Last day of the year 2022

Traditioneel sluit ik het jaar altijd af met een vragenlijstje. Natuurlijk ga ik dat dit jaar ook weer doen. 2022 zal ook niet de boeken in gaan als het beste jaar ooit. Voor mij persoonlijk zat er wel een groot hoogtepunt in. Helaas ook dieptepunten.

Dat deed ik eerder in 2016, 2017, 2018, 2019, 2020 en 2021.

Wat heb je in 2022 gedaan wat je nog nooit eerder had gedaan?

Ik heb voor het eerst reuzenpanda’s in het echt gezien in het Ouwenhands Dierenpark: Wu Wen, Xing Ya en de eerste in Nederland geboren reuzenpanda: Fan Xing.

Welke landen heb je bezocht?

Ik ben 1x samen met Anke in België geweest om te geocachen. Tijdens mijn vakantie in Limburg ben ik heel kort de grens over geweest naar Duitsland, toen ik een labcache deed die langs de grens lag. Tot zover mijn buitenlandse inbreng. Wel weer veel van Nederland gezien, met als hoogtepunt qua steden mijn eerste bezoek aan de stad Delft.

Wat zijn je favoriete momenten van 2022?

• Toen ik hoorde dat ik op de eerste plaats was geëindigd en dus een andere woning kreeg aangeboden.
• De vakantie om de Verschrikkelijke Geocaching Datum Week op te lossen.
• Weekenden weg naar de Veluwe.
• Veel spelmomenten.

Wat is je grootste prestatie van het afgelopen jaar?

Van de 34 data die aan het begin van dit jaar nog open stonden voor het Geocaching Datum Project heb ik er maar liefst 30 opgelost. Sommige samen met mede-Heideroosje Anke, maar ook veel alleen. Dat betekent dat er nog maar vier data open staan; twee daarvan heb ik overigens wel opgehoogd, maar niet voldoende om ze op 10 founds te krijgen. Bij 1 datum had ik corona en zat ik in quarantaine (en was ik ook wel echt ziek). De laatste datum was het verschrikkelijk weer en moest ik werken, dus dat was ook een vrij kansloze missie.

Verder ben ik ook trots op al het klussen en verhuizen, maar daar heb ik gelukkig heel veel hulp bij gekregen en is dus geen persoonlijke prestatie.

Wat is je grootste fout van het afgelopen jaar?

Volgens mij heb ik geen noemenswaardige fouten gemaakt dit jaar. Of het moet corona oplopen als vakantiesouvenir zijn geweest, maar ja, dat deed ik ook niet expres.

Waar heb je het meeste geld aan uitgegeven?

Aan klussen en verhuizen. Daar kreeg ik overigens wel een verhuisvergoeding voor, omdat het om stadsvernieuwingsurgentie ging (oude woning wordt gesloopt). Omdat ik ook zelf had gespaard voor een verhuizing kon ik probleemloos alles betalen. Dus heb ik o.a. een vloer, verf op de muren, enkele nieuwe meubelstukken en een wasmachine gekocht. Deze woning is groter en beter en heeft daardoor ook een hogere huur. Dus huur is de tweede grote uitgave.

Waar werd je heel erg blij van?

Ik ben nog steeds heel blij met mijn andere huurwoning. Mijn oude huurwoning was een klein, gehorig, slecht onderhouden krot met energielabel G, waardoor ik niet erg gelukkig was met mijn woonsituatie. In mijn nieuwe huurwoning is alles beter: groter, betere isolatie (en die is afgelopen maand dus nog verbeterd), ik hoor vrijwel niets van de buren, energielabel is nu C, geloof ik. Maar het allerfijnste is dat ik van mijn verschrikkelijke ex-buurman Harrie Herrie en de antikraak-buren af ben. Die mensen maakten zoveel herrie.

Waar heb je om moeten huilen?

Het onverwacht overlijden van een familielid: binnen 10 dagen van gezond naar dood door een bacterie.

En dan is er nog de K-ziekte van mijn vader. Hij is er nog en het gaat naar omstandigheden goed, maar het blijft een onzekere situatie.

Ben je in vergelijking met twaalf maanden geleden:

Dikker of dunner? Ik heb geen weegschaal in huis, dus ik denk gelijk of misschien zelfs ietsje dunner. Zelfde verhaal als vorig jaar: mijn werk is heel lichamelijk met veel fietsen en lopen. Verder wandel ik veel. Ik heb geen auto, dus mijn vervoersmiddel is in de eerste plaats de fiets. Daarnaast eet ik over het algemeen vrij gezond en sowieso altijd vegetarisch.

Blijer of somberder? Absoluut blijer naar het einde van het jaar toe. Het jaar begon natuurlijk nog midden in de coronacrisis en in lockdown. Ook was ik erg ongelukkig met mijn woonsituatie. Maar toen ik in juli de sleutels van mijn nieuwe woning kreeg en in augustus kon over huizen begon er in ieder geval een periode van woongeluk. Ook de coronacrisis is vooralsnog over het hoogtepunt heen en dat is ook fijn. Maar niet altijd alles is leuk en dan kan ik ook wel eens heel somber zijn.

Rijker of armer? Vooralsnog rijker, maar dat komt vooral omdat ik dus in aanmerking kwam voor een verhuisvergoeding. Anders was ik nu arm geweest. Verder heb ik mijn energiekosten vastgezet, dus ik zit nog ongeveer twee jaar goed. Misschien is de energiecrisis dan opgelost? Dat zou mooi zijn. Ik ben sowieso altijd al vrij zuinig geweest met energie als ik de grafiekjes van de leverancier moet geloven. Ik heb het gauw warm, dus de verwarming hoeft niet zo hoog. Maar ik douche wel graag gewoon warm. Daarnaast heb ik nu meer apparaten dan in mijn oude woning, zoals een wasmachine die ik daar niet had.

Wat had je vaker of meer willen doen?

Nog steeds schrijven. Ook dit jaar kwam er weer weinig van terecht. Toch maar een verplichte schrijfavond gaan inlassen in 2023, want anders komt dat boek er nooit.

Ook van enkele andere hobby’s kwam niet zoveel terecht.

Wat had je minder willen doen?

Haha, misschien zou ik minder moeten lezen (127 boeken), zodat ik meer tijd kan besteden aan andere hobbies. Maar ik heb altijd al een ernstige vorm van bibliobibuli gehad en dat is ongeneeslijk.

Wat was je favoriete TV-programma?

Wie is de Mol? Natuurlijk had ik het weer helemaal fout. Normaal vind ik het Belgische De Mol nog leuker, maar dat werd dit seizoen geteisterd door uitval van kandidaten door diverse blessures en de mol himself gaf op vanwege mentale problemen. Dat alles had toch invloed op de kwaliteit van deze serie.

Verder vind ik Het echte leven in de dierentuin dus leuk en leerzaam. En kijk ik soms naar reisprogramma’s als Floortje naar het einde van de wereld en Ik vertrek. Heel veel meer tv kijk ik niet.

Wat is het beste boek dat je in 2022 heb gelezen?

Ik las 127 boeken in verschillende genres en ga een aparte blog besteden aan de beste boeken.

Wat is de beste (nieuwe) film die je dit jaar heb gezien?

Mijn bioscoopbezoeken zijn met drie films ook om te huilen. Eerlijk gezegd vind ik de bioscoop ook wel heel erg duur geworden. En veel films staan al na een paar weken op een streamingdienst. Ik zag Fantastic Beasts nummertje 3: The secrets of Dumbledore. Tja, ik vind de fabeldieren gaaf en Newt Scamander een geweldig karakter (echt Newt, niet de acteur). Maar je merkt wel dat dit echt een tussenfilm is en dat ze het verhaal steeds meer proberen op te rekken met soms totaal onzinnige gebeurtenissen. En waar was Tina in deze film???

Dan zag ik de verschrikkelijke film The Northman; niets dan moord, doodslag, godengezever en rondvliegende ingewanden.

En dan nog Lightyear, wat ik ook een erg sombere film vond.

Beste van deze drie? Ga ik toch voor Fantastic Beasts, maar dat is meer gevoelsmatig en omdat er nifflers inzitten.

Geen Avatar? Nee, geen Avatar. Wil ik wel zien, maar wacht wel tot die op een streamingdienst beschikbaar komt. En moet dan eerst deel 1 nog eens kijken. Ik had ook nog naar Where the crawdads sing gewild, maar dat kwam er niet meer van.

Wat deed je op je verjaardag?

Omdat dit mijn eerste niet-lockdownverjaardag in drie jaar werd, had ik vrij genomen om iets leuks te gaan doen. Kreeg ik zo’n beetje het slechtste weer van de hele winter over mij uitgestort, terwijl het eigenlijk al lente was (31 maart). Het was heel erg koud, 2 graden ofzo, op andere plekken in het land viel zelfs nog sneeuw, gelukkig bleef dat mij bespaart (IK HAAT SNEEUW). Het was dus heel koud, donker en somber weer en er was regendreiging. Daardoor ging het dagje uit niet door en werd het een boswandeling in Oisterwijk zelf. Daarna nog spellen gespeeld en kwam er wat bezoek langs. Dat was dan weer wel gezellig. In 2023 dan maar weer een herkansing voor een leuk uitje op mijn verjaardag. Het geplande uitje maakte ik een paar weken later, op Koningsdag, toen het wel mooi weer was.

Heb je iemand gemist?

In het begin van het jaar, toen er nog een lockdown was, voelde ik mij soms wel eenzaam. Gelukkig kwam de avondklok niet meer terug. Later in het jaar ging het allemaal een stuk beter, ook de verhuizing had een goede invloed. Omdat ik nu meer ruimte heb, kan ik ook eens mensen bij mij thuis uitnodigen. In mijn oude, kleine woning deed ik dat niet zo snel.

Ik zou hier ook nog een hele analyse kunnen schrijven over een overleden familielid, maar dat ga ik vanwege privacy niet openbaar zetten.

Wat is het belangrijkste dat je in 2022 geleerd hebt?

Het is niet per se iets dat ik in 2022 heb geleerd, maar iets wat al jarenlang sluimerde. Ook hier ga ik niet te diep op in, omdat het heel persoonlijk is.

Ik wil eindigen met een quote van de Amerikaanse ecoloog Aldo Leopold (1887 – 1948), die ik las in het boek Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens:

MaandMoves: december 2022

Net als vorig jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven.

December

De maand december begon meteen koud, halverwege werd het nog veel kouder en uiteindelijk eindigden we met regen. Ik was maar vijf dagen in de hele maand vrij en mijn werk is buiten, dus het was een heftige maand. Ik werd letterlijk ziek van de kou. Natuurlijk weet ik dat je ziek wordt van virussen en bacteriën, maar als je die dan te pakken hebt, kan de kou er wel vervelend op werken. Dus was ik een groot gedeelte van de maand snotverkouden en ging dat maar niet over. En ik kreeg acuut wintereczeem zodra de temperatuur onder het vriespunt ging. Dat had ik vorige winter ook al en het kwam dus helaas weer terug.

In de koudste week van het jaar kwamen ze mijn zolder isoleren en daarvoor moest er een slang door het open raam, waar het isolatiemateriaal doorheen kwam. Best wel ironisch om isolatie te krijgen bij een temperatuur van -6 graden… Omdat ik moest werken, kwamen mijn gepensioneerde ouders om de beurt op mijn huis passen. Dus mijn arme moeder heeft het echt koud gehad. Maar het werkt wel, want aan het einde van de maand was het hier zonder verwarming 18 graden in de woonkamer. Zulke temperaturen was ik in mijn oude huurwoning met energielabel G absoluut niet gewend.

Wandelen, geocaching en Munzee

Vanwege mijn gebrek aan vrije dagen en het slechte weer deze maand stonden wandelen en geocaching op een extreem laag pitje. Met slechts drie geocaches is deze maand het grootste geocachingdieptepunt in jaren. En het waren er zelfs 0 geweest als ik niet toch een poging deed om de laatste probleemdatum van december te redden. Dat was 10 december en ik moest werken op die dag, dus ik wist eigenlijk dat het gedoemd was om te mislukken. Het weer was ook nog heel erg koud en de ochtend heel erg mistig. Nog voor mijn werk begon ik aan een labcache, omdat er twee punten relatief dicht bij mijn huis liggen. Helaas liggen de andere drie een stuk verderop. Toen ik klaar was met mijn werk was ik door- en door koud en waren mijn tenen gemuteerd in ijsklompjes. De mist was ook niet heel veel beter geworden en het begon al te schemeren. Dus ben ik het niet meer af gaan maken. De 5-cache-datum is nu dus een 7-cache-datum geworden en het zal nog een jaar duren voor het hopelijk wel gaat lukken. Dan valt hij op een zondag, dus dat is gunstiger. De derde cache van de maand vond ik tijdens een regenachtige wandeling op eerste kerstdag. Het was een nieuwe cache in mijn woonplaats en ik logde hem vooral voor het eindejaarsouvenir (in de laatste week van elk jaar kun je een eindejaarsouvenir verdienen en in de eerste week van een jaar een nieuwjaarsouvenir.) Mijn enige wandelingen van deze maand maakte ik dus op de beide kerstdagen. Beide gewoon hier in de plaatselijke bossen. Of je moet die ene avondwandeling door de buurt meetellen. Dus met het wandelen is het slecht gesteld. Hoop het in januari weer op te kunnen pakken. Net als het geocachen. Munzee ging nog iets beter, ik probeer wel dagelijks een Munzee te vangen om mijn streak te behouden. Maar in mijn omgeving miste ik een bepaald soort Munzee, die als je die zelf online zet, niet zelf mag cappen. Uiteindelijk heeft iemand van mijn clan zo’n soort Munzee geplaatst en bereikte ik als laatste van mijn clan de doelstellingen voor niveau 3 op kerstavond. Toch een mooi kerstcadeau voor de clan, haha.

Spelletjes

Tja, er vervielen veel spellenavonden vanwege ziekte, vermoeidheid en ook door andere dingen. Toch speelde ik nog 31 potjes (ok, oudejaarsavond zit hier nog niet bij) en dankzij Sinterklaas en Kerstmis speelde ik met maar liefst negen verschillende tegenstanders. Logisch gevolg hiervan is dat de snellere groepsspellen het meeste werden gespeeld: Qwixx in diverse edities, Keer op Keer 2, Sequence en de topfavoriet van mijn broeders: Take 5. Er kwamen ook een aantal nieuwe spellen binnen tijdens de feestdagen, maar nog niet veel van gespeeld, eigenlijk alleen de nieuwste Qwixx, het spelletje dat ik won bij het ruilspel (Vampires) en de uitbreiding van Meadow. In januari dus nog veel spellen uit te proberen en spellenavonden in te halen.

Kijken

Ik heb zowaar “tv” (nou ja uitzending gemist op mijn laptop) gekeken deze maand. Alle afleveringen van Het echte leven in de dierentuin inclusief de panda-special. Dit programma is opgenomen in Ouwehands Dierenpark en daar ben ik afgelopen juni geweest om de panda’s in reallife te zien. Ik vond de panda’s en vooral Fan Xing helemaal geweldig. En tja, de grote verrassing is natuurlijk dat Fan Xing geen mannetje, maar een vrouwtje blijkt te zijn. Blijft een geweldig mooi (en duur!!!) beestje; de eerste in Nederland geboren reuzenpanda. Ook keek ik een paar afleveringen van Ik Vertrek. Vind het altijd mooi dat mensen dat durven, weet niet of ik het zelf zou doen. En dan nog Op zoek naar Danny en Sandy. Ik vind Grease niet echt een geweldige musical en ga er waarschijnlijk niet naartoe, maar vind dit programma wel grappig. En als je later kijkt kun je de saaie stukjes mooi doorspoelen. Toch ben ik op zoek naar een betaalbaar tv-toestel, want dat kijkt toch wat lekkerder dan op de laptop.

Verder

• Maakte ik eindelijk weer eens een puzzel. Een kerstpuzzel van Jan van Haasteren. Ik heb de smaak nu te pakken en wil in 2023 elke maand minstens 1 puzzel leggen. Op de instagram kwam dit jaar een top-3 van de moeilijkste puzzels voorbij en daar stond Middeleeuwen in. Helaas was die niet meer te verkrijgen, maar afgelopen week tikte ik hem op de kop op Marktplaats en ik kon hem per fiets op gaan halen, dus hij is al in huis.
• Werd de zolder van mijn appartement (ik woon op de tweede en bovenste verdieping van het appartementencomplex) dus geïsoleerd, wat veel gedoe en troep gaf, maar wat wel echt resultaat heeft.
• Vind ik Sinterklaas een veel leuker, gezelliger en ongedwongener feest dan Kerstmis.
• Had ik tegen iedereen gezegd dat ik gnomes zo leuk vind (die kerstkabouters met die grote, dikke neuzen) en daardoor kreeg ik dus van iedereen in alle swaps waar ik aan mee deed gnomes. Er zit nu dus een gnome-invasie in mijn huis. Hopelijk zijn ze in vrede gekomen…

Geocachingavonturen uit het verleden: Zicht op de Zuil

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 29 december 2012:

Ik had nog een keer de datum uit 2019 kunnen pakken, maar ik besloot toch voor een andere te kiezen. Ook op deze dag ging ik een geocachingfietstocht maken.

Het avontuur:

Voor vandaag was eigenlijk ook regenachtig weer voorspeld, maar opeens leek het weer om te slaan en werd het zonnig. Dus besloot ik om toch te gaan cachen. Het idee was om de tweede Schotse Hooglander route te gaan doen, die staat al een tijdje op het verlanglijstje. Als ik die dan aanvulde met een hoop oppikkertjes in de Reeshof, dan kon ik die benodigde acht caches voor een rond getal aan het einde van het jaar nog wel eens gaan halen. Maar ik vertrok eigenlijk veel te laat van huis.

Onderweg naar Huis ter Heide, het aangelegde natuurgebied tussen Loon op Zand en de Reeshof kwam ik over een cache van de Langstraat heen. Een hoop rekenwerk wat veel tijd kostte en ik twijfelde te veel over mijn uitkomst om naar het eindpunt te gaan. De Schotse Hooglander route kostte zelf ook veel tijd. Het was een lastige cache. De vragen waren volgens mij expres vervelend opgesteld om cachers op een dwaalspoor te brengen. Ik vond sommige opdrachten gewoon ronduit onduidelijk. Omdat ik dus dingen vergeten was op te schrijven, moest ik terug en daardoor heb ik de afstand zo’n beetje 2x afgelegd. Hij had nog wel een origineel verstopt waypoint, met een plaatje achterop zo’n oranje meetpaal. Die vond ik wel grappig. Uiteindelijk heb ik de cache wel gevonden. Veel cachers hebben er meerdere keren over gedaan, dus ik vind het dan wel weer leuk dat ik er slechts een take voor nodig had. Toen ik op mijn fiets stapte stonden er nog nieuwe cachers klaar bij het startpunt.

Wat ik wel een minpunt vond, was dat  dus helemaal geen Schotse Hooglanders heb gezien. Die stonden ver weg en waren dus niet zichtbaar. Jammer, want ik had wel zin gehad in een ontmoeting met de haarballen. Nu heb ik vandaag helemaal geen koeien gezien.

Ik fietste verder richting de Reeshof en maakte een omweg langs nog een Langstraat-oppikker. Dat had ik beter niet kunnen doen, want die hing in een vogelhuisje in een boom en ik kon er niet bij. Ik probeerde nog op mijn fiets te klimmen, maar dat leek me toch te gevaarlijk, dus gaf ik het maar op.

Het was een heel eind fietsen naar de serie Zich op de Zuil, omdat het kanaal in de weg lag. Vroeger zou ik het echt niet in mijn bolle hoofd (sorry, maar bij de Top 2000 die ik momenteel aan het luisteren ben, komt om het uur hele irritante reclame met daarin het zinnetje “hoe haal je het in je bolle hoofd?”) halen om helemaal naar Dongen te fietsen, maar sinds ik eerder dit jaar mijn auto weg deed ben ik heel anders over fietsafstanden gaan denken.

Goed, ik begon dus nog aan de serie Zicht op de Zuil. De eerste lag in een moerasachtig gebied waarbij ik me afvroeg of je er wel mocht komen. Cache was origineel als een boomtak verstopt, maar was wel nat. De twee caches die daarop volgden waren minder bijzonder en had ik sneller te vinden. De topper was nummertje 5, ook weer in een twijfelachtig gebied, maar wel heel stoer verstopt. In een ijzeren buis, die de leuning vormde van het bruggetje over het stuwtje zaten aan twee kanten gaten. Aan een kant zat de cache, maar die zat heel diep en kon je niet zomaar pakken. Aan de andere kant zat echter een magneetstok verstopt. Eerlijk gezegd had ik de magneetstok eerder gevonden dan de cache, maar ik vond het wel heel gaaf bedacht. Ook van een traditional kun je dus echt wel weer maken als je er moeite voor doet.

Ondertussen was het bijna donker en was ik al 10x van mijn fiets gesprongen om foto’s te maken van de zonsondergang met wisselend resultaat. Het was tijd om naar huis te gaan, maar ik kwam nog drie caches te kort. Ik probeerde nog Dalem, een soort van voortuincache in de Reeshof, maar die kon ik niet vinden. Ondertussen was het al bijna donker en ik moest nog 12 kilometer naar huis fietsen. Ik heb nog even overwogen om de trein te pakken, maar dan stond mijn fiets weer op het station wat onhandig zou zijn. Dus toch maar gefietst. Was wel blij toen ik thuis was.

Wat ik hier op 29 december 2022 nog aan toe te voegen heb:

Ik heb nu dus al ruim 10 jaar geen auto meer en heb vele kilometers gefietst in die jaren. Toch heb ik wel bijgeleerd om in de winter op tijd van huis te vertrekken en liefst weer voor het donker terug te zijn. Dat had ik hier nog niet zo goed begrepen, haha.

Welke boeken las ik de laatste tijd?

Het bloemeneiland – Tabea Bach

Het eerste deel van een trilogie. Het las op zich prima weg, maar ik vond het verhaal niet origineel en heel erg voorspelbaar. Overwerkte vrouw blijkt een eiland met een plantenkwekerij erop te hebben geërfd, van een tante die ze sinds haar kindertijd niet meer heeft gezien. Haar man wil het eiland ongezien verkopen en zij vind dat in de eerste instantie prima. Dan gaat er een grote klus op haar werk niet door en besluit ze toch een kijkje te nemen op het eiland. En natuurlijk wordt ze dan onmiddellijk verliefd op het eiland, maar kan ze de al geplande verkoop dan nog tegen houden?

De bibliotheek van Saint-Malo – Mario Escobar

Dit boek vond ik op de tafel met aanraders in de bibliotheek. Omdat ik ooit in de buurt van Saint-Malo op vakantie ben geweest en van lezen houdt, ging het boek mee. Het boek speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog en gaat over een vrouw die in de bibliotheek van Saint-Malo werkt. Ondertussen is haar kersverse man (ze trouwden op de dag dat de oorlog begon) uitgezonden en is het maar de vraag of hij ooit nog terug komt. Er gebeurt natuurlijk van alles tijdens de oorlog en dat houdt de spanning er goed in. Het boek eindigt met de bombardementen op Saint-Malo die ook worden beschreven in het boek Als je het licht niet kunt zien van Anthony Doerr, dus dat stukje oorlogsgeschiedenis kwam mij bekend voor. En net als dat boek, heeft ook dit verhaal niet een geheel gelukkig einde.

Langste.kerst.OOIT – Lisette Jonkman

Ik mocht meedoen met de leesclub van de uitgeverij op facebook en kreeg dit boek thuis gestuurd. Ik las al eerder de andere boeken van Lisette Jonkman, waarvan ik de Verkikkerd-trilogie het leukste vond. Dus deze leek mij ook leuk en vooral leuk om in de week voor kerstmis te lezen (in de zomer zou het wat minder toepasselijk zijn). Ook dit boek is weer hilarisch en lekker feelgood met een soms wat serieuze ondertoon. Noëlle is geboren op eerste kerstdag en kerstmis is haar favoriete feest. Tot ze – SPOILER – in een tijdlus beland waarbij de eerste kerstdag eindeloos moet herbeleven. Een grappig gegeven natuurlijk, omdat ze wanhopige pogingen doet om de dag iedere keer weer tot een goed einde te brengen. Wel vond ik het op een bepaald moment in herhaling vallen, dan kreeg je weer een gesprek dat je al drie keer had gelezen. Misschien toch een of twee kerstdagen minder. Het lijkt mij ook best lastig om in alle dagen iets origineels te stoppen. Wel krijg je elke dag een stukje meer achtergrondinformatie over verschillende personen. Alles bij elkaar vond ik het wel een lekker weglezend feelgood kerstboek.

Het meisje met de vlechtjes – Wilma Geldof

Voor een jeugdboek vond ik dit best een pittig boek. Er gebeuren best veel heftige dingen in dit op waarheid gebaseerde boek. De zusjes Freddie en Truus worden gevraagd om lid te worden van een verzetsgroep in Haarlem. Later komt ook Hannie Schaft bij deze verzetsgroep, haar verhaal is veel bekender dan dat van de zusjes. In het begin is Freddie nog maar 15 jaar; een kind dus nog. De verzetsgroep doet best wel heftige dingen, ze vermoorden bijvoorbeeld Duitsers met een hoge rang door ze in de val te lokken. Ook worden er mensen aan schuilplaatsen geholpen, illegale verzetskrantjes gemaakt en rondgebracht en worden er veel spullen gesmokkeld. Op den duur moeten de zusjes zelf ook voortdurend van schuiladres veranderen, omdat ze te bekend worden. De zusjes zijn zeker geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken; dat wordt meteen al duidelijk in de scene waarin de leider van de verzetsgroep hen op de proef wil stellen. Later in het boek moeten de vrouwen in de groep alle rotklusjes doen, zoals op slechte fietsen in de winter naar andere steden fietsen om dingen weg te brengen of op te halen. Dan gaan de zusjes ook in protest. Uiteindelijk overleven beide zusjes de oorlog, maar ze krijgen pas vele later erkenning voor hun verzetswerk.

Een huis aan de rivier – Liz Fenwick

Er bleek een nieuw boek van Liz Fenwick vertaald te zijn en dat speelt natuurlijk weer in Cornwall. Dit keer echter met nieuwe personages en niet in de streek en met de (bij)personages waarin de meeste van haar boeken zich afspelen. Een vrouw koopt na haar scheiding een vervallen huis aan een rivier in Cornwall. Langzaam ontrafelt ze de geschiedenis van de bewoners van het huis, die ook nog een familielink met haar blijken te hebben. En zoals wel vaker in dit soort boeken toont de verhaallijn in het verleden een parallel met de verhaallijn in het heden. In die zin is dit boek niet per se heel origineel, maar het is wel heel prettig leesbaar geschreven en legt maar weer eens bloot hoe ingewikkeld familieverhoudingen kunnen zijn. En het gaat ook over de kloof tussen de adel en hun bedienden en over het gebrek aan rechten voor vrouwen.

Een jongen met de naam Kerstmis – Matt Haig

Vorig jaar zag ik al de film van kerstmis en toen wilde ik het boek ook lezen, maar dat kwam pas in januari beschikbaar en toen had ik zin meer in een kerstverhaal. Dus zorgde ik dit jaar dat ik het op tijd reserveerde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het een beetje een flauw kinderboek vond. Nicholas is een beetje een rare jongen, maar ja hij woont dan ook ergens in een hutje in een bos met alleen zijn vader. Het boek komt een tikje traag op gang en daarna gaat alles ineens heel snel. Het zou het levensverhaal van de kerstman kunnen zijn, dat is tenminste het idee achter dit boek. Verder vind ik zo’n enorme tijdsprong-samenvatting aan het einde van een boek ook niet echt geweldig, hoewel het hier wel bepaalde zaken verklaard.

Landlijnen – Raynor Winn

Het derde deel over het leven en de wandelavonturen van Raynor Winn en haar man die een parkinson-achtige ziekte heeft. Het eerste deel is Het Zoutpad en daarna volgde De Wilde Stilte. Het eerste boek vond ik heel mooi, het tweede boek is meer een tussenboek dat minder over wandelen gaat. Dit derde boek is weer echt mooi. Aan het begin van het boek gaat het zo slecht met Moth (de man) dat ik echt even dacht dat hij het niet zou redden en dat zij uit rouw ging wandelen. Maar hij gaat toch nog mee en ze gaan dit keer in Schotland wandelen. De wandeling gaat opnieuw langzaam en lang niet altijd over rozen. Je merkt wel dat hun financiële een stuk verbeterd is in dit boek (maar goed, ze heeft ondertussen twee bestsellers geschreven) en dat ze ineens geen moeite meer hebben om eten te betalen en ze kiezen ook veel vaker voor een nacht in een hotel of om nieuwe spullen te kopen. Raynor Winn beschrijft vaak haar visie op de wereld en in grote lijnen is die gelijk aan die van mijzelf, dus dat schept een band. Wat ik wel wonderlijk vind (in alle drie de boeken) is dat ze zelden iets gezonds lijken te eten; ze beschrijft opvallend vaak dat ze een zak friet gaan eten. Je zou zeggen dat ze gezond proberen te eten als ze zulke sportieve prestaties proberen te leveren en ook vanwege zijn ziekte. Maar ze heeft het vrijwel nooit over groente of fruit. Ook leuk is dat ze een instagram heeft waarop je foto’s kan zien van zaken uit het boek. Raynor Winn kan absoluut heel mooi schrijven. Dit boek heeft ook weer een prachtige omslag. Er schijnt nog een vierde boek te komen, dus dat wachten we dan maar af.

Het brievenspoor – Tracy Rees

De nieuwste vertaling van een boek van Tracy Rees. Ik leende ooit al de Engelse editie van de bibliotheek, maar daar kwam ik met mijn – toen – coronabrein niet doorheen. Gelukkig nu dus de Nederlandse vertaling. Die las een stuk beter weg. Het boek bevat wel weer typische Rees-elementen. Een arm meisje krijgt allerlei kansen in haar schoot geworpen door een rijkere beschermvrouwe. Het gaat ook altijd allemaal wel behoorlijk gemakkelijk in de boeken van Rees. Maar ze schrijft wel prettig en in dit boek zit een speurtocht verstopt die een aardige spanningsboog oproept, waardoor je steeds verder wil lezen.

Goede hoop – Sarah Lark

Deel 2 (of deel 3, het is maar hoe je het bekijkt) over de vrouwelijke dierenartsen Nelly en Maria die tussen de twee wereldoorlogen in naar (Larks geliefde) Nieuw-Zeeland emigreren, omdat de vraag naar dierenartsen daar heel groot zou zijn. Ze komen terecht op de paardenhouderij van Julius en Mia uit Alle sterren aan de hemel. Ze hebben het niet per se meteen makkelijk in hun nieuwe thuisland. Er heerst een economische crisis, de tweede wereldoorlog staat voor de deur en er zijn eigenlijk geen drie (Maria’s man is de derde) dierenartsen nodig. Daarnaast heeft Nelly’s man Walter moeite om een baan te vinden. Nelly krijgt nog twee kinderen met Walter, maar ze heeft haar oudste dochter naar Amerika laten gaan met haar biologische vader, de muzikant Philipp. Zou ze haar ooit nog terug zien? Als de tweede wereldoorlog uitbreekt wordt het oogpunt van het verhaal meer verlegd naar Grit, de dochter van Nelly, die in de oorlog op een Grieks eiland zit. Dit stuk vormt een contrast met de rest van het verhaal en lijkt er niet zo goed bij te passen. Ik vond het verhaal over de tijd bij het circus van Maria en haar gezin dan interessanter en er beter bij passen (hoewel het een klein beetje op Water voor de olifanten lijkt). Kortom, er gebeurt weer meer dan genoeg in dit boek. Ben benieuwd of er ook nog een deel 3/4 gaat komen.

De kinderkaravaan – An Rutgers van der Loeff

Dit was er weer eentje voor de Grote Vriendelijke 100. Ik twijfelde heel erg of ik dit boek vroeger als kind niet al eens gelezen had en ik denk toch van wel, want het kwam mij vaag bekend voor. Een groot gezin trekt in een huifkarkaravaan door Amerika onderweg naar een stuk land om te gaan leven. Dan sterven beide ouders en staan de kinderen er alleen voor. De oudste zoon – John – is vastbesloten om zijn broertje en zijn vele zusjes bij elkaar te houden en alsnog naar het stuk land te leiden, maar dit is een lange en moeizame tocht door een zeer ruig en moeilijk begaanbaar gebied met wilde dieren en vijandige indianenstammen. Op zich een mooi gegeven voor een verhaal, maar ik vond niet alles geloofwaardig. Met name dat de pasgeboren baby de tocht overleeft, lijkt mij zeer sterk. Het is voor de andere kinderen al zwaar genoeg. Verder vind ik ook wel dat de mannenrol en de vrouwenrol heel erg stereotype worden uitgebeeld in dit boek. John is de onbetwiste leider, alle andere kinderen staan onder hem en de zusjes worden vaak ook beschreven als zwakker. Het zal iets te maken hebben met de tijdsgeest van het verhaal en ook de tijd waarin dit boek geschreven werd, maar ik vond het best irritant dat vrouwen zo denigrerend beschreven werden en John als de absolute held, terwijl oudste zusje Louise ook veel doet. Ik had het dus pas echt mooi gevonden als Louise als stoere meid haar zusjes leiding had gegeven.

Zonder titel – Erna Sassen

En ook deze was voor de Grote Vriendelijke 100. Mijn eerste boek van Erna Sassen. Het is geen dik boek en er staan heel veel tekeningen in, dus je bent er snel doorheen. De tekeningen hebben met het verhaal te maken, want de hoofdpersoon Joshua tekent graag. Alleen lijken niet alle tekeningen op de goede plek in het boek te staan. Het is een typisch tienerboek met de nodige coming of age tienerproblemen. Joshua deed mij vanwege het kunstenaarsaspect een klein beetje denken aan Noah uit Ik geef je de zon, maar verder kan dit boek daar zeker niet aan tippen. Joshua moet naar een nieuwe school en komt in de klas bij jongens die hij niet aardig vind. Maar zijn ze eigenlijk wel zo vreselijk als hij denkt? Verder mist hij zijn jeugdvriendinnetje dat terug naar haar geboorteland Iran is en mogelijk uitgehuwelijkt wordt. Ik had het interessant gevonden als dit meisje ook een eigen verhaallijn had gekregen, maar nu blijft haar trieste lot toch heel erg op de achtergrond ten gunste van Joshua op de voorgrond. Dat vind ik een gemiste kans.

De Heersers van Kir – Mariëtte Aerts

Dit fantasyboek voor de jeugd had ik al een paar keer in mijn handen gehad in de bibliotheek. Ik deed er lang over om het uit te lezen en heb het verschillende keren verlengd. Het boek komt heel traag op gang en het duurt even voor je het magiesysteem van het land helemaal door hebt. Voor een jeugdboek worden er best vaak ingewikkelde woorden gebruikt. Uiteindelijk heb ik het boek wel uitgelezen, maar ik twijfel of ik de rest van de serie nog wil lezen. Van de ene kant wil ik nog wel weten hoe het afloopt, maar het zijn in totaal vijf boeken, geloof ik die best wel dik zijn. Waar fantasy vroeger mijn favoriete genre was, kom ik er nu vaak moeizaam doorheen.

Kerstmis in het Cupcake Cafe – Jenny Colgan

Het vervolg op het eerste Cupcake Cafe boek, maar dan een stuk dunner en alles is overgoten met een dikke kerstmissaus. Uiteindelijk ook weer een echt feelgoodboek. Leuk om te lezen, maar ik vond het eerste deel leuker. Dit deel leek soms een beetje gezocht ofzo.

Corinnes toekomst – Paula Stern

Het eerste deel van een trilogie over vrouwen en het familiebedrijf; een koffiefabriek. Er is een verhaallijn in het heden (en dan echt nu, ik dacht 2019 ofzo) en een verhaallijn over de grootvader in de oorlog, die koffie smokkelde en later de fabriek heeft opgericht. Vond de verhaallijn over de grootvader eigenlijk interessanter dan die over de kleindochter in het heden. De kleindochter kreeg alles wel heel gemakkelijk voor elkaar; eigen bedrijfje, nieuwe liefde. Het leest allemaal wel lekker weg en de boeken zijn niet zo heel dik, dus ik ga deel 2 of deel 3 ook nog lezen. Grappig detail: veel mensen schrijven in hun recensie dat ze door dit boek zin krijgen om koffie te drinken. Ik lust echter geen koffie en drink het dus nooit. Alle lyrische beschrijvingen van koffie-aroma in dit boek doen mij dus niets. Coffee isn’t my cup of tea.

De oorlogsbibliotheek – Addison Armstrong

Ook dit boek heeft twee verhaallijnen. De eerste gaat over de oorlog, de Eerste Wereldoorlog. Een jonge vrouw wordt uitgezonden als bibliothecaresse in Frankrijk, waar ze de gewonde mannen in de veldhospitalen van boeken moet voorzien. Er blijkt echter discriminatie te zijn; mannen van kleur liggen ergens achteraf en hebben geen toegang tot de voorzieningen voor de blanke mannen. In de andere verhaallijn krijgt de kleindochter ook te maken met vormen van discriminatie. Ze is als van de eerste vrouwen toegelaten tot de mariniersopleiding (Amerika) en krijgt het niet gemakkelijk gemaakt door de docenten en de mannelijke medeleerlingen. Als vrije geest zou ik persoonlijk heel veel moeite hebben met hoe het er aan toe gaat in het leger. Het zou mijn droom niet zijn in ieder geval. In het boek gebeurt best veel, maar het is een beetje moeizaam geschreven, vond de overgangen tussen heden en verleden ook niet altijd even lekker. Het is verder wel een mooi verhaal enzo, maar er zijn betere schrijvers in dit genre.

Geocachingavonturen uit het verleden: Regen in Heumensoord

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 22 december 2019:

Ik ga voor de derde week achter elkaar verder met mijn December 2019 Project om data te saven… Dit keer ging ik naar Heumensoord bij Nijmegen en helaas regende het bijna de hele dag.

Het avontuur:

Ik ging voor de vijfde zondag achter elkaar op geocachingjacht. 22 december was een 5-cache-datum en hoewel die minder erg zijn dan de twee voorgaande 3-cache-zondagen, wilde ik ook deze graag weggewerkt hebben. Want ook voor deze geldt: nu valt hij op zondag en dat duurt daarna weer vijf jaar. Helaas was de weersvoorspelling heel slecht en die bleef ook heel erg slecht: regen, regen en nog meer regen. Omdat ik wel heel erg toe was aan een ontspannende wandeling, na een zware werkweek, besloot ik om toch te gaan. Het deed mij erg denken aan de dag dat ik de 9000^ste  vond. Dat was aan het begin van het jaar, nu zitten we bijna aan het einde van het jaar.

Ik had twee weken geleden al bedacht wat ik vandaag ging doen: ik ging een zelfbedachte geocachingwandeling maken van station Nijmegen Heyendaal naar station Mook-Molenhoek, dwars door Heumensoord en het Maldens Vlak. Ik was nog nooit in- of uitgestapt op station Heyendaal, het is net als Tilburg Universiteit een echt studentenstation. In tegenstelling tot twee weken terug (toen er werkzaamheden waren) kon ik nu wel aanreizen over Nijmegen, wat toch een stuk sneller is dan over Venlo-Blerick. In het begin viel het nog mee met de regen, het miezerde wel een beetje en het was heel grauw en donker weer, maar het was om te doen. De studenten zaten allemaal veilig binnen in hun studentenhuizen (of ze zijn naar huis vanwege het kerstreces), dus het was hier heel rustig. Daarom durfde ik wel te zoeken naar een cache die onder een trap bij een campusgebouw verstopt zat. Tot mijn eigen verbazing zag ik de cache meteen zitten, hij zat alleen vrij hoog, dus ik moest mij heel erg uitrekken om hem te pakken te krijgen. Dat lukte en daarmee was de eerste cache een feit.

Ik liet vervolgens een voortuincache gaan, om het natuurgebied te betreden. Het begon harder te regenen, dus ik trok mijn regenbroek aan. Dat scheelt toch een hoop nattigheid als je aan het wandelen bent. Al snel vond ik een cache die naar de finish-straat van de Nijmeegse Vierdaagse is vernoemd: Via Gladiola. De eigenaar had net onderhoud aan de cache gepleegd, dus er zat een keurig logrolletje in. Hierna was ik in de buurt van een virtuele Munzee, dus even een klein stukje omgelopen om die te kunnen vangen. Het is altijd fijn om mijn hobby’s te kunnen combineren. Ik ging nu het echte Heumensoord binnen. Mijn eerste cache van de Landen-serie, waar ik er in het verleden al meer van heb gevonden hier, werd een not-found, na een glibberige tocht over een modderige atb-route. In mijn herinnering waren die Landencaches best grote bakken, maar ik kon het echt niet vinden. Regen, midden in het bos en Smaug (mijn gps) wist het ook niet meer, die draaide rondjes.

Jammer dan, op naar de volgende. Dat was er eentje in de sfeer van villa Elshof, daar ben ik met mijn moeder voorbij gekomen tijdens de Walk of Wisdom. Deze cache had ik wel heel snel gevonden, dus toch wel een beetje opgelucht, want ik moest toch wel aan minstens vijf founds komen, vandaag. De volgende cache was weer in de sfeer van de Nijmeegse Vierdaagse, er waren tenten en vlaggen nagebouwd en hier in Heumensoord wordt een compleet kamp voor de deelnemende militairen gebouwd. Er kunnen 8000 mensen overnachten. Jemig, best wel veel.

Het was nu tijd voor mijn favoriete cache, namelijk de virtuele cache met een Romeins tintje. Ik moest op zoek naar een Romeinse waterkuil en die lag goed verborgen in de bosjes. Zonder geocaching was ik hier nooit terecht gekomen. Ik moest de kuil in om een foto te maken en dat vond ik best een beetje spannend zo in mijn eentje. Het is dat ik mijn telefoon en gps bij had, mocht er dan iets gebeuren, dan kon ik de hulpdiensten alarmeren met coördinaat en al. In mijn hoofd hoorde ik steeds de stem van mijn moeder: “Zou je dat wel doen? Ik vind dat eng. Kom maar weer terug.” Haha. Er gebeurde niets en ik maakte wat foto’s, wat nog lastig is met je zeiknatte telefoon en doorweekte vingers in de regen. Ik moest ook de omtrek van de kuil opmeten, maar dat vond ik ook maar een lastige opdracht. Heb uiteindelijk de diameter bepaald en stappen geteld en de tripteller aangezet. Aan die laatste had ik niet veel. Die diameter bepalen met behulp van mijn gps werkte beter en toen later thuis een tooltje gebruikt om het uit te rekenen. Ik kreeg meteen antwoord van de maker en mijn afstand viel binnen de marge. Whoop, whoop, altijd fijn om die bevestiging te krijgen dat ik best wel slim ben. En weer een virtual op de lijst, vind ik leuk.

Ik had nu de keuze tussen drie caches vlakbij elkaar of twee caches verderop. Ik koos voor de drie caches. Die waren allemaal leuk gemaakt, maar ik vond het reptielenhuis het leukste, omdat er hagedissen inzaten. Er zaten overigens ook veel lieveheersbeestjes in, een beetje apart, want sinds wanneer zijn dat reptielen? De andere twee caches vormden onderdelen van vliegvelden, dus ik grapte in mijn logs dat ik een heel verborgen vliegveld had ontdekt in Heumensoord. Er bleek ook nog een soort van offsetmulti te liggen. Die vond ik vrij snel, maar ik twijfel heel erg of ik die een aantal jaar geleden niet ook al heb gevonden. Maar goed, wel leuk om ook een multi in de lijst te hebben. Het was pas half twee, dus ik besloot toch nog maar naar die andere twee caches te wandelen. Dat was niet zo’n goed idee, want ik heb ze allebei niet kunnen vinden. Ze bleken afgelopen week verplaatst te zijn en ik twijfelde erg of ik nu op het oude of het nieuwe coördinaat stond. Bij de eerste stonden ook nog mensen met honden in de buurt en die ene hond was heel irritant aan het blaffen tegen mij. En die mensen bleven daar maar staan kletsen, dus ik ergerde mij kapot.

Als troost ben ik toen nog de kerstcache gaan zoeken. Blijkbaar plaatst Remralcache elk jaar een kerstcache, die dan tijdelijk te vinden is. Voor mij pas de eerste keer dat ik zo’n cache vond, maar ik vond hem wel heel leuk. Het was een soort van olielamp, maar op de plek van de lamp zat dan een sneeuwbal met sneeuwpoppen en je kon hem aan de onderkant opendraaien voor het logboek en een klein kerstcadeautje. Een echte christmascache, dus. Ik had nu tien caches en ik had er ook wel genoeg van. Het heeft best wel hard geregend en hoewel het niet zo erg was als toen met de 9000^ste , was mijn jas ondertussen behoorlijk nat en begonnen mijn schoenen en sokken ook langzaam door te lekken. De caches waren ook zo’n beetje op, dus ik besloot lekker door te lopen naar station Mook-Molenhoek.

Vanaf de kerstcache was dat 1,8 kilometer, wat mij erg mee viel. Ondanks dat ik de trein van 15.12 uur had, was het al superdonker, dit kwam vooral door het duistere weer en de loodgrijze bewolking. Op het station pakte ik nog twee Munzees mee, die ene die ik twee weken geleden al had zien zitten bij de klok en nog eentje op een lantaarnpaal. Daarna vlug naar het andere perron voor de trein.

Wat ik hier op 22 december 2022 nog aan toe te voegen heb:

Eerlijk is eerlijk: een beetje gek ben ik wel om in de stromende regen te gaan geocachen. Maar in Heumensoord liggen wel heel veel supermooi gemaakte caches en het is een aardig gebied om doorheen te wandelen. Helaas lijkt er een soort regenvloek op dit gebied te liggen, want iedere keer als ik daar ben komt de regen met bakken uit de lucht…

Geocachingavonturen uit het verleden: Landerij van Tosse

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 15 december 2019:

Net als vorige week een verslag uit 2019, omdat er verder weinig aan geocaching is gedaan op deze datum. En net als 8 december, was 15 december ook nog een 3-cache-datum. Dus werd het ook deze zondag weer een treinavontuur om de datum te saven.

Het avontuur:

De weersvoorspelling voor 3-cache-datum zondag 15 december 2019 was aanzienlijk beter dan die voor zondag 8 december, een week eerder. Het zou een zonnige dag worden met een middagtemperatuur van zo’n 9 graden. Na een stormachtige week met veel regen kon ik dat nauwelijks geloven, maar toch was het zo. Het fietsrondje Rundje Nisseroi stond al een tijdje op mijn verlanglijstje, dus die zou het worden, per OV-fiets vanaf station Oss. Ondanks dat ik pas vrij laat in bed lag zaterdagnacht, stond ik keurig op tijd op het station in Oss. Toen ik de fietsenstalling in liep zag ik een heleboel OV-fietsen staan, dus ik was heel verbaasd dat het apparaat aan gaf dat er geen OV-fietsen meer beschikbaar waren. Drie keer geprobeerd, zonder resultaat, dus dan maar het telefoonnummer bellen, dat heb ik ooit eerder gedaan en toen konden ze het voor mij oplossen. Maar deze vrouw zei dat er vier fietsen kapot waren en maar liefst vijf fietsen stonden waarvan de fietssleutel kwijt zou zijn. Ja, lekker dan, negen onbruikbare fietsen. Ik vind dat nogal veel. Ze kon mij niet verder helpen dan door te zeggen dat er nog wel vier OV-fietsen stonden op station Oss-West. Helaas was de sprinter naar Oss-West net vertrokken en zou er pas over 55 minuten weer eentje komen.

Gelukkig had ik een plan B, want naast het fietsrondje was er ook nog een wandelrondje in Oss. Ik zette Smaug aan en het wandelrondje startte op twee kilometer vanaf het station. Dat is te doen, dus ik begon te wandelen. Het wandelgebied heet de Landerij van Tosse en ik heb er blijkbaar al eerder een cache gedaan, een multi genaamd Sprookjes in de Stelt, in maart 2012. In dat log heb ik het over “parkeren bij een sprookjesachtig kasteeltje”. Nou, dat heb ik vandaag niet gezien en ik herkende werkelijk niets in dit gebied van toen. Het was wel een leuk gebied, met afwisselend terrein, een stukje bos, veel grasland, maar ook kleine akkers met (oude) gewassen, een grote moestuin, bijenkasten. En heel veel stapels van boomstammetjes, waaronder een grote toegangspoort aan de andere kant van het gebied, dan waar ik binnen kwam. Ik koos niet echt de meest efficiënte route, maar ach het was mooi weer en ik heb fijn gewandeld en uiteindelijk 16 caches gevonden, dus mij hoor je niet klagen.

De caches waren allemaal wat grotere bakken, een soort van Meelhoppertjes (boomstammetjes, vernoemd naar een geocacher die deed vaak gebruikte). Keurig verzorgd dus. Een cache was helaas verdwenen, dat vertelde een voorbij fietsende geocacher mij, toen ik daar stond te zoeken. De rest was wel aanwezig. Ook vond ik nog een cache die niet bij de serie hoorde, in het herinneringsbos. Hier kunnen mensen een boom planten ter nagedachtenis van iemand die overleden is of juist een boom ter ere van een geboorte. Ik vind dat wel een mooi initiatief. Ik denk dat ik ook nog eens moet investeren in het planten van een boom, heb dat al wel een paar keer gedaan.

Het was best druk in het gebied met wandelaars en honden. Ik kwam ook nog andere geocachers tegen, maar die liepen in tegengestelde richting. Af en toe lagen er ook caches aan het fietspad rondom het gebied heen. Dit vond ik wat minder leuk om te wandelen, vooral aan de kant waar een autoweg langs lag. Daar voelde ik me nogal bekeken. Aan de andere zijde moest je ook een stuk over een fietspad, maar hier was het veel minder druk, dus dat vond ik minder erg. Hier vond ik ook nog een coin in een cache en die ruilde ik voor een coin die ik vorige week had gevonden. Zo snel ben ik meestal niet met trackables, haha. Er zijn overigens ook steeds minder caches waar trackables inpassen. Na die cache zag ik dat ik vlakbij een Munzee was, dus nog even een stukje doorgelopen tot ik de virtuele Munzee kon vangen. Ik zag toen dat ik eerder ook al een virtuele Munzee was gepasseerd, dus ik baalde een beetje dat ik die niet had. Ik ging nu terug het gebied in voor de – dacht ik – laatste cache. Maar toen ik die gevonden had zag ik dat ik een cache was vergeten, die op de kaart onder de P van een parkeerplaats lag.

Het was nog redelijk vroeg in de middag, dus ik besloot om die vergeten cache nog op te gaan pikken. Deze lag bij de mooie toegangspoort van boomstammen, dus ik was blij dat ik die cache nog ben gaan doen. En ik werd nog blijer toen bleek dat ik daar vlakbij de voorbijgelopen Munzee was, dus ook die werd nog gevangen. Ik had eerder op de route bewust een cache laten liggen, omdat die uit de richting en ook weer aan een weg lag. Maar nu had ik er ineens wel zin in en besloot ik die ook nog te gaan pakken. De doorgaande weg daar viel wel mee en ook deze cache werd gevonden. Nu had ik er gewoon al 16, dus de 3-cache-datum was ruimschoots gesaved. Ik wandelde op mijn gemak terug naar het station, dat was vanaf daar ongeveer drie kilometer.

De eerste kilometer liep weer door het gebied, maar er waren jongens met auto’s – die daar totaal niet geschikt voor waren – over de modderige zandpaden aan het crossen. Ik kan me niet voorstellen dat dat is toegestaan, maar ik durf in mijn eentje niets tegen zo’n groep te zeggen. En ik was ook echt bang om aangereden te worden. Dus ik was eigenlijk blij toen ik het gebied uit was en in de bewoonde wereld verder kon wandelen. Ik was precies op tijd bij het station voor de trein die ik moest hebben. In mijn vijf minuten wachttijd ving ik nog een virtuele Munzee en scande ik ook nog een gewone Munzees.

Wat ik hier op 15 december 2022 nog aan toe te voegen heb:

Gedoe met OV-fietsen heb ik ook al heel vaak gehad. Daarom heb ik meestal wel een plan B paraat. Dat fietsrondje heb ik een paar maanden later alsnog gedaan, wel ook om een datum op te lossen voor het Geocaching Datum Project.

Day Zero Project 2.0.: Over de Grote Vriendelijke 100

Doel 101 van mijn tweede Day Zero Project gaat over de Grote Vriendelijke 100; samengesteld door de Grote Vriendelijke Podcast in samenwerking met lezerscommunity Hebban. Van die eerste top 100 – uit 2021 – ben ik aardig op weg om de niet gelezen titels te verwerken. Maar eerlijk is eerlijk; niet alle ongelezen boeken lijken mij interessant. Dat geldt dan vooral voor prentenboeken, gedichtenbundels en soms ook wel verhalenbundels. En sommige titels lijken mij gewoon heel erg kinderachtig voor een volwassene.

In november 2022 is er dus een nieuwe top-100 verschenen met daarin 24 nieuwe titels. En daar zitten er een paar bij die ik eigenlijk aantrekkelijker vind dan wat er nog over is van de oude top-100. Daarom heb ik besloten om het doel een klein beetje aan te passen.

De nieuwe titels:

1. Mot en de metaalvissers – Sanne Rooseboom
2. Dodo – Mohana van den Kroonenberg
3. De NEE-hoorn – Marc-Uwe Kling & Astrid Henn
4. Het meisje met de vlechtjes – Wilma Geldoff
5. Het weeshuis in de azuurblauwe zee – TJ Klune
6. Misjka – Edward van de Vendel & Anoush Elman
7. Een zee van liefde – Pieter Goudenboon
8. Terra Ultima – Raoul Deleo
9. Heel de wereld wordt wakker – Jaap Robben
10. Dwars & co – Rico Hop
11. Mus & Kapitein Kwaadbaard – Kevin Hassing
12. Quotum – Marloes Morshuis
13. Rekenen voor je leven – Edward van de Vendel & Ionica Smeets
14. Prutje – Pieter Koolwijk
15. Patroon – Marco Kunst
16. Bob Popcorn – Maranke Rinck
17. Ik praat als een rivier – Jordan Scott & Sydney Smith
18. Robin – Sjoerd Kuyper
19. Alice in Wonderland – Lewis Carroll
20. Egalus – Marije Tolman
21. Morris – Bart Moeyaert
22. Gebr. – Ted van Lieshout
23. Het boek zonder tekeningen – B.J. Novak
24. IJzerkop – Jean-Claude van Rijckeghem

En dan moet ik dus de bekentenis doen dat ik van deze 24 titels helemaal niets heb gelezen. Ja, ok Alice in Wonderland min of meer wel, maar waarschijnlijk niet in de originele editie. En misschien ook wel eens iets (voorgelezen gekregen) van die Robin-verhalen van Sjoerd Kuyper, maar die vond ik volgens mij heel saai. Terra Ultima, de NEE-hoorn en Egalus allemaal wel eens doorgebladerd in de boekhandel.

Van de oorspronkelijke lijst moest ik nog 45 titels lezen. 15 titels heb ik ondertussen gelezen, nog 30 te gaan dus. Maar omdat ik niet alle boeken uit die lijst aantrekkelijk vind, mag ik ook titels vervangen door iets uit de 24 nieuwe titels. In totaal wil ik dan dus nog steeds tot 45 gelezen boeken komen.

Owh en beide jaren eindigde Lampje op nummer 1 en die heb ik dus ook nog steeds niet gelezen…misschien moet dat maar mijn eerste boek van 2023 worden…

Geocachingavonturen uit het verleden: Vogels in het Lierdal

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 8 december 2019:

Alweer 2019? Ja, want de enige andere 8 december waarop er aan geocaching werd gedaan was 8 december 2009 en die stond al in mijn vorige Throwback Thursday op deze datum. Vandaag ging ik de datum redden in het Lierdal bij Mook-Molenhoek.

Het avontuur:

8 december was nog een 3-cache-datum en dat is deze datum al 10 jaar. Ik heb het net even opgezocht en die 3 andere caches werden ook door mij alleen gevonden en wel op 8 december 2009 in een modderig struingebied bij Den Bosch. Ik aasde er al een paar jaar op om deze datum te verbeteren voor mijn Geocaching Datum Project, maar het is lastig in december, de datum moet eigenlijk al op zondag of maandag vallen om genoeg daglicht te hebben om minstens zeven caches te vinden en dan moet het weer nog meewerken.

En dat weer was vandaag het grote probleem. Er werd flink veel regen voorspeld voor deze dag en alle dagen daarna. Maar ja, het duurt vijf jaar voor deze datum weer op een zondag valt en ik wist dat ik dat echt heel vervelend zou gaan vinden. Het was echt hoog tijd om 8 december te gaan saven. Dus besloot ik om toch te gaan geocachen. De geplande fietstocht verviel; ik wandel liever in de regen, want dan word je minder nat. Het was even zoeken naar een geschikte trail om te wandelen met genoeg caches (minstens 7 dus), maar ik vond er eentje in de buurt van het station Mook-Molenhoek. Ik ben dit jaar vaak op dat Arriva-traject geweest, maar ben nog nooit uitgestapt op dat station.

Op de kaart zag het er gunstig uit. Op zaterdagavond alles voorbereid, maar die nacht werd ik een paar keer wakker van de storm die om het huis gierde. Ook op zondagochtend zag het er niet heel aantrekkelijk uit: het was wel droog, maar erg grauw en duister weer en het waaide nog steeds. Maar goed, ik zou ook gewoon buiten moeten werken in dit soort omstandigheden, dus ik besloot toch maar te gaan. Het was nog een treinreis van bijna twee uur (Weekend Vrij-abonnement) dus hopelijk zou het weer nog opklaren.

Op station Mook-Molenhoek aangekomen (een nieuw station voor mijn lijstje) was het zowaar droog. En de eerste cache lag maar 500 meter van het station af en het wandelpad begon al meteen naast het perron. Wat een service. Voor ik bij de caches aan kwam ving ik ook al een kamer in een Munzee-hotel en nog een Munzee die nog nooit eerder was gevangen door iemand. Maar het ging vandaag niet om de Munzees, maar om de geocaches, dus de telefoon ging in mijn jaszak en ik begon aan de Woody-serie. Dit bleek een leuke en keurig verzorgde serie te zijn. Op elk waypoint wachtte een houten vogel mij op, die heel gedetailleerd geschilderd was. Voor de bonus moest je puzzeltjes oplossen. Ik was de hele week best wel een beetje gespannen geweest of het zou gaan lukken op deze datum, dus met elke cache die ik vond nam de spanning af.

Onderweg kwam ik een paar keer een Pelgrim-teken tegen, dus ik had hier al eerder gewandeld tijdens de Walk of Wisdom. Maar pas toen jachtslot Mookerheide in zicht kwam, herkende ik dat inderdaad. Ik jaag overigens alleen op caches en Munzees en op paddo’s, maar niet op dieren. Ben nog steeds een happy vegetariër. Het was toen wel een stuk mooier weer. Toch had ik niets te klagen, want het bleef droog op een korte bui na en uiteindelijk kwam er zelfs nog een waterig zonnetje op. Af en toe was er wel een windvlaag, maar niet meer zo erg als tijdens de nacht. Dat was veel beter dan ik verwacht had, ik dacht echt weer zo’n dag te gaan beleven als in januari bij de queste voor de 9000^ste, toen het maar niet ophield met regenen en ik nat was tot op mijn ondergoed.

De puzzeltjes bleken best moeilijk te zijn en ik kreeg een coördinaat voor de bonuscache dat nooit kon kloppen. Dus ik moest gebruik maken van het mailadres voor een hint. Ik bleek toch twee vragen helemaal verkeerd te hebben gedaan. Die mailservice werkte wel goed, want nu kreeg ik automatisch alle goede antwoorden toegestuurd en kon ik het goede coördinaat uitrekenen. Daar vond ik inderdaad de bonus-cache. Hiermee had ik zeven caches in de pocket en daarmee stond de datum op de vereiste 10 founds.

Ondertussen was het weer echter heel erg opgeklaard en het was nog vroeg in de middag, dus besloot ik om nog wat extra caches te gaan scoren van het rondje Lierdal. Elke extra found is tenslotte mooi meegenomen voor de datum, de decemberquote en op de weg naar de in 2020 felbegeerde 10.000ste cache. Ook de Lierdal-serie was te lopen vanaf het station, ik kon meteen doorlopen. De eerste cache werd vlot gevonden in een illusie-vogelhuisje. Ik houd wel van zulke dingen. Daarna kon ik verder lopen voor een extra cache: niet van de serie, maar wel van dezelfde maker. Deze ging over het feit dat Nederlandse caches de meeste favorites van de wereld hebben. Dat wist ik niet, maar ik kan het me in deze omgeving best wel voorstellen: er liggen hier heel veel mooie creaties: het is vlak bij het Maldens Vlak waar WiGe helemaal is los gegaan. Maar deze cache was ook mooi gemaakt met vlaggen en een wereldbol.

Daarna verder met de Lierdal-serie. Het was hier veel drukker dan in het Woody-gebied. Er liepen hele drommen wandelaars met of zonder honden. Alsof de mensen allemaal besloten hadden om toch nog maar even naar buiten te gaan toen het zonnetje tevoorschijn kwam. Vooral bij de cache Verboden Toegang moest ik lang wachten voor de Dreuzels gepasseerd waren. De route liep rondom een dal heen, het Lierdal dus. Hier zijn ze een nieuw landgoed aan het creeëren wat de Lage Lier gaat heten. Ik besloot om nummer 1 over te slaan, omdat je hier een hengel voor nodig had. Die kon je wel eentje gaan halen, maar dan moest je een woonwijk in en ik had niet zo’n zin in al dat bekijks. Nummer 2 kon ik vervolgens niet vinden, die was geript geweest, maar wel weer gemaakt. Evengoed onvindbaar voor mij en na een minuut of 10 zoeken opgegeven. Ik vond daarna nog wel nummer 8, 7 en 5, dus in totaal toch zes caches van de serie. Na nummer 5 had ik 14 caches gevonden en daarmee heb ik de datumradius dus bijna 5x verdubbeld. Een heerlijk gevoel. Ik ging nu over op Munzees vangen, want er lag een hele rij op de weg richting het station en bij het station zelf was een hotel wat nog nooit gevangen was. De meeste Munzees hier waren nog nooit gevangen, dus ik hoop dat de maker blij is dat ik langs ben geweest, haha. Klein beetje jammer was dat er op het perron ook nog een Munzee op een paal zat, maar daar stonden twee oudere dames voor en toen kwam de trein aan, dus die moest ik laten gaan.

In ieder geval is 8 december ruimschoots gesaved en zijn er nu nog maar vijf 3-cache-data in totaal te gaan, dus ik was echt heel blij dat ik toch ben gegaan en dat het weer meeviel en ik als bonus ook nog wat Munzees heb gescoord. Verder heb ik mijn NS Flex Weekend Vrij er nu ook al dik uit voor december. en heb ik al 3 van de benodigde dagen voor het December Souvenir gehaald.

Wat ik hier op 8 december 2022 nog aan toe te voegen heb:

Tja, ik zal de eerste zijn die toegeeft een enorme obsessie voor het Geocaching Datum Project te hebben. Ondertussen zijn er in totaal nog maar 6 data over, dus de kans dat ik het ooit helemaal vervul is aanwezig. Dan is het wel een project van vele jaren en een zeer lange adem geweest. En ik heb ook al heel wat dagen in de stromende regen rondgelopen om data te “redden”. Mijn bijnaam is dan ook de Obsessieve Geocaching Junk.

Het gebied bij Mook-Molenhoek was wel mooi en het is dus leuk dat je meteen vanaf het stationnetje de bossen in kan lopen.

Geocachingavonturen uit het verleden: Freezing Cold in Goirle

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 1 december 2014:

Ondanks dat het ijzig koud was, maakte ik een geocachingfietstocht naar Goirle.

Het avontuur:

Helaas begon de maand december meteen met ijskoud weer en was het vandaag grauw, bewolkt weer en slechts 2 graden. Dus voor het eerst dit jaar m’n handschoenen aangedaan en die dunne dingetjes bleken absoluut niet te voldoen. De heenweg ging nog wel, ik stond netjes binnen het uur bij de surfplas in Goirle. Maar owh, wat was het koud. Koude handen, koude voeten, koude oren. Later las ik dat de gevoelstemperatuur vandaag onder 0 lag. Geloof ik meteen.

De eerste cache lag aan de rand van de surfplas, direct naast het industrieterrein. Ik voelde me daar niet zo prettig, had het gevoel dat iedereen naar me zat te kijken vanuit z’n kantoor. Eerst kon ik de cache ook niet vinden, maar toen ik echt naar het 0-punt was gelopen door het hoge gras wel. Hij was goed gecamoufleerd in een boomstammetje en dat zat zo goed op elkaar, dat ik het bijna niet open kreeg; waarschijnlijk was het ’s nachts ook aan elkaar gevroren.

Hierna ging ik Ben jij moedig? doen. Met de fiets kwam ik bij deze eigenlijk vanaf de verkeerde kant. Er lag een grasveld met een sloot tussen mij (op het fietspad) en het bos. De sloot stond droog en er liep zelfs het spoor van een pad door, maar het was op deze kruising nogal druk met auto’s en al die chauffeurs konden mij zien. Toch maar gedaan. Je zag al die automobilisten kijken. Een stukje verderop het bos ingelopen op zoek naar de boom met prikkeldraad. Het was wel even zoeken. Daar lag een muizenval met het geocachinglogo erop en de cache eraan. Ondanks dat ik als klein kind de bijnaam “Muis” had, liet ik me niet vangen door die muizenval. Dus nu heb ik een coole banner verdient waarop staat dat ik heel moedig ben en al m’n vingers nog heb.

Deze twee waren wel de leukste caches van de dag. Hierna volgden drie oersaaie dorpscaches in Goirle. Midden tussen de huizen is niet echt mijn favoriete manier van geocachen. De Hazelaarsfontein stond droog en zag er schimmelig uit. De molen zag er wel goed uit en was ook vrolijk aan het draaien. De cache bij de kerk zat in het randje van een verkeersbord, maar dat was best hoog. Ik dacht er eerst niet bij te kunnen, maar toen ik op mijn tenen ging staan en me uitrekte, lukte het net. Kon hij toch van de kaart af, want ik was al eens eerder hier langs gefietst en toen lukte het net niet.

Hierna een korte multi gedaan, Vennerode, die stond al een tijdje op het lijstje omdat alle geocachers van de familie deze al gedaan hadden, behalve ik. Het was een korte foto-zoektocht, je liep om het huizenblok Vennerode heen, dit waren best leuke, witte huisjes. Ik had de foto’s nagetekend in mijn roze boekje en het ging best voorspoedig, alleen had ik wp 1 en wp 2 omgewisseld, kwam ik achter bij de eindberekening. De cache bleek toen in het nep-wachttorentje langs het industrieterrein te liggen, toen ik daar eerder op de dag lang was gefietst, leek me dat al wat voor een cache.

Ondertussen had ik het zo gruwelijk koud gekregen, dat ik besloot om maar naar huis te gaan. Bij het Willem II stadion nog geprobeerd om de cache daar op te lossen, maar het was daar zelfs op deze grauwe dag nog druk en de te tellen betonnen voetballen liggen echt overal. Ik haat voetbal, ik had het vreselijk koud en ik besloot de gps in de tas te gooien en as soon as possible naar huis te fietsen. Dan is 8 kilometer nog best een eind en ik was blij toen ik er was. De rest van de dag met 2 truien over elkaar aan onder een dekentje op de bank gezeten. Beh, was het maar weer lente.

Wat ik hier op 1 december 2022 nog aan toe te voegen heb:

Tja, blijkbaar had ik mij deze dag niet zo goed op de kou voorbereid. Toch bezit ik genoeg mutsen en diverse soorten handschoenen en thermosokken om de kou op de fiets te weerstaan, dus ik denk dat de kou echt onverwacht kwam. En tegenwoordig kun je fotocaches mooi op je telefoon laten draaien, maar in 2014 bestond de geocaching-app waarschijnlijk nog niet.