Geocachingavonturen uit het verleden: Rondje Hoog Buurlo

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 27 april 2017

Mijn moeder en ik waren op vakantie en zaten in een huisje in Putten. Vanaf daar zijn we helemaal naar Hoog Buurlo gefietst voor deze ronde. Het leverde heel veel caches op en was een prachtige fietstocht, maar aan het einde van de dag waren we totaal gesloopt na bijna 65 kilometer fietsen op gewone huurfietsen.

Het avontuur:

Stiekem had ik de wens om Rondje Hoog Buurlo te doen, een fietsronde van 30 caches, die al sinds verschijning op mijn lijstje staat. Maar ja, Hoog Buurlo ligt niet naast de deur, dus het was er nooit van gekomen. En nu zaten we er in ons vakantiehuisje hemelsbreed ongeveer 15 kilometer vanaf. Wilden we die uitdaging aangaan, wetende dat 15 kilometer hemelsbreed best 20 kilometer kan zijn? Mijn moeder en ik besloten ervoor te gaan. Het was een mooie, maar pittige fietstocht richting Hoog Buurlo, een klein gehucht met twee huizen, honderden schapen, twee fietspaddenstoelen en een cache midden in het Kootwijkerzand, een groot heide/stuifzandgebied. Onderweg moesten we regelmatig stoppen voor een fietspaddenstoel, want het is hier net Paddotopia. Aan het einde van de week had ik er zo’n 50 verzameld. Een stukje van de route liep al over de heide bij Stroe, hier maakte ik al fietsend wolkenfoto’s.

Aangekomen in Radio Kootwijk, maakten we eerst een kleine omweg voor de voortuincache ’t Boarsnest. Een boar is dialect voor een zwijn, de cache werd dan ook bewaakt door een varken.

Wij gingen verder naar het Kootwijkerzand, de hoogteverschillen namen toe en af en toe was het flink trappen. Hier begonnen we aan de trail Hoog Buurlo. De caches volgden elkaar in rap tempo op en ze hadden goede hints, waardoor we alles redelijk snel gevonden hebben. In het eerste gedeelte van de route hebben we wat regenbuien gehad, weer van die koude ijsregenbuien. Het was ook heel bewolkt. Maar later braken de wolken open en begon de zon te schijnen. Toen kon de rits van m’n jas zelfs een stukje open, haha. Maar echt wild warm was het nog steeds niet. De trail ging ons goed af, we werkten goed samen. Soms moest ik een paddo waymarken en logde mijn moeder vast de cache. Het Kootwijkerbroek is een heel mooi gebied. Zo’n as far as your eyes can see-gebied. Ik was er vorige zomer ook al een stukje doorheen gelopen, tijdens Dwars door Gelderland.

Terug naar de Hoog Buurlo trail. We hadden er ondertussen al flink wat kilometers opzitten en we hadden helemaal geen eten bij. Wij waren halverwege de trail begonnen, dat kon omdat er toch geen bonus was en dat kwam aanfietstechnisch beter uit qua route. Op een bepaald moment kwamen we dus langs de parkeerplaats waar het eigenlijke startpunt was. Op een bordje stond “frietkar” wat mij niet zo aantrekkelijk leek. Maar mijn arme moeder moest echt koffie hebben en sleurde mij mee naar het eettentje. Dat bleek toch wel beter te zijn dan een “frietkar”. Ik at een lekkere en zeer betaalbare salade en mijn moeder ging voor kroketten en een soepje. We hadden wel geluk dat het hier open was op Koningsdag. Het was hier best druk op het terras, maar alle mensen die hier waren, waren outdoormensen, dus die waren gewoon blij met een extra dag vrij om hun hobbies uit te oefenen. Net als wij dus. Want terwijl de koninklijke familie vandaag onze bijna-woonplaats Tilburg bezocht, zaten wij hier op de Veluwe.

We pepten op van deze lunchpauze en begonnen vol goede moed aan de tweede helft. Ook hier weer wat hoogteverschillen en veel origineel verstopte caches. Aan het einde kwamen we dan nog echt in Hoog Buurlo, gehucht op de heide. Mijn moeder werd helemaal blij van de schaapskooi en iets verderop vonden we als extraatje nog de cache ’t Veluws Heideschaap. Die was van alle caches van vandaag het lastigste te vinden. We hadden het eigenlijk al opgegeven, toen we hem toch nog zagen hangen. In de laatste cache van de trail vond mijn moeder een poppetje van een baby-koning, dus daar moesten we nog even grappige foto’s mee maken, vanwege de datum. We waren rond en het was tijd om aan de terugtocht naar huis te beginnen. We hadden al ingeschat dat dit het zwaarste onderdeel zou worden en dat was ook zo. Het was precies dezelfde route, maar nu hadden we alle paddo’s al gehad. De eerste helft kon ik me nog optrekken aan de prachtige wolken en uitzichten onderweg. Er was een punt dat je het spoor en de snelweg over moest steken en na dat punt gingen de kilometers steeds zwaarder wegen. We waren allebei heel blij toen de vlaggen van het huisjespark opdoemden. Op de teller van mijn gps stond 65 kilometer (en die rekent vaak heel zuinig). Hadden we toch maar mooi gefikst.

Wat ik hier op 27 april 2023 nog aan toe te voegen heb:

Wat een koninklijke cachedag. Bij een volgende gelegenheid nemen we wel wat te eten mee, haha. Alle foto’s zijn door mijzelf gemaakt, denk zelfs nog met een echt fototoestel.