Geocachingverhalen uit het verleden: 30 januari 2009

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 30 januari 2009

Anke en ik gingen geowandelen in het hertengebied bij Maarheeze.

Geocachingverhaal uit het verleden:

1100. Grenskerkcache

• Maker: catdog2
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 30 januari 2009
• Plaats: voorbij Eindhoven

1101. Hg & dirty 1 (Driebos)

• Maker: Muizebeest
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 30 januari 2009
• Plaats: voorbij Eindhoven

1102. Week 52: op verzoek – bij de oude grenssteen
1103. WWW2: de Lange Bleek
1104. Week 50: pad langs de velden in het bos

• Maker: Goedweerloper
• Type: 2x traditional en 1x multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 30 januari 2009
• Plaats: voorbij Eindhoven

Vaak kom ik in de loglijst van andere geocachers caches tegen die mij leuk lijken en dat was het geval met de Grenskerkcache. Vond de naam al spannend klinken en het beloofde een grensoverschrijdende wandeling door de provincies Noord-Brabant en Limburg, dus helemaal top.

De grenskerk was bedoeld voor Brabantse katholieken, die van de protestantse Nederlanders uit het noorden hun geloof niet uit mochten uitoefenen. Deze kerk was verscholen in de bossen.

Het was inderdaad een mooie wandeling, ook vrij lang, maar met makkelijke waypoints. En een onverwachte ontmoeting met een klein kerkhofje in het bos. Verder zagen we ook nog een hert van heel dichtbij, dat vonden we bijzonder, tot we er achter kwamen dat er hekken om het bos heen stonden en er bewust een kudde herten in vrij was gelaten. Ik was net tot heel dichtbij het hert geslopen om er een foto van te maken, toen ik werd gebeld door mijn werk. Het hert rende heel hard weg bij het horen van mijn ringtone. Damned.

Het hert

We waren er vroeger mee klaar dan we dachten, dus ook nog de – voor ons – laatste twee week-caches opgehaald, waarbij die bij de oude grenssteen wel interessant was.

Verder ook nog eindelijk de Lange Bleek gevonden, daar waren we al eerder aan begonnen (volgens mij ik met Stephanie), maar toen hadden we hem niet gevonden door een rekenfout aan het einde. Nu weer heel de route gelopen en dit keer wel met succes. Dus weer een frustratie van de lijst en de WWW en de weken-serie compleet.

Wat ik hier op 30 januari 2020 nog aan toe te voegen heb:

Ondertussen is er ook een hertengebied dichter bij huis: De Scheeken in Best. In dat van Maarheeze ben ik later nog eens terug geweest voor een andere cache, maar toen heb ik helemaal geen herten gezien. Wat wel leuk is, is dat de Grenskerkcache 11 jaar later nog steeds bestaat! (Voor de geocachers onder ons, de cachecode  is: GCMCH1). 

De foto is door mij gemaakt op 30 januari 2009

 

Geocachingverhalen uit het verleden: 23 januari 2011

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 23 januari 2011

Ik ging al vroeg in de ochtend geocachen met mijn moeder in Loon op Zand, waar twee nieuwe caches online waren gekomen.

Geocachingverhaal uit het verleden:

2673. Carnaval 2011

• Maker: Purk
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 23 januari 2011
• Plaats: Loon op Zand

2674. De Zandleij

• Maker: Team Meelhopper
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 23 januari 2011
• Plaats: Loon op Zand

Op zaterdagavond was ik de dagfounds aan het loggen en ontdekte dat er een nieuwe cache in de nearbiest-lijst stond: De Zandleij. Ik klikte hem aan voor meer informatie en het bleek om de nieuwste Meelhopper te gaan. Al vlug kwam ik erachter dat ook de nieuwe Carnavals-cache (Purks jaarlijks terugkerende traditie) die dag online was gekomen. Ik was al van plan geweest om op zondagmorgen nog voor de zwembadtraining een cache te gaan doen en ik zou wat opgeloste mysteries op gaan halen. Nu werd het plan meteen gewijzigd in de nieuwste caches van Loon op Zand. Ik poste de boodschap op msn en mijn moeder wilde eigenlijk meteen mee.

Op zondagmorgen stond ik al vroeg voor de deur bij mijn ouders. We gingen eerst naar Carnaval, want daar was misschien nog eremetaal te halen, bij Zandleij was dat al weg. Daarnaast was Carnaval de langste route en om praktische redenen is het handiger om met de langste route te beginnen. Op de parkeerplaats konden we een andere cache-mobiel spotten, dus misschien hadden we nog TTF. Later bleek het de auto van Meelhopper te zijn. Op het eerste waypoint ontdekte we wat Purk bedoelde met “haring happen”; alle aanwijzingen zaten op tentharingen, blijkbaar was de kampeeruitrusting  overhoop gehaald voor deze cache. Maar weer leuk bedacht. Terwijl ik de haring terug in de grond stopte kwam er een echtpaar met GPS op ons aflopen. Ik kende ze niet en had daarom ook niet zo’n zin om met hun op te lopen. Dat hadden zij ook helemaal niet. Ze zeiden zoiets van dat wij door moesten lopen, want zij kwamen eraan? Ik vond het al meteen heel irritant dat zij in onze nek liepen te hijgen en toen liepen wij ook nog verkeerd, dus toen haalden ze ons in. Ze stopten de haringen steeds vrij diep terug in de grond (waarschijnlijk met behulp van hun voeten om hun handen niet vies te maken) en dat maakte het soms erg lastig om ze te vinden.

Daarnaast verloren wij heel veel tijd met het waypoint dat in alle internetlogjes “het reisbureau” wordt genoemd. Hier zit een brochure van Disney verborgen en de familie Purk gaat een reisje Disneyland boeken. We waren het er al snel over eens dat de kinderen Purk gratis mee mochten omdat ze onder de 12 jaar zijn. Dus dan moest het zoveel geld kosten. Het volgende waypoint was echter een grotere afstand dan we tot nu toe af hadden gelegd en ook nog eens over een zeer drukke ATB-route (zondagochtend). We kwamen uit op een omgewoelde locatie, maar op het echte 0-punt was er geen omgevallen boom te vinden. Ik werd erg chagrijnig van en na een tijdje toch maar besloten om terug te gaan naar het  “reisbureau”. We liepen over wat alternatieve bospaden, omdat ik de ATB-route wilden vermijden. Ondertussen zag ik de TTF al door m’n neus geboord en haatte ik het onbekende team die we “rood en blauw jasje” noemde intens.

Terug bij het reisbureau konden we onze fout in de eerste instantie niet ontdekken. Tot ik de brochure van voor naar achteren ging doorbladeren om te kijken of er nog ergens iets over de prijzen werd genoemd. Ja hoor: “Goedkoopste Disney-reis prijs p.p. op basis van 2 personen.” Dat was dus het addertje onder het gras en de reden waarom Disney zo rijk wordt van hun gasten. In de tabel achter in het boek lijkt het alsof de prijs die er staat voor 2 personen geldt. Mooi niet  dus, dat mag je per persoon afrekenen. En met deze wetenschap kregen we een kortere afstand en daar vonden we idd de volgende haring. Daarna verliep de rest van de tocht een stuk voorspoediger, inclusief het in elkaar puzzelen van wat bierviltjes en daar het juiste coördinaat uitpikken.

De cache zelf was ook heel snel gevonden, want die was gigantisch, net als de cachershoop. Hier konden we ook lezen wie “rood en blauw jasje” waren; zij hadden de TTF voor onze neus weggekaapt. Daar baalde ik toch wel een beetje van. Dus wij deelden het blik met plaats 4 en 5. Zuur hoor, het zoveelste blik. Maar goed, het gaat erom dat je plezier hebt in het cachen. En dat had ik deze ochtend niet helemaal.

Bij Zandleij werd dat beter. Hier waren geen andere irritante geocachers in het zicht en het eremetaal was de dag ervoor al verdeeld. De cache-route viel alleen zwaar tegen en was niet echt van het niveau dat Meelhopper gebruikelijk heeft. Het was een gebied dat ingeklemd lag tussen de snelweg en een N-weg, dus met voortdurend voorbijrazende auto’s. Het was maar 2 km, met maar liefst 9 waypoints. Je moest de hele tijd de opdrachten goed lezen, omdat je onderweg ook dingen moest doen. Vooral het schakel tellen was wel grappig, omdat je als je de verkeerde schakels zou tellen, je door een rioolbuis onder de snelweg door zou moeten kruipen om bij dat punt te komen. Blijkbaar hadden meer mensen dit verkeerd gedaan, want er werden veel grapjes over gemaakt in de logs.

Het gevaarlijkste punt vond ik de opdracht  “zoek het telefoonnummer tussen twee waypoints in”. Het eerste waar iedereen op af loopt is een kastje aan de rand van de snelweg en er stond geen vangrail tussen, je werd gewoon bijna doodgereden. De tweede optie werd dan een verkeersbord, nog meer naar de gevaarlijke weg toe. En uiteindelijk was het een paal van de watermaatschappij aan de overkant van de greppel. Het hele gebied lag ook nog vol met troep die door mensen uit hun auto’s was gegooid. Al met al vonden we het niet zo’n geweldige cache, maar we hebben hem wel gevonden. Vanuit de bosjes (de cache lag in het bosje tegenover de parkeerplaats) zagen we de volgende cachers al bij wp 1 staan. Wij wilden het ze niet gemakkelijk maken, dus moesten we een beetje sneaky doen, zodat ze ons niet zouden zien en dat is gelukt. Op de parking stond ook nog een andere auto met TB-sticker, dus mijn moeder ging die discoveren, terwijl ik door de achterbak van mijn auto kroop om de zijdeuren open te krijgen; ik had op dat moment een probleem met de centrale vergrendeling van mijn auto.

Wat ik hier op 23 januari 2020 nog aan toe te voegen heb:

Ja, soms zit het mee en soms zit het tegen. Tegenwoordig interesseert dat eremetaal mij helemaal niets meer. Ik wacht juist liever tot de grootste drukte rondom een nieuwe cache voorbij is. Ook de jaarlijkse carnavals-caches zijn op een bepaald moment gestopt. Jammer, want ik heb er wel altijd veel plezier aan beleefd.

NS-wandeling Belmonte

Nadat ik de 20 NS-wandelingen voor mijn Day Zero Project volbracht had, ging ik vrolijk door met NS-wandelen. Ik loop alleen enorm achter met de verslagen.

Belmonte

In de zomer van 2019 wandelde ik de NS-wandeling Belmonte, 16 kilometer van station Ede-Wageningen naar het hoofdbusstation van Wageningen.

 

Station Ede-Wageningen

Bospad door Sysselt

De wandeling is vernoemd naar arboretum Belmonte; dat ligt op de top van de Wageningse Berg. Ik had deze wandeling heel lang links laten liggen, omdat je eindigt bij een bushalte en ik weinig vertrouwen heb in busdiensten. Daarom wilde ik de wandeling eerst om gaan draaien, zodat ik die busrit al gehad zou hebben. Later dacht ik dat dat niet handig was, omdat ik tot 18.30 uur bezig moest blijven vanwege mijn Dal Vrij abonnement en daarom zou het handiger zijn om die busrit in die tijd te hebben. Ik kwam er via 9292 achter dat het om een heel groot busstation ging en je kon zowel met de bus terug naar station Ede-Wagingen of naar Arnhem. Arnhem zou voor mij beter uitkomen, omdat ik dan in 1x met de trein door naar Tilburg kon. Dus koos ik toch voor de start vanaf station Ede-Wageningen. Daar ben ik al vaker geweest, dus het station kwam mij bekend voor.

 

Gladiator-moment

Celtic Fields

Ik probeerde een offset-multi op te lossen, maar die lag aan een fietspad aan de overkant van de weg en ik kon daar nergens oversteken. Ik zou dus een heel eind om moeten lopen naar een oversteekplaats en volgens de logjes was de cache slecht onderhouden. Dus uiteindelijk doorgelopen en niet naar de cache gezocht. Via een smal paadje langs het spoor kwam ik al gauw in het bos uit. Ook zat er wat hoogteverschil in deze route. De route liep bijna helemaal door de bossen en over landgoederen. Wel een mooie route. Al vrij snel kwam ik de Celtic Fields tegen, er was zelfs een uitkijkplatform bij gebouwd, zodat je alles goed kon zien. Celtic fields waren vierkante of rechthoekige akkers van ongeveer 30 bij 30 meter, rond het begin van de jaartelling aangelegd door boeren uit die tijd. Elke akker werd omringd door een aarden walletje. Op deze plaats zijn die walletjes dus nog deels te zien, maar het is goed dat er een informatiebord bij stond, anders was ik er zo aan voorbij gelopen. De Lange Afstands Wandeling Romeinse Limes loopt hier ook langs, volgens de bordjes. Die zou ik ook nog wel mooi vinden om te doen. Ooit.

 

Bospad

Uitzicht Quadenoord

Het was niet zo’n mooi weer, met 18 graden zelfs aan de koude kant. Ik heb mijn jas aan het begin wel uit gehad, maar later was ik blij dat ik hem bij had, omdat het een paar keer kort regende.

Midden in de bossen kwam ik een heel oude cache tegen, de MusiCache uit 2002. Het was een offset, maar voor het eerste waypoint moest ik afwijken van de route. Ik hoopte stiekem dat de cache dan weer op de route zou liggen en niet de andere kant op zou gaan. Ik had geluk: de cache lag inderdaad op de route. Het was nog wel even zoeken naar de grote bak, omdat het kompas van Smaug (mijn gps) als een gek rondjes draaide. Tot ik de hint heel letterlijk nam en jawel: bingo.

Ik liep nu verder langs de sprengen, dit zijn de kleine beekjes hier in de bossen. Ik ben ze al vaker tegen gekomen tijdens het geocachen en heb er vorig jaar een heleboel gezien tijdens de Apeldoornse Vierdaagse. Ik zat nu vrij dicht bij dat gebied.

 

Markante boom

Bospad landgoed Oranje Nassau’s Oord

Onderweg passeerde ik een boerderij waar ik een foto kon maken voor een virtuele cache. De cache had iets te maken met dat enge verhaal van de Drie Zusters, bedacht door die man die dat boek over GioMan (een moordende geocacher) heeft geschreven: Ina Enssr (Ina is het pseudoniem van een man). Die cache was offline, maar zou ik sowieso overgeslagen hebben. Veel te eng. Meestal heb ik er niet zo’n problemen mee om in mijn eentje te wandelen, maar de horrorverhalen hoeven niet gevoed te worden. Ik heb dat boek wel ooit gelezen, omdat mijn moeder het had gewonnen na een puzzeltocht met haar collega’s, die werd georganiseerd door o.a. de schrijver van het boek.

 

Bergpad’wandelpad over de Wageningse Berg

As far as my eyes can see

Het laatste stuk van deze wandeling was eigenlijk het mooiste. Na een heel stuk over een landgoed te hebben gelopen kwam ik uit op de Wageningense heuvelrug. Dit was echt een gaaf wandelpad over de heuvel, met een afgrond aan de ene kant. Mijn moeder zou het helemaal niets gevonden hebben, met haar hoogtevrees. En bovenop de heuvelrug lag het arboretum Belmonte. Eerlijk is eerlijk, vroeger dacht ik dat een arboretum een kerkhof was… Later leerde ik dat het een bomentuin is. Het arboretum Belmonte is zelfs al behoorlijk oud. Ik deed een multicache die door de tuin liep, ook al een oudje, uit 2004. Mijn blik viel op een kunstwerk van een roestkleurige plant in de knop. Dat kwam mij erg bekend voor en deed mij aan Pelgrim denken, de mascotte van de Walk of Wisdom. Door het bordje bij het kunstwerk kwam ik erachter dat het inderdaad door dezelfde kunstenaars is gemaakt; Huub en Adelheid Kortekaas. Dit was echter al een verre voorouder van Pelgrim, want dit kunstwerk stond er al sinds 1977.

 

Kunstwerk “Ontluikend Leven” van Huub en Adelheid Kortekaas

Belmonte Arboretum

Terwijl ik de cacheroute deed begon het te regenen en het hield niet meer op. Gelukkig geen clusterregenbui, maar heel aangenaam was het niet. Gelukkig maakten de mooie tuin en de verre uitzichten veel goed. Ik vond ook de cache. Ik pakte de wandelroute weer op en liep nog een rondje door de tuin. Daarna mocht ik nog een keer een steile trap afdalen, de heuvelrug af. Dat had ik voor de cache ook al een keertje gedaan. Ik liep nu in de richting van Wageningen, langs de rivier. Het begon steeds harder te regenen, dus aan het einde heb ik een klein stukje afgesneden, omdat ik geen zin had om zeiknat in de trein te zitten.

 

Flower (Belmonte)

Markante boom in arbortetum

Ik had me niet zo’n zorgen hoeven te maken over die bus, want het bleek een groot busstation te zijn waar zo’n beetje om de 10 minuten een bus vertrok. Ik stapte in de bus naar Arnhem. In de bus stond de airco op standje turbo, maar ik was helemaal nat van de regen, dus ik kreeg het ijskoud. Op het station van Arnhem aangekomen moest ik nog lang wachten op de trein naar huis, dat wist ik nog van mijn stage in Arnhem, die rottrein gaat pas om 18.53 uur. Gelukkig is het station van Arnhem heel groot en overdekt, dus kon ik weer een beetje opwarmen. Toen de trein eindelijk arriveerde kwam ik wel zonder problemen thuis. Ik vond het een mooie wandeling, maar jammer van de regen en de reistijd.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt.

Geocachingverhalen uit het verleden: 16 januari 2015

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 16 januari 2015

Op deze dag vond ik mijn allereerste caches met Smaug, mijn huidige gps.

Geocachingverhaal uit het verleden:

5508. Nee, he…

• Maker: Team Meelhopper
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 16 januari 2015
• Plaats: Tilburg

 

5509. Wolterstronk

• Maker: Team Mouse49
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 16 januari 2015
• Plaats: Tilburg

De zon scheen, de weersvoorspelling was goed en het was  een 1-cache-datum, dus ik besloot op jacht te gaan. Ook omdat ik natuurlijk graag mijn nieuwe GPS uit wilde proberen, die eindelijk aangekomen is (besteld in de laatste week van 2014 en hij kwam pas aan op 10 januari!). Hij heet Smaug – naar de draak uit The Hobbit – en het is gewoon het een-na-nieuwste model Garmin Oregon, want het allernieuwste model was boven budget en had functies die ik toch niet gebruik.

Dus qua bediening niet veel nieuws onder de zon, het menu is iets anders dan dat van Eragon (mijn vorige gps). Maar wat een genoegen dat hij niet elk kwartier uitvalt en dat de kaart gewoon meeloopt, in plaats van vast loopt.  Tja, de fietsafstanden naar niet gevonden caches in de omgeving worden steeds groter, maar er waren er nog een paar in Tilburg, allemaal minimaal 10 kilometer van mijn huis af. Best een eindje fietsen dus.

Wolterstronk werd het hoofddoel van deze dag. En ik wilde eindelijk eens naar Nee he… gaan kijken, een traditional die je niet zomaar zou kunnen vinden. Ik verwachtte er een speciaal soort magneet voor nodig te hebben ofzoiets.

Toen ik eindelijk gearriveerd was op de locatie bleek dat in de buurt van de waterzuivering richting Loon op Zand te zijn. Daar heeft de eigenaar ook ooit een multi gehad. Voordeel is, dat hier geen mens komt, iedereen gaat wandelen in het gebied aan de overkant van de weg. Eenmaal op ground zero was Wolterstronk snel gevonden, dus op naar Nee he.

Op de plaats van bestemming aangekomen, vond ik het Meelhoppertje (een boomstammetje) al verdacht klinken. Maar toch braaf met mijn magneetklauw allerlei houten staafjes met magneetjes op de top eruit gevist tot ik het woord “hint” kon ontcijferen. En die ging over het Meelhoppertje. Shit, mijn eerste ingeving was dus goed, want de cache zat in het holle Meelhoppertje. Je hoefde die stomme staafjes er dus helemaal niet uit te vissen. En ik dacht eerst zelfs nog dat ik er een stok van moest maken, zoals bij de trail in de Solterheide Baatsbeekvallei, die we een paar maanden eerder hadden gedaan.

Tja, ik heb me dus flink laten misleiden. Maar ik moest er ook wel om lachen. Daarnaast was ik al lang blij dat ik de cache in 1x gevonden had, ik had me hier echt de meest vreselijke voorstellingen van gemaakt.

Wat ik hier op 16 januari 2020 nog aan toe te voegen heb:

Zo, ik gebruik Smaug dus alweer vijf jaar. Ondanks intensief gebruik doet hij het gelukkig nog goed, dus ik heb nog geen nieuwe gps nodig.

En ja, soms zijn caches heel erg geniepig, maar dat maakt het ook wel weer leuk.

Geocachingverhalen uit het verleden: 9 januari 2019

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 9 januari 2019

9 januari is geen populaire datum om te gaan geocachen. Vandaag logde ik nog voor ik ging werken een nieuwe cache in de buurt om de datum van 4 naar 5 caches te krijgen. De cache liet zich niet zomaar vinden.

Geocachingverhaal uit het verleden:

8964. De boom der voorzieningen

• Maker: Legosteentje
• Type: Traditionals
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 9 januari 2019
• Plaats: Oisterwijk

Het was een stralende winterdag: met een zonnetje, maar wel tegen het vriespunt, dus ijskoud. Ik fietste al vrij vroeg in de ochtend (voor mijn werk) naar Heukelom. Ik liet mijn fiets achter bij het begin van het wandelpad en beende naar de Boom der Voorzieningen. Onderweg genoot ik van de mooie zon, die nog een beetje op aan het komen was (het was al wel licht). Ik kreeg spijt dat ik mijn echte fototoestel niet meegenomen had, dus iets geprutst met mijn telefoon. Bij de Boom aangekomen heb ik me helemaal de pleuris gezocht naar de cache. Ik denk dat ik wel een half uur bezig ben geweest. Er stond namelijk een schitterende boom, die in mijn opinie zeker de Boom der Voorzieningen uit het sprookje op de cachepagina moest zijn. Dus ik ben zelfs in die boom geklommen, heb er van alle kanten ingekeken, in geschenen met een zaklampje, in gepord met mijn magneetstok… Maar geen cache. Ik wilde het al bijna opgeven, maar besloot nog even in de kleinere, minder indrukwekkende boom verderop te kijken en voelde toen iets wat de cache kon zijn. En jawel hoor: cache. Verdorie. Later las ik in de logjes dat meer mensen deze fout hadden gemaakt. Zo’n prachtige cacheboom is ook wel erg verleidelijk. Ik beende weer terug naar mijn fiets en was toch wel een beetje opgelucht dat ik de cache had gevonden en ook deze datum van de drie-op-een-rij-data voorlopig had gesaved van een 4 naar een 5-cache-datum. Ik kon rustig gaan werken. En owh ja: zo’n ochtendwandeling is best wel lekker, maar toch doe ik dat dus zelden tot nooit op werkdagen. Ik fietste nog terug langs de brug waar de Florius-cache ligt, maar daar waren andere geocachers bezig. Ik kon daardoor wel zien waar dat krengetje moest liggen. Ik besloot hem echter pas een week later te gaan loggen, zodat ik nog een 4-cache-datum een voorlopige upgrade naar 5 caches kon geven.

Wat ik hier op 9 januari 2020 nog aan toe te voegen heb:

Voor het Geocaching Datum Project is januari de meest rampzalige maand. Deze week had maar liefst vijf data die nog niet aan de 5-caches voldeden, waarvan drie dagen achter elkaar met 4 caches. Januari is nou eenmaal lastig met de kou en de vroege inval van het donker. De vijf nieuwe caches in de gemeente Oisterwijk waren deze week mijn redding.

NS-wandeling Ankeveense Plassen

Nadat ik de 20 NS-wandelingen voor mijn Day Zero Project volbracht had, ging ik vrolijk door met NS-wandelen. Ik loop alleen enorm achter met de verslagen.

Ankeveense Plassen

In de zomer van 2019 wandelde ik de 22 kilometer lange wandelroute Ankeveense Plassen van station Bussum-Zuid naar station Weesp.

Station Bussum Zuid

Station Weesp

De NS-wandeling Ankeveens Plassen staat op de rol voor 22 kilometer, maar ik had al in recensies gelezen dat het er in de praktijk maar 20 zouden zijn en mijn teller kwam ook op zoiets uit. Ik koos eigenlijk vooral voor deze wandeling als vervanger voor de Apeldoornse Vierdaagse, waar ik dit jaar helaas niet aan mee kon doen. De start is bij station Bussum Zuid; een nieuw station voor mijn lijstje. Het was overigens niet zo’n mooi zomerweer: het werd maar maximaal 19 graden, het was bewolkt, ik kreeg een paar keer een korte bui over mij heen en ik droeg een lange broek en heb mijn zomerjas niet uit gehad. Toch vind ik deze weersomstandigheden fijner wandelen dan die 30+ graden. Ik ben dus stiekem blij dat deze zomer wat minder heftig lijkt te worden qua hitte dan die van vorig jaar.

Heide bij station Bussum Zuid

Bospaadje

Na het oversteken van de parkeerplaats bij het station ging ik meteen een bos met heidegebied in. In het bos was het rustig, maar in het heidegebied was het erg druk met mensen die hun hond uit aan het laten waren.

Ik stak de weg over en kwam uit op de landgoederen rondom het hoofdkwartier van Natuurmonumenten. Het heet hier ook wel het GeoGamePark, er liggen namelijk heel veel caches, weg gelegd door het VVV om geocaching te promoten. Twee jaar geleden ben ik ook al eens in dit park geweest, ik had toen een sollicitatiegesprek voor een stage bij Natuurmonumenten. De reistijd was echter zo lang, dat ik dat toen af moest wijzen. Op die dag heb ik al een heleboel caches in dit park gelogd. Er waren er echter nog steeds een paar over. Hoe verleidelijk ook: ik heb de landgoederen-serie links laten liggen. Ik moest nog flink wat kilometers lopen en door deze multi’s zou de afstand te ver opgehoogd worden.

Bospad

Landgoed Bantam

Dus koos ik voor de letterbox. De laatste paar letterboxen die ik heb gedaan, waren eigenlijk geen echte letterboxen. Deze was dat wel. Via een verhaaltje werd ik naar de bergplaats van de familie Eekhoorn gestuurd. Hier lag een flinke cache op mij te wachten. Ik kreeg spijt dat ik het speeltje wat ik thuis had klaar gelegd om in een cache te stoppen niet meegenomen had, want dat had hier mooi in gepast. Wel kon ik trackables ruilen. Tot mijn verbazing was de cache al een paar weken niet gelogd. In de zomervakantieperiode verwacht je eigenlijk dat zo’n cache regelmatig gelogd wordt. Ik was wel van de route afgeweken en ging terug naar de track. Het park kwam me echt heel erg bekend voor van twee jaar geleden. Ik had graag een kijkje genomen in het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten, maar dat bleek op maandag gesloten te zijn. Helaas.

Boerenommetjepad

Water doorkruist het weiland

Er volgde een stukje door de bebouwde kom van ’s-Gravenland, om een vaart heen. Vervolgens ging ik een boerenommetjepad in, dwars door een weiland. In de verte zag ik schapen, maar die stonden niet op mijn gedeelte. Het gras was volgens mij ook recent gemaaid, want het liep best wel prettig. Er waren ook erg mooie wolkenluchten en ik zag nog een roofvogel over vliegen (jammer dat ze te snel zijn voor een foto).

Ankeveense Plassen

Vecht

Het pad door de weilanden eindigde in Ankeveen. Hier vond ik meteen een cache die praktisch op de route lag, genaamd Frankeveen I. Nummer twee was helaas offline, want daar kwam ik ook langs. Nummer drie lag te ver uit de richting. Na een stukje door Ankeveen te hebben gewandeld, sloeg ik af op een pad dat dwars tussen de Ankeveense Plassen door liep. Dit is waar de route naar vernoemd is. Het was een grasachtig pad en het waaide en beetje, dus natuurlijk kreeg ik hooikoorts, hieperdepiep hoera. Het gras en het riet langs de randen van de plassen was zo hoog opgetrokken, dat ik het water nauwelijks kon zien. Dat vond ik een beetje een tegenvaller. Ook stonden er veel eikenbomen, met waarschuwingslinten erin, want er zouden eikenprocessierupsen in zitten. Gelukkig waren er verder op het lange, brede pad minder eikenbomen en waren er ook zowaar een paar doorkijkjes naar de plassen. Kon ik toch nog een paar foto’s maken van het water en de wolken.

Ankeveense Plassen

Pad tussen de Ankeveense Plassen

Nadat ik het gebied van de Ankeveense Plassen doorkruist had, kwam ik uit bij het volgende water: de Vecht. Bij de duikclub vond ik nog een cache, die er al sinds 2011 lag, maar die er nog keurig bij hing. Fijn als caches gewoon goed onderhouden worden. Vervolgens moest ik een heel eind over een fietspad lopen tot ik bij een brug aan kwam. En aan de overkant mocht ik weer helemaal terug gaan sjokken, langs allerlei woonbootachtige optrekjes langs de Vecht. Ik vermoed dat ik al eerder op dit stukje ben geweest, toen ik 2,5 jaar geleden een geocachingwandeling heb gemaakt rondom Weesp. Daarvan herinnerde ik mij ook nog het pad door het Aetsveld. Dat was toen een pad vol klei en de hompen klei bleven aan mijn wandelschoenen kleven, waardoor die heel zwaar werden. Ik moest verschillende keren stoppen om de kleihompen van mijn schoenen af te halen, met behulp van een tak. Echt lekker wandelen was dat toen niet, dus ik zag nu op tegen het Aetsveld.

Aetsveld route

Aetsveld

Hoewel de ingang, dwars over het erf van een rommelige boerenerf en de bordjes van de diverse wandelroutes mij heel erg bekend voor kwamen, was het pad totaal veranderd. Alle klei was nu begroeid met gras en het pad was makkelijk te bewandelen. Geen kleiklompen te bekennen. Of het nu aan het seizoen lag: het was nu juli en toen was het januari of aan de weersomstandigheden; ik weet het niet. Misschien heeft de droge zomer van vorig jaar de klei compleet uitgedroogd. In ieder geval kwam ik nu snel vooruit en voor ik het wist stond ik in Weesp. Hier ben ik een beetje gaan treuzelen, omdat ik pas om 18.30 uur met de trein mee kon vanwege mijn Dal Vrij abonnement.

Een paar winkeltjes in gegaan, maar de meeste waren gesloten op maandag of sloten om 18 uur. Uiteindelijk was ik nog een half uur te vroeg bij het station. Ik wilde iets te drinken gaan halen, maar helaas was de stationswinkel dicht vanwege een verbouwing en er was ook geen supermarkt in de buurt. Lekker dan. Op een bankje gewacht tot het 18.30 uur was en daarna vlug in de trein gestapt. Ondanks dat ik al een paar weken niet echt ver gewandeld had en het toch ruim 20 kilometer was, ging de wandeling mij prima af. Geen zere voeten gehad.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Geocachingverhalen uit het verleden: 2 januari 2017

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 2 januari 2017:

Ik ging wandelen in het Belgische natuurgebied de Talander, waar het in de nacht ervoor gesneeuwd had.

Geocachingverhaal uit het verleden:

7148. 10/10 – de Talanderwandeling
7149. 8/10 – de Talanderwandeling
7150. 7/10 – de Talanderwandeling
7151. 6/10 – de Talanderwandeling
7152. 5/10 – de Talanderwandeling
7153. 4/10 – de Talanderwandeling
7154. 3/10 – de Talanderwandeling
7155. 2/10 – de Talanderwandeling
7156. 1/10 – de Talanderwandeling
7157. 9/10 – de Talanderwandeling
7158. Bonus – de Talanderwandeling

• Maker: De Hendrikken
• Type: Traditionals + bonus-mysterie
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 2 januari 2017
• Plaats: Arendonk, België

De main-focus ligt dit jaar op de vijftien overgebleven 2-cache-data. Maar daarna zullen naar alle waarschijnlijk onherroepelijk de 3-cache-data volgen. Dus als het even zo uit komt, probeer ik ook de 3-cache-data al mee te pakken. 2 januari was een 3-cache-datum. En die viel dit jaar op mijn vrije maandag. Er waren echter twee punten: het was koud en ik had geen vervoer. Uiteindelijk kon ik de auto van mijn ouders lenen, omdat mijn vader op de fiets naar zijn werk was gegaan.

De Talander

De avond ervoor had ik al wel een aantrekkelijke trail gezien, de Talanderwandeling, net over de grens.  De Talanderwandeling was in 2014 uitgeroepen tot “mooiste wandeling van het jaar”, dus dat wilde ik wel eens met eigen ogen zien. Op het Kempens Landgoed was ik al vaker geweest, maar nog nooit in dit gedeelte. Omdat het vandaag 4 graden was (wat heel warm was, in vergelijking tot de temperaturen in de week hiervoor), was het flink aan het dooien in de bossen. In de Talander had het vannacht gesneeuwd – gelukkig in Oisterwijk niet.

De Talander

Omdat ik vlak voor mij andere geocachers zag vertrekken, een Belgisch gezin, besloot ik in tegengestelde richting te gaan lopen, zodat we elkaar niet in de weg zouden lopen. Nummer 10 was na het trotseren van een smeltend, ijzig, modderig pad snel gevonden. Met nummer 9 had ik heel veel moeite en die moest ik uiteindelijk laten liggen. Er werden namelijk niet echt hints gegeven, behalve dan dat je niet op de grond moest zoeken en dat is nogal een breed begrip. Ook naar 8 moest ik best lang zoeken, maar toen kreeg ik wel nieuwe ideeën voor nummer 9. Bij nummer 7 heb ik het langste staan zoeken. Alle bomen en half bevroren graspollen onderzocht. Toen kwam dat Belgische gezinnetje aanwandelen en de vader vond de cache binnen een minuut.  Dat voelt dan toch een beetje als een bummer hoor – met 7000+ tegen 700+ caches. Maar goed, dat wisten zij niet. Ik kreeg ook nog een tip voor nummertje 6 en dat was maar goed ook, want daardoor had ik die snel te pakken.

Reuzezon in de Talander

Nummertje 5 t/m 1 leverden geen problemen op, precies zoals het gezin mij al gemeld had. Toen ik bij 1 stond, kwam het gezin weer uit de bossen. Ik had hun gewaarschuwd voor nummertje 9 en vroeg of zij die wel gevonden hadden. Dat was zo het geval en ik kreeg een hint. Dus besloot ik toch nog terug te lopen naar nummertje 9. Met de hint en de ervaring van de andere caches in gedachten, had ik de cache nu snel te pakken. Gelukkig, had ik de serie toch nog compleet, alleen de bonus nog. Ik liep over hetzelfde pad als waar nummer 10 aan lag (in tegengestelde richting lopen, pakte nu dus niet zo goed uit). Al het ijs was ondertussen veranderd in grote modderpoelen. Zo snel gaat dat dus, als het dooit. De hele wandeling kreeg ik voortdurend druppels ijswater op mijn hoofd. Gelukkig had ik een muts op en is mijn winterjas waterproof. De bonus werd ook gevonden en ik nam de travelbug die het gezin er net in had gestopt, mee naar Nederland.

Sneeuw is alweer gesmolten

Zo heb ik in 2 dagen tijd al 31 caches gevonden in twee landen. Ik ben het nieuwe jaar dus zeer goed begonnen.

Owh en of ik de Talander nou de mooiste wandeling ooit vond? Nou, het was best een leuke wandeling, maar stiekem vind ik de Kampina en de Oisterwijkse Bossen en Vennen toch mooier, hoor.

Misty trees

Wat ik hier op 2 januari 2020 nog aan toe te voegen heb:

De Talanderwandeling was een goed begin van het nieuwe jaar en fijn dat ik de auto kon lenen, want anders was het heel lastig geweest om daar te komen. En wat fijn dat ik hiermee al een 3-cache-datum op heb gelost.

Alle foto’s zijn door mijzelf gemaakt op 2 januari 2017

Mooi lucht in de Talander

Happy New Year!

Hoewel 2019 geen slecht jaar was, heb ik heel veel zin in 2020. Naast dat ik die dubbele 20 magisch vind klinken, hoop ik in dit jaar een paar belangrijke levensdoelen af te vinken. In de eerste plaats is dat het eindelijk behalen van mijn hbo-diploma. Dat en de andere doelen zijn te bekijken op de pagina de 20 van 2020, die in de plaats is gekomen van mijn afgesloten Day Zero Project.

 

Dan wil ik al mijn lezers een super 2020 toe wensen! Dat je al je doelen mag bereiken en dat je dromen uit mogen komen!