MaandMoves: juni 2022

Net als vorig jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven.

Juni

Qua weersomstandigheden ging het op en neer van kurkdroog naar zeiknat met flinke plensbuien. Het was verder geen heel bijzondere maand.

Wandelen, geocaching en Munzee

Er werden 88 geocaches gevonden deze maand. Eentje door Anke (wel op een datumdag) en de rest door mij. Er waren nog vier data voor het Geocaching Datum Project in juni en die zijn allemaal opgelost; de laatste pas vanmorgen in alle vroegte; ik had er speciaal een labcache in Oisterwijk voor bewaard en vanwege de weersvoorspelling (het ging ’s avonds keihard regenen) besloot ik al voor mijn werk te gaan. Dat pakte best wel goed uit eigenlijk; ik had een miracle morning bij de Oisterwijkse bossen en vennen. De data voor het GDP zitten nu onder de tien! Nog maar acht data te gaan; vijf komen er dit jaar nog voorbij en drie volgend jaar. Juni is daarmee de zesde maand die helemaal opgelost is na juli, augustus, oktober, januari en mei. Voorlopig dus even pauze van het GDP, want de volgende data zijn pas in september.

De wandelingen van deze maand waren bijna allemaal gerelateerd aan geocaching. Daarvoor wandelde ik over Landgoed de Velder bij Best en langs het enige Nederlandse stuwmeer de Cranenweyer bij Kerkrade. Verder weer veel gewandeld in de Oisterwijkse bossen en vennen en over de Kampina.

Verder ving ik ook een heleboel Munzees. Bij de Cranenweyer bleek een Munzee Garden te liggen; dat is een heel groot veld van virtuele Munzees die er op de kaart meestal uitzien als een mooi patroon. Ik ving de accu van mijn telefoon en mijn extra voeding leeg en toen moest ik ermee ophouden. Daarom heb ik nu een powerbank met veel meer mAh gekocht, want als ik de Munzee-app, de geocaching-app en de labcache adventure-app afwisselend draai, is mijn accu relatief snel leeg. Ook kreeg ik het advies om mij bij een zogenaamde Munzee Clan aan te sluiten. Dit is een groep van maximaal tien Munzeejagers die samen naar een bepaald doel toe werken. Als dat doel gehaald wordt krijg je bijvoorbeeld Munzees die je zelf kan plaatsen of punten om Munzees te kopen in de Munzeeshop. Na een tijdje zoeken kon ik mij aansluiten bij een internationale clan met mensen van over de hele wereld. Ik ben de enige Nederlander en volgens mij ook de enige vrouw, maar whatever, ik ga ze hoogstwaarschijnlijk toch nooit in levende lijve ontmoeten. In ieder geval is het doel van juni gehaald, dus nu kan ik weer wat eigen Munzees plaatsen.

Spelletjes

Juni was de beste spelletjesmaand van 2022 tot nu toe. Dankzij de vele regenbuien werden er zowel ’s avonds als soms ook ’s middags spellen gespeeld. Dus speelde ik maar liefst 89 potjes van 43 verschillende spellen. Het vaakst gespeelde spel is Elixer Mixer; een kaarspelletjes waarbij je verschillende toverdrankjes moet mengen. Het kost maar een paar euro en we hebben er al veel plezier van gehad.

Op dit moment zijn Maracaibo en Everdell mijn lievelingsspellen (maar dat kan morgen weer anders zijn). Die eerste is een tactisch piratenspel met heel veel opties (waarin verschillende speltechnieken worden gecombineerd) en duurt wel een paar uur, maar hebben we toch 2x gespeeld deze maand. Everdell is een spel met bosdieren (door mij nog steeds critters genoemd, omdat ik het eerst in het Engels heb gespeeld) en iets minder moeilijk dan Maracaibo, maar wel ook heel leuk en met veel mogelijkheden. We spelen meestal met de rivieruitbreiding Pearlbrook erbij.

Kijken

Whaha, veel tv gekeken heb ik niet deze maand. Wel 1x naar de bioscoop geweest, naar Lightyear. Prima film voor een keertje, maar was wel anders dan wat ik ervan had verwacht. Vond het niet echt een kinderfilm en ik miste het Toy Story sfeertje. Robotkat Sox is wel een leuk karakter. En helaas ook geen 3-Oog Aliens in deze film. Dat was al wel voorspeld (ze zijn merchandise van Pizza Planet en niet van Lightyear, maar toch jammer). En die sombere toekomstige wereld waarin alle planten vijanden zijn…hoeft zeker ook niet van mij.

Verder

Wil ik nog steeds dolgraag een andere woning – en moet ik hier ook weg omdat het over een kleine 1,5 jaar gesloopt gaat worden – maar de sociale huurwoningen zijn dun gezaaid in Oisterwijk (ik zou ook nog wel naar Berkel-Enschot willen verhuizen, maar daar hetzelfde verhaal). Veel woningen zijn alleen voor 55-plussers of vallen in de duurste categorie of zijn alleen voor gezinnen. Er was de afgelopen maand één woning die in aanmerking kwam – iets groter dan deze woning en mét een tuintje – en helaas eindigde ik als tweede en zei de eerste ja. Dus balen voor mij, want in gedachten had ik woning en tuin al zo’n beetje ingericht.

Ook wilde ik bij een schrijfgroepje via de bibliotheek om een stok achter de deur te hebben om eindelijk dat boek eens (af) te schrijven. Maar dat schrijfgroepje bleek nogal populair en zat dus al vol. Nu sta ik op de wachtlijst voor een groepje dat hopelijk later dit jaar van start gaat.

Bezocht ik eindelijk het Ouwehands Dierenpark. Daar wilde ik al heen sinds de reuzenpanda’s er zijn en al helemaal sinds de babypanda Fan Xing is geboren. Toen kwam corona en ondertussen is Fan Xing al twee jaar en gaat hij bijna naar China (de twee volwassen panda’s zijn in bruikleen en alle jongen vervallen weer aan China). Gelukkig was hij er nu nog wel en heb ik hem zelfs kunnen bewonderen toen hij buiten aan het spelen was. Dat was een actief moment, want panda’s zijn heel luie beesten. De vaderpanda is de hele dag (ik ben 3x gaan kijken) niet van zijn plek afgekomen en de moederpanda werd alleen actief toen ze bamboe kreeg.

Geocachingverhalen uit het verleden: de eerste en enige Oostenrijkse cache

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 30 juni 2013:

Hoe ik onze eerste en vooralsnog enige cache in Oostenrijk vond.

Het verhaal:

Samen met een heleboel andere leden van Kanovereniging Oisterwijk ging ik op kanovakantie in Slovenië. De geocaching-app bestond toen nog niet en ik had volgens mij ook nog geen internet op mijn telefoon. Dus had ik lukraak een paar caches langs de Oostenrijkse snelweg ingeladen. Ik zat in de auto met drie andere leden, die niet aan geocaching deden en ik wilde ook niet te obsessief overkomen. Dus ik had eigenlijk heel veel geluk dat we precies op deze pauzeplaats gingen stoppen om te tanken. Voor de cache moest je een klein stukje lopen en iedereen had wel zin om de benen te strekken na de urenlange autorit, dus zo vond ik onze enige en eerste Oostenrijkse cache in gezelschap van drie gastzoekers. Omdat ik (of Anke) na deze vakantie nooit meer in Oostenrijk zijn geweest is dit nog steeds onze enige found in dit land.

Wat ik hier op 30 juni 2022 nog aan toe te voegen heb:

Wat dat betreft gaat geocaching nu wel veel makkelijker. Er is internet op mijn telefoon. Er zijn diverse geocaching-apps. Als ik nu een lange autorit moet maken en we stoppen ergens bij een tankstation, dan kan ik meteen op de geocaching-app zien of daar een cache ligt. Zo had ik vorig jaar nog een onverwachte found langs de snelweg in Frankrijk, toen we naar huis reden vanaf Disneyland.

In 2013 laadde ik ook nog alle geocaches per stuk in. Voor een vakantie kon ik daar uren mee bezig zijn. Eerst de omgeving verkennen met de geocaching google maps, dan alles waarvan ik dacht dat we er langs zouden komen er één voor één in zetten… Tegenwoordig maak ik een query en kan ik honderden caches tegelijkertijd in mijn gps laden. Ik had toen al wel een gps met een kaart, dat vond ik al heel wat. Alleen was dat een kaart van West-Europa en daar viel Slovenië buiten, dus was het alleen een basiskaart. Het geocachen ging erg moeizaam (en de hoofdactiviteit van die week was natuurlijk kanoën), maar ik was toch heel trots op 7 caches waarmee ik drie nieuwe landen op de kaart zette binnen een paar dagen: Slovenië, Italië en Oostenrijk dus.

De 100 Happy Days Challenge (DZP2.0. doel 95)

De 100 Happy Days Challenge is een opdracht om honderd dagen lang elke dag een foto te plaatsen op je social media. Op deze website staat het allemaal uitgebreid uitgelegd.

Ik begon op 1 januari 2022 met deze challenge en heb uiteindelijk 100 foto’s gepost op mijn instagram (@maartjesmoves) , maar niet precies 100 dagen achter elkaar. In die zin heb ik het dan niet helemaal volgens de regels gehaald, maar ik vind het wel voldoende voor mijn Day Zero Project 2.0.

Al vrij in het begin had ik de pech dat mijn telefoon kapot ging en er een nieuwe moest komen. Daardoor kon ik ongeveer 1,5 dag niet op mijn social media en miste ik al een dag. Naar het einde toe vergat ik het een paar keer, dus liep mijn challenge een aantal dagen uit.

Winterdepressie

Mocht ik dit nog een keer gaan doen, dan zou ik ook niet kiezen voor het winterseizoen. In de winter heb ik vaak last van een lichte winterdepressie en vind ik het vinden van happy moments lastiger. Elke winter heb ik echt wel een paar offdays; ofwel dagen met een dik Blue Monday-gevoel (maar dan ook op andere dagen). Op zulke dagen zie ik het allemaal niet meer zitten, wegen alle problemen in mijn leven extra zwaar en verlang ik nog harder naar lente en licht (gelukkig blijft dit gevoel meestal niet langer dan een dag hangen en zie ik snel weer oplossingen).

Ook het winterse weer werkte niet echt mee aan vrolijke gevoelens; al die stormen en soms de dreiging van sneeuw (ik ben een echte sneeuwhater; heb een gruwelijke hekel aan de witte ijszooi). In de lente, zomer en herfst lijkt het mij makkelijker. Ik merkte dat ik op een bepaald moment ook in herhaling dreigde te vallen en ik kon moeilijk 100x een foto van een kopje thee, een gelezen boek, de cavia’s of decoratie in huis posten. Ik wilde wel wat variatie in die challenge hebben.

In februari kreeg ik ook nog eens corona, dus zat ik vijf dagen in quarantaine. Ik was er best wel ziek van en voelde me helemaal niet happy, dus toen heb ik even overwogen om te stoppen met die challenge. Uiteindelijk toch doorgegaan.

#happymaartjesmoves

De 100 foto’s voor de challenge blijven gewoon op mijn instagram staan. Ze hebben zelfs een eigen hashtag, te weten #happymaartjesmoves.

Wat ik zoal postte aan happy moments:

  • foto’s van geocaching
  • vakantiefoto’s van mijn geocachingvakantie in februari
  • natuurfoto’s
  • foto’s van mijn huisdieren (ook huisdieren-from-the-past)
  • foto’s van lekker vegetarisch eten
  • foto’s van mijn post (kaartenbingo’s en swaps)
  • foto’s van boeken
  • foto’s van spellen
  • foto’s van draken
  • foto’s van decoratie in mijn krot (eh ik bedoel huurwoning)

Spreuken

Ook postte ik een paar keer een spreuk:

There are some who can live without wild things and some who cannot – Aldo Leopold

Deze spreuk – die ik nog niet kende – las ik in het boek Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens. Ik vond het meteen al een heel mooie spreuk en zocht wat informatie op over Aldo Leopold, omdat ik nog nooit van de beste man gehoord had: Leopold (1887 – 1948) was een Amerikaanse bosbeheerder, ecoloog, natuurbeschermer en auteur. Hij was hoogleraar aan de Universiteit van Wisconsin en is bekend als de auteur van A Sand County Almanac (1949). Leopold is een invloedrijk figuur geweest in de ontwikkeling van de moderne milieu-ethiek en in de beweging voor de bescherming van wildernisgebieden. Hij was bedenker van de land ethic, een ecocentrische en holistische visie over de rol van de mens in de natuurlijke omgeving (Bron: Wikipedia).

Als ik in dezelfde tijd en omgeving als Aldo Leopold had geleefd, had ik het ongetwijfeld heel goed met hem kunnen vinden ;>)

Het bos weet altijd precies wat ik nodig heb – Loesje

Al vanaf dat ik een tiener was, ben ik gek op de uitspraken van Loesje. Op de middelbare school heb ik zelfs een paar keer een agenda van Loesje gehad en op mijn slaapkamer heeft lang een poster gehangen met 100 van haar uitspraken (helaas niet de beste). Deze uitspraak slaat ook weer helemaal op mij. Bijna altijd voel ik mij na een wandeling door de bossen weer een stuk beter. Ik word ook altijd blij als het ’s avonds weer lang genoeg licht is om nog naar het bos te kunnen. Wat dat betreft mag ik mij gelukkig prijzen dat ik in Oisterwijk woon, op fietsafstand van de beroemde Oisterwijkse bossen- en vennen.

Life isn’t about waiting for the storm to pass…It’s about learning to dance in the rain – onbekend

Deze spreuk ken al wel heel lang en is één van mijn alltime favorieten. Het is een dubbelzinnige spreuk, want natuurlijk staan storm en regen hier als metafoor voor levensproblemen. Maar ik vind het letterlijk gezien ook een mooie, omdat ik vaak zat wel naar buiten ga (verplicht om te werken of vrijwillig om te wandelen of te geocachen) als het regent.

Keep calm and omicron

Tja, ik was best een beetje kwaad dat ik als souvenir van mijn vakantie corona mee naar huis nam. En dat ik mij tot 3x toe had laten vaccineren en het toch nog kreeg. Maar ja, als snel kwam het besef dat driekwart van de Nederlandse bevolking omicron in meer of mindere mate heeft gehad, dus werd het meer zo’n gevoel van join the club. Daarvoor was ik al sinds de herfst van 2019 niet meer noemenswaardig ziek geweest, dus waarschijnlijk was ik gewoon weer eens aan de beurt.

Zou ik het nog een keer doen?

Om heel eerlijk te zijn: nee. Ik zou dan eerder gaan voor een maandelijkse lichtpuntjesrubriek op mijn blog.

Geocachingverhalen uit het verleden: tijgermuggen en heiligen rondom Scherp-Zichem

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 23 juni 2008:

Anke en ik gingen weer eens op slagdag bij de zuiderburen.

Het verhaal:

Mijn droom is nog steeds om ooit als Nederlander Kilocacher (dus 1000 Belgische geocachingfounds) in België te worden. Daarom gingen Anke en ik weer een keer een dagje cachen over de grens.

Mijn keuze was gevallen op Rondje Scherp-Zichem, een relatief nieuwe serie in België die bestaat uit regulars en korte (off-set) multi’s. We hadden het complete Rondje S-Z bij, de serie Brabantia Flandrensis en nog wat oppikkers die daar ook lagen. Het doel was om de 800ste found te scoren die dag, maar eigenlijk hoopten we het rondje compleet af te kunnen ronden en dus heel veel geocaches te vinden. Het verliep allemaal een beetje anders. De caches bleken flinke afwijkingen te hebben. Maar wij hadden de spoilerfoto’s niet mee uitgeprint, die we toch echt nodig hadden (en toen hadden we nog geen telefoons met internet). Daarnaast was T.T. kapot, dus die kon ook al niet mee, we moesten dus op de kaart en de GPS rijden. Ook zonder T.T. stonden we binnen het uur in Zichem. Daar vonden we de eerste cache snel, maar die was al met een afwijking. We gingen verder met de eerste twee BF’s, die we ook relatief snel vonden, na stukjes wandelen.

Hierna ging het fout, er kwamen een hoop not-founds insluipen. Af en toe zagen we het niet meer zo zitten en het dagdoel werd steeds verder naar beneden geschroeft. Het dieptepunt van de dag was de Voortberg. Deze berg ligt zomaar ineens midden in het landschap en is begroeit met een bos. Wij kwamen natuurlijk van de verkeerde kant af en moesten helemaal om de berg heenlopen, voor we er op konden klimmen. Het was ondertussen behoorlijk warm geworden, dus wij zweetten ons te pletter en werden lek gestoken door de grote hoeveelheid muggen die de berg als thuisbasis hadden uitgekozen. Omdat de meeste muggen groot en gestreept waren, doopte ik ze om tot tijgermuggen. Nadat we 3x de berg op en neer waren geklommen, hadden we wel de Dwarf-Doc (van een serie rond de 7 Dwergen van Sneeuwwitje) en de BF-Voortberg gevonden, maar niet de Rondje S-Z Voortberg-cache. Die lag volgens onze berekening aan de andere kant van het spoor, maar daar konden we niet komen vanaf de berg.

Lichtjes gefrustreerd gingen we verder met andere caches. We vonden toch nog wel het een en ander, vooral veel bij kapelletjes, waar ze er in België heel veel van hebben.

Het volgende dieptepunt beleefden we op een andere berg, de Wijngaartberg. Nadat we eindelijk hadden gevonden hoe we over een volgens ons prive-terrein via een hekje op de berg konden komen, konden we de cache niet vinden. We weten nu alles over Leo Leander Bekaert (een staalfabrikant), maar waar die cache nu zat??? Echt geen idee. Voor deze frusti moeten we dus nog eens terug.

Tegen etenstijd kwamen we terecht in het bedevaart-oord Scherpenheuvel. Hier hadden wij even niet op gerekend. Bussen vol heilige oudere mensen werden afgeleverd bij de abdij van Scherpenheuvel. Op straat stonden kraampjes vol met heiligenbeelden.

Wij moesten voor 1 cache ook vragen beantwoorden bij de abdij. Zelfs voor de raampjes van het toiletgebouw stonden heiligenbeelden. Wie waren eigenlijk op zoek naar een frietkot, want we hadden honger. In Scherpenheuvel bleek geen friet te verkrijgen. Pas een paar caches later vonden wel wel een frietkot. Hier kregen we geen grote friet, maar een gigantische friet. Toen we die op hadden, vormde dat genoeg brandstof voor de rest van de caches.

We cachten door tot het bijna donker was, maar toen hadden we lang niet alle caches van het programma gevonden. Dat was een beetje jammer. Goed, ondanks dat deze dag niet helemaal naar wens verliep hadden we toch behoorlijk wat caches gevonden, namelijk 22.

Wij moeten dus nog een keertje terug om de series af te gaan maken. Dat zal waarschijnlijk pas volgend jaar worden.

Wat ik hier op 23 juni 2022 nog aan toe te voegen heb:

Tja, dit soort dagen zou ik nu niet meer doen. Zoveel met de auto rondrijden. Liever een lekkere wandeling met een paar geocaches. Die Voortberg kan ik mij nog goed herinneren en ook de tijgermuggen. En dat heilige Scherpenheuvel ook. Volgens mij zijn we idd nog een keer terug geweest, maar dat weet ik niet helemaal zeker.

Boekentip #5: Sarah Jio

De boekentip voor deze maand zijn de boeken van Sarah Jio. Dit zijn allemaal stand-alones; de meesten hebben een lengte van tussen de 300 en de 400 pagina’s, dus vrij gemiddeld. Bijna alle boeken hebben een dubbele verhaallijn; waarvan er eentje in het verleden en eentje in het heden speelt. Het zijn dus (historische) romans met – ondanks de soms heftige onderwerpen – vaak wel een vleugje feelgood erin.

Sarah Jio

Sarah Jio (1978) is een Amerikaanse auteur. Ze woont in Seattle met haar (stief)gezin. Ze is ook journalist en heeft o.a. geschreven voor Glamour, O, The Oprah Magazine en SELF. Ondertussen heeft ze tien boeken op haar naam, waarvan er verschillende in de bestsellerlijst van de New York Times hebben gestaan. Tot nu toe zijn zeven van deze boeken in een Nederlandse vertaling verschenen:

  • Bloemen voor mijn dochter All the flowers in Paris
  • Bloesem in de sneeuw Blackberry winter (ook uitgegeven als Bloesem in de nacht)
  • De geheimzinnige tuinThe last camellia
  • Die avond aan het meerMorning glory
  • Eiland in bloeiThe violets of March
  • Met liefs uit LondenWith love from London
  • Om nooit te vergeten Always

Vooralsnog niet vertaald zijn:

  • The look of love
  • Goodnight June
  • The bungalow

De titels vind ik niet allemaal geweldig vertaald; de Amerikaanse titels zijn in mijn beleving vaak mooier. Wel heb ik alle zeven vertaalde boeken gelezen. Van de bibliotheek, uit de MiniBieb van mijn ouders en ook nog eentje geleend. Bloesem in de sneeuw was ooit het eerste boek dat ik van haar las en de nieuwste – Met liefs uit Londen – als laatste.

De mooiste vond ik toch Bloemen voor mijn dochter, hoewel dat een vrij heftig oorlogsverhaal is en de personages heel veel ellende over zich heen krijgen.

In Met liefs uit Londen vind ik de look and feel heel fijn, want dat gaat deels over een boekenwinkel. Dit is wel het boek dat de meeste feelgood in zich heeft van allemaal (gevolgd door Eiland in bloei)

Om nooit te vergeten gaat over een vrouw die haar ex-vriend terug vindt als een dakloze zwerver. Jio schreef dit boek om een stem te geven aan de vele naamloze zwervers in Amerika. Een interessant gegeven, maar ik vond wel dat de vrouw heel erg ver ging om haar ex te “redden”. Het is een vrij maatschappijkritisch boek.

In Bloesem in de sneeuw draait het om de verdwijning van een driejarig jongetje, maar ik vond het in de eerste plaats vrij moeilijk te bevatten dat de moeder hem hele nachten alleen in huis achterlaat om te gaan werken. Dit boek had ook wel veel drama.

Die avond aan het meer gaat ook over een verdwijning en heeft net als Bloesem in de sneeuw een licht thrillerachtig tintje.

De geheimzinnige tuin vond ik het minste boek; het geven van de zeldzame plant was wel leuk, maar dat mensen er elkaar om gingen vermoorden vond ik nogal wat.

Eiland in bloei gaat meer over een vrouw in een soort van midlife-crisis, die daarom een tijdje bij een oude tante intrekt ergens op een eiland. Dit boek is waarschijnlijk wel het meest herkenbare voor veel vrouwen.

Conclusie

Bloemen voor mijn dochter voor de liefhebbers van een tragische oorlogsgeschiedenis

Liefs uit Londen en Eiland in bloei voor de feelgoodlezers.

Om nooit te vergeten zit een beetje tussen feelgood en maatschappijkritisch in.

En de overige drie boeken hebben meer een zoektocht in zich en een licht thrillerachtige verhaallijn.

De mensen die – net als ik – aan ernstige bibliobibuli lijden lezen ze natuurlijk gewoon allemaal.

Ik hoor graag wat jouw favoriete Sarah Jio is.

Geocachingverhalen uit het verleden: Woudrichem en het raadsel van de hagabor

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 16 juni 2013:

Mijn moeder en ik gingen geocachen rondom het pittoreske plaatsje Woudrichem. Verder aten we hagabor, een geheimzinnig goedje dat uitsluitend in dit plaatsje verkrijgbaar is…

Het verhaal:

Er werd lekker lenteweer voorspeld (zo rond de 20 graden) en mijn moeder wilde ook wel weer eens op geocachingjacht. We gingen al voor de middag op pad om het rondje De Wijde Alm te lopen een natuurgebiedje vlakbij Woudrichem. Hemelsbreed is dit maar 25 kilometer van Oisterwijk af, maar vanwege water in de weg is het met de auto wat langer.

Goed, op het kleine parkeerplaatsje troffen we al een cachemobiel aan (te herkennen aan de travelbugsticker), maar we hebben de bijbehorende geocachers niet gezien. De Wijde Alm is een beek en er liep een fiets/wandelpad langs met 9 caches + een bonus. De caches waren allemaal schoon en droog en zaten grappig, maar niet te moeilijk verstopt. We wandelden op ons gemakje langs de caches en maakte nog een omweggetje naar de eerste cache van de dorpentocht Woudrichem.

Ook leuk op deze route waren de stoelen. Er was een hele grote stoel, die mij direct aan Lord of the Rings deed denken, het leek wel een soort troon voor Saruman, met een rugleuning van heksenbezems. Verder op de route stond nog een setje aparte stoelen, het waren ouderwetse stoelen, gegoten in ijzer. Hier mocht je ook opzitten, dus natuurlijk deed ik dat.

De bonus van De Wijde Alm bleek vlakbij de auto te liggen en werd bewaakt door een uil van hout.

Daarna gingen wij met de auto verder langs de caches van dorpentocht Woudrichem. Die waren allemaal niet zo moeilijk verstopt, dus we hadden de ene na de andere found. Bij de meest bleef ik in de auto zitten om het volgende waypoint in te voeren in de navigatie, terwijl mijn moeder ging loggen. We kwamen zo steeds dichterbij Woudrichem en ook steeds dichter bij de #4500ste cache van de Heideroosjes. Ik vond het kunstwerk van de aanlegsteiger op de dijk bij De Nol bijzonder. Omdat het tegelijkertijd kunstwerk, monument en picknick-locatie was. In de letterlijke en figuurlijke zin een aanlegsteiger dus.

Bij de holle Canadees (ik dacht eerst dat het om de kano ging, maar het was een boom) had ik dan onze #4500ste found. Halverwege een duizendtal, dus stiekem toch een bijzondere milestone.

In Woudrichem parkeerden we de auto op een gratis parkeerplaats op de vestingwal om de stadscache van Woudrichem te kunnen lopen. Op de wal zelf stonden kanonnen, dus ik kreeg meteen visioenen van een leger van auto’s onder aanvoering van Majoor Mazda die Woudrichem beschermden tegen ongewenste vrachtwagens. Ik heb iets te veel fantasie, ik weet het.

Woudrichem is een mooi en oud vestingstadje, ik ben er al wel eerder geweest, een keer met een schoolreisje en twee jaar geleden toen we de boot naar Slot Loevenstein hadden gemist

We hebben de multi op ons gemak gedaan en lekker genoten van alle oude gebouwen, bruggen, het water en de vele spreuken op de muren. En we hebben de cache natuurlijk wel gevonden.

Vlakbij de parkeerplaats was een leuk restaurant in een heel oud gebouw, waar we wat gedronken hebben en wat stokbroodjes hebben gegeten met hagabor. We hadden geen idee wat dat was. Het meisje van de bediening legde op een toon alsof we dat beslist hadden moeten weten uit dat het huisgemaakte kruidenboter was.

We zochten Majoor Mazda weer op voor de laatste dorpen-caches en reden ook nog over het hobbelige pad naar het Uitwijksche Veld.

Uiteindelijk hebben we 25 caches gevonden vandaag. Een mooi aantal, een gezellige dag, waarbij we een vakantiegevoel hadden, terwijl we allebei de dag erna weer moesten werken. Ook alles gevonden wat we hebben geprobeerd.

Wat ik hier op 16 juni 2022 nog aan toe te voegen heb:

Woudrichem ja, prima cachedag. Leuk plaatsje. Als mijn moeder en ik op een terras zitten en de menukaart bestuderen hebben we het nog wel eens over de hagabor en dan barstten we in lachen uit.

Gelezen boeken in maart, april en mei

Ik loop een paar maanden achter met mijn korte recensies over gelezen boeken. Eigenlijk wil ik die recensies meteen schrijven na het lezen van een boek, maar dat is hier dus niet helemaal gelukt. Vandaar dat de recensies naar het einde toe steeds korter zullen worden.

Een koffer vol raadsels – Carrie Turansky
Een oceaan van hoop – Carrie Turansky

Er viel een trein uit in de dienstregeling en ik besloot de wachttijd tot de volgende trein door te brengen in de LocHal; de prijswinnende hoofdvestiging van Bibliotheek Midden-Brabant, die pal naast station Tilburg staat. In de kast met nieuwe boeken vond ik deel 2 van deze serie en ik besloot dan meteen op zoek te gaan naar deel 1 van de serie, op een andere verdieping. Na een soort van roadtrip door de bibliotheek vond ik het boek en haalde ik ook nog mijn trein.

De boeken gaan over de vier kinderen van de familie McAllister en spelen rond het jaar 1909. De vader is overleden, de oudste zus werkt op een landgoed als kamenierster en de moeder heeft de grootste moeite om rond te komen met de drie jongste kinderen. Dan wordt ze ook nog eens ernstig ziek en worden de drie jongste kinderen uit huis geplaatst. Ze komen terecht in het Home Children programma; zo’n zeventig jaar lang werden groepen Engelse weeskinderen naar Canada gemigreerd. Sommige kinderen (vaak de jongsten) werden geadopteerd en in Canadese families opgenomen, maar de oudere kinderen hadden over het algemeen minder geluk. Zij werden als contractarbeiders (vaak voor werk op de boerderij of als huishoudster) verkocht aan families en moesten daar tot hun volwassenheid blijven. Home Children hadden een slechte naam.

Grace van 7 jaar wordt geadopeerd door rijke mensen, maar verliest al het contact met haar biologische familie die ze tien jaar lang niet zal zien. De 14-jarige tweeling Garth en Katie worden van elkaar gescheiden. Garth komt terecht als arbeider op een boerderij waar meerdere Home Children in dienst zijn en moet zijn contract uitdienen. Katie is het slechtste af; na een mislukte plaatsing komt ze terecht op een afgelegen en vervallen boerderij bij een ongelukkig gezin. De oudere, al volwassen, zus Laura reist haar broertje en zusjes achterna na Canada. Lukt het haar om hen terug te krijgen?

Het Home Children programma heeft dus echt bestaan; ik had er nog nooit van gehoord, wel van vergelijkbare programma’s in andere boeken. Natuurlijk is de situatie in deze boeken nogal opgeklopt om er ook nog een feelgoodroman van te kunnen maken. Er is liefde, het komt allemaal goed (al dan niet dankzij het geloof) en er is steeds financiële hulp. Verder komt het christelijke geloof nogal vaak terug in de boeken, de schrijfster is blijkbaar erg gelovig en heeft dat geloof opgedrongen aan zo’n beetje alle hoofdpersonages. Als atheïst vond ik dit irritant. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat als je zoveel ellende hebt meegemaakt als bijvoorbeeld Katie, dat je dan nog steeds een rotsvast geloof hebt. Als je over de gelovige stukjes heen kijkt zijn dit verder wel prettig leesbare historische feelgoodromans.


Tussen de regels door – Rachel Hauck

Ook dit boek vond ik tijdens de wachttijd in de LocHal. Boeken met een bibliotheek op de omslag die over een leesclub gaan, trekken nou eenmaal mijn aandacht. Tot aan ongeveer pagina 300 vond ik het een prima boek. Vijf mensen krijgen een uitnodiging voor een bijeenkomst in een historische bibliotheek. Ze sluiten vriendschap, besluiten elke week samen te blijven komen en samen te eten en uiteindelijk wordt er natuurlijk ook veel gepraat. Er is een oudere man bij die al heel lang weduwnaar is en een romantisch liefdesverhaal wil schrijven. Dan is er de rijke directrice van een cosmeticabedrijf, bekend uit de roddelbladen. Chuck is een taxichauffeur die gescheiden is en zijn kinderen niet meer mag zien. Hoogleraar Jett en personal assistent Lexa kennen elkaar al; ze zijn getrouwd geweest, maar gescheiden. Langzaam kom je alle levensverhalen van de personages te weten. Helaas komt er zo rond driekwart van het boek ineens een (voor mij als atheïst dan) totaal onverwachte goddelijke interventie en ineens gaat het allemaal alleen nog maar over dat door het geloof alles goed komt. Terwijl het woord “kerk” volgens mij niet eens genoemd wordt in de eerste 300 pagina’s, er is alleen 1x een regeltje dat iemand voor een ander zal bidden. Verder geen enkele aanwijzing naar deze plotselinge zeer gelovige draai. Aan het einde van het boek is iedereen dan ook braaf getrouwd en gaan ze ineens allemaal naar de kerk. Beetje jammer dat een boek dat best goed begon ineens zo’n rare draai krijgt en een wel heel overdreven rooskleurig en goddelijke einde. Dat Jett en Lexa weer bij elkaar komen was te verwachten, maar de rest ging ineens wel in een – licht ongeloofwaardige – stroomversnelling.

Waar ik bij de boeken van Carrie Turansky er nog overheen kon lezen (en de historische verhaallijn mij wel boeide), vond ik het bij Rachel Hauck er echt te dik bovenop liggen (opdringerig) en het verhaal – dat ik aanvankelijk dus best goed vond – echt verpesten. Haar andere boeken laat ik dan ook in de bibliotheek liggen.


Zes maanden zonder – Charlotte de Monchy

Vorig jaar las ik al een ander boek van Charlotte de Monchy – Tegen beter weten in. Dat boek vond ik in de MiniBieb van mijn ouders en het was een snel weglezend feelgoodboek. Ook dit boek stond in de MiniBieb en was opnieuw een leuk feelgood tussendoortje. Natuurlijk was ook nu het verhaal voorspelbaar. Robin sluit met haar zus Roos de deal dat ze zes maanden geen seks zal hebben en geen alcohol zal drinken. Vervolgens vertrekt ze als “au-pair” naar het buitenland en natuurlijk wordt ze daar verliefd. Maar het leuke aan dit boek is dat het deels in Nederland speelt, dus herkenbaar is. En het leest lekker snel weg. Dus mocht er nog een De Monchy langskomen in de MiniBieb, dan zal ik die zeker ook gaan lezen.


De som van jou en mij – Cecelia Ahern

Ook dit is een feelgoodboek, maar het heeft een beetje een vreemde schrijfstijl; ik moest er even inkomen. Hoofdpersoon Allegra is ook een beetje een vreemde vogel. Hoewel het nergens in het boek expliciet benoemd wordt, denk ik dat ze een vorm van autisme heeft. De rode draad in dit boek is dat iemand tegen Allegra zegt dat zij als persoon de som is van de vijf belangrijkste personen in haar leven. Allegra neemt dit heel letterlijk en probeert de rest van het boek te achterhalen wie haar Vijf Personen zijn. Deze zoektocht komt soms een beetje lachwekkend over op mij als lezer, terwijl bepaalde situaties juist plaatsvervangende schaamte of medelijden bij mij op wekte. Het gegeven van die Vijf Personen vind ik trouwens wel interessant. Want ik heb het vermoeden dat iedereen zich tijdens het lezen af gaat vragen wie hun Vijf Personen zijn. Ik deed dat in ieder geval wel en ben er nog niet helemaal uit, omdat close family zoals je ouders of broers en zussen eigenlijk niet mee mogen tellen.


Allemaal willen we de hemel – Els Beerten

Dit boek las ik vanwege mijn Day Zero Project 2.0. doel om de resterende titels van De Grote Vriendelijke 100 te lezen. Ik reserveerde het boek bij de bibliotheek, maar het bleek met ruim 500 pagina’s best een dikke pil te zijn, dus hij bleef even liggen, ook omdat ik even geen zin had in weer een boek over de oorlog. Begin mei gaat het natuurlijk veel over de oorlog, dus toen begon ik in dit boek en las ik het binnen een paar dagen uit. Het boek speelt zich af tijdens en na de tweede wereldoorlog in een niet nader bij naam genoemd Belgisch dorp. We zien het verhaal door de ogen van vier hoofdpersonages. Jef is de oudste zoon van het gezin, zijn zus Renée is iets jonger en dan is er nog nakomertje Remy. Ward is de beste vriend van Jef en is verliefd op Renée. Muziek speelt een vrij grote rol in het boek; ze bespelen allemaal een instrument en zijn lid van de plaatselijke harmonie.

Het verhaal wordt niet chronologisch verteld; er wordt juist heel veel op en neer gesprongen in de tijd. Dat wordt niet altijd duidelijk aangegeven. Verder duurt het soms een paar alinea’s voor je door hebt met welk oogpunt je te maken hebt. Het is een boek waar je wel je hoofd goed bij moet houden, ondanks dat het langzaam is opgebouwd en toewerkt naar de grote climax.

Centrale vraag in het boek is wanneer iemand een held is (en daarmee recht heeft op een plaats in de hemel). De personages zijn ook nog vrij gelovig, wat waarschijnlijk gebruikelijk was in die tijd, maar het is niet opdringerig ofzo. De kinderen zitten bijvoorbeeld nog op een school waar ze les krijgen van paters en nonnen. Uiteindelijk spelen enkele geestelijken wel een grote rol in het verspreiden van de propaganda waardoor Ward zich aanmeld als soldaat aan het oostfront (Rusland). En (de vermoedelijk homoseksuele) Jef eindigt zijn leven als missiepater in Afrika.

Dan is er nog de wie-heeft-het-gedaan verhaallijn over de moord (tijdens de oorlog) op verzetsstrijder en harmonielid Theo; oom van Ward en goede vriend van de vader van de andere drie. Ward lijkt de ideale hoofdverdachte. Deze ene moord wordt hem dan ook veel harder aangerekend dan alle ” naamloze vijanden” die hij heeft gedood aan het front. Maar gedurende het verhaal ga je er als lezer steeds harder aan twijfelen of Ward het wel heeft gedaan. En als hij het niet op zijn geweten heeft; wie dan wel?

Het boek stelt dus best veel psychologische levensvragen. Wat is goed en wat is slecht? Ben je trouw aan je land of aan je familie? Verdiend iemand die heel slechte dingen heeft gedaan een tweede kans? Goed boek. En erg jammer dat het een Belgisch boek is en daardoor hoogstwaarschijnlijk niet op de literatuurlijst staat.

De postbezorgster van Parijs – Meg Waite Clayton

En weer een boek over de oorlog dat zich afspeelt in Frankrijk. De titel vind ik niet zo goed gekozen, omdat brieven bezorgen niet echt de hoofdactiviteit is van het hoofdpersonage Nanée Gold. Daarnaast speelt het boek zich slechts voor een klein gedeelte af in Parijs. De rijke Amerikaanse erfgename Nanée Gold is gebaseerd op een echt bestaand persoon, die bij het Franse verzet heeft gezeten. De gebeurtenissen in het boek zijn dan ook deels op waarheid gebaseerd, maar het hele verhaal van Eduard Moss is fictie. Moss is een verzonnen personage. Het kamp waar hij als kunstenaar gevangen is gezet, heeft wel echt bestaan. Het boek is dus een mix van waargebeurd en geromantiseerde fictie. Ik heb ondertussen best veel boeken gelezen over Frankrijk tijdens de tweede wereldoorlog, dus bepaalde zaken waren herkenbaar. Hoewel Gold haar geld o.a. gebruikt om mensen te helpen, vind ik het lastig dat er echt mensen bestaan die zo ontzettend rijk zijn dat ze letterlijk kunnen smijten met hun geld. Afgezien daarvan is het een prima weglezende historische oorlogsroman.


Herfstrood – Jackie van Laren

Tussen al die oorlogsboeken had ik even behoefte aan een wat luchtiger feelgoodboek. Eerder las ik van deze serie al Lentegroen en Zomerloof en mijn mening over de serie is door dit boek niet veranderd. De gebeurtenissen kabbelen voort. Freek en Silvie draaien opnieuw als twee verliefde tieners om elkaar heen, terwijl je allang weet dat ze toch weer bij elkaar zullen komen. De gebeurtenissen vallen in herhaling, want het boek een tikje langdradig maakt. Omdat de criminele organisatie die in Freeks landhuis woonden inmiddels opgepakt zijn, is die spanning ook verdwenen (ok, er zit nog een klein stukje spanning in vanwege het geld). Toch zal ik het laatste boek ook nog wel eens een keertje lenen bij de bibliotheek, als ik weer eens aan een feelgoodtussendoortje toe ben.


Lily’s belofte – Lily Ebert & Dov Forman

Lily’s belofte is het waargebeurde levensverhaal van de Joodse Lily Ebert. Het is dan ook geen roman, maar meer een vertelling over haar leven. Opgegroeid in Hongarije als oudste in een gezin van zes kinderen. Vader sterft nog voor de rest van zijn gezin in een ghetto wordt opgesloten. Oudste zoon Imi wordt hier weggehaald om als dwangarbeider te werken. Moeder en de overige vijf kinderen worden op transport gezet in de zomer van 1944. De moeder en de twee jongste kinderen worden direct na aankomst vermoord. Lily en haar twee zusjes zijn tieners en worden geselecteerd om te werken. Het lukt hen om samen te blijven en ondanks vele ontberingen (verhongering, mishandeling, dodenmars naar een ander kamp) overleven ze alledrie de oorlog. Ze hebben dan geen huis meer om naar terug te keren en komen na vele omzwervingen terecht in Israel; het beloofde land. De familie van Lily is praktiserend gelovig en dit blijft de rest van haar leven zo. Ze trouwen en krijgen kinderen. Op een bepaald moment wordt Lily’s man ziek en gaan ze voor behandeling naar Engeland. Het klimaat daar is beter voor zijn gezondheid, dus blijven ze daar wonen. Lily praat bijna nooit over haar oorlogservaringen. Als haar man uiteindelijk overlijdt is Lily rond de 60 jaar oud. En pas dan gaat ze praten. Ondertussen is ze dik in de negentig en al die jaren heeft ze gastlessen gegeven op scholen en werkt ze voor verschillende organisaties. Aangespoord door haar haar achterkleinzoon Dov Forman besluit ze uiteindelijk een boek te schrijven om haar verhaal voor altijd vast te leggen. Deze Dov weet ook via twitter de familie van een soldaat op te sporen die haar aan het einde van de oorlog heeft geholpen. Lily’s verhaal is indrukwekkend; de omstandigheden waarin ze weet te overleven in de kampen zijn meer dan schrijnend. Natuurlijk heb ik er eerder over gelezen in oorlogsromans, maar dit is een ooggetuigeverslag van iemand die het echt heeft meegemaakt. Lily is een krachtige vrouw en ik hoop dat ze nog een tijdje leeft om te kunnen zien wat voor impact haar boek op de wereld maakt.


De roos van Napoleon – Jacobine van den Hoek

Een historische roman die gebaseerd is op het leven van Josephine, de eerste vrouw van Napoleon. Hoewel het boek een goed beeld geeft van die tijdsperiode, vind ik Josephine niet echt een sympathiek karakter. Zij en haar vriendinnen stammen uit adellijke families en zijn vooral bezig om in de gunst te komen bij mannen die hun kunnen onderhouden, al dan niet als minnares. Josephine is getrouwd en heeft twee kinderen, maar ze leeft al jarenlang gescheiden van haar man. Dan is er nog de dreiging van de Franse Revolutie; Josephine stamt uit een adellijke familie, net als haar eerste echtgenoot. Ze zijn koningsgezind en dan had je grote kans om je hoofd te verliezen. In het boek zit ze dan ook een tijd in de gevangenis, maar ze blijft in leven. Het boek focust zich vooral op Josephine, maar af en toe krijg je een blik op het leven van Napoleon. Pas aan het einde van het boek krijgen ze een relatie. De suggestie die in dit boek gewekt wordt, is dat het vooral Napoleon was die (de zes jaar oudere) Josephine wilde hebben. Zij vond hem in de eerste instantie niet zo aantrekkelijk.


Jij kan me helpen – Kristin Harmel

Weer een oorlogsroman die zich afspeelt in Frankrijk. Ruby is een Amerikaanse, maar ze is getrouwd met een Franse man. Het is geen heel gelukkig huwelijk. Hij houdt voor haar verborgen dat hij voor het verzet werkt en helpt met een lijn die neergestorte piloten het land uit helpt. Tijdens een missie wordt hij doodgeschoten en Ruby zet zijn werk voor de lijn dan voort. Ondertussen heeft ze vriendschap gesloten met haar Joodse buurmeisje Charlotte. Als haar ouders op transport worden gesteld, lukt het Ruby om het tinermeisje te redden. Dan is er ook nog de knappe piloot Thomas, voor wie Ruby gevoelens krijgt. Spoiler: Ruby wordt uiteindelijk verraden en komt zwanger en wel terecht in een werkkamp. Op dit punt wordt het verhaal helaas ongeloofwaardig. Het lijkt mij sterk dat ze de zwangerschap verborgen heeft weten te houden, dat ze hoogzwanger weet te ontsnappen uit het kamp en vervolgens na alle ontberingen een gezond kind op de wereld zet. Ik begrijp wel dat de schrijfster een nakomeling wilde om het leven voort te zetten, maar dit is zo goed als onmogelijk. Ondanks deze ongeloofwaardigheden wel weer een mooie oorlogsroman van Kristin Harmel.


Vrijheid – Imogen Kealey

En jawel: nog een oorlogsroman (hoewel het ook op sommige thrillerlijsten staat) die zich afspeelt in Frankrijk. Dit boek is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de verzetsheldin Nancy Wake. Ze is getrouwd met een Franse man. Als hij wordt opgepakt weet zij te ontkomen naar Engeland. In Engeland wordt ze getraind als spion (SOE) en in Frankrijk gedropt om daar verzetsgroepen te leiden. Haar codenaam is “Witte Muis”. Als vrouw heeft ze moeite om haar plek te veroveren tussen de (hoofdzakelijk) mannen. Maar ze staat haar mannetje. Zo fietst ze o.a. een hele nacht vele kilometers rond om een nieuwe radio te bemachtigen. Het boek is geschreven als een spannende James Bond. Actie na actie, met wat minder aandacht voor de emoties. Imogen Kealey is dan ook een duo dat uit een filmproducent en een schrijfster van historische fictie bestaat. Volgens de tekst op de achterkant volgt er ook nog een verfilming. Dus daardoor leest het boek als filmscript. Natuurlijk wordt er door de Duitsers jacht gemaakt op Wake. Al haar vijanden zijn samengevat in kolonel Böhm. Gedurende het boek zijn er verschillende confrontaties tussen de twee. Een spannende pageturner; idd wel meer een thriller dan een roman. Naar de film ben ik ook nog wel benieuwd.


Aan het einde van de wereld – Kristin Hannah

In de jaren ’70 moet de tiener Leni met haar ouders meeverhuizen naar Alaska. Haar vader, een Vietnamveteraan, heeft hier een huis geërfd. Bij aankomst blijkt het “huis” niet meer te zijn dan een blokhut in de wildernis op een paar kilometer afstand van een kleine nederzetting. Alle bewoners manen het gezin aan om zich goed voor te bereiden op de winter; de extreme kou, de wilde dieren, de eenzaamheid, de duisternis en een gebrek aan voedsel. Het explosieve huwelijk tussen haar ouders en de psychologische gesteldheid van haar vader blijken nog erger te zijn dan al die winterse ongemakken. Leni en haar moeder weten zich aardig aan te passen aan de omstandigheden. De vader blijft een probleemfactor. Leni sluit vriendschap met de enige leeftijdsgenoot uit het dorpje: een jongen. De onderhuidse spanningen zijn groot in dit op sommige punten thriller-achtige boek. Leni stelt uiteindelijk dat je “wild” moet worden om in Alaska te overleven en daar heeft ze gelijk in.

Ik denk dat ik het zelf niet zou kunnen om zo te leven. Prachtige natuur, maar zo afgelegen en zo primitief.


Gertrudes besluit – Lena Johannson

Deze roman is gebaseerd op het leven van de oprichters van het merk Nivea. Helaas vind ik het niet het beste boek in deze categorie. Het lijkt wat afstandelijk geschreven en ik krijg niet echt feeling met de personages. Het leest daardoor minder prettig weg dan andere boeken in dit genre. Ik weet nog niet of ik de rest van de serie nog ga lezen.


Vertel het de bijen (deel 1) – Diana Gabaldon

Tja, het langverwachte negende deel in de Reiziger-cyclus van Diana Gabaldon. Het is niet dat ik er keihard om stond te springen ofzo, maar ik wilde nog wel weten hoe het verder ging met Claire, Jamie en de andere bewoners van hun nederzetting. Als lezer kan ik deze historische fictie best waarderen, ondanks dat Gabaldon het verhaal soms onnodig lang oprekt met nutteloze beschrijvingen. Helaas gebeurt er niet zo heel veel bijzonders in dit boek. Het leven kabbelt voort, er wordt veel terug gekeken op het verleden. Claire en Jamie beginnen (zeker voor die tijd) natuurlijk ook wel op leeftijd te raken; ze zijn al zo vaak zwaargewond geweest dat ze zowat onsterfelijk moeten zijn. Jamie bouwt een nieuw huis (het vorige is afgebrand), dochter Brianna en haar gezin zijn teruggekeerd naar deze tijd (het raadsel van de reizigers wordt nog steeds niet opgelost), er gaan mensen dood en er worden baby’s geboren. Er is een oorlog op komst, maar die bereikt in dit eerste deel de nederzetting nog niet. Aan het einde gaan enkele personages op reis, dus die reizen zullen nog wel verder gaan in deel 2. Dat ga ik ook nog lezen, het is al gereserveerd bij de bibliotheek.


De gebroeders Leeuwenhart – Astrid Lindgren

Weer eentje voor de Grote Vriendelijke 100 lijst. Eerlijk gezegd had ik de nodige moeite met dit boek. Doodgaan wordt verheerlijkt, want volgens dit boek kom je dan terecht in een andere wereld. Het boek begint dan ook met het trieste overlijden van twee broers. Ze krijgen een volgend leven in een andere wereld, waar een oorlog aan de gang is. Het is een avonturenboek voor kinderen, natuurlijk. Aan het einde gaan ze weer dood en hopen ze weer in een nieuwe wereld te belanden. Tja, als dat de boodschap van dit boek is… Misschien heb ik het niet goed begrepen hoor, maar ik vond het gewoon niet zo’n aansprekend boek. Wel leuk dat er illustraties in staan.


Sophia’s triomf – Corina Bomann

Het derde boek in de trilogie, waarin alle verhaallijnen afgerond worden. Om niet te spoilen ga ik er dus niets over vertellen. Alles bij elkaar heb ik best genoten van deze trilogie, hoewel ik echt helemaal niets met make-up of schoonheidsidealen heb. Sommige verhaallijnen waren wel wat cliché, maar het leest wel lekker vlot weg.


De rozentuin – Tracy Rees

Na het wat tegenvallende Het familiegeheim van Florence Grace en de fijne historische feelgood Het geheim van Silvermoor het derde boek van deze schrijfster dat ik heb gelezen. Deze vond ik wel weer tof, lekker veel girlpower. Het gaat over drie vrouwen/meisjes die hun eigen plan trekken in het Londen van 1900. Ze willen allemaal een betere toekomst voor zichzelf en de mensen om hen heen, ook als dat tegen de geldende regels ingaat. Fijne historische feelgood.


Het Cupcake Café – Jenny Colgan

Na het succes van de Kleine Bakkerij-serie ging Colgan door met cupcakes. En ja, het leest allemaal weer lekker weg, maar is ook weer meer van hetzelfde. Maar als tussendoortje lees ik het graag.


Levende bezems – Lisa Tetzner

Ook dit boek staat in de Grote Vriendelijke 100. De eerste uitgave stamt al uit 1941. Het is een jeugdklassieker, maar ik had het boek nog nooit gelezen. Giorgio woont in een dorpje in de bergen. Als zijn moeder ziek wordt is er geld nodig om de dokter te betalen. Daarom wordt Giorgio – via een nare ronselaar – verhuurt als schoorsteenveger in Milaan. Dit werk wordt gedaan door kleine jongens van een jaar of 12 en zij moeten echt als een soort van levende bezems de schoorstenen in. Kinderarbeid en zeker niet bevorderlijk voor de gezondheid van de jongens. De jongens sluiten een verbond van zwarthanden om elkaar te steunen. Dan is er nog de dokter die zich het lot van de jongens aantrekt en hen wil helpen. Zo komt het met Giorgio uiteindelijk goed (ook jeugdboeken zijn tenslotte vaak feelgood en hebben een sprookjesachtig happy end), maar voor veel van zijn lotgenoten zal het anders zijn geweest. Ondanks dat het een kinderboek is, vond ik het een zeer aardig boek.


De geheimen van Minnie Gray – Rachel Hore

Een boek dat gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van een vrouwelijke Engelse spion genaamd Olga Gray (1906-1990) die in de jaren dertig van de vorige eeuw werkte voor de Britse inlichtingendienst. Auteur Rachel Hore heeft haar in het boek een andere naam gegeven, zodat ze sommige situaties kon romantiseren. Het verhaal komt heel traag op gang en boeide mij in het begin dan ook minder dan andere boeken van Rachel Hore. Ik vond Minnie ook vaak een beetje naïef overkomen en kreeg de indruk dat daar misbruik van werd gemaakt door o.a. haar leidinggevenden. De inlichtingendienst is heel bang voor de opkomst van het communisme. Minnie moet dan ook infiltreren bij een communistische organisatie. Probleem is dat ze diverse mensen van deze organisatie eigenlijk best aardig vind. Ze wordt dan ook het hele boek lang op en neer geslingerd tussen gevoelens van vertrouwen en verraad. Daarnaast zou ze ergens ook wel een gezin willen, maar op liefdesgebied gaat het haar allemaal niet zo gemakkelijk af. Uiteindelijk is die psychologische strijd van Minnie het boeiendste in dit boek. Want verder blijven veel zaken toch een beetje mysterieus, waarschijnlijk was dat ook echt zo in de tijd tussen de twee wereldoorlogen in en zonder de moderne communicatiemiddelen. Verder vind ik de Engelse titel A beautiful spy mooier dan de Nederlandse titel. Maar Rachel Hore heeft absoluut betere boeken geschreven dan dit boek.


Een groot hart – Ellie Dean

Deel 4 in de maar liefst 18-delige serie over een pension in het Engelse plaatsje Cliffehaven ten tijde van de tweede wereldoorlog. Ieder boek gaat over een nieuwe gast in het pension van Peggy en over de lotgevallen van de familieleden van pensionhoudster Peggy. De gast uit dit boek is Julie, die als vroedvrouw werkt. In het boek vinden er diverse bevallingen plaats tijdens bombardementen en dat moet behoorlijk heftig zijn geweest. Dean heeft de ervaringen van Julie gebaseerd op verhalen van vrouwen die daadwerkelijk als vroedvrouw hebben gewerkt tijdens de Blitzkrieg. De boeken lezen – ondanks de soms heftige gebeurtenissen – heel lekker weg. Het is leuk om steeds kennis te maken met nieuwe personages, maar dat ook de bekende personages steeds weer terug komen. Dus hopelijk worden ze allemaal vertaald.

Voor de moesson – Dinah Jefferies

Dit boek speelt rond 1930 in een koninkrijkje in India. De jonge Britse fotografe en weduwe Eliza (die haar kinderjaren in India doorbracht, maar later terug naar Engeland is gegaan) mag een tijdje in het paleis wonen om foto’s te maken van de koninklijke familie. Ze voelt zich aangetrokken tot één van de prinsen; Jay. Maar omdat ze weduwe is, ligt er volgens veel Indiase mensen een bepaalde vloek over haar heen. En is een relatie tussen Eliza en Jay wel mogelijk in dit paleis vol geheimen? Weer een aardige historische roman van Dinah Jefferies. Er zitten wel een paar heftige scenes in en de “vloek van de weduwe” komt veelvuldig terug in het boek.

De chocoladevilla – Maria Nikolai

Deze roman past prima in het rijtje Anne Jacobs en Corina Bomann. Dit verhaal speelt rond 1903 en ook in Duitsland en gaat over Judith, de dochter van een chocoladefabrikant. Haar moeder heeft het gezin in de steek gelaten, haar jonge tweelingbroertjes zijn een stel deugnieten, haar vader wil het liefste dat ze zo snel mogelijk trouwt, er blijken financiële problemen te zijn, er zijn verschillende huwelijkskandidaten beschikbaar en dan is er nog de mysterieuze komst van een jongeman in haar leven. In zekere zin is het verhaal wel voorspelbaar, sommige situaties zag ik al van verre aankomen. Het is ook wel een echte feelgood-roman met een vleugje historie. Maar het leest wel lekker (en gaat deels over chocolade, wat het extra lekker maakt) weg en ik wil de vervolgen ook nog graag lezen als die uit zijn gekomen. Vergeet niet om een stuk chocolade op te eten tijdens het lezen.

De Jasmijnvilla – Elena Conrad

Giulia erft een villa in Italië van de Italiaans grootvader die ze amper kent. Waarom heeft haar moeder Italië ooit verlaten? Giulia besluit het huis met eigen ogen te gaan bekijken, maar de meeste dorpelingen stellen zich wantrouwig naar haar op. Natuurlijk wordt ze ook nog verliefd op een knappe man, maar wat is er aan de hand met zijn verleden? Giulia heeft dus de nodige vragen op te lossen. Ik vond het boek in vergelijking tot bijv. de Chocoladevilla een stukje moeizamer lezen, het was ook een beetje afstandelijk geschreven. Ik vond het geheim van de moeder uiteindelijk ook niet de klapper die het had moeten zijn. Toch is het wel een aardige feelgoodroman voor tussendoor.

De tsarina en de filosoof – Martina Sahler

Het vervolg op De Stad van de tsaar, maar het speelt enkele tientallen jaren later. We volgen de nazaten van de personages uit het eerste boek die leven in de stad Sint Petersburg. Ik vond dit boek iets minder boeiend dan het eerste boek. Tsarina Catharina zit ondertussen op de troon en zij is – net als Peter de Grote uit het eerste boek – ook een onaangenaam personage. Ze doet weinig aan alle misstanden die plaats vinden in haar land. Mensen die tegen haar in gaan worden verband naar werkkampen in Siberië. De filosoof Mervier wordt vanuit Pruisen gestuurd om als spion verhaal te halen in Sint Petersburg. Hij raakt hier bevriend met de beschermelinge van de tsarina. Lukt het hen om iets aan de misstanden te doen? Of is de macht van Catharina te groot?

De vrouw van de theeplanter – Dinah Jefferies

Het verhaal van Gwendolyn (ze komt ook voor in een ander boek van Jefferies: De Saffierweduwe), die op 19-jarige leeftijd vanuit Engeland naar Sri Lanka (jaren twintig/dertig vorige eeuw) vertrekt om te trouwen met een theeplanter die weduwnaar is geworden. Laurence blijkt een stugge man te zijn met de nodige geheimen en ze moet wennen aan het leven aan de andere kant van de wereld op een plantage. Dan wordt ze zwanger en bevalt ze van een tweeling. Er is echter iets aan de hand met één van de kinderen, waardoor haar leven op z’n kop komt te staan. Het is best wel een verdrietig verhaal, alles bij elkaar. Ik denk zelf dat ik zomaar op een boot naar de andere kant van de wereld was gestapt om te trouwen met een (oudere) man die ik amper kende. Een historische roman met een lichte thrillerachtige verhaallijn erin.

Alaska – Anna Woltz

Dit is weer een jeugdboek uit de lijst van de Grote Vriendelijke 100. Het is maar een dun boekje, dus ik had het snel uit. Meisje heeft een probleem, jongen heeft een probleem en ze komen bij elkaar in de brugklas. Dan komt Parker erachter dat de hond (de hond heet dus Alaska) die als puppy van haar was, nu als hulphond bij Sven woont. Probleem is dat ze Sven helemaal niet aardig vindt, maar ze heeft er alles voor over om Alaska nog eens te zien. Sven heeft last van epileptische aanvallen, daar moet Alaska hem bij helpen. Een hoop problemen dus en ik vond niet alle situaties in het boek heel erg geloofwaardig (de ouders hebben niet door dat hun 12-jarige dochter ’s avonds vaak uit huis wegloopt om in het donker een fietstocht te maken door de stad? 1x ok, maar meerdere keren?) Toch is het wel een prettig leesbaar en eigentijds jeugdboek.

Het Alles – Dave Eggers

Dit is een soort van vervolg op De Cirkel. Dat boek had nog een soort van plot, maar Het Alles is meer een eindeloze opsomming van dingen die het bedrijf doet. Sommige dingen vond ik amusant, andere verontrustend. Ik zou me best voor kunnen stellen dat er in de toekomst dingen waar worden uit dit boek. Bepaalde dingen gebeuren al, zij het dat in dit boek alles wel erg uitvergroot en overdreven wordt. Het einde vond ik een beetje jammer, maar wel een goede manier om een einde aan het boek te breien. Het boek zet je ook wel aan het nadenken over in hoeverre wij deze digitale samenleving eigenlijk wel willen.

Geocachingverhalen uit het verleden: Kunst in Ommoord, monsterfile en petticoats

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 9 juni 2011

’s Avonds zouden Anke en ik naar een musical gaan in het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam, maar we besloten om daar al ’s morgens heen te rijden, zodat we nog konden geocachen.

Het verhaal:

Natuurlijk waren we van plan om de hele dag naar Rotterdam te gaan en dan eerst te gaan geocachen. Mijn oog viel op de serie Kunst in Ommoord. De banner daarvan had ik al bij diverse teams op hun profiel zien staan en ondanks dat het stadscaches waren, kreeg de serie veel goede kritieken. We hadden niet verwacht dat we de hele serie zouden kunnen vinden of doen, maar we hadden eigenlijk veel geluk.

We begonnen met de cache bij de olifanten en daarna parkeerden we mijn auto bij het kunstwerk Scheidende wegen en gingen vanaf daar te voet verder. De caches lagen dus allemaal bij of in de buurt van kunstwerken en de meeste waren erg ludiek verstopt. De allermooiste was die van Beestenboel. We stonden bij het hek van een school en hadden alle plastic doppen al van het hekwerk afgetrokken, maar geen cache te vinden. We wilden het al bijna opgeven, toen ik ineens zag dat er een raar woord op het bordje van het hekwerk stond, namelijk GEO. Bleek er te staan dat het een GEO-hekwerk was. En jawel hoor, de cache zat inderdaad verstopt in het bordje. Echt mooi gemaakt.

Verder zijn we ook nog een hele tijd bezig geweest met het openmaken van een erg vastzittende micro in een stoeptegel.

Halverwege het rondje werd ons doel om alle caches te vinden. Omdat sommige zo moeilijk verstopt zaten, hadden veel teams niet alles in 1x gevonden. Ons is dat wel gelukt. Een deel door goed te kijken, een deel door ervaring. Na bijna 3000 founds, hebben we al veel vreemde verstopmethodes voorbij zien komen en dat heeft ons vandaag een paar keer geholpen om sneaky verstopte caches toch te kunnen vinden.

Na de grote wandelronde verplaatsten we de auto naar de kleine wandelronde. Hiervan was de cache in het putje het meest origineel, we kunnen ons voorstellen dat mensen zich hier op deze grasheuvel de pleuris gaan staan zoeken, maar wij kenden deze methode van het MZLE-event en hadden hem vrij snel te pakken.

Voor ons doen hadden we de bonus-getallen goed genoteerd. Er was alleen nog lichte twijfel over een onduidelijk getal, dus hadden we twee mogelijke bonus-locaties berekend. Op de eerste was het al raak. We vonden een sleutel in een vogelhuisje en konden daarmee naar de bonus die in een gigantische nepboom zat verstopt. Dit was wel een staaltje van knutseltalent om u tegen te zeggen. Normaal zijn wij helemaal niet zo van de stadscaches, zeker niet in een grote stad als Rotterdam, maar deze serie bewijst dat het wel kan. Dus een favorite aan de hele serie uitgereikt. Het was nog vrij vroeg in de middag, dus besloten we om ook nog aan de serie Welcome in Rotterdam te beginnen. Dat waren er drie en dan zouden we daarna op zoek gaan de McDonald’s vlakbij het theater waar we eerder hadden gegeten bij een eerder bezoek aan een musical in Nieuwe Luxor. Het waren dan wel nano’s, maar na het voltooien van Kunst in Ommoord, dachten we dat wel aan te kunnen. We kwamen terecht op een vage vergunningshouderparkeerplaats, dus bleef ik in de auto zitten om snel weg te kunnen rijden als dat nodig zou zijn en moest Anke gaan zoeken bij een overvol terras in de buurt. Ze vond hem gelukkig wel.

En dat was meteen ook het einde van het leuke onderdeel van de dag. Al bij het wegrijden uit de straat waar Spido lag, kwamen we terecht in de file. En dat bleek een enorme monsterfile te zijn. Daar hebben we vervolgens 3 uur lang ingestaan, van half 17 tot half 20 en in die tijd hebben we ongeveer 10 kilometer afgelegd. We namen een paar keer de verkeerde afslag (het was echt superdruk, dus het lukte soms gewoon niet om op tijd van baan te verwisselen). Echt, 3 uur lang non-stop filerijden is verschrikkelijk, je krijgt last van je voet, dat wil je niet weten. Het was buiten best wel warm en ik heb geen airco in mijn oude auto. Normaal niet zo’n ramp, maar nu was het niet leuk. Daarnaast hadden we honger en bleek de McDonald’s in rook opgelost te zijn. Het ergste van allemaal was niet de warmte of de honger, maar dat we allebei echt ontzettend naar het toilet moesten.

Achteraf waren we al een keer langs het Luxor gereden en toen hadden we gewoon af moeten slaan, moeten parkeren en daar iets te eten moeten zoeken. Maar dat was achteraf.

Op een bepaald moment werd ik helemaal gek van alles bij elkaar, ben ik zomaar een zijstraat ingereden en daar geparkeerd. We zijn toen een willekeurig café binnen gelopen en al mijn schaamte overwinnend vroeg ik of we daar naar het toilet mochten, tegen betaling. Ik was op dat moment serieus bereid om er 10 euro voor neer te tellen, want ik heb nog nooit van mijn leven zo erg moeten plassen als toen. De meisjes van het café waren gelukkig erg aardig en we mochten gratis naar het ook nog eens mooi schone toilet. Pfft, wat waren wij opgelucht. Daarna via de binnenstraatjes naar het Luxor gereden waar we om tien voor acht ofzo aankwamen, de voorstelling begon om kwart over acht. Vlug omgekleed en nog vlug langs wat eettentjes gelopen, maar dat ging allemaal te lang duren. Dus maar het theater binnen gegaan in de hoop dat ze daar misschien een broodje hadden. Maar die hadden ze alleen in het restaurant en daar mocht je vanuit het theater weer niet in. Dus werd onze avondmaaltijd een achterlijk dure stroopwafel.

De musical Petticoat viel helaas een beetje tegen of misschien hadden we er meer van verwacht, dat kan ook.

Achteraf bleek dat de monsterfile een gevolg was van de openbaarvervoer-staking die dag. Niet alleen wij + vrijwel alle andere theaterbezoekers hadden daar in gestaan, maar ook de Petticoat-bus gevuld met castleden. Zij waren pas een uur voor aanvang in het theater en hadden ook geen avondeten gehad, omdat ze met spoed in hun kostuums moesten. Wat ik dan een fout van het theater vind, is dat ze de hele show niet een half uur later lieten beginnen. Dan had de cast nog iets kunnen eten en wij als bezoekers ook.

Ondanks dat die uren in de monsterfile tot de minste leuke van 2011 behoren, hadden we deze dag wel mooi 18 caches gevonden.

Petticoat, petticoat, in roze, lila, geel of rood

Petticoat, petticoat, dans je beide benen bloot

Wat ik hier op 9 juni 2022 nog aan toe te voegen heb:

Owh ja, die monsterfile! Iedere keer als ik in Rotterdam kom denk ik daar weer aan. Het was echt helemaal niet leuk. Het heeft ook de leukere geocachingherinneringen aan die dag verdrongen. Petticoat zag ik jaren later nog eens in het plaatselijke openluchttheater, uitgevoerd door de amateurvereniging en eigenlijk was dat veel beter en sfeervoller dan de originele uitvoering toen in Rotterdam…

Day Zero Project 2.0.: Update 8

4. Alle data van het Geocaching Datum Project vervullen (22/34)

Dit jaar heb ik al veel data voor het GDP kunnen vervullen. De meeste data vielen in de eerste drie maanden van het jaar. Veel wist ik er op te lossen, vooral dankzij mijn geocachingvakantie in februari. Januari heeft geen data meer en februari, maart en april hebben er allemaal nog maar eentje. De laatste datum van mei werd wel opgelost. Er staan dus nog 3 data open voor volgend jaar en er komen nog 9 data die ik dit jaar nog kan vervullen. Om precies te zijn 4 in juni, 2 in september, 2 in november en 1 in december. Juni staat nu voor de deur, dus we zullen zien hoeveel er van die 4 weggewerkt kunnen worden. Eentje valt op zondag, dus die zal sowieso wel lukken. De rest is iets lastiger.


5. Nog drie maanden over de 1000 geocaching maandfounds heen krijgen (2/3)  

Vorig jaar lukte het mij al om augustus over de 1000 maandfounds heen te krijgen. Nu is het ook gelukt met maart. Daarvoor moesten er nog zo’n 60 caches in de maand maart gevonden worden en dat is ruimschoots gelukt, want de totalen van maart staan nu op 1026. De derde en laatste maand over de 1000 heen krijgen zal nog het lastigste worden, maar ik heb nog wel twee jaar de tijd daarvoor en de nominatiemaanden juni, september en november komen dus allemaal nog 2x voorbij.

7. De 750 gevonden labcaches bereiken (781/750)

Dit doel is bereikt! Op hemelvaartdag bezocht ik de stad Delft en daar deed ik maar liefst vijf labcaches met elk vijf punten. Eén daarvan was de 750ste labcache van de Heideroosjes.

28. Tien keer een kaartenbingo organiseren op instagram (4/10)

Tijdens de Boekenweek organiseerde ik een Boekenkaart Bingo op instagram. Met vier groepjes was dat mijn populairste kaartenbingo tot nu toe. Het leverde een paar leuke boekentips op en ik bleek ook al een aantal tips gelezen te hebben. Voor herhaling vatbaar, dus waarschijnlijk volgend jaar nog een keertje.

50 t/m 53. De vier Brabantse topmonumenten bezoeken: Kasteel Heeswijk, Markiezenhof in Bergen op Zoom, Grote Kerk in Breda, Sint-Jan in Den Bosch

Vorig jaar bezocht ik al de Sint-Jan in Den Bosch, op Koningsdag bezocht ik Kasteel Heeswijk. Daar komt nog een aparte blog over.

62. Een kasteel bezoeken waar ik nog nooit ben geweest
In principe heb ik met Kasteel Heeswijk ook dit doel afgetikt. Maar ik sluit niet uit dat ik nog een ander kasteel ga bezoeken.


64. Een weekend naar Delft

Ook dit doel is vervuld, hoewel het geen weekend maar een dag Delft is geworden. Delft is een stad waar ik nog nooit was geweest (behalve dan de stationsstops) en ik vond het een erg leuke stad. Over een tijdje wil ik wil er graag nog een keer heen, want ik heb niet alles kunnen doen wat op mijn lijstje stond.

87. Tien spellen spelen die tot nu toe ongespeeld in de kast liggen spelen (3/10)

Gezien de grote hoeveelheid nieuwe spellen die ik dit jaar heb gekocht, denk ik dat ik dit doel al lang vervuld heb. Ik ga er binnenkort een blog over schrijven.

95. 100 Happy Days-challenge op instagram

Dit doel is vervuld en ook hier moet ik nog een blog over schrijven.

100. Drie torens beklimmen, die ik nog niet eerder heb beklommen. Dit kunnen uitkijktorens, kerktorens, enz. zijn (3/3)

En ook dit doel is vervuld! In Delft beklom ik de toren van de Nieuwe Kerk voor een geweldig uitzicht over de stad. Dit was mijn derde “nieuwe” toren. Wel grappig dat ik nu drie totaal verschillende torens heb beklommen voor dit doel.

  • De vuurtoren van Texel
  • De uitkijktoren Nieuwe Herdgang bij Tilburg/Moergestel
  • De kerktoren van de Nieuwe Kerk

101. De 100 boeken lezen van De Grote Vriendelijke 100

Ik moest nog 45 van de 100 boeken lezen. Ondertussen heb ik er 9 gelezen

Te weten:

  • Allemaal willen we de hemel – Els Beerten
  • De gebroeders Leeuwenhart – Astrid Lindgren
  • Levende bezems – Lisa Tetzner
  • Alaska – Anna Woltz
  • Alleen op de wereld – Hector Malot
  • Achtste-groepers huilen niet – Jacques Vriens
  • Momo en de tijdspaarders – Michael Ende
  • Honderd uur nacht – Anna Woltz
  • Jij mag alles zijn – Griet Op de Beeck

Geocachingverhalen uit het verleden: De parels van Huis ter Heide

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 2 juni 2019

Op een bloedhete zondag loste ik eindelijk de datum 2 juni op voor mijn Geocaching Datum Project met een wandeling door natuurgebied Huis ter Heide bij De Moer.

Het verhaal:

2 juni was de enige overgebleven 3-cache-datum in de zomermaanden. Deze datum is al zeker drie jaar een doorn in mijn oog, maar werk en school belemmerden mij de afgelopen jaren om de datum te kunnen saven voor mijn Geocaching Datum Project. Dit jaar viel de datum dan eindelijk op een zondag en het werd ook nog eens prachtig weer. Met 32 graden zelfs een beetje te warm. Maar ik was ook uitgenodigd voor het feestje in de namiddag, dus ik moest al vroeg op pad. Op zich mocht ik de auto van mijn ouders lenen, maar omdat het zo’n mooi weer was, besloot ik om toch op de fiets te gaan. Ik zat al voor 9 uur op mijn fiets en toen was het al warm. Ik trapte hard door en een uur later stond ik in De Moer, aan de start van de wandeling de Parels in Huis ter Heide. Ik ben al veel vaker in dit – voor een groot deel aangelegd – natuurgebied geweest voor geocaching, maar deze trail was nieuw en ik had hem speciaal bewaard om een datum op te kunnen lossen.

Op dit vroege tijdstip hoopte ik ook dat er nog geen andere geocachers waren, maar er liep toch al een team voor mij. In het begin zag ik ze nog niet, maar ongeveer halverwege kwamen ze in mijn zicht en moest ik een paar keer wachten tot zij doorgelopen waren. Ze waren nogal traag, dus dat ergerde mij een beetje, omdat ik haast had. Maar ja, zij waren gewoon op hun manier aan het geocachen en wie ben ik dan om hun hobby te verpesten? Later, bij het online loggen, zag ik dat er ook nog een aantal teams na mij zijn gekomen, maar daar heb ik geen last van gehad. Er waren nog wel een heleboel gewone wandelaars, waarbij ik steeds observeerde of het mogelijk geocachers waren. Verder hoopte ik de haarbalkoeien (mijn benaming voor Schotse Hooglanders) te zien, ik vermoedde eigenlijk al dat ze bij het water zouden zijn en dat was ook zo. Bij Huis ter Heide zijn een aantal vennen aangelegd als natuurcompensatie. Door deze vennen ligt een loopbrug van houten planken, maar het water stond zo laag, dat die brug niet nodig was. Bij de cache tegenover de brug ontmoette ik een fotograaf die ook wel belangstelling had voor geocaching. Toch leuk als mensen er wel eens van gehoord hebben en er positief over zijn.

Vanaf de brug zag ik de eerste haarballen; ze waren aan het pootje baden. In en bij het volgende ven waren er nog veel meer, het leek wel een waar haarballenwalhalla of haarbaltopia. Er waren ook echt ontzettend veel haarbalkalfjes en er waren ook andere kleurtinten dan bruin, waaronder een bijna witte. Dus ik heb bijna kwijlend foto’s staan maken, ze waren – zoals gebruikelijk – ook helemaal niet bang.

Pootjebadende haarbalkoe

Iets verderop zag ik de kleine uitkijktoren, waar ik ook al een paar keer eerder ben geweest, dus ook nu weer even erin geweest. Dat was dus ongeveer halverwege en daarna volgde er een heel stuk over een breed, grasachtig pad in de felle zon. Ik kreeg spijt dat ik mijn pet niet meegenomen had, want het was echt heel erg heet en zonnig. Gelukkig had ik wel zonnebrand gesmeerd. Ik was eigenlijk blij toen de route weer het bos in ging en ik bescherming had van de bladeren. Alle caches waren trouwens goed te vinden, er stonden ook goede hints bij. In de bonuscache nog travelbugs geruild en wat goodies achtergelaten.

Terug bij mijn fiets wilde ik nog een paar traditionals doen rondom De Moer. Ik begon met Chan’s tradi, wat niet echt een bijzonder plekje was en daarna kwam Chan’s ruilkast, die was wel leuk, want dat was een minibibliotheek. De cache was er heel inventief in verwerkt, via een lade in het puntdak. Ik fietste door naar de Hartenboeren, dit was ook wel een mooi gemaakte cache, maar een beetje een aparte locatie. Ik had op alle deze wegen ook al ooit gefietst voor de 8 van Meelhopper; een fietsmulti. Eerder die week had ik ook nog een online schuifpuzzel opgelost van de kerk in De Moer om het coördinaat vrij te spelen. Ben ik toch nog wel even mee bezig geweest, want je kunt online niet echt puzzelstukjes naast je puzzel leggen, wat ik irritant vind werken. Daarom wilde ik deze mysterie bijzonder graag in het veld loggen. Dat lukte, vond de locatie niet echt heel tof, had een grote bak in of bij de kerk zelf toepasselijker gevonden, maar allez, ik heb fijn gepuzzeld en eindelijk weer eens zelf een mysterie opgelost. Dit was mijn 25ste cache voor vandaag en ik besloot dat dat een mooie getal was om te stoppen.

Eerst wilde ik er 26 doen, omdat ik dan op #9200 zou zitten, maar het is ook wel handig om nog wat caches in deze omgeving te bewaren voor een andere datumdag. Als er geen wind staat is de te fietsen afstand goed te doen. In ieder geval heb ik de datum 2 juni nu voor eeuwig gesaved, haha. Na mijn fietstocht naar huis kon ik mijn t-shirt trouwens uitwringen; zo erg had ik gezweet. Wij Nederlanders zijn echt niet gemaakt voor dit soort weersomstandigheden, maar toch was het een goede en actieve cachedag.

Wat ik hier op 2 juni 2022 nog aan toe te voegen heb:

Op de bloedhitte na, was dit absoluut een prima en lekker actieve geocachingdag.