Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 30 mei 2009
Het geocachingvirus was eindelijk op mijn moeder overgeslagen, dus ik nam haar meteen mee op sleeptouw naar België.
Het verslag:
Neffe de Vart: Vogelkijkhut
Neffe de Vart: Ronde Put
Neffe de Vart: Bonus
Maker: SuperBB
Type: 2x multi, 1x mysterie
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 30 mei 2009
Plaats: Postel, België
De Maat – Den Driel
Maker: Nekrav
Type: earthcache
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 30 mei 2009
Plaats: Postel, België
De Steen der Zeven Heerlijkheden
Maker: jvdm1632
Type: multi
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 30 mei 2009
Plaats: Postel, België
Na een zeer lange incubatietijd van ruim 4,5 jaar is het virus dan toch op mijn moeder overgeslagen. Ik heb het hier natuurlijk niet zomaar over een virus, maar over het geocaching-virus. De meeste mensen die ik ken weten al wel dat het in meer of mindere mate zeer besmettelijk is. Meestal slaat het vrij snel om zich heen, maar in het geval van mijn moeder duurde het dus heel lang. Eigenlijk bestaat het account van haar team HaJaMaToJo (dat zijn dus de eerste letters van de vijf leden van ons gezin – ik ben Ma) al langer dan dat van de Heideroosjes.
Maar ineens wilde mijn moeder heel graag geocachen, dus stelde ik voor om samen naar België te gaan.
Ik had mijn zinnen gezet op de cache bij de Abdij van Postel. Dat komt vooral door dit zinnetje: in de verte een groot gebouw…de abdij van Postel, wisten wij. Uitgesproken door Hugo van den Loonschen Duynen, de (overigs zwaar fictieve!) Bokkenrijder uit Villa Volta in de Efteling. Ik had al vaker gekeken of er een cache bij de abdij lag, maar pas sinds kort is er eentje. Dus mijn moeder en ik daarheen, heel de route gelopen, maar we konden de cache niet vinden. Een beetje teleurgesteld kwamen we terug bij de abdij. Lekker op het terras gezeten en daarna moesten we toch nog wat doen aan onze found-quotes. Ik had de 3-delige Neffe de Vart-serie al eens als reserve meegenomen, maar toen waren we er niet aan toe gekomen. Nu werden ze gebombardeerd tot headliner.
We moesten parkeren bij een brug over een kanaal en gelukkig waren ze zo aardig om te vertellen aan welke kant je moest gaan lopen. En er stond ook nog een paddo bij de parkeerplaats, dus het begon al heel goed met waymarking.
Al vlug kwam ik erachter dat je de twee korte multi’s door elkaar kon doen. Het was een leuk gebied met mooie bruggen en vogelkijkhutten. We hebben nog twee mensen de stuipen op het lijf gejaagd door ons geloop met apparaatjes rondom de vogelkijkhut. Ze waren heel snel weg :>)
Dat was niet zo erg, want nu konden wij rustig de hut doorzoeken. Zo vonden we de Ronde Put en de Vogelkijkhut. Hierna konden we de bonus uitrekenen en die lag ook nog eens keurig op de terugweg naar de auto toe. Dus die hadden we ook snel te pakken. Dit was een prima serie: 3 caches voor de prijs van 1 en ook nog eens een cache-waardig gebied. Ondertussen een aantal caches van SuperBB gelopen en die maakt allemaal keurige caches. Door leuke gebieden en niet al te moeilijk. Perfect dus eigenlijk.
Mijn moeder en ik gingen verder met een earthcache. We moesten er een stukje voor lopen vanaf de parkeerplaats bij de Klepperende Klipper. Ik wist dat er ook een cache was met die naam en dat ik die ook nog ooit wilde doen. Door deze earthcache werd ik een Bronze Earthcache Master, dan heb je earthcaches gedaan in drie verschillende landen.
Op de terugweg naar huis stopten we nog voor de Steen der Zeven Heerlijkheden. Die had al vaker op de reservelijst gestaan en ook nu dreigde hij weer overgeslagen te worden, maar ik vond dat we hem best nog even konden doen. Na een tocht over een vreemd zandpadweggetje kwamen we aan bij “de steen”. Ik had er een heel monument van verwacht, maar het was een miezerig klein steentje. Vanaf het steentje moest je een projectie maken naar de steen. Een smal paadje dwars door de bush leidde erheen. Dit was nog eens echt cachen, het was hier net een jungle. Na een tijd kwamen we aan bij de stash-area. Die bevond zich midden in een dichtbegroeid bos met hoge bomen. Na een tijdje zoeken hebben we hem gelukkig wel gevonden.
Ik wilde op een andere manier teruglopen, maar mijn moeder dacht de hele tijd dat we verdwaald waren. Dat lukt niet zo goed met een GPS in je hand :>) Dus stonden we even later toch weer bij de auto.
Het was tijd om naar Nederland te gaan. In mijn geval niet voor lang, want de dag erna ben ik weer naar België geweest om dus o.a. die multi bij de Klepperende Klipper te doen.
Wat ik hier op 30 mei 2019 nog aan toe te voegen heb:
Mijn moeder vind geocaching nog steeds leuk, vooral als het mooi weer is en ze vakantie heeft. Ook is ze dol op de mascotte van geocaching: de kikker Signal. Ondertussen heeft HaJaMaToJo meer dan 2500 caches gevonden.
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
In de geschiedenis is er slechts 1x gecachet op de datum 23 mei en wel door Anke. Ik heb dus geen verslag van deze datum. Daarom deze week weer eens een Throwback Tuesday.
Vandaag gaan we terug naar21 mei 2009
Na een dagje Bobbejaanland gingen we met vijf vrouw sterk nog even een Belgische cache loggen.
Het verslag:
De Postkaart
Maker: Kogamiyata
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Nopi: Pien en Noortje
Gevonden op: 21 mei 2009
Plaats: Ten Aard, België
In de bioscoop kregen we bij de Dan Brown-film Angels & Demons kortingkaartjes voor het pretpark Bobbejaanland: twee voor de prijs van één. We hadden drie van die kaartjes.
Stephanie, Anke en ik hadden in gedachten om met alle zusjes te gaan, dan waren we precies met z’n zessen (zoals bekend heb ik geen zusjes, Stephanie heeft er eentje en Anke heeft er twee). Stephanies zusje had echter geen zin/tijd om mee te gaan, dus gingen we uiteindelijk met z’n vijven: Anke, Pien, Noortje, Stephanie en ik.
Ik had wel even gekeken of er nog een cache in de buurt lag van Bobbejaanland, maar eigenlijk komen wij toch al best vaak in dit gebied om te cachen, dus ik had in de eerste instantie zoiets van: ik laat die GPS voor de verandering eens een keertje thuis.
Maar de avond van tevoren vroegen de andere op msn of ik nog een cache had uitgezocht. Dus ging ik toch nog even op zoek.
Mijn keuze viel op de Postkaart. In de cache-beschrijving stond dat het de bedoeling was dat je een kaartje stuurde aan de laatste vinder voor jou. En als je ook nog een kaartje stuurde aan de maker van de cache, kreeg je de code van een bijzondere coin om die te discoveren. Dus kochten we in Bobbejaanland twee ansichtkaarten van het pretpark.
Na een leuke dag in Bobbejaanland schakelden we de hulp van de TomTom in om bij de cache te komen. Die lag voor Anke en mij op zeer bekend terrein. Op deze plek langs het kanaal waren we al meerdere keren geweest. Helaas bleek de cache zoals wel vaker, toch weer aan de overkant van het water te liggen. Dus maar weer even naar eigen idee naar de overkant gereden en na een korte wandeling zagen we de cacheberg al van ver liggen. Gelogd en wat adressen overgeschreven. Dus nu gaan we morgen de kaarten in de brievenbus doen en dan is het afwachten of ook wij een kaartje gaan krijgen van de vinders na ons…
Aanvullling op 31 juli 2009: Ha, ik zit net dit logje terug te lezen en ik heb deze week dan toch nog een kaart gekregen van een vinder na ons, ik denk dat het een Belgisch team is. Ze hebben ons een kaart gestuurd vanaf hun vakantie-adres in Denemarken. Zulke dingen vind ik toch wel heel erg leuk aan het geocachen. Zo maar een kaartje krijgen van een wildvreemde met wie je een mysterieuze hobby deelt…
Wat ik hier op 21 mei 2019 nog aan toe te voegen heb:
Haha, eigenlijk wel grappig dat ik hier toen zo enthousiast over was. Later heb ik best veel aan snailmail gedaan en nu doe ik soms aan postcrossing. En ik ben natuurlijk zelf ook postbesteller. Dus post is toch wel een belangrijk item in mijn leven.
Verder ben ik sinds toen volgens mij nooit meer in Bobbejaanland geweest. Lijkt me best leuk om nog eens te gaan.
Doel 38 van mijn Day Zero Project is er eentje uit de categorie geocaching, namelijk het loggen van 25 earthcaches.
Earthcaches
Earthcaches zijn een bijzonder type geocaches. Ten eerste vind je op de locatie geen fysieke cache. Ten tweede wordt een nieuwe cache niet goedgekeurd door een Nederlandse reviewer, maar door iemand van de Geological Society of America. Daarom moet er ook altijd een Engelse omschrijving bij staan. Ten derde moet er een educatief element in zitten: het is de bedoeling dat de geocacher ter plaatse iets leert over de geologische omgeving. Vaak moet je dus ter plaatse één of meerdere vragen beantwoorden en pas als de maker van de cache je antwoorden heeft goedgekeurd, mag je loggen. Ook wordt vaak gevraagd om een foto van jezelf met gps op de locatie te maken als bewijs dat je er echt bent geweest. Deze foto is sinds een aantal jaren niet meer verplicht, maar wordt wel op prijs gesteld. Ik doe het eigenlijk altijd wel, ondanks dat ik vaak heel stom op die selfies sta.
Aardkundig monument
Vergeleken met andere typen caches, zoals traditionals, multi’s of mysteries, zijn er veel minder earthcaches. (De Heideroosjes logden slechts 137 earthcaches in ongeveer vijftien jaar tijd). Ze liggen vaak bij aardkundige monumenten; deze status wordt toegewezen aan natuurgebieden of locaties met een bijzondere aardkundige waarde. Het gaat vaak om onderdelen van het landschap die iets vertellen over de natuurlijke ontstaanswijze van een gebied.
International Earthcache Day
In oktober is er altijd een International Earthcache Day, ter promotie van earthcaches, georganiseerd door Groundspeak, de organisatie achter geocaching. Als je gedurende die dag een earthcache logt, verdien je een geocaching-souvenir. Hieronder zie je de souvenirs die ik scoorde tijdens de afgelopen drie jaren.
Waar logde ik earthcaches?
Ook in het buitenland zijn aardkundige monumenten, dus ook daar zijn earthcaches te loggen. Van de 25 earthcaches die ik gelogd heb ter gelegenheid van mijn Day Zero Project, zijn er dan ook twee in Duitsland gelogd, beiden in de provincie Nordrhein-Westfalen. Verreweg de meeste earthcaches logde ik in de provincie Limburg; zeven stuks. Verder logde ik earthcaches in de volgende provincies: Utrecht (4), Noord-Holland (3), Gelderland (3), Noord-Brabant (3) en Overijssel (3).
Bewijslast
Aardkundig monument Vecht en Aetsveldsche Polder, Weesp, januari 2017
De Boersberg, Doorwerth, april 2017
Wassende Maan, Biesbosch, juni 2017
Grote Koolwijk, Herpen, juli 2017
Lingezegen, Elst, juli 2017
De Amersfoortse Kei, Amersfoort, augustus 2017
Kwintelooyen, Utrechtse Heuvelrug, augustus 2017
NP Zuid-Kennemerland, september 2017
De Bruid van Haarlem, september 2017
Feldbissbreuk, Sittard, oktober 2017
Uitkijktoren Nationaal Park De Meinweg, november 2017
Die Schwalm, NP De Meinweg, Duitsland, november 2017
Sallandse Heuvelrug – Nationaal Park, Nijverdal, mei 2018
Sprengenberg (Overijssel), Haarle, mei 2018
De Friezenberg, Holten, mei 2018
Aardkundig monument de Grebbeberg, Rhenen, mei 2018
De Groene Rivier, Pannerden, mei 2018
Aardkundig monument Gooise stuwwal, Hilversum, augustus 2018
Mergelgroeve Blom, Berg en Terblijt, oktober 2018
Kalksteengroeve Midweg, Voerendaal, oktober 2018
Geologisch monument Diependaal, Spaubeek, oktober 2018
Schaelsbergerbos, Valkenburg, oktober 2018
De Zoom, Bergen op Zoom, november 2018
Paraboolduinen in Het Marissen, Echt, december 2018
Krickenbecker Seen, Hinsbeck, Duitsland, april 2019
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar16 mei 2009
Anke en ik gingen geocachen in Waalwijk en omstreken, een omgeving die eigenlijk vrij saai is en waar je nog niet dood gevonden wilt worden.
Het verslag:
Waalwijk & omstr.: 1
Maker: HettyenAd
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 16 mei 2009
Plaats: Waalwijk
Gp’s Fietsroutes 6: Ede 5: Gansoijen
Gp’s Fietsroutes 6: Ede 9.1.: Hercules Metallicus
Maker: Geopatra
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 16 mei 2009
Plaats: Waalwijk
Waalwijk & omstr.: 4
Maker: HettyenAd
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 16 mei 2009
Plaats: Waalwijk
Opmerkelijcke menschen: d’n Bukkem
Opmerkelijcke menschen: Opa en Oma’s bed
Maker: Team Glenn en Maik
Type: multi en traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 16 mei 2009
Plaats: Waalwijk
Waalwijk & omstr.: 6
Waalwijk & omstr.: 2
Maker: HettyenAd
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 16 mei 2009
Plaats: Waalwijk
Historie in en om Waalwijk: Nooit meer opgehaald
Maker: Team Glenn en Maik
Type: multi
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 16 mei 2009
Plaats: Waalwijk
Waalwijk is eigenlijk een totaal oninteressante plaats, maar toch schieten de caches daar de laatste tijd als paddestoelen uit de grond. Elke cacher die in Waalwijk woont schijnt er zijn eigen serie op na te willen houden. Omdat er nogal veel van op onze eerste of tweede nearbiest-pagina verschenen, besloten Anke en ik dan maar eens in Waalwijk te gaan cachen. We haalden op een zaterdag een hoop Waalwijkse caches op. De serie Waalwijk & Omstreken stelt niet zo veel voor. De plekjes leken in onze ogen een beetje lukraak gekozen en de caches een beetje weggesmeten. Toch deden we er vier van deze serie deze middag, omdat we er toch langs kwamen.
De twee caches van Geopatra kostten ons meer moeite. Vooral Gansoijen. Natuurlijk kwamen wij weer van de verkeerde kant aangereden (zelfs met een TomTom kun je nog fout rijden). Dus deden we een soort van survival-route dwars door een drassig weiland, over de sloot heen, de dijk aan de ene kant van het kanaal op, naar de brug, naar de dijk aan de overkant van het kanaal en over het “prive-pad” van het Waterschap naar de cache. We vertrouwden de locatie bij een boomstronk midden tussen de hoge grassprieten niet helemaal, maar wonder boven wonder lag de cache er wel.
Bij Hercules Metallicus wisten we ongeveer wat we konden verwachten. Door ons cache-dagje in Noord-Holland wisten we dat een Hercules een ouderwetse windmolen is. Om deze molen en de bijbehorende cache te kunnen bereiken moesten we een wandeling maken door een weiland vol schapen. De schapen waren niet leuk, want ze wilden niet op de foto. De laatste tijd was ik gewend dat de schapen keihard aan kwamen rennen om zich voor mijn lens te verdringen. Nou, nu niet dus. De cache was er gelukkig wel.
Dan waren er nog de caches van de “opmerkelijcke mensen”. Ik denk dat het leuker is als het over bijzonder mensen uit je eigen woonplaats zou gaan. Met die van Waalwijk heb ik dan weer minder. De laatste cache van de dag was een korte Multi en eigenlijk de leukste cache van de dag. We hebben alleen de tram waar het om ging helemaal niet zien staan, maar goed. De cache wel gevonden.
Voorlopig slaan we Waalwijk maar even over en gaan we een leukere omgeving uitzoeken om te geocachen.
Wat ik hier op 16 mei 2019 nog aan toe te voegen heb:
Nou, nou ik ben wel heel erg negatief over Waalwijk e.o. hier. Ik denk dat ik een slechte bui had, toen ik dit verslagje schreef. Maar ja, we kunnen niet altijd vrolijk zijn, zal ik maar denken. Of we waren op geocaching-gebied ondertussen te veel verwend.
Doel 31 van mijn Day Zero Project is er eentje uit de categorie wandelen, maar het had eigenlijk ook in de categorie “lekker weg in eigen land” gepast: het wandelen van het Boomkroonpad.
Drenthe
Dat klinkt niet zo ingewikkeld en dat is het ook niet. Maar ja, die afstand… Het grootste probleem is dat het Boomkroonpad in Drenthe is en dat is toch zo’n 240 kilometer van mijn woonplaats in Noord-Brabant af. Met het openbaar vervoer zou ik eindeloos lang onderweg zijn, dus het was niet iets wat ik “even” in een dag op kon lossen.
Fascinatie
Mijn fascinatie voor het Boomkroonpad stamt al uit november 2014. Toen verbleef ik met Anke een week in Drenthe en wilden wij ook al dit pad gaan wandelen. Probleem was dat het in november alleen in de weekenden open is en dat de regen dat weekend met bakken uit de lucht kwam. Waarmee het plan om het Boomkroonpad te wandelen ergens tussen de regendruppels werd afgevoerd.
In de jaren die volgden wandelden diverse vrienden en kennissen het Boomkroonpad en ik kreeg steeds maar te horen dat het echt iets voor mij was, met mijn voorliefde voor wandelen, natuur en uitkijktorens.
To-do-lijstje
In april 2019 kreeg ik eindelijk weer de kans, toen ik een weekje vakantie in Drenthe boekte, in gezelschap met mijn moeder. Je begrijpt dat het Boomkroonpad bovenaan mijn to-do-lijstje stond. Nog voor we ingecheckt waren in ons vakantiehuisje, stonden we al bij Buitencentrum Boomkroonpad aan de Steenhopenweg 4 in Drouwen. En heel stoer: mijn moeder is mee geweest, ondanks haar hoogtevrees. Ze heeft alleen de hoge uitkijktoren op de route overgeslagen.
Buitencentrum Boomkroonpad
Het Buitencentrum Boomkroonpad is meteen ook een informatiecentrum van Staatsbosbeheer. Het ligt in de boswachterij Gieten-Borger en dit maakt deel uit van de Hondsrug. In november 2015 heeft de Hondsrug de status van Unesco Global Geopark toegekend gekregen. Het is een uniek geologisch gebied, ontstaan in de laatste twee ijstijden en het strekt zich uit van Groningen naar Coevorden.
Bij het Buitencentrum Boomkroonpad is ook een eetcafé (de Woudstee) en een winkel met allerlei leuke outdoorspullen. Verder starten er vijf wandelroutes, die in lengte variëren van 3 tot 16,5 kilometer. Wij hebben na het Boomkroonpad nog de 4 kilometer lange Heide en Vennen-route gelopen, dit omdat we benieuwd waren naar de Drentse vennen. Ook is er een grote buitenspeeltuin voor kinderen, het Lorkenspeelbos. Voor ons zou hier nog een geocache te loggen zijn, maar die bleek helaas geript te zijn.
Boomkroonpad
Het Boomkroonpad is zo’n 125 meter lang. Ik had eigenlijk verwacht dat het iets langer was, maar ik begrijp wel dat het prijzig is om zoiets aan te leggen en te onderhouden, dus dan is dit al een aardige lengte. De uitkijktoren is 22,5 meter hoog, de rest van het pad varieert in hoogte van 10 tot 15 meter. De entree is voor volwassenen 4,50 euro, wat ik een normale toegangsprijs vind, als ik het vergelijk met andere uitkijktorens (en kerktorens) die ik heb beklommen. Online is het nog goedkoper, maar dan moet je weer printen en dat is mij de besparing van die paar cent dan weer niet waard, omdat ik geen eigen printer heb.
Je start in een soort van grot onder de grond, met allerlei dierenpoppen erin. Dan ga je via een trap omhoog naar het Boomkroonpad, wat zich tussen de bomen doorslingert. Als ik in de buurt zou wonen, zou ik het leuk vinden om het in alle seizoenen een keertje te doen. Nu was het lente en hadden alle bomen frisse, groene, nieuwe bladeren. Maar het lijkt me dus ook leuk in de herfst, als alle bladeren gekleurd zijn of in de winter als het heeft gesneeuwd.
Wij hebben op ons gemak gelopen en er meer dan een half uur over gedaan. Er waren ook mensen die het op speed-tempo deden en dan ben je natuurlijk heel snel klaar en kun je gaan klagen over de prijs/kwaliteitsverhouding.
Ik vond het in ieder geval een leuke ervaring en het doel is hiermee vervuld.
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes. Deze TT verschijnt op vrijdag, omdat ik gisteren alle aandacht voor de column wilde.
Vandaag gaan we terug naar 9 mei 2009:
Anke en ik maakten België onveilig om te werken aan het België-doel: het bereiken van de 1000 founds bij de zuiderburen.
1283. Roosendaelpark
Maker: Kogamiyata
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1284. Rondje Geel: St. Dimpna
Maker: GeoPixs
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1285. Geel War Cemetery 1286. Molen 2
Maker: Kogamiyata
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1287. Rondje Geel: Bel 1288. Rondje Geel: Winkelomheide 1289. Rondje Geel: Stelen
Maker: GeoPixs
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1290. Bu.S.O. cache
Maker: Suky
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1291. Rondje Geel: Oosterlo 1292. Rondje Geel: Zammel 1293. Rondje Geel: Punt 1294. Rondje Geel: Larum
Maker: GeoPixs
Type: Traditionals + 1 mysterie
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1295. Stadion Geel
Maker: KomPas-sie
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1296. Rondje Geel: St. Amands
Maker: GeoPixs
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1297. Molen 3 1298. Molen 1 1299. Molen Bonus
Maker: Kogamiyata
Type: Traditionals + 1 mysterie
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1300. Ten Aard: Pierenkapel
Maker: CintaKJK
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1301. Rondje Geel: Ten Aard
Maker: GeoPixs
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1302. Duckies spotten
Maker: CintaKJK
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
1303. Rondje Geel: Final
Maker: GeoPixs
Type: Mysterie
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 9 mei 2009
Plaats: rondom Geel, België
Anke en ik besloten om weer eens een slagdag te gaan houden. Plaats Delict werd natuurlijk weer België. Er moest tenslotte ook weer aan het België -doel gewerkt worden en we hadden daar als rode draad van de dag de serie Rondje Geel op het oog.
We begonnen als opwarmertje met de serie Berkven. Dit was een rondwandeling van een paar kilometer langs 6 caches. Dit ging heel voorspoedig, het leek eigenlijk erg op zoals de caches in Engeland zijn: eigenlijk is het een multi-cache, maar nu ligt op elke wp een micro-cache. Een fijn verschil: hier regende het niet (in Engeland regende het de hele week) en de zon scheen. We hadden echt een beetje een vakantie-gevoel: we liepen hier zomaar in België in het zonnetje. Nou ja, we gaan gewoon graag naar België, zo vaak zelfs dat Ankes familie zich erover verbaast, haha.
Na het snel en succesvol afronden van de Berkven-serie startten we met de serie Rondje Geel. Af en toe wisselde we die af met een andere traditional die toevallig ook op de route lag. Ik had die dag 30 caches bij, waarvan we er 29 gevonden hebben. We waren eigenlijk nog vrij vroeg klaar (vroeg genoeg om thuis te gaan eten, wat eigenlijk niet eens de planning was). Kortom, we kwamen caches tekort, wat jammer was, want anders hadden we gewoon ons dagrecord van 35 founds op 1 dag kunnen verbreken.
Ik had een klein beetje een hard hoofd in Rondje Geel, omdat er verschillende Nederlanders die week op jacht waren geweest en de meesten niet alles hadden kunnen vinden. Natuurlijk vertelde ik dit niet aan Anke, want we mochten niet gedemotiveerd raken. Eigenlijk hebben wij alles makkelijk gevonden, slechts op 1 plaats hebben we ons de pleuris gezocht, maar hier lag de cache ook min of meer midden in een bosje weggesmeten en dan ook nog begraven onder het zand. Dit was er weer zo eentje die gevonden werd op het punt van opgeven.
Naast de Rondje Geel-serie probeerden we ook de veel kleinere Molen-serie op te lossen. Nadat we de eerste cache hiervan niet konden vinden, hadden we een klein dipje, want dat betekende dat we ook de bonus hiervan niet zouden vinden. We wilden namelijk graag de 1300 halen en hadden maar heel weinig speling.
De vreemdste cache van deze dag was die bij het Stadion van Geel. Blijkbaar was er die avond een belangrijke voetbalwedstrijd, want overal stonden dranghekken en er waren veel mensen aan het werk. Op de locatie waar de cache verstopt zou zijn, was het nog vrij rustig, dus wij klommen brutaal over het dranghek om het grasveldje omzoomd door een takkenheggetje te doorzoeken. Volgens mijn GPS lag de cache letterlijk in die heg. En we waren er natuurlijk net in de lente, dus die takkenheg stond volop in bloei. Maar wij geven niet zomaar op! Ik lag dus zo’n beetje onder de heg en Anke hing er boven en opeens zag ik het kokertje zitten. Hebbes!
Meteen vermoedden we dat ook die cache van de Molen-serie die we eerder die dag niet hadden gevonden ook op die manier verstopt zou zitten. Dus wij terug en jawel hoor! Ook midden in de heg. We hebben ons nog kapot gelachen om een bejaarde, Belgische man die met een kruiwagen in de weer was op het pad langs de heg. Hij begreep natuurlijk niet waarom Anke en ik voor die heg zaten en zei iets heel grappigs, maar ik weet niet meer precies wat. Volgens mij dacht hij dat wij natuuronderzoekers waren of zo.
Het mooiste verstopplekje van die dag was een andere van de Molen-serie. Die lag namelijk bij een watermolen waar ze aan het kanoën waren.
Van de Rondje Geels kan ik me niet veel bijzonders herinneren, dus ik denk niet dat ze op erg bijzondere plekjes lagen. Natuurlijk ging deze serie ook weer hoofdzakelijk om de puntjes.
We vonden trouwens ook nog 2 frustratie-caches. De Ten Aard: Pierenkapel was er eentje van de Ten Aard-serie die we de vorige keer niet gevonden hadden. Nu hebben we hem wel gevonden. Helaas had ik de bonus niet bij, jammer, anders hadden we die serie vast af kunnen ronden.
Ook de Duckies Spotten was een frustratie. De vorige keer hadden we iets gigantisch stom gedaan: namelijk het alfabet verkeerd gebruikt. Hier was namelijk Z = 1 en niet A = 1. Onderweg naar Geel (Anke reed) had ik deze cache al opnieuw op zitten lossen. Nu hadden we hem vrij snel gevonden.
Hierna eindigden we met de bonus-cache van het Rondje Geel die aan hetzelfde pad bleek te liggen als de bonus van de Molen-serie, dus het kwam ons erg bekend voor. De series zijn overigens niet van dezelfde maker.
Al met al hadden we een erg succesvolle dag gehad. Drie series volledig afgerond, das best goed voor ons doen! En we hadden natuurlijk de 1300ste found bereikt.
Wat ik hier op 9 mei 2019 nog aan toe te voegen heb:
Tja, zo de hele dag met de auto rondrijden om caches te loggen vind ik nu niet meer zo leuk. Die Berkven-route was dus eigenlijk wat we nu een geocaching-trail noemen. De eerste jaren vond ik dat geweldig voor de puntjes, tegenwoordig doe ik liever weer multi’s (ook nog wel eens een trail hoor). En ook het inladen van geocaches is met een query een stuk makkelijker geworden: nooit meer last van te weinig caches.
Als het goed is staat deze column vandaag in de Metro, maar natuurlijk publiceer ik het ook op mijn eigen blog. Ik schreef deze column als opdracht voor het vak Argumenteren en Overtuigen, onderdeel van de minor Schrijven in Opdracht.
“Een leven lang leren”
Rijksoverheid en de Onderwijsraad hebben beiden hun mond vol over “een leven lang leren”. Je zou dus denken dat mensen die op latere leeftijd gaan studeren enorm aangemoedigd worden door deze instanties. Helaas is dat niet zo.
Ik ben zo’n late student; op mijn 29ste begon ik met de deeltijdopleiding Media, Informatie en Communicatie aan de Hogeschool van Amsterdam.
Ik wist dat je na je 30ste geen recht meer had op studiefinanciering, maar ik was net 29 geworden, dus ik dacht dat het wel goed zat. Mooi niet dus. Na de havo was ik namelijk ook al begonnen aan een hbo-opleiding, maar daar ben ik al binnen twee maanden mee gestopt. Toch ging daardoor de studietermijn van tien jaar wel tellen en die termijn was ondertussen voorbij. Dat betekende dat ik in het toenmalige stelsel geen recht had op studiefinanciering en ook niet op het daaraan gekoppelde studentenreisproduct, waarmee je gratis kan reizen.
Slik. Ik had me net aangemeld voor een studie die alleen te volgen is in Amsterdam. En ik woon in Noord-Brabant. Een retourtje Oisterwijk – Amsterdam Amstel kost 36,60 euro. Daardoor betaal ik nu 102 euro per maand voor een treinabonnement en ben ik gebonden aan de daluren van de NS.
Dan komt er nog bij dat mensen een deeltijdstudie niet voor vol aan zien. Dit is volslagen onzin: een deeltijdstudent moet evenveel studiepunten halen als een voltijdstudent, volgt vrijwel dezelfde vakken, moet evenveel studie-uren maken en betaalt net zoveel collegegeld. Het enige verschil is dat alle colleges op één dag vallen. Maar in tegenstelling tot voltijdstudenten moet ik mijn studiekeuzes altijd overal verdedigen, de studiecoördinator noemde mijn huidige baan een “minderwaardige mbo-baan”, voor sommige vakken bleek bij het eerste college nog niet eens een inhoud te zijn en de begeleiding is vaak waardeloos; ik zit al aan studieloopbaanbegeleider nummer drie.
Eigenlijk is het heel ironisch: Ik begon aan een studie met de hoop op een betere baan en daarmee een beter inkomen. De studie zelf blijkt echter een flinke financiële aderlating te zijn. Misschien moet ik naar Zweden emigreren. Studenten hoeven daar geen collegegeld te betalen, krijgen ook nog eens een basisbeurs en leeftijd doet er niet toe. Ik kan alleen maar hopen dat de diepte-investering die ik in mijn studie heb gedaan zich uiteindelijk in de toekomst terug zal betalen.
Doel #37 van mijn Day Zero Project-lijst is er eentje uit de categorie geocaching. Het oorspronkelijke doel was om alle virtuele caches van Nederland te vinden.
Wat is een virtuele cache?
Een virtuele cache wordt “virtual” genoemd. Geocaching.nl omschrijft dit type cache als volgt: “Een virtuele cache is een bestaande, permanente merkteken van een bijzonder unieke of excentrieke waarde. De zoeker moet antwoordt geven op een vraag over het merkteken om zo aan te tonen dat hij daadwerkelijk op de locatie geweest is. De beloning voor deze caches is de locatie zelf. Alhoewel er natuurlijk heel veel interessante locaties zijn, moet een locatie buitengewoon zijn om in aanmerking te komen voor een virtuele cache.”
Bij een virtual is er dus geen fysieke cache te vinden, maar moet je een opdracht (meestal een foto-opdracht, soms ook andere opdrachten) vervullen op de gegeven locatie.
Het spookje is het teken voor de virtuele cache
Grandfathered
Virtuele caches zijn “grandfathered”, wat inhoudt dat nieuwe caches van dit type (aanvankelijk) niet meer worden toegestaan. Virtuele caches zijn – in vergelijking tot andere typen caches – erg zeldzaam en aan het begin van mijn DZP waren er slechts 36 in Nederland. En daar hadden we er pas 9 van gedaan in twaalf jaar tijd (+ nog een paar die ondertussen gearchiveerd zijn).
Het was dus een vrij ambitieus plan om die overige 27 in minder dan drie jaar te willen gaan doen. Ik kwam er ook al vrij snel achter dat dat niet zou gaan lukken. Ik begon heel fanatiek met een lijstje maken met alle locaties en daar zat weinig bij, wat met het openbaar vervoer te bereiken was. En ze lagen ook nog eens van de ene uiterste uithoek van het land (Zuid-Limburg), tot de andere uiterste uithoek van het land (Friesland).
Virtual Rewards
En toen kwam Groundspeak, de moederorganisatie van geocaching, halverwege 2017 ook nog met de mededeling dat er in de periode van augustus 2017 tot augustus 2018 4000 nieuwe virtuele caches gemaakt mochten worden – door een selecte groep cache-eigenaren -, de Virtual Rewards genoemd. Deze liggen all over the world, maar er kwamen er dus ook zo’n 60 binnen Nederland online, dus toen waren er ineens zo’n 95 virtuele caches in ons kikkerlandje te loggen.
Doel aangepast
Dat ging een onmogelijke opdracht worden. Eind 2017 besloot ik dan ook om enkele doelen aan te passen. Ik besloot dat ik tien virtuele caches moest loggen gedurende de looptijd van mijn DZP. De stand stond toen pas op vier gelogde virtuals, dus tien leek me een zeer redelijk doel. Ook haalde ik de restrictie van binnen Nederland eraf.
Ondertussen heb ik twaalf virtuele caches gelogd. Elf in Nederland en eentje in België. De nieuwe Virtual Rewards maakten het ook wel gemakkelijker, want van die twaalf zijn er dus vier originele virtuals (die vier die ik heb gelogd in 2017) en acht virtual rewards.
Bij het grootste gedeelte van deze caches was ik alleen. Maar bij de Belgische virtual Antverpia Monumentum was mijn moeder erbij. En bij Never Forget! waren mijn moeder en een gastzoeker aanwezig.
Voor doel #37 van mijn Day Zero Project moest ik 10 virtuele caches loggen. Dat is ondertussen gelukt, ik heb er zelfs al 12. Maar ik heb best het een en ander over deze bijzondere cachevorm te vertellen, dus daarom krijgen deze caches een korte serie eigen verslagen.
Vandaag het laatste deel in de serie virtuele caches. Dit is de indrukwekkendste cache in het lijstje. Deze virtuele cache gaat namelijk over het oorlogskerkhof Margraten en daarom publiceer ik dit verslag bewust op 4 mei, Dodenherdenking.
Het idee van deze cache is om de herinnering aan de gesneuvelde soldaten levend te houden. Het is de bedoeling dat je een soldaat uitkiest die op een datum die voor jou belangrijk is, is omgekomen. In een database van oorlogsslachtoffers kun je dan informatie over “jouw” soldaat opzoeken en die informatie moest je dan in je log verwerken. Ook moest je het graf/kruis van de soldaat in kwestie opzoeken en daarmee op de foto gaan.
Margraten
Margraten is een dorpje in Zuid-Limburg. Hier ligt de grootste Amerikaanse begraafplaats van Nederland, genaamd Amerikaanse Begraafplaats Margraten of in het Engels: American Cemetery and Memorial Margraten.
Er liggen hier 8301 Amerikaanse soldaten begraven, die veelal omgekomen zijn tijdens de bevrijding, in het bijzonder de strijd in Zuid-Limburg, het Ardennenoffensief en de strijd in het Duitse Ruhrgebied. Ook worden de namen van vermiste soldaten vermeld op de Wall of Missing.
Amerikaanse Begraafplaats Margraten
31 maart
Als datum die belangrijk is voor mij, koos ik voor mijn verjaardag: 31 maart. In de database ging ik op zoek naar soldaten die gesneuveld zijn op mijn geboortedatum, 31 maart. Tot mijn grote schrik bleken dat er behoorlijk veel te zijn, namelijk zo’n 80 mannen. 1% van de mannen die hier begraven ligt, is dus gesneuveld op de datum waarop ik enkele decennia later geboren zou worden.
David D. Bisbee
De keuze viel op David D. Bisbee, puur omdat ik die naam wel lekker vond klinken. Over hem bleek best wel wat te vinden te zijn in de diverse databases, zelfs een foto. De D in zijn naam staat voor Dewey. Hij werd geboren op valentijnsdag, 14 februari 1923 in het Amerikaanse dorpje Waitsfield, Washington County, Vermont. Hij was de zoon van Clarence A. Bisbee en Dorothee M. Bisbee-Savage. Hij had nog twee broers, genaamd Richard en Robert.
In de database van Fields of Honor is een beknopte biografie van hem te vinden: “David D. Bisbee studeerde in de klas van 1941 af aan de Waitsfield High School. Hij speelde vier jaar honkbal en was actief bij vele schoolactiviteiten. Hij werkte op een boerderij.
Hij bood zich op 30 januari 1942 vrijwillig aan voor het leger van de Verenigde Staten in Rutland, Vermont, en ging naar Fort Monmouth, New Jersey en volgde later een opleiding bij 2nd Signal Company of the 2nd Division. Hij bekleedde de rang van sergeant bij de 2nd Signal Company.
Terwijl hij aan de universiteit van Chicago studeerde voor ingenieur, slaagde hij voor het Air Corps-examen en ging hij naar Marietta, Ohio, als luchtvaartstudent. In 1944 werd hij echter overgeplaatst van het Air Corps naar de infanterie en kwam hij bij de 75th Division.”
In oktober 1944 ging hij naar Engeland en vermoedelijk rond december 1944 naar Duitsland. Hij kwam om het leven in de buurt van Dorsten, een plaatsje in het Duitse Ruhrgebied. Om Dorsten werd in maart ’45 hevig gevochten tussen de S.S. en het Amerikaanse leger. Deze informatie komt van de website http://www.oorlogsdodennijmegen.nl.
David Bisbee was bezig met het leggen van een prikkeldraadversperring, terwijl de rest van zijn bataljon al in de aanval was. Hij werd met een jeep naar het front vervoerd, maar deze reed over een vijandelijke landmijn en de ontploffing maakte een einde aan het leven van de jonge Amerikaan. Killed in action.
David D. Bisbee werd slechts 22 jaar oud en keerde nooit meer terug naar Amerika, waar hij zijn verloofde June Damon en zijn familie had achtergelaten. In plaats daarvan rust hij voor altijd op de American War Cemetery Margraten, vak D, rij 17, graf 15.
De graven van Margraten hadden geen opschrift, in mei 2018 was ik op een andere oorlogsbegraafplaats in Holten en daar hadden de graven opschriften. Daarom wil ik eindigen met iets wat ik daar gelezen heb:
Only those who have loved and lost, can understand war’s bitter cost.
(grafschrift van een ander oorlogsgraf op een andere begraafplaats, Canadian War Cemetery, Holten). Meer over mijn bezoek aan de begraafplaats in Holten, lees je hier.
Wat zijn nou 2 minuten?
Als je zo rond loopt op zo’n oorlogsbegraafplaats en al die data ziet van mannen die zo jong zijn gestorven (jonger dan dat ik nu ben), dan denk ik dat 2 minuten stilte op deze dag van het jaar om te herdenken wat de kosten in mensenlevens waren voor onze vrijheid, zeker niet teveel zijn gevraagd.
De twee foto’s van Margraten zijn door mijzelf gemaakt. De foto van David D. Bisbee komt uit de database van Field of Honor.
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 2 mei 2016:
Dit is het verslag van een Throwback Thursday en een NS-wandeling ineen. Deze NS-wandeling telt niet mee voor mijn Day Zero Project, omdat deze plaats vond voor de start van dit project (1 januari 2017). Maar ook toen deed ik dus al NS-wandelingen. In dit geval gaat het om de (inmiddels oude) NS-wandeling Mariënwaerdt-Linge en dan het tweede stuk: van station Beesd naar station Leerdam. Dit is 16,5 kilometer, maar mijn moeder en ik hebben het nog een beetje verlengd, omdat we eerst wat caches in Beesd op hebben gepikt.
Het verslag:
6342. LdL – Toegang tot Mariënwaerdt 6343. LdL – bij Marie
Maker: Collectief: Langs de Linge
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 2 mei 2016
Plaats: Beesd
6344. Kungsträdgården
Maker: Beesd
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 2 mei 2016
Plaats: Beesd
6345. Zonnewijzer 4 – Zelfde tijd, andere tijdsgeest
Maker: Riwa
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 2 mei 2016
Plaats: Beesd
6346. LdL – Het hart van Beesd 6347. LdL – Molen De Vrijheid 6348. LdL – Post Beesd
Maker: Collectief: Langs de Linge
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 2 mei 2016
Plaats: Beesd
6349. Ruil Boek
Maker: Mes
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 2 mei 2016
Plaats: Beesd
6350. LdL – Het lijkt misschien makkelijker dan het is
Maker: Collectief: Langs de Linge
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 2 mei 2016
Plaats: Beesd
6351. Rhenoijschepad – Zicht op Gellicum
Maker: Lingezicht
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 2 mei 2016
Plaats: Rhenoy
Het zou vandaag prachtig lente-weer worden, dus besloten we om de NS-wandeling langs de Linge te gaan doen, die al een tijdje op het verlanglijstje stond. Vreemd hoe erg het weer kan veranderen in een week tijd. Vorige week liep ik dus met mijn winterjas tot aan de hoogste stand dichtgetrokken en een trui eronder. Nu liep ik ’s middags in mijn T-shirt.
Goed, we gingen 16 kilometer wandelen van Beesd naar Leerdam. Ik begon de dag al sportief, door op de fiets naar Tilburg te gaan. Dit omdat ik mijn bibliotheekboeken in moest leveren en ik geen zin had om van het station naar de bibliotheek en weer terug te lopen, dat is namelijk best wel ver als je daarna ook nog een wandeling gaat doen. Dus nu fietste ik naar de bibliotheek, leverde mijn boeken in en fietste door naar het station, waar ik mijn moeder ontmoette.
We gingen naar Geldermalsen en stapten daar over op de Arriva-trein naar Beesd. Dat station is echt alleen maar een perron in de middle-of-nowhere, een heel stuk van het dorp af. Goed, al bijna meteen waren we op Landgoed Mariënwaerdt, het strijdtoneel van de mislukte, niet-gevonden 3000ste multi-cache van de Heideroosjes. Die multi hebben we dus nooit meer gevonden en is nu zelfs gearchiveerd. Wel lagen er nu twee caches van een nieuwe serie Langs de Linge op het terrein. Die hebben we allebei wel gevonden. Wel vreemd dat ik die ene niet in Smaug had gezet. Gelukkig had mijn moeder hem wel.
We weken nu een stukje van de route af, omdat er ook een heleboek traditionals in Beesd zelf lagen en die wilden wij meepakken, voor we echt aan de NS-wandeling begonnen. Het waren echter 7 caches, dus we waren hier wel even mee bezig. Wel werd alles vrij snel gevonden. Via een pad achter een bloesemboomgaard door, bereikten we het fietspad onder de snelweg door en daarmee Beesd.
Eerst vonden we de traditional met de Zweedse naam, volgens mij is Kungsträdgården een wijk in Stockholm en ook de naam van een halte van de metro. Ik ben daar dus geweest tijdens onze vakantie in Zweden, in 2008. Grappig dus om deze cache in het lijstje te hebben, de maker van de cache was ook in Stockholm geweest.
Bij de school – eigenlijk waren het drie scholen rondom een plein gegroepeerd – vonden we een cache bij de bijzondere zonnewijzer. Het was heel rustig bij de scholen, want de kinderen hadden natuurlijk meivakantie. Ook het Hart van Beesd, in een oude boom werd snel gespot. We gingen nu via een straatje langs het water naar de molen de Vrijheid, op een idyllische locatie met een wijds uitzicht. We vonden de cache en konden hem meteen doorgeven aan de volgende geocachers: een oudere dame met (dachten wij) haar zoon, die haar mee op haar eerste geocache-jacht had meegenomen.
Vanaf de molen liep er een pad over een dijk en precies aan de andere kant van die dijk zou de volgende cache liggen. Dus leek het mij leuk om over die dijk te gaan lopen. In het begin was dat ook daadwerkelijk een wandelpad, een laarzenpad. Maar ongeveer halverwege stuitten we op een versperring van schrikdraad. Waarschijnlijk stonden er verderop dus schapen, maar die konden we toen nog niet zien. Mijn moeder wilde omdraaien en terug gaan lopen, maar ik had daar niet zo’n trek in, want dat zou behoorlijk ver omlopen zijn, algauw goed voor 2 kilometer. Er hing geen verbodsbordje op de versperring, dus besloten we er brutaal overheen te stappen, in de hoop dat er aan de andere kant niet nog een hek zou zijn. Het zag er gelukkig wel goed uit en we kregen ook geen boze boer op ons dak. Pas helemaal op het einde kwamen we een kleine kudde schapen tegen, die enthousiast op ons afliepen, in de hoop dat wij eten kwamen brengen. Toen ze merkten dat we niets bij ons hadden, liepen ze ons gewoon voorbij. Aan het einde van het pad was nog wel een hek, maar daar konden we makkelijk overheen klimmen.
Nu stonden we voor de brandweerpost van Beesd en konden we gaan zoeken naar de nepsteen in een ‘tuin’ vol stenen. Hier hebben we dus het langste naar moeten zoeken, ik zat al op de grond tussen de stenen te zoeken, maar het was mijn moeder die hem uiteindelijk vond.
Voor we Beesd konden verlaten liepen we nog een stukje om, voor de in onze ogen leukste cache van de dag: een minibibliotheek in een oude telefooncel, genaamd Ruil Boek. Dit was zeker de moeite waard: het was een heel mooi onderhouden geheel met een groot logboek en een grote keuze aan boeken. Wij lieten twee boekjes achter, maar namen niets mee, want we moesten nog een heel eind gaan lopen. De moeder van de maker van de bieb stond op de oprit en vertelde ons dat de telefooncel uit Limburg kwam. Haar zoon had hem opgehaald en verbouwd tot de minibieb. Echt heel gaaf, ik gaf deze cache een favorite.
Het was tijd om Beesd te verlaten en dat deden we via een brug. Onder deze brug lag ook nog een cache, die cache werd snel gespot door mijn moeder, maar de logrol zat in zo’n puzzelkistje en daar zijn we wel een paar minuten mee bezig geweest. Het is wel gelukt. We hadden dus al 9 caches gevonden en daarmee had ik de 6350 bereikt, dat was stiekem mijn doel van de dag.
Linge
Nu kwam er een lang stuk zonder caches, dus we zetten er even de pas in. Het was echt prachtig weer, dus het was druk op de route met fietsers en andere wandelaars. Sommige andere wandelaars zijn we verschillende keren tegengekomen of we zaten er mee in de trein. Wel grappig eigenlijk. De route liep langs de slingerende Linge en ik kreeg ook wel zin om te kanoën, maar ja het kan niet allemaal tegelijk: wandelen/geocachen/kanoën/fietsen. Mijn moeder hoopte vooral op veel mooie bloesembomen, maar er was twijfel of er nog wel bloesem zou zijn, vanwege het weer. De boom in onze tuin was binnen een week al z’n bloemetjes weer kwijt. Begin april was het namelijk even mooi weer en kwam alles in bloei en toen ging het ’s nachts weer vriezen, dus was het weer over met de lentepracht. Gelukkig was er nog wel wat bloesem over, dus moest ik regelmatig halt houden, omdat mijn moeder weer een foto-moment had. Zelf heb ik dat met meer met dieren, maar de koeien stonden steeds te ver weg.
Halverwege de route lag er nog een cache, op het Rhenoijschepad, dit week wel af van de NS-route die saai over het fietspad liep, dus onze keuze was snel gemaakt: wij gingen over het pad door de weilanden. We vonden de cache en verdwaalden daarna op het boerenommetje, want de bewegwijzering was niet zo goed. Ook kreeg ik natuurlijk hooikoorts in deze graslanden, maar dat heb ik er wel voor over. Uiteindelijk zijn we over een hekje naar een breder pad geklommen en zo kwamen we uiteindelijk weer bij de Linge uit. Er lag ook nog een multi, maar daar hadden we geen tijd meer voor en de afstand was ook te groot.
We kwamen door Rhenoy en Aquoy, beiden plaatsjes zonder geocaches. In Asperen, een iets grotere plaats, lagen wel weer geocaches. Die konden we niet allemaal doen, hoewel die bij het GeoFort nog wel op mijn verlanglijstje staat, we zagen een deel van het Fort, wat hoort bij de Hollandse Waterlinie en ik houd van zulke bouwwerken. Ik nam me voor om hier nog eens te gaan fietsen, ooit. In Asperen lag een letterbox over postbodes en brievenbussen, dus ook dat wekte mijn belangstelling. Ik ben tenslotte zelf een postbode. Asperen is best een mooi plaatsje, maar we hadden al ver gelopen en onze voeten waren best moe. Er stond geen afstand in de cachebeschrijving en het leek wel alsof we eindeloos rondjes moesten sjokken door Asperen, voor we alle opdrachten vervuld hadden. Mooie huisjes hoor, mooie deuren en mooie brievenbussen. En in de cachebox een echte stempel, zoals het hoort bij letterboxen. Onderweg hadden we nog blikjes drinken gescoord bij de bakker, want we hadden dorst en het water in onze Doppers was al ver op. Op maandag lijken alle terrassen in deze streek wel gesloten te zijn.
Eigenlijk hadden we ondertussen ook wel honger gekregen en de tijd begon te dringen. Mijn moeder zocht op wat de uiterste trein zou zijn en dat was half 10. We hoopten het een uur eerder te kunnen bereiken. We besloten dus met een iets hoger tempo naar Leerdam te stappen, langs de wielen van de Linge. Helaas lag de earthcache aan de verkeerde kant van de rivier. Er was geen brug en onze voeten protesteerden tegen het idee van een kilometer heen en ook weer terug, dus helaas over moeten slaan.
Aangekomen in Leerdam liepen we bijna meteen tegen een op het oog gezellig eettentje aan, op de vestingwal. Het leek wel een Fata Morgana. En ze hadden me daar toch lekker eten!
Na het eten was het nog maar een klein stukje naar het station. Hier lag nog een cache, maar die konden we zo snel niet vinden. De trein kwam al aanrijden en ik had geen zin om een half uur te wachten, dus zei ik tegen mijn moeder: “Kom, we springen snel in deze trein.” Meestal ben ik niet de gene die het eerste opgeeft, maar eenmaal in de trein was mijn moeder het wel eens met de beslissing. Op de terugweg sloten de treinen beter aan dan op de heenweg, we hoefden nu maar 7 minuten te wachten in Geldermalsen en mijn moeder kon ook binnen 10 minuten overstappen in Tilburg. In haalde mijn fiets op en fietste terug naar Oisterwijk. Qua beweging heb ik ruimschoots genoeg gehaald, vandaag, haha.
We hebben heerlijk gewandeld, ik was zelfs verbrand, we vonden 11 caches. Tja, dat NS-wandelen combineren met geocachen smaakt naar meer. Gelukkig zijn er nog mogelijkheden genoeg.
Wat ik hier op 2 mei 2019 nog aan toe te voegen heb:
Ha, ondertussen heb ik al heel wat NS-wandelingen gelopen. En ja, bij de meesten vallen er onderweg wel wat geocaches op te pakken.
En ondertussen heeft mijn moeder – samen met de buurvrouw – haar eigen minibibliotheek. Niet zo groot als die telefooncel, maar wel een zeer mooi exemplaar, gemaakt door mijn vader.
De foto bij deze blog is door mijzelf gemaakt. Met mijn telefoon, dus de kwaliteit is niet al te best. Zo lijkt de lucht loodgrijs, terwijl het echt heel mooi weer was. Blijkbaar had ik mijn echte fototoestel niet bij op deze dag.
Voor doel #37 van mijn Day Zero Project moest ik 10 virtuele caches loggen. Dat is ondertussen gelukt, ik heb er zelfs al 12. Maar ik heb best het een en ander over deze bijzondere cachevorm te vertellen, dus daarom krijgen deze caches een korte serie eigen verslagen.
Ik deed twee virtuele caches in de stad Utrecht tijdens een soort van stadswandeling. Het waren beiden simpele virtuele caches, waarbij je alleen maar op de foto moest met een bepaald object. Bij Paushuize was dat een wachtershuisje en bij Nijntje het beeld van het konijntje/Dick Bruna. Ik sta niet bepaald charmant op die foto’s, dus die krijgen jullie niet te zien.
Van de cachepagina, een stukje geschiedenis van het Paushuize: “Paushuize, gebouwd aan het begin van de zestiende eeuw, is een belangrijk monumentaal pand in de Nederlandse stad Utrecht. Het is gelegen aan het Pausdam in de historische binnenstad van Utrecht, op de hoek van de Kromme Nieuwegracht en Achter Sint Pieter.
Paushuize heeft zijn naam te danken aan Adrianus VI, de enige Nederlandse paus, die het huis vanaf 1517 liet bouwen. Adriaan Floriszoon Boeyens was in die tijd nog geen paus; hij was verbonden aan het hof van keizer Karel V in Spanje en hoopte ooit terug te keren naar Utrecht. Adriaan werd echter in 1522 tot paus gekozen en stierf al een jaar later in Rome. Hij heeft zijn huis in Utrecht dus nooit bewoond.”
Utrecht is de stad van Nijntje, omdat de schepper van het konijntje – Dick Bruna – hier woonde en werkte. Op de Marktplaats staat een beeld, dat op de cachepagina als volgt omschreven wordt: “Het kunstwerk van Jacques Tange siert sinds september 2016 de Mariaplaats. Aan de ene zijde is het beeld onmiskenbaar Nijntje zelf. Aan de andere kant is de afbeelding van Dick Bruna te herkennen, de geestelijk vader van Nijntje.”
Earthcaches zijn een bijzonder type geocaches. Ten eerste vind je op de locatie geen fysieke cache. Ten tweede wordt een nieuwe cache niet goedgekeurd door een Nederlandse reviewer, maar door iemand van de Geological Society of America. Daarom moet er ook altijd een Engelse omschrijving bij staan. Ten derde moet er een educatief element in zitten: het is de bedoeling dat de geocacher ter plaatse iets leert over de geologische omgeving. Vaak moet je dus ter plaatse één of meerdere vragen beantwoorden en pas als de maker van de cache je antwoorden heeft goedgekeurd, mag je loggen. Ook wordt vaak gevraagd om een foto van jezelf met gps op de locatie te maken als bewijs dat je er echt bent geweest. Deze foto is sinds een aantal jaren niet meer verplicht, maar wordt wel op prijs gesteld. Ik doe het eigenlijk altijd wel, ondanks dat ik vaak heel stom op die selfies sta.
Maartjes Moves 