Geocachingverhalen uit het verleden: Rondkruipen in het Rovershol

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verhaal online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 27 februari 2009

Stephanie, Anke en ik waren op vakantie in Luxemburg en gingen elke dag op geocaching-jacht.

Geocachingverhaal uit het verleden:

1159. Castle of Beaufort

• Maker: CPT Buttermilk
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 27 februari 2009
• Plaats: Beaufort, Luxemburg

1160. Geowolf 10: A Knight’s Trail

• Maker: GeoWolf
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 27 februari 2009
• Plaats: Beaufort, Luxemburg

1161. Rauberhohle

• Maker: Inselkind
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 27 februari 2009
• Plaats: Luxemburg

1162. Schloeff 1

• Maker: Oldgrizly
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 27 februari 2009
• Plaats: Luxemburg

1163. Rock Labyrinths

• Maker: Bridwell and Captain Cook
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 27 februari 2009
• Plaats: Luxemburg

Het was alweer onze laatste dag in Luxemburg en we wilden allemaal nog een dagje gaan cachen. De eerste van het dagprogramma was Castle of Beaufort. Het huisjespark waar wij logeerden lag aan de Route de Beaufort. Onderaan de berg lag Dillingen en bovenop de berg lag Beaufort. We waren er die week al 2x geweest, maar hadden het kasteel nog niet gezien. En je weet dat ik dol ben op kastelen, dus daarom deze kasteel-cache.

Van het kasteel van Beaufort is niet meer over dan een ruïne, maar die overblijfselen zijn nog wel herkenbaar als een kasteel. En daarnaast hebben ze gewoon een nieuw kasteel gebouwd. Nadat ik even riddertje had gespeeld begonnen we aan de cache-route. Het was een foto-zoektocht en de gps was niet echt nodig. Het was een verrassend mooie route, helemaal door een rotsachtige vallei waarin een bergbeekje stroomde met wild water. Over het stroompje liepen steeds bruggetjes. Het zag er een beetje sprookjesachtig uit, wel heel mooi. De aanwijzingen zaten sneaky onder de bruggetjes verstopt, dus meestal liepen we over de stenen door de rivier, in plaats van over het bruggetje.

Tijdens deze cache vonden we nog een geheimzinnig coördinaat. We kwamen er toch langs, dus hebben nog gezocht of daar ook een cache lag, maar dat was niet zo. We vragen ons toch af waar dat coördinaat dan van was, waarschijnlijk van een ander soort speurtocht waarbij ze een gps gebruiken.

De cache lag leuk verstopt tussen de rotsen, maar gelukkig hadden we hem vrij snel gevonden.

Toen we terug kwamen bij de parkeerplaats had Reno (mijn voormalige auto) gezelschap gekregen van drie andere auto’s. En die hadden allemaal een Nederlands kenteken. Dat is wel raar, om in het buitenland een parkeerplaats vol Nederlandse auto’s te zien.

Ik keek naar de dichtbijzijndste cache en die bleek op loopafstand vanaf het kasteel te zijn, alleen dan een rondje de andere kant op. Dus besloten we lekker te gaan lopen en Reno te laten staan. De ontvangst was heel erg bagger, dus hebben we een beetje illegaal door een weiland gelopen en onder het prikkeldraad doorgekropen. Daar zaten ook nog irritante prikkelplanten die Stephanie en mij aanvielen. Gelukkig hebben we de cache nog wel gevonden.

Terug op de parkeerplaats besloten we om Schloef te gaan doen. Maar onderweg daar naartoe kwamen we langs het Rovershol – onze frustratiecache van eerder die week -, dus kreeg die voorrang. Want allemaal wilden we het nog een keer gaan proberen. Iedereen had er ’s nachts van gedroomd of niet van geslapen, dus…

Gewapend met extra zaklampen klommen we de berg weer op. Ik was er van overtuigd dat hij achter de grote ‘triangular stone’ moest liggen, waar we de vorige dag ook al achter waren gekropen. Vandaag was de angst voor enge beesten weg (er was wel een vleermuis), omdat we nu wisten wat er achter de steen zat, dus zaten we er vrij snel alledrie achter. Allemaal rondgeschenen, maar we konden niets vinden. Anke probeerde zelfs nog in een hol te kruipen, maar dat was toch wel heel erg smal. Toen herinnerde ik me opeens iets over “high hiding-place” in een log dat ik gelezen had, dus begon ik boven mijn hoofd te voelen, boven het hol waar Anke in zat. En opeens voelde ik iets wat meer aanvoelde als een plastic bakje, dan als een steen. Maar ik kon er niet goed bij. Anke is langer, dus ik vroeg of die wilde kijken. Ook Anke moest nog tegen de rots opklimmen (wat daar moelijk ging), maar ze kreeg de cache wel te pakken. Dus wij triomfantelijk naar Stephanie toe, die onder in de grot aan het filmen was.

Buiten in het zonlicht gelogd en Stephanie heeft van alle twee de zoektochten een leuk filmpje gemaakt. Waarin ik overigens een hoop onzin uitkraam.

Maar dit is wel echt een cache om trots op te zijn. En die volgens Stephanie echt in het found-lijstje thuis hoort. Daar ben ik het helemaal mee eens.

Op de meest onverwachte moment zeiden we ook nog de hele tijd: “Maar we hebben wel het Rovershol gevonden!”

We hadden in het Rovershol genoeg adrenaline opgedaan om nog een cache te doen. Dus reden we door naar Schloef 1 (Heb trouwens geen Schloef 2 ontdekt, dus geen idee wat het cijfertje in de cache-naam betekend). Ook dit was weer een mooie wandeling. 1 waypoint was op een soort van Pride-Rock (de rots uit de Lion King) en daar had je echt een stoer uitzicht over de omgeving, vanaf een heel hoog punt. Gek genoeg waren de hoge bomen daar afgezaagd en wij vroegen ons af hoe ze dat voor elkaar gekregen hadden, op zo’n hoogte…

De route liep verder door een rotspark, naar een volgend uitzichtpunt. Van daaraf had je niet alleen een mooi uitzicht, maar moest je ook de rotsspleet vinden, waar de cache verborgen lag. Die zagen we liggen, we liepen ernaartoe en de zaklampen kwamen weer tevoorschijn. Dit keer vond Stephanie de cache. Ook dit vonden wij weer een leuke multi-cache.

Onderweg naar  de parkeerplaats bij Schloef 1 waren we al langs het startpunt van Rock Labyrinths gereden. Dat zag er veelbelovend uit, dus besloten we om daar naar terug te gaan en ook die cache nog te doen. Dit was ook een erg leuke cache-route. Hier was een soort van park van rotsen, waar je tussendoor kon lopen of met trappen eroverheen. De ontvangst was waardeloos, maar gelukkig hebben we de cache wel gevonden.

Toen was het te laat om nog verder te cachen – want februari, dus vroeg donker -, maar we hadden deze dag 5 leuke caches gevonden, dus het was ook mooi geweest.

Wat ik hier op 27 februari 2020 nog aan toe te voegen heb:

Als ik dit zo lees, over al die wandelingen door de bossen en tussen de rotsen, dan wil ik zo nog een keer naar Luxemburg om daar te geocachen. En ja, dat Rovershol, daar waren wij toen heel erg trots op, dat we die cache gevonden hadden en een andere cacher uit Oisterwijk niet. De cache is overigens nog steeds online, voor de geocachers onder ons, de cachecode is GCMR02. Ook Rock Labyrinths ligt er nog steeds en is een aanrader, cachecode GC5F71.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Geocachingverhalen uit het verleden: Mysterieuze carnaval

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verhaal online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 20 februari 2006

Ik denk dat dit de eerste cache was die ik alleen heb gevonden. Daarna zouden er nog heel veel solo-caches volgen.

Geocachingverhaal uit het verleden:

25. Carnaval 2006

• Maker: Purk
• Type: Mysterie
• Gevonden op: 20 februari 2006
• Heideroosjes: Maartje
• Plaats: Oisterwijk

Dit was een solo-actie van mij. Op een avond ontdekte ik een nieuw puntje op de geocaching-site. Het was een mysterie. En daarnaast een tijdelijke cache, die er alleen zou liggen tijdens de carnavalsperiode.

Je kreeg vier carnavalsnamen van plaatsen en moest daar de gewone plaatsnaam bij zoeken. Op het snijpunt van die vier plaatsen lag dan de plaats waar de cache zou liggen. Door de plaats van de gele stip op de geocaching-landkaart, had ik al het vermoeden dat het in Oisterwijk zou zijn. En na wat gegoogle en wat geklooi met een kaart, bleek dat idd zo te zijn. De dag erna regende het hard, maar ik trok mijn regenpak aan en ging op jacht. Ik werd langs alle feestlocaties van Oisterwijk gejaagd, zoals Koosje en La Belle Epoque, dus dat was wel grappig. De cache lag uiteindelijk onder een boom achter het zwembad. Tegen de tijd dat ik ‘m gevonden had, waren ik en de print-out van de cache kleddernat. Maar het was een goed gevoel om het vijfentwintigste logo te kunnen plakken.

Wat ik hier op 20 februari 2020 nog aan toe te voegen heb:

Print-outs en logo’s, dat komt nu niet meer voor, alleen nog soms bij een fotozoektocht, want de gps geeft wel tekst weer, maar geen foto’s, dus dan moet je telefoon er weer bij. Ik heb wel altijd die behoefte gehouden om een opgeloste mysterie meteen in het veld te willen gaan loggen. En deze cache zit al lang in het archief, dus dat ik de oplossing van de puzzel verraad, maakt niet meer uit.

Romeinenwandeling: Van Villa naar Vicus (2)

In de zomer van 2018 bezocht ik het Thermenmuseum in Heerlen. Na mijn museumbezoek begon ik aan de museumwandeling Van Villa naar Vicus. Het was al te laat om heel de wandeling af te maken, dus kon ik maar de helft doen. Later dat jaar maakte ik de wandeling alsnog af. Dit is het verslag van de wandeling als rondwandeling vanaf station Voerendaal. Ook was ik nu niet alleen, maar wandelde mijn moeder met mij mee.

Station Voerenburg

In juli bezocht ik het Thermenmuseum in Heerlen en kocht ik daar het boekje van de Romeinenwandeling “Van Villa naar Vicus”. Omdat ik zo lang in het museum was geweest, had ik geen tijd meer om de wandeling helemaal te lopen. In oktober was ik met mijn moeder een weekje op vakantie in Valkenburg. Van station Valkenburg naar station Voerendaal is een ritje van slechts 10 minuten, een stuk aantrekkelijker dan de treinreis vanuit Oisterwijk, die bijna twee uur duurt.

Mijn moeder houdt ook van wandelen, dus die vond het prima, vooral toen ze hoorde dat er veel caches op de route lagen. Ik dacht dat het voor mij zelf niet zo’n hoge score meer zou zijn, maar uiteindelijk kon ik ook nog negen caches loggen, dus je hoort mij niet klagen. De vorige keer eindigde ik op station Klimmen-Ransdaal, maar natuurlijk wilde ik nog een nieuw station scoren voor mijn lijstje en dat werd Voerendaal. Daar konden we meteen weer een cache van de Heuvellandlijn-serie scoren. Wie weet krijgen we ze ooit nog eens compleet. We gingen tegengesteld wandelen aan hoe ik de vorige keer had gelopen. En we weken meteen van de route af, om nog een cache mee te kunnen pakken, een Geul-linie kazemat cache.

Via Belgica

Vroeger liep dwars door Zuid-Limburg de Via Belgica, een door de Romeinen aangelegde weg van Boulogne-sur-Mer aan de Franse kust tot aan Keulen. De weg werd aangelegd in opdracht van Agrippa, de schoonzoon van keizer Augustus. Waarschijnlijk heette de weg in die tijd anders, maar in onze tijd is er deze naam aangegeven, omdat hij dwars door de voormalige Romeinse provincie Belgica liep. De Via Belgica was van militair belang, maar was ook belangrijk voor handelaren.

Bemoeials

Iets verderop wilde ik nog een cache gaan loggen, daarvoor moest je langs de schuine wand van een viaduct omhoog klimmen. Ik stond bovenaan toen er bemoeizuchtige fietsers stopten en die dachten dat ik levensmoe was of zo. Was nog best lastig om ze weg te krijgen. Mijn moeder vond het ook niets dat ik daar zo hoog stond en ik kon de cache niet zien liggen, dus een beetje chagrijnig ging ik weer naar beneden. Gelukkig lag iets verderop nog een cache. Die heette Klim jij de boom in???, maar ik kon aan het aantal sterretjes al zien dat je hoogstwaarschijnlijk niet echt de boom in zou hoeven. Ik kreeg gelijk, de cache zat gewoon in een op de boom geschroefde schoen. Fijn voor mijn moeder.

We naderden nu het stuk van de route, wat ik al eerder had gelopen. En daarmee kwamen we opnieuw langs het wegkruis. In 2010 deed ik met Anke de Aan het kruis genageld-serie. Die zijn ondertussen zo’n beetje allemaal gearchiveerd, maar deze is nog online. En laat deze nou net een frustratie-cache zijn. Ik denk dat we er in 2010 al zijn geweest en in juli had ik er ook al naar gezocht. En vandaag vond ik hem dan vrij snel. Op een plek waar hij in juli zeker niet heeft gezeten. Dus toch een beetje vreemd. In ieder geval kan hij nu van de lijst af.

Kalkoven

We kwamen nu opnieuw over de hoge heuvel heen en konden de earthcache gaan doen. Die had ik in juli compleet over het hoofd gezien, dus ik was blij dat ik nu een nieuwe kans kreeg. Er was echter ook een traditional verstopt op deze locatie en die was best lastig te vinden. Net als de oven die we moesten vinden voor de earthcache. Uiteindelijk vond mijn moeder de Knots-cache en kwamen we ongeveer tegelijkertijd tot de conclusie dat we bovenop de oven stonden. Dus wij weer naar beneden en ja hoor: oven. Je mocht een foto in of bij de oven maken. Natuurlijk ging ik er in! Mijn moeder niet, haha.

Kasteel Terworm

Onze weg ging verder richting Voerendaal. Ik haalde nog wat caches voor mijn moeder tevoorschijn, die ik zelf in juli al had gelogd. Ook liepen we nog een klein stukje om voor een Kundersjunderpetpad-cache (een serie hier in de omgeving), die ik toen niet had gedaan. We sloegen af voor het laatste stukje van de rondwandeling, dit was weer een stukje waar ik nog niet geweest was, rondom Kasteel Terworm. We vonden nog een cache bij het voormalig zwembad. Dat ven zag er nu niet zo fris meer uit; ik zou er nu niet meer in willen zwemmen. We moesten ook nog even zoeken naar de cache, die door mijn moeder werd gevonden. Het was een huisje, dat er sprookjesachtig uitzag. Iets verderop was dan Kasteel Terworm, best een aardig optrekje. De tuin was ook weer in ere gesteld en de meeste rozen stonden nog in bloei. Je mocht er doorheen lopen, dus dat deden wij. Daarna liep het wandelpad om het kasteel heen.

Vijf kastelen

Voerendaal zou maar liefst vijf kastelen binnen de gemeentegrenzen hebben. Bij een kasteel iets verderop probeerden we nog een cache te vinden. Van het kasteel niets gezien en ground zero was net een moeras. Tijdje gezocht, maar niets kunnen vinden. Ik gaf het eerder op, dan mijn moeder, maar ik kreeg dan ook weer een hoestaanval, zoals ik helaas de hele week gehad heb.

Als troost vonden we nog een Geul-linie kazemat cache. En zoals het idee was, waren we nog keurig voor 16 uur terug bij station Voerendaal, i.v.m. de spitstijden/treinabonnementen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Geocachingverhalen uit het verleden: 13 februari 2013

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verhaal online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 13 februari 2013

Mijn moeder en ik verbleven een midweek op Terschelling – het eiland waar ontdekkingsreiziger Willem Barentsz rond 1550 werd geboren – en het was de koudste week van 2013, volgens ons minstens zo koud als op Nova Zembla – waar de eerder genoemde Willem Barentsz overwinterde in het Behouden Huys in de winter van 1596/97.

Geocachingverhaal uit het verleden

4337. Terschellinger eendenkooien

• Maker: Yritja
• Type: Mysterie
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 13 februari 2013
• Plaats: Terschelling

4338. Huske op e Slenk

• Maker: BigBird
• Type: Virtual
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 13 februari 2013
• Plaats: Terschelling

4339. Terschellinger verhaal: Sil de Strandjutter

• Maker: Yritja
• Type: Mysterie
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 13 februari 2013
• Plaats: Terschelling

Het slechte nieuws deze ochtend was dat het de hele nacht gedwarreld (lichte sneeuw) had. Het goede nieuws was dat het wel boven 0 was, dus het dooide. Niet dat het nou heel erg warm was, dus we hulden ons weer in onze overwinteringspakken. We besloten om toch te gaan fietsen, ondanks alle lagen sneeuw op de wegen. Voor dat we naar Terschelling gingen, had ik een studie naar de mysteries gedaan. Dat hield eerst een grondig onderzoek naar eendenkooien in, dat volbracht ik. Daarna volgde de ellenlange zoektocht naar de afbeeldingen en vragen van de Sil de Strandjutter mysterie. Pfft, daar ben ik wel even mee bezig geweest. Daarna moest ik nog de bijbehorende woordzoeker oplossen. En owh, wat was ik blij toen de checker het verlossende groene licht gaf. Maar toen was ik in Oisterwijk en volgens de checker was  ik 202 kilometer van de cache af, anders was ik er direct naartoe gegaan, omdat ik zo blij was dat ik de puzzel eindelijk opgelost had.

Eigenlijk was het weer zo dat je niet echt wilde gaan fietsen. Mijn moeder, die helemaal niet van sneeuw en glad houdt, overtrof zichzelf door toch op haar fiets te stappen. Het was best een eind naar de andere kant van het eiland, bijna 10 kilometer. Voor mij is dat een gewone afstand, het is nog verder fietsen naar mijn werk. We stopten natuurlijk wel bij elke paddo, zodat ik die kon waymarken en moesten lachen om de naam van de ijsclub: Nova Zembla.

De Eendenkooien-cache lag aan een verlaten boerenweggetje, het pad liep naar een eendenkooi. Maar ik vind zo’n eendenkooi maar een wreed iets, dus dat hoefde ik niet te zien, het ging ons alleen maar om de cache. Volgens de logjes zou de cache moeilijk te vinden zijn, vooral in de zomer. Misschien was het dus ons geluk dat het winter was, want ik had de cache binnen 5 minuten gevonden. Zo, die 202 km verderop was ingelost.

Op naar het startpunt van de Sil de Strandjutter-multi. Ik heb de TV-serie nooit gezien, dat was voor mijn tijd, maar mijn moeder heeft er wel iets van gezien en die meende het huis te herkennen. We beantwoordden de vragen en fietsten door naar het volgende waypoint. We kwamen er al snel achter dat we ook verschillende punten van de Dagvlinders-cache zouden passeren, dus die hebben we ook meteen meegenomen. Het was een heel mooi gebied waar we doorheen fietsten, besneeuwde duinen en vele halfbevroren noordelijke ijszeeën (we hingen deze week alles op aan Willem Barentsz en de overwintering op Nova Zembla). Er waren paddo’s en zelfs koeien. Ik maakte enkele van mijn mooiste paddo-omgeving-foto’s ooit. De koeien stonden eigenlijk net iets te ver weg, maar ze leken geen last te hebben van de winterse omstandigheden.

We waren niet eens de enige fietsers die zich in dit desolated wasteland waagden. Ook waren er veel wandelaars met honden. Honden zijn erg populair op Terschelling, bijna iedereen had een hond. Wij voelden ons zelfs een beetje outsiders, omdat we geen hond handen. Met al dat fietsen was een hond echter weer niet zo handig geweest en wij hebben ook geen hond (meer).

Voor we op vakantie gingen was ik door een bepaalde cache op Terschelling geobsedeerd geraakt. Juist die ene cache waar niets te vinden was, omdat het een virtuele cache is. Het is al heel lang geleden dat wij een virtuele cache hebben gedaan, dat was namelijk vier jaar geleden in Luxemburg. Maar de wandeling naar Huske op e Slenk leek mij heel erg de moeite waard. Op een bepaald punt tijdens onze fietstocht waren we op het einde van de verharding. Ik vroeg toen of mijn moeder zin had in de wandeling. Mijn moeder was het fietsen over de beijzelde fietspaden allang beu en ze had wel zin in de wandeling. Vanaf de fietsenstalling was het 5,7 kilometer lopen naar het drenkelingenhuisje. Wij waren niet de enigen die de wandeling naar ‘het einde van de wereld’ gingen maken, er waren nog meer koppels, die we allemaal ingehaald hebben. Alleen de mountainbikers waren sneller, maar dat is logischer. Die gingen ook fietsen over het strand, dat zag er erg stoer uit, maar het leek mij ook erg zwaar.

Wij volgden het duinpad. De kilometers vlogen onder ons voeten door en ondertussen smolt de sneeuw weg, omdat het in de middag een paar graden boven 0 was. De temperatuur begon zelfs een beetje aangenaam aan te voelen. Aan het einde van het pad moesten we een doorgang door de duinen zoeken om op het strand te komen. Dat bleek maar een heel smal paadje te zijn, dwars door het kletsnatte – door de smeltende sneeuw – heide-achtige gebied. Het lukte ons om niet al te natte voeten te halen met het dak van het huisje in zicht. En toen waren we op het strand en bereikten we het huisje. Wow, dit was echt heel gaaf. We lunchten op het “dakterras” van het huisje, met uitzicht op de woeste zee. Van binnen zag het huisje er duister uit, niet echt heel aantrekkelijk om de nacht in door te brengen. Maar als je op een stormachtige strand staat, biedt het huisje vast wel iets van beschutting. En in vroegere tijden waren er hopelijk dekens en iets te eten/drinken aanwezig in het huisje. We maakten de foto’s die nodig waren om de cache te mogen loggen en begonnen daarna aan de terugtocht, over het strand van de Boschplaat.

Ik was nog nooit eerder op een strand geweest als er sneeuw lag. Het was heel surrealistisch, want je associeert stand toch met zon en zomer. Helaas was het ook heel erg koud. Aan de andere kant van de duinen was het nog redelijk aangenaam geweest, maar hier hadden de elementen vrij spel. Mijn handen waren door mijn handschoenen heen nog zo ijskoud, dat ik ze in mijn jaszakken hield om ze warm te houden. De rest van mijn lijf bleef wel warm, omdat we flink doorstapten. Maar ook mijn gezicht had het ondanks mijn muts flink te verduren, door de wind. We stapten in de richting van het “Noorderlicht”, want de lucht in de verte vertoonde vele kleurschakeringen en deed ons denken aan het bijzondere licht van de Noordpool (niet dat we dat ooit gezien hebben, maar in het kader van de Nova Zembla-obsessie). Verder lag het strand bezaaid met duizenden, neej miljoenen scheermesschelpen. Echt overal, hele bergen van dat soort schelpen overal waar je keek. Alsof Gillette hier een reclame op had genomen ofzo. Echt zoveel. Die schelpen hebben de meest prachtige kleuren. Ook lagen er overal rimpelige heuveltjes van zand, gevormd door het eb- en vloedspel van de zee.

Aan het einde was het opnieuw zoeken naar de duinovergang, want alles was ingesneeuwd. De dichtbij zijnde strandtent, met de weinig opwekkende naam Heartbreak Hotel, was pas met Pasen open. Wel jammer, want ondertussen waren wij wel toe aan een kopje met iets warms. Helaas voor ons was er dus nergens in deze facking middle of nowhere iets te vinden waar je wat warms kon drinken. Dus mochten we weer verder met onze fietstocht. Dat ging nu makkelijker, want het had tijdens onze wandeling van zo’n 3 uur, flink gedooid, dus nu konden we doorfietsen over de ijsvrije fietspaden. We vonden punt na punt van de Sil de Strandjutter-cache, voor enkele moesten we ook nog een stukje lopen, dus het kostte wel veel tijd. De waypoints waren wel prachtig, allemaal kunstwerkjes op zich. Ook pikten we nog wat punten van de Dagvlinders-fietstocht mee en ik was heel erg blij toen we de mysterie van Sil de Strandjutter konden loggen, omdat die mij zoveel tijd had gekost. De tijd begon te dringen – want vroeg donker – en het leek erop dat we het allemaal niet meer af zouden krijgen.

Op een bepaald moment bereikten we weer de bewoonde wereld en mijn moeder had er echt genoeg van, vooral toen we bij de paddo waren die we nodig hadden voor het oplossen van de offset-multi Thasos. Mijn moeder had echt geen zin in het toevoegen van nog een nieuwe cache aan de route en het bleek ook nog 2,4 km terug te zijn in de richting waar we vandaan kwamen. Ze wilde ook de Sil de Strandjutter-multi niet meer afmaken. Ik wilde dat eigenlijk nog wel, maar ik zag ook wel in dat alle drie de caches (Sil de multi, Sil de bonus en Thasos) niet meer zouden gaan lukken. Dus vond ik het goed dat we naar het huisje zouden gaan, wat even goed nog een kilometer of 8 fietsen was. Daar konden we lekker opwarmen.

Wat ik hier op 13 februari 2020 nog aan toe te voegen heb:

Die wandeling door een besneeuwde wereld naar het drenkelingenhuisje staat in mijn top-10 van favoriete geocachingherinneringen. Maar owh, wat was het koud. Nog steeds als het heel erg koud is zeggen mijn moeder en ik tegen elkaar: “Het is echt Terschelling-koud.”

En die fascinatie voor Willem Barentsz en de overwintering op Nova Zembla? Die heb ik overgehouden aan een werkstuk voor geschiedenis dat ik over dit onderwerp maakte in havo-4 en waar ik een 9.8 voor haalde.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tuesday TAG – 25 vragen over eten

Het is weer eens tijd voor een Tuesday TAG en vandaag ga ik 25 vragen over eten beantwoorden. Het zijn er iets minder, want sommige vragen kon ik niet beantwoorden of had ik niets mee. De vragen komen van de blog Uit Paulines Keuken.

Wat is je favoriete ontbijt?

Ik eet het liefste gewoon boterhammen. Bij voorkeur het Les Pains-brood van de AH. Mijn favoriet is Triomphe, maar de andere smaken zijn ook goed. Op dinsdag is het altijd Brooddag en dan kun je drie broden kopen voor 5 euro. Die vries ik dan vervolgens in, zodat ik elke dag vers brood heb.

Hoe drink je je koffie?

Niet. Ik drink nooit koffie, ik vind het heel erg vies en ik ga stuiteren van de cafeïne. Coffee isn’t my cup of tea.

Wat zit er op je lievelingsbroodje?

Groentesmeersels. Bijvoorbeeld paprikaspread van Zonnatura. Of hummus.

Soep of salade?

Vind ik allebei lekker, dus ik ga geen keuze maken. Wel het liefste eigengemaakte soep.

Wat is je favoriete kookboek?

Ik heb vrij veel vegetarisch kookboeken en is er niet eentje die eruit springt. Ik maak uit allemaal wel eens wat.

Nooit meer zoet of nooit meer hartig?

Dat is makkelijk; nooit meer zoet. Ik ben geen zoetekauw, je maakt mij veel blijer met iets hartigs.

Welke keuken (land) is je favoriet?

Vroeger zou ik gezegd hebben Italië, vanwege de pasta en de pizza. Maar tegenwoordig eet ik ook graag Oosterse curry’s en ik houd ook van aardappelgerechten. Dus van alles wat.

Wat is je favo foodfilm?

Ratatouille!

Wat is je meest ultieme guilty pleasure?

Stokbrood met (gebakken) aardappel en een groentesmeersel. Ooit eens voor de grap op vakantie gegeten, bij gebrek aan vegetarische burgers en nu is het mijn guilty pleasure.

Wie is je grootste inspiratiebron?

Ik heb geen koks die ik aanbid ofzo. Maar alle koks die vegetarisch koken verdienen wel een pluim.

Thuis koken of uit eten gaan?

Ik vind zelf koken leuk en dan kan ik maken wat ik wil en zoveel eten als ik wil. Het is natuurlijk ook goedkoper. In restaurants zit je als vegetariër toch vaak gebonden aan beperkte keuzes en in sommige restaurants vind ik de porties zo karig dat ik nog hongerig ben als ik de deur uit ga. Maar af en toe vind ik uit eten gaan wel gezellig, met een groepje of op vakantie.

Wat is je lievelings restaurant?

Ik heb niet echt een lievelingsrestaurant. Ik denk dat ik het vaakste heb gegeten bij Zoet & Zout in het centrum van Eindhoven, daar heb je veel vegetarische keuzes en het is betaalbaar.

Boodschappen doe ik bij…

Ik ben niet trouw aan een bepaalde supermarkt, dus ik kom bij alles wat hier in het dorp zit: AH, Jumbo en Lidl. Soms ook de Nettorama. En af en toe de Ekoplaza in Tilburg, maar die is wel heel prijzig.

Het lekkerste dat ik ooit gegeten heb is..

Er zijn zoveel lekkere dingen. Maar in Slovenië at ik voor het eerst gnocchi en dat vond ik wel erg lekker.

Wat is je favo cocktail?

Ik drink nooit cocktails. Veel te duur voor een arme postbesteller/student.

Wat mag niet ontbreken in jouw keuken?

Een goedgevulde kruidenkast.

Mijn favo snack is…

Groentekroket.

Wat zit er op jouw pizza?

Groente. Vetetariana, dus.

Wat lust je echt niet?

Vlees en vis. Maar ik houd ook niet echt van fruit, vooral niet van bananen, ananas en meloen. Spinazie a la creme mogen ze ook houden, verse spinazie is wel lekker. En aardappelpuree uit een zakje, dat is geen eten, dat is behangsellijm.

Het gekste dat ik ooit gegeten heb is..

Ik eet rustig restjes van het avondeten voor mijn ontbijt. Tijdstip doet er niet zoveel toe, ik heb een sterke maag.

Wat staat er op je food bucket list?

Ik zou nog wel eens willen eten bij een restaurant dat alleen vegetarische gerechten serveert, zodat ik superveel keuze heb.

Ik kan niet leven zonder…

Kruiden. Groente. Aardappels. Thee.

Geocachingverhalen uit het verleden: 6 februari 2008

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verhaal online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 6 februari 2008

Anke, Noortje en ik gingen op pad om zwaluwen te vangen in Lage Zwaluwe, want je weet één zwaluw maakt nog geen zomer ;>)

Geocachingverhaal uit het verleden:

472. LTeunis 2: Ganesh First
473. LTeunis 3: Perspectief

• Maker: LTeunis
• Type: Mysteries
• Gevonden op: 6 februari 2008
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Nopi: Noortje
• Puzzels opgelost door: Maartje
• Plaats: Bavel

474. Hg & dirty 5 (Haasdijk)

• Maker: Muizebeest
• Type: Traditional
• Gevonden op: 6 februari 2008
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Nopi: Noortje
• Plaats: Breda

475. Duikertje

• Maker: coteam
• Type: Traditional
• Gevonden op: 6 februari 2008
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Nopi: Noortje
• Plaats: Lage Zwaluwe

476. De mysterieuze molen
477. Eén Zwaluw 2: Beverpad
478. Eén Zwaluw maakt nog geen zomer

• Maker: Wanzelaartje
• Type: Traditionals
• Gevonden op: 6 februari 2008
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Nopi: Noortje
• Plaats: Lage Zwaluwe

479. Rendez – Vous

• Maker: Svenska co
• Type: Traditional
• Gevonden op: 6 februari 2008
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Nopi: Noortje
• Plaats: Drimmelen

480. Power to the masses

• Maker: Piginthemud70
• Type: Traditional
• Gevonden op: 6 februari 2008
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Nopi: Noortje
• Plaats: Drimmelen

Anke en ik wilden graag nog een keer terug richting de Biesbosch om de Zwaluwen-serie af te maken en op deze dag hadden we allebei vrij van ons werk. Noortje had vakantie van school en ging ook mee.

Ik wilde eerst graag een paar opgeloste puzzels op gaan halen, die lagen ter hoogte van Bavel. Helaas konden we drie van de vijf puzzels niet vinden, dat was wel vervelend. Bij twee bleek ik een fout te hebben gemaakt bij het overschrijven van het coördinaat van het puzzelpapier en bij de derde was het pad onbegaanbaar door hevige regenval. Gelukkig konden we Ganesh en Perspectief wel vinden. Dit waren allebei niet zo’n moeilijke puzzels, namelijk een sudoku en een uitrekcoördinaat (Aanvulling 2020: wha, geen idee meer wat dit moet voorstellen).

Hierna gingen we door richting de Biesbosch. We vonden er nog eentje van de Hg & dirty-serie, dit zijn caches langs afritten van snelwegen. Wij hadden er al twee eerder gevonden. Ik ben alleen bang dat ik alle hints daarvan kwijt ben…dus of we ooit nog de bonus gaan vinden is maar de vraag.

Duikertje was wel een grappige cache bij een sluisje, hij zat ook leuk verstopt. Daarna reden we langs de mysterieuze molen, die ik eigenlijk niet zo mysterieus vond. Hij stond gewoon langs een landweggetje en was zelfs nog in bedrijf. Molens zijn wel geliefde verstopplekjes voor caches.

Hierna waren we aangekomen in Lage Zwaluwe en konden we de serie afmaken. De ene die wij bij een vorige poging niet hadden kunnen vinden lag nu op een veel leuker plekje, namelijk op een dijkje met uitzicht over de Biesbosch, dat is beter dan bij een muurtje bij een school. Hierna konden we op voor de bonus, maar omdat het nogal ongeloofwaardig over zou komen als Nopi de bonus had gevonden, met maar één cache van de serie, stopten we ook nog even bij het klooster, zodat Noortje die ook kon loggen voor haar team. De bonus bleek toch te beginnen op de plek waar Anke en ik al eerder hadden gestaan. Hij had grote afwijkingen, maar het rondje wat je moest lopen door een klein natuurgebiedje was duidelijk, dus konden we alles vinden en daarmee was de serie afgerond.

Hierna vonden we nog Rendez-Vous een cache bij een boom aan een modderpad, weinig bijzonder. We eindigden de dag met Power to the Masses, dit is een cache met uitzicht op de grote torens van de energiecentrale bij de Amer. Die had ik al vaak vanaf een afstandje gezien als we met de kanoclub Biesboschweekend hadden, maar nog nooit van zo dichtbij.

Wat ik hier op 6 februari 2020 nog aan te voegen heb:

Dit is een cachedag waarbij we meer in de auto hebben gezeten, dan buiten zijn geweest. Dat zou ik nu niet meer zo willen.

Romeinenwandeling: Van Villa naar Vicus (1)

In de zomer van 2018 bezocht ik het Thermenmuseum in Heerlen. Na mijn museumbezoek begon ik aan de museumwandeling Van Villa naar Vicus. Het was al te laat om heel de wandeling af te maken, dus kon ik maar de helft doen. Later dat jaar maakte ik de wandeling alsnog af. Dit is het verslag van het bezoek aan het museum en het eerste gedeelte van de wandeling, waarbij ik naast de Romeinen ook nog de Grieken tegen kwam.

Station Heerlen

Station Klimmen-Ransdaal

Uitgelopen werkzaamheden

Het bezoeken van het Thermenmuseum in Heerlen stond zeker al een jaar op mijn verlanglijstje. Maar iedere keer kwam er iets tussen. De winter natuurlijk. Maar er was ook steeds iets aan de hand met de treinen. Als er werkzaamheden zijn op een traject, probeer ik dat toch altijd te vermijden, want ik heb een hekel aan de bussen die de NS dan inzet. Vandaag leek er echter niets aan de hand te zijn, dus vol goede moed fietste ik ’s morgens vroeg naar station Oisterwijk. Daar bleken de treinen het komende uur niet te rijden, wegens “uitgelopen werkzaamheden”. En natuurlijk kwam er geen vervangend busvervoer, want Oisterwijk is geen belangrijk station. Verdomme. Heel even overwoog ik om dan maar gewoon naar huis te gaan. Tot er op het bord verscheen dat de trein naar Tilburg wel zou komen, na ongeveer een half uur. Vanaf Tilburg zou ik dan weer met de intercity naar Eindhoven kunnen. Dat heb ik dus uiteindelijk gedaan. Daardoor stapte ik wel pas een uur later dan gepland uit de trein in Heerlen. Ik was hier al wel eens overgestapt, maar nu stapte ik hier uit, dus mocht het stationsbord toegevoegd worden aan mijn lijst met bezochte stations.

Maanplein

Heliostaat

Heliostaat

Zo’n beetje naast het station in Heerlen was een virtuele cache te doen, van de virtual reward-serie. Natuurlijk liep ik eerst aan de verkeerde kant het station uit. Stom eigenlijk, want er hingen overal reclameborden van het Maankwartier en die virtuele cache ging over een heliostaat, een instrument dat met behulp van een spiegel het zonlicht laat weerkaatsen naar een bepaald punt. En dit apparaat was als kunstwerk ingebouwd in het Maankwartier. Het duurde even voor ik de juiste toegangsweg had gevonden, het bleek een soort van pleintje te zijn, omringd door gebouwen. Dat plein heette dan het Maanplein. Ik vond de heliostaat best wel indrukwekkend. Deze was natuurlijk computer gestuurd, maar vroeger werkten ze op zonnelicht. Ik maakte de foto voor de virtuele cache en ging weer over de spoorbrug naar de andere kant van het station voor het Thermenmuseum. Onderweg pakte ik nog een paar caches mee, maar die waren allemaal niet heel bijzonder, ik ben niet zo van de urban-stadscaches. Eentje heette nog wel “geschiedenis van Heerlen”, maar ook dat bleek een farce te zijn, het verhaal op de cachepagina was interessanter dan de cache zelf.

Romeinse grenspaal

Thermenmuseum 3

Coriovallum

Even zitten in Heerlen was nog wel een leuke cache, onder de ronde bank voor het gemeentehuis. Ik dacht: “dat gaat lang zoeken worden”, dus ging even op de bank zitten, zodat Smaug (mijn gps) tot rust kon komen om het exacte 0-punt te bepalen. Bleek ik dus precies op de cache te zijn gaan zitten, toch knap bij een bank die helemaal rond een dikke boom ging. Nu was ik vlakbij het Thermenmuseum, ik kwam al een replica van een oude, Romeinse grenssteen tegen. De stad Heerlen is namelijk gebouwd op de plek waar vroeger de Romeinse stad Coriovallum was, op het kruispunt van twee belangrijke wegen: de Via Belgica en de Via Treverorum. En omdat er dus veel reizigers over deze wegen trokken, werd er een groot badhuis in Coriovallum gebouwd. Vermoedelijk is het badhuis zo’n 400 jaar in functie geweest, rondom het jaar 100 na Christus.

Thermenmuseum 2

Ubi aquae

Het Romeinse badhuis

De funderingen van dit badhuis werden in 1940 gevonden, amateur-archeologen gingen er mee aan de gang, maar moesten stoppen vanwege de Tweede Wereldoorlog. Het complex werd beschermd met een laag zand, die pas in de jaren ’70 weer werd verwijderd. Uiteindelijk is het gebouw van het Thermenmuseum om de ruïne heen gebouwd, om die te beschermen tegen de weersomstandigheden. De rest van het museum, met tentoonstellingen over de Romeinse tijd in Coriovallum, is er toen ook bij gekomen. Het opgegraven badhuis is overigens het grootste archeologische monument uit de Romeinse periode wat in Nederland is gevonden. Het badhuis was ook het grootste wat in West-Europa is terug gevonden.

Thermenmuseum 1

Maartje met navigatiemiddelen

Thermenmuseum

Je begrijpt het al, ik vond het allemaal behoorlijk interessant en heb best wel lang in het museum rondgelopen om alles te lezen en te bekijken en uitgebreid de funderingen te bestuderen. Dit kan vanaf een loopbrug die over de zaal (van buiten leek het net een zwembad, wat ik wel toepasselijk vind) loopt en je kunt er ook nog omheen lopen. De rest van de tentoonstellingen was ook interessant. Sommige dingen wist ik al wel, van andere tentoonstellingen over de Romeinen, andere dingen waren weer nieuw. Zo vond ik het heel interessant om te lezen dat het Romeinse badhuis, dat is nagebouwd in het Archeon in Alphen aan de Rijn, een replica is van het badhuis van Coriovallum. Ik ben in 2016 naar de Midwinterfair in het Archeon geweest en moet dat toen ook ergens op een bordje hebben gelezen, maar ben dat toch weer vergeten. Grappig dus, want ik zat de hele tijd te bedenken, dat het heel leuk zou zijn als ze het badhuis ergens na zouden bouwen. Blijkt dat dus al lang en breed gebeurd te zijn.

Zonnetje

Kunrade

Romeinenwandeling

Vantevoren wist ik ook al dat er een “Romeinse wandeling” te doen was, vanaf het Thermenmuseum, genaamd van Villa naar Vicus. Dit is een wandeling van zo’n 17 kilometer langs alle Romeinse resten in de omgeving van Coriovallum. Het leek mij wel aantrekkelijk om deze wandeling te gaan doen. De routebeschrijving kostte een paar euro, maar dat had ik er wel voor over, omdat je daarmee het museum steunt en ik had geen entree hoeven te betalen, omdat ik een museumkaart heb. Het was een heel keurige route, met een kaart erbij, die ik mooi naast de kaart in mijn GPS kon leggen en een informatieboekje. Het was al half 4 in de middag toen ik aan de wandeling begon, dus ik wist eigenlijk al wel dat ik hem niet meer helemaal af kon maken vandaag. Daar was het al te laat voor, met ook nog een terugreis van twee uur treinen voor de boeg. Er lagen echter twee stations op de route, Klimmen-Ransdaal en Voerendaal, dus ik zou wel zien welke van die twee ik zou halen.

Koeien van Troje

Uitzicht vanaf de “berg”

Geocaching

Op de route bleken ook nog behoorlijk wat geocaches te liggen. Ik had al vier caches gelogd voor ik het museum betrad en tijdens het stukje van de wandeling dat ik heb gedaan (ongeveer de helft, dus zo’n acht kilometer), vond ik er nog eens zeven. En dan had ik ook nog een not-found en sloeg ik per ongeluk – shame on me! – de earthcache over, omdat die op de kaart van mijn GPS onder een andere cache verscholen lag. Daar baalde ik wel een beetje van, want het bleek ook nog een interessante earthcache over de mergelgroeve te zijn. De wandeling liep eerst heel lang langs een rechte weg. Dit vond ik nog niet bijzonder boeiend, behalve dan dat deze weg bijna gelijk liep aan de vroegere Romeinse weg. Later kwam ik door een dorpje, Kunrade,  (waar ik een leuke schuttingcache kon loggen) en daarna stak ik de snelweg over. Nadat ik de Flots had gevangen, natuurlijk. Dit was een cache op de route over fantasiewezens en plaatselijk dialect en ik moest er erg om lachen. Wil je weten wat een Flots is? Ga dan die cache maar doen, haha. Eigenlijk moest je je logje in je eigen dialect schrijven, maar ik ben helemaal niet goed in Brabants/Tilburgs. Dus heb dat maar achterwege gelaten. Ben tenslotte gewoon opgegroeid met algemeen beschaafd Nederlands. Ik gebruik zelfs nooit “houdoe”, de bekende Brabantse groet.

Onder het viaduct lag ook nog een cache. En dat allemaal op de route, ik hoefde nergens meer dan 100 meter van de route af om een cache te kunnen loggen. Wat een service, want de caches hadden verder helemaal niets met de Romeinse rondwandeling te maken.

Perspectief

Omgeving onderweg

Het Paard van Troje

Na het viaduct werd de route echt mooi, want ik moest een heuvel oplopen. Mooi uitzicht en een prachtige lucht, want het was best een warme dag, ondanks dat die bewolkt begonnen was. Nu scheen de zon wel. Onderaan de heuvel schakelde ik even over op een ander beroemd volk uit de geschiedenis: de Grieken. Want hier zouden namelijk de resten moeten staan van het Paard van Troje. Helaas bleken die weg te zijn, alleen de cache was er nog. Er graasden wel koeien in het nabijgelegen weiland, dus noemde ik die maar de Koeien van Troje. Terug naar de Romeinen. Ik was ondertussen al twee uur aan het wandelen en het was wel duidelijk dat de hele wandeling niet meer ging lukken. Daar zou ik een andere keer voor terug moeten komen. Dus besloot ik af te buigen naar station Klimmen-Ransdaal. Wat midden in Ransdaal is, dus ik vind het een beetje oneerlijk dat Klimmen voorop wordt genoemd in de stationsnaam, maar dat terzijde.

Heuvellandlijn

Uitzicht

Klimmen-Ransdaal

Ik liep nog wel langs een cache van de Aan het Kruis genageld-serie, die ik al in oktober 2009 met Anke heb gedaan, tijdens een weekendje in Valkenburg. Ik meende de kruising waarop deze cache lag te herkennen. De cache was toen een not-found. En dat bleef hij helaas, want ook nu kon ik hem niet vinden. Verder naar het station. De trein zou al na tien minuten komen en ik moest nog omlopen naar het andere perron. Smaug stond nog aan en opeens zag ik dat ik over een cache heenliep! Ik had dat eigenlijk kunnen weten, want bij elk station van de Heuvellandlijn ligt een cache. We hebben er al verschillende van gevonden, zelfs. Gelukkig zag ik de cache snel hangen, dus lukte het nog om die te loggen voor de trein aan kwam. De treinreis naar huis verliep vervolgens voorspoedig. En die wandeling? Nou, in oktober ga ik met mijn moeder een week naar Valkenburg, dus het zou heel leuk zijn als we de Romeinse wandeling dan af kunnen maken.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De 20 van 2020: Januari Update

De 20 van 2020 zijn twintig doelen die ik dit jaar ga proberen te vervullen. Elke maand ga ik een update geven en dit is die van januari.

1. Afstuderen en eindelijk mijn hbo-diploma halen

Nadat ik in december een dipje had met afstuderen (het was zo druk op mijn werk dat ik ’s avonds vaak gewoon te moe was om mij nog op school te kunnen concentreren), pakte ik het in januari weer op. Waar ik ook erg tegen op zag was het werk voor het eindasessment, maar daar ben ik nu bijna klaar mee. Weet wel dat als dat hbo-diploma eindelijk in de pocket is, ik nooit meer een STARR-formulier in ga vullen. Want wat heb ik daar toch een pesthekel aan (en volgens mij iedere student met mij).

2. De 10.000ste cache vinden

Ik vond maar liefst 76 caches deze maand. Dat zijn er even veel als in heel 2006! En 26 meer dan de 50 die ik maandelijks moet vinden om op schema te blijven om de 10.000ste  cache te halen dit jaar. Het is echter niet verkeerd om een voorsprong op te bouwen, omdat ik de komende maanden niet altijd even veel tijd zal hebben om te geocachen vanwege het afstuderen.

3. Minimaal 10 data oplossen voor het Geocaching Datum Project

Dat ik in januari zo veel caches heb gevonden had vooral te maken met het Geocaching Datum Project. Januari is de grootste probleemmaand op dit gebied. Zo waren er nog 3-cache-data (die ik allebei heb opgelost) en maar liefst zes 5-cache-data (hiervan heb ik er twee opgelost). Er blijft dus nog het een en ander over voor volgende jaren. Ik heb me erbij neergelegd dat januari een lastige maand is. Maar ben wel blij dat de beide 3-cache-data opgelost zijn. Ik ben superblij met de “kwakkelwinter”, want daardoor had ik geen last van het weer, hoewel regen ook niet altijd leuk is, het is altijd nog beter dan sneeuw (IK HAAT SNEEUW).

4. Het Brabants Vennenpad lopen met mijn moeder

Nog niets aan gedaan.

5. Forteiland Pampus bezoeken

Nog niet gedaan. Lijkt me in de winter ook minder leuk en weet niet eens of het wel kan in de winter.

6. Naar Disneyland

In april.

7. Lid worden van een spellenvereniging of er zelf eentje oprichten

Ik heb een spellenvereniging in Tilburg ontdekt, die zelfs te bereiken is met de trein (want ik heb geen auto). Ze hebben een maandelijkse spellenavond. Nu moet ik nog de stap zetten om erheen te gaan.

8. Minimaal drie uitkijktorens of kerktorens beklimmen, waar ik nog niet eerder op geweest ben

Al in de eerste week van het jaar beklom ik maar liefst twee – voor mij nieuwe – uitkijktorens. De eerste was de splinternieuwe Kempentoren in het Spoorpark in Tilburg; pas geopend in december 2019. Helaas was het die dag – nieuwjaarsdag – nogal mistig, maar deze uitkijktoren is zo dichtbij mijn huis dat ik zeker nog eens naar boven zal gaan, als het mooier weer is. Een paar dagen later beklom ik de uitkijktoren in het Herperduin, deze uitkijktoren is geopend in maart 2019 en ik liep er speciaal voor om, toen ik de Groene Wissel Oss wandelde. En tja, in de laatste week van het jaar 2019 beklom ik ook nog de Pompejus bij Fort de Roovere in Bergen op Zoom, maar die telt dus net niet mee voor de 20 van 2020. Maar drie uitkijktorens in een week tijd is wel een persoonlijk record, haha.

9. 100 boeken lezen

Ik vrees dat 100 boeken best een beetje een hoge inzet is, maar in januari las ik er alvast zeven en daar zaten er drie bij van 500+ pagina’s.

Kate Morton – De Vertrouweling

Lisa Maxwell – De Laatste Magiër

Lisa Maxwell – De Duivelsdief

Jojo Moyes – De Sterrengever

Graeme Simsion & Anne Buist – Camino

Philip Pullman – Het geheime bondgenootschap

Nicola Yoon – De zon is ook een ster

Deze zeven boeken zijn wel een aardige afspiegeling van wat ik het liefste lees: historische romans, historical fiction, fantasy en young adult (vooral omdat mijn afstudeerproject daar over gaat).

10. 5000 captured Munzees bereiken

Aan het einde van januari had ik ongeveer 2700 Munzees gevangen. Dus ik denk dat die 5000 wel moet gaan lukken dit jaar. Tegenwoordig ga ik dus niet alleen maar geocachen, maar ook Munzees vangen. Dat kan prima tegelijkertijd. Het wordt helemaal leuk als ik ook nog een wandelroute doe en er ook nog dingen te waymarken vallen.

11. De 500-posted medaille bereiken bij waymarking

In januari heb ik aardig mijn best gedaan op waymarking gebied. Er lagen nog wat dingen die ik kon aanmelden en dat heb ik dus eindelijk eens gedaan. Daardoor zit ik nu op 459 “eigen” waymarks. Nog 41 te gaan dus. Wat wel grappig is: je kunt tegenwoordig ook uitkijktorens waymarken, dus alle drie de hier boven genoemde uitkijktorens zijn nu op waymarking “van mij”. Verder claimde ik een paar stations, een fietspaddestoel en een paar fietsknooppuntnetwerkborden (die vind ik niet zo leuk, maar ze tikken wel lekker door richting de 500, dus ik probeer ze dit jaar wel mee te pakken).

12. De Apeldoornse Vierdaagse uitlopen

Dit is pas in juli, maar de inschrijving is deze maand wel geopend. Helaas lig ik nog overhoop met mijn werk betreffende vrij zijn in die week, dus dat moet nog opgelost worden voor ik mijzelf in kan schrijven.

13. Een boek schrijven (of in ieder geval daarmee beginnen)

Hier ben ik wel mee bezig geweest. De werktitel van het boek is Vogelvrouw. Het wordt een boek voor de leeftijdscategorie Young Adult (hoewel mensen van 25+ het ook mogen lezen hoor) in het genre fantasy. Ik weet ook al hoe de verhaallijn zal zijn en heb ook al een stuk van het eerste hoofdstuk geschreven, maar het is natuurlijk nog lang niet klaar.

14. De wandeling van Natuurmonumenten door de Kaapse Bossen

Hier ben ik nog niet geweest. In verband met de aanreistijd naar Doorn (geen station) zal dit pas in de zomer plaats gaan vinden.

15. Een van de volgende twee dierentuinen bezoeken: Pairi Daiza of Ouwehands Dierenpark.

Tja, de “pornopanda’s” waren natuurlijk volop in het nieuws deze maand. En ja, het zou leuk zijn als ze een babypanda weten te produceren. Maar ik ben nog niet naar deze dierentuin geweest. Ik denk dat het ook de zomer zal worden.

16. Verder gaan met ontspullen

Ik begon heel fanatiek met een buy nothing maand en dat hield ik ongeveer tot half januari keurig vol. Maar toen vond ik op Marktplaats een spel wat ik al heel lang graag wilde hebben voor een mooie prijs. Dus daar ging het mis. En toen vond ik een paar dagen later dat ik ook wel een paar nieuwe planten uit kon zoeken bij het tuincentrum, omdat er in december helaas een massale plantensterfte had plaats gevonden in mijn huis. Dus ik begin in februari weer opnieuw met de buy nothing maand.

17. De Marker Wadden bezoeken

18. Kasteel Heeswijk bezoeken

19. Naar het vernieuwde Naturalis

Dit is allemaal nog niet bezocht in januari. Ik denk dat dit ook pas allemaal in de zomer gaat gebeuren.

20. Een andere baan

Er kwam deze maand een erg leuke vacature voorbij en ik was al bezig aan een sollicitatiebrief, toen ik erachter kwam dat de vacature exclusief bedoeld was voor jonge starters tot 26 jaar. Tja, met die leeftijd kom ik niet meer mee weg, helaas. Dus dat hield op.