Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 31 maart 2011:
31 maart is mijn verjaardag en natuurlijk wilde ik dolgraag gaan geocachen op deze dag. De regen hield ons niet tegen.
Het verhaal:
Ik was natuurlijk weer net jarig op de enige dag van maart dat het regende. Toch gingen Anke en ik op geocaching-jacht, want we hadden allebei speciaal vrij genomen om iets leuks te kunnen doen op mijn verjaardag. De area voor vandaag lag rondom Oss, want daar zouden we ’s avonds naar een concert gaan. Ik wilde het liefst een leuke multi lopen, aangevuld met wat andere caches. Op dinsdagnacht viel de last-minute-keuze op Brobbelbies op maat. Ik vond de naam van deze cache wel geinig klinken en hij was origineel omdat we van alles op moesten gaan meten. Gehuld in regenpak en bewapend met rolmaatje en meetlint gingen we op pad. Het regende niet hard, maar wel de hele tijd door. De route was eigenlijk heel mooi, door bos en heidevelden en natuurlijke weilanden. We passeerden veel wildhekken en ik wilde natuurlijk graag Grote Haarbalkoeien (Schotse Hooglanders) zien. Dus ik was teleurgesteld toen het om paarden bleek te gaan. Toch maar een paar foto’s gemaakt. Een paar waypoints verder werd ik weer helemaal blij, want daar waren wel Schotse Hooglanders; ze stonden zelfs met z’n allen midden op het pad. Ik kon een heleboel mooie foto’s maken en er waren zelfs kleine Haarbalkalfjes!!! Die waren echt heel erg sweety, maar mama Haarbal stond er heel dreigend bij, dus snel foto gemaakt en een paar stappen terug gedaan. Ik plaatste een paar foto’s op msn en volgens Anke deinsden haar familieleden terug bij het zien van mijn koeienfoto’s: haar familie heeft het niet zo op (grote) dieren.
We wisten vantevoren al dat de cache in het Natuurcentrum Slabroek zou liggen, want dat stond ook in de tekst. Onze berekening kwam echter niet uit. We waren aan het begin van de tocht al langs het centrum gelopen en hadden gezien dat je daar taart kon eten, dus we besloten om dat te gaan doen en ondertussen de formules na te rekenen. Anke nam taart en ik nam een heel lekkere tosti met kruidenkaas. Ondertussen van alles op de doorlopen cache-beschrijving gekrabbeld (ik was ook nog een velletje verloren, onderweg, mijn specialiteit) en er een code uitgekregen. Het coördinaat kreeg ik niet goed, maar de cache zou op een verdieping liggen volgens de hint en in de ruimte waar wij zaten te eten was een verdieping. We besloten die verdieping aan een nadere inspectie te onderwerpen en de cache stond er open en bloot. Er stonden zelfs krukjes bij, dus zittend op zo’n krukje probeerde ik mijn code. Het verjaardagsgeluk was met me, want hij ging meteen open. We waren het erover eens dat dit een erg leuke cache was, ook al was het nog leuker geweest in het zonnetje.
Onze volgende cache op het lijstje was een earthcache in de Maashorst. Ik herkende het bord nog, want dit was ook een waypoint van de multi door de Maashorst. Toen bestond deze earth helaas nog niet. Foto gemaakt, vragen beantwoord en weer terug naar Reno. Op naar het Ecoduct Slabroek dat over de snelweg loopt en we hoopten dat we aan de goede kant van de snelweg zaten. Dat bleek zo te zijn. Een opengesteld privaat zandpad bracht ons naar een paadje waar we het Ecoduct op konden klimmen. Heel raar, zo’n stuk aangelegde natuur boven de snelweg, maar wel een leuke plek voor een cache. We hadden hem snel gevonden. Ondertussen had ik geconcludeert dat ik vorig jaar op mijn verjaardag de 1850ste cache had gevonden en dat we nu heel dicht bij de 2850 waren. Het zou wel leuk zijn als we dat vandaag zouden halen, want dan hadden we precies 1000 caches gevonden in een tijdsbestek van een jaar. Anke vond het ook wel leuk om daar voor te gaan.
Dus op naar nog een earthcache, deze lag op een vaag paadje tussen de weilanden in een afgelegen gebied en ging wederom over de Peelrandbreuk, een veelgebruikt thema bij earthcaches in deze streek.
Daarna volgde een traditional –Oeverzwaluwwand- bij een recreatieplas in de buurt van Oss. Een soort van Staalbergven dus. Na een korte wandeling rondom een stukje ven vonden wij de cache. We kregen bij het zien van al dat water zin in kanoën. Gelukkig is het buitenseizoen weer begonnen.
De volgende op de lijst was een TB-hotel bij een rommelig stukje natuur met veel water, de Ossemeer. Voor de verandering zat er inhoud in het hotel, dus we konden ruilen. Wel zo leuk.
We moesten nog 1 cache om de 2850 te bereiken, maar hadden alleen nog multi’s over. Dus eerst maar eens gaan eten bij de McDonald’s in Oss. Niet zo’n geweldige Mac, want ze hadden geen groenteburgers. Dat was het enige minpuntje van de dag, haha (ok, die regen was ook minder).
Toen we klaar waren met eten was er nog te veel tijd over om al naar het theater te gaan, maar te weinig voor de Stadscache van Oss. We maakten toen de keuze om de korte Dorpscache van Geffen te gaan doen, die zou maar 1,5 km zijn. Ik had hem niet uitgeprint, dus draaiden we de cachebeschrijving af op Eragon en voerde Anke de berekende coords in op haar gps Oor. Het werd een race tegen de klok en we moesten veel meer rekenen dan we hadden verwacht. Zo veel sommetjes maken het vinden van de cache altijd twijfelachtig, maar toen we een molen zagen met een laan van knotwilgen ervoor (daar ging de hint ook over) wisten we dat we goed zaten. En we vonden inderdaad de cache. Nummer 2850, een milestone en dus 1000 in een jaar. We waren goed bezig.
We waren ook nog op tijd in het theater en hadden door een leuke avond.
Wat ik hier op 31 maart 2022 nog aan toe te voegen heb:
Whoohoo, vandaag ben ik dus weer jarig en hopelijk wordt dat eindelijk een niet-lockdown-verjaardag (zoals de afgelopen twee jaar wel het geval was). Op het moment dat ik deze blog schrijf heb ik nog geen flauw idee wat ik ga doen op mijn verjaardag, maar ik wil wel vrij nemen om iets leuks te gaan doen.
De verjaardag van 11 jaar geleden was in ieder geval een goed voorbeeld van een leuke dag, hoewel ik nu niet meer voor de McDonald’s zou kiezen ;>)
Maartjes Moves 