MaandMoves: september 2022

Net als vorig jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven.

September

De maand begon met een verlenging van de zomer en de hitte; ik ging gewoon door in korte broek. Na een week ofzo begon de regen (natuurlijk gelijk met de start van mijn 1,5 week vakantie). Alle regen die in de zomer niet gevallen is, kwam in de nazomer dan alsnog; het zal ook eens gelijkmatig verdeeld zijn in Nederland…#klimaatcrisis

Aan het einde van de maand was het ondertussen zo koud dat ’s morgens een winterjas best aangenaam zou zijn. In ieder geval weer lange broeken en jassen. In de middag is het dan nog best lekker als het droog is.

Goed, ik had dus 1,5 week vakantie en die was te kort om alles te doen wat ik wilde doen. Wel een paar leuke dingen gedaan, maar in mijn nieuwe woning kon ik niet echt verder vanwege enorme leveringsproblemen met mijn bestelling van Ikea. Die uiteindelijk dus pas na mijn vakantie werd geleverd…

Alles bij elkaar was het een rommelige maand.

Wandelen, geocaching en Munzee

Er werden 89 geocaches gevonden in september; hoofdzakelijk labcaches. Vooral tijdens mijn vakantie heb ik er veel gedaan. Af en toe ook nog een “echte” cache tussendoor. Ook deed ik zowaar twee multi-caches; eentje met vriendinnen S&A en dat was meteen de eerste cache voor hun baby L. (die bijna de hele route heeft liggen slapen in de draagzak). En eentje zowaar met mede-Heideroosje Anke. In mijn geocaching jaardoelen schreef ik dat ik dit jaar meer multi-caches wilde gaan doen, maar in de praktijk kwam daar weinig van terecht. Het is ook altijd wat met multi’s; er gaat vaak wat mis of er ontbreken dingen. En als je dan een eind gelopen hebt en veel gepuzzeld hebt, vind ik het een tegenvaller om dan geen eindcache te vinden. Zo probeerde ik voor de tweede keer de stadsmulti van Ravenstein, maar die kon ik opnieuw niet vinden. Enorm frustrerend.

Qua wandelen deed ik de Groene Wissel Ravenstein, die precies hetzelfde is als de NS-wandeling Ravenstein, die ik al eerder eens liep. Ik had graag met het pontje naar Batenburg over willen varen, maar dat bleek die dag niet te varen; in de herfst alleen nog maar in het weekend. Beetje jammer.

Tijdens Open Monumentendag maakte ik een wandeling door het Sonsbeekpark en het naastgelegen Zypendaal om de Belvedere Toren te beklimmen en de ijskelder te bezoeken. In beide parken ook de labcaches gedaan (en nog een traditional).

Twee weken later ging ik weer richting Arnhem; dit keer voor de Groene Wissel Oosterbeek. Die heb ik niet helemaal afgemaakt, omdat ik last had van blessures. Jammer, want de eerste lus was wel mooi; ik was bijvoorbeeld nog nooit door de Groene Bedstee (een beukenhaag waar je doorheen kan lopen) gewandeld op Landgoed Mariendaal. Ooit nog een keer terug voor de tweede lus dus. Die loopt o.a. over de Hemelse Berg en daar ben ik al wel eens eerder geweest.

Ook maakte ik nog een stadswandeling door Oss, die was ook vooral bedoeld om te labcachen.

En naar de Efteling geweest op de fiets en ook nog een labcache rondom het park gedaan (paar punten voor openingstijd, paar punten na sluitingstijd). Het is vanaf Oisterwijk ongeveer drie kwartier fietsen naar het pretpark en vooral het laatste stuk dwars door de Loonse en Drunense Duinen is de moeite waard. Je spaart er de parkeerkosten mooi mee uit, want de fietsenstalling is tegenwoordig gratis. Een paar dagen eerder maakte ik ook al een labcache-fietstocht door de duinen.

Voor de twee multi’s natuurlijk ook gewandeld. De een was door de bossen langs de rand van de Loonse en Drunense Duinen (zo kom je er maandenlang niet, zo drie keer in een week tijd). De ander was door de bossen van Landgoed de Utrecht bij Diessen.

Qua Munzees ging het best lekker. Nadat we twee maanden het doel niet hadden bereikt, werd de hoofdschuldige uit de clan gegooid en waren de anderen heel fanatiek om het deze maand wel te halen. We haalden uiteindelijk zelfs Level 2, dus dat leverde lekker veel nieuwe Munzees op, die ik in oktober online kan zetten. Met een miljoen punten te gaan is het volgende persoonlijke level nog heel ver weg. Ik had nog wel een goede dag toen ik besloot om een swap zelf af te gaan geven in Rijen, want daar ligt een Munzee Garden. Het was jammer dat het stortregende, anders was ik nog wel langer gebleven. Nu wilde ik toch wel graag de trein terug naar huis halen.

Spelletjes

Er werden 46 potjes gespeeld en 29 verschillende spellen. Ik had drie verschillende tegenstanders. De meest gespeelde spellen zijn toch altijd de korte, snelle spellen waarvan je snel twee potjes speelt: CuBirds, Elixer Mixer en Qwixx. Ik vind het leuk dat Click! The Great Wall een spellenprijs heeft gewonnen; het is een leuk spel en op Zuiderspel heeft de ontwerpster het persoonlijk aan ons uitgelegd. Verder hoop ik ooit Ark Nova nog te winnen van S., maar hoewel ik het een prachtig vormgegeven spel vind, vind ik de puntentelling aan het einde nogal een tegenvaller. Je kunt zoveel doen tijdens het spel en dan ineens is het afgelopen en heb je maar 6 punten ofzo. Bij een spel als Maracaibo kun je op veel meer verschillende manieren punten scoren en dat vind ik spannender.

Kijken en lezen

Tja, ik woon hier al zes weken en nog geen nieuw tv-toestel aangeschaft (het oude – verouderde – toestel is voor mijn verhuizing weggegeven aan een goed doel). Ik heb er blijkbaar niet zo’n behoefte aan. Misschien in de winter. Heb wel gekeken naar aanbiedingen, maar vind het na die voordeelmaanden dan wel een duur grapje. Ook niet naar de bioscoop geweest; er draaien op dit moment geen films die mij genoeg aanspreken om er heen te gaan.

Met lezen gaat het wel weer wat beter; de leesdip is weer voorbij. En nu het alweer vroeg donker is, neemt de leestijd weer toe en krijg ik vast ook weer eens zin om iets op tv te kijken.

Verder

Ben ik deze maand heel veel tijd kwijt geweest aan Ikea-Gate. De blauwe blokkendoos heeft een vrijwel onbereikbare klantenservice en zeer onvriendelijk en onkundig personeel op hun diensten zitten. Pas bij de derde dag (toen had ik dus al twee dagen verspild aan zinloos zitten wachten) werd de order geleverd in twee delen. De excuses waren maar matig en een korting voor de tijdverspilling kon er ook niet vanaf. Mijn vertrouwen in dit bedrijf is tot het nulpunt gezakt. Je zou verwachten van een bedrijf dat dit soort diensten al jarenlang levert, dat het goed gaat. Teleurstelling.

Heb ik nu dus eindelijk een bank. Had niet verwacht dat ik dat zo zou missen, maar eigenlijk zit je elke dag toch wel op je bank. Mijn nieuwe bank is groter dan de oude en heeft een chaisse longue. Dat leek mij wel handig, omdat ik vaak overdwars op de oude bank zat. En de bank is groen. Dat vinden veel mensen vast afschuwelijk, maar het is mijn lievelingskleur en ik vind het mooi. Mocht ik het over een paar jaar beu zijn, dan zijn er ook nog hoezen in andere kleuren verkrijgbaar.

Kreeg ik zomaar tien mooie bolcactussen van iemand. Deze mevrouw heeft jarenlang cactussen gekweekt in een kas achter haar huis. Ze schijnt er zo’n 500 te hebben. Nu wil ze gaan minderen en daarom heb ik er een aantal gekregen (natuurlijk wel een cadeautje als bedankje gestuurd). Ze nemen een hele vensterbank in mijn nieuwe woning in beslag. De andere vensterbank is ondertussen ook gevuld met de planten die ik al had en die bij mijn moeder hebben gelogeerd.

Langzaam wordt het weer gezellig in huis. Ik heb vrij veel decoratie en dat heeft dus een tijd in dozen gezeten. Nu het klussen zo goed als klaar is en de nieuwe vitrinekast er is, kan ik het uit gaan pakken. Ik heb nu veel meer ruimte dan in de oude woning en dat is ook wel zo lekker.

Heb ik nu wel een oud papier infarct. Dat wordt hier maar 1x per maand opgehaald en je mag niet meer aanbieden dan een container vol. Ik denk dat ik nog maandenlang vooruit kan. Ja, je kunt het ook naar de stort brengen, maar ik heb geen auto, dus dat is ook allemaal weer lastig regelen. Dus nu zit mijn schuurtje verstopt met oud papier en afvalhout.

Het schuurtje is het enige dat kleiner is dan bij de oude woning. Daar zat de deur in het midden en kon fiets 1 de ene kant op en fiets 2 de andere kant (ik heb twee fietsen; een werkfiets en een gewone fiets. Ik fiets bijna dagelijks op allebei de fietsen.). Nu zit de deur in de hoek en is het wringen om de fietsen er in te krijgen. Maar het past allemaal net.

De Jumbo is hier tegenover, maar daar hebben ze geen rolmandjes! Dat vind ik echt ontzettend irritant. Met gewone mandjes sjouw je je een breuk en winkelwagentjes zijn zo lomp en onhandig. Dus nu fiets ik alsnog vaak naar de andere Jumbo (die is van dezelfde eigenaar, maar heeft wel rolmandjes). En omdat alles zo duur is geworden ga ik nu ook vaak naar de Lidl. Helaas heeft die ook veel dingen die ik vaak eet (paprikaspread van Zonnatura!) niet.

Geocachingavonturen uit het verleden: De Nonnen van de Donge

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 29 september 2008

Historie rondom Waalwijk.

Het avontuur: 

’s Morgens had ik een afspraak in Waalwijk en ik had besloten om daarna te gaan geocachen. Nummertje 1 van vandaag werd Hoedje van Papier. Dat was een mysterie die ik al heel lang geleden had opgelost met behulp van Google Maps. Helaas stond hij vervolgens een half jaar op offline. Nu was hij eindelijk weer teruggekomen, dus heb ik hem meteen opgehaald.

Het volgende project was de Ruïne-cache Slotbossetoren. Had een week eerder de Oude Kerk gedaan van dezelfde makers en die was okay. Slotbossetoren was ook okay, een heel korte multicache rondom die rare toren met die gaten in Dongen (we zijn er al regelmatig langs gereden bij het cachen).

Hier vlakbij lag het startpunt van De Nonnen van de Donge, dat was een fietstocht die al heel lang op mijn verlanglijstje stond, maar omdat ik geen fietsdrager heb, kwam het er maar niet van. Nu kon ik hem voor een groot deel met de auto doen. Ik had er te hoge verwachtingen van, want nu viel het een beetje tegen. De laatste 1,5 km moest je lopen, je kon daar niet komen met de auto. Het was niet zo’n goed weer, storm op komst, dus het waaide hard en ik moest over een dijkje langs een kanaalachtig water lopen. De cache lag onder takken die helemaal onder de konijnkeutels zaten. Lekker, gelukkig kon ik ze opzij doen met mijn schoen.

De afsluiter van de dag waren de caches aan weerszijden van de Keizerveersebrug. Een maand geleden waren we daar nogal vaak overheen gereden tijdens het Biesboschweekend. De caches te pakken krijgen, viel nog tegen. Je kon er niet bij met de auto, dus ik moest gaan lopen vanaf een carpoolstrook. En dan te voet de brug over, over het fietspad. Maar het is me gelukt om allebei de goed verstopte caches te vinden.

Wat ik hier op 29 september 2022 nog aan toe voegen heb:

Blijkbaar vond ik het wandelen in 2008 nog het minst leuke onderdeel van het geocachen. Wat dat betreft is er 14 jaar later veel verandering: tegenwoordig ga ik veel liever wandelen dan rondrijden met de auto. Omdat ik ook al ruim tien jaar autoloos door het leven ga, heb ik ook weinig keuze.

Ook zou ik nu de historie van die ruïne opzoeken. Dus bij deze:

“De Slotbossetoren is het enige overblijfsel van de Burcht Huis ten Strijen. Met de bouw werd begonnen in 1288 in opdracht van Willem Willemszoon van Strijen, een nazaat van de machtige Graven van Strijen.

Het kasteel werd tijdens de Tachtigjarige Oorlog verwoest en in het midden van de 18e eeuw grotendeels gesloopt.

Een hoek van de 25m hoge toren staat nog overeind en is nu eigendom van de Rijksgebouwendienst.”

Geocachingavonturen uit het verleden: X

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar…niets

Op de datum 22 september is er zo weinig aan geocaching gedaan dat ik voor vandaag geen nieuw avontuur heb. Bijna alle caches op deze datum werden gevonden op 22 september 2010 en dat verslag verscheen hier al in 2016. De overige caches werden door mijn mede-Heideroosjes gevonden gedurende een vakantie, maar omdat ik daar niet bij was, is er geen verslag van. Dus vandaag geen nieuw avontuur, natuurlijk kun je wel het avontuur uit 2010 terug lezen via de bovenstaande link.

Geocachingavonturen uit het verleden: onverwachts fietstochtje richting Gemonde

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 15 september 2014

Ik had een dag vrij en besloot om een paar caches te gaan zoeken per fiets.

Het avontuur: 

Mooi weer, vrije dag, dus besloot ik tot een geocachingrondje per fiets. De dichtstbijzijnde niet gevonden caches lagen net voorbij Boxtel, dus een aardige fietstocht. Eerst Besselaar, dat is de cache bij het oorlogsmonument, die ik eigenlijk toepasselijk op dag voor Dodenherdenking wilde doen, maar toen was hij geript. Nu was hij terug. Ik vind het wel een mooi monument.

Daarna de korte multi Hoogerwou. Ik vond de parkeerplaats apart, want die was bij een ander bos, dan waar de route doorheen liep. Maar dat was een soort van privéterrein, dus waarschijnlijk mocht je daar niet parkeren. Ik was echter op de fiets, dus voor mij maakte het niet veel uit. Er waren ook koeien. Het bos was een rommelig bos en het laatste stuk was echt bush, bush. Ik heb de cache wel gevonden. Maar de naam was eigenlijk mooier dan de cache.

De volgende op het programma was een challenge, waar ik nog niet helemaal aan voldeed. Je moest op elke zoveelste dag van de maand in totaal 100 of meer caches hebben gevonden. Bij ons was er nog maar 1 dag niet zover en dat was de 26^ste. Het was nu de 15^e en ik besloot om deze vast te loggen op die datum, zodat ik niet terug hoefde te fietsen voor 1 cache. Cache zat toepasselijk in een verkeersbord met 100 erop verstopt.

Ik kreeg de smaak nu te pakken en fietste door naar de Beeksche Waterloop, die heeft al wel 10x op het lijstje gestaan, maar is nooit aan de beurt gekomen. Vandaag wel. Het was best een mooi plekje, bij een beek natuurlijk en een cache in een uitgeholde boomstam. Op naar Gemonde (nooit gedacht dat ik hier nog eens op de fiets zou komen). Eerst een cache gelogd bij de kapel en daarna een voortuincache. Die vond ik best eng om te doen, want onduidelijk en er speelden allemaal kinderen in de straat. Toch doorgezet en hem gevonden. Dit is niet het type voortuincaches dat ik leuk vind.

Als afsluiter van de dag nog Breed is het pad gedaan, een cache aan een zandpad bij Gemonde. Zo had ik ineens 7 founds, terwijl ik helemaal niet van plan was geweest om zoveel caches te gaan doen.

Wat ik hier op 15 september 2022 nog aan toe te voegen heb:

Ik heb al heel wat afgefietst voor geocaching. Ook dit jaar ben ik nog eens per fiets naar Gemonde geweest voor de nieuwste caches (en Munzees).

Geocachingavonturen uit het verleden: Het Beesels Drakenrondje

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 8 september 2019:

Hoe ik de 4-cache-datum en de Draak van Beesel versloeg. 

Het avontuur:

8 september was nog een 4-cache-datum. Een typische probleemdatum. In 2012, het jaar dat ik voor het eerst begonnen ben met een Datum Project, keurig twee verplichte caches gescoord en twee jaar geleden, in 2017, ook nog eens keurig twee verplichte caches gescoord na een lange schooldag in Amsterdam. In 2017 al met het idee dat ik dan twee jaar later de datum voorgoed kon saven, als die op een zondag viel. En nu was het dus zover en moest ik het waar gaan maken. Het eerste idee was om naar de Veluwe te gaan, maar er waren weer eens spoorwegwerkzaamheden op dat traject (story of my life), dus week ik uit naar Limburg voor het Beestels Drakenrondje. Dat kon ik lopen vanaf het station in Reuver. Ik ben hier al vaker geweest, dus de omgeving was niet nieuw.

Het zou redelijk weer worden, ik hoopte vooral dat het droog zou blijven. Op een paar miezerbuien na, bleef het inderdaad droog, het was eigenlijk prima wandelweer. Het is 1,5 uur reizen naar station Reuver, dus dat is goed te doen. Vanaf het station was het iets minder dan twee kilometer lopen naar de eerste cache van het Beesels Drakenrondje. De eerste cache lag naast Landal Reuver, het oude park waar ik in november 2017 heb gelogeerd. De huisjes zijn echt heel erg lelijk van buiten, maar van binnen zijn ze wel ok. In de bossen rondom de hekken van het huisjespark was het erg druk met wandelaars en hondenuitlaters. Later werd het rustiger op de route, er waren meer fietsers dan wandelaars. Ik had er ook voor kunnen kiezen om de route te fietsen, maar ik vind wandelen fijner. Helaas was ik vergeten om mijn tripteller op 0 te zetten, dus ik heb geen idee hoeveel kilometers ik vandaag gemaakt heb, ik schat ongeveer 15 kilometer. De eerste cache van de serie werd snel gevonden in een opvallende boomstronk, dus de kop was eraf. Als ik een datum probeer op te lossen, voel ik toch altijd de druk van het te vinden aantal caches, haha.

Nummer 2 en 3 kon ik niet vinden, ondanks dat ik bij 3 lang bezig ben geweest om een zwaar putdekseltje op te tillen. Dus toen zag ik het even somber in. Als er al hints werden gegeven bij deze serie, waren ze vaak niet erg behulpzaam. Gelukkig ging het daarna beter en vond ik nummer 4, 5, 6 en 7 wel. Ik besloot 8 over te slaan, omdat je daarvoor op en neer moest naar een kapel en je een magneet nodig had. En ik was dus mijn magneten vergeten, daar heb ik mezelf voor uitgescholden, maar ja die rugzak was vrijdag mee naar school geweest en ik had alle geoachingspullen eruit gegooid.

Ik kwam nu bij molen de Grauwe Beer, een oude molen. Hier was een offset-multi te doen, dus ik hoopte dat de cache de goede kant uit zou liggen. De vragen waren makkelijk te beantwoorden, helaas regende het net op dit moment. De cache lag wel de goede kant op en ik kon een stukje lopen tussen maasheggen in de uiterwaarden van de Maas. Grappig, want vorige week liep ik ook al door de uiterwaarden van de Maas, maar dan bij Ravenstein, een heel stuk verderop. De rivier is dan ook 950 kilometer lang en ontspringt in Frankrijk. De multicache werd gevonden, fijn om weer eens een multi in de lijst te hebben, we hebben er nog niet veel gevonden dit jaar. Dit was pas de negende. De cache bestaat al wel tien jaar, sinds 2009. De regen werd gelukkig al minder en ik logde nummer 9 en 10 van de serie. Ik kwam ook nog langs een heel oud kerkhof, met een vier eeuwen oude muur. Bijzonder dat zoiets nog steeds bestaat.

Het viel mij op dat de caches van de serie wisselend van kwaliteit waren. Veel hadden er volle logrollen en sommige zaten in kapotte of beschadigde behuizingen. Terwijl andere juist in een keurige behuizing zaten met een mooi logboekje. Toch was alles wel van dezelfde maker, volgens mij. Nummer 11 lag aan een eng paadje langs een maisveld en het was een smerige, stinkende dumpplek van afval. Ik besloot al gauw dat ik hier niet uitgebreid ging zoeken en liep snel terug naar het bredere zandpad. Nummer 12 tot en met 19 werden vervolgens wel allemaal gevonden. Het verbaasde mij dat ik aanvankelijk helemaal geen andere geocachers tegen kwam, want het was zondag en redelijk weer. Niet dat ik het erg vond, ik vind het niet fijn om opgejaagd te worden.

Bij nummer 16 kwam ik weer het dorp Beesel in. Ik heb nu nog andere delen van het dorp gezien dan in 2017 en heel veel drakendetails. Echt geweldig, draken in de bloembakken, drakenvaandels aan het huis, drakenornamenten op de huizen. Als het lukt zou ik in 2023 graag het drakenspektakel bij willen wonen. Bucketlist-item. De caches maakten nog een omweg over zandpaden en langs een kapel. Bij die kapel heb ik lang naar de cache gezocht, maar wel gevonden. Ze zijn hier in Limburg nog net iets heiliger dan bij ons in Noord-Brabant, echt overal kapellen en kruizen. In Beesel lag er nog een cache bij een wegkruis. De achtergrond was echter groen en in de vorm van een halve cirkel. Dus van een afstandje leek het net of er een draak aan het kruis hing, in plaats van een mens. Maar dat zou wel heel duivels zijn in het katholieke Limburg, dus ik moest een beetje gniffelen om mijn gedachte.

Het laatste stukje ging weer richting het bos rondom het huisjespark. Ik sloeg nummer 20 over, omdat ik geen zin had om weer terug te lopen. Vroeger vond ik het heel vervelend om nummers in een reeks te missen, maar tegenwoordig gaat het mij minder om de puntjes en maakt het me allemaal niet meer zoveel uit. Het ging mij vandaag vooral om het wandelen, om het drakendorp nog een keer te zien en om de zes caches te scoren om de datum te vervullen. Die zes caches had ik ondertussen al lang binnen. 21 caches was ook leuk geweest, omdat ik dan bij de #9300 was, maar als dat niet zou lukken; volgende keer beter. Nummer 22 van de serie bleek niet (meer) te bestaan en ik kon 23 niet vinden, die zou ook erg moeilijk zijn.

Ik had nog een mysterie over Joris en de Draak opgelost, maar die kon ik helaas ook niet vinden, dat vond ik erger dan dat ik caches van de serie niet kon vinden. Had hier toch voor zitten puzzelen. Maar de hint was “dennenboom” en het stond daar helemaal vol met dennenbomen, dus zoeken naar een micro in het bos is als een naald in een hooiberg. Daarom werd mijn laatste found van de dag een cache die niet van de serie was, genaamd wo-is-de-eik(el). Dit was de enige cache waar een trackable in paste, want een munitiekist. Dus liet ik braaf een travelbug achter, helaas zat er geen ruilmateriaal voor mij in. Na deze cache wandelde ik terug naar het station in Reuver en was ik ook nog mooi op een normale tijd thuis. Met achttien caches op de teller heb ik deze datum goed gesaved.

Wat ik hier op 8 september 2022 nog aan toe te voegen heb:

Beesel! Voor een drakenliefhebber als mij is dat echt een geweldig dorpje. Overal zijn draken. Ik ben er dan ook al meerdere keren geweest, de laatste keer was in februari van dit jaar. Ik zat toen weer op dat huisjespark en heb nog een paar ontbrekende caches van de drakenronde gevonden en ook de nieuwe labcache in Beesel gedaan. In die week vond ik ook de 11000ste cache bij de rotonde van Beesel: hierop staat een gigantisch kunstwerk van een draak.

Ik zou het nog steeds heel gaaf vinden om dat drakenspel bij te wonen, het zou in 2023 weer moeten plaats vinden, dus wie weet.

Wat heb ik de laatste tijd gelezen?

Ik loop heel erg achter met de boekenrecensies van de boeken die ik de laatste maanden gelezen heb. Klussen, verhuizen, inrichten en ook nog moeten werken; het kost allemaal veel tijd. Dus ik weet niet of ik alle boeken nog ga behandelen, maar ik zal een poging doen. Alle boeken zijn geleend bij Bibliotheek Midden-Brabant.

Het geheugen van Babel

Het geheugen van Babel – Christelle Dabos

Deel drie van de vierdelige Spiegelpassante-serie van de Franse schrijfster Christelle Dabos. Fantasy en young adult, hoewel de bibliotheek er een science fiction sticker achterop heeft geplakt. Waarschijnlijk omdat het zich op planeten in de ruimte afspeelt, maar ik vind het echt meer fantasy. Het duurde lang voor de bibliotheek besloot om ook deel 3 aan te schaffen (de eerste twee delen hebben ze wel). Omdat het ook al even geleden is dat ik deel 2 heb gelezen, moest ik er weer even inkomen. Een korte samenvatting aan het begin was handig geweest, maar die ontbrak helaas. Ophelia is terug op haar thuisplaneet en leeft al bijna drie jaar gescheiden van haar echtgenoot – tegen wil en dank – Thorn omdat die is verdwenen. Als Ophelia een kleine hint krijgt dat Thorn mogelijk op de planeet Babel verblijft, vertrekt ze daarheen. Babel is een planeet met rangen en standen en Ophelia moet undercover als student om hogerop te komen. Gaat dit haar lukken en vindt ze Thorn nog ooit terug? En natuurlijk heeft ook deze planeet weer een ietwat gestoorde familiegeest, twee zelfs. Die familiegeesten spreken mij niet zo aan en het is de reden dat ik de serie soms een beetje moeizaam vindt. Ophelia (en Thorn) vind ik dan weer wel leuke personages en Ophelia’s gave is interessant. Daarom wil ik deel 4 ook nog lezen, zodat ik weet hoe het afloopt. Maar het is voor mij toch echt niet vergelijkbaar met Harry Potter; ik verwacht niet dat ik de serie ooit nog eens opnieuw zal gaan lezen.

Zwaluwdans

Zwaluwdans – Jet Nijland

SPOILER! Best een aardig boek (het is niet heel dik), maar er zijn wel betere boeken in dit genre. Verder was het natuurlijk leuker geweest als het hoofdpersonage Elisa de liefdesbaby van de twee geliefden Nando en Neva was geweest en dat bleek dan weer niet het geval te zijn. Dan was de link met Nederland ook wel weer lastiger geweest. Het boek is een soort van West Side Story, alleen speelt het zich dan af in de Spaanse stad Sevilla. Er zit ook nog een stukje geschiedenis in over de Spaanse Burgeroorlog.

Het perfecte plaatje

Het perfecte plaatje – Lauren Weisberger

Lauren Weisberger is vooral bekend van De duivel draagt Prada, dat ook verfilmd is. Dat is een leuk boek met veel humor dat vlot weg leest. Het perfecte plaatje is te langdradig en blijft te lang om bepaalde zaken heen draaien. Ook is het boek heel erg Amerikaans, want flink betalen (en dus frauderen) voor een plaats op een goede universiteit is iets wat hier in Nederland niet snel zal voorkomen. Het ergste is dat het meisje waar het om gaat – Max – goed genoeg was om zelfstandig op de universiteit te komen. Ze wil echter liever naar de filmacademie, iets wat haar ouders afkeuren, want dat is geen goede toekomst voor hun enigste kind. Max is verreweg het leukste hoofdpersonage in het boek en maakt ook de grootste ontwikkeling door. Haar moeder – een bekende tv-presentatrice – is een controlfreak die het allemaal perfect wil doen, maar daardoor juist heel grote fouten maakt en de sympatie van iedereen verliest. Dan is er nog de zus van de moeder, die in een of andere Amerikaanse streberstad woont, waar ze zich bij kleuters al druk maken naar welke universiteit ze moeten…alsjeblieft zeg. Het boek is hier en daar dus behoorlijk over de top.

Waar ik ook heen ga

Waar ik ook heen ga – Fioly Bocca

Boeken over het lopen van een lange-afstand-wandeltocht (meestal de Camino) vind ik altijd wel leuk en dit boek beloofde veel goeds. Helaas viel het wandelaspect in dit boek heel erg tegen. Het ging veel meer over het psychologische verleden van de twee vrouwen, dan over de wandeling zelf, die leek er maar een beetje bij gehaald om een kapstok voor de ontmoeting te hebben. Ik kreeg er dan ook helemaal niet het wandelgevoel van, dat ik bij andere wandelboeken wel heb. Ook bleven de personages heel afstandelijk voor mij, ondanks dat je best veel over hen komt te weten. Het is maar een dun boekje, dus daarom heb ik het wel uitgelezen, maar ik vind het absoluut geen aanrader.

Het grachtenhuis

Na Het schuilhuis is dit mijn tweede boek van Rachel van Charante. Opnieuw met de tweede wereldoorlog als onderwerp. Heleens man is omgekomen aan het begin van de oorlog en daarom woont ze weer bij haar ouders op de boerderij in Lochem. Ze wil echter dolgraag terug naar de bruisende stad Amsterdam. Ze vertrekt en krijgt een baan bij een advocatenkantoor dat ondertussen blijkt overgenomen door een Duitser: Ralph Baumann. Het kantoor moet aanvragen van Joden verwerken die hiermee willen bewijzen dat ze niet Joods zijn en zo aan deportatie ontkomen. Heleen heeft echter een Joodse vriendin met jonge kinderen…

De gebeurtenissen in het boek volgen elkaar op en het leest daarom weg als een spannende, thrillerachtige roman. Van sommige zaken vraag ik mij wel af of dat echt zo gegaan kan zijn, maar het was natuurlijk een andere tijd met vooral ook andere communicatiemiddelen. En wat is goed en wat is fout? Is verliefd worden op de vijand fout?

Verder vond ik de verhaallijn in het heden veel minder interessant dan de verhaallijn in de oorlog. Dat heb ik wel vaker bij dit soort dubbele verhaallijnen, alsof die in het heden maar er een beetje bij verzonnen is.

Een nieuwe zomer in de kleine bakkerij

Een nieuwe zomer in de kleine bakkerij – Jenny Colgan

Jenny Colgan kan haar getijdeneiland Mount Polbearne niet loslaten en schreef dus nog maar eens een boek over Polly en haar kleine bakkerij. Polly is niet het hele boek de hoofdpersoon, ze wordt afgewisseld met de nieuwe bewoonster van het eiland: Marissa, die vanwege psychische problemen op het eiland verblijft. Marissa heeft Italiaanse roots en is dol op koken. Is er een combinatie van de bak- en kookkunsten mogelijk om meer klanten te trekken naar de kleine bakkerij? Natuurlijk komen ook alle bekende personages uit de andere boeken weer voorbij, van de rijke vrienden en hun verwende zoontje, tot de papegaaiduiker Neil. Omdat het boek een paar jaar verder is in de tijd, heeft Polly ondertussen ook kinderen; een ondeugende tweeling. Alles bij elkaar leest het weer lekker weg, echte feelgood met een vleugje ernst. Leuk boek als zomertussendoortje.

Soms sneeuwt het in april

Soms sneeuwt het in april – Janneke Siebelink

Janneke Siebelink is de dochter van Jan Siebelink, waarvan ik dus nog nooit een boek heb gelezen. Ik leende dit boek van de bibliotheek, omdat ik las dat het deels op Texel speelde. Ik ben vrij vaak op het eiland geweest, voor het laatst vorig jaar oktober en toen kwam ik langs de begraafplaats voor de Georgiërs bij de Hoge Berg. Ik hoopte in dit boek dus meer te lezen in romanvorm over de Opstand van de Georgische soldaten op Texel, waarbij aan het einde van de oorlog nog 565 Georgiërs, 120 Texelaars en ongeveer 800 Duitsers om het leven kwamen. Vooral voor het eiland een heftig stukje oorlogsgeschiedenis, waar veel mensen niets vanaf weten.

Om heel eerlijk te zijn viel dat nogal tegen. Je moet eerst door eindeloze hoofdstukken over een tienermeisje (een oorlogsbaby) – Katharina – in Amsterdam heen lezen, voor je eindelijk de geschiedenis van haar moeder Heleen op Texel te lezen krijgt. De opstand wordt er dan in een paar bladzijden doorheen gejaagd en ik kreeg er ook niet echt een duidelijk beeld van in het boek; je kan nog beter de wikipediapagina lezen; die is een stuk informatiever.

Verder kon ik ook absoluut niets met de stukken over Katharina als volwassen vrouw. Op 40-jarige leeftijd is ze eindelijk zwanger, maar ze zit in een relatiecrisis met de vader en pleegt ze nou uiteindelijk zelfmoord??? Ik vond het allemaal veel te vaag en onbegrijpelijk. Zowel Heleen als Katharina (zo moeder, zo dochter, dan dan weer wel) zijn vreemde karakters in hun doen en laten. Als lezer begrijp ik ze vaak niet.

En als dit dan literatuur is, haak ik maar weer af. Ik kan hier gewoon te weinig mee.

Waar ik ga

Waar ik ga – Gayle Forman

Het mooiste boek van Gayle Forman is Als ik blijf, maar ook al haar andere boeken vond ik goed. Ook Waar ik ga is weer een prima young adult boek waarin de verhaallijnen van drie jongeren met een probleem langzaam samen komen. Aan het einde zijn niet alle problemen opgelost, maar heb je als lezer wel de hoop dat het goed gaat komen met de personages. Toch had het boek nog best wat dikker mogen zijn als het aan mij had gelegen, zodat er nog net wat meer verdieping in de verhaallijnen had gezeten.

Gloriedagen

Gloriedagen – Corina Bomann

De Duitse schrijfster Corina Bomann moet dag en nacht aan het schrijven zijn, want ze levert de ene na de andere roman af. Gloriedagen is het eerste deel van de Walfriede-serie. Waldfriede is een ziekenhuis in Duitsland en het bestaat nog steeds; blijkbaar kwam Bomann op het idee om deze serie te schrijven, nadat ze zelf hier opgenomen is geweest. De boeken zijn gebaseerd op het leven van Hanna, een verpleegster die meer dan dertig jaar in het ziekenhuis heeft gewerkt en daar dagboeken over bij heeft gehouden.

Waldfriede werd na de eerste wereldoorlog opgericht door Dr. Louis Conradi, een zevendedagsadventist. Hanna en veel andere werknemers hangen dit geloof ook aan. Hanna is een heel braaf karakter, omdat ze ongetrouwd is gebleven, zit een spannende liefdesrelatie er voor haar niet in. Het gaat in het boek dan ook vooral over haar psychologische klachten (haar verloofde is in de eerste wereldoorlog onder haar handen gestorven). Verder leeft Hanna voor haar patiënten.

Dat is dan ook het interessantste aan het boek; hoe start je een ziekenhuis op, de medische ontwikkelingen (in dit boek gaat het in het bijzonder vaak over röntgenapparatuur), de behandelingen. Hoewel ik dit niet Bomanns beste of spannendste boek vind, wil ik de vervolgen nog wel lezen.

Hoop voor het landhuis

Hoop voor het landhuis – Anne Jacobs

Hoop voor het landhuis is het derde en laatste boek van de Landhuis-serie van Anne Jacobs. Hoewel je het met Jacobs nooit helemaal zeker weet, want de Weesmeisje-serie blijft maar groeien. Het boek start midden in de gebeurtenissen, dus het is wel handig als je deel 1 en deel 2 ook hebt gelezen. Het vlot niet erg met het de verbouwing van het landhuis, want grootmoeder en kleindochter hebben nogal uiteenlopende ideeën, er zijn voortdurend financiële problemen en dan worden er ook nog menselijke resten gevonden in de kelder van het landhuis en moet alles stil gelegd worden vanwege archeologisch onderzoek. Algauw wordt duidelijk dat de botten erg oud zijn. De verhaallijn in het heden wordt vervolgens afgewisseld met een geschiedkundige verhaallijn over de nonnen die ooit een klooster bewoonden op de plek waar nu het landhuis staat. Zij hadden bepaald geen makkelijk leven.

Uiteindelijk zou Jacobs nog boeken vol kunnen schrijven over de personages. Voor nu zijn alle verhaallijnen redelijk afgerond.

Hildes geluk

Hildes geluk – Marie Lamballe

En ook het derde en vermoedelijk laatste boek over Hilde. Maar met Marie Lamballe, wat gewoon dezelfde schrijfster is als Anne Jacobs, weet je het maar nooit. Na de oorlog hebben Hilde en haar Jean-Jacques zoveel moeite gedaan om elkaar terug te vinden. En nu leven ze langs elkaar heen, omdat JJ een wijnmakerij heeft, terwijl Hilde nog steeds een succes probeert te maken van Café Engel, dat ze wel moderniseren tegen de wil van haar behoudende ouders in. Ik vind Hilde best wel een chagrijnig karakter geworden in dit derde deel, terwijl ik haar in deel 1 juist zo sympathiek vond. Dan zijn er nog de problemen van de huurders die boven het café wonen en van de familieleden, zoals de broers van Hilde. Nog deel 2, nog dit deel 3 halen het niveau van deel 1, maar het leest toch wel weer lekker weg.

Geocachingavonturen uit het verleden: Utrecht aan zee…?

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 1 september 2017:

Hoe ik per OV-fiets een 3-cache-datum oploste en Utrecht ineens aan zee lag.

Utrechtse luchten

Het avontuur: 

1 september was een vrijdag, de laatste vrijdag van mijn zomervakantie. Dat kwam goed uit, omdat het een 3-cache-datum was, die ik nu mooi kon vervullen. Ik zat al vrij vroeg in de trein naar Utrecht, daar aangekomen huurde ik een OV-fiets om de fietsmulti Utrechtse Luchten te gaan doen, in combinatie met de serie Utrecht aan Zee.

Die fietsmulti bleek door een bijzonder mooi gebied te lopen, waarvan ik eigenlijk niet precies weet hoe het heet en waar ik nog nooit geweest was. Vanwege het dreigende weer, had ik inderdaad erg mooie luchten. Alle vragen van de multi waren goed te beantwoorden, maar ondanks dat het keurig werd aangegeven, vond ik het toch jammer dat de uiteindelijk cache slechts een klein kokertje was. Ik vind het leuker om een lekkere grote bak te vinden na een multi.

Utrechtse luchten

Tijdens de serie Utrecht aan Zee voelde ik de tijdsdruk heel erg: ik wilde graag voor 16 uur weer ingecheckt zijn en niet tot 18.30 uur moeten wachten (dit vanwege mijn treinabonnement dat niet geldig is in de spits). Ook begon het te regenen, wat het geocachen toch minder leuk maakt. De caches waren verder wel grappig verstopt, allemaal met waterdingetjes en schelpen, vanwege de associatie met de zee. Het lukte me om heel de serie te volbrengen. Bij de bonus kwam ik een ander geocachingteam tegen: twee zussen die samen aan geocaching deden. Je moest via een boomstam over een sloot en de vrouwen waren zeer behulpzaam. Ze hielden mijn rugzak vast (en discoverden ondertussen mijn tag), terwijl ik over het bruggetje ging (en bijna in het water viel, maar net niet). De bonus werd dus ook gevonden. De zussen gingen nog verder cachen, maar ik vond 19 founds een zeer mooi aantal en fietste terug naar het station, waar ik nog ruim voor 16 uur in kon checken.

Utrecht aan zee

Wat ik hier op 1 september 2022 nog aan toe te voegen heb:

Ha, toen woonde ik net in mijn vorige huis en nu woon ik ook net in mijn nieuwe huis. De serie kan ik mij nog wel herinneren. Dat gebied heet trouwens de Ruigenhoekse polder en is onderdeel van het Noorderpark. De serie is nog steeds online en de cachecode van nummer #1 is GC4RCNQ

Utrechtse luchten

Alle foto’s bij dit blog zijn door mijzelf gemaakt.