De 100 Happy Days Challenge is een opdracht om honderd dagen lang elke dag een foto te plaatsen op je social media. Op deze website staat het allemaal uitgebreid uitgelegd.
Ik begon op 1 januari 2022 met deze challenge en heb uiteindelijk 100 foto’s gepost op mijn instagram (@maartjesmoves) , maar niet precies 100 dagen achter elkaar. In die zin heb ik het dan niet helemaal volgens de regels gehaald, maar ik vind het wel voldoende voor mijn Day Zero Project 2.0.
Al vrij in het begin had ik de pech dat mijn telefoon kapot ging en er een nieuwe moest komen. Daardoor kon ik ongeveer 1,5 dag niet op mijn social media en miste ik al een dag. Naar het einde toe vergat ik het een paar keer, dus liep mijn challenge een aantal dagen uit.
Winterdepressie
Mocht ik dit nog een keer gaan doen, dan zou ik ook niet kiezen voor het winterseizoen. In de winter heb ik vaak last van een lichte winterdepressie en vind ik het vinden van happy moments lastiger. Elke winter heb ik echt wel een paar offdays; ofwel dagen met een dik Blue Monday-gevoel (maar dan ook op andere dagen). Op zulke dagen zie ik het allemaal niet meer zitten, wegen alle problemen in mijn leven extra zwaar en verlang ik nog harder naar lente en licht (gelukkig blijft dit gevoel meestal niet langer dan een dag hangen en zie ik snel weer oplossingen).
Ook het winterse weer werkte niet echt mee aan vrolijke gevoelens; al die stormen en soms de dreiging van sneeuw (ik ben een echte sneeuwhater; heb een gruwelijke hekel aan de witte ijszooi). In de lente, zomer en herfst lijkt het mij makkelijker. Ik merkte dat ik op een bepaald moment ook in herhaling dreigde te vallen en ik kon moeilijk 100x een foto van een kopje thee, een gelezen boek, de cavia’s of decoratie in huis posten. Ik wilde wel wat variatie in die challenge hebben.
In februari kreeg ik ook nog eens corona, dus zat ik vijf dagen in quarantaine. Ik was er best wel ziek van en voelde me helemaal niet happy, dus toen heb ik even overwogen om te stoppen met die challenge. Uiteindelijk toch doorgegaan.
#happymaartjesmoves
De 100 foto’s voor de challenge blijven gewoon op mijn instagram staan. Ze hebben zelfs een eigen hashtag, te weten #happymaartjesmoves.
Wat ik zoal postte aan happy moments:
- foto’s van geocaching
- vakantiefoto’s van mijn geocachingvakantie in februari
- natuurfoto’s
- foto’s van mijn huisdieren (ook huisdieren-from-the-past)
- foto’s van lekker vegetarisch eten
- foto’s van mijn post (kaartenbingo’s en swaps)
- foto’s van boeken
- foto’s van spellen
- foto’s van draken
- foto’s van decoratie in mijn krot (eh ik bedoel huurwoning)
Spreuken
Ook postte ik een paar keer een spreuk:
There are some who can live without wild things and some who cannot – Aldo Leopold
Deze spreuk – die ik nog niet kende – las ik in het boek Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens. Ik vond het meteen al een heel mooie spreuk en zocht wat informatie op over Aldo Leopold, omdat ik nog nooit van de beste man gehoord had: Leopold (1887 – 1948) was een Amerikaanse bosbeheerder, ecoloog, natuurbeschermer en auteur. Hij was hoogleraar aan de Universiteit van Wisconsin en is bekend als de auteur van A Sand County Almanac (1949). Leopold is een invloedrijk figuur geweest in de ontwikkeling van de moderne milieu-ethiek en in de beweging voor de bescherming van wildernisgebieden. Hij was bedenker van de land ethic, een ecocentrische en holistische visie over de rol van de mens in de natuurlijke omgeving (Bron: Wikipedia).
Als ik in dezelfde tijd en omgeving als Aldo Leopold had geleefd, had ik het ongetwijfeld heel goed met hem kunnen vinden ;>)
Het bos weet altijd precies wat ik nodig heb – Loesje
Al vanaf dat ik een tiener was, ben ik gek op de uitspraken van Loesje. Op de middelbare school heb ik zelfs een paar keer een agenda van Loesje gehad en op mijn slaapkamer heeft lang een poster gehangen met 100 van haar uitspraken (helaas niet de beste). Deze uitspraak slaat ook weer helemaal op mij. Bijna altijd voel ik mij na een wandeling door de bossen weer een stuk beter. Ik word ook altijd blij als het ’s avonds weer lang genoeg licht is om nog naar het bos te kunnen. Wat dat betreft mag ik mij gelukkig prijzen dat ik in Oisterwijk woon, op fietsafstand van de beroemde Oisterwijkse bossen- en vennen.
Life isn’t about waiting for the storm to pass…It’s about learning to dance in the rain – onbekend
Deze spreuk ken al wel heel lang en is één van mijn alltime favorieten. Het is een dubbelzinnige spreuk, want natuurlijk staan storm en regen hier als metafoor voor levensproblemen. Maar ik vind het letterlijk gezien ook een mooie, omdat ik vaak zat wel naar buiten ga (verplicht om te werken of vrijwillig om te wandelen of te geocachen) als het regent.
Keep calm and omicron
Tja, ik was best een beetje kwaad dat ik als souvenir van mijn vakantie corona mee naar huis nam. En dat ik mij tot 3x toe had laten vaccineren en het toch nog kreeg. Maar ja, als snel kwam het besef dat driekwart van de Nederlandse bevolking omicron in meer of mindere mate heeft gehad, dus werd het meer zo’n gevoel van join the club. Daarvoor was ik al sinds de herfst van 2019 niet meer noemenswaardig ziek geweest, dus waarschijnlijk was ik gewoon weer eens aan de beurt.
Zou ik het nog een keer doen?
Om heel eerlijk te zijn: nee. Ik zou dan eerder gaan voor een maandelijkse lichtpuntjesrubriek op mijn blog.
Maartjes Moves 