Last day of the year 2021

2021 was een jaar met mooie hoogtepunten, maar er waren ook flinke dieptepunten. Tijdens de jaarwisseling 2020/2021 zaten we in een strenge lockdown en had ik moeite met de nieuwjaarswens gelukkig nieuwjaar. Ik besloot om voor op een beter jaar te gaan. Die kan ik deze jaarwisseling opnieuw gebruiken en misschien is het nu zelfs nog wel meer toepasselijk. Want tja, op het gebied van corona zijn we weinig opgeschoten gedurende 2021. Het zou mooi zijn als dat in 2022 dan wel gaat gebeuren, maar nu heb ik daar nog niet al te veel verwachtingen bij. Toch blijft het leven wel doorgaan, dus daarom mijn traditionele terugblik op het jaar in de vorm van een vragenlijstje.

Dat deed ik eerder in 2016, 2017, 2018, 2019 en 2020.

Wat heb je in 2021 gedaan wat je nog nooit eerder had gedaan?

Naar Disneyland Parijs geweest. En daarmee een lang weekend weg met de family. En in Disneyland moest je doorlopend een mondkapje op: ook buiten en in de attracties. Best maf, met mondkapje op in de Space Mountain.

Welke landen heb je bezocht?

Frankrijk dus, om Disneyland Parijs te bezoeken. Daarmee reden we ook door België, maar verder niet bij de zuiderburen geweest dit jaar. Overigens hebben we wel een paar Belgische geocachingfounds, maar die zijn te danken aan mede-Heideroosje Anke. Zelf zorgde ik voor een paar Franse founds. Ik ben niet in Duitsland geweest dit jaar, zelfs niet een klein stukje de grens over. Ik was dus hoofdzakelijk in ons eigen Nederland.

Wat zijn je favoriete momenten van 2021?

• Eindelijk mijn hbo-diploma Media, Informatie & Communicatie gehaald
• Het vinden van de 10.000ste geocache in gezelschap van mijn mede-Heideroosje Anke
• Voor het eerst van mijn leven naar Disneyland
• Vakantie op Texel
• Weekenden weg naar de Veluwe

Wat is je grootste prestatie van het afgelopen jaar?

Het afmaken van mijn deeltijdstudie hbo Media, Informatie & Communicatie. Op de eindpresentatie en de diploma-uitreiking na, ligt de prestatie zelf natuurlijk niet in 2021, maar in de jaren daarvoor. Een deeltijdstudie is voor niemand makkelijk en dat was het voor mij ook zeker niet. Dat moeilijke zat hem niet voor mij niet op het vlak van intelligentie, met een ruime 7 gemiddeld op mijn eindlijst heb ik het aardig gedaan en mijn zeventjesmentaliteit (grapje tijdens mijn studiejaren) bevestigd. Het zat hem vooral in alles eromheen.

De studie kon alleen in deeltijd gevolgd worden aan de Hogeschool van Amsterdam. Voor mij – woonachtig in Noord-Brabant – betekende dat een reistijd van bijna 2 uur enkele reis. Vier uur reistijd om een schooldag dus. Omdat je als deeltijdstudent geen recht hebt op het gratis studentenreisproduct, moest ik al mijn reiskosten (gedurende mijn studie gemiddeld 1000 euro per collegejaar) zelf betalen. Ik heb door de studiejaren dus diverse kortingsabonnementen gehad, maar die hebben allemaal een gemeenschappelijke deler: niet geldig in de spits. Er is een ochtendspits en een avondspits en het was elke week weer goochelen met de treintijden. Ik moest vaak al heel erg vroeg opstaan en ook vaak tot 18.30 uur in Amsterdam blijven hangen omdat ik dan pas weer met korting kon reizen. Dat waren met name in de eerste drie studiejaren vaak heel lange dagen.

Gedurende mijn studiejaren werd de studie zelf omgevormd naar een nieuwe studie genaamd Creative Business. Dat betekent dat de deeltijdstudenten van mijn jaar afwisselend proefkonijn waren voor nieuwe vakken of juist nog blootgesteld werden aan verouderde vakken van de oude studie. Docenten leken het af en toe ook niet meer te weten en dat zorgde soms voor een gebrekkige begeleiding. Het motto was vooral: zoek het lekker zelf maar uit.

Ik heb een unieke studietrack gevolgd, die enig in zijn soort zal zijn. Zo deed ik mijn tweede jaar de specialisatie Archivistiek, samen met maar één andere klasgenoot (en mensen van een andere studie). Ik deed als extraatje ook nog vakken van de andere specialisatie, maar niet alles. Het was dus het laatste jaar dat die specialisatie er was, daarna werd het een minor. Toen ik in mijn vierde jaar een minor moest doen, kon ik dus iets anders kiezen. Ik wist al vanaf het tweede jaar welke minor ik per se wilde doen, namelijk Schrijven in Opdracht. Enig nadeel was dat die alleen als voltijdminor te doen was. Dus heb ik als enige deeltijdstudent (voor zover ik weet) een voltijdminor gevolgd. Hoewel ik de minor zelf echt geweldig vond – het beste onderdeel van mijn studie – was het wel aanpassen om voor 1 of 2 colleges naar school te moeten afreizen en tussen de gemiddeld 10 jaar jongere voltijdstudenten te zitten. Ik vond oprecht dat zij veel meer gepamperd werden dan deeltijdstudenten. En dan heb ik het vooral over de begeleiding. Ik was niet gewend om zoveel begeleiding te krijgen en was er zelfs verbaasd over dat dat tijdens de minor ineens wel gebeurde.

Dan was er nog mijn stage. De stage zelf was leuk en ook leuke collega’s. Maar ook hier brak de lange reistijd mij op en dan heb ik het nog niet over de combinatie van werken, stage, studie en dus nooit meer vrij hebben. Dat ik toen zo’n beetje overspannen was interesseerde werkelijk niemand.

Zo waren er nog een aantal dingen, de weg naar het diploma toe was echt heel lang en kronkelig. Af en toe was mijn motivatie echt heel ver te zoeken en dat was vooral in het derde studiejaar. In dat jaar heb ik een paar keer op het punt gestaan om te stoppen, maar ik wilde die minor nog wel heel graag doen en daarvoor moest ik toch echt door jaar drie heen. Ook mijn scriptie ging bepaald niet over rozen en ook toen heb ik wel willen stoppen, maar dat zou zonde zijn omdat dat het laatste was. En dan heb ik het nog niet eens gehad over dat nare eindassessment. Wie heeft dat bedacht?!

Maar uiteindelijk heb ik doorgezet en heb ik het gehaald. Dat hbo-diploma neemt niemand mij meer af.

Natuurlijk is de 10.000ste geocache ook een mooie prestatie en heeft dat 16,5 jaar geduurd, maar geocaching is iets wat ik voor mijn plezier doe, dus dat is niet te vergelijken met de studie. Daarnaast is geocaching een gezamelijke prestatie, terwijl de studie een persoonlijke prestatie is.

Wat is je grootste fout van het afgelopen jaar?

Ik heb dit jaar geen levensbedreigende fouten gemaakt.

Waar heb je het meeste geld aan uitgegeven?

Hetzelfde als het vorige jaar: huur en andere vasten lasten slorpen het grootste gedeelte van mijn inkomsten op.

Verder verviel het collegegeld natuurlijk na het behalen van mijn diploma en kreeg ik vanwege corona zelfs nog een klein gedeelte terug.

Ook gaf ik veel minder uit aan reiskosten, mede omdat ik niet meer naar Amsterdam hoefde te reizen voor school, maar ook omdat ik maar een twee maanden Weekend Vrij voor de trein heb gehad.

Waar werd je heel erg blij van?

• Het vinden van de 10.000ste cache was toch wel een mooi hoogtepunt. Het was al op 4 januari en het was koud en grauw weer, maar we wilden het per se op die dag, omdat we dan samen konden gaan. Het was nog een gevecht tegen het donker en met not-founds, maar het is wel gelukt en dat was toch wel heel mooi, omdat de 10.000 altijd het droomdoel is geweest.
• Opnieuw het behalen van mijn hbo-diploma. En dan vooral de vrijheid die het opleverde: geen druk meer van een studie op de achtergrond. En ook financieel: geen collegegeld meer hoeven betalen en geen reiskosten meer op het gebied van studie.
• Dat weekend Disneyland Parijs, dat wilde ik al mijn halve leven en nu was het dan eindelijk zover (het was al heel vaak uitgesteld vanwege corona).
• Vakantie en weekenden weg

En dan nog de kleinere dingen:

• Ik word eigenlijk altijd blij van spelletjes spelen
• Van data wegwerken voor het Geocaching Datum Project
• Het lezen van een goed boek
• En dit jaar echt heel erg genoten van Belgische het Belgische De Mol, veel meer nog dan van het Nederlandse Wie is de Mol?

Waar heb je om moeten huilen?

Ik ben niet zo’n huiler, maar de minst leuke momenten van het jaar:

• De diagnose K-ziekte bij een close family-lid
• Mijn cavia Freek lag dood in het hok op de eerste dag van de lente. Hoewel het niet geheel onverwachts was, vind ik het nooit leuk als er een huisdier sterft.
• Sollicitatie-perikelen (ooit ga ik daar nog over bloggen, maar owh…)
• De verschrikkelijke koudegolf in februari toen het land een week onder een spekgladde sneeuwijslaag lag en ik gewoon buiten moest werken.
• Steeds weer opnieuw coronamaatregelen en dan met stip op 1 de avondklok. Voor mij als alleenstaande was dat het ultieme recept voor eenzaamheid. Ik heb echt staan juichen toen de avondklok afgeschaft werd.

Ben je in vergelijking met twaalf maanden geleden:

Dikker of dunner? Ik heb geen weegschaal in huis, dus ik denk gelijk. Zelfde verhaal als vorig jaar: mijn werk is heel lichamelijk met veel fietsen en lopen. Verder wandel ik veel. Ik heb geen auto, dus mijn vervoersmiddel is in de eerste plaats de fiets. Daarnaast eet ik over het algemeen vrij gezond en sowieso altijd vegetarisch.

Blijer of somberder? Dat is bij mij heel wisselend. In die zin ben ik ook van uitersten: ik kan van dingen die andere mensen niet boeien heel blij worden, zoals van het vinden van de 10.000ste cache, het oplossen van een datum voor het Geocaching Datum Project, het bereiken van een nieuw level bij Munzee, de virtuele waymarking-medaille of het winnen van een potje Kolonisten van Catan. Over het algemeen probeer ik wel positief te zijn, maar soms zie ik alles heel erg somber in. Met name de K-ziekte en het C-virus helpen daar aan mee natuurlijk. Maar het is soms ook wel een gevoel van eenzaamheid of minderwaardigheid.

Rijker of armer? Op financieel gebied rijker. Door mijn afstuderen viel het collegegeld weg en dat scheelt een hoop. Ik kon dat geld nu grotendeels sparen. Ook relatief weinig reiskosten gemaakt. Energiekosten net op tijd vastgezet en ik ben heel zuinig als ik de grafiekjes van de energieleverancier moet geloven.

Wat had je vaker of meer willen doen?

Schrijven. Ik roep nu al jaren dat ik een boek ga schrijven, maar toch heb ik er dit jaar weinig aan gedaan. Mijn scriptie ging overigens ook over het schrijven van een boek. Of ik dat boek ooit ga schrijven is de vraag, ik denk dat ik daar te veel scriptie-gerelateerd mee bezig ben geweest, waardoor het plezier in het schrijven van dat verhaal is verdwenen. Er zijn ook nog andere boeken en verhalen in mijn hoofd, die harder roepen om op papier gezet te worden dan het scriptie-boek Vogelvrouw. Wel heb ik voor het eerst in jaren aan een verhalenwedstrijd meegedaan en daar heb ik dus ook een verhaal voor geschreven. Helaas niet in de prijzen gevallen, maar het was een genre waarin ik nog nooit iets geschreven had, namelijk feelgood. Dus de oefening was al goed.

Wat had je minder willen doen?

Somber zijn. Zie daarvoor het stukje hierboven.

Wat was je favoriete TV-programma?

Het Belgische programma De Mol. Dat was dit jaar echt geweldig met superleuke wendingen (de jacht aan het begin, dat spel met die ontploffing, de toevoeging van de teckel Isidoor, een geweldige Mol) en superspannend tot het einde aan toe. Aan de Belgen hebben we dan ook Wie is de Mol? te danken, maar zij hebben het format van dit spelprogramma bedacht.

Wat is het beste boek dat je in 2021 heb gelezen?

Ik heb 118 boeken gelezen in verschillende genres, dus vergelijken is moeilijk. Net als vorig jaar zal ik proberen om een top-5 te maken.

Kristin Hannah – De Nachtegaal

Pas dit jaar ontdekte ik de schrijfster Kristin Hannah. De Nachtegaal staat heel vaak in favorietenlijstjes van mensen en is een mooi maar ook verdrietig boek over het leven van twee zussen tijdens de tweede wereldoorlog in Frankrijk. Toch was dat niet in het eerste boek dat ik van haar hand las, dat was de Wintertuin, ook erg mooi, maar dat speelt deels in Rusland. Ook de Vier Windstreken was mooi, over de dustbowl in Amerika, maar sprak mij net iets minder aan dan de andere twee boeken. Twee Zusjes vond ik dan weer een heel matig boek, het is maar goed dat ik die niet al eerste heb gelezen, want dat had mijn mening over de auteur zeer negatief beïnvloedt.

De bibliotheek van Parijs – Janet Skeslien – Charles

Dit boek mocht ik als vooruitlezer recenseren. De recensie lees je hier: De bibliotheek van Parijs – Janet Skeslien – Charles

Het boek is daarna nog maandenlang uitgeleend geweest aan diverse mensen. Dus het boek over een bibliotheek werd zelf een soort van bibliotheekboek.

Een zomer vol herinneringen – Liz Fenwick

Ik lees de boeken van Liz Fenwick sowieso graag, maar deze vond ik wel bijzonder mooi geschreven. Het gaat over dementie, maar de vrouw in het boek is bezeten van een bepaalde historische figuur en zijn verhaal en haar verhaal lopen steeds door elkaar heen en in elkaar over. Wel een boek waar je je gedachten bij moet houden dus, want in het begin is het steeds even zoeken hoe alles in elkaar past met al die wisselende tijden en personages.

De Grisha-trilogie – Leigh Bardugo

Schim & Schaduw, Dreiging & Duisternis, Val & verlossing vormen samen een Young Adult-trilogie in het genre fantasy. In de YA-wereld is Leigh Bardugo waanzinnig populair en ik ben nogal late to the party. Ik ben de boeken namelijk pas gaan lezen nadat ik de eerste afleveringen had gezien van de Netflix-serie die er van gemaakt is: Shadow & Bone. In de serie wordt het verhaal uit Schim & Schaduw wel gemixt met dat van de Kraaien, een andere serie van Bardugo die in dezelfde wereld speelt. Na het afkijken van de serie heb ik boeken van de Kraaien ook gelezen. Die vond ik een stuk minder dan de Grisha-trilogie, meer schelmenromans. Hoewel de meeste karakters van de Kraaien zijn behouden, is hun verhaallijn veel meer veranderd in de serie. In werkelijkheid spelen de boeken van de Kraaien namelijk pas na het verhaal van Alina uit de Grisha-trilogie. Wat ik vooral interessant vind aan de Grisha-trilogie is de setting (een soort van fantasyland gebaseerd op het oude Rusland), de Grisha zelf en dat er veel grijze personages inzitten (die dus zowel goed als slecht kunnen zijn).

Wild – Cheryl Strayed

Wild is een waargebeurd – dus autobiografisch – verhaal over hoe de 26-jarige Cheryl in haar eentje een loodzware wandeltocht gaat maken. Als wandelaar vond ik het allemaal heel interessant, ook de terugblikken naar haar verleden, de ontberingen onderweg, de andere wandelaars die ze ontmoet, de verhalen over de boeken die ze onderweg leest, de prachtige natuur. Het boek is ook verfilmd en dus na het lezen ook de film gekeken. Qua beelden natuurlijk mooi om het in het echt te zien, maar het lijkt toch allemaal makkelijker te gaan in de film (logisch natuurlijk omdat de actrice niet echt de wandeling gedaan heeft). Het boek is rauwer dan de film.

In de categorie wandelenboeken vond ik Het zoutpad van Raynor Winn ook mooi en dat is eveneens waargebeurd, maar dit boek is ook wel heel zwaar op de hand. Ik wil niet zeggen dat Strayed het makkelijk heeft gehad, maar zij weet het positiever te brengen dan Winn.

De honderd jaar van Lenni en Margot – Marianne Cronin

Als dit je debuurt is: wow! Lenni is 17 en Margot is 83, dus samen zijn ze 100 jaar oud. Ze ontmoeten elkaar op de creatieve afdeling van het ziekenhuis waar ze beiden verblijven in de laatste fase van hun levens. Ze besluiten om voor elk jaar van hun levens een schilderij te maken. Gaat het ze lukken om dit project af te krijgen? En wat voor levensverhalen hebben ze elkaar te vertellen? Het is een mooi boek, er zitten zelfs spanningsbogen in. Het is ook heel erg verdrietig. Maar vooral mooi.

Dan ga ik ook nog een paar eervolle vermeldingen doen, zonder uitleg (die lees je maar terug in de maandelijkse recensies):

Zoals het leven komt – Michelle Visser

Dochters van de Dordogne – Dinah Jefferies

Alle sterren aan de hemel – Sarah Lark

De Cliffehaven-serie van Ellie Dean

Het boek van verloren namen – Kristin Harmel
Het boek van gevonden voorwerpen – Lucy Foley

Noem geen namen – Astrid Sy

De Schemering en de Dageraad – Ken Follett

En geniet ik ook altijd van de boeken van Lucinda Riley (vond het bericht van haar jonge overlijden dan ook behoorlijk shockerend), Corina Bomann en Anne Jacobs/Marie Lamballe (is dezelfde schrijfster).

Wat is de beste (nieuwe) film die je dit jaar heb gezien?

Vanwege corona slechts 3x naar de bioscoop geweest. Dune en de Disney-film Incanto zijn niet echt vergelijkbaar en vond ik allebei goed in hun genre. En dan nog House of Gucci gezien, maar dat vond ik zeker niet de beste film ooit. Was wel onderhoudend voor een sombere zondagmiddag, dat dan weer wel.

Wat deed je op je verjaardag?

Ik ben jarig op 31 maart en had dus mijn tweede lockdownverjaardag. Omdat er toch niets leuks mocht, ging ik maar gewoon werken. Het was extreem mooi weer op mijn verjaardag, 25 graden, waarmee de dag vermoedelijk in de top-10 van warmste dagen van het jaar staat, want de zomer was flut. Na mijn werk heb ik in de namiddag/avond een boswandeling gemaakt, wat heel lekker was in je T-shirt in maart. Daarna kwam mijn moeder eten en spellen spelen, maar omdat er toen nog steeds avondklok was (zij het een uur langer) moest ze om kwart voor 22 alweer naar huis. Ook deed ik een verjaardagsswap met een meisje dat op 30 maart jarig is; dat was leuk. Het was dus geen superfeestelijke verjaardag, maar wel beter dan de verjaardag een jaar eerder toen ik rondliep met een bult op mijn hoofd na een fietsongeluk tijdens mijn werk. Het zou leuk zijn om in 2022 weer eens iets leuks op mijn verjaardag te kunnen doen, maar ik vrees erg voor lockdownverjaardag numero 3.

Heb je iemand gemist?

Jah, tijdens de lockdownperiode met avondklok voelde ik mij behoorlijk eenzaam, omdat je dus niet ’s avonds af kon spreken met vrienden. Omdat ik op zaterdag moet werken, bleef alleen de zondag nog over voor sociale contacten. Toen heb ik wel mensen om mij heen gemist gewoon om leuke dingen mee te doen, zoals spelletjes spelen. Dus alsjeblieft nooit meer die vreselijke avondklok!

Wat is het belangrijkste dat je in 2021 geleerd hebt?

Het zijn geen wijsheden van 2021, ze zijn allemaal al ouder, maar wel toepasbaar op dit jaar:

Niets komt vanzelf aanwaaien, je zal er altijd keihard voor moeten werken.

Verder is vrijheid in allerlei vormen een heel groot goed.

En hoewel iedereen altijd om het hardste roept van niet: genoeg geld hebben maakt wel degelijk gelukkig.

MaandMoves: december 2021

Dit jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven. Ik heb dit eerder geprobeerd met weekoverzichten, maar dat heb ik algauw opgegeven; te veel moeite. Een maand is een wat langere periode en ik hoef dan ook wat minder gedetailleerd op zaken in te gaan.

December

Op de zondagen en de kerstdagen na, heb ik verder alle andere dagen van deze maand gewerkt. Naast werk wordt het leven ook nog beheerst door de K-ziekte van een close familielid en het C-virus. Wat betreft corona vraag ik me af wat we er nu precies mee opgeschoten zijn, want een jaar geleden was het precies hetzelfde met de strenge lockdown en de grens van code zwart en weer een nieuwe variant. Op de vaccinaties na dan. Maar als je de rest van je leven om de zoveel maanden een vaccinatie zou moeten halen, begin ik (wel gevaccineerd) toch ook te twijfelen aan de werking. Toch mag ik nog niet klagen. Zelf nog geen corona gehad, zelfs nog nooit officieel getest (alleen zelftesten). Mijn werk gaat gewoon door. Ik heb geen kinderen die ik thuis moet onderwijzen. Dus zolang die stomme avondklok niet terug komt, zal ik deze zoveelste lockdown ook wel weer doorkomen.

Wandelen, geocaching en Munzee

Met zo weinig vrije dagen bleven er dus niet zoveel dagen over om te wandelen of te geocachen. Ik heb dus maar drie dagen aan geocaching gedaan, waarbij ik 32 caches vond. Omdat er dit jaar twee van de drie probleemdata van december op een zondag vielen, kon ik twee 5-cache-data wegwerken voor mijn Geocaching Datum Project. Eén van die data was 5 december en omdat we toen in de middag ook Sinterklaas deden met de family was ik al heel vroeg op pad om de datum te redden. De avond ervoor had ik twee mysteries opgelost. Tijdens een wandeling over het Elfenpad (tussen Tilburg Universiteit en de Reeshof) deed ik een labcache en daarna vond ik twee opgeloste mysteries.

Bij de tweede datum trok ik mijn plan van november uit de kast: geocaching per fiets rondom Gilze. Omdat ik geen uitsluitsel van de NS kreeg of de storing bij de OV-fietsen op station Gilze-Rijen al opgelost was, besloot ik op safe te spelen en voor een OV-fiets van station Tilburg Reeshof te gaan. Daar waren geen problemen en per fiets vond ik maar liefst 23 geocaches – meer dan ik van tevoren had verwacht – dus de datum 19 december werd ruimschoots gesaved.

Met Kerstmis vond ik ook nog een paar caches in de woonplaats van mijn broertje voor de family-kerst-meeting.

De derde probleemdatum viel op een doordeweekse werkdag en ik wist dus al van tevoren dat die zou blijven staan. Maar twee data weggewerkt is al heel mooi. Het leverde ook nog genoeg punten op voor de twee bergsouvenirs van december. De berg van deze maand is Denali. Ook kreeg ik het oudejaarssouvenir van 2021 (de laatste jaren is het gebruikelijk dat je in de laatste week van het jaar een oudejaarssouvenir kan verdienen en in de eerste week van het jaar een nieuwjaarssouvenir).

Qua Munzees ging het ook beter dan verwacht. Er blijkt een MunzeeGarden te zijn aangelegd rondom de universiteit van Tilburg. Blijkbaar zitten daar een aantal studenten die aan Munzee doen. Dit is nog een vrij nieuwe MunzeeGarden (ontstaan in september van dit jaar) en het leverde mij dus heel veel punten op, genoeg om naar level 116 te gaan. Ik heb nog steeds niet heel de Garden leeggecapt, dus volgend jaar ook nog wat.

Echt een noemenswaardige afstand (meer dan 10 kilometer) wandelen deed ik eigenlijk met Kerstmis. Beide dagen gewoon hier in de omgeving, want het was ijskoud.

Spelletjes

Er werden alweer meer spelletjes gespeeld dan in november en vooral mijn tegenstanders waren erg gevarieerd deze maand, want ik had maar liefst 11 verschillende medespelers (niet allemaal tegelijkertijd natuurlijk). Met Kerstmis werd er alle drie de avonden gespeeld, ik had een spelmiddag/avond met vriendinnen en ik speel ook vaak tegen mijn moeder. Met Sinterklaas kreeg ik het spel Sagrada, dus dat is deze maand een paar keer gespeeld. Ook maakte ik eindelijk Arnak open, want al een tijdje klaar lag. Ik won mijn eerste potje meteen. In Terraforming Mars (een geleend spel) was ik dan bij mijn eerste poging zwaar waardeloos. Keer op Keer 2 is wel helemaal mijn spel: bij mijn eerste potje bereikte ik meteen de hoogste rang. Met Kerstmis mocht het kerst-envelopje (er zitten een paar envelopjes met extra kaartjes in die je open mag maken bij bepaalde gelegenheden) van Meadow open. Kortom, ik ben nog altijd niet uitgespeeld.

Kijken

Eigenlijk was het idee om met Kerstmis naar de bioscoop te gaan voor de nieuwste Matrix. Maar ja, toen kwam die lockdown, dus de bioscoop moest weer dicht. Wel zag ik op Netflix de kerstfilm A boy called Christmas, wat ik wel een aardige film vond, leuk kerstsprookje. De film stond in de top-10 van meest gestreamde films die dag, dus denk dat heel veel mensen hem gezien hebben. Misschien moet ik mijn cavia’s ook leren praten, want de muis had zonder meer de beste uitspraken.

Verder

Was het fijn om Sinterklaas en Kerstmis te kunnen vieren met mijn family. Had ik een heleboel Adventkalenders. Mijn moeder en ik wisselden Adventcadeautjes uit, die we het hele jaar daar verzameld hadden, dus eigenlijk het hele jaar plezier van gehad. Ik had een adventkalender met thee, maar die viel een tikje tegen omdat de smaken vier keer herhaald werden en ik 1 smaak (rooibos natuurlijk) heel vies vond. De andere drie smaken waren wel prima. Dan was er nog een Adventkalender met chocolaatjes en de kraskalenders van de staatsloterij, het enige lot dat ik koop (en de tweede kreeg ik cadeau). Heel veel cadeautjes dus deze maand, zowel gegeven als gekregen. Allebei leuk. Zelfs mijn cavia’s kregen cadeautjes, maar ze wilden absoluut geen kerstmutsjes op voor een kerstfoto. Eten is veel belangrijker!

Ook las ik weer een aantal boeken uit, maar ik haalde mijn jaardoel (100 boeken) al in november, dus dit zijn allemaal bonusboeken. Omdat ik bang was dat de bibliotheek weer dicht zou moeten, leende ik een extra grote stapel boeken, maar de bibliotheek mag dit keer open blijven, dus dat is een meevaller. Gelukkig heb ik een onbeperkt abonnement en mag ik boeken zes weken lenen en vaak verlengen (zolang ze niet gereserveerd zijn).

Geocachingverhalen uit het verleden: Heel veel honden uitlaten.

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 30 december 2016

Ondanks het ijskoude weer gingen Anke en ik heel veel honden uitlaten in Terheijden.

Het verhaal

Er was in 2016 nog maar 1 record te verbreken: dat van de meeste caches in een jaar. Dat staat op naam van het jaar 2011, met 941 founds. Maar…vandaag hebben we wel 2010 van plek 2 afgejaagd. 2010 stond al jarenlang op de tweede plek met 922 founds. Maar daar zijn we vandaag dus overheen gegaan en vanaf nu staat 2016 op de tweede plek met 926 founds.

Vandaag hadden Anke en ik nog een leuke dag met het rondje Who let the dogs out? Bij de naam van deze cacheserie moest ik denken aan dat foute, seksistische hitje van de Baha Men. Deze cacheroute ging gewoon over echte honden. We hebben het tijdens de wandeling dan ook vooral gehad over bekende honden uit het heden en het verleden.

Voor de bonus moest je hondenrassen raden en dat zou alleen voor echte hondenkenners zijn. Maar uiteindelijk viel het wel mee. Van de zes hondenrassen kon ik er vier zo opdreunen. En de andere twee vonden we snel via internet. Daarmee konden we de bonus, genaamd Top Dog, ook vinden. De caches waren allemaal redelijk snel gevonden, naar een enkele wat langer moeten zoeken.

Terheijden is best een mooi dorpje. We moesten door een weg met een verbodsbord, dus ik vroeg twijfelend: “Mogen we hier wel in?” Anke antwoordde heel droog: “Ja, want wij hebben geen wielen.”

Het stukje langs het riviertje de Mark was het mooiste. Daarna loop je langs de Schans, dat is een vestingwerk uit de tijd van de 80-jarige oorlog.

Onderweg pakten we ook I love geocaching in Terheijden mee, die lag mooi op de route. We moesten 18 caches om dit jaar tweede te laten worden. Na de honden-serie stonden we op 15 founds, dus we moesten er nog 3. We besloten dus ook nog het Rondje Put te gaan doen, dat was maar een kort rondje. Onderweg kwamen we nog langs de Carpool Terheijden, maar dat was een zeer vieze locatie; wat een ranzige zooi kunnen mensen er toch van maken.

Rondje Put was een kort maar krachtig rondje: 5 caches. Daarmee haalden we dus de tweede plaats. Het was heel druk rond de put, met mensen en honden, dus ongezien loggen was vrij lastig.

Verder was het vandaag heel erg koud, maar net boven het 0-punt.

We waren ook nog vroeg in de middag thuis, dus kon ik meteen loggen. We gaan het jaar 2016 uit met de teller op 7127 founds. Whoop whoop!

Wat ik hier op 30 december 2021 nog aan toe te voegen heb:

Dit was ondanks de kou best een leuk wandelrondje. Het jaar daarop – in 2017 – verbraken we het jaarrecord, maar 2016 staat nu nog steeds op de derde plek (tenzij we er in 2021 nog overheen gaan, maar ik heb deze blog al ingepland in september, dus dat weet ik nu nog niet).

Geocachingverhalen uit het verleden: Hardlopende fiets?

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 23 december 2013

Omdat ik een hekel heb aan hardlopen, besloot ik de hardloop-serie per fiets te gaan doen.

Het verhaal

Er was een nieuwe serie caches bij Boxtel. De serie heette Hardlopen en lag langs de hardloop-route van de maker. Maar ik heb een hardgrondige pesthekel aan hardlopen en ging lekker fietsen, want dat vind ik wel leuk. Er was geen bonus, dus het maakte niet uit in welke volgorde ik dit ging aanpakken. Nummertje 4 lag het dichtste bij vanuit Oisterwijk, dus werd dat de eerste. Bij de eerste even moeten zoeken hoe de cache verstopt zat, maar het bleken allemaal kleine rolletjes te zijn in het randje van een verkeersbord. Dat was dus bij alle 10 het geval. Ze waren niet heel nauwkeurig ingemeten, dus als er meerdere borden bij elkaar stonden wat langer moeten zoeken. Ook waren de rolletjes lastig uit de kokertjes te krijgen, dus moest ik steeds mijn pen demonteren om met het veertje de logrol eruit te trekken. Maar ach, in 2 uurtjes even 10 founds scoren is best lekker. Meteen mijn beweging en mijn portie buitenlucht voor vandaag gehad.

Wat ik hier op 23 december 2021 nog aan toe te voegen heb:

Onbewust redde ik met deze actie ook meteen de datum. De serie verdween vrij snel alweer in het archief. Al dat onderhoud aan nano’s zal wel te veel moeite hebben gekost.

Ik heb nog steeds een hekel aan hardlopen (en kan het ook niet lang meer sinds mijn kniekneuzing), maar fietsen doe ik nog altijd veel.

Geocachingverhalen uit het verleden: Rondje Tilburg per fiets

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 16 december 2014

In de ochtend had ik een introductie bij een bedrijf waar ik een paar maanden heb gewerkt via een uitzendbureau. Omdat ik toen toch al in Tilburg was, besloot ik om in de middag een paar geocaches mee te pakken.

Het verhaal

De eerste was Op de koffie bij het JEL-team, een cache in een bosje langs het fietspad, die verstopt zit in een thermoskan. Ik had eigenlijk verwacht dat het een voortuincache zou zijn, dus ik vond dit eigenlijk fijner.

Door naar het Meisjes en de Draak, die ik vooral door de draak in de titel van de cache, graag wilde vinden. Hij ligt in het bosgebied de Kaaistoep achter de wijk de Blaak. Helaas waren de Schotse Hooglanders niet te zien, maar op zich vond ik de locatie van  de cache wel ok.

De korte multi Burgemeester van de Mortel stond al heel lang op het to-do-lijstje, maar het sprak me niet zo aan, een multi midden in een woonwijk. In het kader van meer multi’s in de lijst, moest hij er vandaag toch aan geloven. Het viel eigenlijk wel mee, wat vragen beantwoorden op het plein en daarna een liftconstructie aan het balkon van een flat. Gelukkig waren er op dat moment geen mensen, dus voelde ik mij niet zo bekeken. De kleine cache zat tjokvol trackables, dus ik heb er brutaalweg een paar meegenomen. Achteraf bezien had ik ze best allemaal mee kunnen nemen, want toen ik ging loggen bleek de cache die dag nog te zijn gearchiveerd.

De avond ervoor had ik Kittens opgelost, een makkelijke mysterie over de volgorde waarin een nestje kittens was geboren. Zulke puzzels kan ik wel aan en vind ik nog leuk om te doen. Het was een voortuincache in zo’n typische Tilburgse volksbuurt. Gelukkig is het daar vrijwel uitgestorven op een doordeweekse dag. Ik besloot mijn cache-tocht met het loggen van de derde Kerkenroute-cache. Ik vind niet echt dat die caches iets toevoegen, maar ja, ze staan in de nearbiest-lijst, dus moeten gevonden worden. Zo had ik relatief snel vijf caches gescoord.

Later bleek dat dit de laatste caches van 2014 waren; de rest van het jaar moest er gewerkt worden en waren de weersomstandigheden erg slecht.

Wat ik hier op 16 december 2021 nog aan toe te voegen heb:

Pfft, wat maak ik mij hier nog druk om de nearbiest-lijst. Tegenwoordig boeit mij dat niet meer zo; als een cache mij niet leuk lijkt, doe ik hem gewoon niet. Er zijn genoeg andere om uit te kiezen.

Geocachingverhalen uit het verleden: Disney/Pixar op de Nieuwe Heide

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 9 december 2013

Ik ging per trein naar Best voor een wandeling over de Nieuwe Heide langs Disney/Pixar caches.

Het verhaal

Het idee was om op pad te gaan om verschillende doelen te vervullen; het verbeteren van de 1-cache-datum, geocachingfound #4700, 400 founds voor 2013 en het totaal voor de maand december over de 200 founds halen (dat is dus voor alle december-maanden van het begin af aan, het was de enige maand met minder dan 200 founds). Al een hele tijd wilde ik de At the movies-serie in Best gaan doen. Ik vond het alleen net iets te ver fietsen. Dus besloot ik om met de trein te gaan en dan vanaf het station te lopen. Het was ongeveer 2,5 kilometer wandelen vanaf het station naar de eerste cache. Gelukkig was er een loop/fietsbrug over de snelweg, waar zelfs flink gebruik van werd gemaakt. En er was ook nog een fietspaddestoel die ik kon waymarken, dus mijn wandeling begon goed.

De At the Movies-caches liggen allemaal in het gebied van de Nieuwe Heide, daar was ik al vaker geweest voor andere caches, in het bijzonder voor Natuurwandeling Nieuwe Heide, de eerste found van 2011. Het was druk in het gebied met wandelaars en honden. Ook waren ze bomen aan het kappen rondom het Langven, dus ik vreesde voor de caches die in dat gebied lagen. Maar de caches waren er allemaal nog, ze lagen er keurig bij, met logrollen in het thema van de film en allemaal schoon en droog. Ook werden er hints gegeven, wat het zoeken nog wat versnelde, ik vind het altijd wel prettig als er een kleine hint wordt gegeven. Ik hield de volgorde aan die werd aangeraden bij de bonus-cache, maar ik was halverwege begonnen. Dat werd dus bij de bonus-cache een probleem, want toen moest ik 750 meter terug lopen, maar dat had ik ervoor over de serie compleet te krijgen.

Goed, ik bereikte de bonus, die aangekleed was met het blikje van een bioscoop-bon en ruilde trackables. Daarna begon ik aan de wandeltocht terug naar het station van Best. Ik had ook mijn dagdoel nog niet bereikt, dus er moesten nog een paar caches gevonden worden. Ik had Met Stip op de kaart…Best al opgelost, een mysterie waarbij je alleen maar een projectie hoefde te maken. Ik vond de cache bij een boom in een parkstrookje.

Vanaf daar liep ik naar de start van de korte multi Speeltuinronde 1. Die liep dus langs de speeltuintjes in de wijk en de route liep ook nog langs de voortuincache Mijn hobby’s. Dus die ook nog meegepikt. De speeltuintjes waren wel leuk, maar werden helaas misbruikt als hondenuitlaat, waardoor ik bij speeltuin 3 met de eerste voet in de stront trapte en bij speeltuin 4 met de andere voet. Ook vond ik dat de cache niet zo heel kindvriendelijk verstopt was in de geluidsdempende muur langs de spoorlijn.

Het was wel fijn dat het station ondertussen al in zicht was. Ik stapte in de trein met mijn stinkende hondenstrontschoenen, dus thuis wachtte nog het vervelende schoonmaakklusje op mij. Gelukkig kon ik mezelf troosten met het feit dat ik wel alle gestelde doelen had vervuld.

Wat ik hier op 9 december 2021 nog aan toe te voegen heb:

Whaha, ook acht jaar geleden was ik dus al bezig met het Geocaching Datum Project en maandaantallen en andere doelen. Wat dat betreft is er nog niet veel veranderd, behalve dan dat er nu geen 1-cache-data meer zijn, de laagste aantallen zijn twee 3-cache-data. Ook heeft december niet meer het laagste aantal founds, dat is nu februari.

Die wandeling vanaf het station naar de Nieuwe Heide heb ik ondertussen zo vaak gemaakt, dat ik hem zo’n beetje kan dromen. Maar het is een mooi gebied om te wandelen en er verschijnen steeds weer nieuwe geocaches. Die At the Movies-serie zit ondertussen al lang in het archief.

Day Zero Project 2.0.: Update 5

Alle data van het Geocaching Datum Project vervullen (3/35)

November telde nog drie data voor het Geocaching Datum Project. Twee 5-cache-data en een 7-cache-data. Helaas vielen er twee op doordeweekse werkdagen (ook nog eens twee dagen achter elkaar), dus die kon ik niet oplossen. De derde – 21 november – viel wel op een zondag en die heb ik uiteindelijk op kunnen lossen, ook al waren er problemen waardoor ik geen OV-fiets kon huren op het station van Gilze-Rijen en moest ik overstappen op Plan B. Daarmee is de derde datum voor het GDP vervuld. Nog 32 data te gaan…

50 multicaches vinden (12/50)

In november vonden we 1 multicache, tijdens een mooie wandeling over de Landschotse Heide bij Middelbeers.

10x met mijn mede-Heideroosje gaan geocachen (2/10)

En dat was dus samen met mijn mede-Heideroosje Anke, dus daarmee zijn we voor de tweede keer samen op pad geweest. Dat beviel goed, dus eigenlijk wilden we nog een keer samen op geocachingjacht, maar toen regende het zo hard, dat we het weer moesten aflassen (de zoveelste keer dit jaar, we hebben last van de regenvloek, denk ik).

Verder

Alleen maar progressie gemaakt op geocachingdoelen deze maand dus (en het boekendoel, maar dat haal ik soweiso wel met twee vingers in mijn neus). Veel doelen staan nu stil vanwege de zoveelste lockdown en vanwege de herfst/winter.

Gelezen boeken in november 2021

14 boeken en een stripboek joeg ik er doorheen deze maand. Lezen is voor mij vluchten naar een andere wereld en dat had ik hard nodig de afgelopen maand. Qua genres schoot het enorm heen en weer van young adult, naar historische romans, feelgood en gewone romans.

Wolkenstad – Anthony Doerr

Anthony Doerr is de auteur van het bekroonde Als je het licht niet kunt zien. Wolkenstad is totaal anders en het duurt ook even voor je in het verhaal zit en de onderlinge verbanden begint te zien. Er zijn vijf verhaallijnen met in de hoofdrollen verschillende buitenbeentjes. Anna en Omeir in de zestiende eeuw. Zeno en Seymour in onze tijd. En Konstance in de toekomst. Het verband tussen de verhaallijnen is een oud manuscript genaamd Wolkenkoekkoekstad met daarin het verhaal van een herder die in een vogel wil veranderen om de mythische stad in de wolken te kunnen bereiken. Het is mooi hoe het verhaal van Aethon (de herder) in alle verhaallijnen verder gaat. Ondanks dat het boek 600 pagina’s telt vond ik sommige verhaallijnen toch behoorlijk afgeraffeld. Vooral bij Konstance lijkt er wat informatie te ontbreken. Ondanks dat vond ik dat er toch veel mooie verbanden in het boek zaten en het is natuurlijk een ode aan de bibliotheek en aan verhalen.

Het eiland – Libby Page

Ook dit is een feelgoodboek en een bestseller. Dit boek sprak mij een stuk meer aan dan De roadtrip en de De theewinkel. Betere schrijfstijl, meer drama, betere spanningsboog. Of misschien gewoon het leven op een afgelegen Schots eiland. Lorna gaat na 22 jaar terug naar het Schotse eiland waar ze opgegroeid is, maar dat ze op haar 18e achter zich heeft gelaten. Ze heeft met niemand meer contact gehad, ook niet met haar jongere broer Jack en haar toen beste vriendin Sarah. Dus hoe gaan zij en haar tienerdochter Ella ontvangen worden? Er is natuurlijk de spanningsboog met de vraag waarom Lorna weg is gegaan. Dan is er de vraag hoe de gemeenschap haar ontvangt. De hoofdstukken vanuit het oogpunt van Lorna worden afgewisseld met die van haar schoonzus Alice, die van buitenaf komt maar al jaren een echte eilander is. Een mooi boek over hoe te overleven op een klein eiland en de onderlinge verhoudingen van de mensen.

De theewinkel vol geluk – Manuela Inusa

Dit vond ik helemaal een tegenvaller. Het idee van vijf vriendinnen die allemaal een winkel runnen in dezelfde straat is op leuk. Maar de schrijfstijl is heel simplistisch en de verhaallijn ontzettend voorspelbaar. Het is maar een dun boekje, dus in een paar uurtjes uitgelezen. Twijfel nog of ik de vervolgdelen wil gaan lezen.

De roadtrip – Beth O Leary

Tja, dit feelgoodboek wordt de hemel ingeprezen. Toch vond ik het niet per se heel geweldig; ik heb betere roadtripboeken gelezen. Het idee van twee exen die samen in een auto terecht komen is leuk, maar ik vond de reden waarom ze uit elkaar waren gegaan nogal zwak. En dan nog die ontzettend irritante Marcus. Ik had hem al lang gedumpt als vriend. Het boek is verder wel vlot geschreven, dat dan weer wel.

Sterrenvlucht – Brandon Sanderson

Ik ben best wel fan van Brandon Sanderson (Mistborn, Elantris), maar Sterrenvlucht is young adult en ik durfde het niet goed aan te schaffen, bang dat het tegen zou vallen na zijn boeken voor volwassenen. Het duurde een eeuwigheid voor de bibliotheek het boek eindelijk aankocht. Sterrenvlucht is een science-fiction roman en focust op Spensa die ondergronds leeft op een donkere planeet. Ze wil niets liever dan vliegenier worden, want dan kan ze de lucht en de sterren zien. Maar Spensa’s vader is – toen zij nog een kind was – neergeschoten als verrader en dat betekent dat Spensa eigenlijk geen recht heeft op een plaatsje bij de vliegopleiding. Het wordt haar heel lastig gemaakt. Het verhaal is op zich interessant, maar er zit wel heel veel technisch geneuzel in over ruimteschepen, wat mij niet zo boeit. Ook de opleiding valt een paar keer in herhaling. Wat Spensa in haar vrije tijd doet (ze vindt een kapot, vreemd ruimteschip) is eigenlijk interessanter. En dan is er nog de interactie met haar medeleerlingen. En het geheim van de aanvallers. Alles bij elkaar zeker een goed science-fiction boek. Ben ook benieuwd naar het vervolg.

Wacht op mij – Gayle Forman

Een tijd terug las ik Als ik blijf van Gayle Forman en dat vond ik een heel mooie young adult-roman. Blijkt die dus verfilmd te zijn (nog niet gezien) en er dus ook nog een vervolg. Dat is Wacht op mij. Dit keer niet bekeken vanuit de ogen van Mia, maar vanuit die van haar ondertussen ex-vriendje Adam. Ondanks het grote succes van zijn band, kan Adam de roem niet aan. En wat is er gebeurt tussen hem en Mia? Ze leken zo’n hecht stel. Tja, dit boek haalt het bij lange na niet bij Als ik blijf, dit is zo n emotionele rollercoaster met een origineel oogpunt. Daar kan dit boek nooit aan tippen. Toch is het ergens wel fijn om te weten hoe het nu met Mia gaat en ja ik heb ook wel te doen met Adam. Maar ergens was het misschien mooier geweest als dit alles aan onze verbeelding was overgelaten.

De verloren erfgenaam – Jennifer Lynn Barnes

Deel 2 van de serie na De Erfenis. Het hele verhaal is natuurlijk volslagen ongeloofwaardig, maar het leest lekker weg en ik vind het puzzelelement leuk. Eigenlijk vond ik de epiloog wel jammer, maar goed ik mag niet spoilen, haha. Het schijnt dat er nog een derde deel gaat komen. Wil ik dan ook nog wel lezen.

Alle sterren aan de hemel – Sarah Lark

De nieuwste Sarah Lark en het eerste boek van een trilogie. Alle bekende ingredienten zijn natuurlijk weer aanwezig: emigratie naar Nieuw-Zeeland, grote liefde, buitenechtelijke kinderen, driehoeksverhouding. Dit keer alleen geen schapenboerderij maar een paardenfokkerij. En hier was het de eerste wereldoorlog die roet in het eten kwam gooien. Ondanks dat sommige dingen wel voorspelbaar zijn als je andere boeken van Lark hebt gelezen, las het wel weer heerlijk weg. Ook vond ik het best interessant om over de inzet van paarden voor oorlogshandelingen te lezen (cavalerie) en over de cavalerie-school in Duitsland. Dus kom maar door met deel 2 en deel 3.

Crazy Cavia’s – Laurent Dufreney & Miss Prickly

Dit is een stripboek over cavia’s, dat ik kreeg van mijn vriendinnen, omdat ze het zo leuk vonden om op mijn cavia’s Fenno en Frido te passen toen ik op vakantie was. Het verhaal is natuurlijk bedoeld voor kinderen, maar ik vond het ook best amusant, omdat de karakters van cavia’s wel goed werden weergegeven: eten is primaire levensbehoefte nummer 1. Ook goed dat er achterin nog informatie over caviaverzorging is opgenomen. Het enige waar ik mijn vraagtekens bij zet is dat dat er in dit verhaal vijf mannetjescavia’s samen leefden. Mij is altijd geleerd dat dat eigenlijk niet goed gaat, tenzij het heel verdraagzame cavia’s zijn of ze altijd al samen hebben gezeten. En ze moeten een heel grote leefruimte hebben (dat was wel in het stripboek). In die zin hadden ze beter voor vrouwtjescavia’s kunnen kiezen.

Dochters van een nieuwe tijd – Carmen Korn

Dit boek gaat over vier Duitse vrouwen in de periode van de eerste wereldoorlog tot vlak na de tweede wereldoorlog. Op zich een interessant gegeven, maar het boek is helaas nogal afstandelijk geschreven, waardoor je niet echt meevoelt met de personages. Er worden ook een paar keer sprongen gemaakt in de tijd en het boek beslaat sowieso al een periode van ruim 25 jaar, dus dat helpt niet echt mee in het meeleven. Er zijn nog twee vervolgdelen, maar ik twijfel of ik die nog wil lezen.

Geef nooit op – Ellie Dean

Het derde deel in de 18-delige serie van Ellie Dean die zich afspeelt rondom de gasten in het pension van Peggy in het Engelse Cliffehaven ten tijde van de tweede wereldoorlog. Ook dit deel leest weer lekker weg en geeft tegelijkertijd veel informatie over het leven tijdens de oorlog. De 17-jarige Rita is een beetje een tomboy die graag bij de luchtmacht zou willen. Haar moeder is overleden, haar vader is opgeroepen voor de strijd en haar Italiaanse buren worden geïnterneerd, dus Rita staat er alleen voor. Ze slaat zich er best aardig doorheen voor zo’n jong meisje, terwijl haar situatie best hopeloos is.

De verhaallijn van Rita wordt afgewisseld met die van de bewoners van het pension, die ook al meedoen in de eerste twee delen. Van mij mogen ze rustig doorgaan met vertalen, het is een prettige mix van historische oorlogsroman met een vleugje feelgood, want zelfs tijdens de oorlog waren er lichtpuntjes te vinden.

Sophia’s Wens – Corina Bomann

Na Sophia’s Hoop, het tweede boek van de Kleuren van Schoonheid-trilogie van Corina Bomann. Het is duidelijk het tussendeel, waarin veel verhaallijnen voortkabbelen, maar nog niet tot een echte conclusie komen. Bomann heeft bij vlagen best een trage schrijfstijl en dat is hier ook weer. Toch leest het wel weer lekker weg, omdat het niet al te ingewikkeld is. Ik ben wel benieuwd hoe alles afloopt in deel 3, maar daar moeten we nog even op wachten.

List & Leugens – Leigh Bardugo

Waar ik de Grisha-trilogie van dezelfde auteur zo weg las, vond ik List & Leugens lastiger om in te komen. De Kraaien boeiden mij simpelweg minder dan Alina & co. Het is ook veel meer een klassieke schelmenroman, dan het fantasy-achtige van de Grisha. Toch speelt het boek zich wel af in dezelfde wereld en tijd. In de Netflix-serie Shadow & Bone zijn de verhaallijnen van de beide series zelfs gemixt. Dat is in de boeken dus niet. Omdat ik de serie al gezien heb, had ik al een aantal spoilers van wat er in dit boek ging gebeuren.

De honderd jaar van Lenni en Margot – Marianne Cronin

De 17-jarige Lenni en de 83-jarige Margot ontmoeten elkaar op de creatieve afdeling van het ziekenhuis waar ze allebei verblijven. Margot met hartklachten, Lenni is ongeneeslijk ziek (wat ze precies heeft wordt niet letterlijk beschreven in het boek, maar ik gok een vorm van kanker). Samen zijn ze 100 jaar en ze besluiten om een schilderij te maken van elk van die 100 jaar. Zo krijgen we dus hun levensverhalen te horen. Omdat Margot een stuk ouder is, natuurlijk wat meer van haar dan van Lenni. Hoewel Margot het ook niet makkelijk heeft gehad, vond ik het verhaal van Lenni toch wel heel schrijnend. Zo eenzaam, zo vol vechtlust en dan toch de strijd moeten verliezen.

Het boek heeft natuurlijk iets droevigs vanwege het naderende overlijden van de personages. En toch straalt er ook zoveel levenslust van de bladzijden en zijn de levensverhalen interessant. Echt wel een aanrader dit boek.

Het schuilhuis – Rachel van Charante

Een boek van een Nederlandse schrijfster, dat zich dan ook afspeelt in Nederland tijdens de tweede wereldoorlog. De 18-jarige Victoria is in het bos achter het huis van haar ouders aan het tekenen als er een vliegtuig neerstort. De Engelse piloot overleeft de crash, maar is gewond en moet verborgen worden. In een opwelling besluit Victoria hem te verbergen op de zolder van de schuur in de tuin van haar ouderlijk huis. Ondertussen stapelen de problemen zich natuurlijk op: de piloot wordt gezocht en heeft medische hulp nodig. Wie is er te vertrouwen? De ouders van Victoria hebben financiele problemen en denken die op te kunnen lossen door Victoria min of meer uit te huwelijken aan de rijke erfgenaam Robert. Maar is Robert wel te vertrouwen?

75 jaar later vertelt Victoria haar verhaal aan een journaliste.

Het historische stuk was beter dan de verhaallijn in deze tijd. Ik kon mij levendig voorstellen hoe lastig Victoria het moet hebben gehad. De verhaallijn in het heden was ook nogal afgeraffeld, alsof de schrijfster binnen een aantal woorden/pagina’s moest blijven. Ik begrijp wel dat ze de link heeft willen leggen tussen personages uit het verleden en het heden, maar wat er in deze tijd aan het licht komt is groot genoeg om een ander boek mee te vullen.

Toch vond ik het alles bij elkaar wel een fijn boek.

Geocaching uit het verleden: het Vingerhoedsmysterie

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 2 december 2011

Mijn moeder en ik gingen naar Oirschot voor een poging om het Vingerhoedsmysterie te doorgronden.

Het verhaal

Mijn moeder had de hele maand november niets aan geocaching gedaan, dus het was hoog tijd dat we weer eens een geocaching-date hadden. Ik wilde graag de Verborgen Magische Wereld gaan doen, een cache in Veldhoven die al een paar keer is opgeklommen naar de eerste pagina van de nearbiest-lijst. De route liep door wat ik het “ufo-park” noem, een park waar alles in cirkels is aangelegd. Ik heb hier ooit een traditional gedaan, Bomruiming Meerveldhoven. Die passeerden we nu ook, dus kon mijn moeder hem ook nog loggen. Het park is heel speels aangelegd, met speeltuinen, weiden met koeien, stapstenen over de beek (wat mijn moeder vreselijk eng vond), een uitkijkheuvel in het midden van het park, een bos.

We bezochten zo’n beetje alle delen van het park en konden alle vragen beantwoorden. We waren best overtuigd van onze antwoorden, maar de checksum klopte niet. Volgens de logjes hadden onze voorgangers daar ook last van. Dan toch maar gaan kijken op ons berekende punt, maar daar vonden we niets, alleen een heleboel modder. Nog wat door het bos gelopen op zoek naar een holle boom, maar niets gevonden. Dat was wel even een deceptie. Ook de traditional Oeverzwaluwen was offline, dat was ook vervelend, want die hadden we ook wel willen doen. Met een licht katerig gevoel verlieten we deze cache-area.

Op naar onze frustratie van mei dit jaar. We deden toen de hele serie de 8 van Acht en vonden alles, behalve deze mysterie op het station, omdat we er helemaal niets van begrepen. Later de uitleg per mail gekregen van de CO, maar nu waren we pas weer hier. Nu hadden we de cache snel te pakken en was deze serie helemaal voltooid.

De volgende was een traditional, Boerderij 5. Vroeger lag die in de facking middle of nowhere, maar nu werd het gebouw langzaam ingesloten tussen de snelweg en het oprukkende industrieterrein. De boerderij werd echter nog bewoond door een zeer oud mannetje. Die kwam naar buiten gelopen, toen wij de cache niet konden vinden en heeft ons een handje geholpen. Waarschijnlijk vond hij het maar dom dat wij het niet konden vinden met al onze moderne techniek. Eigenlijk is het best triest dat zijn mooie plekje zo opgevreten wordt door een nieuwe tijd.

Wij gingen door naar Oirschot voor het Vingerhoedsmysterie. Dat was maar een korte multi, maar hij was best lastig. We achtervolgden zogenaamd een geheimzinnige man, maar de vragen waren af en toe heel vreemd opgesteld. Gelukkig waren we samen slim genoeg om alles opgelost te krijgen, zelfs het voorlaatste waypoint in de onthoofde paal. In de cache stond dat je een gratis tweede kopje koffie kreeg in het café Vingerhoeds en daar had mijn moeder wel oren na. Ik wilde eerst niet, omdat we de enige bezoekers waren en dan voel ik mij zo bekeken. Maar mijn moeder is dol op terrasjes, dus toch maar toegeven en over de drempel gestapt. Binnen werd er druk aan de kerstversiering gewerkt. Allemaal met de mysterieuze kleur paars, best wel apart en mooi. De eigenaar was wel heel vriendelijk en wist van geocaching, mijn moeder kreeg haar gratis kopje koffie en aan de muur hing een hele letterkast vol vingerhoedjes, dat vond ik wel grappig.

Als afsluiter van de dag reden we op mijn verzoek nog langs de Uitkijktoren. Ik vind uitkijktorens leuk en wilde graag de caches van deze eigenaar compleet hebben. Deze uitkijktoren in Sint Oedenrode was erg roestig, maar daardoor ook weer kunstzinnig. Een modderig pad bracht ons er naartoe. Mijn moeder durfde niet naar boven, maar ik vind dat juist het hoogtepunt van zo’n toren, dus ik ging gewillig de cache zoeken, die ik na wat rondkijken ook vond.

Hierna moesten we stoppen, omdat het begon te schemeren en mijn meegenomen caches op waren.

Wat ik hier op 2 december 2021 nog aan toe te voegen heb:

Die Magische Wereld hebben we nooit meer gevonden en zit ondertussen al lang in het archief. Een multi niet kunnen vinden aan het einde van een tocht is altijd zeer frustrerend.

Het Vingerhoedsmysterie is helaas ook gearchiveerd, wel pas deze zomer.