Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 4 augustus 2013
Mijn moeder en ik wilden een geocachingfietstocht gaan maken door de polders bij Gorinchem, maar even leek het erop dat we geen fietsen konden huren…
Het verslag:
Op het programma vandaag het fietsrondje Genieten van de Waard, deze ligt in de polders boven Gorinchem. Dit is de provincie Zuid-Holland, terwijl het hemelsbreed nog geen 40 kilometer van Oisterwijk af is. We gingen er heen met de trein, die rijdt eigenlijk om vanwege de Biesbosch en je moet vaak overstappen, maar het is niet vervelend om in de trein te zitten, zeker niet als je met z’n tweeën bent.
We zouden het rondje gaan fietsen op een OV-fiets, maar toen we in Gorinchem aan kwamen, gebeurde waar ik eigenlijk al een beetje bang voor was: ze hadden maar 4 OV-fietsen in een box en er was er nog maar 1 beschikbaar. Dat is toch altijd de stille angst als je een OV-fiets wilt hebben: dat ze er niet meer zijn en je daar staat met al je goede voornemens. Ik had voor de zekerheid al wel de avond van tevoren opgezocht waar je nog meer fietsen kon huren in Gorinchem, dus gingen we te voet naar de haven, want daar zouden ze nog wel huurfietsen hebben. Na veel gedoe kreeg mijn moeder een rode huurfiets. Toen waren we dus alweer een uur verder.
We fietsten langs het kanaal Gorinchem uit, in de richting van de Waard. We begonnen met nummertje 10 en dat was meteen al een leuke, want die lag in een beeldentuin. We zochten ons suf, maar al snel bleek dat we het onszelf veel te moeilijk maakten, want zo moeilijk was de cache helemaal niet verstopt. Er stonden wel een heleboel curieuze beelden hier, mijn favoriet was natuurlijk de draak.
De eigenaar van de locatie waar de volgende cache lag, was duidelijk een groot afnemer van de beeldentuin, want hij had midden op zijn terrein een groot hondenhok staan, met daarin een heleboel hondenbeelden. Zag er heel leuk uit, maar ik zou het niet in mijn eigen tuin willen hebben.
We maakten een kleine omweg voor een voortuincache, die erg leuk bleek te zijn. De hint was zoiets als “niet te snel rijden in de metro”. Op de oprit stond een houten hondenhok, waarin een skelter geparkeerd stond. Hierop hingen bordjes die op de hint sloegen. Maar waar zat die cache dan? We reden de skelter uit het hok en ik kroop erin. Ik voelde de cache door een gat, maar daardoor kon hij er niet uit. Bleek dat je gewoon het dak van het hok op kon tillen en dat daar een mega-grote cache onder zat, propvol goodies. Ik haalde er een poppetje uit met een handje op z’n kop. Die heb ik ondertussen al een hele collectie, allemaal uit caches. Ik moet eens uitzoeken waar die poppetjes eigenlijk van zijn (Ok, het zijn dus poppetjes die je bij de supermarkten Digros, Bas en Dirk kon sparen ter ere van het WK van 2010 in Zuid-Afrika. Haha, dat wist ik dus niet dat ze iets met voetbal te maken hebben, ik vind ze gewoon schattig. Volgens mij heb ik er ondertussen best veel. En de genoemde supermarkten zitten niet in de regio waar ik woon.)
Verder met de serie. Er stonden verschillende caches offline, die er gewoon bleken te liggen en ook in goede staat waren. Wij denken dat het onderhoud is overgenomen door een andere cacher, want de eigenaar schijnt zijn handen ervan afgetrokken te hebben. Dat is helaas het lot van veel powertrails. Zoiets is ook bijna niet te onderhouden, maar dan moet je het gewoon archiveren. Hoewel dat bij deze serie wel jammer zou zijn, want die gaat wel door een mooi, landelijk gebied. Polders met veel water en koeien. En langs kleine dorpjes met gekke namen als Vuilendam.
Na een aantal caches van de serie langs smalle fietspaden wilden we de serie onderbreken om een stukje te wandelen. Dit ging langs de caches van de Boerenburenwandeling. Mijn moeder had geen brood meegenomen, omdat ze had gelezen over lekkere hapjes bij de vele theetuinen in deze omgeving. Helaas bleken die dus allemaal dicht te zijn op maandag. Bij deze theetuin liep wel een vrouw rond en die beloofde ons thee, maar wij wilden eerst de wandeling gaan doen. Haha, dit was nog echt geocaching zoals het eigenlijk bedoeld is. Eerst struinden we door de vlindertuin, waar niet echt een duidelijk pad was en ik voelde de hooikoorts alweer opkomen, gelukkig zette die niet echt door. Daarna mochten we dwars door de weilanden en tussen de koeien door, dus weer een paar leuke foto’s kunnen maken. Via de brug naar het zitje achterop het weiland. Hier vonden we een kist vol goddelijke boeken, we dachten eerst dat het de cache was. In deze omgeving wonen nog veel zeer gelovige mensen. We gingen verder en mochten nog een keer onder het schrikdraad doorkruipen en ook nog over een planken bruggetje lopen. Mijn moeder heeft dit dus ook allemaal gedaan; de heldin. Zo vonden we dus 11 caches.
Als beloning gingen we thee drinken bij de mevrouw in de tuin. Ze woont in een prachtig huis, het bleek ook nog een bed & breakfast te zijn. Ondertussen was het al bijna half 4 en we moesten nog een heleboel caches. We wisten nu eigenlijk al dat we de serie niet af gingen krijgen vandaag. Want een OV-fiets heeft in principe geen inlevertijd, maar de fiets van mijn moeder moest uiterlijk om 19.30 uur terug zijn. Toch hebben we nog een flinke inhaalslag gedaan, want we deden nog 16 caches van de serie, nog een semi-voortuincache en nog 3 caches in een doodlopende weg, de Hoogtweg in Ottoland. Langs deze weg groeiden echte abeelbomen. Dit zijn de bomen waar onze achternaam van is afgeleid, dus wel gaaf om dan zo’n laan te zien. We kwamen nog veel meer koeien tegen en hele mooie optrekjes met als gaafste het kasteeltje van Doornroosje, inclusief ridder-theezitje in de tuin en een pop van Doornroosje en dus heel veel bloeiende rozen.
Even leek het erop dat we de hele serie af zouden krijgen, we hadden zelfs al bedacht dat mijn moeder eventueel vooruit kon fietsen om haar fiets in te leveren en dat ik het dan af zou maken en we elkaar dan weer zouden zien op het station (het was nog een kilometer lopen van de fietsverhuur naar het station). Helaas zat tussen nummertje 36 (de laatste) en nummertje 1 (de eerste) van de serie een vrij grote afstand en wij hebben toen ergens een verkeerde afslag genomen. We moesten eigenlijk op de parallel-weg zijn. En die werd van de weg waar wij op reden gescheiden door water. Dus helaas, daar ging het idee om de hele serie af te krijgen. Mijn moeder kreeg het nu erg op haar heupen en wilde terug naar Gorinchem om de fiets op tijd in te leveren. Dus had ik mee te gaan, samen uit, samen thuis. Ze vroeg of ik het jammer vond dat we de serie niet af hadden gekregen. Ja, natuurlijk vind ik dat een beetje jammer, maar het is geen wereldramp, we hadden er heel veel gevonden en het belangrijkste is dat we een leuke dag hebben gehad.
Tot nu toe hadden we het fietsen allebei niet erg gevonden en waren we ook niet vermoeid. Maar ja, het is wat anders als je om de kilometer van je fiets jumpt om een cache te vinden. Op een vrij rustig tempo. Nu zette mijn moeder er flink de vaart in en dan is 8 kilometer nog best een eind. Ook de vermoeidheid begon toe te slaan. Uiteindelijk hebben we toch ruim 50 kilometer gefietst en ook nog een paar kilometer gelopen voor de Boerenburenwandeling. De fiets was ruim op tijd ingeleverd en we slenterden naar het station terug om mijn fiets in te leveren in de box. We misten net de trein, dus moesten een tijdje wachten op de volgende. Kon ik ondertussen de founds tellen. Wow, 43 founds, dat is toch een flink aantal. We wilden allebei nog wel een keertje terug.
Wat ik hier op 4 augustus 2022 nog aan toe te voegen heb:
Pas jaren later ben ik nog eens terug gegaan om de serie af te maken. Toen was ik alleen. Wel ook weer met een OV-fiets. Eigenlijk had ik bij moeten houden op hoeveel verschillende OV-fietsen ik al aan geocaching heb gedaan, haha.
En belangrijker dan het aantal founds is absoluut de gezelligheid.
Maartjes Moves 