Nadat ik de 20 NS-wandelingen voor mijn Day Zero Project volbracht had, ging ik vrolijk door met NS-wandelen. Ik loop alleen enorm achter met de verslagen.
Woldberg
De NS-wandeling Woldberg is een 17 kilometer lange rondwandeling vanaf station Steenwijk over landgoed de Eese en de bossen op stuwwal de Woldberg. Ook zou er een uitkijktoren op de route zijn en een theehuis.
Te ver weg
Deze route stond dus hoog op mijn verlanglijstje, maar de treinreis van Oisterwijk naar Steenwijk duurt maar liefst drie uur enkele reis, dus dat was geen doen voor één dag.
In april was ik echter een weekje met mijn moeder op vakantie in Drenthe en vanaf daar was het ongeveer drie kwartier met de trein vanaf station Beilen. Dat is wel te doen.
We gingen naar Steenwijk met de trein. Nou ja, eerst reden we met de auto naar het dichtbijzijndste station vanaf ons vakantie-adres: Beilen. Dat was toch nog meer dan tien kilometer rijden. Daar mocht je de auto zowaar gratis parkeren. Dat zie je niet meer zo vaak in Nederland. Het was ongeveer drie kwartier reizen met de trein, met een snelle overstap in Meppel. Zo kon ik twee stations afstrepen waar ik nog nooit eerder was in- of uitgestapt. Voor het station van Steenwijk stond een grote wegwijzer met daarop diverse wandelingen. Vooral lange afstand wandelingen (LAW’s), natuurlijk.
Onze NS-wandeling stond er niet op, maar er waren wel meerdere mensen die hem vandaag gingen lopen. Wij hadden geen haast, ik had deze wandeling bewust ingepland voor de zondag, zodat we geen last zouden hebben van de spitstijden van de NS (Ik heb een Dal Vrij abonnement en mijn moeder heeft een kortingsabonnement voor de daluren). Vlakbij het station ligt een Joodse begraafplaats en hier vonden we onze eerste cache. Hier kun je alles zien door de hekken, in Oisterwijk is ook een oude Joodse begraafplaats, maar die ligt verscholen achter hoge muren en ik heb er nog nooit een glimp van opgevangen. Je kunt je wel aanmelden voor een rondleiding, maar dat heb ik nog nooit gedaan.
Links- of rechtsom?
Wij liepen het eerste stukje over een fietspad door een woonwijk, dit was bedoeld om Steenwijk uit te komen, richting de polder. We passeerden wel een mooie perceeltje met veel bloesem. Hoewel ik vreselijk allergisch ben voor bloesem (hooikoorts), vind ik het wel mooi. Overigens had ik in Drenthe veel minder last van hooikoorts, dan in Noord-Brabant, juist omdat daar weinig bloesembomen zijn.
Aan de rand van de polder was een splitsing: je kon hier kiezen om het rondje linksom of rechtsom te lopen. Ik had gezien dat je rechtsom eerst onder een aantal viaducten door moest lopen en dat leek mij minder mooi, dus daarom wilde ik dat het eerste doen. Het echtpaar dat gelijk met ons uit de trein was gestapt ging linksom. Ook goed, liepen we elkaar niet in de weg. Wij liepen een heel eind langs het kanaal en kwamen toen uit bij de McDonalds naast het Fletcher Hotel. Op de parkeerplaats lag een cache, dus die moest meegepakt worden. Ondertussen was mijn moeder erachter gekomen dat ze al eens eerder in Steenwijk was geweest, zo’n zes jaar geleden, samen met mijn vader en dat ze toen gelogeerd hadden in dat Fletcher Hotel. Gedurende dat weekend hadden ze behoorlijk wat caches gevonden, waaronder de voorganger van deze Fastfood Steenwijk.
Caches en paddo’s
Iets verderop lag ook nog een cache op een verlaten carpoolstrook en daarmee kon ik eindelijk eens een keer een cache scoren die ik nog niet had, maar mijn moeder wel. Meestal is het andersom, omdat ik veel vaker ga geocachen. Dit stukje “snelwegen” leverde dus wel mooi twee founds op. We gingen nu weer het buitengebied in. Bij het bos aangekomen, weken we een stukje af van de route om nog een extra cache te kunnen loggen bij de pingoruïne. Van de pingo zelf was niet veel te zien, volgens mij stond die droog, maar de cache was wel leuk. Je had een magneetstok nodig, maar die zit standaard in mijn geocachingrugzak, dus dat was geen probleem. Echt een van mijn beste aankopen ooit op geocachinggebied en dat voor twee euro.
We wandelden rustig verder door het bos, tot we weer op de route waren. We gingen via Landgoed de Eese de Woldberg op. De Woldberg is de noordelijke punt van een stuwwal die is ontstaan tijdens het Saalien; dat is de voorlaatste ijstijd. Het ijs kwam toen tot de lijn Texel-Gaasterland-Steenwijk-Coevorden. De snelweg A32 is door de Woldberg aangelegd, de vele stenen die toen vrij kwamen liggen nu bij het geologisch monument Wolterholten.
Dit was een mooi stukje, met smalle wandelpaden door de bossen. Ook kwamen we nog een perceel met grafheuvels tegen. Hier kwamen we dat echtpaar uit de trein weer tegen, die liepen duidelijk een stuk sneller dan ons, haha. Die werden vast niet afgeleid door geocaching en waymarking (in Overijssel en Drenthe staan veel ANWB-paddestoelen). Geen caches meer helaas. Er lagen nog wel een paar multi-caches, maar die waren allemaal te lang om in de route op te nemen. Soms zou ik wel eens een tijd op een andere plek willen wonen om rustig alle multi-caches te kunnen wandelen. Rondom Oisterwijk zijn de mooie wandelmulti’s al lang op. En dit was echt een heel mooi gebied om nog vaker in te kunnen wandelen.
Uitkijktoren en Tuk’s Theehuis
Mijn moeder verlangde naar een kop koffie en ik zelf was nieuwsgierig waar de in de routebeschrijving beloofde uitkijktoren nu was. Volgens een informatiebord zou Tuk’s Theehuis na een tijdje opdoemen. Onderweg kwamen we nog een heel mooie bomenlaan tegen. En nadat we die doorgelopen waren kwamen we een bord tegen van het Theehuis. Dat was een schot in de roos. Heel aardige mensen, biologisch eten, veel vegetarisch, veel dieren, een informatiepunt van het Drentsch Landschap en een afbeelding van een mammoet aan de muur. Helemaal geweldig. En vanuit de tuin kon je de uitkijktoren zien. Ik was natuurlijk niet meer te houden, maar at toch eerst mijn salade op en dronk mijn vier koppen thee leeg (ik kreeg een hele pot voor de prijs van een kopje, maar het was eigenlijk bedoeld voor twee personen. Mijn moeder wilde liever koffie). Mijn moeder ging natuurlijk niet mee; die bleef veilig in de theetuin zitten. Ze heeft hoogtevrees. Ik wandelde naar de uitkijktoren en klom naar boven: 131 treden. Ik had het rijk voor mij alleen. Jammer dat alle informatiebordjes bespoten waren met graffiti. Vandalisme. Je had wel een mooi uitzicht; aan de ene kant over de Woldberg en aan de andere kant over Steenwijk. Ik kon ook de theetuin zien liggen.
Ik belde met mijn moeder vanaf de top en toen kwam ze naar mij zwaaien, dat was wel grappig. Na een tijdje ging ik weer naar beneden en pikte ik mijn moeder op bij het Theehuis. We hervatten het laatste stukje van de wandeling. Onderweg hadden we nog een halve earthcache opgelost, maar het was eigenlijk niet helemaal gelukt. Daar baalde ik een beetje van. Terug in Oisterwijk heb ik de boel nog wel op kunnen lossen met behulp van flink wat opzoekwerk. Ik weet nu dus wel alles over het ontstaan van de Woldberg. We kwamen echter wel keurig op tijd aan op station Steenwijk en hoefden maar even te wachten op de trein die ons via Meppel weer terug bracht naar Beilen.
Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt.
Maartjes Moves 