De komende weken wil ik een poging doen om de rubriek Meatless Monday nieuw leven in te blazen. Zoals bekend ben ik al ruim twintig jaar vegetariër en eet ik voor een gedeelte zelfs veganistisch. Hoewel de meeste mensen het wel accepteren, roept vegetarisme ook nog steeds veel vragen op. Door de jaren heen heb ik er heel veel over gelezen en heb ik het aanbod van vleesvervangers in de winkels zien groeien. In deze rubriek ga ik proberen om wat van deze informatie en kennis op anderen over te brengen, die misschien ook graag willen minderen met vlees, maar geen idee hebben hoe ze daarmee moeten beginnen.
Je hebt tegenwoordig zoveel benamingen voor mensen die geen of minder vlees eten, dat je door de bomen het bos niet meer kan zien. Hieronder ga ik uitleggen wat de verschillende benamingen inhouden.
Flexitariër
Eet minimaal één dag in de week vegetarisch. Wordt ook wel vleesverminderaar genoemd.
Vegetariër
Eet niets wat afkomstig is van gedode dieren, dus geen vlees, vis of gevogelte. Strenge vegetariërs vermijden ook dierlijk stremsel in kaas en gelatine (dit is gemaakt van vermalen dierenbotten) en E-nummers met dierlijke ingrediënten. Vegetariërs eten dus wel eieren en gebruiken zuivel. Zuivel is alles wat je van melk kan maken, denk hierbij aan kaas en yoghurt, maar ook allerlei soorten toetjes.
Ovo-vegetariër
Een vegetariër die wel eieren eet, maar geen zuivel gebruikt.
Lacto-vegetariër
Een vegetariër die wel zuivel gebruikt, maar geen eieren eet.
Opmerking: een vegetariër die wel eieren eet en zuivel gebruikt, zou zich dus ook ovo-lacto-vegetariër mogen noemen.
Pescotariër
Eet geen vlees en gevogelte, maar wel vis, eieren en gebruikt zuivel.
Pollotariër
Eet geen vlees en vis, maar wel gevogelte, eieren en gebruikt zuivel.
Veganist
Eet niets wat afkomstig is van dieren. Dus geen vlees, vis of gevogelte. Gebruikt ook geen zuivelproducten en eet ook geen eieren. Gebruikt ook geen van dieren afkomstige producten, zoals wol, leer en honing.
Fruitariër
Gebruikt naast dierlijke producten, ook geen producten van levende planten. Eet dus alleen producten die geoogst kunnen worden, zonder dat de plant hoeft te sterven, zoals noten en zaden.
Infographic
Gezondheidsnet legt nog eens rustig uit hoe het zit met die benamingen.
Dit stuk is eerder verschenen op hva.schrijft als onderdeel van een opdracht voor de door mij gevolgde minor Schrijven in Opdracht.
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 25 juni 2009
Stephanie en ik gingen met haar hondje Senna op pad om een lastige multi-cache tot een goed einde te brengen.
Geocachingverhaal:
D’n tweede
Maker: HettyenAd
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje
Snuffel 007: Stephanie
Senna
Gevonden op: 25 juni 2009
Plaats: Kaatsheuvel
’t Brabants Ketierke
Maker: Patje
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje
Snuffel 007: Stephanie
Senna
Gevonden op: 25 juni 2009
Plaats: Kaatsheuvel
Opmerkelijcke menschen: Truike
Maker: Team Glenn en Maik
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Snuffel 007: Stephanie
Senna
Gevonden op: 25 juni 2009
Plaats: Kaatsheuvel
Stephanie en ik hadden allebei een vrije dag, dus we besloten om samen te gaan geocachen. Voor de verandering zochten we het niet zo ver weg, maar bleven we in de buurt. We reden naar Kaatsheuvel om d’n Tweede te proberen. Onderweg Stephanie alle horror-verhalen over d’n Eerste verteld, dat die heel erg erg was en dat ik bang was dat deze ook een ramp was. Maar we wilden het toch gaan proberen.
D’n Tweede liep door een bekend gebied: het fietspad door de duinen rondom het granaatmonument, waar wij regelmatig voorbij zijn gefietst als we naar de Efteling gingen. Sommige wp’s waren echt goed verstopt. Staafjes in bomen, vermomd als “wrat”. Een dun, bijna onzichtbaar touwtje in een boom vol bladeren, een ijzeren klemmetje achter een stuk schors geklemd. Een spijker in de brug. Bij sommige wp’s hebben we flink moeten zoeken, maar het lot was ons gunstig gezind want we hebben alles gevonden. De cache zelf was eigenlijk nog het minst moeilijk. Nu willen we d’n Eerste ook nog gaan doen.
Op de parkeerplaats kwamen we erachter dat ’t Brabants Ketierke ook vanaf daar startte. Dat vonden we niet erg, want het was bloedheet en dan is lopen fijner dan in de auto zitten. We wilden net startten, toen er een andere geocacher aankwam. Hij cachete nog niet zo lang. We waarschuwden hem dat het een erg verslavende hobby is. Hij wilde ook d’n Tweede gaan doen. Volgens hem was ’t Brabants Ketierke geen makkelijke cache. Dat wisten wij al van Pien. Na even gekletst te hebben en gediscovered te zijn, gingen wij op pad.
Ook bij ’t Brabants Ketierke hebben we ons op elk waypoint helemaal suf gezocht. Dat kwam deels omdat we zo stom waren om de spoilerfoto’s niet uit te printen. De wp’s waren wel origineel. Met puzzeltjes enzo. Vooral die ene met de deurbel, haha. Ik zat maar op dat ding te drukken om te kijken of het ergens open kon en Stephanie allemaal rond een nabijgelegen boom lopen en zeggen: “Ik hoor iets, ik denk dat ik iets hoor!” Zoiets had ik echt nog nooit gezien bij een cache. Surprise-eieren zoeken was ook geinig bedacht. Op een bepaald punt hadden we allebei last van een waardeloze ontvangst. Op dit punt hebben we dan ook het langste moeten zoeken. Vlak nadat we dit punt hadden gevonden kwam er een ander team achter ons aan gelopen. Zij hadden opgegeven wegens tijdgebrek. Zij hadden wel de spoilerfoto’s en die gaven ze aan ons weg. Toch leuk dat mensen zo aardig kunnen zijn als je ze pas 10 seconden kent :>) Ze hebben ons ook nog gediscovered.
De volgende punten vonden we iets sneller en toen kwamen we uit bij het rampen-wp: het laatste wp voor de cache. Hier moest je een getal berekenen. Als je de logs leest, zijn de meeste mensen hiervoor naar huis gegaan. Maar wij wilden helemaal niet naar huis, wij wilden die cache hebben! Ooit heb ik het getal van Pien gekregen, maar ik ben zo chaotisch, dat ik het kwijt ben geraakt. We hebben haar nog gebeld, maar ze wist het ook niet meer en moest gaan turnen. Dus besloten Steef en ik om het zelf maar te gaan proberen. Door logisch na te denken, hadden we binnen 10 minuten een getal op papier staan. Dus namen we de proef op de som en het was GOED, want we vonden de cache! We waren echt wel blij, want we hadden dit eigenlijk niet meer verwacht.
Als afsluiter hebben we toen nog een traditional van de eindeloze reeks van Glenn en Maik gedaan. Het plekje was niet echt bijzonder en de mensen die in de nabijgelegen tuin zaten, vonden geocachen maar een raar spelletje. Maar ja, weer een punt erbij.
Maar d’n Tweede en ’t Brabants Ketierke, dat zijn tenminste echte caches!
Wat ik hier op 25 juni 2020 nog aan toe te voegen heb:
Stephanie is vooral fan van de wat moeilijkere multi-caches. Dat is nu eigenlijk nog steeds, hoewel ze niet veel meer aan geocaching doet. En zulke caches zijn ook het leukste om met meer personen te doen, want dan kun je elkaar aanvullen. Toch maar weer eens een datum prikken en een leuke multi uitzoeken…
De komende weken wil ik een poging doen om de rubriek Meatless Monday nieuw leven in te blazen. Zoals bekend ben ik al ruim twintig jaar vegetariër en eet ik voor een gedeelte zelfs veganistisch. Hoewel de meeste mensen het wel accepteren, roept vegetarisme ook nog steeds veel vragen op. Door de jaren heen heb ik er heel veel over gelezen en heb ik het aanbod van vleesvervangers in de winkels zien groeien. In deze rubriek ga ik proberen om wat van deze informatie en kennis op anderen over te brengen, die misschien ook graag willen minderen met vlees, maar geen idee hebben hoe ze daarmee moeten beginnen.
Vandaag ga ik het hebben over het Dieet 2050; dit is opgesteld door wetenschappers en volgens hen de enige manier om alle (dan) tien miljard bewoners van de Aarde in 2050 nog te kunnen voeden. Dit stuk is eerder verschenen op hvaschrijft.nl, als onderdeel van een vak voor mijn opleiding.
There is no Planet B
Je kunt er niet meer omheen. We hebben maar één wereld en als we die willen behouden voor toekomstige generaties, dan zullen we onze leefstijl moeten aanpassen. Om te beginnen met onze voeding, het liefste nog vandaag. Wetenschappers in The Lancet spreken van het Dieet 2050. Deze wetenschappers zijn afkomstig uit zestien verschillende landen en uit verschillende sectoren, zoals de landbouw, gezondheidszorg en het klimaat. Volgens het CIWF (Compassion in World Farming) zou je minder vlees moeten eten vanwege de ongelijke wereldvoedselverdeling, voor het klimaat, vanwege verspilling van grondstoffen, vanwege milieuvervuiling, vanwege het verlies aan biodiversiteit, vanwege bedreiging van het plattelandsleven, vanwege het dierenleed en omdat het beter is voor je eigen gezondheid.
Waarom minder vlees eten goed voor je is
Dieet 2050
En wat houdt dat Dieet 2050 dan in? Vrijwel geen rood vlees meer, gematigd met kip, vis en zuivel, veel minder suiker en we moeten veel meer groenten, fruit, noten en granen gaan eten. We leven nu met bijna 7,7 miljard mensen op de aarde. Hiervan zijn er zo’n 800 miljoen ondervoed, wat leidt tot ziektes en aandoeningen. Daar staat tegenover dat twee miljard mensen juist overvoed zijn. Dat is een behoorlijk ongelijke voedselverdeling. Tot aan het einde van deze eeuw zal de wereldbevolking nog groeien – naar zo’n 11 miljard mensen – , men verwacht dat het bevolkingsaantal daarna zal stabiliseren, omdat het over de hele wereld een trend is dat het geboortecijfer per vrouw af neemt. We kunnen al deze mensen alleen maar gezond en duurzaam voeden door ons aan het Dieet 2050 te houden. Wereldwijd betekent dit dat de consumptie van vlees en suiker met 50% moet dalen. Dat is nogal wat.
Nederlanders zijn overvoed
Hoe zit dat in Nederland? In ons land zijn er meer mensen overvoed dan ondervoed. Daarnaast heb je meer kans om sommige welvaartsziekten te krijgen, door een (te) hoge consumptie van (rood) vlees en zuivel. Denk hierbij aan kanker, hart- en vaatziekten, diabetes type 2, overgewicht en een te hoge bloeddruk of cholesterol. Hierbij moet wel opgemerkt worden dat de algemene westerse leefstijl volgens de Gezondheidsraad hier aan bij draagt: de gemiddelde westerling eet niet alleen ongezond, maar rookt ook te veel, drinkt te veel alcohol en beweegt te weinig.
Mens en Gezondheid vertelt dat veel vlees eten iets is van de laatste decennia. Met name rood vlees werd voor de Tweede Wereldoorlog weinig gegeten; het stond hoogstens één keer per week op het menu. Ook is er geen sluitend bewijs dat onze voorouders uit de prehistorie veel (rood) vlees aten.
De verhouding in het Nederlandse voedingspatroon is nu nog 60% dierlijke eiwitten versus 40% plantaardige eiwitten. In 2050 zouden deze getallen omgedraaid moeten zijn. Dit is ook opgenomen in het Klimaatakkoord. In de onderstaande voedselpiramide van het Barilla Center for Food & Nutrion kun je goed zien wat deze omkering zou betekenen:
Maximaal 500 gram vlees per week
Het Voedingscentrum heeft vast gesteld dat mensen maximaal 500 gram vlees per week zouden moeten eten, waarvan 300 gram bewerkt mag zijn. Maar Nederlandse volwassen vrouwen eten gemiddeld 580 gram vlees per week en de volwassen mannen eten zelfs gemiddeld zo’n 840 gram. Er moet dus een knop om, mannen! De overheid zegt in het Klimaatakkoord dat ze het eten van vlees niet gaan verbieden, ze hopen op een vrijwillige gedragsverandering. Milieuvriendelijker voedsel gaat wel gestimuleerd worden door de betrokken partijen: boeren, veehouders, supermarkten en milieuorganisaties. De drie speerpunten hierin zijn:
Minder voedselverspilling
Het inzichtelijk maken van de CO2-uitstoot die ontstaat door voedselproductie
Stimuleren van het eten van eiwitrijke groenten
Het Voedingscentrum is wel positief gestemd, volgens hen probeert de helft van de Nederlanders al minder vlees te eten, dus we zijn op de goede weg.
Zes kilo plantaardig eiwit versus één kilo dierlijk eiwit
Minder intensieve veehouderij zou ook leiden tot minder verspilling van grondstoffen. Het CIWF (Compassion in World Farming) rekent voor dat een koe zes kilo plantaardige eiwit (denk aan soja en granen) moet eten, om uiteindelijk één kilo dierlijk eiwit (vlees, zuivel) te verkrijgen. Als je deze zes kilo plantaardige eiwitten rechtstreeks aan de mensen zou geven, dan levert dat veel meer voedsel op. Nu wordt meer dan 90% van het sojameel en 60% van de mais en gerst gevoerd aan landbouwdieren. Omdat een mens minder eet dan een koe, zou je ook minder landbouwgrond nodig hebben om al dat voedsel te verbouwen. Daar komt nog bij dat soja vooral wordt verbouwd in ontwikkelingslanden; lapjes grond van mensen worden hier voor weinig geld opgekocht door grote multinationals, terwijl de plaatselijke bevolking achter blijft met weinig tot niets.
Het produceren van vlees kost ook heel veel water. Een voorbeeld: voor 1 kilo maïs hebben we 1.200 liter water nodig, voor 1 kilo meel 1.800 liter water. En voor 1 kilo rundvlees hebben we maar liefst 15.000 liter water nodig. Je ziet het verschil.
Bio-industrie
Dan is er nog het grote dierenleed dat schuilt achter de bio-industrie. Ik heb besloten om hier nu niet diep op in te gaan, maar het zal een andere keer nog voorbij komen.
Als je nu al meer wil weten: bekijk deze artikelen over de bio-industrie op NPO Focus.
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 18 juni 2014
Ik fietste anders van mijn werk bij de Beekse Bergen naar huis om onderweg een cache te kunnen loggen in Biest-Houtakker of all places.
Geocachingverhaal:
De Gooren
Maker: K0walsk1
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 18 juni 2014
Plaats: Biest-Houtakker
Er was een nieuwe cache in Biest-Houtakker online gekomen en hij stond al een paar weken op de nominatie om te worden gevonden tijdens een alternatieve fietsroute naar huis.
Vandaag was het zover, ik ging naar huis fietsen over Biest-Houtakker (normaal gesproken fietste ik over Tilburg, omdat dat sneller is). Het was voetbal op dit tijdstip, dus het was heerlijk rustig op straat, ik had de hele Gooren voor mezelf. Ik was hier nog nooit geweest, lijkt me best een aardig gebied om eens doorheen te lopen, eigenlijk jammer dat er geen multi van is gemaakt. De cache lag bij een loopbruggetje en was snel gespot. Mooie lucht en mooi uitzicht. Ik zou best eens de hele wandeling willen lopen, maar nu was ik moe en had ik honger, dus fietste ik door naar huis.
Wat ik hier op 18 juni 2020 nog aan toe te voegen heb:
Eigenlijk niets. Het verbaast mij eigenlijk alleen dat ik deze cache niet heb gelogd ter ere van een datum, maar ik denk dat ik daar in 2014 niet zo mee bezig was. Hoewel 18 juni met 6 datum-founds nog wel onder de 10 zit, dus indirect was ik toch bezig met datumcachen, haha.
Wandelen verder van huis zit er voor mij voorlopig niet in, omdat “funreizen” met het openbaar vervoer wordt afgeraden en ik geen auto heb. Gelukkig valt er in de omgeving waar ik woon ook veel te wandelen, dus de komende tijd ga ik het hebben over routes in de omgeving van mijn woning in Oisterwijk. De regel is dat het startpunt van de wandeling te bereiken moet zijn per fiets of te voet.
Duurzaamheidsvallei
Waar: Heukelom (tussen Oisterwijk en Tilburg)
Start- eindpunt: Dumoulinbrug over de Voorste Stroom (Westend, Oisterwijk)
Afstand: 14 kilometer
Voorste Stroom
Het gebied
Ik noem de Oisterwijke Bossen en Vennen vaak mijn achtertuin, maar er is een gebied wat nog dichterbij is en dat is de Duurzaamheidsvallei. Het startpunt van de wandelingen door dit gebied – de Dumoulinbrug – ligt maar een paar honderd meter van mijn huis af. Deze wandeling kan ik dus echt te voet vanaf mijn voordeur doen. Overigens zijn er verschillende routes mogelijk door het gebied, dus als ik minder tijd heb loop ik vaak een kortere ronde. Maar de officiële route is 14 kilometer en die ga ik hier onder beschrijven.
De Duurzaamheidsvallei is volgens mij niet de echte naam van dit gebied, maar de naam die de Stichting Duurzaamheidsvallei aan het gebied heeft gegeven. Het gaat om (voormalig) agrarisch gebied tussen Oisterwijk en Tilburg in, het boerenbuitengebied van het buurtschap Heukelom. Een deel deze grond is nog steeds in gebruik als landbouwgrond of weiland, maar de rest van de percelen zijn aangekocht door de overheden ten behoeve van natuurontwikkeling. Het gebied is dus nog in ontwikkeling naar natuurgebied en de stichting hoopt alle neuzen van de overheden, natuurbeheerders en grondeigenaren dezelfde kant op te krijgen.
Dwars door het gebied loopt een riviertje, de Voorste Stroom (ook wel de Leij genoemd). Dit riviertje kronkelt vanaf het Wilhelminakanaal in Tilburg door de Duurzaamheidsvallei en daarna dwars door heel Oisterwijk tot de samenkomst met de Esschestroom. Vroeger zat het clubhuis van de Kanovereniging gevestigd aan de Voorste Stroom, dus ik heb er heel wat keren overheen gevaren met mijn kano.
Hangbrug Heukelommetje
Wandelroute Duurzaamheidsvallei
Tegenwoordig lopen er dus diverse wandelroutes door de Duurzaamheidsvallei en kun je helemaal naar Tilburg wandelen. Een aantal jaar geleden kon dit – als ik het mij goed herinner – nog niet. De rondwandeling door de Duurzaamheidsvallei loopt van de plaats in Oisterwijk waar ooit Kasteel Durendael stond, tot aan de contouren van het voormalig landhuis Moerenburg in Tilburg en weer terug.
Wij startten de wandeling bij de Dumoulinbrug, een brug voor fietsers en voetgangers die sinds 2013 over de Voorste Stroom ligt, in het verlengde van de Willem de Zwijgerlaan. In 2014 werd de brug vernoemd naar de net overleden pastoor Dumoulin. Nieuw voor mij – en dat nog wel als fan van de kunstenaar – is dat de brug oorspronkelijk de Escherbrug heette, omdat de architect het ontwerp van de brug heeft gebaseerd op de bolperspectieven van Escher.
Kom je met de auto, dan kun je die het beste parkeren op het parkeerterrein van sportpark Den Donk, bereikbaar vanaf de Moergestelseweg.
Vanaf de Dumoulinbrug volg je het rode fietspad met de Voorste Stroom aan je rechterzijde. Links lag ooit Kasteel Durendael.
Uitzicht Duurzaamheidsvallei
Kasteel Durendael
Over Kasteel Durendael is niet zoveel bekend, er is geen enkele afbeelding van bekend. Het kasteel komt voor het eerst voor in een beschrijving uit 1477, waarin staat dat Berthout Back, heer van Asten, het verhuurde aan zijn zoon, Jan Back van Asten.
Daarna is er een beschrijving uit 1777 waarin staat dat het om een terrein van 98 bij 56 meter ging, gelegen langs de Voorste Stroom, ongeveer ter hoogte van de locatie waar nu sportpark Den Donk ligt. Volgens de beschrijving waren op het terrein een kasteel, stallen, een koetshuis, een washuis en een hoeve aanwezig.
Waarschijnlijk is het kasteel in de loop van de negentiende eeuw gesloopt. Vervolgens noemt de wandelende dominee Jacobus Craandijk de plaats in het eerste deel van zijn reeks Wandelingen uit 1875. Volgens de dominee waren de gebouwen toen al gesloopt, maar waren de oprijlanen en de grachten nog wel zichtbaar in het landschap.
In 1969 zijn er funderingen van het kasteel gevonden, bij het verleggen van de loop van de Voorste Stroom en er is vastgesteld dat die zo’n zeven eeuwen oud moesten zijn. Of er toen verder nog opgravingen zijn geweest is mij niet bekend.
De plaatselijke middelbare school (ik heb er ook op gezeten) werd vernoemd naar het kasteel: 2College Durendael. Ook heeft Oisterwijk een Durendaaldreef.
De paden op, de lanen in
Landschapselementen
Lopend over het rode fietspad passeer je de stuw in de Voorste Stroom. In de verte zie je de volgende brug over de Voorste Stroom. Vlak voor deze brug ga je linksaf een paadje in en vanaf hier volg je de paaltjes met de groen koppen. Nu ben je in de Duurzaamheidsvallei. Het grondgebied is deels van Natuurmonumenten en deels van Brabants Landschap. Ook zijn er dus nog stukken grond van agrariërs. Het landschap hier is een mengeling van landbouwgrond, weiland, bomenrijen, houtwallen en poelen voor amfibieën.
Vroeger was dit woest en onontgonnen gebied en daar is de benaming de Helleputten nog aan te danken.
Je volgt dit pad tot aan de Laag Heukelomseweg en die steek je over naar het wandelpad dat het Heukelommetje wordt genoemd: een wandelrondje van twee kilometer, dat onderdeel is van de langere route. Aan de Laag Heukelomseweg ligt café Mie Pieters – ook tijdens de corona-crisis kun je hier ijsjes en drankjes afhalen.
Op het Heukelommetje ga je over de Voorste Stroom heen via een houten hangbrug. Daarna gaat de route verder in de richting van Landschapspark Moerenburg.
Puddlegram bij visvijver de Lange Jan
Landschapspark Moerenburg
Op landgoed Moerenburg verrees rond 1310 een van de eerste stenen woningen van Tilburg. “Moer” betekende veengrond of moeras en een “borch” was een versterkte (stenen) woning. In 1384 werd huize Moerenburg verkocht aan de abdij van Tongerlo en was het eeuwenlang het woonhuis voor de pastoors van de parochie Tilburg. In 1648 werd het huis verkocht aan de familie Saint Amant, die het huis verfraaiden en een Franse tuin aanlegden. In 1750 werd het huis echter afgebroken en niet meer opgebouwd.
Sinds 2012 zijn de contouren van het voormalige huis in het landschap zichtbaar gemaakt door middel van een constructie van staal. Ook zijn er informatieborden en tegels met daarop de inventarisatie van het huis. Er bestaat een schilderij van het voormalige huis Moerenburg en daarop is te zien dat er twee stenen leeuwen bij de ingang stonden. Daarom staan er nu ook stenen leeuwen bij de “ingang” van de contouren.
Contouren van Huize Moerenburg
Natuurleerpad Moerenburg
Als je meer wil leren over het gebied, is het een aanrader om de route uit te breiden met het drie kilometer lange natuurleerpad Moerenburg. Je komt dan o.a. langs visvijver de Lange Jan. Wij deden dit ook, omdat er een gelijknamige geocachingroute over dit pad loopt, cachecode GC8BNRK. Je komt dan ook langs de Korvelse Waterloop, een voormalige blauwsloot, die werden aangelegd voor de afvoer van afvalwater van de Tilburgse textielfabrieken. Dit ongezuiverde afvalwater stonk enorm en werd geloosd op de Voorste Stroom, die toen nog de Leij werd genoemd. Het leidde tot ruzies met de gemeente Oisterwijk, die een rechtszaak hierover wonnen, waardoor de gemeente Tilburg vanaf 1915 een schadevergoeding moest gaan betalen.
Pas in 1937 werd er een waterzuivering aangelegd op deze locatie; het was de eerste biologische waterzuivering van Nederland. Het afvalwater werd hier gezuiverd met helofytenfilters. De waterzuivering werd in 2005 gesloten, omdat de nieuwe waterzuivering in Tilburg Noord toen klaar was. Maar de voormalige pompstations en de bakken zijn nog steeds zichtbaar, omdat ze een rijksmonument zijn en er nog geen herbestemming is gevonden. Het terrein wordt nog wel gebruikt als overstort bij overtollig regenwater.
De Leij (Voorste Stroom)
Roze route
Via de paaltjes met roze koppen gaat de route weer terug naar Oisterwijk. Je loopt terug via de andere kant, dus grotendeels over andere paden dan op de heenweg. In het landschap kun je nog bolakkers waarnemen: iets hoger gelegen, bolvormige akkers, ontstaan doordat ze door jaarlijkse bemesting steeds iets hoger kwamen te liggen.
Uiteindelijk kom je weer op het rode fietspad uit, ter hoogte van de fietsbrug. Via het rode fietspad kun je dan terug lopen naar de Dumoulinbrug en de parkeerplaats bij sportpark Den Donk.
Lammetjes
Aanrader?
Ja, ik vind van wel. De natuurwaarde van het gebied is misschien nog niet zo heel hoog, maar ik ben heel benieuwd hoe het zich over 5, 10, 15 of 20 jaar ontwikkeld heeft. Omdat ik zo dichtbij woon, kan ik dat goed volgen. Qua cultuurhistorie kom je niets tekort, hoewel er van Kasteel Durendael vrijwel niets te zien is. Bij Landschapspark Moerenburg is dan juist weer heel veel te zien.
Verder vind ik het ook leuk dat je verschillende routes kan lopen; er sluiten veel paden aan op de route, bijvoorbeeld een pad richting het Galgenven en de Pierenberg (Ter Braakloop) of je wandelt naar het trappistenklooster Koningshoeven voor een hapje en een drankje op hun terras (check wel even of ze alweer open zijn na de coronasluiting!). En je kunt dus ook een halve of een driekwart ronde lopen, omdat je op verschillende plekken kan inkorten.
Een minpuntje is de bewegwijzering, de paaltjes met groene en roze koppen zijn schaars en op een bepaald moment is er een kruising van snelwegen en afritten en er ligt verderop ook nog een kanaal, dus het is voor wandelaars echt even zoeken hoe je hier allemaal langs kan komen. Ik moest er de gps zelfs bij pakken en dan kom ik nog uit de buurt.
Doorkijkje visvijver de Lange Jan
Caches op de route
Voor de geocachers liggen er trouwens nog een aantal caches op de route: Op weg naar ridder Florius (GC82596), Duurzaamheidsvallei 1 (GC824CF), Intents (GC824A3), Duurzaamheidsvallei 2 (GC824D1), De boom der Voorzieningen (GC825A7), Ridder Florius (GC7BTHY) en het eerder genoemde Natuurleerpad Moerenburg (GC8BNRK). Ook leuk is de multi De Schat van de Hoge Dries (GC51X0W), maar die kost wel meer tijd.
Kersenbloesem in mijn straat (helaas alweer uitgebloeid)
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 11 juni 2008
Toen lastige mysteries mij nog dagenlang bezig konden houden.
Geocachingverhaal:
Contact
Maker: Purk
Type: Mysterie
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 11 juni 2008
Plaats: Vught
Contact…owh, wat heb ik daar veel uren in gestoken. Al vrij snel was ik erachter dat het iets te maken moest hebben met telefoonnummers. En dan wel de telefoonnummers van voor Operatie Decibel. Nu hoor ik jullie al denken…Operatie WHAT??? Nou, ik wist eerst ook niet wat het was. Maar in 1995 ging heel Nederland over van een 5-cijferig naar een 10-cijferig telefoonnummer. Dat kon ik me nog wel vaag herinneren, ook al was ik toen pas 9 jaar oud. Deze hele actie heette dus Operatie Decibel. Opeens kwamen er weer vage herinneringen bij mij bovendrijven van dat wij vroeger inderdaad een korter telefoonnummer hadden gehad en dat er toen ineens 013-52 voor de overige vijf nummers was gekomen. En dat Oisterwijk vroeger een ander netnummer had gehad dan 013. Ik geloof dat het vroeger 04242 was. Je moest dus de oude netnummers van de in de puzzel genoemde plaatsen opsporen. En dat is moeilijk, heel erg moeilijk. Op internet was het niet te vinden, en geloof me, ik heb er heel erg vaak naar gezocht. Ik heb zelfs nog geprobeerd om zo’n oud omnummerboekje te vinden op Marktplaats. Maar zoiets is natuurlijk al lang weggegooid door alle mensen.
Contact zat in mijn puzzelmap en kwam er af en toe uit, in de hoop dat ik er weer verder mee kon komen. Toen brak de periode aan, dat ik af wilde rekenen met al die irritante mysteries op onze 1e pagina. En daar zat contact dus ook bij. Ik besloot 1 van de laatse vinders van de cache eens te mailen om een hint waar ik dat rot-omnummerboekje kon krijgen. Ik kreeg een mailtje terug, was wel heel grappig. Bleek dat hun hetzelfde had gedaan als mij en het coördinaat van hun hint-vrager cadeau hadden gekregen. Zij wist dus ook niet waar je dat boekje kon krijgen. Dus ik heel brutaal terug gemaild of ik het coördinaat ook mocht hebben in ruil voor een hint van een door ons opgeloste puzzel. Mevrouw deed niet flauw en gaf het coördinaat. Dus met dank aan dat team hebben wij deze cache tot een goed einde kunnen brengen.
Hem bereiken was trouwens ook nog moeilijk. Hij lag in een bos langs de N65, ter hoogte van Vught. Tja, daar kon je dus lastig komen met de auto, kwamen Anke en ik achter, toen we het op een avond gingen proberen. De cache zat wel creatief verstopt in een telefoon dus.
Een tijdje later heeft de maker de cache gearchiveerd. Hij was er achter gekomen dat er een erg levendige ruilhandel was ontstaan rondom het coördinaat van deze cache. Omdat de informatie om hem op te lossen dus nergens meer te vinden was.
Ik ben wel blij dat wij hem toch nog hebben kunnen loggen in ruil voor alle tijd die het gekost heeft. Dat het niet helemaal eerlijk is gegaan, nemen we dan maar voor lief.
Wat ik hier op 11 juni 2020 nog aan toe te voegen heb:
Wha, dit kan ik me niet meer zo goed herinneren. Ik weet wel dat ik een puzzelmap had en me toen best veel bezig hield met mysteries op de nearbiest-pagina. En mocht ik de manier waarop ik toen aan de oplossing ben gekomen niet ethisch vinden; ondertussen bestaan er complete websites waar oplossingen van mysteries uitgewisseld worden. Ik ben daar geen lid van, er zijn tegenwoordig zoveel caches dat je keuze genoeg hebt en je kunt toch nooit alles vinden. Onze nearbiest-pagina bestaat dus meestal uit 20 mysterie-caches.
Nee, ik heb helaas geen zwembad vol met geld. Ik leef eerder zo rond de armoedegrens, net als nog een kleine 1 miljoen andere Nederlanders (volgens gegevens van het Sociaal en Cultureel Planbureau). Gelukkig ben ik wel heel goed in staat om mijn weinige geld zelfstandig te beheren; ik heb geen schulden en heb nog nooit in het rood gestaan. Ik vind het prettig om inzicht in mijn saldo te hebben en daarom installeerde ik tijden geleden de app van de bank op mijn telefoon. Overigens zit ik bij ING, puur omdat daar een rekening voor mij werd afgesloten bij mijn geboorte.
Geblokkeerd
Vorige week wilde ik met mijn vermoeide hoofd nog snel even iets online bestellen, toen ik al in bed lag. Waarschijnlijk sliep ik al half, want ik kreeg het voor elkaar om 3x een foute toegangscode in te toetsen voor de betaal-app. En dan wordt de toegang tot de app dus geblokkeerd. De volgende ochtend dacht ik de app even snel opnieuw te activeren. Mooi niet dus, want je krijgt dan een activatiecode per sms. En toen bleek dat ik mijn oude telefoonnummer nooit gewijzigd heb…
Ik dacht dat wel te kunnen veranderen via internet, maar die vlieger ging niet op: ook daar moest ik eerst die toegangscode per sms intoetsen en die kon ik dus niet ontvangen. Ik zocht de oude simcard op, maar die was ondertussen geblokkeerd, omdat ik het nummer te lang niet had gebruikt.
Hoe moest ik het dan oplossen? Volgens de website van ING moest ik langskomen op hun kantoor om mijn telefoonnummer te wijzigen. Haha, ik geloof niet dat ik ooit eerder voet in dat kantoor heb gezet, maar goed, prima. Ik fietste naar het kantoor in mijn woonplaats en tot mijn grote verbazing was het daar donker en waren de deuren gesloten. Het kantoor blijkt al maandenlang dicht te zijn vanwege de corona-crisis. Ik vind dat best raar; geldzaken gaan tenslotte altijd door. Zorg er dan voor dat het in ieder geval een paar uur in de week open is en communiceer dat via je website en je social media. Nu stond overal op dat het kantoor in Oisterwijk gewoon fulltime open zou zijn, terwijl het dus al bijna drie maanden gesloten is.
Klantenservice
Ondertussen begon ik het vrij vervelend te vinden dat ik geen toegang had tot mijn bankgegevens en ook niets online kon betalen. Omdat ik geen idee had hoeveel geld er nog op mijn rekening stond, durfde ik ook niets te pinnen. Stel dat ik dan in de supermarkt stond met mijn weekboodschappen en dat mijn saldo ontoereikend was en ik dus niet kon betalen. Dat vind ik een nachtmerrie-achtig idee. Blijkbaar kun je bij de pinautomaat ook je saldo checken, maar ook de pinautomaten bleken afgesloten te zijn. Die van de Rabobank was wel open (het kantoor ook en dat zit letterlijk 300 meter van dat van ING af), maar daar kun je dan weer geen saldo aflezen van een andere bank. Zucht.
Ik besloot maar eens met de klantenservice te bellen. Eerst kreeg ik een dreigende computerstem die het had over een vreselijke lange wachttijd en of ik mijn problemen niet online kon oplossen. Nee dus, stelletje idioten. En natuurlijk gaat iedereen bellen als jullie driekwart van je kantoren volledig afsluiten voor een maandenlange periode. Dat kan iedere idioot bedenken. Overigens hoefde ik nog geen minuut te wachten, ik was praktisch meteen aan de beurt. De onsympathieke man kon mij niet helpen, ik moest echt langs een kantoor. Ja, het kantoor in mijn woonplaats was gesloten voor de veiligheid… Alsof je in een dorp sneller corona zou oplopen dan in een stad. Wat een bullshit, het is waarschijnlijker goedkoper voor hun om die kantoren gesloten te houden. Goed, hij ging opzoeken welk kantoor in mijn buurt dan wel open was. Boxtel? Ja, daag dat is echt een pokke-eind fietsen. Dan maar naar Tilburg. Ik moest wel meteen op mijn fiets springen, want ook dat is toch een kilometer of acht fietsen en de rest van de week moest ik werken en dan zou het ook niet kunnen. Een auto heb ik niet en hoewel het een functionele reis zou zijn, liet ik de trein ook maar even achterwege. Onderweg twijfelde ik erg of dat kantoor in Tilburg wel open zou zijn.
Ik heb maar één voornaam, dus ik ben een potentiële crimineel
Toen ik bezweet en wel kwam aanfietsen zag ik al van een afstandje dat het kantoor in Tilburg wel open was; er stond namelijk een lange rij. Wat een drukte! Ik vroeg me af of ze die nog voor sluitingstijd weggewerkt zouden krijgen. Bij de ingang bleek echter dat bijna al die mensen in de rij stonden voor de pinautomaat. Want vanwege de veiligheid mocht je alleen binnen pinnen en waren de automaten buiten afgesloten…tja, nu was er dus maar één open en ik vermoed dat die ook nog de hele tijd gedesinfecteerd moest worden, dus het schoot voor geen meter op. Gelukkig zag ik toen dat je door mocht lopen als je een adviseur wilde spreken. Tja, ik had dringend advies nodig om mijn telefoonnummer te wijzigen – zucht – dus ik liep door. Al de pinners staarden mij aan alsof ik iets vreselijks deed, maar omdat zij allemaal in de deuropening/hal stonden, was 1,5 meter afstand houden daar onmogelijk, dus ok, ik was in overtreding. De gastvrouw was echter wel aardig en ja, nadat ik mijn blijkbaar zeer ingewikkelde achternaam had gespeld (ik doe het meestal automatisch), bleek dat ze mij hier zowaar konden helpen bij mijn probleem. Hoera. Was ik in ieder geval niet voor niets naar Tilburg gefietst.
Na een kwartier wachten ofzo was ik aan de beurt. “Nee,” legde de adviseur uit, “dat telefoonnummer kon niet telefonisch gewijzigd worden, want ik moest mij legitimeren.” Dus ging ze mijn ID-kaart in een scanner stoppen, want stel dat het een vervalsing was. Natuurlijk is hij echt, ik vind het nog altijd een ding dat je zoveel geld voor een stukje plastic betaald wat dan ineens jouw identiteit bevestigd. Ook mijn bankpas moest getest worden met pincode en alles. Ook die bleek echt, dus ik transformeerde ineens van potentiële crimineel, naar een gewone klant. Mevrouw wilde ook – volgens de nieuwe regels – mijn voornamen goed invoeren in het systeem, want er stond alleen een roepnaam. Ze raakte bijna in shock toen ik zei dat ik maar één voornaam heb en dat die ook nog eens precies hetzelfde is als mijn roepnaam! Ze keek er erg afkeurend bij, waarschijnlijk sloeg het vakje waar standaard het meervoud “voornamen” voor staat helemaal op tilt. Mijn goede bedoelingen werden ineens weer betwijfeld en met argusogen controleerde ze nog eens mijn ID-kaart en bankpas, maar ook daar kon ze slechts een enkele letter ontwaren. Ze keek mij aan met een blik alsof ze niet kon geloven dat ik al zolang door het leven ging met slechts één naam! Nadat alle nummers van de pasjes zorgvuldig waren ingetoetst en mijn eenzame naam door het systeem verwerkt was (ik verdenk haar ervan dat ze Maar Tje heeft ingetikt), kon dan eindelijk het vervloekte telefoonnummer gewijzigd worden! Ik mocht het zowaar zelf intypen op het klantentoetsenbord, want dan ging het zeker goed. Wat een eer! Ik kreeg meteen een bericht ter bevestiging. Problem solved.
Wat een gedoe
Mevrouw de adviseur was vast een beetje teleurgesteld dat die vrouw met die ene naam alleen voor het telefoonnummer kwam. Ze probeerde mij nog een hypotheek aan te smeren, een lening voor een verbouwing en enkele verzekeringen. Aangezien ik in een sociale huurwoning woon en met mijn zielige loontje hoogstens een hypotheek krijg ter hoogte van de vraagprijs voor een garagebox, moest ik mijn lach inhouden. Toen ik dat allemaal afgewezen had, vroeg ze nog of ze dan moest helpen met de installatie van de bank-app. Nou, mevrouw ondanks mijn ontoereikende hoeveelheid namen kan ik dat heel goed zelf. Ik ben van digitale generatie, you know. Besteed u tijd maar liever aan al die oude mensjes die daar wel moeite mee hebben. En die nu ook allemaal van heinde en ver naar dit kantoor moeten komen, omdat van hogerhand is besloten dat het kantoor in hun woonplaats dicht moet blijven. Voor onze eigen veiligheid.
Toch een beetje jammer dat ING dus niet van de digitale generatie blijkt te zijn. Het simpele wijzigen van een telefoonnummer heeft mij nu heel wat uurtjes gekost. Tijdens de fietstocht terug naar huis zag ik reclame van de ASN Bank. Ik overwoog om meteen over te stappen. Tot ik las dat ze maar één kantoor hebben en dat zit helemaal in Den Haag. Dan wordt het helemaal een duur grapje om mijn mijn telefoonnummer te wijzigen…
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 4 juni 2011
Het was bloedheet, maar Anke en ik hadden toch een heel dagprogramma af te werken.
Joe Mann Monument
Maker: Willem007
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 4 juni 2011
Plaats: Best
De Molenheide
Maker: Mauske
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 4 juni 2011
Plaats: Eindhoven
TECC: Toch nog een Eindhovense Carpool Cache
Maker: Hertog-van-Brabant
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 4 juni 2011
Plaats: Eindhoven
WWFM VI: Mooi gelegen! EVENT
Georganiseerd door: Zugführer
Type: Event
Heideroosjes: Maartje en Anke
+/- 100 andere cachers
Deelgenomen op: 4 juni 2011
Plaats: Eindhoven
Voor deze zaterdag hadden we een spannend dagprogramma opgesteld. Het was deze dag bloedheet, ik denk de heetste dag van het jaar. We begonnen met het loggen van een traditional in Best bij een oorlogsmonument waar we al wel vaker langs waren gereden, toen er nog geen cache lag.
Daarna brachten we een bezoekje aan Dierenrijk in Nuenen. Dat hoort ook bij Libéma en is het zusterpark van het Safaripark, maar ik was er nog nooit geweest. Ik had een bon in mijn kerstpakket gekregen (ik werkte toen bij het Safaripark) om gratis een ander onderdeel van Libéma te bezoeken (met twee personen), maar die moest wel in de eerste helft van het jaar besteed worden. Vandaar dus dat het deze maand moest. We kwamen dus mooi gratis binnen en kregen zelfs nog een gratis parkeermunt.
Dierenrijk is maar een klein park, maar het heeft wel verschillende andere diersoorten dan het Safaripark, zoals ijsberen, zeehonden en elanden. Ook leuk was de tank waar je roggen kon aaien. Omdat het bloedheet was, waren de meeste dieren niet heel erg actief. We hebben op ons gemak door het park gelopen, ik heb veel foto’s gemaakt en daarna nog wat gegeten in het gecombineerde restaurant/winkel/receptie (= slim) gebouw. We zijn er dik twee uur geweest. Misschien gaan we als het iets minder warm is, nog wel een keertje terug.
Omdat het te warm was om lang in de auto te zitten, gingen we een multi-cache lopen. Dit was de Molenheide en gelukkig klopte de naam niet en liep de route bijna helemaal door een schaduwrijk bos. Hier was het dus wel om uit te houden. We hebben de route heel langzaam gelopen, omdat het te heet was voor veel inspanning. Alle vragen kunnen beantwoorden, alleen op het einde nog wel even moeten zoeken naar de cache, die echt in de bush lag.
Na dit tochtje gingen we op weg naar het centrum van Eindhoven voor de MacDonald’s en het WWFM-event, maar ik herkende ineens de carpoolstrook en wist dat hier nog een off-set multi lag, dus Reno (mijn ex-auto) van de weg afgedraaid. We beantwoordden de vraag en liepen langs een veld vol bloemetjes naar de cache-locatie. Ook hier even moeten zoeken naar de cache, maar wel gevonden. Hadden we toch weer een multi gevonden.
Nu doorgereden naar onze geliefde parkeerplaats bij de universiteit en daarna naar de McDonald’s aan de Markt. Hier zou het zesde World Wide Flash Mob-event plaats vinden. De bedoeling was dat de cachers een kwartier lang op de Markt gingen liggen. Toen ik dit voor het eerst las, had ik echt zoiets: zo ver ga ik niet voor geocaching. Maar het leek Anke wel leuk en omdat we toch in Eindhoven waren zijn we erheen gegaan.
In de Mac was het lekker koel en ze hadden groenteburgers, dus bleven we er zitten tot het bijna 19 uur was, de tijd waarop het event begon. We kochten allebei een ijsje en hiermee liepen we naar buiten. We zagen al meer geocachers rondlopen aan de rand van het plein. Opeens begon de organisator (we wisten wie hij was, omdat we hem al vaker hadden ontmoet) zijn luchtbed op te pompen en steeds meer mensen gingen er bij liggen. Eigenlijk was ik van plan geweest om alleen te gaan kijken, maar ondertussen had ik zo’n zonnesteek dat het me geen barst meer kon schelen en ben ik met Anke meegelopen. We hebben een kwartier op Ankes grote handdoek gelegen, met dat ding hebben we al vaker rare geocaching-dingen gedaan, zoals voor de webcam-cache in Zweden op straat staan midden in het centrum van Mora. Ondertussen aten we onze ijsjes op.
Vanwege het mooie weer zaten natuurlijk alle terrassen rondom de Markt tjokvol met mensen. Die staarden ons allemaal aan. Ook was er nog een vrijgezellenclubje uit België bezig met het kwijtraken van een kast en die gingen mooi op in ons lig-festijn.
Eigenlijk was het een erg leuk en bijzonder geslaagd event, juist vanwege dat ontzettend mooie weer. Er kwamen zelfs filmpjes van op Youtube.
Na het loggen van het event, hebben we nog een tijdje op een terras aan de Markt gezeten en met andere geocachers gekletst over….geocaching natuurlijk.
Wat ik hier op 4 juni 2020 nog aan toe te voegen heb:
Jeetje, wat een activiteiten op zo’n bloedhete dag. Toen waren we zeker nog jong en wild. Whaha, dat filmpje staat dus nog gewoon op YouTube! Dus hier kun je precies zien hoe dat WWFM-event ging:
Wandelen verder van huis zit er voor mij voorlopig niet in, omdat “funreizen” met het openbaar vervoer wordt afgeraden en ik geen auto heb. Gelukkig valt er in de omgeving waar ik woon ook veel te wandelen, dus de komende tijd ga ik het hebben over routes in de omgeving van mijn woning in Oisterwijk. De regel is dat het startpunt van de wandeling te bereiken moet zijn per fiets of te voet.
Loonse en Drunense Duinen – Bosch en Duin-route
Waar: Udenhout
Start- en eindpunt: Parkeerplaats Bosch en Duin, Schoorstraat, Udenhout
Afstand: 4,5 kilometer
Welkomstbord
De groene route
Loonse en Drunense Duinen
De duinen
Ik besloot om eindelijk eens te gaan wandelen in de Loonse en Drunense duinen. Omdat de Oisterwijkse bossen en vennen zo dichtbij zijn, ga ik niet vaak naar de duinen, terwijl dat ook een supermooi gebied is. Af en toe fiets ik er wel doorheen, op weg naar de Efteling of een geocache-route, maar het was een hele tijd geleden dat ik echt over het stuifzand gewandeld had. Ik koos voor een wandeling van Natuurmonumenten, de Bosch en Duin-route, vernoemd naar het gelijknamige restaurant aan de Schoorstraat in Udenhout, tegenover de parkeerplaats. Natuurlijk kwam ik niet met de auto (want ik bezit geen auto), maar op de fiets. Het is vanaf mijn huis een half uurtje fietsen naar het startpunt. Bosch en Duin was natuurlijk gesloten vanwege corona, anders zou je hier na het wandelen een drankje kunnen drinken.
Vanaf het uitzichtpunt
De Brabantse Sahara
De Loonse en Drunense Duinen zijn met een grootte van 3500 hectare, één van de grootste stuifzandgebieden van West-Europa. Sinds 2002 is het gebied zelfs een Nationaal Park. Het grootste gedeelte wordt beheerd door Natuurmonumenten. Het gebied bestaat uit naald- en loofbossen, heide en 465 hectare levend stuifzand. Het grootste zandduin is 24 meter hoog. Het wordt levend genoemd omdat het gebied zo groot is dat de wind vrij spel heeft om het zand in beweging te brengen. Plantloon, de Roestelberg, het Hengstven en De Brand horen ook bij het gebied.
Het stuifzand is in de ijstijd door poolwinden afgezet, maar was eerst begroeid met oerbos. In de late Middeleeuwen werd het bos gekapt en ontstonden er heidevelden. Door het te veel plaggen van de heide en te intensieve begrazing, raakte de bodem uitgeput en kwam het stuifzand weer bloot te liggen. De kleine dorpjes rondom de zandvlakte voerden een strijd tegen het zand om hun akkers te beschermen, maar volgens de legenden is het dorpje Venloon volledig onder het zand verdwenen. De dorpjes kregen echter ook nog te maken met de Tachtigjarige Oorlog, waarbij legers de tactiek van de verschroeide aarde toepasten: alles in een gebied werd dan vernietigd, waarna het gebied afgedankt werd. Waarschijnlijk is het dus een combinatie van oorlog en het oprukkende zand geweest.
Het stuifzand wordt altijd bedreigd door het opkomende bos. De meesten bomen zijn inderdaad ooit aangeplant om het zand te bestrijden. Nu wil men juist het unieke stuifzandgebied behouden. Natuurmonumenten probeert de vlakte open te houden en verbossing tegen te gaan door bomen te kappen. De heide wordt begraasd door schapen.
In het gebied leven dieren zoals dassen, reeën, hagedissen, insecten zoals de zandloopkever en allerlei soorten vogels.
Heide
Uitkijkpunt
Voor ik aan de wandeling begon, ging ik eerst een kijkje nemen bij het uitkijkpunt. Dit is al geopend in 2012, maar ik was er volgens mij nog nooit geweest… Het uitkijkpunt ligt 450 meter van de parkeerplaats af en is te bereiken via een verhard pad, zodat ook rolstoelgebruikers en mensen met wandelwagens of fietsen er kunnen komen. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht over het stuifzand. Vanaf het uitkijkpunt kun je zo het stuifzand oplopen en ik deed dat, omdat ik verderop een Munzee wilde vangen, die op dat moment een special was. Het is altijd de vraag of fysieke Munzee-stickers nog aanwezig zijn en ook nog scanbaar zijn, maar deze was er nog en ik was nog net op tijd voor de special verlopen was. Een Munzee iets verderop zat veel te hoog op een wegwijzer en zelfs met inzoomen lukte het mij niet om hem te scannen. Ik wandelde dus terug naar de start van de Bosch en Duin-route.
Levend stuifzand
Bosch en Duin-route
De route wordt aangegeven met groene pijltjes op houten paaltjes. Over de afstand is wat discussie, volgens de folder van Natuurmonumenten is het 4 kilometer, volgens het informatiebord bij Bosch en Duin gaat het om 4,5 kilometer. De werkelijke afstand zal dus ergens in het midden liggen ;>)
In het begin loop je vooral door de bossen. Helaas had ik er geen rekening mee gehouden dat er erg veel muggen zaten. Ik had geen muggenspray bij en moest de insecten letterlijk van mij afslaan. Alle andere wandelaars en ruiters die ik onderweg tegen kwam klaagden hier ook over. Ik vrees dat we die dag allemaal een ernstige bijdrage hebben geleverd aan het uitsterven van de mug.
Hoge bomen vangen veel wind
Boom
Ik kwam niet speciaal voor de bossen; zoals eerder gezegd zijn die er genoeg te vinden dichterbij huis. Daarom vond ik de route vooral interessant worden toen ik het stuifzand op mocht. Hier kwam ik er ook weer eens achter waarom het gebied ook wel de Brabantse Sahara wordt genoemd: ondertussen was de zon op z’n heetst en met bijna 20 graden en volle zon op het lichte zand was de gevoelstemperatuur behoorlijk wat hoger. Mijn drinkfles was snel leeg. Het stuifzand loopt ook een stuk zwaarder dan de bosgrond. Goede wandelschoenen zijn hier geen overbodige luxe. Op het zand waren er minder muggen, maar zodra ik het bos weer in ging werd ik weer van alle kanten aangevlogen. Ik controleerde nog even of ik alle Munzees had gevangen en vluchtte toen snel naar mijn fiets om rustig naar huis te fietsen.
Voetstappen
Aanrader?
Jazeker. Voor Nederlandse en zelfs Europese begrippen is dit een uniek gebied waar je zeker een keer geweest moet zijn. De route is echter vrij kort en vanuit Natuurmonumenten worden er geen routes aangeboden die langer zijn dan 5 kilometer. Hoewel ik nu in de folder zie dat je De Zwarte Berg-route (4 km) en de Kapucijnenroute (3,5 km) aan elkaar kan koppelen. Dat gaat dus mijn volgende wandelproject in de duinen worden.
Het is aan te raden om de Bosch en Duin-route uit te breiden met een bezoek aan het uitkijkpunt, wat zeker de moeite waard is; het uitzicht wordt met recht panoramisch genoemd. Vind het mooi dat dat ook bereikbaar is voor minder valide mensen. Een volgende keer zou ik echter wel een wat langere route willen lopen, dus ik zal Wandelnet eens gaan bekijken. Ook wil ik dan gaan als de temperaturen wat lager zijn of het zelfs bewolkt is, want ik ga met mijn lichte zonne-allergie niet zo goed op dat zand in de felle zon. Verder hoop ik dat ook de muggen niet actief zijn bij een lagere temperatuur. Dus het zal wel herfst worden voor ik weer een keer de kant van de duinen opga.
Maartjes Moves 