MaandMoves: maart en april 2022

Net als vorig jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven.

Dit keer twee maanden samen. Er zijn in april niet veel blogs verschenen en dat komt omdat het werkgeheugen van mijn WordPress-account vol was. Dan heb je een paar keuzes:

• stoppen met bloggen; dat is een serieuze optie geweest, maar vond ik uiteindelijk toch jammer
• een andere blog beginnen met nieuw werkgeheugen; dat vond ik dan weer jammer van wat ik hier heb opgebouwd
• een abonnement afsluiten met meer opties; dit is het dus uiteindelijk geworden, maar omdat WordPress de prijs van het abonnement (en je geen echte keuze meer hebt binnen abonnementen) flink heeft opgehoogd vond ik het wel echt een financieel twijfelgeval. Uiteindelijk gewacht tot er een korting op kwam en toen toch maar betaald. Helaas is dit maar voor een jaar, dus dan sta ik opnieuw voor die keuze.

Maart en april

Maart begon nog met veel somber en grauw weer en ik keek echt uit naar de lente. Zowel naar het langere licht als de betere weersomstandigheden. Die kwamen uiteindelijk, maar op mijn verjaardag (op de laatste dag van maart) was het echt weer heel slecht. Op 1 april viel dan de sneeuw die de hele winter achterwege is gebleven. Hier in Noord-Brabant hebben we toch nog veel geluk gehad, want het bleef hier bij natte sneeuw die vrijwel meteen weer smolt. Op andere plaatsen kwam een veel dikker sneeuwdek naar beneden. Ik heb echt een ontzettende hekel aan sneeuw, dus ik was heel blij met een vrijwel sneeuwloze winter. En voorlopig lekker geen sneeuw meer!

Ik houd wel van het weer zoals het nu is: overdag lekker maar niet te warm en ’s avonds en ’s nachts koelt het af. En af en toe een regenbui voor de natuur.

Wandelen, geocaching en Munzee

De maand maart had nog vijf data en die heb ik allemaal opgelost, op eentje na. Die valt volgend jaar op een zondag, dus de kans is vrij groot dat ik die dan alsnog weg kan werken. Verder wilde ik maart graag over de 1000 maandfounds (alle founds in de maand maart door de jaren heen bij elkaar opgeteld) krijgen. Daarvoor moest ik nog 60 caches vinden en dat is ruimschoots gelukt, want in maart vond ik 85 caches. In april stond geocaching op een vrij laag pitje. Er moest nog één datum voor het Geocaching Datum Project, maar die viel op een doordeweekse werkdag en het was zo’n slecht weer dat ik geen zin meer had om ’s avonds op pad te gaan. Precies hetzelfde probleem als vorig jaar. Dit is dus ondertussen een behoorlijke frustratiedatum geworden en ik hoop dat het volgend jaar eindelijk eens gaat lukken, hoewel het dan nog steeds een doordeweekse werkdag zal zijn. Er werd uiteindelijk slechts op twee dagen aan geocaching gedaan in april, maar die leverden wel veel caches op, namelijk 40 founds. Verder is er een nieuwe souvenir-serie van start gegaan over virtuele doolhoven die Signal (de kikkermascotte van Groundspeak, de organisatie achter geocaching) moet doorkruisen. De reeks loopt een jaar lang en je krijgt steeds twee maanden de tijd voor een doolhof en dat levert dan twee souvenirs op. De eerste twee souvenirs zijn al binnengehaald.

Ik heb vooral heel veel gewandeld in mijn achtertuin: de Oisterwijkse bossen en vennen. In het weekend, maar nu het weer langer licht is ook vaak nog een avondrondje. Begin maart had ik nog last van een slechte conditie, nadat ik corona had gehad. Dat moest ik echt wel weer een beetje opbouwen. Daarom koos ik tijdens een paar geocachingdagen in maart voor de fiets in plaats van lopen. Ik geo-fietste (met een OV-fiets) rondom Zevenbergen en bij Zaltbommel.

In april wel weer een paar keer gewandeld op een andere locatie. Met Pasen wandelde ik met mijn moeder een bloesemroute; een rondwandeling vanaf station Geldermalsen. Het was er op een zonnige feestdag natuurlijk heel erg druk, maar wel lekker gewandeld en veel bloesem gezien en ook nog veel caches gevonden onderweg. Op Koningsdag wandelde ik rondom Kasteel Heeswijk, een Brabants topmonument. Beetje jammer dat de labcaches op de route een verplichte volgorde hadden, waardoor ik de route niet helemaal op de goede manier kon lopen. Evengoed wel lekker gewandeld.

Hoewel ik niet speciaal op Munzee-jacht ben geweest ben ik toch een level verder gekomen en zit ik nu in level 118.

Spelletjes

Ja, dat wil niet altijd even goed lukken. Gezondheidsperikelen gooiden veel roet in het eten. Wel ben ik op Zuiderspel geweest, de Brabantse spellenbeurs in Veldhoven die na drie jaar weer door mocht gaan. Drie jaar geleden waren we er met precies hetzelfde groepje, alleen mocht kleine F. nu ook mee; zijn eerste spellenbeurs. En we hebben ondertussen zelfs kennissen in de spellenwereld en die waren er ook. Ik kocht uiteindelijk drie kleine kaarspellen van Jolly Dutch, waarvan ik Click – The Great Wall vooralsnog de leukste vind. Na de beurs bestelde ik met cadeaubonnen ook nog Cascadia. Die speelden we ook op de beurs, maar de Nederlandse editie was daar nog niet te verkrijgen (of al uitverkocht, ik weet het niet precies).

Kijken

Ik volg ondertussen mijn vierde seizoen van het Belgische De Mol. Helaas wordt dit seizoen geteisterd door uitvallende kandidaten om uiteenlopende redenen. Evengoed hebben ze er toch nog best een aardig seizoen van weten te maken, maar het is heel lastig om het geweldige Duitsland-seizoen met topmol Lennart nog ooit te overtreffen. Grootste pluspunt tegenover Wie is de Mol? vind ik toch echt de onbekende kandidaten; die doen veel harder hun best voor het geld.

Ook kijk ik Floortje naar het einde van de wereld, maar ik loop een beetje achter, want heb pas twee van de zes afleveringen gezien.

Ik wil ook nog dat Dwars door de Lage Landen terug gaan kijken, maar het moet allemaal op mijn laptop en die hapert aan alle kanten en valt soms uit.

In april ging ik twee keer naar de bioscoop. Als WizardWorld fan natuurlijk naar de derde Fantastic Beast: The Secrets of Dumbledore. Tja, wat zal ik ervan zeggen; het is een beetje een plotgestoorde film, omdat ze lieve/leuke fabeldieren willen combineren met de opkomst van Grindelwald en er ook nog verwijzingen in moeten zitten naar Harry Potter. En waar was Tina het grootste gedeelte van deze film??? Als je al zoveel personages hebt, waarom dan nog meer nieuwe introduceren? Wel was mijn favoriete fabeldier – Teddy – de Niffler weer geweldig.

De tweede film was The Northman en die vond ik vreselijk. Te veel psychedelisch goddelijk gezever en te veel rondvliegende ingewanden. Alleen de kostuums, de schepen en het landschap waren wel ok, maar daar kwam vast veel van uit de computer.

Verder

Spelen er nog wat dingen waar ik nu nog niet over wil bloggen.

Was ik jarig op de laatste dag van maart en kreeg ik vreselijk slecht weer. Gelukkig was er ook een klein feestje met cadeautjes en werden er spelletjes gespeeld.

En om dan toch met iets positiefs te eindigen: mensen vragen mij vaak hoe het met mijn cavia’s gaat. Nou, met Fenno en Frido gaat het uitstekend. Frido werd begin maart 1 jaar en woont dus ook alweer een jaar bij mij. En Fenno is ondertussen 2,5 jaar oud en is daarmee al ouder geworden dan de cavia waar hij voor in de plaats kwam (Frinn). Ze zijn dol op andijvie uit de koopjesbak van de Jumbo en dat ligt er best vaak in, dus het zijn lucky guineapigs.

Geocachingverhalen uit het verleden: De groene gordel van Hoogvliet

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 28 april 2009:

Stephanie en ik reden best wel een eind om een 15-in-1-multi te gaan doen.

Het verhaal:

Aan het einde van de dag gaf de teller aan dat we 22,7 km gelopen hadden. Dat wisten we niet van tevoren. Anders waren we er misschien wel nooit aan begonnen, haha.

Maar goed, het hele verhaal. Een tijdje terug ontdekten we dat er een 15-in-1-multi bestond. Die lag alleen wel een eindje bij ons uit de buurt, namelijk in Hoogvliet. Stephanie en ik vonden dat wel een uitdaging, dus we besloten om de Groene Gordel van Hoogvliet te gaan doen.

’s Morgens toen we weg reden, zag het er een beetje bewolkt uit, maar we namen paraplu’s mee en besloten toch te gaan. Het was wel verder rijden dan we verwacht hadden, maar ja, nu waren we toch al onderweg. Aangekomen op de plaats van bestemming miezerde het al. Gedurende de hele dag heeft het steeds geregend, afgewisseld door korte, droge periodes. Pas tegen de avond brak de zon door. Dus die paraplu’s kwamen goed van pas.

De multi was 15 km lang en op de route lagen 14 traditionals. Die waren niet allemaal van de maker van de multi-cache. Sommigen maakten de route ook nog langer. Daarnaast zijn we ook nog een keertje verkeerd gelopen, een doodlopende weg in. Dat was 1,5 km om.

Van de 14 regulars hebben we er vier niet gevonden. Of eigenlijk: 3 niet gevonden, want eentje hebben we wel gezien, maar die zat onder in een paal en daar konden we zonder touw en magneet niet bij.

Onze voettocht begon met de eerste waypoints van de Groene Gordel in de regen. Daarna gingen we zo’n 8x de schapendijk over om Het Grasveld te vinden en daarna Pittig Hoogvliet. Het Grasveld was een simpele oppikker, maar Pittig Hoogvliet was moeilijker. Eerst moesten we tussen het prikkeldraad doorkruipen, om daarna door een moerassig stukje bos te lopen, langs de rivier. Het duurde even voor we de cache gevonden hadden, die midden in het moerasgebied aan een boomtak hing, met een dik touw.

De volgende traditional was nog leuker. Deze heette de Oostpuntgriend. En die was aan de overkant van een soort van uitloper van de rivier. Die uitloper was ongeveer zo breed als de stroom. Het water stond vrij laag en over het water lag een omgevallen boom die een soort van brug vormde. De cache lag aan de overkant. Stephanie offerde zich op om naar de overkant te gaan. Eerst probeerde ze over de natte boomstam te gaan, maar die was zo glad en zo vies, dat ze besloot om door het water te gaan lopen. Ik maakte foto’s. Ze vond de cache en kwam weer terug, half doorweekt. Mijn eigen schoenen hadden hun waterdichtheid ook al opgegeven in het natte gras van de schapenwei. Stephanie werd door mij tot held van de dag gekroond en we gingen weer verder.

Het Wiel zat onder een bruggetje verstopt en daarna kregen we ons eerste probleem met de Groene Gordel, namelijk welke fietsroute het zou moeten zijn. Vlak daarna kwam de eerste domper, want we vonden een tradi (Polderzicht Hoogvliet) niet, nadat we een hele tijd hebben staan zoeken bij een vies slootje. Uit logs begrijpen we nu waar hij wel moet zijn: op een originele, maar vrij vreemde plek.

Het eerste stuk van de multi had door vrij natuurlijk gebied gelopen, maar nu begonnen we door stadsparken te lopen. Door de regen en de hoge bomen had de GPS last van afwijkingen. Gelukkig vonden we het Boomgaardhoekseparkje nog wel onder een bruggetje en vlak daarna de Gadering. Bij deze cache leerden we wat een “vloerpot” is. Dit is dus een soort van klepje in de grond waar de cache inzit. Is trouwens wel waterdicht, want de cache was kurkdroog, terwijl het al uren aan het regenen was.

Hierna kregen we een dipje. We hadden al ruim 10 km gelopen en nu liepen we ook nog verkeerd. We waren op een bepaald punt op 40 meter van een waypoint af. Alleen stonden er kantoren tussen met hekken en achter die hekken een brede sloot. Dat betekende dat we helemaal terug moesten lopen (ruim 500 meter) en aan de andere kant van de gebouwen die afstand nog eens moesten gaan lopen. Aaargh!

Toen we eindelijk op dat waypoint aangekomen waren, hadden we een afwijking van over de 100 meter, dus waren we bang dat we ergens een fout hadden gemaakt. Toch doorgegaan naar het Gaderingviaduct. Die lag ook midden in het bos, in een koeiengebied waar het ontzettend modderig en vies was. Hier ontmoetten we ook nog een andere geocacher. Deze man was alleen en niet erg spraakzaam. Het leek meer alsof hij zo snel mogelijk van ons af wilde. Hij deed niet de Groene Gordel, maar wat losse caches. Dus Steef en ik hadden zoiets van: “nou, dan hoeft hij ons ook niet te discoveren”, dus liepen door zonder onze nummers te laten zien.

We konden ook Natuurlijk Hoogvliet 1 niet vinden. Deze zou op een steigertje bij een klein meertje moeten liggen en het formaat van de cache was onduidelijk, waarschijnlijk zou het een nano zijn. De steiger was nat en vies en na een tijdje zoeken hebben we het opgegeven. De cache zal er vast zijn, maar we hadden geen zin om allerlei gekke toeren uit te halen op die steiger in de regen.

Ondertussen was het al half vijf en we waren nog lang niet klaar. Toen er een McDonald’s in zicht kwam, namen we het besluit om daar te gaan eten. We waren wel toe aan een pauze met eten, drinken en een wc. Dus belden we allebei naar huis om dat aan te kondigen; gelukkig deden onze ouders niet zo moeilijk. Bij de McDonalds hebben we onszelf gevoerd en gedrenkt en zijn we even opgewarmd. Hierna hadden we weer volop zin om verder te gaan.

Ik had er niet veel vertrouwen in dat we Natuurlijk Hoogvliet 2 wel zouden gaan vinden, maar we gingen toch even kijken. Er stond een boom van top tot teen begroeid met klimop. Ik zei dat het onmogelijk was om hierop een nanocache te vinden, maar nog voor ik de zin uitgesproken had, had Steef de nano-cache al in haar handen…Voortaan neem ik Stephanie dus altijd mee als ik een nano-cache ga zoeken :>) De vorige keer had ze het kleine rotding namelijk ook al binnen 5 seconden in handen…

Onze route vervolgde zich door het Bonairepark. Hier was het best wel mooi, maar we hadden last van een afwijking. Gelukkig hebben we de cache hier wel gevonden, met een travelbug erin zelfs.

Toen we uit de jungle van het Bonairepark waren gekomen, was het droog en liet het zonnetje zich zowaar zien.

We waren vantevoren al bang geweest dat we Spelen met de M niet zouden kunnen vinden. Stephanie vond dat die m voor “Maartje” stond en wilde mij wel in een paaltje stoppen om de cache te kunnen pakken, maar ik vermoedde dat M voor “magneet” stond en ik had gelijk. We hebben met behulp van mijn zaklampje de cache wel onderin het paaltje zien liggen, maar we konden er met geen mogelijkheid bij. Jammer dus. Een paar honderd meter verderop lag De Oude Zwemplek en die hebben we wel gevonden.

Op naar de laatste loodjes van de Groene Gordel. Die leverde problemen op. We moesten een veerooster hebben, maar volgens de GPS lag het 0-punt in de Maas. Damned. We probeerden van alles, omdat we niet zeker wisten wat we fout zouden hebben. Uiteindelijk kwamen we bij een geloofwaardig veerooster uit, dus hebben we die waarde gebruikt. Dit veerooster was vlak bij de WK-cache, de veertiende regular op de route. Hier hebben we echt wel lang gezocht, maar de pijlen van allebei de GPS’sen schoten alle kanten op en er lagen heel veel omgevallen bomen (de hint) en we hebben het zonder hem te vinden op moeten geven. Later las ik in de logs dat er meer mensen problemen hadden met deze cache.

Dan maar de Groene Gordel af gaan maken. Op het laatste waypoint moesten we een belachelijk lange eindberekening maken. Deze voerde ons langs de auto naar het bos bij het beginpunt. We moesten vanaf DE boom de cache gaan zoeken in een bepaalde richting. We hadden geen idee wat DE boom zou zijn, want er was geen spoilerfoto ofzo. We hebben het bosje uitgekamt, maar er was geen cache te vinden. Ook nog een ander bosje onderzocht en weer niets. We wilden de cache nu eigenlijk wel vinden, na al die kilometers gelopen te hebben. Het nummer van de maker stond bij de hint. Eerst durfden we niet te bellen, maar uiteindelijk heeft Stephanie (had ik al gezegd dat zij de held van de dag was?) dat toch gedaan. De maker was erg aardig en heeft ons het goede coördinaat gegeven. We bleken 1 getal fout te hebben en moesten 200 meter terug. De cache lag niet in het bos daar, maar in een ander bosje, vlakbij en met uitzicht op de Maas. We waren erg blij toen we de cache gevonden hadden. Onze missie was geslaagd.

Bij de auto keken we pas op de tripteller van de GPS. 22,7 km.

Onderweg naar huis hebben we nog een oppikkertje gedaan van de Hg & dirty-serie. Voor de Heideroosjes was dit de laatste (als we ooit nog aan alle gegevens kunnen komen, zouden we de bonus nog kunnen doen).

Wat ik hier op 28 april 2022 nog aan toe te voegen heb:

Hoewel ik nu nooit meer zover zou gaan rijden (nou ja, misschien met de trein) voor een cache, vind ik een wandeling met meerdere caches nog altijd wel heel leuk. Aan het einde van een lange multi de cache niet kunnen vinden blijft frustrerend, gelukkig is het hier nog goed gekomen.

En waar ik in 2009 helemaal verbaasd ben over de gelopen afstand, zou ik daar nu niet zoveel moeite meer mee hebben. Maar ik ben in die 13 jaar tijd dan ook veel meer geen wandelen.

Het probleem met de magneet zou nu ook niet meer voorkomen. In mijn geocachingrugzak zitten standaard een magneetstok (een van mijn beste aankopen op geocachinggebied ooit) en ook nog een magneetje aan een touwtje (wat ik de dreigende bijnaam “de magneetklauw” heb gegeven).

Nano-caches blijven altijd een dingetje; soms vind je ze heel snel en vaak ook gewoon niet.

Deze cache is ondertussen al jarenlang gearchiveerd.

Geocachingverhalen uit het verleden: Elfia

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 21 april 2014

Verkleed en al gingen mijn moeder en ik geocachen vlakbij Elfia.

Het verhaal:

Voor het derde jaar achter elkaar bezochten we het fantasy-evenement Elfia op de datum 21 april. Dit jaar was het voor het eerst in de geschiedenis drie dagen achter elkaar, omdat het Pasen was. Het was vandaag dus tweede paasdag (grappig detail, want ik ben ooit op tweede paasdag geboren, maar omdat de datum elk jaar anders is, niet op 21 april). Traditiegetrouw deden we een paar caches rondom Kasteel De Haar waar Elfia plaats vindt. Dus wat doe je dan omstreeks 10 uur in de ochtend als de meeste mensen aan het paasontbijt zitten? Nou, dan loop je in je halve Elfia-kostuum met je GPS in de hand door de steegjes van een wijk in Vleuten. En vind je uiteindelijk op een schutting de cache Black Box.

Daarna reden we verder voor Birdy, een cache in het aangelegde natuurgebied naast kasteel De Haar. Eigenlijk wilden we deze cache vorig jaar al doen, maar toen was hij offline. Dit jaar was hij wel online, dus moest hij alsnog gevonden worden. We parkeerden de auto op de gratis parkeerplaats en begonnen aan de wandeling door het aangelegde natuurgebied. Het werd gebruikt als een soort van natuurlijke waterzuiveringsinstallatie en het water werd geloosd op de naastgelegen Haarrijnse Plassen. Helaas was het best wel koud door de wind en ik droeg alleen maar een t-shirt, dus ik had het best wel koud. De cache lag in de bosjes bij de vogelkijkhut en dit jaar was hij dus wel aanwezig en daarmee konden we hem van de frustratielijst afstrepen. Na een korte blik in de vogelkijkhut wandelden we op een andere manier terug naar de auto.

We besloten om de auto hier te laten staan en verder te lopen naar het kasteel, omdat we dan de parkeerkosten uit konden sparen. De rest van de dag brachten we door op het evenement.

Wat ik hier op 21 april 2022 nog aan toe te voegen heb:

Elfia blijft een leuk fantasy-evenement waar ik graag naartoe ga. Liefst in combinatie met een cache. Helaas gingen de edities van 2020 en 2021 niet door vanwege corona. En dit jaar is het ook nog maar de vraag of ik kan gaan (helaas niet 😢).

Geocachingverhalen uit het verleden: Rondjes rondom Dorst

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 14 april 2009:

Anke, Stephanie en ik gingen een paar caches lopen rondom Dorst in gezelschap van hondje Senna (van Stephanie).

Het verhaal:

Deze middag waren we toevallig alledrie vrij. Omdat het heel mooi weer was, besloten we op geocachingjacht te gaan.

Ik wilde graag af gaan rekenen met mijn frustratie van een paar weken geleden: Rondje Vliegveld.

Maar eerst zouden we een multi door het bos gaan doen. Deze heette het Vrije Bos.

Aan het begin al een stel Schotse Hooglanders ontmoet, die niet wegliepen als je dichtbij kwam, dus ik kon een paar mooie foto’s voor mijn collectie maken.

Onderweg ook nog geprobeerd om Kunstroute: Vleermuiskelders te vinden en hiermee heel veel tijd verloren. De cache ook niet gevonden, trouwens.

Bij 1 waypoint moest je iets pakken bij het schrikdraad. Ik raakte het en kreeg een fijne schok en ik kan je vertellen dat dat niet prettig aanvoelt. Ook die arme Senna (een west highlandterriër) werd bijna geëlektrocuteerd. Fijne cache hoor. Maar we hebben hem wel gevonden.

We gingen verder met Rondje Dorst, een simpele en zelfs een beetje saaie dorpscache door het plaatsje Dorst heen. Alleen de cache-locatie zelf lag in het bos en was wel aardig. Het kapelletje op het voorlaatste waypoint had ook een mooie bouwstijl. Maar goed, niet alle caches hoeven moeilijk of onmogelijk te zijn, een makkelijke is ook wel eens fijn.

Daarna was het tijd om af te rekenen met mijn Rondje Vliegveld. Stephanie omschreef hem als een oppikkertje, maar voor mij voelde dat echt niet zo. Een paar weken geleden had ik vrij, maar het regende nogal hard. Dus zocht ik op of er een autocache in de buurt was. Zo kwam ik uit bij Rondje Vliegveld. Ik ben de hele dag bezig geweest om rond het vliegveld te rijden met Reno en alle gegevens te verzamelen (die zaten onder bankjes en op een dorpsplein is dat heel erg voor schut om daar te staan zoeken op een zaterdagmiddag), enkel onderbroken door de lange en oersaaie wandeling van de multicache Wolfje Spelen.

Eerst heb ik een half bos omgeploegd, maar dit bleek de verkeerde locatie te zijn. Ik paste mijn coördinaat aan en kwam een kilometer verder uit, op zeer bekend terrein, namelijk de villawijk, van Rondje Villawijk. Het regende ondertussen weer en de boom bij het 0-punt leek niet echt een cache te verbergen. Ik vond het eigenlijk maar raar dat er twee caches zo dicht bij elkaar zouden liggen en twijfelde heel erg, dus heb ik maar opgegeven.

’s Avonds de eigenaars gemaild en die mailden terug dat ik dus wel goed zat. Grr.

Dus nu terug geweest met twee extra zoekhulpen erbij. De cache lag dus inderdaad aan hetzelfde pad, slechts 10 meter verderop. Door de regen had ik dus een bagger-ontvangst gehad. Grr, maar wel weer een frustratie uit de weg geruimd :>)

Wat ik hier op 14 april 2022 nog aan toe te voegen heb:

Het is altijd heel frustrerend om een cache niet te kunnen vinden na het lopen van een multi. Helaas komt dat ook nu nog wel eens voor.

Stroomdraden vind ik nog steeds niet prettig.

Senna was een heel schattig hondje, maar ze is helaas niet zo oud geworden.

Geocachingverhalen uit het verleden: Lachen rondom het Smalwater

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 7 april 2008

Anke en ik gingen proberen om de laatste multi van maker Wilp te vinden…

Het verhaal:

Anke en ik hadden alle nog actief zijnde caches van Wilp gevonden, behalve Roond Smalwater, de opvolger van de korte cache Smalwater. Ik was er ooit wel aan begonnen, maar toen was ik al heel snel vastgelopen. Omdat deze cache ook heel hoog stond in onze nearbiest-lijst, besloten we hem vandaag nog eens te gaan proberen.

Het was een zeer moeilijke klus, maar we hebben hem gevonden. Ook al zijn we dan kanoërs, het viel hier nog tegen om de stroomrichting van het water te bepalen. Later hadden we ook nog veel moeite met het verschil tussen motorvoertuigen en motorvoerrijtuigen. We zijn behoorlijk vaak verkeerd gelopen, maar steeds won het gezonde verstand het als het om de route ging.

Onderweg probeerde ik allerlei dieren op de foto te zetten. De schapen en de paarden poseerden gewillig. Toen kwam de zwaan. Hij was mij heel erg aan het ergeren door de hele tijd op en neer te zwemmen, maar de sluitertijd van mijn fototoestel is best traag, dus dan was hij steeds al voorbij. Anke lachte zich kapot.

Even later kwam mijn beurt om te lachen. We moesten over een pad dwars een weiland met koeien. Er stond een koe op het pad. Anke wilde wel even bewijzen dat ze niet bang is voor koeien, zoals de rest van haar familie. Dus ze wilde op de foto met de koe. Dat ging goed tot de koe onverwacht een stap vooruit deed, dat was toch te veel van het goede. Dus heb ik een erg leuke foto van Anke en de koe.

We waren best trots op onszelf toen we de cache uiteindelijk vonden, want we hadden er best veel moeite mee gehad.

Wat ik hier op 7 april 2022 nog aan toe te voegen heb:

Wha ja, #maartjeskoeienfotos is nog steeds een hashtag op instagram.