Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 31 januari 2016:
Anke en ik wilden graag naar de musical Beauty & the Beast in het Circustheater in Scheveningen. Dat is best een eindje rijden, dus wilden we ook een paar caches doen in die omgeving.
Het verslag:
6250. Bijzonder speciaal
Maker: Xiefehl
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 31 januari 2016
Plaats: Kijkduin
6251. Egeltje Prik 6252. Westduintoppers #1
Maker: Marilemon
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 31 januari 2016
Plaats: Kijkduin
6253. Vitamine X
Maker: Xiefehl
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 31 januari 2016
Plaats: Kijkduin
Anke wilde heel graag naar de musical Beauty & the Beast. Ik op zich ook wel, maar ik vind dat Circustheater zo’n eind ver weg. Maar toen er een kortingsactie kwam, gingen we toch. We wilden van tevoren nog wat caches doen, tenslotte is het een takke-eind rijden. Stadscaches in Den Haag zijn niet echt praktisch met een auto, vanwege de tram en veel eenrichtingsverkeer. Die stadscaches kun je beter per fiets doen. Dus viel mijn blik op wat caches in de duinen bij Kijkduin, dat ligt onder Den Haag/Scheveningen. Ideaal.
Helaas waren de weersomstandigheden niet zo denderend: bewolking, regen en wind. Op de heenweg regende het flink, maar eenmaal aangekomen in Kijkduin miezerde het alleen nog een beetje. Dus toch dapper onze wandelschoenen aangetrokken en gaan wandelen. In de hoop dat onze broeken niet al te vies zouden worden, omdat we wel een beetje netjes dat theater in wilden. Op de wandeling zouden we 6 caches tegen komen, maar het zoeken verliep niet zo soepeltjes, want we vonden er maar 4.
De eerste was de Speciale cache, die lag bij een school voor speciaal onderwijs. Deze hadden we snel gevonden en dat was onze 6250ste cache, dus een kleine milestone. En tegelijk ook nog zo ver van de gewenste #7000 voor 2016 af. Hierna bezochten we de Egelopvang. Helaas was die hermetisch gesloten, we hadden er best wat rond willen kijken. De cache was er wel, natuurlijk toepasselijk verstopt in een stenen egeltje.
We beklommen de eerste Westduintopper, een uitkijkpost op een van de hoogste toppen van het gebied. Dit leek een beetje op de Pride Rock uit de Lion King, maar ja, dat was niet toepasselijk, omdat we naar een andere Disney-musical gingen, haha. Wel een mooi uitzicht, dus wat foto’s gemaakt. De cache was snel gespot.
De tweede Westduintopper had ook weer een mooi uitzicht, maar na een kwartier zoeken hadden we de cache nog niet gevonden en moesten we opgeven. Ondertussen waren er minstens drie hardlopers het duin opgerend en de mysterieuze zaagsel-strooier, die een zak met zaagsel bij had en allemaal figuurtjes langs het pad strooide…heel geheimzinnig. Onderweg bedacht ik een heel verhaal over de mysterieuze Zaagsel Sekte.
Onze volgende cache werd er eentje met de toepasselijk naam De Zee. Deze zou begraven liggen in de buurt van een bankje. Wij kwamen al vanaf de verkeerde kant aan en liepen tegen ene hek van draad op. Anke had haar regenbroek aan en kroop er onderdoor. We prikten wat met takken in het rond, maar vonden geen cache. Weer een not-found, het ging echt niet denderend vandaag. Maar we konden ook niet meer te lang zoeken, vanwege de tijd.
De zesde en laatste cache van deze wandeling werd Vitamine X, die ging over gezond leven en dat het goed was om buiten te zijn in de duinen. Deze vonden we wel. En het was ondanks het slechte weer best wel druk in de duinen, dus veel mensen namen de raad serieus.
Na deze cache, wandelden wij terug naar Ankes auto om ons naar Scheveningen te verplaatsen. Anke wist een gratis (in de winter) parkeerplaats en van het parkeergeld wat we daarmee bespaard hebben, zijn we na de musical een hapje gaan eten (het was de matinee). De musical was trouwens ook leuk.
Wat ik hier op 31 januari 2019 nog aan toe te voegen heb:
Tja, dat alles combineren met geocaching, dat is wel typisch Maartje. Gelukkig vindt Anke het meestal wel prima.
De foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt op 24 januari 2016 in de duinen bij Kijkduin.
Sinds een paar maanden heb ik een Unlimited abonnement op de bioscoop. Het is iets wat mijn beide broertjes al jaren hebben. Ik wilde het ook best wel, maar dacht altijd dat ik niet genoeg tijd zou hebben om vaak genoeg naar de bioscoop te gaan om het eruit te halen. Ik vind namelijk zoveel dingen leuk.
In de zomer van 2018 kwam er echter een aanbieding via het spaarsysteem van de bank, waardoor ik de eerste drie maanden voor de helft van het geld lid kon worden. En toen ging ik in die drie maanden zo vaak naar de bioscoop en kwamen er nog zoveel films die ik wilde zien, dat ik besloot om voorlopig lid te blijven. In ieder geval de verplichte vier maanden en dan zie ik wel weer verder. Misschien dat ik het dan weer een tijdje op zeg, omdat ik het dan even heel druk ga krijgen met school.
Voordelen van Unlimited
Wat ik fijn vind aan een Unlimited-bioscoop is dat je naar films in alle Pathé-bioscopen van Nederland mag. Natuurlijk ben ik het vaakste te vinden in Tilburg, want die is het dichtste bij, maar ik ga ook wel eens naar Eindhoven, want daar draaien films meestal langer dan in Tilburg. Ook ben ik op vakantie in Limburg 1x naar de bioscoop in Maastricht geweest en ben ik ook 2x naar de bioscoop in Den Haag geweest, omdat ze daar veel PAC-films draaien.
PAC
Want ja, ik heb dus best wel een voorkeur voor PAC-films. De letters van PAC staan voor Pathé Alternative Cinema. Eén keer per jaar (soms twee keer) is er het PAC-festival, meestal op een zondag in januari. Tijdens het festival worden er vijf PAC-films vertoond, die nog niet eerder te zien zijn geweest in de bioscoop.
Reclamefoto afkomstig van de website van Pathe
Mijn broertjes gaan hier dus al jaren naartoe, voor mij werd het de eerste keer. Ik ging dus met mijn oudste broertje en met de vriendin van mijn jongste broertje (die ook een Unlimited-abonnement heeft). Jongste broertje was verhinderd vanwege zijn werk, net als de vriendin van oudste broertje, vandaar dus deze samenstelling ;>)
Vijf films op één dag?!
“Vijf films op een dag? Waarom zou je dat doen?” riepen verschillende mensen aan wie ik dit vertelde. Nou ja, ik had ook nog nooit eerder zoveel films op een dag bekeken, maar ik wilde het best eens proberen. Ik ken ook genoeg mensen die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat TV kijken, dus waarom dan niet een hele dag naar films kijken? Bovendien zit er een lunchpauze in en een “diner”-pauze en tussen alle andere films een “koffiepauze” van een kwartier. Die pauzes zijn wel lekker om even de benen te strekken, naar het toilet te gaan of inderdaad iets te eten of te drinken te halen.
In de lunchpauze (die iets te kort bleek te zijn) zijn we iets gaan eten, in het gezelschap van een oom en tante die ook altijd naar PAC gaan. ’s Avonds maakten we gebruik van de aanbieding om te eten bij een eetcafé via de bioscoop. Dat bleek op zich wel een goed idee te zijn, omdat die rekening hielden met de tijd, dus waren we mooi op tijd terug. Ook zat er automatisch al een vegetarische optie bij het keuzemenu, dus dan scoor je al punten bij mij, de vegetariër. Het was prima eten, natuurlijk geen culinaire hoogstandjes, maar prima voor een dagje bioscoop.
Welke films hebben we gezien?
Can you ever forgive me?
De dag begon met Can you ever forgive me. Zoals de meeste PAC-films: based on a true story. In dit geval het verhaal van de schrijfster/biografe Lee Israel. Als haar boeken niet meer zo goed blijken te lopen, moet ze een andere manier vinden om haar geld te verdienen. Ze komt er achter dat brieven van schrijvers het erg goed doen en besluit die brieven te gaan vervalsen. Ze blijkt erg goed te zijn in die vervalsingen, maar uiteindelijk komt het natuurlijk uit. Israel is ronduit een apart vrouwtje: ze is eenzaam en leeft met haar kat in een totaal vervuild appartement. Ze heeft weinig sociale contacten en is erg onvriendelijk.
Omdat ik erg van boeken en schrijven houdt (en er kwam ook nog kort een archiefinstelling in beeld), vond ik de sfeer van deze film erg fijn, met al die boekhandels en antiquariaten en typemachines (de film speelt eind jaren ’80). Israel is van de ene kant afstotelijk (ik gruwelde echt van dat vervuilde appartement), maar gedurende de film kreeg ik wel sympathie voor haar.
If Beale Street could talk
Deze film speelt zich in de jaren ’70 af in Amerika en gaat over de rassenscheiding (het thema wat later die dag ook terug zou komen in The Green Book). De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van de schrijver James Baldwin (wat ik best eens zou willen lezen). De donkere Fonny wordt ten onrechte veroordeeld voor de brute verkrachting op een vrouw uit Puerto Rico. Duidelijk is dat hij het nooit gedaan kan hebben, want de afstand tussen de plek waar hij gearresteerd word en de plaats delict is veel te groot. Zijn vriendinnetje Tish en vriend Daniel waren bij hem die avond, maar hun getuigenissen worden afgewezen: die van Tish omdat ze zijn vriendin is en die van Daniel omdat hij een strafblad heeft. Tish blijkt ook nog eens zwanger te zijn van Fonny. Haar familie en zij doen er alles aan om Fonny uit de gevangenis te krijgen, maar (SPOILER) ze krijgen het niet voor elkaar. Hoewel realiteit voor veel van dit soort zaken, is het als kijker – je hoopt dat alles goed komt – toch wel een anticlimax dat het niet lukt.
Vice
Waar ik de andere vier films goed te doen vond, vond ik deze film echt helemaal niets. Ik houd niet van deze manier van een verhaal vertellen. Het was niet echt een film, meer een soort van raar aan elkaar geplakte documentaire over het leven van Dick Cheney (een man die ik al vanaf de eerste scene afgrijselijk vond), maar dan met acteurs. Vreemd aan elkaar geplakt, rare invalshoek, rare chronologie. De gebruikte humor is absoluut niet mijn soort humor. Ik heb verschillende keren overwogen om de zaal uit te lopen, maar ik ben toch maar blijven zitten, omdat ik midden in de rij zat en het de middelste film van de dag was.
The Green Book
Net als in If Beale Street could talk staat in deze film de rassenscheiding in Amerika centraal. Ook deze film is based on a true story. Acteur Viggo Mortensen speelt een hoofdrol in deze film en daarbij moet ik opmerken dat ik als tiener erg gecharmeerd was van zijn interpretatie van Aragorn, de doler uit de Lord of the Rings-films. Andere meisjes hadden posters van popsterren boven hun bed, bij mij hing Aragorn. Zonder zijn Aragorn-kapsel en zwaard is Mortensen toch een heel stuk minder aantrekkelijk (behalve zijn ogen dan, die blijven mooi) en hij is ook nog eens zo oud als mijn vader. Maar goed, in deze film – die speelt begin jaren ’60 – speelt hij een van oorsprong Italiaanse Amerikaan – Tony Vallelonga – , die eigenlijk werkt als een soort van uitsmijter in nachtclubs, maar die nu tijdelijk ander werk zoekt. Net als veel andere blanke Amerikanen, heeft hij niet veel op met zijn zwarte medemens. Toch wordt hij aangenomen door de zwarte, beroemde pianist en doctor Don Shirley: als chauffeur en bodyguard.
Tijdens de concerttour van Don Shirley door de zuidelijke staten van Amerika lopen ze vaak tegen het totale onrecht wat zwarte mensen werd aangedaan aan. Zo moeten ze in aparte hotels verblijven, in aparte restaurants eten, mogen ze niet over bepaalde wegen rijden na zonsondergang, moeten ze naar aparte toiletten en ga zo maar door. Dit soort dingen staan vermeld in een soort van gidsje, wat dus de Green Book heet. Het is – in mijn ogen – echt volslagen idioot en ook wel doorgeslagen. Zo is Don Shirley een veel ontwikkelder man dan Vallelonga, maar toch wordt hij vaak als een beest behandeld. Zo mag hij in een bepaalde gelegenheid wel optreden, maar mag hij niet eten in het restaurant en moet hij zich omkleden in een opslagkast.
Tijdens de trip krijgen Shirley en Vallelonga steeds meer respect voor elkaar en ontstaat er zelfs iets van vriendschap.
Ik denk dat ik dit de beste film van de dag vond: ondanks het serieuze thema, zaten er ook veel luchtige stukjes in: verder had het verhaal gewoon een begin en een einde.
Arctic
Deze film is vooral een one-man-acting-show voor acteur Mads Mikkelsen. Hij is met zijn vliegtuig neergestort op de Noordpool en moet hier zien te overleven. De film deed mij erg aan zo’n Discovery-documentaire denken over mensen die overleven in extreme situaties. Alleen dan zonder de voice-over die ons kijkers uitlegt wat er allemaal (is) gebeurd. Mads Mikkelsen – volgens mij wordt de naam van zijn personage nooit genoemd – heeft weinig tekst. Veel wordt dus aan de verbeelding van de kijker overgelaten. We weten bijvoorbeeld niet waardoor het komt dat zijn vliegtuig gecrasht is, hoe groot de afstand is die hij af moet leggen naar de bewoonde wereld, hoe hij heet of iets over de rest van zijn leven. Dit maakt de film een beetje langdradig: persoonlijk had ik best wat meer achtergrondinformatie willen horen. Toch leefde ik wel mee met de man en de -2 graden toen wij na deze film naar de auto wandelden was ineens goed te dragen met Arctic in gedachten.
Ten slotte: de quiz
Mijn broertje verheugde zich al helemaal op de filmquiz die je gedurende de dag mag oplossen: Je krijgt een vel papier met daarop 24 shots uit films en het is dus de bedoeling dat je raadt uit welke films die foto’s komen. Bij het vorige PAC-festival had mijn broertje gewonnen, dus hij moest zijn titel verdedigen. Ondanks dat er zwaar materieel in werd gezet, wisten we heel veel films niet, dus helaas ging de prijs aan onze neus voorbij. Overigens had ik niet veel in te brengen in de quiz, ik geloof dat ik maar vijf van de foto’s kon plaatsen ;>) Maar het was wel leuk om er gedurende de dag mee bezig te zijn.
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 24 januari 2010:
Op deze dag bezochten Anke en ik een evenement in Edegem, België, samen met een stel geocachende familieleden van Anke, waaronder haar zusje Pien en haar moeder. Er sloten zich gedurende dag nog een paar andere geocachers bij ons aan. Vanwege de privacy van de andere geocachers, heb ik alleen de namen van Anke, Pien en mijzelf vermeld, maar we waren dus met een hele groep.
Het verslag:
1711. De Edegemse zoektocht
Maker: Kejeko
Type: Multi
1712. Park van Edegem
Maker: FrederikBové en Inivanw
Type: Traditional
1713. St. Sebastiaangilde
Maker: Kejeko
Type: Traditional
1714. Het ET Event
Organisatie: prunie – kejeko
Type: Event
Heideroosjes: Maartje en Anke
Deelgenomen op: 24 januari 2010
Plaats: Edegem, België
1715. Hof ter Linden
Maker: hh1
Type: Traditional
1716. ET Event Schooleke 1717. ET Event – Ter Linden
Maker: Kejeko – Prunie
Type: Traditionals
1718. Back to Basics 7 1719. Back to Basics 8 1720. Back to Basics 5.2 1721. Back to Basics 6 1722. Back to Basics 9
Maker: The Bat
Type: Traditionals
1723. ET Event rondje Arend 1724. ET Event Kruispunt
Maker: Kejeko – Prunie
Type: Traditionals
1725. Altena park
Maker: Pinokkio
Type: Multi
1726. ET Event rondje SK 1727. ET Event industriepark
Maker: Kejeko – Prunie
Type: Traditionals
1728. Romeinse Put
Maker: Katje en Bartje2428
Type: Multi
1729. ET Event Pompierke 1730. ET Event rondje PP
Maker: Kejeko – Prunie
Type: Traditionals
In twee auto’s reden we naar België, onderweg alle auto’s onderzoekend op TB-stickers. Pas in Edegem zelf reden we ineens achter een Nederlandse TB-auto. We konden hem mooi overschrijven terwijl we voor een stoplicht moesten wachten. De andere auto had een busje met TB-sticker gezien.
Omdat er erg veel mensen naar het Event zouden komen, waren er verschillende parkeerplaatsen opgegeven. Toen wij op een willekeurige parkeerplaats geparkeerd hadden kwam er een andere geocacher voorbijlopen. Anke en ik hadden deze geocacher al eerder ontmoet en hij sloot zich de rest van de dag bij ons aan. Hij was al bezig met een multi-cache, de Edemgemse Zoektocht, dus die liepen wij mee af. Dat werd de eerste cache van de dag.
Daarna pikten we onderweg naar het event-terrein het Park van Edegem en op het terrein zelf St. Sebastiaangilde mee. Het hoofdkwartier van het event zat gevestigd in het gebouw van de scouting, aangevuld met een grote party-tent. Hier logden we het Event zelf en ruilden we wat trackables. De geocachingshop was er ook, dus moest er even rondgekeken worden. Ik kocht zelf niets, maar enkele andere mensen van de groep wel. gekwijld worden. In het gebouw stond ook een laptop en daar kon je alle event-caches in 1x in je GPS laten laden. Geweldige service, scheelt een hele hoop tijd en moeite.
Hierna gingen we op jacht. We gingen dit keer niet jagen met de auto, maar we gingen lopen, omdat er heel veel caches, heel dicht bij elkaar lagen. Het blijkt dus dat je heel goed een slagdag te voet kan doen, want aan het einde van de dag hadden we mooi 20 caches gevonden.
Al met al hebben we 16 km gelopen door Edegem en omgeving. Er waren heel veel andere groepjes cachers ook onderweg. Veel te voet, net als ons, anderen met de auto. Bij de meeste caches hoefden we niet te zoeken, want werd het logboek zo doorgegeven.
We hebben een hoop gezien. De event-caches zelf waren allemaal simpele oppikkers. Onderweg hebben we ook nog twee multi’s gedaan, Altena Park en de Romeinse Put. Daarnaast hebben we een tijdje door het blubbergebied gestruind waar een aantal Back to Basics lagen verstopt. Zelf vond ik dit wel leuk, maar enkele leden van het gezelschap vonden het niet zo. Dus zijn we er op een bepaald moment weer uitgegaan, met modderige schoenen en broeken.
Moet wel zeggen dat iedereen de 16 km zonder morren heeft gelopen. We hebben 1x kort gepauzeerd bij de Quick (een soort McDonald’s) om ons aanvalsplan te bespreken (dat kwam er op neer dat we te ver van de auto’s af aan het dwalen waren en dat we terug moesten gaan lopen). Daarnaast heb ik Eragon (mijn gps, die ik toen pas net had) uitgebreid getest en ik moet zeggen dat hij op zo’n dag als vandaag erg handig is. En het inladen van caches bespaart echt ontzettend veel tijd. Weet dat ik de afgelopen jaren vaak uren bezig ben geweest met lijstjes maken en coördinaten inkloppen.
Het discoveren is in België trouwens niet zo populair. Er was maar 1 groepje cachers dat onze Travelling Person-nummers heeft overgeschreven. En we hebben geen enkele Belgische TB-auto gezien. Ook onze eigen auto’s zijn allebei maar 1x gediscovered.
Ondanks dat we maar even op het event-terrein zijn geweest, heeft dit event een goede en vooral goed-georganiseerde indruk achter gelaten. Dus als het volgend jaar weer is, dan gaan we weer.
Ik heb me in ieder geval prima vermaakt, ondanks dat het weer een beetje somber en miezerig was. Het was gelukkig niet koud.
Wat ik hier op 24 januari 2019 nog aan toe te voegen heb:
Ja, Edegem, dat was een gezellige geocachingdag. Daarna volgens mij nooit meer met zo’n grote groep mensen gecachet. Volgens mij is dat event maar eenmalig geweest, wij zijn er in ieder geval nooit meer naartoe geweest. En het niveau van de events nam door de jaren heen zo erg af, dat we er nu nog maar zelden eentje bezoeken.
Doel 36c: het bereiken van de 10.000 caches voor het einde van september 2019
Grofweg gezien betekent dat een gemiddelde van 1000 caches per jaar, een getal dat we nog nooit eerder bereikt hebben. Het is dus best een behoorlijk doel.
In de loop van 2018 wist ik al dat het bereiken van de #9000 caches in dat jaar niet meer ging lukken. Maar met de teller op #8960 op 31 december 2018, kwam ik nog best wel ver. In januari zitten nog veel data voor mijn Geocaching Datum Project, een gedeelte daarvan maakt ook deel uit van mijn Day Zero Project, namelijk doel #51. Het lukte mij om de één-na-laatste 2-cache-datum-dag te vervullen en het geocachen ging die dag zo goed dat ik maar liefst 30 caches vond. Toen stond de teller ineens op #8994. De grote vraag was dus: zou ik die zondag gaan om minstens zes caches te vinden of niet? Die zondag was nog een 4-cache-datum, die vervullen zit niet in mijn DZP, maar valt dus wel onder het Geocaching Datum Project. Tja, daarmee was de keuze eigenlijk gemaakt: ik ging. Helaas was de weersvoorspelling ronduit afgrijselijk, dus ik hoopte dat het mee zou vallen.
De weg naar de #9000?
9000 caches
Maar ja, toen stond de teller dus op #8994. Wat nog maar zes caches verwijderd is van de felbegeerde #9000. De boodschap die ik voor dit jaar postte was: “Het is weer tijd voor legendarische dingen.” Het is een uitspraak van Loesje en 9000 caches bereiken op een 4-cache-datum zou zeker legendarisch zijn. Dus besloot ik om toch maar te gaan. Ik wist dat ik anders toch heel de week onrustig zou zijn vanwege die naderende milestone van #9000 caches. Helaas was de weersvoorspelling om te huilen, maar zaterdag was dat ook zo en toen ben ik ook de hele dag buiten geweest om te werken. Werken met slecht weer is bij mijn baan helaas verplicht, dus waarom zouden leuke dingen zoals geocaching dan niet door kunnen gaan bij slecht weer?
Op zaterdagavond besloot ik last-minute dat het Weert zou worden. De trein rijdt vanaf Oisterwijk in 1x door naar Weert, je bent dan een klein uurtje onderweg. En Weert heeft ook genoeg OV-fietsen. Verder was daar een trail te wandelen van 10 caches + een bonus-cache van zo’n 8 kilometer (met de uitbreidingen erbij kwam ik aan zo’n 10 kilometer), met nog een paar andere caches op de route. Dat vind ik eigenlijk de fijnste trails: niet superveel caches, maar gewoon een aantal goed verzorgde caches en een lekkere wandeling door een natuurgebied.
Het startpunt bleek nog wel zo’n vijf kilometer van het station af te zijn, dus de keuze voor een OV-fiets was gauw gemaakt (ik heb een abonnement op OV-fiets, net als een Dal Vrij abonnement op de trein). Het natuurgebied heette De Krang en de route begon in het gehucht Swartbroek. Het was even zoeken naar een geschikte plek om mijn fiets achter te laten, omdat er niet echt een parkeerplaats was. Uiteindelijk heb ik hem vastgebonden aan een lantaarnpaal en begon ik te lopen. Koud was het niet en vooralsnog was het droog. Ik had eigenlijk alleen mijn pet verwisseld voor mijn muts, omdat het wel vrij hard waaide en mijn pet de hele tijd af dreigde te waaien.
Pas vernieuwde vlonderpad richting het Roukespeelven
Dat droge weer duurde helaas niet lang. Na de eerste cache van de serie, maakte ik een uitstapje naar een andere cache, die niet van de serie was. Deze cache ligt bij het Roukespeelven en de weg erheen ging over een vlonderpad. Ik vind zulke paden altijd leuk en deze was recent vernieuwd, dus zag er goed uit (aan het einde van de route moest ik nog over een stuk vlonderpad heen lopen wat half ingestort was). Hier begon het al te miezeren, dus trok ik gauw mijn regenbroek aan (ik draag de regenbroek van mijn werk ook in mijn vrije tijd en het kledingstuk heeft overuren gedraaid, afgelopen week). Ik hoopte dat de bui weer over zou gaan, volgens weeronline zou het niet de hele tijd regenen. Maar helaas was dat niet zo. Het is de hele middag blijven regenen en het ging steeds harder. De miezer werd steeds afgewisseld met hardere buien (ik geloof dat de Engelsen dat showers noemen en zo voelde het ook, als een koude douche), die best lang duurden. Alles zag er grauw en modderig uit. Ik begreep best waarom je op een dag als vandaag niet zou willen geocachen of überhaupt buiten zou willen zijn, maar ik had een missie. Dus zette ik door.
Roukespeelven. Je ziet dus hoe grauw het weer was en dat er al regendruppels op mijn lens zaten.
De ene na de andere cache werd gelogd. Ik wist van tevoren niet hoe de overige caches tussen de caches van de serie lagen, dus ook niet welke de 9000ste zou gaan worden. Dat werd uiteindelijk een “overige cache”, genaamd Je bent er bijn-na! Je moest een object met daarin een sleuteltje uit een doolhof navigeren en met het sleutelje kon je dan de cache openen. Na het oplossen van het doolhof in de stromende regen, kon ik het logboek tekenen en als beloning ook nog wat trackables ruilen. Het was in ieder geval een leuke cache. En deze cache was ook meteen de tiende cache voor deze datum, dus daarmee had ik deze datum ook meteen goed gesaved voor mijn Geocaching Datum Project.
Natgeregend bewijs (rechtsonder) van het 9000ste log en het doolhof
Ik ging verder met de rest van de route, maar dat viel tegen, het bleef maar regenen en regenen en regenen. De route was overigens best mooi, maar alles ziet er minder leuk uit met zulk grauw weer. Mijn schoenen lekten door en mijn sokken werden nat. Gelukkig droeg ik wel goede wandelsokken, dus koud werd het niet, maar wandelen op zeiknatte schoenen en sokken is toch niet echt leuk. Zelfs mijn outdoor-winterjas wist op een bepaald moment niet meer hoe de regen tegen gehouden moest worden, dus zelfs de mouwen van mijn trui waren een beetje nat. Op bepaalde momenten zag ik het even helemaal niet meer zitten, maar ja: ik had hier zelf voor gekozen. En omdraaien zou even ver zijn als doorlopen, dus dan maar doorlopen. Overigens was ik niet eens de enige geocacher vandaag: voor mij liep nog een ander team, wat structureel op de verkeerde datum logde, namelijk die van gisteren. Ik kwam ze 1x tegen, maar ze waren niet zo spraakzaam en ik had zelf ook geen zin om samen op te lopen, dus liet ik hen voorgaan.
De nagebouwde Ellerschans
Er waren op de route nog best interessante dingen te zien. De Ellerschans bijvoorbeeld. In de 80-jarige oorlog (1568-1648) bouwden onze voorouders schuilplaatsen voor als ze belegerd werden door de Spanjaarden. Zo’n schuilplaats werd een schans genoemd. Het waren een soort van eilanden, met een gracht eromheen en wallen begroeid met doornstruiken. Er was maar een enkele toegang, met een brug die opgetrokken kon worden of verdedigend kon worden. Op de schans zelf waren schuilhutjes en nog wat andere voorzieningen, zodat er eventueel langere tijd verbleven kon worden. Ze hadden hier dus zo’n schans nagebouwd.
Tungelroyse Beek
Ook passeerde ik verschillende keren de Tungelroyse Beek, een riviertje dat hier door het landschap meandert (nou ja, dat proberen ze weer zo te herstellen). Ik heb een aantal jaar geleden een stuk van deze beek afgevaren met enkele mensen van de kanovereniging, maar ik heb geen idee meer of dat dit stuk is geweest.
Stiekem was ik best blij toen ik aan het einde van de wandeling kwam. De bonus lag echter niet op de route, dat werd wel keurig in de tekst vermeld. Dus moest ik eerst mijn OV-fiets op gaan pikken. Onderweg kwam ik nog langs een kapel (ze zijn hier in Limburg erg heilig) en daar lag ook nog een cache. Met de fiets naar de bonus gefietst en die vond ik ook nog. De regen viel nog steeds met bakken uit de lucht. Ik fietste via een andere route terug naar het station van Weert en kwam daarbij nog langs een cache, maar die kon ik niet vinden. Ik begreep de opdracht niet zo snel en het bleef maar regenen. Dus besloot ik te stoppen en gewoon naar het station te gaan.
Nog een ven op de route, je ziet de regendruppels bijna vallen op deze foto
Op het station van Weert zit een vrij grote bloemenwinkel en ik had vanmorgen al gezien dat ze een heel gave cactus verkochten: een bol van zo’n 40 cm doorsnede met heel veel stekels. Met een bosje bloemen maak je mij helemaal niet blij, maar zo’n cactus vind ik helemaal geweldig. Ik had de hele dag getwijfeld of ik die cactus mocht kopen voor mijn verzameling, maar uiteindelijk vond ik het wel een mooie beloning voor het vinden van cache #9000. De megacactus werd door het meisje van de bloemenwinkel keurig in een doos verpakt.
Dus de terugreis per trein verliep met een van top tot teen zeiknatte Maartje, met een doorweekte rugzak op haar rug en een grote doos in haar armen met daarin de megacactus. Ik paste amper door de klapdeurtjes in de trein of de in/uitcheckpoortjes op het station heen, met die doos in mijn handen, haha. Maar ik ben nog wel thuis gekomen. Het eerste legendarische ding van 2019 is in ieder geval bereikt.
Deze afbeelding kreeg ik van mijn moeder (ook een geocacher) en besloot ik te gebruiken op de social media.
Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt.
Natuurlijk verschijnt deze blog bewust op een Meatless Monday!
En dan is er natuurlijk nog mijn Day Zero Project. Ondertussen ben ik twee jaar bezig – 1000 dagen zijn niet zomaar voorbij – maar het eindigt op 29 september 2019. Het grootste gedeelte van de tijd is dus ondertussen voorbij.
In 2017 en 2018 heb ik best wel wat doelen vervuld, zijn er nog veel doelen lopende en zijn er ook een paar doelen die niet meer gaan lukken.
Net als in 2017, heb ik in 2018 te weinig updates over mijn Day Zero Project geschreven. Daarom de komende weken per categorie een update over het hoe en wat. Daarnaast komen er de komende maanden nog enkele blogs naar aanleiding van vervulde doelen online.
Vandaag de categorieVegetarische (Vr)eetideeën
Vijf doelen, nummertje 78 t/m 82, die allemaal te maken hebben met mijn vegetarische levensstijl. Ondertussen ben ik 18 jaar vegetariër en op eetgebied word het eigenlijk alleen maar steeds leuker, omdat er steeds meer vegetarische producten op de markt komen. Omdat ik vlees (en vis) ook echt heel erg vies vind, verwacht ik niet dat ik ooit nog vlees ga eten, tenzij insecten eten hier nog ooit populair gaat worden, dan zou er een kleine kans bestaan, dat ik een keertje een krekel of iets dergelijks wil proeven.
Vegetarische (Vr)Eetideeën
78. Eten bij een Gastvrij Vegetarisch restaurant
78a. Daar een recensie over schrijven voor de website van de Vegetariërsbond
79. Eten bij Eethuis Twintig (het restaurant waar Stephanie werkt)
80. Een maandlang veganistisch eten (vegetariër ben ik al lang)
81. 10 nieuwe vegetarische gerechten uitproberen (en de recepten publiceren op je blog): courgettelasagne (1), bonenschotel, pittige ratatouille (2), aspergecouscous (3), groentepaella, vega-stroganoff, wraps met vega-shoarma, bulgur (4), curry met spruitjes
82. Vegetarisch diner/bbq houden voor enkele vrienden
En?
Nou, het is dus erg slecht gesteld met deze categorie. Doel 82 had ik in 2017 al vervuld. Ik denk dat ik al lang 10 nieuwe vegetarische gerechten heb uitgeprobeerd, maar ik heb de recepten niet online gezet, wegens tijdgebrek of omdat ik foto’s vergeet te maken. En het fotograferen van eten is niet mijn specialiteit. Je moet eigenlijk foto’s maken als het eten koud is, maar ik ben niet zo rijk, dus eet het liever op, dan dat ik het weg moet gooien.
Verder ben ik gestopt met mijn vrijwilligerswerk voor de Vegetariërsbond. Daar had ik een heleboel redenen voor, de belangrijkste was ook weer tijdgebrek. Dus ik denk niet dat die restaurantrecensie er ooit nog gaat komen.
Stephanie werkt niet meer bij Eethuis Twintig (ze heeft nu een andere baan), dus de trigger om daar te gaat eten is weg, maar ik heb nog wel een cadeaubon voor dit eethuis en het is jammer om die niet te besteden.
Ik eet overigens vrij regelmatig veganistisch, hoewel ik niet volledig vegan wil worden. Ik vind vegan zijn te lastig in restaurants en met etentjes bij andere mensen. Daarnaast houd ik te veel van kaas. Ik heb dus alleen nooit een hele maand veganistisch gegeten. Dat is ook wel vrij lang, ook omdat ik dan wil registreren voor deze blog wat ik dan wel eet.
Daarom wil ik het dit jaar een week gaan proberen en wel tijdens de Nationale Week Zonder Vlees, dat is van 11 t/m 17 maart 2019. Ik ga het doel dus aanpassen. Wil je ook meedoen met de Nationale Week Zonder Vlees? Je kunt jezelf hier registreren (en er meer over lezen). Want ja, geen vlees (en vis) eten is voor mij geen uitdaging, dat doe ik al 19 jaar niet meer. Maar een week veganistisch eten is wel een uitdaging.
En dan is er natuurlijk nog mijn Day Zero Project. Ondertussen ben ik twee jaar bezig – 1000 dagen zijn niet zomaar voorbij – maar het eindigt op 29 september 2019. Het grootste gedeelte van de tijd is dus ondertussen voorbij.
In 2017 en 2018 heb ik best wel wat doelen vervuld, zijn er nog veel doelen lopende en zijn er ook een paar doelen die niet meer gaan lukken.
Net als in 2017, heb ik in 2018 te weinig updates over mijn Day Zero Project geschreven. Daarom de komende weken per categorie een update over het hoe en wat. Daarnaast komen er de komende maanden nog enkele blogs naar aanleiding van vervulde doelen online.
Vandaag de categorie De dingen die overblijven
Dit zijn de laatste zes doelen op de lijst, nummertje 96 t/m 101.
95. 150 boeken lezen
96. 10 films kijken die ik gekocht heb, maar nog nooit gezien heb
97. 50 dingen verkopen/weggeven als grote opruiming
98. Iets doen met mijn enorme foto-collectie (foto-album?
99. Een plant kopen en die minstens in leven houden tot het einde van dit project
100. 10 spellen spelen die in de kast liggen en die ik nog nooit/zelden gespeeld heb
100a. Spellencollectie uitzoeken/verkopen/ordenen
101. Een serieuze date
En?
Het boekendoel heb ik bijna gehaald: ik zit om precies te zijn aan de 146 boeken. Die laatste vier zullen dus wel lukken, waarschijnlijk deze maand nog. Ik lees nog altijd vrij veel en snel.
Het filmkijkdoel heb ik ondertussen vervuld. Ik heb mijn TV op een andere locatie gezet en sindsdien kijk ik er vaker naar.
Ook dit jaar weer het een en ander verkocht via Marktplaats en Bol.com, maar er is ook wel wat bijgekomen. Boeken koop ik vrijwel niet meer. Maar ik heb in 2018 wel ontzettend veel spellen gekocht. En planten, vooral cactussen. Vooralsnog doet het overgrote deel van mijn planten het goed. Ik heb vooral cactussen en vetplanten, maar ook een paar kamerplanten (ik wil nog heel erg graag een monstera). Ik heb zelfs nog twee planten die ik twee verhuizingen terug ook al had. Als die het redden tot het einde van mijn DZP, dan beschouw ik dit doel als vervuld.
Ondertussen dus ook het spellendoel vervuld. Maar omdat ik zoveel nieuwe spellen heb gekocht, kan ik het zo’n beetje nog een keer gaan vervullen.
De spellencollectie is dus vooral groter gegroeid. Ik geloof dat ik 1 spel heb weggedaan dit jaar…
Dat foto-album schuif ik al jarenlang voor me uit, waardoor de klus alleen maar groter wordt.
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 17 januari 2012:
Alweer 2012, Maartje? Drie weken op een rij? Ja, ik denk dat ik het hele jaar 2012-verslagen ga doen, haha. Blijkbaar is er veel aan geocaching gedaan in januari 2012 en omdat januari nog altijd de maand is met de minste founds, heb ik niet zoveel keuze. Deze keer ging ik naar de bossen rondom het Zwartven in Hooge Mierde, daar ben ik toen ik in Hilvarenbeek woonde best wel vaak geweest.
Het verslag:
3606. Niks is wat ut lèkt
Maker: De Vanbeersjes
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 17 januari 2012
Plaats: Hooge Mierde
3607. BeNe
Maker: de Duvels
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 17 januari 2012
Plaats: Hooge Mierde
3608. Grensbewaker
Maker: De Vanbeersjes
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 17 januari 2012
Plaats: Hooge Mierde
Een hele serie nieuwe caches in de nearbiest-lijst, dus ik wist waar ik naartoe moest: de bossen in Hooge Mierde bij het Zwartven. Juist ja, de zelfde area als waar ik de week ervoor ook al vele avonturen had beleefd. Dit keer echter geen cache met dubieuze vragen, maar een heuse smokkelaarsroute.
Het was vandaag, helder, zonnig winterweer, maar ’s nachts had het gevroren en het was maar 0 graden, dus koud. Mijn wandelsokken zaten allemaal in de was, dus ik had mijn oude post-sokken aan (ja, in die tijd kregen we zelfs sokken met een oranje rondje van de post!) en heb echt koude voeten gehad. Gelukkig had ik wel aan mijn handschoenen gedacht. Het eerste stuk van de smokkelaarsroute verliep eigenlijk wel voorspoedig. Ik had pas problemen met het vinden van waarde E voor de bonuscache. Die heb ik uiteindelijk niet gevonden, zit waarschijnlijk enorm geniepig verstopt, getuige het eerste waypoint van de multi waar ik echt moeite mee kreeg. Voor ik daar was, had ik de eerste traditonal gevonden in een vervormd paaltje tussen het zandpad en het fietspad. De vervorming aan het paaltje viel nogal op, dus heel origineel was deze verstop-methode niet meer.
Op waypoint 5 heel lang gezocht, tot ik eindelijk het geniepige tagje vond. Daarna een fout gemaakt met de projectie, die omgekeerd moest zijn. Het stomme was dat ik dat al bedacht en uitgerekend had, maar toch de fout maakte om op de gewone projectie te gaan kijken. Dat kostte me een hoop omlopen. Daarna maakte ik geen fouten in de pijltjes-route naar het volgende waypoint. Pas bij het volgende geniepige waypoint weer een hele tijd moeten zoeken, maar wel gevonden. Op de route zou ook een mysterie liggen, BeNe, maar ik begreep niet hoe ik die op moest lossen. Dus hoopte ik er stiekem overheen te vallen, net als vorige maand bij Het Lijnt en Geregt. In de tekst van Smokkel(w)aar ging het ineens over de BeNe-grens, dus besloot ik op dit stukje extra uit te kijken naar de mysterie-cache en met succes: ik vond hem dus. Ha, dat was het grootste geluk van deze dag, dat ik een voor mij onoplosbare mysterie uit de nearbiest-lijst zomaar vond. En daarmee ook de code voor de bonus-cache.
Ik kon tevreden verder met de multi en vond ook nog de tweede traditional, die verstopt zat bij een heel schattig vogeltje met een mutsje op. Helaas had ik teveel aandacht voor de voorbij wandelende Dreuzels en vergat ik de aanwijzing voor de bonus-cache op te schrijven. Stom. Bij waypoint 12 kwam ik erachter dat ik de trail langs het Zwartven apart had moeten inladen. Stom, ik was ervan uitgegaan dat die bij de additional waypoints stond. Mooi niet dus. Ook vond ik de aanwijzingen op wp 12 nogal vaag. Je moest iets met de afstand tussen wp 12 en wp 3 doen. Prima, daar kon ik wel iets mee doen en omdat ik vorige week ook al door dit gebied heb gestruind, bedacht ik zelf maar de trail langs het Zwartven.
Ook moest ik nog iets zien in het blokje van de gesmokkelde boter, kaas- en eieren. Nou, daar vond ik mijn Waterloo (zoals andere geocachers het zo mooi schreven). Geen flauw idee wat ik daar in moest zien en ook geen benul hoe ik bij wp 13 moest komen. Ik heb nog een hele tijd door de bossen gedwaald in de hoop een van de twee caches zomaar te vinden, maar had geen succes. Toen de schemering begon in te vallen maar opgegeven. Die dag is Reno wel 2x gediscovered, dus die had wel succes.
Gelukkig wel 3 founds, dus niet voor niets op pad geweest en de datum kon dus wel van de lijst af. ’s Avonds mail van de CO, de Vanbeersjes. Je moest een verlengde projectie toepassen op wp 12. Daar zou ik uit mezelf nooit opgekomen zijn, dus ben ik de rest van de avond bezig geweest om uit te zoeken hoe dat moest. Daar kwam ik wel achter, dus ik moest spoedig weer terug naar het bos, want uiteindelijk had niemand die dag de cache gevonden, dus het eremetaal was er nog steeds niet uit.
Wat ik hier op 17 januari 2019 nog aan toe te voegen heb:
Ja! Smokkel(w)aar! Dat was echt zo’n moeilijke puzzelmulti, zo eentje waar ik me helemaal in vastgebeten had. Uiteindelijk heb ik hem wel gevonden, maar ik geloof dat ik toen al bij mijn derde poging aanbeland was. Toch vind ik dit wel heel leuke caches.
De foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt bij het Zwartven. Niet op de hierboven beschreven dag, maar wel ergens in januari/februari 2012, want ik ben nogal vaak in dat gebied geweest toen.
En dan is er natuurlijk nog mijn Day Zero Project. Ondertussen ben ik twee jaar bezig – 1000 dagen zijn niet zomaar voorbij – maar het eindigt op 29 september 2019. Het grootste gedeelte van de tijd is dus ondertussen voorbij.
In 2017 en 2018 heb ik best wel wat doelen vervuld, zijn er nog veel doelen lopende en zijn er ook een paar doelen die niet meer gaan lukken.
Net als in 2017, heb ik in 2018 te weinig updates over mijn Day Zero Project geschreven. Daarom de komende weken per categorie een update over het hoe en wat. Daarnaast komen er de komende maanden nog enkele blogs naar aanleiding van vervulde doelen online.
Vandaag de categorie Funny Things
Acht doelen, nummertje 83 t/m 90 over dingen die mij grappig leken om een keertje te doen.
Funny Things
83. Meedoen met een Photography Scavenenger Hunt (kan ook op Instagram)
84. 10 kaarten versturen met Postcrossing
85. Domino D-Day doen met mijn enorme voorraad dominosteentjes van vroeger
86. Zoek een sidekick in de vorm van een plastic poppetje dat op zoveel mogelijk activiteiten met je meegaat en geef deze sidekick ook ruimte op je blog.
87. Gedraag je een dag als toerist in je eigen woonplaats – Oisterwijk
88. Ga een dag ergens op een markt staan om spullen te verkopen
89. Maak een puzzel van 1000 stukjes (puzzel is al uitgezocht)
90. 5 DIY-projecten voltooien (1/5)
En?
Met deze categorie ben ik duidelijk niet zo heel fanatiek. Alleen doel 89, de puzzel is al volbracht.
In 2018 ben ik wel begonnen met Postcrossing. Ik vind het leuk, maar de verzendkosten zijn echt gruwelijk duur. Ik verstuur daarom gemiddeld ongeveer 1 kaartje per maand. Ik zit nu aan 8 verstuurde kaarten, dus ik ga die 10 nog wel halen. Ik heb ook al een paar erg leuke kaarten terug gekregen, hoofdzakelijk met draken (ik houd erg van draken).
Met de Do It Yourself (DIY) projecten wil het niet zo lukken. Ik heb een soort van memobord met “woonketting” gemaakt voor in mijn keuken. Maar verder eigenlijk niets. Tijdgebrek en ook de onwil om echt iets aan deze woning te doen. Dit is niet mijn droomwoning, ik hoop hier maar een paar jaar te hoeven wonen en heb geen zin om er veel tijd en moeite in te steken.
Ik vergeet steeds om zo’n Photo Scavenger ding te starten op Instagram. Misschien is dit weer een reminder, haha. Ik wil eigenlijk een maand lang elke dag een foto’s maken met mijn 3-Oog Aliens erop (ik verzamel de 3-ogige aliens uit de film Toy Story en heb er ondertussen meer dan 100), dan heb ik ook meteen dat doel met de sidekick afdoende vervuld.
Toerist in eigen woonplaats ga ik misschien doen in combinatie met foto’s maken en schrijven voor Wikipedia. Ik ben ondertussen een paar keer naar het WikiCafé geweest, een project van de Bibliotheek Midden-Brabant en het zou zomaar eens kunnen zijn dat schrijven en fotograferen voor Wikipedia mijn nieuwe vrijwilligerswerk gaat worden. Wel ga ik pas in de tweede helft van 2019 echt actief worden, want afstuderen gaat natuurlijk voor.
Op een markt staan zie ik er niet meer echt van komen. Toevallig heb ik in december wel een aantal goede verkopen gehad via Marktplaats en verkoop ik doorlopend boeken via B.o.l.c.o.m., maar ja, dat is niet helemaal zoals ik het bedoel in dit doel.
Owh en de dominosteentjes, dat wil ik nog steeds eens gaan doen! Krijg er nu spontaan zin in, maar ja er is zoiets als afstuderen.
En dan is er natuurlijk nog mijn Day Zero Project. Ondertussen ben ik twee jaar bezig – 1000 dagen zijn niet zomaar voorbij – maar het eindigt op 29 september 2019. Het grootste gedeelte van de tijd is dus ondertussen voorbij.
In 2017 en 2018 heb ik best wel wat doelen vervuld, zijn er nog veel doelen lopende en zijn er ook een paar doelen die niet meer gaan lukken.
Net als in 2017, heb ik in 2018 te weinig updates over mijn Day Zero Project geschreven. Daarom de komende weken per categorie een update over het hoe en wat. Daarnaast komen er de komende maanden nog enkele blogs naar aanleiding van vervulde doelen online.
Vandaag de categorie Lekker weg in eigen land
Deze categorie gaat over de doelen 59 t/m 68, tien doelen dus, waarvan ik er best wel wat vervuld heb of mee bezig ben geweest.
59. Prik blind een plaats op de kaart van Nederland en bezoek deze
60. Bezoek plaatsen in Nederland, waar je nog nooit geweest bent, die beginnen met de letters van je voornaam: MAARTJE. Deze moeten bereikbaar zijn per trein, uitzondering J (want geen stations in J-plaatsen)
61. Naar het witte dorpje Thorn in Limburg
62. Fietsen langs de Linge en/of kanoën op de Linge
63. Zomerfolkfestival in Groningen bezoeken
64. 3 kastelen bezoeken
65. Iets bezoeken tijdens Open Monumenten Dag in september
66. 25 foto’s van stationsborden verzamelen, van plaatsen waar ik nog niet “eerder” ben geweest, Project Of All Places.
67. 10x naar een musical/theatervoorstelling/bioscoop/concert
68. 10 musea bezoeken
Volbracht (groen)
Deze categorie gaat heel lekker, van de tien doelen heb ik er al zeven volbracht. Wellicht dat die laatste drie doelen ook nog gaan lukken, het zijn niet de meest moeilijke doelen, dus wie weet.
Doel 59: Ik prikte de plaats Doorn op de kaart en maakte een (gedwongen) wandeling naar Huize Doorn, wat ik vervolgens bezocht heb met mijn museumjaarkaart. Het verslag lees je hier.
Doel 60: Ik had al bijna alle letters van mijn naam gehad, alleen de T ontbrak nog. Dit werd in januari 2018 al opgelost, want toen ging ik naar Tiel. De blog over het behalen van dit doel, lees je hier.
Doel 66: Dit is – denk ik – het enige doel wat ik te laag heb ingezet. Ik had in 2017 al 25 stationsborden bij elkaar en in 2018 ben ik de 50 gepasseerd. Eigenlijk heb ik dit doel dus nu al twee keer vervuld. En ik zou het niet eens gek vinden als ik de 75 ook nog ga halen.
Doel 68: Vorig jaar zat ik al aan 9 bezochte musea en al in januari 2018 bezocht ik een tiende museum. Daarmee was dit doel vervuld. Ondertussen heb ik al weer veel meer musea bezocht, want je komt nog eens ergens met zo’n museumjaarkaart.
Nog niet volbracht
Tja, Thorn lijkt me nog steeds een mooi plaatsje om eens te bezichtigen. Helaas is er geen treinstation.
Fietsen langs de Linge is er ook nog niet van gekomen, net als kanoën op dezelfde rivier.
De Open Monumenten Dag viel dit jaar weer vervelend. Op zaterdag moet ik sowieso werken, dus dan kan ik geen monument meer bezoeken. En de zondag bracht ik met mijn family door in de Efteling. Heel leuk, maar het is geen monument. Overigens heb ik het plan wat ik al in 2017 voor Open Monumenten Dag had – het bezoeken van kasteel Doornenburg – wel uitgevoerd in 2018, maar dan op de Kastelendag, dat was in mei. Ik overweeg dus om het doel aan te passen naar “bezoek een kasteel op de Kastelendag” ;>)
En dan is er natuurlijk nog mijn Day Zero Project. Ondertussen ben ik twee jaar bezig – 1000 dagen zijn niet zomaar voorbij – maar het eindigt op 29 september 2019. Het grootste gedeelte van de tijd is dus ondertussen voorbij.
In 2017 en 2018 heb ik best wel wat doelen vervuld, zijn er nog veel doelen lopende en zijn er ook een paar doelen die niet meer gaan lukken.
Net als in 2017, heb ik in 2018 te weinig updates over mijn Day Zero Project geschreven. Daarom de komende weken per categorie een update over het hoe en wat. Daarnaast komen er de komende maanden nog enkele blogs naar aanleiding van vervulde doelen online.
Vandaag de categorieIt’s a way of life: Geocaching Inspiration
Doel 36 t/m 54, dat zijn 19 doelen. Dat is natuurlijk niet zo gek als je bedenkt dat ik in bepaalde kringen bekend sta als de Obsessieve Geocaching Junk. Je zou kunnen stellen dat ik verslaafd ben aan geocaching en dat afkicken lastig is. Maar goed, het is een relatief gezonde hobby…
In 2018 werd er een heel stuk minder gecachet, dan in 2017. Als in 645 founds in 2018, tegen 1187 founds in 2017 (wat ons beste geocachingjaar ooit is). Dus dat aantal is bijna gehalveerd. Dat langzamere geocachen bevalt me soms best goed en soms ook niet. Ik zou die 10.000 caches nog wel graag willen halen, maar dat zal waarschijnlijk niet meer binnen de looptijd van mijn DZP gaan lukken. De 9000 gaat nog wel lukken, want met op dit moment 8960 founds op de teller, betekent dat dat we nog maar 40 caches te gaan hebben.
Nou schrijf ik hier wel “we”, maar mijn mede-Heideroosje Anke heeft aangegeven dat ze geocaching eigenlijk niet meer zo leuk vind. Alleen tijdens vakanties vindt ze het nog wel een leuke activiteit, dus zo komen de Heideroosjes aan de Griekse founds van 2018 (nope, ik was dus niet in Griekenland). We zijn in heel 2018 dan ook maar 1 dag samen op pad geweest, toen vonden we wel behoorlijk veel caches. Tja, ik vind niet dat je mensen kunt dwingen tot iets wat ze niet leuk vinden. Maar ik vind geocaching nog steeds wel leuk, dus komt het er op neer dat ik nu nog vaker dan vroeger alleen op pad ga. Het gaat mij niet eens zozeer om de aantallen, het gaat mij meer om lekker wandelen en originele caches. Daarnaast houdt het Datum Project (minstens 5 caches op elke datum van het jaar – dat mag dus wel over meerdere jaren verspreidt zijn) mij nog altijd bezig: Nog 21 data te gaan.
It’s a way of life: Geocaching Inspiration
Het bereiken van de 10.000 caches
Het bereiken van de 8000 caches in 2017
Het bereiken van de 9000 caches in 2018 (wordt 2019)
Het bereiken van de 10.000 caches in 2019
Het loggen van 10 virtuele caches
Het loggen van 25 earthcaches
Waterfietsen/kanoën in de grachten van Amsterdam om de oudste caches van Nederland te kunnen loggen (die liggen onder een brug)
Geocaching in vestingstad Willemstad
250 caches in een ander land halen dan Nederland of België –> Duitsland
Geocaching bij het Fort van Brasschaat
De Dode Draad-fietsroute van geocaching doen
Geocaching op de Beegderheide in Limburg
Een hele serie geocaching-souvenirs vinden binnen de door Groundspeak gestelde tijd
De Weg van de Snelweg-trail bij Geldermalsen afmaken (met mijn moeder)
Een eigen cacheroute maken en echt uitbrengen
Een geocaching-begrippenlijst maken voor alle Dreuzels die mijn blog lezen
Al mijn geocoins uitzoeken (eventueel verkopen) en activeren op de website met een verhaaltje en een foto erbij
Gardens of Amsterdam GeoTour: (4/24)
Op alle data van het jaar minimaal 3 caches hebben gevonden
Geocachingfietstocht langs de forten rondom Naarden
Biesboschmuseum + de geocachingfietstrail die daar in de buurt ligt
De 500 Waymarking-medaille bereiken, bij beide onderdelen
Claim: (360 aan het begin) –> nu 412
Discover: (384 aan het begin) –> nu 569
Volbracht (groen)
Het loggen van 10 virtuele caches. Ondertussen heb ik er zelfs 12 gelogd, dus daarmee is dit doel vervuld. Ik ben nog bezig met een blog over dit doel, maar ik denk dat het meerdere verslagen gaan worden, want sommige virtuele caches zijn een heel avontuur op zich.
Ik vond tijdens de tweedaagse, grensoverschrijdende NS-wandeling Meinweg de 250ste Duitse geocache voor de Heideroosjes. Daarmee is dit doel dus volbracht. Ik schreef er hier over. Omdat de eerste dag van de Meinweg ook mijn 20ste NS-wandeling was, volbracht ik zelfs twee DZP-doelen op één dag. De teller voor Duitsland staat nu op 256 caches.
Het vinden van een hele geocaching-Souvenir-serie had ik als vervangend doel bedacht en het is deze zomer ook meteen gelukt, met de fantastische dieren-serie. Je leest er hier meer over.
Mee bezig (oranje)
De 10.000 caches gaat niet meer lukken, maar de 9000 nog wel en ik denk dat ik het doel voor mezelf op #9500 ga zetten, voor het einde van mijn DZP. Dat zou op zich haalbaar moeten zijn, maar ook hier is weer e.a. afhankelijk van mijn afstuderen.
Ondertussen heb ik al 22 earthcaches gelogd, dus ik moet er nog maar 3. Ik verwacht dat dat nog wel moet gaan lukken voor 29 september 2019.
Dan de eigen cacheroute. Die is er nog niet, maar mijn moeder heeft sinds kort – samen met de buurvrouw – een minibibliotheek, die op de muur tussen de twee huizen in hangt en gebouwd is door mijn vader. In veel minibibliotheken zit een cache verstopt, want het zijn natuurlijk ideale bergplaatsen en mijn moeder (vooral) en ik zijn bezig met een cache voor in deze Boekhopper.
Die geocaching begrippen-lijst is er nog steeds niet. Wel stukjes, maar niet geschikt voor publicatie. Ik denk dat ik dit doel ook niet zo heel belangrijk vind, omdat de informatie ook elders te vinden is.
Gardens of Amsterdam, de enige Nederlandse GeoTour staat nog steeds op mijn verlanglijstje. In 2018 is het er niet van gekomen, maar het zou leuk zijn als ik er tijd voor heb in de zomer van 2019.
Het Datum Project. Het allerliefste zou ik alle data op 5 founds of meer willen hebben, maar voor mijn DZP had ik ingezet op alle data minstens op 3 founds. Aan het begin van het project had ik nog 15 zogenaamde 2-cache-data, nu zijn er nog 2 data over, te weten vrijdag 11 januari en zondag 10 februari. Op zondag ben ik sowieso vrij en die vrijdag hoef ik niet naar school: Het zou dus moeten lukken om deze data te saven, als het weer een beetje mee wenst te werken.
Waymarking: Dit doel is voor de helft vervuld. De discover-medaille voor 500 discovers had ik vorig jaar al gehaald. Het claimen gaat een stuk langzamer en is ook tijdrovender. Ik ben eigenlijk al blij dat ik ondertussen over de 400 heen ben. Ik denk niet dat ik de 500 claims nog ga halen binnen de looptijd van mijn DZP. Maar dat is ok, ik had dit ook vrij hoog ingezet.
Nog niets aan gedaan
Verdorie, ik had hier net een heel stuk getypt en toen liep WordPress vast en nu is alles verdwenen. Ik heb even geen zin om alles opnieuw te gaan schrijven, dus de overige doelen zijn nog niet gelukt, over het algemeen wegens tijdgebrek (waymarking-claims), vervoersproblemen (Amsterdamse grachten, Willemstad, Fort van Brasschaat en de Dode Draad-fietsroute) of omdat het doel mij eigenlijk niet zo boeit (geocoins uitzoeken).
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 10 januari 2012
Ik werkte in deze tijd bij de Beekse Bergen en dat betekende dat je in de zomer heel veel werk had, maar in de wintermaanden een stuk minder. Vooral januari was altijd een dramatische maand. Daarom had ik in 2012 bedacht om alle 1-cache-data van januari op te gaan lossen, waaronder 10 januari.
Het verslag:
3580. Landschap Brechtse Heide
Maker: DanPan
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 10 januari 2012
Plaats: Brecht, België
3581. Bruidsklokken
Maker: AnnePannePoes
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 10 januari 2012
Plaats: Westmalle, België
3582. Compleet GaGa
Maker: GizmoGaGa
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 10 januari 2012
Plaats: Westmalle, België
3583. Movie Cache 8 – Brother Bear
Maker: GeoWob
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 10 januari 2012
Plaats: Westmalle, België
3586. Bevrijdingsmonument met luchtdoelkanon
Maker: Jankristina
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 10 januari 2012
Plaats: Wuustwezel, België
Mijn zoveelste vrije dag en om in ieder geval nog een doel te hebben, probeer ik alle 0-dagen van januari in de kalender op te vullen. Ik heb de 100-Beste-Caches-van-België-lijst doorgenomen en daar stonden veel caches van de maker DanPan in. Daar hebben wij inderdaad wel wat caches van gelopen, bijvoorbeeld De Liereman (door mij) en Landschap Taxandria (door Anke). Dus besloot ik om de komende tijd ook de andere caches van zijn hand te gaan doen, te beginnen met Landschap Brechtse Heide. Die was toch nog wel een stuk verder van mijn huis af dan ik had ingeschat en het duurde over allerlei binnendoorweggetjes heen een hele tijd voor ik er was. Ik was nog even bang dat de parkeerplaats niet beschikbaar zou zijn, omdat het eetcafé niet open was op deze doordeweekse dag, maar gelukkig kon je wel op het terrein aan het kanaal parkeren. Het was raar dat op deze industrieel aandoende omgeving een heel natuurgebied lag.
Wha, wat grappig! Ik maakte toen dus al puddlegram-foto’s, iets wat ik nu ook vaak probeer.
Maar zodra ik het eerste bospad in was gelopen, zat ik in dat natuurgebied. Het was een mooie wandeling door een afwisselend gebied. Gelukkig bleef het weer droog. Wel een lamme vinger gekregen van het de hele tijd door de cachebeschrijving scrollen. Het nadeel van paperless cachen. Tijdens de wandeling kwam ik alleen een paar houtzagers tegen, die zagen er nogal onguur uit, volgens mij waren het mannen met een taakstraf ofzo. Gelukkig lieten ze mij met rust en waren ze al gauw uit zicht. Ik vind het nooit echt eng om alleen door een bos te lopen, maar op zulke momenten besef ik altijd even dat ik door een bos loop in het buitenland, behoorlijk ver van huis af en dat niemand weet dat ik daar die dag heen ben gegaan. Dat is ook een reden waarom ik altijd mijn mobieltje bij heb. Het mooiste stukje van de route, was die over het alternatieve paadje. Daarna kwam ik al snel bij de cache uit. Ik kon niet anders concluderen dan dat ook deze cache van DanPan weer een favorite had verdiend. Ik ben gewoon fan van de caches van die man.
Er was nog tijd genoeg over voor andere caches. Dus deed ik eerst een drietal oppikkertjes in het plaatsje Westmalle. Voordat ik bij Bruidsklokken was moest ik over een heel eng klinkerpaadje rijden, waarbij Reno helemaal door elkaar geschud werd en ik bang was dat de knalpijp eronderuit zou vallen. Dat weggetje liep wel langs een mooi kasteeltje en aan het begin van de oprit stond een paddestoel. Die heb ik natuurlijk geclaimd en hij is nu van ons.
De cache zelf stelde geen ruk voor. Ook Compleet GaGa was een stomme oppikker, het enige pluspunt was dat hij aan een weggetje lag waar ik anders nooit geweest zou zijn. De Brother Bear cache zou in het thema van de Disney-film moeten zijn, maar ik kon echt de link niet ontdekken en ik heb die film best vaak gezien, omdat ik het een leuke film vind, met goede muziek van Phil Collins. Het enige wat ik kon bedenken is dat de tekst van het liedje wel op geocaching toepasbaar is: “Tell everybody I’m on my way, new friends and new places to see…”
Tijdens deze drie oppikkertjes besefte ik dat ik er eigenlijk niet meer zoveel om geef om met de auto langs vele trads te rijden om te loggen en weer door te rijden. Ik geniet daar gewoon niet meer van.
Dus besloot ik om door te rijden naar Wuustwezel, daar lagen twee nieuwe trads in de serie van Rondje Marum, caches waarvoor je een stukje moest wandelen en die trads trekken mij de laatste tijd juist weer veel meer aan. Het vervelende is dat ze in België bijna nooit een parkeerplaats opgeven. Dus prikte ik zelf maar een plekje op de kaart. Ik kwam uit bij het begin van een modderig zandpad dat het gebied van het Marum inliep. Hier liet ik Reno achter en begon te lopen, het was ongeveer een kilometer om allebei de caches te kunnen loggen. Er waren een paar echt flink drassige stukken in het pad, maar ik kwam toch bij de caches uit. In het Marum zelf was het ook veel minder drassig. De caches werden allebei gevonden en zo had ik die serie weer compleet. Toen ik terug bij Reno was, kwam er nog een politie-auto voorbij gereden en ik was even bang dat ze me aan gingen houden, tenslotte loop ik er best verdacht bij, met m’n GPS in m’n hand en m’n auto met buitenlands kenteken geparkeerd op een illustere plek. Maar ze hadden helemaal geen oog voor mij en reden gewoon door.
Het was al laat in de middag en het was best kil buiten, dus eigenlijk wilde ik naar huis gaan, omdat ik ’s avonds nog naar de kanoclub wilde. Maar toen zag ik dat het oppikkertje bij het oorlogsmonument van Wuustwezel nog wel heel mooi op de route lag, dus daar toch nog naartoe gegaan. Daar aangekomen was er een oudere Dreuzel, die de oorlog waarschijnlijk nog zelf heeft meegemaakt en ik vond het niet gepast om die te storen in zijn herinneringen. Dus stelde ik de TomTom in op mijn huisadres. Net toen ik weg wilde rijden, ging die Dreuzel er met een rotvaart vandoor, dus kon ik de cache alsnog loggen. Ook even het stukje geschiedenis gelezen, dat vind ik altijd wel interessant. In de cache zaten nog twee interessante travelbugs, dus die brutaalweg allebei meegenomen. Hierna echt naar huis gegaan om te eten.
Wat ik hier op 10 januari 2019 nog aan toe te voegen heb:
Tja, toen had ik nog een auto (Reno genaamd, zoals je hierboven kunt lezen), dus reed ik soms best wel een verre afstand om bij een cache te komen. Geocaching in België was met een auto zeker ook gemakkelijker, dan met het openbaar vervoer. Langs een heleboel oppikkertjes rijden met de auto doen we eigenlijk nooit meer. Tegenwoordig vind ik wandelen of fietsen veel leuker dan in de auto zitten en met de komst van de geocaching-trails is dat ook makkelijker geworden.
Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt op 10 januari 2012 op de Brechtse Heide.
En dan is er natuurlijk nog mijn Day Zero Project. Ondertussen ben ik twee jaar bezig – 1000 dagen zijn niet zomaar voorbij – maar het eindigt op 29 september 2019. Het grootste gedeelte van de tijd is dus ondertussen voorbij.
In 2017 en 2018 heb ik best wel wat doelen vervuld, zijn er nog veel doelen lopende en zijn er ook een paar doelen die niet meer gaan lukken.
Net als in 2017, heb ik in 2018 te weinig updates over mijn Day Zero Project geschreven. Daarom de komende weken per categorie een update over het hoe en wat. Daarnaast komen er de komende maanden nog enkele blogs naar aanleiding van vervulde doelen online.
Vandaag de categorieI will study and I will win!
Deze categorie gaat over doel 15 t/m 22, acht doelen die allemaal te maken hebben met mijn hbo-deeltijdstudie Media, Infomatie & Communicatie aan de Hogeschool van Amsterdam. Ik zit nu in mijn laatste studiejaar en heb nog een half jaar te gaan, waarin ik een minor ga volgen (Schrijven in Opdracht) en moet afstuderen. Deze doelen hangen natuurlijk samen met de planning van de studie, dus het is logisch dat ik nog niet alles heb kunnen vervullen.
Maar met vier doelen behaald, ben ik in ieder geval aardig op weg.
I will study and I will win!
Afstuderen/mijn diploma behalen in het collegejaar 2018/2019
60 studiepunten behalen in het tweede jaar, collegejaar 2016/2017
60 studiepunten behalen in het derde jaar, collegejaar 2017/2018
30 studiepunten behalen met de minor Schrijven in Opdracht
30 studiepunten behalen met mijn afstudeerscriptie
Vrijwilligerswerk volhouden
Een stage vinden die ertoe doet
In het tweede jaar extra vakken van de andere studierichting (= Digitale Media) volgen voor werkervaring.
Eigenlijk lig ik nog goed op koers om dit deze categorie vrijwel compleet te krijgen. Ik ben alleen gestopt met mijn vrijwilligerswerk voor de Vegetariërsbond. Ergens zo rond maart 2018. Ik had daar verschillende redenen voor. In de eerste plaats zaten bijna alle andere vrijwilligers minstens een dagdeel op het kantoor in Amsterdam. Omdat ik in Brabant woon en ook nog werk en studeer, had ik daar geen tijd voor. Daardoor had ik het idee dat ik veel communicatie miste. Verder begonnen ze met een nieuw project, een soort van Vegetariërsbond 2.0. Dit nieuwe plan in de markt zetten, ging natuurlijk veel vrijwillige tijd kosten en die had ik op dat moment niet (nu nog steeds niet). Het zou ten koste gaan van mijn studie. Dus daarom leek me dat een mooi moment om er mee te stoppen, wat toch nog wel een beetje abrupt was.
Wat wel gelukt is, is het behalen van alle studiepunten van studiejaar 3. En geloof me, dat heeft heel wat bloed, zweet, tranen en vooral stress gekost (veel meer dan jaar 2, wat mij redelijk gemakkelijk is afgegaan en zelfs meer dan het propedeusejaar, wat ook best heftig was). Dit omdat de vakken van dit studiejaar voor geen meter aansloten op wat ik had gehad tijdens de specialisatie Archivistiek in studiejaar 2. Verder hadden we hoofdzakelijk (ik noem geen namen en een enkeling uitgezonderd) moeilijke docenten, inhoudsloze vakken, een waardeloze begeleiding en bleek er voor enkele vakken geen fatsoenlijke invulling te zijn. Dan was er nog een langdurig (half schooljaar) samenwerkingsproject voor een bepaald vak en iedere student weet dat samenwerken moeizaam gaat, laat staan als het over deeltijdstudenten gaat, die verspreid door het hele land wonen. Maar we hebben ons er doorheen geslagen en uiteindelijk haalden we zelfs een 7,5 en een 8 voor de twee helften van het project.
Goed, ik kan hier nog wel even door zeuren over de Hogeschool van Amsterdam, maar ik denk dat deze blog daar niet de juiste plaats voor is. Laten we het er op houden dat ik van harte hoop dat ik de deur van deze instelling over een half jaar voorgoed achter me dicht kan trekken. Ik zal er niet rouwig om zijn.
Maartjes Moves 