MaandMoves: oktober 2022

Net als vorig jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven.

Oktober

Het was uitzonderlijk mooi weer deze maand. Zeker in de middaguren leek het wel zomer en kon je nog in t-shirt rondlopen. Een soort van indian summer. Klimaattechnisch is het vast niet goed, maar ik kan deze zomerherfst beter hebben dan die stikhete zomer. Helaas is de klok dit weekend verzet en is het nu weer zo vroeg donker dat een boswandeling in de avonduren er de komende maanden niet meer in zit. Ik moet daar altijd even aan wennen.

Wandelen, geocaching en Munzee

Er werden maar liefst 126 geocaches gevonden deze maand. Het overgrote merendeel waren labcaches (er zijn er misschien wel 50 in Rotterdam…), maar ik deed ook mijn best om meer multi’s te lopen voor het multi-doel van mijn Day Zero Project. Daarnaast waren er traditionals, mysteries, virtuals en zelfs een wherigo. Dus behoorlijk veel afwisseling op geocachinggebied.

Ook werd er veel gewandeld. Ik ging naar Rhijnauwen en het aangrenzende Amelisweerd en deed twee labcache-wandelingen door elkaar, plus nog de afstand van station Bunnik naar het gebied en terug.

In gezelschap van mijn moeder ging ik een weekend naar de Veluwe en hier deden we mee met de Hoge Veluwe Wandeldag in Nationaal Park De Hoge Veluwe. We gingen voor de 15 kilometer en hebben die dag ook nog veel gefietst. In de namiddag deed ik ook nog het lusje van 2 kilometer tegenover de ingang van het hotel, maar dat viel tegen na de mooie wandeling in het Nationaal Park. We hebben ook veel gefietst dit weekend, een grote ronde rondom Radio Kootwijk en naar de IJkbasis Loenermark.

Omdat ik nog veel overuren had staan, had ik een weekje vrij. In die week vooral gewandeld. Een rondje door het buitengebied van Haaren (multicache), een wandeling door Huis ter Heide bij De Moer/Loon op Zand (deels geocaching, deels de rode wandelroute) en een heel oude wandeling door de Loonse en Drunense Duinen en De Brand, waarvan qua bewegwijzering weinig meer klopte. Gelukkig weet ik hier een beetje de weg en had ik google maps.

Ik begon vol goede moed aan de NS-stadsrondwandeling door Rotterdam, maar ik ben maar tot halverwege gekomen. Niet omdat ik de afstand van 15 kilometer niet aankon, maar omdat er te veel afleiding was in de vorm van Munzees, geocaches en labcaches. En tja, in oktober zit je met een tijdslimiet vanwege het vroegere donker, dus moest ik op een bepaald moment echt stoppen.

Verder wandelde ik over de boulevard van Scheveningen en door het stadscentrum van Den Haag.

En dan nog een paar keer gewoon hier in Oisterwijk gewandeld.

Met de Munzees ging het ook lekker. Met mijn Clan behaalden we zelfs Level 3 deze maand, wat een record is. Veel Munzees gevangen vanuit de trein (want de hele maand Weekend Vrij gebruikt), maar ook in Rotterdam waren er veel. Rondom Radio Kootwijk bleek een mini Munzee-veld te liggen, dus dat was een leuke verrassing. En ook in Hoenderloo waren best veel Munzees.

Spelletjes

Natuurlijk werden er ook weer veel spelletjes gespeeld; ik ben best wel een boardgamefreak. Zelfs tijdens het weekendje weg gingen er een paar kleine spelletjes mee in de rugzak. 67 potjes werden er gespeeld en dat over 42 verschillende spellen. En deze maand maar twee verschillende tegenstanders gehad, dus dat zijn ook een stel freaks, haha. Het meest gespeelde spel was wederom Qwixx (wel verschillende versies), gevolgd door Elixer Mixer (heel verslavend en het kost nog geen 10 euro!), Keer op Keer 2 (wanneer komen er nu eens andere blokjes uit???), Wonder Woods (nieuw gekocht en meteen vaak gespeeld) en Kwatro (dat is dus een klein reisspelletje). Verder wil ik echt heel graag de uitbreiding van Meadow hebben: Meadow Downstream. Helaas komt die pas halverwege november beschikbaar. Wel een mooi sinterklaascadeautjes.

Kijken

Weer helemaal niks. De vraag is nu dus of ik nog wel een nieuw tv-toestel wil aanschaffen, want als ik toch nooit kijk…

Verder

Heb ik deze maand een aantal Day Zero Project-doelen vervuld, dus er komt binnenkort een update.

Geocachingavonturen uit het verleden: Rondje Imbosch op de Veluwe

Dit was nog een 4-cache-datum voor mijn Geocaching Datum Project en ik wilde graag nog eens naar de Veluwe in de herfst, dus de keuze voor Rondje Imbosch was gauw gemaakt.

Het avontuur:

27 oktober was nog een 4-cache-datum en die viel dit jaar op een zondag, dus ik wilde heel graag op jacht om de datum te saven. Helaas was het in oktober overwegend erg slecht weer en ik was bang dat het daarom niet zou gaan lukken. Gelukkig werd er voor dit weekend zonnig herfstweer voorspeld, dus besloot ik om naar de Veluwe te gaan voor Rondje Imbosch, dat nu al een tijdje op mijn verlanglijstje staat. Voor de verandering waren er ook geen werkzaamheden op dit spoortraject. Ik ging per trein naar Rheden en ving onderweg Munzees vanuit de trein.

Rondje Imbosch

Aangekomen in Rheden zette ik Smaug (mijn gps) aan en zag dat het vier kilometer was naar de eerste cache van het rondje. Dat zou op zich te lopen zijn, maar dan had ik alweer acht kilometer extra en op de Veluwe had ik het waarschijnlijk niet hemelsbreed kunnen lopen. Er stonden ook nog OV-fietsen, dus die keuze was snel gemaakt. Er volgde een pittige fietstocht met veel stijgen en af en toe dalen. Mijn OV-fiets had geen versnellingen, dus ik had het al snel behoorlijk warm. Toen ik ’s ochtends naar het station in Oisterwijk fietste, had ik het nog koud, maar dat was nu snel over. Onderweg sprong ik regelmatig van mijn fiets af om fietspaddestoelen te waymarken, want die stonden er heel veel in dit gebied. Ook moest ik vaak mijn neus snuiten, omdat het een beetje waaide en daardoor had ik last van hooikoorts.

Rondje Imbosch, Veluwe

Uiteindelijk kwam ik aan bij het startpunt van Rondje Imbosch, dat was nog voor het twaalf uur geweest was. Bij de eerste cache was een gezinnetje bezig en ik vind het vervelend, om dan in hun buurt te moeten zoeken. Straks denken die mensen dat ik een kinderlokker ben ofzo. Gelukkig liepen ze een andere kant op en kon ik rustig zoeken naar de cache. Dit is ook meteen de cache waar ik het langste naar heb moeten zoeken. De caches zagen er allemaal netjes uit met droge logboekjes en schone kokers. Het was ook een mooie wandeling, met namen de tweede helft. Prachtige uitzichten. Regelmatig kwam ik Schotse Hooglanders tegen, die lopen hier heel veel rond. Er waren ook andere wandelaars en veel (vriendelijke!) mountainbikers. Toch waren er ook stukken waar ik helemaal alleen liep.

The road ahead is empty

Het was prachtig, zonnig weer, dus ik kreeg er geen spijt van dat ik gegaan ben. Geocaching, waymarking, munzee, wandelen, heerlijk zo’n dag. Nog voor 13 uur had ik al zes caches gevonden en gelogd en daarmee de datum gered. Daar hoefde ik me dus niet meer druk om te maken. Bij nummer 8 kon ik kiezen om meteen door te lopen naar nummer 9 of een omweg te maken langs een 8a en een 8b. Natuurlijk koos ik voor de extra caches en daar kreeg ik geen spijt van, want dit was een erg mooi stukje. Prachtig uitzicht, want je kon hier heel ver kijken. As far as your eyes can see. En dan was er het kunstwerk de Highlander, in de vorm van horens van de Schotse Hooglanders. Ik moest hierbij een beetje aan indianen denken, ook vanwege het landschap dat mij een beetje deed denken aan dat uit de film Dancing with Wolves.

Koeienkunstwerk

Onderweg naar nummer 9 kwam ik een kudde Schotse Hooglanders tegen, die rondliepen in het hoge gras. Zin om hun kop op te tillen voor een foto hadden ze niet, ze hadden het veel te druk met grazen. Ik maakte nog wel een mooie foto van de achterkant van een haarbal in het hoge gras.

Schotse Hooglander

Iets verderop was een bankje waar ik mijn broodjes op at. Hierna volgde cache nummer 10 en daarna kon ik nog een cache loggen op het uitkijkplatform van de brandtoren.

Brandtoren Veluwe

Die toren had ik al de hele ronde in de verte zien staan. Je mocht er maar een klein stukje in, tot aan het eerste platform op zes meter hoogte. Het leek trouwens hoger en je moest erin klimmen via een steile ladder. Nadat ik even van het uitzicht in de brandtoren heb genoten en de cache heb gelogd, klom ik weer naar beneden.

Zicht op de brandtoren

Ik moest nu nog de bonus van de Imbosch-serie op gaan halen. Dit was een grote emmer waar ik al mijn meegenomen goodies in kwijt kon en een travelbug. Is er mooi weer wat weg uit mijn huis. Helaas geen nieuwe travelbug voor mij. Ik wandelde terug naar mijn OV-fiets en zette onderweg op verzoek nog een paar mountainbikers op de foto. Die waren hier echt allemaal heel vriendelijk, ik ben wel eens anders gewend. Terug bij mijn fiets slopen er haarballen door de bosjes, dus dat leverde nog een leuke foto op.

Haarballen in de bosjes

Omdat het nog zo vroeg was, besloot ik nog naar de earthcache de Elsberg te fietsen. Ik blijf een zwak houden voor earthcaches en deze heeft al vaker op mijn lijstje gestaan, maar hij ligt dus vrij afgelegen. Nu was ik er maar twee kilometer vanaf. Ik heb ook nog even overwogen om er vanaf het rondje naartoe te lopen, maar de paden op mijn kaart waren onduidelijk, dus ik was bang om ergens te stranden. De fietstocht naar de Elsberg viel mee, er zat wel wat stijging in, maar ik hoefde niet van mijn fiets af omdat ik het al trappend niet redde, zoals in de ochtend. Vanaf de parkeerplaats was het nog 600 meter lopen naar de observatiepost. Dit was een populaire wandeling, want het was hier superdruk. Het was ook wel een mooi wandelpad. In de observatiepost aangekomen beantwoordde ik rustig de vragen en probeerde van het uitzicht te genieten. Maar er stonden een paar mensen met grote camera’s en een zeer opgewonden vrouw die keihard fluisterend overal herten meende te zien. Inderdaad liep er in de verte een kudde herten. Helaas had ik geen verrekijker bij (want dat ding is zo zwaar om mee te slepen), dus ik kon het niet heel goed zien. Beetje jammer, maar dit was ook al leuk.

Herten in de verte

Ik wandelde terug naar de OV-fiets en fietste via een andere route  dan die ochtend terug naar het station. Ik kwam ook nog langs de Posbank, maar besloot daar niet meer te stoppen, omdat ik nog een eind naar het station moest en de trein maar 1x per uur reed op zondag en ik die niet wilde missen. Achteraf bezien had ik het best kunnen doen, want vanaf de Posbank ging het steil naar beneden en hoefde ik nauwelijks meer te trappen. Dat ging dus heel vlot en zo moest ik alsnog een half uur op de trein wachten…

Wat ik hier op 27 oktober 2022 nog aan toe te voegen heb:

Dit was een onverwacht mooie herfstdag en de Veluwe(zoom) is absoluut een van mijn favoriete natuurgebieden binnen Nederland. Was ook een mooie wandeling met geocaches als bonus.

Alle foto’s bij dit bericht zijn door mijzelf gemaakt.

Geocachingavonturen uit het verleden: De Lemeler- en Archemerbergen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 20 oktober 2020:

Mijn moeder en ik zaten een week op een vakantiepark in Holten. Ik had vantevoren onderzoek gedaan naar mooie wandelroutes in de omgeving en kwam steeds weer de “Bergenroute” over de Lemeler- en Archemerbergen tegen, een gebied waar ik voor die tijd nog nooit van had gehoord. Maar mijn interesse was gewekt, dus haalde ik mijn moeder over om deze wandeling te gaan lopen.

Het avontuur:

Toen ik op zoek ging naar mooie wandelingen in Overijssel kwam er een wandeling door een gebied opdoemen waar ik nog nooit van gehoord had: de Lemeler- en Archemerbergen. Dit is een soort van voorgebergte van de Sallandse Heuvelrug, ontstaan in dezelfde ijstijdperiode. De zogenaamde Bergenroute door dit gebied werd overal de hemel ingeprezen en ik zag prachtige foto’s voorbij komen, dus ik wilde heel graag naar dit gebied toe. Ook omdat het ver van huis is en je er met het openbaar vervoer lastig kan komen. Evengoed was het nog 30 kilometer rijden vanaf Holten en dat vond mama een beetje jammer omdat we praktisch te voet de Sallandse Heuvelrug op konden. Uiteindelijk gaf ze toe, als ik maar zou rijden.

Ik reed braaf over allemaal smalle landweggetjes naar het gebied toe. Ondanks de vage routebeschrijving die de navigatie ons voorschotelde, zag het gebied er wel prachtig uit; allemaal mooie lanen door de bossen. De parkeerplaats lag al op hoogte en het was hier best wel druk voor een ietwat grauwe dinsdagochtend in oktober. Er waren nog meer mensen van plan om hier te gaan wandelen en wij begrepen algauw waarom; het is hier echt prachtig. Als de heide in bloei staat moet het nog mooier zijn, maar zelfs nu op een grauwe herfstdag met zelfs een paar druppels regen was het er mooi. De wandeling ging meteen de hoogte in, naar een gigantisch beeld van een leeuw. Die leeuw is opgericht om de onafhankelijkheid van Nederland van Frankrijk te herdenken en zit in het Park 1813, wat dus vernoemd is naar het jaartal waarin Nederland onafhankelijk werd. De aanleg van het park is in 1913 begonnen, honderd jaar na dato dus en mensen konden hier voor 10 gulden een boom kopen en die vernoemen naar een bekend persoon uit de geschiedenis of naar een overleden familielid.

Het begin van de route liep dus door dit Park 1813 en het zag er inderdaad uit als een soort van arboretum of warandebos, met allemaal mooie bomenlanen en boomvlakken in een bepaald patroon. Het park liep over in de natuur van de Lemeler- en Archemerberg zelf. Er zat flink wat hoogte verschil in de wandeling – vandaar ook de naam Bergenroute – en het ene mooie uitzicht volgde het andere op. We liepen door een groot heidegebied met van die Rollercoaster Tycoon boompjes en later ook een gedeelte onder aan de “bergen” door een bos.

Er lagen niet zoveel caches op de bergen, er was een multi met projecties die we niet gedaan hebben en er waren twee earthcaches; elke berg had zijn eigen earthcache. De vragen van de ene earthcache gingen daadwerkelijk over objecten op die berg: deze berg is namelijk de ground zero van de Rijksdriehoekmeting en daar stond daar een steen van. De vragen van de andere earthcache waren nogal vaag en in de cachebeschrijving was geen gebruik gemaakt van alinea’s, dus alles stond achter elkaar door getypt. Ik raakte er van in de war dat de Engelse tekst een andere vraag stelde dan de Nederlandse tekst en ook van het feit dat je de hoogte moest meten op een punt dat mijns inziens weinig met de daadwerkelijke hoogte van de berg te maken had. Sowieso houd ik niet van hoogtes peilen, omdat het nooit heel erg nauwkeurig is met je eigen gps. Evengoed werden later thuis alle antwoorden wel goedgekeurd, dus hadden we er twee earthcaches bij.

Ondertussen hadden we het ook nog druk met Munzees vangen, want er bleek regelmatig een sticker te zitten op de routepaaltjes met pijltjes. Dus iedere keer als we zo’n paaltje zagen doken wij erop af om die te checken op Munzees. We vingen ook nog allebei een special: beiden zo’n Iers mannetje met een schatkist.

De wandeling was echt supermooi en kwam met stip binnen in mijn favoriete wandelingen ooit-lijstje. Het is echt jammer dat we hier zover vandaan wonen, want anders zou ik hier dolgraag vaker willen wandelen. Blijkbaar loopt het Pieterpad ook door dit gebied, dus wie weet, ooit.

Zelfs mama moest toegeven dat dit een van de mooiste gebieden was waar ze ooit was geweest en dat ze geen spijt had van de “lange” rit ernaartoe. Helaas was het weer niet al te denderend; we kregen af en toe een miezerbui over ons heen en het waaide ook best wel hard, vooral op het topje van de bergen, bij de Rijksdriehoeksmetingsteen. Ook nog een hele tijd gezocht naar een jaartal wat helemaal onder het zand verstopt zat. Daarna mochten we weer afdalen en liepen we een stuk door de bossen. Ze waren overigens flink aan het kappen in de bossen, omdat ze meer heide terug willen hebben. Dat ziet er toch altijd maar vreemd uit; natuur slopen om plaats te maken voor een andere vorm van natuur. Alsof de grote bosoorlog is uitgebroken. Het resultaat zie je meestal ook pas na een paar jaar, want dat heeft tijd nodig.

Naar het einde van de wandeling toe mochten we nog een laatste hoogte over om weer uit te komen in het Park 1813. Op de parkeerplaats konden we nog een paar Munzees vangen en opeens zag ik toen dat er een kraampje open was waar ze warme drankjes verkochten. Want verder was er geen horeca op de route en al was dat zo geweest, dan was die toch gesloten vanwege corona. Dus de to-go drankjes waren zeer welkom. Het begon nu steeds harder te regenen, dus we gingen vlug in de auto zitten.

Wat ik hier op 20 oktober 2022 nog aan toe te voegen heb:

Tja, mijn mening is nog steeds hetzelfde: een van de mooiste wandelingen ooit. Ik zou er graag nog eens naar terug willen, maar het is zo’n 200 kilometer hier vandaan helaas. En de foto’s kan ik helaas ook zo gauw niet terug vinden.

Geocachingavonturen uit het verleden: Polferbos en Plateau van Margraten

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 13 oktober 2018:

Mijn moeder en ik waren een weekje op vakantie in Valkenburg (Limburg). Helaas was ik al ziek toen we vertrokken en hoestte ik bij vlagen de longen uit mijn lijf. Toch wilde ik niet de hele dag in het huisje blijven hangen, dus gingen we gewoon wandelen en geocachen.

Het avontuur:

Bij de receptie van het park kon je diverse gratis wandelingen meenemen en mijn keuze was gevallen op de wandeling “Polferbos en Plateau van Margraten”. Ik hoopte daarmee eigenlijk langs het oorlogskerkhof van Margraten te komen, omdat mij dit indrukwekkend leek en er een virtuele cache te doen was, waar ik de avond voor vertrek het nodige huiswerk voor gedaan had.

De wandeling begon nog redelijk rustig, langs het casino af, maar daarna volgde een steile afdaling naar het dorp Valkenburg in het dal. Mijn moeder, die hoogtevrees heeft, had het niet meer en draaide om, om via de verharde weg om te lopen. Ik was natuurlijk veel sneller en had waarschijnlijk ook mooiere uitzichten. Ik wachtte onderaan de berg op haar, bij de ingang naar de Romeinse Katakomben. Die stonden op mijn verlanglijstje voor later die week, ik wil daar al naar binnen, sinds ik hier langs liep tijdens de cache Rondje Valkenburg in 2010. En laat je er nou naar binnen mogen met je musemkaart. Zo’n ontzettend nuttig verjaardagscadeau is dat tot nu toe al geweest.

Toen mijn moeder was gearriveerd, wandelden wij verder langs het riviertje de Geul. Een smal riviertje, maar het water stroomde best hard. Het leek een beetje op de Swalm, dus ik grapte tegen mijn moeder dat er verderop nog een brugcache lag (ik ben dus een keer tijdens een wandeling in de Swalm gestapt om een cache onder een brug te kunnen loggen), wat helemaal niet waar was. Ik probeerde nog wel een gewone cache te bereiken, maar dat lukte niet via het pad dat ik in gedachten had.

De bossen in het Geuldal zagen er herfstachtig uit, met prachtige gekleurde bladeren. Maar de temperatuur is de hele week zomers geweest, met temperaturen van boven de 20 graden. We liepen dan ook met korte mouwen en zonder jas. Wat dat betreft hadden we de beste week van de herfst uitgekozen, voor het klimaat is het vast niet goed. We kwamen de bossen uit bij het plaatsje Berg en Terblijt. Hier hoefden we maar een klein blokje om te lopen om een voortuincache mee te pakken, genaamd Squirrel. De cache zat dan ook verstopt in een eekhoornbeeld. Zag er best grappig uit.

Mergelgroeve Blom

Iets buiten het dorp lag een earthcache zowat op de route. Dat kwam heel goed uit, want het was International Earthcache Weekend, als je dit weekend een earthcache logde, dan kreeg je een souvenir. De laatste jaren probeer ik dit souvenir altijd wel binnen te halen. In Zuid-Limburg stikt het van de earthcaches, dus het moest toch zeker wel lukken. Er liep een steil en smal wandelpaadje door de voormalige mergelgroeve Blom. Mijn moeder haakte af en liep om, maar ik daalde af in de groeve. Het was er best mooi. Onverwachts stond er ineens een varken voor mijn neus. Ik dacht eerst nog dat het beest ergens ontsnapt was, maar bij de uitgang van de groeve was nog een varken en ook een heleboel geiten. Mijn moeder stond al te fotograferen. Er waren ook nog andere geocachers, maar die waren niet zo spraakzaam. Waarschijnlijk kwamen zij ook voor het Earthcache souvenir.

“Zij noemden zich de Bokkenrijders…”

Wij wandelden via een pad tussen de graslanden en waterwinputten door naar het gehucht Sibbe. We kwamen dus niet langs het oorlogskerkhof van Margraten, wat ik een beetje jammer vond. Maar dat bleek nog zo’n vier kilometer verderop te liggen en mijn gezondheid (ik hoestte me nog steeds de blubber) liet het niet toe om nog eens acht kilometer aan de wandeling toe te voegen.

In Sibbe konden we een TB-hotel loggen, maar er zaten geen trackables in. Daarna daalden we de berg af naar Valkenburg; waar we iets gingen eten en nog over de Bokkemert (de jaarmarkt) slenterden. We hadden toen zo’n twaalf kilometer gewandeld.

Wat ik hier op 13 oktober 2022 nog aan toe te voegen heb:

Dit was een mooie wandeling, maar omdat ik (vermoedelijk) kinkhoest had, viel het mij zwaarder dan dat het mij gewoonlijk zou vallen, vanwege de hoogteverschillen. En ja, dat Earthcache Day Souvenir is elk jaar een dingetje, want er zijn niet zo heel veel earthcaches en omdat ze vaak midden in natuurgebieden liggen, zijn ze ook niet gemakkelijk te bereiken met het openbaar vervoer.

Margraten bezochten we uiteindelijk een paar dagen later alsnog.

Geocachingavonturen uit het verleden: De 8 van Meelhopper

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 6 oktober 2013

In de zomer en herfst van 2013 heb ik lang last gehad van een ernstige kniekneuzing, nadat ik op vakantie in Slovenië in een put was gevallen (blijkbaar vinden ze het daar niet nodig om deksels op hun putten te doen). In de maanden daarna ging fietsen een stuk beter dan lopen, dus ook voor vandaag koos ik voor een fietsronde.

Het avontuur:

Ik begin weer een beetje zin in geocaching te krijgen, maar fietsen gaat een stuk beter dan lopen, dus viel de keuze al snel op de tweede helft van de 8 van Meelhopper. Het is een grote multi-fietstocht met 8 mysteries op de route, die bestaat uit twee lussen. De eerste helft deed ik al eerder dit jaar. Dus fietste ik fanatiek naar De Moer, waar de tweede lus begon. De vorige keer kon ik nummertje 4 van de mysteries op de route niet vinden, vandaag bleek dat ik een rekenfout had gemaakt, dus terug gefietst naar het goede punt om deze alsnog te loggen. Meteen een travelbug rijker, dus de tocht begon goed.

De tweede ronde was interessanter dan de eerste. De fietstocht ging namelijk rondom de Efteling en ook over het vakantiepark. Daar was ik nog nooit geweest en het is een schitterend park met mooie huizen in de typerende Eftelingstijl. Ik zou er best eens willen overnachten, maar ja ik woon op fietsafstand van het park en het is heel duur, dus voor een vakantie is het eigenlijk te kostbaar.

Ook een heel stuk door de duinen gefietst en daarna nog een vrij saai stuk langs de oude vuilstort tussen Tilburg en Loon op Zand in. Om dan weer uit te komen bij Huis ter Heide in De Moer, waar de eindcache lag. Eindelijk deze cache afgerond; dat stond al sinds de eerste lus op mijn lijstje, maar ja die verrekte knie gooide roet in het eten.

Ik heb nog heel even overwogen om door te fietsen naar de Sprangse minitrail, maar eigenlijk was ik best wel moe en met de fietstocht naar huis (13 kilometer) erbij zou ik ook weer aan ruim 50 kilometer zitten, dus dat leek me wel voldoende. Dus lekker naar huis gefietst.

Dit weekend gewoon ruim 120 kilometer gefietst, dus is genoeg beweging voor de hele week.

Wat ik hier op 6 oktober 2022 nog aan toe te voegen heb:

Ik heb gelukkig nooit iets gebroken, dus die kniekneuzing is de heftigste blessure die ik ooit gehad heb. Lang last van gehad en ik kan bijvoorbeeld niet meer pijnloos hardlopen (gelukkig heb ik daar een hekel aan, ik wandel liever en dat gaat wel goed).

Ook nog steeds nooit overnacht in Efteling Bosrijk; zou het nog altijd wel eens willen, maar zo DUUR. Kom wel gemiddeld 1x per jaar in de Efteling, want ja op fietsafstand.

Flinke afstanden fietsen voor geocaching doe ik nog steeds en nog altijd op een gewone fiets, hoewel de aanschaf van een e-fiets wel steeds hoger op het lijstje komt.

Deze caches zitten ondertussen in het archief, blijkbaar is maker Meelhopper gestopt met geocaching.