Geocachingverhalen uit het verleden: Fietscachen in West-Brabant

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 17 maart 2012:

Ik besloot om een dagje te gaan fietscachen in West-Brabant. Alleen mijn fiets mee krijgen was even lastig, ondanks dat ik toen nog een auto had (een paar maanden later deed ik de auto weg en sindsdien ga ik autoloos door het leven).

Het verhaal:

Tja, vanaf het moment dat de serie De Polders van Sint Philipsland online kwam had ik er zin in om die te gaan fietsen. 19 kilometer zou je ook nog wel kunnen lopen, maar gezien de omgeving leek fietsen me toch aantrekkelijker; het landschap bestaat vooral uit lange, brede wegen.

Het probleem met fietsen is altijd de overwinning om de fiets mee te krijgen in de auto, want ik heb geen fietsendrager. Als de achterbank plat gaat en de bijrijdersstoel naar voren, dan krijg ik er net mijn fiets schuin ingelegd. Ik heb twee fietsen: een blauwe en een groene. De laatste keer dat ik mijn blauwe fiets had meegenomen in de auto was de ketting eraf gelopen en dat was een heel gedoe en ik vond het vervelend om die fiets een paar dagen te moeten missen toen hij bij de fietsenmaker stond. Mijn reservefiets is groen en die is net een slagje kleiner dan mijn blauwe fiets. Hij fietst alleen lang niet zo lekker als de blauwe fiets, want er zit een slag in het voorwiel. Goed, uiteindelijk koos ik er dit keer toch voor om mijn groene fiets mee te nemen, vooral vanuit het oogpunt gezien dat die makkelijker in de auto past.

Het is ongeveer 90 km rijden naar dit stukje land, best ver, maar omdat het er zo lekker cachen is, heb ik het er voor over. De route startte op een rustige carpoolstrook in Zeeland. Vlakbij lag een bekende brug, de brug halverwege de route van Rondje de Eendracht. Vlak bij die brug lag de niet gevonden nummer #22, dus ik besloot dat ik daar nog een zoek-poging zou gaan wagen als ik op tijd klaar was met het rondje door de Polders. Op de rondrit door de Polders kon ik ook nog wat andere caches meenemen; de uitstapjes. Het tochtje begon zelfs met een uitstapje, deze cache heette Prins Hendrik. Daarna even over het dijkje gekeken bij een earthcache, maar Eragon (mijn gps) had de beschrijving verder niet ingeladen, dus ik kon er niets mee. Later zag ik op internet dat dit meer een soort van multi was, wel leuk met een uitkijktoren enzo, dus die moet ik eigenlijk nog wel eens gaan doen als ik hier weer eens in de buurt kom. Ik ben dol op uitkijktorens, wil er altijd meteen in klimmen.

Dan maar beginnen aan de polder-serie. Die waren allemaal niet al te moeilijk verstopt. Het gebied was leuk om doorheen te fietsen, heel veel weilanden en akkers en weidse uitzichten. Het waaide een klein beetje, maar niet te hard, dus het was echt een lekker fietstochtje om uit te waaien. De caches hadden ook precies de goede onderlinge afstand. Je merkt wel dat je hier vlak bij de zee zit, want na een paar kilometer voelde ik al de smaak van zout op mijn lippen. En aan het einde van de tocht had ik het gevoel overdekt te zijn met een laagje van zout, zand en zweet.

Mijn eerste onderbreking was de traditional van het Gehucht aan de Noordweg, later in de route zou ik daar ook nummertje 2 nog van meepikken. Ik vond de locatie van de eerste cache mooier, dan die van de tweede.

De meeste geocachers doen dit rondje met de auto, maar ik vind dat je dan toch iets mist, met de fiets is echter en geeft meer voldoening achteraf, ook al deed ik het ook wel voor de puntjes, want we zijn dicht bij de #4000 geocaches.

Er was eentje van de Philipsland-serie die ik moest overslaan, nummertje #9. Dat was omdat er drie jongens aan het vissen waren, precies bij het paaltje waar de cache moest zitten. Dat paaltje stond ook nog voor een hotel, waar vermoedelijk de ouders van de jongens zaten. Tja, ik wilde er eerst nog later voor terug komen met de auto, maar heb dat niet meer gedaan, omdat het uit de richting was en de andere kant op meer niet gevonden caches lagen. Achteraf heb ik daar spijt van gekregen, toen ik op google-maps zag, dat dat nu de enige not-found is in die polder.

Bijna op het einde van de fietstocht nog een ommetje gemaakt door het dorpje Sint Philipsland om daar Luctor et emergo (“Ik worstel en kom boven”, de wapenspreuk van de provincie Zeeland) te doen, een cache die al heel vaak op mijn reserve-lijstje had gestaan, maar waar we nooit aan toegekomen waren tijdens onze cache-dagen vorig jaar in dit gebied. De cache was snel gevonden, in het kastje van een reddingsboei aan de kade van het dorpje. Er was geen hek of reling rondom die kade van een paar meter hoog en dan krijg ik altijd nogal een hoogtevrees-gevoel. Vreemd, ik heb dat niet op bergen of op trappen of in uitkijktorens, maar wel op van die kades zonder reling. Het was een heel gedoe om de cache uit de boei-kast te krijgen, maar uiteindelijk is het gelukt.

Daarna nog een uitstapje naar de cache bij de aartslelijke watertoren van Sint Philipsland. Hier waren nog andere cachers, maar die waren echt van het type puntjesjagers. Man bleef met draaiende motor in de auto zitten, terwijl vrouw als een gek de cache ging loggen en niet eens om zich heen keek. Okay, ik weet best dat wij ook wel eens op die manier hebben gecachet, maar ik vind dat nu eigenlijk niet meer leuk. Ik cache toch vooral om lekker buiten bezig te zijn en om op plekken te komen waar ik anders niet zou gauw kom. En daarna pas voor de puntjes.

Na de watertoren volgende de laatste Philipsland. Toen nog doorgefietst naar Rondje de Eendracht #22. Ik zag onderweg dat de hint nu aangepast was van ‘steen met mos’ (dat hebben ze daar allemaal) naar ‘helm’. Er lag nu dus gewoon een speelgoedhelmpje over de cache heen en dat viel meteen heel erg op. Kon deze frustratie ook mooi van de lijst. Nu ontbreekt alleen nummertje 10 nog, maar die was te ver fietsen vanaf hier. Wie weet komt die ook ooit nog eens aan de beurt. Of nooit, dan maakt het ook niet uit. Je kunt gewoonweg niet alles hebben.

Ik had in totaal 24 kilometer gefietst, wat eigenlijk niet eens zo heel veel is, ik heb de afgelopen tijd wel eens verder gefietst.

Omdat er nog tijd over was, als afsluiter en een beetje voor de puntjes nog wat caches gedaan een polder verderop. De twee caches in de Van Haaften Polder hadden ook al vaker op mijn lijstje gestaan. Ik kon nummertje 1 eerst niet vinden, dus ben ik eerst nummertje 2 en de N.o.e.r.h.e.T. De Krabbenbeek gaan doen. Van die N.o.e.r.h.e.T. hadden we er ook al eentje gedaan tijdens Rondje de Eendracht, dus wel leuk om er nu nog eentje te hebben. De cache zat trouwens verstopt in een hagedis, dus daar werd ik helemaal vrolijk van. De Van Haaftens zaten in schattige vogeltjes verstopt, ze hadden alleen een afwijking, want op de terugweg vond ik nummertje 1 alsnog. Helaas had mijn fototoestel het begeven en was ik helemaal door mijn batterijen heen, die van Eragon hadden nog maar 1 streepje en dan gaat de GPS natuurlijk altijd voor het fototoestel. Dus ik kon niet zoveel foto’s maken vandaag. Na de wandeling langs de drie polder-caches nog doorgelopen naar een cache in grappige puzzelverpakking in een holle boom aan de Hollaereweg. Niet zo heel handig, want daar kwam ik even later weer langs met Reno (mijn ex-auto) onderweg naar de laatste drie oppikkertjes. Twee onder picknickbanken en een hele schattige in een wijze uil beeldje bij een kleine poel. Die was ook nog van N.o.e.r.h.e.T. Dus die hebben we in totaal nu drie. Nu had ik alle caches in dit gebied gevonden en het begon al een beetje te schemeren. Ook had ik wel genoeg van het cachen. Ik kom vast nog een keer terug in dit gebied, dat zal niet eens al te lang duren waarschijnlijk. Maar voor vandaag vond ik het met 32 founds wel genoeg eigenlijk. Het was een prettige cachedag geweest en ik moest nog een eindje terug rijden naar huis.

Wat ik hier op 17 maart 2022 nog aan toe te voegen heb:

Tja, ondertussen ga ik al bijna 10 jaar autoloos door het leven. Dus als ik verder weg ga geocachen is het altijd met de trein of tijdens vakanties. Meestal blijven we nu veel dichter bij huis in de buurt, omdat daar ook nog genoeg te geocachen is. De groene fiets heb ik niet meer, maar de blauwe fiets (ook wel bekend als Gazzy de Gazelle) is er nog steeds en heeft nu gezelschap van grijze fiets (Bat de Batavus).

En wel grappig dat ik toen overal nog een echt fototoestel mee naartoe sleepte. Tegenwoordig maak ik alleen nog maar foto’s met mijn telefoon.