Tuesday TAG: Lievelingsdingen van vroeger

Je komt ze heel vaak tegen op blogs: TAGS. Vragenlijstje over een bepaald onderwerp die dan ingevuld worden. Stiekem vind ik ze best leuk en daarom ga ik voorlopig om de twee weken een TAG invullen en op mijn blog plaatsen. Mocht je nog een leuke TAG voor mij weten, dan hoor ik dat graag in de comments.

De Tag van vandaag gaat over lievelingsdingen van toen je een (basisschool)kind was en is bedacht door Marja. Zij noemt het trouwens de “jeugdsentiment-tag”, maar dat vind ik wel heel dramatisch klinken.

Wat wilde je worden als je groot zou zijn?

Schrijfster. Maar ja, daar zijn niet echt opleidingen voor. Ik wilde ook nog een tijdje dierenarts worden, maar dat ging over toen ik erachter kwam dat je dan ook dieren “dood” moest maken en ik ben ook niet zo van heel veel bloed en ingewanden. Nog afgezien van de lange studie, maar daar denk je als kind nog niet over na.

Was je een mama’s of een papa’s kindje?

Een 100% moederskindje.

Waarmee speelde je het liefst?

Ik ben altijd wel een binnenstebuiten geweest. Kon goed buiten spelen, maar ook goed binnen. Lag ook wel aan het jaargetijde, denk ik.

Wat zag je het liefste op tv?

Je had toen een TV-zender die “Kindernet” heette, de voorloper van wat nu Nickelodeon is. Ik heb door de jaren heen allerlei series gezien, maar mijn absolute favoriet was Maple Town. Grappig is dat ik toen niet doorhad dat dat een Japanse animeserie was. Daar kwam ik pas achter toen ik al volwassen was. Tegenwoordig kijk ik ook weer graag naar Japanse animefilms, zoals Howl’s Moving Castle (ja, daar komt de naam van mijn blog vandaan ja)

Wat deed je het liefste?

Lezen. Ik las over het algemeen meerdere boeken tegelijkertijd. Maar ik speelde ook veel buiten in het park dat is aangelegd op de geluidswal langs de spoorlijn en dat in onze straat begon (dat park is er nog steeds trouwens) of gewoon in de achtertuin. Ook speelde ik graag met dingen zoals playmobil en lego. Waarbij ik dan graag dingen wilde bouwen. Maar mijn broertje die wilde altijd alles slopen, want in zijn beleving was het altijd oorlog, of storm of een andere ramp. Dat zorgde dus voor ruzie, haha.

Welk boek was jouw favoriet?

Ik heb zo’n beetje de halve jeugdbibliotheek uitgelezen toen ik op de basisschool zat. Een voorkeur voor een bepaald genre had ik niet, ik las werkelijk alles wat los en vast zat: van typische paardenmeisjesboeken, tot historische romans, fantasy, probleemromans, alles wat een interessante flaptekst had of een mooie titel. Ik vind het best jammer dat ik in die tijd geen leeslijst bij hield, want ik zou best willen weten hoeveel boeken ik toen wel niet gelezen heb. Ik vond meerdere boeken mooi, maar een van de eerste boeken die ik zelf kocht was De Zevensprong van Tonke Dragt.

Welke muziek beluisterde je het meest?

Volgens mij had ik als basisschoolkind niet echt een voorliefde voor muziek. Het staat me niet echt bij, in ieder geval. K3 of iets in die richting bestond toen ook nog niet. Samson en Gert dan weer wel, daar hadden we wel een cd van.

Welk kledingstuk droeg je het liefste?

Ik wilde het liefst zo simpel mogelijk. Had al heel jong een hekel aan rokken en jurken en wilde liever broeken dragen. Dat is nooit veranderd. Volgens mij had ik niet echt een lievelingskledingstuk.

Welk kledingstuk verafschuwde je?

Het was toen een tijdje in om je kinderen van die losse, “kanten” (ik denk niet dat het echt kant was) kragen aan te doen. Ik vond dat echt weerzinwekkend.

Wat was jouw favoriete snoepgoed?

Ik ben nooit zo’n snoepkind geweest, hield niet zo van zoet (nog steeds niet). Maar van die Chuba Chub lollies vond ik soms wel lekker.

Wie was jou lievelingspersoon buiten het gezin?

Pfft, weet ik eigenlijk ook niet. Ik was wel gehecht aan mijn basisschoolvriendinnetje en het leuke is dat we nu nog steeds bevriend zijn, ook al hebben we nu een compleet ander leven.

Welk kattenkwaad vrat jij uit?

Nja, ik was best wel heel braaf. Ik denk dat het spannendste wat ik heb gedaan, vlees wegmoffelen naar de hond is geweest.

Waar droomde ja als kind altijd van?

Ik wilde heel graag ooit een boek schrijven wat echt uitgegeven zou worden. Maar dat is vooralsnog niet gebeurd.

Wat at je het liefst?

De zelfgemaakte tomatensoep van mijn moeder. Hoewel het recept door de jaren heen is veranderd en de soepballen al jarenlang uit mijn portie verbannen zijn, is dat nog steeds wat ik 9 van de 10 keer krijg voorgeschoteld als ik bij mijn ouders ga eten.

Afbeelding komt van internet en is een screenshot uit “Maple Town” met hierop het hoofdpersonage: konijntje Patty en heel toepasselijk de postbode van het dorpje, voor het station. 

Throwback Thursday: 26 juli 2015

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 26 juli 2015:

Er stond vandaag een wandelmulti op het programma, met enkele traditionals op de route.

Het verslag:

5933. Kleine bedevaart Gilze
Maker: Graafdeerik
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 26 juli 2015
Plaats: Gilze

5934. Trail “Gilze ons dorp” #6
5935. Heemkring Molenheide
5936. Boomput
Maker: Team Wieger
Type: 2x traditional, 1x mysterie
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 26 juli 2015
Plaats: Gilze

5937. Rondom d’n Bolberg
Maker: Sammymuffin
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 26 juli 2015
Plaats: Gilze

26 juli was de enige 1-cache-datum van de maand juli. Die viel op een zondag, dus ik was vastbesloten dat die vervuld ging worden. Allerlei wilde plannen om de datum voor eens en voor altijd uit de datum-zone te werken werden gesmeed, maar het weer dreigde roet in het eten te gooien. De dag ervoor was het afschuwelijk stormweer, met code rood enzo. Dus ik vreesde voor de zondag, die verrassend genoeg kwam met een zonnetje en enkel wat wolkjes aan de verder strakblauwe lucht. Dan maar wat geocachen in de buurt. De multi Rondom d’n Bolberg stond al een tijdje op het verlanglijstje, gewoon een rechttoe-rechtaan-multi met normale vragen en zonder verdere poespas. Wel zo lekker. Vond het alleen net iets te ver fietsen, dus voor de verandering eens de auto van mijn ouders geleend.

Dus naar buitengebied Gilze gereden, de auto achter gelaten in de berm en begonnen aan de wandeling. Die heb ik nog iets uitgebreid, door een stukje door Gilze te lopen en vier caches mee te pikken. Een vijfde kon ik helaas niet vinden. Eerst de cache bij de kerststal (het bordje hing er echt – in juli!) gevonden, die was groot en gifgroen en daardoor goed te zien. Daarna eentje van de dorpstrail in Gilze. Een jongetje uit de buurt wilde me de cache wel aanwijzen voor 100 euro. Tja, dat is een beetje boven mijn budget, dus toch maar zelf gaan zoeken…met succes gelukkig. De cache bij de kapel kon ik zo gauw niet vinden en ik voelde me erg bekeken. De mysterie bij het gebouw van de heemkunde-kring had ik ’s morgens snel opgelost, een makkelijke mysterie. Hij zat ook nog leuk verstopt, onder een nep-plant in de bloembak. Verder was hier alles gesloten vandaag, dus ging ik verderop cultuur snuiven bij de boomput, die in een soort openbare vitrine-kast op het plein staat. Al wel vaker vanaf een afstandje gezien, nu met een cache erbij.

Na deze weer verder gegaan met de multi. Tussen de weilanden door, langs de rand van het dorp en het einde in het bos. Lekkere wandeling. Hierna begon het te regenen, dus niet meer verder gegaan. Nog wel Ommetje Gilze geprobeerd, omdat dat al een oudere cache is, maar die kon ik niet vinden. In de dorpstrail had ik verder niet meer zo’n zin, loop toch liever in het bos te zoeken, dan midden in een woonwijk.
Wel weer mooi een multi op de lijst erbij. Het schiet niet zo op met de multi’s, want je doet er meestal maar eentje op een dag.
En natuurlijk de datum gered.

Wat ik hier op 26 juli 2018 nog aan toe te voegen heb:

Ja, multi’s zijn eigenlijk de leukste caches. Na het bereiken van de 10.000ste found wil ik echt meer multi’s gaan doen en minder op de puntjes letten.

 

Throwback Thursday: 19 juli 2011

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 19 juli 2011:

Een dag waarop ik ging geocachen per step.

Het verslag:

3165. De Grenspaal – 2
Maker: The Dutch Moose
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 19 juli 2011
Plaats: Luyksgestel

3166. Kanaal Bocholt – Herentals: Sas 3
Maker: Bacchus
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 19 juli 2011
Plaats: Postel, België

3167. Dubbel moord in Postel
Maker: Dardanus
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 19 juli 2011
Plaats: Postel, België

3168. Blauwe Kei
Maker: Duckyboy
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 19 juli 2011
Plaats: Postel, België

3169. Kanaal Bocholt – Herentals: Sas 1
3170. Kanaal Bocholt – Herentals: Sas 2
Maker: The Exiled
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 19 juli 2011
Plaats: Postel, België

3171. 13.400 Noord
Maker: Scoffie en de MISSloopsters
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 19 juli 2011
Plaats: Postel, België

3172. Whats in the box
3173. Whats in the box 2
Maker: Taekwondodo
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 19 juli 2011
Plaats: Postel, België

Ik was vrij en besloot om weer op geocaching-jacht te gaan. Vorige week had ik me bezig gehouden met de fietstocht van Grenspaal 2, maar ik had de cache toen niet gevonden. Ik had de maker, The Dutch Moose, gemaild en hij was zo vriendelijk om mijn fout eruit te halen en het goede antwoord te geven. Dus ik hoefde nu alleen de cache op te gaan pikken. Ik had geen zin om daarvoor heel mijn fiets in de auto te laden, maar het was wel 1,5 km. Maar ik had recent de oude step van mijn broertje mee naar Hilvarenbeek (waar ik toen woonde) genomen, omdat ik na het step-geoeating-event weer zin had gekregen in steppen. Dus besloot ik de step in de auto te gooien.

Dus op de parkeerplaats bij de Cartierheide aangekomen, de step uitgevouwen en op naar de cache. Pfft, dat steppen is toch nog best zwaar op zo’n klein stepje (die van het event waren veel groter, met brede banden) en alle fietsers lachen me uit. Maar als je de vaart er eenmaal in hebt gaat het best snel. Ik bleek vorige week dus wel degelijk langs het goede bosje te zijn gefietst, maar als je niet precies weet waar je moet zoeken is het een naald in een bos. Nu vond ik de cache snel en kon deze frustratie van de lijst.

Ik vervolgde mijn jacht in België, waar ik twee caches deed in de buurt van de rammelende baileybrug in Postel. Eerste een cache van de Sas-serie, dat zijn tien caches langs het kanaal Bocholtz-Herentals en daarna een cache met de angstwekkende naam Dubbele moord in Postel. Het ging om een moord van vele jaren geleden, dus dan klinkt het al minder creepy. Ook eindelijk de paddo bij de baileybrug gewaymarkt, want dat kon steeds niet, omdat het altijd heel druk is bij die brug en je niet zomaar uit je auto kunt springen. Bij het monument van de moord stonden heel Hollands, heel veel koeien te grazen, dus kon ik een koeienfoto maken.

Ik reed verder naar recreatiegebied de Blauwe Kei. Daar vond ik na een tijdje zoeken de gelijknamige cache en ik kon van daaraf ook naar twee kanaal-caches wandelen. Daar ben ik nog een hele tijd mee bezig geweest, omdat ik eerst aan de verkeerde kant van het kanaal stond (ik had toen nog geen kaart met water erop in mijn gps) en je niet over het “kunstwerk” mocht lopen. Het “kunstwerk” (ik vond het een rare benaming) is dus het sluizenblok midden in het kanaal. Het begon ook nog te regenen en met Steenbergen (een cache waarbij we tijdens de wandeling werden overvallen door een clusterregenbui) in gedachten, had ik dit keer wel mijn regenbroek aangetrokken. Mijn gps deed moeilijk vanwege de regen en de bewolking dus het duurde bij beide caches even voor ik ze te pakken had. Daarna kon ik ook te voet naar 13.400 Noord, een cache in een moerassig gebied. Die zou moeilijk te vinden zijn en ik moest inderdaad even zoeken, maar ik vond hem wel. Deze cache maakt deel uit van een mini-serie, maar ik vrees dat we die nooit gaan voltooien.

Terug gekomen bij de auto was het een twijfelgevalletje of ik naar huis ging of nog verder ging cachen. Het werd verder cachen.
Ik verplaatste de auto naar What’s in the Box, twee caches vanaf dezelfde parkeerplaats. Nou ja, parkeerplaats, het was meer een verlaten weggetje in het bos en ik vond het best eng, vooral omdat er allemaal quads rondreden. Die maken heel veel herrie en ik voel me er altijd opgejaagd door. De eerste What’s in the Box vond ik niet zo heel bijzonder, het was zo’n kistje dat open ging op een bepaalde manier, kan heel frustrerend zijn, maar ik had hem dus zo open.

De tweede was wel echt geniaal bedacht. Er waren alleen ook nog andere cachers en ik wilde het zelf oplossen, dus ik moest een hele tijd wachten tot ze eindelijk klaar waren. Toen ze uit het zicht waren, was het mijn beurt. De cache was een houten bak in de grond, zoals je wel vaker ziet bij caches. Alleen zat er geen cache in. Er waren serieus mensen die hadden gelogd dat ze dachten dat de cache geript was. Maar dat geloofde ik niet. Ik betastte de wanden van de bak en eentje kon opzij geduwd worden en daarachter lag de cache. Echt geniaal, ik heb de rest van de week vol lof over de illusie-cache gepraat en hem ook een favorite gegeven. Als er ooit nog een eigen cache van de hand van de Heideroosjes uit komt, dan wil ik zo’n cachebox op het einde, ik vond het geweldig gemaakt.

Door het wachten op het andere cacheteam, had dit rondje nog best veel tijd gekost, dus het was tijd om terug naar Hilvarenbeek te gaan.

Wat ik hier op 19 juli 2018 nog aan toe te voegen heb:

Tja, die eigen multi-cache is er nooit van gekomen. We hebben wel een paar eigen caches gehad, maar die waren allemaal van de hand van Guy en heetten Keragypsa en Keragypsa 2. Daarom had ik bedacht dat de multi-cache de Illusies van Keragypsa moest gaan heten. Verder dan tijdelijke surprise-caches is het echter nooit gekomen. Wie weet nog ooit, in de toekomst. Eerst maar eens afstuderen.

Tuesday TAG: Broeders

Je komt ze heel vaak tegen op blogs: TAGS. Vragenlijstjes over een bepaald onderwerp die dan ingevuld worden. Stiekem vind ik ze best leuk en daarom ga ik voorlopig om de twee weken een TAG invullen en op mijn blog plaatsen. Mocht je nog een leuke TAG voor mij weten, dan hoor ik dat graag in de comments.

Dit is de broer- en zustag, maar ik heb alleen maar broertjes, dus daarom heb ik hem de Broeder-TAG genoemd. De tag is bedacht door MizFlurry.

Hoe heten jouw broertjes? En hoeveel jaar schelen ze met jou?

Ik heb twee broertjes en ze heten Tom en Joost. Ik ben de oudste en scheel 1,5 jaar met Tom en 4 jaar en 9 maanden met Joost. Die gap tussen mijn broers is omdat mijn vader twee kinderen wel genoeg vond, maar mijn moeder er eigenlijk vier had gewild en dus is drie uiteindelijk de compromis geworden.

Hebben jullie speciale bijnamen voor elkaar?

Niet echt. Zij hebben allebei een naam die al slechts uit één lettergreep bestaat, dus dat hoeft dan niet nog eens afgekort te worden. En ik vind “Maart” een afschuwelijke afkorting, dus dan liever gewoon Maartje. Omdat ik een vrouw ben, ben ik helaas in lengte de kleinste. Daarom noemen zij mij “zusje”, maar ik vind dat ik hun “zus” ben, omdat ik de oudste ben. Soms noemen ze me “zuster”, omdat ze weten dat ik dat helemaal een vreselijke benaming vind. Daaruit volgend spreek ik vaak over “mijn broeders”.

Wat is je leukste herinnering met elkaar?

Met z’n allen (dus ook hun vriendinnen en onze ouders erbij) naar de Efteling is altijd gezellig.

Wanneer hebben jullie elkaar voor het laatst gesproken?

We hebben een gezins-app. En we zien elkaar ook wel vrij regelmatig.

Hebben mensen wel eens gedacht dat je een tweeling vormde met je broer of zus?

Hoewel we qua karakter heel erg verschillend zijn, hebben we uiterlijk best veel van elkaar weg. Dit komt vooral omdat we alle drie dezelfde kleur haar hebben. Vroeger, toen we echt nog heel klein waren, dachten mensen wel dat Tom en ik een tweeling waren, omdat we niet zoveel in leeftijd verschilden. Maar later nooit meer.

Hoe vaak zien jullie elkaar?

Ik zie Tom iets vaker dan Joost, maar dat komt omdat hij in Oisterwijk woont en Joost iets verder weg, in Tilburg.

Wat zou je ooit graag doen met je broers?

Mochten er ooit nog kinderen komen bij één of meerdere van ons drieën, dan lijkt het mij wel leuk om iets van een familiedag of heel misschien zelfs een familieweekend in te voeren.

 

 

 

 

 

 

 

Throwback Thursday: 12 juli 2009

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 12 juli 2009:

We k(r)ampeerden op Texel en de regen viel met bakken uit de lucht. De keuze was de hele dag in onze kleine iglo-tentjes zitten of toch op geocaching-jacht gaan. Het werd het laatste.

Het verslag:

1384. Caching Texel 37: Maritiem- en Juttersmuseum
1385. Caching Texel 33: Skillepaadje, grote brug
1386. Caching Texel 34: Skillepaadje, kleine brug
1387. Caching Texel 32: Wezenputten
Maker: PanchoPepe
Type: Traditionals
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 12 juli 2009
Plaats: Oudeschild, Texel

1388. Zeemeeuw
Maker: 2000cs
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 12 juli 2009
Plaats: Oudeschild, Texel

Op de zaterdag dat we aankwamen was het stralend weer, maar die zondag daarna kropen we uit onze tenten en regende het pijpestelen. Yeah!!! Leve het k(r)amperen, dat is dus meteen de reden waarom het niet mijn favoriete manier van vakantie vieren is.
Ik vond wel dat we iets moesten gaan doen, dus stelde ik voor om naar Oudeschild te gaan, omdat ik wist dat daar 5 caches heel dicht bij elkaar lagen. Het geplande plan om fietsen te huren ging niet door, we besloten om vanwege het weer met de auto te gaan.

Na een rit waarbij we enkele tussenstops maakten om Stephanie de gelegenheid te geven wat caches te loggen die wij al hadden, kwamen we aan in Oudeschild. We parkeerden in de buurt van het Maritiem- en Juttersmuseum en logden hier meteen onze eerste cache van de dag.
Daarna wandelden we door naar het Skillepaadje, hier zouden vier caches op korte afstand van elkaar liggen. Het Skillepaadje is een bekend fietspad op Texel, ik was er dan ook al eerder geweest. Ondertussen begon het steeds harder te regenen en werden we kletsnat. De eerste cache lag bij de grote brug. Hier hebben we even moeten zoeken, want de cache zat zeer geniepig verstopt, in een ijzeren paal van de brugleuning. Ik vond hem pas toen ik half op de brug ging liggen (en dus nog natter werd). Daarna was het maar een klein stukje naar de kleine brug. Dit bruggetje lag verscholen in gras van een halve meter hoog, wat dus kletsnat was door de regen. Ik zag de vele mogelijke cache-locaties al opdoemen en gaf de moed om deze cache te vinden op. Maar Stephanie liep bijna meteen op de cache af, dus we hadden hem eigenlijk vrij snel te pakken.

Hierna was het weer maar een miezerig stukje lopen naar de Wezenputten. Ook dit was geen onbekende locatie voor Anke en mij, want ook hier waren wij al eerder geweest. De cache was kapot, hij lag ergens op de grond en het duurde even voor we hem gevonden hadden. We legden hem terug op de plek, waarvan we dachten dat hij daar moest zitten.

We hadden nog een cache te gaan, de Zeemeeuw. Dit was voor de verandering geen cache van PanchoPepe, maar ik denk dat de maker een andere Duitser is. Waarom de cache Zeemeeuw heet, is mij een raadsel. Vrijwel overal op Texel zie je die vogels vliegen, maar niet op deze plek. Misschien was dit het eerste Nederlandse woord waar hij op kwam ofzo. Maar de cache was makkelijk te vinden, dus konden we weer een logje schrijven.

We waren ondertussen zo doorweekt dat we besloten om naar de auto te lopen, om terug te gaan naar de camping. De rest van de dag hebben we geschuild in het ontmoetingscentrum van de camping en daar spelletjes gespeeld. ’s Avonds werd het droog en konden we toch nog buiten zitten.

Wat ik hier op 12 juli 2018 nog aan toe te voegen heb:

Ik heb het al wel eens eerder geschreven: ik ben niet zo’n kampeerder. In tegenstelling tot Anke en Stephanie, ben ik er ook niet mee opgegroeid. Vooral als ik in mijn kleine iglotentje zit en het regent, ben ik niet echt te genieten. Gelukkig was het de rest van de week een stuk beter weer en ging ik het kamperen weer een beetje leuker vinden.

De foto komt van panoramio.com. Ergens heb ik zelf heel veel foto’s van Texel, maar je begrijpt het al: waar?

Day Zero Project: Done: Doel #56

Doel #56 op mijn Day Zero Project-lijst is er eentje uit de categorie Things to do with Wave or Dancer on the water. Kortom, de categorie “kanoën”. Ik heb drie kano’s en ik geef mijn lievelingsvoorwerpen graag een naam. De kano’s zijn dan ook allemaal vernoemd naar een gedeelte uit hun merknamen: Dancer, Reflex en Wave.

In dit geval gingen we een toertocht varen, dus de keuze viel daarbij op mijn toerkano Dancer. Het is al een oude, tweedehandse kano, maar ik heb er al heel veel plezier van gehad.

Het doel luidde: “Nog eens gaan kanocachen met Anke (en/of anderen)”

Nou, Anke ging niet mee, dus het werd “anderen”. Die anderen waren drie leden van Kanovereniging Oisterwijk, de drie heren uit Haaren: I., S. en R. Grappig detail: ik was de jongste van dit groepje, maar ik ben al langer lid dan hun lidmaatschapsjaren bij elkaar opgeteld.

Het uitgangspunt van deze tocht was de kanocachingroute van de multi-cache De Vallei van de Kleine Nete (voor de geocachers onder ons: cachenummer GCPZ70). Helaas hebben we de cache uiteindelijk niet gevonden, maar wel de hele route uitgevaren.

Volgens onze Zuiderburen zou de tocht over het riviertje de Kleine Nete, één van de mooiste kanoroutes van België moeten zijn. Het stond dan ook al best lang op het verlanglijstje om deze route te gaan varen. Een maand geleden werd er een datum geprikt en het werd met 30 graden ideaal kanoweer. Want wie wil er met deze temperaturen nou niet op het water recreëren?

De Kleine Nete is 44 kilometer lang en een zijrivier van de Nete. Het riviertje stroomt door de Belgische gemeenten: Retie, Mol, Kasterlee, Geel, Olen, Herentals, Vorselaar, Grobbendonk, Zandhoven en Nijlen. Ik vroeg mij de hele dag af wat de naam Nete betekende, het schijnt een naam van Keltische oorsprong te zijn (Nita) en betekend zoiets als “de heldere”.

De route van de cache was 15 kilometer, maar I. had wilde plannen om de route te verlengen tot de genoemde 25 kilometer op de bovenstaande kaart van het stroomgebied. Daar was niet het gehele gezelschap het mee eens, dus besloten we uiteindelijk tot een compromis van 20 kilometer.

De Belgen hebben keurig verschillende in- en uitstapsteigers langs de Kleine Nete aangelegd. Deze steigers hebben zelfs een hoogteverschil, omdat de waterstand per seizoen nogal kan verschillen. Nu stond het water erg laag, maar was gelukkig wel overal bevaarbaar. Wij stapten in bij de steiger in Kasterlee, bij de Kastelse Kajak Klub. Duidelijk een vereniging met meer leden en meer geld dan onze eigen Kanovereniging Oisterwijk, want ze hebben een schitterend clubhuis. Waar ze niet eens een foto van op hun website hebben staan! (en ik heb er ook geen gemaakt).

In de kajaktip werd ook gesproken over “het zuiverste vaarwater van heel Vlaanderen”. Daar waren wij het niet helemaal mee eens: het water zag er over het hele traject bruin en troebel uit. De Kleine Nete is namelijk gewoon een open riool, er kwamen diverse afvoerbuizen op uit. Verder groeiden er veel waterplanten in, dus op sommige plekken was het even een beetje moeizaam peddelen.

Voor de cache moesten we bij vier steigers een letter en een cijfer zoeken. Maar er werd nergens vermeld wat voor iets we moesten zoeken: een tag, een kokertje? Onder de waterlijn? Boven de waterlijn? Rechts of links op de steiger? Er op of er onder? In een wiebelende kano is het 0-punt lastig te bepalen. Daarnaast vind ik geocaching wel leuk, maar mijn medevaarders vinden het toch wat minder. Dus dat maakt de zoektijd beperkt. We konden niets vinden bij de eerste steiger. Bij de tweede steiger bleek het object weg te zijn, volgens de logjes van voorgaande cachers, al sinds 2016, wat betekent dat de cache niet meer wordt onderhouden. Bij de derde steiger best lang gezocht aan beiden kanten van de rivier (tegenover de steiger was een soort van houten afrastering over het water, zodat je niet met je kano van de vistrap af kon varen), terwijl mijn medevaarders een ijsje aten op het terras van de Spaanse Hof. Dit is een café aan het water en het was hier erg druk. De steiger zat dan ook vol spelende kinderen, die wilden best meezoeken, maar konden ook niets vinden. Ik had nu al drie waypoints gemist, dus bij het vierde en laatste waypoint was zelfs mijn fanatisme over. Tja en zonder gegevens geen cache. Dus dat was een lichte teleurstelling. Het was gewoon een slechte geocachingdag, denk ik.

Gelukkig maakte de kanotocht veel goed. In het begin was het nog vrij rechttoe, rechtaan, veel lange rechte stukken dus. Wel een aardig stukje door een bosgebied. En ook leuk is dat je langs pretpark Bobbejaanland vaart, je ziet enkele attracties liggen vanaf het water, hoorde de mensen schreeuwen in de achtbanen en er klonk wat muziek van de cowboyshow.

Het was ook druk met andere kano’s, want er zit een verhuurbedrijf langs de Kleine Nete dat vandaag bijzonder goede zaken deed. Wat wil je ook met dit weer? Maar sommige van de ongeoefende mensen hadden het best zwaar. Wij vaarden hen dan ook zo voorbij. Er waren ook vlotten op de rivier, wij dachten eerst dat die zelf gebouwd waren, maar later kwamen we er zoveel tegen, dat we denken dat ze ook te huur waren. De vlotten bleken nog lastiger te sturen dan de kano’s, ze legden dan ook minder kilometers af dan wij (de verhuurkano’s overigens ook).

Er zit één overdraagpunt in de route, bij de stuw bij de Spaanse Hof. Deze stuw kon je op dit moment ook echt niet varen, want er kwam nauwelijks water van af. Ook lagen er stenen onder. Er liggen trouwens keurig steigers, dus dan valt het in- en uitstappen wel mee. En zoals eerder gezegd: er is een café precies op het overdraagpunt.

Na de Spaanse Hof volgde het mooiste stukje van de route, eindelijk kwamen de beloofde meanders: de bochtjes in de rivier. Op de hele route waren trouwens veel insecten te zien. Helaas veel stekende horzels, maar ook hele mooie libellen in de kleuren groen en blauw. Er zouden ook twintig verschillende vissoorten in de Kleine Nete zwemmen, maar daar hebben we niets van gemerkt. In de hoge oeverranden zouden ijsvogels moeten zitten, maar die lieten zich met al die drukte ook niet zien. Groot gelijk hebben ze.

Ons uitstappunt lag bij de watermolen van Grobbendonk, ook het eindpunt voor de verhuurkano’s. Er stonden diverse trailers te wachten om volgeladen te worden. Wij bonden onze vier kano’s op het dak van de auto en reden terug naar het startpunt om de tweede auto (ehm bus) op te halen. Daar nog een traditional-cache proberen te vinden, maar die bleef ook verborgen. Geen cache-karma vandaag. Dus gingen we terug naar Nederland. En wat doen wij gekke Nederlanders dan? Hebben we het de hele tocht over lekkere Vlaamse frieten en dan gaan we uiteindelijk in Oisterwijk friet eten…

Het was een gezellige, zonnige dag. Het nadeel van kanoën blijft het vervoer en het vele op- en neer rijden: je moet altijd een auto op het eindpunt parkeren en dan met eentje naar het beginpunt rijden. Daarnaast moet je de kano’s ’s morgens ophalen bij het clubhuis en ’s avonds ook weer terug gaan brengen. Twintig kilometer op de teller zorgde ook wel voor de nodige spier- en rugpijn en kramp in de voeten.

Maar het voordeel is dat ik nu eindelijk eens op de Kleine Nete heb gevaren (we zijn de rivier al diverse keren tegengekomen bij het geocachen in het verleden), weer eens aan kanocaching heb gedaan (ondanks het niet vinden van de eindcache) en dat het een gezellige dag was.

De foto’s zijn door mij zelf gemaakt tijdens het kanoën. Met mijn telefoon en met natte handen, vanuit mijn weg dobberende kano (peddelen met één hand gaat niet echt) . Vandaar dat de kwaliteit niet zo best is. Daarvoor heb je dan wel echte actiefoto’s. Het kaartje, met daarop het stroomgebied van de Kleine Nete, komt van een Belgische website af.

Throwback Thursday: 5 juli 2007

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 5 juli 2007:

De dag dat we zonder kaart-gps en zonder TomTom een beetje lukraak gingen geocachen in Frankrijk, waar we op vakantie waren. Dat was niet zo’n heel slim idee en zou ik nu nooit meer doen.

Het verslag:

260. Returning from the watermill
Maker: Garenkreiz
Type: Multi
Gevonden op: 5 juli 2007
Heideroosjes: Anke en Maartje
Snuffel007: Stephanie
Plaats: Rennes, Frankrijk

261. Canal de Nantes à Brest – Abbaye de Timadeuc
262. Canal de Nantes à Brest – Echelle d’écluses d’Hilvern
263. Canal de Nantes à Brest – rigole d’Hilvern
Maker: Janpe
Type: 2x multi, 1x traditional
Gevonden op: 5 juli 2007
Heideroosjes: Anke en Maartje
Snuffel007: Stephanie
Plaats: Ergens in Bretagne, Frankrijk

We waren op vakantie in Frankrijk en wilden de Canal de Nantes à Brest-serie doen. Dat is een serie van zeven caches die verstopt liggen langs het kanaal tussen de Franse plaatsen Nantes en Brest. Op zich natuurlijk best leuk, maar het probleem was dat het startpunt behoorlijk wat kilometers van de camping af lag. Op grond daarvan hadden we moeten besluiten om niet te gaan, want we hadden in die tijd geen TomTom en ook geen kaart-gps. We hadden alleen een papieren wegenkaart en het kompas van de gps. Wij waren zo stom om het wel te gaan doen en dan ook nog eens in een wildvreemd land.

We begonnen de dag met een cache die helemaal geen ruk met de serie te maken had en dat was de eerste fout. Afstanden mogen op een kaart op internet dan niet zo groot lijken, in werkelijkheid kan dat nog wel eens tegenvallen.
Na een voor de chauffeur (ik dus) vervelende rit dwars door het centrum van Rennes kwamen we aan op het startpunt van Returning from the Watermill. Na een klim tegen een hoge rots/berg aan (boven had je wel een mooi uitzicht), vonden we Returning from the Watermill wel, maar daarna was het kilometers over vage binnendoorweggetjes naar de eerste van de Canal-serie. Dat was Chateau du Josselin. Een mooi kasteel. Je moest een vraag beantwoorden en daarna kon je het coördinaat berekenen waar de cache verstopt lag. We liepen eerst verkeerd en kwamen aan de andere kant van de rivier uit. We moesten dus helemaal omlopen, want er was daar geen brug. Op het eindpunt eindeloos gezocht, maar geen cache te vinden. Terug in Nederland bleek hij geript te zijn. Balen, omdat het ons veel tijd had gekost en we hier naar alle waarschijnlijkheid nooit meer terug gaan komen.

Na een nieuwe tocht over binnendoor-weggetjes kwamen we aan bij een abdij. Hier lag de tweede cache van de serie, Abbaye de Timadeuc. Gelukkig was die er wel en die hadden we vrij snel gevonden. Toen bleken we nog maar heel weinig benzine over te hebben. Omdat we zo druk bezig waren met op de GPS en de weg letten had niemand op de benzinemeter gelet. En die Abdij van Timadeuc lag in de facking middle of nowhere en de monniken hadden helaas geen benzinepomp in hun tuin.
Een spannende tocht naar het dichtbijzijndste plaatsje begon. Zouden we het halen? We hadden al nachtmerrie-achtige gedachten over wandelen over Franse bergweggetjes met een jerrycan benzine. Het lukte ons om een klein Frans plaatsje te bereiken. Maar daar leek geen benzinepomp te zijn. Nou waren wij ook op zoek naar grote tankstations zoals ze langs de snelweg liggen. Verder rijden kon niet meer, het was op. Dus parkeerden we de auto bij de kerk en besloten we om op zoek te gaan naar een garage ofzo waar we een jerrycan benzine konden krijgen. We waren nu in ieder geval in de bewoonde wereld. We liepen de buurtsuper binnen, maar zoals bijna alle Fransen die wij ontmoet hebben in deze streek (Bretagne) konden ook deze mensen geen woord Engels. Pas toen we het toverwoord “sans plombe” (dat is ongelode benzine) lieten vallen viel het kwartje. Ja, ze hadden wel degelijk een benzinepomp. En maar drie huizen verder??? Wij keken elkaar verbaast aan. Als het maar drie huizen verder was, waarom hadden wij dat dan compleet gemist? Dus wij naar buiten en gaan lopen en drie huizen verder tellen. En jawel hoor, daar was wel degelijk een benzinepomp. Geen tankstation, maar echt alleen maar een losse pomp. Die hoorde bij de plaatselijke tabaks/tijdschriften-winkel. Dus ik snel de auto halen, die maar driehonderd meter verderop stond, terwijl Anke en Stephanie naar binnen gingen. Terwijl ik de auto vol tankte stond de eigenaresse argwanend naar buiten te kijken. Wat deden die vreemdelingen bij haar pomp? Blijkbaar kwamen er nooit toeristen in dat dorpje, het was ook echt zo’n afgelegen bergdorpje. Het was ook erg dure benzine, maar goed, we konden weer rijden en op dat moment was die “sans plombe” mij elke eurocent waard. Verder maar weer met de serie. Een heel stuk vrolijker vervolgden we onze tocht, hard meezingen met onze cd.

De volgende cache was Echelle d’écluses d’Hilvern. Dit was verreweg de leukste van de serie. Een wandeling langs de sluizen in dat stukje van het kanaal. Je moest steeds getallen zoeken op de vervallen sluiswachtershuisjes. Ondertussen was er een luxe jacht bezig om zich door de sluizen te verplaatsten, dit ging heel langzaam. Nadat we de cache (inclusief coin) hadden gevonden, moesten we langs dezelfde weg terug en toen was het jacht pas twee sluizen gevorderd. De andere cache in het gebied d’Hilvern; rigole d’Hilvern lag aan de andere kant van de weg. Een rigole is een soort van zijwatertje/slootje van het kanaal. Ook deze cache hadden we zo te pakken, dit was een traditional.

Daarna zijn we nog naar het stadje Pontivy gereden. Daar deden we de hele route, maar ook hier was de cache weer geript (waar we weer pas in Nederland achterkwamen). Opnieuw balen dus. Het was ondertussen 18 uur en we besloten ermee te stoppen. We waren nog een pokke-eind van de camping af en ik wilde voor het donker terug zijn, omdat ik niet zo’n behoefte had aan door een onbekend, donker Frankrijk rijden. Stephanie en Anke hadden er al lang genoeg van. Voor hen had Pontivy al niet meer gehoeven.

We hadden ondertussen ook honger gekregen, maar van snackbars hebben ze in Frankrijk nog nooit gehoord. Van McDonalds wel, maar de bewegwijzering naar die McDonalds toe is zo bagger, dat we er een heleboel misten. Pas in Lamballe, een klein plaatsje, redelijk in de buurt van de camping vonden we een McDonalds. Wij waren zo’n beetje de enige klanten. We waren die week al eerder in Lamballe geweest, ook om een cache te zoeken die ook al geript was (het cachen zat niet zo mee in Frankrijk om heel eerlijk te zijn). Gelukkig was het personeel van deze McDonalds erg aardig.

Het was al donker toen we naar buiten gingen. Moest ik toch nog in het donker rijden. Volgens mij namen we de verkeerde afslag en toen moesten we in het pikkedonker (de bergdorpjes kennen geen straatverlichting) over de bergweggetjes op de half-kapotte GPS (die was eerder tijdens de vakantie gevallen en daardoor was de onderste helft van het scherm uitgevallen) naar de camping zoeken. Harstikke leuk…maar niet heus. Hier had je dus echt groot licht nodig.
Om middernacht kwamen we op de nachtparkeerplaats van de camping aan. We waren allemaal doodmoe en nadat we naar de tent gelopen waren (je mocht na 22 uur ’s avonds niet meer met de auto op de camping) gingen we meteen naar bed.

Wat ik hier op 5 juli 2018 nog aan toe te voegen heb:

De beschrijving van deze dag is dus het voorbeeld van wat je nooit moet gaan doen. Ver weg cachen in een wildvreemd land, met te weinig navigatie. Elf jaar later zijn onze navigatiemiddelen sterk verbeterd: we hebben nu een TomTom en een GPS met kaart (alleen heb ik nu geen auto meer, haha). Evengoed zou ik het niet meer zo ver gaan zoeken op vakantie. En al helemaal niet voor slechts vier caches die niet eens zo heel bijzonder waren… Maar goed, elf jaar later kan ik er wel op terug kijken als een mooi avontuur ;>)

Het kaartje van de omgeving waarin we die dag rond gereden hebben, komt van de website van de Abbaye de Timadeuc.

Tuesday TAG: Been there, done that!

Je komt ze heel vaak tegen op blogs: TAGS. Vragenlijstje over een bepaald onderwerp die dan ingevuld worden. Stiekem vind ik ze best leuk en daarom ga ik voorlopig om de twee weken een TAG invullen en op mijn blog plaatsen. Mocht je nog een leuke TAG voor mij weten, dan hoor ik dat graag in de comments.

Woohoo, het is vakantie! Daarom vandaag de Been there, done that!-vakantie-tag, ik weet niet wie hem bedacht heeft.

Welke landen van de wereld heb je bezocht?

Nederland, België, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Engeland, Denemarken, Zweden, Oostenrijk, Italië en Slovenië.

 

Uitzichtpunt hoogst gelegen weg in Slovenië (2013)

 

Welke bestemming staat bovenaan jouw verlanglijstje: waar wil je echt nog een keer heen?

Dat zijn eigenlijk twee landen: Noorwegen en IJsland. Helaas beiden op dit moment te prijzig voor een arme postbode-student. Qua stedentrips lijkt Tallinn (Estland) me erg aantrekkelijk.

Wat is jouw meest ideale vakantie?

Ik houd van actieve vakanties. De hele dag op het strand of aan de rand van het zwembad liggen, is aan mij niet besteed. Evenmin als vakanties waarbij je je drie-sterren-resort niet uitkomt. Ik wil dus geocachen, liefst in combinatie met wandelen of fietsen. Daarnaast houd ik ook wel van wat cultuur snuiven, dus enkele highlights bezoeken of een museum of pretpark is ook prima. Het kan vaak ook in combinatie, omdat geocaches ook vaak bij highlights verstopt liggen. ’s Avonds speel ik dan graag gezelschapsspelletjes of ik lees een boek.

Mijn actiefste vakantie ooit was een kano-vakantie met leden van de Kanovereniging in Slovenië (2013). Op de eerste foto doe ik de bow-stall in een stroomvoorsnelling op de rivier de Soça: dit is dan ook verreweg het stoerste wat ik ooit op een vakantie heb gedaan. Op de tweede foto knuffel ik een rots in dezelfde rivier.

Welke plek vond je zo bijzonder, dat je er nog wel eens heen zou willen?

De White Cliffs of Møn in Denemarken vond ik heel erg mooi om te zien. Zou daar graag nog eens heen gaan. Ik houd sowieso heel erg van de Scandinavische landen.

Laat je allermooiste vakantie-foto zien:

 

White Cliffs of Mon, Denemarken (2012)

 

Ben je voor werk al wel eens naar een leuke bestemming geweest?

Muhaha, Berkel-Enschot is toch een heel erg leuk idyllisch plaatsje…??? En daar mag ik gewoon vier dagen per week betaald vertoeven…                                                                  Nee, alle gekheid op een stokje, ik heb nog nooit werk gehad waarbij ik leuke reisjes mocht maken. Toen ik bij de Beekse Bergen werkte, heb ik met mijn collega’s wel een aantal andere dierentuinen binnen Nederland bezocht.

Met wie ga je meestal op reis?

Tja, dat is dus een beetje het probleem. Ik heb geen partner om reizen mee te maken. En alleen is ook maar alleen (en vaak duurder, vanwege 1-persoons-toeslag). Binnen Nederland ga ik regelmatig op pad met mijn moeder, maar van haar hoeven buitenland-reizen niet zo nodig. De vriendinnen hebben allemaal een partner, met wie ze logischerwijs liever op reis gaan, dan met mij. Dus is er nog ergens een lonely reiziger die met mij naar Noorwegen en/of IJsland wil?

 

Zonsondergang vanaf de veerboot Göteborg – Kiel, Zweden (2008)

 

Wie of wat zou je meenemen naar een onbewoond eiland?

Een grote stapel boeken en mijn kano. Als ik die boeken dan uit heb en/of het eiland zat ben, peddel ik weer terug naar het vaste land.

Ben je al wel eens in Nederland op vakantie geweest?

Ja hoor, ik ga vaak lekker weg in eigen land. Nederland is ook erg mooi. Ik denk dat ik in alle provincies al wel eens geweest ben. Mijn voorkeur gaat dan uit naar een huisjespark. Soms ga ik kamperen, maar dat valt of staat wel met het weer. Een huisje is toch wat meer luxe. En wat ik dan doe als ik in Nederland op vakantie ben? Nou, geocaching, wandelen, fietsen en steden bezoeken.

 

Veluwe, Nederland (2016)

 

Ski-vakantie of zonvakantie?

Zonvakantie. Ik geef helemaal niets om wintersport. Maar het hoeft ook weer niet te heet te zijn, want ik heb een lichte zonne-allergie. Ik ga dan ook vaak op vakantie in de lente of de herfst, dan is niet te warm en niet te koud.

Wat is je leukste vakantie-herinnering?

Vakanties horen toch eigenlijk altijd leuk te zijn? Ik heb dan ook meerdere leuke herinneringen. Het is gewoon fijn om vrij te zijn en niets te hoeven en alleen maar de dingen te doen die je leuk vind.

 

Geocaching tijdens een wandeling in Slovenië (2013

 

Waar ga je dit jaar op vakantie?

Het idee is om te gaan kamperen op de Veluwe en daar vooral te gaan wandelen.

Waar zou je nooit op vakantie gaan?

Naar landen waar het oorlog is, waar grote armoede is of waar een enge ziekte heerst.