, stond er ineens eentje voor mij op het pad. Dit werd dus mijn foto-koe van de dag, ik vond het echt een superschattig-beest.

Op de terugweg naar de auto zag ik dat ik als ik een ander pad nam, ik langs de andere twee korte multi’s kwam, die ik ingeladen had. Ik besloot die maar in een ruk mee te nemen, dan had ik er mooi twee multi-founds bij en hoefde ik geen parkeerplaats voor Reno te zoeken. Eerst de Zwaluwtoren. Het object was gebouwd als project voor een Technische School. Dat vond ik wel een stoer project, ze hadden er ook een prijs mee gewonnen. Die toren zag er constructief leuk uit, maar ik heb geen zwaluw gezien. Van de cache-route klopte helemaal niets en ik maakte rekenfout op rekenfout. Uiteindelijk wilde ik half opgeven en was ik al op weg naar het oorlogsmonument, toen ik een steen bij een betonnen kabelpaal zag liggen. Ik nam een snoekduik op de steen en jawel hoor: de cache. Tja, niet echt een geweldige route dus, daar hadden ze meer van kunnen maken, maar wel mooi een multi-found erbij. De Mustang Memorial was de zoveelste cache bij een oorlogsmonument, ook deze weer ter ere van een neergestort vliegtuigje. Het was een off-set-multi en ik was wel blij dat de cache in de richting van de parkeerplaats lag. Ik keek nog over het plastic plaatje dat er duidelijk zichtbaar bovenop lag, heen. Het laatste stukje door het natuurgebied terug naar de parkeerplaats en daar stond Reno trouw te wachten.

Puur voor de (Belgische) puntjes ben ik nog langs twee trads gereden. De eerste heette de Volmolen en die lag in de gelijknamige straat. De cache was al vanuit de auto zichtbaar en was een echte drive-in cache. Daarna volgde nog Jeugdsentiment. Daar was het moeilijker om de ingang van het gebied te vinden, maar ik zette Reno gewoon brutaal in een inrit en hoopte maar dat er geen trekkers voorbij kwamen, terwijl ik op een neer ging naar de cache. De cache was nog wel grappig verstopt, op zich ook wel een aardig gebiedje, maar na het hele natuurgebied niet heel bijzonder meer. Waarschijnlijk wel voor het jeugdsentiment van de maker. Reno was nog heel toen ik terug kwam en met 7 founds kon ik met een tevreden gevoel terug naar Hilvarenbeek.

Wat ik hier op 16 februari 2023 nog aan toe te voegen heb:

Prima geocachingdag, eigenlijk niks meer aan toe te voegen. En kijk, ik heb zelfs de door mij gemaakte foto’s van die dag teruggevonden. Mooi gebied, zou er nog wel eens naartoe willen om te wandelen, maar helaas is dat lastig te bereiken zonder de auto die ik later dat jaar weg deed (en nu leef ik al bijna elf jaar zonder auto).

Geocachingavonturen uit het verleden: Drakentoezicht bij de 11.000ste cache

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 9 februari 2022:

Ik was op geocachingvakantie in Limburg om de Verschrikkelijke Datum Week op te lossen. Het geocachen ging zo geweldig dat ik vandaag al toe zou komen aan de 11.000ste cache. Daarvoor moest ik wel de Draak van Beesel trotseren…

Het avontuur:

Woensdag 9 februari, één van de gewraakte 3-cache-data. Alle drie die caches werden gevonden in 2012, ten gunste van het toenmalige Kalenderplan. Ik weet nog dat er toen ook nog allemaal sneeuw lag in de bossen. De afgelopen jaren werd deze datum geteisterd door de monsterstorm Ciara en de Verschrikkelijke IJssneeuwweek/koudegolf van 2021. Maar nu – na tien jaar – zou deze datum eindelijk een positieve lading krijgen, want ik ging hoe dan ook de 11000^ste cache vinden vandaag.

Ik wilde heel graag naar Nationaal Park de Meinweg, maar ik wist ook dat de fietstocht daarheen niet al te makkelijk was (ik was al eerder in deze omgeving geweest). Dus had ik bedacht om helemaal om te fietsen via Swalmen, Boukoul en Asenray, maar de route was op de kaart in zowel Smaug als telefoon niet heel duidelijk. Maar voor ik op het moeilijke punt van de fietsroute aankwam had ik Drakenzicht uitgekozen als toepasselijke 11000^ste cache. Die lag dus bij die rotonde met de Draak van Beesel erop en ik vond dat wel een toepasselijke cache, omdat ik dol ben op draken en vanwege de omgeving waar ik nu op vakantie ben. Ik zocht eerst aan de verkeerde kant van de weg, maar daarna werd de cache dan toch gevonden. Ik stuurde meteen bewijsfoto’s naar Anke en mijn moeder en daarna kon ik verder fietsen, want nu moest ook die datum nog gered worden.

Uiteindelijk bleek ik helemaal over verharde wegen naar Herkenbosch te kunnen fietsen. Dat was op de heenweg af en toe even goed zoeken met behulp van Smaug en google maps, maar het ging best goed. Ik was wel heel bang om een lekke band of andere fietspech te krijgen, omdat mijn Gazelle best een oud beestje is (ik had mijn eigen fiets bij). In 2017 had ik dat soort angsten nog niet, ik vrees dat hoe ouder je wordt, hoe banger je wordt. Gelukkig is er niets met mijn fiets gebeurd en kwam ik veilig in Herkenbosch aan. Dit vond ik maar een saai plaatsje, het was er praktisch uitgestorven en er leek niets te beleven. Ik ging de serie Ohe Herkenbosch wandelen, maar ook de wandeling was niet supermooi ofzo. Ik had achteraf bezien beter kunnen fietsen, want het was voor driekwart over verharde wegen. Van de elf caches vond ik er tien, maar helaas zat net in die ene not-found cruciale informatie voor de bonuscache, waardoor ik die dus ook niet kon berekenen. Beetje jammer. Wel had ik nu genoeg founds om de datum te redden.

Vervolgens deed ik de labcache van Herkenbosch en tikten de founds dus nog verder aan. Helaas bleek de bonus onvindbaar, ik had echt pech met de bonuscaches deze week, het grootste gedeelte kon ik simpelweg niet vinden. Ook de QR-code van de Scan Mij cache bleek uitgelopen te zijn door de regen van afgelopen zondag en daardoor onscanbaar. De maker stuurde mij de volgende dag nog wel keurig de QR-code en ook nog tips voor de not-founds van de serie (zelfde maker), maar toen had ik geen zin meer om nog een keer die kant op te fietsen, het was een fietstocht van bijna 20 kilometer enkele reis.

Nu ik de 11000^ste cache op zak had en de datum ruimschoots had gered, wilde ik heel graag nog in de Meinweg gaan wandelen. Ik had een wandeling van 15 kilometer, maar dat was veel te lang en zou ik ook nooit meer binnen de tijd redden (ik wilde voor het donker terug zijn op het vakantie-adres). Dus heb ik uiteindelijk de kleinste lus van deze wandeling gelopen en startte en eindigde ik bij de parkeerplaats bij de manege. Ik denk dat ik hier in 2017 ook al eens mijn fiets heb achtergelaten. Ook vermoed ik dat er tussen 2017 en nu een fietspad door de een gedeelte van De Meinweg tussen Asenray en Herkenbosch is aangelegd, wat er toen nog niet lag. Het zag er nog heel nieuw uit en was een absolute verbetering ten opzichte van al die gravelpaden van toen.

De wandeling begon een beetje saai over brede gravelpaden, maar halverwege boog ik af naar de heide en de bossen en daar vond ik dan weer sprookjesachtig mooi. Het was er ook heerlijk rustig, er waren wel wat andere wandelaars, maar niet storend. Uiteindelijk kwam ik uit bij de uitkijktoren langs het pad waar ik ook over gewandeld heb tijdens de multi in 2017 en later nog een keer met mijn moeder bij de tweedaagse NS-wandeling door De Meinweg. Ik kwam erachter dat ik hier ter plekke een mysteriecache op kon lossen, dus dat heb ik bovenop de uitkijktoren gedaan. Voor de cache moest ik een klein stukje terug lopen, maar ik vond het wel leuk dat ik die mysterie echt ter plaatste had opgelost en gelukkig was de cache ook nog aanwezig. Ik was namelijk pas de eerste vinder van dit jaar. In deze streek wordt toch een stuk minder gecachet dan in Brabant, volgens mij.

Na deze onverwachte extra found wandelde ik terug naar de manege om mijn fiets op te halen. Ik moest nog een flink eind terug fietsen naar Reuver en wilde wel voor het zou gaan schemeren minstens in Swalmen zijn. Ik lag een half uur voor op mijn planning, dus dat kwam goed uit. Onderweg stopte ik nog even voor de cache die over de IJzeren Rijn ging, een voormalige spoorlijn door dit gebied. Op de heenweg had ik ook al naar deze cache gezocht, maar toen werd ik gestoord door loslopende honden. Nu was de locatie mens- en hondvrij en had ik de cache snel te pakken. Toch wel fijn dat ik die nu ook kon afstrepen, anders was het een frustratie geworden. Nadat ik weer over dat eerdergenoemde fijne fietspad naar Asenray was gefietst twijfelde ik over de earthcache. Maar die lag dan weer 1,5 kilometer van de route af, dus 3 kilometer omfietsen in totaal. Dat zou te veel tijd kosten. Dus besloot ik om door te gaan naar Boukoul. Hier ben ik nog wel een klein stukje omgefietst voor een weg waar drie traditionals langs zouden liggen. De eerste werd een not-found, er was geen hint en er waren hier wel een triljoen verstopplekken. Geluk als je oog er op zou vallen, maar mij lukte het niet. De tweede was wel grappig; een vogelhuisje met allemaal gaatjes en die moest je allemaal af met het bijbehorende pinnetje tot het slotje open sprong. Bij mijn zevestigste gaatje ofzo was het raak. De derde lag bij het plaatsnaambord van Boukoul, maar dat was weer zo’n opgefrommeld papiertje in een te klein kokertje. Dat werkt gewoon niet, je kunt beter voor zo’n klein logboekje gaan, die frommelen niet zo op. Of een grotere behuizing kiezen.

Ik fietste terug naar mijn route en via Swalmen terug naar Reuver, waar ik iets eerder afsloeg om Spoorzicht te loggen, de andere cache van de makers van Drakenzicht. Deze werd vlot gevonden. Onderweg naar mijn vakantiehuisje kwam ik nog langs een voortuincache. Eigenlijk ben ik niet zo’n fan van voortuincaches, maar nu ik er toch langs kwam wilde ik wel een poging wagen. De vrouwelijke co stond de ramen te zemen en brabbelde in, voor mij als Brabander, onverstaanbaar Limburgs dialect tegen mij aan. Gelukkig zag ik vrij snel een putje zitten waar de cache in zat, maar die bloemen in de tuin van de buren waren toch ook wel verleidelijk. Na een kort praatje met de co fietste ik door naar mijn vakantiehuisje.

Ik heb lang gedacht dat milestones mij na de 10000^ste cache – wat altijd het droomdoel was – niet meer zoveel zouden doen, maar toch is dit ook wel weer bijzonder hoor. Sneller dan verwacht, maar dat komt vooral door de snelle telling van de labcaches. Even goed is dat een manier van geocaching die mij ook erg aanstaat, dus zolang ik het leuk vind ga ik lekker door.

Wat ik hier op 9 februari 2023 nog aan toe te voegen heb:

Dit was in alle opzichten een succesvolle dag op geocachinggebied. Met nog maar 151 caches te gaan tot de 12.000 (op het moment dat ik dit blog maak) zou het zomaar eens kunnen dat we de 12.000 binnen een jaar hebben bereikt.

Geocachingavonturen uit het verleden: Hennie de Heks en de Palindroom Datum

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 02-02-2020:

Ja, weer een verslag uit 2020, omdat 02-02-2020 de enige palindrome-datum was van deze eeuw en geocaching daarom een souvenir uitgaf als je een cache vond op die datum.

Het avontuur:

De mensen achter geocaching hebben iets met bijzondere data, dus het was geen grote verrassing dat er voor deze datum een souvenir werd aangekondigd. De reden is dat dit de enige wereldwijde palindroom-datum is van deze eeuw. Je hebt natuurlijk verschillende manieren van datum noteren. In Nederland zeggen we eerst de dag, dan de maand en dan het jaar. Maar in Amerika – en daaruitvolgend ook op de website van geocaching, die op een Amerikaanse server draait – zeggen ze eerst de maand, dan de dag en dan het jaar. Maar vandaag was het de tweede dag van de tweede maand, dus dat werd met 02-02-2020 over de hele wereld hetzelfde geschreven.

Mijn moeder wilde weer eens een keer mee om te gaan geocachen en had ook wel oren naar dat souvenir. Verder gingen we de Hennie de Heks-serie doen en die is gebaseerd op de prentenboeken waar mijn moeder groot fan van is. Helaas was de weersvoorspelling heel erg slecht. De verwachting was regen, regen, regen. De avond van tevoren was het enthousiasme van mijn moeder dan ook aardig afgenomen. Maar ik wilde wel heel graag gaan geocachen, want ik wilde dat souvenir heel graag hebben en deze datum stond op 9 founds, dus het was mooi meegenomen om die meteen over de 10 te helpen en ik wilde eigenlijk ook wel eens die 9500 bereiken. Dus ik had ook nog een noodplan bedacht, voor als mijn moeder toch niet mee wilde. Maar op zondagochtend besloot mijn moeder toch om mee te gaan, dus ontmoeten we elkaar op het station.

Toen we in Maarheeze uit de trein stapten regende het, maar het was geen clusterregenbui en uiteindelijk werd het zelfs nog droog. Verder was het – alle palindromen ten spijt – gewoon grauw en bewolkt weer. Koud was het dan weer niet, ik geloof dat het zelfs 12 graden was. Het was twee kilometer naar de start van de Hennie de Heks-multi. Dit werd voor mij pas de eerste multi van het jaar. Eigenlijk zijn multi-caches het leukste om te doen, maar toch doe ik er niet zoveel. Want ja, om een datum te redden heb je een trail nodig, want anders kom je niet aan genoeg caches. En als ik een lange reistijd heb, kies ik ook sneller voor makkelijke caches en niet voor een moeilijkere multi waar ik mogelijk niets vind aan het einde (lees stadscache Ravenstein, de grootste frustratiemulti van de laatste tijd). Maar dit was een kindercache, dus dat moest ons toch lukken…

Al na het eerste waypoint passeerden we een van de drie traditionals die ook in de buurt lagen. Dus daarmee was het souvenir al binnen. Daarna maakten we eerst de multi af. Die was leuk: je moest op elk waypoint een beestje zoeken en dat via een doolhof aan een cijfer koppelen. Wij deden alles goed en vonden het huisje van Hennie de Heks. Ze wilde helaas geen koffie zetten voor mijn moeder. Vervolgens deden we ook nog de andere twee traditionals. Daarmee vonden we in totaal vier caches en dat bracht voor mij de stand op de felbegeerde 9500. Dat is natuurlijk een milestone en vanaf nu kunnen we dus echt af gaan tellen naar de k 10.000. Of dat dit jaar nog gaat lukken zal de vraag zijn (het werd 4 januari 2021).

Mijn moeder had het in haar hoofd gehaald dat ze nog wilde gaan koffie drinken (en een winkel bekijken) in Eindhoven en ik stemde daar in toe. Helaas reed de trein maar 1x per uur en ondanks dat we de voeten onder ons lijf vandaan liepen, zagen we de trein van 14.57 uur voor onze neus weg rijden. Dat zou dus een uur wachten op het saaie station Maarheeze betekenen. Maar ik zag dat er 500 meter verderop langs de snelweg wat virtuele Munzees lagen, dus ik sleepte mijn moeder een beetje mee om die te gaan vangen. Ze doet sinds kort ook aan Munzee. Het Munzee vangen viel nog tegen, want we konden er iedere keer maar net bij, omdat er nog een afrit tussen het fietspad en de snelweg lag. Toch lukte het om er een aantal te vangen en mijn moeder werd er best enthousiast van. Natuurlijk was ze wel bang om de trein te missen. Zo waren we nog bijna 20 minuten te vroeg terug op het station, waar we op een bankje gingen zitten tot de trein eindelijk voor kwam rijden. Voor een tussenstop in Eindhoven was het nu veel te laat, dus reisden we meteen door naar Oisterwijk.

Wat ik hier op 2 februari 2023 nog aan toe te voegen heb:

Ik vind het altijd leuk om souvenirs te behalen bij geocaching. En stiekem redde ik dus ook nog een datum, ook al was ik toen nog niet met de 10 bezig. En ja, mijn moeder doet nog altijd aan geocaching en ook aan Munzee.

Hieronder het verdiende souvenir:

Geocachingavonturen uit het verleden: Rundje Nisseroi

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 26 januari 2020:

Ik ging weer op jacht vanwege het Geocaching Datum Project en ik ging naar Nistelrode.

Het avontuur:

26 januari was een 5-cache-datum. Die vijf caches werden verzameld in 2010 (1) en 2012 (4), dus acht jaar jaar later werd het onderhand eens tijd om deze datum voorgoed te saven. Ik had eerst plannen om naar Baarn te gaan, maar besloot dat toch te wijzigen in Oss, omdat dat dichterbij is. Er was één maar aan deze keuze: ik moest wel een OV-fiets te pakken kunnen krijgen. Want in december wilde ik deze fietstocht ook al gaan doen en toen waren er geen OV-fietsen meer te krijgen op station Oss. Gelukkig had ik toen nog een escape in de vorm van de Landerij van Tosse, maar die had ik nu niet meer. Onderweg naar Oss controleerde ik 3x of er nog OV-fietsen waren en zodra ik uit de trein stapte, zowat naar de fietsenstalling gerend. Gelukkig kon ik nu wel een OV-fiets huren. Buiten mijn route ingesteld en op de fiets gesprongen. In de ochtend was het nog best koud, dus ik had mijn handschoenen aan en mijn muts op. Tegen de tijd dat ik bij de eerste cache was aangekomen, kon de muts af en de rechterhandschoen uit. Die op links hield ik aan. Maar rechts is onhandig, omdat ik dan de touchscreen van de gps niet kan bedienen. 

Het hoofdprogramma van vandaag was het Rundje Nisseroi. Ik begon bij nummer 13, puur omdat die het dichtste bij was vanaf station Oss. Daar bleek het kaarttechnisch het handigste te zijn om in tegengestelde richting te gaan fietsen. Je moest de gegevens voor de bonuscache te weten komen door QR-codes te scannen die op enkele van de caches verstopt zaten. Nou ja, verstopt, ze waren behoorlijk groot, dus je kon er niet overheen kijken. En heerlijk dat ik nu eindelijk een telefoon heb die dat gewoon zonder problemen kan. Ik had eigenlijk gedacht dat het grootste gedeelte van de serie in de bewoonde wereld zou liggen en daar houd ik niet echt van, maar dat bleek reuze mee te vallen. De meesten lagen in het buitengebied en ik werd zelfs op mijn fietsje over zandpaden en bospaden gejaagd. Zeker in de omgeving van de aeroclub was het best een beetje verlaten. Ik sloeg de meeste andere caches onderweg over. De belangrijkste reden daarvoor was, dat ik geen zin had om om te fietsen voor voortuincaches. Als ik alleen ben voel ik me daar altijd heel ongemakkelijk bij. Op vakantie of als ik samen met iemand anders ben, vind ik het prettiger. Of als het om een minibieb gaat, omdat je dan weet waar je moet zoeken en minibiebs leuk zijn. Ook kon ik een andere cache simpelweg niet vinden, dat was er eentje van een serie over planeten, want er loopt hier ook een planetenpad in de omgeving.

De laatste paar caches lagen wel in de bewoonde wereld. Eentje zat er in een heel mooie minibieb verstopt, in een uitgehold boekje met Signal op de kaft. Nou ja, minibieb, het was een behoorlijk groot huisje. Zag er heel netjes uit. Ik nam zelfs nog een boek mee, van de Daalmark-serie. Ik heb dat boek wel, maar dan in een oudere editie en deze editie is die waarin ik de andere drie boeken ook heb. In het begin was er een QR-code kapot, dus die kon ik niet scannen. Ik hoopte maar dat het geen cruciaal getal zou zijn. Helaas was dat dus wel zo, het was de eerste van de laatste drie cijfers voor het bonus-coördinaat. Dus moest ik nog even gaan gokken, gelukkig vielen er al heel veel mogelijkheden af, omdat ze te dichtbij de snelweg lagen of in een niemandsland. Een coördinaat lag aan een weg en die was ook het meest logisch bereikbaar. Maar daarvoor moest ik wel eerst de fietstunnel bereiken. En dat bleek nog lastig, want er lagen heel veel straten in Nistelrode open, vanwege rioolwerkzaamheden. En dat waren dus allemaal zandbakken waar ik niet doorheen kon met mijn fiets. Ik was die fiets ook al behoorlijk beu, want het zadel was helemaal naar achter gezakt en dat kreeg ik niet recht zonder moersleutel. Dus dat fietste niet heel erg lekker. Uiteindelijk kwam ik uit bij een zeer hippe, knalgele kapel. Hier lag nog een traditional, dus die heb ik nog even meegepakt als extraatje. Er stond ook een gave picknicktafel voor de kapel, zij noemden het de gildetafel, omdat naast de kapel het clubgebouw van de gilden stond. Na de vondst van de cache nog even in de moderne kapel gekeken, zag er uit als een soort van theologisch design-appartement, hoewel wel erg klein.

Vanaf de kapel kon ik langs de snelweg naar de tunnel fietsen en hier kon ik eindelijk een paar Munzees vangen. Ik aasde al de hele dag op Munzees, maar ik was de hele tijd net niet dichtbij genoeg om ze te kunnen vangen. Dat is het nadeel als je virtuele Munzees wilt vangen die op de snelweg liggen en die dus eigenlijk niet bedoeld zijn om per fiets te vangen. Ik vond de locatie waar ik uitkwam een beetje vaag en het stikte er ook nog van de Dreuzels die onderweg weg waren naar een feestje bij de nabijgelegen sportclub. Toen ze allemaal voorbij waren, toch maar even aan de overkant van de weg gekeken, bij de oprit van een vaag sloopbedrijf. En jawel hoor: groot vogelhuis met cache. Was mijn gokwerk toch goed geweest. Hierna moest ik nog 1 cache van de serie, de nummer 14. Die wilde ik natuurlijk nog graag hebben om de boel compleet te hebben.

Maar ik had ook gezien dat ik nu nog maar ongeveer 1,5 kilometer af was van een earthcache op de Maashorst, die vooral goed bereikbaar was per fiets. Earthcaches hebben een speciale aantrekkingskracht op mij en het was al even geleden dat ik er eentje had gevonden. De beschrijving klonk ook interessant en er was nog tijd, dus ik ging erheen. Ik kon inderdaad op mijn fiets tot aan de informatieborden komen. Er lagen hier heel oude grafheuvels, waar je een goed zicht op had. En ook wel een interessant weetje: de Maashorst is vernoemd naar de rivier de Maas, die zo’n 125.000 jaar geleden door dit gebied stroomde, maar ondertussen meer naar beneden ligt, omdat de rivier is verschoven. Het was lastig om een selfie te maken met mijn telefoon, waar ik zelf, mijn gps en een grafheuvel opstonden, maar het is toch redelijk gelukt. Gelukkig is een foto niet meer echt verplicht bij een earthcache, maar ik vind het toch altijd wel leuk. Ik wil in de toekomst ook nog een keer gaan wandelen op de Maashorst. Ben er al wel eens geweest, maar dat is alweer even geleden. Er ligt een hele serie van mysteries in dit gebied, maar die moet ik dan eerst allemaal oplossen en dat zou nu veel te veel tijd opslurpen. Is wel een leuke voor een nieuw Day Zero Project: een hele serie mysteries oplossen.

Ik moest nu nog een cache van de serie loggen, de nummer 14. Die wilde ik nog wel hebben om de boel compleet te krijgen. Deze lag op het meest afgelegen plekje en was ook nog het lastigste te vinden. De petling was weggestopt in een gat in een boom op een bepaalde hoogte. Je zag alleen nog het groene dopje uitsteken. Ik vond hem dus wel. Nu moest ik nog terug zien te komen bij het station. Ik was zo stom om verder het bos in te fietsen, want ik dacht dat ik dan het fietspad wel kon bereiken. Ik had beter om kunnen draaien en terug kunnen fietsen, want nu heb ik een hele tijd over de meest vage paadjes door het bos gefietst – er waren trouwens wel wandelaars -, zelfs een stukje over een atb-route, met mijn lompe OV-fiets. Maar uiteindelijk bereikte ik nog wel het fietspad, dat vrij snel daarna weer onder de snelweg doorging. Hier wilde ik nog een Munzee vangen, maar ik kwam 50 meter te kort, dus ik van mijn fiets af het bos ingelopen en toen lukte het wel. Ik ben best een beetje raar. Daarna doorgefietst naar het station, via een heel andere weg dan hoe ik gekomen was. Ik kwam nog langs het Vorstengraf van Oss, een cache die ik lang geleden al eens logde met de familie van Anke. Op het station aangekomen bleek dat daar nog twee virtuele Munzee bij waren gekomen sinds de laatste keer dat ik daar was. Dus zo had ik er toch nog zes ofzo. Ik leverde mijn OV-fiets in en stapte op de trein naar huis.

Wat ik hier op 26 januari 2023 nog aan toe te voegen heb:

Wha, ik geloof dat ik een klein beetje geocachingmoe was op deze dag. Maar toch wel mooi de datum gered. Overigens ben ik nog altijd niet toegekomen aan die serie op de Maashorst en is het idee ook niet opgenomen in mijn Day Zero Project 2.0.

Geocachingavonturen uit het verleden: Vandaag niks

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Tja, 19 januari is weer zo’n datum waar ik geen verslagen meer voor heb. Want er werd 1x aan geocaching gedaan door mijn mede-Heideroosjes Anke en Guy en daar was ik dus niet bij en heb ik geen verslag van. En de andere keer is het verslag dat in 2017 al hier verscheen. Dus dat kun je vandaag nog eens lezen.

Geocachingavonturen uit het verleden: Beatles op de Groote Heide

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 12 januari 2020:

Ik ging weer eens in de regen op pad voor het Geocaching Datum Project. Dit keer naar de Groote Heide bij Heeze.

Het avontuur:

12 januari was een 5-cache-datum en die vijf caches werden op maar liefst drie verschillende data in het verleden gevonden, te weten in 2012 (2), 2013 (1) en 2014 (2). Dat betekent dus dat er alweer zes jaar niet gecachet was op deze datum en dat het hoog tijd was om af te gaan rekenen met deze datum.

Het werd Heeze, ik had vorig jaar daar al een serie gezien, die op het lijstje was beland voor een datum-dag. Heeze is gewoon Noord-Brabant en de trein rijdt er vanaf Oisterwijk in 1x naartoe, wat best wel eens fijn is (om niet over te hoeven stappen). Het was op zich te lopen vanaf het station, maar ik hoopte stiekem dat er OV-fietsen zouden zijn, zodat ik naar het startpunt kon fietsen. Alle OV-fietsen bleken nog aanwezig te zijn. Een paar weken geleden was ik ook al in Heeze, als eindpunt van de NS-wandeling Strabrechtse Heide, die ik al meerdere keren gelopen heb. Maar nu ging ik eens de andere kant op, naar de Groote Heide. Die strekt zich uit tussen Heeze, Leende en Eindhoven en is blijkbaar een overblijfsel van een gigantisch groot heidegebied uit vroegere tijd. Het is nu nog het grootste aangesloten heidegebied van Nederland, maar het is ondertussen wel een stuk kleiner dan het ooit geweest is. Even goed houd ik erg van heidegebied. Tja, Heideroosjes horen op de heide, natuurlijk.

In april 2016 deed ik met mijn moeder de NS-wandeling Strabrechtse Heide en toen vonden we onderweg de meeste – vier – caches van de Heezer hertgang-serie, die allemaal bij waterlopen verstopt liggen. Er bleven er twee over en die heb ik allebei vandaag gevonden. Leuk dus, dat de serie er nog steeds ligt. En leuk dat ik de serie nu compleet heb, op de bonus na. Geen idee of we toen bonusgetallen op hebben geschreven en als we het al hebben gedaan heb ik geen flauw idee waar die cijfers dan zouden zijn. Dus de bonus zal het wel nooit meer worden. Een paar honderd meter van de eerste hertgang-cache lag een andere traditional-cache bij het Sint Jobsklokje. Dit is een oude bel die is overgebleven van de gelijknamige kapel. De kapel is afgebroken en de originele klok hangt nu bij Kasteel Heeze, maar er is een nieuwe klok gebouwd op de oude locatie. Helaas zag het er allemaal een beetje vervallen uit, dus volgens mij wordt de boel niet meer onderhouden. De cache was er nog wel. Ik kwam hier trouwens over een straat die het Kerkhof heette en er was ook nog een Lijkweg. Gezellige boel hoor, je zou er maar wonen…

Ik ging nu op weg naar het startpunt van de serie, maar daar vlakbij lag nog de voor mij laatste van de Herdgang-serie, de nummer twee. Deze werd ook heel snel gespot. Het fietspad slingerde nu de bossen in naar het startpunt van de JPGR-serie. Die letters staan voor de voornamen van de Beatles: John, Paul, George en Ringo. De maker van deze serie moet een ongelooflijke Beatle-fan zijn, want je wordt letterlijk doodgegooid met feitjes over de Beatles en hun muziek. Ik geloof niet dat er een band is waar ik zoveel over weet. Ik houd best van muziek van bepaalde bands, maar in welk jaar welk nummer is uitgekomen en op de hoeveelste plek en hoe lang dat in de top-40 stond? Geen idee.

Ik bond mijn OV-fiets vast aan een paaltje vlakbij de eerste cache en zag toen ineens een Munzee zitten. Er bleek er nog eentje in de buurt te zijn en ze deden het allebei nog. Kijk, dat is nog eens leuk. Ik had wel gezien dat er een paar Munzees hier in de buurt zaten, maar had niet verwacht dat ze precies op het startpunt zouden zitten. Eigenlijk had ik een heel bezoekerscentrum hier in de bossen verwacht, maar dat was niet zo, er was alleen een kleine parkeerplaats. Jammer, ik vind bezoekerscentra altijd wel leuk. De cache werd snel gespot, alle caches van deze serie waren stukken hout met een dop, die dan op een buis in de grond zat. De koker moest je er dan met behulp van een magneetstok uitvissen. Ik vond het wel een goed systeem, we zagen dit ooit eerder bij die serie in de Betuwe waar mijn moeder en ik de voeten onder ons lijf vandaan hebben gelopen. Het is ripproof natuurlijk, maar ook waterdicht. Bij de meeste caches heb ik de hint niet eens opgezocht, want die was toch overal hetzelfde: afgezaagd. Ook besloot ik om me niet bezig te gaan houden met de bonus. Die bestond uit ingewikkelde opzoekvragen over nummers van de Beatles en ik had daar bij voorbaat al geen zin in. Prima om dat thuis op de bank te moeten doen, maar ik had er buiten op dat kleine schermpje van mijn telefoon/gps geen zin in. Dan maar geen bonus. Ik zou toch wel genoeg caches voor de datum scoren.

Aangezien ik al drie caches onderweg had gescoord, had ik bij de tweede van de serie al genoeg caches gevonden om de datum op de gewenste tien founds te krijgen. Maar natuurlijk ging ik gewoon door. Bij de derde wilde ik wachten met de koker uit de grond trekken tot alle wandelaars gepasseerd waren. Bleek dat ene echtpaar waar ik op wachtte ook aan geocaching te doen. Na een praatje gingen we weer uit elkaar, want zij liepen in omgekeerde volgorde en waren dus al bijna klaar. Helaas begon het te regenen, dus trok ik mijn regenbroek aan. Dat was min of meer wel voorspeld, maar vanmorgen zeiden de weersites dat het tot 16 uur droog zou blijven en het was nu amper 12 uur. De bui duurde toch best wel een hele tijd. Ik vond wel alle caches en zelfs nog een extra cache op de route. De vennen stonden droog of er stond erg weinig water in. Ze waren er dus nog slechter aan toe dan die van Oisterwijk. De winter is tot nu toe meer herfst dan kou en het heeft dus vooral veel geregend. Daarom dacht ik dat het langzaamaan weer de goede kant op ging met de waterstand, maar hier was daar nog weinig van te merken. Ondanks het grauwe herfstwinterweer, vond ik het toch weer fijn om op de heide te zijn. Ik houd gewoon van die uitgestrekte ruimte, dat je zo ver kan kijken als de horizon en overal natuur ziet.

Echt stil was het niet, want je hoorde bijna overal het geluid van de nabijgelegen snelweg. Toch vond ik die snelweg ook wel interessant, want ik had gezien dat er een hele rij virtuele Munzee langs die snelweg te vangen waren. Dus na de zevende cache van de serie, besloot ik naar het fietspad langs de snelweg te lopen om wat van die virtuele Munzees te vangen. Het lastigste is dan tot hoe ver ga ik dan? Ik had gezien dat er in de verte weer een fietspad het gebied in ging, dus ik besloot om tot daar te gaan. Maar toen had ik weer zo’n feather-munzee en wilde ik zo’n veer hebben, dus ben ik toch nog een stukje verder gegaan en daarna weer terug naar de fietspoort. Ondertussen had ik ook al een paar paddo’s gescoord voor waymarking, dus ik had het er maar druk mee vandaag: geocaching, waymarking, munzee. En wat kan ik daar dan van genieten. Via het fietspad kwam ik weer terug op de route van de serie. Ik volgde nu een mooi pad tussen de halfdroge vennen door. Het stopte zowaar met regenen, dus mijn muts kon af en ik had het ook niet meer zo koud als toen ik in de ochtend gestart was. Later kwam ik nog een keertje heel dicht bij de snelweg, dus toen ben ik nog een keer een paar Munzees gaan vangen.

Daarna volgden de laatste caches van de serie. Ik kwam nog over een soort van dijkje waar vroeger blijkbaar een spoorlijntje heeft gelegen, zoals het Bels Lijntje. Ik denk dat ik hier al eerder ben geweest, voor een multicache en dat er toen nog wel rails lagen. Nu zijn alle rails weggehaald. Jammer eigenlijk, ik vind dat altijd wel mooi, zo’n stukje rails. Onderweg naar mijn OV-fiets keek ik nog uit naar de bonuscache, maar helaas heb ik die niet per toeval gevonden. Ik vond nog wel een Munzee. De trein gaat maar 1x per uur op zondag en ik had maar 10 minuten om die van 15.03 te halen. Dat vond ik wel heel krap, dus besloot ik nog maar wat Munzees te gaan vangen en voor de trein van 16.03 te gaan. Dus fietste ik rustig langs een aantal Munzees terug naar het station. De OV-fiets weer keurig ingeleverd en daarna met de trein weer naar huis. Met 19 caches, een stuk of zes paddo’s en een shitload aan Munzees had ik een goede dag gehad. De datum is in ieder geval gered.

Wat ik hier op 12 januari 2023 nog aan toe te voegen heb:

Owh, als ik dit lees wil ik zo weer terug naar de Groote Heide. Wel met beter weer, want op de data van het Geocaching Datum Project rust wel heel vaak een regenvloek.

Geocachingavonturen uit het verleden: Taurossen in het Kempen-Broek

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 5 januari 2018

Normaal had ik op vrijdagen in dit jaar college van mijn deeltijdopleiding, maar het was nu kerstreces. Dus besloot ik om de 2-cache-datum dan maar te gaan redden. Het werden ook de eerste geocaches van 2018.

Het avontuur:

Probleem is alleen dat ik voor vervoer afhankelijk ben van de trein en dat de behapbare caches dichtbij huis zo’n beetje op zijn. En in de winter is het nou eenmaal vroeg donker enzo. Na heel lang zoeken kwam ik toch weer uit in Weert: een uurtje met de trein vanuit Oisterwijk, dus dan zou ik het redden om voor 16 uur weer in de trein te zitten. Daarom werd het Weert, voor de derde keer in korte tijd. Vanaf het station ging ik per OV-fiets naar het Kempen-Broek. Het was met een afstand van bijna 5 kilometer te ver om te lopen en het was ook een vrij saai stuk fietsen, dus het was een goede keuze om een OV-fiets te huren.

Het Kempen-Broek is een natuurgebied van ARK en dat betekend dat er niet overal paden zijn, maar dat je vrij mag struinen door het hele gebied. Bij het eerste stukje dacht ik nog dat het wel mee viel met de modder en de moerassigheid van het gebied. Het weer was ook nog beter dan verwacht: het bleef de hele dag droog en er stond zelfs een waterig zonnetje. Ik had al de drie benodigde caches (voor 5 op de datum) in the pocket, dus mij kon niets meer gebeuren. En toen kwam ik ook nog de taurossen tegen! Ik was vanwege het mooie gebied al blij dat ik toch was gaan geocachen, maar nu werd ik helemaal gelukkig. De cache “Das” lag bij een soort van wegwijzer op een paal en daar vlakbij stond een supergrote tauros! En die was helemaal niet bang, dus ik kon volop foto’s maken. De tauros was zo tam, dat ik hem (of haar?) bijna kon aaien. Zo gaaf! Ik heb nu al een paar keer taurossen ontmoet bij het geocachen. Ze worden gefokt bij Keent, daar ben ik ondertussen al 2x geweest: 1x om te geocachen met Anke en nog een keertje met mijn moeder tijdens de Walk of Wisdom. Het project loopt zo goed, dat de taurossen ook elders in het land zijn uitgezet. Zo grazen ze ook in het Herperduin en daar kwam ik ze vorig jaar tegen, toen ik daar ging geocachen. En nu kwam ik ze dus ook weer hier tegen. Supergaaf dat het project zo goed loopt, wie weet lukt het ooit nog om de oeros terug te fokken. Maar eigenlijk vind ik tauros ook wel een heel gave naam voor dit soort runderen.

Goed, terug naar het geocachen. Vanaf de cache die “Tauros” heette, begon het echte struinwerk. Dwars door zo’n helmgrasachtig gebied, wat behoorlijk moerassig bleek te zijn. Ik stapte midden in het water en haalde dus al een zeiknat onderbeen. Toch lukte het nog om de cache “Bont dikkopje” te bereiken. Ja, het was er zo waterrijk, dat er best dikkopjes hadden kunnen zwemmen, aldaar. “Kraanvogel” lukte ook nog, maar ik moest de “Exmoor-pony” laten zitten. Die lag letterlijk in het ven. Ik kon de petling wel zien zitten, aan een boomstam, op een mini-eilandje. Ik heb nog heel even overwogen om mijn schoenen en sokken uit te trekken, mijn broekspijpen op te rollen en de twee, drie meter door het water te waden. Maar ik kon niet goed zien hoe diep het water daar was. En het was maar 6 graden en ik weet hoe snel er onderkoeling op kan treden. Ik had ook geen handdoek bij, mijn schoenen en sokken waren al zeiknat en ik moest ook nog terug fietsen naar het station en terug met de trein. Dus besloten om het vanuit veiligheidsoverwegingen niet te doen.

De andere caches allemaal wel kunnen bereiken. Met een beetje gokwerk (ik miste dus een bonuscijfer en had een andere verkeerd overgeschreven) lukte het ook om de multi Kempen-Broek op te lossen. Die lag ook nog wel in een moeilijk te bereiken gebiedje, ook heel drassig. De taurossen en de Exmoor-pony’s stonden hier eensgezind te grazen. Koeien en paarden bijten elkaar niet en kunnen het blijkbaar prima met elkaar vinden. In de cache vond ik een geocaching-speldje, wat ik eigenlijk wel mooi vond, dus heb ik die mee naar huis genomen, in ruil voor twee travelbugs, die ik al veel te lang in mijn bezit had. En omdat Weert ook onder Limburg valt, zijn ze nog geen provincie verder gekomen. Tja, jammer, maar helaas. Ik moest nog de laatste traditional van de serie vinden, hiervoor moest ik een heel eind omlopen, vanwege de extreme drassigheid van het gebied, maar uiteindelijk heb ik hem wel kunnen bereiken. Nu kon ik ook de bonus-cache berekenen en die lag keurig op de terugweg naar mijn OV-fiets. Alles bij elkaar een mooie rondwandeling door het Kempen-Broek.

Ik had het ook ruimschoots binnen de tijd gedaan, want ik had zelfs nog een uurtje over. Daarom op de terugweg naar het station nog drie caches van de GP-serie gedaan. Lichtenberg lag bij een mooi, oud bruggetje, maar had een afwijking, dus ik moest even zoeken naar de leuk verstopte cache. De Sint-Theuniskapel (weer zo’n geval dat ik meer op een kleine kerk vond lijken, maar dat hoort hier zo in Limburg, blijkbaar) was sneller gevonden. De cache van de Kazernelaan was zo nat, dat het logrolletje een vieze, vastgekoekte prop was geworden, die ik niet uit het kleine kokertje kreeg gewurmd. Dus maar een foto gemaakt en een need maintenance logje geschreven. Ik was nog ruim op tijd terug voor de trein van iets voor 16 uur. Met dertien caches op de teller is het geocachingjaar 2018 begonnen en deze datum meteen goed gesaved.

Wat ik hier op 5 januari 2023 nog aan toe te voegen heb:

Dit was een mooi maar echt superdrassig gebied. Ik was tot aan mijn knieen totaal doorweekt. Wel heel gaaf om de taurossen te zien.