Maand: maart 2020

Happy Social Distancing Birthday To Me!

On door AlbainPersoonlijk1 reactie

Het is alweer de laatste dag van de maand maart en dat betekent dat ik jarig ben! Tja en net als bij alle andere mensen die in deze periode jarig zijn, zal het dit jaar geen groot feest worden vanwege de #socialdistancing en #coronavirusnl . Niet dat ik het anders heel groots had gevierd, maar ik had dit jaar wel een idee voor een klein feestje en dat gaat hem nu niet worden. In mijn kleine woning is het lastig om 1,5 meter afstand van elkaar te houden en met vriendinnen die bij verschillende zorginstellingen werken, lijkt een uitwisseling mij (ons) geen goed idee.

Dus ga ik maar weer eens een Tuesday TAG doen, dat is alweer even geleden. En laat mijn verjaardag dit jaar nou heel toevallig op een dinsdag vallen.

Welke dag is het nu?

Dinsdag 31 maart 2020

Op welke dag ben je geboren?

Op een maandag, maar omdat het tweede paasdag was, noemen sommige mensen het een zondag.

Wat staat er bovenaan je verlanglijstje dit jaar?

Tja, het liefst natuurlijk een einde aan de Corona-pandemie, maar dat is niet te realiseren.

Dus op mijn persoonlijke verlanglijstje staan spelletjes (Crown of Emara – Tiny Towns – Point Salad – Similo Sprookjes), planten (een mini Yucca en een Klauw Cactus), een plantenspuit en plantenpotten en een beeld van een draak in een vikingboot.

Vector Illustration of a Happy Birthday Greeting Card

Hoe vier jij je verjaardag en heb je tradities?

Normaal gesproken vind ik leuk om vrij te zijn op mijn verjaardag en iets leuks te gaan doen. Zo ben ik een paar keer op mijn verjaardag naar de Efteling geweest, een keer naar een dierentuin, naar een concert en een keer naar een musical. ’s Avonds vind ik het dan leuk om met wat mensen gezellig te eten, bijvoorbeeld gourmet. En daarna spelletjes doen.

Helaas is nu alles gesloten, dus ga ik maar gewoon werken. Van de geplande spelletjesavond met eten komt nu ook niets terecht, dus het wordt een beetje een sneue verjaardag, waarop alleen mijn moeder even langs zal komen. Misschien krijg ik Freek en Fenno (mijn cavia’s) wel zover dat ze een feesthoedje op willen zetten…

Dat met de cavia’s en de feesthoedjes is gelukt. Links Freek en rechts Fenno.

Proosten met wijn zit er ook nog niet in, want ik durf nog geen alcohol te drinken, nadat ik vorige week op mijn hoofd viel, toen ik in botsing kwam met een andere fietser tijdens mijn werk (zijn schuld, hij keek niet en ik had voorrang).

Wat is je lievelingstaart en maak je hem zelf?

Zelfgemaakte appeltaart. Helaas heb ik hier geen oven waar je taarten in kan bakken, dus dat gaat hem niet worden. Ik kan wel bij mijn ouders gaan bakken, maar gezien het feit er toch niemand op bezoek mag komen en ik geen hele taart in mijn eentje op eet, heeft dat ook niet zoveel zin. Ik haal waarschijnlijk een klein appeltaartje bij de supermarkt.

Blijf je op tot 12 uur ’s nachts om je extra jarig te voelen?

Nou, dat heb ik vroeger wel gedaan, maar ik denk dat ik dit jaar gewoon naar bed ga. En eigenlijk ben je pas officieel jarig vanaf het tijdstip dat je bent geboren, vind ik. Volgens mij moeder ben ik rond 6.15 uur in de ochtend geboren, dus ik was een vroege vogel. Die trend heeft zich niet voortgezet, want nu heb ik een hekel aan vroeg opstaan.

IMG_0500 (1)
Sitara had mijn cadeau afgepakt!

 

 

Geocachingverhalen uit het verleden: 26 maart 2018

On door Albain#geocaching, Throwback ThursdayEen reactie plaatsen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 26 maart 2018:

Ik zou de foundradius van 4-cache-datum 26 maart wel eens even op gaan voeren met een wandeling door de polders rondom Kamerik.

Geocachingverhaal uit het verleden:

  1. Project W520-02L
  2. De Slag bij de Kruipin
  • Maker: Straategisch Geodaan
  • Type: Traditionals
  • Heideroosjes: Maartje
  • Gevonden op: 26 maart 2018
  • Plaats: Woerden 
  1. KODK – De Boerinn
  2. KODK – Kijk uit! Kamerik
  • Maker: De Hammies
  • Type: Traditionals
  • Heideroosjes: Maartje
  • Gevonden op: 26 maart 2018
  • Plaats: Kamerik 
  1. De wraak van Plankton
  • Maker: Sheldon J. Plankton
  • Type: Mysterie
  • Heideroosjes: Maartje
  • Gevonden op: 26 maart 2018
  • Plaats: Kamerik
  1. Trek maar aan het touwtje
  • Maker: Straategisch Geodaan
  • Type: Traditional
  • Heideroosjes: Maartje
  • Gevonden op: 26 maart 2018
  • Plaats: Kamerik 
  1. Polderzicht Kamerik
  • Maker: Mr. E. Krabs
  • Type: Traditional
  • Heideroosjes: Maartje
  • Gevonden op: 26 maart 2018
  • Plaats: Kamerik
  1. #01 Greftkade
  2. #02 Greftkade
  3. #03 Greftkade
  4. #04 Greftkade
  5. #05 Greftkade
  6. #06 Greftkade
  7. #07 Greftkade
  8. #08 Greftkade
  9. #09 Greftkade: Kameriks TB Wisselpunt
  10. #10 Greftkade
  11. #11 Greftkade
  12. #12 Greftkade
  13. #13 Greftkade
  14. #14 Greftkade
  15. #15 Greftkade
  16. #16 Greftkade
  17. #17 Greftkade
  18. #18 Greftkade
  19. #19 Greftkade
  20. #20 Greftkade: Bonus
  21. Klein
  22. Middel
  23. Groot
  24. Even tot tien tellen
  25. Alweer op Moeraswiebel-jacht
  • Maker: Straategisch Geodaan
  • Type: Traditionals
  • Heideroosjes: Maartje
  • Gevonden op: 26 maart 2018
  • Plaats: Kamerik
  1. Zicht op kaaspakhuis oud
  • Maker: Jondolar
  • Type: Traditional
  • Heideroosjes: Maartje
  • Gevonden op: 26 maart 2018
  • Plaats: Woerden.

26 maart was nog een 4-cache-datum. Daarnaast is er een souvenir-actie aan de gang: de Planetery Pursuit. Als het even kan, probeer ik souvenirs altijd wel mee te pakken en dit gaat om een serie. Hoe meer caches je vindt gedurende een bepaalde periode, hoe meer planeten je kan scoren. Ook moet ik oefenen met wandelen, vanwege mijn inschrijving voor de Apeldoornse vierdaagse. Kortom, het was echt tijd voor een trein/wandel/geocachingdag. De keuze viel op Woerden. Hier lag een rondje van twaalf kilometer met een flink aantal caches en de afstand vanaf het station naar het startpunt viel ook te wandelen. Het weer zou redelijk worden: bewolkt met een zonnetje. Nietemin  had ik het tijdens het overstappen op de stations eigenlijk best wel koud in mijn zomerjasje. Gelukkig scheen de zon uitgebreid, toen ik in Woerden uit de trein stapte en had ik het al gauw warm genoeg.

Het bleek 2,3 kilometer naar het officiële startpunt van het rondje Kamerik te zijn, dus ik besloot om dat fanatiek te gaan wandelen. Op de route kwam ik al twee caches tegen. Een codecache in een neppaaltje en een magneetcache met een historisch tintje. Op het startpunt vond ik de cache de Boerinn. Dit is een compleet boeren-recreatie-gebied. Het was mij niet duidelijk of ze ook nog echt iets aan het boeren zelf deden, maar op recreatief gebied was er genoeg te doen. De weilanden achter het bedrijf vormden (naast het terrein voor boerengolf) het startpunt van diverse klompenpaden. De geocachingroute liep voor een groot deel gelijk aan één van de klompenpaden, dus ik kon die richtingaanwijzers aan het begin volgen. Maar eerst ging ik de uitkijktoren in, die stond een beetje verborgen op het terrein, maar zoals je weet ben ik dol op uitkijktorens. En in deze was ook nog een cache verborgen, die ik na een tijdje zoeken ook nog heb gevonden. Caches in uitkijktorens vind ik over het algemeen erg lastig te vinden, omdat er zoveel mogelijkheden zijn. Gelukkig had ik bij deze wel een hint.

Vanuit de toren had ik een goed uitzicht over het gebied waar ik ging wandelen: de polders/weilanden bij Kamerik. Twee jaar geleden ben ik hier ook al eens geweest, maar toen was ik op de fiets en ben ik niet zover de weilanden in geweest. Deze route was namelijk alleen te voet te doen. En op deze maandag was er geen mens te bekennen, ik was de enige wandelaar. Ik zag alleen af en toe een tractor in de verte. Helaas voor mij waren de koeien ook nog niet buiten. Ik moest het doen met ontelbaar veel vogels. Het was hier dan ook een walhalla voor de gevleugelden. Overal water en drassig gebied. In de weilanden achter de Boerinn, onderweg naar de Greftkade, vond ik al enkele caches. Ik liet er ook een paar liggen. Het vlot zag er namelijk erg wankel uit en ik had geen zin om in het water te vallen. Ook de cache die aan een paaltje in een slootje hing, heb ik niet gepakt. Kon hem wel zien hangen, maar had geen zin om mijn sokken en schoenen uit te doen en door de sloot te gaan waden. Gelukkig woon ik niet in deze omgeving en worden deze caches dus geen frustraties. En het voordeel van zoveel caches is, dat het ook niet zo’n “pijn” doet als je er een paar moet laten gaan. Ik kan daar beter tegen dan vroeger, de puntjes gaan steeds minder tellen. Ik verwacht dat dat na het bereiken van de 10.000 nog minder gaat worden. Dan blijft alleen het Geocaching Datum Project nog een paar jaar een dingetje, denk ik. Verder heb ik dan niet echt doelen meer (nou ja, een derde Kilo-land blijft wel een leuke), hoewel ik wel verwacht dat ik blijf geocachen.

Ik loste ter plekke in het weiland nog een heel makkelijke mysterie op, helaas ging die over SpongeBob, waar ik echt helemaal niets mee heb. Aan het einde van het weiland kwam ik dan op de daadwerkelijk Greftkade. Dit is een jaagpad langs het riviertje de Greft in de vorm van een dijkje. Aan de ene kant ligt dus dat riviertje, qua breedte vergelijkbaar met de Reusel in Oisterwijk. Aan de andere kant van de dijk liggen eindeloze weilanden. Aan de andere kant van de rivier nog meer weilanden en polderlandschap. En ik was hier dus helemaal alleen. Volgens de cachebeschrijving zou het jaagpad modderig zijn, maar dat was helemaal niet zo. Het was eigenlijk heel droog, maar het heeft de afgelopen dagen ook niet geregend, dus misschien dat dat de reden was. Het lentezonnetje scheen volop, dus ik was blij dat ik toch gegaan was (in de ochtend had ik nog wat twijfels over wel of niet gaan). Het werd zelfs zo warm dat ik mijn trui onder mijn zomerjas uittrok. De ene na de andere cache werd gespot. Ze waren niet al te moeilijk verstopt, dus het was gewoon puntjes scoren. Af en toe moest ik over een hekje klimmen, verder volgde je gewoon de dijk. Helaas werden de wolken steeds zwarter en begon het te druppelen. In het begin was het nog niet zo erg. De temperatuur nam af, dus ik trok mijn trui weer aan.

Aan het einde van de Greftkade, op het punt dat ik afboog naar een modderig fietspad richting de gehuchten Kanis en Kamerik – terug naar de bewoonde wereld – begon het keihard te regenen. Maar ik had mijn regenbroek thuis in de schuur laten liggen, want het zou toch niet gaan regenen…nou daar kreeg ik dus spijt van. Terwijl mijn spijkerbroek steeds natter, kouder en zwaarder werd, was ik niet meer zo enthousiast over mijn uitje. Aan het modderige fietspad vond ik de drie caches, Klein, Middel en Groot. Die zaten in steeds langere buizen en je moest ze er van onderaf uitduwen, omdat ze niet magnetisch waren. Dit lukte bij de eerste twee prima met mijn magneetstok, maar bij de laatste zat er een tak klem in de buis. Gelukkig had ik een ijzerdraadje bij, dat ik nodig zou hebben voor een andere cache en daarmee maakte ik een klein haakje, waarmee ik de petling op kon hijsen aan het dopje. Probleem opgelost.

Aan het einde van het fietspad bereikte ik het gehucht Kanis. De regenbui was minder geworden en stopte uiteindelijk helemaal. Maar door het vocht en de kou van de regenbui liep ik niet meer zo lekker, ik kreeg last van mijn onderrug. Ook werd de omgeving minder aangenaam. Ik moest nu een kilometerslange asfaltweg volgen tot aan Woerden. Op het eerste stuk lag er geen stoep langs, dus moest ik steeds opzij springen voor voorbijrazende auto’s. Ik verlangde terug naar mijn zonnige polderwandeling van de eerste helft. Aan de asfaltweg lagen nog wel een paar caches. De cache waar ik eigenlijk de ijzerdraad voor mee had genomen lukte niet. Mijn ijzerdraad was niet sterk genoeg en ik kon het rolletje niet traceren. Het waaide daar aan de rand van het water en ik had het ijskoud, dus gaf ik vrij snel op. Bij Tot Tien Tellen kon ik de cache wel vinden, maar dat was zo’n pvc-buis met een draaidop en zoals wel vaker bij dit soort constructies, kreeg ik die rotdop dus niet open. Ik heb blijkbaar niet genoeg kracht in mijn handen, of die dop is uitgezet door de temperatuurverschillen van de laatste weken. Ik weet het niet.

Gelukkig kreeg ik het Moerasmonster nog wel te pakken. De cache bij de Oortjesboerderij – die twee jaar geleden ook al niet lukte – bleef een frustratie. Tegen die tijd had ik het met geocachen ook wel een beetje gehad. Ik wilde gewoon zitten in een warme trein, hoewel mijn broek ondertussen voor een groot deel wel opgedroogd was en er weer een waterig zonnetje scheen. Ik stapte door naar Woerden en had nog tijd over om daar een laatste cache te doen, bij het oude kaaspakhuis. Daarna was ik keurig om 18.20 uur bij het station (ik kan pas om 18.25 uur weer “gratis” reizen met mijn Dal Vrij abonnement). Ik had het geluk dat de intercity vertraagd was, daardoor kon ik die nog pakken en stond ik in vijf kwartier weer op station Oisterwijk.

Alles bij elkaar had ik 32 caches gevonden, dus daarmee had ik de datum ruimschoots gesaved en enkele souvenirs gescoord van de Planetery Pursuit. Een goede opening voor het “geocaching/wandelseizoen 2018”.

Wat ik hier op 26 maart 2020 nog aan toe te voegen heb:

Het weer in Nederland blijft zo veraderlijk als de pest. Ik baalde echt heel erg dat ik mijn regenbroek vergeten was. Verder was met name de eerste helft van de wandeling over de Greftkade wel de moeite waard.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt.

NS-wandeling Vechtdal (dag 2)

On door Albain#geocaching, WandelenEen reactie plaatsen

De tweede dag van de NS-wandeling Vechtdal, 16 kilometer van station Ommen naar station Dalfsen.

Station Ommen
Station Dalfsen

Tweede etappe

Om 9 uur verlieten we het hotel – nadat we ontbeten hadden – om te beginnen aan de tweede etappe: van Ommen naar Dalfsen. We gingen meteen een landgoed op en maakten een kleine omweg voor een tweede cache van de Darde klokke serie, dit keer 8 uur. Deze cache zat in een soort van kabouterhuisje, maar helaas had de kabouter geen leuke huisdieren: muggen. En muggen vinden mij heel lekker, ik was de vorige dag ook al een paar keer geprikt.

Ijskelder
Doorkijkje

We liepen een hele tijd over dit landgoed, kwamen een ijskelder tegen en kwamen door een Droomvlucht-achtig bos met hele mooie bomen.

Sprookjesbos 2
Langs de Vecht

We kwamen door het gehucht Vilsteren en kwamen langs een groot sluizencomplex met stuwen. We zagen hoe een bootje door de sluis ging en maakten foto’s op de “tronen” van de watergraaf. Dit was eigenlijk een kunstwerk, maar je mocht er gewoon op zitten.

Ik aan de wandel
Sprookjesbos 1

Daarna moesten we heel lang over/naast een fietspad lopen, dat druk werd befietst door allerlei fietsers. Aan de ene kant van het fietspad lag een vogelbroedgebied, bestaande uit weilanden vol gras, tot aan de rivier de Vecht. En aan de andere kant lagen bossen. Er lagen nog een paar caches op deze route en ook spotte ik weer een hoop paddestoelen.

Daar is de Vecht weer
Landgoed Vilsteren

Uitkijktoren Vechtdal

Mijn moeder zat mij al de hele tijd lekker te maken met een uitkijktoren en toen las ik ineens in de cachebeschrijving van de volgende cache dat er echt een uitkijktoren was. Uitkijktoren Vechtdal, om precies te zijn. Mijn moeder heeft hoogtevrees en ging natuurlijk niet mee naar boven. Dus nam ik haar telefoon mee voor de broodnodige spoilerfoto en stuurde haar naar de cache Frankenweg, een paar honderd meter verderop. Ze protesteerde een beetje, maar de wil voor een extra found won het, haha. De spoilerfoto was – waarschijnlijk expres – genomen vanuit een rare hoek, maar ik had de cache toch vrij snel gevonden. Daarna even genoten van het uitzicht over het Vechtdal.

Uitkijktoren!
Uitkijktoren Vechtdal

Ondertussen was mijn moeder terug van haar cache en zwaaide ze naar mij van onderaf. Na een tijdje weer naar beneden gegaan om verder te gaan met de wandeling. We wilden eigenlijk uiterlijk 15.30 uur op het station zijn, omdat we voor de spits in de trein wilden zitten vanwege onze treinabonnementen. Maar het eerste stukje van Dalfsen naar Zwolle was met Blauwnet, dus we moesten ook nog voor 16 uur overchecken naar de NS op station Zwolle. Dus vandaar die trein van 15.30 uur. We hadden echter snel gelopen, dus Dalfsen was al in zicht.

Uitzicht vanaf de toren 1
Uitzicht vanaf de toren 2

We liepen door een soort van landschapspark dat Bellingeweer heette en vonden nog drie van de vier caches van een mini-serie. De vierde sloegen we over omdat die te ver uit de richting lag. We hadden het bloedheet en hadden daardoor ook veel dorst. Dus besloten we om in Dalfsen een terras uit te zoeken voor een drankje. Dat kon nog mooi binnen het tijdsbestek. De keuze viel op het allerlaatste terras van de straat en we konden het station al zien liggen in de verte. Op het terras zaten verschillende mensen die we al eerder die dag tegen waren gekomen. We waren best een beetje moe, de tweede dag was in lengte korter (16 tegen 18 kilometer), maar het was veel warmer dan voorspeld, dus daarom viel het ons zwaarder. Ik had ook niet erg goed geslapen.

Torenwachter
Kunstwerk in Dalfsen

Het was wel weer een mooie route. Na een drankje en een stokbroodje gingen we naar het station van Dalfsen, waar we de trein van 15 uur hadden. Dus we waren ook nog op tijd in Zwolle en de treinen hadden geen problemen dus waren we rond 18 uur in Oisterwijk, waar we nog een hapje gingen eten. We waren vooral verbaasd dat we geen drupje regen hebben gehad, op al ons andere tweedaagse wandelingen hebben we flinke regenbuien gehad. Maar nu hadden we echt perfect wandelweer gehad.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Geocachingverhalen uit het verleden: 19 maart 2011

On door Albain#geocaching, Throwback ThursdayEen reactie plaatsen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 19 maart 2011:

Samen met mijn moeder op stap in de Hel van Loon om Hugo van den Loonschen Duynen te verslaan. Of dat gelukt is lees je in het geocachingverhaal van vandaag.

Geocachingverhaal uit het verleden:

  1. De Hel van Loon II: Hugo’s Wraak
  • Maker: Team Meelhopper
  • Type: Multi
  • Heideroosjes: Maartje
  • HaJaMaToJo: Hannie
  • Gevonden op: 19 maart 2011
  • Plaats: Loon op Zand

Vorig jaar hadden mijn moeder en ik met succes de Hel van Loon voltooid. In 1x, waar we toen toch best wel trots op waren. Vorige maand kwam de tweede Hel van Loon online en die wilden we dus ook graag met z’n tweeën te lijf gaan. Op de cache-pagina werd niet meer informatie gegeven dan dat je dingen over de eerste route moest weten en allerlei dingen die je mee moest nemen, waarvan ik de tekening van de hersenen het grappigste vond. Ik stelde me dat zo voor dat je een plastic zakje met daarin je hersenen mee moest nemen. Ja, sorry, grote fantasie.

Uitrusting
De bewuste afbeelding van de gearchiveerde cachepagina

Op de avond ervoor regende het keihard en ik had geen zin om deze cache in de stromende regen te gaan doen. Gelukkig stroomde de volgende ochtend het zonlicht door mijn rolgordijn heen, dus ging er een sms’je richting mijn moeder dat we toch zouden gaan en ik haar op kwam halen. Ik gooide van alles in mijn geocache-tas en nam zelfs Gerard Pieter Simon (mijn oude gps) mee, omdat ik bang was voor het gebruik van gevarenzones (een functie die Eragon (mijn nieuwe gps) mist). Toen ik op de snelweg reed kwam ik tot de conclusie dat ik dan wel Gerard Pieter Simon mee had genomen, maar dat ik Eragon vergeten was…oeps, dit is serieus de eerste keer na ruim 2800 founds dat ik de GPS vergeet…Ik roep altijd heel hard dat ik terug naar huis rijdt als ik de GPS vergeten zou zijn mee te nemen naar een vakantie-adres, maar nu hoefde ik niet terug te rijden. Mijn moeder heeft ook een gps en ik zou het met mijn oude exemplaar moeten doen.

Vanwege de herinneringen aan deel 1, was ik bang dat deze cache al zou beginnen met de kruispeiling. Dat bleek dan weer mee te vallen, er waren wat vragen over de eerste route die we nog wel wisten. Het startpunt lag aan de ventweg langs de snelweg naar de Efteling. Dit keer niet op de parkeerplaats van ’t Brabants Ketierke/D’n tweede, maar een parkeerstrook eerder, waardoor ik eens een andere fietsbrug zag. Tot wp 8 verliep de tocht eigenlijk erg voorspoedig. We vonden alle aanwijzingen vrij snel, de opdrachten waren nog goed te doen. Alleen bij de opdracht waarbij we moesten lopen op Engelse feet hadden we wat vertraging. Ik dacht eerst de instellingen van de GPS van metrisch naar yards te zetten, maar yards zijn geen feet en we kwamen niet uit. Daarna bleek je de afstanden niet bij elk pad opnieuw te moeten nemen, maar allemaal hemelsbreed vanaf het voorgaande wp. Hiermee was nog niet alles zuiver, maar de aanwijzingen waren duidelijk genoeg om het bomengroepje en het bordje te vinden. Alleen moest het volgende waypoint berekend worden met het gegeven A=2, B=2…Z=9. Mijn moeder en ik keken elkaar fronsend aan. We wisten geen van beiden wat we hiermee aan moesten.

Moedeloos zaten we op een bankje bij het bordje om allerlei opties te bedenken. Gelukkig was mijn moeder en stuk beter voorbereid dan mij. Zo had ze haar GPS bij en was ze zo slim geweest om het telefoonnummer van Meelhopper over te schrijven uit de cachebeschrijving van de Hel van Loon. We besloten om er een sms’je aan te wagen. Nog diezelfde minuut kwam er een sms’je terug. Wij verdenken Meelhopper er nu van dat hij een heleboel kant-en-klare berichten in zijn mobieltje heeft staan en dat hij die met een corresponderende lijst waypoints in zijn zak heeft zitten, zodat hij die meteen naar hulpeloze geocachers kan verzenden. Gna, gna. Iedereen schrijft altijd positief over de snelle reacties van meneer Meelhopper, dus hij is nogal gefixeerd op zijn telefoon. Het bleek dus dat je je telefoon ook nodig had om dit raadsel op te lossen, want het ging over de knopjes van je telefoon, op het toetsje van de 1 staan ABC en zo verder. Ik vond het heel stom van mezelf dat ik daar niet opgekomen was, want het wordt vaker bij geocaching gebruikt. Ik herinner me nog Belle(n) met het Beest (rampencache) en Isabella natuurlijk.

Goed, wij konden weer verder. Ons volgende probleem was de omgekeerde projectie. Ik deed het weer verkeerd en hierdoor ontdekte ik meteen wat ik fout doe bij Historie of geen historie? Ik trok steeds de gegeven graden af van 360. Maar dat moet je dus niet doen. Je moet werken met 180, de tegengestelde gradering. Als de gegeven graden boven de 180 zitten, moet je er 180 aftrekken, als de gegeven graden onder de 180 zijn, moet je er 180 bij optellen. Ik kwam hierachter toen ik het gradenrondje had uitgetekend. Ik ga dit vanaf nu nooit meer fout doen. En ik kan tegelijk weer verder met de historie-cache, die ondertussen Wintelre-achtige proporties heeft aangenomen. Volgens de logjes zou wp 12 het waypoint-terror van deze cache zijn.

Waypoint 12 zat geniepig verstopt, maar ik vond hem. De opdracht was dat je spijkers moest vinden die in boomstronken waren geslagen en dat je ze in de volgorde van west naar oost moest zetten. Het waypoint van de meest westelijke boomstronk was gegeven, dus ik begreep niet wat mensen moeilijk aan deze opdracht vonden. Wij hadden het heel snel opgelost.

Wij gingen verder met de Hel. We vonden wp 13 vrij snel, dus we hadden waypoint-terror goed uitgevoerd. Daarna verder naar wp 14, die wel geniepig verstopt was, maar geen problemen opleverde. Op wp 15 volgde een strippenkaart. Daar ben ik niet zo dol op, maar we hebben deze in 1x goed gelopen. Meelhopper had alleen op het einde geniepig gedaan. Je moest uitkomen bij een vierstammige boom en die stond er ook, maar daar konden we niets vinden. Ik besloot het pad verder te volgen om te kijken of er nog een vierstammige boom zou zijn en dat bleek ook zo te zijn en bij deze lag de laatste aanwijzing voor de cache. Ik schreeuwde naar mijn moeder dat ze moest komen en vol goede moed begonnen we aan de laatste opdracht. Het cache-coord bestond uit een stukje in Romeinse cijfers en een stukje in morse. Die Romeinse cijfers hebben we altijd bij, de morse niet. Dus belden we Jackie op, die ons te hulp schoot. We kregen een coördinaat eruit, waar ik niet helemaal tevreden over was, het was 700 meter verderop, langer dan elke andere afstand tot nu toe. Maar we wisten niet hoe we het anders moesten interpreteren, dus toch maar heengegaan. Ter plekke waren er geen zoeksporen. Dan Meelhopper nog maar eens sms’en. Hij stuurde terug dat we dus verkeerd stonden. Ik begon al te vloeken dat hij dan wel mocht zeggen wat er fout was, maar dat deed hij ook meteen. Noord was fout, oost was goed. De morse-helft was dus fout. We konden niet achterhalen wat we fout hadden gedaan. Meelhopper sms’te het goede coördinaat, dat op een veel logischere plek was, vlakbij de vierstammige boom, in de riching van de auto. Daar waren wij nu 800 meter vandaan, dus onderweg speculeerden we over de morse-codes. We begrijpen nu nog steeds niet op welke manier Meelhopper van een R een 5 kan maken. Ik wil hem hierover nog mailen, want ik tast hierover volledig in het duister.

Maar de cache is uiteindelijk gevonden en er zaten heel veel leuke trackables in, coins en de pinguïn van Madagascar en een hagedisje.

Hugo is overwonnen. En de mensen vragen nu alweer om een Hel van Loon III.

Uiteindelijk vond ik deze editie eigenlijk makkelijker dan deel 1. Op zich was alles van deze route goed oplosbaar en er zat niet zo’n vreselijke kruispeiling met strafroute in. Ik vond deze opdrachten allemaal veel beter te doen. Alleen die morse-code op het einde zit me nog dwars.

Het zat me zoveel dwars dat ik er zelfs niet van kon slapen. En daar in bed kwam ineens onze domheid op me af. We hadden tijdens de tocht al waardes gekregen voor R, V en G. Als we die nu eens gebruikten? Bij het eerstvolgende bezoek aan mijn ouders gevraagd of mijn moeder de puzzelpapieren nog had en jawel hoor, dat was de oplossing. We hadden het dus gewoon veel te ver gezocht. Hoezo, geocaching-blindheid?

Wat ik hier op 19 maart 2020 nog aan toe te voegen heb:

Pfft, het is wel een verslag met veel puzzeluitleg. De cache is gearchiveerd, dus de spoilers maken niet meer uit. Ik vind zo’n puzzelcache op zijn tijd leuk om te doen, maar wel het liefste met meerdere mensen, want in je eentje krijg je al gauw last van geocaching-blindheid. Ik heb nooit een navigatiecursus of zo gevolgd, dus heb mezelf steeds dingen aangeleerd, zoals bijvoorbeeld die omgekeerde projectie. Overigens heb ik Historie of geen historie? ook nog op kunnen lossen, dat was ook een frustratie-cache voor mij.

Geocachingverhalen uit het verleden: 12 maart 2008

On door Albain#geocaching, Throwback ThursdayEen reactie plaatsen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 12 maart 2008:

Anke en ik gingen geocachen rondom het plaatsje Lierop en deden caches van verschillende series.

Geocachingverhaal uit het verleden:

  1. EKP 9 – Decoderen
  2. EKP 7 – Coördinaten
  3. EKP 6 – Legpuzzel
  4. Week 11: De achthoekige kapel van Mierlo
  5. EKP 2 – Sudoku
  6. EKP 3 – Japanse Puzzel
  7. EKP 1 – Willie Wortel
  8. Week 3: Gildekapel aan de Herselseweg
  9. Week 2: Dorpspomp van Lierop
  10. Week 7: Mi casa es su casa
  11. Week 5: Het verborgen stroomhuisje
  12. Week 8: Dorpszicht vanuit het boerenland
  13. Week 6: Oorlogsmonument “De Zwerfkei”
  14. Week 1: Stuw aan de bochtenweg
  15. Geo Post-office Lierop
  16. Week 4: Reuzenknotwilg bij sluis 10
  17. Week 9: De akker wordt langzaam een bos
  • Maker: Goedweerloper
  • Type:   EKP zijn mysteries
  •             Weken zijn traditionals
  •             Geo Post-office is een multi
  • Gevonden op: 12 maart 2008
  • Heideroosjes: Anke en Maartje
  • Plaats: Rondom Lierop
  • Puzzels opgelost door: Maartje
  1. Even naar de hertjes…
  2. Gemasten 4: Sterrenwacht Jan Paagman
  3. Gemasten 2: Moussaultpark
  4. Gemasten 1: Kasteelruïne Asten
  • Maker: Keesenanita
  • Type: Traditionals
  • Gevonden op: 12 maart 2008
  • Heideroosjes: Anke en Maartje
  • Plaats: Rondom Asten
  1. Week 10: Het schiereiland – Afslag Helmond
  • Maker: Goedweerloper
  • Type: Traditional
  • Gevonden op: 12 maart 2008
  • Heideroosjes: Anke en Maartje
  • Plaats: Rondom Lierop

Er werd weer eens een slagdag gepland. Goedweerloper was bezig om rondom zijn woonplaats Lierop een tweede Bernheze aan te leggen. Eigenlijk hadden wij bedacht om die allemaal tegelijk te doen, als het helemaal af was. Maar voor vandaag zocht ik een area met veel oppikkertjes en toen kwam ik toch al snel uit op de weken-serie. Ondertussen had ik ook het grootste gedeelte van de EKP-puzzels opgelost, om precies te zijn 6 stuks en Anke had er ook eentje gedaan, dus samen hadden we er 7 compleet. Ik ontdekte ook nog de Gemasten-serie. Alles bij elkaar een hele zooi caches. Dus gingen we op weg, ondanks de stormvoorspellingen en het mogelijke weeralarm voor deze dag.

We begonnen met een wandeling langs het Eindhovense Kanaal. In de stormwind vonden we een stel van de EKP-serie. Helaas lag er eentje aan de andere kant van het kanaal. We vonden het te ver teruglopen vanaf de brug, dus die hebben we overgelaten voor een andere keer. We deden een wekencache die bij een apart kapelletje lag en daarna nog een rondje EKP-puzzels. Die EKP-puzzels waren niet supermoeilijk en het zorgde er zelfs voor dat ik er enkele andere puzzels mee kon oplossen.

Hierna volgden een heleboel weken-caches. Niet alle plekjes vond ik even geweldig. Er zaten wel een paar leuke of mooie tussen, maar de meeste caches leken maar een weg gesmeten. Deze serie kwam dan ook vaak aan bod op het forum van de geocachingwebsite in het draadje dat ging over de kwaliteit van caches.

Tussen de weken-caches door losten we de multi Geo Post-office Lierop ook nog op. In een Geo Post-office zitten poststukken van de ene cacher aan de andere cacher die je eigenlijk als een soort van travelbugs moet verplaatsen. Maar wij hadden geen zin om alles te bekijken dus hebben we gelogd en zijn we weer weg gegaan. Op zich vind ik het idee wel heel grappig om post te versturen via caches. Dat spreekt mij als postbode gewoon wel aan.

Op een bepaald moment kwamen we in de buurt van Asten en begonnen met het rondje Asten. Dit waren oppikkertjes die niet zomaar ergens waren neergesmeten, maar die wel op mooie plekjes lagen. Vooral die bij de kasteelruïne van Asten sprak mij erg aan. Anke en ik waren brutaalweg het terrein opgelopen om de ruïne te bekijken, wat achteraf helemaal niet bleek te mogen, maar we werden zelfs nog geholpen door een bewoner (ja, ik was jaloers op zijn woning) van het nog overeind staande bijgebouw. Echt wel leuk wonen hier. Uiteindelijk bleek je een rondje om de ruïne heen te kunnen lopen en zo vonden we de cache dan toch nog.

Hierna was het al best wel laat en we moesten eigenlijk richting huis. We zaten voor de laatste Gemasten aan de verkeerde kant van het kanaal, maar we konden nog wel de laatste week bereiken. Die hebben we toen nog gedaan. Hij lag op een vreemd terrein.

Hierna zijn we naar huis gegaan. We hadden behoorlijk wat caches gevonden deze dag, maar kwamen er eentje te kort voor de 550, dat was wel jammer.

Wat ik hier op 12 maart 2020 nog aan toe te voegen heb:

Tja, de kwaliteit van caches is een ding. Hoe meer geocachers er kwamen, hoe meer soorten caches er kwamen. En nee, niet alle plekjes zijn mooi. Sommige mensen gaat het alleen om het puntjes scoren, andere gaat het om mooie wandelingen. Zelf zit ik daar ergens tussenin. Tegenwoordig doe ik het liefste mooie wandelingen, maar als er op een wandeling een trail is te scoren, ben ik ook nog altijd een vuile puntjesjager.

NS-wandeling Vechtdal (dag 1)

On door Albain#geocaching, WandelenEen reactie plaatsen

In juli 2019 liep ik samen met mijn moeder de 2-daagse NS-wandeling Vechtdal in Overijssel. De eerste dag loop je 18 kilometer, van station Mariënberg naar station Ommen. Omdat de reistijd vanaf Oisterwijk maar liefst 3 uur is, boekten wij een hotel in Ommen, waar we gingen overnachten.

Station Oisterwijk
Trein van 6.45 uur

Heel erg vroeg

Vanwege de lange reistijd zaten we al om 6.45 uur in de trein, zodat we op tijd daar zouden zijn en op ons gemak konden lopen. Ik heb een hekel aan vroeg op staan, maar voor iets leuks als wandelen gaat het me wel goed af. Om 9.45 uur stapten we uit de trein op station Mariënberg, een nieuwe plaats voor mijn lijstje. We konden meteen een cache op het station loggen, dus dat ging lekker.

Station Marienberg
Meteen de natuur in

Processierupsen

De wandeling ging bijna meteen de natuur in en we lazen wat informatieborden in de “informatiekapel” een houten huisje met informatieborden in de vorm van een kapel. Hier lazen we ook wat over de verdwenen watermolen en iets verderop vonden we een cache die zo heette. We liepen een eind langs de Vecht, o.a. midden over het terrein van een grote camping en door bossen en bogen af naar landgoed Junne.

We moesten erg lachen om deze naam…..
Mooie lucht

Hier lag een hele serie caches, de Grommelsteen-serie. Omdat de wandeling zelf al 18 kilometer was, konden we niet de hele serie doen, maar we liepen een klein stukje om voor nummertje 10. Die zat verstopt in een boom. Ik trok het lapje waarin de cache verstopt zat uit de behuizing, maar niet alleen de cache viel eruit, maar ook twee dikke processierupsen. Gelukkig had ik er niet ingegrepen. We logden de cache en verwijderden de rupsen met een tak. In Overijssel bleek een ware processierupsenplaag te zijn, overal kwamen we afgespannen eikenbomen tegen en je zag de rupsen soms gewoon zitten. Gelukkig zijn we niet ernstig aangevallen.

…mensen die ons kennen weten wel waarom
Paddotopia

 

Cirkels in het graan

Iets verderop vonden we nog een cache van de Grommelsteen-serie, die lag wel precies op de route. Er waren ook veel graanvelden, dus ik maakte een foto van mijn drieoogalien die dacht dat hij cirkels in het graan zag. Te veel fantasie, ik weet het.

Langs de Vecht
Graancirkels

Tussen de graanvelden op het landgoed was het erg warm, dus we waren blij toen we het bos in ging, hier was het wat koeler. We kwamen de wandelaars tegen die tegelijkertijd met ons uit de trein waren gestapt, maar die een andere route liepen. Misschien wel het Pieterpad, want wij vonden alweer een cache van het Pieterpad. Volgens mij heb ik die nu al vijf gevonden ofzo. Stiekem kruist het Pieterpad dus veel andere routes. Toch zou ik het heel graag nog ooit gaan wandelen. Lijkt me echt leuk, maar dan wel achter elkaar door of in ieder geval in twee of drie sessies.

Magical Light
Sprookjesbos

Vlak voor we in Ommen aankwamen nog even een zandpad ingeschoten om een cache te loggen van de Darde klokke-serie. Die liggen in de vorm van een klok rondom Ommen, maar te ver uit elkaar om allemaal te doen. Deze lag wel bijna op de route. Onderweg zijn we ook een heleboel paddo’s tegengekomen, dus flink aan waymarking gedaan. In Overijssel zijn niet veel waymarkers actief, dus wie weet zit er nog wat voor mij bij. Zou leuk zijn.

Doorkijkje bij cache
Heet tussen het graan

One night in Ommen

We waren ook al een keer het spoor overgestoken, maar nu kwamen we aan bij het station van Ommen. In de ochtend waren we al gestopt op dit station en hadden we uitgekeken naar het hotel, maar dat konden we niet zien. Nu begrepen we niet hoe we eroverheen hadden gekeken. Voor de deur stond een boom vol processierupsen. Lekker dan. We checkten in en het meisje van de receptie probeerde ons nog een hoteldiner aan te smeren. Ik was die week ook al bestookt met mailtjes voor extra dingen in het hotel. Zo geweldig was het hotel echter niet.  De kamer was klein en de vloerbedekking heel smerig. Het bed zag er wel ok uit en het beddengoed was in ieder geval schoon. We besloten nog richting het centrum van Ommen te gaan.

Vechtdal
Andersoortige paddo

Ik wilde eigenlijk naar het tinnenfigurenmuseum, maar dan zou mijn moeder niet mee kunnen, want die heeft geen museumkaart. En er waren ook nog caches. Uiteindelijk konden we het museum niet vinden en logden we nog vier caches in het dorp, waaronder eentje in de molen, waar je ook in rond mocht kijken. In het centrum van Ommen was een zomerfeest aan de gang met een markt, dus ook nog een stukje over die markt gelopen (de zelfde troep als op elke jaarmarkt) en nog wat winkels ingegaan en daarna een restaurant uitgezocht om een hapje te eten.

Wolkenfoto
Koeien

Op de terugweg naar het hotel logden we nog een cache langs de rivier de Vecht. Mijn moeder bleef die avond in het hotel, ik ben nog terug gelopen naar het centrum voor het optreden van de coverband Broadway.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De 20 van 2020: Februari Update

On door Albain#deeltijdstuderen, #geocaching, #schrijven, 20 van 2020, Boeken, Munzee, WaymarkingEen reactie plaatsen

De 20 van 2020 zijn twintig doelen die ik dit jaar ga proberen te vervullen. Elke maand ga ik een update geven en dit is die van februari. Ik schrijf dit keer alleen over de doelen waar ik iets aan gedaan heb deze maand.

2. De 10.000ste cache vinden

Tja, waar ik in januari de ene na de andere cache vond, stond geocaching in februari op een heel laag pitje. De eerste reden was het weer: eerst kwam monsterstorm (geweldig woord, trouwens) Ciara, toen kwam monsterstorm Dennis en dan waren er nog een paar naamloze stormen en een heleboel regen. Nou kan ik regen wel handelen, maar met code geel of oranje is het niet verstandig om in het bos te gaan wandelen. Daarnaast waren er ook veel problemen met de trein. Dus moest ik de laatste twee 3-cache-data (twee dagen achter elkaar, precies de twee dagen dat Ciara over het land raasde) laten gaan…dat deed best wel een beetje pijn. Uiteindelijk vond ik deze maand dus maar negen caches.

Groundspeak – de organisatie achter geocaching – heeft iets met data; vaak is er op een bijzondere datum een souvenir te verdienen. Deze maand had twee speciale data: 02-02-2020; de wereldwijde palindroom-datum en natuurlijk 29-02-2020; de schrikkeldag die maar eens in de vier jaar voor komt. Traditioneel kun je op schrikkeldag een souvenir scoren en omdat ik die van 2012 en 2016 ook heb, wilde ik die van 2020 natuurlijk ook hebben (in 2008 deden we ook al aan geocaching, maar souvenirs bestaan pas sinds 10-10-2010, ook een bijzondere datum).

Palindrome-dag souvenir
Leap Day souvenir

Links het Palindrome Day Souvenir en rechts het Leap Day 2020 Souvenir

3. Minimaal 10 data oplossen voor het Geocaching Datum Project

Tja, ik loste dus eigenlijk geen data op. Nou ja, ok 2 februari was een 9-cache-datum en die heb ik met vier founds wel over de 10 heen getrokken, maar voor mijn lijstje tellen alleen de 3, 4, 5 en 6-cache-data. Nu heeft februari dus (net als januari) een hele datumprobleemweek: twee 3-cache-data, een 5-cache-datum en twee 6-cache-data binnen een week. Als het tegen die tijd allemaal zo uit komt met werk, dan lijkt het me leuk om in 2021 een weekje op geocachingvakantie te gaan in die week, haha.

9. 100 boeken lezen

Door het slechte weer had ik wel veel tijd om te lezen, dus er gingen acht boeken doorheen: allemaal van de bibliotheek (ik ga ooit nog een ode aan de bibliotheek schrijven, ik houd echt van die instelling) en eentje uit de minibibliotheek van mijn ouders. Het beste boek vond ik Dor, over een ernstig gebrek aan water in een bloedhete zomer. Dit zou zomaar binnenkort eens realiteit kunnen worden.  Het verhaal van de dienstmaagd vond ik eigenlijk een vrij saai boek; ik ben best benieuwd naar de serie, maar heb helaas geen Netflix. Eerlijk gezegd vond ik Het Schaduwjaar, een YA-boek wat door iedereen de hemel in wordt geprezen, ook niet per se heel erg geweldig. Misschien word ik toch te oud voor Young Adult, hoewel ik Cinder en Lichtjaren dan wel lekker vond weglezen. Beiden spelen in een meer futuristische wereld, hoewel Cinder wel terug grijpt op het sprookje van Assepoester. Fairfield Park was vreselijk zoetsappig en deels ook ongeloofwaardig. Terug naar Wharton Park vond ik wel weer lekker weglezen, hoewel Riley wel altijd dezelfde ingrediënten gebruikt: een stinkend rijke familie, een groot (verwaarloosd) landgoed, buitenechtelijke kinderen, een groot verlies, vrouwen die op de verkeerde mannen vallen en de oorlog. Een nieuw leven zat dan weer tussen die twee andere boeken in: leuk om een keer te lezen, maar ook niet heel erg hoogstaand en ook vrij ongeloofwaardig.

10. 5000 captured Munzees bereiken

Ik vang Munzees vooral in combinatie met geocaching en omdat er zo weinig caches zijn gevonden in februari, waren er aanvankelijk ook niet zoveel Munzees gevangen. Dat maakte ik ruim goed toen ik voor school naar het Munzee-walhalla Amsterdam moest en daar vanwege mijn treinabonnement tot 18.30 uur moest rond hangen en in die tijd een heleboel Munzees kon vangen (waarom heb ik deze hobby niet eerder ontdekt? Je wilt niet weten hoe vaak ik de afgelopen jaren tot 18.30 uur in Amsterdam moest blijven en wilde dat ik iets leukers te doen had dan “winkels kijken”.). Beetje jammer was wel dat het steeds harder ging regenen, dus ik had o.a. doorweekte schoenen en sokken toen ik bij het station aan kwam…(en toen duurde de reis naar huis nog twee uur).

11. De 500-posted medaille bereiken bij waymarking

Ik zit nu aan de 466 waymarks. In februari werd ik (alleen virtueel natuurlijk) de trotse eigenaar van station Maarheeze, Kasteel de Haar in Haarzuilens, een kapel in Oisterwijk (die ik al jaren lang wilde waymarken), twee uitkijktorens en twee fietsknooppuntborden die ik al eerder heb bezocht, maar die ik nog nooit aangemeld had op waymarking. Nog 34 waymarks te gaan…

13. Een boek schrijven (of in ieder geval daarmee beginnen)

Hier ben ik wel mee bezig geweest, omdat het te maken heeft met mijn afstudeerproject. Hoewel ik deze maand meer bezig ben geweest met de vormgeving, dan met daadwerkelijk iets schrijven.

16. Verder gaan met ontspullen

De buy nothing maand is weer niet gelukt. Ik vond namelijk een aanbieding voor wandelschoenen en die moest ik echt nieuwe hebben, omdat ik mijn huidige exemplaren compleet aan gort heb gelopen. Verder kocht ik een kast/rek voor in mijn woonkamer, om een andere kastje te vervangen. Alleen staat dat andere kastje nu nog op mijn slaapkamer (die ook dienst doet als opslagruimte), omdat ik de inhoud nog moet uitzoeken (cd’s en dvd’s).

Geocachingverhalen uit het verleden: Survival rondom de Eendracht

On door Albain#geocaching, Throwback Thursday2 reacties

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 5 maart 2012:

Anke en ik gingen een slagdag houden – te voet – in West-Brabant.

Geocachingverhaal uit het verleden:

  1. Rondje de Eendracht #1
  2. Rondje de Eendracht #2
  3. Rondje de Eendracht #3
  4. Rondje de Eendracht #4
  5. Rondje de Eendracht #5
  6. Rondje de Eendracht #6
  7. Rondje de Eendracht #7
  8. Rondje de Eendracht #8
  9. Rondje de Eendracht #9
  10. Rondje de Eendracht #11
  11. Rondje de Eendracht #12
  12. Rondje de Eendracht #13
  13. Rondje de Eendracht #14
  14. Rondje de Eendracht #15
  15. Rondje de Eendracht #16
  16. Rondje de Eendracht #17
  17. Rondje de Eendracht #18
  18. Rondje de Eendracht #19
  • Maker: Marmisaro
  • Type: Traditionals
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: rondom Oud Vossemeer
  1. FTF nr. 13: Het Zwarte Schaap
  • Maker: Brunetje
  • Type: Traditional
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: rondom Oud Vossemeer
  1. Rondje de Eendracht #20
  2. Rondje de Eendracht #21
  3. Rondje de Eendracht #23
  4. Rondje de Eendracht #24
  5. Rondje de Eendracht #25
  6. Rondje de Eendracht #26
  7. Rondje de Eendracht #27
  8. Rondje de Eendracht #28
  9. Rondje de Eendracht #29
  10. Rondje de Eendracht #30
  • Maker: Marmisaro
  • Type: Traditionals
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: rondom Oud Vossemeer
  1. N.o.e.r.h.e.T. De Schorren van de Eendracht
  • Maker: Lindatju
  • Type: Traditional
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: rondom Oud Vossemeer
  1. Rondje de Eendracht #31
  2. Rondje de Eendracht #32
  3. Rondje de Eendracht #33
  4. Rondje de Eendracht #34
  5. Rondje de Eendracht #35
  6. Rondje de Eendracht #36
  7. Rondje de Eendracht #37
  8. Rondje de Eendracht #38
  9. Rondje de Eendracht #39
  10. Rondje de Eendracht #40
  11. Rondje de Eendracht #41
  12. Rondje de Eendracht #42
  13. Rondje de Eendracht #43
  14. Rondje de Eendracht #44
  15. Rondje de Eendracht #45
  • Maker: Marmisaro
  • Type: Traditionals
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: rondom Oud Vossemeer
  1. 600 jaar Oud Vossemeer – De Eendracht
  • Maker: Foxlake
  • Type: Traditional
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: rondom Oud Vossemeer
  1. Rondje de Eendracht #46
  2. Rondje de Eendracht #47
  • Maker: Marmisaro
  • Type: Traditionals
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: rondom Oud Vossemeer
  1. Oud Vossemeer – Zicht op de Welhoek
  • Maker: Foxlake
  • Type: Traditional
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: rondom Oud Vossemeer
  1. Rondje de Eendracht #48
  2. Rondje de Eendracht #49
  3. Rondje de Eendracht #50
  4. Rondje de Eendracht Bonus
  • Maker: Marmisaro
  • Type: Traditionals
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: rondom Oud Vossemeer
  1. Oud Vossemeer – De ijsbaan
  2. Van Vosmaer naar Tholen
  • Maker: Foxlake
  • Type: Traditionals
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: rondom Oud Vossemeer
  1. TTCC: Tholense Tweede Carpool Cache
  • Maker: Peterseli
  • Type: Traditional
  • Heideroosjes: Maartje en Anke
  • Gevonden op: 5 maart 2012
  • Plaats: Tholen

Vorige week ontdekte ik deze nieuwe powertrail in West-Brabant. Dus op de avond dat ik Rondje de Eendracht ontdekte, vroeg ik meteen aan Anke op msn of ze nog een dag vrij had de week erop. Ja, dat had ze en wel vandaag. Nou, dat kwam mij helemaal goed uit, want ik was die dag ook vrij en het was één van de twee datums van maart dat we nog een found moesten voor het Datum Project. Ik vroeg of ze zin had om samen de powertrail te lopen. Anke had daar wel zin in.

Helaas waren de weersvoorspellingen niet al te best, dus het spande er een beetje om of we konden gaan. Maar toen we ’s morgens uit het raam keken, zag het er best goed uit, dus reden we richting Zeeland. We stonden eerst op de verkeerde parkeerplaats en besloten om door te rijden naar een andere parkeerplaats. Daar was inderdaad wel een echte parkeerplaats en lag ook nummertje 1 van de powertrail. Dit was een goede beslissing van ons. Het was geen gemakkelijke powertrail. Zeker de eerste helft was het een behoorlijke survival-route. De route liep langs een zee-arm, daar liep een fietspad langs. De caches lagen steeds vrij dicht bij het water, dus je moest de hele tijd dijkje op, dijkje af. De caches lagen verborgen tussen de basaltblokken aan de rand van het water of in de bomen of struiken in het strookje groen tussen het water en het dijkje. De route was bedoeld als fietsroute, maar wij waren eigenlijk heel erg blij dat we flexibel te voet waren, de fiets was eigenlijk alleen maar overbodige ballast geweest. Daarnaast draaien wij onze hand niet om voor 14,5 kilometer lopen.

Zo’n powertrail is natuurlijk ongegeneerd puntjes scoren. Ik zou dat zo niet elke dag willen doen, maar soms is zo’n dagje puntjes jagen leuk voor de score. Als je dan gelopen hebt, voelt het toch nog als een prestatie. Bovendien is het heel gezellig, we hadden genoeg te kletsen en te lachen. Het eerste stuk van de trail kwam mij bekend voor, hier had ik al eens in de stromende regen met mijn moeder gelopen, voor een van de caches van de Ster van Steenbergen. Als ik toen had geweten dat er minder dan een jaar later zo’n trail langs zou lopen, had ik die toen mooi overgeslagen. Maar goed, je kunt nou eenmaal niet alles van tevoren voorspellen en het is op zich best een aardig gebied om doorheen te lopen.

De hints die werden gegeven waren niet heel erg behulpzaam, ze waren ongeveer van het niveau “Zweden”, dus “steen” en dan moeten zoeken tussen die eindeloze basaltblokken. Toch lukte het ons om alle caches te vinden, behalve dan nummertje 10. Die had de vage hint wortel/boom, en die waren daar best veel. De caches waren allemaal best wel goed uitgemeten, maar bij deze kregen we het niet gevonden. We hadden van tevoren tegen elkaar gezegd dat we niet te lang naar een cache konden blijven zoeken, omdat we wel graag voor het donker terug bij de auto wilden zijn. Dus 10 minuten was wel de maximale zoektijd.

Wat wel Heideroosjes-proof was, was de manier om aan de gegevens voor de bonus-cache te komen. Die werden meerdere keren gegeven, in verschillende caches. Als je dus een keer vergat om de hint op te schrijven, kon je hem later in de trail nog eens vinden. Wij zijn namelijk kampioen in het vergeten op te schrijven van hints voor bonus-caches. Dus zo hadden wij nog voor de brug al de bonuscache berekend en die bleek mooi vlakbij de auto te liggen. Daar hoefden we ons dus de rest van de trail niet meer druk om te maken.

Al stenen optillend, door dijkgras sjokkend, schapen ontwijkend, boompje klimmend en struiken kruipend kwamen we aan het einde van het eerste deel langs de zee-arm. Hier was de brug naar de overkant, waar de trail verder ging. Maar eerst waren er nog twee caches op een zijweggetje naar het wandelpad over de brug toe en het eerste tussendoortje, het Zwarte Schaap. Die konden we eerst niet vinden en het 0-punt lag midden op de weg. Ik las de logjes door (vaak vind je daar verborgen hints in) en toen ik iets over ‘auto’s die op de cache geparkeerd stonden’ las, wist ik dat ik echt in de weg moest zoeken. Al vlug viel mijn blik op een rij zwarte steentjes aan de rand van de weg en eentje bleek er nep te zijn. Mooi, zo hadden we een vervanger voor nummer 10 gevonden. We gingen de brug over, onder de brug lag een cache van de frusti-serie. Uit de logjes bleek dat die op de brugpijler zou moeten liggen. De eerste verdieping van de brugpijler was bereikbaar met een trapje, maar we zouden nooit zonder trap of touw op de tweede verdieping van de pijler kunnen komen. Helaas, deze cache moesten we aan onze neus voorbij laten gaan. Net als in Luxemburg, bij die cache tussen de watervallen, moesten we concluderen dat dit gewoon te gevaarlijk was. En ondanks dat we behoorlijk obsessief zijn, gaan we nog niet zo ver dat we ons leven gaan riskeren voor een logje in een cacherol.

Verder met de trail dan maar. Die liep nu aan de andere kant van het kanaal verder. Hier lag niet zo’n brede strook tussen het water en het pad, dus hier hadden we volop last van de best wel harde en koude wind. Het was een paar graden boven 0, maar we hadden onze handschoenen aan voor de koude wind. Het was erg bewolkt en af en toe vielen er een paar druppels regen, maar gelukkig bleef het droog tot we terug bij de auto waren. Dat was wel fijn, want lopen in de regen is een stuk minder bemoedigend dan droog kunnen lopen.

Op dit stuk hadden we onze tweede not-found, dat was nummer 22, dat bleek voor iedereen de meest moeilijke cache te zijn, dus daar hoefden we ons niet voor te schamen. Verder hebben we alles gevonden, zelfs de vrij moeilijke in het stukje met de mosbegroeide bomen en die in de boom op het uitlopertje. Eigenlijk waren we blij toen we aan het einde van dit stuk waren, dat eindigde overigens bij de ingang van de Rammegors, ook dat gebied herkende ik van een eerder cache-avontuur met mijn moeder.  Het gebied zag er nu toch een stuk troostelozer uit dan toen in het zonnetje. Maar nog steeds wel mooi. We logden nog een andere cache op de route, ook met de naam Eendracht in de cachenaam. Ik las later in de logs dat mensen deze origineel verstopt vonden, maar ik kan me helemaal niet meer herinneren hoe deze verstopt zat, dus wij hadden hem vermoedelijk heel snel gevonden.

Hierna werd de trail een beetje eentonig. Hij liep achter de dijk langs, dus we liepen op het fietspad en uit de wind. Langs het fietspad liep een versperring van draad met paaltjes en alle caches lagen bij zo’n paaltje met steeds de precieze toegestane afstand tussen twee vlak bij elkaar liggende caches. Na al het survival-gedoe van de eerste helft werd het nu wel heel makkelijk. Vooral Anke was goed in het vinden van de paal-caches. Bij eentje lag de cache ineens aan de overkant, dus die konden we eerst niet vinden. We kregen hulp uit onverwachte hoek. Een bewoner van de omliggende huizen kwam naar ons toe gefietst om ons te helpen. Deze man vond het geocachen blijkbaar erg grappig en was volledig op de hoogte. Wel aardig dat de CO de omwonenden op de hoogte heeft gebracht. Wij hadden het er onderweg over dat zo’n powertrail neerleggen en onderhouden een hels karwei is. Eerst moet je al die punten in gaan meten, overal minutenlang gaan zitten met je GPS, met 50 caches ben je daar dagenlang mee zoet. Dan al die kokertjes verzamelen, alles gaan verstoppen, al die cache-pagina’s in orde brengen. En dan om de maand die trail zelf nalopen om alle logrollen te verversen. Geen wonder dus dat de meeste powertrails het niet langer dan een paar maanden uithouden. Het is gewoon hell-of-a-job om dat allemaal te onderhouden.

Aan het einde van de paaltjes-dijk kwamen we erachter dat we hier zouden kunnen stoppen, want we liepen onder de brug door, waar we al overheen waren gereden onderweg naar de parkeerplaats, die lag aan de overzijde van de brug. Natuurlijk gingen wij het ‘extra’ rondje ook nog lopen, we waren ondertussen hard op weg naar het verbeteren van het dagrecord. De caches op dit stuk bleken niet al te origineel verstopt en ze werden afgewisseld met enkele caches van de serie rondom Oud-Vossemeer. De leukste was die waarvoor we over een voor de schapen afgezette versperring moesten klimmen, een stukje door de schapenweide moesten lopen en vervolgens de cache in een vogelhuisje vonden. Oud-Vossemeer ziet eruit als een gezellig plaatsje, met leuke gekleurde huizen, veel groen en veel water. Voor het laatste stukje trail moesten we door een klein natuurgebiedje met veel riet en water, dat erg moerassig was. Wij kozen natuurlijk de verkeerde route en haalden natte schoenen (gelukkig zijn ze waterdicht). Maar als beloning konden we toen met de 52ste dagfound ons dagrecord verbeteren. Dat stond sinds de powertrail van Kranenburg op 51 founds.

Vooral Anke wilde het graag verbreken, omdat ze vond dat het record op naam van beide Heideroosjes hoorde te staan en ik had Kranenburg gelopen met mijn moeder. Ik wilde er best in mee gaan. We moesten nog een cache van de trail en daarna hadden we alles gevonden. We moesten alleen nog de lange brug over richting de auto en de bonus-cache. Op het eilandje in de zee-arm lag ook nog een cache en ik grapte dat als ik Wave bij zou hebben gehad ik van de brugleuning af in het water zou gejumpt. Anke keek me met grote ogen aan en vroeg of ik een doodswens had. Ha, nou niet bepaald en bij nader inzien zou ik het ook niet gedurfd hebben. Het water was namelijk niet zo heel diep. Verderop was het wel dieper, maar stond er een sterke stroming. Wij verbaasden ons ook nog op een vrachtschip dat zo diep lag dat het voortdurend water maakte.

Aan het eind van de brug moesten we eigenlijk nog een stuk omlopen naar de parkeerplaats, maar wij gingen gewoon van het schuine dijkje af, om op het wandelpad onder de brug uit te komen. Daarvoor moesten we wel over een hekje heen klimmen, maar dat vonden we niet zo’n probleem. Voor de bonus-cache moesten we uiteindelijk nog over twee hekjes klimmen, maar toen hadden we ook die gevonden. Daarmee hadden we een stuk afgesneden en konden we zo doorlopen naar Reno. Er stond 15 kilometer op te teller, dus we hadden onze beweging van die dag wel gehad. Het begon keihard te regenen toen we nog geen minuut in de auto zaten, dus we waren precies op tijd klaar. Over de hele wandeling hadden we zo’n 5,5 uur gedaan. Omdat we daarmee sneller waren dan de vorige cachers die de trail gelopen hadden, vonden we dat wel leuk. Het zou best nog sneller hebben gekund, maar wij hebben redelijk op ons gemak gelopen en er is natuurlijk veel tijd opgegaan aan zoeken en ‘survival-lopen’.

Met de auto deden we nog drie caches, eerst die bij de ijsbaan van Oud-Vossemeer. Een paar weken geleden was dat vast erg leuk, nu was het weer een zwembad geworden. De cache lag bij een elektriciteitskastje dat bijna was uitgegraven. Wij dachten dat de cache wel weg zou zijn, maar hij lag er nog gewoon. Daarna deden we een drive-in cache, die tussen Vossemeer en Tholen in lag, die hadden we snel gevonden. Ter afsluiting deden we nog de tweede carpoolcache van Tholen. De eerste hadden we vorig jaar juni al gedaan, toen CAS werd afgelast en we als troost onderweg naar huis nog die carpoolcache hadden gelogd, voor de datum. We vonden het allebei wel leuk om het setje compleet te hebben.

Dit werd onze 56ste found van vandaag en dat is dus meteen ons nieuwe dagrecord. De datum 5 maart ging daarmee van 0 naar een heel hoog found-aantal. En ons account steeg van 3714 naar 3770. Anke merkte op dat we het record niet te scherp moesten stellen, want dan zouden we het nog eens kunnen verbeteren. Ik vond het wel best. We hadden allebei honger en we zouden onderweg naar huis bij de eerste McDonald’s stoppen om daar te gaan eten. Helaas passeerden we verschillende grote M’s, maar waren ze allemaal onbereikbaar of zag ik de afslag te laat. Zo eindigden we uiteindelijk bij McDonald’s Udenhout, een kilometer van Ankes huis af. Stiekem waren we best een beetje trots op onze prestatie, vuile puntjesjagers die we zijn…

Wat ik hier op 5 maart 2020 nog aan toe te voegen heb:

De trail de Eendracht bleef inderdaad niet lang online, het bleek toch best veel onderhoud te zijn. Wij hebben er echter een leuke wandel/geocachingdagje aan gehad.