Throwback Thursday: 29 november 2015

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 29 november 2015:

Een datum die nog moest voor het Datum Project, maar zou het wel gaan lukken met de weerswaarschuwing code oranje?

Het verslag:

6170. Militaire kamp
6171. Tsjilp #1
6172. Tsjilp #2
6173. Tsjilp #3
6174. Tsjilp #4
6175. Tsjilp #5
6176. Tsjilp #6
6177. Tsjilp #7
6178. Tsjilp #8
6179. Tsjilp #9
6180. Tsjilp Bonus
6181. Vogelenzang
Maker: Familie Maas
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 29 november 2015
Plaats: Vessem

6182. Daar komen de schutters
Maker: Spelertje
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 29 november 2015
Plaats: Westelbeers

Uiteindelijk werd er een hele maand niet gecached en werd dit de enige cache-dag van november, vanwege het Datum Project: het was de enige datum deze maand die nog niet aan de minimaal 3 caches-eis voldeed. De datum viel dit jaar keurig op een zondag, wat fijn is. Al twee weken van tevoren had ik Anke zover dat ze met mij die dag ging geocachen, dus er was een auto beschikbaar. Ik wist ook al dat het de Tsjilp-serie ging worden, want die had ik nu al 2 maanden in het vizier en was ook niet al te ver weg.

Niets stond me dus in de weg om deze datum al te saven…behalve dan het weer. En dat dreigde behoorlijk roet in het eten te gooien met code geel en code oranje in de voorspelling. Maar ik had het erg op de vervulling van deze datum staan, dus toen ik ’s morgens uit het raam keek en een waterig zonnetje zag, haalde ik Anke toch over om te gaan. Regenbroeken mee en daar gingen we dan weer op jacht. We hebben al veel vaker gecached in de regen, dus de herinneringen kwamen weer boven.

Eigenlijk vond ik het best wel leuk, deze wandeling in de miezer. Anke vond het volgens mij ook niet zo heel erg.  Verder dacht ik bij het loggen van de eerste cache: yes, deze datum is vast gesaved. Bij het loggen van de tweede cache: mooi, deze datum is dubbel gesaved. En uiteindelijk vonden we 13 caches, dus is deze datum voor altijd gesaved (ervan uitgaande dat ik nooit zo gek wordt dat ik meer dan 15 founds op elke datum wil, haha).

Goed, de eerste cache was de Militaire Kamp, dat is een cache die al vaak op mijn lijstje heeft gestaan, maar die er nooit van is gekomen. Nu lag hij bijna op de parkeerplaats van de trail. Helaas had Smaug niet zo’n zin, hij heeft een maand lang nauwelijks aangestaan (alleen een keer voor het inmeten van de surprise-cache) en het was natuurlijk in een bos en bewolkt weer, dus het was te merken. We hebben dus wel wat omgelopen, maar omdat de caches allemaal in vogelhuisjes zaten, uiteindelijk wel alles gevonden, inclusief de bonus, want we letten ook op alle hints (wat heel goed is van ons).

Er waren zelfs nog meer mensen in het bos, achteraf bezien waren er zelf nog cachers voor ons geweest, maar die hadden om de een of andere vage reden met een andere datum in de boekjes gelogd. Naarmate we bij het einde kwamen, nam de wind wel toe, dus op zich waren we keurig op tijd bij de auto, voor code oranje inging. Omdat we nog in de vogeltjesstemming waren, hebben we ook nog Vogelenzang gedaan, van dezelfde maker. Ook al een vogelhuisje, dus helemaal in dezelfde stijl. Helaas ook hier een afwijking door Smaug.

Op de terugweg naar huis, had ik Smaug nog aanstaan en toen we door Westelbeers reden, kwamen we zowat over nog een cache heen gereden. Dus die hebben we bijna drive-in kunnen loggen. Dit was Daar komen de schutters, die ook al op mijn lijstje stond, tijdens de Abdijen Fietstocht in mei. Toen was het toch te veel uit de richting, dus leuk dat hij nu toch gelogd is. Ik herkende overigens veel wegen van die fietstocht en Anke vond het een gigantisch eind fietsen. Tja, ik vond het toen wel leuk. Met het weer van vandaag was het vast minder aangenaam geweest.

We waren rond 15 uur weer terug in Oisterwijk, dus ben ik meteen de caches gaan loggen. Ondertussen nam de storm toe, dus het was goed dat we op tijd gestopt zijn.

Wat ik hier op 29 november 2018 nog aan toe te voegen heb:

Tja, knettergek zijn we wel een beetje. Geocachen in de regen. Maar ja, het gaf wel veel voldoening om die datum voor altijd weg te werken.

Geen foto’s van deze dag, vanwege de regen.

NS-wandeling Meinweg, dag 1 (20)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that…? Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. En hier is het dan: het verslag van NS-wandeling nummertje 20. Gelopen in augustus 2018. Daarmee is het doel dus vervuld, maar daar zal ik nog een aparte blog over schrijven.

Meinweg, dag 1

Grensoverschrijdende wandeling van ongeveer 20 kilometer van bushalte Meinweg in Herkenbosch (Nederland) naar het hotel in Niederkrüchten (Duitsland). De NS raadt overigens een ander hotel aan, in Brüggen zelf, maar dat zat al vol, dus heb ik een ander hotel uitgezocht. Dat bleek ook zowat op de route te zijn, dus prima.

 

Al zo lang als ik weet van het bestaan van de grensoverschrijdende tweedaagse NS-wandeling Meinweg, staat het heel hoog op mijn verlanglijstje om die te gaan lopen. Na een vakantie in deze omgeving, in november 2017, werd ik helemaal verliefd op Nationaal Park de Meinweg en wilde dus heel graag terug voor die NS-wandeling. Maar omdat er een hotelovernachting bij zit, in Duitsland, wilde ik niet alleen. Gelukkig was mijn moeder wel bereid om mee te gaan.

Het zou een bijzonder uitstapje worden, want ik hoopte twee van mijn lievelingsdoelen van mijn DZP-lijst te gaan vervullen. Namelijk de 20ste NS-wandeling en de 250ste Duitse cache. Vorig jaar, tijdens de vakantie in Limburg kwam ik namelijk 1 cache te kort voor die 250 caches bij de Oosterburen en dat vond ik toch een teleurstelling, omdat ik er tijdens die vakantieweek heel veel moeite voor had gedaan om dat getal te bereiken. Ik zou er precies genoeg hebben, maar de antwoorden op de vragen van een Duitse earthcache werden afgekeurd: mijn aardkundige Duits bleek niet zo goed te zijn, helaas.

 

We zaten al vroeg in de trein naar Roermond. Het weer was toen nog niet zo heel denderend, zelfs een beetje kil, dus de warme dranken, die we op station Eindhoven hadden gekocht, waren lekker. De American cookies, die we erbij kregen (het was een actie) bewaarden we voor later op de dag. In Roermond moesten we bijna een half uur wachten op de bus, dat was dus niet zo’n fijne aansluiting, maar je kunt niet alles hebben. De bus bracht ons naar bezoekerscentrum Meinweg in Herkenbosch.

Hier was ik vorig jaar ook al geweest (tijdens die vakantie), om de Herkenbosch-trail te lopen. Toen kwam ik op de fiets vanuit Reuver, wat een heel ander aanzicht was. Ik was toen ook niet in het bezoekerscentrum geweest. Helaas hadden we ons hier iets te veel van voorgesteld, met het mooie bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer op de Sallandse Heuvelrug in gedachten. Dit was een restaurant met een rekje met foldertjes en verkleurde ansichtkaarten. Ik had zelfs instant medelijden met de vrijwilliger die hier de hele dag moest staan voor en handjevol mensen die foldertjes uit het rek rukten. Mijn moeder kon nog wel een cache van de Herkenbosch-trail loggen, die ik dus al had. Helaas voor haar liep de route verder de andere kant op.

De route liep dwars door de Meinweg. Sommige stukken herkende ik (de uitkijktoren), maar andere plekken weer niet. Ook zag alles er toch heel anders uit in het zonnetje, dan in het sombere herfstweer van november. De temperatuur liep zelfs nog op tot 28 graden, dat hadden we ’s morgens in de trein niet verwacht. In de Meinweg zijn veel heidegebieden, maar helaas is de periode van bijna zes weken aaneengesloten tropische temperaturen met vrijwel geen regen funest geweest voor de heide. De voorspelling is dat de heide niet in bloei komt dit jaar. Veel heideplanten en ook andere begroeiing zagen er ronduit verbrand uit. Jammer hoor, het was vast nog mooier geweest als de heide in bloei had gestaan. Niet dat het nu niet mooi was, maar zulke extreme temperaturen horen niet zo lang aan te houden in Nederland.

Na een tijdje kwamen we de haarbalkoeien tegen. Je kon niet om ze heen, want ze stonden midden op het pad. Ze waren niet alleen, want ze liepen samen met enkele Galloways. Die vind ik ook leuk, maar Schotse Hooglanders zijn toch mijn favoriet. Ik ben dan ook een beetje jaloers op mijn broertje Joost en zijn vriendin, die net terug waren uit Schotland: zij zijn bij de roots van mijn lievelingskoeien geweest. Eén van de hooglanders had echt indrukwekkend grote horens. Ze bleven ook gewillig poseren voor foto’s.

 

Na een tijdje moesten we toch verder wandelen. We kwamen toen op bekend terrein uit: het “plateaupad” waar we in november gewandeld hadden voor de Grenslandtrail. Van de ene kant dus jammer dat we al die caches toen al gevonden hadden. Van de andere kant hadden we dan nu de helft van de trail gemist. En het was geen straf om hier nog eens terug te komen. We hielden even pauze om onze cookies op te eten. Helaas was er nergens een bankje, dus gingen we op een boomstronk zitten. Ook goed.

Daarna kwamen we dus in Duitsland uit. Op dit stuk van de route waren we nog nooit geweest. Duitsland ziet er toch anders uit dan Nederland. Meer verwaarloosd, een beetje zoals België, maar dan heuvelachtiger. En toch heeft het ook wel weer iets. Na een stukje door het boerenbuitengebied van Niederkrüchten en Elmpt, kwamen we uit in een bos. Hier was het veel groener dan op de rest van de route, het voelde aan alsof het hier nog wel recent geregend had.

En in dit bos zou een Duitse cache liggen, genaamd Fagus. Volgens de logjes moest je echter de boom in, dus het was nog maar de vraag of de boom beklimbaar zou zijn voor mij. Want mijn moeder gaat no way een boom in. Het pad naar de cache toe was al spannend en fantasy-achtig, een kronkelend, half overwoekerd pad het bos in. En daar was dan de Fagus. De cache bleek niet al te hoog te hangen en de boom was zelfs volgens de maatstaven van mijn moeder beklimbaar. Dus zo kon ik dan de boom in voor de 250ste Duitse cache van de Heideroosjes en kon ik eindelijk dat log schrijven. Mijn moeder legde het vast op foto. Daarna mocht ze mijn voet bevrijden, want die stond in een smalle spie tussen twee takken en mijn wandelschoen was helemaal klem komen te zitten. Dan is het toch wel fijn om met z’n tweeën te zijn, want ik weet niet hoe ik in mijn eentje mijn schoen/voet los had moeten krijgen… Ondanks dat, was ik helemaal happy met de 250ste Duitser voor de Heideroosjes.

We moesten nu kiezen of we eerst naar het hotel zouden lopen en daar gingen eten of dat we door zouden lopen naar het plaatsje Brüggen om daar wat te eten. Het werd het laatste. Brüggen kende ik ondertussen van foto’s, maar ik was er nog nooit geweest. Het bleek een leuk dorpje om doorheen te lopen. Veel oude gebouwen, een kasteel, een klooster. De winkels bleken zowaar open te zijn. Dat hadden we eigenlijk niet verwacht, op een zondag in dit best wel gelovige deel van Duitsland. Maar ja, die ruiken natuurlijk ook het geld van de toeristen.

 

We probeerden nog een stadsmulti in Brüggen te doen, die ons keurig langs alle highlights leidde, maar helaas hebben we de cache zelf niet gevonden en het lukte ons niet om onze fout te achterhalen. Dat was een beetje balen. We aten bij een Italiaans restaurant. Pizza. Erg lekkere pizza.

Daarna volgde dus de not-found van de multi en moesten we op weg naar het hotel, want we moesten voor 20 uur daar zijn. Onderweg probeerden we nog een traditional bij een boom. Het was maar een klein, smal boompje en veel verstopmogelijkheden waren er niet. Toch lukte het ons opnieuw niet om de cache te vinden. De takken van de boom bleken geniepige stekels te hebben. En aan de voet van de boom groeide een soort van stekelige, brandnetelachtige plant, waar ik accuut een allergische reactie van kreeg. De uitslag op mijn been sloeg vuurrood uit. Het jeukte behoorlijk.

Dus gaven we maar op en liepen verder naar het hotel, door een stadspark. Dit bleek ook gewoon de route van de NS-wandeling te zijn, dus dat scheelde alvast een paar kilometer voor de volgende dag. We hadden namelijk het plan opgevat om dan om te gaan lopen voor extra Duitse founds. Dat leek nu echt te gaan lukken.

Het hotel was niet zo groot en van een Duitse familie. De kamer was verder prima en we hadden zelfs een balkon waar we op konden zitten. Mijn moeder ging daar tevreden zitten, maar het was net 20 uur en ik was onrustig. Er lag nog een cache op ongeveer een kilometer afstand. Mijn voeten waren nog niet moe, dus ik wilde die nog gaan loggen. Mijn moeder wilde niet meer mee, maar vond het best als ik ging. De cache zou bij een kapel liggen. Ik liep er naartoe via een bos. Helaas voor mij bleek de plaatselijke jeugd daar een bijeenkomst te hebben met drank, chips en snoep. Ze zagen er niet bepaald uit alsof ze snel naar huis zouden gaan. Dus ik kon niet zoeken. Ik moest deze cache helaas laten gaan. Ik liep terug over het zandpad tussen de weilanden door en keek nog een paar keer achterom of ik die jeugd al zeg vertrekken, maar helaas. Jammer de bammer.

De rest van de avond brachten we door op het balkon. Het was heel rustig hier, in deze omgeving.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt.

Lees volgende week hoe het verder gaat in het verslag van Meinweg, dag 2.

 

Day Zero Project: Done: Doel #59

Doel #59 op mijn Day Zero Project-lijst luidt als volgt: “Prik een plaats op de kaart van Nederland en bezoek deze.” Nou had ik het mezelf heel moeilijk kunnen maken en een kaart van Nederland in stukje kunnen knippen. Maar ik besloot dat het wel handig was om in het midden van het land uit te komen, omdat ik afhankelijk ben van het openbaar vervoer. Dus iets zo rondom Utrecht leek me wel prima. En zo kwam ik uit op:

Doorn.

Ik was nog nooit in Doorn geweest, wel in plaatsen in de buurt, zoals Maarn en Leersum. Het eerste probleem was dat Doorn geen station bleek te hebben. Maar dat kon opgelost worden door naar station Driebergen-Zeist te reizen en dan verder te gaan per OV-fiets. Want verder bleek Doorn wel interessant voor mijn “prik-op-de-kaart-missie”.

 

In Doorn waren twee dingen die ik graag zou willen doen: het bezoeken van Huis Doorn met mijn museumkaart en de wandeling van Natuurmonumenten door de Kaapse Bossen inclusief uitkijktoren. Verder zou het leuk zijn als ik ook nog een paar caches mee kon pakken, want dit alles vond plaats op een 4-cache-datum. En hoewel die volgens mijn eigen maatstaven nog niet opgelost hoeven te worden, probeer ik dat wel te doen als ze op een zondag vallen. Wat nu dus zo was. Het zou dus een volle dag worden. Daarom zat ik om 8.13 uur al in de trein. Om in Driebergen-Zeist tot de conclusie te komen dat je daar geen OV-fietsen kunt huren in het weekend. Je zag de geel/blauwe fietsen door het raampje van de fietsenstalling staan, maar die is hermetisch gesloten. De fietsenstalling wordt uitgebaat door een extern bedrijf en de NS schijnt er niets aan te kunnen doen. Verdorie, ik had hier geen rekening mee gehouden.

Even baalde ik heel erg en wilde ik rechtsomkeert maken. Maar mijn DZP-doel dan? En die 4-cache-datum dan? En was ik dan voor niets hier naartoe gereisd? Uiteindelijk besloten om dan maar de dichtbij zijnde caches te voet te doen. Dat werd ten eerste Sans Soucis, een cache bij een oud huis in Zeist. De cache zat verstopt in een geheim vakje in de minibieb voor het huis. Ik vond het leuk gedaan, ik vind minibibliotheken altijd leuk, zeker sinds mijn moeder en de buurvrouw er ook eentje hebben.

Na deze cache deed ik het Kleine Kasteel. Ondertussen had ik besloten dat ik te voet naar Huis Doorn zou gaan. Dat had ik beter meteen kunnen besluiten, want voor de twee caches was ik eigenlijk de verkeerde kant opgelopen. Maar ja, dan had ik weer minder caches gehad. Het was ongeveer acht kilometer lopen naar Huis Doorn. Ik koos voor het kasteel, omdat “wandelen naar een wandeling” zo raar klinkt. En de start van de wandeling was ook verder weg, dat speelde ook nog mee.

De wandeling naar Doorn was niet heel bijzonder, het was bijna één rechte weg. Er stonden wel een paar paddo’s langs die weg, maar ik denk dat ik die al eerder heb gezien, toen ik in 2015 in Zeist ben geweest. Pas toen ik afboog naar landgoed Beukenrode werd de omgeving interessanter. Beukenrode is een privé-landgoed, maar je mag er wel wandelen op de paden. En er lag dus een cache, die was nog best creatief verstopt. Gelukkig wel gevonden.

Ik naderde nu het dorp Doorn. Bij het oorlogsmonument bij het gemeentehuis lag een cache van de Oorlog & Verzet op de Utrechtse Heuvelrug-serie. In het verleden heb ik hier al meerdere caches van gevonden, wie weet krijg ik de serie ooit nog eens compleet. Dat zou best bijzonder zijn, omdat ik niet uit deze streek kom.

Poortgebouw naar het park rondom Huis Doorn, wat je in de verte al ziet liggen

Ondertussen was ik bij het poortgebouw van Huize Doorn aangekomen. In het park rondom het kasteel lag ook nog een multi-cache, dus het leek mij wel leuk om die ook nog te doen. De andere keuze was om nog drie traditionals verderop te gaan doen, maar dan zou ik met de tijd in de frut komen en ik wil nu toch nog een keertje terug voor de wandeling door de Kaapse Bossen.

Huis Doorn met de toegangsbrug. Zonder mensen, wat best knap is op een drukke zondag.

Goed, ik haalde meteen kaartjes in het poortgebouw voor het huis en het paviljoen (gratis met mijn museumkaart) en ik kon de eerste vraag van de multi al oplossen. Voor het huis zelf kon ik de tweede vraag oplossen, maar eerst het huis bezocht. Het was er gigantisch druk vandaag. Helaas waren er vandaag geen rondleidingen (dat vind ik eigenlijk fijner), maar kon je vrij rondlopen. Dus af en toe wel een verhaaltje meegepakt, maar er hingen verder niet veel bordjes met informatie. Ik vond het vooral veel kitsch. En waar de voormalige bewoner van Huis Doorn, keizer Wilhelm II hier toch vooral opgehemeld wordt (tja, het is natuurlijk de broodwinning voor al deze mensen), zet ik toch mijn vraagtekens bij de keuzes die hij in zijn leven heeft gemaakt EN bij zijn onvoorstelbare rijkdom. Hij liet blijkbaar 60 treinwagons vol spullen vervoeren naar Huis Doorn. In Duitsland bewoonde hij o.a. een kasteel met maar liefst 700 kamers! Huis Doorn is een stuk kleiner, het heeft amper 20 kamers. In mijn ogen nog een kast van een huis, maar voor Wilhelm was het natuurlijk maar een klein huisje.

Tekening/schildering van Huis Doorn in vroegere tijd (1660)

Het voordeel van een museumkaart is dat je dan niet lang tegen je zin in hoeft te blijven. Binnen een uur stond ik alweer buiten. Eigenlijk vond ik de tentoonstelling in het paviljoen, over de eerste wereldoorlog, indrukwekkender. Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom al die landen simpelweg elkaars mensen dood gingen schieten (10 miljoen doden, burgerslachtoffers niet meegerekend, ik las laatst in de krant dat dat er nog meer waren), maar dat de wereld gek is, is al vaak genoeg gebleken.

 

Buiten in het park maakte ik de cache af. De vragen en de tekst waren een beetje moeilijk opgesteld, maar met goed lezen, kijken, tellen en rekenen klopte het allemaal wel. En ik zag zo mooi alle highlights van het park, zoals het mausoleum (Wilhelm ligt hier begraven), de kapel, de rozentuin en de duiventil. Ook de cache werd gevonden.

Voorzijde Huis Doorn

Het was ondertussen 16.45 en ik had opgezocht dat de bus bij de bushalte om 17 uur zou vertrekken. Het leek mij verstandig om de bus terug te pakken, want om weer ruim zeven kilometer terug te gaan wandelen langs die saaie weg leek me niet zo leuk en ook niet haalbaar vanwege de tijd. De bus was maar een paar minuten te laat en ik zat er niet eens alleen in, het was zelfs best een druk traject qua in- en uitstappen. De buschauffeur reed vreselijk hard en lomp en ik werd er misselijk van, dat heb ik wel vaker in bussen of auto’s. Ik was blij toen het station in zicht kwam. Ik stapte uit bij station Driebergen-Zeist. Voor de verandering verliep de terugreis eens voorspoedig: alle treinen sloten goed op elkaar aan en er waren geen storingen.

Volgend jaar ga ik waarschijnlijk nog een keertje terug naar Doorn voor de wandeling door de Kaapse Bossen. Maar voor vandaag was ik toch wel tevreden met de combinatie van geocaching, wandelen, waymarking en museumbezoek.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt. Het kaartje van Doorn komt van Google Maps. 

Throwback Thursday: 22 november 2013

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 22 november 2013:

Ik ging met mijn moeder geocachen in Oirschot en we gingen er heen per fiets, dus het was een dag vol beweging.

Het verslag:

4660. Land van Oirschot
Maker: Team Wilp
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 22 november 2013
Plaats: Boxtel

4661. The Dutch Experience – reborn
Maker: Terpen Tijn
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
HaJaMaToJo: Hannie
Gevonden op: 22 november 2013
Plaats: Boxtel

Ter ere van zijn 10.000ste found had Wilp z’n eigen cache-route uitgezet. Die heeft hij proef gelopen met heel zijn geocachingclubje en dat stond uitgebreid op facebook. Het zou een vrij lastige cache zijn, dus vond ik het leuker om die met z’n tweeën aan te gaan pakken. Vandaag kon mijn moeder mee, dus dan maar op de fiets richting Boxtel. De cache startte bij de Schutskuil en dat is bij de Coehoornbrug. We stonden dus al snel op de privé-begraafplaats van de familie Coehoorn. Hier was ik al eerder geweest tijdens het geocachen, dus apart om hier nog eens terug te komen.

Er volgde een wandeling door de weilanden en de bossen van landgoed de Mortelen. Op zich allemaal bekend terrein van diverse andere caches die we eerder hebben gelopen. Af en toe zat er een lastig puntje in. Vooral waypoint 5 bezorgde ons hoofdbrekens. Dit was een puzzel met staafjes gevuld met zwarte of witte suiker en we kwamen er niet uit. Er moesten twee waardes uitkomen. De ene kon ik raden aan de hand van de formules verderop in de cachebeschrijving. De ander moest met trial & error bepaald worden. We hadden heel veel geluk, want de eerste poging was al raak, dus we konden verder.

Daarna waren er nog wel een paar keer spannende momenten, maar nooit meer iets echt lastigs, want we vonden alles vrij snel. Dit kwam wel doordat ik meteen wist dat er een fietsknooppuntenbordje werd bedoeld met groene getallen in een cirkel en omdat ik nogal doordramde dat de put open moest (dat ging vrij lastig) op het voorlaatste waypoint. Mijn moeder vond dan weer heel veel andere waypoints. Ook wisten we hoe we de code moesten kraken, dankzij onze ervaringen bij de Hel van Loon 2. Er was nog wel een vraag die we met internet op moesten lossen en we hadden geen ontvangst, maar gelukkig nam Anke haar telefoon op en die heeft toen voor ons gezocht. En daarmee konden we de cache tot een goed einde brengen. Gelukkig maar, want het was vooral in het begin van de tocht kil en klam weer, dus wij hadden het best wel koud gekregen bij het stil staan bij het onmogelijke waypoint 5.

We hebben ons in de Schutskuil opgewarmd aan de kachel, de chocolademelk, de koffie en het appelgebak. Dat hadden we wel verdiend. Grappig was dat de hele familie het café gewoon als huiskamer gebruikte. Er waren dan ook maar een stuk of 10 gasten (wat ik nog veel vond voor een grauwe vrijdagmiddag).

Wij zijn hierna nog doorgefietst naar The Dutch Experience: Reborn. Dit is, zoals de naam al zegt, de herstelde editie van een oude cache. De oude cache heb ik in mijn eentje gevonden op 23 juli 2006, dat was onze 55ste cache. Ik kan me die nog goed herinneren, ik was alleen, het was zomer en bloedheet en ik stond met mijn korte broek aan de verkeerde kant van de braamstruiken.

Nu was het herfst, behoorlijk kil en droeg ik mijn spijkerbroek. Mijn moeder en ik benaderde de cache nu wel vanaf de goede kant, maar in mijn herinnering lag hij toen een paar honderd meter terug aan het pad. Zeven jaar geleden, toch stiekem wel heel erg gaaf dat ik nog steeds aan geocaching doe en dat ik er toch een aantal mensen in mee heb kunnen slepen.

Na deze log zijn we terug naar huis gefietst, waar we nog voor de schemering aankwamen. Ik heb trouwens ook nog flink wat paddo’s en fietsknooppuntborden gewaymarked vandaag.

Wat ik hier op 22 november 2018 nog aan toe te voegen heb:

Ja, lastige multi-caches zijn altijd leuker om met twee of meer personen te doen, want twee paar ogen zien meer dan één. Als het lukt om zo’n cache te vinden, dan is de voldoening wel groter dan bij de gemiddelde “wegwerp-traditional”. En het was inderdaad best wel koud die dag, dat staat mij ook nog bij.

De foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt, tijdens het lopen van Land van Oirschot.

NS-wandeling Overijsselse Buitenplaatsen (19)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that…? Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. Dit is de negentiende wandeling voor mijn DZP. Deze wandeling vond plaats in augustus 2018. Bijna bij het einddoel…zou ik het gehaald hebben deze zomer?

Overijsselse Buitenplaatsen

17,5 kilometer van station Dalfsen naar station Zwolle. Geen uitstapjes deze keer.

 

Vandaag ging ik een nieuwe NS-wandeling doen, pas uitgebracht in maart 2018. Hij heet Overijsselse Landgoederen en je wandelt van station Dalfsen naar station Zwolle. Dat is dus best wel een eind treinen vanaf het Brabantse Oisterwijk. Maar ik heb Dal Vrij, dus boek mee en gaan met die banaan. De heenreis verliep voorspoedig en nog net een paar minuten voor 12 stapte ik uit op station Dalfsen, een nieuw station voor mijn collectie. Het station ligt aan de rand van het dorp en de wandeling ging meteen de andere kant op, dus weinig van het dorpje zelf meegekregen.

 

Zoals de naam al doet vermoeden liep de wandeling over allerlei landgoederen. Veel privé-eigendom, waar wandelen tussen zonsopgang en zonsondergang was toegestaan. Veel keurige bomenlanen. Vergeleken met de andere wandelingen die ik de afgelopen weken heb gedaan, vond ik deze niet heel erg bijzonder. Ik maakte ook bijna geen foto’s vandaag. De route was 17,5 kilometer lang, maar het wandelen ging me vandaag heel goed af en ik liep ook nog aardig op tempo (tja, die 30 kilometer bij de Apeldoornse Vierdaagse blijft knagen hoor – ik liep om gezondheidsredenen de 4×20 km en heb die makkelijk uitgelopen, maar oorspronkelijk had ik ingezet op 4×30 km). Voor ik het wist had ik de helft er al op zitten, dus ik kon rustig lunchen.

Daarna liep de wandeling minder over landgoederen, maar passeerde ik een golfbaan en liep ik dwars door het recreatiegebied de Wijthmense Plassen, waar het heel erg druk was, want het was vandaag bloedheet. Als ik een zwempak bij had gehad, had ik misschien ook wel een duik genomen. Ergens bij de golfbaan lag dus de cache, genaamd Geofriendship. Je vond hierin het coördinaat voor de Geofriendship-broederbonuscache in Nunspeet. En die cache zou dan op zijn beurt weer het coord bevatten voor de bonus van Zwolle. Tja, ik kom niet uit deze omgeving, dus de andere caches zullen waarschijnlijk nooit gevonden worden. Dit kokertje was ook helemaal kapot. Nu, met dit droge weer hield hij het nog wel uit, maar als het straks weer gaat regenen, gaat deze cache er helemaal aan.

 

Na de Wijthmense Plassen kwam Zwolle al in zicht. Hier had ik nog een not-found bij een cache bij een brug. Mijn enige optie was, dat de cache onder de brug zou liggen, maar daarvoor moest ik over een hek klimmen. Dat zou ik misschien wel gedaan hebben, als ik niet bekeken werd door de mensen op de woonboten in het kanaal. Dus liet ik deze cache aan mij voorbij gaan. Die woonboten bleek een soort van alternatief woonwagenkamp, maar dan dus een woonbotenkamp. Bewoond door een soort van Tokkies. Ik voelde me er niet heel prettig bij, dat de route dwars door hun woongebied liep. Was blij toen ik er uit was.

Rond 16.45 uur liep ik door een stadspoort van Zwolle. Eigenlijk liep de officiële route om het stadscentrum heen, meteen naar het station. Maar ja, ik zat vast aan die stomme spitstijd en kon pas weer “gratis” reizen na 18.30 uur (ik betaal natuurlijk wel voor mijn Dal Vrij abonnement). En mijn trein vertrok zelfs pas om 18.50 uur, dus had ik nog twee uur vol te maken. Het grootste gedeelte daarvan bracht ik door in de Boekenkerk van Zwolle. Zonder iets te kopen. Daarna nog wat andere winkels bezocht. Wederom niets gekocht, op een fles water in de supermarkt na. Goed van mezelf, he?

Overigens kwam Zwolle mij bekend voor, ik ben er in de zomer van 2016 een paar dagen geweest met mijn moeder en toen hebben we de stad van alle kanten bekeken. En dus ook vrijwel alle caches in de binnenstad gedaan, toen. Ik was ruim op tijd op het station, ondertussen was ik best een beetje moe. Niet eens zozeer van het wandelen, maar vooral van de hitte, het was meer dan 30 graden vandaag en ik kan daar niet zo heel goed tegen, ondanks dat ik mezelf beschermd had met een pet en zonnebrand factor 50. Dat, in combinatie met hooikoorts, is niet zo heel lekker. Gelukkig was er airco in de trein.

Helaas ging de terugreis niet zo voorspoedig. In Nijmegen werd iedereen uit de trein gegooid, wegens een defecte trein verderop. Damned. De enige optie voor mij was omreizen via Utrecht, een eindeloze route. Maar ja, ik had niet echt een andere keuze. Die trein naar Utrecht reed weer terug via Arnhem, waar ik dus net vandaan kwam. Toen we daar stil stonden werd omgeroepen dat de defecte trein verwijderd was, dus dat we weer terug konden in de goede richting (Roosendaal). Dus dat maar gedaan. Hoppa, voor de vierde keer die dag het stukje spoor tussen Nijmegen en Arnhem. Nu bracht de trein me keurig tot Tilburg, maar daar had ik natuurlijk weer de pech dat het rotritje van vijf minuten naar Oisterwijk ’s avonds maar om het uur is. En ik kwam natuurlijk net verkeerd aan, dus kon 40 minuten gaan zitten wachten. Ik las deze dag wel een compleet boek uit. Toch hield ik een beetje een matig gevoel over aan vandaag. Altijd dat gedoe met die treinen, een wandeling zo ver weg die eigenlijk een beetje tegenviel. Misschien raak ik verwend, nu ik al zo’n 25 NS-wandelingen heb gedaan.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt.

Throwback Thursday: 15 november 2007

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 15 november 2007:

Anke en ik gingen geocachen in de polders bij Empel waar ze “nieuwe kastelen” aan het bouwen zijn.

Het verslag:

391. Kasteel Haverleij
Maker: Spoekie
Type: Multi
Gevonden op: 15 november 2007
Heideroosjes: Anke en Maartje
Plaats: Den Bosch

392. DiHaRwP 4: Sein
Maker: Geopatra
Type: Multi
Gevonden op: 15 november 2007
Heideroosjes: Anke en Maartje
Plaats: Den Bosch

Op de zondag ervoor toen we de doodlopend-serie deden waren we al langs de kastelen van de Haverleij gereden. Dit is een bouwproject. Er worden tien “kastelen” gebouwd in de polders rondom Den Bosch, Empel. De kastelen worden allemaal ontworpen door een andere architect en bestaan uit een heleboel woningen bij elkaar die er van veraf uitzien als een kasteel. Wij vonden dit er allebei wel interessant uitzien. Ik ontdekte dat er een cache bestond die ons door de kastelen heen zou leiden, dus die moesten we snel gaan doen.

Op een dag reden wij dus naar Empel voor de kastelentocht. Het was een fotozoektocht door vier van de kastelen. Van mij had hij nog wel door meer kastelen mogen gaan. Tijdens de tocht begon ik erg te twijfelen of ik nou in een Bossche Bol of in zo’n kasteelwoning wilde gaan wonen. Ik weet het nog steeds niet.
De meeste foto’s waren wel goed te vinden, behalve dan de Spookridder. Anke en ik waren het erover eens dat het derde kasteel het mooiste was, maar het vierde kasteel het meest praktisch om in te wonen, omdat daar complete straten (genoemd naar de Ridders van de Ronde Tafel, dus de Lancelotstraat en de Parcivalring) in waren en zelfs een school.
Aan het eindpunt hebben we ons rot gezocht naar de cache. Die lag heel sneaky verstopt. Gelukkig hebben we hem nog wel gevonden.

We hadden nog genoeg tijd over voor een andere cache. Dat werd er eentje van de DiHaRwP-serie. Sein werd een multi-cache genoemd, maar het stelde niks voor. De afstand van het beginpunt tot het eindpunt bedroeg namelijk drie stappen. Ik had het nog eerder een mysterie-cache genoemd. Maar goed, wie zet er nu ook twee treinseinen midden op een industrieterrein? Waarschijnlijk had er vroeger een spoorlijn over het terrein gelopen en was dit een overblijfsel. Wel apart.

Wat ik hier op 15 november 2018 nog aan toe te voegen heb:

Ja, ik was toen behoorlijk onder de indruk van de kastelen van de Haverleij, maar ben er toch nooit gaan wonen, vanuit praktisch opzicht. Blijkbaar is het project nog steeds niet helemaal klaar, er moeten nog altijd twee kastelen verrijzen. Het lijkt me eigenlijk best leuk om er nog eens te gaan kijken, negen jaar later. Eens kijken of er nog caches liggen in dat gebied…

 

NS-wandeling Noord-Hollands Duinreservaat (18)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that…? Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. En ik wandelde maar door, want dit was wandeling nummer 18 in augustus 2018.

Noord-Hollands Duinreservaat

15 kilometer van station Castricum naar een bushalte in Egmond aan Zee. Dit keer heb ik me aardig aan de route gehouden.

 

Wat is dat nou weer? Een verslag zonder geocaches… Ja, een verslag van een NS-wandeling waarbij ik uiteindelijk 0 caches vond. En toch moet er wel een verslag van geschreven worden, voor mijn Day Zero Project.
Het kwam allemaal omdat de query (een groep geocaches die je tegelijkertijd kan downloaden) niet ingeladen was. Daar kwam ik pas achter toen ik na een vrij lange treinreis in Castricum uit de trein stapte, een nieuw station voor mijn lijst. De gpx-track van de NS-wandeling was keurig geladen, maar de query met caches niet. Meestal controleer ik dat wel, maar dit keer had ik dus niet gedaan, omdat ik haast had. Ik had voor twee dagen query’s en gpx-routes ingeladen en blijkbaar heb ik dus iets verkeerd gedaan. Fail on me! Ik baalde er echt wel verschrikkelijk van, om heel eerlijk te zijn.

Ik besloot dan maar de geocaching-app te downloaden op mijn telefoon. Maar mijn oude telefoon is een tergend langzaam apparaat. De app werkte uiteindelijk wel, maar trok de batterij als een razende leeg. Daarnaast was de kaart totaal anders, dan de kaart in Smaug, dus het kostte mij heel veel moeite om het aan elkaar te koppelen. Ik zat ook nog met de tijdsdruk. Uiteindelijk dus maar 1 cache geprobeerd, dat was een frustratie-cache, de enige van de meidoorn-serie die we niet konden vinden tijdens de herfstwandeling met mijn mede-Heideroosjes in november 2016 in ditzelfde gebied. En helaas bleef het een frustratie, want ook nu kon ik hem niet vinden.

De route liep dus voor een gedeelte over bekend terrein. Het ziet er wel heel anders uit in de zomer, dan in de herfst. Het was toen in november 2016 behoorlijk koud. Nu was het juist heel erg warm. Alles stond in bloei. Op de route kwam ik behoorlijk veel paddo’s tegen, maar ik wist van de meeste niet meer of ik ze toen ook al tegen was gekomen of niet. Dus de meeste toch nog maar gemarkeerd voor waymarking. Overigens weet ik nog niet wat daar het resultaat van is, want ik loop heel erg achter met waymarking. Geocaching gaat voor en hoewel al mijn caches keurig gelogd zijn, loop ik ook met verslagen achter. En dat moet ik wel bijhouden, omdat ik het zo leuk vind om terug te lezen en voor de rubriek Throwback Thursday op mijn blog. Waymarking is minder belangrijk, dat is een persoonlijke hobby en paddo’s lopen niet weg.

Goed, terug naar de wandeling. Je moet een kaartje kopen om in dit gebied te mogen recreëren. Dit kaartje kost maar een paar euro en er staan overal bij de toegangswegen automaten waar je ze kan kopen. Overigens heb ik nergens controleurs gezien. Het duinreservaat is van watermaatschappij Dunea. Een groot verschil met 2016, was dat het nu enorm druk was in het gebied. Vooral met fietsers, maar ook met wandelaars. Het stikte er van.
Na een tijdje kwam ik bij het bezoekerscentrum van Dunea, genaamd De Hoep. Hier mocht je gratis in (en er was een toilet, ook wel fijn), dus keek ik even rond in de tentoonstelling over waterwinning en in de winkel. Niets gekocht, ook al hadden ze best leuke ansichtkaarten. Ook leerde ik dat mijn lievelingskoe, de Schotse Hooglander, eigenlijk een indringer in de Nederlandse natuur is…

Na het bezoekerscentrum stak ik de weg over en kwam ik in een gebied uit, waar ik volgens mij nog niet eerder was geweest. Pas aan het einde kwam het allermooiste stukje: dwars door de duinen over een pad van mul zand, duin op en duin af. Dit was wel pittig lopen, zeker in de volle zon. Wel heel mooi. Hier waren ook niet zo veel mensen.
Overigens had ik tegen die tijd al 2x mijn GPS kunnen verkopen. Er was veel belangstelling voor Smaug vandaag. Wat dat dan was, een gps? En hoe kreeg ik die kaart daar dan in? En die route? Ik vond het wel grappig, maar vind het altijd lastig uitleggen zonder laptop erbij, om het voor te doen. Ik heb het mezelf ook allemaal zelf aangeleerd, door veel te lezen op het forum van geocaching en het gewoon eens te proberen. Ongetwijfeld is er nog veel meer mogelijk met Smaug, maar ik ben al heel blij met alles wat ik er nu mee weet te doen.

In dit duingebied zou nog een earthcache te doen zijn. Nou heb ik een zwak voor earthcaches, maar deze had vier waypoints. En helaas bleken geen enkele van die waypoints echt op de route te liggen. Eentje lag zelfs nog meer dan een kilometer verderop. In verband met de tijd en de al gelopen afstand, besloot ik om niet meer aan die earthcache te beginnen. Dat betekende dus wel dat ik helemaal geen caches had gevonden deze dag.

De NS-route eindigde bij een bushalte. Dat wist ik vantevoren, maar die bushalte zou een bepaalde naam hebben en deze heette anders. En er reden hier geen bussen op zondag! Paniek brak uit. Ik herinner me nog heel goed die wandeling in het duingebied voorbij Alkmaar, vorig jaar, toen er ook geen bussen bleken te rijden. En ik mezelf helemaal dood heb gelopen naar het station. Ik zag het absoluut niet zitten, om dat nu weer te doen.

9292 nog maar eens geraadpleegd. Dit bleek echt niet de goede bushalte te zijn. Ik moest een andere hebben, die meer in het centrum van Egmond aan Zee lag. Met behulp van Google Maps daar naartoe gelopen. En ja, daar zou wel degelijk nog een bus komen, maar die reed maar 1x per uur en het duurde nog drie kwartier voor de volgende kwam. Pfft, ik was al lang blij dat er nog een bus zou komen. Ik had vreselijke honger en dorst, dus ik liep naar de Jumbo tegenover de bushalte. Hier was het zo druk, dat ik er bijna heel de drie kwartier heb doorgebracht, met in de rij voor de kassa staan.

Ondertussen was het aantal mensen dat op de bus wachtte aangegroeid tot minstens 25 man. Het was wel bemoedigend: want dan zou die bus zeker komen (ik heb nooit zoveel vertrouwen in de komst van bussen). De bus kwam inderdaad en werd met gejuich begroet. Hij bracht ons keurig naar station Alkmaar. Onderweg herkende ik allemaal plekken, zowel van het weekend in november 2016, als van tijdens de horror-wandeling in juli 2017.

De trein, die mij helemaal naar Den Bosch zou brengen, stond al klaar, maar ging pas over 20 minuten rijden. Dat kon me niet zo heel veel schelen. Ik had ondertussen iets te eten en te drinken en ik had een boek. Ook zat er airco in de trein en ik had een upgrade voor de eerste klas. Dus ik kwam die treinreis prima door. Gelukkig ook geen problemen onderweg, dus ik kwam weer keurig thuis uit. Tja, toch hield ik een beetje een gevoel van “jammer-de-bammer” aan deze wandeling over. Zo’n pokke-eind reizen (de terugreis duurde uiteindelijk dus meer dan drie uur, busreis en wachttijd meegerekend) en dan eigenlijk maar weinig nieuws gezien en helemaal geen caches. Maar goed, het is mijn eigen schuld. Ik had die query niet gecontroleerd en ik kies er zelf voor om zulke afstanden te reizen (ik heb Dal Vrij).

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt.

 

 

Throwback Thursday: 8 november 2011

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 8 november 2011:

Anke en ik gingen eindelijk weer eens met z’n tweeën op geocaching-jacht in onze eigen omgeving.

Het verslag:

3504. We zijn er trots op!
Maker: Dubbelvee en Martheo
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 8 november 2011
Plaats: Liempde

3505. Het Meulke
Maker: Marsmenneke
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 8 november 2011
Plaats: Liempde

3506. Olland’s First
Maker: vknuever
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 8 november 2011
Plaats: Olland

3507. Harley’s 1st militairy mission
3508. Harley’s 2nd military mission
3509. The Mask
Maker: Harley-Holland
Type: Mysteries
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 8 november 2011
Plaats: Boxtel

3510. De Kiosk
Maker: Wesleysande
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 8 november 2011
Plaats: Gemonde

3511. Ge het de Cache gemist…
Maker: Team Glenn en Maik
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 8 november 2011
Plaats: Maaskantje

Vandaag weer eens gezellig met z’n tweeën op pad. We hoefden niet heel ver weg, want er waren nog genoeg caches in de omgeving. We begonnen met We zijn er trots op! Door cachers uit Liempde die een lofzang op hun woonplaats hadden gemaakt. Een rechttoe, rechtaan cache door de bebouwde kom van Liempde. Niet heel bijzonder, maar ook niet erg vervelend omdat hij wel klopte. Alleen naar de cache zelf even moeten zoeken, maar dat was omdat we er eerst gewoon overheen keken.

Op naar ’t Meulke, dit is een uitkijktoren in het buitengebied tussen Boxtel en Liempde en vroeger lag hier een mysterie van Team WilP. Nu ligt er een traditional, die we al snel gelocaliseerd hadden. Omdat we vroeger al eens in de uitkijktoren waren geweest, dat nu overgeslagen.

Tijd voor een voortuincache, die stond al een hele tijd in mijn lijstje, maar voortuincaches doe ik liever niet alleen, dan voel ik me meer bekeken als met zijn tweeën. Het was trouwens best wel een grappige voortuincache, met een vogeltje en een huisje op een lange oprit bij een nog net villa. Er was niemand thuis, dus vlug weer weg.

Anke valt soms in bij de nachtdienst op haar werk en daar werkt een andere geocacher, die de wachttijd gebruikt om mysterie-caches op te lossen. Ze was zo lief geweest om zijn halve puzzelboek over te schrijven. Daar gingen we nu enkele caches van oppikken: de militairy missions van Harley en The Mask. Voor eentje moesten we een stukje door het bos struinen, de andere twee waren snel gevonden.

Op naar Gemonde voor de nieuwe traditional de Kiosk. Die bleek voor het huis te liggen waar Ankes moeder in was opgegroeid. Anke had als klein kind nog in de kiosk gespeeld. Dat was dus echt een cache met herinneringen. De andere geocachers uit Ankes familie gingen die cache ook allemaal nog in deze week loggen.

Wij sloten de dag af met de Maaskantje-cache Ge Het de cache Gemist. We hebben hem met de auto gedaan, omdat we er niet zoveel zin hadden. We houden niet van de aso-serie over de Maaskantjes, maar deze cache dreigde in de nearbiest-lijst van Oisterwijk te komen, dus hij moest er een keertje aan. Gelukkig vonden hem zonder al te veel problemen.

We stopten met geocachen om nog wat “missies” voor de kanovereniging te vervullen: nieuwe voorraden voor de bar kopen.

Wat ik hier op 8 november 2018 nog aan toe te voegen heb:

Wha, wat mysteries betreft moet Anke eigenlijk nog eens in gaan vallen bij de nachtdienst. Hoewel ik niet weet of de geocacher er nog werkt. Het is nog altijd niet mijn favoriete cachesoort. En die Maaskantjes was echt een domme serie, blijkbaar mannenhumor, want alle mannen van de kanovereniging vonden het geweldig, terwijl de vrouwen iets anders gingen doen.

 

 

NS-wandeling Landgoed Groeneveld (17)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that…? Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. Wandeling nummer 17 voor mijn DZP vond plaats in juli 2018.

Landgoed Groeneveld

15 kilometer, van station Baarn naar station Hilversum Media Park.  Met een omweg voor een virtuele cache, dus ik zat uiteindelijk aan de 18 kilometer.

 

Voor deze dag stond er weer een NS-wandeling op het programma en wel Landgoed Groeneveld van station Baarn naar station Hilversum Media Park. Beide stations waar ik al eens eerder ben geweest, dus geen nieuwe borden voor mijn lijst, maar dat mocht de pret niet drukken. Vanaf station Baarn ga je meteen een hooggelegen paadje langs het spoor in, omringd door wat bomen. Ik herkende dit paadje nog uit de tijd dat ik nog nooit een NS-wandeling had gedaan, maar al wel geocache-routes van station naar station deed. Zo liep ik in april 2013 de multi-cache Enkeltje Den Dolder van station Den Dolder naar station Baarn. Deze dag bleek dat de routes elkaar een klein gedeelte overlapte, alleen liep ik nu in tegengestelde richting, omdat ik toen in Baarn eindigde en nu hier startte.

 

Ik begon nu dus eigenlijk met het stukje, wat toen het einde was. Op geocachinggebied ging het bijzonder voorspoedig, want gedurende de eerste kilometer van de wandeling kon ik al drie caches loggen en daarvoor hoefde ik amper van de route af te wijken. Het Kippenbruggetje stelde als cache niet veel voor, maar ik vond het wel een grappige cachenaam. Hier kon ik ook al een paddo waymarken, maar het zou kunnen dat ik die ook al gezien heb tijdens Enkeltje Den Dolder. Mijn cachegeheugen is na bijna 8750 caches nog altijd heel goed, maar al die paddo’s onthouden is onmogelijk, want die dingen lijken nogal op elkaar. Dus komt het wel eens voor dat ik er eentje keurig heb gemarkeerd, die ik dan in het verleden ook al eens heb gedaan. Ach, zoveel moeite kost een paar foto’s nemen en een coördinaat opslaan nou ook weer niet.

 

Via een spannend uitziende spoorbrug ging ik het bos in en via brede bomenlanen kwam ik uit bij Kasteel Groeneveld en het bijbehorende landgoed. Het kasteel was niet open op maandag, wat ik van de ene kant niet zo erg vond: want een museumkaart was niet geldig en ook vanwege de tijd. Van de andere kant kostte de entree maar 5 euro en waren er best interessante tentoonstellingen o.a. over de tekeningen van Fiep Westendorp. Dus wellicht dat ik nog terug ga, als dat er van komt. Er ligt ook nog een multi op het landgoed, waar ik nu ook geen tijd voor had. Kasteel Groeneveld zelf is niet echt heel mooi (in vergelijking tot andere kastelen), meer een landhuis dan een kasteel.

Ik was er destijds ook al lang gelopen en ook over de bijbehorende landgoederen. Toen had ik vreselijke zere voeten en verlangde ik naar het einde, nu was ik nog fris en fruitig, aan het begin van de route. Ik maakte zelfs een omweggetje om de cache bij de Escher rotonde te kunnen loggen. Dit omdat ik een zwak heb voor het werk van de kunstenaar Escher. Op de rotonde staat een 3D-kunstwerk wat gebaseerd is op een tekening van Escher, hij heeft bijna 30 jaar in Baarn gewoond. Ik vond het een mooi kunstwerk, maar ja, zoals gezegd, ik houd van Escher.

 

Het landgoed – waar het best wel druk was met mensen – liep haast ongemerkt weer over in een bosgebied, waar het een stuk minder druk was. Ik vind het altijd grappig om te zien dat veel mensen toch in de buurt van een bezienswaardigheid of eetgelegenheid blijven. Zelf houd ik wel van dat gevoel dat het bos van mij alleen lijkt. Ik passeerde nog een cache die precies op de route lag, in een omgebouwd paaltje. Grappig detail is dat deze cache bij de Vincent-serie hoort, waar ik vorig jaar ook al een cache van heb gelogd, op het landgoed bij het hoofdkwartier van Natuurmonumenten. Dus leuk om er nu nog eentje te hebben.

 

Aan de rand van het Goois Natuurreservaat gekomen, koos ik een bankje uit om te lunchen. Ik moest trouwens erg gniffelen om die naam. Ik vind reservaat toch klinken als een afgesloten ruimte waarin je iets opsluit. En ik dacht daarbij dus aan Bekende Nederlanders die veelal in het Gooi wonen. Opgesloten in het Goois Natuurreservaat.
Vlakbij mijn bankje waren enkele koeien aan het grazen. Nou ja koeien, ik denk dat er minstens eentje een stier was, aan zijn…eh…onderdelen te zien. De koeien kwamen steeds dichterbij en de stier liep zelfs rakelings langs mijn bankje af. Helaas was ik te laat met mijn foto, maar het was een leuke lunch, voor Maartje de Koeienfotograaf.

 

Tijdens de lunch had ik besloten dat ik om ging lopen voor de virtuele cache Walk of Fame. Hiervoor moest je een foto van jezelf maken op het podium van een natuurtheater, verborgen in de bossen ongeveer een kilometer vanaf de route. Het bleek de moeite van het omlopen waard. Ik kwam uit in een mooi natuurtheater. Het zag er nog heel intact uit, maar bleek toch niet meer gebruikt te worden, alleen soms tijdens kinderkampen. Jammer hoor. In Oisterwijk hebben wij ook een Natuurtheater en dat wordt nog wel gebruikt door de plaatselijke amateurverenigingen. Ik ga er altijd graag naartoe. Maar dit theater zag er eigenlijk nog natuurlijker uit dan het onze. Ik voerde er de eenmalige, korte voorstelling “Heideroosje op de Hilversumse Heide” uit en maakte een foto van mezelf met de timer. Missie volbracht.

 

Op de terugweg naar de route kwam ik zowaar nog een Vincent-cache tegen. Dus nu heb ik er totaal al drie. Owh ja, ter informatie: Vincent is de kat van de eigenaars van de caches.

Teruggekomen op de route ging ik het mooiste stukje van de route op: de heide. Hier kon ik de earthcache Aardkundig Monument Gooise stuwwal doen en maakte ik de mooiste foto’s van de dag. Ook kwam ik nog een heleboel paddo’s tegen.

Ik verliet dit mooie stukje heide via de Sint Jansberg, waar een oud kerkhof is. Er was ook een cache, waar ik eerst aan voorbij liep, omdat hij op de kaart in mijn GPS onder een P (van parkeerplaats) verborgen lag, maar ik liep er nog even voor terug. Je bleek eigenlijk een sterke magneet nodig te hebben en mijn kleine magneetklauw was veel te zwak. Maar ik ben heel inventief en heb allerlei hulpmiddeltjes bij. Het lukte uiteindelijk door een touwtje om de cache heen te laten zakken, dat strak te trekken en zo de cache op te tillen. Weer een missie geslaagd. Later, tijdens het loggen las ik nog allerlei interessante informatie over het oude Sint Janskerkhof en de doodswegen. Wat een bijgelovige voorouders hebben wij zeg!

Ik stak de weg over voor de laatste etappe. Die bleek door bekend gebied te lopen, nou ja het eerste stukje dan. Hier staat namelijk de oudste paddo van Nederland! Helaas is het een replica en niet eens een heel mooi gelukte replica. Ik had hem ook al eerder gezien, want er ligt ook een cache bij, die ik deed met Anke, Stephanie en G., tijdens het GME-weekend in april 2010. Die cache heette dan ook Paddo. Ik schreef toen een zielig logje over dat iedereen mij altijd plaagde met mijn fascinatie voor het waymarken van paddo’s. Ter motivatie kreeg ik toen een supermooie paddo-coin van de Paddo-Officers. Die coin heb ik natuurlijk nog steeds en ik ben ook altijd paddo’s blijven waymarken. Ik heb zelfs mijn Persoonlijke Paddo, die heeft mijn vader voor mij gemaakt. Oorspronkelijk als surprise voor Sinterklaas, maar hij staat nog steeds ter decoratie in mijn huis.

 

Na die replica ging ik verder het gebied in dan destijds en daar bleken de echte “gouwe ouwe” paddo’s te staan: de lage nummers die de nog intact zijnde oudste paddo’s van Nederland vertegenwoordigden. Wel, ondanks dat ze ongetwijfeld allemaal al geclaimd zullen zijn, liep het kwijl nog net niet uit mijn mond.

Nadat ik al die paddo’s gemarkeerd had, liep ik verder over de Hilversums heide. Ik probeerde nog wat caches te vinden van de Smiley op de Hei-serie, maar die waren goed verstopt. Ik vond er uiteindelijk maar eentje van de drie die ik heb geprobeerd. Maar ik was toch wel tevreden over het aantal geocaches van vandaag: tien stuks met een earthcache en een virtual erbij, dus dan hoor je mij niet klagen.

De route was overall gezien heel mooi, maar het laatste stukje, door Hilversum was een beetje een pauperwijk. Wat nog versterkt werd door de stinkende containers die overal buiten stonden. Waarschijnlijk werden die de volgende dag opgehaald, maar met dit warme weer (30+ graden) rook het niet aangenaam. Maar ja, een andere weg naar het station is lastig, natuurlijk en het was maar een halve kilometer ofzo. Aangekomen bij het station had ik mooi de eerste trein na 18.30 uur, dus ik was ook nog op een redelijke tijd thuis. Ik was wel erg dorstig geworden, want het was dus bloedheet en ik had eigenlijk te weinig drinken meegenomen en kwam onderweg geen winkels tegen.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt.

Throwback Thursday: 1 november 2010

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 1 november 2010:

Anke en ik waren per auto onderweg naar Drenthe om daar een weekje vakantie te vieren. Onderweg pakten we alvast enkele carpoolcaches mee en in Drenthe aangekomen gingen we ook nog “even” wat geocaches in de omgeving doen, tot het donker werd.

Het verslag:

2412. ZECC: Zwols Eerste Carpool Cache
Maker: Reej
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 1 november 2010
Plaats: Zwolle

2413. MECC: Meppels Eerste Carpool Cache
2414. MTCC: Meppels Tweede Carpool Cache
2415. MDCC: Meppels Derde Carpool Cache
Maker: Tollerteam
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 1 november 2010
Plaats: Meppel

2416. Effe naar het buitenland: Frankrijk
2417. Olde- en Nije- Route 10: Nijeberkoop
Maker: ET4FR & CO
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 1 november 2010
Plaats: Drenthe

2418. Boekelter
Maker: Hiking Zirafa
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 1 november 2010
Plaats: Drenthe

2419. De oude pastorie
Maker: Josdeklein
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 1 november 2010
Plaats: Drenthe

2420. Hit & Run: Noordwolde Zuid
Maker: Geobughunters
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 1 november 2010
Plaats: Drenthe

Een tijdje terug hadden Anke en ik het idee opgevat om eens in november op vakantie te gaan, omdat we allebei nog vakantiedagen hadden staan die op moesten.  Omdat we in twee provincies van Nederland nog geen founds hadden, wilden we graag een bestemming in Drenthe of Groningen. Drenthe sprak ons allebei net iets meer aan, dus werd het een huisje in Drenthe. Om precies te zijn in Wateren, een gehucht aan de rand van het Drenths-Friese Wold, een groot natuurgebied. Ik had een enorme voorraad caches ingeladen, omdat we daar geen internet zouden hebben. Het waren er veel te veel, maar goed. Ze waren verdeeld over twee GPS’sen, Oor (de gps van Anke) was speciaal bij mij komen logeren om volgeladen te worden. We gingen met Reno, omdat dat mijn eigen auto is en die dus door niemand gemist wordt.

We vertrokken op maandag 1 november. ’s Morgens bracht ik eerst Flint en Figo (mijn cavia’s van toen) naar mijn ouders, waar ze gingen logeren en reed daarna door om Anke op te halen (ik woonde toen in Hilvarenbeek, Anke in Oisterwijk).

Onderweg naar Drenthe deden we alvast wat carpool-caches, namelijk vier stuks. We probeerden er zes, maar konden er eentje niet bereiken en de tweede van Zwolle niet vinden. De eerste van Zwolle lag op een bekend plekje, daar waren we al eens langs gereden onderweg naar het Spellenspektakel. Ook deden we alle drie de carpoolcaches van Meppel. De laatste lag bij de McDonald’s en daar luidden we de vakantie in met een ijsje. Eigenlijk een vreemd gevoel om zomaar op een doordeweekse dag in november op vakantie te zijn.

Hierna reden we door naar onze goed verscholen huisjespark en checkten we in. We kregen een gigantisch groot huis, want het park stond praktisch leeg die week.
Het was nog vrij vroeg in de middag en we hadden al inkopen gedaan voor het eten deze dag, dus we besloten nog wat caches in de omgeving te doen.

De dichtsbijzijndste cache vanaf het huisjespark was Effe naar het buitenland: Frankrijk. Die lag bij een boerderij aan een straat die Frankrijk heette. De volgende cache werd Nijerberkoop, een cache van de Olde- en Nije-route die ik die week helemaal wilde doen, een serie langs allerlei plaatsjes in Friesland en Drenthe. Voor deze cache moesten we een stukje lopen door een bos en daar konden we al zien dat het een erg mooi gebied was hier, zeker in de herfst, met al die mooie kleuren.

Hierna wandelden we ook door het bos, voor een earthcache, maar we hebben het 0-punt nooit kunnen bereiken, dat zou midden in het ven moeten liggen. Wel een paar haarbal-koeien kunnen spotten, van heel dichtbij, dus de eerste koeienfoto’s konden al gemaakt worden.

We gaven de earthcache op en gingen verder met de drive-in traditional Boekelter, tegenover een camping in het zogenoemde plaatsje. Het begon ondertussen al te schemeren, maar er waren nog twee dorpscaches die we hoopten in het donker te kunnen doen. De eerste was bij de pastorie van Noordwolde en al door Anke gevonden, nog voor ik de auto uit was. De tweede was een voortuin-cache in Noordwolde. Het was toen al pikdonker en wij voelden ons erg crimineel toen we daar met een zaklamp door de straat liepen. Gelukkig hebben we de cache vrij snel gevonden, zodat we daar snel weer weg konden.

Het idee was om gemiddeld 10 caches per dag te vinden, want dan zouden we de 2500 gaan halen, ons doel voor deze vakantie. Deze eerste dag telde eigenlijk niet mee, maar we vonden wel 9 caches, dus dat vonden we een goed begin.
Na het eten maakten we nog een wandeling over het huisjespark, maar het was zo donker dat we nauwelijks iets zagen, omdat er geen (straat)verlichting op het park was.

Wat ik hier op 1 november 2018 nog aan toe te voegen heb:

Haha, je merkt wel dat de verslagen door de jaren heen steeds langer zijn geworden, als je het vergelijkt met het verslag van vorige week. Soms lijken het wel dagboeken. Met de hoeveelheid caches kwam het die vakantie helemaal goed: we zijn de 2500 nog ruim gepasseerd. Met de provincies kwam het ook goed, want we vonden caches in Drenthe, Friesland en Groningen.

Geen foto’s van deze dag.