MaandMoves: juni 2021

Dit jaar ga ik proberen om elke maand op de laatste dag een soort van maandoverzicht te geven. Ik heb dit eerder geprobeerd met weekoverzichten, maar dat heb ik algauw opgegeven; te veel moeite. Een maand is een wat langere periode en ik hoef dan ook wat minder gedetailleerd op zaken in te gaan.

Juni

Juni was de afgelopen jaren altijd de maand waarin alle zaken voor het lopende schooljaar afgerond moesten worden. Nu ik eindelijk afgestudeerd ben heb ik daar gelukkig geen last meer van. Maar er waren wel een heleboel andere dingen die mijn aandacht opeisten, er was een mini-hittegolf waar ik helemaal niet tegen kan en ik had heel veel last van hooikoorts. Het was dus niet de beste maand van het jaar.

Wandelen

Ik wandelde in Helmond van Kasteel Helmond naar Kasteel Croy en weer terug, naar aanleiding van een labcache. Ik deed de NS-wandeling Vuursche van Baarn naar Hollandsche Rading voor de tweede keer, omdat ik het één van de mooiste NS-wandelingen vind. Vervolgens ging ik twee weken achter elkaar naar Zaltbommel. De eerste keer deed ik de Groene Wissel Zaltbommel, een verrassende wandeling langs o.a. de Hurwenensche Kil. De tweede keer werd het meer een stadswandeling aan de hand van geocaches. Verder wandelde ik natuurlijk ook weer vaak in mijn eigen omgeving: de Oisterwijkse Bossen en Vennen dus. Vooral ’s avonds is het heerlijk rustig in de bossen en op de fiets ben ik er zo.

Geocaching en Munzee

Zoals ik al had voorspeld werden er in juni een stuk minder geocaches gevonden dan in mei. Maar met 79 founds hoor je mij niet klagen, het is een stuk hoger dan de 25 caches die we in juni 2020 vonden. Juni had nog zeven data betreffende het Geocaching Datum Project en daarvan zijn er drie opgelost, waaronder een 5-cache-datum. Twee andere data heb ik laten gaan vanwege het slechte weer (regen/onweer). En de twee overigen vielen gewoon op irritante (werk)dagen waarop het niet lukte om te gaan geocachen. Volgend jaar weer een nieuwe kans, elke datum die opgelost wordt is mooi meegenomen, maar ik til er niet meer zo zwaar aan als ik ooit heb gedaan. Juli en augustus zijn wat betreft het GDP al helemaal vervuld, dus het is nu twee maanden rustig op dat gebied.

Ik deed in juni vooral veel labcaches. In Zaltbommel is een heel leuke over de gootspookjes die daar aanwezig zijn. Die in het Warandebos bij Baarn (tijdens de NS-wandeling) vond ik ook leuk. En ik maakte een fietstocht naar Vught om daar te gaan labcachen/geocachen. Daar ving ik ook genoeg Munzees om een nieuw level te bereiken; ik zit nu in level 107. Het is altijd leuk om alles te kunnen combineren: wandelen, geocachen, labcachen en Munzee (en soms ook nog waymarking en fietsen).

Spelletjes

Ik heb mezelf een verbod om nieuwe spellen te kopen opgelegd van drie maanden. Eerst maar eens mijn spellencollectie uitmesten en alles wat ik nooit speel of niet zo leuk vind verkopen. En alle spellen die nog op de To Be Played Stapel liggen spelen. Tot nu toe heb ik niets nieuws gekocht, op een extra setje scoreblokjes voor Keer op Keer na, maar dat vergeef ik mezelf, haha. Verder speelden we voor het eerst Keltis, en spel dat ik een tijdje terug tweedehands heb gekocht. Het is niet zo moeilijk, maar wel heel tactisch en het viel in de smaak bij zowel mijn moeder als mij. Verder was er een potje Catan dat maar liefst 3,5 uur duurde, maar ik werd wel de overwinnaar; eindelijk! En speelde ik weer eens Maracaibo met S., ik vind dat een heel gaaf spel, maar ook dat duurt enkele uren en er zijn heel veel mogelijkheden, dus je moet het even doorhebben.

Kijken

Ik volg momenteel niets op tv, dus ik heb eigenlijk geen tv gekeken in juni. Nope, zelfs geen voetbal, ik geef daar helemaal niets om.

Verder

Kreeg ik mijn eerste vaccinatie. Het gaat ineens snel met de oproepen, simpelweg omdat er veel meer 50-plussers in Nederland wonen, dan 50-minners. Mijn jongere broertjes waren hoogst jaloers toen mijn geboortejaar op maandag aan de beurt was om een afspraak in te plannen, maar een dag daarna mocht oudste broertje ook al een afspraak en een week later jongste broertje ook. Sterker nog, jongste broertje was uiteindelijk 1 dag eerder dan mij aan de beurt voor de prik en oudste broertje een dag later. Overigens heb ik nooit corona gehad en ben ik zelfs geen enkele keer getest. Blijkbaar heb ik geluk, want een collega kreeg het wel en ook vrienden waar ik die week nog op bezoek was geweest. Maar ik heb zelfs geen symptomen gehad. Ik ben ook sinds de herfst van 2019 niet meer verkouden of echt ziek geweest. Dus ik koos voor vaccinatie omdat ik de mensen om mij heen wil beschermen en bij wil dragen aan de groepsimmuniteit. En natuurlijk wil ik ook niet eindigen stikkend aan zo’n beademingsapparaat.

Geocachingverhalen uit het verleden: Gepantserde dieren in Overloon

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 24 juni 2011:

Omdat mijn moeder op mijn cavia’s had gepast toen ik op vakantie was, besloot ik haar te trakteren op een verrassinguitje naar ZooParc Overloon.

Het verhaal:

Ik had kortingskaartjes voor ZooParc Overloon en besloot om mijn moeder mee te nemen op een verrassingsuitstapje. Toen ik over een geheimzinnig dagje uit begon, dacht mijn moeder meteen dat we gingen geocachen. Ik liet haar in onzekerheid en zei dat ze niets mee hoefde te nemen, alleen maar makkelijke kleding en schoenen.

Ik had zelf al wel het plan opgevat om te kijken of er een cache in de buurt lag en de Loonse Dierenschat bleek zelfs helemaal in het thema te vallen. Dus die cache moest het worden. Daarnaast nog een traditional ingeladen voor op de terugweg, een soort van carpoolcache. Onderweg met de auto giste mijn moeder de hele tijd wat we gingen doen en totdat Overloon op de bordjes verscheen, wist ze het echt niet. Ze dacht bij Overloon eerst nog aan het Oorlogsmuseum, maar dat is niet echt mijn idee van een leuk uitje: jaren geleden zijn we met het gezin naar het Oorlogsmuseum geweest, omdat mijn broertjes zo verzot waren op tanks en spullen uit de oorlog. Hun oudere zus hield echter nog lang een depressief gevoel over aan het bijbehorende museum en de eeuwig brandende kaars bij het voortdurend opnoemen van namen van in de oorlog omgekomen mensen. Ik vond dat toen heel erg indrukwekkend. Dus neej, geen Oorlogsmuseum voor mij.

Tegenwoordig heet dat trouwens het Liberty Park en daar was wel het startpunt van de cache. De cache liep langs beelden die de twee publiekstrekkers van Overloon uitbeeldden: Liberty Park en ZooParc Overloon dus. Het waren allemaal dieren die vervreemd waren tot een legervoertuig (op de middelbare school moesten wij ook ooit zoiets doen met handvaardigheid. Ik heb toen een krokodil-kano gemaakt). Wij vonden het een erg leuke vorm van kunst. Helaas was het beeld van mijn favoriete diersoort –de giraf dus- recent gestolen. Wie gaat er nou een bronzen beeld stelen??? Heel apart.

Wij moesten dus nog 6 beelden vinden, maar we vonden er maar 5, waarvan de pinguin en de dromedaris het leukste waren. Ik ging dus weer aan het werk met mijn beroemde aannames en zo kwam er een aannemelijke locatie uit in het bos waar we op dat moment voor stonden. Ik vond dat we nog best ver het bos in moesten, maar mijn moeder vond dat we gewoon moesten gaan kijken en anders terug moesten lopen om het beeld te vinden. Dat hoefde niet, want de cache lag keurig op groud zero. Later op de terugweg hebben we het ontbrekende beeld nog gevonden, die was ingebouwd met allerlei hekken van een bouwterrein.

Door deze cache te doen hebben we ons de parkeerkosten van de dierentuin bespaard. Bij het Liberty Park is het namelijk gratis parkeren, bij het ZooParc niet.

Na een gezellige dag in het ZoeParc, wandelden we rustig terug naar het Liberty Park waar mijn auto zich vast bedreigd voelde door de tanks op de parkeerplaats. We zijn toen als troost voor Reno (mijn toenmalige auto) nog de carpoolcache gaan doen, een snelle oppikker in de vorm van een TB-hotel bij een vaag wegrestaurant in Venray.

Wat ik hier op 24 juni 2021 nog aan toe te voegen heb:

Die gepantserde beesten waren erg leuk bedacht. Later ben ik nog eens in ZooParc Overloon geweest met Anke, maar toen waren ze aan het verbouwen en waren er veel stukken park afgesloten.

Informatie:

3090. Loonse dierenschat
      Maker: Henielma
      Type: Multi
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 24 juni 2011
      Plaats: Overloon
3091. A73 Afslag 8 (Venray Noord)
      Maker: Ton&Ellen
      Type: Traditional
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 24 juni 2011
      Plaats: Venray

Geocachingverhalen uit het verleden: Zierikzee

Vandaag gaan we terug naar 17 juni 2011:

Anke en ik kampeerden een paar dagen in Zeeland voor Concert at Sea, maar omdat dat pas in de middag begon, gingen we eerst een paar geocaches doen.

Het verhaal:

Na een stormachtige nacht waarin ik niet al te best geslapen had, kropen we al vroeg uit onze tentjes. Omdat CAS pas in de middag begon, besloten we om in de ochtend nog te gaan geocachen.

Ik had mijn zinnen gezet op de multi-cache in Zierikzee: Betje Does. Die stond al drie jaar lang op mijn verlanglijstje en nu moest hij er maar eens aan geloven. Betje Does schijnt een of andere bekende Zierikzeeër te zijn geweest. Zierikzee is een historisch plaatsje en ondanks dat het vrij veel op borden langs de weg in Zeeland voorkomt, is het maar heel klein. We waren er vorig jaar al even geweest voor de twee molen-caches, maar nu kregen we een uitgebreide stadswandeling. Ondanks dat ik niet zo van stadscaches houdt, vind ik ze in historische dorpjes wel weer leuk.

De waypoints waren niet heel nauwkeurig uitgemeten, dus af en toe was het ter plekke even zoeken geblazen. We vonden de kerk wel grappig, hij was zo scheef als ik weet niet wat (hoewel die van Gorinchem nog schever is) en hij had eigenlijk nog 2x zo hoog moeten zijn! Het is maar goed dat ze dat niet gedaan hebben, dan was de kerk vast ingestort. Ook de vragen die we ‘ergens onderweg’ zouden moeten beantwoorden vonden we niet zo leuk. Uiteindelijk wel allemaal gevonden, maar de vraagstelling was een beetje vaag.

Er waren ook nog leuke winkels in Zierikzee, maar wij gunden onszelf de tijd niet echt om daar naar binnen te gaan. Wel hebben we onderweg een kleine omweg gemaakt om de traditional op het Slingerpad te loggen.

De cache zelf viel een beetje tegen, dat was maar een micro. Dit werd overigs netjes in de cache-beschrijving aangegeven. Hij zat ook niet op een bijzondere plek verstopt, gewoon het elektriciteitshuisje, waar we vorig jaar ook al langs waren gekomen onderweg naar de molens. De wandeling maakte dat dan weer goed.

Hierna met Reno (mijn voormalige auto) naar een oppikker in het buitengebied van Zierikzee gegaan. De landweggetjes werden steeds vager en smaller, maar uiteindelijk kwamen we bijna drive-in bij de cache uit, die aan het begin van een afgelegen natuurgebied lag.

We hadden geen tijd meer voor de andere trad in het buitengebied, want daar moest je een half uur voor lopen. Dus stelde ik voor om nog een keertje naar de pick-nickplaats te gaan. Daar waren we op dinsdag ook al geweest, maar toen konden we de cache niet vinden en dit was dus de grote frustratie van de vakantie.

Het pick-nickhuisje was al bekend van een cache van twee jaar geleden, genaamd Renesse – Helleweg. Die is in het archief en dit was ervoor in de plaats gekomen. Ik zei tegen Anke dat ik in het huisje m’n broodje op ging eten en dan ondertussen ging rondkijken naar de cache. Anke vond dat een goed plan, dus zo gezegd zo gedaan. Ik had de eerste hap van mijn broodje nog niet eens doorgeslikt, of ik zag de cache al zitten op een plek waarvan ik zweer dat ik er die dinsdag ook al gekeken had. Het was het zelfde gevoel als toen in Zweden, bij Den Gamla Sagmojangen, het kunstwerk op het station van Mora. Alsof de cache er dinsdag niet was geweest. Maar goed, we hadden hem gevonden en hij kon van de lijst. Het werd nog druk op de Helleweg, want het weiland tegenover het pick-nickhuisje werd gebruikt als parkeerplaats voor CAS.

Voor ons was het nu tijd om terug naar de camping te gaan om per bus naar CAS te vertrekken; hier hadden we een leuke avond, ondanks de regenbuien.

Wat ik hier op 17 juni 2021 nog aan toe te voegen heb:

Tja, we zouden er op dit moment heel wat voor geven om naar een festival te mogen, maar helaas is CAS net als vele andere festivals alweer voor het tweede jaar achter elkaar afgelast. Soms vraag ik me af of we ooit weer met zulke grote groepen mensen samen mogen komen…

Boekentip #3: Sarah Lark

De boekentip van deze maand zijn de boeken van Sarah Lark. Als je van dikke pillen houdt (de meeste van deze boeken zijn ruim 500 pagina’s), van historische romans en van Nieuw-Zeeland, dan zit je met Sarah Lark aan het goede adres.

Sarah Lark

Sarah Lark is een pseudoniem van de Duitse auteur Christiane Gohl, geboren in 1958. Onder haar eigen naam schreef ze een heleboel kinderboeken over paardrijden. Ook Ricarda Jordan (historische romans) en Elisabeth Rotenberg (informatieve paardenboeken) zijn pseudoniemen van haar.

De boeken

Vermoedelijk heeft Lark een grote zwak voor Nieuw-Zeeland, want ze pende drie dikke trilogieën over dit land neer, plus nog een aantal losse boeken. In alle boeken proberen emigranten uit Europa een nieuw leven op te bouwen in het verre Nieuw-Zeeland. Ze krijgen te maken met de Maori, die al veel langer in Nieuw-Zeeland wonen (maar ook niet de oorspronkelijke inwoners zijn) en met de bijzondere weersomstandigheden en natuur. In alle boeken komt uiteindelijk een schapenboerderij voor, in Nieuw-Zeeland worden deze enorme boerderijen “stations” genoemd, dus vandaar dat de trilogieën naar de boerderijen zijn genoemd. Elke trilogie begint in het eerste boek met de ouders, gaat in het tweede boek verder met de kinderen en in het derde boek met de kleinkinderen.

In alle boeken komt het ruige leven in Nieuw-Zeeland terug: hoe begin je een nieuw leven in de ruige wildernis? Met schapen? Goudzoeken? Walvisjagen? Begin je een mijn? Of toch liever een baan in de stad?

Verder zijn er heimwee naar het vaderland, zijn er veel relatieperikelen, echtelijke en buitenechtelijke kinderen, stormachtige liefdes, ongelukken en successen. Sarah Lark schrijft op een manier die vlot leest over het echte leven, waardoor je echt meeleeft met de personages. Het overgrote deel van de personages is arm en hoopt in Nieuw-Zeeland rijkdom te vergaren. Natuurlijk gaat die wegen naar geluk en rijkdom niet over rozen. Daardoor zijn die dikke boeken zo uit en wil je het liefste meteen een ticket boeken naar Nieuw-Zeeland (als je dat door de Lord of the Rings-films al niet wilde). Natuurlijk maken de diverse personages wel extreem veel mee voor een mensenleven, maar ach dat is in soaps ook, dus dat vergeef ik Lark meteen. Ik vind het wel mooi dat Lark echte gebeurtenissen (ongelukken, rampen, historische gebeurtenissen) in haar boeken heeft verwerkt, zij het vaak geromantiseerd.

Het grootste gevaar is om de trilogieën niet in de goede volgorde te lezen. Op zich zijn alle boeken los van elkaar te lezen, maar als je een volledig overzicht van de verhaallijnen en familieverbanden wil hebben, is het toch wel aan te raden om gewoon te beginnen met deel 1.

Kiward-station

In de negentiende eeuw vertrekken Gwyneira en Helen naar Nieuw-Zeeland: allebei om te trouwen met een man die ze nog nooit gezien hebben. Waar Gwyn terecht komt op een boerderij die een kopie is van een Engels landhuis, komt Helen terecht in een armoedige bedoening. En die mannen met wie ze moeten trouwen? Daar is natuurlijk ook iets mee aan de hand…

Deel 1: Het land van belofte

Deel 2: Het lied van de wolken

Deel 3: De roep van het land

Het boek Een nieuwe wereld is losstaand te lezen, maar gaat wel over de familie van Kiward-station en is dus eigenlijk een onofficieel deel 4. Overigens was dit het allereerste boek wat ik van Lark heb gelezen.

Elizabeth-station

Halverwege de negentiende eeuw wordt de Ierse dief Michael verbannen naar de strafkolonie Australië. Hij laat zijn zwangere verloofde Kathleen achter, die uit noodzaak trouwt met de veehandelaar Ian. Dan besluit Ian om te emigreren naar Nieuw-Zeeland, wat natuurlijk een stuk dichter bij Australië is dan Ierland. Zien Kathleen en Michael elkaar ooit nog terug?

Deel 1: Het land met de gouden kust

Deel 2: De schaduw van de kauri-boom

Deel 3: De dag van de zonnewende

Rata-station

In de eerste helft van de negentiende eeuw is het Duitse meisje Ida verliefd op haar intelligente, maar arme klasgenootje Karl. Haar zwaar gelovige vader eist echter dat ze met een man uit hun geloofsgemeente trouwt. Deze hele gemeente besluit uiteindelijk naar Nieuw-Zeeland te emigreren, om daar hun Duitse dorpje te gaan “kopiëren”. Ook Karl emigreert naar Nieuw-Zeeland; hij krijgt deze kans als jonge vrijwilliger die gesponsord meemogen. Hoewel ze met hetzelfde schip reizen, behoort Ida ondertussen toe aan een ander… Hoe vergaat het Ida en Karl in Nieuw-Zeeland?

Deel 1: De tijd van de vuurbloemen

Deel 2: De zang van de hoornschelp

Deel 3: De legende van de vuurberg

Losse boeken over Nieuw-Zeeland

Lark schreef ook nog twee stand-alone boeken over Nieuw-Zeeland, die ik persoonlijk wat minder vond om te lezen. Ze zijn een beetje rommelig opgesteld, waarschijnlijk omdat ze (gewend aan het schrijven van dikke pillen) te veel verhaallijnen in een dunner boek heeft willen stoppen. In Het familiegeheim vond ik het historische gedeelte wel interessant, maar ergerde ik me dood aan de hoofdpersoon (Stephanie) uit het gedeelte in onze tijd. De geheimen van het winterhuis heeft gewoon zoveel verhaallijnen dat het chaotisch en eigenlijk ook een tikje ongeloofwaardig wordt. En ook hier vooral in het heden een paar superirritante personages.

Caraïben

Onder de naam Sarah Lark schreef ze ook nog een duologie over het leven van een familie op een plantage met slaven in het Caribische gebied. Helaas las ik deze boeken in de verkeerde volgorde en dat is dus niet zo handig. Het moet dus zijn:

Deel 1: Het eiland van duizend bronnen

Deel 2: Dochter van de mangroven

Ten slotte

Wie met Sarah Lark begint is wel even bezig, dus ik wens je een prettige leestijd toe! Laat me weten of je mee wil naar Nieuw-Zeeland ;>)

Geocachingverhalen uit het verleden: Goud uit het Baksche Ven

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 10 juni 2014

De dag waarop ik na drie pogingen dan eindelijk de “goudschat” uit het Baksche Ven op kon graven.

Het verhaal:

De nieuwe Meelhopper kwam uit op een vrijdag dat we toevallig allebei vrij waren. En hij bleek ook nog in Oisterwijk te zijn en daarmee onze nieuwe dichtstbijzijnde niet gevonden cache. ’s Morgens hadden we allebei andere verplichtingen, dus konden we ’s middags pas op jacht. Daardoor ging het eremetaal sowieso aan onze neus voorbij.

Elitaire zwemvereniging

De caches van Meelhopper zitten altijd vol geniepige dingen, dus wij waren op het ergste voorbereid. Ik had zelfs heel de regels van zwemvereniging ’t Baksche Ven door zitten lezen, dat is echt een elitaire club, je moet eerst jaren aspirant-lid zijn (met rare regels als de tijdstippen waarop je mag komen zwemmen en geen stemrecht bij vergaderingen) voor je echt lid mag worden. Gelukkig hoeven wij geen lid van deze zwemvereniging te worden, want met de kanovereniging hebben wij het Staalbergven al regelmatig ter beschikking als “privé-zwembad”.

Take one

Maar goed, gewapend met verrekijker, opschrijfboekje, zaklamp, magneetklauw en pen gingen we op jacht. De verrekijker hadden we vrijwel meteen nodig om een getal op een elektriciteitsmast te lezen. Het duurde even voor ik dat scherp had gesteld, want ik heb niet zo’n goede verrekijker, het is een goedkoop dingetje uit de ANWB-winkel, betaald met een ANWB-cadeaubon. We lazen goed en misten geen informatie.

We moesten zo’n kubus-puzzel oplossen, daar waren we wel even mee bezig, maar het lukte wel, omdat er getallen op stonden en daarmee konden we het aan elkaar puzzelen. We liepen door het bos van ’t Baksche Ven (waar je amper een glimp van opvangt, want er staat een groot hek omheen) naar het Galgenven. Nadat we het mooie stukje rondom het ven hadden gelopen, kwam waypoint 6. Dat werd helaas waypoint terror, want er stond een soort van dubbele projectie op en wij begrepen hem niet. Ik had iets geniaals bedacht met twee projecties vanuit het genoemde punt en dan kruisten we het pad “achter” het Galgenven. Anke vond dat wel logisch klinken, dus wij ons op dat pad een ongeluk gezocht naar een omgevallen boomstronk, want dat was de hint, maar niets gevonden.

Omdat het al laat in de middag was, zijn we terug gelopen richting de auto. We hadden wel een spoilerfoto van de cache-locatie en de bomen langs het zandpad naar de auto leken daar erg op, dus nog een paar keer de bosjes ingedoken, maar helaas niets gevonden. Er waren te veel mogelijkheden. Wel heel jammer, want we hadden de TTF nog kunnen hebben.

Take two

Op mijn eerstvolgende vrij dag ging ik terug, ondanks dat het miezerde. Maar ja: Life isn’t about waiting for the storm te pass, it’s about learning to dance in the rain. En daarom ging ik dus in de regen op pad om mijn nieuwste ideeën te testen. Ik werd achtervolgd door een speurtocht-lopende school en dat zoekt nogal irritant. En ik fietste met mijn fiets een stuk door het bos om niet te hoeven lopen. Heb alleen het stuk rondom het ven gelopen, omdat je daar niet mag fietsen. Helaas waren mijn nieuwe ideeën ook niet goed, dus na een uur of twee doelloos rondlopen en fietsen in het bos, toch maar weer naar huis gegaan.

Waar ik ’s avonds de meest geniale ingeving tot nu toe kreeg. Om de tweede projectie vanuit het eerste geprojecteerde punt te maken. Meteen uitgevoerd en dan kwam je in het bos uit tussen het Galgeven en het pad aan de rechterzijkant (ik heb precies de plattegrond van het bos in mijn hoofd en begrijp nu precies wat ik bedoel). Ik had daar laatst een nieuw pad gezien, maar toen niet gevolgd. Daar moest het zijn! Dan hadden we alleen helemaal niet om het Galgeven heen hoeven te lopen, wat ook weer  zou kloppen met het log van Huijgers die beweerde dat de cache van Meelhopper nauwelijks de paden van de Breksche Hoven zou volgen. En die route loopt wel rondom het hele ven heen.

Helaas werd ik toen ziek en kon ik op mijn volgende vrije dagen mijn nieuwe bevinding niet controleren.

Take three

Vandaag was het dan toch zo ver. Het was stralend weer, dus in korte broek. Wel deet opgedaan, maar dat was niet zo zinvol. Ik ging weer met mijn fiets, maar de nacht ervoor was het onweer flink tekeer gegaan, dus het pad stond vol met grote modderplassen. Ik vond de ingang van het paadje en even later met behulp van de spoilerfoto ook waypoint 7.  Hier zat een vreselijke puzzel in van doorzichtige plaatjes met streepjes, die je op elkaar moest puzzelen tot een coördinaat. Maar er stond niet bij wat de onder- of de bovenkant was en ook niet wat links of rechts was, dus plenty mogelijkheden. Ik probeerde eerst logisch na te denken, maar het lukte niet echt. Pas toen ik alles los liet, lukte het ineens wel. Helaas was ik ondertussen wel lek gestoken door de terror-Galgeven-mug, de bewakers van dit stukje bos. Dus ik was blij dat ik verder kon.

Waypoint 8 was ook echt vet geniepig met een nano in een schroef in een paal, maar er waren daar niet veel mogelijkheden, dus ik had binnen twee minuten die schroef los, zodat het niet frustrerend kon worden. Waypoint 9 bleek toen alsnog op de driesprong te liggen, daar hadden Anke en ik nog gezocht bij poging 1. Waypoint 9 was ook nog eens heel simpel, dus dan hadden we de cache toch nog gevonden, omdat de gegevens van wp 7 en wp 8 niet nodig waren om de cache te vinden. Dus klein beetje balen. Ik moest eigenlijk nog een cijfer vinden onderweg, maar dat lukte niet. Om de cache te vinden, had ik nu de spoilerfoto niet meer nodig. Hij lag inderdaad in het bosje aan dat zandpad en we hebben er bij poging 1 bijna overheen gelopen.

Van het cijferslot had ik alleen de eerste twee cijfers, de laatste twee moest ik gokken, maar met een beetje draaien had ik het zo open. Een grote cache was mijn beloning. Toch jammer dat er geen echt goud in zat ;>)

Wat ik hier op 10 juni 2021 nog aan toe te voegen heb:

Ja, dit was een echte frustratiecache. Van de ene kant fijn dat hij zo dicht bij huis was, zodat ik er mooi op de fiets heen kon. Van de andere kant ook irritant, omdat je hem dan uit de dichtstbijzijnde-lijst wil hebben. De cache zit ondertussen al jaren in het archief en veel van de bospaadjes van toen zijn nu weer verboden terrein. Ik ga nog wel regelmatig wandelen bij het Galgenven, omdat het een beetje verborgen ligt in het bos en daarom bij het grote publiek niet bekend is, in tegenstelling tot de vennen aan de overkant van de Moergestelseweg.

Gelezen boeken in mei 2021

Het onzichtbare leven van Addie LaRue – V.E. Schwab

Dit boek van V.E. Schwab kreeg erg goede recensies. Addie LaRue is geboren rond 1700 en ze is het niet eens met het leven dat ze moet leiden. Daarom sluit ze een verbond met de duivel (door haar liefkozend Luc genoemd, als afkorting van Lucifer) om “meer tijd” te krijgen. Die tijd krijgt ze in de vorm van een eeuwig leven (ze ziet er al die tijd uit als een 23-jarige), maar de tol die ze daar voor moet betalen is dat niemand haar herkend of zich haar kan herinneren. Een onzichtbaar leven dus. In het jaar 2014 is er dan ineens een jongeman – Henry – die haar wel herkend. Hoe kan dat?

Van Schwab las ik eerder de Schemering-trilogie en eigenlijk heeft dit (stand-alone?) boek hetzelfde probleem: Schwab schrijft de meest prachtige zinnen, maar het verhaal is te traag en valt vaak in herhaling. Ik vond de historische terugblikken eigenlijk interessanter dan Addies leven in onze eigen tijd, maar die historische stukken waren vaak kort en werden afgekapt door ingrijpen van Luc, terwijl de stukken in onze tijd langer duurden, maar dus steeds in herhaling vielen.

Met Luc heeft Addie een haat/liefde-verhouding; hij wil iets van haar (haar ziel) en zij wil hem dat niet geven. Eigenlijk is ze haar hele drie-eeuwige leven bezig om hem te slim af te zijn.

Eén van de mooie zinnen: Aut viam inveniam aut faciam (Ik zal een weg vinden of er zelf één maken).

De erfenis – Jennifer Lynn Barnes

De erfenis is een Young Adult boek en het eerste deel van een serie waarvan de rest nog niet verschenen is. Dit eerste deel las lekker weg, hoewel het wel veel typische ingrediënten van een YA-boek heeft en in die zin niet superorigineel is. Het arme meisje Avery erft een mysterieus fortuin van een vreemdeling. Voor ze het geld in handen krijgt moet ze wel een jaar in zijn enorme landhuis wonen…met zijn onterfde familieleden. Waaronder vier knappe kleinzoons… Alles bij elkaar ben ik wel nieuwsgierig naar deel twee, vooral omdat het eerste boek eindigt met een dikke cliffhanger.

Het eerste boek der dromen – Kerstin Gier

Ook dit eerste boek van de Silber-trilogie is een een Young Adult-boek, maar ik vond dit een minder goed boek dan de Erfenis. Leuk als tussendoortje, maar ik weet niet of ik de vervolgdelen nog ga lezen. Van Kerstin Gier las ik eerder de edelstenen-trilogie en die sprak mij meer aan dan dit boek.

Solveigs belofte – Corina Bomann

Over de trilogie Vrouwen van de Leeuwenhof schreef ik al in mijn boekentip van mei.

Morrigan Crow en het Wondergenootschap – Jessica Townsend

Nevermoor had ik al heel vaak zien liggen in boekhandels, waarbij het meestal de hemel in werd geprezen als een soort van Harry Potter voor jonge kinderen. Het is namelijk een B-boek. Persoonlijk vond ik het wel een vermakelijk en erg fantasierijk boek, vergelijkbaar met de Bovenwereld-trilogie van Scarlett Thomas. Binnenkort wil ik de vervolgdelen ook nog eens lenen bij de bibliotheek.

De terugkeer van het weesmeisje – Anne Jacobs

Deel 4 van de Weesmeisje-serie (die titels kloppen eigenlijk niet, omdat Marie al in deel 1 geen weesmeisje meer is; ze is enkel opgegroeid in het weeshuis) gaat verder een paar jaar na het punt waarop deel 3 gestopt is. De jaren ’30 in Duitsland, dus de tijd tussen de wereldoorlogen in en er heerst een grote economische crisis die ook de textielfabriek van de familie Melzer treft. Toch is dit duidelijk een tussenboek: de tweede wereldoorlog staat natuurlijk voor de deur en er wordt in dit boek gehint dat Marie van Joodse afkomst is. Dus wat gaat er dan met haar en haar kinderen (vooral de tweeling Dodo en Leo zijn leuke personages) gebeuren?

Hildes droom – Marie Lamballe

Ook Hildes droom speelt in Duitsland, maar dan in Wiesbaden aan het einde van de tweede wereldoorlog en in de periode daarna. Vooral dat vond ik interessant aan dit boek: vaak stoppen boeken die in de oorlog spelen op het punt van de bevrijding. Maar ook daarna was het leven natuurlijk niet meteen weer normaal. Er was een voedseltekort, veel mensen waren vermist of dood, huizen waren verdwenen of beschadigd door bombardementen, het openbaar vervoer haperde, waardoor mensen er maandenlang overdeden om thuis te komen, het kon zijn dat je huis gevorderd werd voor militaire inwoning, enz.

De titel van het boek is niet echt goed gekozen, het had beter “De mensen van Café Engel” kunnen heten. Hildes familie baadt een café uit, dat dus Café Engel heet. Er komen o.a. veel artiesten, omdat het tegenover het theater ligt. Het boek wordt ook niet alleen vanuit het oogpunt van Hilde bekeken, maar het wisselt per hoofdstuk, waarbij dus verschillende (ex)-bewoners van het gebouw waarin het café gevestigd is aan het woord komen.

Op de achterkant van het boek staat al vermeld dat het is bedoeld voor de fans van Lucinda Riley (Zeven Zussen), Corina Bomann (Leeuwenhof) en Anne Jacobs (Weesmeisje) en wat mij betreft kan Marie Lamballe zich inderdaad in dat rijtje scharen. Ik kijk alvast uit naar deel 2.

Geocachingverhalen uit het verleden: De boot gemist…

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 3 juni 2011 

Mijn moeder en ik reisden af naar Slot Loevenstein om de ontsnapping van Hugo de Groot na te spelen, inclusief ontsnapping per boot over de rivier.

Het verhaal:

Al tijden geleden was mijn oog gevallen op de combinatie van de multi’s Hugo de Groot en Fortes Creantur Fortibus. Die waren samen te doen en je moest overvaren met een bootje. Dat sprak mij wel aan. Alleen konden ze niet altijd worden gedaan, dus ging het idee daarvoor in de ijskast, waar het deze week weer eens uitkwam. In juni varen de bootjes wel, mijn moeder voelde ook wel wat voor het plan, dus viel de keuze op deze combinatie caches.

Er kwam deze week ook nog een nieuwe cache in Oisterwijk online. Ondanks dat ik op dat moment in Hilvarenbeek woonde, kon ik het niet zo goed uitstaan dat we die niet hadden, dus zijn we ’s morgens eerst even door het bos bij het Galgenven gewandeld om de Moordboom te loggen.

Daarna binnendoor richting Woudrichem gereden en nog gestopt bij het kasteeltje van Dussen om de traditional aldaar te loggen. Daar moesten we nog even flink naar zoeken. Het kasteeltje had ik al vaker gezien bij de multi Dus uh…? (tot 2x toe zelfs, wegens een geripte cache).

Hugo de Groot

Dus op naar Slot Loevestein waar het eerste gedeelte van Hugo de Groot plaats vond. In het kasteel ben ik al een paar keer in geweest, een keertje met het gezin en een keertje met een schoolreisje, ik denk toen ik in groep 7 zat. Dus de rondleiding overgeslagen. Ik herkende het gebied wel, het was nog niet veel veranderd. De cache was gebaseerd op het verhaal van Hugo de Groot (1583-1645). De Groot was een rechtsgeleerde en schrijver die gevangen zat in Slot Loevestein (toen een staatsgevangenis) vanwege zijn politieke mening: hij vond dat de staat hoger in gezag zou moeten staan dan de kerk. De Groot was erg intelligent en hij mocht tijdens zijn gevangenschap wel studeren; daarvoor kreeg hij elke maand een kist met boeken aangeleverd. Verborgen in die boekenkist is hij uiteindelijk ontsnapt over het water naar Gorinchem.

We gingen zijn ontsnapping dus naspelen. Na het tellen van wat dingen, gingen we met de pont naar de overkant. Dat was leuk, met dit lekkere weer.

In Gorinchem aangekomen maakten we de geocachingroute af. We twijfelden over een paar dingen, vooral ook omdat ons 0-punt midden in de winkelstraat lag. Dan zouden we in een winkel moeten zijn. We dachten eerst aan het postkantoor, maar daar wisten ze van niets. Ook bij de ijswinkel keken ze ons glazig aan. Nou ja, mijn moeder dan, want ik houd niet van dit soort verstopplekken en bleef een tikje chagrijnig buiten staan. Maar in de boekhandel deden ze erg geheimzinnig. Ze wilden ons echter niets vertellen, we moesten het zelf oplossen. Uiteindelijk bleek de cache gewoon verstopt als decoratie in de winkel te staan. Wij dachten eigenlijk dat we hem bij de informatiebalie op moesten vragen, maar hij stond ernaast. Achteraf was het natuurlijk logisch, Hugo de Groot ontsnapte in een kist met boeken, dus deze plek was eigenlijk heel goed gekozen. En rip-proof natuurlijk.

Fortes Creantur Fortibus

We gingen verder met Fortes Creantur Fortibus, wat zoiets betekend als de sterksten zullen de beste zijn, naar de spreuk in het wapen van de gemeente Gorinchem. We zagen nog meer plekjes van Gorinchem, wat een oud vestingstadje is. Onder andere de zeer scheve kerktoren was grappig als je eronder ging staan. We hadden echter een groot probleem met de gaten van ontdekkingsreiziger Wouter Hamel, we konden ze niet vinden. En het zouden er nog wel tegen de 100 moeten zijn. Maartjes beroemde aannames kwamen weer uit de kast. Toch twijfelden we erg over de eindbestemming.

Dus terwijl we een klein stukje omliepen om de nano Grote Merwede Sluis te loggen (we moesten wachten op de brug die open stond) sms’te ik de maker van de cache. Die sms’te meteen terug en ik bleek het nog niet zo slecht gedaan te hebben. De nano was trouwens snel gevonden, hij zat niet erg moeilijk verstopt.

Terug naar het centrum voor de eind-locatie van Fortes Creantur Fortibus. Dit bleek bij een pannenkoekenrestaurant te zijn. Na de boekhandel was de schroom om hier binnen te stappen een stuk minder groot. Na het loggen bestelden we ijsjes bij het restaurant en terwijl we die opaten, slenterden we terug naar de haven. We moesten even wachten op de boot en zaten heerlijk in het zonnetje op het dekterras. We vaarden naar Woudrichem, wat op de heenweg ook een tussenstation was, dus wij bleven zitten, in de veronderstelling dat de boot daarna naar de opstapplaats bij Slot Loevestein zou varen. Helaas was dat niet het geval. Na een bepaald tijdstip voer hij niet meer naar die opstapplaats. En wij hadden niet op het bord met de tijden gekeken. Stom van ons. De bemanning van de boot (die leken allemaal sprekend op elkaar en wij waren er van overtuigd dat de hele familie bij die firma werkte) lachte ons uit en zei dat we de watertaxi moesten bellen.

Een onverwachte avondwandeling

Mijn moeder en ik verlieten vlug de boot en op de kant keken we op de kaarten van onze GPS. Er lag wel een brug, een kilometer of vier verderop. We hadden allebei niet zo’n zin om grof geld voor de watertaxi te gaan betalen, het was prachtig weer, dus we besloten om te gaan lopen. Ik heb ook nog even overwogen om de 25 meter over te zwemmen, maar ik had geen reserve-kleding bij. Het weer was er trouwens mooi genoeg voor.

We begonnen dus te lopen. Eigenlijk was het niet eens echt een vervelende wandeling, het was prachtig weer, het was een mooi gebied om over te lopen en we hadden genoeg om over te kletsen. We hoopten alleen wel heel erg dat die brug er echt zou zijn en dat die begaanbaar was voor voetgangers. Dat het geen fata morgana-brug was. Gelukkig voor ons was het een gewone brug en mochten voetgangers er ook overheen. We hadden er eerder die dag zelfs ook al met de auto overheen gereden.

Het stuk aan de andere kant van de rivier was dan ook een stukje over landweggetjes die we ’s morgens ook al met de auto hadden gezien. We begonnen nu wel naar het eindpunt te verlangen, vooral omdat we allebei vreselijke dorst hadden en we nog water in de auto hadden liggen. Dat in onze rugzakken was al op. We waren erg blij toen de auto in zicht kwam en dronken dankbaar van de flesjes water in de achterbak. Vervolgens terug naar Oisterwijk gereden, nog nalachend om onze domme actie met de boottijden.

Wat ik hier op 3 juni 2021 nog aan toe te voegen heb:

Het avontuur met de gemiste boot komt af en toe nog wel eens ter sprake en dan moeten we er nog altijd om lachen. Overigens vind ik het hele idee van de cacheroute nog steeds erg leuk bedacht; de cache bestaat ook nog steeds, cachecode GCH4FZ. Ik geef natuurlijk wel dikke spoilers weg in dit verhaal. En zorg ervoor dat je de boot niet mist…

Informatie:

3012. Moordboom
      Maker: Georibo
      Type: Traditional
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 3 juni 2011
      Plaats: Oisterwijk
3013. Kasteel Dussen
      Maker: Mar.co
      Type: Traditional
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 3 juni 2011
      Plaats: Dussen
3014. Hugo de Groot
      Maker: Team GeoGorkum
      Type: Multi
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 3 juni 2011
      Plaats: Gorinchem
3015. Grote Merwede Sluis
      Maker: Flaker91
      Type: Traditional
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 3 juni 2011
      Plaats: Gorinchem
3016. Fortes Creantur Fortibus
      Maker: Team GeoGorkum
      Type: Multi
      Heideroosjes: Maartje
      HaJaMaToJo: Hannie
      Gevonden op: 3 juni 2011
      Plaats: Gorinchem