Geocachingverhalen uit het verleden: Brobbelbies in de regen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 31 maart 2011:

31 maart is mijn verjaardag en natuurlijk wilde ik dolgraag gaan geocachen op deze dag. De regen hield ons niet tegen.

Het verhaal:

Ik was natuurlijk weer net jarig op de enige dag van maart dat het regende. Toch gingen Anke en ik op geocaching-jacht, want we hadden allebei speciaal vrij genomen om iets leuks te kunnen doen op mijn verjaardag. De area voor vandaag lag rondom Oss, want daar zouden we ’s avonds naar een concert gaan. Ik wilde het liefst een leuke multi lopen, aangevuld met wat andere caches. Op dinsdagnacht viel de last-minute-keuze op Brobbelbies op maat. Ik vond de naam van deze cache wel geinig klinken en hij was origineel omdat we van alles op moesten gaan meten. Gehuld in regenpak en bewapend met rolmaatje en meetlint gingen we op pad. Het regende niet hard, maar wel de hele tijd door. De route was eigenlijk heel mooi, door bos en heidevelden en natuurlijke weilanden. We passeerden veel wildhekken en ik wilde natuurlijk graag Grote Haarbalkoeien (Schotse Hooglanders) zien. Dus ik was teleurgesteld toen het om paarden bleek te gaan. Toch maar een paar foto’s gemaakt. Een paar waypoints verder werd ik weer helemaal blij, want daar waren wel Schotse Hooglanders; ze stonden zelfs met z’n allen midden op het pad. Ik kon een heleboel mooie foto’s maken en er waren zelfs kleine Haarbalkalfjes!!! Die waren echt heel erg sweety, maar mama Haarbal stond er heel dreigend bij, dus snel foto gemaakt en een paar stappen terug gedaan. Ik plaatste een paar foto’s op msn en volgens Anke deinsden haar familieleden terug bij het zien van mijn koeienfoto’s: haar familie heeft het niet zo op (grote) dieren.

We wisten vantevoren al dat de cache in het Natuurcentrum Slabroek zou liggen, want dat stond ook in de tekst. Onze berekening kwam echter niet uit. We waren aan het begin van de tocht al langs het centrum gelopen en hadden gezien dat je daar taart kon eten, dus we besloten om dat te gaan doen en ondertussen de formules na te rekenen. Anke nam taart en ik nam een heel lekkere tosti met kruidenkaas. Ondertussen van alles op de doorlopen cache-beschrijving gekrabbeld (ik was ook nog een velletje verloren, onderweg, mijn specialiteit) en er een code uitgekregen. Het coördinaat kreeg ik niet goed, maar de cache zou op een verdieping liggen volgens de hint en in de ruimte waar wij zaten te eten was een verdieping. We besloten die verdieping aan een nadere inspectie te onderwerpen en de cache stond er open en bloot. Er stonden zelfs krukjes bij, dus zittend op zo’n krukje probeerde ik mijn code. Het verjaardagsgeluk was met me, want hij ging meteen open. We waren het erover eens dat dit een erg leuke cache was, ook al was het nog leuker geweest in het zonnetje.

Onze volgende cache op het lijstje was een earthcache in de Maashorst. Ik herkende het bord nog, want dit was ook een waypoint van de multi door de Maashorst. Toen bestond deze earth helaas nog niet. Foto gemaakt, vragen beantwoord en weer terug naar Reno. Op naar het Ecoduct Slabroek dat over de snelweg loopt en we hoopten dat we aan de goede kant van de snelweg zaten. Dat bleek zo te zijn. Een opengesteld privaat zandpad bracht ons naar een paadje waar we het Ecoduct op konden klimmen. Heel raar, zo’n stuk aangelegde natuur boven de snelweg, maar wel een leuke plek voor een cache. We hadden hem snel gevonden. Ondertussen had ik geconcludeert dat ik vorig jaar op mijn verjaardag de 1850ste cache had gevonden en dat we nu heel dicht bij de 2850 waren. Het zou wel leuk zijn als we dat vandaag zouden halen, want dan hadden we precies 1000 caches gevonden in een tijdsbestek van een jaar. Anke vond het ook wel leuk om daar voor te gaan.

Dus op naar nog een earthcache, deze lag op een vaag paadje tussen de weilanden in een afgelegen gebied en ging wederom over de Peelrandbreuk, een veelgebruikt thema bij earthcaches in deze streek.

Daarna volgde een traditional –Oeverzwaluwwand- bij een recreatieplas in de buurt van Oss. Een soort van Staalbergven dus. Na een korte wandeling rondom een stukje ven vonden wij de cache. We kregen bij het zien van al dat water zin in kanoën. Gelukkig is het buitenseizoen weer begonnen.

De volgende op de lijst was een TB-hotel bij een rommelig stukje natuur met veel water, de Ossemeer. Voor de verandering zat er inhoud in het hotel, dus we konden ruilen. Wel zo leuk.

We moesten nog 1 cache om de 2850 te bereiken, maar hadden alleen nog multi’s over. Dus eerst maar eens gaan eten bij de McDonald’s in Oss. Niet zo’n geweldige Mac, want ze hadden geen groenteburgers. Dat was het enige minpuntje van de dag, haha (ok, die regen was ook minder).

Toen we klaar waren met eten was er nog te veel tijd over om al naar het theater te gaan, maar te weinig voor de Stadscache van Oss. We maakten toen de keuze om de korte Dorpscache van Geffen te gaan doen, die zou maar 1,5 km zijn. Ik had hem niet uitgeprint, dus draaiden we de cachebeschrijving af op Eragon en voerde Anke de berekende coords in op haar gps Oor. Het werd een race tegen de klok en we moesten veel meer rekenen dan we hadden verwacht. Zo veel sommetjes maken het vinden van de cache altijd twijfelachtig, maar toen we een molen zagen met een laan van knotwilgen ervoor (daar ging de hint ook over) wisten we dat we goed zaten. En we vonden inderdaad de cache. Nummer 2850, een milestone en dus 1000 in een jaar. We waren goed bezig.

We waren ook nog op tijd in het theater en hadden door een leuke avond.

Wat ik hier op 31 maart 2022 nog aan toe te voegen heb:

Whoohoo, vandaag ben ik dus weer jarig en hopelijk wordt dat eindelijk een niet-lockdown-verjaardag (zoals de afgelopen twee jaar wel het geval was). Op het moment dat ik deze blog schrijf heb ik nog geen flauw idee wat ik ga doen op mijn verjaardag, maar ik wil wel vrij nemen om iets leuks te gaan doen.

De verjaardag van 11 jaar geleden was in ieder geval een goed voorbeeld van een leuke dag, hoewel ik nu niet meer voor de McDonald’s zou kiezen ;>)

 

Geocachingverhalen uit het verleden: Hooibrug e.o.

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 24 maart 2007 

Op een middag besloten Anke en ik om nog na ons werk te gaan geocachen.

Het verhaal:

Eigenlijk zouden we die op de fiets gedaan, maar we mochten een auto llenen en daardoor konden we meer caches doen dan verwacht. De eerste was ’t Groene Woud, een cache die al een tijdje op het lijstje stond. Het was een hele simpele multi-cache. Dingen tellen op een hek en daarna een kilometer te voet heen en terug naar de cache die al van verre zichtbaar was aan een berg takjes.

Daarna door naar de Hooibrug, ook een korte multi die geen problemen opleverde.

De volgende was er eentje uit de serie Nice places from Wilp, dit was de nieuwste, maar het kwam er maar nooit van om hem op te gaan halen. Vandaag dus wel. Het was bij een betonnen bruggetje, want dit was de favoriete zwemplek van Wilps hond Waldo. Het zou Indy’s (onze toenmalige hond) favoriete plek in ieder geval niet zijn, want die houdt helemaal niet van water en het is nog wel een golden retriever… Voor we hier ergens in het buitengebied van Boxtel terecht kwamen, waren we nog verdwaald in het centrum. Niet leuk op een zaterdagmiddag.

Next one was Vlaggen, een mysteriepuzzel die al heel lang geleden door een vriend is opgelost, maar die we nooit opgehaald hadden. Ook daar rekenden we deze middag mee af. We kwamen tot 3x toe langs de plek, maar de eerste keer zaten er dreuzels te picknicken. De tweede keer konden we wel zoeken, hij zat erg origineel verstopt. Zonder de hint hadden we hem echt nooit gevonden. De derde keer was toen we naar huis reden.

Na Vlaggen begonnen we aan de Kienehoef, ook een cache van Papyrus, maar die was langer dan we dachten en toen we bij een puzzeltje aankwamen, hebben we dat mee naar huis genomen en zijn we gestopt. Dus die moeten we nog een keer af gaan maken. We hadden nog net tijd genoeg over voor de Vlagheide. Ik vind de naam van deze cache heel stoer en hij ligt ook wel op een gave plek. Een zestig meter hoge berg, een vuilnisbelt die omgewerkt is tot natuurgebied. Ik vind dit soort bergen wel wat hebben. Eerder zagen we er een bij Huis ter Heide.

Wat ik hier op 24 maart 2022 nog aan toe te voegen heb:

Pfft, 15 jaar geleden! Op de meeste plekken zijn we later nog eens terug geweest voor andere geocaches, want geocaches komen en gaan.

En hoewel hond Indy maar liefst 14,5 jaar oud is geworden, is hij ondertussen toch al tien jaar dood. Was wel een heel lief beest; soms mocht hij mee geocachen.

Geocachingverhalen uit het verleden: Fietscachen in West-Brabant

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 17 maart 2012:

Ik besloot om een dagje te gaan fietscachen in West-Brabant. Alleen mijn fiets mee krijgen was even lastig, ondanks dat ik toen nog een auto had (een paar maanden later deed ik de auto weg en sindsdien ga ik autoloos door het leven).

Het verhaal:

Tja, vanaf het moment dat de serie De Polders van Sint Philipsland online kwam had ik er zin in om die te gaan fietsen. 19 kilometer zou je ook nog wel kunnen lopen, maar gezien de omgeving leek fietsen me toch aantrekkelijker; het landschap bestaat vooral uit lange, brede wegen.

Het probleem met fietsen is altijd de overwinning om de fiets mee te krijgen in de auto, want ik heb geen fietsendrager. Als de achterbank plat gaat en de bijrijdersstoel naar voren, dan krijg ik er net mijn fiets schuin ingelegd. Ik heb twee fietsen: een blauwe en een groene. De laatste keer dat ik mijn blauwe fiets had meegenomen in de auto was de ketting eraf gelopen en dat was een heel gedoe en ik vond het vervelend om die fiets een paar dagen te moeten missen toen hij bij de fietsenmaker stond. Mijn reservefiets is groen en die is net een slagje kleiner dan mijn blauwe fiets. Hij fietst alleen lang niet zo lekker als de blauwe fiets, want er zit een slag in het voorwiel. Goed, uiteindelijk koos ik er dit keer toch voor om mijn groene fiets mee te nemen, vooral vanuit het oogpunt gezien dat die makkelijker in de auto past.

Het is ongeveer 90 km rijden naar dit stukje land, best ver, maar omdat het er zo lekker cachen is, heb ik het er voor over. De route startte op een rustige carpoolstrook in Zeeland. Vlakbij lag een bekende brug, de brug halverwege de route van Rondje de Eendracht. Vlak bij die brug lag de niet gevonden nummer #22, dus ik besloot dat ik daar nog een zoek-poging zou gaan wagen als ik op tijd klaar was met het rondje door de Polders. Op de rondrit door de Polders kon ik ook nog wat andere caches meenemen; de uitstapjes. Het tochtje begon zelfs met een uitstapje, deze cache heette Prins Hendrik. Daarna even over het dijkje gekeken bij een earthcache, maar Eragon (mijn gps) had de beschrijving verder niet ingeladen, dus ik kon er niets mee. Later zag ik op internet dat dit meer een soort van multi was, wel leuk met een uitkijktoren enzo, dus die moet ik eigenlijk nog wel eens gaan doen als ik hier weer eens in de buurt kom. Ik ben dol op uitkijktorens, wil er altijd meteen in klimmen.

Dan maar beginnen aan de polder-serie. Die waren allemaal niet al te moeilijk verstopt. Het gebied was leuk om doorheen te fietsen, heel veel weilanden en akkers en weidse uitzichten. Het waaide een klein beetje, maar niet te hard, dus het was echt een lekker fietstochtje om uit te waaien. De caches hadden ook precies de goede onderlinge afstand. Je merkt wel dat je hier vlak bij de zee zit, want na een paar kilometer voelde ik al de smaak van zout op mijn lippen. En aan het einde van de tocht had ik het gevoel overdekt te zijn met een laagje van zout, zand en zweet.

Mijn eerste onderbreking was de traditional van het Gehucht aan de Noordweg, later in de route zou ik daar ook nummertje 2 nog van meepikken. Ik vond de locatie van de eerste cache mooier, dan die van de tweede.

De meeste geocachers doen dit rondje met de auto, maar ik vind dat je dan toch iets mist, met de fiets is echter en geeft meer voldoening achteraf, ook al deed ik het ook wel voor de puntjes, want we zijn dicht bij de #4000 geocaches.

Er was eentje van de Philipsland-serie die ik moest overslaan, nummertje #9. Dat was omdat er drie jongens aan het vissen waren, precies bij het paaltje waar de cache moest zitten. Dat paaltje stond ook nog voor een hotel, waar vermoedelijk de ouders van de jongens zaten. Tja, ik wilde er eerst nog later voor terug komen met de auto, maar heb dat niet meer gedaan, omdat het uit de richting was en de andere kant op meer niet gevonden caches lagen. Achteraf heb ik daar spijt van gekregen, toen ik op google-maps zag, dat dat nu de enige not-found is in die polder.

Bijna op het einde van de fietstocht nog een ommetje gemaakt door het dorpje Sint Philipsland om daar Luctor et emergo (“Ik worstel en kom boven”, de wapenspreuk van de provincie Zeeland) te doen, een cache die al heel vaak op mijn reserve-lijstje had gestaan, maar waar we nooit aan toegekomen waren tijdens onze cache-dagen vorig jaar in dit gebied. De cache was snel gevonden, in het kastje van een reddingsboei aan de kade van het dorpje. Er was geen hek of reling rondom die kade van een paar meter hoog en dan krijg ik altijd nogal een hoogtevrees-gevoel. Vreemd, ik heb dat niet op bergen of op trappen of in uitkijktorens, maar wel op van die kades zonder reling. Het was een heel gedoe om de cache uit de boei-kast te krijgen, maar uiteindelijk is het gelukt.

Daarna nog een uitstapje naar de cache bij de aartslelijke watertoren van Sint Philipsland. Hier waren nog andere cachers, maar die waren echt van het type puntjesjagers. Man bleef met draaiende motor in de auto zitten, terwijl vrouw als een gek de cache ging loggen en niet eens om zich heen keek. Okay, ik weet best dat wij ook wel eens op die manier hebben gecachet, maar ik vind dat nu eigenlijk niet meer leuk. Ik cache toch vooral om lekker buiten bezig te zijn en om op plekken te komen waar ik anders niet zou gauw kom. En daarna pas voor de puntjes.

Na de watertoren volgende de laatste Philipsland. Toen nog doorgefietst naar Rondje de Eendracht #22. Ik zag onderweg dat de hint nu aangepast was van ‘steen met mos’ (dat hebben ze daar allemaal) naar ‘helm’. Er lag nu dus gewoon een speelgoedhelmpje over de cache heen en dat viel meteen heel erg op. Kon deze frustratie ook mooi van de lijst. Nu ontbreekt alleen nummertje 10 nog, maar die was te ver fietsen vanaf hier. Wie weet komt die ook ooit nog eens aan de beurt. Of nooit, dan maakt het ook niet uit. Je kunt gewoonweg niet alles hebben.

Ik had in totaal 24 kilometer gefietst, wat eigenlijk niet eens zo heel veel is, ik heb de afgelopen tijd wel eens verder gefietst.

Omdat er nog tijd over was, als afsluiter en een beetje voor de puntjes nog wat caches gedaan een polder verderop. De twee caches in de Van Haaften Polder hadden ook al vaker op mijn lijstje gestaan. Ik kon nummertje 1 eerst niet vinden, dus ben ik eerst nummertje 2 en de N.o.e.r.h.e.T. De Krabbenbeek gaan doen. Van die N.o.e.r.h.e.T. hadden we er ook al eentje gedaan tijdens Rondje de Eendracht, dus wel leuk om er nu nog eentje te hebben. De cache zat trouwens verstopt in een hagedis, dus daar werd ik helemaal vrolijk van. De Van Haaftens zaten in schattige vogeltjes verstopt, ze hadden alleen een afwijking, want op de terugweg vond ik nummertje 1 alsnog. Helaas had mijn fototoestel het begeven en was ik helemaal door mijn batterijen heen, die van Eragon hadden nog maar 1 streepje en dan gaat de GPS natuurlijk altijd voor het fototoestel. Dus ik kon niet zoveel foto’s maken vandaag. Na de wandeling langs de drie polder-caches nog doorgelopen naar een cache in grappige puzzelverpakking in een holle boom aan de Hollaereweg. Niet zo heel handig, want daar kwam ik even later weer langs met Reno (mijn ex-auto) onderweg naar de laatste drie oppikkertjes. Twee onder picknickbanken en een hele schattige in een wijze uil beeldje bij een kleine poel. Die was ook nog van N.o.e.r.h.e.T. Dus die hebben we in totaal nu drie. Nu had ik alle caches in dit gebied gevonden en het begon al een beetje te schemeren. Ook had ik wel genoeg van het cachen. Ik kom vast nog een keer terug in dit gebied, dat zal niet eens al te lang duren waarschijnlijk. Maar voor vandaag vond ik het met 32 founds wel genoeg eigenlijk. Het was een prettige cachedag geweest en ik moest nog een eindje terug rijden naar huis.

Wat ik hier op 17 maart 2022 nog aan toe te voegen heb:

Tja, ondertussen ga ik al bijna 10 jaar autoloos door het leven. Dus als ik verder weg ga geocachen is het altijd met de trein of tijdens vakanties. Meestal blijven we nu veel dichter bij huis in de buurt, omdat daar ook nog genoeg te geocachen is. De groene fiets heb ik niet meer, maar de blauwe fiets (ook wel bekend als Gazzy de Gazelle) is er nog steeds en heeft nu gezelschap van grijze fiets (Bat de Batavus).

En wel grappig dat ik toen overal nog een echt fototoestel mee naartoe sleepte. Tegenwoordig maak ik alleen nog maar foto’s met mijn telefoon.

365 Vragen: februari 2022

365 Vragen

Ik kwam dit tegen op andere blogs, maar weet niet waar de vragen oorspronkelijk vandaan komen. Het idee is om elke maand een aantal vragen te beantwoorden, een voor elke dag van het jaar. Elk jaar komen dezelfde vragen terug en dan kun je kijken of er iets veranderd is.

1. Waar voel je je het best?

De meeste mensen zullen hier thuis zeggen. Probleem is dat ik mij vaak niet heel erg thuis voel in mijn huidige woning. Sociale huurwoning uit 1948 met energielabel G, nauwelijks geïsoleerd, zeer slecht onderhouden door de huurdersvereniging en ontzettend gehorig. Alles wat de buren doen kan ik horen en dat is echt supervervelend. Daar komt dan nog de verkeersoverlast en de hinder van de spoorlijn (100 meter verderop) bij.

Dus ik voel mij het beste als ik buiten ben, in de natuur. Meestal dus de Oisterwijkse bossen en vennen, want die zijn dichtbij. Daar is het tenminste rustig.

2. Van welk moment van de dag geniet je het meest?

Ik ben in ieder geval geen ochtendmens. Op werkdagen vind ik de avond het fijnste, dat het werk gedaan is, het eten gekookt is, de boel opgeruimd is en je de rest van de avond kan doen en laten wat je wil. Op vrije dagen kunnen middagen ook al prima zijn, ligt een beetje aan de activiteit van de dag.

3. Welke plannen heb je voor vanavond?

Nou, het is nu al vrij laat. Maar ik heb deze avond blogs geschreven en wat dingetjes terug gekeken op Uitzending Gemist en YouTube.

4. Hoe voelde je je het grootste gedeelte van de dag?

Goed. Het was een vrije dag, dus ik kon lekker gaan wandelen. Mijn conditie lijkt weer beter te worden, die was heel slecht nadat ik een paar weken geleden corona had gehad.

5. Waar heb je de laatste tijd erg van genoten?

Dat het eindelijk weer eens lekker weer is en dat de lente op gang aan het komen is, dat het weer langer licht is. Ik was die grauwe, donkere, stormachtige winter echt helemaal beu.

6. Hoe vaak heb je contact met je familie?

Met mijn moeder het meeste, daar app ik zo’n beetje dagelijks mee. Mijn ouders wonen praktisch bij mij om de hoek, dus ik zie hen vrij vaak. Ook mijn broeders en hun partners zie ik wel regelmatig, maar minder vaak dan de ouders.

7. Wat heb je vandaag gedaan? 

Zoals gezegd gewandeld. Maar ook wat dingen opgehaald en weggebracht. Beetje huishouden. Weekboodschappen. Naar de bibliotheek om boeken te ruilen. Kaarten geschreven en gepost. Geblogd dus. En “tv” gekeken op mijn laptop.

8. Als je een extra dag vrij had elke maand, wat zou je dan doen?

Waarschijnlijk wandelen of geocaching of een combinatie van beide.

9. Waar ben je vandaag dankbaar voor?

Voor het mooie weer en het langere licht.

10. Wat heb je vandaag in je vrije tijd gedaan?

Zie hierboven. (vragen vallen in herhaling?)

11. Wanneer gaf je iemand voor het laatst een cadeau?

Echte grote cadeaus met Sinterklaas. Geen verjaardagen de laatste tijd.

12. Wat zou je missen als je in het buitenland zou wonen?

Vrienden, familie en kennissen. Sociale contacten dus. En ik denk dat ik het het ook lastig zou vinden om steeds een andere taal te spreken. Natuurlijk kan ik wel Engels, maar gewoon kletsen is veel fijner in je eigen taal.

13. Hoe tevreden ben je tegenwoordig?

Haha, dat ligt erg aan op welk vlak. Over bepaalde dingen ben ik zeer tevreden en over andere zaken is tevredenheid ver te zoeken. En dan gaat dat nog over persoonlijke dingen. Als we de wereldzaken erbij gaan betrekken is het helemaal hopeloos.

14. Ben je financieel onafhankelijk?

Ja, maar het is wel ronddraaien rondom de armoedegrens, dus lang niet alle dingen kunnen zomaar. Gelukkig kan er ook veel wel.

15. Hoe zag je Valentijn er uit?

Nou, ik heb geen partner, dus op dat gebied was er niets. Maar ik deed wel mee aan een Valentijnswap en een Valentijnkaartenbingo, dus ik had wel veel gezellige post op de mat.

16. Waar moest je vandaag door lachen?

Om mijn cavia’s die vol enthousiasme aanvielen op de zak andijvie die ik voor hen had gescoord uit de voedselverspillingsbak in de supermarkt.

17. Wat is het lekkerste dat je vandaag at?

Pitabroodje met hummus, groenteburger en aardappeltjes met (vegan) pesto. Ja, ik eet aardappel op brood; guilty pleasure.

18. Wanneer heb je voor het laatst je haar gewassen?

Gisterenavond.

19. Hoe was je dag vandaag?

Goed dus. Weer een herhalingsvraag.

20. Heb je vandaag bewogen?

Ja dus. Gewandeld en gefietst. Ik ben geen auto, dus alles moet per fiets.

21. Wat doe je heel graag maar doe je te weinig?

Schrijven. Zowel bloggen als creatief schrijven.

22. Wanneer ging je laatst winkelen?

Echt winkelen voor de lol is al wel even geleden. Over het algemeen winkel ik alleen functioneel of ik ga alleen naar een paar winkels die ik echt heel erg leuk vind (boekhandel, spellenwinkels en winkels zoals Sostrene Grene of Dille en Kamille). Zeker tijdens de lockdowns vond ik dat funwinkelen echt vreselijk, met die mondkapjes en niet op een terras mogen zitten en aantallen mensen in winkels en drukte in de winkelstraten.

23. Hoeveel tijd bracht je vandaag alleen door?

De hele dag. Dat heb je als je single bent en dus alleen woont (ok, er wonen hier ook twee cavia’s, dus wel iets van gezelschap). Natuurlijk wel mensen gezien in de supermarkt en onderweg enzo.

24. Draag je thuis ‘normale’ kleren of comfy kleding zoals een legging of jogging?

Eigenlijk altijd normale kleding. Soms trek ik een warmere trui of een andere broek aan, meestal in de winter als het koud is. En sloffen of slippers, dat wel. Maar ik heb geen joggingbroek ofzoiets, want dat vind ik afschuwelijke kledingstukken.

25. Wat is verwennerij voor jou?

Dat heeft over het algemeen wel te maken met lekker vegetarisch eten.

26. Wat heb je deze maand puur voor jezelf gedaan?

Dit zijn eigenlijk de vragen van februari en vorige maand ging ik last minute een week op vakantie met mezelf en als hoofdactiviteit geocaching.

27. Wanneer ging je voor het laatst uiteten?

Avondeten is al lang geleden, dat was in augustus vorig jaar met de family. Daarna moest de horeca weer dicht, dus kon het ook niet. Lunchen is minder lang geleden, dat is pas een paar weken geleden.

28. Als je van deze maand iets meeneemt naar volgende maand, wat is het dan?

Nou van februari wil ik wel het gevoel van vrijheid. Maar de coronafeelings die daarna kwamen hoef ik dan weer niet.

Gelezen boeken in februari 2022

In februari las ik vrij veel boeken (17 stuks), dat komt vooral omdat ik corona kreeg en vijf dagen mijn huis niet uit mocht (dat was in de stormweek en ik was best wel ziek, dus het kostte mij niet zoveel moeite om binnen te blijven). Ik heb toen veel boeken gelezen.

Alleen op de wereld – Hector Malot

Dit is natuurlijk een klassieker, de originele editie stamt al uit 1870. Ik heb besloten (toen het eind vorig jaar een mooie aanbieding was) om de geïllustreerde editie (illustraties door Charlotte Dematons) uit 2016 aan te schaffen. Om de een of andere reden had ik dit boek nog nooit gelezen en dat is best apart, want ik heb als kind toch echt wel een groot gedeelte van de jeugdbibliotheek verslonden. Ik was een beetje bang dat ik de schrijfstijl niet prettig zou vinden (dat vind ik vaak bij klassiekers), maar het is herschreven, dus dat is prima. Wel vind ik dat je heel erg merkt dat het oorspronkelijk een feuilleton-verhaal was, sommige hoofdstukken lijken een beetje abrupt afgebroken te zijn en ook het einde vond ik een beetje afgeraffeld. Het verhaal doet ook wel een beetje denken aan het Nederlandse Kruimeltje, maar dat is van latere datum, dus waarschijnlijk haalde Chris van Abkoude zijn inspiratie deels bij Hector Malot. In ieder geval maakt de vondeling Rémi behoorlijk veel mee op zijn zwerftochten door Frankrijk, maar uiteindelijk blijkt hij natuurlijk – ietwat cliché – bij een rijke familie te horen en komt alles goed.

Zolang er sterren aan de hemel staan – Kristin Harmel

Waar ik Hier ben je veilig op sommige punten nogal ongeloofwaardig vond, vond ik dit boek wel weer heel mooi. Ook dit boek gaat over de oorlog. De bejaarde Rose is dementerend en doet ineens uitspraken over mensen waar haar kleindochter Hope nog nooit van gehoord heeft. Rose blijkt van Joodse afkomst te zijn en is in de oorlog gevlucht naar Amerika. Maar ze is er nooit achter gekomen wat er met haar familie en haar geliefde is gebeurt. Kleindochter Hope probeert hier achter te komen en dan blijkt dat Rose een behoorlijk heftige oorlogsgeschiedenis heeft. Ook mooi zijn de traditionele recepten van de familiebakkerij die door het boek verweven zijn en die invloeden hebben uit verschillende richtingen. En net als in Het meisje uit de trein wordt hier meer gehamerd op de overeenkomsten tussen godsdiensten, dan op de verschillen. En dat vind ik heel goed.

De zonde waard – Simone van der Vlugt

Hij stond in de bibliotheek bij de bestsellers, dus ik besloot nog maar eens een thriller te proberen. Door de korte hoofdstukken leest het boek vlot weg en het heeft zeker een spanningsboog, maar ik vond het een zeer ongeloofwaardig verhaal met veel te veel lijken. Gek is dat, dat de historische boeken van deze schrijfster mij wel aanspreken en dat ik de thrillers echt vreselijk vind.

De belofte van het weesmeisje – Anne Jacobs

Deel 5 in de serie van het weesmeisje. De titels vind ik een beetje ongelukkig gekozen, want Marie was in deel 1 eigenlijk al geen weesmeisje meer. Omdat het verhaal om diverse leden van de familie Melzer draait, hadden de titels beter anders kunnen zijn. Ondanks dat de spanningen in het Duitsland tussen de twee wereldoorlogen behoorlijk toenemen (en bepaalde regels ook zwaar absurd zijn; zo krijgt Paul het advies om te scheiden van de zijn Joodse vrouw Marie…), leest het boek wel weer heerlijk weg. Ik gok dat er minstens nog een boek gaat komen in deze serie, misschien zelfs nog wel twee. Ik ben ook best benieuwd hoe het verder gaat met de diverse personages en dan vooral met Dodo, dus ik heb geen bezwaar tegen het verlengen van deze serie.

Een hart zo vurig – Brigid Kemmerer

Het vervolg op Een vloek zo eenzaam, de Belle en het Beest-bewerking die ik vorige maand las. Tja, het leest op zich wel lekker weg, maar ik heb niet echt het idee dat ze tot een oplossing komen. Dit boek heeft Grey, de lijfwacht uit deel 1, die toch iets anders blijkt te zijn, als hoofdpersoon en Lia Mara, de min of meer afgezette prinses van een vijandelijk buurland van Sinteldaal. Er is ook nog een deel 3 en die ga ik ook nog lezen, maar ik vind het allemaal vrij chaotisch en zeker niet de beste boeken die ik ooit gelezen heb.

Achtste-groepers huilen niet – Jacques Vriens

Dit is een klassieker (hoewel pas in 1999 verschenen) en toch had ik het boek nog nooit gelezen. Maar het staat in de Grote Vriendelijke Top-100 en het stond in de MiniBieb van mijn ouders, dus twee redenen om het eindelijk eens te lezen. Ook was ik vorig jaar in Helmond en daar heeft schrijver Jacques Vriens gewoond, dus was er een labcache over hem te doen. Het is natuurlijk een heel zielig boek, een beetje The Fault in Our Stars, maar dan met jongere kinderen (groep 8) en in Nederland. Ondanks dat het heel verdrietig is dat het stoere meisje Akkie ongeneeslijke leukemie blijkt te hebben, zitten er ook mooie dingen in en het is herkenbaar voor iedereen die ooit in groep 8 heeft gezeten, want natuurlijk heeft ook deze groep 8 een musical, een kamp en is er een cito-toets. Het is ook verfilmd, dus stiekem wil ik die film nu ook zien. Hij staat zowaar op Netflix.

Momo en de Tijdspaarders – Michael Ende

Ook Momo en de Tijdspaarders staat in de Grote Vriendelijke Top-100 en was een boek dat ik nog niet eerder gelezen had. De schrijver, Michael Ende, is vooral bekend van Het Oneindige Verhaal/The Neverending Story en dat heb ik wel gelezen. Momo is een soort van modern sprookje, waarin het meisje Momo helemaal alleen (a la Pluk van de Petteflet) in een vervallen amfitheater woont. De mensen uit de nabijgelegen stad komen naar haar toe om raad en de kinderen voor haar eindeloze fantasie. Tot op een dag de Tijdspaarders komen die alle volwassenen willen dwingen om tijd op te sparen. Momo is als een van de weinigen niet bevattelijk voor de Tijdspaarders en moet het probleem oplossen. Het verhaal is mij op sommige punten een beetje te vaag of te langdradig. Wel leuk dat er afbeeldingen in staan. Toch geef ik de voorkeur aan Het Oneindige Verhaal.

Het meisje uit de trein – Irma Joubert

De 6-jarige Gretl overleeft als enige een treinramp waarbij de rest van haar familie om het leven komt. Het gaat om een trein die op weg was naar een concentratiekamp. Ze komt in huis bij de jonge, Poolse verzetsstrijder Jakob en zijn familie en hoewel ze best wel verwaarloosd wordt door dit gezin, overleeft ze op deze manier wel de oorlog. Na de oorlog wil de familie eigenlijk van haar af en wordt ze met een Duits adoptie-programma naar Zuid-Afrika gestuurd. Vind ze hier dan eindelijk het geluk? Het idee achter het boek vind ik wel interessant, maar het las niet overal heel lekker weg. Het is soms langdradig en op andere punten weer iets te snel. Verder vond ik het ook wel heel erg leunen op het geloof. Gretl worstelt ook wel met al die verschillende geloven waar ze mee te maken krijgt, zo erg dat je bijna zou verwachten dat ze atheïst wordt, maar dat gebeurt toch niet. Dat had ik misschien mooier gevonden, nu leunde het allemaal toch te veel op: geloof maakt alles goed. En daar sta ik als atheïst niet achter. Het boek is het eerste van een trilogie, maar ik weet nog niet zeker of ik de overige boeken nog wil gaan lezen.

Hier ben je veilig – Kristin Harmel

Ook dit boek gaat over de oorlog. Van de ene kant vond ik het heel interessant, het is namelijk op waarheid gebaseerd: in de uitgestrekte Poolse bossen overleefden grote groepen Joodse mensen de oorlog door zich te verstoppen in holen onder de grond en zich vaak te verplaatsen. Dit gedeelte van het verhaal was dan ook prima in orde. Maar Harmel koos met haar hoofdpersoon Yona voor een nogal vreemde invalshoek. Yona is de dochter van een man die later in de oorlog een hoge nazi wordt, maar ze wordt op 2-jarige leeftijd gestolen door een vreemde vrouw die al jaren in de bossen leeft. Ze verkiest Yona min of meer als haar opvolgster. Dit hele gedeelte is vaag en een beetje bovennatuurlijk en ook wel ongeloofwaardig. Als de vrouw is overleden blijft Yona alleen over en komt ze dus terecht bij zo’n groep verstopte Joden. Het meest ongeloofwaardige gedeelte in het boek is echter als Yona haar biologische vader weer ontmoet. Het hele gegeven van dit boek was in mijn boek beter uit de verf gekomen als gekozen was voor een andere soort hoofdpersoon. Nu zat ik echt vaak met opgetrokken wenkbrauwen van de ongeloofwaardigheid en werd mijn aandacht afgeleid van waar het eigenlijk echt om ging. Dus beetje gemengde gevoelens over dit boek, terwijl ik bijvoorbeeld Het boek van verloren namen van dezelfde schrijfster wel heel mooi vond.

Een recept voor geluk – Veronica Henry

Dit is het derde boek dat ik van Veronica Henry heb gelezen en helaas ook het slechtste. Het boek komt heel langzaam op gang. Pas als de historische verhaallijn begint – die speelt tijdens de bombardementen op Bath (Engeland) in de tweede wereldoorlog – wordt het echt interessant. Die historische verhaallijn is dan ook de reden dat ik het boek heb uitgelezen, want de verhaallijn in het heden is hoofdzakelijk een eindeloze herhaling van diverse problemen van de hoofdpersoon. Wel mooi is dat het huis zowel in de historische verhaallijn als de hedendaagse verhaallijn een grote rol speelt in het opvangen van mensen.

Honderd uur nacht – Anna Woltz

Dit boek las ik ook ter ere van de Grote Vriendelijke Top-100 en het was na het kinderboekenweekgeschenk Haaientanden pas mijn tweede Anna Woltz. Het is een jeugdboek, maar wel een heerlijk weglezend jeugdboek. Terwijl storm Eunice over Nederland raasde las ik over de orkaan die New York in 2012 trof en hoe dat werd beleefd door een uit Nederland gevluchte tiener en haar brandnieuwe Amerikaanse vrienden. Natuurlijk zijn er de nodige problemen op te lossen, maar de de door de orkaan veroorzaakte ongemakken (de elektriciteit valt uit) brengen de tieners snel nader tot elkaar. Goed boek. Ik hoop dat de jeugd van tegenwoordig dit mag lezen voor hun literatuurlijst, want dit is veel interessanter dan al die verouderde, saaie literatuur.

De stad van de tsaar – Martina Sahler

Een historische roman over de (in mijn ogen) zeer narcistische tsaar Peter de Grote die een stad gaat bouwen die Sint Petersburg zal gaan heten. We volgen de bouw van de stad door de ogen van enkele inwoners van het eerste uur. Het doktersgezin had daarbij mijn grootste sympathie, naast de lijfeigenen en de Zweedse krijgsgevangene. De tsaar zelf vond ik maar een arrogante klootzak met grootheidswaanzin, hoewel hij af en toe ook wel iets goeds deed. En ook de adellijke dame vond ik een zeer irritant personage. Het boek las wel lekker weg, maar het haalt het niet bij de boeken bij Ken Follett die een vergelijkbaar onderwerp hebben, hoewel die zich afspelen in Engeland.

Het familiegeheim van Florence Grace – Tracy Rees

Vorig jaar las ik van dezelfde schrijfster Het geheim van Silvermoor en dat vond ik een leuke kruising tussen een historische roman en een feelgoodboek. Helaas haalt Florence Grace het niet bij Silvermoor. Misschien omdat het verhaal uiteindelijk nergens echt toe leidt. Florence groeit op in een arm dorpje op de heide bij haar grootmoeder. Als zij sterft blijkt Florence bij de rijke familie Grace te horen en wordt ze opgehaald om verder opgevoed te worden in de familievilla in de grote stad. Een totaal ander leven dan Florence gewend is en niet alle familieleden zijn haar goed gezind. De grootvader speelt iedereen tegen elkaar uit met als inzet de erfenis. Houdt Florence dit vol of gaat ze terug naar de heide? En dan is er nog de liefdesrelatie met een totaal ongeschikte man (in mijn ogen dan he en dat ligt aan zijn karakter, niet aan de familieband). Het leest wel vlot weg, maar vond het geen hoogvlieger binnen het genre.

Het stof dat van dromen valt – Louis de Bernieres

Mooie titel, maar pfft wat heb ik lang over dit boek gedaan. Ik begon er al in januari mee, maar heb het een paar keer weggelegd voor een ander boek. Uiteindelijk dan toch uitgelezen. Het boek gaat over een aantal Engelse buurkinderen die in hun jeugd bevriend raken. Dan breekt de eerste wereldoorlog uit en die beleven ze allemaal anders. Ze overleven ook niet allemaal. Vervolgens komen de jaren na de oorlog die ook niet makkelijk zijn. De schrijfstijl van het boek is heel vermoeiend. Soms in dagboekvorm. Soms in briefvorm. Te veel hoofdpersonages. Op veel punten te langdradig. Er zitten een paar tegenstrijdigheden in het boek. Rosie is een bloedirritant personage met al haar heiligheid. Haar ouders zijn ook raar. Daniel vind ik best wel aardig, maar de schrijver vervalt heel vaak in eindeloze technische verhandelingen over gevechtsvliegtuigen die mij niet echt interesseren. Kortom, een moeizaam boek om door te komen. Er is nog een vervolg, maar ik betwijfel of ik dat nog ga lezen.

De boekbinder – Bridget Collins

Dit boek kreeg de meest prachtige recensies, maar om heel eerlijk te zijn vond ik het tegenvallen. Het eerste deel is interessant, dat roept veel vragen op en maakt je nieuwsgierig naar het ambt van boekbinden. Maar dan volgt er een deel wat meer een boeketreeksroman is, zij het dan dat het om een regenboogliefde gaat en in die zin dan nog origineel is. En in het laatste deel zou alles samen moeten komen, maar dat is vooral heel chaotisch en laat mij als lezer met veel vragen achter. Bijvoorbeeld de vraag wat Emmett nou met zijn gave gaat doen? Kan hij die gewoonweg niet gebruiken of krijgt hij dan problemen? En vinden Emmett en Lucian in deze middeleeuws aandoende wereld ergens een plek waar ze wel samen mogen zijn? En zo zijn er nog wel wat dingen. Er wordt nu te veel open gelaten.

Eva’s dochters – Lynn Austin

Het boek gaat over vier generaties vrouwen (overgrootmoeder, grootmoeder, dochter, kleindochter) en hoe die hun relatie/huwelijk en de rol van de vrouw daarin beleven. Dan is er het grote familieraadsel wie nu de vader is van Grace. Helaas wel met een erg godsdienstige inslag, want om de haverklap wordt er geciteerd uit de bijbel. Het geloof speelt in deze familie dan ook een erg grote rol. Daar had ik als atheïst enige moeite mee. Maar tussen dat gelovige door zat nog wel een aardige familiegeschiedenis verscholen en daarvoor heb ik het boek uitgelezen. Toch ga ik verder geen boeken van deze schrijfster meer lezen. Ik zag later ook pas dat er aanbevelingen in stonden van de EO en het Reformatisch Dagblad. Wel nog leuk; ik haalde dit boek uit de MiniBieb van mijn moeder, las het op vakantie en liet het vervolgens achter in een MiniBieb daar.

Het afscheid van de tropen – Dinah Jefferies

De saffierweduwe – Dinah Jefferies

Het ene boek las ik eigenlijk al in januari, maar had ik nog niet meegenomen in mijn recensies. Deze twee boeken lijken ook ergens op elkaar; in beiden wordt een vrij naïeve vrouw ernstig bedrogen door haar echtgenoot. De roots van beide vrouwen liggen in Engeland, maar het ene boek speelt in Ceylon in de jaren ’30 en het andere in Maleisië in de jaren ’50. De vrouwen wonen daar voor het werk van hun mannen. Ik vind het vooral interessant hoe mensen daar toen leefden zonder de moderne communicatie- en vervoersmiddelen van nu. Wel wordt er behoorlijk neergekeken op de plaatselijke bevolking, want het zijn Engelse kolonies en dat volk is superieur (zo wordt het niet letterlijk geschreven, maar dat is het gevoel). In beide boeken zit ook nog een lichte thrillerachtige verhaallijn. Alles bij elkaar boeiend genoeg om de boeken uit te lezen, maar ik vond eerdere boeken – Dochters van de Dordogne en De dochter van de zijdekoopman – die ik van Dinah Jefferies heb gelezen beter.

Geocachingverhalen uit het verleden: First to Find bij een plaatselijke earthcache

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 10 maart 2008:

Er kwam ’s avonds een nieuwe earthcache online bij het Wolfsputven in onze woonplaats Oisterwijk. Wij besloten daar dus nog naar toe te gaan voor de First to Find of eigenlijk beter gezegd First to Log, want bij een earthcache moet je een opdracht vervullen en vind je geen fysieke cache.

Het verhaal:

Ja, we hadden afgesproken om van die FTF-races geen gewoonte te maken (eerder dit jaar scoorden we onze allereerste FTF). Maar ja, als er dan ’s avonds een nieuwe cache in onze eigen woonplaats Oisterwijk online komt, kunnen we het natuurlijk niet laten. We wilden vooral een andere plaatselijke geocacher voor zijn.

Dus reden we (Anke, Pien en ik) in het donker naar het Wolfsputven. Heel lui met de auto. Van elke auto die voor ons of achter ons reed, dachten we dat het die andere Oisterwijkse geocacher was. Ondertussen ook al uitgevochten dat de Heideroosjes de FTF zouden krijgen en Nopi de STF, wij hadden de cache tenslotte ontdekt.

Op de donkere foto’s is het ven nauwelijks te zien en wij staan er heel erg dom op. Ter bewijs ook nog maar wat foto’s bij het informatiebord gemaakt. Thuis natuurlijk meteen loggen, sterker nog, de computer stond nog aan.

De plaatsgenoot scoorde uiteindelijk de TTF. In zijn log schreef hij over “Mij bekende, Oisterwijkse, fanatieke dames, die mij voor zijn geweest.”

Wat ik hier op 10 maart 2022 nog aan toe te voegen heb:

Oei, ik heb vrij veel uit dit stukje geknipt om de privacy van de andere geocacher te waarborgen. Veertien jaar later vind ik ons gedrag die avond eigenlijk een beetje puberaal, haha. Eremetaal heeft mij (ons) nooit zo heel erg veel geboeid. We hebben er een paar, maar de laatste top-3-notering is al jaren geleden. Toch is een FTF in je eigen woonplaats wel leuk. Uiteindelijk bleken earthcaches niet mee te tellen voor het eremetaal-klassement, dus we hadden net zo goed een paar dagen later bij daglicht op de fiets kunnen gaan. Later vestigde de kanovereniging zich op het terrein bij ’t Staalbergven, het ven naast het Wolfsputven en toen kwamen we er dus supervaak langs.

Day Zero Project 2.0.: Update 7

Alle data van het Geocaching Datum Project vervullen (18/34)

De maand februari had de meeste probleemdata van alle maanden, namelijk 8 stuks. Zeven daarvan vielen binnen een periode van tien dagen, ook wel de Vreselijke Datum Week genoemd. Zoals ik al schreef in mijn MaandMoves ging ik speciaal op geocaching vakantie om al deze data weg te werken. Deze geocachingvakantie was een wens die ik al drie jaar had, maar die steeds niet door kon gaan, eerst vanwege mijn studie en vorig jaar vanwege de Verschrikkelijke IJssneeuwweek. Dit jaar kwam het allemaal goed en zijn alle data nu zelfs 20 of hoger. Zes data werden dus in Limburg opgelost. De zevende was samen met mijn mede-Heideroosje Anke en toen gingen we voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar België (wij wonen vlakbij de grens). De achtste en laatste datum is niet gelukt, omdat ik toen thuiszat met corona. Gelukkig is dat een 9-cache-datum en zal die volgend jaar wel vervuld worden. Ik had een ieder geval een goede reden om op die datum niet te kunnen geocachen en wat niet gaat, dat gaat niet.

50 multicaches vinden (15/50)

Tja, er werd dus slechts één multicache gevonden. En dat was nog een gelukje dat ik die mocht loggen, want ik had eigenlijk een paar fouten gemaakt en heb dus niet officieel kunnen loggen in het logboek ter plaatse. Omdat ik wel heel de route had gelopen, mocht ik toch online loggen van de makers. Wel een aanrader, deze cacheroute. Voor de liefhebbers: GC9GTFT Maastricht: Frontenpark en Bassin.

De 750 gevonden labcaches bereiken (690)

Dit doel ging heel lekker deze maand, want tijdens mijn vakantie in Limburg vond ik 20 labcaches die allemaal uit 5 punten bestonden. Daarmee ging dit doel dus in 1x meer dan 100 founds omhoog.

10x met mijn mede-Heideroosje gaan geocachen (5/10)

En zoals al eerder gezegd ging ik ook weer een dag met mijn mede-Heideroosje Anke op pad en we gingen dus naar België, om precies te zijn maakten we een geocachingwandeling in het buitengebied van Ravels over brede boerenzandpaden en door de bossen langs het kanaal. Was een prima wandeling met veel mooie geocachingcreaties. Helaas niet alles kunnen vinden of open kunnen krijgen, maar met 24 founds mochten we zeker niet klagen.

En op de laatste dag van de maand kwam er nog een tweede dag bij in gezelschap van Anke. Het geocachen ging toen niet al te best, maar wel lekker gewandeld.

12.500 geocachingfounds bereiken

Nee, we zijn nog niet bij de 12.500, maar deze maand werd wel de eerste belangrijke milestone onderweg naar dit getal bereikt, want de 11.000ste cache werd gevonden op 9 februari 2022. Ondertussen zijn we zelfs al bij de 11.100!

Bezoek minstens drie Nationale Parken in Nederland buiten Noord-Brabant (2/3)

In Limburg bezocht ik Nationaal Park De Meinweg. Daar ben ik al wel vaker geweest, maar niet tijdens de loopduur van dit DZP. Dus voorlopig laat ik hem meetellen.

Elke maand een nieuw recept uitproberen uit een kookboek en evt. publiceren op mijn blog

Uitgedaagd door iemand op Instagram heb ik dit jaar al diverse nieuwe recepten uit mijn kookboekencollectie uitgeprobeerd. Alleen doe ik daar dus iets mee op Instagram en niet zozeer op mijn blog. Wellicht toch handig om daar binnenkort eens een blog aan te besteden als bewijs voor DZP.

Tien spellen spelen die tot nu toe ongespeeld in de kast liggen spelen (3/10)

Eigenlijk kwamen al deze spellen al in januari uit de kast. Maar we speelden eindelijk Crown of Emara – wat een leuk spel is – en dat kreeg ik bijna twee jaar geleden al voor mijn verjaardag, dus absoluut een Shelf of Shame-spel.

Alles op 1 kaart en de uitbreiding Pearlbrook voor Everdell lagen een stuk korter in de kast. Alles op 1 kaart is een dobbelspelletje, niet moeilijk wel tactisch. Pearlbrook – de waterdierenuitbreiding – vinden wij een leukere uitbreiding dan Spirecrest, dus waarschijnlijk ga ik die verkopen.

Verder heb ik al twee maanden (dit hele jaar dus) geen nieuwe spellen aangeschaft, wat hoort bij mijn voornemen om minstens drie maanden geen nieuwe spellen te kopen en eerst eens alles van de Shelf of Shame te spelen.

100 Happy Days-challenge op instagram

Ik ben ondertussen over de helft, maar soms vind ik het wel moeilijk om iets origineels te bedenken, met name toen ik corona had zag ik weinig “happy” aan de de dagen. Dus ik denk dat ik een paar dagen langer door zal gaan om dat te compenseren.

De 100 boeken lezen van De Grote Vriendelijke 100 (5/45)

Van die 100 boeken moest ik er nog 45 lezen. Afgelopen maand las ik er vier, te weten:

Achtste-groepers huilen niet – Jacques Vriens

Momo en de Tijdspaarders – Michael Ende

Honderd uur nacht – Anna Woltz

Alleen op de wereld – Hector Malot

Wat ik ervan vond lees je in de boekrecensies van februari.

Geocachingverhalen uit het verleden: multi-doel rondom Eindhoven

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 3 maart 2012:

Blijkbaar had ik mij in 2012 ook al voorgenomen om meer multicaches te doen, want ik ging speciaal op pad om meerdere multi’s te gaan lopen.

Het verhaal:

Er was voor deze dag mooi lente-weer voorspeld, dus besloot ik nog een dagje aan het multi-doel te gaan werken. Ik reed meer op eigen inzicht dan dankzij de TomTom naar de startlocatie nabij Son. Ik was de veters van mijn wandelschoenen nog aan het strikken toen er een andere cachemobiel achter Reno (mijn toenmalige auto) stopte. Heel veel zin om samen op te lopen had ik niet, dus treuzelde ik heel erg met uitstappen. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik een man uit de auto stappen en weglopen. Ik heb een minuut of 10 gewacht voor ik ook aan de wandeling begon. Alle waypoints waren gegeven, dus ik hoefde alleen maar de hele tijd door de tekst te scrollen om de vraag te zoeken (het nadeel van paperless cachen).

De route was niet heel erg geweldig, heel veel modderige paden en een lang, recht stuk langs het kanaal. Ook waren ze ergens op de route best wel mooie bomen aan het omzagen. Dat vond ik eigenlijk zonde, het landschap werd er niet mooier op en ik zag er het nut ook niet echt van in. Toch vond ik het niet vervelend om deze route te lopen, want het was er lekker rustig en de lente zat duidelijk in de lucht, mijn winterjas was eigenlijk te warm. Ik had zin in nog een stukje extra lopen, dus ben ik tussendoor op en neer gelopen naar picknickplaats Olen, die lag dus inderdaad bij een pick-nick-tafel in het buitengebied van Olen. Vlakbij waren ze aan het werk op het land, maar ik weet niet of ze mij gezien hebben.

Daarna weer terug gesjokt en verder gegaan met Rondje Heerendonk. Alle punten hadden een afwijking van een paar meter en ook de cache had die, dus ik heb best nog even staan zoeken. Gelukkig heb ik hem wel gevonden. Ik had dus alleen die cacher uit de auto achter mij gezien, maar Reno is op deze locatie maar liefst 3x gespot deze dag (hij was een auto-travelbug).

Ik overwoog even om naar huis te rijden na dit rustige wandelrondje, maar er was nog tijd voor een andere cache en het was zo’n lekker weer. Dus besloot ik eindelijk maar eens de caches in het Henri Dunant Park te gaan doen. Die heb ik al heel vaak bij gehad, maar steeds niet gedaan.

Het Henri Dunant Park is een vrij groot park, midden in Eindhoven. Er was genoeg ruimte om te parkeren. Het was vanwege het mooie weer best wel druk in het park, maar je kunt er dan ook van alles doen. Er was water, speeltuinen, kunstwerken, een kinderboerderij en allerlei aangelegde wandelpaden, soms ook over verhogingen met veel bomen en planten. Best wel een mooi park dus, niet vervelend om doorheen te moeten lopen. Onder een bruggetje vond ik na wat gymnastiek de traditional. Best wel een grappig idee dat er superveel mensen over dat bruggetje lopen en dat die allemaal niet weten dat daar een cache onder ligt.

De multi duurde wat langer. Eigenlijk moest je voor een aanwijzing in het ruimtenet klimmen. Als er nou niemand was geweest, had ik best even weer kind willen zijn en daar in willen klimmen, maar het was er nu zo druk met allerlei mensen dat ik niet durfde. Dus besloot ik dat punt maar te gokken. Bij de eindberekening bleek ik ook nog iets anders fout te hebben, dus dat ook maar gegokt. Mijn eindpunt lag toen best ver weg, maar nog wel in het park. Ik besloot er maar eens een kijkje te gaan nemen, maar ik twijfelde best wel erg. Gelukkig klopte het helemaal en vond ik de cache in een opvallend vogelhuisje in een stukje park dat nog in aanleg was. Zo, kon die ook weer van de lijst.

Zo had ik toch weer vier founds, waarvan twee multi-founds. Nog 10 te gaan voor de 800 multi’s.

Wat ik hier op 3 maart 2022 nog aan toe te voegen heb:

Om heel eerlijk te zijn kon ik mij deze cachedag niet echt herinneren. Dat is dus het leuke aan deze verslagen, dat er dan weer van alles terug komt uit het geocachingverleden. Inderdaad zie ik dat park nu wel weer voor me, volgens mij ben ik er na die cache nooit meer geweest.