Throwback Thursday: 31 mei 2009

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 31 mei 2009:

Anke, Stephanie en ik gingen op geocaching-jacht bij de zuiderburen. Het pas prachtig lenteweer en we vonden een behoorlijk aantal caches.

Het verslag:

1330. Onder d’eiken
Maker: fonduvork
Type: traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 31 mei 2009
Plaats: Arendonk

1331. Het Goorken
Maker: SuperBB
Type: multi
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 31 mei 2009
Plaats: Arendonk

1332. ’t Poeier
Maker: Sateric
Type: multi
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 31 mei 2009
Plaats: Arendonk

1333. De Kleppende Klipper
Maker: jvdm1632
Type: multi
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 31 mei 2009
Plaats: Postel

1334. De verboden route 2
Maker: Kogamiyata
Type: traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 31 mei 2009
Plaats: Dessel

1335. Duckies spotten 3
Maker: CintaKJK
Type: traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 31 mei 2009
Plaats: Dessel

1336. De verboden route 1
Maker: Kogamiyata
Type: traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 31 mei 2009
Plaats: Dessel

1337. Prinsenpark
Maker: hh1
Type: traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 31 mei 2009
Plaats: Dessel

1338. De verboden route 3
Maker: Kogamiyata
Type: traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 31 mei 2009
Plaats: Dessel

1339. Duckies spotten 4
Maker: CintaKJK
Type: traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie
Gevonden op: 31 mei 2009
Plaats: Dessel

Hiha, vandaag weer op pad met het super-cache-trio: Stephanie, Anke en ik zelf. De reis ging voor de zoveelste keer naar België. We gaan de laatste tijd nogal vaak een dagje cachen in België. Familieleden vroegen zich af waarom we dat deden. Nou: Waarom? Omdat we (althans, wij als Heideroosjes) nog steeds NL-Kilocacher-in- België willen worden. En omdat in België -net-over-de-grens nog gewone multi-caches liggen die wij niet hebben gevonden. En daarmee bedoel ik gewone, oplosbare multi’s waarvoor je niet eerst een hele navigatie-encyclopedie op hebt hoeven eten om ze te kunnen lopen. Bij ons in de nearbiest-lijst stikt het namelijk van dat soort ingewikkelde multi’s.
Om mezelf en Anke dus niet al te veel te frustreren en wij gewoon een cache willen vinden aan het einde van een multi-route, gaan we regelmatig naar België.

Omdat er voor deze dag erg mooi weer was voorspeld, had ik een paar multi’s uitgezocht, zodat we lekker konden wandelen. Om op te warmen deden we op de heenweg naar de eerste multi alvast een oppikkertje. Deze was echt drive-in en niet echt een bijzondere verstopplek. Maar amai, een punteke op de lijst he? (van zoveel bij de zuiderburen cachen, ga je vanzelf Vlaams spreken).

Na een hoop wegomleidingen waar Tommy T. geen raad mee wist, kwamen we dan toch aan op de parkeerplaats van Het Goorken. Dit was een multi-cache van SuperBB. Zijn caches zijn allemaal okay, dus ik heb gekeken of er nog meer zijn, maar we hebben ze ondertussen allemaal gedaan. Het Goorken is een leuk gebied om doorheen te wandelen, met veel uitkijktorens en vogelkijkhutten en bruggetjes. Vooral als het zonnetje schijnt. Ook fijn was dat ik alle coördinaten van de hele route in 1x in de GPS kon laden, scheelde een hoop invoerwerk. Op het einde ging Stephanie druk naar de cache zoeken, waar ze op bleek te staan, haha.

Omdat we niet echt het idee hadden dat we veel gelopen hadden, gingen we door voor de volgende multi. ‘t Poeier begon op een vaag plekje, een half vervallen, half bewoond vakantiepark in de Belgische bossen. We vonden de cache-route in de eerste instantie niet zo leuk. Later werd het wel beter, toen we door het bos achter het vakantiepark mochten lopen. Alleen jammer dat we voortdurend geluidsoverlast hadden van de nabijgelegen crossbaan. De cache had voor elk waypoint een grappige hint en eentje was dat je “de rust moest zoeken bij Maria”. Nou, dat ging dus niet echt met die cross-geluiden. Op elk waypoint moest je een tag zoeken met het volgende coördinaat. Het voorlaatste coördinaat zat op een plattegrond waar we al eerder langs waren gelopen. We baalden een beetje, hadden we toen maar op de achterkant gekeken, dat had ons een hele wandeling bespaard. Maar ach, het was mooi weer.
Toen we bijna op het eindpunt waren, werden we nog aangevallen door een klein hondje. Natuurlijk rook hij Indy (mijn hond) en Senna (Stephanies hond), dus hij vond ons erg interessant. Zijn bazin moest hem helemaal komen halen, want hij luisterde voor geen meter. Verlost van onze kleine achtervolger, konden wij rustig op zoek naar de cache. Die vonden we al snel met behulp van de spoilerfoto.

Eigenlijk hadden we nog niet genoeg van het wandelen, dus reden we door voor de derde en laatste multi die ik had laten uitprinten: de Klepperende Klipper. Die stond door de opvallende naam op mijn verlanglijstje. Het allitereert (K…K…). Het is trouwens ook de titel van een album van Suske & Wiske. Die hebben heel vaak allitererende titels. De parkeerplaats kwam me erg bekend voor, wat hier was ik al eerder geweest voor een andere cache.
Wij vonden de route erg leuk, want die liep langs een kanaal waarop het waterfeestdag ofzoiets was. Dus het hele kanaal lag vol met allerlei soorten boten, waaronder kano’s en een waterskiër en een bananenboot. Heel grappig. Op het voorlaatste punt zaten twee bewakers van de waterfeestdag. Ze herkenden een GPS en stelden ons allerlei vragen. Ze dachten dat wij van een groepsspeurtocht waren en vertelden dat wij pas de eersten waren. We kregen niet goed uitgelegd wat we nu precies aan het doen waren, dus gingen we op zoek naar de cache. Die lag op een dijkje, niet ver van het water. Hier zaten we eigenlijk heel lekker, dus we wilden niet weg, maar we moesten nog een paar kilometer terug naar de auto.

Daar aangekomen was het eigenlijk nog best vroeg, dus besloten we om ook nog de traditionals die ik als reserve had meegenomen te gaan doen.
We reden door naar het Prinsenpark. Van te voren wist ik niet goed wat ik hiervan moest verwachten. Ik had eigenlijk een echt park verwacht, maar dit was een groot bosgebied met eindeloze wandel- en fietspaden erdoorheen. En ook nog meertjes en beekjes. Na een ijsje begonnen we aan de wandeling langs 7 traditionals, waarvan we er eentje niet konden vinden. De meesten lagen in vogelspottershuisjes of houten afdakjes met rustbankjes, dus iedere keer als we zo’n houten gebouwtje zagen, zeiden we: daar ligt de volgende cache. Zo maakten we de Verboden Route-serie en de Duckies Spotten-serie af, maar helaas konden we 1 Duckie Spotten na langdurig onderzoek toch niet vinden. Als bonus deden we nog de cache Prinsenpark. Al met al maakten we nog flink wat wandelkilometers. En dat terwijl we ook al 3 multi’s hadden gedaan, die allemaal 5 kilometer waren. Dus we begonnen onze voeten wel te voelen. Na de laatste cache was de auto niet meer zo heel ver weg en we hadden het ondertussen toch wel gehad, ondanks dat het erg gezellig was. Ik denk dat we deze dag toch wel tussen de 20 en de 25 kilometer gelopen hebben. En nog mooi 10 caches gevonden ook, dus we konden met een tevreden gevoel terug naar Nederland.

Wat ik hier op 31 mei 2018 nog aan toe te voegen heb:

Soms heb je van die perfecte geocaching-dagen en deze was er daar zeker eentje van!

Meatless Monday: Kookboekrecensie “Lekker vegetarisch voor iedereen”

Deze recensie verscheen vorige week ook op de website van de Vegetariërsbond, waar ik af en toe content voor aanlever. Ik vind het leuk om het ook op mijn eigen blog te plaatsen.

Lekker Vegetarisch voor Iedereen

Auteurs: Sara Ask en Lisa Bjärbo

Lekker Vegetarisch voor Iedereen is dit jaar (2018) verschenen bij Deltas. Het is van oorsprong een Zweeds kookboek, met als titel Ännu mera vego en dat maakte mij nieuwsgierig, omdat ik tien jaar geleden op vakantie ben geweest in Zweden en het vegetarische aanbod in de supermarkten destijds waardeloos vond. Tijden veranderen en gelukkig is het vegetarisme tegenwoordig ook doorgedrongen tot de Zweedse bevolking.

Iets te kleurrijk

Het boek telt 127 pagina’s en is bijzonder kleurrijk. Daarmee bedoel ik niet alleen dat er erg veel foto’s in staan (zowel van de gerechten, als van het gezinsleven van de schrijfsters – dat laatste interesseert mij dus niet zo heel erg), maar ook veel gekleurde tekeningen van bijv. groenten met oogjes. Ook worden er allerlei lettertypes door elkaar gebruikt, inclusief gekleurde letters. Dit komt rommelig over. Alles bij elkaar is het misschien een beetje te veel van het goede en is de vormgeving een afleiding voor waar het in een kookboek uiteindelijk om gaat: de gerechten.

Indeling

Het boek begint met een algemene inleiding over vegetarisme, die ik heel saai geschreven vond: alsof ze een pagina van Wikipedia hadden overgeschreven. Dit kan wel een beetje meer inspirerend. Zelfs de eerder genoemde gekleurde letters konden dit niet leuker maken. Vervolgens zijn de recepten ingedeeld in vier categorieën: recepten die snel klaar zijn, recepten voor doordeweeks (ik kon de scheiding tussen deze twee niet helemaal volgen), recepten voor het weekend (deze zijn moeilijker en kosten meer bereidingstijd) en recepten voor bijzondere momenten (brunch, picknick en barbecue).

Recepten

Na die matige inleiding was ik wel verrast door de recepten: die zijn zeker het grote pluspunt van dit kookboek. Het gaat wel (bijna) allemaal om hoofdgerechten, er staan geen recepten voor nagerechten of taarten in. Wel wordt er o.a. aandacht besteed aan het zelf maken van gnocchi, dressings en spreads voor op je brood. Alle recepten zijn vegetarisch, maar regelmatig wordt er een tip gegeven om ze veganistisch te maken, door een bepaald ingrediënt te vervangen. Er zijn recepten met pasta, aardappels en allerlei soorten granen en peulvruchten, dus variatie genoeg. Bij aparte ingrediënten (zoals bijv. psylliumvezels) wordt keurig uitgelegd wat het is en waar je het zou kunnen kopen.

Conclusie

Als je de inleiding overslaat en de drukke vormgeving negeert en je focust op de recepten, dan is Lekker Vegetarisch voor Iedereen een prima kookboek voor vegetariërs en flexitariërs. Het kost €17,95 en de ISBN is 9789044749816.

 

 

Throwback Thursday: 24 mei 2016

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 24 mei 2016:

24 mei was de allerlaatste datum in de kalender waarop we nog maar 1 found hadden staan. Die moest dus wel vervuld worden, maar het was een problematische dag. Of het toch lukte, lees je hieronder:

Het verslag:

Cache #6408: Bob de Boskraai
Maker: PirkeS
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 24 mei 2016
Plaats: Oisterwijk

Vorig jaar (2015) heb ik op deze datum 3 caches geprobeerd te vinden en dat werden allemaal not-founds. Dat zijn ze nu nog steeds trouwens, want ik ben naar geen van allen nog ooit terug geweest. Daardoor werd 24 mei de laatste datum op de kalender met maar 1 datumfound. Daar moest dit jaar dus verandering in komen, maar ja, nu viel deze datum op een dinsdag en moest er gewerkt worden. En ’s avonds is het wel langer licht, maar de kapper kwam, dus kon ik niet gaan geocachen.

Gelukkig kwam er een nieuwe cache in Oisterwijk online, dus vroeg ik aan Anke of ik die mocht “hebben” voor de laatste 1-cache-datum. Goed, op dinsdag 24 mei 2016 stond ik al vroeg in de ochtend (voor werktijd) in de bossen om Bob de Boskraai te vangen. Die had zich nog goed verstopt, want ik verwachtte een vogel in een boom, maar hij zat op een soort van struik. Gelukkig heb ik hem dus wel gevonden en was ik ook nog op tijd op mijn werk.

Daarmee hebben nu alle data van het jaar minimaal 2 founds. Ondertussen was ik ook al een beetje begonnen aan het wegwerken van de 2-cache-datums. Maar het hele datum-project is soms best dwangmatig en begint me soms de keel uit te hangen. Dus ik weet niet of ik er dit jaar nog heel fanatiek in ga zijn. Er zijn 23 data met 2 caches, dus dat is nog wel te doen, maar het is vervelend om steeds caches dichtbij huis te moeten laten liggen voor een bepaalde datum en in de wintermaanden is het ook moeilijk om te doen, vanwege vroeg donker en de weersomstandigheden. En waar leg je de grens als je alle data op 3 founds hebt? Wil je dan naar 4 founds en vervolgens naar 5 founds? Wanneer is het genoeg? Dus ik denk dat ik het voorlopig stiekem nog wel leuk vind als een datum gunstig valt en ik hem kan oplossen, maar dat ik er de rest van 2016 niet meer al te zwaar aan ga tillen als het niet lukt.

Wat ik hier op 24 mei 2018 nog aan toe te voegen heb:

Tja, hier twijfelde ik dus erg over de voortzetting van het Datum Project, maar het blijft toch een uitdaging voor mij en daarom nam ik het wegwerken van de 2-cache-data op in mijn Day Zero Project. Van de genoemde 23 data zijn er nu, twee jaar later, nog slechts 2 over: eentje in januari en eentje in februari. Wil ik die nog tijdens de looptijd van mijn DZP vervullen, dan moet ik die in 2019 oplossen. Het zou leuk zijn, maar zoals al eerder gezegd: winterdata zijn veel lastiger op te lossen dan zomerdata. Ondertussen ben ik ook al bezig met 3-cache-data en 4-cache-data: ooit hoop ik alle data op minstens 5 founds te hebben. Het Datum Project zal dus nog wel een aantal jaren duren… In 2017 maakte ik wel meteen 24 mei voor eeuwig goed, want toen vond ik tijdens een fietsronde in de avond na mijn werk, maar liefst twaalf caches.

Foto is gemaakt door mij zelf in de Oisterwijkse bossen. Overigens niet tijdens het loggen van deze cache.

Tuesday TAG: Furry Friends

Je komt ze heel vaak tegen op blogs: TAGS. Vragenlijstje over een bepaald onderwerp die dan ingevuld worden. Stiekem vind ik ze best leuk en daarom ga ik voorlopig om de twee weken een TAG invullen en op mijn blog plaatsen. Mocht je nog een leuke TAG voor mij weten, dan hoor ik dat graag in de comments.

Dit keer gaan de vragen niet over mij, maar over mijn huisdieren.

Wat zijn de namen van je huisdieren?

Freek en Frinn. Mijn cavia’s krijgen altijd een naam die begint met de letter F. Dat is ooit begonnen als grapje, tegenwoordig is het uitkiezen van een F-naam serious business. 

Wat voor soort dier is het en welk ras?

Het zijn dus cavia’s. Om precies te zijn mijn achttiende en negentiende exemplaar. Het is geen speciaal ras, gewoon “bastaard-kruising” van van alles en nog wat, haha. Hoewel Freek en Frinn broertjes zijn uit hetzelfde nestje, lijken ze – op de kleuren na – niet echt op elkaar. Freek is overwegend zwart met enkele bruine vlekken, waarvan een grote op zijn zijkant. Hij heeft US Teddy haar, wat heel zacht aan voelt. Ik had nog nooit eerder een cavia met dit soort beharing. Frinn is een borstelcavia, zijn haar blijft groeien en daardoor veranderd hij soms van uiterlijk. Soms lijkt hij op een sheltie-cavia, andere keren toch weer meer op een ruige borstelcavia. Hij heeft maar liefst vier kleuren: zwart, twee kleuren bruin en een beetje wit op zijn neus. Af en toe moet ik hem bij knippen, maar dat vindt hij nooit zo leuk.

Hoe lang heb je je huisdieren al?

Sinds juli 2017, dus dat is nog niet zo heel lang. Ze zijn dan ook nog geen jaar oud. Maar hiervoor heb ik al heel veel andere cavia’s gehad (ook wel andere dieren, maar cavia’s zijn favoriet). Ik weet alle namen van de guineapigs of the past nog (en ook nog hoe ze eruit zagen): Pluis, Pluus, Vlekje, Willie, Ivy, Fleur, Harry, Frodo, Tijger, Frank, Flint, Figo, Farah, Finne, Fidro, Fabin en Fluff. Je ziet dus wanneer de F-namen zijn begonnen ;>)

Hoe kom je aan je huisdieren?

Deze twee heb ik gekregen van een nicht van mij. Zij heeft af en toe een nestje cavia’s, waarvan dan schattige foto’s op facebook verschijnen. Vorig jaar juni stierven mijn vorige cavia’s Fabin en Fluff allebei binnen een week tijd. Ik had toen voor het eerst in bijna zestien jaar geen cavia’s meer. Precies in die week zijn Freek en Frinn geboren. Ik miste al na een paar dagen mijn daily fluff. Uiteindelijk heeft mijn cavia-loosheid dus maar enkele weken geduurd.

Hoe oud zijn je huisdieren?

Ze zijn begin juni 2017 geboren. Bijna 1 jaar oud dus.

Wat is er zo grappig aan de persoonlijkheid van je huisdieren?

Ik houd van de geluidjes die cavia’s maken. *wiet* en *prr*. Het zijn heel gezellige huisdieren. Deze twee zijn ook heel knuffelig. Ze zitten graag in mijn nek en soms gaan ze me zelfs likken. En in tegenstelling tot de vorige twee (Fabin en Fluff, die niet samen in een hok konden wonen) kunnen ze gelukkig goed met elkaar overweg. Ik weet niet wie van hen de baas is (het alpha-mannetje), volgens mij wisselt dat regelmatig. Ze zijn wel stronteigenwijs, maar dat is cavia-eigen, denk ik. Ook is de ander jaloers, als ik er eentje uit haal om te knuffelen. Daarnaast zijn ze nu nog heel lenig (ik denk omdat ze nog jong zijn), ze springen heel gemakkelijk bovenop hun huisje.

Hoe belangrijk is de band die je hebt met je huisdieren?

Ik heb huisdieren voor de gezelligheid. Ik woon alleen, dus dan is het leuk als er tenminste iemand blij is als je binnen komt. Maar het is niet zo dat ik ze “mijn kinderen” noem ofzo, dat vind ik dan weer te ver gaan. Gewoon “mijn caafs”.  Daarnaast heb ik voor huisdieren gekozen, dus dan vind ik ook dat ik ze goed moet verzorgen tot aan hun einde. En ja, als er eentje dood gaat vind ik dat jammer en ben ik er een paar dagen verdrietig van, maar daarna is het ook weer goed: je weet dat dieren een stuk korter leven dan mensen. Hopelijk worden deze weer een jaar of vijf oud in goede gezondheid.

Wat zijn je favoriete herinneringen die je hebt gehad met je huisdieren?

De gekke capriolen die ze uithalen om de lekkerste hapjes te pakken te krijgen. Overigens hebben ze een heel gezonde smaak, want ze zijn dol op groenten en hooi. Paprika is favoriet, die verslinden ze inclusief de witte stukken en zaadjes. Ze eten dus ook regelmatig mijn “groente-afval” op. Zij blij, ik blij.

Welke koosnaampjes geef jij aan je huisdieren?

Freek noem ik soms Punky, vanwege zijn punkhaar. En Frinn noem ik heel vaak Zwabber, vanwege zijn uiterlijk.

 

Freek (links) en Frinn (rechts)

 

Throwback Thursday: 17 mei 2007

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 17 mei 2007:

De dag waarop we met veel moeite onze allereerste Franse cache vonden. Overigens was het voor mij ook pas mijn eerste keer in Frankrijk (op een paar kilometer de grens over vanaf de Ardennen na dan).

Het verslag:

235. L’Aqueduc
Maker: Henri & Joseph
Type: Traditional
Gevonden op: 17 mei 2007
Heideroosjes: Anke en Maartje
Plaats: regio Sault-Brénaz, Frankrijk

Tijdens het lange Hemelvaarts-weekend gingen we met de halve kanovereniging naar het Zuid-Franse plaatsje Sault-Brénaz om daar te gaan kanoën op de gelijknamige wildwaterbaan. De camping ligt meteen naast het water, dus je kon meteen instappen.

Natuurlijk vond ik in mijn tas een klein plaatsje voor de GPS. De voorbereidingen kosten heel wat tijd, omdat ik toen nog nooit van geocaching in combinatie met Google Maps had gehoord…de ontdekking daarvan maakte mijn geocachingleven zoveel makkelijker!

Uiteindelijk vogelde ik op mijn toenmalige autodidactische manier uit dat er twee caches vlakbij Sault-Brénaz lagen, genaamd L’Aqueduc en Immimond.

Wat ik opvallend vind is dat geocachen in Frankrijk lang niet zo populair is als in Nederland. In heel Frankrijk (een land wat toch echt veel groter is dan Nederland) liggen net zoveel caches als in de provincie (!) Noord-Brabant, zo’n 2600. Ze liggen vooral langs de kust en rond de grote steden. In het binnenland liggen er bijna geen.

De dag waarop wij aankwamen in Frankrijk was het ontzettend slecht weer, geen leuk kampeerweer en ook geen leuk kanoweer. Toch kon ik niet nalaten om op de GPS te kijken waar die caches lagen. Eentje lag er op 8 km afstand en eentje op 14 km afstand. Te ver om te lopen dus, vanwege het tijdstip en de vreemde omgeving (we hadden toen ook nog geen kaart-gps). Dus moesten Anke en ik een chauffeur vinden. Uiteindelijk vonden we D., nog wel de grote geocaching-hater, bereidt om ons naar de cache te rijden. Ook N. (zijn toenmalige vriendin) reed mee. We waren hem erg dankbaar.

Maar toen we aankwamen bij het startpunt van de cache hadden D. en N. geen zin om mee te gaan, dus bleven zij in de auto zitten, terwijl Anke en ik op zoek gingen naar de cache. L’Aqueduc lag in een smalle tunnel, de tunnel wordt gebruikt om water af te voeren door een bergwand heen. Ik weet niet of het een natuurlijke tunnel is of dat hij is aangelegd. Bij hevige regenval staat er dus een laagje water in, wat nu dus het geval was.

Toegevoegde info, afkomstig van de cachepagina (die er destijds volgens mij niet op stond): “Come and discover this special aquaduct. Not the usual one, but a tunnel through the Briarette hill, build in the first or second century A.D. In 1905 the aquaduct was classified as a historic monument. 

Length : 210m
Width : 1.5m to 2.5m
Height : 2m to 3m

It was dug to divert water from the river Brivaz to the old village of Briord. When it passed the aquaduct the water had to fall down for about 35m. The running water made it possible to actuate several watermills.”

Aangezien Anke en ik toch al kleddernat waren van de regen, liepen we gewoon naar binnen. Ik had al verwacht dat de GPS geen bereik zou hebben in de tunnel en dat was ook zo. Voor we de tunnel ingingen was het nog 200 meter, dus zochten we op goed geluk met de zaklamp naar holtes in de wanden van de tunnel. Die vonden we en in eentje lag de cache, netjes waterdicht verpakt. We logden en gingen de tunnel weer uit.

Dit was nog eens echt avontuurlijk geocachen. En onze eerste Franse cache. Opvallend detail: L’Aqueduc lag er al een jaar en wij waren pad de dertiende vinders. Ook de eerste buitenlanders. In Nederland zou dat gewoonweg ondenkbaar zijn, dat een cache gemiddeld slechts 1x per maand gevonden wordt.

De andere cache, Immimond, hebben we niet meer gedaan. Het was al erg aardig van D. dat hij ons zover had willen rijden, nog een cache was teveel van hem gevraagd :>)

Wat ik hier op 17 mei 2018 nog aan toe te voegen heb:

Google Maps! Ja, ik weet nog dat ik zo lang bezig ben geweest met het opzoeken van deze cache, dat zou nu binnen een minuut gebeurd zijn. De cache zelf is nog steeds online, is ondertussen wel geadopteerd door een nieuwe eigenaar en de cachebeschrijving is volgens mij behoorlijk uitgebreid. Overigens vind ik dit nog steeds één van de meest gave locaties waar ik ooit ben geweest met geocaching.

De bovenste twee foto’s zijn afkomstig van de cache-pagina. De onderste foto maakte ik zelf, toen we in de tunnel liepen. Ik heb ook nog een foto van Anke en mij in de tunnel, maar daar staan we zo slecht op, dat ik die hier niet ga plaatsen. Helaas voor jullie, want in die tijd had ik lang haar, wat veel mensen niet geloven.

 

 

NS-wandeling Elsterberg (10)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that…? Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. Dit is de tiende wandeling voor mijn DZP. Ik loop gruwelijk achter met het plaatsen van verslagen, dus deze wandeling vond al plaats in de zomervakantie: augustus 2017.

Elsterberg

17,5 kilometer (ik maakte hem nog wel wat langer) van station Rhenen naar station Veenendaal West.

Op 21 augustus werd het weer prachtig weer, dus wandelde ik vrolijk verder. Een dag later, op 22 augustus 2017, zouden de Heideroosjes hun 13-jarig geocachingjubileum vieren, maar dit jaar konden we niet op cache-jacht, omdat we allebei moesten werken. Dus moest ik dat vandaag een beetje goedmaken. Ik koos voor de NS-wandeling Elsterberg over de Utrechtse Heuvelrug van Rhenen naar Veenendaal-West. Beiden stations, waar ik ooit al eens eerder ben geweest. Geocaching brengt je op de meest vreemde plaatsen hoor ;>)

Rondom Rhenen is het behoorlijk heuvelachtig, dus ik begon de wandeling meteen in een stijgende lijn. Ik passeerde de ingang van het Ouwehands Dierenpark en kwam bijna in de verleiding om naar de beroemde panda’s Wu Wen en Xing Ya te gaan kijken, maar ik wacht toch maar op een kortingsactie. Overigens ben ik al wel eens in het Ouwehands geweest, maar toen waren de panda’s er nog niet en regende het bijna de hele dag.

Ik wandelende verder over alle (voor mijn gevoel) heuvels rondom Rhenen, met verrassende vergezichten. Ook kwam ik nog ergens een hele rij zonnebloemen tegen, wat er gezellig uit zag. Op een bepaald moment maakte het boerenlandschap plaats voor bos en lange bomenlanen waren het hoofduitzicht van dit gedeelte van de route. Ik maakte een omweg voor een korte multi-cache – de Stokweg – waarbij je moest projecteren. Dat vind ik altijd wel een leuke geocaching-handeling en de cache werd snel gevonden. Meteen weer een travelbug geruild, mijn ruilradius is heel hoog de afgelopen zomer.

Ondanks de hoogteverschillen stond ik voor ik het wist al op de helft van de route. Dat was aan de rand van de vallei Kwintelooyen, een overblijfsel uit de IJstijd. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik een zwak heb voor de IJstijd en dan vooral voor de wolharige mammoet. Officieel ging de route niet door de vallei, maar er lagen wel caches in de vallei en ik vond het er allemaal zeer interessant uitzien, er ging een lange trap naar beneden. Dus besloot ik de route gewoon uit te breiden met een rondje vallei. Nou, die trap was leuk en het was mooi onderin de vallei, maar de caches vielen heel erg tegen. Ze waren moeilijk verstopt en daardoor lastig te vinden, dus uiteindelijk duurde mijn omweg door de vallei twee uur ofzo. Dat was een stuk langer dan ik had verwacht. Voor enkele caches moest ik over wel heel smalle paadjes door de (stekel)bosjes kruipen. Mijn arme benen zagen er wederom niet uit na deze actie. Een andere cache hing op een bepaalde hoogte aan een boomstam, maar was niet, zoals gebruikelijk magnetisch. Als ik me helemaal uitrekte kon ik net het dopje losdraaien en toen viel de logrol eruit. Maar om het geheel terug te plaatsen en het dopje er weer op te plaatsen, had ik twee handen nodig en dat ging niet, omdat ik mezelf ook vast moest houden. Dus dat heb ik toen maar op een andere manier opgelost. Ik ben helaas niet zo heel erg groot (1.70 meter) en dat is al vaak onhandig gebleken met het geocachen. Helaas doe je zo weinig aan je lengte. Er waren ook een paar caches onvindbaar – jammer. En er hing nog een cache hoog in een boom, waar je zonder hulp niet in kon klimmen. Dus ook die moest ik laten gaan, want ik was alleen en had geen hulp die mij de boom in kon helpen.

Het leukste vond ik de earthcache over de IJstijd – ik schreef in mijn log dat ik mijn fantasie de vallei bezaaid met sneeuw en ijs zag en dat er een kudde mammoets rondliep. Blijkbaar kon de maker mijn verbeelding wel waarderen want hij schreef terug dat mijn vragen goed beantwoord waren en dat hij hoopte dat ik het toch een leuke wandeling had gevonden, ondanks het gebrek aan mammoets. De vallei is een populair recreatiegebied, want het was hier druk met mensen die allerlei activiteiten aan het doen waren.

Weer terug bovenaan de rand van de vallei, was ik een stuk of zeven caches rijker, maar moest ik nog wel een kilometer of tien van de NS-wandeling. Dus zette ik er even de pas in. De route was wel heel erg de moeite waard. Over bloeiende heidevelden, door het sneeuwsmeltwaterdal bij Plantage Willem III, een voormalige tabaksplantage (wist niet eens dat we dat in Nederland gehad hebben), door bossen en de hele tijd stijgend en dalend. Af en toe kwam ik mensen tegen, meestal op mountainbikes, soms andere wandelaars. Maar over het algemeen had ik het hele gebied voor mij alleen.

Onderweg passeerde ik nog twee caches. Eigenlijk nog meer, maar die zaten hoog in bomen en ik had geen gereedschap bij om die te pakken te krijgen. De meesten zaten zo hoog, dat ik ze van de grond af niet eens zag zitten. Het laatste stukje van de wandelroute liep over een drukke weg waar de auto’s heel hard reden en ik de hele tijd aan de kant moest springen. Volgens mij had ik eigenlijk een ander pad moeten nemen, maar ik was vanwege een cache (die ik niet kon vinden) een klein beetje van de route afgeweken.

Wel vond ik hier nog de enige ANWB-paddenstoel van de route. Aangekomen bij station Veenendaal-West, wat op een viaduct ligt, zag ik mijn trein over dat viaduct wegrijden…damned, dat ging dus een half uur wachten worden. Omdat ik al eerder in Veenendaal-West was geweest, wist ik nog dat er iets verderop een AH zat. Ik had gruwelijk veel dorst, want mijn Dopper was al lang leeg en op de route was nergens gelegenheid om die bij te vullen geweest. Dus ben ik een grote fles drinken gaan kopen bij die AH en omdat het daar megadruk was, was het half uur al ver om. Het duurt dan best lang voor je met de sprinter in Utrecht bent aangekomen, maar ik ben ondertussen wel zo’n beetje op alle stations van dit traject ooit geweest.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt in augustus 2017.

 

 

 

Throwback Thursday: 10 mei 2009

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 10 mei 2009:

In 13,5 jaar (ja, zo lang doe ik al aan geocaching) vonden de Heideroosjes slechts 611 mysteries, wat met zo’n 8400 founds op de teller niet zo’n heel groot aandeel is. De meeste hiervan zijn bonus-mysteries of heel makkelijke puzzeltjes. Je hebt geocachers die dol zijn op puzzelen, zelf ben ik er niet zo kapot van en Anke al helemaal niet. Onze nearbiest-lijst bestaat dan ook voor 80% uit mysteries. Zo af en toe bijt ik mezelf in zo’n mysterie vast en dan kan het wel eens resultaat opleveren. Zoals bij deze cache.

Het verslag:

Cache #1304: Deze dochter woont in Nederland
Maker: Casenmer
Type: Mysterie
Heideroosjes: Maartje en Anke
Gevonden op: 10 mei 2009
Puzzel opgelost door: Maartje
Plaats: Haaren

Deze cache kwam online in de top-5 van onze nearbiest-lijst. Bij de eerste lezing begreep ik er werkelijk geen jota van. Ik vond de cache-naam heel erg raar en nadat ik wat blikken op de cache-beschrijving had geworpen, vond ik die nog vreemder. Nou had ik op dat moment niet veel tijd.

Toen ik meer tijd had, besloot ik tot een uitgebreide studie van deze puzzel over te gaan. Op de cache-pagina stond een link naar een cache in Wales (Engeland) die “The Mothercache” heette. Na het lezen van het verhaal kwam ik erachter dat in deze “moedercache” voor elke vinder een kleine cache zat, die de vinder dan als een dochter in zijn of haar woonplaats moest verstoppen. Het idee vind ik wel heel leuk.

Nu hadden de makers van deze dochter, Casenmer, niet alleen een dochter meegenomen uit de moedercache, maar ging hun puzzel dus ook over de andere dochters.

Op de pagina van de Mothercache wordt keurig bijgehouden waar alle dochters heen zijn gegaan. En daarmee was de puzzel van Deze dochter woont in Nederland snel opgelost. Er was alleen nog 1 hindernis. De cache werd beveiligd met een cijfercode en deze moest je krijgen uit het logboek van een cache in Engeland. Je moest dus een note plaatsen op de site van een Engelse cache, in de hoop dat er een Engelse cacher zo aardig zou zijn om jou de cijfercode te mailen. In ruil daarvoor zouden wij dan weer in het logboek van de Nederlandse dochter een andere cijfercode vinden, voor het vinden van een cache in Engeland. Wij werden geholpen door Marzipancurtis, een zeer behulpzame Engelse geocacher die die week alle Nederlandse note-plaatsers de code heeft gemaild. Hij hoefde er niet eens de countercode voor terug hebben.

Zo konden we vandaag dus op pad om deze cache te vinden. Daarvoor waren we urenlang zonder resultaat met De Cachebus bezig geweest (een andere moeilijke mysterie, die je deels in het veld op moest lossen). Daar waren we behoorlijk gefrustreerd van, dus het vinden van deze cache was eigenlijk maar een schrale troost.
Hij lag op een locatie (ik zal de naam van de locatie niet verraden, omdat de cache nog steeds online is) waar ik al eerder geweest was, voor een multi-cache. Deze cache hing erg hoog in een boom, maar het lukte ons wel om hem te pakken te krijgen. Daarmee was deze mysterie helemaal opgelost.

Wat ik hier op 10 mei 2018 nog aan toe te voegen heb:

Het leuke is dat deze cache nog steeds online is. Dus hopelijk heb ik nu geen spoilers weggegeven over de oplossing. Na ruim negen jaar online, zullen de die-hard cachers hem al lang gevonden hebben ;>)

En owh ja, die vervloekte Cachebus hebben we later ook nog gevonden. Wat een frustratie was dat zeg!

Tuesday TAG: Fotografie

Je komt ze heel vaak tegen op blogs: TAGS. Vragenlijstje over een bepaald onderwerp die dan ingevuld worden. Stiekem vind ik ze best leuk en daarom ga ik voorlopig om de twee weken een TAG invullen en op mijn blog plaatsen. Mocht je nog een leuke TAG voor mij weten, dan hoor ik dat graag in de comments.

Al zo lang als ik me kan herinneren, vind ik het leuk om foto’s te maken. Ik heb geen professionele camera en doe niet aan fotobewerking, alles wat ik maak is gewoon pure. Daarom zal ik mezelf nooit een professioneel fotograaf noemen, maar sinds de uitvinding van de digitale fotografie en de smartphones met camera is iedereen amateur-fotograaf.

De TAG komt van de blog van Fotografille.

Wat was je eerste eigen camera?

Ik kreeg een lidmaatschap op een natuur/dierentijdschrift voor kinderen en daar kreeg je een fotocamera bij: eentje waarmee je panorama-foto’s kon maken. Volgens mij kon dat wel met een gewoon fotorolletje. Helaas was het ding van flutkwaliteit, dus na 1 rolletje was het al gedaan. De foto’s – gemaakt tijdens een vakantie op Waddeneiland Texel – heb ik nog wel ergens, keurig in een foto-album geplakt.

Tegenwoordig gebruik ik een Sony Cybershot of mijn smartphone. Maar ik geef de voorkeur aan een echte camera.

 

Posbank, Veluwe

 

Waar maak je de meeste foto’s van?

Eerlijk gezegd fotografeer ik niet zo graag mensen. Ik ben meer van de landschappen (de Oisterwijkse vennen zijn een dankbaar decor) en dieren (koeien zijn mijn favoriet) of gewoon dingen die ik leuk of interessant vind. Ook fotografeer ik al jarenlang mooie wolken. Ooit wil ik daar nog een kunstwerk mee gaan maken voor boven de bank of mijn bed. De laatste tijd ben ik gefascineerd door puddlegrams: Dat zijn foto’s waarbij je een reflectie ziet in het water van bijv. bomen of gebouwen. Met alle vennen in mijn woonplaats Oisterwijk is dat een vrij logische obsessie.

 

Taurus in het Kempen-Broek bij Weert

 

Met welke app bewerk je je smartphone-foto’s het liefste?

Zoals al eerder gezegd: ik doe niet aan fotobewerking en gebruik dan ook zelden tot nooit zo’n instagramfilter. Vrijwel altijd gewoon de foto zoals hij is.

 

Nationaal Park De Hoge Veluwe

 

Wat je favoriete zelfgemaakte foto?

Dat vind ik moeilijk kiezen. Dus ik ga maar voor mijn meest recente favoriet:

Op deze foto zie je het Achterste Goorven, in mijn woonplaats Oisterwijk. Deze foto maakte ik vorig jaar in oktober, tijdens het lopen van de 14-vennen-wandeling, een bekende wandeling van Natuurmonumenten.  Er staan verschillende van mijn favoriete onderwerpen op deze foto: wolken, de zon, een Oisterwijks ven, de reflectie van de wolken en de zon in het water, bossen en als je heel goed kijkt zie je zelfs een kleine regenboog in de zonnestralen.

Hoeveel foto’s maak je gemiddeld op een dag?

Dat ligt er heel erg aan wat de activiteit voor die dag is. Tijdens een wandeling maak ik er soms wel vijftig. Maar er zijn ook dagen dat ik mijn fototoestel niet eens aan raak.

 

Bossen bij Wolfheze

 

Op welke plek wil je ooit nog foto’s maken?

Er zijn twee landen waar ik graag naartoe zou willen en ik verwacht dat die beide veel fotogenieke landschappen zullen hebben. Dat zijn Noorwegen en IJsland.

Aan welke fotografietip heb je het meeste gehad?

Ik heb nooit een cursus fotografie ofzo gevolgd, dus ik doe gewoon maar wat.

 

Vanaf de Sint Pietersberg bij Maastricht

 

Hoe deel jij je foto’s met de buitenwereld?

Via de social media. Op instagram, twitter en Facebook. En hier op de blog. Wat die blog betreft zou ik me nog wel meer willen richten op foto’s, met een serie blogs als “De mooiste/leukste foto van de week/maand.”

 

Kampina, Oisterwijk

 

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt. Allen onbewerkt en zonder filters.

Throwback Thursday: 3 mei 2016

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 3 mei 2016: 

Dit was nog een 2-cache-datum, die ik graag weggewerkt wilde hebben. Overdag moest ik echter werken, dus ging dat niet. Daarom ben ik ’s avonds nog naar Boxtel gefietst, het was deze dag namelijk erg mooi lenteweer. Daarnaast was het de verjaardag van geocaching.

Het verslag:

6353. BB4 – De Vistrap
Maker: Lima2311
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 3 mei 2016
Plaats: Boxtel

6354. Met stip op de kaart…Boxtel
Maker: Terpen Tijn
Type: Multi
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 3 mei 2016
Plaats: Boxtel

6355. De Keistamper
Maker: Lima2311
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 3 mei 2016
Plaats: Boxtel

6356. De sprookjesboom
Maker: Ajesa
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje
Gevonden op: 3 mei 2016
Plaats: Boxtel

Er waren twee redenen waarom ik vandaag een cache (of meerdere caches wilde vinden). De eerste is dat geocaching vandaag jarig was: op 3 mei 2000 werd de eerste cache (in Amerika) verstopt. Vandaag is geocaching dus 16 jaar oud geworden. Heel populair was deze verjaardag blijkbaar niet in ons geocaching-verleden, want het was een 2-cache-datum. Het 2-cache-datum-project is voor 2016 al jammerlijk mislukt, maar deze dag was ik heel gemotiveerd, dus na een werkdag en wat eten vol goede moed op m’n fiets gesprongen om naar Boxtel te fietsen.

De eerste op het programma was de cache bij de vistrap, of beter gezegd de cache bij de wals in de Dommel waar ik vorig jaar mei (2015) bijna in verdronken ben, toen ik eraf vaarde met mijn kano, tegen het betonnen muurtje knalde, daardoor omsloeg en in de wals terecht kwam. Eskimoteren hielp niet, want dan draaide ik meteen weer op z’n kop. Uiteindelijk heb ik me uit mijn kano geworsteld en daardoor spoelde ik onder water uit de wals. Kano zelf volgde een paar minuten later, toen hij vol water was gelopen, daardoor half zonk en er ook uitspoelde. Het waren een paar hachelijke minuten, gelukkig kwam ik er vanaf met de schrik en een hoop blauwe plekken. Ik ga daar nooit van mijn lang-zal-ze-leven meer vanaf en ben tegenwoordig niet meer zo’n fan van walsen en stuwen. Goed, tot zover mijn kano-avonturen op het rustige riviertje de Dommel. Terug naar de geocaching-avonturen.

Goed, ik had hier al eens eerder naar de cache gezocht, maar kon hem toen niet vinden. Later bleek dat er een spoilerfoto op de site stond, maar dat had ik helemaal niet gezien. De vorige keer had ik alleen op de brug gezocht, omdat de serie Boxtelse Bruggen heet. Je moest dus van de brug afstappen, langs een stapel stenen. Ik had nu een foto gemaakt van de spoilerfoto en daalde vol goede moed het “trapje” van stenen af. Die spoilerfoto was niet eens meer nodig, want ik zag de cache nu vrijwel meteen. Deze frustratie kan dus van de lijst.

Met stip op de kaart…Boxtel was een makkelijke offset-multi bij de kerk. Eerst lag hier ook al een nano, maar die is nu gearchiveerd. De offset-multi was snel gevonden, mede dankzij de hint.

Ik was nu vlakbij de Keistamper, ook hier had ik al eens eerder gezocht, maar toen was het superdruk met Dreuzels, waren ze aan het verbouwen en had ik geen idee waar ik moest kijken, want er was geen hint. Maar mijn moeder had de week hiervoor in Boxtel gecachet en die had de cache wel gevonden, dus die had mij een hint gegeven. Daarmee had ik het kleinood snel in handen. Whoppa, frustratie numero 2 van de kaart afgeveegd.

Mijn moeder was ook erg enthousiast over de Sprookjesboom, een soort van voortuincache (hij ligt niet echt in de voortuin, maar wel in de boom op de stoep voor het huis), dus die wilde ik ook wel eens zien. Wel grappig gemaakt, er hangt een Sprookjesboomachtig vogelhuisje en je moet de logrol eruit trekken met een stok met een haak, die in een buis in de voortuin zit. Helaas kreeg ik hem maar net ver genoeg eruit getrokken, of ik ben te klein, want ik kon er maar net bij. Kon dus niet zien of er trackables in zaten, alleen het logboekje eruit gehaald en weer erin gestopt.

Ik fietste hierna nog door naar Flippie, maar die zou volgens de laatste logjes geript zijn en ik vond het ook niet zo’n denderende locatie, dus snel opgegeven.
Vanwege de tijd, besloot ik terug naar Oisterwijk te fietsen, want ik wilde graag nog door het bos fietsen, omdat dat een stuk korter is, dan langs Kasteel Nemerlaer. Toch mooi vier caches rijker, inclusief een multi-cache. En deze datum is in ieder geval voorlopig van de lijst af.

Foto komt van Kanoweb.nl

 

NS-wandeling Nijenhuis (9)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that… Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. Dit is de negende NS-wandeling voor mijn DZP. Ik loop gruwelijk achter met het plaatsen van verslagen, dus deze wandeling vond al plaats in de zomer, om precies te zijn op 20 augustus 2017.

Nijenhuis

17 kilometer wandelen, van station Wijhe naar station Heino:

Ik had al heel lang het plan om de NS-wandeling Nijenhuis te lopen, van Wijhe naar Heino. Dat zijn dus echt twee of all places en het is een behoorlijk eind met de trein. Maar goed, ik kan tegenwoordig “gratis” reizen en het is nog zomer dus lang licht, dus ik nam een dik boek mee en ging de uitdaging aan. De enige tegenvaller op de heenweg was, dat we een kwartier stil gingen staan in Olst (het station voor Wijhe), wegens werkzaamheden. Uiteindelijk stapte ik rond 11.30 uur uit de trein in Wijhe en had ik mooi m’n halve dikke boek uitgelezen.

Het station van Wijhe stelt echt niets voor, alleen een perron in the middle of nowhere. Nou ja, dat is niet helemaal waar, want het “centrum” van Wijhe lag wel naast het station. Ik begon de wandeling dan ook met de enige cache van de dag: een off-set-multi die de Verbeelding heette. Die startte bij een kunstatelier, wat gesloten was op zondag, maar waar wel leuke dingen te zien waren, zowel door de ramen, als rondom het pand. De cache zelf lag in de iets verderop gelegen “verbeeldingstuin”. Dit was een plek waar ik zonder geocaching nooit geweest zou zijn, want er stond een heg omheen, dus het zag er heel erg privé uit. Maar de tuin bleek openbaar toegankelijk te zijn en stond barstensvol met kunstobjecten. De cache had ook een kunstzinnige behuizing. Ik vond het wel leuk bedacht.

Na een rondje door de tuin, startte ik met de echte wandeling. Die zou sowieso al kunstzinnig en cultureel worden, want de wandeling is vernoemd naar Kasteel Nijenhuis en dat is een museum, een neven-vesting van museum de Fundatie in Zwolle. Rondom Kasteel Nijenhuis is een beeldentuin. En ik mag daar gratis naar binnen, omdat ik een museumjaarkaart heb. Dus mijn idee was om tijdens de wandeling een bezoekje aan het museumkasteel te brengen. Grappig dus, dat ik de wandeling nu ook kunstzinnig begon. Het kasteel ligt trouwens pas bijna aan het einde van de route, dus ik had eerst nog een aantal kilometers te wandelen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet de mooiste NS-wandeling vond die ik ooit heb gelopen. Veel lange stukken over paden tussen de weilanden. Veel bomenlanen, die ik op zich altijd wel mooi vind, maar ik heb gewoon mooiere dingen gezien tijdens het wandelen de afgelopen tijd. Wat wel leuk was, was de grote hoeveelheid koeien onderweg. Ik word gewoon altijd vrolijk van koeien. De wandeling was ook keurig aangegeven, de gpx-route die ik in mijn GPS had geladen, klopte ook spot-on. Ik kwam ook nog een eenzame ANWB-paddenstoel tegen, dus kon ik ook nog mooi aan waymarking doen.

Qua caches is het in deze omgeving dus dun bezaaid. Bossen, natuur en landgoederen te over, maar blijkbaar geen actieve geocachers. Ik zag meerdere leuke, mogelijke verstopplaatsen, maar wat er niet is, is er niet. Dus bleef het bij die ene cache aan het begin.

Ik had bedacht dat ik uiterlijk om 15 uur bij het kasteel wilde zijn, omdat het om 17 uur zou sluiten. Dus ik probeerde er wel een beetje de vaart in de te houden. Op een bepaald moment kwam het kasteel al in zicht, maar de wandeling liep eerst om het kasteel heen. Dit vond ik wel een mooi stukje, ook vanwege het uitzicht. Ik kon door het hek heen al wat kunstwerken zien staan. Aan de voorkant was de ingang (logisch natuurlijk) en ik kreeg mooi een gratis kaartje. Wel bracht ik de gemiddelde leeftijd van het bezoekende publiek flink omlaag, want het waren vooral grijze hoofden. Het was er trouwens behoorlijk druk.

Vandaag bleek je met je kaartje ook in het kasteel te mogen kijken en dat vind ik ook leuk, dus daar ben ik mee begonnen. In het kasteel zelf stonden ook wat kunstobjecten en veel oud meubilair. Ik houd niet echt van die stijl, het is mij te kitsch. Maar de bibliotheek vond ik wel gaaf en er stond een soort van piano (volgens mij eigenlijk een klavecimbel) waar draakachtige wezens op stonden.
Wel een gaaf idee trouwens, dat zo’n kasteel je privébezit is. Helaas zal ik zoiets nooit kunnen betalen.

Daarna een tijd door de beeldentuin gedwaald. Er zijn ontzettend veel kunstwerken te zien, sommige heel mooi en van anderen vroeg ik me af waarom dit nou kunst was. Natuurlijk is dat ook je eigen interpretatie. Ik had een plattegrond gekregen, waar van elk kunstwerk keurig wat achtergrondinformatie op stond en sommige van die omschrijvingen zijn ook echt enorm gezocht. Ik denk dat ik daar ook wel goed in zou zijn: lekker zwetsen over waarom mijn kronkelende stuk plastic toch echt een topkunstwerk is.

Mijn favoriete kunstwerk in de tuin was Rawsome van Ronald A. Westerhuis, een grote “wereldbol” van reflecterend materiaal. Het was op zich niet zo gek dat ik door dit kunstwerk werd aangetrokken, want twee maanden geleden stonden er ook twee kunstwerken van deze kunstenaar op kunstfestival Art’h in mijn eigen woonplaats Oisterwijk. En toen vond ik die ook al mooi. Rawsome lijkt erg op Shine, maar is een flink stuk groter.

Op een bepaald moment had ik wel genoeg kunst gesnoven en verliet ik Kasteel Nijenhuis voor het laatste deel van de wandeling, richting station Heino. Die wandeling was na het eerste stukje door het bosgebied rondom het kasteel, niet zo heel boeiend meer. Het liep ook al tegen 17 uur en ik moest nog een lange reis terug naar Oisterwijk. Dus heb ik het allerlaatste stukje van de wandeling, die nog in een bochtje door Heino liep, afgesneden en ben rechtstreeks naar het station gewandeld.

Hier stapte ik om iets over 17 uur in de trein, voor een terugreis van dik drie uur, want de trein bleef weer een kwartier stil staan in Olst en ik moest een eeuw in Zwolle wachten, waar bijna geen enkele trein reed wegens werkzaamheden, maar de mijne gelukkig wel. Van Zwolle reed hij dan wel in 1x door naar Tilburg, maar dan ben je wel enkele uren verder. Overigens heb ik met de stationsborden van Wijhe en Heino erbij wel mijn DZP-doel vervuld om 25 nieuwe plaatsen te bezoeken – een stuk sneller dan verwacht. En dat dikke boek was ook uit, toen ik in Oisterwijk arriveerde.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt in augustus 2017.