Geocachingavonturen uit het verleden: Knuzzle en meer

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 9 maart 2008:

Anke en ik gingen een serie caches loggen, beginnende met het veldwerk van de mysterie-kraker Knuzzle.

Het avontuur:

Ik was best wel trots op mezelf dat ik Knuzzle – een kubusachtige puzzel, die de geocachers in onze omgeving slapeloze nachten bezorgde – zonder hulp had opgelost. De eerste keer ben ik er de hele avond mee bezig geweest en heb ik ‘m zelf mee naar bed genomen, maar de oude truc van leg het onder je kussen en de volgende dag weet je het, ging hier niet op. De tweede keer had ik het veel sneller door. Opeens zag ik een mogelijkheid waarbij je helemaal niet hoefde te vouwen, maar gewoon…iets anders moest doen en daar kwam een geloofwaardig coördinaat uit. Dus rende ik naar beneden en smeekte ik mijn moeder die achter de computer zat of alsjeblieft even mijn uitkomst mocht checken met Evince. Als ik zo’n aanval heb, weet mijn moeder wel dat het “erg” is, dus mocht ik. En jawel hoor, Evince gaf “congratulations!” (in 2008 had ik nog geen telefoon met internetmogelijkheden tot mijn beschikking).

Ik had daarna al een paar keer op het punt gestaan om naar Sint-Michielsgestel te rijden om Knuzzle in het veld te gaan loggen, maar toch niet echt gedaan.

Vandaag had ik de dag dus samengesteld rondom Knuzzle en alle andere caches waren willekeurig gekozen voor het dagprogramma.

Knuzzle was nog niet zo gemakkelijk te bereiken. We stonden eerst op het terrein van een boerderij en daarna bleek er een lange en brede sloot te lopen. Uiteindelijk kwamen we uit bij het begin van iets wat wel op een wandelpad leek. Dus gingen we vanaf dat punt lopen. We kwamen gelukkig wel netjes uit bij de leuk verstopte cache.

Hierna was De Weidonk aan de beurt. Steeds meer boeren geven toestemming om wandelpaden (klompenpaden) aan te laten leggen over hun boerenland. Het gaat dan wel om hele kleine, smalle strookjes waar hele dikke mensen volgens mij niet eens tussendoor passen, maar wij gelukkig wel. De Weidonk liep dus over een aantal weilanden. De cache was snel gevonden, ongezien loggen was moeilijker, omdat er veel mensen aan het wandelen waren over de boerenpaadjes.

Wij gingen ter afwisseling een Multi-cache doen, eigenlijk vooral om de HitchHiker postduif weer te kunnen droppen. De keuze was gevallen op Engelenstede 3, puur omdat dit de enige Multi-cache in deze omgeving was. Het was een beetje een vage cache, met punten rondom een parkje met een kunstwerk. We vonden alles en ook de cache vrij snel. We deden hiermee weer afstand van de HitchHiker. We zijn van hieruit doorgelopen naar eentje van de Drive in Hit and Run without Pretentions-serie van Geopatra. Deze lag op een trimbaan en heette ook zo. De trimbaan was wel leuk, wij hebben nog wat oefeningen gedaan, maar we hebben ons helemaal kapot gezocht naar de cache. Uiteindelijk vond Anke het kleddernatte logrolletje in een boom. Dit was dus echt een slecht onderhouden cache, maar ja, we hadden hem.

Onze route bracht ons bij Dutch Liberty. Dit is een soort replica van het Vrijheidsbeeld uit New York, maar deze staat bij een autohandelaar. Het enige wat je voor deze cache moest doen was het antwoord op een vraag mailen aan Geopatra. Eigenlijk een beetje een flauwe cache, zelfs voor een virtual, maar ja, iedereen had hem gedaan, dus wij ook maar, want we zijn best wel geocachingmeelopers…

We vervolgden onze route met een hele reeks oppikkertjes. Al snel bleek dat we achter familieleden van Anke aanzaten, die ook aan geocaching doen. We zagen hun teamnamen in de logrollen staan. Zij bleken dezelfde caches uitgezocht te hebben als ons. We wisten dit niet van elkaar. Het was wel erg grappig.

3-stammig lag in een bosje met vreemd gevormde bomen. Op zich wel geinig om doorheen te lopen. Stam Cache Nuland, was een standaard-oppikker, met een dubbelzinnige naam, want hij lag inderdaad onder een stam. De Afval-cache lag op een stomme locatie, maar was wel grappig verstopt bij een afvalbak. We zagen hier nog een andere cache-team, maar ik weet niet meer hoe ze heetten.

Daarna begonnen we aan de serie “Op weg naar Lith”. Hier vond ik niks aan, eigenlijk. De caches leken zo’n beetje uit het raampje van de auto gesmeten,  er was echt niks bijzonders aan.

We kwamen bij het pontje over de Maas aan. De laatste paar caches van het programma lagen aan de overzijde van de rivier. Het leek ons wel een keertje grappig om met het pontje te gaan, dus gingen we met auto en al naar de overkant. Daar deden we eerst in de stromende regen Doodlopend 12: De Steeg. En daarna eindigden we de dag met Andries-Alem, een cache waarbij je van het kleine gehuchtje Andries, naar de sluis van het andere kleine gehuchtje Alem moest lopen. Dit stuk liep door een slecht begaanbaar weiland tussen de koeien door, langs de Maas. Het waaide hard, dus het was niet echt leuk. Maar we vonden de cache gelukkig wel. Op zich vond ik deze cache wel beter dan de andere oppikkertjes van die dag, maar ik denk dat je hier leuker kan wandelen met mooi weer.

Voor vandaag was het weer genoeg geweest.

Wat ik hier op 9 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:

Nja, eigenlijk hetzelfde als vorige week; zo’n autocachedag zou nu niet meer mijn voorkeur hebben. Het verhaaltje rondom Knuzzle is wel leuk, kan het mij ook nog wel herinneren dat ik daar toen een obsessie voor had en ook voor de andere puzzel van dezelfde maker: Snuzzle. En ook grappig dat we Ankes familieleden achterna bleken te zitten.