MaandMoves: februari 2022

Net als vorig jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven.

Februari

Februari was een rare maand. In januari had ik best wel last van een kleine winterdepressie, veroorzaakt door o.a. het grauwe winterweer en de geluidsoverlast van de buren. Omdat ik nog veel vrije uren had staan besloot ik om iets te gaan doen wat ik eigenlijk al drie jaar wilde doen. De eerste twee jaar kwam het er niet van vanwege mijn studie. Vorig jaar was ik net afgestudeerd, maar kwam de koudegolf also known as De Verschrikkelijke IJssneeuwweek. Wat ik wilde was op geocaching-vakantie gaan om alle data van de Vreselijke Datum Week weg te werken, waarbij ik zeven data had in tien dagen. Het werd een last-minute booking, omdat ik de weersomstandigheden af wilde wachten. Maar het werd – ondanks de regenbuien – een leuke vakantie in Limburg waarbij zes van de tien data opgelost werden. Nummer 7 volgde de zondag daarna en daarmee bestaat de Vreselijke Datum Week nu niet meer. Ook werd de 11.000ste cache tijdens deze week gevonden.

Helaas nam ik een vervelend souvenir mee naar huis, namelijk een corona-besmetting. Vermoedelijk heb ik die opgelopen in de trein naar huis, maar het kan evengoed de plaatselijke supermarkt zijn geweest of op straat tijdens mijn werk. In ieder geval was ik nog geen week terug van vakantie of ik lag ziek op de bank. Ik ben bijna een week ziek geweest (koorts, snotverkouden en keelpijn) en hoewel ik weer aan het werk ben, ben ik nu eigenlijk nog steeds moe. Langdurige vermoeidheid schijnt een bijwerking van corona te zijn. Tenminste, ik hoor er iedereen over klagen die het heeft gehad.

Verder waren er natuurlijk de vele stormen deze maand. Daar werd ik ook niet echt blij van (maar tijdens de drielingstorm zat ik dus in quarantaine), maar gelukkig bleef een koudegolf met sneeuw en ijs ons deze maand bespaard. Als groot sneeuwhater ben ik daar opnieuw erg blij om.

Wandelen, geocaching en Munzee

De vakantie was dus een echte geocaching-vakantie en ik heb dat dan ook alle dagen gedaan. Er werden 173 caches tijdens de vakantie gevonden, daar zaten wel heel veel labcaches bij, die een snelle puntentelling hebben. Daarmee werden alle data ruimschoots boven de 10 founds uitgetrokken, volgens mij zitten ze nu allemaal zelfs boven de 20. Ook werd de 11.000ste cache gevonden op 9 februari onder toezicht van de Draak van Beesel; de cache heette dan ook Drakenzicht. Ik ging geocachen in Roermond, Maastricht, Reuver, het Leudal, Swalmen/Beesel, Herkenbosch en Nationaal Park De Meinweg, Belfeld/Steyl/Tegelen en de Steilrand. Ook de laatste twee bergsouvenirs werden binnen gehaald, de berg van deze maand was de Mount Everest. Omdat ik alle bergen van de serie heb “beklommen” en dit de laatste maand was, kreeg ik ook het overkoepelende Seven Mountains Souvenir.

Uiteindelijk vonden we deze maand 198 caches en daarmee eindigt februari 2022 op de zevende plaats in de maand-top-10 allertijden. Alle februarimaanden bij elkaar opgeteld stonden altijd onderaan in de statistieken, maar nu heeft februari zowel januari als december ingehaald.

Ik wandelde dus ook in de bovengenoemde gebieden, maar geocaching had prioriteit boven wandelen. Ik zou best nog een keer terug willen met de focus op wandelen, want ik kwam een paar interessante wandelingen tegen. Wel deed ik de Groene Wissel Maas/Swalmdal van station Swalmen naar station Reuver, goed voor ruim 17 kilometer. En in Maastricht heb ik bijna 25 kilometer gewandeld, dat was eigenlijk een beetje te veel van het goede.

Helaas sloopte corona heel mijn conditie, dus voorlopig gaan dat soort afstanden niet lukken. Ben nu al blij als ik 5-7 kilometer kan wandelen, hopelijk heb ik dat eind maart weer opgebouwd naar 10-12 kilometer of meer.

Er waren niet zoveel Munzees in Limburg, wel in de steden Roermond en Maastricht, maar rondom Reuver kostte het mij wel moeite om mijn streak (elke dag een Munzee) vol te houden. Het is gelukt, maar op sommige dagen had ik echt maar 1 Munzee. Pas toen ik weer terug in Oisterwijk was behaalde ik het volgende level, level 117. Met een capture op mijn eigen Skyland Munzee, dus dat is dan wel weer een grappige bijkomstigheid. Die Skyland kan ik vangen vanuit mijn bed, dus daardoor kon ik de streak ook behouden toen ik in quarantaine zat.

Spelletjes

Helaas niet zoveel spelletjes kunnen spelen deze maand. Ik was alleen op vakantie, dus had niemand om tegen te spelen. En daarna zat ik in quarantaine en mocht ik dus ook geen bezoekers ontvangen. Wel een keer online spellen gespeeld op Boardgame Arena. En een handvol spellen live.

Wel maakte ik een puzzel met het thema history (met een twist) van 950 stukjes. Ze verkochten namelijk hele toffe puzzels bij de Kruidvat deze maand.

Kijken

Wie is de Mol? is nog steeds in volle gang. Ik denk dat Fresia de Mol is. Of eigenlijk hoop ik dat vooral, omdat niemand op haar zit en ik benieuwd ben wat er dan gaat gebeuren. Qua rare acties zou het evengoed Everon of Kim-Lian zijn. Volgende week zullen we het weten.

Het nieuwe seizoen van het Belgische De Mol is ook aangekondigd, maar zonder startdatum (vandaag werd bekend gemaakt dat het op 20 maart gaat starten). Dat wordt weer genieten.

Verder een paar keer naar The Tribute gekeken en ik vind de Queen-coverband wel een terechte winnaar. Als ik dichterbij Amsterdam woonde zou ik best naar het winnaarsconcert in de ZiggoDome willen. Maar met alle reiskosten erbij is het mij toch te duur. Heb me wel kapot geërgerd aan de 100.000 reclameblokken in dit programma. Superirritant, commerciële zenders.

Verder

Over drie weken is het eindelijk lente! Owh, wat verheug ik mij daar op, vooral op langer licht, betere weersomstandigheden en dat ik dan ’s avonds nog naar het bos kan. Hopelijk is het tegen die tijd ook weer wat beter gesteld met mijn conditie, want aftercorona sucks. Naast een slechte conditie kan ik ineens ook niet meer hoofdrekenen als het boven groep 3 niveau gaat.

Geocachingverhalen uit het verleden: Reuzen in het bos

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 24 februari 2012

Mijn moeder en ik zaten een midweek op een huisjespark bij Putten. Vandaag moesten we weer naar huis, maar we gingen eerst nog een paar geocaches doen.

Het verhaal:

We gingen nog wat caches doen, vlakbij het huisjespark. We begonnen met Reuzen in het bos. Hier werd niet het mythische wezen bedoeld, maar hoge bomen. De cache startte bij een geheimzinnig kunstwerk en liep daarna langs een enorm gave uitkijktoren in het bos. Ik had er dolgraag in willen klimmen, maar hij was in de winter gesloten en daar baalde ik best wel van. De route ging verder door het arboretum Schovenhorst: een bomenpark met een heleboel gigantisch hoge bomen, aparte boomsoorten, afgewisseld met bomenkunst. Erg leuk om eens gezien te hebben en gratis toegankelijk.

De route ging verder langs het kunstwerk van het zwaartepunt van Nederland, dit was een groot rotsblok met een ring in het midden, waaraan je zogenaamd Nederland kon optillen. Hier lag een offset-multi bij, Zwaarte.NL Hij was door de vorige cachers niet gevonden, maar ik wilde toch een poging wagen. In Drenthe en op Schiermonnikoog hebben Anke en ik in november 2010 namelijk nog twee andere caches van de NL-serie gedaan en het is leuk om zo’n serie die door het hele land verspreid ligt compleet te krijgen. Je moest een kleine projectie doen vanaf de ring en dat deed ik braaf en daarmee kwam je uit bij een boom met een stuk dakpan. Volgens de hint moest daaronder de cache liggen, maar er lag inderdaad niets. Ik was dus teleurgesteld, tot mijn moeder voorlas dat de boom een berk moest zijn en dat was die boom niet. Mijn moeder was ondertussen al naar de berkenbomen aan de overkant van het pad gelopen en daar lag de cache wel, onder een ander stuk dakpan. Nou, van die projectie klopte dus geen zak, maar de cache was er wel gewoon.

Vlak daarna hadden we meer moeite met de cache van Reuzen in het bos vinden, want die lag onder een laagje zand en was heel keurig afgedekt, geen cachershoopje te zien. Wij gingen al heel erg twijfelen aan onze berekening, maar kwamen toch weer uit op dat punt. Met behulp van de prikstok werd de cache toen alsnog gevonden. Via het kunstwerk gingen we terug naar de auto. Het kunstwerk was heel vaag, van een afstandje leek het op een katapult, maar het ging over de tijd en jaartallen en coördinaten (dus was het toch een beetje een geocachingkunstwerk).

Ik kwam tot de conclusie dat ik de traditional Willem Alexander en de Salemander (die spelfout is niet van mij) niet had ingeladen. Mijn moeder had hem wel en hij lag dus vlakbij ons huisjespark. Omdat we hem toch wel graag wilden hebben, zijn we maar weer teruggereden naar de parkeerplaats van het huisjespark. We liepen op en neer naar het waterzuiveringsgebouwtje waar de cache achter lag. Bij de vijver, maar dat was meer een ingegraven afwasbak en mocht die naam echt niet hebben.

Als afsluiter van de vakantiecaches hebben we nog de multicache Veenhuizerveld gedaan. Flitsende naam, maar de cache was niet heel bijzonder. Het eerste gedeelte kon met de auto worden gedaan en dat deden wij dus. Daarna nog een blokje lopen in het bos, maar ze waren daar flink bezig met bomen hakken en alle paden waren kapot gereden door groot materieel en daardoor erg modderig. Het pad waar de cache aan lag was nog vrij van bomenhakkers, dus we konden hem wel vinden.

Wat ik hier op 24 februari 2022 nog aan toe te voegen heb:

Owh, die uitkijktoren, daar was ik toen echt heel teleurgesteld over. Een paar jaar (in april 2017) later zijn we nog een keer terug geweest naar hetzelfde park en toen was de uitkijktoren (hij heet de Bostoren) wel opengesteld en ben ik er alsnog op geweest. We zijn toen ook nog een keer in het arboretum Schovenhorst geweest. Leuke omgeving met veel leuke caches.

Geocachingverhalen uit het verleden: glibberen in Luxemburg

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 17 februari 2010

Anke, Stephanie en ik waren op een soort van ongewenste wintervakantie in Luxemburg. Wintersport was absoluut niet ons doel, wij wilden geocachen. Maar helaas was er in de dagen voor wij aankwamen hevige sneeuwval geweest, dus de binnenwegen lagen nog vol ijs en sneeuw.

Het verhaal:

Vandaag was de sneeuw afgelost door de regen. Ondanks het slechte weer wilden we toch een poging wagen om te gaan geocachen.

We besloten de dag met een multi te beginnen en omdat ik Hoofd Geocaching ben, koos ik uit welke. Ik vond een cache met de naam Ridderpad erg aantrekkelijk klinken, dus werd het die. De navigatie stuurde ons naar een vage parkeerplek midden op een berghelling, maar we ontdekten aan de overkant van de weg inderdaad een wandelpadbordje met de naam “Ritterpfad” erop. Het was maar een korte multi die in een beetje een vaag rondje liep. De afwijking was groot en we hebben nog best lang naar de cache moeten zoeken, maar gelukkig wel gevonden.

Ons volgende project was de derde cache van de (oorspronkelijk uit Nederland afkomstige) eigenaars van het huisjespark waar wij voor het tweede jaar achter elkaar zaten (we hadden zelfs hetzelfde huisje). Zij deden ook aan geocaching, maar ze waren er vorig jaar nogal van onder de indruk dat wij tijdens een week vakantie evenveel geocaches hadden gevonden als zijzelf gedurende hun gehele cache-carrière. Toen we ons dit jaar kwamen aanmelden bij de receptie, herkende de mevrouw ons meteen van vorig jaar en ze vertelde vertelde voorzichtig dat ze laatst nog op de site van het geocachen had gezien dat er veel nieuwe caches in de omgeving waren bijgekomen. Ja, dat hadden wij natuurlijk ook gezien en was een van de redenen waarom we weer terug waren gekomen naar de huisjespark, haha. Maar dat begreep ze zelf ook wel, volgens mij.

Maar goed, de eigenaars van het huisjespark hadden zelf drie caches verstopt. Twee daarvan liggen op de Hondsbierg zelf en die hadden we vorig jaar al gevonden. Maar het was ons niet gelukt om hun derde cache: A little piece of history te bereiken, we hadden ons klem gereden op een akker bij een bedrijf met een woest blaffende waakhond. Nu zag ik dat er in de beschrijving een parkeercoördinaat werd aangegeven. Die parkeerplaats bleek maar 200 meter van de “parkeerplaats” van Ritterpfad af te zijn. Dus wij daarheen en na wat verkenning besloten we dat de auto daar wel kon staan (er lag nog steeds veel sneeuw en niet alles langs de steile bergweggetjes zag er even betrouwbaar uit). Na een wandeltocht door de sneeuw kwamen we uit bij een klein Maria-kappelletje in de rotsen. Maria-im-Stein is de meestgebruikte naam voor kapellen in Luxemburg, zo ook voor deze. Het was inderdaad wel een apart plekje. Nadat we de cache hebben gelogd (er zaten allemaal flessenopeners met het logo van het huisjespark in) hebben we er nog een tijdje rondgehangen om gekke foto’s te maken in de rotsopening. Daarna weer terug gehiked door de sneeuw en de auto weer de weg opgeduwd voor de volgende cache.

We konden de cache bij het kunstwerk van de wolf/vos helaas niet vinden, maar de volgende: Hougeriicht was een echte oppikker, hij lag ook echt op een parkeerplaats langs de weg en was heel snel gevonden en gelogd.

Felsenfeste “Reloaded” was heel andere koek. Vorig jaar hadden we die ook al proberen te bereiken, maar toen konden we geen goede parkeerplaats vinden. Nu wel, dus konden we op jacht. Eragon (mijn toenmalige gps) deed een beetje vervelend, waarschijnlijk vanwege slechte ontvangst door de regen en de bewolking, dus moesten we voor ons gevoel een eind omlopen, door een overigens mooi gebied met bergen en rotsen en een smal wildwaterriviertje. Uiteindelijk kwamen we aan bij de ruïne boven op de rotsen. Heel gaaf om te zien, maar we zochten ons een ongeluk naar de cache. Stephanie en ik zijn nog over een heel eng rotsrandje gekropen, dat glad was van de sneeuw en met aan een kant een afgrond en aan de andere kant de binnenplaats van de ruïne. Dus het is beter dat onze moeders dat nooit te weten komen (het is twaalf jaar geleden, mam, toen ik nog jong en onbezonnen was). Toen ik eindelijk weer van het rotsrandje af was, had ik eigenlijk wel genoeg van deze cache, dus ging ik uit de ruïne. Terwijl ik zat te wachten op het bankje tot Anke en Stephanie ook genoeg hadden van het zoeken schreeuwde Stephanie vanboven mijn hoofd dat ze de cache had gevonden, toch op het hoge stukje waar je kwam als je over het rotsrandje kroop. Dus hiermee werd ze tot held van de dag gekroond, ook al beweerde ze de rest van de dag dat ze niet voor de Heideroosjes heeft gelogd (Stephanie heeft een eigen team).

Na onze avonturen op de Felsenfeste deden we twee oppikkers van de serie AL Anno-Lëtz. Je moest twee caches doen, waarbij in elke cache een stuk van het coördinaat voor de bonus zat verstopt. Die bonus hebben we alleen niet meer gedaan, omdat je daar alleen kon komen over een weggetje dat bestemmingsverkeer aangaf en wat nog helemaal vol ijzel lag. Uit veiligheidsoverwegingen hebben we die toen maar laten schieten. Hetzelfde gold voor de Vugelsmillen. We hebben de cache wel zien liggen. Het was een soort van stuw, maar dan wel een die zich over twintig meter breedte in watervallen van enkele meters hoog naar beneden stortte. In het midden van de eerste twee watervallen stond een soort van ijzeren afscheidingstorentje en hierin lag de cache. Je kon hem zien liggen. Het was de bedoeling dat je over een betonnen randje langs de rand van de watervallen naar het ijzeren torentje toe liep. Stephanies ogen begonnen te glanzen, maar ik heb haar (als oudste van het drietal) toch verboden om het te doen. Het moet wel leuk blijven en ik vind niet dat je leven op het spel moet gaan zetten voor een krabbel in een boekje. Felsenfeste was eigenlijk al risico genoeg.

Goed, de laatste cache van de dag leek op de kaart in Eragon een oppikker, maar dat viel nog tegen. McR’s#4 – E klenge Fiels an der Landschaft, een hele mondvol in het Luxemburgs, lag op de berg achter de weg langs de rivier de Sauer. Om precies te zijn: op een erg steile berg. Puffend klommen we de berg op, we hadden het die dag eigenlijk al wel een beetje gehad: door de sneeuw lopen kost meer energie. Maar nu we halverwege waren, wilden we ook die cache hebben. Dus gingen we door tot de cache en we vonden hem ook. Daarna konden we weer terug over de steile berg. Volgens mij normaal gesproken een ATB-route, maar nu was het er spekglad vanwege alle sneeuw en de tot ijs vervormde regen.

Na deze cache dropen we koud en nat af naar ons huisje om te drogen en op te warmen (en spelletjes te spelen, want dat deden we toen ook al vrij fanatiek).

Wat ik hier op 17 februari 2022 nog aan toe te voegen heb:

Buiten de weersomstandigheden (ik haat sneeuw echt heel erg) was Luxemburg toch wel een vrij ideale vakantie: de hele dag geocachen en wandelen in een sprookjesachtige omgeving en dan ’s avonds spelletjes spelen.

Tja, over risico’s die ik heb genomen om caches te loggen zou ik nog veel meer kunnen schrijven. Nu ik ouder en hopelijk wijzer ben, doe ik minder rare dingen.

Geocachingverhalen uit het verleden: de zoektocht naar het rode kruis

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 10 februari 2008

Het was ondertussen bijna een gewoonte geworden dat Anke, haar zusje Pien en ik het nodig vonden om op de ochtend voor een zwembadtraining van de kanovereniging toch nog een cache te gaan doen.

Het verhaal:

Vanwege de kanotraining in de middag moesten we op tijd vertrekken. De zusjes stonden keurig klaar toen ik voorreed met de auto. Ik had mijn zinnen gezet op de mysterie LandArt. Het had mij veel moeite gekost om de puzzel op te lossen. We waren al eerder op zoek geweest naar de cache, maar toen bleek hij geript te zijn. Nu was hij weer online en tot mijn grote woede stond het nu vol met hints om het rode kruis (een kunstwerk) te localiseren. Toen ik de puzzel opgelost had, stonden er nauwelijks hints bij en was het veel moeilijker.

Gelukkig was de cache er nu wel, zelfs precies op de plek waar wij ons toen suf hadden gezocht.

Hierna wilden we eigenlijk Den Bosch op gaan lossen, een puzzelzoektocht. Maar we brachten het er slecht vanaf, we konden helemaal niks vinden, dus gaven we het maar op. Iets anders dan maar, de nieuwe van de Halve Zolen-serie, langs het traject van de voormalige spoorlijn het Halve Zolen Lijntje. Het was alleen nog een heel gedoe om daar te komen met onzichtbare afslagen en wegwerkzaamheden, maar na een hoop gedraai en gekeer op ons favoriete keerpunt in de Bossche binnenstad stonden we dan op het startpunt voor de wandeling over de Halve Zolendijk.

Bekend terrein voor ons, we waren hier allemaal al geweest voor andere caches uit de serie. De Wilg zou dan ook op een punt liggen tussen de Sluis en de Gement in. Pien had de Gement nog niet en daar kwamen we toevallig langs, dus had ze nog een extra cache. Daarna moesten we een bepaald aantal meters lopen vanaf de Gement en dan kwamen we op de verstopplek van de Wilg. Gelukkig klopte het precies. We werden nog wel raar aangekeken door mensen die op een bankje zaten te lunchen, toen wij de bosjes inkropen en er even later weer uitkwamen. Er zat nog wel een coin in de cache, dus dat was mooi meegenomen.

Na deze cache was het tijd om terug te gaan naar Oisterwijk vanwege de kanotraining.

Wat ik hier op 10 februari 2022 nog aan toe te voegen heb:

10 februari is een van de twee (de andere is de datum een dag eerder: 9 februari) 3-cache-data, de meest gewraakte data van mijn Geocaching Datum Project. Ook dit jaar zal deze datum niet vervuld worden, want doordeweekse werkdag. Dus ik ben blij dat we 14 jaar geleden (!) wel twee caches gevonden hebben op deze datum. Ik heb zelfs nog ergens een foto van ons op het rode kruis, maar die ga ik hier niet plaatsen vanwege de privacy.

Het Halve Zolen lijntje bij Den Bosch is tegenwoordig vrij bekend vanwege de wandeling over de Moerputtenbrug, een oude spoorbrug die gerestaureerd is en nu dienst doet als wandelbrug.

Gelezen boeken in januari 2022

Ik begon het jaar met een aardige leesdip, maar uiteindelijk toch nog wel tien boeken gelezen, dus ik heb de “achterstand” wel weer ingehaald.

Engel van Mesopotamië – Brenda Meuleman

Dit fictieve boek is gebaseerd op het leven van Gertrude Bell (1868-1926), een Engelse ontdekkingsreizigster en archeologe. In het boek heeft ze wel een andere naam gekregen, namelijk Helen King, zodat Meuleman zich bepaalde vrijheden kon veroorloven. Helaas vond ik het boek een beetje tegenvallen. Het belicht namelijk vooral de laatste jaren van haar leven, terwijl ik had gehoopt te lezen over haar leven in de woestijn, haar reizen en het bergbeklimmen. Dat laatste zit er nog wel een beetje in, tijdens flashbacks. Maar alleen al de wikipediapagina over het leven van Gertrude Bell is eigenlijk interessanter dan dit boek… Wel wordt duidelijk dat vrouwen een zeer ondergeschikte rol moesten spelen in die tijd en dat dat bijzonder moeilijk moet zijn geweest voor de vrijgevochten en intelligente King. Zo studeerde zij als een van de eerste vrouwen af aan Oxford. In Mesopotamië (wat nu Irak is) had ze een vergelijkbare rol als T.E. Lawrence (Lawrence of Arabia), maar in tegenstelling tot hem werd ze daar aanvankelijk niet eens voor betaald door de Britse regering. 100 jaar later kan ik daar als vrouw erg kwaad om worden.

Een vloek zo eenzaam – Brigid Kemmerer

De zoveelste bewerking van het sprookje van Belle & het Beest. Harper, een meisje uit hedendaags Amerika, belandt in een fantasywereld waar ze het hart van de vervloekte prins Rhen moet veroveren. Lukt dat niet voor het einde van het seizoen, dan verandert Rhen in een moordend monster. Dit gaat zo al een seizoen of 300 zo. Ik ben nooit zo van die eeuwiglevende mensen die dan een relatie krijgen met een jonge sterveling (Sarah J. Maas doet dit ook vaak). Ik vind dat ongeloofwaardig, zelfs in een fantasyverhaal. En dat Harper dan na al die 300 meisjes ineens wel de ware is? Mwah, na 300 meisjes is zij het eerste meisje dat echt iets met je doet??? Dan ben je wel veeleisend hoor. Verder vond ik de lijfwacht Grey eigenlijk leuker overkomen dan Rhen. En dan is er nog de hopeloze situatie in de rest van het stuurloze land. Alles bij elkaar boeide het mij net genoeg om ook deel 2 nog te willen lezen, vooral omdat daarin de hoofdrol voor Grey is weggelegd.

Het huis van je dromen – Veronica Henry

Een tijd terug las ik al een ander boek van Veronica Henry: Echte liefde vind je in de boekhandel. Dat was een leuk feelgoodboek en dat is dit ook wel. Hoewel ik nooit zo goed begrijp waarom vrouwen halsoverkop kunnen trouwen met totaal ongeschikte mannen. Maar ja, het drama moet natuurlijk ergens vandaan komen. Nu boeit een boekhandel mij net iets meer dan de wereld van makelaars, maar het las lekker weg. En ja, ik begrijp wel dat je in zo’n huis zou willen wonen als je het kan betalen.

Jij mag alles zijn – Griet Op de Beeck

Mijn eerste boek voor de Grote Vriendelijke 100 stond al voor ik dit doel had bedacht gereserveerd bij de bibliotheek. Het is een populair boek, dus het duurde even voor ik aan de beurt was. Het is een kinderboek, maar wordt volgens mij vooral gelezen door fans van de rest van het werk van Griet Op de Beeck. Het boek gaat over het bijna 9-jarige meisje Lexi, waarvan haar moeder wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek. De vader heeft geen tijd om voor zijn dochter te zorgen en dumpt haar bij een tante ver weg. Lexi heeft veel last van schuldgevoelens. Ik vond het gedrag van Lexi soms wel een beetje te volwassen overkomen. Er staan wel een paar mooie dingen in het boek en je leest het in een paar uur uit. Ook leuk is dat er heel mooie illustraties in het boek staan van Linde Faas. Wel had ik nog wat informatie achterin verwacht, waarin wordt uitgelegd waar kinderen zoals Lexi terecht zouden kunnen met vragen. Maar misschien zit dat in de Belgische editie wel en is dat in de Nederlandse weggelaten, omdat dingen in ons land anders zijn dan in België? Ik weet het niet. Overigens had ik nog nooit iets van Griet Op de Beeck gelezen, misschien dat ik binnenkort ook nog een volwassen boek van haar zal gaan lezen.

Met een beetje geluk – Tamara Haagmans

Een dun feelgoodboekje van een Nederlandse schrijfster dat je in een paar uurtjes uitleest. Nicole erft onverwacht een pretpark van haar overleden tante, maar het blijkt nogal een verlopen boel te zijn, het geld is zo goed als op en ze krijgt meteen ruzie met de parkmanager; een knappe man. Natuurlijk worden ze toch verliefd op elkaar, dat was vrij voorspelbaar. Uiteindelijk vond ik de oplossing voor het pretpark wel mooi. Het boek deed eigenlijk precies wat het moest doen: ik kreeg er een feelgoodgevoel van.

Daar waar de rivierkreeften zingen – Delia Owens

SPOILERS!

Delia Owens debuteerde pas op hoge leeftijd met dit boek. Het is in de markt gezet als thriller en ik houd niet echt van thrillers, dus daarom heeft het lang geduurd voor ik het leende bij de bibliotheek. Er is een misdaad gepleegd: er is een man vermoord. Maar verder vond ik het boek niet heel thrillerachtig. Het gaat veel veel meer over hoe een eenzaam meisje overleefd in een hut in het moeras. Het meisje, Kya, heeft een grote kennis van de natuur, maar is nooit naar school geweest. Als de dode man wordt gevonden is Kya direct de hoofdverdachte. Dan blijkt ook maar weer hoe bekrompen een klein dorpje in de buurt van de wildernis kan zijn. En ja #metoo speelt hier ook een grote rol. En het Amerikaanse rechtssysteem is in mijn ogen ook maar vreemd, met zo’n jury. Eigenlijk vond ik het einde een beetje jammer (en een tikje ongeloofwaardig gezien haar onbekendheid met busreizen), maar ergens is dat natuurlijk ook de kracht van het boek. Tijdens de rechtszaak wordt eigenlijk precies verteld hoe het gegaan is, maar toch wordt ze vrijgesproken. De mooiste quote die ik in het boek las is van een Amerikaanse natuurkundige die echt heeft bestaan, ook al had ik nog nooit van de beste man gehoord, namelijk Aldo Leopold: There are some who can live without wild things and some who cannot. Net als Kya kan ik absoluut niet zonder wilde dingen leven.

De Camino – Anya Niewierra

Ook dit boek pas laat opgepakt, omdat het een thriller is en dat niet mijn favoriete genre is. Maar het gaat wel over wandelen en dat spreekt mij dan weer wel aan. Het boek bevat inderdaad typische thrillerelementen, zoals een dode met een andere identiteit, alle informanten die (mond)dood worden gemaakt voor ze antwoorden kunnen geven, een creepy achtervolger en mensen die zich anders voordoen dan ze werkelijk zijn. Hoewel het boek vernoemd is naar de wandelroute is dat niet echt de hoofdlijn van het verhaal. Het gaat veel meer om het verleden van Lottes man die zelfmoord pleegde tijdens het lopen van de Camino. Hij blijkt een heftig oorlogsverleden te hebben in Bosnië. Een oorlog die woedde van 1990-1995, recente geschiedenis dus. Sommige gebeurtenissen zijn helaas vergelijkbaar met gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog, die veertig jaar eerder plaats vond. In 40 jaar tijd zijn de mensen dus niets wijzer geworden. Niewierra benadrukt verschillende keren hoe het volgens haar zover gekomen is. Ik denk dat in haar theorie wel een kern van waarheid zit, maar ik mist in dit boek dan nog de eigen keuze. En de spijt ontbrak ook. Als ik Lotte was, weet ik niet of ik hier zo mee om zou kunnen gaan. Uiteindelijk bevat het boek misschien een beetje te veel verhaallijnen, maar toch vond ik het wel interessant om te lezen.

Sterrenzicht – Brandon Sanderson

Het tweede deel van deze science fiction young adult-serie van Brandon Sanderson. Het eerste boek focuste heel erg op de vliegopleiding van Spensa. In die zin is dit boek veel interessanter, want Spensa wordt op een missie naar vijandelijk gebied gestuurd in vermomming. We komen nog veel meer te weten over de wereld waar Spensa in leeft (of eigenlijk zit ze erin gevangen). Ook tof is het ruimteschip van Spensa, dit is namelijk een kunstmatige intelligentie die dus met haar kan praten. En dan is er ook nog de doemslak. Het boek las dus nog lekkerder weg dan deel 1 en ik ben zeer benieuwd hoe het allemaal af gaat lopen in deel 3. Helaas is die nog niet uit in de Nederlandse vertaling, dus ik zal nog even geduld moeten hebben.

Alles wat je lief is – Nicola Yoon

Eerder las ik De zon is ook een ster van Nicola Yoon. Dit boek is ook een young adult in dezelfde schrijfstijl en het leest heel lekker weg. Madeline heeft een immuunziekte waardoor ze altijd geïsoleerd binnenshuis moet leven, omdat alles buiten haar ziek zou kunnen maken. Ze heeft dus alleen contact met haar moeder en een verpleegster en verder alleen online. Een levenslange, extreme lockdown dus. Dan komen er nieuwe buren naast hen wonen en Madeline wordt hopeloos verliefd op de buurjongen. Het is natuurlijk wachten op het moment dat ze uit het huis ontsnapt om hem te ontmoeten. En hoe ziek gaat ze dan worden? Eerlijk gezegd vermoedde ik al halverwege het boek dat er iets niet klopte en ik bleek gelijk te krijgen aan het einde. Alles bij elkaar vond ik het wel een makkelijk weglezend boek, terwijl het onderwerp toch best zwaar is. Het boek is ook verfilmd onder de Amerikaanse titel Everything, everything (die ik eigenlijk beter vind dan de Nederlandse titel). Ik zou die film ook nog graag willen zien, maar staat natuurlijk weer niet op Netflix, zucht.

Day Zero Project 2.0.: Update 6

Omdat er in december niet zoveel gebeurde, pak ik de updates van december en januari hier samen in Update nummertje 6.

Alle data van het Geocaching Datum Project vervullen (11/34)

Dubbel goed nieuws over dit doel. Ik dacht namelijk dat ik sinds de start van DZP2.0. nog 35 data op moest lossen, maar ik had een telfoutje gemaakt in mijn voordeel en het blijken er dus maar 34 te zijn. In december loste ik twee data op, allebei 5-cache-data. Voor december staat er nu nog maar één datum open, te weten 10 december. In januari ging het heel goed en loste ik alle zes de data van die maand op, dat waren vier 5-cache-data en twee 6-cache-data. Dat betekent dat januari nu als eerste wintermaand helemaal Datum Project vrij is! Natuurlijk kostte het wel de nodige moeite (ik heb echt vele kilometers gefietst en ook nog gewandeld), maar het gaf ook veel voldoening om alle data opgelost te krijgen.

50 multicaches vinden (14/50)

Zowel in december als in januari vond ik slechts één multicache. En dan moet ik ook nog eerlijk bekennen dat het in beide gevallen om korte offset-multi’s gaat. Dus met maar twee waypoints. Maar ja, het is wel logisch, want als ik een datum wil oplossen heb ik veel founds nodig en dan kies je niet voor een lange multi. Toch zal ik wel meer multi’s moeten gaan doen als ik dit doel wil halen.

De 750 gevonden labcaches bereiken (587/750)

Met de labcaches ging het wel lekker in december en januari, want ik deed er diverse. Want labcaches hebben een in mijn ogen eigenlijk oneerlijke telling (elk waypoint telt als een aparte found) ten opzichte van multi-caches. Voor het oplossen van probleemdata is dit echter een geweldige uitkomst. Dat dan weer wel.

10x met mijn mede-Heideroosje gaan geocachen (3/10)

In januari ging ik 1x samen met mijn mede-Heideroosjes Anke op pad. De derde keer sinds de start van mijn DZP2.0. Anke weet van dit doel en zit mij er steeds mee te plagen. Het was overigens heel gezellig om samen te geocachen, dus de volgende afspraak staat ook alweer gepland. Als de weersomstandigheden meewerken gaan we dan weer samen een probleemdatum oplossen.

Tien keer een kaartenbingo organiseren op instagram (4/10)

In januari organiseerde ik mijn vierde bingo op instagram met als thema Blue Monday. De kaartjes mochten pas op Blue Monday (dat was 17 januari) open gemaakt worden om die depressieve dag op te vrolijken. Er waren niet zoveel deelnemers, dus twee kleine groepjes van vier. Ik kreeg leuke kaartjes en had eindelijk eens een keer bingo. Altijd leuk bij je eigen bingo. Overigens vond ik Blue Monday niet de meest depressie dag van de maand, ik had op andere dagen veel meer last van “winterdepressie”.

Een puzzel van 2000 stukjes maken

In de eerste week van het nieuwe jaar begon ik met deze puzzel die uiteindelijk bijna heel mijn eettafel in beslag nam. Op mijn instagram (@maartjesmoves) is het bewijs te zien dat hij af is. Het was een puzzel van Ravensburger met een afbeelding met boeken en dieren van Aimee Stewart. Ik heb al eerder 1000-stukjes puzzels van haar gelegd, maar dit was de eerste met 2000 stukjes.

Drie torens beklimmen, die ik nog niet eerder heb beklommen. Dit kunnen uitkijktorens, kerktorens, enz. zijn (2/3)

In de eerste week van januari beklom ik mijn tweede nieuwe uitkijktoren. Op fietsafstand van mijn huis is sinds kort een nieuwe uitkijktoren met de naam De Nieuwe Herdgang. Hij staat langs de snelweg de A58 tussen Moergestel en Tilburg in. Het ontwerp van de toren is heel gaaf, het is een soort van driehoek. Het nadeel is wel dat het hoogste plateau maar heel klein is en het was er vreselijk druk, dus kon ik maar even blijven staan. Ik wil dus nog een keertje terug op een rustigere dag. Overigens is het uitzicht niet heel bijzonder, want je kijkt uit over snelwegen en de skyline van Tilburg. Persoonlijk had ik de uitkijktoren liever op een meer natuurlijke plaats gezien, de Kampina bijvoorbeeld. Hij staat ook op een beetje een raar plekje, wat niet echt aan een wandelroute ligt. Wel kun je er naartoe wandelen vanaf het Trappistenklooster Koningshoeven. Dus wellicht ontstaat er nog een wandelroute, de uitkijktoren is nog niet eens officieel geopend (vermoedelijk vanwege corona). Er omheen is het dan ook nog een grote modderpoel. Voordeel is wel dat je er nu nog gratis op mag. Later gaat het geloof ik 1,50 euro kosten.

De 45 boeken lezen van De Grote Vriendelijke 100 die ik nog niet gelezen heb (1/45)

In januari las ik het eerste boek voor dit doel, te weten Jij mag alles zijn van de Belgische schrijfster Griet Op de Beeck.

Verder

Zijn er natuurlijk de langlopende doelen die gewoon doorgaan, zoals het lezen van boeken. Ook ben ik op 1 januari gestart met de #100happydayschallenge op instagram, dus na januari ben ik ongeveer op 1/3 van de 100 dagen.

Geocachingverhalen uit het verleden: Boter-kaas-en-eieren

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 3 februari 2012

Mijn twee broertjes en ik woonden toen nog allemaal thuis en bijna alle gezinsleden hadden meegewerkt aan de oplossing van een serie mysterie-caches genaamd boter-kaas-en-eieren.

Het verhaal:

Bijna het hele gezin had meegewerkt aan de oplossing van deze serie boter-kaas-en-eieren. Het waren allemaal makkelijke en oplosbare puzzeljes. Ik kon er 6 zo oplossen en een zevende kon ik goed gokken. Bleef het puzzeltje met de qr-code over, want in die tijd had ik nog geen smartphone waar apps op konden. Mijn broertje had dat al wel en scande de code voor mij.

Bleef het puzzeltje met de muzieknoten over. Mijn moeder (die piano speelt) staarde zichzelf er stuk op, maar zag er geen muzikale oplossing in. Ik probeerde te helpen en zag toen ineens zelf de oplossing, het waren gewoon de lijntjes. Hoe simpel kan het zijn. Mijn moeder en ik wilde deze serie op een gezamelijke vrije dag op gaan pikken. Maar er was erg slecht weer voorspeld met sneeuw, dus was het de vraag of we konden gaan. ’s Morgens zag de lucht er eigenlijk niet zo heel bewolkt uit en Bavel is hier ook niet zo heel ver vandaan, dus toch besloten om te gaan. Binnen het uur hadden we alle caches gevonden, ze waren geen van allen moeilijk verstopt. Toen kwam de vraag hoe we de bonus op moesten lossen, maar gelukkig zag ik dat ook al vrij snel, omdat ik hetzelfde recent had gedaan bij een andere geocache.

We moesten weer het doodlopende weggetje in, waar ook al een ander exemplaar van de serie had gelegen en weer reed ik het weggetje in de eerste instantie voorbij en weer moest ik keren om terug te komen. Maar toen hadden we wel gewoon de cache te pakken. Zo, tien mysteries gevonden in iets meer dan een uur tijd. Ook nog een geheimzinnig coördinaat gevonden, maar dat was te ver weg om te gaan bekijken. Ik denk wel dat dit het hoogste aantal mysteries is, dat we ooit op een dag hebben gevonden. En zowaar allemaal zelf opgelost, dat is ook al heel wat, want de puzzelcaches zijn net echt mijn favoriete type caches.

We beloonden onszelf met een warm drankje en warme appeltaart bij een café dat we tegen waren gekomen op de route. Ondertussen begon er al kleine vlokjes sneeuw naar beneden te dwarrelen.

We deden nog twee traditionals in de buurt. De eerste was Otje, die lag bij een manege in de buurt, maar we hebben geen enkel paard of pony gezien, waarschijnlijk stonden die allemaal op stal, vanwege de kou. Daarna nog Zicht op het mooie Bavel. Die lag op een geluidswal. Mijn moeder durfde niet omhoog te klimmen, dus liet ik haar achter in de auto, die langs de kant van de weg stond. Zelf ben ik omhoog geklommen, daar stond als afscheiding zo’n ijzeren muur opgevuld met stenen. Honderden mogelijke verstopplekken dus, gelukkig zag ik meteen het groene dekseltje van de cache. Vlug gelogd, nog even naar Bavel gekeken en daarna weer naar beneden langs de helling, dat is altijd erger dan omhoog.

We besloten om naar huis te rijden, want de sneeuwvlokken namen toe en het was ijzig koud. ’s Avonds barstte de sneeuw pas echt goed los, maar toen waren wij gelukkig al lang binnen.

Wat ik hier op 3 februari 2022 nog aan toe te voegen heb:

Whaha, mijn hekel aan mysteries. Die is nooit helemaal overgegaan. Toch los ik wel eens een puzzeltje op, als ik een oplossing zie, dan kan ik mij daar ook wel weer in vast bijten. Bonus-caches van labcaches zijn ook altijd mysteries, dus we hebben er nu toch ruim 800 gevonden. Ondertussen hebben we ook al eens meer mysteries op een dag gevonden, want tegenwoordig heb je GeoArts, een groep van mysterie-caches die op de kaart een figuur vormen.