MaandMoves: augustus 2021

Dit jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven. Ik heb dit eerder geprobeerd met weekoverzichten, maar dat heb ik algauw opgegeven; te veel moeite. Een maand is een wat langere periode en ik hoef dan ook wat minder gedetailleerd op zaken in te gaan.

Augustus

In augustus had ik veel meer het zomer- en vakantiegevoel dan in juli. Hoewel ik het overgrote deel van de maand gewoon gewerkt heb, ben ik wel 2x een paar dagen weg geweest. Aan het begin van de maand drie dagen naar Beekbergen (Veluwe) en aan het einde van de maand dan eindelijk, EINDELIJK naar Disneyland Parijs. Hier wacht ik al mijn hele leven op en dankzij corona werd het geplande weekend maar liefst 1,5 jaar uitgesteld.

De hittegolf bleef ook deze maand gelukkig uit. Qua temperatuur is het voor mij zo prima, iets minder regen was wel fijn geweest, maar de natuur is er vast heel blij mee na al die droge zomers.

Wandelen

Op de eerste dag van augustus ging ik voor de NS-wandeling Gein en Vecht van Abcoude naar Weesp. Een vrij lange treinreis (ik had op dat moment een Weekend Vrij abonnement op de trein) en helaas werd ik geteisterd door regenbuien. Dat was een beetje jammer.

Tijdens de korte vakantie in Beekbergen wandelde ik met mijn moeder de Deelerwoudroute van Natuurmonumenten. Mooie route en hier was het wel stralend weer.

Ik deed nog een NS-wandeling, de Utrechtse Heuvelrug-wandeling van Driebergen-Zeist naar Maarn. Deze heb ik een paar jaar geleden ook al eens gedaan. Het ging nu naast het wandelen vooral ook om de Munzee Garden bij de Pyramide van Austerlitz.

Ook maakte ik nog een rondwandeling vanaf station Best, dit was geen bestaande wandeling, maar eentje die ik zelf samenstelde tussen labcaches en geocaches.

Ook in Dongen werd er een wandeling gemaakt door de Natuurtuin en een stadswandeling langs labcaches.

Verder werd er vooral veel rond geslenterd in Disneyland en van- en naar de bushalte. Volgens mijn stappenteller legden we op beide dagen zo’n 15 kilometer af, dus dat was niet slecht.

En natuurlijk nog een paar keer ’s avonds gewandeld in mijn “achtertuin”, de Oisterwijkse bossen en vennen.

Geocaching en Munzee

In augustus vonden we 132 geocaches. De meeste hiervan vond ik tijdens de drie dagen in Beekbergen. Ook Anke vond caches tijdens haar vakantie. En aan het einde van de maand dan drie Franse caches. Ik aasde eigenlijk op meer, maar helaas bleken de caches bij het vakantiepark heel moeilijk te bereiken te zijn vanwege dichte, hoge hekken (een coronamaatregel). In Disneyland zelf liggen dus twee geocaches (een derde is offline), een earthcache en een virtual, je vindt dus geen fysiek logboek. Maar de earthcache vond ik oprecht leuk bedacht, het gaat over de rotsformaties van de achtbaan Big Thunder Mountain. De virtual ging over het zwaard in de steen bij het Disney-kasteel (wat helaas in de steigers stond). De derde Franse cache werd een toevalstreffer op de terugweg. De auto had dorst en toevallig bleek er bij dat tankstation een cache te liggen. Had ik toch nog een extra Franse cache ;>)

Op 22 augustus deed ik alweer 17 jaar (!) aan geocaching en dat viel toevallig ook nog samen met het International Geocaching Day-weekend, dus dat was extra feestelijk.

Met de Munzees ging het nog beter dan met geocaching. Ik ving ontzettend veel Munzees en ben twee levels gestegen deze maand, ik zit nu in level 111. De Munzee Garden bij de Pyramide van Austerlitz telde lekker door, maar er waren ook veel (virtuele) Munzees in Disneyland en onderweg kon ik natuurlijk Munzees vangen langs de snelwegen in België en Frankrijk. Daarbij viel het op dat er in Frankrijk nauwelijks Munzees langs de snelwegen zijn en in België vooral rondom de grotere steden, met de ring van Antwerpen als Munzee-topper (en file-topper).

Spelletjes

Natuurlijk werden er ook weer veel avonden spelletjes gespeeld, tot in Frankrijk met de hele family aan toe. Ik besloot eindelijk eens de BGG-app te kopen waarin ik de statistieken van spellen bij kan houden. Op dit moment zijn Meadow en Everdell mijn persoonlijke favorieten, maar ik heb ook absoluut een zwak voor dobbelspelletjes als Keer op Keer en Qwixx.

Ook deed ik mee aan de 20 Jaar Carcassonne Fotowedstrijd van 999Games. Je moest foto’s maken met de beroemde Meeple-poppetjes uit dit spel. Mijn Meeples – onder leiding van Big Meep – en ik hebben heel erg ons best gedaan (we schakelden zelfs de hulp in van mijn cavia Frido en huisdraak Sitara), maar helaas hebben we niet gewonnen. Wel hoorden we bij de de beste tien van Nederland (het is een internationale wedstrijd) en maken we nog kans op een reisje naar de stad Carcassonne, maar met zoveel deelnemers acht ik mijn winkans niet echt groot. Het lijkt mij wel een heel gave stad om te bezoeken. Zoveel historie.

Kijken

Volgens mij heb ik deze maand nog geen seconde tv gekeken en ook geen films gezien. Veel te druk gehad met andere dingen.

Verder

Er werden dus weer een aantal doelen van mijn Day Zero Project 2.0. vervuld, maar daarover meer in de DZP-Update.

Mocht ik twee keer een boek recenseren als vooruitlezer, te weten Het Koetshuis van Karin Quint en Zonnebloemzussen van Martha Hall Kelly.

Kocht ik nieuwe wandelschoenen.

Verkocht ik eindelijk de eerste boeken via mijn Boekwinkeltje. Dus als je graag de iets oudere fantasy leest, neem een kijkje. Ik verkoop mijn halve collectie, omdat ik de boeken toch niet voor een tweede keer ga lezen en het jammer is als ze ongelezen in de kast staan en straks (mijn huurwoning wordt over een paar jaar gesloopt) weer onnodig verhuisd moeten worden. De opbrengst gaat naar de spelletjespot, want ik zou heel, heel erg graag Everdell Spirecrest willen hebben als die straks verschijnt in de Nederlandse vertaling en die is duur.

Wandelen en fietsen door het Deelerwoud (DZP2.0. doel 70)

Op mijn tweede Day Zero Project-lijst staat in de categorie Lekker weg in eigen land – als doel 70 – het bezoeken van het Deelerwoud bij Beekbergen. Dit doel heb ik begin augustus 2021 vervuld in gezelschap van mijn moeder.

Hallo Deelerwoud!

Mijn moeder en ik verbleven drie dagen in een hotel in Beekbergen. Het Deelerwoud bleek daar niet zo heel erg ver van af te liggen. Daarom leek het mij leuk om naar het Deelerwoud te fietsen en daar de Deelerwoudroute te lopen, een wandeling van Natuurmonumenten. Mijn moeder is altijd wel in voor een wandeling door een mooi natuurgebied, dus die vond het prima. Tot vorig jaar had ik overigens nog nooit van het Deelerwoud gehoord, maar dat geldt wel voor meer kleine natuurgebieden in Nederland. Ik las over het Deelerwoud in het tijdschrift van Natuurmonumenten, waar ik (net als mijn moeder) donateur van ben.

Fietsen over de halfverharde paden

Het Deelerwoud

Het Deelerwoud – 1230 hectare groot – is in de jaren ’70 aangekocht door Natuurmonumenten om te voorkomen dat delen van het gebied bebouwd zouden worden en de natuur daardoor versnipperd zou raken. Daarvoor was het particulier bezit en niet toegankelijk voor publiek. De actiegroep “Red het Deelerwoud” zamelde giften in om het gebied aan te kunnen kopen. Het woeste gebied van het Deelerwoud hoort bij de Veluwe, maar ligt vrij afgelegen en is moeilijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Het ligt ter hoogte van het plaatsje waar het gebied naar vernoemd is: Deelen. Via de wildwissel Terlet – een ecoduct over de snelweg A50 – staat het Deelerwoud in verbinding met de Veluwezoom. Het gebied bestaat uit een groot stuk bos met daarnaast een heidevlakte met kleine stukjes stuifzand.

Deelerwoud

De fietstocht

Met de fietsrouteplanner van de ANWB had ik uitgevogeld dat het ongeveer 13 kilometer naar het startpunt van de wandeling was vanaf ons hotel in Beekbergen. Mijn moeder had een elektrische fiets, dus die vond het prima, zelf had ik een OV-fiets.

Cow Fight!

De weersvoorspellingen waren echter rampzalig, het zou alle dagen van onze korte vakantie van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat regenen. De eerste dag was het al erg meegevallen en de tweede dag – deze dag – begon met een stralende zon. Dus we gingen gewoon op pad. Onderweg passeerden we al de wildwissel Terlet. Ik dacht op de kaart (Google Maps) te hebben gezien dat de fietstocht om het Deelerwoud zou lopen, maar dat had ik (gelukkig) verkeerd gezien. De pakweg laatste vijf kilometer van de fietstocht liepen al door het Deelerwoud. We fietsten naar binnen bij de ingang bij fietsknooppunt 69, één van de drie ingangen van het gebied.

Woeste stilte

Het woud en de koeien

We waren al vrij vroeg op pad en het was heel rustig in het gebied, we kwamen echt maar een paar mensen tegen. Het bos is heel mooi. Het bestaat voornamelijk uit grove dennen, maar er zijn ook nog oude eikenbomen. De oudste bomen zijn al aangeplant rond 1900, maar in de oorlog is er veel kaalslag geweest, gevolgd door herbeplanting. Helaas hoor je wel overal het geluid van de snelweg die langs het bos afloopt. Ook ging het fietspad al heel snel over van asfalt in halfverharding in de vorm van een soort van gravel. Dit was echter goed te befietsen. Op een bepaald moment gaat het bos over in de heide en dan buigt het fietspad ook af van de snelweg en wordt het stil. Wij fietsten door naar de ingang tegenover het Vliegtuigmuseum. Onderweg kwamen we al een hele kudde Schotse Hooglanders tegen, inclusief kalfjes in de kleuren bruin en zwart. Ik noem dit koeienras altijd liefkozend Haarbalkoeien en natuurlijk stopten we voor foto’s. Op instagram heb ik een hashtag die #maartjeskoeienfotos heet, maar die was al heel lang niet gebruikt.

Big Horn

Deelerwoudroute

Wij lieten de fietsen achter op de parkeerplaats aan de Delenseweg, tegenover het Museum Vliegbasis Deelen. Wel slecht dat er geen plek was om de fietsen fatsoenlijk te stallen, er waren alleen maar parkeerplekken voor auto’s. Dus zetten we de fietsen maar tegen een boom aan. We begonnen aan de Deelerwoudwandeling, die volgens het informatiebord overigens de Hulbergenwandeling werd genoemd. Deze route is ongeveer 9 kilometer lang en daarmee de langste aangegeven wandeling binnen het gebied. Je volgt de groene pijltjes. Dit is dezelfde wandeling die ooit in het tijdschrift van Natuurmonumenten stond en waardoor ik achter het bestaan van dit gebied kwam.

Mordor ;>)

De naam van het gebied is niet helemaal passend gekozen, want naast het daadwerkelijk woud ligt dus ook nog een groot heidegebied. Onze wandeling ging niet door het bos, alleen door het heidegebied en langs de rand van het bos af. Gelukkig hadden we al door het woud gefietst. Het is wel een prachtige wandeling. De heide stond al deels in bloei, voor de volledige bloei zijn we net een paar weken te vroeg. Ook staan er veel dode bomen langs de paden die het gebied een beetje een sombere Lord of the Rings-achtige uitstraling geven. Wij vonden het wel iets hebben. Onderweg heb je de meest mooie uitzichten. Het gebied deed ons qua uitstraling erg aan Nationaal Park de Hoge Veluwe denken, maar dit ligt er natuurlijk niet zo heel ver vandaan, dus zo gek is dat niet.

Toch nog regen?

Opvallend is dat er maar één klein vennetje in de heide ligt. Wij wonen zelf natuurlijk in Oisterwijk en bij ons heidegebied de Kampina stikt het juist van de vennen. Daarom viel ons dat extra op.

Black Haarbal

In het Deelerwoud zou veel groot wild (edelherten, damherten en reeën) zitten, maar wij hebben helaas niets gezien. Ook het kleinere wild zoals de wilde zwijnen, vossen en boommarters niet kunnen spotten. Alleen een paar (roof)vogels, te ver/snel weg voor een goede foto. En de Schotse Hooglanders natuurlijk. Waarschijnlijk het verkeerde tijdstip, want aan de rust lag het niet. Er waren niet heel erg veel andere mensen in het gebied. Auto’s mogen er niet komen en fietsen mag alleen op de aangegeven (zeer brede) fietspaden, dus als wandelaar heb je alle ruimte en rust.

Zweefvliegtuig

Zweefvliegveld Terlet ligt zo ongeveer naast het Deelerwoud, dus we zagen regelmatig een zweefvliegtuig overvliegen.

Museum Vliegbasis Deelen

Rustpunt

Voor we het wisten stonden we alweer op het startpunt. Er is geen horecagelegenheid in het gebied, maar een kleine honderd meter vanaf de parkeerplaats zit een zeer goed uitgerust Rustpunt waar je zelf koffie of thee kan zetten tegen een kleine vergoeding. Ook zijn er allerlei soorten koeken verkrijgbaar en stond er zelfs een vriezer met ijsjes gemaakt met melk van de koeien van de nabijgelegen boerderij. Je kunt hier binnen of buiten zitten. Mogelijk kun je ook iets te drinken krijgen in het Museum Vliegbasis Deelen, maar dat is alleen in de weekenden geopend en het was nu maandag, dus geen idee.

Ruig gebied

Na onze pauze bij het Rustpunt begonnen we aan de terugtocht naar Beekbergen. Er liggen overigens geen geocaches in het Deelerwoud, wel hebben we een paar Munzees kunnen cappen.

Haarbalkalfje

Als je van rust, ruimte en heide houdt is de Deelerwoudwandeling zeker een aanrader. Mocht ik er ooit nog een keer terug komen, dan zou ik bij de ingang bij fietsknooppunt 69 naar binnen gaan en de andere wandelroute door het woud zelf willen lopen.

Dag Deelerwoud!

Geocachingverhalen uit het verleden: Turkaa Diessen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 26 augustus 2016

Ik fietste naar Diessen (dat is best een eind fietsen) om daar te gaan wandelen langs twee geocachingseries.

Het verhaal:

Er waren maar liefst twee nieuwe series in Diessen online gekomen, die je in één wandeling samen kon doen. Dus fietste ik er heen op een zonnige vrije dag. Diessen is best wel een eindje fietsen, maar het was bijna windstil, dus dan is het wel te doen. De wandeling was prima. Ik deed eerst Turkaa en daarna NatuurDiessen. Een groot deel van dit gebied had ik al eerder gezien, bij andere caches. De laatste keer was in de afgelopen winter geweest. Het gebied ziet er in het zonnetje wel anders uit dan in het grauwe winterweer.

Alle caches waren goed te vinden, alleen naar de eerste bonus een tijdje moeten zoeken, omdat die in hoog gras verstopt zat. Bij één van de Turkaa-caches moest je water in een buis gooien, blijft toch altijd wel een leuk systeem, als het goed werkt. En fijn dat het water en de jerrycan hier gewoon aanwezig waren en ik niet hoefde te slepen met 1,5 liter water.

Aan het einde van de wandeling kwam ik een ander geocachingteam tegen. Zij liepen in tegengestelde richting. Ik discoverde even later hun auto. En ze hadden een Evil Duckie-coin in de bonuscache gestopt.

Na de wandeling fietste ik nog verder naar de cache bij Den Elshorst; een biologische varkenshouderij waar de varkens buiten in modderpoelen liggen. Dat had ik dus nog nooit zo gezien – echte moddervarkens -, misschien ooit in een dierentuin. Eigenlijk heb ik helemaal niet zoveel met varkens, ik vind het vooral zielige dieren die door het gros van de mensen alleen als vlees op pootjes worden gezien, terwijl ze als zoogdier best dicht verwant zijn aan de mens. Maar als ze zo in de modder liggen te knorren, zijn het leuke dieren. Wel jammer dat ze ook hier uiteindelijk geslacht worden voor hun vlees. Ben ik toch weer blij dat ik al jarenlang vegetariër ben en ze nooit op mijn bord zullen belanden.

Legenda:

6740. 1. Turkaa Diessen
6741. 2. Turkaa Diessen
6742. 3. Turkaa Diessen
6743. 4. Turkaa Diessen
6744. 1. NatuurDiessen
6745. 2. NatuurDiessen
6746. 3. NatuurDiessen
6747. 4. NatuurDiessen
6748. 5. NatuurDiessen
6749. 6. NatuurDiessen
6750. 7. NatuurDiessen
6751. Bonus NatuurDiessen
6752. Bonus TurkaaDiessen
      Maker: Diessencity
      Type: Traditionals + bonus-mysteries
      Heideroosjes: Maartje
      Gevonden op: 26 augustus 2016
      Plaats: Diessen
6753. Den Elshorst
      Maker: DenElshorst
      Type: Traditional
      Heideroosjes: Maartje
      Gevonden op: 26 augustus 2016
      Plaats: Baarschot

Recensie: Zonnebloemzussen

Zonnebloemzussen is na Russische Rozen en Seringenmeisjes het derde deel in de trilogie die de Amerikaanse auteur Martha Hall Kelly schreef over leden van de familie Woolsey-Ferriday. Ze schreef deze boeken nadat ze in een tijdschrift een artikel over Caroline Ferriday las. De boeken zijn ook afzonderlijk van elkaar te lezen; zo speelt Caroline Ferriday in dit boek geen rol.

Zonnebloemzussen gaat over drie vrouwen ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865). Deze oorlog ging over verschillende conflicten tussen de noordelijke en de zuidelijke staten, waaronder het slavernijconflict. In de noordelijke staten was slavernij al sinds 1819 verboden, terwijl in de zuidelijke staten nog wel slaven onder mensonterende omstandigheden werden gehouden, voornamelijk om op plantages te werken. De president, Lincoln, was voor de afschaffing van de slavernij. Uiteindelijk werd hij gedurende de burgeroorlog vermoord, in 1965.

Georgy Woolsey is één van de zeven Woolsey-zussen. De Woolseys zijn overtuigd abolitionist en dus voor afschaffing van de slavernij. Hun vader is omgekomen bij een scheepsramp, toen hun moeder zwanger was van het achtste kind; de enige zoon, Charley. Alle Woolseys doen veel om mensen te helpen en bekleden maatschappelijke en liefdadige functies voor zover dat kan als vrouw in die tijd. Georgy heeft de droom om verpleegster te worden en om een school voor vrouwelijke verpleegsters op te richten. Verpleegster is in die tijd nog geen beroep voor vrouwen, maar tijdens de burgeroorlog ontstaat er een tekort aan mannelijke verplegers en Georgy grijpt haar kans. Zo dient ze o.a. op een hospitaalschip en in een tent tijdens een grote veldslag.

De familie Woolsey zijn historische karakters; ze hebben echt bestaan en het verhaal van Georgy Woolsey en haar zussen is dan ook op hun echte levensverhalen gebaseerd. Zo zijn er in het boek (delen van) brieven gebruikt uit die tijd die bewaard zijn gebleven in het familie-archief.

De andere twee hoofdpersonages zijn geen historische personages, maar Hall Kelly heeft hun karakters wel gebaseerd op verhalen en biografieën van bestaande mensen na uitvoerige research.

Zo is er de wrede plantage-eigenaresse Anne-May Watson Wilson. Ze heeft de tabaksplantage geërfd van een tante. De tante was eigenlijk van plan om de nog aanwezige slaven vrij te laten, maar dat is Anne-May zeker niet van plan en ze houdt hun eigendomsakten verborgen. Haar kersverse echtgenoot Fergus Watson is eigenlijk tegen het houden van slaven, maar omdat Anne-May eigenaresse is van de plantage heeft hij weinig te zeggen. Dus houdt hij zich maar bezig met zijn botanisch onderzoek, tot hij als soldaat de oorlog intrekt, net als Anne-Mays broer Harry. Anne-May en haar zus Euphemia proberen de plantage draaiende te houden, maar ze hebben geen van beide veel verstand van hoe dat moet. Anne-May kan amper lezen of schrijven en heeft het veel te druk met haar minnaar – een getrouwde man uit het nabijgelegen dorp – en met geld uitgeven wat ze eigenlijk niet heeft. Door haar minnaar wordt ze uiteindelijk betrokken bij spionagewerkzaamheden; het gaat hierbij om locaties van waar het leger zich bevindt.

Eén van de slaven op de tabaksplantage van Anne-May is Jemma. Ze woont met haar ouders en nog een paar andere slaven – waaronder de kokkin Sally die als een oma voor haar is – in een hut. Haar zusje Patience is uitgeleend aan een naburige plantage en haar jongere broertje is omgekomen tijdens een brand. Van de vorige eigenaresse van de plantage heeft Jemma leren lezen en schrijven; dit was vooral zodat ze voor kon lezen en brieven kon schrijven. Anne-May maakt graag gebruik van deze vaardigheden van Jemma, die vooral als persoonlijke bediende moet werken. De andere slaven werken op de plantage en hebben daardoor veel meer verstand van het verbouwen van tabak dan de familie van Anne-May. Het karakter van Anne-May grenst aan sadistisch. Ze geniet ervan om Jemma en de andere slaven om het minste of geringste af te straffen; ze draagt altijd een zweep bij zich. Verschillende van Jemma’s medeslaven worden in het boek ter dood veroordeeld, maar niet voordat ze mishandeld of verkracht zijn door de wrede slavenopzichter LeBaron.

Het is moeilijk om je voor te stellen dat mensen zo wreed tegen elkaar kunnen zijn, alleen maar vanwege een andere huidskleur. Of dat de ene mens eigendom kan zijn van de andere mens. Ook de straffen zijn wreed en de manier waarop families uit elkaar worden gerukt. Jemma is eigenlijk veel intelligenter dan Anne-May, maar heeft heel weinig kans om iets van haar leven te kunnen maken, omdat ze eigendom is van Anne-May en overgeleverd is aan haar grillen. Anne-May is een heel wrede vrouw en kent geen genade. En zij wordt gesteund door de net zo wrede LeBaron.

Ergens in het boek – ik ga niet vertellen hoe – komt Jemma in contact met Georgy Woolsey. Lukt het haar toch om aan de slavernij te ontkomen en een vrij leven te leiden? En lukt het Georgy om haar droom van een verpleegstersschool waar te maken?

Zonnebloemzussen is een goed geschreven historische roman met een indrukwekkend onderwerp. Ik heb al wel vaker boeken over de Amerikaanse burgeroorlog en het slavernijconflict gelezen, maar in dit boek zijn de oogpunten goed gekozen en de karakters levensecht (vooral dus ook omdat de Woolsey-zussen echt bestaan hebben). Wel ligt mijn sympathie heel erg bij Jemma en Georgy. Anne-May is zo ontzettend slecht, dat ik nergens in het boek ook maar een beetje medelijden met haar op kan brengen. Het was misschien mooier geweest als Anne-May iets minder zwart en wat meer grijs was geweest, dat had haar personage interessanter gemaakt. Nu interesseerde het mij ook niet echt hoe het eindigde met Anne-May, want ik vond dat haar verdiende loon. Mijn voorkeur ging uit naar de hoofdstukken over Jemma en Georgy. Zij hebben ook hun gebreken (beide hebben bijvoorbeeld een enorm schuldgevoel over een sterfgeval binnen hun families), maar dat maakt ze menselijk.

Het boek is goed te lezen als losstaand verhaal binnen de trilogie. Zo heb ik zelf Russische Rozen en Seringenmeisjes nog niet gelezen, maar dat ga ik nu zeker doen.

Zonnebloemzussen verschijnt op 23 augustus bij uitgeverij Ambo Anthos. Ik mocht het e-boek als vooruitlezer lezen. Bedankt daarvoor!

Geocachingverhalen uit het verleden: Avontuurlijk Beekdal

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 19 augustus 2015

Ik deed een wandelmulti rondom Kasteel Heeswijk met op de route een paar traditionals.

Het verhaal:

Avontuurlijk Beekdal stond al heel lang op mijn watchlist en Heeswijk is hemelsbreed zelfs maar 20 kilometer van Oisterwijk af. Toch kwam het er nooit van, omdat het startpunt slecht te bereiken is met het openbaar vervoer. Vandaag kon ik de auto van mijn ouders lenen.

Avontuurlijk Beekdal is een wandeling van zo’n 12 kilometer rondom Kasteel Heeswijk. De wandeling start in het dorpje Middelrode, dat eigenlijk een decadent dorp is, want vroeger bouwden welgestelde mensen hier een buitenhuis, omdat ze dan dicht bij de geneugten van de stad Den Bosch waren, maar toch buiten woonden. Al vrij in het begin passeerde ik een toren van een ruïne en ik vond het raar dat de route daar niet heen liep. Ik moest door het beekdal gaan lopen. Er zouden Schotse Hooglanders zijn (door mij haarbal-koeien genoemd), maar die zag ik pas veel later en alleen vanuit de verte, helaas.

Het beekdal

Hier maakte ik ook een fout, ik had het pad gemist en zocht de tag op een verkeerde plek. Kon hem dus niet vinden en maakte een aanname en liep helemaal verkeerd. Later vond ik het goede pad en kon ik weer verder. Ik moest over een pad met hoge brandnetels en andere hoge planten. Natuurlijk kreeg ik hier een acute hooikoorts-aanval en met tranen in mijn ogen en een loopneus kwam ik uit het pad.

Bomenlaan naar ingang Kasteel Heeswijk

Nu was ik vlakbij Kasteel Heeswijk. Helaas werd ik op de bomenlaan naar de eerste bonus ingehaald door twee oudere echtparen en die gingen uitgebreid zitten lunchen, zo’n beetje op bonus-traditional nummer 1. Ik besloot niet op hun te gaan zitten wachten, want dat zou me veel te veel tijd kosten. Ik hoopte de cache nog te kunnen bereiken vanaf de andere kant van het pad, maar dat bleek niet te kunnen omdat er een rivier tussen lag, de AA. De AA zag er best goed bevaarbaar uit, misschien nog wel leuk voor een kanotocht (als dat is toegestaan).

Kasteel Heeswijk

Kasteel Heeswijk is nog een echt kasteel, met torens en zuilengangen en een slotgracht. Ik had er eigenlijk ook wel binnen willen kijken, maar dat werd tijdtechnisch te lastig. Gelukkig liep de route er wel helemaal om heen. Prachtige bomenlanen hier. Daarna kwam ik langs het openlucht-theater Kersouwe. Daar was blijkbaar een matinee-voorstelling voor kinderen, want het was superdruk met mensen op het pad daar naartoe. Vlakbij lag de tweede bonus en daar was het dan weer heel rustig.

Een stuk verderop was een versperring op het pad, omdat een boer het nodig vond om zijn schapen daar te laten grazen. Vind ik prima, maar laat de wandelaars er dan gewoon tussendoor lopen. Schapen zijn nou niet bepaald gevaarlijk, op de waddeneilanden bijvoorbeeld, mag je er rustig tussendoor fietsen. Nu moest ik een heel eind omlopen en een getal gokken, dat ik moest vinden op een tag tussen de schapen. Gelukkig was dit getal goed te gokken en nu kwam ik op een dijk langs de paarden.

Seldensate

Bij een vervallen brug vond ik de derde bonus. Na weer een stuk door de grassen langs de beek, ging de route alsnog langs de ruïne-toren van het begin. Dit bleken dus de ruïnes van kasteel Seldensate te zijn. Seldensate is nu een soort van park. Hier lag de vierde bonus en uiteindelijk ook de eindcache. Ondanks dat deze cache maar liefst 21 waypoints heeft, heb ik er goed van genoten. Alles goed te vinden en gewoon lekker wandelen langs allemaal dingen die mij interesseren.

Nu wilde ik het nog wel echt afmaken door ook de eerste bonus te vinden. Dus met de auto naar het kasteel gereden en vanaf de parkeerplaats terug gelopen naar de eerste bonus. Die was het minste van alles, met een kapot doosje en daardoor natte logrol.

Ik wandelde terug naar de auto; het was een mooie cachemiddag geweest.

Wat ik hier op 19 augustus 2021 nog aan toe te voegen heb:

Ik ben dus nog steeds niet binnen geweest in Kasteel Heeswijk. En het is nog wel één van de vier Brabantse topmonumenten. Daarnaast mag ik er gratis binnen, omdat ik lid ben van Brabants Landschap. Daarom staat Kasteel Heeswijk van binnen bekijken op mijn Day Zero Project-lijst.

Deze cacheroute is nog steeds online en zeker een aanrader: cachecode GC467BW.

Legenda:

6045. Avontuurlijk Beekdal Bonus #2
6046. Avontuurlijk Beekdal Bonus #3
6047. Avontuurlijk Beekdal Bonus #4
6048. Avontuurlijk Beekdal
6049. Avontuurlijk Beekdal Bonus #1
      Maker: Kerkmans
      Type: Multi + bonus-mysteries
      Heideroosjes: Maartje
      Gevonden op: 19 augustus 2015
      Plaats: Heeswijk

Meatless Monday: Champignon-aardappeltaart (recept)

Houd jij, net als ik, niet zo van eieren of room in ovenschotels? Probeer het dan eens met Aardappel Anders-saus. Mijn favoriet is de smaak tuinkruiden/knoflook, maar je hebt nog een vegetarische variant: room/bieslook.

Overigens vermeld het etiket niet of de kaas in de saus wel vegetarisch gestremd is. Dat is niet zo netjes van de producent.

Recept

• Snijd 500 gram gemengde champignons (bijv. witte en kastanjechampignons) in stukjes en bak ze met een beetje rode ui, een teentje knoflook en een snufje koriander. Giet het bakvocht af.
• Bekleed ondertussen een ronde ovenschaal met bladerdeeg.
• Bouw nu de taart op: begin met een laagje voorgekookte aardappelschijfjes, dan een laagje champignons met Aardappel Anders saus enz. Eindig met een laagje champignons/saus
• Bestrooi met een laagje geraspte kaas (let ook hier op of die wel vegetarisch gestremd is) en vervolgens met koriander
• Bak de taart ongeveer een half uur in de oven op 200 graden

Als ik geen vegetariër was, zou ik er mijn vingers bij op eten ;>) Zo lekker is het.

Champignon-aardappeltaart

Geocachingverhalen uit het verleden: Nuenense poëzie

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 12 augustus 2009

Samen met mijn moeder ging ik geocachen rondom Nuenen.

Het verhaal:

Er werd een werkdag omgeruild, waardoor ik onverwacht een dag vrij had. Ik wilde graag gaan geocachen en mijn moeder wilde wel mee. Dus gingen we al vroeg in de ochtend op pad.

Het hoofdmenu voor vandaag was de Poezië-serie, maar natuurlijk had ik ook nog wat extra caches uitgezocht.

De eerste cache van de dag konden we niet bereiken. Net in dat park waren ze een festivel aan het opbouwen en de cache lag 20 meter binnen de hekken. Balen.

Dus begonnen we met Archaeopteryx, de Latijnse naam voor een of ander vogel, maar vraag me niet welke want ik zou het niet weten. Na een korte wandeling door een vaag stadspark kwamen we aan bij een vogelhuisje en natuurlijk zat de cache hierin verstopt.

We reden verder naar Die Blijft!!! Dit was een mysterie over de isbn-nummers van boeken, dus dat trok mij wel aan.

Daarna bleek het startpunt van de Aanschotse Beemden, een korte multi-cache op loopafstand te zijn, dus zijn we daarheen gewandeld. Het was even zoeken naar het eerste waypoint, maar daarna ging het vrij snel. Vond dit trouwens wel een leuk gebiedje om doorheen te wandelen. Wij kwamen via een steegje uit een villawijk (waar ik mijn auto voor de grootste villa had geparkeerd) en dan lag daar ineens dat gebied vol bossen en mooie uitzichten. We konden het laatste waypoint niet vinden, maar dat ging toch alleen maar over het laatste getalletje, dus toen hebben we het maar zonder gedaan. De cache was nog lekker snel gevonden.

Hierna dan echt begonnen aan de Poezië-serie. Die liggen allemaal in de buurt van bordjes met gedichten erop in de gemeente Nuenen. Sommige gedichten waren wel leuk, andere sloegen echt helemaal nergens op. De meesten stonden wel op mooie plekjes, dus het was geen zomaar weggesmeten serie voor de puntjes.

De laatste (Poezië 11) was een korte multi en die maakte de meeste indruk. Hij startte bij een monument voor jonge verkeersslachtoffers. Omdat de gedichten op het monument uitgevaagd waren en nauwelijks leesbaar door de hevige regenval heb ik later nog op de site van het monument gekeken. Dat is wel indrukwekkend, allemaal van die jonge mensen die zomaar ineens dood zijn, vanwege een akelig verkeersongeluk. Je leest zo vaak zo’n klein berichtje in de krant: bla bla, 16-jarige omgekomen, bla bla. En dan denk je: “Goh, wat jong.” en dan blader je door. Maar je staat er dan eigenlijk niet bij stil wat voor impact zoiets heeft op de familie, vrienden, enz. van dat slachtoffer.

Hierna was de Poezië-serie afgerond. We konden er eentje niet vinden, maar dat kwam ook omdat er een man in een busje van een bouwbedrijf aan het pauzeren was en hij zat ons voortdurend aan te staren. Om op een rond getal te eindigen, deden we nog twee oppikkers, ondanks dat het keihard aan het regenen was.

De eerste was Picture that trade!, waarbij het de bedoeling was dat je een foto erbij zette van de dingen die je in de cache ruilde. Op zich wel grappig bedacht.

Daarna nog Louis Buelens, die bij een monumentje lag van een neergestorte piloot. Hij had zijn eigen leven kunnen redden door uit zijn vliegtuig te springen met een parachute en zijn vliegtuig op de woonwijk neer te laten storten, met mogelijk veel slachtoffers als gevolg. Maar hij koos ervoor om het vliegtuig tot buiten de bebouwde kom te sturen en neer te storten in een weiland, waarbij hij zelf om het leven kwam. Een heldendaad. Maar ook hierbij hoop ik nooit zelf in zo’n situatie te komen. Over het algemeen wil je als mens toch gewoon graag leven en niet voor zo’n keuze komen te staan.

Vanwege het slechte weer besloten we de rest van de caches te laten zitten en naar huis te gaan. We hebben er toch nog 15 gevonden, dus dat is een mooie score.

Legenda:

1468. Archaeopteryx
      Maker: Branon
      Type: Traditional
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 12 augustus 2009
      Plaats: Nuenen
1469. Die Blijft!!!
      Maker: GroteBozeWolf
      Type: Mysterie
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 12 augustus 2009
      Plaats: Nuenen
1470. De Aanschotse Beemden
      Maker: Multihunters
      Type: Multi
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 12 augustus 2009
      Plaats: Nuenen
1471. Poezie 1
1472. Poezie 3
1473. Poezie 4
1474. Poezie 5
1475. Poezie 6
1476. Poezie 7
1477. Poezie 8
1478. Poezie 9
1479. Poezie 10
1480. Poezie 11
      Maker: De Setzjes
      Type: Traditional
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 12 augustus 2009
      Plaats: Nuenen
1481. Picture that trade!
      Maker: DutchDeb
      Type: Traditional
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 12 augustus 2009
      Plaats: Nuenen
1482. Louis Buelens
      Maker: Technetium
      Type: Traditional
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 12 augustus 2009
      Plaats: Nuenen

Day Zero Project 2.0. – Update 1

Bij mijn eerste Day Zero Project gaf ik niet zo vaak een overzicht van hoe het er mee stond. Dit keer wil ik dat anders aan gaan pakken en een maandelijkse update geven.

Ik startte met mijn tweede DZP op 5 juli 2021 en na één maand heb ik zowaar al enkele doelen vervuld! Ik ben dus vliegend van start gegaan.

Doel 15. 10x met mijn mede-Heideroosje gaan geocachen (1/10)

In juli ben ik alvast 1x met mijn mede-Heideroosje Anke op pad geweest. We gingen naar Lage Mierde en liepen daar een kleine trail. Onze geocachingskills bleken nog al roestig geworden, want we waren een magneetstok vergeten en hadden ook een paar not-founds. Als we de eigenaar niet tegengekomen waren, hadden we nog veel meer not-founds gehad. Maar het was wel gezellig.

19. Aan een schrijfwedstrijd meedoen

Ik heb een verhaal ingezonden voor de Feelgood Zomer schrijfwedstrijd van uitgeverij Luitingh-Sijthoff. Het is de eerste keer dat ik een langer verhaal in het genre feelgood heb geschreven, dus ik verwacht er niet echt iets van. Wel was het een goede schrijfoefening en wat het resultaat ook zal worden; dit doel is vervuld.

20. In de eerste maand (juli 2021) een brief schrijven aan mijn toekomstige zelf (via FutureMe)

Op de website FutureMe kun je een brief schrijven aan je toekomstige zelf en die wordt dan op de gekozen datum in je mailbox bezorgd. Ik schreef dus meteen op 5 juli 2021 een brief aan mezelf, die ik pas op 31 maart 2024 weer zal lezen. Het gekke is dat ik me – een maand later – al niet meer precies kan herinneren wat ik allemaal aan mezelf heb geschreven. Blijkbaar verdring ik dat toch ofzo.

De post-doelen

Ik pak deze doelen even samen. Ik verstuurde in juli meerdere kaartjes via ontvangeenkaartje.nl

Mijn penvriendin (met wie ik al ruim zeven jaar schrijf) is in juli jarig, dus ik stuurde haar een lange brief en een brievenbuspakketje met enkele kleine cadeautjes.

Verder organiseerde ik mijn tweede kaartenbingo via instagram: de Groeten Uit Bingo, waarbij je een toeristisch kaartje van je eigen woonplaats/streek moet versturen met achterop de highlights van je eigen dorp/stad/streek beschreven. Overigens vind ik de Groeten Uit kaarten van Oisterwijk spuuglelijk. Ik heb zelf door de jaren heen veel mooiere foto’s van met name de vennen gemaakt.

50 t/m 53. De vier Brabantse topmonumenten bezoeken: Kasteel Heeswijk, Markiezenhof in Bergen op Zoom, Grote Kerk in Breda, Sint-Jan in Den Bosch

Ik was in juli in Den Bosch en ben toen voor het eerst sinds jaren weer eens in de Sint-Jan kathedraal geweest. Er moest zelfs een vraag van een labcache beantwoordt worden in de Sint-Jan. Verder speelde de kathedraal de hoofdrol op mijn Meeple-foto in de categorie “kathedraal”. Die Meeple-foto’s zijn voor de 20 jaar Carcassonne Fotowedstrijd van 999Games. Ik sleep momenteel dus bijna overal een zakje Meeples mee naartoe…

87. Tien spellen spelen die tot nu toe ongespeeld in de kast liggen spelen (2/10)

Meadow en Keltis lagen allebei al een tijdje in de kast te wachten om gespeeld te worden. Keltis wel iets langer dan Meadow.

97. Een boekwinkeltje openen op boekwinkeltjes.nl 

Dit heb ik ook al gedaan, eigenlijk zelfs al in juni. Helaas nog niets verkocht… Mijn winkeltje is hier te vinden.

Verder

Zijn er natuurlijk een aantal doelen die het hele project zullen lopen, zoals boeken lezen of (maandelijkse) blogs publiceren over een bepaald onderwerp. Deze doelen ga ik niet elke maand apart behandelen.

Maar vier doelen al volledig vervuld vind ik best een leuke score na een maand.

Geocachingverhalen uit het verleden: Skansen in de regen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 5 augustus 2008

Anke en ik waren op vakantie in Stockholm, Zweden. Ondanks dat het hartje zomer was, heeft het bijna de hele week non-stop geregend. Op deze dag bezochten we Skansen, een kruising tussen een dierenpark en een openluchtmuseum met historische huisjes.

Het verhaal:

Deze dag besloten we om met onze metrokaart naar Skansen te gaan. Voor we naar binnen gingen, deden we eerst nog een cache van de toeristische serie, die daar vlakbij verstopt lag bij het Vasa-museum. Hier zijn we niet binnen geweest. Die cache lag op een smal richeltje bij een kerkhof en omdat het ondertussen was gaan regenen was het daar heel glad. Bij zowat alle Zweedse caches is de hint “under rock”. Nu is Zweden bezaait met rotsen en stenen in alle maten, dus zo’n hint helpt niet echt. Bij deze cache kregen we het idee dat we de hele kerkhof-muur moesten afbreken. Door de regen draaide de pijl van de GPS alle kanten op, dus het was een klein wondertje dat we deze cache toch hebben gevonden.

Op naar Skansen. Skansen is een leuk park (ik was helemaal weg van de elanden met de grote, dikke neuzen, door mij dan ook grootneuselanden genoemd), maar de stromende regen die de hele dag aanhield gooide roet in het eten. Wij doken elke huisje in om steeds even te kunnen schuilen, dus moesten alle verhalen over oude ambachten aanhoren. Soms in het Zweeds (voor ons geen touw aan vast te knopen), vaak in het Engels (een stuk beter te volgen).

Toen we op gingen drogen in het restaurant bleek er de sound-check te zijn van een Zweedse Abba-coverband. Covers in het Zweeds dus! Nou ik kan je vertellen: van 100x The Winner takes it all in het Zweeds word je helemaal gestoord. De melodie is herkenbaar, de Zweedse woorden klinken onbegrijpelijk als je de Engelse tekst gewend bent. Het concert was gratis, dus als het nou wat beter weer was geweest, waren we waarschijnlijk wel gebleven.

Nu besloten we terug naar de camping te gaan, omdat het zo’n rotweer was. We gingen bij een andere ingang naar buiten, dan waar we binnen waren gekomen. We bleken nu heel dicht bij de Skansen-cache van de toeristische cache-serie te zijn, dus die pikten we nog even mee, op weg naar het metro-station.

Onderweg naar de camping stapten we uit om boodschappen te doen bij een supermarkt naast een metrostation (daar waren we al eerder geweest die week). Na het eten was de regen afgenomen tot miezer, dus besloten we om toch nog maar een avondwandeling te gaan doen langs twee geocaches: Juleljus was heel saai, die zat op een lantaarnpaal langs de weg. Zoveel mooie plekken hier en dan zo’n locatie? Norra Angby lag in een bos, dat was een veel betere cache-locatie.

Legenda:

882. OTTT #5 – Vasa
883. OTTT #6 – Skansen
     Maker: Trang
     Type: Traditionals
     Heideroosjes: Maartje en Anke
     Gevonden op: 5 augustus 2008
     Plaats: Stockholm
884. Juleljus
     Maker: Hakanc
     Type: Traditional
     Heideroosjes: Maartje en Anke
     Gevonden op: 5 augustus 2008
     Plaats: Stockholm
885. Norra Angby
     Maker: Hjarter
     Type: Traditional
     Heideroosjes: Maartje en Anke
     Gevonden op: 5 augustus 2008
     Plaats: Stockholm

Recensie: Landgoed Rosaville – Het Koetshuis

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff koos mij uit als recensent voor een nieuwe feelgoodroman. Wat vond ik ervan?

Landgoed Rosaville – Het Koetshuis is het romandebuut van de Nederlandse schrijfster Karin Quint. Het is het eerste deel van een serie over landgoed Rosaville, hoewel dat niet echt duidelijk wordt aangegeven op de kaft of in het boek zelf. Het verhaal heeft ook een gesloten einde, dus ik vraag mij af of de vervolgboeken nog verder gaan over dezelfde personages of dat er dan andere hoofdrolspelers komen.

Het boek heeft een prettig schrijfstijl en leest heel snel weg; ik heb het uiteindelijk in één avond uitgelezen. Het is leuk dat er eens een feelgood-serie in ons eigen Nederland speelt, dat heeft iets herkenbaars. Wel vind ik dat de verwachtingen die in de flaptekst worden gewekt, niet helemaal uitkomen. Als je de flaptekst leest, verwacht je namelijk een wisselende verhaallijn, van grootmoeder Anne in het verleden en van kleindochter Laura in het heden. Maar de verhaallijn van grootmoeder Anne is alleen te lezen in enkele dagboekfragmenten en eigenlijk is haar verhaallijn niet zo heel erg boeiend; ze is verliefd op een rijke jongeman die haar niet al te best behandeld en je ziet als lezer al van verre aankomen dat dit helemaal niets gaat worden. Ik had dan ergens ook een buitenechtelijk kind of zoiets verwacht, maar de verhaallijn eindigde heel braaf; de relatie gaat uiteindelijk uit en Anne trouwt met haar grote liefde, de grootvader van Laura.

Wat dat betreft is de verhaallijn van kleindochter Laura een stuk interessanter. Laura komt uit een gebroken gezin, maar toch is haar complete modern family heel gezellig met elkaar. Laura kan het ontzettend goed vinden met haar stiefvader Kees en haar oudere stiefzus Hannah en eigenlijk het minste met haar biologische moeder. Ze heeft ook nog contact met haar biologische vader en diens tweede vrouw. Ik vond dit allemaal wel heel erg gezellig, ik hoop van harte dat het er in samengestelde gezinnen zo gezellig aan toe gaat, maar ik vrees dat de werkelijkheid vaak anders is. Stiefvader Kees is een man met geld en hij woont met zijn samengestelde gezin op landgoed Rosaville. Laura studeert af als historicus, maar het is moeilijk werk vinden in deze wereld. Dus regelt haar stiefvader een baantje voor haar bij Tomboy, het televisieproductiebedrijf van Tom Boyard (die achternaam deed mij de hele tijd denken aan Fort Boyard). Tom Boyard was eerst zanger van Boyband, een band ontstaan vanuit een talentenjacht. Nadat de bandleden uit elkaar zijn gegaan is Boyard – net als zijn vader – tv-producties gaan maken en het bedrijf maakt dus vooral nieuwe talentenjachten.

Laura heeft helemaal niets met televisie en kijkt er zelden naar. Ook met boybands heeft ze niets. Ze is aangenomen om het privé-archief van Toms overleden vader uit te zoeken, een man met wie hij een slechte relatie had en van wie hij het liefste helemaal niets meer wil bewaren. Tom Boyard lijkt nog veel meer problemen te hebben; de lopende talentenjacht lijkt te gaan floppen, zijn moeder is overleden aan kanker en dan is er nog iets geheimzinnigs aan hem. Laura vindt Tom in het begin helemaal niet aardig, al op haar eerste dag veroorzaakt ze een ongelukje waar hij bij betrokken is. Haar stiefzus Hannah en haar vriendin Emina zeuren haar voortdurend aan haar hoofd over hoe Tom Boyard in het echt is, maar Laura vindt hem totaal niet interessant. Maar langzaam gaat ze hem steeds aardiger vinden en hij blijkt ondanks al zijn successen een erg eenzame man te zijn. Als ze dan eindelijk achter zijn geheim komt, lijkt dat alsnog een breuk in hun prille relatie te veroorzaken. Of alles goed komt? Dat moet je zelf maar lezen.

Wat ik dan toch een klein beetje jammer vond is dat Laura geschiedenis heeft gestudeerd, maar dat ze niet echt erg diep in de geschiedenis van Landgoed Rosaville duikt. Er komen wel kort wat verhalen over markante eerdere bewoners langs, maar dat is geen hoofdverhaallijn. Ik ben benieuwd of we in de rest van de serie nog wat meer over de geschiedenis van Rosaville te weten gaan komen.

Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, bedankt voor het recensie-exemplaar!

Gelezen boeken in juli 2021

Ik dacht dat ik in juli niet zoveel gelezen had, maar het zijn toch nog negen boeken. Allemaal geleend van de bibliotheek. Ik ben zo blij dat de bibliotheek bestaat, dat ik het niet eens erg vond dat mijn abonnementsgeld deze maand werd afgeschreven. De meeste boeken speelden in de tweede wereldoorlog; blijkbaar was ik in de stemming om dat soort boeken te lezen.

Lieve Edward – Ann Napolitano

De 12-jarige Edward overleefd als enige passagier het neerstorten van een vliegtuig. Alle andere passagiers – ook zijn ouders en zijn drie jaar oudere broer – komen om het leven.

Het boek gaat wisselend over hoe het leven voor Edward verder gaat na de crash. Verder is er een verhaallijn over het verloop van de tragische vlucht, die uit het oogpunt van verschillende passagiers wordt bekeken. Ergens is dit verdrietig, omdat je als lezer dan al weet dat al die mensen dood zijn gegaan. Toch vond ik deze verhaallijn eigenlijk interessanter dan die van Edward.

Edward blijft namelijk heel vlak. Dat ligt deels aan de schrijfstijl en deels aan zijn karakter. Eigenlijk neemt hij nauwelijks eigen beslissingen, hij doet braaf alles wat de tante en oom die hem in huis nemen voor hem besluiten en hij volgt zijn buurmeisje in alles. Ik had in die zin wel wat meer ontwikkeling in zijn karakter verwacht, maar ondanks dat hij aan het einde van het boek een jaar of 18 is, vind ik hem dan nog steeds heel vlak.

Op een bepaald moment blijkt dus dat veel nabestaanden van de andere passagiers Edward brieven hebben geschreven, vandaar ook de titel van het boek. Maar het is eigenlijk niet Edward zelf die beslist wat hij met al deze verzoeken moet doen, maar zijn vriendin Shay. En Edward doet braaf wat zij zegt.

Dus eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik nou van dit boek moet vinden. Het krijgt heel goede recensies en ik denk eigenlijk dat ik er gewoon meer van had verwacht.

Terwijl Parijs sliep – Ruth Druart

Een boek over de gevolgen van gebeurtenissen in de tweede wereldoorlog. In de eerste plaats ben je goed of ben je fout als je indirect voor de Duitsers werkt. De Franse Jean-Luc werkt bij de Franse spoorwegen en draagt dus indirect bij aan de transporten van Joodse mensen naar de concentratiekampen. Op een dag zijn er problemen met een transport en weet een moeder haar baby in de armen van Jean-Luc te drukken. Jean-Luc en zijn min-of-meer vriendin Charlotte besluiten met de baby – Samuel/Sam – naar het buitenland te vluchten en komen uiteindelijk in Amerika terecht.

Acht jaar na de oorlog blijkt echter dat Samuels ouders de oorlog overleefd hebben en ze willen hun kind terug… Samuel is ondertussen een totaal Amerikaans jongetje geworden dat Sam genoemd wordt. En wie heeft er nu meer recht op dit kind? Zijn getraumatiseerde biologische ouders? Of zijn adoptie-ouders die zijn leven gered hebben, maar die nu beschuldigd worden van ontvoering? En belangrijker nog (en dat wordt dus in het boek nogal over het hoofd gezien) wat wil Sam eigenlijk zelf?

Ik vond dit een interessant boek, dat vanuit meerdere perspectieven geschreven is. Voor beide ouderparen waren genoeg argumenten te vinden waarom ze recht hadden op de jongen. Sam zelf wordt niet altijd even aardig behandeld in dit boek, alsof hij een ding is in plaats van een zelfstandig denkend mens. Ik denk uiteindelijk ook dat Sams keuze het belangrijkste is.

De Nachtegaal – Kristin Hannah

Dit boek stond al een tijdje op mijn verlanglijstje en nu eindelijk gelezen. Het tweede boek dat ik las van deze schrijfster, eerder las ik De Wintertuin; ook heel mooi. Ook dit boek gaat over de tweede wereldoorlog en speelt in Frankrijk. Het boek gaat over de lotgevallen tijdens de oorlog van twee zussen (met een vrij groot leeftijdsverschil) met de achternaam Nachtegaal (in het Frans). Er gebeurt heel veel in dit boek, veel heftige dingen ook. Ik ga geen spoilers geven; je moet het zelf maar lezen. Maar het is wel heel mooi geschreven.

Aan het einde komt er iets in terug wat te vergelijken is met de situatie in Terwijl Parijs sliep ; de oudste zus Vianne neemt het jonge zoontje van haar Joodse vriendin in huis, als zij gedeporteerd wordt. Ook dit jongetje wordt na de oorlog bij haar weggehaald om opgevoed te worden door een ver Joods familielid. Net als bij Sam uit het andere boek wordt hier ook geen enkele rekening gehouden met de gevoelens van het kind zelf. Dit vond ik best wel heftig.

Noem geen namen – Astrid Sy

Ook dit boek van een Nederlandse schrijfster gaat over het redden en verbergen van Joodse kinderen in de tweede wereldoorlog, maar dit boek speelt niet in Frankrijk, maar in Nederland. Vanuit het Joodse weeshuis in Amsterdam zijn enkele honderden kinderen gered van deportatie. Een groep van niet-Joodse studenten speelden hierin een rol: zij regelden (onderduik)adressen voor de kinderen en brachten ze weg (meestal per trein). Het boek is dus op waarheid gebaseerd en de belevenissen van echt bestaande mensen zijn erin verwerkt, hoewel de schrijfster er voor heeft gekozen om ze andere namen te geven, zodat ze zelf hun karakters uit kon diepen. Astrid Sy heeft tien jaar onderzoek gedaan voor dit boek gepubliceerd werd. Ik vond het een interessant, maar ook heel heftig boek. Er staat ook letterlijk in dat er voor elk kind dat gered werd, zeker tien andere kinderen wel werden gedeporteerd. En kinderen in de basisschoolleeftijd hadden sowieso geen enkele kans om te overleven in de concentratiekampen; zij werden allemaal direct vermoord. Iets wat ik nog altijd niet kan begrijpen: wat hebben minderjarige kinderen verkeerd gedaan en hoe kun je daaraan meewerken?

Het boek geeft dus een interessante inkijk in hoe dit in zijn werk ging. Zowel bezien vanuit de ogen van een student als vanuit de ogen van een Joodse kinderverzorgster die in het weeshuis werkte.

Een heftig boek, maar wel goed geschreven. Als dit boek – het is waargebeurd en van een Nederlandse auteur – wel op de literatuurlijst mag, vind ik dit absoluut een goede aanrader om te lezen voor de lijst.

Alleen op avontuur – Lidewij Noord

Een dun boekje over wandelen en of vrouwen alleen dat wel veilig kunnen doen. Eerlijk gezegd vond ik het een beetje tegenvallen. Er wordt enorm veel geciteerd uit andere boeken, vooral uit Wild dus ik kan beter dat boek gaan lezen (ligt nu klaar bij de bibliotheek, dus in augustus). Het is ook niet echt een lopend verhaal, maar meer een samenraapsel van anekdotes en dus citaten van anderen. Ik vind het niet echt een aanrader.

Jennifer Donnelly – De Theeroos

Een dikke pil over het leven Fiona, een meisje uit een Engelse arbeiderswijk ten tijde van Jack the Ripper die uiteindelijk naar New York vertrekt om haar fortuin te zoeken. Het boek las best lekker weg, maar er zijn betere boeken in dit genre. Ik vond dat Fiona ineens wel heel snel heel veel geld verdiende en datzelfde gebeurde met haar ex-vriendje in Londen. Beetje ongeloofwaardig. Er is blijkbaar ook nog een vervolg, maar dat laat ik voorlopig even liggen; er zijn andere boeken die ik liever wil lezen.

Stemmen aan het front – Aimie K. Runyan

Ook dit boek gaat over de oorlog, maar dan over de eerste wereldoorlog. Ruby – ik heb helaas heel vervelende associaties met deze naam, dus had mede daardoor problemen met de hoofdpersoon – is een jonge Amerikaanse vrouw uit een gegoede familie die werkt als telefoniste. Het leger in Europa komt mannen tekort en besluit vrouwen in te zetten als telefonist. Ruby meldt zich aan en gaat dus als vrouwelijke militair naar Europa.

Ik vond het boek interessant, omdat het gaat over de vrouwenemancipatie en de maatschappelijke veranderingen aan het begin van de twintigste eeuw. Maar het boek is een tikje saai geschreven; het lijkt vaak een opsomming van feiten en de hoofdpersonen zijn ook heel erg braaf; pas aan het einde van het boek doet Ruby iets onverwachts.

Roadtrip – Graeme Simsion & Anne Buist

Roadtrip is het vervolg op Camino. Zelfde hoofdpersonen, andere wandeling. Als wandelaar vond ik dit een heerlijk feelgood-boek wat prima in mijn straatje past en het las heel vlot weg; ik had het in een avond uit. Wel vond ik dat het verhaal een paar keer in herhaling valt en dan had ik zoiets van: nu weet ik het wel. Er zaten ook wel een aantal passages in die ik nogal zeurderig vond overkomen. Waarschijnlijk komt dit door het feit dat het boek is geschreven door twee auteurs. Waar in Camino ook een heleboel andere wandelaars hun pad kruisen, is het op deze route heel rustig. Dus beleven we nu de verhalen van de mensen waar ze bij overnachten.