MaandMoves: augustus 2022

Net als vorig jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven.

Augustus

De heetste maand van het jaar, alle dagen boven de 20 graden en vaak ook boven de 25 of zelfs 30 graden. Ik heb elke dag een korte broek aangehad. Jas? Wat is dat? Trui? Wat is dat? Toch ben ik blij dat het nu weer iets koeler gaat worden, want ik functioneer niet goed bij hoge temperaturen.

De maand begon met veel klussen en halverwege de maand verhuisde ik dan definitief naar mijn nieuwe (huur)woning. Ik zag erg op tegen de verhuizing omdat alle spullen in het oude huis van 1 hoog naar beneden moesten en in het nieuwe huis dan weer naar 2 hoog (hier is wel een lift, in het oude huis niet). Het zou die dag ook nog eens 35 graden worden. Uiteindelijk had ik hulp van acht mensen en waren we al rond een uur of 13 in de middag klaar. Dat ging een stuk vlotter dan verwacht. De rest van de maand dus bezig geweest met inrichten en dozen uitpakken en dat is allemaal nog niet helemaal klaar. Alleen mijn arme cavia’s Fenno en Frido waren totaal in shock na de verhuizing (ze waren na hun aankomsten nooit meer het oude huis uit geweest, omdat ik altijd verzorging aan huis had als ik op vakantie ging). Gelukkig gaat het nu weer stukken beter met ze; denk dat ze nu wel gewend zijn. Ze zijn alleen heel eenkennig en op mij gericht. Zodra er andere mensen op bezoek komen worden ze bang en verstoppen zich in hun huisje.

Ook ging ik nog op een korte minibreak (al gepland voordat ik wist dat ik zou gaan verhuizen) van wel drie dagen naar het Speulderbos bij Putten. Tijdens die drie dagen vooral veel aan geocaching en Munzee gedaan in combinatie met wandelen en fietsen en af en toe een terrasje.

Wandelen, geocaching en Munzee

Tijdens de eerste helft van de maand stond alles in het teken van klussen, inpakken en verhuizen. Toch was het profiel van de Heideroosjes wel actief, omdat mijn mede-Heideroosjes veel caches gevonden hebben tijdens hun vakantie. Zelf heb ik geocaching pas weer opgepakt op International Geocaching Day, dat is traditioneel op de derde zaterdag van augustus. Omdat ik op zaterdag moet werken, stond ik vroeg op om al voor mijn werkdienst een cache te kunnen loggen. Gelukkig lag er een nieuwe in het buitengebied van Oisterwijk, dus ik hoefde niet heel ver te fietsen en kon ook nog een paar Munzees meepakken onderweg.

De dag erna vertrokken we dus voor drie dagen op minibreak en toen is er alledrie de dagen flink aan geocaching gedaan. Wandelend en per fiets, dus ook veel bewogen. Ook bleek er een Munzee Garden (een groot veld van Munzees, soms in een patroon) in Ermelo te liggen, dus daar hebben we een gedeelte van gecapt. Ook op de camping tegen ons hotel waren vrij veel Munzees en in Putten zelf ook. Bij mijn oude huis had ik een Skyland, dat is een soort van Munzee Hotel waarin steeds special Munzees komen logeren. Helaas kun je zo’n Skyland niet verplaatsen en ik kan hier geen nieuwe plaatsen, omdat die te dicht bij de Skyland van mijn moeder (die doet ook aan Munzee) zou zitten.

In het laatste weekend van augustus heb ik samen met mijn moeder de NS-wandeling Veluwezoom gedaan; 15 kilometer van Velp naar Dieren met wat hoogteverschil. Zelf had ik deze wandeling al twee keer eerder gelopen, voor mijn moeder was het nieuw. Ze vond het een erg mooie wandeling. Ik ook en we hadden ook nog ideaal wandelweer; niet te warm en niet te koud en droog. Alleen de bloeiende heide viel een beetje tegen; het meeste bleek al uitgebloeid te zijn helaas. Evengoed is het altijd mooi op de Veluwe.

Spelletjes

Ik wist ook nog tijd te vinden om 61 potjes van 37 verschillende spellen te spelen. De meest gespeelde spellen van deze maand zijn de kortere spellen: Keer op Keer 2, Qwixx, Elixer Mixer en Lemur Tails. Tijdens de minibreak speelden we een extreem spannend potje Keer op Keer 2 op een klein tafeltje terwijl het steeds donkerder werd en we de kleuren van de dobbelstenen amper nog konden onderscheiden. En wanneer brengt 999 Games nou eens andere blokjes uit van Keer op Keer 2? Van Keer op Keer 1 zijn er wel 7 verschillende en zo moeilijk moet het niet zijn om een computer dat random te laten genereren…

Op minibreaks gaan ook altijd de minispelletjes mee: Kwatro, Punto en de mini-editie van Regenwormen.

Kijken en lezen

Wederom nog geen seconde televisie gekeken deze maand en ook niet naar de bioscoop geweest. Ook lezen staat op een laag pitje; sinds ik hier woon heb ik nog geen enkele boek uitgelezen.

Verder

Kostte het mij geen enkele moeite om afstand te doen van mijn oude woning, de laatste jaren door mij standaard het Krot genoemd.

Heb ik heel veel tijd doorgebracht op websites van woonwinkels en ook op die van Ikea.

Maakt de plaatselijke Milieustraat je op hun website heel bang met hun hoge prijzen en bleek het uiteindelijk wel mee te vallen (ik deed o.a. afstand van mijn oude, versleten bankstel). Ben dan gewoon duidelijk op je website en jaag mensen niet zo’n angst aan.

Kwam ik ’s avonds laat terug van mijn minibreak en trof ik de volgende ochtend allebei mijn fietsen met een lekke band aan in de schuur. Dat was wel even een tegenvaller; je verwacht niet dat ze allebei tegelijkertijd een lekke band krijgen. De leenfiets bleek een herenfiets en dat is dus echt niet mijn ding, zo’n irritante stang waarbij je iedere keer bijna omvalt bij het op- en afstappen.

Heb ik de hele maand geen nieuwe spellen gekocht en dat hoop ik nog tot december vol te houden.

Geocachingavonturen uit het verleden: Kanovereniging de Plastic Boot

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 25 augustus 2019

Hoe Kanovereniging de Plastic Boot de Bredase vestingwerken veroverde en ook nog een cache vond.

Het verslag:

Vorig jaar november liep ik de NS-rondwandeling Mastbos vanaf station Breda. Je loopt dan een heel stuk langs de Bredase singels en het leek mij toen al interessant om eens langs de verdedigingswerken bij het Kasteel van Breda te kanoën. Later tijdens de wandeling loop je ook nog een stuk door het Markdal. Toen ik aan het begin van de zomer de Kanosport doorbladerde, het tijdschrift van het Watersportverbond voor kanoërs, las ik iets over een kanotocht door Breda, georganiseerd door Kanovereniging Breda. Dat leek mij wel wat, redelijk dichtbij, dan kon ik mooi een keer over die singels varen en vooral eens een keer ergens anders varen dan op ’t Staalbergven.

De animo van mijn eigen medeleden van Kanovereniging Oisterwijk was niet erg groot. Anke wilde wel mee en een ander lid, die in Breda woont, leek het ook wel leuk. Hij had nog nooit door de singels van zijn eigen stad gevaren. Dus op een zondagochtend zat ik al vrij vroeg in Ankes auto met de kano’s op het dak. Wij haalden het andere lid op en reden naar het startpunt. Daar bleek het vooral een tochtje voor senioren te zijn, wij waren op één basisschoolmeisje na, verreweg de jongste deelnemers. Is ook wel eens grappig als je toch al dertigers bent. Er deden maar liefst vijftig mensen mee aan het toertochtje, volgens mij heb ik nog nooit met zo’n grote groep gevaren. Er waren zelfs mensen van een kanovereniging in Hoorn en mensen van kanovereniging Viking uit Venlo. Ik weet niet of ik voor een tochtje van vijftien kilometer helemaal uit Hoorn was gekomen…

We vaarden dus de singels rond en maakten een kort uitstapje over de Boven-Mark. Dat vond ik eigenlijk het mooiste stukje, dus dat had van mij wel wat langer gemogen. Volgens mij zijn we nu amper in het Markdal geweest. We passeerden talloze bruggen, die bijna allemaal vernoemd waren naar het koninklijk huis.

Onderweg pauzeerden we maar liefst een uur lang in het Valkenbergpark. Dat had van ons niet zo nodig gehoeven, wij komen vaak genoeg in Breda. Maar er waren mensen die in dat uur in de stad wilden kijken. Wij hadden ook geen zin om de stad in te gaan in onze stinkende, natte kanokleding. Na de lange pauze vaarden we nog het Spaanse gat in, dat is het bewuste stukje singel langs die verdedigingstorens, dus dat vond ik erg leuk. Kon ik dat van mijn bucketlist afstrepen; de verovering van Breda per plastic kano. Want tja, al die senioren zaten in de meest mooie toerkano’s en Canadezen. Wij waren de enige drie mensen in gewone, ouderwetse plastic kano’s. Daarom werden wij als grapje Kanovereniging de Plastic Boot genoemd.

Op het eindpunt aangekomen namen we afscheid van de rest en zetten ons medelid weer thuis af.

Tijd voor geocaching. Op de heenweg had ik Anke al overgehaald om nog een cache te doen. Ze had zelf gevraagd of er nog caches op de kanoroute lagen, maar dat was niet zo, in Breda liggen weinig traditionals. Dus in de eerste instantie had ik zoiets van: ik laat Smaug (mijn gps) eens een keer thuis. Maar toen kreeg ik een nieuwsbrief van Groundspeak dat er een souvenir van een streakende Signal te verdienen is als je een week lang elke dag minstens een cache vind. Dit wordt de Streak Week genoemd. Op geocachinggebied word ik momenteel vooral uitgedaagd door datumdagen en souvenirs, dus ik vind deze Streak Week (met twee datumdagen) helemaal geweldig.

En in de wijk waar ons medelid woonde, bleek een cache te liggen bij een minibibliotheek. Het was maar 900 meter van zijn huis af, dus Anke stemde toe. We konden redelijk vlakbij parkeren en hadden de minibieb en de cache snel gevonden. Geen boek meegenomen, hoewel er wel een prachtige editie van Lord of the Rings in stond, met een tekening van Gandalf voorop. Dus ik heb toch een beetje spijt, maar ja ik ben juist aan het opruimen en dat boek zou ik dan voor die sier in de kast zetten en niet eens om het te lezen. In ieder geval was de eerste dag van de Streak Week hiermee vervuld, dus kon ik tevreden terug naar Oisterwijk.

Wat ik hier op 25 augustus 2022 nog aan toe te voegen heb:

Whaja, Kanovereniging de Plastic Boot, dat was een bijzonder gezelschap waar we toen mee gevaren hebben.

De Streak Week heb ik uiteindelijk weten te volbrengen, maar dat was best lastig in een week waarin er gewoon gewerkt moest worden. Het is na 2019 ook nooit meer herhaald, dus ik denk dat Groundspeak het zelf geen succes vond.

Geocachingavonturen uit het verleden: International Geocaching Day in een galaxy far away

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 18 augustus 2018:

Op de derde zaterdag van augustus is het altijd International Geocaching Day en dan valt er een souvenir te verdienen.

Het verslag:

Het was weer International Geocaching Day. Helaas valt dat altijd op een zaterdag. En waar ze voor andere souvenirs tegenwoordig vaak een heel weekend inplannen, blijft dit toch echt een “day”. Speciaal voor deze dag had ik de traditional Rendierhoeve gesaved, eentje die in onze nearbiest-lijst stond. Het voordeel is natuurlijk wel, dat het in augustus nog lang licht is, zodat je ’s avonds nog op pad kunt. Dus na mijn werk wat gegeten en daarna weer op pad. Op de fiets naar Moergestel en daarna richting het bos achter het Trappistenklooster. Hier ben ik al vaker geweest voor geocaching. Ik liet mijn fiets achter op de parkeerplaats en moest nog zo’n 600 meter wandelen naar de cache. Je kunt hier niet met de auto komen en daar houd ik wel van: een echte traditional zoals het bedoeld is. Ik werd begeleid door de dreunende beats van festival Decibel, wat je hier heel erg goed kon horen. Gelukkig speelden ze een variatie op de theme van Star Wars, dus dat vond ik nog wel leuk. De cache bleek zelfs een echte amnobox te zijn. Helemaal leuk. Ik ruilde een travelbug en logde. Daarna terug gewandeld naar mijn fiets en weer naar huis gefietst om te loggen. Het International Geocaching Day-souvenir plopte keurig op in mijn inventory. We hebben nu 2016, 2017 en 2018 keurig op een rijtje compleet, dus ik ben wel van plan om deze trend voort te zetten als het even mee zit.

Wat ik hier op 18 augustus 2022 nog aan toe te voegen heb:

Ook in 2019, 2020 en 2021 wist ik de streak voort te zetten en het souvenir binnen te halen. In de coronajaren mocht je er wel een heel weekend overdoen. Dit jaar is dat – dacht ik – weer terug gedraaid naar alleen de zaterdag. Dat is aanstaande zaterdag, dus hopelijk gaat het mij lukken om mijn streak weer voort te zetten.

Geocachingavonturen uit het verleden: Op bedevaart door de Duurzaamheidsvallei naar La Trappe.

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 11 augustus 2019

Mijn moeder en ik besloten op “bedevaart” te gaan en door de Duurzaamheidsvallei naar het Trappistenklooster te wandelen om daar een La Trappe te drinken.

Het verslag:

Mijn moeder en ik besloten om door de Duurzaamheidsvallei (een soort van klompenpaden door de weilanden tussen Oisterwijk en Tilburg) naar het Trappistenklooster te gaan wandelen en daar dan een La Trappe te gaan drinken. Een soort moderne bedevaart, zeg maar. We starten vanaf mijn voordeur en begonnen de officiële wandeling bij de Dumoulin-brug over de Voorste Stroom. Mijn moeder zou nog een paar caches kunnen loggen, die ik in januari al gelogd had. Voor mij zouden er eigenlijk geen caches zijn, maar ik mocht proberen om Munzees te vinden onderweg. Mijn moeder vond dus drie caches onderweg en moet nog een keer terug voor de caches die aan de andere kant liggen, aan het andere pad.

De wandeling is niet bijzonder mooi ofzo, het zijn vooral brede paden langs weilanden. Ik kreeg er een beetje hooikoorts van. Wel mooi was het veld met wilde bloemen. We waren al in Landschapspark Moerenburg toen mijn moeder ineens zei dat er een cache lag op het verlaten oude viaduct (er mogen geen auto’s meer over, nog wel fietsen en voetgangers). Ik rukte haar gps bijna uit haar handen (ik had mijn eigen gps niet meegenomen) om te kijken. Ja hoor een nieuwe cache die ik over het hoofd had gezien, genaamd Urban Tilburg. Op een locatie waar in het verleden ook al andere caches hadden gelegen. Natuurlijk wilden wij die cache hebben, dus we wandelden het viaduct op. Het is maar goed dat er een hint bij zat, want anders hadden we de cache waarschijnlijk nooit gevonden, met zoveel verstopmogelijkheden. Nu dus wel.

Daarna gingen we weer naar beneden en wandelden via een soort van tuinpark naar het kanaal en vervolgens naar het klooster. Bij de brug kon ik een Munzee vangen, jippie. Helaas waren alle Munzee-stickers bij het Trappistenklooster zelf te erg vervaagd om nog te kunnen scannen. We lunchten met een lekker speciaalbiertje en werden vervolgens opgehaald door mijn vader.

Wat ik hier op 11 augustus 2022 nog aan toe te voegen heb:

Ondertussen hebben we een mooiere wandelroute naar het Trappistenklooster ontdekt die meer door de bossen loopt. Het nadeel van naar het klooster wandelen is dat je een chauffeur moet hebben die je op op wil komen halen en die dus zelf geen alcohol mag drinken. Daarom gaan we meestal op de fiets naar het klooster als we daar op het terras willen zitten. Overigens ben ik eigenlijk niet zo’n bierdrinker – ik ben meer van de witte wijn -, maar de speciaalbiertjes van La Trappe vind ik zo af en toe wel lekker en het is ook leuk dat het hier zo dichtbij is.

Geocachingavonturen uit het verleden: Genieten in de Waard

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 4 augustus 2013

Mijn moeder en ik wilden een geocachingfietstocht gaan maken door de polders bij Gorinchem, maar even leek het erop dat we geen fietsen konden huren…

Het verslag:

Op het programma vandaag het fietsrondje Genieten van de Waard, deze ligt in de polders boven Gorinchem. Dit is de provincie Zuid-Holland, terwijl het hemelsbreed nog geen 40 kilometer van Oisterwijk af is. We gingen er heen met de trein, die rijdt eigenlijk om vanwege de Biesbosch en je moet vaak overstappen, maar het is niet vervelend om in de trein te zitten, zeker niet als je met z’n tweeën bent.

We zouden het rondje gaan fietsen op een OV-fiets, maar toen we in Gorinchem aan kwamen, gebeurde waar ik eigenlijk al een beetje bang voor was: ze hadden maar 4 OV-fietsen in een box en er was er nog maar 1 beschikbaar. Dat is toch altijd de stille angst als je een OV-fiets wilt hebben: dat ze er niet meer zijn en je daar staat met al je goede voornemens. Ik had voor de zekerheid al wel de avond van tevoren opgezocht waar je nog meer fietsen kon huren in Gorinchem, dus gingen we te voet naar de haven, want daar zouden ze nog wel huurfietsen hebben. Na veel gedoe kreeg mijn moeder een rode huurfiets. Toen waren we dus alweer een uur verder.

We fietsten langs het kanaal Gorinchem uit, in de richting van de Waard. We begonnen met nummertje 10 en dat was meteen al een leuke, want die lag in een beeldentuin. We zochten ons suf, maar al snel bleek dat we het onszelf veel te moeilijk maakten, want zo moeilijk was de cache helemaal niet verstopt. Er stonden wel een heleboel curieuze beelden hier, mijn favoriet was natuurlijk de draak.

De eigenaar van de locatie waar de volgende cache lag, was duidelijk een groot afnemer van de beeldentuin, want hij had midden op zijn terrein een groot hondenhok staan, met daarin een heleboel hondenbeelden. Zag er heel leuk uit, maar ik zou het niet in mijn eigen tuin willen hebben.

We maakten een kleine omweg voor een voortuincache, die erg leuk bleek te zijn. De hint was zoiets als “niet te snel rijden in de metro”. Op de oprit stond een houten hondenhok, waarin een skelter geparkeerd stond. Hierop hingen bordjes die op de hint sloegen. Maar waar zat die cache dan? We reden de skelter uit het hok en ik kroop erin. Ik voelde de cache door een gat, maar daardoor kon hij er niet uit. Bleek dat je gewoon het dak van het hok op kon tillen en dat daar een mega-grote cache onder zat, propvol goodies. Ik haalde er een poppetje uit met een handje op z’n kop. Die heb ik ondertussen al een hele collectie, allemaal uit caches. Ik moet eens uitzoeken waar die poppetjes eigenlijk van zijn (Ok, het zijn dus poppetjes die je bij de supermarkten Digros, Bas en Dirk kon sparen ter ere van het WK van 2010 in Zuid-Afrika. Haha, dat wist ik dus niet dat ze iets met voetbal te maken hebben, ik vind ze gewoon schattig. Volgens mij heb ik er ondertussen best veel. En de genoemde supermarkten zitten niet in de regio waar ik woon.)

Verder met de serie. Er stonden verschillende caches offline, die er gewoon bleken te liggen en ook in goede staat waren. Wij denken dat het onderhoud is overgenomen door een andere cacher, want de eigenaar schijnt zijn handen ervan afgetrokken te hebben. Dat is helaas het lot van veel powertrails. Zoiets is ook bijna niet te onderhouden, maar dan moet je het gewoon archiveren. Hoewel dat bij deze serie wel jammer zou zijn, want die gaat wel door een mooi, landelijk gebied. Polders met veel water en koeien. En langs kleine dorpjes met gekke namen als Vuilendam.

Na een aantal caches van de serie langs smalle fietspaden wilden we de serie onderbreken om een stukje te wandelen. Dit ging langs de caches van de Boerenburenwandeling. Mijn moeder had geen brood meegenomen, omdat ze had gelezen over lekkere hapjes bij de vele theetuinen in deze omgeving. Helaas bleken die dus allemaal dicht te zijn op maandag. Bij deze theetuin liep wel een vrouw rond en die beloofde ons thee, maar wij wilden eerst de wandeling gaan doen. Haha, dit was nog echt geocaching zoals het eigenlijk bedoeld is. Eerst struinden we door de vlindertuin, waar niet echt een duidelijk pad was en ik voelde de hooikoorts alweer opkomen, gelukkig zette die niet echt door. Daarna mochten we dwars door de weilanden en tussen de koeien door, dus weer een paar leuke foto’s kunnen maken. Via de brug naar het zitje achterop het weiland. Hier vonden we een kist vol goddelijke boeken, we dachten eerst dat het de cache was. In deze omgeving wonen nog veel zeer gelovige mensen. We gingen verder en mochten nog een keer onder het schrikdraad doorkruipen en ook nog over een planken bruggetje lopen. Mijn moeder heeft dit dus ook allemaal gedaan; de heldin. Zo vonden we dus 11 caches.

Als beloning gingen we thee drinken bij de mevrouw in de tuin. Ze woont in een prachtig huis, het bleek ook nog een bed & breakfast te zijn. Ondertussen was het al bijna half 4 en we moesten nog een heleboel caches. We wisten nu eigenlijk al dat we de serie niet af gingen krijgen vandaag. Want een OV-fiets heeft in principe geen inlevertijd, maar de fiets van mijn moeder moest uiterlijk om 19.30 uur terug zijn. Toch hebben we nog een flinke inhaalslag gedaan, want we deden nog 16 caches van de serie, nog een semi-voortuincache en nog 3 caches in een doodlopende weg, de Hoogtweg in Ottoland. Langs deze weg groeiden echte abeelbomen. Dit zijn de bomen waar onze achternaam van is afgeleid, dus wel gaaf om dan zo’n laan te zien. We kwamen nog veel meer koeien tegen en hele mooie optrekjes met als gaafste het kasteeltje van Doornroosje, inclusief ridder-theezitje in de tuin en een pop van Doornroosje en dus heel veel bloeiende rozen.

Even leek het erop dat we de hele serie af zouden krijgen, we hadden zelfs al bedacht dat mijn moeder eventueel vooruit kon fietsen om haar fiets in te leveren en dat ik het dan af zou maken en we elkaar dan weer zouden zien op het station (het was nog een kilometer lopen van de fietsverhuur naar het station). Helaas zat tussen nummertje 36 (de laatste) en nummertje 1 (de eerste) van de serie een vrij grote afstand en wij hebben toen ergens een verkeerde afslag genomen. We moesten eigenlijk op de parallel-weg zijn. En die werd van de weg waar wij op reden gescheiden door water. Dus helaas, daar ging het idee om de hele serie af te krijgen. Mijn moeder kreeg het nu erg op haar heupen en wilde terug naar Gorinchem om de fiets op tijd in te leveren. Dus had ik mee te gaan, samen uit, samen thuis. Ze vroeg of ik het jammer vond dat we de serie niet af hadden gekregen. Ja, natuurlijk vind ik dat een beetje jammer, maar het is geen wereldramp, we hadden er heel veel gevonden en het belangrijkste is dat we een leuke dag hebben gehad.

Tot nu toe hadden we het fietsen allebei niet erg gevonden en waren we ook niet vermoeid. Maar ja, het is wat anders als je om de kilometer van je fiets jumpt om een cache te vinden. Op een vrij rustig tempo. Nu zette mijn moeder er flink de vaart in en dan is 8 kilometer nog best een eind. Ook de vermoeidheid begon toe te slaan. Uiteindelijk hebben we toch ruim 50 kilometer gefietst en ook nog een paar kilometer gelopen voor de Boerenburenwandeling. De fiets was ruim op tijd ingeleverd en we slenterden naar het station terug om mijn fiets in te leveren in de box. We misten net de trein, dus moesten een tijdje wachten op de volgende. Kon ik ondertussen de founds tellen. Wow, 43 founds, dat is toch een flink aantal. We wilden allebei nog wel een keertje terug.

Wat ik hier op 4 augustus 2022 nog aan toe te voegen heb:

Pas jaren later ben ik nog eens terug gegaan om de serie af te maken. Toen was ik alleen. Wel ook weer met een OV-fiets. Eigenlijk had ik bij moeten houden op hoeveel verschillende OV-fietsen ik al aan geocaching heb gedaan, haha.

En belangrijker dan het aantal founds is absoluut de gezelligheid.