MaandMoves: september 2021

Dit jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven. Ik heb dit eerder geprobeerd met weekoverzichten, maar dat heb ik algauw opgegeven; te veel moeite. Een maand is een wat langere periode en ik hoef dan ook wat minder gedetailleerd op zaken in te gaan.

September

In september kregen we een Indian Summer, die eigenlijk meer zomer inhield dan het complete weer van juni, juli en augustus bij elkaar opgeteld. En ik houd wel van die Indian Summer: overdag lekker, maar niet te heet en ’s avonds en ’s nachts koelt het gewoon af. Tegen de tijd dat de herfst kwam werd het vooral ’s morgens vroeg toch wel flink kouder, maar in de middag kon je dan weer in T-shirt rondlopen.

Verder gebeurde er in september niet echt heel speciale dingen.

Wandelen

Er werd niet zo heel veel gewandeld; voornamelijk hier in Oisterwijk zelf. Wel deed ik weer eens de NS-wandeling van Boxtel naar Oisterwijk over de bloeiende heide van de Kampina. De laatste avondrondjes door het bos (want vanaf nu is het helaas te vroeg donker en na zonsondergang mag je niet meer in het bos) en ook een paar keer overdag. Ook wandelde ik een keer in Best, dat was geen bestaande route, maar het aan elkaar knopen van diverse geocaches. Daarnaast wandelde ik nog een klein rondje (ook voor geocaching) in het Sparrenrijk bij Boxtel.

Geocaching en Munzee

In september werden er slechts 35 geocaches gevonden, precies genoeg om het Mountain-souvenir van september te scoren (je kunt zeven maanden lang elke maand een nieuwe “berg beklimmen”, dit is de tweede maand). Verder waren er in september nog vier data over voor het Geocaching Datum Project; twee 8-cache-data en twee 9-cache-data. Van beiden werd er eentje opgelost. De andere twee vielen allebei op een donderdag en dat is lastig om op te lossen, want een werkdag en op beide dagen ook ’s avonds al iets anders te doen. Dus die schuiven door naar volgend jaar. In ieder geval alweer twee minder.

Ook een stuk minder met Munzee bezig geweest, dus ik zit nog steeds in level 111. Wel heb ik een eigen virtuele Munzee gekocht, een Skyland. Die kun je elke 24 uur een keer vangen en ze trekken special Munzees aan. Dat heeft mij dus al veel punten opgeleverd, dus heb geen spijt van deze aankoop.

Het geocaching-souvenir van Mount Vinson

Spelletjes

Er waren wel weer een aantal spelletjesavonden. Ook ben ik voor het eerst (wel een paar keer online meegedaan tijdens de lockdowns) fysiek bij de spelavond van een spelvereniging in Tilburg geweest (Spelcarrousel). Dat was erg gezellig en voor herhaling vatbaar. Jammer dat ik in oktober net die avond op vakantie ben, dus hopelijk in november weer.

Verder zit ik te wachten op een aantal uitbreidingen van spellen. Die moeten allemaal in oktober uitkomen, dus dat wordt een mooie maand.

Ook installeerde ik eind augustus een statistieken-app op mijn telefoon, dus nu kan ik precies bijhouden welke spellen ik heb gespeeld en ook waar en met wie en wie er heeft gewonnen. De vaakst gespeelde spellen in september waren CuBirds, Keer op Keer en Qwixx. Qua grote spellen was het Meadow.

Kijken

In september heb ik voor mijn doen vrij veel naar de tv gekeken. Een paar keer naar tv-programma’s zoals Beste Zangers en Dit was het nieuws. Ik keek eindelijk de Netflix-serie Shadow & Bone af, nadat ik de Grisha-trilogie had uitgelezen. Verder keek ik een heleboel films. Na ons bezoek aan Disneyland Parijs keek ik met mijn moeder naar een paar van de nieuwste Disneyfilms: Luca en Raya and the last Dragon. Beide films waren leuk om een keertje te zien, maar zeker niet het beste wat Disney ooit heeft voortgebracht. Luca was een soort Kleine Zeemeermin in een modern jasje. Wel heel gaaf geanimeerd, met veel water en die veranderingen in Luca en zijn vriendje. Raya was een beetje een standaardsprookje met heel veel elementen van andere films erin. Verder vond ik de draken echt spuuglelijk, ze deden mij nog het meest denken aan slangachtige My Little Ponies met een vleugje Elsa (van Frozen).

Ik keek ook nog andere films:

Wild, de verfilming van het gelijknamige en waargebeurde boek van Cheryl Strayed, dat ik in augustus gelezen heb. Aardige verfilming, vooral ook omdat flashbacks vaak beter werken in films dan in boeken. Wel leek het in de film allemaal makkelijker te gaan dan in het boek, omdat er natuurlijk veel weg gelaten was en de actrice – Reese Witherspoon – natuurlijk niet echt heel die trail gelopen heeft.

The Aftermath, is ook een boekverfilming, maar ik heb het boek nog niet gelezen. Deze film kwam in 2019 in de bioscoop in de week nadat ik mijn Pathe Unlimited had opgezegd en ik had dus wel heel vaak de trailer gezien. Nu dan eindelijk ook de film. Het is een heel dramatische film over Duitsland, vlak na de tweede wereldoorlog. Natuurlijk waren niet alle problemen daar meteen opgelost. En dan zijn er nog de persoonlijke drama’s van de hoofdpersonages. Oorlog is nergens goed voor, maar vrede is ook niet meteen makkelijk.

Water for Elephants, alweer een boekverfilming; het boek van Sara Gruen las ik een paar jaar geleden en de film blijft aardig trouw aan het boek. Het film gaat over een circus aan het begin van de vorige eeuw dat rondreist per trein. Een jonge student diergeneeskunde sluit zich bij dit circus aan, maar hij ligt direct met de directeur in de clinch over het dierenwelzijn. Hij wordt ook nog verliefd op de vrouw van de directeur. En dan wordt er ook nog een olifant gekocht die de circusshow moet redden, maar niemand heeft verstand van dit dier. Overigens was deze film ook met actrice Reese Witherspoon. En met Robert Pattinson, die ik moeilijk los kan zien van zijn rol in Twilight, terwijl ik die films nooit gezien heb en de boeken niet gelezen heb.

Tolkien, over de jonge jaren van de schrijver van Lord of the Rings; J.R.R. Tolkien. The Hobbit kwam uit in 1931 en Lord of the Rings pas in de jaren 50. Tolkien werd echter al geboren in 1892 en deze film gaat vooral over zijn leven tot en met de eerste wereldoorlog, waar hij vocht in de loopgraven. Tolkien was op zijn twaalfde al wees, maar zijn moeder had geregeld dat zijn broertje en hij wel een goede opleiding konden volgen. Als jongen was hij al geïnteresseerd in oude talen en uiteindelijk werd hij dan ook professor Engelse talen aan de universiteit van Oxford. In de film wordt gesuggereerd dat hij al van jongs af aan overal karakters uit zijn latere boeken in zag en dat hij ook veel tekende. Dat laatste trek ik in twijfel, want hij heeft zijn eigen boeken niet geïllustreerd. Ook wordt zijn vriendschap met een clubje studiegenoten uitgebreid behandeld. Van deze vier jongens komen er twee om tijdens de eerste wereldoorlog. In zijn latere leven heeft Tolkien een gelijksoortige vriendenclubje waarin o.a. C.S. Lewis zat, de schrijver van de Narnia-boeken. Ik vond het alles bij elkaar wel een aardige film, maar het is waarschijnlijk vooral leuk voor fans van Lord of the Rings, om meer te weten te komen over de man achter deze fantasy-klassieker.

Verder

Was september vooral een rustige maand. Er gebeurde niet echt spannende dingen.

Geocachingverhalen uit het verleden: Woensdag Geocachingdag

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 30 september 2015

In de eerste negen maanden van 2015 was woensdag mijn vrije dag en had ik die dag daarom tot Woensdag Geocachingdag benoemd. Vandaag was Anke ook vrij en gingen we geocachen in de Bommelerwaard.

Het verhaal:

Omdat we met de auto gingen koos ik twee multicaches uit, die al een tijdje op mijn verlanglijstje staan en die lastig te bereiken zijn met het openbaar vervoer. We begonnen met Op de boerderij. Wel een beetje spannend, want ik heb altijd nogal wat problemen met caches van maker Le Comte. Bij deze mocht je over het terrein van een boerderij in Hedel lopen. In 2006 was dit boerengezin verkozen tot de leukste boerenfamilie van Nederland. Het was cool dat je gewoon overal mocht komen, tussen de koeien door in de weilanden, je kon zo in de stallen kijken, in de tuin en overal op het erf van de boerenfamilies, op de hooizolder. Natuurlijk hoopte ik dat de koeien nog buiten zouden staan, want dan kon ik koeienfoto’s maken. Op de website stond tot ‘eind oktober’, maar het is al een aantal dagen heel slecht weer geweest. Gelukkig voor mij was het vandaag prima weer en waren er koeien. Niet zoveel, maar genoeg. Ik maakte inderdaad leuke foto’s en ik heb de koeien nog net niet geaaid. Even later kwamen we echter een kalfje tegen in zo’n box (het is zielig dat de kalfjes worden gescheiden van de moederkoe, zodat wij mensen hun melk op kunnen drinken, daarom drink ik geen koemelk) en toen kon ik me niet meer bedwingen, die heb ik uitgebreid geaaid. Het kalfje dacht echter dat ik melk was en heeft heel mijn trui onder gekwijld.

De coӧrdinaten stonden steeds op kleine klompjes. De meeste konden we snel vinden, alleen die in de voortuin van de tweede boerderij was lastig, maar toen kregen we hulp van de vriendelijke boerin. Je zou volgens de logjes ook een stukje met een roeibootje moeten varen. Wij – als leden van kanovereniging Oisterwijk – zagen dat wel zitten. Helaas was de roeiboot niet zo goed onderhouden en lag hij altijd buiten. Door de hevige regenval van de afgelopen tijd, stond hij helemaal onder water en zonk hij bijna. Er lagen wel emmers in om te hozen, maar die lagen helemaal in het uiterste puntje. Anke probeerde ze te pakken met de roeispaan, maar dat lukte niet zo goed. We hadden ook geen zin om zeiknat te worden, dus toen toch maar de sms-hint gebruikt. De cache zou op de hooizolder liggen. Dus wij terug naar de boerderij en onder het toeziend oog van de koeien in de stal eronder, beklommen we de hooizolder en vond Anke de cache. Was dus een hilarisch rondje, wat we snel gedaan hebben, want het was nog geen twaalf uur.

We begonnen aan de cache-serie in de West-Bommelerwaard. Dit is het gebied dat tussen de rivieren de Maas en de Waal in ligt. Hemelsbreed is het helemaal niet ver van huis af, toch waren we er nog niet vaak geweest. De caches lagen vrij ver uit elkaar en omdat er veel water (De dode Maasarm) in de weg lag, was het vaak omrijden geblazen. Toch hebben we bijna heel de serie gevonden, wat meer was dan we van tevoren hadden verwacht. Er stonden overal koeien en schapen en het uitzicht was prima. Het glinsterende water van de Maas ziet er goed uit in het zonnetje. Toch zou ik hier nooit willen wonen. Te afgelegen en het idee dat je iedere keer die steile dijk op moet rijden met je auto. En in het donker is die dijk niet eens verlicht. Brr.

Op een bepaald moment kwamen we in Nederhemert-Noord en hier lag nog een andere oppikker bij de plaatselijke snackbar. Gelukkig is die niet open op een doordeweekse woensdagmiddag en konden we rustig zoeken. Daardoor vond ik vrij snel de cache en konden we weer verder.

We gingen nu naar mijn tweede wens-multi van de dag: De dolende jonkvrouwe, op het terrein van Kasteel Ammersoyen. Daar ben ik ooit wel eerder geweest, maar toen was die cache er nog niet. Het is nog een mooi kasteel met torens en een slotgracht. Niet zo groot als Kasteel Heeswijk, maar wel heel netjes onderhouden. Alle luiken stonden strak in de verf. De cache was een soort verhaaltje en we twijfelden over heel veel vragen. Aan de overkant van de weg stond ook nog een ruïne-kerk, die kon ik me niet herinneren van de vorige keer. Helemaal begroeid met planten en er zaten vast ook vogels en vleermuizen, maar die lieten zich overdag niet zien. Een beuk van de kerk was opgeknapt en daar werden nog wel eens half-openluchtmissen in gehouden. Ook was er kerkhof naast de ruïne, waar vooral leden van een bepaalde familie waren begraven.

Wij kwamen niet echt uit het cache-coӧrdinaat, hij zou dan op privéterrein liggen. Dus schoof ik het coӧrdinaat steeds een cijfertje op, maar dat lukte ook niet echt, ook al vond ik mijn vinding van de lager gelegen tuin wel goed, toch was het daar niet.

We wilden het opgeven en liepen terug naar de parkeerplaats, toen mijn oog ineens op de brievenbussen viel. Twee groene, met naambordjes en huisnummers. En een totaal andere, pikzwarte er langs, zonder naam of nummer. Zou het zo zijn? Achteraf hadden we het natuurlijk kunnen weten. In het verhaal stond nadrukkelijk vermeld dat de dolende jonkvrouwe smachtend op een brief van haar geliefde zat te wachten. En ik als postbesteller had moeten weten waar een brief te vinden is…in de brievenbus natuurlijk. Mijn magneetklauw kwam te pas om de sleutel uit de sleuf onder de klep van de brievenbus te vissen en daarmee kon de klep geopend worden en de cache gelogd. Yes! We waren wel blij dat we dit avontuur nog tot een goed einde hebben gebracht.

Het was nog steeds te vroeg om naar huis te gaan, dus nog wat caches van de West-Bommelerwaard-serie gedaan. Opnieuw om de dode Maasarm gereden, want we hadden geen vertrouwen in het pontje. Helaas hebben we het kasteel van Nederhemert-Zuid gemist, we hebben alleen het eiland op een afstandje gezien. We wisten niet dat dit ook een kasteel was, ik heb het later op wikipedia opgezocht. Dit schijnt ook wel een mooi kasteeltje te zijn. Helaas hadden we ook een not-found en eentje lag te ver uit de richting. Daardoor lukte ook de bonus niet. Wel nog door een park met allemaal bruggetjes gewandeld en een stukje over een dijk met schapen.

Na 13 founds was het toch echt gedaan met de caches en gingen we richting huis.

Wat ik hier op 30 september 2021 aan toe te voegen heb:

Eigenlijk heb ik hier niets aan toe te voegen. Gewoon een prima cachedag. Ik zou nu de voorkeur geven aan fietsen i.p.v. met de auto, maar die Bommelerwaard-serie lagen wel een eind uit elkaar en dan zat je weer met het vervoer van de fietsen.

Disneyland Parijs (DZP2.0. doel 77)

Disneyland Paris

Levenslange wens

Al zo’n beetje mijn hele leven wil ik een keertje naar Disneyland, maar het kwam er maar nooit van. Het is duur, Parijs is niet naast de deur, je moet mensen hebben die met je mee willen…noem maar op. Jarenlang was ik best wel jaloers op mensen die er wel heen waren geweest en nu ben ik er eindelijk zelf geweest.

Ook mijn ouders (en de vriendin van mijn oudste broertje) waren nog nooit in Disneyland geweest, iets wat vooral mijn moeder erg jammer vond. We (haar vijf (schoon)kinderen) besloten dus om mijn moeder een weekend Disneyland cadeau te doen voor haar 60e verjaardag. Het was allemaal al gepland en geboekt en toen brak de coronacrisis uit en werd alles afgelast en ging Disneyland maandenlang dicht…en moesten we nog 1,5 jaar langer wachten.

Uiteindelijk was het het lange wachten wel waard; ik vond Disneyland geweldig.

We zijn met z’n zevenen (ouders, twee broeders en hun twee vriendinnen en ik) twee dagen achter elkaar naar Disneyland Parijs geweest.

Welkom met klassieke Disney-figuren

De vergelijking met de Efteling

Tja, ik woon op fietsafstand van de Efteling en ben daar zeker 100x geweest in mijn leven en heb in het verleden ook een paar keer een abonnement op dit park gehad. Dus je gaat dan toch vergelijken. Veel mensen zeggen dat de Efteling mooier is, maar dat vind ik niet per se. De oppervlakte van de Efteling is groter, waardoor er meer natuur is en wat meer rustige plekken. In Disneyland staat alles dichter op elkaar gebouwd, waardoor er minder ruimte over is voor bomen of struiken.

Maar de attracties zelf vond ik wel mooi. De Efteling heeft wel een wat oudere, Middeleeuwse uitstraling, alsof ze meer natuurlijke materialen hebben gebruikt. Disneyland heeft zeker ook mooie attracties qua uitstraling, maar sommige dingen waren toch meer plastic fantastic en zeker Disney Village (en het Studiopark ook meer) heeft een erg Amerikaanse uitstraling.

Stitch!

De muziek

De klassieke Disneyfilms staan bekend om hun muziek en liedjes, maar daar vond ik dus weinig van terug te horen in de attracties. Daar werd vaak hetzelfde deuntje van een paar minuten herhaald, met Small World als negatieve uitschieter; wat een afschuwelijk deuntje is dat! Maar van de eindeloze herhaling van het waterdeuntje bij de Crush Coaster draaide ik ook bijna door. Bij de Efteling is voor veel attracties wel een doorlopend muziekstuk gecomponeerd, met variaties voor de wachtrij. Dat miste ik wel in Disneyland, zeker omdat je gewoon weet dat ze beschikken over een enorme bron van muziek en liedjes uit hun films en series.

Ik heb thuis al heel lang een Mike uit Monsters en Co

De minder magische zaken

Natuurlijk was niet alles alleen maar leuk. Zo zijn de coronamaatregelen in Frankrijk nog een stuk strenger dan in Nederland. Je moet overal een mondkapje op. In Disney niet alleen binnen, maar ook buiten. De hele tijd dus, alleen maar als je iets wilde eten of drinken mocht het even af. Ze stonden er ook heel streng op te letten.

Verder moest je bij de ingang je coronacheck laten zien. Wij waren op het nippertje (eentje nog geen 14 dagen, maar in Frankrijk geldt gelukkig 7 dagen al) allemaal keurig gevaccineerd. Anders had je een negatieve test moeten overleggen of een dure sneltest bij Disneys eigen teststraat moeten laten doen. En dat moest dan elke dag opnieuw, want die sneltest geldt maar 24 uur.

Ook moest je tas door een scanner en jijzelf door een detectiepoortje. Overigens denk ik dat dit meer vanwege terroristische aanslagen is, dan vanwege corona. In Disney Village liepen ook militairen rond als bewaking.

Into the Unknown!

Vanwege corona waren er geen (grote) shows en was er geen parade met vuurwerk. Dat wisten we al van tevoren, maar ik vond het wel jammer, omdat iedereen zegt dat die parade één van de hoogtepunten is van Disneyland. Af en toe reed er wel een wagen met Disneyfiguren voorbij, maar dat werd niet officieel aangekondigd, zodat mensen niet gingen samen drommen. Gelukkig voor mijn moeder, die groot fan is van Olaf uit Frozen, kwam de Frozen-wagen tot 2x toe voorbij.

De huidige kubistisch-futuristische stijl van het fameuze Disneykasteel

Ook stond het fameuze Disneykasteel in de steigers. Op de doeken rondom de steigers was wel het kasteel afgebeeld, dus van een afstandje zag het er nog best leuk uit, maar als je dan dichterbij kwam leek het net een futuristisch ruimtekasteel. Ik begrijp dat onderhoud nodig is, maar het deed nu wel extra afbreuk aan de magie. Je kon trouwens wel door het kasteel heen lopen.

Dan zijn de fastpasses afgeschaft. Vroeger kon je een tijdslot reserveren om een lange wachtrij te omzeilen, maar dat kon nu nergens meer (alleen bij de Crush Coaster en toen mochten we alsnog bijna een uur in de rij, dus niet echt effectief). Je kunt nu wel wachtrijen afkopen voor 8-15 euro per persoon per attractie, maar kom op zeg, wie doet dat nou??? Miljonairs? Als een dagkaart al zo duur is ga je echt niet nog meer geld uitgeven.

Want Disneyland is duur. Heel erg duur. Van de entree tot de parkeerkosten (30 euro per auto per dag! Dus daarom pakten wij de bus.) Van het eten en drinken tot de souvenirs. Om over reis- en verblijfskosten nog maar niet te spreken.

Overview vanuit de toren van de Queen of Hearts

Waarom twee parken?

Wat ook niemand van mijn family begreep is waarom het twee parken zijn? Disneyland en het Studiopark liggen naast elkaar. Er is niet echt een verschil in type attracties tussen beide parken. Het Studiopark is alleen een stuk kleiner; het was er ook heel erg druk en wij zijn er dus maar een halve dag geweest (van de twee dagen). Waarom voegen ze de parken niet samen? Is het geldklopperij? Puur voor de commercie? Zijn er echt mensen – abonnementhouders niet meegerekend – die maar één park bezoeken? Ook qua thematisering zag ik geen verschil tussen de beide parken. Dus wat mij betreft maken ze er mooi één groot park van.

Steampunk Star Wars Victoriaanse Tijdperk?

Eten

Het stikt in Disneyland van de restaurants, maar die waren allemaal hermetisch gesloten. Je kwam er alleen in met een reservering en natuurlijk weer de hele coronacheck. Die reservering had je al twee maanden van tevoren moeten maken en toen was het nog heel erg onzeker of we uberhaupt naar Frankrijk af mochten reizen. Dus wij hadden niets gereserveerd. Gelukkig zijn we niet van de honger omgekomen, want er zijn ook nog eetgelegenheden waar je zonder reservering in mag. Wat opviel is dat Disney vooral menu’s verkoopt, bestaande uit friet, broodje vlees/vis/vega, een halve liter frisdrank en een toetje. Ik denk dat het vooral bedoeld is om de doorstroming te bevorderen. Op beide dagen hebben we niet zo lang op ons eten hoeven te wachten, ik denk dat we precies op het goede tijdstip gingen eten. Verder waren er ook vegetarische opties, wat ik als enige vegetariër van het gezelschap erg kon waarderen. Zo was de vegetarische burger bij het Star Wars-restaurant naast de Space Mountain zelfs erg lekker. En je krijgt dus ook een Amerikaanse hoeveelheid frisdrank. Ook de friet was in ruime porties. Qua porties en vegetarische keuzes kan de Efteling zeker nog wat van Disneyland leren. Bij de Efteling krijg je zo’n karig beetje friet dat ik altijd nog honger heb en de vegaburger smaakt naar karton. Het eten is wel aan de dure kant, de prijzen van de menu’s liggen tussen de 15-20 euro.

Souvenirs

Souvenirs

Ik had al gehoord dat er in Disneyland Parijs ontzettend veel souvenirswinkeltjes zijn, nog veel meer dan in de Efteling. Ik had dus ook een enorme variatie aan spullen verwacht, maar dat viel dan weer een tikkeltje tegen; de meeste winkels hadden een vergelijkbaar aanbod, op enkele themawinkels na. Mijn favoriete Disney-figuur is de 3-ogige alien uit Toy Story. Deze heeft een eigen attractie, wat natuurlijk geweldig is. Maar stiekem had ik verwacht dat je in Disneyland dus alle Remix Aliens (van Mattel) kon krijgen. En dat was dus niet het geval. Van tevoren had ik verwacht dat ik superveel souvenirs zou gaan kopen, maar mijn uiteindelijke oogst viel heel erg mee: een paar magneetjes en een sleutelhanger van de Toy Story Alien.

Three Eyed Aliens everywhere!

Mijn favoriete attracties

Als groot fan van de Toy Story Alien vond ik de blaster dus een geweldige attractie. Hier zijn overal Aliens te zien en je mag schieten op de buitenaardse wezens van de vijand Zurg. Je krijgt ook nog punten voor het schieten. Ik was er heel slecht in, omdat ik de hele tijd werd afgeleid door de hoeveelheid little green men (bijnaam voor de Toy Story Aliens).

De Pirates of the Caribbean is ook heel mooi en duurt lekker lang. Verder leuk dat de boottocht wat spannender is gemaakt met een paar drops. En hier dan eindelijk wel gewoon de filmmuziek. Ook al begrijp ik nu dat de films op de attractie zijn gebaseerd en niet andersom. Dus de muziek was er dan misschien ook al wel voor de films er waren? Geen idee.

Big Thunder Mountain vanaf de rondvaartboot

Big Thunder Mountain: wat cool dat deze mijntreinachtbaan gewoon een hele eiland voor zichzelf heeft. Als geocacher vond ik het ook geweldig dat er een earthcache is gebaseerd op de rotsformaties van dit eiland.

Space Mountain, in semi-transittie tot de Star Wars Space Mountain (ofzoiets) vond ik ook leuk; zo moet het voelen om daadwerkelijk door een wormgat te worden gesleurd. Maar ik zou er geen 10x achter elkaar ingaan, want dan zou ik kotsmisselijk worden.

Kusje van Rémy

De Ratatouille-attractie is ook heel mooi gemaakt, maar hier werd ik dus echt heel misselijk van. Ik kan niet zo goed tegen 3D-films kijken als ik in een bewegend karretje zit. Jammer, want ik ben eigenlijk wel fan van Rémy, de kokende rat.

Wat ik opvallend vond was dat je in Disneyland overal je tassen en slingerende kledingstukken mag meenemen in de achtbanen; ook als die over de kop gaan. Door de zwaartekracht zal het hoogstwaarschijnlijk allemaal wel blijven zitten, maar in de Efteling zijn ze hier wel een stuk strenger in.

Geocaching en Munzee

In Disneyland liggen maar liefst drie geocaches. Geen fysieke caches, je vindt dus niets. Maar een earthcache over de rotsformatie van Big Thunder Mountain en twee virtuals. Die over het zwaard in de steen van Koning Arthur is vrij makkelijk (als je het zwaard eenmaal gevonden hebt, tenminste), de andere was offline toen wij er waren en het antwoord op de vraagt schijnt heel moeilijk vindbaar te zijn. Dus die heb ik niet gedaan, de earthcache en de Arthur-virtual wel.

Maartje le Roi (niet dat ze mijn oer-Hollandse naam uitgevloekt krijgen in Frankrijk…)

Verder is Disneyland bezaaid met virtuele Munzees. Verspreid over twee dagen kun je die makkelijk allemaal cappen, terwijl je in de wachtrij staat of als je van de ene naar de andere attractie loopt. Hinder je de rest van het gezelschap dus niet eens mee ;>) Overigens doet mijn moeder ook aan Munzee en geocaching en heeft iedereen enthousiast meegezocht naar het zwaard in de steen.

Ook is er nog een labcache adventure met vijf punten. Daar heb ik er vier van van bezocht. Deze punten liggen niet in het betaalde gedeelte van Disneyland, dus voor deze hoef je geen entreekaartje te kopen. Er is een punt voor de de ingang van Disneyland, een punt voor de ingang van het Studiopark, een punt bij het treinstation van Disney (dit was wel ruk, want toen moest ik opnieuw door de hele coronacheck/tassenscan/detectiepoortjes), een vierde punt in het dorpje vlakbij Disney (deze niet kunnen bereiken) en een punt kilometers verderop bij Village Nature. Deze heb ik alleen kunnen doen, omdat wij dus op dit huisjespark zaten. Voor mensen op andere vakantieparken wordt dit een lastig punt om te vervullen, vrees ik.

Kreeg zelf bijna drie ogen van dat mondkapje en yup dat is mijn eigen 3-Oog die ik meegesmokkeld had vanuit Nederland…

Conclusie

Ik ben heel blij dat ik nu eindelijk ook eens in Disneyland ben geweest en kan meepraten als het daar over gaat. Ook zou ik over een aantal jaar best nog eens terug willen, zeker omdat ik de parade nu gemist heb. En ze zijn een heel nieuw themadeel over Frozen aan het bouwen, dus ook daar ben ik nieuwsgierig naar. Ook zou ik het Disneykasteel nog wel eens in volle glorie willen zien als de restauraties klaar zijn.

Walt himself met Mickey

Het lijkt me ook prettig om de magie nog eens te beleven zonder dat vervloekte mondkapje (na twee dagen die dingen bijna twaalf uur constant op te hebben gehad ben je er wel klaar mee) en de overige corona-maatregelen.

Wel denk ik dat nu heel erg meespeelde dat ik voor het eerst van mijn leven in Disney was en dat alles dus nieuw was. Dan is de magie van de verrassing heel groot, iets wat natuurlijk heel ver over is na 100x de Efteling.

Als ik in de buurt van Parijs zou wonen zou ik best een jaartje een abonnement voor Disneyland willen, zodat je er een paar keer naartoe kan op rustigere dagen. Maar met een reistijd van 5 uur enkele reis is dit natuurlijk geen optie.

Twee dagen achter elkaar was wel overweldigend en vermoeiend. Volgens mijn stappenteller hebben we beide dagen ruim 15 kilometer gelopen; een aardige wandeltocht dus. Een volgende keer zou ik langer gaan dan een lang weekend (we waren nu dus van vrijdag tot maandag, waarvan zaterdag en zondag in Disneyland). Een midweek lijkt me fijner, dat je dan op maandag aankomt, op dinsdag en donderdag naar Disneyland gaat en woensdag een rustdag hebt. Of dat je een week gaat en ook nog een dag naar Parijs gaat ofzo. Wij zaten nu op CenterParcs Village Nature in een 8-persoonshuis en daar was ook van alles te doen, er is bijvoorbeeld een heel groot zwembad.

Maar alles bij elkaar was het zeker een ervaring die ik niet had willen missen. Dan ga ik na dit lange verhaal eindigen met de woorden van Disney zelf:

Mooi!

Geocachingverhalen uit het verleden: Aladdins Korte Wandelingen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 23 september 2007

Anke, Pien en ik gingen geocachen rondom Veldhoven, omdat er ’s avonds een gratis festival was waar Krezip op kwam treden.

Het verslag:

Vorig jaar waren we naar Cult en Tumult in Veldhoven geweest. Anke had de website in de gaten gehouden en dit jaar bleek Krezip te komen. Tja, gratis festival, dus daar hadden wij als Krezip-fans wel zin in. Ook Pien wilde wel mee.

Natuurlijk kwam ik met het idee om dan de hele dag te gaan en de rest van de dag te geocachen. Dat vonden de zusjes een goed plan. De keuze viel op de AKW-serie. Ik had ze allemaal meegenomen, maar dacht er maar twee of hoogstens drie te kunnen doen.

Soms gaat alles echter erg voorspoedig en dat was vandaag zo, dus konden we de hele serie afronden. Deze Aladdin verplaatst zich niet per vliegend tapijt, maar wandelt liever. AKW staat namelijk voor Aladdins Korte Wandelingen. Het waren vijf korte multi’s door kleine natuurgebiedjes met grappige opdrachten. We hebben ze niet helemaal in de goede volgorde gedaan, omdat we onderweg naar nummer twee de verkeerde afslag namen en uitkwamen op de parkeerplaats van drie. Dus hebben we die maar eerst gedaan.

Bordjes zoeken, letters op wandelroutepaaltjes tellen, afstanden tot hekjes bepalen (bij het Dommeldal, waar we een week eerder nog gekanood hadden) en een vaag soort routelopen met pijltjes. Ik begrijp nooit zoveel van die pijltjes-routes, dus heb ik de GPS-bediening gedaan en lazen Anke en Pien de route voor.

Terwijl we van de laatste van de serie naar de auto liepen berekende ik de bonus-eindcache. Die bleek dichterbij te zijn dan de auto, dus konden we meteen doorlopen. De Hogt stond in de cachebeschrijving aangegeven als “very large”, dus wij hadden zoiets van die vinden we makkelijk. Mijn GPS was onmiddellijk verliefd op een boom die voldeed aan de omschrijving uit de hint. De andere GPS was het daar niet mee eens, dus Anke en Pien dwaalden af. Ik bleef toch aangetrokken tot de boom die mijn GPS had uitgezocht. Dus wat rond gestampt en idd bleek de reusachtige cache bij die boom te liggen. Dit is de grootste cache die ik ooit gevonden heb. Een enorme emmer, helemaal gevuld met allerlei soorten goodies. Wel gaaf bedacht.

Deze leuke serie is een aanrader.

Wij gingen hierna op zoek naar een snackbar om een hapje te eten en waren nog ruim op tijd voor Krezip.

Wat ik hier op 23 september 2021 nog aan toe te voegen heb:

Wij hebben zo’n beetje alle Nederlandse caches van Aladdin gedaan (hij is ook een Paddo-Officer bij waymarking) en het leuke is dat vijf van de zes AKW-caches nog steeds online zijn. Dat is best bijzonder voor geocaches die al geplaatst zijn in 2004. Voor de liefhebbers: de cachecode van nummer 1 is GCK383.

En we zijn ook nog steeds alledrie fan van Krezip en zijn (samen met nog enkele anderen) naar het reünie-concert in de ZiggoDome geweest in oktober 2019. Helaas brak daarna de coronacrisis uit, anders waren we ook nog samen naar het concert in 013 gegaan, wat helaas afgelast werd.

Geocachingverhalen uit het verleden: Boeken en schapen in Utrecht

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 16 september 2016

Na een dag vol colleges op de Hogeschool van Amsterdam, besloot ik een tussenstop te maken in Utrecht om te geocachen en het Boekenfestijn te bezoeken.

Het verslag:

Het was Boekenfestijn in Utrecht (in de Jaarbeurshallen naast het station) en omdat ik al heel lang niet naar dat evenement was geweest, besloot ik er vanuit school (in Amsterdam) heen te gaan. Probleem was dat deze datum ook nog een 2-cache-datum was en ik wilde die eigenlijk wel vervullen. Het idee was eerst om caches in Amsterdam te doen en dan pas na 18.30 naar Utrecht te gaan, maar dan werd het allemaal wel heel laat, dus besloot ik om in plaats daarvan meteen uit school naar Utrecht te gaan en dan daar te geocachen, het Boekenfestijn te bezoeken en dan na 18.30 uur verder naar huis te reizen (dit tijdstip i.v.m. de spitstijden in de trein en mijn treinabonnement).

De eerste cache was heel leuk, ik had uit de cachebeschrijving al begrepen dat het een minibieb zou zijn, maar het was nog veel beter, het was een complete boekenkamer op het station. Hier kon iedereen boeken brengen, meenemen of ruilen. Superleuk concept. Grappig was dat het logboek gewoon in de boekenkast lag en dat er ook Dreuzels (mensen die niet aan geocaching doen, de benaming is geleend uit de Harry Potter-boeken) in hadden geschreven, welk boek ze hadden geleend. Ik moest daar wel om glimlachen.

Om meteen ook van de 3-cache-datum af te zijn, wilde ik nog een cache doen. Dat werd een cache met de welluidende naam Schaap. Die lag een stukje van het station af in een parkje met allemaal betonnen blokken die beschilderd waren als een schaapskudde. De cache was een magnetisch buisje, met een gehaakt schaap erin. Gelukkig had ik mijn magneet meegenomen. Op zich is zo’n magnetische cache wel hufterproof opgelost.

Hierna bezocht ik het Boekenfestijn, waar ik uiteindelijk geen enkel boek kocht, maar wel wat andere leuke dingetjes.

Wat ik hier op 16 september 2021 nog aan toe te voegen heb:

Het Boekenfestijn was een rondreizende beurs met boeken en andere spullen die je in (kantoor)boekhandels vindt voor ramsj-prijzen. Het waren vaak boeken en andere spullen met een lichte beschadiging of oudere versies. Helaas bestaat de fysieke beurs niet meer, maar er is nog wel een webshop waar je spullen kan bestellen. Ik hoop dat de beurs ooit nog terug komt, was altijd erg gezellig om daar spullen te scoren.

Ik heb mijn studie Media, Informatie en Communicatie gevolgd aan de Hogeschool van Amsterdam. Destijds was dat de enige plek waar je die studie kon volgen. Omdat ik in Noord-Brabant woon zat ik met een reistijd van bijna 2 uur enkele reis, dus in totaal was ik bijna 4 uur kwijt aan reizen op een collegedag. Omdat deeltijdstudenten geen gratis OV-kaart krijgen heb ik mij gedurende mijn studiejaren blauw betaald aan het openbaar vervoer, vooral aan de NS. Ik had altijd wel een treinabonnement, maar dan nog kostte het klauwen vol geld en zat ik altijd met een reisverbod tijdens de spitstijden van 6.30 – 9.00 uur in de ochtend en 16.00 – 18.30 uur in de avond.

Ik denk dat de beide caches van deze dag niet meer bestaan. Het station van Utrecht en Hoog Catherijne zijn de afgelopen jaren flink verbouwd en ik heb de Boekenkamer nooit meer terug gevonden.

NS-wandeling Gein en Vecht (DZP2.0. doel 37)

Station Abcoude

Wandelen met de Meeples

De reden waarom ik deze NS-wandeling ging maken was de Carcassonne Fotowedstrijd van spellenuitgeverij 999Games ter ere van het 20-jarig bestaan van het spel Carcassonne. De opdracht was om foto’s te maken met Meeples (de poppetjes uit het spel Carcassonne) en er waren veertien categorieën gebaseerd op thema’s uit het spel Carcassonne.

De echte stad Carcassonne ligt ergens in Zuid-Frankrijk en omdat het een middeleeuwse stad is, is het werelderfgoed. Daarom was één van de categorieën “werelderfgoed” en ik vond dat een lastige categorie. Want mijn eigen provincie Noord-Brabant heeft geen werelderfgoed, dat ligt bijna allemaal rondom Amsterdam. Zo is de grachtengordel van Amsterdam werelderfgoed, maar daar was ik net geweest (om eindelijk mijn diploma op te halen) voor ik wist van deze fotowedstrijd. En dan is er de Stelling van Amsterdam, onderdeel van de Hollandse Waterlinie. Dat is ook allemaal werelderfgoed.

Uitzicht onderweg

NS-wandeling Gein en Vecht

Dus besloot ik uiteindelijk om dan maar eens de NS-wandeling van Abcoude naar Weesp te gaan maken. Het is een NS-wandeling van 14 kilometer die ik nog nooit eerder heb gedaan. Het trok mij eerst niet zo, omdat het een onhandige, lange treinreis is met veel overstappen. Daarnaast ben ik in Weesp al een paar keer geweest, dus dat was ook niet meer nieuw. Maar die wandeling gaat dus wel langs een aantal forten van de Stelling van Amsterdam. Vandaag dus afgereisd naar Abcoude. Een nieuw station voor mijn lijstje, ook al heb ik die opdracht dit keer niet meer op mijn Day Zero Project-lijst staan, omdat ik al zoveel stations gehad heb en bang ben dat het niet meer zal lukken.

Molen in de polder

Slecht weer en Munzees

Helaas was de weersvoorspelling niet al te best, maar ik had ook geen zin om de hele dag binnen te zitten en dit was de laatste zondag die binnen de wedstrijdtermijn valt en waarop ik Weekend Vrij kon reizen. Nadat ik onderweg in de trein al wel een heleboel Munzees had gevangen, kwam ik aan in Abcoude in een flinke regenbui. Het plaatsje zag er dus maar troosteloos uit. Omdat er in Abcoude een rondje Munzees lag, had ik mij voorgenomen om eerst wat Munzees te gaan vangen. Nu het zo hard regende heb ik overwogen om het Munzee vangen te skippen en meteen aan de wandeling te gaan beginnen, maar er waren twee special Munzees, waarvan eentje van een type wat ik nog nooit eerder gevangen had. En er waren ook nog “echte” geocaches. Dus regenbroek aan en gaan. Er waren inderdaad Munzees, zowel virtuele als fysieke stickers. Ondanks dat de stickers al lange tijd niet meer gescand waren, waren de meeste nog wel heel.

Volg de rivier

Omdat ik tegenwoordig bijna alleen nog maar labcaches doe, worden normale geocaches een beetje speciaal. De Schat van Abcoude was een echte cache en lag verstopt in een parkje in Abcoude. Een grappige cache waarvan het deurtje open moest “pinnen” met een pasje. Ik gebruikte overigens niet mijn pinpas, maar mijn identiteitskaart, omdat die in het hoesje van mijn telefoon gestoken zat. Er zat een travelbug in, dus meteen wat geruild. Ik was te lui geweest om een query met geocaches te maken voor in mijn gps, maar daar kreeg ik spijt van, want het is superirritant om op de telefoon de hele tijd te moeten schakelen tussen de geocaching-app en de Munzee-app, vooral als het regent en de touchscreen het niet goed doet. En dan slurpen die apps ook nog batterijen. Ik vrees dat ik een externe accu met meer vermogen aan moet schaffen, want nu is het iedere keer net aan.

Maartjes Koeienfoto’s

Het onzichtbare Fort bij Abcoude

Ik wandelde door naar het Fort bij Abcoude. Helaas kon je hier helemaal niets van zien vanaf het wandelpad. Vrijwel al die forten liggen op een eiland omringd door water en dit eiland was helemaal begroeid en je zag nog geen glimp van het fort. Dus alleen een gesloten toegangspoort en een kanon gezien en geen foto kunnen maken. Ondertussen had ik zoveel Munzees gevangen, dat ik door was naar een volgend level, nummer 109. Ik schiet dit jaar snel door de levels heen, maar ik ben dan ook wel extreem veel met Munzee bezig geweest.

Het was nu tijd om de wandeling weer op te pakken, gelukkig was dat niet al te ver van het Fort van Abcoude af. De wandeling liep zoals de naam – Gein en Vecht – al zegt voor het grootste gedeelte langs het riviertje de Vecht. In de beschrijving werd gewaarschuwd voor de vele fietsers, maar die waren binnen gebleven op deze regenachtige dag. Alleen een aantal wielrenners gezien. Auto’s waren er ook niet zoveel. Het landschap zag er maar troosteloos uit in de regen. Grijze luchten, zwaar van de regen. Weilanden, koeien en af toe een gebouw. Omdat het wel 21 graden was, kreeg ik het op een bepaald moment benauwd in mijn regenbroek, dus heb ik die uitgetrokken. Dat liep toch lekkerder, het was op dat moment ook even droog. Bij de molen die al op informatieborden in Abcoude stond, kon ik nog een heel oud Munzee-hotel scannen, wat mij veel punten opleverde.

Fort Nigtevecht

Het tegenvallende Fort Nigtevecht

Ik kwam nu in de buurt van Fort Nigtevecht, ik hoopte dat ik hier wel iets van kon zien en een foto kon maken met de Munzees. Het officiële wandelpad richting het Fort Nigtevecht was afgezet vanwege begrazing. Jammer, want dat pad zag er wel leuk uit, met bunkers en een roestig kunstwerk. Nu moest ik omlopen. Je kon wel wat zien van Fort Nigtevecht en je mocht er zelfs binnen omdat er een café in zat. Ik ging er stiekem even naar het toilet, maar dat leek wel vijftig jaar oud, haha. Eerlijk gezegd vond ik het Fort nogal tegenvallen. Voor al die moeite die ik ervoor had gedaan om er te komen, had ik er meer van verwacht en op de foto met de Meeples zie je amper om welke bunker het gaat. Het zou net zo goed een bunker hier in de buurt kunnen zijn. Helaas verwacht ik ook niet om binnen de looptijd van de fotowedstrijd nog iets beters tegen te komen, dus de Meeples zullen het met Fort Nigtevecht moeten doen.

Ik moest over een hek heen klimmen om verder te kunnen wandelen, want het oorspronkelijke pad was afgezet vanwege de dreiging van vallende boomtakken. Leuk hoor, dat Fort bezoeken aan elke kant versperringen of moeilijkheden. Of het zijn de moderne verdedigingstactieken…

Ik vond in de koeienweide nog wel een echte cache. Van het GeoToer-project nog wel, daar ben ik jaren geleden ooit vol goede moed aan begonnen, maar ik was nooit verder gekomen dan vier caches ofzo. Nu dus vijf. Het stond ook in mijn vorige DZP-lijst, maar vanwege het lastige bereik heb ik dat nu niet gedaan. Toch kriebelt het nu wel weer om de hele tocht eens te gaan fietsen. Het hele project van de GeoToer is wel weer nieuw leven ingeblazen, het stond zelfs in de Kampioen, dus misschien toch nog wel leuk. Braaf het codewoord opgeschreven, maar geen idee waar die overige codewoorden zijn.

Fiets- en voetgangersbrug over het Amsterdam-Rijn kanaal

Amsterdam-Rijn kanaal

Tussen de koeien en de paarden die hier gezamenlijk stonden te grazen bereikte ik het fietspad langs het Amsterdam-Rijn kanaal. Ook hier amper een fiets te bekennen. Wel was er nog een echte cache, de vierde van vandaag alweer. En eigenlijk allemaal leuke caches die droog waren en op leuke plekjes lagen enzo. Over het Amsterdam-Rijn kanaal ligt een brug die alleen toegankelijk is voor fietsers en voetgangers. Het is een waar kunstwerk en aan elke kant zou er een cache op de brug verstopt liggen. Helaas begon het alweer te regenen en kon ik de beide caches niet vinden. Vooral omdat ik geen idee had wat ik aan het zoeken was. Een nano? Een micro? En de zestiende bout, van onder, van boven, van opzij, van de leuning, van het brugdek? Geen idee. Ik werd zeiknat en had er na een tijdje gewoon geen zin meer in, dus ben ik maar doorgelopen. Toch baalde ik er wel een beetje van, je weet gewoon dat je rakelings langs twee caches bent gelopen en dat je hier niet meer zo snel terug zal komen. Dat steekt dan toch even. Ook omdat ik graag zeven caches had willen vinden, omdat ik dan meteen op de eerste dag van augustus over de 1000 maandfounds voor de maand augustus door de jaren heen was gegaan. Dat is nu dus – mede door deze twee not-founds – niet gelukt.

Laatste stukje

Aetveldsche polder

Het bleef maar regenen, dus mijn wandelmotivatie nam sterk af. Alles zag er hier hetzelfde uit. Ik moest een stuk door het plaatsje Nigtevecht lopen, in het zonnetje vast een enorm gezellig plaatsje met oude huisjes enzo, nu was het erg troosteloos en uitgestorven. Het stuk daarna was nog saaier, eindeloos het riviertje volgen tussen Hollandse landschappen door. Af en toe nog een aardig landhuis en ergens was nog een stukje met mooie bomenlaan, maar ik had er vooral genoeg van. Uiteindelijk kwam ik dan weer uit bij de Aetveldsche polder. Het grappige is dat ik hier al 2x eerder heb gewandeld en dat was in 2017 en 2019. En nu dus weer in 2021, dus ik kom hier om de twee jaar. Ik kon hier een Munzee vangen die het nog deed, maar die voor het laatst was gevangen in 2014. Deze sticker zat er dus ook al tijdens mijn eerste twee bezoeken aan Weesp, maar toen deed ik nog niet aan Munzee. Ik besloot om mijn regenbroek maar weer aan te trekken, want het gras stond hoog in de polder. Ik was bang dat het pad erg modderig zou zijn, maar dat ging wel. Op sommige plekken wel, maar ik werd vooral nat van het hoge gras. Voor zover ze dat nog niet waren van alle regen, raakten mijn sokken en schoenen nu dus echt doorweekt. Ik kon niet echt meer genieten van het weidse landschap om mij heen en van de koeien. Eigenlijk wilde ik gewoon naar de lekker warme en vooral droge trein.

Ik had mij eerst nog voorgenomen om de enige labcache van Weesp te gaan doen. Maar die had een verplichte volgorde en de punten lagen best ver uit elkaar. Uiteindelijk het eerste punt nog meegepakt, maar vanaf daar moest ik dan weer meer dan 600 meter terug naar het tweede punt en vanaf daar waarschijnlijk meer dan een kilometer de andere kant op voor punt drie. Daar had ik geen zin meer in. Het was dan wel weer droog geworden, maar mijn zeiknatte voeten waren in protest en het was ook al half 5 geweest. Dus besloot ik de labcache en het idee van zeven caches te laten gaan en naar het station te lopen. Daar hoefde ik niet zo lang te wachten op de trein en rondom het station kon ik nog een aantal virtuele Munzees vangen. Ook in de trein richting Utrecht kon ik nog een aantal Munzees vangen, dus de terugreis was wel lang, maar niet zo heel erg vervelend. Toch was ik blij toen ik na bijna twee uur reizen weer terug in Oisterwijk was. Toen scheen trouwens de zon…

Ondanks de treinsafari en het rotweer was het toch wel een aardige wandeling met in ieder geval een paar mooie geocaches, heel erg veel Munzees en natuurlijk de Meeple-foto’s waar het allemaal om begonnen was.

Day Zero Project 2.0. Doel 37

Doel 37 tot en met doel 46 zijn tien wandelingen van mijn Wandel Bucket List. Daarop staan ook alle NS-wandelingen die ik nooit eerder deed. Dat zijn er niet zo heel veel, want voor mijn vorige Day Zero Project liep ik er meer dan twintig. Daar zat de NS-wandeling Gein en Vecht niet bij, dus daarmee is de eerste van deze tien wandelingen volbracht.

Gelezen boeken in augustus 2021

In augustus had ik een beetje een leesdipje, want ik las heel weinig voor mijn doen; slechts zeven boeken. Twee daarvan waren recensie-exemplaren, dus die heb ik al uitgebreid behandeld.

Dit waren:

Zonnebloemzussen – Martha Hall Kelly

Het Koetshuis – Karin Quint

Verder las ik:

Fin & Rye – Harry Cook

Harry Cook schreef het boek dat hij zelf had willen lezen als tiener die ontdekt dat hij op jongens valt. Het is een Young Adult-boek en het leest lekker weg, hoewel ik de dialogen soms een beetje zwak vond: “Ik houd van jou” en dan als antwoord: “Ik ook van jou.” En zulke herhalingen kwamen vaker terug.

Het verhaal speelt zich af in Australië. Fin en Rye zijn twee doodnormale jongens die toevallig op jongens vallen. De alleenstaande, alternatieve moeder van Rye vindt dit prima; ze wil gewoon dat haar zoon gelukkig is. De ouders van Fin daarentegen vinden het helemaal niets. Ze zijn gelovig en denken dat ze hun zoon kunnen “genezen” van zijn geaardheid. Nadat Fin voor het eerst met een jongen heeft gezoend verhuizen ze meteen naar een andere stad. Hier komt Fin op dezelfde school terecht als Rye en ze vallen als een blok voor elkaar. Fins ouders vinden het een drama en zenden hun zoon naar conversietherapie: een therapie gericht op voorschriften uit de bijbel die moet leiden tot de “uitdrijving” van Fins “foute voorkeuren” en tot zijn “genezing”.

Als atheïst heb ik nogal moeite met het denkbeeld van de ouders van Fin en het bijzonder de conversietherapie (die heel triest is voor de betrokken jongeren, maar ook bijna lachwekkend overkomt op een niet (zwaar) gelovige). Wat moeten wij nu nog met ruim 2000 jaar oude voorschriften uit de bijbel? De wereld is veranderd, het tijdsbeeld is veranderd en dat is niet meer dan normaal na 2000 jaar. Ongetwijfeld bestond er toen ook al liefde tussen mensen van hetzelfde geslacht en daar is wat mij betreft echt helemaal niets mis mee. Liefde is liefde in mijn ogen en je doet er niemand kwaad mee als je als vrouw van een vrouw of als man van een man houdt.

Daar komt nog bij dat zowel Fin als Rye (en ook hun vrienden June en Poppy) heel normale tienerjongens zijn. Het zijn in mijn ogen leuke jongens: hebben een goede band met hun ouders (ja, Fin aanvankelijk ook), zijn sociaal, hebben hobby’s, komen goed mee op school, hebben een fijn karakter. Al die dingen lijken mij veel belangrijker aan je kind en zijn of haar partner dan of hij op meisjes of jongens valt.

Cook heeft met dit boek niet alleen een mooi liefdesverhaal geschreven, maar eigenlijk zouden juist alle ouders van anders geaarde tieners dit boek ook moeten lezen om de boodschap te begrijpen dat je kind goed is zoals het is.

De kleine bakkerij aan het strand – Jenny Colgan

Tja, feelgood van de bovenste plank. Een leuke roman om eens te lezen – het leest vlot weg -, maar ik werd er niet heel enthousiast van. Colgans andere serie – die met de boekenbus – spreekt mij meer aan. In dit boek vind ik het bakkerij-gedeelte een beetje ongeloofwaardig overkomen. Volgens mij zijn bakkers de halve nacht in touw om alle producten te bakken en deze vrouw doet het in twee uurtjes ofzoiets? Kan bijna niet. En dat haar nieuwe love-interest al na een half “verkeerd” woord vertrekt, vond ik ook maar slappe hap. Verder houd ik niet van extreem rijke mensen die met geld kunnen smijten en die komen dus voor in dit boek. Wat ik dan weer wel een leuke toevoeging vind zijn de recepten achterin het boek.

Wild – Cheryl Strayed

Dit waargebeurde verhaal is het verslag van de 1700 loodzware kilometers die de dan 26-jarige Cheryl Strayed aflegt over de Pacific Crest Trail in het westen van de Verenigde Staten. Als wandelaar met de wens om ook nog eens een Lange Afstand Pad te lopen vond ik het een mooi boek. Hoewel het landschap, de wilde dieren en de zwaarte van de trail absoluut niet te vergelijken zijn met een willekeurige LAW in Nederland, zal elke wandelaar toch dingen herkennen. De pijn aan voeten en andere lichaamsdelen. Verkeerde wandelschoenen. Honger en dorst. Verdwalen ondanks markeringen. De ontmoetingen met andere wandelaars.

Daarnaast is Strayed iets minder zwaar op de hand dan Raynor Winn, waarvan ik eerder dit jaar Het Zoutpad las. Ook een mooi en waargebeurd wandelverslag, maar ik herkende mezelf een beetje meer in Strayed dan in Winn. Misschien omdat ze jonger is, ondanks dat ze ook al genoeg levenservaring op heeft gedaan. Of omdat ze Amerikaans is. Wie zal het zeggen. Voor elke wandelaar of avonturier vind ik dit wel een aanrader. Ik wil nu ook nog de gelijknamige film zien, maar blijkbaar staat die op dit moment niet op Netflix (streamingsdiensten, zucht).

Schim en Schaduw – Leigh Bardugo

Na het bekijken van de eerste drie afleveringen van de serie Shadow & Bone op Netflix werd ik toch nieuwsgierig naar de boeken. In de Young Adult fantasy wereld zijn de boeken van de Amerikaanse schrijfster Leigh Bardugo al een hele tijd heel erg hot. Dus ondanks dat mijn afstudeerscriptie over Young Adult in het genre fantasy gaat, ben ik nogal late to the party. Het eerste boek van de Grisha-trilogie las ik in een avond uit. Waarom heb ik Bardugo niet eerder ontdekt? Wat maakt dit boek nu zo goed? Het begint midden in de actie. Het heeft een originele wereld, gebaseerd op de geschiedenis van Rusland, de karakters zijn tof. De Vlakte is oprecht eng. De personages zijn interessant en grijs (dus niet heel zwart of heel wit). Hoofdpersoon Alina heeft veel moeilijke, maar interessante keuzes te maken. Nu wil ik vooral nog veel meer Bardugo lezen. En de serie afkijken.

Zomerloof – Jackie van Laren

Na Lentegroen het tweede deel van de Onder de bomen-serie van Jackie van Laren. Waar ik het eerste deel best lekker weg vond lezen, vond ik dit deel nogal langdradig en vaak in herhaling vallend. Sylvie en Freek draaien eerst als twee verliefde pubers rondjes om elkaar heen. Hun gedachten zijn ook bijna puberaal. Ties, de 12-jarige dochter van Sylvie, komt bijna volwassener over in haar relaties dan haar moeder. Er komen nog twee boeken, maar het verhaal is misschien te dun om vier boeken te vullen. Om nog wat spanning in het verhaal te brengen zijn er de criminele ontwikkelingen, maar ook die zijn niet echt verrassend te noemen. Een beetje slimme lezer wist natuurlijk al lang waar dat drugsafval vandaan kwam.

Omdat ik nu wel wil weten hoe het afloopt, zal ik het herfst- en het winterboek ook nog wel ooit lenen (ze moeten nog verschijnen) bij de bibliotheek, maar in dit genre zijn er zeker betere boeken.

Geocachingverhalen uit het verleden: Zeeland met kano’s op het dak

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 9 september 2007

Anke, Pien en ik maakten de omgeving rondom het plaatsje Veere onveilig met een dakdrager vol kano’s.

Het verhaal:

Een paar leden van de Kanovereniging planden een weekendje weg naar Zeeland. Op zaterdag zouden we gaan kanoën op het Veerse Meer en op zondag de brandingvaren. ’s Nachts zouden we overnachten op een camping ergens aan het Veerse Meer. Wij hadden daar wel zin in. Maar eigenlijk besloten we al meteen dat wij het brandingvaren gingen wijzigen in geocachen.

Na een leuke dag varen op het Veerse Meer en een gezellig overnachting namen wij op zondagochtend afscheid van de mannen. Met vier kano’s op het dak (iemand had twee verschillende kano’s bij en had de toerkano niet meer nodig) begonnen wij aan onze geocache-dag in Zeeland. Ik had zeven caches uitgezocht en nog een achtste als reserve. We zouden wel zien hoe ver we kwamen.

Aangezien we in Wolphaartsdijk startten, begonnen we met Veerse Meer: Wolphaartsdijk, eentje die deel uitmaakte van een serie rond het Veerse Meer en zelfs pas die week online was gekomen (service van de Zeelanders, noemde ik dat grappend tegenover Anke en Pien). We reden ons klem op de parkeerplaats van een camping en gingen het laatste stukje lopen. Dat was op zich wel grappig, kon je uitkijken over het Veerse Meer en zien waar we de vorige dag gekanood hadden. De cache zelf was vlug gespot.

We liepen terug en reden door naar Polderzicht. Met drie zoekers was die ook snel gevonden. Op naar het Kiekendiefpad. Dat bleek een zandpad vol kuilen en stenen te zijn. Zouden we daar wel op gaan rijden? Toch maar gedaan, het viel wel mee. Dus deze cache werd drive-in. Daarna zijn we het zandpad afgereden en op weg gegaan naar het plaatsje Veere. Hier lagen de andere vier caches die ik had uitgeprint. 3 Cheers for Pooh was een mysterie-cache met vragen over Pooh Beer, de mascotte van mvs “Team Pooh”. Die slepen overal een knuffelbeertje van Pooh Beer mee naartoe en maken van hem dan een foto in de sfeer van de cache. Wel grappig. 3 Cheers for Pooh, Veerse Smurf en Veerse Dwerg bleken allemaal op loopafstand van elkaar te liggen, dus hebben we een rondje gewandeld. De aanwezige vissers in het gebied waren heel verbaasd dat wij tot 3x toe langs hen zijn gelopen. De Smurf en de Dwerg (ik vond die namen grappig, daarom had ik ze uitgekozen) waren niet zo moeilijk te vinden, ook al hing die ene dan in een boom, in plaats van dat hij aan de voet verborgen lag. De Pooh-cache lag onder een brug, op zich ook wel een stoere verstopplek. Daar gaat niemand kijken. Maar als kanoërs komen wij natuurlijk vaak onder bruggen.

We verplaatsten de auto tot in Veere. Daar begonnen we aan Rondje Veere. Een leuk rondje rondom en door het historische stadje. Over de stadswallen en dwars door het centrum, met bezoekjes aan de molen en de kerk en de oude waterput. Ik vond vooral het stukje waarbij we door de stuwdam liepen leuk. Van tevoren hadden we helemaal niet verwacht dat je daar doorheen kon lopen. De cache lag bij iemand in de achtertuin verstopt. Toen we door het raam van de schuur keken, zagen we een zeekano liggen. Wij concludeerden dat dat leuke mensen moesten zijn. Een cache in de tuin en een kano in de schuur…

Tja, er was eigenlijk nog tijd genoeg over voor de reserve-cache. Dus toerden we door naar Domburg, voor de Manteling. Hier begonnen de foutjes erin te sluipen. Het was zo’n overwacht mooi weer dat ik jas en tas in de auto had laten liggen. In mijn jaszak had ik met voorbedachte rade reserve-batterijen gestopt. Natuurlijk begon juist in dit rondje GPS te zeuren dat zijn batterij bijna leeg was. Shit. Omdat we in een wildvreemd gebied zaten, besloten we dat we die batterijen toch wel nodig hadden. Dus zijn Anke en ik terug naar de auto gelopen om de reserve-batterijen op te halen, terwijl Pien op een bankje bleef zitten. Een vreemde tocht volgde. Langs rare kunstwerken (stenen aan touwtjes in de bomen) in de bossen en langs bonsai-eiken, dit zijn hele kleine eikenboompjes, die door de zeewind niet hoger worden dan een struik en in de vorm van bonsai-boompjes groeien. Wij hebben de route niet helemaal gelopen zoals het moest, want wij kwamen steeds veel eerder op het waypoint uit, dan de bedoeling was. Uiteindelijk kwamen we uit bij het kasteel van Domburg waar we de zogenaamd dikste lindeboom van Nederland moesten opmeten. Wij vonden dat deze boom die titel niet verdiende. De lindeboom van Oisterwijk is veel mooier en in onze ogen ook veel dikker. Dat hebben we dus wel even vermeld in ons log… Deze route was best leuk, maar de cacheverstopplek maar matig.

Het was tijd om aan de terugreis naar Noord-Brabant te beginnen, maar niet zonder een pitstop bij de McDonalds in Middelburg.

Wat ik hier op 9 september 2021 nog aan toe te voegen heb:

Ondanks dat dit alweer 14 jaar geleden is, kan ik mij deze dag nog wel goed herinneren. Zeeland is een leuke omgeving om te geocachen. Wel gelachen om de printjes, dat is nu bijna nooit meer nodig. Toen had ik nog wel een andere gps. En ook nog geen telefoon waarmee je foto’s kon maken, want ik heb geen foto’s van deze dag.

Day Zero Project 2.0.: Update 2

Bij mijn eerste Day Zero Project gaf ik niet zo vaak een overzicht van hoe het er mee stond. Dit keer wil ik dat anders aan gaan pakken en een maandelijkse update geven.

Ik startte met mijn tweede DZP op 5 juli 2021 en ook in augustus heb ik weer enkele doelen vervuld!

Doel 5: Nog drie maanden over de 1000 geocaching maandfounds heen krijgen (1/3)

Augustus stond met 993 maandfounds natuurlijk op scherp, dus het was geen verrassing dat we al op 2 augustus over de 1000 maandfounds heen gingen. Uiteindelijk vonden we in augustus zelfs 132 geocaches, dus daarmee komen de maandfounds van augustus op 1125. Daarmee staat augustus nu op de tweede plaats, na de maand juli. De volgende maand die kans maakt om over de 1000 maandfounds heen te gaan is maart. Met september, november en juni lukt het waarschijnlijk ook nog wel binnen de looptijd van dit DZP, maar daarvoor zullen nog wel meerdere jaren nodig zijn.

Doel 9. Een MunzeeGarden leeg vangen en/of naar een Munzee Event

Een MunzeeGarden is een plek waar een heleboel virtuele Munzees bij elkaar liggen, meestal in de vorm van een figuur. Zo ligt er bij de Pyramide van Austerlitz eentje in de vorm van een piramide. Vorig jaar was ik al aan het vangen van die tuin begonnen, in augustus ben ik er nog een keer geweest om de rest van de piramide en de koekenpan daar vlakbij te gaan vangen. Dit was tijdens de NS-wandeling van Driebergen-Zeist naar Maarn. Hiermee is dit dit doel vervuld.

Doel 37 t/m 46 Tien wandelingen van de Wandel Bucket List (1/10)

Op de Wandel Bucket List staan ook alle NS-wandelingen die ik nog nooit eerder heb gelopen. Dat zijn er niet zo heel veel, want ik heb driekwart van de bestaande wandelingen wel eens gedaan. Maar in augustus deed ik de NS-wandeling Gein en Vecht van station Abcoude naar station Weesp. Deze NS-wandeling had ik nog nooit eerder gedaan, dus daarmee is vast één van de tien wandelingen volbracht.

Doel 70. Naar het Deelerwoud bij Beekbergen

Over het vervullen van dit doel schreef ik al een blog, dus hier kun je alles lezen over de wandeling en fietstocht door het Deelerwoud.

Doel 77. Naar Disneyland met mijn family

Na 1,5 jaar wachten vanwege corona ben ik dan eindelijk voor het eerst van mijn leven in Disneyland Parijs geweest, samen met mijn family. Ondanks alle coronamaatregelingen was het geweldig!

Doel 91. Een kringloopwinkel bezoeken

In augustus heb ik de beide kringloopwinkels in mijn woonplaats bezocht. Ik kan me niet herinneren dat ik hier ooit eerder ben geweest. En nee, ik heb niets gekocht. Wel mijn oude, kapotte stereotorentje ingeleverd bij de milieustraat, dus dat is eindelijk opgeruimd.

Er is een kringloopwinkel die bij de milieustraat hoort en een particuliere kringloopwinkel. Overigens vond ik er niet veel aan; een hoop troep bij elkaar. In beide winkels vooral ontzettend veel dvd’s; met dank aan de streamingdiensten. Bij de particuliere kringloopwinkel stonden trouwens wel een paar meubelstukken die er nog goed uitzagen.

Toch zou ik ook nog wel eens een kijkje willen nemen bij een grotere kringloopwinkel in een andere plaats.

Verder

Zijn er natuurlijk ook nog een stel lopende doelen. En wordt de elektrische fiets van doel 99 waarschijnlijk toch een gewone stadsfiets.

Geocachingverhalen uit het verleden: Kilocacher in België

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 2 september 2015

Hoe de Heideroosjes na vele jaren geocachen bij de zuiderburen dan eindelijk hun 1000ste Belgische cache vonden en een buitenlandse Kilocacher werden.

Het verhaal:

Op 20 juli 2008 stonden Anke en ik bij de graftombo van Baron Coppens, ergens in de buurt van Ten Aard in Belgiё en logden we onze 100^ste Belgische found. We besloten op dat moment dat we ooit 1000 caches bij de zuiderburen wilden hebben, zodat we een Nederlandse Kilocacher in Belgiё zouden zijn, iets wat toen nog niemand had bereikt (ondertussen natuurlijk wel). Dit lange termijn doel, want we beseften toen al wel dat het niet bepaald snel zou gaan, werd het Belgiё-doel genoemd. Wij wisten heel goed wat we daarmee bedoelden. Toen wij allebei nog thuis woonden werd er nooit vreemd opgekeken als wij aankondigden dat we weer eens een slagdag gingen houden in Belgiё (Oisterwijk ligt niet heel ver van de grens met Belgiё af).

Gestaag tikten de caches door, maar er kwam een einde aan toen ik mijn auto weg deed halverwege 2012 en de zuiderburen met het openbaar vervoer moeilijk bereikbaar bleken te zijn. In 2013 hadden we bijna geen Belgische founds. Dat wilde ik in 2014 verbeteren door al op 1 januari een Belgische trail te gaan lopen. Toch lukte het in 2014 nog niet om de 1000 te bereiken. We kwamen wel ver, dus besloot ik het voor 2015 echt als doel op de kaart te zetten. Na een productieve dag met mijn ouders, waarop we tijdens een wandeling van 18 kilometer ruim 40 caches logden, passeerden we de 900 founds en toen begon het echt te kriebelen. Dus werden er weer een aantal Belgische cache-dagen gepland.

En vandaag was het dan eindelijk zo ver dat we de 1000 zouden kunnen gaan halen. Het was ook nog eens een 1-cache-datum, dus dat kwam geweldig goed uit voor het Geocaching Datum Project. 29 Belgische founds to go. Dus had ik een serie uitgezocht, waarmee we het ruim moesten gaan halen, Wie is het? Waarbij je echt aan de hand van het spelletje de hoofden van mensen moest wegstrepen voor de bonuscache. Anke en haar vriend hadden een weddenschap afgesloten over welk hoofd het zou zijn, toen Anke de hoofden uit ging printen.

We begonnen echter met wat andere ‘oppikkers’ en dat waren achteraf bezien eigenlijk leukere caches dan de caches van de trail. We reden in de stromende regen naar Belgiё en hoopten maar dat het weer nog zou bij trekken. De eerste found van de dag vond dus nog plaats in de regen, dat was Tikkenhaan, een stukje een natuurgebied in, vanaf een vaag parkeerplaats bij een slecht onderhouden, typisch Belgisch gebouw. Daarna begon het weer steeds meer op te klaren en begon de zon te schijnen en werd het ook steeds warmer.

Wij deden een korte en heel makkelijke letterbox en twee caches met uitzicht op het kasteel van Minderhout, best een aardig optrekje. Die ene moest ik alleen doen, omdat er geen echte parkeerplaats was. Bij de andere is Anke wel meegewandeld.

We zijn ook nog bij de Laermolen geweest, een watermolen. We dachten allebei dat we hier al eerder zijn geweest, toen lag de cache wel op een andere plek en was er ook een zusje van Anke bij. Ik heb het terug gezocht in mijn geocachingverslagen en dat moet dan op 1 februari 2009 zijn geweest, tijdens een grensoverschrijdende en ijskoude cache-dag. Het is zeker een mooie plek, daar bij die watermolen.

We vervolgden onze weg naar de Begijnhof van Hoogstraten, een heel keurig hofje achter de kerk, waar alle huisjes de namen van heiligen hadden gekregen. Ik ben wel vaker in Belgische (en Nederlandse) begijnhofjes geweest, maar deze was het beste onderhouden. De cache werd onder het wakend oog van Jozef gevonden. We gingen nog meer heilig doen, bij de kapel van OLVA, de Onze Lieve Vrouw van het nog iets. Dit was geen kapel meer, maar een kleine kerk. De deur stond open, dus ook even binnen gekeken. Kitsch, maar als je ervan houdt, wel mooi. Er hingen echt heel vreemde gebeden aan de muur, dus grapte ik dat wij een verzoek moesten doen voor de 1000^ste Belgische found. Dat hebben we natuurlijk niet echt gedaan.

Het werd tijd om aan de trail te beginnen. 15 kilometer, die we heel fanatiek gingen wandelen. Het weer was ondertussen zo verbeterd dat we in T-shirt konden lopen. De route ging over landelijke, rustige wegen tussen de weilanden en akkers door. Met in de verte een windmolen.

Helaas werd de trail gekenmerkt door een groot aantal not-founds. Heel jammer, dat mensen een trail wegleggen en hem vervolgens niet onderhouden. Veel caches bleken geript te zijn en niet meer terug geplaatst. Het begon daardoor best benauwd te worden of we de 1000 B-founds wel zouden gaan halen vandaag.

Van de 23 caches hebben we er 5 niet kunnen vinden en daaruitvolgend hadden we ook te weinig informatie voor de bonus. De wandeling was op zich wel prima, ook al had Anke meer bos gewild. Ik wist vantevoren al dat het niet echt bosachtig zou zijn, omdat ik dat gezien had op Google Maps. Aan het einde kreeg ik behoorlijk last van mijn voeten en ik had ook niet zo’n zin meer in de caches van d’Achterstewijk, omdat die slechte kritieken kregen in logjes – slecht onderhouden. We vonden er twee, allebei zeiknat met een nauwelijks te beschrijven logrol. De co zou in deze wijk wonen, doe er dan wat aan.

Na de wandeling moesten we nog 3 founds voor de 1000. De eerste werd de laatste cache van de trail, die lag uit de richting en werd op mijn verzoek met de auto gedaan, omdat ik bijna niet meer kon lopen van de pijn aan mijn achillespezen. We vonden hem gelukkig wel. De volgende cache was een leuk verstopte cache in een fruit-boomgaard. De cache was een nep-appel met een rups. Wat de boom maakt, dat smaakt. Hoewel ik zelf niet zo’n fruit-liefhebber ben, vond ik dit wel heel leuk gemaakt. Nu ging het erom spannen, de volgende cache zou nummertje 1000 zijn. Dat werd uiteindelijk een cache die eigenlijk reserve was. Ik vond de naam aanvankelijk niet leuk en had hem blind ingeladen als reserve. Bij nadere bestudering bleek de cache wel heel veel favorites te hebben gekregen. Hij lag bij het riviertje de Mark, dat ook naar Nederland stroomt. We waren eerst naar de stuw gelopen, tja kanoёrs he? Maar de cache was een nagebouwde telefoon in een keurig droog kastje. Heel mooi gemaakt en verzorgd na al die ‘rotzooi’-caches van de trail. Het was even zoeken hoe het kastje open moest, maar Anke had daar geen geduld voor en rukte iets open, dat werkte ook.

Hiermee was onze 1000^ste Belgische found een feit, bijna 7,5 jaar nadat we aan dit doel begonnen waren. Later besefte ik pas dat dit toch echt wel bijzonder is. Met 16 landen op de kaart is geocachen in het buitenland niet meer zo heel bijzonder voor ons – hoewel een nieuw land op de kaart altijd voor een instant geluk gevoel zorgt bij mij. Maar als je nagaat dat er van de ruim 6000 (we passeerden vandaag de #6100) nu 1000 Belgen zijn, dan is dat wel 1/6 deel. Het Belgiё-doel is hiermee vervuld. Natuurlijk gaan we vast nog wel eens in Belgiё geocachen, maar een nieuwe milestone daar is nu natuurlijk nog heel ver weg.

Op de derde plaats in onze landenlijst staat Duitsland, met 190 founds. De 1000 is daar dus nog heel erg ver weg. Daarnaast is Duitsland toch nog een stukje verder rijden dan Belgiё. Dus ik zie ons daar de komende jaren nog geen Kilocacher worden en waarschijnlijk gaat dat nooit gebeuren.

Voorlopig is het al een heel leuk feitje om Kilocacher te zijn in twee landen.

We probeerden ook nog een 1001^ste found, maar ondanks dat we de cache wel vonden, kregen we hem niet open. Dus dat werd meteen weer een not-found.

We zijn toen terug naar Nederland gereden om te eten bij de McDonald’s. Soort van feestje vanwege nummer B-#1000.

Het was een toffe cache-dag met het gewenste resultaat en tegelijkertijd ook een leuke trip langs memory lane door onze Belgische cache-geschiedenis.

Wat ik hier aan toe te voegen heb op 2 september 2021:

Na het bereiken van het Belgische Kilocacherschap werd er niet meer zo heel vaak bij de zuiderburen gecachet. Zes jaar later staat de stand op 1378 B-founds. Nog altijd wel het tweede land in onze lijst, maar corona maakte buitenlandse founds natuurlijk extra lastig. Alle andere landen – inclusief derde plek Duitsland met 278 founds – liggen nog altijd ver achter op Nederland en België.