Last day of the year 2019

Het is alweer de laatste dag van het jaar 2019.

365 dagen, tijd voor een terugblik. Dit deed ik ook al in 2016 en 2017 en 2018.

Wat heb je in 2019 gedaan wat je nog nooit eerder had gedaan?

Munzee! Ik schreef al eerder over mijn nieuwe hobby: het telefoonspelletje Munzee.

Welke landen heb je bezocht?

Dat zijn er slechts twee: Nederland en Duitsland. Ik kwam tot de conclusie dat er dit jaar geen enkele cache in België is gevonden en dat ik zelfs helemaal niet bij de Zuiderburen op bezoek ben geweest.  In Duitsland ben ik wel geweest om te wandelen en te geocachen. En in Nederland heb ik dit jaar weer een heleboel provincies bezocht per trein om er te NS-wandelen en/of te geocachen. Daarnaast ben ik nog steeds student aan de Hogeschool van Amsterdam.

Wat zijn je favoriete momenten van 2019?

Het vinden van de 9000ste cache, dat was al in januari. Ondanks de vreselijke regenval die dag, heb ik er toch van genoten, loste ik meteen een 4-cache-datum op voor het Geocaching Datum Project en vond ik in de bloemenwinkel van het station ook nog een reuzencactus als beloning.

De publicatie van mijn column over de nadelen van deeltijdstuderen in de Metro. Dat was in mei. Heel veel mensen vonden daar wat van, vooral mensen van de Hogeschool van Amsterdam natuurlijk. Dat was niet allemaal positief. Maar ik kan elk woord uit die column motiveren en er is geen woord van gelogen. Daarnaast was de hele column geschreven voor een vak van de minor Schrijven in Opdracht.

Mijn enige vakantie van dit jaar was een weekje Drenthe in gezelschap van mijn moeder en toen hebben we ons prima vermaakt met wandelen, geocachen, spelletjes, lekker eten, Wildlands Zoo bezoeken en nog wat cultuur snuiven.

Verder waren er nog een heleboel leuke kleinere momenten, zoals het Spellenspektakel, het reünie-concert van Krezip in de ZiggoDome, Ayreon in 013, spelletjesavonden, NS-wandelingen, de Efteling, Biesboschweekend en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wat is je grootste prestatie van het afgelopen jaar?

Dat is hetzelfde als vorig jaar: Dat ik niet gestopt ben met mijn studie. Daar heb ik wel vaak dicht tegenaan gezeten. Maar ik had besloten dat ik in ieder geval nog wel graag de minor wilde doen en dat heb ik dan ook gedaan, in de eerste helft van dit jaar. Ik vond de minor Schrijven in Opdracht uiteindelijk misschien wel het leukste onderdeel van mijn studie. Ik volgde die minor als enige deeltijdstudent tussen de jongere voltijdstudenten. En die minor heeft er voor gezorgd dat ik besloot om over een andere richting af te studeren en daar ben ik nu dus mee bezig, ondertussen in fase drie van de vier fases, dus ook dat begint op te schieten.

Wat is je grootste fout van het afgelopen jaar?

Ik had dus eigenlijk al afgestudeerd moeten zijn en ik heb heel erg gebaald van dat extra studiejaar. Ondertussen heb ik me er wel bij neergelegd maar het was nooit mijn bedoeling om zo’n studievertraging op te lopen.

Waar heb je het meeste geld aan uitgegeven?

• Huur en andere vasten lasten slorpen toch erg veel van mijn geld op.
• NS: Ik had het grootste gedeelte van het jaar een Dal Vrij-abonnement op de trein, omdat dat de goedkoopste manier is om op school in Amsterdam te komen en vanwege mijn voorliefde voor NS-wandelingen. Ondertussen ben ik, een beetje gedwongen door de NS, overgestapt op NS-Flex. Het is nog even afwachten wat ik daar van vind, maar daar ga ik binnenkort nog over schrijven op deze blog.
• Mijn postfiets. Laten we zeggen dat post bezorgen niet echt bevorderlijk is voor de gezondheid van je fiets. Mijn arme Bat heeft heel wat reparaties gekost dit jaar en uiteindelijk was hij zo versleten dat reparatie ongeveer net zo duur zou zijn als een nieuwe fiets. Dus nu is er een “nieuwe” (tweedehandse) Bat.
• Daarna komen ongetwijfeld de spelletjes. Ik ben al jarenlang gek op spellen, maar dit jaar is de collectie weer flink uitgebreid en ben ik ook weer naar het Spellenspektakel geweest (we waren er van opening tot sluit en hebben daarna ook nog thuis spelletjes gespeeld).

Waar werd je heel erg blij van?

• Wandelen, met als hoogtepunten twee keer een tweedaagse NS-wandeling, te weten Vechtdal (Overijssel) en Mookerheide (Gelderland/Limburg).
• Het reünie-concert van Krezip in de ZiggoDome. Ik was altijd een superfan van deze band en heb altijd gehoopt dat ze nog eens bij elkaar zouden komen. Dat dat ook echt gebeurd is en dat ze nog steeds goed zijn, is natuurlijk superleuk.
• Ayreon, die het complete album Into the Electric Castle live opvoerden in poppodium 013. Er waren fans (Ayreonauts) uit 64 landen en ik hoefde maar 20 minuten te fietsen en had ook nog eens een gratis kaartje, omdat mijn broertje bij 013 werkt.
• Geocaching, met als hoogtepunt het vinden van de 9000ste cache op een 4-cache-datum.
• Spellen spelen, met als hoogtepunt de spelletjesbeurzen Zuiderspel en het Spellenspektakel.
• Het behalen van alle studiepunten voor de minor Schrijven in Opdracht
• Eindelijk een goedgekeurd afstudeervoorstel
• Dat mijn column in de Metro gepubliceerd werd
• Dat ik eindelijk mijn bibliotheekabonnement een upgrade heb gegeven naar onbeperkt boeken lenen en dat ik nu boeken kan reserveren, die ze dan ook nog eens naar Oisterwijk komen brengen.
• Ik heb een paar heel gave cactussen gekocht dit jaar en laat ik mijn kamerden niet vergeten.

Waar heb je om moeten huilen?

Om de dood van mijn cavia’s Frinn en Fjord. Allebei onverwachts, vlak achter elkaar (zes weken) en allebei veel te jong voor een cavia. Frinn was twee jaar en vier maanden. Hij stierf op dierendag; ’s morgens was hij nog springlevend en toen ik terug kwam van mijn werk was hij morsdood. Doodsoorzaak onbekend. Er kwam een opvolger in de vorm van babybeertje Fjord. Het ging prima samen met Freek en ik zag het helemaal zitten, maar na 19 dagen vond ik hem dood in het huisje. Het beestje was die dag precies zeven weken oud. Hij moet een ziekte onder de leden heb gehad, want waarom gaat een ogenschijnlijk gezonde babycavia anders zomaar ineens dood? Ook hij was ’s ochtends nog gewoon hooi aan het eten en ook hij was morsdood toen ik thuis kwam van mijn werk. Onbegrijpelijk. En hoewel ik het voor mijzelf jammer vond, vond ik het vooral heel zielig voor mijn overgebleven cavia Freek, die dus twee keer vlak achter elkaar een vriendje verloor en steeds eenzaam en alleen achterbleef (hij heeft nu weer een nieuwe vriendje: Fenno, die kwam zelfs al 2 dagen na de dood van Fjord, omdat ik dacht dat Freek anders zou sterven van eenzaamheid).

Ben je in vergelijking met twaalf maanden geleden:

Dikker of dunner? Ik denk dat dat nog hetzelfde is als vorig jaar. Misschien een kilo minder, want ik merk dat mijn broeken steeds afzakken. Ik heb geen weegschaal in huis, dus kan het niet controleren.

Blijer of somberder? Ik denk een klein beetje blijer dan vorig jaar rond deze tijd. Het einde van mijn studie komt eindelijk in zicht en eerlijk is eerlijk: ik verheug me er erg op om dat hbo-diploma in handen te hebben, om nooit meer Amsterdam te hoeven reizen voor school en dat vrije tijd echt vrije tijd is en dat die voortdurende studiedruk weg valt.

Rijker of armer? Armer. Alles is duurder geworden door de btw-verhoging en dan het gedoe met de stijgende energieprijzen. Veel dingen (abonnementen, boodschappen, energie bijv.) worden steeds een paar euro duurder, maar ik heb niet het idee dat mijn loon evenredig stijgt. Als ik afgestudeerd ben hoop ik een baan te vinden die beter betaald en met meer uren.

Wat had je vaker of meer willen doen?

Spellen spelen: Ok, gemiddeld heb ik één avond per week spellen gespeeld, dus je zou zeggen dat dat genoeg is. Maar ik zou best twee of zelfs drie avonden per week spellen willen spelen. Verder merk ik dat je vaak naar de spellen grijpt die je al kent en dat nieuwe spellen die wat ingewikkelder zijn dan blijven liggen. Als ik afgestudeerd ben wil ik graag lid worden van een spellenvereniging of er zelf eentje oprichten hier in Oisterwijk.

Schrijven: Ik heb mezelf voorgenomen om een boek te schrijven en dat op de een of andere manier uitgegeven te krijgen. Mijn afstudeerproject gaat hier ook over. Maar hoewel er genoeg verhalen in mijn hoofd zitten om meerdere boeken te vullen, is het uitschrijven van die verhalen nog een dingetje. Daar zou ik echt tijd voor moeten inplannen en ook dat is iets waar ik mij op wil focussen als ik afgestudeerd ben. Een boek publiceren is natuurlijk wel een heel gaaf levensdoel.

Bloggen. Ik heb deze blog en ondanks dat ik slechts een handjevol lezers heb, vind ik het schrijven wel heel leuk en zou ik best meer tijd willen hebben om inhoudelijke betere stukken te schrijven en al mijn ideeën uit te werken, waardoor de blog zelf wellicht ook naar een hoger niveau zou gaan. (Dit is precies hetzelfde als wat ik vorig jaar schreef. Zo zou ik bijvoorbeeld graag meer informatieve blogs willen schrijven, zoals deze. Maar dit soort stukken kosten veel tijd, vanwege de research die je ervoor moet doen.)

Wandelen: Ja, ik heb dit jaar heel veel gewandeld, maar ik bedoel hier eigenlijk het wandelen van een Lange Afstand Wandeling (LAW) mee. Er staan een heleboel LAW’s op mijn verlanglijstje en de Top 3 in willekeurige volgorde zijn het Brabantse Vennenpad, de Romeinse Limes en het Pieterpad. Die eerste is het makkelijkste te vervullen, want de kortste totaalafstand en het start- en eindpunt ligt zelfs in mijn eigen woonplaats Oisterwijk. Mijn moeder wil graag meewandelen, dus het is zaak dat we het in 2020 ook echt in gaan plannen. Verder wil ik heel graag weer mee doen aan de Apeldoornse Vierdaagse, het liefst de 4×30 km, maar ik denk dat het vanwege het afstuderen toch nog een keertje 4×20 km gaat worden.

Geocaching: Stiekem wil ik toch graag die 10.000ste cache vinden in 2020. Ook zou ik het heel leuk vinden om alle data op minstens 5 founds te krijgen en weer wat souvenirs te scoren. International Geocaching Day en International Earthcache Day zouden in 2020 voor het vijfde jaar op een rij gescoord kunnen worden.

Wat had je minder willen doen?

Cavia’s begraven.

In de stress zitten over met name de studie.

Verder kan ik me enorm ergeren aan mijn onderbuurman (ik heb de bovenwoning, hij de onderwoning). De woningen zijn enorm gehorig en hij heeft TV en/of radio altijd heel hard staan. Er iets over zeggen helpt altijd maar even, want ik denk dat de man half doof is en een zeer laag IQ heeft.

Wat was je favoriete TV-programma?

Zoals altijd: Wie is de Mol? Ik vind dat echt een geweldig programma. Na drie mannelijke mollen was ik er van overtuigd dat het dit jaar een vrouw moest zijn. Eerst zat ik op Merel, maar ik ging over op Sarah en dat was stom, want het bleek dus Merel te zijn. Vond het wel een leuk seizoen. Ook heb ik voor het eerst naar de Belgische Mol gekeken, hetzelfde concept maar wel iets anders uitgevoerd. Het is wat trager en ik vond dat er wel erg veel opdrachten in zaten waarbij de kandidaten in kleine groepjes werden opgesplitst. Het lijkt mij dan heel moeilijk om de molacties eruit te halen als kandidaat. En ook hier zat ik glansrijk verkeerd. Want, niets is wat het lijkt…

Verder kijk ik dus niet zo veel TV. Ik heb het eerste seizoen van de historische serie Poldark gekeken en de helft van seizoen twee. De rest van seizoen twee en seizoen drie staan nog opgenomen klaar. De serie is een beetje traag, maar heeft wel mooie beelden van Cornwall en hoofdrolspeler Aidan Turner is prettig om naar te kijken ;>) (ja, dat vond ik ook al in The Hobbit waar hij als Kili  met stip de meest aantrekkelijke dwerg van het stel is.) Soms kijk ik ook wel naar programma’s als Ik Vertrek en Floortje naar het einde van de wereld. Maar ik heb niet altijd de tijd en het geduld om alles terug te kijken op uitzending gemist.

Wat is het beste boek dat je in 2019 heb gelezen?

Pfft, dit vind ik altijd een moeilijke vraag, omdat ik niet kan kiezen. Ik heb dit jaar bijna 100 boeken gelezen van veel verschillende genres. Ik vond de Verhalenvertelster van Jodi Picoult heel heftig, maar wel mooi hoe ze de verschillende verhaallijnen uit het heden en verleden met elkaar had verbonden. Haar boeken bevatten vaak een twist aan het einde, maar dit keer had ik die al wel eerder door.

Net als vele andere vrouwen las ik de Zeven Zussen-serie van Lucinda Riley, plus al haar andere boeken. Ja, die ZZ lazen natuurlijk heerlijk weg (vond de andere boeken niet allemaal even goed met Meisje op de Rots als ongeloofwaardig dieptepunt) en ik houd sowieso van boeken met twee verhaallijnen, waarvan er eentje in het verleden en eentje in het heden speelt. Ik ben er wel van overtuigd dat Pa Salt nog leeft. In vrijwel al haar boeken zitten wat ongeloofwaardige dingetjes, maar omdat het zo lekker weg leest vergeef ik haar dat maar. En bijna iedereen in haar boeken is stinkend rijk. Die zeven zussen gebruiken vliegtuigen zoals wij de trein gebruiken. Door al die rijkdom voel ik me vaak wel ver van haar personages af staan.

Verder ontdekte ik de boeken van Sarah Lark, dikke historische pillen die wel heel fijn weglezen en ook interessant zijn. Ik heb ze nog lang niet allemaal gelezen en wacht daar ook even mee tot ik afgestudeerd ben, want ik laat me helemaal meeslepen door die dikke pillen en vergeet dan de tijd.

Ook heb ik heel veel Young Adult-boeken gelezen, omdat mijn afstudeerproject daar over gaat. Hier zitten ook echt wel heel goede boeken tussen. Zo vond ik Als ik blijf van Gayle Forman mooi en meer in het urban-fantasy thema: Rebel in de Woestijn-serie van Alwyn Hamilton.

Wat is de beste (nieuwe) film die je dit jaar heb gezien?

Oef, ook dit vind ik een moeilijke vraag. In januari en februari had ik nog een abonnement op de bioscoop en toen ben ik heel vaak geweest, naar heel uiteenlopende films. Van animatiefilms naar romantische komedies, naar historische drama’s en ik zag zelfs vijf films op een dag bij het PAC festival (waaronder Green Book die de Oscar voor beste film won). Ik kan dat eigenlijk niet met elkaar vergelijken. Zo vond ik de live-action film van Aladdin stiekem best wel leuk, met een fijne powersong voor Jasmine. De tekenfilm van de Leeuwenkoning was ooit de allereerste film die ik in de bioscoop zag, dus het was leuk om nu de nieuwe editie te zien. Dus ik blijf het antwoord hier schuldig. Ik ging wel heel vaak naar PAC-films, waarvan Shoplifters en Werk ohne Autor mij het meeste zijn bijgebleven. Ook The Hate You Give is een film met heftige discriminatie-problemen. Verder zag ik eindelijk Schindler’s List helemaal, die kwam in de bioscoop vanwege het 25-jarig bestaan. Ik had op de middelbare school wel stukjes van die film gezien, maar de docent raakte helemaal in paniek toen het een 16+ film bleek te zijn en driekwart van de klas was dat toen nog niet, dus toen hield het op. Het is een heftige film, maar ik vind dat je dit wel een keer gezien moet hebben.

Wat deed je op je verjaardag?

Ik was toen op kampeerweekend in de Biesbosch met mensen van de kanovereniging. We vonden zelfs nog een geocache midden in de Biesbosch en de avond van tevoren had ik al een cadeautje gehad. Het was wel een lekker gekke manier om mijn nieuwe levensjaar te beginnen.

Heb je iemand gemist?

Niet speciaal.

Wat is het belangrijkste dat je in 2019 geleerd hebt?

Dit komt eigenlijk neer op wat ik hier voorgaande jaren ook al schreef: je bent zelf verantwoordelijk om wat van je leven te maken. De weg naar succes is niet gratis en ook niet altijd leuk. Soms gaat het me allemaal veel te langzaam en andere keren weer te snel. Maar: dromen mag. En wie weet komen ze ook nog wel eens uit.

Geocachingverslagen uit het verleden: 26 december 2017

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 26 december 2017

Tweede Cachedag 2017 maakte 26 december eindelijk eens 3-cache-datum af.

Geocachingverhaal uit het verleden:

8295. D’n ûrste Hisse trail #1
8296. D’n ûrste Hisse trail #2
8297. D’n ûrste Hisse trail #3
8298. D’n ûrste Hisse trail #4
8299. D’n ûrste Hisse trail #5
8300. D’n ûrste Hisse trail #6
8301. D’n ûrste Hisse trail #7
8302. D’n ûrste Hisse trail #8
8303. D’n ûrste Hisse trail #9
8304. D’n ûrste Hisse trail #10
8305. D’n ûrste Hisse trail #11
8306. D’n ûrste Hisse trail #12
8307. D’n ûrste Hisse trail #13
8308. D’n ûrste Hisse trail #14
8309. D’n ûrste Hisse trail #15
8310. D’n ûrste Hisse trail #16
8311. D’n ûrste Hisse trail #Bonus

• Maker: Lotteivonne
• Type: Traditionals + bonus-mysterie
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 26 december 2017
• Plaats: Heesch

 

8312. Hazenakker
8313. Lollig

• Maker: Mittijos
• Type: Traditionals
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 26 december 2017
• Plaats: Heesch

 

26 december, tweede kerstdag (of beter gezegd tweede cachedag), was de laatste 3-cache-datum die dit jaar vervuld kon worden en ik was vast van plan om dat dit jaar ook daadwerkelijk te gaan doen, omdat deze datum me een doorn in het oog was. Ik had al een trail op het oog, die goed met de trein te bereiken was en ik had er zo’n zin in, dat ik al een half uur eerder in de trein zat, dan ik eigenlijk had gepland. Op het station in Oss aangekomen, bleek het hemelsbreed toch nog wel een eind te zijn, dus een OV-fiets gehuurd. Dat was een goed idee, want het was een behoorlijk stukje fietsen naar het buitengebied van Heesch; een kilometer of vijf. Je kon zowat tot aan Heesch een fietsstraat volgen, dus dat fietste wel lekker door. Tot vandaag kende ik dit plaatsje alleen van naam, maar het bleek best een aardig dorpje te zijn.

Hisse trail

De eerste cache lag midden in een woonwijk en ondanks dat er niet echt mensen waren, vond ik het toch niet zo’n geschikte plek om mijn OV-fiets achter te laten. Die liet ik achter bij nummertje #2 en ik ben van daar af gaan wandelen. Ik liep meteen al verkeerd (verkeerde kant van het water), dus een lekkere start. Hierdoor werd ik ingehaald door andere geocachers en die heb ik de hele route een eindje voor mij zien lopen. Af en toe wachtte ik even om hen een voorsprong te laten behouden. Ze waren makkelijk te herkennen, omdat ze ook twee honden bij hadden en felgekleurde jassen droegen.

Hisse trail

Er waren nog meer geocachers op weg en ook veel wandelaars, blijkbaar zien veel mensen Kerstmis toch vooral als twee vrije dagen om heerlijk te doen wat ze het liefste doen. En zo denk ik er eigenlijk ook over. Lekker geocachen of wandelen en dat heb ik dan ook heel Kerstmis gedaan, dit jaar. De caches waren niet al te moeilijk te vinden, maar het was wel een keurig onderhouden trail en daar houd ik wel van. De route was ook niet per se heel bijzonder, maar er zaten wel wat mooi uitzichten in. Daarnaast was het heel mooi winterweer: zonnig en niet vreselijk koud. Perfect wandelweer, eigenlijk.

Hisse trail

Ik maakte een paar mooie foto’s. De bonus lag wel op een vrij vreemde locatie, aan de rand van een industrieterreintje, midden in het zicht. Dat vond ik nou niet echt een heel slimme locatie, om heel eerlijk te zijn. Maar goed, misschien wonen zij wel in die straat, weet ik veel. Ik haalde mijn OV-fiets op en fietste terug naar het station. Ik had nog een beetje tijd over en deed op de terugweg nog twee extra caches. Hazenakker zou lastig te vinden zijn, maar ik had hem toch vrij snel te pakken. Daarna had ik een not-found op het Zwarte Gat. Ik twijfelde even of ik nog voor Lollig zou gaan, maar die kreeg wel goede recensies, dus toch maar daarheen gegaan. Het was inderdaad een leuke cache, je moest de goede sleutel zoeken uit een hele berg sleutels. En naarmate de berg sleutels slonk, werd ik steeds wanhopiger, want de goede leek er niet bij te zitten. Ik was al bijna bij de laatste sleutel en die bleek toen gelukkig wel te passen. Hoera! Lollig hoor.

Hisse trail

Daarna moest ik even doorfietsen om de gewenste trein te halen. Gelukkig haalde ik die en daardoor was ik ruim op tijd terug voor het gezellige kerstdiner met mijn familie.

Wat ik hier op 26 december 2019 nog aan toe te voegen heb:

Ik vind geocaching of wandelen of een combinatie van beide echt de beste manier om Kerstmis door te komen. En dan ’s avonds lekker eten.

Hisse trail

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt op 26 december 2017

Geocachingverhalen uit het verleden: 19 december 2012

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 19 december 2012

Ik was heel het jaar 2012 bezig geweest om alle cacheloze data op te vullen en 19 december was de laatste witte vlek op de kalender. Ik fietste zelfs helemaal naar België om een cache te kunnen loggen voor het Kalenderplan.

Geocachingverhaal uit het verleden:

4287. Het witte ezeltje

• Maker: Fast-Medic Team
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 19 december 2012
• Plaats: Esbeek

 

4288. Ben 65

• Maker: Cedric Cornelissen
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 19 december 2012
• Plaats: Poppel, België

Op de fiets onderweg naar het startpunt

19 december, de laatste witte plek op de kalender. Ik besloot om het kalenderplan afsluiten in stijl, met een mooie multi. Nadat ik de weersvoorspellingen had bestudeerd  bleek het vandaag droog weer te blijven, een paar graden boven nul. Dus besloot ik om het Witte Ezeltje te gaan doen, een cache die al een hele tijd op mijn verlanglijstje staat, omdat hij in Gorp en Roovert ligt. Als je mij vraagt wat ik aan Hilvarenbeek mis (in 2012 verhuisde ik na twee jaar in Hilvarenbeek terug naar Oisterwijk), dan antwoord ik: mijn fietstochtjes in Gorp en Roovert. Ik heb heel veel fietstochten door Gorp en Roovert gemaakt in de tijd dat ik in Hilvarenbeek woonde. Vanuit Oisterwijk is het alleen een heel stuk verder fietsen.

Door de bomen het bos niet meer zien?

Ik liet mijn fiets achter tegen een boom en begon aan de cache. Wandelen in Gorp en Roovert heb ik eigenlijk niet gedaan, dus daarom is het wel leuk dat dit dus een wandelcache was. De cache had wat mij betreft al een favorite gescoord op grond van dat hij door Gorp en Roovert liep. Maar algauw bleek hij de favorite ook gewoon als cache te verdienen. De waypoints waren keurig verzorgd, buisjes met toverballen (knikkers) erin en dat allemaal mooi waterproof verpakt en duidelijk vindbaar verstopt.

De wandeling was ondanks het mistige, bewolkte, sombere weer toch erg de moeite waard en ik vond het toch wel mooi, omdat het een desolate wasteland gevoel gaf. Ik kwam dan ook maar een ander mens tegen, een man op een mountainbike, die heel aardig wachtte met door de modderpoel racen tot ik die gepasseerd was. Zo vriendelijk zijn ze meestal niet.

(kerst)bomen weerspiegeling

De eindcache was ook heel mooi waterdicht gemaakt in een uitgeholde boomstam met deksel en al. En daarmee was de found voor de laatste dag van het jaar een feit en hebben we het doel kalenderplan volbracht. Ik heb er altijd in geloofd dat het zou gaan lukken, omdat ik me erin vastgebeten heb als een hond. Het ging toch om meer dan veertig data. Het heeft soms wel flink wat zweet en planningsvermogen gekost, maar gelukkig geen bloed of tranen. En het was ook wel fijn dat Anke en Guy op een bepaald moment in het jaar (zo rond mei) ook gegrepen werden door mijn enthousiasme voor dit jaardoel en bereid waren om af en toe een datum te vervullen. Zo hebben ze me af en toe uit de brand geholpen op dagen dat het voor mij erg moeilijk was. Toch heb ik de meerderheid van de de data wel zelf vervuld.

Mensen vragen nu of ik verder ga voor 2 founds per data, maar ik heb net geteld en dat gaat dan om 43 data, wat bijna net zoveel is als dit jaar en ik denk niet dat ik het nog een keertje op ga brengen om dit te gaan volhouden. Maar ondanks dat ik het af en toe ook echt helemaal niet leuk vond, vind ik het toch heel gaaf dat het gelukt is. Ik ga het volgend jaar nog missen om m’n Eragon mee naar het werk te nemen om op de terugweg nog een cache te kunnen loggen. Van de andere kant is het ook wel heerlijk dat de dwangmatigheid hiermee weer van het cachen is en het nu echt alleen nog maar hoeft voor de lol.

Tussen de takken

Na het Witte Ezeltje besloot ik dat ik zin had om nog een cache te doen. Dus ging ik nog maar even vijf kilometer verder fietsen, naar België, want stiekem wil ik nog steeds heel graag die 1000 founds in het buurland halen. Maar sinds ik geen auto meer heb en niet meer in Hilvarenbeek woon, is het België-doel haast onmogelijk te vervullen.  Deze traditional lag zowat op mijn toenmalige fietsrondje. Dus ben ik als een torpedo doorgetrapt naar het gehucht Hegge. De cache was niet echt bijzonder, een weggesmeten fotorolletje met een zeiknatte logrol. Ik heb er maar even droog papiertje bij gedaan. Was ik zomaar even naar België gefietst en hebben we toch nog een B-found aan het einde van het jaar.

Daarna moest ik nog wel helemaal terug naar Oisterwijk fietsen, zo’n 20 kilometer. Eerst mijn oude fietsrondje afmaken, dwars door Gorp en Roovert, richting Hilvarenbeek. Als kers op de dag hoopte ik nog de Galloways te zien, maar het weiland waar ze altijd stonden was leeg. Maar…toen zag ik ze ineens een paar honderd meter verderop staan, bij het water! Ik was helemaal blij en heb een paar foto’s van ze gemaakt, ze stonden alleen te ver weg voor echt mooie foto’s.

Rovertse Heide

Vervolgens weer verder gefietst door Hilvarenbeek en via Biest-Houtakker en Moergestel weer naar Oisterwijk. Ruim 40 kilometer gefietst vandaag, maar ik ben erg tevreden over deze dag. Het kalenderplan is gewoon volbracht!!!

Wat ik hier op 19 december 2019 nog aan toe te voegen heb:

In 2012 heette het het Kalenderplan, ondertussen noem ik het het Geocaching Data Project. Want later begon het toch te kriebelen om alle 2-cache data op te lossen (wat uiteindelijk pas begin 2019 lukte) en later kwamen daar ook de 3- en de 4-cache-data bij. Ik ben nu bezig om alle data minstens op 5 caches te krijgen. Er zijn nog maar vier 3-cache-data en drie 4-cache-data over; allemaal in de winter. Ironisch genoeg zit 19 december daar nog bij als 4-cache-datum. Daar heb ik vandaag nog voor mijn werk een 5-cache-datum van gemaakt door een mysterie-cache op ongeveer 2,5 kilometer vanaf mijn huis te vinden. Dus nu zijn er nog maar twee 4-cache-data over, beiden in maart.

En Gorp en Roovert is nog altijd een mooi gebied.

NS-wandeling Drentsche Aa

Nadat ik de 20 NS-wandelingen voor mijn Day Zero Project volbracht had, ging ik vrolijk door met NS-wandelen. Ik loop alleen enorm achter met de verslagen.

Drentsche Aa

Vanaf ons vakantiehuisje in Drenthe gingen mijn moeder en ik per auto naar station Beilen (waar je gratis mag parkeren!) en vanaf daar per trein naar station Assen. Dit is maar een kort ritje van 10 minuten. Vanaf station Oisterwijk zou het 3 uur en 10 minuten enkele reis zijn geweest. We gingen voor de rondwandeling Drentsche Aa.

Station Assen

Drentsche Aa

Het lot van de verdwenen reuzenpaddo

Ik wilde mijn moeder dolgraag de reuzenpaddo laten zien, maar station Assen is verbouwd en de reuzenpaddo is verdwenen. Op internet is helemaal niets over de verdwijning van de reusachtige ANWB-paddenstoel terug te vinden. Dat was in mei 2019. Toen ik dit stukje ging schrijven zocht ik nog een keer naar het lot van de reuzenpaddo en RTV Drenthe heeft het uitgezocht voor hun nieuwsrubriek Zoek het uit! Ze hebben hem dus gewoon vernietigd…wat jammer zeg. Gelukkig dat Anke en ik de grote paddenstoel nog gezien hebben in de zomer van 2011.

Er staat nu een ander kunstwerk; een gigantische, stomende hond, genaamd Mannes. Ook vonden we een cache tegenover het station van de Knappe Koppen Serie. Edison zat heel toepasselijk verstopt in een lampenkap. We moesten nu terug door de spoortunnel naar de andere kant van het station om aan de wandeling te beginnen. Via de vogeltjesbuurt (ik vond het leuk dat er ook straten naar exotische vogels waren genoemd, zoals de flamingo) liepen we naar het natuurgebied de Drentsche Aa. Dit landschap heeft trouwens de status van Nationaal Park, wat je eigenlijk niet zou verwachten. Het weer was een stuk grauwer dan een dag eerder, maar het bleef wel droog. En unaniem waren we het erover eens dat dit een mooiere wandeling was dan het Bijvoetpad.

Nationaal beek- en esdorpenlandschap Drentsche Aa

Glas-in-lood ramen in het kerkje van Rolde

Nationaal Park

Er lagen ook nog enkele caches op de route. Ook kon ik nog een aantal paddo’s spotten. Zo vonden we 1,0 van een Assen-serie, die verder uit mysteries bestaat. Die hadden we niet opgelost, dus het bleef bij deze. We keken eerst nog uit of we toevallig zo’n mysteriecache zagen zitten, maar dat was niet zo. Wel vonden we nog een cache van de Deurzer-trail. Dit is wel grappig, want in 2014 heb ik de Deurzer-trail met Anke gedaan. Leuk dat hij dus nog steeds online is. Ik herkende het gebied ook wel. We liepen naar het plaatsje Rolde. Mijn moeder hoopte op een terras, maar dat viel alweer tegen, dus moest ze het met haar meegenomen broodje doen. Rolde  heeft een mooi, fotogeniek kerkje en we gingen ook even naar binnen. Weet niet of dat als atheïst nog mag, maar ik vind kerken nog steeds wel mooie gebouwen. Deze had bijvoorbeeld bijzonder mooie glas-in-lood-ramen.

Rolder hunebed

Rolder Hunebed

Hunebedden van Rolde

Achter het kerkje lag een groot kerkhof en daarachter lagen heel toepasselijk de twee hunebedden van Rolde. Hier was het een komen en gaan van luidruchtige mensengroepen. Best irritant, want wij wilden een cache vinden en dat lukte niet zo. Ik werd heel chagrijnig van al die mensen, maar mijn moeder hield het hoofd koel en vond uiteindelijk de cache. Het lukte ook nog om enkele mensloze foto’s van de hunebedden te maken. De wandeling liep nu weer terug naar Assen, maar dan via de andere kant. Zo kwamen we over de Kampsheide, een interessant stukje bos/heide met veel grafheuvels, een hunebed (helaas niet gezien) en een pingoruïne. Over deze laatste ging een earthcache, maar wij hadden het informatiebord gemist en het was best wel een eindje terug. Uiteindelijk heb ik flink naar het antwoord moeten speuren op internet, maar ik heb het wel gevonden en daarmee kon de earthcache alsnog gelogd worden. Van de pingoruïne; die eruit zag als een gewoon ven, maakte ik een mooie puddlegramfoto. Mijn moeder kan zo’n gemiste earthcache niet zoveel schelen, maar ik kan daar dan best een beetje nijdig om worden.

Grafheuvel op de Kampsheide

Pingo op de Kampsheide

Poepenveldje

De wandeling ging verder door een gebied met zo’n planken loopbrug, dat vind ik ook altijd wel leuk en zelfs mijn moeder vond dat prima, hoewel die eigenlijk niet zo van wankele dingen zonder leuningen is. We kwamen ook nog langs het Poepenveldje, iets uit een lang vervlogen oorlog. We kwamen weer aan de rand van Assen uit. Eigenlijk moesten we weer door de Vogeltjesbuurt lopen, maar er lag een rand bos omheen en daar bleken twee Pelikaancaches te liggen. Die wilden wij nog wel graag scoren, dus wij liepen door het bosje en vonden twee mooie caches met grote bakken. Het was de paar honderd meter omlopen wel waard. We eindigden in het Valkenstijn-park, ook hier ben ik wel eens eerder geweest, met Anke, maar dan tijdens ons BIL-weekend, in 2011. We zijn toen een weekend in Drenthe geweest om de BIL-serie af te kunnen maken, waar we in 2010 aan begonnen waren. Er was toen een geocaching-event in dit park.

Vlakbij het station wilde ik nog de cache bij het TT-monument doen, maar mijn moeder wilde door naar het station, omdat ik eerder had gemopperd dat ik de trein voor 16 uur wilde halen vanwege mijn Dal Vrij. Mijn moeder boeide dat niet zo voor een ritje van 10 minuten. Uiteindelijk hadden we beter die cache kunnen doen, want nu reed de trein voor onze neus weg en moesten we een half uur wachten op de volgende. We hadden nog wel de laatste trein voor 16 uur. Dat dan weer wel.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt.

Munzee – mijn nieuwe hobby

Ik wist al jarenlang van het bestaan van Munzee, maar toch duurde het tot 2018 voor ik eindelijk eens een account aanmaakte op de website . Vervolgens was ik erg teleurgesteld toen het spelletje niet bleek te werken op mijn verouderde telefoon. Geld voor een nieuwe telefoon had ik niet, dus mijn idee om Munzee te gaan spelen verdween in de ijskast om er pas in de zomer van 2019 weer uit te komen. Toen maakte ik een wandeling met mijn moeder en kwamen we langs een plek waarvan ik wist dat er een Munzee zat. Dus vroeg ik of ik het eens met haar telefoon mocht proberen. En jawel hoor, daarmee lukte het wel. Vervolgens ving ik af en toe een Munzee als ik mijn moeders telefoon mocht lenen.

Refurbished iPhone

Mijn oude telefoon werd steeds slechter en toen zei mijn moeder ineens dat ze nog een oude iPhone in een lade had liggen. Die mocht ik wel overnemen. Nou, dat was een verbetering qua alles. De oude telefoon zeurde bij elke foto die ik maakte dat hij te weinig geheugen had. Daar heeft de nieuwe telefoon nog niet over gezeurd. De oude telefoon kon met moeite vier apps draaien, de nieuwe telefoon heeft er al wel tien en klaagt nog niet over geheugengebrek. Maar het leukste is dat ik nu zelf Munzee kan spelen.

Wat is Munzee dan?

Munzee is een spelletje voor op je telefoon. Je kunt de Munzee-app gratis downloaden en er is ook de eerder genoemde online website. Je maakt een account aan en vervolgens kun je in het veld op jacht om punten te scoren. Je krijgt punten als je een Munzee vangt – capture -, maar je krijgt ook punten als mensen een Munzee vangen die jij “gemaakt” hebt – deployed. 

Munzee op boom in Oisterwijk (dat komt dus niet vaak voor, een Munzee midden in het bos)

Fysiek en virtueel

Je hebt fysieke Munzees en virtuele Munzees. Een fysieke Munzee is een sticker of plaatje met een QR-code die ergens opgeplakt zit. Bijvoorbeeld een (verkeers)bord, een plattegrond, een elektriciteitskastje, een lantaarnpaal of een ander object waarop een sticker blijft plakken. Een fysieke Munzee moet je scannen met de Munzee-app om hem te kunnen vangen. Daarnaast zijn er virtuele Munzees, deze bestaan alleen digitaal. Je kunt ze vangen met de Munzee-app als je in een bepaalde straal van het virtuele punt bent. Meestal gaat dit om 300 feet, maar er zijn ook specials waarbij je op 150 feet moet zijn.

Verschillende soorten virtuele Munzees

Dat lijkt dus op geocaching?

Ja en nee. De overeenkomsten zijn dat je voor beide spelletjes naar buiten moet en dat je iets moet zoeken. Maar waar geocaches vooral te vinden zijn in de natuur, zitten Munzees vooral verstopt in stedelijk gebied. Een sticker plakken op een boom gaat niet zo gemakkelijk. Verder hoef je bij Munzee geen logjes te schrijven, iets wat bij geocaching toch wel op prijs wordt gesteld. En hoewel geocaching ook met je telefoon kan, gebruik ik altijd een gps. Munzee kan dan weer niet met een gps, maar moet met een telefoon (stiekem zou ik het geweldig vinden als ik Munzees ook kan zien op de kaart van mijn gps, maar dat is wishfull thinking). Wat ik ook wel prettig vind is dat mensen zich niet zo irriteren aan Munzee als aan geocaching. Op momenten dat toch iedereen met zijn of haar telefoon bezig is, kun ik lekker virtuele Munzees vangen en ben ik niemand tot last met mijn gekke hobby.

Nadelen

Waar niet onderhouden geocaches in het archief gaan, gebeurt dat dus niet met Munzees. Die blijven – bij mijn weten – eeuwig online. Omdat de echte hype al over z’n hoogtepunt heen lijkt te zijn (ik loop dus lekker achter) zijn er veel Munzees verouderd. Dit gaat dan vooral om fysieke Munzees, want aan een virtuele Munzee zit natuurlijk geen onderhoud. Zo bleken er best veel Munzees verstopt te zitten in mijn eigen woonplaats Oisterwijk, maar driekwart van de stickers bleek weg te zijn of zo vervaagd dat ze niet meer te scannen waren. Toch een beetje jammer. Munzee wordt wel wereldwijd gespeeld, maar er zijn een stuk minder mensen die dit doen, dan geocaching. Zo heb ik al Munzees gescand die nog nooit eerder door iemand gevangen waren. Het verschil is groot tussen dorpen en steden. In Amsterdam – een waar walhalla voor Munzee-jagers – wordt wel veel Munzee gespeeld. In Ubbergen – bij Nijmegen – was ik de eerste Munzee-jager die voorbij kwam in vijf jaar tijd.

Munzee-walhalla Amsterdam; ik ben al begonnen, maar nog zoveel te vangen.

Hoe lang blijft het leuk?

Ik geef onmiddellijk toe dat geocaching meer met mij doet dan Munzee. Ik vind geocaching inhoudelijk een beter en meer uitgebreid spel. Het is leuker om een fysieke cache te vinden, dan om een virtuele Munzee te vangen enkel door op een knopje op je telefoon te drukken. Ik denk dat ik Munzee nu vooral heel leuk vind omdat het voor mij nog relatief nieuw is en omdat het leuk is om op plekken te spelen waar ik alle geocaches al gevonden heb. En zoals al eerder gezegd: niemand vind het raar als je ergens op je telefoon zit te kijken, maar veel mensen beginnen te kreunen als ik mijn gps tevoorschijn haal. Zo ving ik virtuele Munzees in de ZiggoDome tijdens het wachten op Krezip en ving ik er ook een heleboel tijdens een dagje Efteling. Volgend jaar ga ik met mijn familie naar Disneyland Parijs en ik heb al gezien dat het daar stikt van de (virtuele) Munzees. Dus die kan ik dan mooi vangen terwijl we in een wachtrij staan ofzo. Verder denk ik na ruim vijftien jaar geocaching wel zo’n beetje alles te weten over dit spelletje, maar ik weet nog lang niet alles van Munzee. Dus het is leuk om dat te ontdekken. Zo krijg je bijvoorbeeld badges als je een bepaald type Munzee hebt gevangen of voldaan hebt aan een opdracht. Die badges hebben wel weer iets weg van de souvenirs bij geocaching.

Enkele badges die je kan scoren bij Munzee.

Stand

Ondertussen heb ik meer dan 1800 Munzees gevangen (ok, mijn moeder ving er ook een paar voor mij, maar heeft ondertussen haar eigen account), zit ik in level 100 en leverde dat mij zo’n 53.000 punten op. Munzee draait om de punten, maar eigenlijk boeien die punten mij nu nog niet zo. Ik vind de verschillende soorten Munzees veel interessanter of de badges die je kan scoren. Kortom, dit spelletje houdt mij nog wel even bezig.

Geocachingverhalen uit het verleden: 12 december 2009

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 12 december 2009

Ik ging verder met de caches van de Veldhoven-serie.

Geocachingverhaal uit het verleden:

1706. Veldhoven 5 (Route langs de Run)
1707. Veldhoven 4 (De Koningshof-route)

• Maker: Geantjes
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 12 december 2009
• Plaats: Veldhoven

 

Op mijn verjaardag (in maart) begon ik aan de Veldhoven-serie. Dat zijn in totaal 8 multi-caches en nog een bonus-cache. Eigenlijk wilde ik heel die serie nog dit jaar afwerken, maar het kwam er maar nooit van. Nu ik met de triangle-serie in dit gebied was geweest, besloot ik om maar eens verder te gaan met de serie. Dus deze dag ging ik op pad om 3 caches van de Veldhoven-serie te doen. Al snel kwam ik erachter dat 3 caches er niet inzat. Deze caches zijn namelijk best moeilijk, je moet heel goed lezen en heel goed zoeken, dan kom je er wel uit. Maar het kost meer tijd dan je denkt. Verder was het vandaag ijzig koud.

Als eerste ging ik de Route langs de Run doen. Die startte midden op het industrieterrein de Run, dus ik verwachtte een saai rondje langs bedrijven. Dat bleek nog wel mee te vallen, ik werd al snel naar het buitengebied gestuurd langs de echte Run, de rivier dus. Hier kon ik 1 waypoint niet bereiken omdat er een vervelende Dreuzel met een metaaldetector aan het rondlopen was. Dus keek ik of dat getal te gokken was en dat kon wel, dus ging ik gewoon verder. Op het einde inderdaad dit getal gegokt. Hiermee kwam ik keurig uit in een bosje langs een zandpad dat aan alle voorwaarden voldeed. Alleen kon ik die rotte cache niet vinden. Met een geïmproviseerde prikstok heb ik een hele tijd door het bosje gelopen om alle herfstbladeren opzij te schuiven. En zo vond ik uiteindelijk de cache. De cache-bak was aan het verschimmelen, maar gelukkig was de bak van binnen nog droog. Er zaten geen trackables in, jammer.

Ik verplaatste mezelf met Reno naar de start van de Koningshof-route. Die was niet zo heel ver van de eerste cache af, maar ik wilde even opwarmen in de auto. De Koningshof-route startte in het centrum van Veldhoven, maar daar was ik al vlug uit. De route voerde door het buitengebied langs allerlei villa’s en boerderijen. Helaas klopte hij niet helemaal (dingen niet op de goede plaatsen), waardoor ik er vrij lang overdeed. Uiteindelijk wel alles gevonden, maar niet alle objecten stonden op de plek waar ze volgens de cache-beschrijving hoorde te staan. En ik heb wel koeien gezien, maar kon geen foto’s maken, omdat de GPS de batterijen van het fototoestel ingepikt had en ik mijn keurig opgeladen batterijen in de lader thuis had laten zitten…

Op het eindpunt heb ik me nog helemaal de pleuris gezocht naar de cache. Het halve bos was omgezaagd en er lagen nog overal takken van hoofdzakelijk dennenbomen. Toen kwam er ook nog een mevrouw met een hond en die koos net mijn 0-punt-area uit om met haar hond te gaan spelen. Zuchtend wachtte ik een eindje verderop tot ze weer weg gingen. Soms zijn Dreuzels zo ontzettend irritant. En geocachen is nou eenmaal een verdachte hobby. Ik zou het zelf ook raar vinden als ik mensen met een apparaatje rondom een boom zag lopen, als ik niets van geocaching wist.

Maar goed, na een hele tijd vond ik de cache onder een stapel boom-afval. De halve hint was gewoon rigoreus uitgemoord. Ik was al lang blij dat ik de cache alsnog gevonden had. Ik heb nergens een grotere hekel aan, dan na een multi-route de cache niet kunnen vinden. En vandaag vond ik het ook niet leuk dat in beide caches geen trackables zaten, omdat ik graag wilde ruilen.

Ik had het ondertussen nogal koud gekregen en het begon al te schemeren, dus ging ik op zoek naar Reno die nog een behoorlijk eind verderop stond. Ik was nu toch wel blij dat ik hem naar de andere parkeerplek had verplaatst, want anders had ik nog verder moeten lopen. Onderweg naar huis kon ik lekker opwarmen.

Als het zo koud blijft moet ik echt iets aan m’n geocache-uitrusting doen, want het is lang geleden dat ik het zo koud heb gehad bij het cachen.

Wat ik hier op 12 december 2019 nog aan toe te voegen heb:

Haha, volgens mij was ik een beetje chagrijnig deze dag. Ondertussen bezit ik een hele collectie wandelsokken, hoge en lage wandelschoenen, mutsen en een hele rits handschoenen (post bezorgen met handschoenen zorgt voor veel slijtage, maar zonder vriezen mijn vingers eraf), maar soms is het nog steeds koud. Tja, het blijft Nederland. De Veldhoven-serie heb ik uiteindelijk wel helemaal volbracht, alleen de bonus nooit gevonden. Dat zal ook nooit meer gebeuren, want de serie is gearchiveerd.

Mijn nieuwe cavia: Fenno

Ik hoor jullie denken: heb je nou alweer een nieuwe cavia? Je had toch net een nieuwe cavia? Ja, dat klopt. Waar is Fjord dan gebleven?

Fjord bleef maar kort

Tja, het juiste antwoord op die vraag is dat Fjord ergens onder de grond begraven ligt in de achtertuin van mijn ouders. Maar Fjord was toch nog maar een babybeertje? Ja, ook dat klopt. Maar ik vond hem dood in het huisje op de dag dat hij precies zeven weken oud was. Ik was vooral verbijsterd: hoe kon een zeven weken oude cavia nou zomaar dood gaan? Het ging bijna precies zo als zes weken eerder met Frinn. ’s Morgens zaten Fjord (en Freek) nog samen aan het hooi te knabbelen. En toen ik terug kwam van mijn werk was Fjord morsdood. Onbegrijpelijk, zo mogelijk nog moeilijker te bevatten dan de dood van Frinn, die dan in ieder geval nog twee jaar en vier maanden oud is geworden. Ook nog veel te jong voor een cavia, maar zeven weken slaat wel alle records. Ik had hem pas 19 dagen.

Ondanks dat Freek dat eigenlijk niet goed vond, haalde ik Fjord weg en stopte hem in een doosje. Ironisch genoeg hetzelfde doosje als waar ik hem in vervoerd had toen ik hem op was gaan halen. Want dat stond er nog… Ik maakte het hok schoon en hoopte bijna dat ik het verkeerd had gezien, dat Fjord ineens uit dat doosje zou kruipen, zo van ik ben helemaal niet dood! Maar zoiets gebeurd natuurlijk niet. Dus zat er niets anders op dan naar het huis van mijn ouders te gaan om hem daar te begraven (ik heb zelf geen tuin en de groencontainer vind ik niets). Helaas was dat het laatste wat ik nog voor Fjord kon doen.

Ik had genoeg van cavia’s…

“Freek blijft maar alleen hoor,” zei ik tegen mijn moeder, “alle cavia’s vallen dood bij mij neer. En ik begrijp niet waarom.” Dat begrijp ik nog steeds niet. Ik heb al driekwart van mijn leven cavia’s, ik denk ze toch echt goed te verzorgen en over het algemeen leven ze toch wel een stuk langer dan zeven weken of twee jaar en vier maanden. Was het pech? Was het toeval? Zijn ze aan hetzelfde gestorven of aan totaal verschillende dingen? Was Fjord al ziek toen hij werd geboren? Aan het eten kan het niet liggen, want dan had Freek ook al dood moeten zijn. Frinn en Fjord kregen exact hetzelfde te eten als Freek. Hooi, afwisselende soorten groente, brokjes.

Ik had best wel wat moeite gedaan om een babybeertje voor Freek te vinden. En nu was dat babybeertje er eindelijk, waren ze vanaf de eerste minuut supergoede vrienden, hadden ze qua uiterlijk vader en zoon kunnen zijn en nu was die minicavia al dood? Eigenlijk was ik gewoon teleurgesteld.

…maar Freek niet

Als cavia’s konden huilen dan had Freek dit najaar vele tranen vergoten. Het moet ook onbegrijpelijk voor hem zijn geweest. Eerst ging zijn geliefde broer Frinn dood. Ik nam hem mee en hij kwam nooit meer terug. Een paar weken later bracht ik Fjord voor hem mee en Freek was dolenthousiast dat er weer een andere cavia was. Hij accepteerde de kleine cavia zonder problemen. En nu was zijn nieuwe vriendje ook al dood. En ik nam Fjord van hem weg en bracht hem nooit meer terug. Freek moet mij een heel akelig baasje hebben gevonden. Freek was totaal van slag, nog erger dan toen Frinn dood ging en toen was het ook al heel zielig. Fjord ging op zaterdag dood en de hele zondag zat Freek zielig in een hoekje van het hok of hij liep zoekend rond. Als ik hem oppakte wiette hij klagelijk tegen mij. Hij wilde gelukkig nog wel eten, maar verder was het een hoopje ellende. Dus ik mocht dan geen andere cavia meer willen, maar Freek wilde dat duidelijk wel. Ik was bang dat hij anders ook dood zou gaan: van eenzaamheid.

De foto op marktplaats

Dus er moest met spoed een ander babybeertje komen

Op maandag ben ik vrij en ik keek naar Freek die weer zielig in zijn hoekje zat. Ik besloot dus maar te gaan zoeken naar een andere babybeertje. Liefst eentje die die week nog kon komen. Bij de plek waar Fjord vandaan kwam, kwam pas eind november weer een nestje. Die zouden dus pas eind december weg mogen en dat was nog veel te ver weg. Bij de cavia-opvang zaten momenteel ook geen babybeertjes. Dan maar even op marktplaats kijken. Ik ben eigenlijk geen fan van levende dieren van marktplaats halen en heb het ook nog nooit eerder gedaan. Er staan zulke zielige advertenties op. Ik filterde meteen op een straal van een bepaald aantal kilometer rond mijn huis. En toen was daar die foto met het onderschrift “Goed thuis gezocht voor knap babybeertje”. Het was inderdaad een mooi driekleurig beestje. En een beertje dus. Geboortedatum stond in de advertentie en hij was 5,5 halve week oud. Hij kon dus meteen weg. En in Best, wat relatief dicht bij Oisterwijk is. Ik besloot een poging te wagen en stuurde een berichtje of dit beertje er nog was en of ik hem die avond op zou kunnen komen halen. Binnen een half uur kreeg ik bericht terug: ja, het beertje was er nog, maar of ik die middag al kon. Punt is dat ik geen auto heb. Maar Best is maar twee treinstations verderop en ik heb Dal Vrij, dus ik vroeg of ze toevallig bij het station in de buurt woonden? Ja, ze woonden redelijk in de buurt van het station, maar ze wilde de cavia ook wel naar het station komen brengen. Dus dat spraken we af.

Het treinavontuur

Die middag reisde ik naar Best en daar kreeg ik de cavia overhandigd, keurig in een doosje met zaagsel en hooi. Ik kreeg ook nog te horen dat hij uit een nestje van vijf kwam en het enige beertje was. Zijn vier zusjes waren al in tweetallen verhuisd, maar hij bleef dus over, want beertjes zijn moeilijker te plaatsen. Ze was dus blij dat ik hem wilde overnemen.

Toen volgde de treinsafari naar huis. Ik moest eerst lang wachten op de trein naar huis in de spoortunnel van Best, die door mij altijd de spooktunnel wordt genoemd. Af en toe gluurde ik in het doosje naar de cavia, maar omdat het best wel koud was en regende, durfde ik hem niet eruit te halen, bang dat hij kou zou vatten. Het was superdruk in de trein, dus ik moest staan. Af en toe bewoog de cavia in de doos en ik trok dus veel bekijks. In Oisterwijk aangekomen moesten we nog naar huis. De keuze was lopen met de doos onder mijn ene arm en mijn fiets aan de andere arm. Of rigoreus de doos onder mijn snelbinders en naar huis fietsen: dat zou wel een stuk sneller gaan. Daarom ging ik fietsen, want korter in de kou en de regen. Zo waren we in 10 minuten thuis. Eerlijk gezegd was ik best wel bang dat mijn nieuwe cavia de reis naar huis niet eens zou overleven.  Maar dat deed hij gelukkig wel. Daar kon ik mijn nieuwe aanwinst eindelijk eens goed bekijken. Natuurlijk was meneer een beetje bang, maar wat wil je na zo’n avontuur?  Hij trilde eerst een beetje, maar volgens mij was dit meer van de kou, dan dat hij bang voor mij was. Want hij liet zich wel aaien en liep niet van mij weg. Hij was duidelijk wel in de hand geweest.

Dit was na ongeveer 1 minuut; meteen vrienden

En wat vond Freek ervan?

Ik had eerst bedacht om de kleine cavia nog een nachtje in de doos te laten zitten, zodat hij rustig kon bijkomen van het reisavontuur. En dat ik hem dan dinsdagochtend pas aan Freek zou voorstellen. Maar ik had buiten Freek gerekend. Die had meteen door dat ik een andere cavia bij mij had en terwijl ik met de mini op de bank zat, zat Freek al op het dak van het huisje naar ons te kijken. En toen kwam het moment dat het babybeertje in de gaten kreeg dat er nog een andere cavia in de buurt was. Hij begon naar Freek te piepen en die piepte meteen terug! Tja, toen was het dus tijd om hen bij elkaar te zetten. Dat ging meteen goed. De heren aten genoeglijk samen een berg andijvie naar binnen en begonnen vervolgens aan het hooi. Ondertussen praten ze tegen elkaar in het Caviaans. Eigenlijk ging het bijna precies zoals drie weken eerder met Fjord. Freek blijkt gewoon een ontzettend sociale cavia te zijn, die graag gezelschap heeft (het ging zo totaal anders tussen Fabin en Fluff!). Daarna wilde de mini proberen of Freek soms nog melk had en toen kreeg hij een snauw, maar daarna gingen ze samen in het huisje zitten en was het al goed. Freek was duidelijk erg blij met zijn nieuwe mormel.

Fenno

Een naam

De mini moest ook nog een naam hebben. Daar had ik nog niet echt over nagedacht, eerlijk gezegd, want ik had niet verwacht om 2 dagen na Fjords dood alweer een andere cavia te hebben. Behalve dan dat het weer een naam met een F moest zijn, want dat is traditie. Ik heb nog heel even overwogen om hem ook Fjord te noemen, want dat vond ik wel een erg leuke naam, maar het is een heel ander beestje en Fjord en ze verdienden allebei een eigen naam. Die avond keek ik foto’s van GLOW, het lichtfestival in Eindhoven, waar ik een paar dagen eerder naartoe was geweest. Op die foto’s stond een hotel dat Benno heette. En toen bedacht ik dat Fenno wel een stoere naam was voor mijn nieuwe cavia. Dus dat werd zijn naam.

De Sinterklaasschoen-foto

Een heel ander beestje

Er is maar één overeenkomst tussen Frinn, Fjord en Fenno: de witte neus. Verder ziet Fenno er totaal anders uit dan Fjord. Fenno is een driekleurtje: hij heeft ongeveer evenveel wit, als bruin en zwart. Fjord had borstels op zijn rug (gekruind), Fenno is een soort van gladhaar, maar niet helemaal. Zijn haren zijn een beetje gegolfd, dus ik gok dat een van zijn ouders wel een borstelcavia moet zijn en dat hij dus heel licht borstelig is. Ook is zijn haar zachter dan dat van andere gladhaarcavia’s die ik heb gehad. Maar hij is geen Teddy-US, zoals Freek, want dat ziet er meer uit als zacht stekelhaar. Dat ziet er toch anders uit (je kunt op de foto’s het verschil zien). Dus ik ben heel benieuwd hoe Fenno’s haar zal zijn als hij volgroeid is. In het begin dacht ik de hele tijd dat hij ook dood zou gaan. Daar was ik ook heel bang voor, dat dat zou gebeuren. Ik durfde zelfs geen foto’s van hem op de social media te plaatsen.

Maar Fenno vertoonde heel ander gedrag dan Fjord. Zo poepte hij mij meteen onder en viel het mij op dat kleine cavia’s ook kleine poepjes hebben. En dat mij dat bij Fjord niet opgevallen was. Fenno kon na drie dagen al bovenop het huisje springen; iets wat Fjord nooit voor elkaar gekregen heeft in de korte tijd dat hij leefde (hij probeerde het wel). Fjord kroop als hij bij zat het liefste onder mijn trui en bleef daar dan rustig zitten. Fenno laat zich even aaien en gaat dan op verkenning over de hele bank. Fjord had een ander soort piep dan Fenno. Ik noemde Fjord mijn alarm, maar ik denk nu dat hij misschien wel zo hard piepte omdat hij pijn had. Ik denk nu allemaal dat hij iets aan zijn darmen of ingewanden heeft gehad. En dat hij daar aan overleden is. Het blijft speculatie, maar het zou wel het gebrek aan poepjes en zijn gebrek aan kracht en actie verklaren. Ik hoop dan maar dat Fjord niet al te veel pijn heeft geleden. Overigens hebben al mijn cavia’s een overeenkomst: eten. Ze waren/zijn allemaal dol op eten.

Fenno nam het heel serieus

Fenno en Freek

En wat Fenno betreft: ik hoop dat hij wel een lang, gezond en gelukkig cavialeven zal hebben en het liefst ook nog een aantal jaren met zijn grote vriend Freek. Freek is heel bezorgd om Fenno. Als ik alleen Fenno op pak, houdt Freek de hele tijd in de gaten waar ik met hem heen ga. En als het te lang duurt, dan begint hij meteen te piepen. Het is duidelijk dat hij niet wil dat Fenno ook verdwijnt. Het is ook wat voor die arme Freek: hij zal er wel helemaal niets van begrijpen. Maar het ziet er naar uit dat dit mormel wel gaat blijven. Fenno doet in ieder geval hard zijn best om snel net zo groot te groeien als Freek.

Friends

Day Zero Project: The End – De dingen die overblijven

Mijn Day Zero Project is geëindigd op 29 september 2019, dus dit is de laatste keer dat ik ga schrijven over de doelen in de categorie De dingen die overblijven

De dingen die overblijven

95. 150 boeken lezen – GEHAALD

Ik lees snel en veel, dus het lezen van 150 boeken was goed haalbaar voor mij.

96. 10 films kijken die ik gekocht heb, maar nog nooit gezien heb – GEHAALD

Dit doel uiteindelijk ook gehaald, nadat ik mijn televisie had verplaatst. En nee, ik heb geen Netflix, maar kijk nog ouderwets naar dvd’s.

97. 50 dingen verkopen/weggeven als grote opruiming – GEHAALD

Ik ben nog steeds bezig met die grote opruiming, want ik ben een vreselijke verzamelaar. Ondertussen al veel spullen verkocht via Marktplaats en boeken via Bol.com, maar toch heb ik nog steeds het idee dat mijn woning dicht zit gegroeid met spullen. Weggooien vind ik vaak lastig, weggeven gaat soms beter. Maar ik wil niet bij zo’n tv-programma terecht komen en deze woning is amper 40 vierkante meter, dus het is keuzes maken en goed nadenken voor ik iets koop. Dat gaat al beter dan vroeger. Eén van de beste beslissingen die ik hierin genomen is om vrijwel geen boeken meer te kopen, maar lid te worden van de bibliotheek.

98. Iets doen met mijn enorme foto-collectie (foto-album?) – NIET GEHAALD

Ik maak veel foto’s, omdat ik dat leuk vind, maar daarna doe ik er weinig mee. Ik plaats ze hier bij mijn blogs, ze zitten keurig per maand ingedeeld in mapjes op mijn laptop. Maar ik zou er graag meer mee willen doen. Dat is vooralsnog nog niet gebeurd.

99. Een plant kopen en die minstens in leven houden tot het einde van dit project – GEHAALD

Van iemand met het boze plantenoog ben ik de laatste jaren veranderd in iemand met groene vingers. In mijn eerste eigen huurwoning had ik 0 planten, maar nu heb ik een heuse thuisjungle. Ik vind planten tegenwoordig echt geweldig en heb er zoveel als er in deze woning passen. Helaas heb ik geen tuin, maar in de toekomst zou ik bij mijn droomhuis graag ook buiten een leuke plantencollectie willen. Ik heb een plant die ik al in 2014 heb gekocht, dus dit doel is zeker behaald.

100. 10 spellen spelen die in de kast liggen en die ik nog nooit/zelden gespeeld heb
100a. Spellencollectie uitzoeken/verkopen/ordenen – GEHAALD

Spellen spelen. Al jarenlang een hobby van mij, het ene jaar werd er serieuzer gespeeld, dan het andere jaar, maar op dit moment mag je me rustig ’s nachts wakker maken om een goed spel te spelen. Ik probeer minstens één avond in de week spellen te spelen, maar meerdere avonden is ook helemaal niet erg. Als ik afgestudeerd ben, zou ik het heel leuk vinden om een Oisterwijkse Spellenvereniging op te richten, zodat ik nog meer mensen heb om nog vaker spellen mee te spelen.

101. Een serieuze date – NIET GEHAALD

Geen tijd voor gehad.

The End

Zeven doelen, waarvan vijf gehaald. Dat is een goede score.

Geocachingverhalen uit het verleden: 5 december 2016

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 5 december 2016

De verjaardag van Sinterklaas is niet echt een favoriete datum om te cachen. Ik had een leuk verslag over het Sinterklaas Surprise Event, waarbij je voor elkaar een surprise-cache moest maken, maar daar staan zoveel namen in genoemd, dat ik het niet kan plaatsen vanwege de privacy. Dus is het een ander verslag geworden.

Geocachingverhaal uit het verleden:

7065. Is er iemand thuis?

• Maker: Team de Hertjes
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 5 december 2016
• Plaats: Heukelom

 

7066. Zomerse Lust

• Maker: J.antje
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 5 december 2016
• Plaats: Tilburg

 

5 december was een 3-cache-datum. Niet zo gek, want december heeft als drukke, donkere wintermaand het hoogste aantal lage-cache-data. Dus eentje minder, alvast voor een mogelijk project in een volgend jaar, zou best goed uitkomen. Daarnaast was het mooi, ijzig, winterzonweer en stond de nieuwe Heukelomse cache al een tijdje op het verlanglijstje. Deze Is er iemand thuis? Is van de hand van Team de Hertjes en laten dat nou net de makers zijn van onze allereerste gevonden cache ooit: De Deer Cache. Deze cache is al lang gearchiveerd en de Hertjes deden jarenlang weinig tot niets aan geocaching, maar zijn blijkbaar aan een wederopstanding begonnen, inclusief nieuwe cache, dus.

De cacheroute  was prima, over het Heukelommetje – de beroemdste wandeling van Heukelom. Die je nu ook al kan beginnen vanaf de Sparrendreef. Verder kun je nu ook helemaal doorlopen richting Tilburg, dat moet ik een andere keer nog eens uit gaan proberen.

Na de multi besloot ik door te fietsen naar Zomerse Lust, de traditional die pas online gekomen is bij Café Zomerlust. Ik heb zelfs nog overwogen om er helemaal naartoe te gaan lopen, maar dan zou ik de hele middag kwijt zijn en ik wilde ook nog wat aan school doen. Dus toch maar gaan fietsen, dat gaat een stuk sneller en het was toch nog bijna 3 kilometer. De cache werd snel gevonden, in een vogelhuisje dat bekleed was met allemaal bierdoppen. Dit zou mijn vader best aanspreken, dus ik zal mijn ouders er ook heen sturen, kunnen ze meteen iets drinken op het terras. Dat heb ik nu overgeslagen, ik fietste terug naar huis, met m’n beweging voor vandaag binnen en de 3-cache-datum veranderd in een 5-cache-datum.

Wat ik hier op 5 december 2019 nog aan toe te voegen heb:

5 december is nog steeds een 5-cache-datum en ik heb er weinig hoop op dat dat vandaag gaat veranderen. Winterse dagen zijn lastig, omdat het vroeg donker is en je niet meer ’s avonds na je werk op pad kan. Verder is december natuurlijk ook een drukke feestmaand.

Die wandeling naar Tilburg heb ik ondertussen wel gedaan.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Wandelen langs hunebedden: Bijvoetpad

In mei 2019 verbleef ik samen met mijn moeder een weekje in Drenthe. Daar wandelden we o.a. het Bijvoetpad, een rondwandeling vanaf het Hunebedcentrum in Borger, waarbij je onderweg zes hunebedden tegen komt.

Hunebedden

Als je in Drenthe bent, moet je natuurlijk wel een hunebed zien. Tenslotte is dit waar de provincie om bekend staat. Van de 54 hunebedden die nog te zien zijn in Nederland, liggen er 52 in de provincie Drenthe en twee in de provincie Groningen. De Nederlandse hunebedden zijn gebouwd tussen 3350 en 3050 voor Christus door het Trechterbekervolk. Qua bouwstijl vertonen ze overeenkomsten met de Duitse hunebedden in Nordrhein-Westfalen, Sleeswijk-Holstein en het Eemsland.

Hunebedden zijn megalithische grafheuvels. Megalieten zijn grote stenen. De stenen die gebruikt zijn om de hunebedden te bouwen zijn zwerfstenen uit Scandinavië, die door het oprukkende ijs in de ijstijden hier zijn beland.

Mammoetpad

Grootste hunebed: D27

Hunebedcentrum

Ik zocht dus een “hunebedwandeling” en vond die ook, namelijk het Bijvoetpad. Vreemd genoeg had de wandeling niet de naam Trechterbekerroute ofzo gekregen, maar was die vernoemd naar het kruid dat de Romeinen in hun sandalen stopte bij lange voetmarsen; bijvoet. Een rondwandeling van ongeveer 14 kilometer, die startte en eindigde bij het Hunebedcentrum. Op de parkeerplaats zagen we al mammoets staan. Geen echte – ze zijn helaas uitgestorven -, maar wel levensgrote modellen. Ik was in 2014 ook al eens bij het Hunebedcentrum geweest en begreep niet hoe ik – de grote mammoetliefhebber – deze reuzemammoets kon hebben gemist. Gelukkig kwam ik er al snel achter dat het Mammoetpad pas in 2017 is geopend.

Mijn vorige bezoek aan het Hunebedcentrum was dus in november 2014 in gezelschap van Anke. Er was echter veel veranderd en de entreeprijs was volgens mij meer dan verdubbeld. Ik mocht er echter gratis naar binnen met mijn museumkaart, dus dat heb ik gedaan. Het leek mij voor mijn moeder niet de moeite waard, dus die heeft terwijl ik binnen was in het betaalde gedeelte, rondgelopen in de gratis toegankelijke stenentuin en koffie gedronken. Toen vond ik het museum best interessant, nu vind ik het tegenvallen. Ze draaien nu een heel flauwe film en het is voortaan heel erg gericht op kinderen.  Wat wel mooi is, is de nieuwe museumwinkel en mijn moeder was ook erg te spreken over de koffie uit het museumcafé.

Bijvoetpad: langs het kanaal

Weerspiegeling in het water

Bijvoetpad

Na mijn speedbezoek aan het museum, gingen we samen naar het geologische centrum de Hondsrug, dit staat op het terrein van het Hunebedcentrum en is gratis toegankelijk. Dit was niets veranderd en eigenlijk is dit interessanter dan het Hunebedcentrum zelf. Vervolgens gingen we wandelen. We begonnen meteen bij het grootste hunebed van Drenthe; nummer D27: 23 meter lang. Ik had dit hunebed dus ook al gezien in 2014, maar toen was het vreselijk weer en kwam de regen de hele dag met bakken uit de lucht. Het was leuker om het wat langer te kunnen bewonderen, in het zonnetje. De mensen liepen trouwens af en aan, de hunebedden zijn erg populair.

De wandeling liep eerst naar het plaatsje Borger. Hier logden we de cache Erwtje 544, een cache die ooit voortgekomen is vanuit het Snert Event. Ik heb in het verleden al wel vaker Erwtjes gevonden. De meeste van de caches die we vandaag vonden, lagen er in 2014 ook al, maar ondanks dat Anke en ik toen in Borger zelf zaten, hebben we veel caches niet gelogd, omdat we die week veel slecht weer hebben gehad. Dus wel leuk om het dan nu alsnog te doen. Aan de Hunebedstraat spotte ik ook nog de enige ongeclaimde paddo van deze vakantie. Er woont namelijk een heel fanatieker waymarker in dit gebied, die ook nog eens Paddo-officer is van de fietspaddestoelen-groep. Daarom had ik niet verwacht om nog een ongeclaimde paddo aan te treffen in deze area. Wel braaf alle paddo’s gemarkeerd en gefotografeerd, maar het leverde dus vooral discovers op. Ook de hunebedden hebben een categorie op waymarking, dat wist ik niet van te voren, dus wel grappig om de discovers mee op te voeren. Wie weet haal ik de 1000 discovers ooit nog.

Een heleboel paddo’s gespot onderweg

Schaapjes

Drouwen

Vervolgens hadden we echter drie not-founds ofzo. Dat was een beetje een domper. De wandeling liep heel langs over een slecht, hobbelig paadje langs het kanaal, in de brandend hete zon. Daarna ging het over landelijke weggetjes naar Drouwen. Eigenlijk viel de wandeling een beetje tegen, zeker in vergelijking met de NS-wandeling Woldberg, die we twee dagen eerder deden. Ik had meer natuur verwacht. Zo liepen we langs de rand van het Drouwenerzand, maar niet eroverheen. Mijn moeder snakte naar een terras, maar alles wat we tegen kwamen bleek hermetisch gesloten te zijn. We kwamen nog wel over de oude spoorbrug. Vroeger heeft hier blijkbaar een spoorlijn gelegen, maar er is nauwelijks iets van terug te zien in het landschap. Meestal kun je dat nog wel zien, zoals bij het Bels Lijntje, maar hier dus helemaal niet. Drenthe heeft niet veel spoor, de reden waarom we dit keer met de auto op vakantie waren.

Hunebed D21

Bronneger Hunebedden: D23, D24 en D25

Hunebedden

De hele wandeling vroegen we ons af wanneer de beloofde hunebedden nu eens zouden komen. Die kwamen pas in het gehucht Bronneger, maar toen hadden we ook wel wat: maar liefst vijf hunebedden vlak bij elkaar; de Bronneger Hunebedden (D21 t/m D25). D22 is het kleinste hunebed in Nederland. Er liepen groepjes mensen af en aan, maar toch hadden wij de hunebedden ook eventjes helemaal voor ons alleen, dus konden we fijn foto’s maken. Het is toch wel indrukwekkend dat de steenhopen in kwestie hier al duizenden jaren liggen. En dat ze alleen maar in Drenthe liggen (op twee in Groningen na). In Duitsland schijnen er ook nog een stuk of tachtig te zijn, van hetzelfde type. Het lijkt mij leuk om in de toekomst nog eens naar Duitsland te gaan om daar hunebedden te gaan bekijken.

Bij de Bronneger Hunebedden was ook een cache te loggen en deze was gelukkig wel aanwezig. Het laatste stuk van het Bijvoetpad brak aan, nu wel over een zandpad door het bos. Het laatste stukje was dan ook zeker het mooiste stukje van de route. We vonden zelfs nog een cache van de serie Moord bij het hunebed. Vlakbij het Hunebedcentrum weken we nog even uit naar het moestuinencomplex om de cache Groenteruilbank te loggen. Dit was een grote bak. We hadden hem net weer verstopt, toen de volgende cachers alweer aan kwamen. Wij gingen via een achterpoortje het terrein van het Hunebedcentrum weer op en dronken hier nog wat op het terras.

Stenenpark bij het Hunebedcentrum

Grafheuvel van de Hoofdman van Drouwen

Begraafplaats Drenthe

Onderweg naar ons vakantiehuisje reden we nog langs de earthcache de Hoofdman van Drouwen. Deze cache ligt niet bij een hunebed, maar bij een grafheuvel uit de Bronstijd. Er kwamen veel vondsten uit dit graf, dus men denkt dat er een rijk persoon is begraven, die de bijnaam de Hoofdman van Drouwen heeft gekregen. Naast hunebedden liggen er dus ook talloze grafheuvels in Drenthe. Blijkbaar is deze provincie altijd gretig als begraafplaats gebruikt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt.

Day Zero Project: The End – Serious Things

Mijn Day Zero Project is geëindigd op 29 september 2019, dus dit is de laatste keer dat ik ga schrijven over de doelen in de serieuze categorie Serious Things

Serious Things

91. Me officieel laten uitschrijven bij de kerk, omdat ik al jaren niet meer gelovig ben – GEHAALD
91a. Schrijven wat hiervoor mijn motivatie is – GEHAALD

Ik ben rooms-katholiek opgevoed, want zo gaat dat nou eenmaal in midden-Brabant. Inclusief doop, communie en vormsel. Maar door de jaren heen ging ik steeds meer twijfelen aan dat geloof en wilde ik liever atheïst zijn en mijn eigen levensbeschouwing inkleuren. Begin dit jaar maakte ik dat eindelijk eens officieel door mij uit te schrijven bij de katholieke kerk.

92. Een andere, betere baan vinden die beter aansluit bij mijn studie (en mijn eigen wensen) – NIET GEHAALD

Ik werk wel – bij PostNL – maar een andere, betere baan laat nog op zich wachten. Redenen? Studie nog niet afgerond, oude starter, weinig tot geen werkervaring. Noem het maar op. Ik hoop heel erg dat het eindelijk gaat lukken als ik dat vervloekte hbo-diploma in handen heb. Ik blijf solliciteren op leuke banen. Ook is het niet zo dat ik als een werkloze nietsnut thuis op de bank zit, ik breng braaf mijn post rond, ook al haat ik het vaak uit de grond van mijn hart.

93. Eigen woonruimte 2.0. – GEHAALD

Toen ik met dit Day Zero Project begon woonde ik tijdelijk terug bij mijn ouders en dat heeft veel te lang geduurd, want de wachtlijst voor sociale huurwoningen in Oisterwijk en omstreken bleek erg lang te zijn. Daarvoor had ik al jarenlang op mijzelf gewoond, dus vandaar die 2.0. In 2017 verhuisde ik naar een eigen sociale huurwoning en daar woon ik nu nog steeds, dus daarmee is dit doel vervuld.

94. Iets (financieel) adopteren (dier of boom) – GEHAALD

Als je bij Landal Green Parks een huisje boekt via Natuurmonumenten sponsor je automatisch de aanplant van een boom in het nieuwe bos bij Haarzuilens. Omdat ik regelmatig op vakantie ga in een huisje van Landal Green Parks, heb ik ondertussen drie bomen. Ik wil nog steeds eens in het nieuwe bos gaan kijken, maar dat is er nog niet van gekomen.

Mijn cavia’s Freek en Frinn zijn ook gedurende dit DZP bij mij komen wonen, maar zij komen van familie en niet uit een asiel, dus daarom tellen ze niet als adoptie-dier. Mijn cavia’s-of-the-past Fabin, Fluff, Farah en Finne kwamen wel uit een cavia-opvang.

The End

Vier doelen, drie gehaald. Dat is een nette score, ook al had ik ook graag die andere, betere baan gehad.