MaandMoves: april 2023

Net als de voorgaande jaren probeer ik om op de laatste dag van de maand een maandoverzicht te geven.

April

Nou, van echte lente kunnen we nog niet spreken. Ik heb mijn winterjas vaker aangehad, dan mijn zomerjas. De temperatuur kwam weinig boven de 15 graden uit. Wel staan er veel bomen en planten in bloei – dus veel last van hooikoorts – en is het lang licht, daarom wel een paar keer ’s avonds nog naar het bos geweest om te wandelen.

Wandelen, geocaching en Munzee

Geocaching ging verrassend goed deze maand; we vonden meer dan 100 caches. Het duurde een week voor we gingen geocachen, maar toen deden we het wel meteen goed: de 6-cache-datum 7 april werd zo’n beetje verachtvoudigd met 49 founds tijdens een wandeling in de Lommelse Sahara, net over de grens in België. En zelfs met twee Heideroosjes sterk, plus nog het zusje van Anke, die ook aan geocaching doet. Wat betreft het Geocaching Datum Project (alle data op minstens 10 founds) is er nu nog maar 1 datum over! Helaas gaat dat om 10 december, dus nog ruim zeven maanden geduld. De Lommelse Sahara is een stuifzandgebied met heide en bossen eromheen en veel water (in vergelijking tot bijvoorbeeld de Loonse en Drunense Duinen). Ook is er een heel gave uitkijktoren, die wij natuurlijk beklommen hebben. Ik was al wel vaker in de Lommelse Sahara geweest, maar de laatste keer was de uitkijktoren er nog niet. Als uitkijktorenfreak werd ik daar erg blij van.

Begin april ging er een nieuwe jaaropdracht van start vanuit Groundspeak, de organisatie achter geocaching. Het voorgaande jaar kregen we steeds twee maanden de tijd om punten te verdienen om een doolhof te doorkruisen. Voor elk voltooid doolhof kreeg je souvenirs. Dit jaar hebben ze het Wheel of Challenges. Elke maand wordt er aan een soort van rad van avontuur gedraaid en daar komt dan een opdracht uit die je die maand kan vervullen op drie niveaus. In april ging het om zoveel mogelijk aantallen founds. Bij 5 founds kreeg je brons, bij 30 founds zilver en bij 100 founds goud. Op goede geocaching vrijdag scoorden we dus meteen al brons en zilver en omdat we met 49 founds al op de helft richting de 100 waren, werd het een uitdaging om dat te gaan halen.

Op eerste paasdag liep ik een bloesemwandeling (met maar weinig bloesem) in Zeeland van station Kapelle-Biezelinge en pakte toen ook nog een paar labcaches mee, wat ook weer 28 founds op leverde. Overigens vond ik dit verder geen bijzonder aantrekkelijke wandeling; veel verharde, lange, rechte paden. De hoeveelheid bloesem viel ook nog erg tegen. Kapelle en Wemeldinge zijn wel aardige dorpjes, maar zeker in Kapelle was op deze heilige zondag niks te beleven. Ik wilde naar het Fruitteeltmuseum met mijn museumkaart, maar dat blijkt dus op zondag altijd gesloten te zijn. Annie M.G. Schmidt werd hier geboren en daarom is er een Jip en Janneke-tunnel onder het station door; die vond ik leuk. Ook geweldig dat er een wijkje is met straatnamen als de Krullevaar, de Stampertjes en het parkje heet natuurlijk de Torteltuin. Wemeldinge is meer toeristisch en daar loopt de route een stuk langs de Oosterschelde; dat is wel een mooi stukje.

En de resterende geocachingfounds werden ook nog bij elkaar gesprokkeld, dus haalden we al goud met nog een hele week (plus koningsdag) april op de teller.

En dan de Munzees; mijn miljoen punten en daarmee level 120 komen in zicht. In Lommel waren ook veel Munzees te vangen. In Zeeland waren er dan weer bijna geen. En ook een lastige opdracht voor de clan, omdat het gevraagde type hier bijna niet voor komt.

Spelletjes en puzzels

Er werden 36 potjes spellen gespeeld, maar ik had met dank aan pasen met de family wel veel tegenstanders. Ook bezocht ik met S&A (&L, maar dat is een baby die nog niet mee kan spelen ;>) een kleine spellenbeurs in Tilburg, georganiseerd door drie plaatselijke spellenverenigingen, waaronder de Spelcarrousel, waar wij wel eens heen gaan. De spellen die we daar gespeeld hebben, heb ik trouwens niet geregistreerd, omdat het vaak ingekorte potjes zijn om veel mensen een spel uit te kunnen laten proberen. Er was ook niet zo veel te koop, als op grotere spellenbeurzen. Daar stond tegenover dat het heerlijk dichtbij was en gratis entree. Toen L. het niet meer zag zitten, zijn we bij hen thuis verder gaan spelen. Deze maand ook veel spellen gespeeld met een langere speeltijd. Dus staat Maracaibo (dat toch zeker 1,5 uur duurt) zowaar in de top-5, samen met Kwakzalvers van Kakelenburg, Qwirkle Cards, Keer op Keer 2 en Reef.

Ik begon pas laat in de maand aan de puzzel van april, maar die had maar relatief weinig stukjes (750), dus ik heb hem nog wel afgekregen. Het was overigens zo’n mysterie-puzzel van Ravensburger, maar geen idee hoe je dat raadsel op moet lossen, haha. Het gaat mij ook meer om het puzzelen zelf. Voor mei heb ik een puzzel van 1500 stukjes in gedachten.

Kijken

Ik keek wat minder tv dan in maart. Wel keek ik seizoen 1 van Outlander af en begon ik met Power of the Rings. Ook kijk ik naar het Belgische De Mol, maar ik vind de mol moeilijk te raden dit seizoen; alle kandidaten hebben al wel eens iets heel raars gedaan voor een mol. Voor nu zit ik op Lancelot of Ruben. Op die eerste zit ik eigenlijk al sinds aflevering 2, maar toen kwam die 5000 euro, die hij heel makkelijk had kunnen verpesten. En de laatste doet toch ook wel heel veel verdachte dingen en heeft geen grote geldbedragen binnen gehaald. Ook kijk ik nog Het Hoge Noorden.

Musea

Deze maand drie musea bezocht. Als eerste het Noordbrabants Museum in Den Bosch, speciaal voor de Eftelingtentoonstelling (ook al zijn we ook nog door de andere tentoonstellingen gelopen, maar de vaste had ik al eens eerder gezien bij een eerder bezoek). Mijn moeder en ik wilden hier in maart al heen, maar toen bleek je dus een tijdslot te moeten reserveren en die tentoonstelling is enorm populair. Daarom werd het april. Het was er ook heel erg druk, volgens mij heb ik nog nooit zoveel mensen in een museum bij elkaar gezien, behalve misschien in het Rijksmuseum. Het is wel een leuke tentoonstelling, met allemaal tekeningen, maquettes en voorwerpen uit de schatkamers van de Efteling. Wij wonen op fietsafstand van de Efteling en komen er dus regelmatig. Heb ook wel eens een abonnement gehad, maar dat is alweer een aantal jaren geleden.

De andere twee musea horen bij elkaar en zijn het Museum Helmond en de Kunsthal Helmond. Het eerste is gevestigd in het kasteel van Helmond en hier was ik al eens eerder geweest, in 2019. Maar nu was er een tijdelijke tentoonstelling van levensgrote bloemstillevens van Linda Nieuwstad en die wilde mijn moeder graag zien. Dus ging ik gezellig mee, want ja museumkaart en Weekend Vrij abonnement op de trein, dus dan kun je eens gek doen. Ik vond het trouwens ook mooi hoor. De Kunsthal vonden we allebei wat minder aansprekend. Zo hingen er nu foto’s van straatfotograaf Alex Webb en daar zaten aparte foto’s tussen, maar er hing nauwelijks informatie bij, waardoor wij niet echt feeling kregen met de foto’s. Webb vond dat je je eigen fantasie moest gebruiken en daar hebben wij toch geen gebrek aan, haha.

Geocachingavonturen uit het verleden: Rondje Hoog Buurlo

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 27 april 2017

Mijn moeder en ik waren op vakantie en zaten in een huisje in Putten. Vanaf daar zijn we helemaal naar Hoog Buurlo gefietst voor deze ronde. Het leverde heel veel caches op en was een prachtige fietstocht, maar aan het einde van de dag waren we totaal gesloopt na bijna 65 kilometer fietsen op gewone huurfietsen.

Het avontuur:

Stiekem had ik de wens om Rondje Hoog Buurlo te doen, een fietsronde van 30 caches, die al sinds verschijning op mijn lijstje staat. Maar ja, Hoog Buurlo ligt niet naast de deur, dus het was er nooit van gekomen. En nu zaten we er in ons vakantiehuisje hemelsbreed ongeveer 15 kilometer vanaf. Wilden we die uitdaging aangaan, wetende dat 15 kilometer hemelsbreed best 20 kilometer kan zijn? Mijn moeder en ik besloten ervoor te gaan. Het was een mooie, maar pittige fietstocht richting Hoog Buurlo, een klein gehucht met twee huizen, honderden schapen, twee fietspaddenstoelen en een cache midden in het Kootwijkerzand, een groot heide/stuifzandgebied. Onderweg moesten we regelmatig stoppen voor een fietspaddenstoel, want het is hier net Paddotopia. Aan het einde van de week had ik er zo’n 50 verzameld. Een stukje van de route liep al over de heide bij Stroe, hier maakte ik al fietsend wolkenfoto’s.

Aangekomen in Radio Kootwijk, maakten we eerst een kleine omweg voor de voortuincache ’t Boarsnest. Een boar is dialect voor een zwijn, de cache werd dan ook bewaakt door een varken.

Wij gingen verder naar het Kootwijkerzand, de hoogteverschillen namen toe en af en toe was het flink trappen. Hier begonnen we aan de trail Hoog Buurlo. De caches volgden elkaar in rap tempo op en ze hadden goede hints, waardoor we alles redelijk snel gevonden hebben. In het eerste gedeelte van de route hebben we wat regenbuien gehad, weer van die koude ijsregenbuien. Het was ook heel bewolkt. Maar later braken de wolken open en begon de zon te schijnen. Toen kon de rits van m’n jas zelfs een stukje open, haha. Maar echt wild warm was het nog steeds niet. De trail ging ons goed af, we werkten goed samen. Soms moest ik een paddo waymarken en logde mijn moeder vast de cache. Het Kootwijkerbroek is een heel mooi gebied. Zo’n as far as your eyes can see-gebied. Ik was er vorige zomer ook al een stukje doorheen gelopen, tijdens Dwars door Gelderland.

Terug naar de Hoog Buurlo trail. We hadden er ondertussen al flink wat kilometers opzitten en we hadden helemaal geen eten bij. Wij waren halverwege de trail begonnen, dat kon omdat er toch geen bonus was en dat kwam aanfietstechnisch beter uit qua route. Op een bepaald moment kwamen we dus langs de parkeerplaats waar het eigenlijke startpunt was. Op een bordje stond “frietkar” wat mij niet zo aantrekkelijk leek. Maar mijn arme moeder moest echt koffie hebben en sleurde mij mee naar het eettentje. Dat bleek toch wel beter te zijn dan een “frietkar”. Ik at een lekkere en zeer betaalbare salade en mijn moeder ging voor kroketten en een soepje. We hadden wel geluk dat het hier open was op Koningsdag. Het was hier best druk op het terras, maar alle mensen die hier waren, waren outdoormensen, dus die waren gewoon blij met een extra dag vrij om hun hobbies uit te oefenen. Net als wij dus. Want terwijl de koninklijke familie vandaag onze bijna-woonplaats Tilburg bezocht, zaten wij hier op de Veluwe.

We pepten op van deze lunchpauze en begonnen vol goede moed aan de tweede helft. Ook hier weer wat hoogteverschillen en veel origineel verstopte caches. Aan het einde kwamen we dan nog echt in Hoog Buurlo, gehucht op de heide. Mijn moeder werd helemaal blij van de schaapskooi en iets verderop vonden we als extraatje nog de cache ’t Veluws Heideschaap. Die was van alle caches van vandaag het lastigste te vinden. We hadden het eigenlijk al opgegeven, toen we hem toch nog zagen hangen. In de laatste cache van de trail vond mijn moeder een poppetje van een baby-koning, dus daar moesten we nog even grappige foto’s mee maken, vanwege de datum. We waren rond en het was tijd om aan de terugtocht naar huis te beginnen. We hadden al ingeschat dat dit het zwaarste onderdeel zou worden en dat was ook zo. Het was precies dezelfde route, maar nu hadden we alle paddo’s al gehad. De eerste helft kon ik me nog optrekken aan de prachtige wolken en uitzichten onderweg. Er was een punt dat je het spoor en de snelweg over moest steken en na dat punt gingen de kilometers steeds zwaarder wegen. We waren allebei heel blij toen de vlaggen van het huisjespark opdoemden. Op de teller van mijn gps stond 65 kilometer (en die rekent vaak heel zuinig). Hadden we toch maar mooi gefikst.

Wat ik hier op 27 april 2023 nog aan toe te voegen heb:

Wat een koninklijke cachedag. Bij een volgende gelegenheid nemen we wel wat te eten mee, haha. Alle foto’s zijn door mijzelf gemaakt, denk zelfs nog met een echt fototoestel.

Geocachingavonturen uit het verleden: Fiets/Wandeltrail in Wijchen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 20 april 2016:

Ik had een onverwacht vrije dag, omdat het evenement waar ik eigenlijk voor school naar toe moest niet door ging. Omdat het wel prachtig weer zou worden, besloot ik lekker te gaan geocachen.

Het avontuur:

Eerst wilde ik weer een NS-wandeling gaan doen, maar de reistijd per trein was niet zo lekker bij de gekozen wandeling. Dus besloot ik om toch vol voor geocaching te gaan en viel de keuze op de trail van Wijchen, die ik een tijdje terug ontdekt had. Je kon hem zowel wandelen als fietsen, maar omdat ik ook minstens 1 multi wilde doen, besloot ik om te gaan fietsen. 21 kilometer is best ver lopen en ik heb tenslotte een abonnement op OV-fiets, wat ik dit jaar pas voor het eerst gebruikte. Mochten er geen fietsen meer zijn in de boxen, dan kon ik alsnog gaan lopen. Maar eenmaal in Wijchen (alsnog 1,5 uur met de trein, omdat je een half uur in Boxtel moet wachten) aangekomen, bleken alle fietsen er nog te zijn. Dus kon ik op jacht.

In de trein had ik een mysterie opgelost, maar ik was de tweede helft van de puzzel vergeten, dus nu kon ik hem nog niet loggen. Gelukkig bleven er nog genoeg caches over. Ik begon netjes met nummertje 1 van de trail. Hierna volgden nog 16 andere caches van de trail. De meeste waren zo gevonden, naar een enkeling iets langer moeten zoeken. Bij nummertje 3 werd ik misleid door de hint en kwamen de bewoners van een huis iets verderop me te hulp.

Het was heel rustig in de heerlijkheden. In het verleden hebben we al wel vaker gecachet in Wijchen (in november 2007 vonden we hier onze 400^ste cache), maar dat was dan met de auto. Ik kwam wel wat bekende punten tegen. Ook bij het kasteel van Hernen waren we al vaker geweest, ik herkende het kasteel. Nu lag er een nieuwe multi, van de makers van de cache bij Kasteel Ammersoyen. Gelukkig klopte deze multi wel en had ik Kasteelambachten vrij snel gevonden. Daarna even in de kasteelwinkel gekeken. Het was niet echt duidelijk of je nou wel of niet gratis in het kasteel mocht met je museumkaart, maar ik had ook niet zo’n zin om de enige bezoeker te zijn, dus besloot ik om verder te gaan met geocachen. Ook met de andere multi, Heerlijkheid Hernen, kwam het niet meer goed. De multi staat eigenlijk offline en ik vond de vragen nogal dubieus, dus toen maar laten zitten. Jammer, als een eigenaar de moeite doet om een goede multi te maken en die vervolgens niet wil onderhouden. Ik zou – als ik zoveel moeite had gestoken in een multi – heel nieuwsgierig zijn naar alle logjes.

Later op de route deed ik nog een multi te voet, dat was de Heerlijkheid Leur. De route was niet zo heel boeiend, want die liep voor een groot deel over de wegen waar ik net al had gefietst, maar ik heb hem wel gevonden. Ook de Leurse Angus koeien gezien, helaas te ver weg voor een echt leuke foto. Ik was sowieso niet zo van de foto’s vandaag. Mijn meest voorkomende gedachte vandaag was: “wat een idyllisch optrekje”. Jemig, wat een huizen daar rondom Wijchen. De een nog mooier dan de andere. Maar allemaal veel te duur voor mijn portemonnee ;>)

Rond 17 uur was ik terug in Wijchen zelf. Daar heb ik toen nog een voortuin TB-hotel bezocht, dit was wel mooi gemaakt. En deze mensen hadden een supergrote travelbug sticker op hun zijraam zitten. Ik weet niet of ze dat zelf gemaakt hadden of hadden laten maken, maar wel heel erg cool. Voor de verandering (meestal zijn ze leeg) zat dit TB-hotel barstensvol met trackables. Ik was zelf al door mijn ruilmiddelen heen, maar besloot er toch eentje mee te nemen. Die dingen moeten tenslotte reizen.

Als laatste cache nog Op de kaart in Wijchen gedaan en toen had ik nog een uur over en waren de bereikbare caches op. Af en toe haat ik dat wachten tot de spits voorbij is en ik weer met korting in de trein mag. Ik fietste dus nog maar naar het winkelcentrum, maar de meeste winkels gingen daar al om 17 uur dicht. En toen ik eindelijk in de trein zat, kon ik weer een half uur op Boxtel gaan wachten, het nadeel aan dit traject.

Gelukkig was het de hele dag prachtig weer geweest en heb ik 26 caches gevonden. Dat is best een leuke score, de 100^ste cache van 2016 zat erbij en we zijn eindelijk over de #6300 heen, we hebben lang over dit honderdtal gedaan. Enige nadeel was de hooikoorts, maar ik vind al die in bloei komende bomen wel heel sprookjesachtig.

Wat ik hier op 20 april 2023 nog aan toe te voegen heb:

Onverwachte geocachingdagen zijn soms de leukste dagen. En heerlijk zo’n lentedag met langer licht. Als autoloze ben ik absoluut Team OV-fiets; er zijn heel wat geocaches gevonden met zo’n fiets als vervoersmiddel.

Geocachingavonturen uit het verleden: Het Pad der Verlichting

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 6 april 2010:

Kun je verlicht raken door te geocachen?

Het avontuur:

Het Pad der Verlichting was een mysterie die – waarschijnlijk naar aanleiding van het boek de Da Vinci Code van Dan Brown – ging over de Illuminatie, ook wel de Vrijmetselaars genoemd. Je moest allemaal puzzels oplossen en kerken bezoeken in Tilburg en omgeving. Zelfs het kleine Lodewijkskerkje hier in Oisterwijk bleek een teken van de Illuminatie te hebben (de zonnewijzer boven de ingang). De puzzels hebben we op de kanovereniging opgelost, met behulp van diverse andere leden. In die tijd lostten we wel vaker mysteries op met behulp van andere leden van de kanovereniging. In die tijd kon ik echt nog urenlang puzzelen voor een resultaat en dan zo blij zijn dat ik een dansje deed als de checker eindelijk op groen sprong. Uiteindelijk kwamen we voor deze puzzel ook tot een eindcoördinaat en ben ik de cache later die week na mijn werk op gaan halen. De eindlocatie was niet zo heel boeiend, een of ander achterafveldje in Tilburg. Ondertussen zit de cache al heel lang in het archief.

Wat ik hier op 6 april 2023 nog aan toe te voegen heb:

Dit was zo’n cache waarbij de reis (de puzzel) leuker was dan de bestemming (de cachebox zelf). En owh, de checker in die tijd was nog heel ouderwets: na drie mislukte pogingen moest je een uur ofzo wachten voor je weer drie nieuwe pogingen mocht doen. Maar ook geocaching gaat met de tijd mee, dus gaat dat nu allemaal een stuk sneller.