Geocachingverhalen uit het verleden: Streak Week

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verhaal online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 27 augustus 2019

In een week waarin de temperaturen tot ongekende hoogtes stegen, probeerde ik elke dag een cache te loggen om het Streak Week-souvenir te behalen. Complicatie was dat ik geen vakantie had, maar gewoon moest werken.

9267. A bug’s life

• Maker: Chilian
• Cachecode: GC88W0C
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 27 augustus 2019
• Plaats: Haaren

De derde dag van de Streak Week moest ik gewoon werken. De keuze was dus om ’s morgens te gaan voor het werk of in de avond. Omdat het weer bloedheet zou worden en ik een pakketje af moest geven bij het DHL-punt in het dorp, besloot ik in de ochtend meteen door te fietsen naar Haaren. Hier lag nog een vrij nieuwe cache die ik nog niet had gelogd. Ik fietste nog glansrijk verkeerd en de straat vlakbij de cache lag open en ik moest wachten op materieel dat een ijzeren balk uit de grond uit het halen was.

Vervolgens moest ik nog zo’n 400 meter over een zandpad, maar het zand was zo zacht dat je er eigenlijk niet op kon fietsen, mijn achterband slipte de hele tijd weg. Uiteindelijk half gelopen en half door het gras langs de kant gefietst. De cache was, zoals de naam al zegt, een insectenhuisje. Het cijferslotje zou open moeten met een ingewikkelde code die je moest bepalen aan de hand van munten. Ik kon het wel oplossen, maar het slotje was kapot, dus de cache ging zo open. Met enige moeite deed ik afstand van de bizon- travelbug Tatanka, maar ik had hem al bijna twee maanden in huis en hij moest echt verder. Ook was hij zo groot dat hij maar in weinig caches paste, dus het was echt tijd voor hem om te gaan.

Ik fietste terug naar huis via de supermarkt en kon daarna meteen door voor een verhitte ronde post bezorgen. Ik houd mezelf wel bezig met deze hitte, hoor.

Wat ik hier op 27 augustus 2020 nog aan te voegen heb:

Die Streak Week hield mij inderdaad aardig bezig. Uiteindelijk is het wel gelukt om het souvenir te scoren. Je hebt mensen die een jaar lang elke dag een cache loggen en ik ken ook iemand dat het vele jaren achter elkaar heeft gedaan. Maar ik denk dat ik zelf veel te veel druk zou ervaren, dat heb ik nu al met mijn Geocaching Datum Project. Misschien dat ik het ooit nog leuk vind om een streak van een maand lang te maken, maar dan moeten er wel genoeg caches in de omgeving zijn om dat te realiseren.

Het Streak Week-souvenir met daarop Signal the Frog, mascotte van Groundspeak (de organisatie achter geocaching)

NS-wandeling Land van Ravenstein

Nadat ik de 20 NS-wandelingen voor mijn Day Zero Project volbracht had, ging ik vrolijk door met NS-wandelen. Ik loop alleen enorm achter met de verslagen. Deze wandeling liep ik in september 2019.

Ravenstein

Landschap

Land van Ravenstein

Deze zondag was de temperatuur een stuk gedaald (het was die week van de hitterecords van 2019), maar wel een lekkere wandeltemperatuur. Ik besloot eindelijk eens de NS-rondwandeling Ravenstein te gaan doen. Deze heeft een lengte van 16 kilometer. Ravenstein is in Noord-Brabant, dus het is voor mij niet zo’n heel lange treinreis. Ik ben al een paar keer eerder in Ravenstein geweest, waarvan die keer dat het het eindpunt was van een etappe van de Walk of Wisdom het meest memorabel is. Mijn moeder bleef het maar hebben over de “poort van Ravenstein”, maar het duurde zo lang voor die poort opdoemde, dat ik dacht dat het om een fata morgana ging.

Bord is bijna groter dan het dorpje

Kerk van D-D

Rustig

Het was een rustige wandeling. Het eerste stuk is een beetje saai, over lange, rechte landweggetjes. Je passeert ook nog een klein dorpje met een naambord dat bijna groter is dan het dorp: Deursen-Dennenburg. Maar het was wel lekker om even uit te waaien en ik liep in een flink tempo door. De route werd leuker toen ik door de uiterwaarden van de Maas mocht gaan lopen. Daar vond ik een cache, genaamd Zoek en vind! Ik had hem binnen een halve minuut gevonden, terwijl het volgens de omschrijving erg moeilijk moest zijn. Het zal de cache-ervaring wel zijn.

Maas

Rondje toren?

Prikkeldraad

Het struinpad door de uiterwaarden langs de Maas liep op een bepaald moment dood op prikkeldraad. Werd blijkbaar privaat terrein ofzo, er was ook een maisveld. Ik liep langs het maisveld terug naar de dijk. Helaas was daar geen uitgang. De keuze was een heel stuk terug lopen of onder het prikkeldraad door kruipen. Ik koos voor het laatste, maar het was niet echt prettig, ik kroop door de brandnetels en greep in de distels, dus lekker jeuk de rest van de dag. Ik wandelde over de dijk verder en zag in de verte nog de Branderode-runderen. Waarschijnlijk lag het aan deze koeien dat de struinroute afgesloten was, omdat de stier bij hen stond en die zou wandelaars aanvallen. Ik kon de stier eerlijk gezegd niet onderscheiden van de rest.

Struinen

Bomenlaantje

Stadscache Ravenstein

Ravenstein kwam in zicht, ik had behoorlijk snel gelopen voor mijn doen, dus er was nog tijd voor de stadscache van Ravenstein die al heel lang op mijn verlanglijstje stond. Helaas was de route echt heel vaag en had ik het gevoel dat ik op en neer bleef lopen. Ook waren de vragen op meerdere manieren te interpreteren en dat werkte niet lekker. De eindberekening was een heel lange som en kwam niet echt op een logisch punt uit, dus ik voelde de bui al hangen: ik kon de eindcache niet vinden. Ik vind het altijd vervelend om de eindcache van een multi niet te kunnen vinden, omdat je er vaak toch een stuk meer voor moet doen, dan voor een traditional. Jammer, maar helaas. Ik liep dus maar naar het station en stapte op de trein naar huis.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt.

Geocachingverhalen uit het verleden: Natte neuzen in de bomen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verhaal online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 20 augustus 2014

Samen met mijn moeder maakte ik de bossen bij Chaam onveilig.

5179. Natte Neuzen I

• Maker: Sheri5220
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 20 augustus 2014
• Plaats: Chaam

5180. Aan de wandel #1
5181. Aan de wandel #14
5182. Squirrel de eekhoorn
5183. Aan de wandel #13
5184. Aan de wandel #12
5185. Aan de wandel #10
5186. Aan de wandel #9
5187. Aan de wandel #8
5188. Aan de wandel #7
5189. Aan de wandel #6
5190. Aan de wandel #5
5191. Aan de wandel #4
5192. Aan de wandel #3
5193. Aan de wandel #2

• Maker: GeoMies NL
• Type: Traditionals
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 20 augustus 2014
• Plaats: Chaam

Theoretisch gezien is het pas half augustus en zou het zomerweer moeten zijn, maar helaas lijkt het de afgelopen week meer op herfst, met de bijbehorende regen. Voor vandaag was er redelijk weer voorspeld, dus besloten mijn moeder en ik toch nog maar eens op jacht te gaan. We gingen dit keer niet al te ver van huis, want we hadden nog wat af te handelen in de bossen bij Chaam. Twee maanden geleden stonden we hier al om de multi Natte Neuzen te gaan lopen. Maar er was flinke dreiging van onweer + bijbehorende regen en we hadden geen jassen bij, dus zijn we bij waypoint 2 noodgedwongen omgekeerd naar de auto. We zaten nog maar net in de auto toen het noodweer losbarstte, dus dat was een goede keuze. Nu was de lucht een stuk minder dreigend en hadden we wel jassen bij. Gelukkig waren die niet nodig voor de regen, tijdens deze route.

We moesten steeds tags met coördinaten zoeken, de ene hadden we heel snel gevonden, naar de andere moesten we wat langer zoeken, maar alles werd binnen de vijf minuten gevonden, dus voor we het wisten stonden we al met de cache in handen.

Vanaf dezelfde parkeerplaats startte ook nog een serie die Aan de Wandel heette. Ik had me er eigenlijk al bij neergelegd dat we vandaag niet meer aan de serie toe zouden komen, maar omdat Natte Neuzen zo vlot verliep, zijn we doorgegaan met de serie. Die zouden niet allemaal even makkelijk verstopt zijn, maar we zouden wel zien hoe ver we zouden komen. De eerste had ik al vrij snel te pakken, we zijn hierna in tegengestelde volgorde gaan lopen. Niet omdat er andere geocachers waren, want we hebben niemand ontmoet, maar omdat nummer 14 dichterbij lag, dan nummer 2. Nummer 14 werd vlot gevonden, dus hadden we ook nog tijd voor het uitstapje naar Squirrel de eekhoorn, een cache die je volslagen gek zou kunnen maken. Het was namelijk een nano en die moest je gaan zoeken in een stuk of 10 bergen dennenappels. Het geluk was echter met ons en ik had hem binnen 5 minuten te pakken. Mijn moeder vond dat vooral leuk omdat het een oom van mij eerder die maand niet gelukt was om deze cache te vinden en daar had hij over geklaagd op een verjaardag. Goed, wij vonden onszelf dus buitengewoon goed en gingen verder met de serie.

Bij nummer #12 mocht ik voor het eerst de boom in. Mijn moeder houdt daar niet van met haar hoogtevrees – en als ik er dan in klim, zit ze de hele tijd te schreeuwen dat ik eruit moet komen -, maar ik vind het wel leuk als het een beklimbare boom is. Bij deze was het nadeel dat hij niet nauwkeurig was ingemeten, je hem niet vanaf de grond zag hangen en er twee mogelijke klimbomen waren. Gelukkig zat ik meteen in de goede en zagen we toen ineens tegelijk de cache, mijn moeder vanaf de grond en ik vanaf m’n tak.

Nummer #11 moesten we overslaan, het bos was op veel plekken behoorlijk drassig, dit had er deels mee te maken dat er een retentiebekken in het bos lag, daardoor hebben we een paar keer mogen “turnen” langs modderpoelen en was het pad naar nummer #11 toe onder water gelopen. Ik had mijn kano helaas niet bij en heel erg warm was het ook niet vandaag, dus geen zin in zwem-activiteiten.

Naar nummer #10 was het verste lopen. Ik had in deze periode last van hielspoor (en typisch voor mij: aan beiden voeten tegelijkertijd), maar het ging dankzij ontstekingsremmers weer de goede kant op. Dit was wel de verste afstand sinds maanden. Mijn doel was vooral om de hele tijd op tempo te blijven lopen en dat is wel goed gelukt.

Nummer #9 lag op een plek die ik herkende van vroeger, namelijk het retentiebekken van Chaam. Hier ben ik al eerder geweest met Anke, om een earthcache te loggen, ik heb het even opgezocht en dat was in mei 2008, dat is alweer ruim zes jaar geleden. De earthcache bestaat niet meer, maar volgens mij was het wel dat bord (heb even de foto opgezocht en het is precies die plek, echt grappig). Ik vond toen de kale bomen in het water al interessant, grappig dat dat er nog steeds zo is. Het was een beetje een desolated wasteland.

Nummer #7 hing ook weer in een boom, hoger dan de vorige boomcache. Mijn moeder stond allemaal te gillen op de grond dat ze het zo vreselijk eng vond dat ik in die boom aan het klimmen was, maar zelf vind ik in een boom klimmen dan weer niet eng. Langs een ravijn lopen is veel enger. En putten, putten zijn ook heel eng (in de zomer van 2013 ben ik op vakantie in een put in Slovenië gevallen, met een ernstig gekneusde knie als gevolg, waardoor ik wekenlang nauwelijks kon lopen). En het heette hier nog wel het Putven-bos…

Ik logde de cache en bereikte de grond weer zonder kleerscheuren. We werden nog wel aangegaapt door voorbijkomende wandelaars, die vonden ons ongetwijfeld vreselijk idioot en gestoord. (Zijn we ook, daar niet van.)

We gingen nu van het meer open gebied rondom het retentiebekken, weer het bos in. Ik begon mijn hielspoor-voeten nu wel te voelen, maar wilde de serie nog wel afmaken. Moest ook wel, want we kwamen toch langs die caches onderweg naar de auto.

Nummer #3 was nog wel een leukertje, ik moest een stukje een boom in klimmen en daarna de cache ophengelen van een hogere tak met behulp van een stok. Het deed ons denken aan de maffe boomcache in Baarle-Hertog, van twee maanden geleden. Dit ging wel iets sneller dan toen, dat wel.

Nummer #2 was voor ons de laatste en die stelde niet meer zoveel voor. Het was nog een kilometer terug naar de auto, over een fietspad. We hadden 13 kilometer gelopen en de pijn was betrekkelijk geweest, dus ik kan weer de iets langere wandelingen aan. Wel zo fijn, want ik haatte het om niet goed te kunnen wandelen.

We hebben trouwens wel een paar regenbuien over ons heen gehad en door de hoge drassigheid van het bos, waren mijn sokken en schoenen zeiknat. Maar alles bij elkaar was het  wel te doen.

Wat ik hier op 20 augustus 2020 nog aan te voegen heb:

Het was lekker wandelen in de bossen van Chaam. Mijn moeder gilt nog steeds alles bij elkaar als ik in een boom klim, haha. Die hielspoor heb ik best wel lang last van gehad, vermoedelijk was het een gevolg van te snel weer belasten na die gekneusde knie. Uiteindelijk is het allemaal weer goed gekomen, gelukkig, hoewel ik nog steeds pijn heb als ik langer dan een paar minuten op mijn knieën zit en ik ook niet goed kan hardlopen sindsdien. Het is maar goed dat ik geen hardloopambities heb en dat wandelen wel prima gaat.

Geocachingverhalen uit het verleden: Windmolens in de Twilight Zone

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verhaal online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 13 augustus 2008

Anke en ik waren op vakantie in Zweden en we gingen vandaag geocachen op het eiland Solleron.

954. Malibambo

• Maker: micke a
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 13 augustus 2008
• Plaats: eiland Solleron, Zweden

955. The Give Healthy

• Maker: S.P.A.M.
• Maker: micke a
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 13 augustus 2008
• Plaats: eiland Solleron, Zweden

956. Adfam 1

• Maker: adfam
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 13 augustus 2008
• Plaats: eiland Solleron, Zweden

957. Leron

• Maker: rådis
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 13 augustus 2008
• Plaats: eiland Solleron, Zweden

958. Froplantage

• Maker: tigern
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 13 augustus 2008
• Plaats: eiland Solleron, Zweden

959. Backestad – Farled Dalarna

• Maker: rådis
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 13 augustus 2008
• Plaats: eiland Solleron, Zweden

960. Bengtsarvet – Farled Dalarna

• Maker: rådis
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 13 augustus 2008
• Plaats: eiland Solleron, Zweden

961. Larka

• Maker: tigern
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 13 augustus 2008
• Plaats: eiland Solleron, Zweden

Het plan voor vandaag was om de caches op het eiland Solleron te gaan vinden. Dit eiland lag niet zo heel ver van de camping af en was met een grote brug verbonden met het vasteland. Maar eerst gingen we de meest afgelegen cache doen die we ooit gedaan hebben. Na een hele rit over modderige bospaden (we vonden het een wonder dat de TomTom deze weg wel kende), kwamen we aan bij een bospad. Dit smalle bospad leidde ons naar een kruis op een rots. Achter die rots bleek een openluchtkerk te liggen, heel erg apart, zo midden in het bos. Deze kerk lag mijlenver van de bewoonde wereld af en we vroegen ons af of er werkelijk mensen op de mis af zouden komen, maar dit was wel heel erg leuk om te zien en weer echt iets waar je anders nooit zou komen. Na een tijdje zoeken vonden we de cache niet ver van de kerk af en wandelden we weer terug over het survivalpaadje. De weg naar de kerk toe was niet echt geschikt voor oude mensen, maar misschien word het geloof in Zweden nog wel anders beleefd dan in Nederland?

Toen we terug waren bij de auto (ja, die had ik gewaymarkt) moesten we weer terug rijden over de modderige zandpaden naar de bewoonde wereld. Gek genoeg werden we ergens halverwege gehinderd door iets zeer vreemds: windmolens! Ze waren daar midden in het bos in de facking middle of nowhere windmolens aan het bouwen. Het waaide daar niet eens, er was geen enkele vorm van bewoning en Anke en ik vroegen ons serieus af waarom ze de moeite namen om die dingen daar te bouwen? Toch waren ze er drie aan het bouwen. Wij moesten wachten op de enorme vrachtwagens (special order) die de onderdelen van de windmolens aanvoerden: enorme palen en enorme wieken. Echt niet normaal. Ondertussen konden we de complete extra lange live-editie van Twilight Zone van de Golden Earring afluisteren. Daarna kregen we eindelijk het teken dat we door mochten rijden. Ik denk dat de werkmannen zich net zo over ons verbaasden als wij over hen. Wat moest dat kleine, buitenlandse autootje met die twee vrouwen erin daar in dat afgelegen bos???

Nou geocachen dus, haha.

We gingen door voor ons volgende project. Ik had The Give Healthy eigenlijk over willen slaan, omdat hij bovenop een hoge berg lag en veel tijd zou kosten, maar volgens Pien en Noortje was hij erg de moeite waard, dus gingen we hem toch doen.

Onderaan de berg lag een soort van pretpark voor kinderen (Tomteland) en je kon gratis op de parkeerplaats parkeren. Je kon tegen betaling met de stoeltjeslift mee naar boven. In de winter werd deze berg gebruikt om op te skieën, in de zomer om op te mountainbiken en de lift werd dan ook vooral gebruikt door mountainbikers die met hun fiets en al in de stoeltjeslift gingen. Je had echt een geweldig uitzicht vanaf de stoeltjeslift en ook vanaf de berg zelf.

Bovenop de berg was een restaurant, maar wij hadden veel meer aandacht voor de cache. Die lag op de berghelling en we moesten er nog even naar zoeken. Het logboek was erg grappig. Bij het log van Nopi (die hadden de cache al tijdens hun vakantie in 2007 gevonden) stond een pijltje van een ander Nederlandse team die naar hun log leidde en daar stond: I agree with Nopi. Pien had iets geschreven over het mooie uitzicht. Wij schreven ons eigen log en besloten dat deze locatie zeer geschikt was om een nieuwe profielfoto te maken. Dus zocht ik een rotsblok waar ik mijn fototoestel op kon stellen. Alleen moesten wij dan wel wat lager staan. Dus Anke al goed staan en ik mijn timer instellen. Daarna moest ik hard lopen om op tijd op de locatie te staan. Op de foto zie ik er dan ook uit alsof ik net aan kom rennen, wat ook eigenlijk echt het geval is. Mijn moeder vond het een enge foto, ze zou die cache nooit gedaan hebben, haha.

Wij aten ons lunch op bovenop de berg, zodat we nog even van het uitzicht konden genieten. Daarna weer terug naar beneden met ons stoeltjeslift-retourtje, want beneden wachten nog meer caches op ons.

Adfam 1 lag in het bos bij een klein houthakkersdorpje in de bergen. We moesten een stukje wandelen langs een mooie waterval en toen vonden we de cache. Was ook een mooie locatie.

Leron lag op het eiland Solleron op een weinig bijzondere locatie. Eigenlijk hadden we ook nog de kano-cache willen doen die op een klein eilandje een eindje verderop, maar we hadden geen kano bij.

De cache bij de Froplantage zat onderin een hek verstopt. Wat de Froplantage nou precies was is mij niet helemaal duidelijk. Het had iets te maken met water in ieder geval. Bevloeiingsveld ofzo?

Farled Dalarna – Backestad en Bengtsarvet lagen allebei weer bij een steiger aan het water. Nadat we de laatste van de twee gelogd hadden kwam ik tot de conclusie dat ik een coördinaat in mijn GPS miste. De achtste cache van die dag, Larka, stond wel op mijn beide lijstjes: mijn traditional-print voor Mora en omgeving en op mijn handgeschreven daglijst van die morgen, maar hij stond niet in de GPS. We probeerden Noortje te bellen, maar die nam maar niet op. Anke had zoiets van, dan doen we die cache toch niet, een found meer of minder maakt niet uit. Maar ik wilde hem perse hebben omdat het een cache was die Nopi al wel had en wij nog niet. Uiteindelijk nam Noortje dan toch op (Pien was onbereikbaar) en ze was bereid om het coördinaat voor ons op te zoeken. Larka bleek maar een paar honderd meter van Bengtsarvet af te liggen en we konden er te voet naartoe. Noortje belde zelfs nog terug dat ze zich de cache nog herinnerde van vorig jaar. Ze had hem zelfs mee gevonden. Hij lag onder een huisje op steunen in een gehuchtje. Volgens Noortje was het een hippie-dorp, maar wij hebben geen mens gezien.

Met deze cache hadden we Solleron leeggecachet, op die kano-cache na.

Wat ik hier op 13 augustus 2020 nog aan toe te voegen heb:

Als ik windmolens zie heb ik altijd de rest van de dag Twilight Zone in mijn hoofd. En geocachen in Zweden was erg avontuurlijk, vergeleken met Nederland. We hadden toen nog geen gps met kaart, dus het was toen veel moeilijker dan het nu zou zijn. Nu gebruik ik nooit meer print-outs en ook geen handgeschreven daglijsten. Het is nu query (een lijst met cache-bestanden) in gps en gaan. 

NS-wandeling Beukenburg

Nadat ik de 20 NS-wandelingen voor mijn Day Zero Project volbracht had, ging ik vrolijk door met NS-wandelen. Ik loop alleen enorm achter met de verslagen. Deze wandeling vond dan ook al plaats in augustus 2019.

Beukenburg

De NS-wandelingen die ik nog niet gedaan heb zijn bijna op en ik wilde voor de spits weer in te trein zitten (vanwege mijn Dal Vrij-abonnement) dus werd het een korte wandeling: 14 kilometer van Utrecht naar Bilthoven. De wandeling begon middenin Utrecht en alles rondom het station ligt daar nog steeds open vanwege een in mijn ogen eeuwig durende renovatie. Smaug had veel moeite met satellieten vangen en de route bepalen.

Kanoën op de singels

Toen ik eindelijk begreep welke kant ik op moest, liep ik een heel eind langs de Utrechtse singels. Omdat ik recent over de Breda singels heb gevaren met mijn kano (een tocht georganiseerd door Kanovereniging Breda), lijkt het mij ook wel leuk om een keer de Utrechtse singels te doen. Maar ja, kano in de trein is niet echt een optie en Utrecht is een stuk verder weg. Dus dat zal er niet snel van komen. En waar ik wandelen of geocachen in mijn eentje prima vind, vind ik kanoën in mijn uppie weinig aan. Dat doe ik liever in een groepje. Alle historie ten spijt, was het bloedheet en stonk het op veel plekken sterk naar hondenpoep. Dus eigenlijk was ik blij toen ik de stad uit was.

Eindeloze stadsparken

Via een heleboel stadsparken, een mooie rozentuin en een apart natuurgebiedje/volkstuinachtig iets genaamd Bloeyendael liep ik richting Fort Voordorp. Ik vond het nog wel grappig dat ik het Spoorwegmuseum passeerde, ik vond dat een gaaf museum, maar het was natuurlijk gesloten op maandag, dus ik kwam niet in de verleiding om er naar binnen te gaan. Ook kwam ik nog over de Maliebaan, hier werd in 1885 het eerste fietspad van Nederland aangelegd.

Fort Voordorp en de Streak Week

Ik naderde Fort Voordorp via fietspaden door het buitengebied, vooral weilanden. Bij Fort Voordorp vond ik de enige cache op de route, vernoemd naar het Fort, maar verstopt in het theepotje dat reclame was voor het nabijgelegen rustpunt. Hiermee vervulde ik de tweede dag van de Streak Week, dit was een actie van Groundspeak, de organisatie achter geocaching. Als je een week lang elke dag een cache logde, kreeg je een souvenir. Uiteindelijk is het mij gelukt om het souvenir binnen te halen, wat best lastig was in een week waarin ook gewoon gewerkt moest worden.

Helaas hadden ze de logrol los in dat theepotje gestopt en niet de moeite gedaan om het in een kokertje te stoppen. Dus waarschijnlijk is het boekje veelvuldig nat geweest en daardoor lieten de pagina’s nu los. Beetje jammer, maar goed. Het Fort was ook gesloten op maandag (maandag is echt met stip de allersaaiste dag van de week om vrij te zijn, maar helaas heb ik daar geen keuze in), dus wandelde ik verder langs het water.

Beukenburg

Ik kwam uit op landgoed Beukenburg, waar de wandeling naar vernoemd is. Ik denk dat ik hier al eerder geweest ben bij de andere NS-wandeling die eindigt in Bilthoven, deze heet Beerschoten, maar volgens mij wandelde ik toen aan de andere kant. Toen liep ik door mooie bossen. Nu ging de route meer over brede bomenlanen met zandpaden. Dat was niet helemaal wat ik er van verwacht had, hoewel het wel mooie lanen waren. Op deze route was het best druk met mensen, zowel in de stad Utrecht als op landgoed Beukenburg. Heel anders dan mijn vorige NS-wandeling Cortenoever, toen ik bijna niemand tegen kwam.

Bilthoven

In Bilthoven vond ik nog een fietspaddestoel voor waymarking, dat had ik niet meer verwacht. Helaas was de paddestoel al geclaimd sinds 2006, ik was wel de eerste die hem “gevisit” heeft. Ik was al om kwart over twee op station Bilthoven, ondanks dat ik aan het einde nog een eindje om moest lopen vanwege wegwerkzaamheden in de straat naar het station toe. Om de treintijden hoefde ik me vandaag dus niet druk te maken. Met krap veertien kilometer was het ook geen heel lange wandeling en ik had hem dus ook heel snel volbracht. Ik vond het zeker niet de mooiste NS-wandeling die ik ooit heb gemaakt, dat kwam deels doordat er zo’n beetje overal werkzaamheden waren, maar ik denk dat ik met zoveel gelopen NS-wandelingen ook een beetje verwend ben geworden.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt.

Geocachingverhalen uit het verleden: Zandkastelen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verhaal online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 6 augustus 2006

Anke en ik veroverden een kasteel en daarna kwamen Stephanie en J. erbij met wie we de Loonse- en Drunense Duinen onveilig gingen maken.

57. Kastelencache Zwijnsbergen

• Maker: Purk
• Type: Multi
• Gevonden op: 6 augustus 2006
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Plaats: Helvoirt

58. Waypoint 7

• Maker: Kiske
• Type: Multi in kist
• Gevonden op: 6 augustus 2006
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Snuffel007: Stephanie en J.
• Plaats: Udenhout

59. Zand, zand en nog een zand

• Maker: Purk
• Type: Multi in kist
• Gevonden op: 6 augustus 2006
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Snuffel007: Stephanie en J.
• Plaats: Udenhout

Tja, ergens in januari hadden we het eerste kasteel (De Strijdhoef) al gevonden. Dus het werd wel eens tijd om verder te gaan met de kastelenserie. Met het Witte Kasteel – voor ons een echte frustratiecache – wilde het niet erg opschieten, dus gingen we Zwijnsbergen maar eens doen. Die had ik al ooit gedaan met team HaJaMaToJo. Dat was maar goed ook, want ik vergat de print-out. Gelukkig stonden de coördinaten nog in de GPS. Omdat de route leuk is om te lopen, liepen we hem helemaal. Ik wist alleen niet meer precies waar de cache lag en er is op het eindpunt een grote afwijking. Dus kamden Anke en ik het bos uit. Uiteindelijk hebben we de grote emmer gevonden.

We waren terug aan het lopen naar onze fietsen toen Stephanie en J. belden. Zij wilden ook gaan cachen. We spraken af om elkaar te ontmoeten bij De Rustende Jager. We hadden nog wat uit te vechten met frustratiecaches Zand, zand en nog eens zand en Waypoint 7.

Ergens in de zomer van 2005 liep ik met twee andere vriendinnen Waypoint 7, een multi-cache in de duinen met, jawel zeven waypoints. Een leuke route, maar helaas vonden we niets bij de boom met gele vlek op het eindpunt. We hadden toen sowieso een pechdag, want we deden drie caches (Waypoint 7 – Zand, zand…en Rondom d’n Unent The Key) en vonden er geen (inmiddels wel alledrie gevonden :>) Op internet schreef iedereen in hun log dat Waypoint 7 zo’n makkelijke cache was en daar kon ik dus niet meer tegen, haha.

Vandaag ging ik in de herkansing, met een ander zoekteam. We bleken een jaar daarvoor zowat bovenop de cache te hebben gestaan. Maar je hebt voor deze cache wel een prikstok nodig. Laat nou net een ander team hun prikstok te zijn vergeten. J. vond hem en omdat we toch nooit meer kunnen achterhalen van wie dat ding is, hebben we hem maar gehouden. J. was zo aardig om de prikstok aan mij cadeau te doen. De stok heet Prik, naar het zwaard van Frodo uit Lord of the Rings. Frodo is ook de naam van één van mijn cavia’s, maar dat is weer een ander verhaal.

De kist van Waypoint 7 was een heel klein munitiekistje, gewikkeld in een plastic zak. Die plastic zak stak een beetje boven de grond uit en een van ons kwam op het idee om er aan te trekken, anders hadden we misschien nog wel niks gevonden. Maar goed, met deze frustratie was afgerekend.

Na Waypoint 7 gingen we meteen door naar de volgende frustratie. De eerste keer Zand, zand en nog een zand was met Pasen 2005. Anke, twee andere vriendinnen (dezelfde als bij Waypoint 7) en ik sjouwden toen een hele dag door de duinen. Het was een mooie, maar ook vermoeiende route, want je moest de hele tijd heuvel op, heuvel af door mul zand. We liepen vast op de dode boom op het voorlaatste waypoint. We waren toen nog beginners en stopten meteen. Later gingen we nog eens terug voor een tweede poging, maar toen waren we zo eigenwijs om dezelfde dode boom te proberen, stom natuurlijk, want we wisten eigenlijk al dat dat niet klopte.

Nu dus voor de derde keer met Anke, Stephanie en J. Dit keer niet eigenwijs, maar met veel meer ervaring. Dus meteen de berekeningen voor de andere dode bomen gemaakt en naar allebei de punten toelopen, dichtstbijzijnde het eerst. En jawel, meteen raak. Hup eindcoördinaat op een paaltje en hup cache een eindje verderop. De net gevonden prikstok kon meteen gebruikt worden. We werden opnieuw beloond met een travelbug. De oogst was groot die dag. Nu zou Zand, zand… nooit meer op de frustratielijst komen, omdat ik nu bij de eerste keer al alle drie de bomen zou proberen. Ach ja, er moeten ook altijd nog wat frustraties overblijven.

Wat ik hier op 6 augustus 2020 nog aan toe te voegen heb:

In het begin moesten we het geocachen leren met veel trial & error. We wisten er niet veel van af en vonden heel vaak caches niet of pas bij een tweede of derde poging. Het was wel leuk dat er toen altijd veel mensen mee wilden. Ik ben zelf altijd vrij fanatiek gebleven met deze hobby, bij de rest kwamen er andere dingen voor in de plaats. Maar het zijn leuke herinneringen.

Owh en de gevonden prikstok heb ik vaak gebruikt, tot ik hem zelf ergens in het Bossche Broek verloren ben, omdat er een gaat in mijn rugzak bleek te zitten, waar de stok precies doorheen paste…helaas niet meer terug gevonden. Ik heb nu een prikstok die mijn vader voor mij gemaakt heeft, maar eerlijk gezegd vergeet ik die altijd mee te nemen.

Meatless Monday: Tips voor vleesverminderaars

De komende weken wil ik een poging doen om de rubriek Meatless Monday nieuw leven in te blazen. Zoals bekend ben ik al ruim twintig jaar vegetariër en eet ik voor een gedeelte zelfs veganistisch. Hoewel de meeste mensen het wel accepteren, roept vegetarisme ook nog steeds veel vragen op. Door de jaren heen heb ik er heel veel over gelezen en heb ik het aanbod van vleesvervangers in de winkels zien groeien. In deze rubriek ga ik proberen om wat van deze informatie en kennis op anderen over te brengen, die misschien ook graag willen minderen met vlees, maar geen idee hebben hoe ze daarmee moeten beginnen.

De Vegetariërsbond heeft het met grote letters op hun website staan: “Liever 8 vleesverminderaars, dan 1 vegetariër!” Waarmee ze eigenlijk willen zeggen dat je de wereld in kleine stapjes kan verbeteren. Begin met een dag per week vegetarisch eten,  ga steeds een dagje vaker vegetarisch eten en wie weet word je uiteindelijk wel vegetariër. Of niet. Die keuze is helemaal aan jou.

Daag jezelf uit met de 30-dagen VeggieChallenge van ProVeg International.

In 2020 is het al geweest, maar volgend jaar kun je weer mee doen met de Nationale Week Zonder Vlees, van 8 tot en met 14 maart 2021.

Zoek een goed vegetarisch kookboek uit – zorg dat de gerechten je aanspreken – en kook daar één per week uit.

Wat ik zelf een goed kookboek vind voor beginnende flexitariërs is Veggie/Vlees van Jorun Verheijden. Hierin worden gelijksoortige gerechten beschreven in een variatie met vlees en een variatie met een vleesvervanger. Je kan dan zelf kiezen waar je voor gaat. Ook handig bij een etentje met zowel vleeseters als vegetariërs.

Proef eens een vegetarische vleesvervanger uit de supermarkt:

• De Vegetarische Slager
• Vivera
• Garden Gourmet
• Valess
• Quorn

Bestel eens een vegetarisch gerecht in een restaurant.

Op de website van de Vegetariërsbond kun je vinden welke restaurants het keurmerk Gastvrij voor Vegetariërs hebben.

Lees eens het boek Dieren eten van Jonathan Safran Foer.

Mocht je niet van lezen houden, dan zijn de volgende documentaires aan te raden:

• Cowspiracy
• Food Choices
• Forks over Knives
• What the health

En vergeet niet: Verbeter de wereld, begin bij jezelf.