Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 28 juli 2016:Mijn moeder en ik verbleven een paar dagen in een hotel in Zwolle en vandaag stond de NS-wandeling van Wezep naar Zwolle op het programma. Op de route lagen verschillende geocaches.
Het verhaal:
Ik had ontdekt dat er ook een NS-wandeling liep van Wezep naar Zwolle. Dat leek me ook wel erg leuk om te doen, omdat dat vanuit Oisterwijk veel te ver treinreizen is en we nu mooi terug konden lopen naar Zwolle. Dus ’s morgens na het ontbijt wandelden we naar het station van Zwolle. Onderweg pikten we Baarsjes op, dit was een bijna-onder-water cache in de waterpartij voor een kantorencomplex vlakbij het station. Best wel grappig gedaan, maar de cache ligt wel heel erg in het zicht.
We gingen met de sprinter maar één station verderop: naar Wezep. Dit was geen nieuw station voor ons, want in februari 2015 waren we hier al geweest, toen we per trein een midweekje op de Veluwe zijn geweest. We herkende het station dus nog. Hier begonnen we aan een wandeling, terug naar Zwolle, van zo’n 14 kilometer. Die liep meteen al het bos in langs de spoorlijn, helemaal goed, ik ben meer van wandelen door de natuur, dan van wandelen door een stad. Via het bos kwamen we uit op de heide. Hier vonden we onze eerste cache op de route: Reinwater. Die zat in een putje, bovenop een heuveltje op de heide. Er zat een mevrouw op een bankje en die keek de ogen uit haar hoofd, toen ik het putdeksel opentrok. Toen wij uitlegden wat geocaching was, leek het haar een leuke hobby. Er stond op deze locatie ook nog een Zielige Paddo, dat is een paddo waar de kap af is en waar alleen nog het verbrokkelde, betonnen onderstel van over is. Leverde wel een mooie foto op.
Wij vervolgden onze tocht over de heide en moesten die veel te vroeg naar mijn zin verlaten. Ook omdat hierna een lang stuk over het fietspad volgde, terwijl je volgens mij nog verder had kunnen lopen over de heide. Er loopt op een bepaald moment een snelweg tussen twee natuurgebieden door en die passeerden wij over een viaduct. Vlak na dit viaduct lag een carpoolcache. Best wel grappig om een carpoolcache te voet te doen. Meestal doe je die toch echt met de auto en zijn ze te voet ook niet bereikbaar. Deze dus wel.
We gingen nu weer een bosrijk gebied in, het landgoed Molecaten. We besloten de route iets te verlengen met de multi over het landgoed. Daardoor liepen we sommige padden 2x, maar dat was hier niet zo’n straf, het is een mooi bos. Er stond ook nog een heel oude en grote boom. De cache vond ik meer per toeval, hij lag in een bosje waar slootachtige sleuven in lagen. Ik sprong heel lenig over zo’n sleuf en landde bovenop de plank die bovenop de cache lag. Hoppa, found it. Anders had het nog best lang kunnen duren hier, want er lagen overal bladeren.
We beloonden ons zelf op het terras van Molecaten met een drankje en een hapje. De wandeling ging via statige bomenlanen verder naar Hattem. Onderweg kwamen we enkele fietspaddestoelen tegen, waarvan de nummering volgens mij helemaal niet klopte. Het leek wel alsof er een nieuwe paddo was neergezet, maar dat de oude niet weggehaald was.
In het historische centrum van Hattem bezochten we een paar winkels. Dat hadden we beter wat langer kunnen doen, want toen we het dorpje uitliepen begon het snoeihard te regenen. Als in: clusterregenbui. Ik had mijn regenjas bij en mijn moeder een poncho, maar dat hielp maar een beetje. Eerst stonden we onder een boom, later zijn we naar een flat gerend. Daar stonden we eerst in het portiek bij de ingang, maar van een aardige bewoner mochten we schuilen in de hal van de flat. Daar wachtten we tot de regenbui voorbij was. Ondanks de doorweektheid, besloten we toch nog een klein stukje om te lopen voor de cache in de Minibieb van Hattem. Die was wel de moeite waard, een lekkere, grote minibieb met een keurige cache, waaruit je boekenleggers mocht meenemen.
Onze wandeltocht ging nu Hattem uit, richting de rode brug – de Hanzebrug – over de rivier de IJssel. Hier waren we ’s morgens al overheen gegaan met de trein, maar dan in tegengestelde richting. Nu mocht het te voet. We twijfelden heel lang hoe en waar we de brug op moesten lopen, maar toen we er bijna onder stonden, bleek er een mooie trap voor voetgangers te zijn. De brug is bijna een kilometer lang en komt uit in het buitengebied van Zwolle, hier zie je nog de vormen van de oude vestingwerken. We vonden hier nog twee caches van een serie, maar de hele serie is niet meer gelukt. Op een bepaald moment kwamen we weer uit op inmiddels bekend gebied. We liepen niet meer via het station, maar rechtstreeks naar het centrum van Zwolle om daar een hapje te eten. We zaten eerst buiten, maar werden door een nieuwe regenbui naar binnen verdreven. Gelukkig konden we daarna wel droog terug lopen naar het hotel.
Wat ik hier op 28 juli 2022 nog aan te voegen heb:
Dit was nog in het beginstadium van mijn obsessie voor NS-wandelingen. Ondertussen heb ik ze bijna allemaal gelopen; sommige zelfs meerdere keren. En Zwolle is een erg leuke stad om een paar dagen te verblijven.
Vanaf deze week komen er data aan de beurt voor de geocachingverslagen uit het verleden die ik al eerder heb gehad. Het verhaal van 28 juli 2005 vind je hier.
Maartjes Moves 