Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 4 mei 2011:
Mijn moeder wilde graag een “slagdag” gaan doen en omdat we allebei vrij hadden op deze dag, besloten we om net over de grens in Duitsland te gaan geocachen. Daar was namelijk net een nieuwe powertrail uitgekomen ter ere van de 50ste verjaardag van een geocacher. Vandaar de naam 50…und (k)ein Stück Weise.
Het avontuur:
De Duitse geocacher Pamah was 50 geworden en bevriende cachers vonden het nodig om een Powertrail van 50 caches voor hem te maken, voor elk levensjaar eentje. Omdat mijn moeder een paar maanden eerder ook 50 is geworden, vond ik het wel leuk om deze samen met haar te lopen. De Heideroosjes hebben al jarenlang het België-doel: 1000 caches (Kilocacher worden) vinden bij de zuiderburen. Daar is vandaag het Duitsland-doel bijgekomen, want ik heb het nu natuurlijk in mijn hoofd gehaald dat ik daar ook ooit Kilocacher wil zijn. Voor die twee buitenland-doelen heb ik ondertussen ook een termijn bedacht: als we bij de 10.000 zijn, moeten daar minimaal 1000 Belgische founds en minimaal 1000 Duitsland-founds bijzitten.
Duitsland was eigenlijk lange tijd helemaal niet zo vanzelfsprekend, ondanks dat het ons buurland is. We hadden eerder founds in Engeland en Zweden, dan in Duitsland. Ik herinner me nog een zoektocht in de haven van Kiel, hadden Anke en ik zo ons best gedaan om op tijd te zijn voor de boot naar Zweden en nog tijd over te houden voor een cache en een reservecache en toen konden we ze allebei niet vinden. Onze eerste Duitse found kwam toen pas een half jaar later, tijdens de Luxemburg-vakantie in 2009. Dat was Platscherstein.
Heel lang was onze top-3 van cachelanden: 1 Nederland, 2 België, 3 Zweden. Omdat lang niet iedereen in Zweden heeft gecachet, laat staan 95 founds heeft in dat land, waren we hier altijd wel een beetje trots op. Maar goed, vandaag heeft Zweden dus zijn positie af moeten staan aan Duitsland.
Deze trail was 17 km lang, we hebben even overwogen om de fietsen mee te nemen, maar bij geocaching is het eigenlijk fijner om te lopen, want dan hoef je niet de hele tijd die fiets op en af. Bij de nummer 1 van de trail was een keurige parkeerplaats. Triptellers op 0 en begonnen met lopen. We waren blij dat we te voet waren, want op de fiets was je langer bezig geweest. Soms lagen ze wel heel dicht op elkaar en was het slechts de toegestane afstand (dat is ongeveer 150 meter) tussen twee caches. Dat was op de fiets geen doen geweest. De wandeling was wel okay, hij liep door de natuurgebieden en landbouwgebieden rondom Kranenburg. Maar we gingen niet echt diep het natuurgebied in ofzo en er waren ook geen bergen zoals bij een Duitse serie die we eerder deden: Her mit den Gefahren. Deze tocht was erg vlak. Wel fijn was dat hij bijna helemaal door autoluw gebied ging, dus we konden overal breeduit lopen.
Onderweg maakten we twee keer een kort uitstapje naar de oude spoorlijn van Draisinen (wat ik erg vind lijken op het Zweedse woord Dressinen, ook een cache op een spoorlijntje) om daar een cache te doen. Op die spoorlijn reden van die fietsachtige dingen. Er zaten allemaal oude vrouwtjes op en die hadden een toeter met treingeluid gekregen en hadden de grootste lol en zwaaiden naar ons. Dus wij terug zwaaien en de cache pas gelogd toen ze uit het zicht waren. Heel grappig. De tweede spoorlijn duurde een stuk langer. Er was een slechte ontvangst vanwege elektriciteitskabels en de hint “HO” kwam op meerdere plaatsen terug. We wilden eigenlijk opgeven toen mijn moeder hem toch nog vond.
Omdat deze zoveel tijd had gekost, besloten we ons te concentreren op de powertrail en geen uitstapjes meer te maken. De caches van de Powertrail waren geen van alleen moeilijk verstopt, de meeste lagen op zeer voor de hand liggende plekken. Het enige rare was de volgorde. In het begin hadden we nummer 3 en nummer 10 gemist en we waren bang dat we die niet ingeladen hadden. Ik had alles rücksichtlos (om in Duitse thermen te blijven) ingeladen en niets nagekeken, maar mijn moeder zei dat ze alles had afgestreept op een lijstje en alles had gehad. Uiteindelijk bleken die nog later in de route terug te komen. Dat was het nadeel van de route, het was geen rondje, maar naast elkaar gelegen blokjes, dus soms moest je een stukje teruglopen. Dus veel caches op een paar vierkante kilometer en door dat teruglopen kwamen we aan die 17 km. Ik vond het leukste stukje dat langs het weiland met de koeien en langs het gele bloemetjesveld. Alleen zonde dat ze alle bomen gekapt hadden, anders was dat vast een hele mooie laan geweest.
Ergens op het vierde kwart had ik er eigenlijk ook wel genoeg van. De vorige keer in Duitsland hadden we veel verder gelopen over een zwaarder parcours en toen had ik nauwelijks ergens last van en nu deden m’n voeten zeer. Daarnaast had ik na zoveel logjes ook wel even genoeg van geocachen. Tja, powertrail is best leuk voor een keertje en zo te voet, maar ik zou zo niet altijd willen cachen. Multi’s zijn ook leuk en geven toch meer voldoening. Dat vond ik dan ook de balans van deze dag. Op zich waren het dus hoogtepunten: het dagrecord verbeterd, de 100ste Duitse found, een big-shoot in de richting van de 3000. En toch had ik aan het einde van de tocht (ook “maar” 16,7 km op de teller) niet echt het gevoel dat we een grootse prestatie hadden geleverd.
Deze powertrail was ook niet zo goed onderhouden als de mini-trail van Zuurtje die we eerder dit jaar liepen. De logrolletjes waren bijna allemaal vol. Het beschrijven van de logrolletjes is vrijwel altijd mijn taak, dus was ik de hele tijd bezig om een leeg plekje op de rol te vinden. En opeens vonden we “Heideroosjes” en “HaJaMaToJo” veel te lange namen.
Maar deze dag leverde wel 51 founds op en daarmee zijn de Heideroosjes bijna bij de 3000.
Wat ik hier op 4 mei 2023 nog aan toe te voegen heb:
Tja, die powertrails zijn niet altijd door even mooi gebied. Kilocacher bij de zuiderburen werden we pas in september 2015. En in Duitsland zijn we nu nog steeds geen Kilocacher; dat was een vrij ambitieus plan… Bij lange na niet zelfs, we hebben “slechts” 280 Duitse founds. Daarmee staat Duitsland nog wel op de derde plek in de landenlijst, na ons eigen land op 1 en België op 2. Zweden is gezakt naar de zesde plek en ingehaald door Frankrijk en Denemarken.
En ik vond zelfs de foto’s nog terug. Twaalf jaar oude foto’s, hoe leuk is dat? Vooral grappig dat mijn favoriete onderwerpen om te fotograferen nog steeds hetzelfde zijn.
Maartjes Moves 