Geocachingavonturen uit het verleden: Geofietsen in de Oostwaard

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 25 mei 2017:

Vanwege een gebrek aan OV-fietsen op station Gorinchem, sleepte ik mijn eigen fiets mee in de trein om te gaan geofietsen in de Oostwaardpolder, onderdeel van de Biesbosch.

Het avontuur:

Het stond al een hele tijd op mijn verlanglijstje om te gaan fietscachen in de Biesbosch. Wat mij ervan weerhield was het feit dat ik dan mijn fiets moest meeslepen in de trein vanwege een gebrek aan OV-fietsen op station Gorinchem. Daarnaast is het een vrij lange reis van bijna 2 uur met vaak overstappen, terwijl Gorinchem hier hemelsbreed niet eens zover vandaag is. Vandaag ging ik het avontuur dan toch aan.

Om ongeveer 10.45 uur, kon ik daar eindelijk op mijn fiets springen. Het was nog een stukje fietsen naar de Biesbosch, over een lange brug, maar dat was op zich goed te doen. Het was trouwens enorm druk met fietsers. Zowel in de trein als in de Biesbosch. Het was dan ook een vrije dag (hemelvaart) en het was supermooi weer. ’s Morgens was het echter nog maar 7 graden, dus ik had toch een lange broek aangetrokken en mijn jas mee. Die jas ging tijdens het wachten op station Geldermalsen al uit. Die broek was op sommige momenten wel een beetje warm, maar op de momenten dat ik ging wandelen en door het hoge gras en de brandnetels moest lopen, vond ik het weer fijn. Dus het was een wisselend succes. Ik had mijzelf gewapend tegen de zon met een pet en zonnebrandcrème en dat hielp in ieder geval tegen verbranding. Ook de hooikoorts viel mij reuzemee, in zo’n grassig gebied.

Oorspronkelijk was het doel om Fietsrondje Oostwaard en Rondje Biesbosch te gaan doen en dan wilde ik ook nog het Biesboschmuseum bezoeken, maar ik kreeg al heel snel door dat dat echt te ambitieus was voor één dag. Omdat ik toen al met Fietsrondje Oostwaard bezig was, besloot ik toen om mijn pijlen voor die dag daarop te richten en een andere keer terug te komen voor het andere rondje en het Biesboschmuseum. Jammer dat ik daarmee dus niet het DZP-doel vervulde, maar evengoed vond ik nog een heleboel caches. De eerste cache, nummertje 15 werd echter meteen een not-found. Later bleek dat deze cache geript was en nog niet vervangen. Ik had dat niet gelezen, omdat ik de serie al een paar weken geleden blind had ingeladen met een query. Ik was dus even bang dat de hele serie gearchiveerd was, maar gelukkig voor mij bleek dat niet zo te zijn. Want vanaf nummertje 16 ging het eigenlijk wel voorspoedig. Hoofdzakelijk fietsend over smalle dijkjes langs het water van de Biesbosch, vond ik de nummers 17 tot en met 25 allemaal heel vlot. Wel met dank aan goede hints. Er lag er ook eentje bij het pontje, die lag heel erg in het zicht en het was vreselijk druk bij het pontje. Toch vroeg niemand wat ik aan het doen was, toen ik onder het touw waarmee de deur vastgebonden was aan de reling doorkroop, om de cache te kunnen pakken. Het pontje ging dus naar de rest van de Biesbosch en naar het daar gelegen Rondje Biesbosch, maar ik nam daar dus ook de definitieve beslissing om dat een andere dag te gaan doen.

Fietsrondje Oostwaard bevatte twee bonuscaches, eentje na de eerste helft en eentje na de tweede helft. Ik was keurig in het midden begonnen, dus ik vond eerst de hints voor het tweede extraatje. Die extraatjes waren gewoon invullers en alle hints werden 2x gegeven, dus zelfs voor mij – ik vergeet regelmatig om hints op te schrijven – goed te doen. Deze cache lag ook best op een interessant plekje, de nagebouwde rattenkeet. Vroeger overnachtten hier de eendenjagers van de Biesbosch, in een hutje dat vergeven was van het ongedierte, met name ratten. Hoewel ik zelf ook een paar keer in de Biesbosch heb gekampeerd met de kanovereniging, hebben we gelukkig nooit last gehad van ratten.

Ik fietste door naar de jachthaven van Hank, ook hier was ik al vaker geweest. In de bosjes lag een cache, maar ik vond het niet zo’n frisse locatie, omdat die bosjes ook als openbaar toilet worden gebruikt. Dan was er ook nog eens geen hint, een afwijking en de cache bleek een klein kokertje te zijn met een vochtige logrol. Niet echt een topcache dus.

Daarna ging ik verder met de eerste helft van het fietsrondje. Bij nummer 1 kwam ik een ander team tegen, een compleet gezinnetje op de fiets. Ik vroeg me stiekem af of ze het vol gingen houden met twee van die kleine kinderen in de brandend hete zon, maar volgens de logjes hebben ze toch minstens de helft gedaan. Misschien kwamen ze wel uit de buurt, ik weet het niet. Ik had niet zo’n zin om de hele tijd achtervolgd te worden door hun, daar krijg ik een opgejaagd gevoel van. Dus besloot ik de multi bij het monument van het vliegtuig te gaan proberen. Helaas waren de vragen lastig te beantwoorden en stond er ook geen checksum ofzo bij. Volgens de logjes waren de meeste mensen verschillende keren terug gekomen. Ik kon ook niet alle antwoorden vinden en daardoor werd het berekenen van een eindcoördinaat onmogelijk, dus heb ik het opgegeven. Voordeel was wel dat het gezinnetje mij nu in had gehaald en dat ik ze niet meer ben tegengekomen. Ik deed de tweede helft van de ronde lekker op m’n gemak. Ik heb het fietsen een paar keer onderbroken om naar een extra cache toe te wandelen. De eerste was paalkamperen in de Biesbosch. Die lag op een bekend plekje, bij de schrankkeet, waar je mag overnachten. In augustus 2009 heb ik hier met een aantal geocachers gebarbecued ter ere van het Second Geoeating Event.

Ik ben ook nog eens bij de schrankkeet geweest met mijn moeder, in oktober 2014, omdat de route Biesbosch er ook langs liep. Deze wandelroute is alweer in het archief gegaan, wat waarschijnlijk beter is voor de natuur, want al die zoeksporen van geocachers tasten de natuur toch aan, helaas. Fietstrails lijken wel minder belastend te zijn dan wandeltrails. De cache lag nu onder de ijzeren loopbrug. Grappig was dat er net een kano voorbij kwam. Ik kreeg ook wel weer zin in een rondje kanoën in de Biesbosch.

De cache – van de fietsserie –  die aan het begin van het wandelpad lag, bleek verplaatst te zijn. Ik kon hem dus eerst niet vinden, maar toen ik terug naar mijn fiets liep, struikelde ik bijna over een stukje nepgras. Tada, dat was dus de cache. Zo vond ik hem toch. Helaas bleek de opvolgende cache dan wel echt verdwenen te zijn. De boom waar hij in moest zitten, was veroverd door een stel kinderen om er een boomhut van te maken. En daarbij is de cache dus verloren gegaan. Jammer, maar helaas.

Twee caches verder ging ik een stukje lopen naar de heen-en-weer-cache. Hiervoor moest je overvaren met een pontje dat je zelf aan een kabel voortrekt en dat vind ik dus leuke dingen. Het was hier heel rustig, dus ik had het pontje voor mezelf. Ik genoot tijdens het draaien van de glinsterende weerspiegeling van de zon op het water. Ik blijf dat mooi vinden, tijdens het kanoën zie je het ook vaak. De cache was lastiger te vinden, ik had het al bijna opgegeven, toen ik hem toch nog vond. Naarmate de dag vorderde leek het steeds slechter met het geocachen te gaan. Ik kreeg na een kwartier draaien het mechaniek van de Groene Doos niet doorgrond, dus ik moest opgeven. Verdomme. Hierna kwam ik langs de Papsluis. Hier lag vroeger ook al een cache en die is nu opnieuw online gekomen. Maar hoe ik mijn hersens ook pijnigde, ik kon me simpelweg niet meer herinneren waar dat onding toen verstopt lag. Ik weet wel dat ik er destijds ook twee keer voor terug ben gekomen. Ik heb het nu ook vrij snel opgegeven, het was veel te heet en ik was een beetje duizelig van de hitte en dreigde bijna in de sluis te vallen.

Mijn water was op en ik had eigenlijk heel erg dorst. Het tweede extraatje lag bij Fort Bakkerskil en de toiletten hadden een aparte ingang. Ik besloot hier brutaal mijn waterfles te gaan vullen. Eerst klokte ik een hele waterfles aan water naar binnen en vervolgens vulde ik hem nog eens voor tijdens de rest van de tocht. Dat water hielp enorm, ik kon er weer helemaal tegen. Ik vond de laatste cache van de fietsserie en besloot toen om nog te gaan wandelen voor de caches in de Draepkil-polder. Dit is dus echt een gebied waar ik zonder geocaching nooit geweest zou zijn. Een grassig stukje bos met water natuurlijk. Veel hoog gras en veel brandnetels, dus hier was ik blij met mijn lange broek. De caches werden allemaal gevonden en zo kon ik ook de bonus berekenen. Daar heb ik nog het langste naar moeten zoeken.

Na dit rondje had ik 32 caches gevonden en was het tijd om terug naar het station te fietsen. Omdat ik toch nog een keer langs nummer 15 kwam, ging ik nog een keer zoeken, maar de cache was er echt niet. Aan de overkant van de brug deed ik nog een halfslachtige poging voor de carpoolcache, maar het was daar zo vies, dat ik besloot dat de slechte kwaliteit van deze cache-omgeving het zoeken niet waard was, na een dag met hoofdzakelijk mooie caches en cachelocaties.

Op het station aangekomen moest ik mijn fiets over steile trapjes naar een ander perron slepen, omdat er geen lift is op station Gorinchem. Dat was niet echt leuk meer, na 55 kilometer fietsen en wandelen. En daarna volgde weer die lange treinreis met vaak overstappen terug naar huis. Maar ik had wel een goede cachedag gehad in een mooie omgeving, met maar liefst 32 founds.

Wat ik hier op 25 mei nog aan toe te voegen heb:

Dat was wel een avontuurlijke dag ja. Met veel caches en ruimschoots genoeg beweging. En ik houd van de Biesbosch. Owh ja, voor dat andere rondje ben ik later dat jaar nog eens terug gegaan, ook toen sleepte ik mijn fiets weer mee in de trein.

Ik kan de foto’s van deze dag niet terug vinden, dus helaas.

Geocachingavonturen uit het verleden: A Bug’s Life

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 18 mei 2021:

Ik had twee weken vakantie gehad en bijna alle dagen aan geocaching gedaan (en op de dagen dat ik niks vond, had Anke iets gevonden). Als we vandaag ook nog een cache zouden vinden, zouden we onze streak van dagen-achter-elkaar-een-cache-vinden verbeteren. Helaas moest ik vandaag weer werken.

Het avontuur:

Vandaag moest ik weer aan het werk, maar het was ook de dag dat ik dan eindelijk de geocaching-streak zou kunnen verbeteren. Helaas werd er verschrikkelijk weer voorspeld met onweer en harde regenbuien. Uiteindelijk bleken de grijze wolken over te drijven en scheen er zelfs een waterig zonnetje. Daardoor kon ik na mijn werk nog op jacht voor de cache van de dag. De keuze was gevallen op A Bugs Life, een traditional uit de nearbiest-lijst. Deze cache hing vroeger in Haaren en toen heb ik hem al eens gelogd, toevallig was dat toen ook om een streak te maken, die van de Streak Week in augustus 2019.

Vervolgens verhuisden de eigenaren met cache en al naar Udenhout en kwam hij daar als revisited-cache weer online. Tot nu toe nog nooit gelogd, maar vandaag was hij dan aan de beurt. Ik fietste eerst nog verkeerd, maar uiteindelijk toch aangekomen bij de cache over een weggetje waar ik normaal nooit kom. Destijds in Haaren was het slotje kapot en kun je het vogelhuisje zo openmaken, nu moest je eerst een puzzeltje met munten oplossen. Het voorwerk had ik thuis al gedaan, maar ik moest nog wel de lettertjes op de munten zien te ontcijferen. Die zijn pietepeuterig klein, dus dat viel nog tegen, met mijn hoofd onder dat huisje hangend in een rare positie. Tot ik erachter kwam dat ik het hele vogelhuis kon optillen en omdraaien en toen ging het een stuk beter. Whoppa, code aflezen, slot openen en cache loggen.

Daarmee werd de streak dan officieel verlengd van 18 dagen naar 19 dagen.

Wat ik hier op 18 mei 2023 nog aan toe te voegen heb:

Uiteindelijk deed ik ook in de twee dagen daarna nog caches na mijn werk. Daarna nooit meer een poging gedaan om de streak te verbeteren, dus die staat nu nog steeds op 21 dagen. Denk dat die pas verbeterd wordt als we over honderd jaar met pensioen gaan.

Geocachingavonturen uit het verleden: Lago-trail en schijnheilig doen in Oudenbosch

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 11 mei 2018:

11 mei was nog een 3-cache-datum en die viel dit jaar precies goed: op een vrijdag dat ik niet naar college hoefde, maar vrij had vanwege het meireces. Toch kon ik niet al te ver van huis, omdat we ’s avonds uit eten zouden gaan vanwege de verjaardag van mijn vader.

Het avontuur:

Dus ik kon niet de hele dag weg en daaruitvolgend ook niet te ver weg, vanwege de spitstijden (ik had in die tijd vanwege mijn school in Amsterdam een Dal Vrij abonnement, maar daarmee mocht ik niet reizen in de spitstijden van 16-18.30 uur en daarom moest ik deze dag dus voor 16 uur weer ingecheckt zijn). Daardoor was het even zoeken waar ik heen kon gaan. Uiteindelijk vond ik een vrij recente trail in Oudenbosch, dat is in West-Brabant, een klein uurtje met de trein en ze verhuurden er zelfs OV-fietsen. Dat zou mijn geocaching-actie een hoop versnellen. Ik maakte me namelijk druk of ik de trail al wandelend wel zou redden binnen de tijd.

De trein reed maar om het uur, dus ik kon pas om 9.45 uur gaan reizen (want ochtendspits van 6.30 tot 9 uur). Ik was ongeveer een uurtje later in Oudenbosch, een nieuw station op mijn lijst. Daar waren nog genoeg OV-fietsen. De start van de trail was ongeveer drie kilometer fietsen, dus toch wel lekker om dat snel te kunnen doen. Ik kwam al langs de basiliek, de kerk waar Oudenbosch om bekend staat. Het was lekker weer vandaag, niet te warm en niet te koud. De trail lag in het boerenbuitengebied bij Oudenbosch. Tussen de weilanden dus. Weet niet of je dit gebied ook “polder” mag noemen. Mensen kwam ik niet zoveel tegen, een paar fietsers, een enkele wandelaar en een paar keer te hard rijdende auto’s. Ook waren er veel boeren met tractoren op hun land aan het werk, waarschijnlijk was het vandaag ideaal weer om te ploegen. Ook koeien gezien en heel erg veel windmolens. Dus had ik de hele tijd Twilight Zone in mijn hoofd (lang verhaal ;>).

Zo’n trail telt heerlijk door voor het Datum Project en naar de #9000 toe en deze trail was nog in nette staat: de caches waren allemaal schoon en droog en de co had een paar leuke “neppaaltjes” getimmerd als behuizing. Ook was er een cache bij waar je de cache moest ophijsen met staafjes door gaatjes, dat vind ik ook altijd grappig om te doen. Er waren maar liefst drie bonus-caches, die ik ook allemaal vond. En ik had zelfs alles ruim binnen de tijd klaar.

Dus besloot ik om nog aan de letterbox te beginnen, die eindigde in de basiliek. Het was mijn derde kerk (Deventer om de kerktoren te beklimmen, de theaterkerk in Helmond en nu dus de basiliek van Oudenbosch) binnen twee weken tijd, dus daar gaat mijn atheïsme, haha. De basiliek van Oudenbosch is een kopie van de Sint Pieter in Rome, maar dan wel een maatje kleiner. En pfft, wat een kitsch daar binnen zeg! Vergulde beelden overal waar je maar kan kijken. Overal spreuken in kerklatijn. En het was er behoorlijk druk met toeristen. Ik liep rond om beelden te zoeken waarmee ik de puzzel voor de eindcache op kon lossen. Ik kwam zelfs de cache al tegen, maar die zat dicht met een cijferslot, dus ik kon hem nog niet openen. Het was wel leuk bedacht, deze letterbox.

Op een bepaald moment ontdekte ik dat je naar boven kon in de koepel. Dat wilde ik natuurlijk! Het was even zoeken naar de trap. Bleek dat je voor het beantwoorden van de vragen voor de cache ook naar boven moest. Het was een beetje jammer dat in die koepel geen ramen naar buiten toe zaten. Je kon dus alleen maar in de kerk kijken. Midden in de koepel zat wel zo’n eye of god, een soort van cirkelvormig raam/gat. De vorige avond was ik toevallig naar een coverband geweest die Eye in the Sky van The Alan Parsons Project coverde, dus 1x raden welk liedje ik de hele tijd in mijn hoofd had: “I’m the eye in the sky – looking at you – I can read your mind”

Goed, ik kon de vragen beantwoorden en ging terug naar de cache, beneden in de basiliek. Ik bleek de goede cijfercode te hebben, dus de cache ging voor mij open.

Terug in de frisse buitenlucht – het rook behoorlijk muf in die kerk – had ik net de trein gemist, dus ik had nog een half uur over. Daarin vond ik nog twee caches. Eentje van een vogelhuisjesserie, waarvan ik er twee jaar eerder al eentje deed in Bergen op Zoom. En om in de heilige sferen te blijven ook nog een cache bij een Maria-grot. Daarna haalde ik keurig de train van 15.45 uur en was ik mooi op tijd thuis om mij om te kleden voor het verjaardagetentje.

Wat ik hier op 11 mei 2023 nog aan toe te voegen heb:

Ik ben daarna nog vaker in Oudenbosch geweest om te wandelen en te geocachen en Munzees te vangen. Het is een aparte plaats en ik blijf mij steeds verbazen over die grote hoeveelheid heilige gebouwen in zo’n relatief kleine dorpje.

En eigenlijk zou ik eens moeten berekenen hoeveel caches ik ondertussen heb gevonden per OV-fiets.

Geocachingavonturen uit het verleden: 50…und (k)ein Stück Weise

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 4 mei 2011:

Mijn moeder wilde graag een “slagdag” gaan doen en omdat we allebei vrij hadden op deze dag, besloten we om net over de grens in Duitsland te gaan geocachen. Daar was namelijk net een nieuwe powertrail uitgekomen ter ere van de 50ste verjaardag van een geocacher. Vandaar de naam 50…und (k)ein Stück Weise.

Het avontuur:

De Duitse geocacher Pamah was 50 geworden en bevriende cachers vonden het nodig om een Powertrail van 50 caches voor hem te maken, voor elk levensjaar eentje. Omdat mijn moeder een paar maanden eerder ook 50 is geworden, vond ik het wel leuk om deze samen met haar te lopen. De Heideroosjes hebben al jarenlang het België-doel: 1000 caches (Kilocacher worden) vinden bij de zuiderburen. Daar is vandaag het Duitsland-doel bijgekomen, want ik heb het nu natuurlijk in mijn hoofd gehaald dat ik daar ook ooit Kilocacher wil zijn. Voor die twee buitenland-doelen heb ik ondertussen ook een termijn bedacht: als we bij de 10.000 zijn, moeten daar minimaal 1000 Belgische founds en minimaal 1000 Duitsland-founds bijzitten.

Duitsland was eigenlijk lange tijd helemaal niet zo vanzelfsprekend, ondanks dat het ons buurland is. We hadden eerder founds in Engeland en Zweden, dan in Duitsland. Ik herinner me nog een zoektocht in de haven van Kiel, hadden Anke en ik zo ons best gedaan om op tijd te zijn voor de boot naar Zweden en nog tijd over te houden voor een cache en een reservecache en toen konden we ze allebei niet vinden. Onze eerste Duitse found kwam toen pas een half jaar later, tijdens de Luxemburg-vakantie in 2009. Dat was Platscherstein.

Heel lang was onze top-3 van cachelanden: 1 Nederland, 2 België, 3 Zweden. Omdat lang niet iedereen in Zweden heeft gecachet, laat staan 95 founds heeft in dat land, waren we hier altijd wel een beetje trots op. Maar goed, vandaag heeft Zweden dus zijn positie af moeten staan aan Duitsland.

Deze trail was 17 km lang, we hebben even overwogen om de fietsen mee te nemen, maar bij geocaching is het eigenlijk fijner om te lopen, want dan hoef je niet de hele tijd die fiets op en af. Bij de nummer 1 van de trail was een keurige parkeerplaats. Triptellers op 0 en begonnen met lopen. We waren blij dat we te voet waren, want op de fiets was je langer bezig geweest. Soms lagen ze wel heel dicht op elkaar en was het slechts de toegestane afstand (dat is ongeveer 150 meter) tussen twee caches. Dat was op de fiets geen doen geweest. De wandeling was wel okay, hij liep door de natuurgebieden en landbouwgebieden rondom Kranenburg. Maar we gingen niet echt diep het natuurgebied in ofzo en er waren ook geen bergen zoals bij een Duitse serie die we eerder deden: Her mit den Gefahren. Deze tocht was erg vlak. Wel fijn was dat hij bijna helemaal door autoluw gebied ging, dus we konden overal breeduit lopen.

Onderweg maakten we twee keer een kort uitstapje naar de oude spoorlijn van Draisinen (wat ik erg vind lijken op het Zweedse woord Dressinen, ook een cache op een spoorlijntje) om daar een cache te doen. Op die spoorlijn reden van die fietsachtige dingen. Er zaten allemaal oude vrouwtjes op en die hadden een toeter met treingeluid gekregen en hadden de grootste lol en zwaaiden naar ons. Dus wij terug zwaaien en de cache pas gelogd toen ze uit het zicht waren. Heel grappig. De tweede spoorlijn duurde een stuk langer. Er was een slechte ontvangst vanwege elektriciteitskabels en de hint “HO” kwam op meerdere plaatsen terug. We wilden eigenlijk opgeven toen mijn moeder hem toch nog vond.

Omdat deze zoveel tijd had gekost, besloten we ons te concentreren op de powertrail en geen uitstapjes meer te maken. De caches van de Powertrail waren geen van alleen moeilijk verstopt, de meeste lagen op zeer voor de hand liggende plekken. Het enige rare was de volgorde. In het begin hadden we nummer 3 en nummer 10 gemist en we waren bang dat we die niet ingeladen hadden. Ik had alles rücksichtlos (om in Duitse thermen te blijven) ingeladen en niets nagekeken, maar mijn moeder zei dat ze alles had afgestreept op een lijstje en alles had gehad. Uiteindelijk bleken die nog later in de route terug te komen. Dat was het nadeel van de route, het was geen rondje, maar naast elkaar gelegen blokjes, dus soms moest je een stukje teruglopen. Dus veel caches op een paar vierkante kilometer en door dat teruglopen kwamen we aan die 17 km. Ik vond het leukste stukje dat langs het weiland met de koeien en langs het gele bloemetjesveld. Alleen zonde dat ze alle bomen gekapt hadden, anders was dat vast een hele mooie laan geweest.

Ergens op het vierde kwart had ik er eigenlijk ook wel genoeg van. De vorige keer in Duitsland hadden we veel verder gelopen over een zwaarder parcours en toen had ik nauwelijks ergens last van en nu deden m’n voeten zeer. Daarnaast had ik na zoveel logjes ook wel even genoeg van geocachen. Tja, powertrail is best leuk voor een keertje en zo te voet, maar ik zou zo niet altijd willen cachen. Multi’s zijn ook leuk en geven toch meer voldoening. Dat vond ik dan ook de balans van deze dag. Op zich waren het dus hoogtepunten: het dagrecord verbeterd, de 100ste Duitse found, een big-shoot in de richting van de 3000. En toch had ik aan het einde van de tocht (ook “maar” 16,7 km op de teller) niet echt het gevoel dat we een grootse prestatie hadden geleverd.

Deze powertrail was ook niet zo goed onderhouden als de mini-trail van Zuurtje die we eerder dit jaar liepen. De logrolletjes waren bijna allemaal vol. Het beschrijven van de logrolletjes is vrijwel altijd mijn taak, dus was ik de hele tijd bezig om een leeg plekje op de rol te vinden. En opeens vonden we “Heideroosjes” en “HaJaMaToJo” veel te lange namen.

Maar deze dag leverde wel 51 founds op en daarmee zijn de Heideroosjes bijna bij de 3000.

Wat ik hier op 4 mei 2023 nog aan toe te voegen heb:

Tja, die powertrails zijn niet altijd door even mooi gebied. Kilocacher bij de zuiderburen werden we pas in september 2015. En in Duitsland zijn we nu nog steeds geen Kilocacher; dat was een vrij ambitieus plan… Bij lange na niet zelfs, we hebben “slechts” 280 Duitse founds. Daarmee staat Duitsland nog wel op de derde plek in de landenlijst, na ons eigen land op 1 en België op 2. Zweden is gezakt naar de zesde plek en ingehaald door Frankrijk en Denemarken.

En ik vond zelfs de foto’s nog terug. Twaalf jaar oude foto’s, hoe leuk is dat? Vooral grappig dat mijn favoriete onderwerpen om te fotograferen nog steeds hetzelfde zijn.