NS-wandeling IJsselvallei, dag 2 (16)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that…? Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. Dit is de zestiende wandeling voor mijn DZP. Deze wandeling vond plaats in juli 2018.

Opmerking: ik schijn er in geslaagd te zijn om alle foto’s die ik in de tweede helft van juli heb gemaakt kwijt te raken. Vermoedelijk heb ik ze gewist van mijn camera, zonder ze naar mijn laptop te kopiëren. Dus geen foto’s bij dit blog.

IJsselvallei, dag 2

14 kilometer van station Deventer naar station Olst. Helaas zaten er verschillende fouten in mijn gpx-track, waardoor ik een paar keer verkeerd gelopen ben.

Vorig jaar wandelde ik al het eerste traject van deze wandeling van Zutphen naar Deventer, IJsselvallei, dag 1.

Ik had mezelf als zomerdoel gesteld dat ik minstens 10 DZP-doelen wilde vervullen voor september. En het bereiken van 20 gelopen NS-wandeling scoorde daarbij heel hoog. Vandaag besloot ik te gaan voor de tweede dag van de NS-wandeling IJsselvallei. Vorig jaar liep ik al de eerste etappe: van Zutphen naar Deventer. Vandaag liep ik van Deventer naar Olst. Het is best een lange treinreis, maar het voordeel is dat de trein in 1x doorrijdt van Tilburg naar Deventer, dus ik hoefde maar 1x over te stappen. Ook had ik een upgrade om eerste klas te mogen zitten (reclame van de NS moeten bezorgen heeft zo zijn voordelen, ik had plenty-off van die kaartjes), dus ik zat daar best wel relaxt een boek te lezen.

In mei ben ik nog in Deventer geweest, dus ik herkende wel het één en ander op de route van het station naar de rivier de IJssel. Op zondagochtend is de stad trouwens uitgestorven: alle winkels zijn gesloten en er waren ook niet zo heel veel mensen. Gelukkig kwam ik vandaag ook niet voor de stad (die heb ik in mei al ruimschoots bewonderd), maar voor de wandeling. Vrij snel bereikte ik de rivier en de route liep dus een heel stuk over een stoep langs de rivier.

Op deze tweede etappe bleken een stuk meer caches te scoren te zijn, dan tijdens de eerste etappe, toen ik slechts 1 found had. Nu vond ik mijn eerste cache al bij de jachthaven van Deventer. Even wachten tot de auto’s weg waren (het was heel mooi weer en zondag, dus stervensdruk bij die haven) en even de cache uit de rand van het bordje wippen. Iets verderop vond ik onze 8700ste cache: bij een boom bij het IJsselstadion. Blijkbaar hoorde deze cache ook nog bij de DCGeopoly-serie, waar we in mei ook al een cache van vonden. Of we de serie ooit nog compleet gaan krijgen, betwijfel ik, maar stiekem vind ik het altijd wel leuk om iets van een serie te vinden, waar ik al eerder iets van gevonden heb. Om Zicht op de IJssel te kunnen loggen, moest ik een klein stukje omlopen, via de weg, in plaats van al het zandpad de uiterwaarden in te pakken. Maar ik vond dat deze cache wel een zeer toepasselijke naam had, dus wilde hem graag toevoegen aan het lijstje. Hij was nog grappig verstopt ook: in een omgebouwd paaltje.

Daarna moest ik volgens de gpx-route de uiterwaarden in. In het begin was er inderdaad nog een pad, maar dat liep op een bepaald moment dood en toen had ik om moeten draaien, maar ik ben doorgelopen en verdwaalde totaal, ondanks de gps met kaart in mijn hand. De gpx-route was blijkbaar verouderd en er lagen overal plassen water in die uiterwaarden, dus ik liep daar de hele tijd op vast. Ik had niet echt het idee dat ik hier mocht komen. Ik verdwaalde dus dankzij mijn gps, maar vond evengoed ook weer de weg terug dankzij de gps, want uiteindelijk bereikte ik de verharde weg op de dijk die langs de uiterwaarden liep. Daar kwam ik inderdaad een verbodsbord tegen, waar ik al bang voor was. Ik hoopte maar dat niemand gezien had dat ik een stukje door het kennelijk verboden gebied had gelopen. Geen idee hoe hoog die boetes zijn, maar het artikelnummer wordt ironisch genoeg vaak gevraagd bij multi-caches.

Ik snel verder, ver van de uiterwaarden vandaan, nu over het fietspad, dus dat mag gewoon.
Vantevoren had ik al gezien dat de route diverse caches van de IJssellinie-serie zou passeren. Bij de eerste aangekomen, die lag nog aan dat fietspad, voelde ik me iets rustiger worden. Ik ging nu een landgoed op en pakte de gpx-route weer op. Hier waren meer wandelaars, dus het was duidelijk wandelgebied en geen verboden gebied. Eigenlijk had ik verwacht dat de route – net als etappe 1 – helemaal langs de rivier de IJssel zou lopen, maar dat was dus helemaal niet. Het was eigenlijk best een fijne route, een beetje slingerend door bossen heen, over een landgoed dus en later tussen wat boerderijen door. Onderweg vond ik diverse caches van de IJssellinie-serie.

Je kon deze dag ook in de bunkers kijken, maar daar had ik geen tijd voor, want ik had met mijn verboden struintocht behoorlijk veel tijd verloren. Wie weet ga ik ooit nog eens terug om de IJssellinie-serie af te maken en zo’n bunker te bezoeken. Lijkt me best een keertje interessant, want er liggen hele bouwwerken onder de grond daar. Ik vond zelfs een multi van de serie. Offset natuurlijk, maar toch een leuke aanvulling voor de lijst. Eentje van de serie kon ik niet vinden, dus dat werd een not-found.

Ik verliet nu het gebied waar de serie lag en kwam in het buitengebied van Olst. Hier vond ik nog een cache bij de Vistrap. Deze lag er open en bloot bij, volgens mij was de magneet er af gevallen. Dus heb hem maar iets veiliger verstopt, zodat hij niet in het water kon rollen. Hierna liep ik regelrecht het centrum van Olst binnen. Je kon hier nog een serie doen: de drie hogen van Olst. Twee daarvan lag praktisch op de route. Helaas bleek de cache bij de kerk geript te zijn. Ik kwam nu eerst bij het station van Olst – mijn eindbestemming. De trein kwam echter pas over 20 minuten, dus ik had nog mooi tijd om de cache bij de Olba-schoorsteen te loggen. Jammer dat dit een erfenis was van een voormalig slachtbedrijf. Maar goed, je kunt niet altijd ethisch zijn.

Ik liep terug naar het station van Olst en maakte nog mijn stationsbordje-foto (die ik dus per ongeluk gewist heb met alle andere foto’s van deze dag). Met Olst heb ik alle stations van het traject Roosendaal – Zwolle compleet (kan ze ook uit mijn hoofd opdreunen: Roosendaal – Etten-Leur – Breda – Tilburg – Den Bosch – Oss – Nijmegen – Arnhem – Dieren – Zutphen – Deventer – Olst – Wijhe – Zwolle). De trein kwam trouwens keurig op tijd en ik kwam zonder problemen thuis op een redelijke tijd. Met 11 gevonden caches was ik zeer tevreden over de geocaching-rating. Maar ja, dat gedoe met het verboden struingebied was dan weer wel vervelend. Dus ik hield toch een beetje een gemengd gevoel over aan deze NS-wandeling.

 

 

Throwback Thursday: 25 oktober 2004

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 25 oktober 2004:

De dag waarop de Heideroosjes hun derde cache vonden. Veertien jaar geleden dus! Ik ben pas later begonnen met de verslagen, dus het is maar een heel kort verslagje.

Het verslag:

3. De Brand
Maker: Purk
Type: Multi
Gevonden op: 25 oktober 2004
Travelbug uit: Sheepy
Heideroosjes: Stephanie, Karin en Maartje
Plaats: Udenhout

Onze eerste aanraking met een cache van Purk en zijn voorliefde voor modderpaden. Er kwam later zelfs een cachewoordenboek waarin “Purkepaadjes” werd opgenomen als beschrijving voor zeer modderige paden.  De cache liep grotendeels over modderpaden langs water dat naar de stroom (Voorste Stroom, het water waarop we vaarden met de kanovereniging) rook, in het natuurgebied De Brand, bij Udenhout. In de cache vonden we onze tweede travelbug: Sheepy. Dat was dus een schaap.

Wat ik hier op 25 oktober 2018 nog aan toe te voegen heb:

Ik ben door de jaren heen nog verschillende keren terug geweest in De Brand voor het geocachen. Het is niet echt mijn favoriete natuurgebied, want het is heel drassig. Het is wel heel dichtbij huis.

Met Stephanie en Karin richtte ik ooit de Heideroosjes op, maar Stephanie wilde toch liever haar eigen team en Karin vond andere dingen toch leuker dan geocaching. Het idee voor de teamnaam kwam overigens van Stephanie. Ik wilde liever een op Lord of the Rings gebaseerde naam, zoals de Dolers. Ik was nogal een LOTR-fan in die tijd. Maar Karin had daar weinig mee, dus die stemde voor de Heideroosjes. Anke kwam er pas later bij. We hebben toen nog wel eens overwogen om de teamnaam te veranderen in MaAn, naar de eerste letters van onze namen. En daar kon je dan ook een leuk logo bij bedenken, natuurlijk. Maar we waren toen in de geocachingwereld al bekend als de Heideroosjes, dus daarom is die naam altijd zo gebleven.

Geen foto’s van die dag, want ik deed daar toen nog niet echt aan, dat kwam iets later pas. Daarom heb ik er een foto van De Brand bijgezet die ik in juni 2016 maakte.

 

NS-wandeling Holterberg (15)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that…? Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. Dit is de vijftiende wandeling voor mijn DZP. Deze wandeling vond plaats in mei 2018.

Holterberg

14 kilometer van station Nijverdal naar station Holten. Het is de eerste keer in deze serie DZP-NS-wandelingen dat ik niet alleen was, maar een wandelmaatje had, want ik wandelde dit keer samen met mijn moeder. We breidden de route iets uit door langs het Canadian War Cemetery te wandelen.

 

 

 

Mijn moeder en ik verbleven op een vakantiepark bij Holten, een plaatsje in Overijssel, wat aan de voet van de Sallandse Heuvelrug ligt. Ik stond letterlijk te trappelen van ongeduld, omdat ik zo graag de NS-wandeling Sallandse Heuvelrug wilde lopen: van Nijverdal naar Holten. Hier zaten namelijk een heleboel ingrediënten in waar ik enthousiast van werd. Een nieuw stationsbord (Nijverdal) voor mijn Day Zero Project (Holten was eerder die week ook nieuw) en een nieuwe NS-wandeling, ook voor DZP. We zouden het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer passeren. Vermoedelijk zouden er paddo’s zijn (voor waymarking). Vlakbij station Nijverdal was de laatste webcamcache van Nederland die de Heideroosjes nog moesten. Er was een earthcache op de route. En dan nog de Sallandse Heuvelrug zelf, een Nationaal Park waar ik nog nooit geweest was, maar wat de belofte in zich had om heel mooi te zijn.

DSC01005

We fietsten vanaf het vakantiepark naar station Holten en lieten de fietsen daar achter. De treinreis vanaf Holten duurde stiekem nog bijna drie kwartier, omdat je in een driehoek om het natuurgebied heen treint. Met een overstap van 2 minuten in Wierden, waar een hele mensenmassa tegelijk door een tunnel naar het andere perron moest rennen en moest overchecken naar een andere vervoerder: Blauwnet. We haalden het. Mijn eerste reisje met Blauwnet ooit. De trein zat overvol, maar na een kwartiertje konden wij er al weer uit in Nijverdal. Foto van het stationsbordje gemaakt. Mijn moeder heel serieus: moeten we kijken hoe laat de trein terug gaat? Ehm mam, we gaan NS-wandelen, het is het idee dat we terug lopen naar Holten. Wel grappig, dat dat er zo ingebakken zit als je regelmatig met de trein reist.

 

 

Ik zette Smaug (mijn gps) aan en de webcamcache bleek echt maar 150 meter van het station af te liggen. Ik had van tevoren goed uitgezocht waar je moest staan en gekeken of de webcam werkte. Die werkte heel goed in verhouding tot enkele andere webcams die ik eerder heb geprobeerd. Het lukte zelfs prima om foto’s te maken met de iPhone van mijn moeder (yup, mijn moeder heeft een hippere telefoon dan ik, want mij interesseert dat niet zo). Dat kwam goed uit, want nu hoefden we niemand om hulp te vragen. Tenslotte was het voor de meeste mensen gewoon een doordeweekse werkdag. We dachten dat we de camera zelfs zagen hangen in de kerktoren. Ik was dus meteen al in een stralende stemming en heb mijn moeder nog wel 10x gemeld dat de Heideroosjes nu alle vijf de actieve webcam-caches in Nederland hebben gelogd. Als je nagaat dat die in Nijverdal, Haarlem, Amsterdam, Sittard en op Terschelling zitten en allemaal bereikt zijn met het openbaar vervoer, dan is het best een prestatie om trots op te zijn.

DSC00984

We vervolgden de route door Nijverdal. Het VVV was hier, net als in Oisterwijk, gevestigd bij de bibliotheek. Terwijl mijn moeder naar het toilet ging, kocht ik het routeboekje van de Sallandse Zandloper, een wandeling die mij toch ook blijft intrigeren. Daarna maakten we een kleine omweg om een cache van de serie Kriskras door Nijverdal te loggen. Die lag bij een oude molen. Het bleef deze vakantie de enige cache van deze serie. We verlieten het centrum en liepen door een woonwijk naar de rand van de Sallandse Heuvelrug.

DSC00988

Volgens de beschrijving zou er best wat hoogteverschil in de route zitten en we mochten inderdaad meteen een heuvel op. Te voet was het echter allemaal best te doen, ik vind stijgen op de fiets altijd veel erger (en zou dat later deze week nog een paar keer gaan ervaren). Al wandelend ging het heel geleidelijk en we waren pas net gestart, dus de voeten hadden er nog zin in. Daarnaast vonden we de omgeving meteen al mooi. Al vrij snel kwamen we aan bij het Bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer. Dat was heel erg groot, met een winkel en een restaurant en een kleine tentoonstelling. Ook was er een sterrenwacht bij, maar die was niet open. Mijn moeder had al wel weer trek in koffie, maar ik had nog geen dorst (ik drink trouwens ook nooit koffie, want ik houd niet van de smaak). Dus ik bekeek de tentoonstelling, terwijl zij koffie dronk. Daarna nog een tijdje in de grote winkel rondgekeken.

DSC00990

We verlieten het bezoekerscentrum om onze wandeling te vervolgen. Rondom het centrum was het superdruk met mensen, maar verderop was het veel rustiger. Eigenlijk net zoals in Oisterwijk, grapten we tegen elkaar, daar zijn de meeste recreanten ook gegroepeerd in een straal van een kilometer rondom de horeca-gelegenheden. Het uitzicht bij de earthcache was overweldigend mooi. As far as my eyes can see. En leuk was dat je de antwoorden op de vragen direct kon mailen en ook automatisch antwoord kreeg dat het goed was. Vond mijn moeder ook heel fijn, want die heeft er een hekel aan dat de helft van de makers niet antwoorden als je je vragen in stuurt. We genoten een tijdje van het uitzicht en wandelden weer verder.

DSC00996

De wandeling was echt heel mooi, overal prachtige uitzichten over heide en bossen. Soms heel kleine, kronkelige paadjes. Weinig andere wandelaars. En lekker weer, de jassen konden na een tijdje uit. Deze NS-wandeling loopt voor een groot gedeelte gelijk met een etappe van het Pieterpad. Dat staat echt nog op mijn wishlist: het Pieterpad lopen. Mijn moeder zou dat ook nog wel willen, maar ik denk dat ze pas meegaat als ik het helemaal gepland heb, met overnachtingen en vervoer en alles, haha. We vonden wel een cache die naar het Pieterpad vernoemd was. Die lag gewoon weggesmeten in de bosjes langs het pad, maar mijn moeder vond hem wel. Logrolletje zag er overigens best wel netjes uit, dus vreemde locatie, maar blijkbaar wordt hij wel onderhouden.

DSC00998

We wandelden een hele tijd verder door de prachtige omgeving zonder geocaches op onze route. We waren alweer in de buurt van Holten, toen we besloten om een omweg te maken langs het Canadian War Cemetery Holten. We waren hier namelijk best nieuwsgierig naar en het is ook wel toepasselijk in deze week (eerste week van mei) van dodenherdenking en bevrijding. En er lag ook een cache bij de begraafplaats. Een keurige, respectvolle cache. De begraafplaats is best indrukwekkend. Het ligt er heel erg keurig bij en heeft iets vredigs, ondanks dat er natuurlijk veel verdriet schuil gaat achter de namen op de graven. Bijna allemaal Canadezen, onder de 30 jaar, die een halve wereld van hun thuisland, hun jonge leven gaven om een wildvreemd land te bevrijden.

 

Ik – de atheïst – moest wel een beetje snuiven bij veel goddelijke grafschriften. “Gesneuveld voor god, volk en vaderland”. Yeah right, kan me niet voorstellen dat wat voor god dan ook WOII gewild heeft. Uiteindelijk vond ik een grafschrift dat ik wel mooi vond en wat uiteindelijk bij mijn 4 mei-foto op instagram kwam: Only those who have loved and lost, can understand war’s bitter cost. Er was dit jaar wederom een hele discussie of die twee minuten stil nog wel nodig zijn. Persoonlijk vind ik van wel. Wat zijn nou twee minuten op een jaar? En mogen er in mijn Brabantse (katholieke) familie (katholiek Brabant kwam redelijk ongeschonden de oorlog door) geen “spannende” oorlogsverhalen zijn, ik heb genoeg indrukwekkende boeken over de oorlog gelezen. En ik vind het heel wat waard om in een vrije land te leven en alles te kunnen doen en laten wat ik maar wil. Al is het maar de vrijheid om ongekrenkt over de Sallandse Heuvelrug te kunnen wandelen en gratis gebruik te mogen maken van dure satellieten in de ruimte om te kunnen geocachen en waymarken. En voor die vrijheid wil ik graag twee minuten stil zijn.

We vonden de cache, die lag niet tussen de graven, maar in het parkje aan de voorkant van het kerkhof. Daarna verlieten we de plek weer. Het was er trouwens behoorlijk druk met bezoekers, er waren mensen van alle leeftijden. Het leeft gelukkig dus nog wel bij de mensen. Het was natuurlijk ook wel precies de eerste mei-week.

DSC01000

Wij wandelden terug naar de NS-route en zochten een terras op. Dat was Buitengewoon Holten en daar hebben we uiteindelijk geloof ik 3x gezeten tijdens deze week, het werd dus onze stamkroeg. Ik raakte deze week ook totaal verslaafd aan ice tea green. Een paar jaar geleden moest ik er niets van hebben, wilde ik alleen “echte ice tea”. Maar tegenwoordig ben ik helemaal weg van groene thee en van ice tea green. Smaken kunnen veranderen. Het was best even lekker om wat anders dan water te drinken en een broodje te eten. Vlakbij het eetcafé lag een cache van de mei-serie. De mei-serie ligt rondom Holten. Elke meidag van 2014 kwam er een cache online. Dus het was best toepasselijk dat wij ze nu ook in mei logden. Helaas was de serie niet al te best onderhouden, er waren dus ook veel caches offline. Maar deze, bij het TOP-punt was er wel.

DSC01001

De NS-wandeling liep verder langs het Wereldtijdpad. Dit pad ligt in de omgeving van Holten en is geplaatst rondom de eeuwwisseling. Van elk jaar van onze jaartelling is er een paaltje met informatie/highlights uit dat jaar geplaatst. Aan het paaltje zit een blokje en dan heb je een zijde met wereldnieuws, landelijk nieuws en regionaal nieuws. Best wel een gaaf project, maar het is zoveel informatie, dat je niet alle paaltjes gaat lezen, want het zijn er dus ruim 2000. Toevallig passeerden we deze dag de recente tijd, dus konden we onze eigen geboortejaren lezen. Er was ook een cache geplaatst die Wereldtijdpad heette, niet zo ver van mijn geboortejaar af. We vonden deze cache ook. Station Holten was ondertussen al in zicht en daarmee kwam er een einde aan deze mooie NS-wandeling.

DSC01008

Met waymarking kwam het ook goed vandaag, want het stikt van de paddo’s op de Sallandse Heuvelrug en omstreken. Alleen was ik zo stom om alle coördinaten te wissen in mijn gps, dus nu kan ik er nog niets mee doen…

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt, tijdens het lopen van de NS-wandeling Holterberg. Alleen de foto waar ik zelf op sta is gemaakt door mijn moeder.

 

Throwback Thursday: 18 oktober 2006

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 18 oktober 2006:

Met een paar vrienden (Anke, Stephanie, J. en ik) waren we enkele dagen op vakantie in het plaatsje De Haan aan de kust van België. Omdat ik geen noemenswaardig contact meer heb met J., gebruik ik alleen zijn voorletter vanwege de privacy.

Het verslag:

75. De Haans Chicken Walk
Maker: Banzai B
Type: Multi
Gevonden op: 18 oktober 2006
Travelbug uit: Flaschenhai
Heideroosjes: Anke en Maartje
Snuffel007: Stephanie en J.
Plaats: De Haan, België

76. DunE = mc²
Maker: Tchoumah
Type: Multi
Gevonden op: 18 oktober 2006
Heideroosjes: Anke en Maartje
Snuffel007: Stephanie en J.
Plaats: De Haan, België

Op deze dag gingen we geocachen. De Haans Chicken Walk was de langste route,  daarom deden we die het eerste. Ik vind de woordspeling in de naam van deze cache wel leuk met de haan en de kippen. De route liep voor een groot deel over ruiterpaden met mul zand, dus eigenlijk was ‘horse-walk’ een betere naam geweest. Dit was gewoon een mooie route. Vooral het laatste stuk was leuk, door de duinen en langs de zee.

Alle waypoints waren goed te vinden, behalve de laatste, die hebben we nooit gevonden. Maar ja, de aanwijzing was ‘wooden fence’ en er was daar een houten hek aan weerzijden van een strandtrap. Dus aan dat zoeken was geen beginnen aan. Gelukkig konden we met wat logisch denken ook aan het eindcoördinaat komen. Het was nog wel even zoeken naar de cache, zonder spoilerfoto hadden we hem gemist. Gelukkig waren we met vier paar ogen en vonden we hem wel. Daarna konden we over het strand terug lopen naar De Haan. Dat was wel een eindje lopen, maar dat was niet zo erg over het strand, langs de zee.

dehaan1
Uitzicht tijdens de Haans Chicken Walk

Terug in de Haan gingen we verder met DunE… Het eerste deel van de cache bestond uit een route door de villawijk van De Haan, waar je bepaalde namen van huizen moest zoeken. Met de huisnummers van die huizen moest je dan het eindcoördinaat berekenen. Nou hadden zowat al die huizen een naam en het was best lastig zoeken, zonder vaste waypoints, wij hebben veel stukken twee keer moeten lopen.

Uiteindelijk misten we nog één naam. We vroegen hulp aan een tuinman die ons de goede weg wees. We vonden het laatste huis. Op een muurtje bij dat huis maakten we de eindberekening. We hadden er eigenlijk allemaal zwaar genoeg van. Toen bleek het nog twee kilometer lopen naar het eindpunt te zijn en we wisten niet eens of het goed was. Omdat we anders de hele middag voor niks in die villawijk hadden rond gesjokt, gingen we toch.

Het eindpunt was op een heuveltje in het bos. De hint was vaag en je had er geen ruk aan. Dus begonnen we met grootste maatregelen die er op neer kwamen dat we die hele heuvel lek gestoken hebben met de prikstok en een paraplu. Eén voor één gaven Stephanie, Anke en ik op. Alleen J. was nog steeds aan het prikken. We hebben minstens een half uur staan prikken, als het niet langer was. En jawel hoor, opeens prikte J. raak, waardoor hij tot Supercacher van de dag werd gekroond. De cache zat zowat in het midden van die heuvel verstopt en is onmogelijk te vinden zonder prikstok. Wij waren natuurlijk heel blij dat we hem toch hadden gevonden. Was al die moeite niet voor niks geweest.

Of we moe waren na die dag? Nou ’s avonds hebben we nog een bowling-strijd uitgevochten en een spelletjes-competitie gedaan, dus nee…

Wat ik hier op 18 oktober 2018 nog aan toe te voegen heb:

Pfft, wat waren we toen nog jong. Ik heb ook foto’s van die dag waar we zelf op staan, die ik niet plaats vanwege de privacy. Daarmee missen jullie wel mijn camouflagebroek, iets wat ik nu never nooit meer zou aantrekken. Er is in twaalf jaar veel veranderd, maar we doen nog steeds aan geocaching en houden nog steeds van spelletjes spelen.

De foto maakte ik zelf, tijdens de Haans Chicken Walk.

Throwback Thursday: 11 oktober 2013

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 11 oktober 2013

Anke en ik gingen een week op vakantie naar het waddeneiland Ameland. We kwamen te vroeg aan voor de veerboot en deden daarom nog twee caches in de haven bij het Friese plaatsje Holwerd.

Het verslag:

4617. Schöne Grüβe vom Abschlussdeich!
Maker: Ritskemoei en Nightfuchs
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 11 oktober 2013
Plaats: Holwerd

4618. Land- en Zeezicht
Maker: Tornado Bram
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 11 oktober 2013
Plaats: Holwerd

Deze vakantie had ik drie doelen te vervullen. Het eerste doel was voet op Ameland zetten: voor mij het vijfde en laatste van de Nederlandse waddeneilanden wat ik nog moest bezoeken. Het tweede doel was een cache op Ameland loggen. En het derde doel was een paddenstoel op Ameland claimen met waymarking. Want dan zou ik het complete wadden-eiland-lijstje compleet hebben. Op zowel Texel, Vlieland, Terschelling als Schiermonnikoog, ben ik geweest, heb ik minstens drie caches gevonden en heb ik minimaal vier paddo’s geclaimed. Voor Anke was het trouwens haar vierde waddeneiland, de meesten hebben we overigens samen bezocht.

Het weer op de heenreis was stormachtig en met veel regen. We waren wel ruim op tijd in Holwerd, dus deden we eerst de traditional met de Duitse naam vlakbij de haven. We waaiden bijna weg toen we het dijkje afliepen, maar vonden de cache wel. Daarna deden we Land- en Zeezicht, de traditional in de haven. Altijd leuk om zo’n havencache mee te pikken. Dat hebben we bij Schiermonnikoog en Terschelling ook gedaan. Vervolgens nog wat rond gekeken in de (outdoor-achtige) winkel, waar we meer van verwacht hadden, maar die tegenviel (dat is meestal zo) en daarna nog best lang moeten wachten op de boot die vertraging had.

amelandblauw
Mooi blauw is niet lelijk

Gelukkig waren we nog wel ruim voor het donker op Ameland, waar we eerst boodschappen hebben gedaan en daarna zijn ingecheckt in ons appartement dat er prima uitzag om een week in door te brengen.

Nadat we hadden gegeten en het eerste glas wijn naar binnen gegoten hadden, waymarkte ik de eerste paddo’s, die naast het appartementencomplex stonden en daarna gingen we op jacht naar de eerste cache. Die vonden we wel, maar het ding zat in zo’n strak gebreide houder, dat we hem niet los kregen. We moesten dus terug komen met een schaar, gelukkig vonden we maar liefst zes (!) exemplaren in de keukenlade van ons appartement.

Wat ik hier op 11 oktober 2018 nog aan toe te voegen heb:

Anke heeft ondertussen ook alle waddeneilanden bezocht. We vonden die week bijna alle caches van Ameland en ik scoorde plenty off paddo’s. Het weer was niet zo denderend, maar toch zijn we wel elke dag op pad geweest, want wij zijn meer van de activiteiten op vakantie, dan van het luieren (hoewel ik ook een boek van bijna 1200 pagina’s kocht in de boekhandel van Ameland en de verkoper beweerde dat ik dat dikke boek nooit uit zou krijgen. Ik had het uit voor de maand oktober om was. Voor de nieuwsgierigen onder ons: Ken Follett, Centurie Trilogie, deel 2).

De foto maakte ik zelf, vanaf de duinovergang bij het appartementencomplex. Ik noemde het de “mooi blauw”-foto en het is nog altijd een favoriet. 

 

Tuesday TAG: Studentenleven

Je komt ze heel vaak tegen op blogs: TAGS. Vragenlijstje over een bepaald onderwerp die dan ingevuld worden. Stiekem vind ik ze best leuk en daarom ga ik voorlopig om de twee weken een TAG invullen en op mijn blog plaatsen. Mocht je nog een leuke TAG voor mij weten, dan hoor ik dat graag in de comments.

De TAG van vandaag gaat over studeren. Zoals bekend ben ik pas op latere leeftijd gaan studeren en ben ik nu bezig aan mijn laatste jaar.

Wat studeer je?

Ik ben vierdejaars deeltijdstudent van de hbo-opleiding Media, Informatie & Communicatie (afgekort MIC). Om precies te zijn ben ik nu bezig met mijn afstudeervoorstel, zodat ik in blok 3 kan beginnen met afstuderen. Ik heb het afstuderen (te) lang uitgesteld: moeizaam verhaal, ga ik hier niet helemaal uitleggen.

Na het afstuderen (deels tegelijkertijd) moet ik nog een minor doen, maar die wordt alleen gegeven in tweede helft van het schooljaar. Vandaar dus dat de minor en afstuderen nu deels overlappen. De gekozen minor heet trouwens Schrijven in Opdracht.

Waar studeer je?

Je kunt deze opleiding alleen volgen aan de Hogeschool van Amsterdam, zowel in voltijd als in deeltijd. Ik reis dus steeds naar Amsterdam, want ik zou voor geen goud in de hoofdstad willen wonen. Het voordeel van een deeltijdstudie is dat alle colleges op een vaste dag in de week worden gegeven, dus ik hoef er maar één dag in de week heen. Hoewel dat bij de voltijdsminor gaat veranderen…

Als je nog een keer een studie mocht doen, zou je dan hetzelfde gaan studeren?

Om heel eerlijk te zijn: nee. Als ik alles van tevoren had geweten, was ik toch voor een andere optie gegaan. Eigenlijk waren er dan twee mogelijkheden geweest. Of ik was Cultureel Erfgoed gaan doen, hbo-voltijd, ook in Amsterdam, aan de Reinwardt Academie. Of ik was na het behalen van mijn propedeuse MIC overgestapt naar de bachelor Geschiedenis aan de universiteit (dat zou dan waarschijnlijk Nijmegen zijn geworden). Ook dat was dan voltijd geweest.

Studentenhuis of thuis?

Ik ben dus pas op latere leeftijd gaan studeren en een studentenhuis leek me niet zo leuk, ik was al gewend om alleen te wonen met alles (toilet, douche, keuken) van mezelf. Maar ja, ik zat met de financiering, want als deeltijdstudent heb je geen recht op studiefinanciering (het systeem is nu helemaal veranderd natuurlijk) en ook niet op een gratis OV-kaart. De reizen van en naar school zijn dus voor eigen rekening en een retourtje Oisterwijk – Amsterdam Amstel is best prijzig, kan ik je vertellen. Ik heb het uiteindelijk opgelost met een treinabonnement, waardoor het iets goedkoper werd, maar leuk is anders.

Toen ik startte met deze opleiding woonde ik tijdelijk terug bij mijn ouders in huis. Dat heeft uiteindelijk te lang geduurd, hoofdzakelijk vanwege de lengte van de wachtlijst voor sociale huurwoningen in mijn woonplaats e.o. Ondertussen heb ik wel een sociale huurwoning (nou ja appartementje) waar ik nu dus woon en voorlopig nog zal wonen, omdat ik te weinig inkomen heb voor een particuliere huurwoning of een koopwoning. Ik noem het wel mijn studentenwoning, maar als ik het vergelijk met de prijzen van een kamer huren in Amsterdam heb ik het luxe, want heel deze bovenwoning van ongeveer 40m2  is voor mij alleen en ik heb een eigen keuken en badkamer/toilet.

Wat voor bijbaantjes heb je gehad?

Tja, ik werk dus nog steeds bij mijn bijbaantje: postbesteller bij PostNL. Dat doe ik vier dagen in de week (nu tijdelijk meestal zelfs vijf dagen) en ik draai ongeveer tussen de 18 en de 28 uur per week, afhankelijk van de hoeveelheid post. Ondertussen houd ik de vacatures wel in de gaten, maar ja er volgt nog een voltijdminor en afstuderen en dat lijkt me vrij lastig combineren met een baan van 32 uur, zeker ook omdat naar school gaan mij een hele dag kost, vanwege de lange reistijd (bijna 2 uur enkele reis).

Wat is je favoriete snelle maaltijd?

Noodles, vegetarisch. Men neme zo’n blokje noodles en gooit die 2 minuten in kokend water tot ze gaar zijn. Ondertussen roerbak je 100 gram tofustukjes (kant-en-klaar) en een zak voorgesneden Chinese roerbakgroenten. Voeg hier een kant-en-klare (vegetarische) sojasaus aan toe en eventueel nog een theelepel sambal als je van pittig houdt. Als je de tofustukjes, roerbakgroenten en noodles mengt, gooi je er nog wat sesamzaad (of een klein handje cashewnoten) doorheen en smakelijk eten maar! Als ik heel veel honger heb, doe ik er ook nog wel eens een miniblikje kikkererwten doorheen. Dit is voor 2 personen of je kunt er twee dagen van eten.

Ben je lid van een studentenvereniging?

Nope. Volgens mij is dat meer iets voor de universiteit? Of voor voltijd, als je ook in de betreffende plaats woont? Ik heb me er eerlijk gezegd nooit in verdiept. Was al dolblij dat je geen introductiekamp of iets in die richting hebt bij een deeltijdopleiding, want daar zat ik echt niet op te wachen. Wij hadden gewoon een kennismakingsochtend waarbij de slb-groepen werden ingedeeld en met uitleg over de opleiding, de school en het rooster enzo en dat was prima.

Wat is jouw beste krap-bij-kas oplossing?

Zelf koken. Gelukkig vind ik koken leuk. Ik heb werkelijk nog nooit iets laten komen aan eten sinds ik hier woon (nu meer dan een jaar). En ik ga ook niet zo vaak uit eten of op een terras zitten, hoofdzakelijk vanwege de kosten (want ik vind het wel gezellig).

Verder probeer ik wel altijd op de aanbiedingen in de supermarkt te letten en op kortingstickers voor producten die bijna over de datum zijn.

En ik eet ook wel vrij regelmatig bij mijn ouders, ze wonen vlakbij en het is gezelliger dan altijd alleen eten.

Waaraan heb je als deeltijdstudent een hekel?

Nou, heb je even? Ik vind het ergste dat veel mensen een deeltijdstudent niet als volwaardig zien. Maar deeltijd betekend alleen dat alle colleges op één dag geroosterd geworden. Verder moet je er evenveel voor doen als voor een voltijdstudie. Je moet evenveel studiepunten halen, je volgt vrijwel dezelfde vakken als de voltijdstudenten. Als je werk niet voldoet (zoals bij mij), moet je zelf een stage regelen en maar zien hoe je het dan allemaal redt met je tijd (…).

Ook een grote ergernis is dat je als deeltijdstudent geen recht hebt op een vorm van studiefinanciering (ja ok, je schijnt nu het leven lang leren krediet te hebben). En dus ook niet op de gratis OV-kaart, dat was voor mij echt een uitkomst geweest. Ik heb nu wel een Dal Vrij-abonnement, maar dan moet je wel reizen buiten de spitstijden. Je wilt niet weten hoe vaak ik op een absurd vroeg tijdstip ben opgestaan om vóór de spits in te kunnen checken en om op tijd op school te zijn. En hoe vaak ik tot 18.30 uur in Amsterdam heb rond gehangen, tot de spits dus voorbij was.

Ik vind het ook bloedirritant als docenten cijfers van een tentamen niet online willen zetten, omdat ze dat gelijk willen doen met de cijfers van de voltijdstudenten. En dan moeten wij – klein klasje – dus een eeuw wachten. Verder worden cijfers vaak verkeerd ingevoerd in het online studiepuntensysteem, waardoor ze (nog) niet officieel meetellen voor je studievoortgang en dat heeft mij en klasgenoten ook al een paar keer problemen opgeleverd.

En ik vind de begeleiding gewoon heel erg slecht. Zo heb ik ondertussen al studieloopbaanbegeleider nummertje 3, want het verloop in docenten is nogal groot op mijn school. Ze verwijzen je altijd maar door naar “mijn HvA”, want daar staat alles op. Ja, maar dan moet je het nog wel weten te vinden in het doolhof aan informatie. Eigen verantwoording op deze leeftijd ok, maar even vijf minuten van het slb-uur (of werkervarings-uur) besteden aan waar je informatie over bijvoorbeeld afstuderen kunt vinden was best fijn geweest.

Goed, zo kan ik nog wel even doorgaan. Nog een schooljaar en dan ben ik hopelijk afgestudeerd.

Welke irritante vraag wil je als student niet horen?

“Wat wil je eigenlijk bereiken met deze studie?” of “Wat kun je eigenlijk met die studie?” En als je dan zegt dat je mogelijk de archiefwereld in zou willen: “Daar zit toch geen toekomst in, dat is allemaal oud en stoffig.” En ook een topper: “Waarom heb je dan nog steeds geen baan in die richting?” (Nou, omdat ze meestal voltijdmensen willen, omdat ze 100.000 jaar werkervaring vragen, omdat ze vaak om vaardigheden vragen of kennis van programma’s die in de studie MIC nog nooit aan bod zijn gekomen, omdat ik ‘toch niet helemaal het juiste type ben’ – ondanks dat ze me nog nooit ontmoet hebben en dat dus helemaal niet kunnen weten -, omdat ik al een paar keer ben afgevallen als een-na-laatste kandidaat, omdat de andere kandidaat toch net iets leuker lachte, omdat ze iemand met een diploma willen, omdat het in een uithoek is waar je niet met het OV kan komen en ik momenteel geen geld heb voor een auto, omdat het om een tijdelijke baan gaat, omdat ik een voltijdsminor ga doen en die veel (reis)tijd gaat kosten, omdat ik lange tijd nog een voltijdsmaster wilde gaan doen – maar daar nu sterk aan twijfel vanwege de financiën en mijn leeftijd,…,…,…)

Is de studententijd de leukste tijd van je leven?

Volmondig: NEE! Dat zou misschien anders zijn geweest als ik jonger was geweest en meteen na de Havo was gaan studeren, voltijd, in een studentenhuis was gaan wonen en lid van een studentenvereniging was geworden.

Ik zou niemand een deeltijdstudie aanraden, want het heeft een behoorlijke impact op je leven. Zowel ten goede, want het levert natuurlijk uiteindelijk het felbegeerde hbo-diploma op, als ten kwade: want het slurpt heel veel van je vrije tijd op. Dan heb ik nog niet eens een partner of kinderen of een baan van 32 uur, dus ik mag niet eens zo hard roepen, maar ik hecht wel behoorlijk veel waarde aan mijn vrije tijd, hobbies en sociale contacten. En dat botst nog al eens behoorlijk, ja.

Als ik alles van tevoren had geweten, was ik gewoon meteen na de havo naar het hbo gegaan of na maximaal één tussenjaar. Dan was ik nu waarschijnlijk op veel vlakken veel verder geweest. Maar goed, het is niet zo, verkeerde keuzes en nu moet ik roeien met de riemen die ik heb.

Voel je jezelf wel eens eenzaam in je studie?

Ja. Ik ben de enig overgebleven student van mijn mini-klasje van twee die in het tweede jaar de specialisatie Archivistiek heeft gevolgd. Mijn enige mede-student is helaas gestopt na het tweede jaar. Alle overige klasgenoten deden de specialisatie Digitale Media. Het derde jaar kwam ik gezellig weer bij hun in de klas, maar het programma van het derde jaar sloot volledig aan op de richting Digitale Media. Het woord “archief” is nauwelijks genoemd in het derde jaar. Ik had dus het één en ander gemist op het gebied van Digitale Media, wat ik zelf maar uit moest gaan zoeken.

En ik liep stage bij een archiefinstelling, waar ze steeds vroegen wat ik nu eigenlijk op school aan het doen was, terwijl ik dus vakken volgde die nauwelijks raakvlakken hadden met de wereld van de archivistiek.

Uiteindelijk heb ik niet heel de stagetijd volgemaakt. Niet omdat de stage niet leuk was: die was leuk, met allemaal prima collega’s en er hing een goede sfeer daar. Maar ik werd genekt door de lange reistijd, de lage stagevergoeding (waardoor ik dus ook nog bij de post moest werken om inkomsten te hebben) en een enorm tijdsgebrek, waardoor ik achter ging lopen met mijn studie. Ik voelde me best wel rot in die tijd en eigenlijk was er niemand met wie ik daar over kon praten of iemand die het volledig begreep.

Goed, het is me uiteindelijk gelukt om het derde schooljaar te volbrengen, maar ik heb de manier waarop als vreselijk ervaren.

Ondertussen heb ik wel contact met enkele archiefstudenten (oorspronkelijk uit de jaren boven mij), die ook nog af moeten studeren. Dat leverde een hoop herkenbare studieverhalen op en hopelijk gaan we nu allemaal de eindstreep bereiken dit schooljaar.

Wat vond je het moeilijkste vak van je studie?

Organisatiekunde, dat was al in het propedeusejaar. De docent vond dat we het hele boek van 500 pagina’s vol marketing maar uit ons hoofd moesten leren. Het tentamen bestond dan ook uit inhoudelijke, open vragen. De halve klas zakte, ik ook. Voor de herkansing heb ik me letterlijk doodgeleerd en toen haalde ik gelukkig wel.

NimaB, in het derde jaar, leek erg op dit vak. Met het verschil dat dit een open boek tentamen was en er dus een stukje herhaling in zat van Organisatiekunde. Hierdoor heb ik dit tentamen wel in 1x gehaald, hoewel het cijfer op het randje was.

Verder vind ik momenteel het vinden van een archivistisch afstudeerproject echt heel lastig.

Heb je iets aan je studie gehad?

Aangezien ik nog bezig ben, kan ik hier nog niet echt antwoord op geven. Maar ik denk dat een hbo-diploma sowieso al heel veel deuren opent, ze vragen nou eenmaal heel vaak om hbo werk- en denkniveau in vacatures en een hbo-diploma is daarvan het beste bewijs.

Ik denk dat het afronden van een deeltijdstudie ook bewijst dat je een doorzetter bent. Meer dan de helft van de klasgenoten met wie ik startte in het propedeusejaar, is afgevallen gedurende de studie. Dat is best wel veel. Maar ik ben er ook nog niet, dus zeg hier nog niet teveel over.

Qua inhoud vind ik de studie trouwens vaak tegenvallen, met name dus het afgelopen derde studiejaar. Dat verschilt nog wel per vak en ook wel per docent. Maar sommige vakken slaan echt helemaal nergens op. En voor het ene vak moet je echt veel meer doen, dan voor het andere vak, terwijl het evenveel studiepunten oplevert. In het propedeusejaar heb ik wel een paar goede vakken gehad en ook de specialisatie Archivistiek was heel leerzaam, omdat ik vrijwel niets van die wereld wist. Ik heb van andere studenten gehoord dat de minors ook een goede inhoud hebben, dus ik verwacht veel van de door mij gekozen minor Schrijven in Opdracht.

Ten slotte:

Dit is een behoorlijk lang en ook wel persoonlijk stuk geworden. Bedankt voor het lezen.

 

 

 

 

 

 

 

Throwback Thursday: 4 oktober 2009

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 4 oktober 2009:

Anke en ik gingen geocachen in de omgeving van Neder-Andel, of all places.

Het verslag:

1554. Het Pompveld
1555. Uiter-Waardige wandeling
1556. De ruine van Neder-Andel
1557. Cachen met Glenn
1558. Casj zoeken met Maik #1: Het park
Maker: Team Glenn en Maik
Type: Multi’s en letterbox
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 4 oktober 2009
Plaats: omgeving Neder-Andel

1559. Gp’s fietsroutes 5 HNH: Doodlopend 3: Slijkwell
Maker: Geopatra
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 4 oktober 2009
Plaats: omgeving Neder-Andel

Het was lekker weer en Anke en ik gingen op weg naar de cache-area Neder-Andel. Op het programma stonden een heleboel caches van hetzelfde team: Team Glenn en Maik.

We begonnen met het Pompveld, wat een keurig verzorgde cache was. We kwamen een fotograaf die tegen ons zij dat het halve gebied afgezet was. Dat viel allemaal nog wel mee, de cache-route was goed begaanbaar, want die liep langs de afzetting af.

We vervolgden de dag met een Uiter-Waardige wandeling, die inderdaad door de uiterwaarden liep. Ook dit rondje was okay en er waren veel leuke koeien om te fotograferen.

nederandelkoe1

De ruïne van Neder-Andel was een heel korte multi, een klein rondje om de kerk. Al aan het begin wist je dat de finale de nano-cache was die “ergens op de kerk” verstopt zat. Volgens de GPS moest hij op het hek van het kerkhof zitten. Dat was ook zo’n beetje het enige magnetische object in de buurt. Na een tijdje zoeken vond ik voor de verandering zelf de nano (meestal vindt Anke ze).

We gingen verder met Cachen met Glenn. De omgeving waarin deze cache verstopt lag was wel goed, met een kasteel en veel dieren (soort van kinderboerderij), maar de eerste twee waypoints ontbraken. We waren ook de spoilerfoto vergeten dus belden we Pien voor een omschrijving van die foto. Het te lopen rondje was vrij voorspelbaar. In het midden was een soort eiland met een kasteelachtig gebouw erop, daaromheen was een slotgracht en dan kwam er een pad, rondom afgezet met een hek. Wij bestudeerden het hek op zoek naar de spoilerfoto en vonden zo het plaatje met de gegevens voor de cache. Zo konden we deze toch loggen. Op het startpunt ontmoetten we een andere geocacher, die net als ons wp 1 en 2 niet kon vinden. Wij zagen dat hij de spoilerfoto in handen had en wezen hem de goede kant op met de tip goed naar het hek te kijken. Later zagen we in zijn log dat hij de cache met dank aan ons ook nog had gevonden. Wat zijn we toch aardig.

Wij gingen verder met de cache van Glenns broertje, Maik. Die was aan de overkant van de weg en in de vorm van een letterbox. Maar eigenlijk was het een gewone multi, want er was teveel coördinaten informatie om het geloofwaardig te maken als letterbox. Maar we hebben hem wel gevonden.

nederandelkoe2

Ik was door m’n multi-caches heen, maar het was eigenlijk nog best vroeg. Dus besloten we om nog eens te gaan proberen om Slijkwell te bereiken, een van de HNH-caches die we niet konden bereiken na het @pekooi-event (dat was in september 2009). TommyT. stuurde ons weer dezelfde locatie als de vorige keer, daar hadden we dus niets aan. We besloten T.T. uit te zetten en met de GPS om het gebied te gaan rijden. We vonden nergens een ingang. Dan maar naar huis.

Maar toen we naar huis reden zag Anke ineens een hek waar je overheen kon klimmen. Dus gooide ik Reno (mijn toenmalige auto) in een grote boog en reden we terug naar dat hek. Je kon er je auto voor parkeren, dus lieten we Reno achter. Er stonden geen verbodsborden, dus klommen we brutaal over het hek. In de verte zagen we ook nog andere mensen lopen, dus we waren niet de enige. Het was een paar honderd meter lopen naar de cache, die we inderdaad vonden. Dit was echt weer een typische Geopatra-cache. Zo’n cache op de rand van het mag-dit-wel-of-mag-dit-niet. We hebben hem wel mooi gevonden en daarmee de HNH-serie bijna afgerond (Er is nog een mysterie).

Wat ik hier op 4 oktober 2018 nog aan toe te voegen heb:

Ja, dit was gewoon een goede random-geocachingdag. Lekker veel multi’s gelopen. Dat zouden we nu eigenlijk ook meer moeten doen.

Wat betreft de koeienfoto’s: die zijn sowieso door mij zelf gemaakt. Ik ben er voor 90% van overtuigd dat dat tijdens de Uiter-Waardige wandeling was. Maar helemaal zeker weet ik dat niet en ik heb het er niet bijgezet, helaas.