Doel #79 van mijn Day Zero Project-lijst is er eentje uit de categorie Vegetarische (Vr)eetideeën, namelijk eten bij Eethuis Twintig.
Dit doel kwam destijds in de lijst omdat goede vriendin Stephanie daar werkte als kok. Het leek mij leuk om eens bij haar te gaan eten, omdat zij ook verantwoordelijk was voor de menukaart.
Maar halverwege het vorige jaar vond Stephanie een nieuwe uitdaging en ging ze ergens anders werken. Daarmee was mijn urgentie om bij Eethuis Twintig te gaan eten eigenlijk verdwenen.
Ik had echter nog een cadeaubon van Eethuis Twintig thuis liggen en die was ondertussen bijna verlopen. Dus op een vrije vrijdag nodigde ik mijn moeder uit om te gaan lunchen bij Eethuis Twintig, zodat we die bon konden besteden. Het zou tenslotte jammer zijn om die bon te laten verlopen.
Het restaurant is gevestigd aan de Piushaven in Tilburg en het was zo’n mooi weer dat we er op de fiets naartoe zijn gegaan. We kozen er natuurlijk voor om lekker buiten in de zon te gaan zitten, op het buitenterras meteen aan het water van de Piushaven.
Er waren genoeg vegetarische keuzes, wat ik altijd prettig vind. Ik koos uiteindelijk voor de salade met (spicy) falafel, hummus, couscous, zonnebloempitten, aubergine, courgette en libanees brood. Mijn moeder (flexitariër) hield het ook vegetarisch en ging voor de luxe omelet. Beiden vonden we ons eten erg lekker.
Mijn salade op de voorgrond en de omelet op de achtergrond
Als “toetje” (mag je dat zo noemen bij een lunch?) namen we een glas wijn en proefden we de geitenkaaskroketjes van de borrelkaart. Er stonden nog meer interessante vegetarische borrelhapjes op de menukaart, maar die moeten we een volgende keer nog eens gaan proeven.
Het wijnglas was zeer geschikt voor een “Maartje-beetje” (tot de rand toe afgevuld), maar helaas gaat dat zo niet in restaurants…(denk hier een huilende smiley).
Ondanks dat het terras aardig vol zat en de zon volop scheen, werden de parasols niet opengemaakt. Tja, ik verbrand al bij het eerste straaltje zon, dus dat gebeurde ook meteen. Thuis meteen de zonnebrandcrème en de aftersun uit de kast gehaald.
Maar we hebben erg lekker gegeten en gaan waarschijnlijk nog wel een keertje terug.
Hiermee is dit doel vervuld.
Heb jij wel eens gegeten bij Eethuis Twintig? Wat vond je ervan?
Voor doel #37 van mijn Day Zero Project moest ik 10 virtuele caches loggen. Dat is ondertussen gelukt, ik heb er zelfs al 12. Maar ik heb best het een en ander over deze bijzondere cachevorm te vertellen, dus daarom krijgen deze caches een korte serie eigen verslagen.
9. Virtual Reward – Sporen uit het verleden – GC7B8JD
Toevallig ontdekte ik zaterdagavond dat er een nieuwe cache uit was in Tilburg, een virtual nog wel! Ik heb een zwak voor de spookjescaches, dus ik wilde deze graag gaan doen. Je was dit keer niet klaar met alleen maar een foto en/of een vraag beantwoorden. Nee, dit leek meer op een multi-cache. Ook prima. Door de Spoorzone dus.
Maandagmorgen (ik ben meestal vrij op maandag, omdat er dan geen briefpost wordt bezorgd) leek me een goed idee, omdat het dan niet zo druk is daar (hoopte ik). Ondanks dat de Spoorzone – zoals de naam al aangeeft – naast het station van Tilburg ligt, ging ik op deze zomerdag met de fiets.
De virtuele multi verliep goed: ik vond het ene na het andere waypoint. Soms wel even inventief moeten doen. Zo blijkt er op de klokkentoren bij de fietsenstalling een bord te hangen, dat het eigenlijk een oorlogsmonument is. Dat wist ik dus niet. Het verklaart wel waarom het klokkenspel regelmatig militaire deuntjes speelt. Omdat er bouwhekken om de klokkentoren heen staan, kon je het bord niet goed lezen. Dus een ingezoomde foto gemaakt vanaf de trap bij de fietsenstalling en toen kon ik het wel lezen.
Onderweg vond ik ook nog de eerste cache van de fietstrail over het Bels Lijntje tussen Tilburg en Turnhout. Deze cache ligt op het Stekelenburgplein, achter het station. Hier was ik dus al heel vaak voorbij gekomen, maar om de een of andere reden heb ik deze cache nooit gelogd. Waarschijnlijk omdat ik meestal een trein moet halen als ik hier ben. Vind dit drukke, Dreuzelrijke plein trouwens best een gewaagde locatie voor een cache. Nu eens kijken of ik nog tijd vind voor de rest van deze serie (dat is niet meer gelukt in 2018).
Goed, verder met de virtual. Je moest een foto maken bij dat café dat in een oud treinstel is gevestigd (deze foto zal ik jullie besparen). Ik grapte bij de verplichte foto dat ik onderweg een trein had gekocht. Deze vraag vond ik het lastigste te vinden. Je moet onder de trein kijken, maar de stoelen en tafels van het terras staan ervoor. Er zaten zowaar mensen op het terras, ondanks het gekke tijdstip en één man keek mij echt heel vreemd aan. Gelukkig vond ik toen de letter die ik nodig had en kon ik verder. Ook bij het laatste waypoint lang gezocht naar een pietepeuterig klein bordje. Gelukkig wel gevonden.
Na de cache ging ik naar de bioscoop en omdat ik aan de vroege kant was (en er maar vijf mensen in de zaal zaten), kon ik nog voor de film begon aan de gang met de gebruikersnaam en de toegangscode. Die bleken keurig te kloppen en daarmee verdiende ik een mooi treintjescertificaat. Tja, ik woon op 100 meter afstand van het spoor – vanuit mijn woonkamer kan ik de treinen voorbij zien rijden -, dus het was raar geweest als deze cache mij niet gelukt was.
Voor doel #37 van mijn Day Zero Project moest ik 10 virtuele caches loggen. Dat is ondertussen gelukt, ik heb er zelfs al 12. Maar ik heb best het een en ander over deze bijzondere cachevorm te vertellen, dus daarom krijgen deze caches een korte serie eigen verslagen.
Het was tijdens de hittegolf in de zomer van 2018 en ik had net een Unlimited abonnement op de bioscoop afgesloten. In de bioscoop is het lekker koel, dus ik besloot om een film te gaan kijken. De gewenste film draaide echter niet meer dichtbij huis, dus besloot ik maar gewoon naar Den Haag te gaan. Als je een Dal Vrij-abonnement op de trein hebt, kun je wel eens iets geks doen.
Het werd nog aantrekkelijker om naar Den Haag af te reizen, toen ik zag dat er een (voor mij) nieuwe, virtuele cache op de Binnenhof kon doen. En laat die bioscoop nou Pathe Buitenhof heten en tegenover de Binnenhof gevestigd zijn. Wat vervelend nou toch!
Na de film wandelde ik dus rustig naar de Binnenhof om wat foto’s te gaan zoeken. Dat bleek moeilijker dan verwacht. De foto’s waren heel gedetailleerd en ik had heel veel rondjes Binnenhof nodig om alles te kunnen vinden. Daarna kreeg ik een codewoord, waarmee ik kon mailen naar een bepaald adres en kreeg ik goedkeuring om de virtuele cache te loggen.
Ik was al wel vaker op de Binnenhof geweest, maar ik verbaasde me nu vooral over het grote aantal buitenlandse mensen dat een rondleiding daar aan het volgen was. Je zou zeggen dat het hart van de Nederlandse democratie toch niet zo bijster interessant is voor de gemiddelde Italiaan, maar het gaat hen waarschijnlijk om de eeuwenoude gebouwen.
Zelf ben ik vergeten om foto’s te maken, want ik had het te druk met objecten op foto’s zoeken. Het was zomerreces, dus ik had best even een selfie met het Torentje kunnen doen…(dat deden dus serieus heel veel mensen).
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 25 april 2017:
Mijn moeder en ik waren een weekje op vakantie in de nabijheid van de Veluwe. Het was eind april, maar echt nog heel erg koud. Dat werd nog versterkt door de korte ijsregenbuien die steeds vielen. Toch gingen we met onze huurfietsen op pad en uiteindelijk vonden we een heleboel caches.
7290. I love geocaching in Achterveld
Maker: Zwaluw01
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 25 april 2017
Plaats: Achterveld
7291. Sterk werk van Fozzy
Maker: Team Fozzy
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 25 april 2017
Plaats: Achterveld
7297. Hoevelakense Beek nr. 5
Maker: Helden1952
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 25 april 2017
Plaats: Hoevelaken
Voor de hele week was niet al te denderend weer voorspeld, maar ja, wij gaan op vakantie om iets te doen en niet om de hele week opgesloten in het huisje te zitten. Op dinsdagochtend scheen er echter een zonnetje door de wolken heen, dus na het ontbijt gingen we vol goede moed op pad, met als bestemming het Snorrenhoefpad in Achterveld, zo’n 13 kilometer verderop.
IJskoude lucht
Pfft, al toen we nog op het park fietsten merkten we al dat het behoorlijk koud was. Zeg maar gerust dat het maar net boven 0 was. En daar fietste ik in mijn zomerjasje. Ik heb echt even overwogen om handschoenen, een sjaal en een muts te gaan kopen.
Maartjes Koeienfoto 1456
We fietsten over Landgoed de Appel, bij het gelijknamige plaatsje – waar we tot vandaag nog nooit van gehoord hadden – en daar lag ook een trail van 10 caches. We besloten er nu al een paar mee te pakken en dan konden we kijken of we op de terugweg nog zin hadden in de rest.
Snorrenhoefpad
De eerste zes waren min of meer bereikbaar per fiets. Bij de tweede cache stonden we ergens in een bosje in de facking middle of nowhere en toen kregen we de eerste ijsregen/hagelbui van die dag over ons heen. De rest van de dag sprak ik over de noordelijke ijsregenbuien. Echt koud. Op dat moment had ik even helemaal geen zin meer in geocaching en was ik het liefste omgedraaid om met twee truien over elkaar en een dekbed om me heen in het huisje te gaan zitten bij de verwarming. Het enige positieve aan die buien was, dat ze maar kort duurden.
Koeien in de verte
Maar we gingen verder en pikten we nog meer caches van de serie op. De meesten lagen aan het fietspad, voor eentje moesten we een stukje lopen. Ze waren allemaal geniepig verstopt, maar wij waren met z’n tweeën en hebben alles vrij snel doorzien. Dat scheelde dus wel.
Na zes Appeltjes en een paar paddo’s gingen we verder richting Achterveld. We kwamen nog langs de cache Herinneringen, we stonden eerst aan de verkeerde kant van de weg, maar hebben hem nog wel gevonden. Er kleefde wel een triest verhaal van de co aan deze cache. Er werd inderdaad behoorlijk hard gereden op deze weg.
Helaas voor ons verliep de route naar Achterveld hoofdzakelijk over landweggetjes en ondanks dat er weinig verkeer was, reden de voertuigen die wel aanwezig waren, nogal hard. Dus moesten we het grootste gedeelte van de tocht ongezellig achter elkaar fietsen.
Boerenommetje-deel van het Snorrenhoefpad. In de verte zie je mijn moeder.
We waren al bijna in Achterveld, toen we een bordje zagen dat er een theehuis was. Het was even onduidelijk of het open was, maar dat was wel zo. Het was best gezellig ingericht en er waren warme drankjes, lekkere appeltaart en vriendelijke eigenaars. Ze hadden eerst een kippenbedrijf gehad, maar waren nu gestopt en hadden nu dat theehuis. Wij warmden even op met een kopje thee/koffie en gingen daarna weer verder.
Even verderop lag nog de cache ’t Uiltje, bij een picknickplek met een houtsnijwerk van een uil. Die hadden we snel gevonden.
Het was nu tijd om echt aan het Snorrenhoefpad te beginnen. Dit is een Klompenpadwandeling (populair in Gelderland), die al langer op mijn verlanglijstje stond. Ik wilde die eigenlijk gaan doen, toen ik in de zomer van 2015 naar Barneveld ben geweest. Helaas waren de OV-fietsen toen uitgeleend en het was te ver lopen. Nu heb ik de route alsnog gelopen.
Tijdens de route was het weer redelijk, op een enkele ijsregenbui na. Ook was de temperatuur iets opgelopen. Zolang je in beweging bleef en de rits van je jas tot je neus dichtgetrokken hield, ging het wel. Het Snorrenhoefpad is twaalf kilometer lang en loopt door weilanden, bossen en langs een riviertje. Afwisselend landschap dus. En op de route liggen maar liefst 16 caches. Die hebben we allemaal gevonden. Ook kwamen we nog een aantal paddo’s tegen. Er waren zelfs nog meer mensen aan het wandelen, dat verbaasde ons nog.
Mijn huurfiets bij een van de vele paddo’s
Na een lekkere wandeling kwamen we terug bij onze fietsen. Het was nog relatief vroeg in de middag en alle terrassen waren gesloten, dus wat ga je dan doen? Nog een paar caches. We deden eerst I love geocaching in Achterveld. Ondanks dat die van dezelfde maker als de trail was, viel deze tegen. Op een soort van carpoolstrook. Er stond een duister busje geparkeerd, precies op de plek van de cache. Gelukkig reed die na een tijdje weg en vonden we de cache alsnog.
Sterk werk van Fozzy was een stuk leuker en origineler, je moest allemaal petlings uit een paal halen en natuurlijk zat de logrol pas in de laatste. Ik vind zoiets wel grappig, zeker als het zo netjes uitgevoerd is, als bij deze cache.
We gingen nu weer terug fietsen richting ons vakantiehuisje. Onderweg naar huis wilden we graag nog de overige Appeltjes doen. We hebben ook nog een offset-multi bij het viaduct opgelost, maar die was 2 kilometer de verkeerde kant op, dus we zijn hem niet gaan loggen, dat zou teveel tijd hebben gekost.
Bij Landgoed de Appel aangekomen lieten we onze fietsen achter aan het begin van een bospad, om de laatste vier Appeltjes + de bonus te kunnen loggen. Dit was nog wel een mooi stukje van het landgoed, maar bij het ven – ja een ven, zonder hek! – kwam er weer een noordelijk ijsregenbui. Dat was weer even heel koud. Tegen de tijd dat we bij de bonus waren, was het opgeklaard. Hiermee hadden we onze tweede trail van de dag vervuld.
We fietsten verder naar het vakantiehuis, langs een andere route dan die ochtend. We kwamen nog een aantal paddo’s tegen. En opeens passeerden we ook nog een cache van de Hoevelakense Beek-serie. Die hebben we ook nog gelogd, natuurlijk. Aan de rest van de serie zijn we deze week niet meer toegekomen. En deze dag was het al te laat om er nog aan te beginnen en hadden we ook genoeg beweging gehad. We hadden ook honger.
Noordelijke ijsregenbui bij het vennetje op Landgoed de Appel
Dus fietsten we verder naar het huisje voor een welverdiende maaltijd en om lekker op te warmen: ik heb de rest van de avond met twee truien over elkaar heen gezeten, omdat ik het ondanks de verwarming nog steeds ijskoud had.
Deze ijskoude dag had echter wel 32 caches opgeleverd en dat waren er meer dan we die ochtend hadden verwacht.
Wat ik hier op 25 april 2019 nog aan toe te voegen heb:
Ja, ik herinner me die koude dag nog goed, is natuurlijk ook pas twee jaar geleden. Dat vind ik een klein nadeel van vakantie: je kunt het weer niet plannen en ik ben echt een doener: ik moet echt iets doen op vakantie, anders word ik helemaal gek. Gelukkig pakte het uiteindelijk wel goed uit voor deze dag.
Foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt op 25 april 2017.
Voor doel #37 van mijn Day Zero Project moest ik 10 virtuele caches loggen. Dat is ondertussen gelukt, ik heb er zelfs al 12. Maar ik heb best het een en ander over deze bijzondere cachevorm te vertellen, dus daarom krijgen deze caches een korte serie eigen verslagen.
De opdracht die je moest doen voor deze virtuele cache, vond plaats in een oud natuurtheater ergens tussen Baarn en Hilversum. Ik wandelde er een stuk voor om tijdens de NS-wandeling Landgoed Groeneveld van station Baarn naar station Hilversum Media Park. Het verslag van deze wandeling kun je hier lezen.
Uit mijn log bij deze cache: “Ik heb een zwak voor virtuele caches, dus ik maak een omweg voor een paar “minutes of fame”. De Grote Heideroosjes Show in het oude natuurtheater. In mijn eigen woonplaats Oisterwijk is ook een oud natuurtheater, maar daar wordt nog steeds opgetreden door de plaatselijke toneel/musicalverenigingen.”
Natuurtheater in het Goois Natuurreservaat
Over het natuurtheater, overgenomen van de cachepagina:
“Oorspronkelijk was het terrein eigendom van de Algemene Nederlandse Metaalbewerkersbond. De grond kon door de leden van die bond gebruikt worden om zich er te vermaken in de frisse lucht. In de crisisjaren, ten tijde van enorme werkloosheid, bood de bond aan om jeugdige, werkloze leden te laten werken op dat terrein.
De jongeren groeven een groot gat in de grond om daar een vijver van te maken. Voor hun arbeid kregen zij geen vergoeding. Met het zand, dat uit het gat afkomstig was, werd een wal opgeworpen en het theater kreeg zijn vorm.
In 1940 was het amfitheater van de Metaalbewerkersbond klaar.
Het theater werd na de oorlog door de leden van de Metaalbewerkersbond gebruikt voor landdagen en er kwamen mensen, bekend van de radio en televisie, optreden.
Voor 1-meivieringen boden het terrein en het amfitheater ook een goede accommodatie. Mensen zoals Drees sr, hielden dan vaak toespraken.
De Algemene Nederlandse Metaalbewerkersbond vond in 1964 een ander perceel dat beter aan de eisen voldeed. Het bestuur verkocht de grond aan de gemeente Amsterdam. De hoofdstad stelde het theater open voor schoolkampen en voor bedrijven.
Inmiddels heeft de gemeente Amsterdam het terrein met het amfitheater overgedaan aan het Gooisch Natuurreservaat dat nu het terrein in beheer neemt.”
Yes, alweer een doel van mijn Day Zero Project volbracht. Het gaat lekker de laatste weken. Doel #81 is er eentje uit de categorie Vegetarische (Vr)Eetideeën, namelijk het uitproberen van tien nieuwe vegetarische recepten en die publiceren op mijn blog. Met dank aan doel #80 (een week lang veganistisch eten), schoot dit doel fijn op. Soms is het best handig als doelen elkaar een beetje overlappen.
Voor doel #37 van mijn Day Zero Project moest ik 10 virtuele caches loggen. Dat is ondertussen gelukt, ik heb er zelfs al 12. Maar ik heb best het een en ander over deze bijzondere cachevorm te vertellen, dus daarom krijgen deze caches een korte serie eigen verslagen.
Met mijn museumkaart wilde ik het Thermenmuseum in Heerlen gaan bezoeken. Natuurlijk reisde ik per trein (Dal Vrij abonnement). Toen ik ontdekte dat ik praktisch naast het station van Heerlen een virtuele cache kon loggen, was mijn interesse direct gewekt, want dat zou heel mooi zijn voor mijn Day Zero Project.
Het was even zoeken hoe ik op het Maanplein moest komen, maar toen ik er eenmaal was, vond ik die heliostaat een prachtig object. Heb er best een tijdje naar staan kijken, hoe het allemaal werkte en weerspiegelde enzo.
Onderstaande (promotie)tekst komt van de cachepagina af en onderaan wordt ook uitgelegd wat een heliostaat is:
“Het Maankwartier is de nieuwe stationsomgeving van Heerlen. Een plek waar mensen werken, wonen, reizen en kunnen genieten. Er komen onder meer winkels die horen bij een station, maar het is zeker geen winkelcentrum. Het nieuwe stukje Heerlen is vooral een mooie verbinding tussen Heerlen-Zuid en Heerlen-Noord. Het spoor splitste de stad in tweeën; Maankwartier zorgt voor een nieuwe connectie. De ‘plaat’ over het spoor is de echte verbinding.
Dankzij Maankwartier kunnen mensen veel gemakkelijker van het ene naar het andere stadsdeel gaan. Maankwartier is het nieuwe visitekaartje van Heerlen, van Parkstad. Een plek waar reizigers aankomen met bus en de trein en zich verwonderen over het bijzondere ontwerp. Een plek waar mensen graag verblijven en elkaar ontmoeten. Een plek om trots op te zijn en om over te praten.
Het Maankwartier brengt ook weer schoonheid in de stad. Met hoge bogen, fraaie gevels, intieme straten, royale trappartijen en ontmoetingspleinen. Het unieke ontwerp combineert bouwstijlen uit de belangrijke perioden van mijnbouw en het Romeinse verleden met een vleugje zuidelijke warmte en romantiek.
Het Maankwartier is vooral ook een kunstwerk. Bedacht door de Heerlense kunstenaar Michel Huisman. Met in het kunstwerk nog eens 89 kleinere kunstwerken. Sommige zijn heel zichtbaar, zoals de Heliostaat, andere zijn verstopt als bouwkundig detail. Alle kunstwerken samen, vormen één sterrenbeeld en vertellen een eigen verhaal.
Het grootste kunstwerk, de Heliostaat, is klaar en zorgt voor zonlicht in een donkere parkeergarage. Een heliostaat is een instrument dat met behulp van een spiegel het zonlicht laat weerkaatsen naar een bepaald punt. Normaalgesproken zou de draaiing van de aarde ervoor zorgen dat het zonlicht steeds naar een ander punt wordt weerkaatst door de invalshoek die steeds verandert, maar doordat de heliostaat is verbonden aan een klok draait de spiegel mee en wordt het zonlicht dus steeds naar hetzelfde punt weerkaatst.
De heliostaat werd waarschijnlijk uitgevonden door Willem Jacob ’s Gravesande om proeven mee uit te voeren. Toendertijd waren er namelijk nog geen sterke lampen beschikbaar en was de zon vaak de enige geschikte lichtbron voor optische proeven.
Tegenwoordig worden heliostaten niet meer veelvuldig gebruikt voor het uitvoeren van proefjes, maar voor onder andere het opwekken van zonne-energie. Die heliostaten zijn dan wel computergestuurd in plaats van dat de spiegels draaien door een klok. In een dergelijke zonnecentrale, weerspiegelen vele heliostaten het licht naar een centrale toren. In die centrale toren bevindt zich zout of water dat door het zonlicht wordt opgewarmd. Het zout of water absorbeert die zonnestralen en het merendeel van die hitte kan worden omgezet in elektriciteit.”
En in dat Romeinse verleden – Heerlen heette destijds Coriovallum – bracht ik de rest van de dag door. Ik bezocht eerst het Thermenmuseum en begon daarna aan de door het museum uitgezette Romeinen-wandeling “Van Villa naar Vicus”. Over deze wandeling ga ik ook nog ooit een blog schrijven.
Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt.
Voor doel #37 van mijn Day Zero Project moest ik 10 virtuele caches loggen. Dat is ondertussen gelukt, ik heb er zelfs al 12. Maar ik heb best het een en ander over deze bijzondere cachevorm te vertellen, dus daarom krijgen deze caches een korte serie eigen verslagen.
Van deze 12 virtuele caches vond ik er eentje in het buitenland, namelijk in België. Overigens is onze lijst met virtuals van voor de start van mijn DZP nog veel internationaler, want we deden al virtuele caches in Frankrijk, Engeland, Duitsland en Zweden. En dat werd de tweede Belgische virtuele cache voor de Heideroosjes. Toevallig beiden in de stad Antwerpen.
Mijn moeder en ik waren per trein naar Antwerpen Zoo geweest. De dierentuin ligt naast het station. Omdat we na sluitingstijd van de dierentuin nog vrij lang moesten wachten op de trein terug naar Roosendaal, gingen we nog een cache doen. Ik had namelijk gezien dat er een nieuwe, virtuele cache te doen was, op een paar honderd meter lopen vanaf het station en dat vond ik wel interessant voor mijn Day Zero Project.
De aanleiding voor deze cache was minder leuk, het betreft een herinneringstegel voor de slachtoffers van een bombardement op een bioscoop in de Tweede Wereldoorlog.
Onderstaand stukje komt van de cachepagina van Antverpia Monumemtum af:
“6 december 1944 is een zwarte dag in de Antwerpse oorlogsgeschiedenis.
Iets voor half vier in de namiddag zitten naar schatting 1.100 personen in Cinema Rex op de Keyserlei. Vol spanning genietend van de gloednieuwe western ‘The Plainsman’ met in de hoofdrol Gary Cooper, bij ons beter gekend onder de naam ‘Buffalo Bill’, wanneer er plots een Duitse V2-raket op het bioscoop gebouw inslaat.
De ontploffing doodde 567 personen en nog 289 gewonde personen konden vanonder het puin gered worden.
Ook in de buurt rondom het bioscoopcomplex was de ravage enorm. Ruim 130 omliggende huizen werden beschadigd, alsook Cine Scala, het vroegere hotel Beaulieu en de Koninklijke Vlaamse Opera waar een brand uitbrak in de foyer.
Als je een filmpje meepikt in de UGC, wanneer je er passeert als toerist of je bent op shoppingtrip, denk dan even aan wat er zich hier meer dan 70 jaar geleden heeft afgespeeld.
De enige rechtstreekse verwijzing naar het drama, bijna onzichtbaar, op de grond in de zij-ingang staat een herdenkingsmonument voor de slachtoffers, waar toen de Rex gevestigd was. Deze tegel kwam er pas in 2009.”
Deze afbeelding van de tegel komt ook van de cachepagina
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 18 april 2012:
Ik was net verhuisd (van Hilvarenbeek terug naar Oisterwijk) en had daardoor al een paar weken niets aan geocaching gedaan. Ik begon afkickverschijnselen te vertonen, dus moest hoognodig op jacht.
Het verslag:
4071. Rondje Breugelense Beek en Olen
Maker: De Overburen
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 18 april 2012
Plaats: Son
Voor deze dag stond een bezoek aan de IKEA gepland, maar ik wilde toch ook wel graag een cache doen van tevoren. Eentje in de buurt van de IKEA dus en omdat ik de Rondjes van de Overburen altijd prima caches vind, was de keuze snel gemaakt.
Het rondje viel dit keer een beetje tegen en dat kwam door meerdere factoren. Een gedeelte van de route was al bekend van het vorige rondje dat ik gelopen had en de traditional op de route had ik toen al meegenomen. Verder was ik mijn fototoestel vergeten en dat terwijl ik buffels tegenkwam en ze heel dichtbij stonden. Ook was het weer een beetje dreigend en de parkeerplaats niet zo handig gekozen. Verder wel een prima rondje en de cache-locatie vond ik weer wel goed gekozen.
Mijn bezoekje aan de IKEA was vrij deprimerend. Ze waren aan het verbouwen en daardoor was de helft van de artikelen niet te zien. Omdat ik alleen was kreeg ik ook het artikel dat ik wel wilde niet gesjouwd.
Alles bij elkaar dus niet zo’n heel goede dag, maar de afkickverschijnselen waren wel weg.
Wat ik hier op 18 april 2019 nog aan toe te voegen heb:
Soms zit het mee en soms zit het tegen. Ik vind verhuizen echt een gedoe, maar ondertussen ben ik alweer twee verhuizingen verder. Ha en toen had ik nog een auto om spullen vanaf de IKEA te vervoeren. Nu ben ik een paar keer met de trein naar IKEA geweest en dat is pas echt een gedoe. Eigenlijk was ik toen heel erg verwend, haha.
Voor doel #37 van mijn Day Zero Project moest ik 10 virtuele caches loggen. Dat is ondertussen gelukt, ik heb er zelfs al 12. Maar ik heb best het een en ander over deze bijzondere cachevorm te vertellen, dus daarom krijgen deze caches een korte serie eigen verslagen.
Deze virtuele cache was er weer eentje van de categorie heel erg gemakkelijk. Als je tenminste op de locatie kan komen, want Amersfoort is voor mij niet naast de deur. Je hebt ook mensen die virtuele caches vanachter hun laptop oplossen, maar ik vind dat je wel echt op de locatie moet zijn geweest.
De locatie van Poppetje is te vinden bij een groot straatmozaïek in het centrum van Amersfoort en ik kwam er langs tijdens de NS-wandeling Heiligenbergerbeek van een bushalte in Woudenberg, naar station Amersfoort. Het verslag van deze wandeling lees je hier.
Op de foto zie je mijn hand met daarin mij gps en op de grond een stukje van het mozaïek. Ik vertel niet wat er op de afbeelding te zien is, want dat is namelijk de vraag voor deze virtual.
Voor doel #37 van mijn Day Zero Project moest ik 10 virtuele caches loggen. Dat is ondertussen gelukt, ik heb er zelfs al 12. Maar ik heb best het een en ander over deze bijzondere cachevorm te vertellen, dus daarom krijgen deze caches een korte serie eigen verslagen.
Vandaag het verslag over Zwarte Blink en Parnassiavallei
Deze twee oude virtuals (beiden 2002) horen bij elkaar. Ze zijn ook te loggen in hetzelfde duingebied bij Bergen aan Zee en ik heb er heel wat voor over gehad om ze te kunnen loggen. Iets met caches vergeten in te laden, slechte internetverbinding, een lange, moeizame treinreis, een gewijzigde wandeling, een bus-die-niet-bleek-te-rijden, en nog tien kilometer naar het station moeten strompelen – toen ik er al meer dan twintig kilometer op had zitten -, honger en dorst. Het duingebied is wel geweldig mooi en ik maakte prachtige foto’s, maar ik was totaal uitgeblust na deze dag (en ik moest de dag erna drie postwijken bezorgen, hoe ik dat voor elkaar heb gekregen, weet ik nu nog niet)
Naar Alkmaar is een behoorlijk lange treinreis (ik heb Dal Vrij), ook al rijdt de trein in 1x door vanaf Den Bosch. Toen ik aan kwam miezerde het en bleek ik één van de twee virtuals niet ingeladen te hebben in mijn gps. Verdomme, ik was nogal kwaad op mezelf, dat ik dat niet gecontroleerd had. Onderweg naar de eerste cache verschillende keren geprobeerd om wifi te vangen met mijn oude wookie-fookie telefoon, maar dat lukte niet, dus ik raakte ontzettend gefrustreerd.
Bunkers in Bergen
Mijn frustratie zakte pas iets weg toen ik bij de eerste cache van de Bunkers in Bergen-serie was aangekomen, nummertje 5, want die was het dichtste bij vanaf het station. Ik dacht eigenlijk dat deze caches in de duinen lagen, maar dat bleek niet zo te zijn, het was meer een gebied met sloten en weilanden. Het weer klaarde ondertussen wel op, dus ik besloot om dan deze serie maar helemaal te gaan lopen en een andere keer nog eens terug te komen voor de virtuals. Onderweg klaarde het weer echter heel erg op en door de goede hints ging het vinden van de Bunker-serie heel voorspoedig. Ik vond ook nog een cache op de route, die Vliegveld Bergen heette, maar ik heb er niets van een vliegveld gezien, dus ik weet niet waar de naam op sloeg. De cache had beter “de rat” kunnen heten, want hij werd bewaakt door een grote plastic rat.
Bij Bunkers in Bergen was ik ongeveer halverwege de route en daar vond ik een bankje. Dus besloot ik nog een laatste poging met wifi te wagen en nu lukte het wel. Hierdoor kon ik de coördinaten van de ontbrekende virtual alsnog in mijn GPS zetten. Tja, zou ik nu nog richting het duingebied gaan wandelen of niet? Eigenlijk was mijn oorspronkelijke dagdoel die virtuals geweest. En nu liepen er eigenlijk twee plannen door elkaar. De roep van de virtuele caches was groot, dus ik wandelde toch in de richting van het duingebied. Onderweg passeerde ik nog de cache Kasteel Rampenbosch. De naam was mooier dan de cache, want van het kasteel was helemaal niets meer over dan een herinnering en een straatnaam.
Duingebied
Het was veel verder lopen naar de ingang van het duingebied, dan ik van tevoren had ingecalculeerd. Wel was bij de ingang een bushalte. Ik spotte de woorden “Alkmaar station” en dacht mooi: dan kan ik straks lekker terug met de bus. En ik wandelde vrolijk het duingebied in. Ik deed een cache op de parkeerplaats die een heel hoge moeilijkheidsgraad had, maar die eigenlijk helemaal niet zo moeilijk was, ik had hem vrij snel te pakken. Toch die cache-ervaring? Misschien wel. Logjes lezen hielp daar ook wel.
Ik kocht een kaartje bij de automaat, want deze duinen zijn van dezelfde waterleidingmaatschappij, als die bij Castricum, waar ik met Anke en Guy heb gewandeld in november vorig jaar (2016). Het kost maar 1,80 euro, dus het is niet zo duur, maar ik werd natuurlijk weer niet gecontroleerd, dus een beetje onzinnig is het ook wel weer (ik werd vandaag wel tot 3x gecontroleerd in de trein, maar dat is een ander verhaal). Vol goede moed begon ik aan de wandeling naar de Zwarte Blink. Toegegeven, dit gebied is erg mooi, dus die 1,80 euro is het zeker wel waard. Overal de meest prachtige vergezichten. Ook wel wat hoogteverschillen, meer dan daar bij Castricum.
Uitzicht vanaf de Zwarte Blink
Het duurde dus een stuk langer dan verwacht voor ik op de Zwarte Blink stond, dit bleek een uitkijkpunt te zijn. Wel een mooi uitzichtpunt. Ondertussen was het zelfs zo warm geworden, dat ik mijn jas omgeknoopt had. Foto’s gemaakt ten bewijs dat ik op de Zwarte Blink ben geweest en door naar de Parnassiavallei. Er waren toch wel bordjes van een NS-wandeling in de duinen, ondanks dat ik daar naar gezocht had en niets geschikts kon vinden. Stom. Ik kon de route nu wel een stuk volgen tot aan het fietspad. Er bleek dus een groot, breed fietspad door deze duinen te lopen. Als ik dat geweten had, had ik een OV-fiets op station Alkmaar gehuurd en was ik hier naartoe gefietst. Maar ik was in de veronderstelling dat je alleen maar te voet in dit gebied mocht komen. Later kreeg ik hier nog meer spijt van…
In de Schoorlse Duinen stonden ook paddo’s, dus aan het einde van de dag had ik er toch mooi een stuk of vijf gescoord. Ik vond ook de ingang naar de Parnassiavallei, de andere virtuele cache. Ook deze lag op een uitkijkpunt. Eigenlijk vond ik het uitzicht hier nog indrukwekkender dan bij de Zwarte Blink, dit vooral omdat je nu dichter bij de zee was en de bewolking heel mooi boven het zeewater schitterde. Het waaide hier wel gruwelijk had, dus ik moest mijn pet gaan redden, toen die wegwaaide. Ook hier weer foto’s gemaakt ten bewijs.
Uitzicht Parnassiavallei
Ondertussen voelde ik mijn voeten wel, dus ik besloot het duingebied uit te gaan wandelen en vlug op de bus naar het station te stappen, want het was ook al veel later dan ik had ingepland. Het was evengoed nog twee kilometer lopen. En toen stond ik daar bij de bushalte met mijn tong op mijn schoenen en pijnlijke voeten en toen bleek die fi-fa-fucking-bus niet te rijden. De zomerregeling ging in op 15 juli en het was dus pas 14 juli…stond ik daar, slechts een dag te vroeg maar Geen Bus. Ik baalde verschrikkelijk, maar ik had geen keuze, ik moest gaan lopen. De enige andere optie was een taxi bellen, maar ik zat met het wifi-probleem en taxi’s zijn gruwelijk duur, zeker in je eentje. Of liften, maar dat durf ik echt niet. Dus werd het lopen. Alle bushaltes op de route gaven dezelfde boodschap: geen bus vandaag.
Uiteindelijk heb ik dus nog tien kilometer extra gelopen, dat is verder dan van Tilburg naar Oisterwijk… Op station Alkmaar aangekomen stond er ruim 30 kilometer op de teller van Smaug en kon ik bijna niet meer op mijn voeten staan van ellende. Het was ook al 21 uur geweest. Bleek er ook geen rechtstreekse trein meer naar Den Bosch te rijden. Omdat de intercity naar Utrecht net voor mijn neus weg reed, besloot ik maar in de sprinter naar Amsterdam te stappen. Mijn voeten deden echt ontzettend veel pijn, ik heb ze in de trein in allerlei houdingen gehad, maar het hielp niet echt. In Amsterdam bleek er gelukkig nog wel een intercity naar Den Bosch te rijden en ik had nog tijd om een zak friet te kopen, want ik had ondertussen ook behoorlijk veel honger gekregen en de vegetarische salades bij de Hema (wat ik eigenlijk liever wilde eten dan friet) waren uitverkocht. Uiteindelijk ben ik nog met de trein thuis gekomen, met de allerlaatste sprinter naar Oisterwijk.
Deze dag liep dus niet helemaal zoals gepland, maar dat is dan ook een leermoment en uiteindelijk is alles goed gekomen. De volgende dag, kon ik er ondanks de spierpijn (en toen moest ik dus drie hele postwijken bezorgen met huis-aan-huis…) wel weer om lachen, maar ik was wel totaal gesloopt.
Zonsondergang
Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt op de helse dag, 14 juli 2017.
Voor doel #37 van mijn Day Zero Project moest ik 10 virtuele caches loggen. Dat is ondertussen gelukt, ik heb er zelfs al 12. Maar ik heb best het een en ander over deze bijzondere cachevorm te vertellen, dus daarom krijgen deze caches een korte serie eigen verslagen.
Vandaag trap ik af met het verslag over de eerste virtuele cache die ik vond tijdens de DZP-periode: Pegasus Bridge in Arnhem.
Pegasus Bridge is een cache uit 2003. Je moet een herdenkingsplaquette zoeken op de John Frost Brug in Arnhem. De brug die bekent is uit de oorlogsfilm A bridge to far.
Op de cachepagina wordt verder heel weinig informatie gegeven, maar ik heb een paar maanden stage gelopen bij het Gelders Archief in Arnhem en kwam toen regelmatig langs deze brug. In de maand september wordt de vrijheid in deze omgeving ook nog groots herdacht. Mede hierdoor ging ik zelf maar eens op onderzoek uit naar de betekenis van de pegasus – het gevleugelde paard – in Arnhem.
De militaire operaties met als doel geallieerde militairen na de Slag om Arnhem, vanuit bezet gebied te evacueren over de Nederrijn naar geallieerd gebied, heette Operatie Pegasus 1 en 2. Het mythische dier was ook het embleem (ze droegen dit om hun bovenarm) van de 1st British Airborne Division, dit waren geallieerde soldaten uit Groot-Brittannië, die in Arnhem hebben gevochten.
In Arnhem kun je de Freedom Trail wandelen, die loopt langs zo’n 35 stoeptegels met het pegasus-symbool erop. Deze tegels markeren locaties die van belang zijn geweest in de oorlog.
Pegasus-tegel op de John Frostbrug in Arnhem en mijn hand met Smaug (gps)
Het wijnglas was zeer geschikt voor een “Maartje-beetje” (tot de rand toe afgevuld), maar helaas gaat dat zo niet in restaurants…(denk hier een huilende smiley).
Maartjes Moves 