Throwback Thursday: 30 november 2008

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 30 november 2008

Ja, voor de derde week op een rij een verslag uit 2008. Tja, ik heb voor deze datum niets anders te kiezen. Deze week ging ik op pad met Anke en Stephanie. En waar ik meestal veel te veel caches bij heb, had ik deze dag last van het omgekeerde: te weinig caches.

Het verslag:

1041. HAL2008 – Wees gegroet Maria 01
1042. HAL2008 – Wees gegroet Maria 02
1043. HAL2008 – Wees gegroet Maria 03
1044. HAL2008 – Wees gegroet Maria 04
1045. HAL2008 – Wees gegroet Maria 05
1046. HAL2008 – Wees gegroet Maria 06
1047. HAL2008 – Wees gegroet Maria 07
1048. HAL2008 – Wees gegroet Maria 08
1049. HAL2008 – Wees gegroet Maria 09
1050. HAL2008 – Wees gegroet Maria 10
1051. HAL2008 – Wees gegroet Maria 11
1052. HAL2008 – Wees gegroet Maria Bonus

• Maker: Grasmus
• Type: Traditionals en bonus-mysterie
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 30 november 2008
• Plaats: Gilze-Rijen

Een serie van twaalf caches riep er natuurlijk om om door ons gevonden te worden. Met de POK-serie in gedachten dachten we daar wel een hele dag mee kwijt te zijn, dus vertrokken we al vroeg om aan de Wees Gegroet Maria serie te beginnen. Stephanie ging ook mee, die had nog nooit zoveel caches op 1 dag gevonden.

In vergelijking tot de POK-serie, waren deze caches allemaal heel makkelijk te vinden. Met drie paar ogen gingen we als een speer en binnen twee uur hadden we de hele serie afgerond. Alles werd binnen 5 seconden gevonden, het is dat er voor eentje een stukje gewandeld moest worden, anders waren we nog sneller geweest. Het coördinaat van de bonus was in Rijksdriehoeksmeting, maar daar hadden Anke en ik ondertussen ervaring mee, dus we herkenden het meteen. Daardoor hadden we halverwege de serie de bonus-mysterie al berekend.

Onderweg kon ik nog een paar paddestoelen waymarken. Er stonden er heel veel in deze omgeving, maar Anke en Stephanie vinden waymarking niet zo heel erg boeiend, dus er werd vandaag niet speciaal gestopt voor mijn gekke hobby. Wel scoorde ik een zeldzame driehoekspaddo.

Verder hebben we nog erg gelachen toen Anke een elektriciteitshuisje aan zag voor een kapel. Toegegeven, van achteren was het dezelfde vorm. Mijn fantasie ging meteen aan de haal met de god van de elektra.

We hadden geen reserve-caches bij, dus na het succesvol afronden van deze serie, hadden we genoeg heiligheid gehad en zat er niets anders op dan terug naar Oisterwijk te rijden. De rest van de dag besteedden we aan een zeer spannend potje Kolonisten van Catan, dat op het nippertje werd gewonnen door mij, maar we zaten elkaar erg op de hielen.

Wat ik hier op 30 november 2017 nog aan toe te voegen heb:

Whoppa, weer zo vroeg uit de veren op een zondag. Het cachen ging deze dag inderdaad heel erg vlot en ik weet nog dat ik een beetje baalde van alle gemiste paddestoelen. Overigens “plaag” ik Anke nog steeds met de “god van de elektra” als we een elektriciteitshuisje passeren tijdens het geocachen.

Kolonisten van Catan spelen we (ook anno 2017) vrijwel altijd met de uitbreiding Steden & Ridders. We zijn erg aan elkaar gewaagd, dus het is vaak een zenuwslopende strijd. We spelen ook diverse andere spellen, maar Catan blijft toch wel een dikke favoriet. Ja en grappig dus dat zowel geocaching als spellen spelen nog steeds hoog op het hobby-lijstje staan.

De foto van het elektriciteitshuisje komt van internet. Weinig foto’s gemaakt in november 2008.

Dal Vrij: oktober 2017

In juli 2017 ging mijn Dal Vrij-abonnement in. Dat houdt in dat ik voortaan altijd gratis kan reizen: doordeweeks buiten de spitsuren en in het weekend en op feestdagen de hele dag. Dal Vrij is – met 99 euro per maand – wel een prijzig abonnement, dus ik ga dit jaar bijhouden of het me wel echt de beloofde besparing op zal leveren.

In oktober reisde ik maar liefst 14 dagen met de trein. Dat hadden er eigenlijk zelfs 15 moeten zijn, maar helaas waren er op 23 oktober zoveel verstoringen in het Brabantse treinverkeer dat ik Arnhem nooit bereikt heb.

Deze maand werd mijn eigen station Oisterwijk grondig verbouwd. De langverwachte spoortunnel werd aangelegd. Ik verwachtte dus eigenlijk die week hopeloze treinreizen, maar het vervangend busvervoer was goed geregeld, behalve dan dat de aansluiting op de terugweg ruk was, waardoor ik nog langer over de reis deed.

 

Zo moet het dus worden. De tunnel is al in gebruik, maar verder wordt er nog flink verbouwd. Het is pas begin 2018 helemaal klaar.

 

Goed, mijn meest bezochte locatie was natuurlijk weer Arnhem. 9 van de 14 dagen ging het om dit traject.

De stations van oktober:

Echt is de enige nieuwe naam in de lijst. Eigenlijk had het bordje van Geldermalsen hier ook nog bij moeten staan.

De reizen:

9x retour Oisterwijk – Arnhem: 160,20 euro, 266,40 euro

3x Tilburg – Amsterdam Amstel: 31,20 euro, 52,20 euro

1x Amsterdam Centraal – Tilburg: 10,90 euro, 18,10 euro

1x retour Oisterwijk – Echt: 19,80 euro, 33,03 euro

1x retour Oisterwijk – Sittard: 21,20 euro, 35,40 euro

1x Oisterwijk – Geldermalsen: 4,90 euro, 8,20 euro

1x Tiel Passewaaij – Oisterwijk: 5,90 euro, 9,80 euro

---

Totale besparing met 40% korting: 254,10 – 99 euro abonnementskosten = 155,10 euro winst

Totale besparing met vol tarief: 423,13 – 99 euro abonnementskosten = 324,13 euro winst

Zoals te verwachten was, heb ik Dal Vrij er in oktober dus ook weer dik uitgehaald.

De afbeelding van het ontwerp voor station Oisterwijk, komt van de website van ProRail.

 

 

Throwback Thursday: 23 november 2008

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 23 november 2008

De oplettende lezer ziet dan meteen dat dit een verslag is uit hetzelfde jaar als vorige week: 2008. Een verslag van precies een week later dus. Het weer was die week in ieder geval totaal veranderd: van een nog warme dag in Zwolle, naar het vriesweer van vandaag. Ik ging deze dag op pad met Anke en haar zusje Pien.

1037. Ter Nagedachtenis – Tres Monumentum

• Maker: Harold1973
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Nopi: Pien
• Gevonden op: 23 november 2008
• Plaats: Vught

1038. Noord, Oost, West best 1: Rondje eendenkooi

• Maker: Ries en Grid
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Nopi: Pien
• Gevonden op: 23 november 2008
• Plaats: Den Bosch

1039. Running Soldiers

• Maker: Buitenschoen
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Nopi: Pien
• Gevonden op: 23 november 2008
• Plaats: Den Bosch

1040. De Diest

• Maker: Djaga
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Nopi: Pien
• Gevonden op: 23 november 2008
• Plaats: Den Bosch

’s Middags was het zwembadtraining van de kanovereniging, maar wij hadden in ons hoofd gehaald dat we ’s morgens nog wel konden gaan cachen. Want de nieuwe cache in Vught moest gevonden worden. De route leidde langs allerlei monumenten in Vught, dus was historisch heel verantwoord. We moesten nog een keer bellen met een ander team (familie van Anke en Pien, die deze route al gelopen hadden), omdat er een fout in de cache-beschrijving zat. De cache lag uiteindelijk in een steegje, in (tussen) de schutting bij de achtertuin van –naar ik aan mag nemen- de maker. Alleen was dat dus best hoog. Dus klom Pien (die bij de turnvereniging zit) op mijn schouders om de cache te pakken, maar het had die nacht gevroren, dus de cache zat ook onder het ijs. Al met al was het een hele operatie om de cache te kunnen pakken en na het loggen weer terug te leggen, maar het is gelukt.

Het was nog super vroeg dus reden we door naar Den Bosch om daar nog een nieuwe cache te doen: de korte multi Rondje Eendenkooi. Het was freezing cold buiten, dus klappertandend liepen we langs de waypoints. De eindcache lag aan de andere kant van een soort van lege sloot, maar het was heel glad, dus Pien en ik gingen allebei op onze bek in de sloot…Anke was wijselijk aan de kant blijven staan. Maar de twee moddercachers vonden wel de cache. Nou ja, alle modder was dus bevroren, dus het viel nog mee.

Daarna nog langs de oppikkertjes Running Soldiers en De Diest gereden. De eerste hadden we zo te pakken, die lag bij een oorlogsmonument, wat we wel kenden. De De Diest was moeilijk bij te komen, want die lag meer in de binnenstad. Wij hadden echter geen zin om de auto in een parkeergarage te gaan parken. Dus is Pien een rondje gaan rijden met de auto, terwijl Anke en ik snel de cache zijn gaan loggen. Gelukkig konden we hem wel snel vinden.

Ondertussen was het echt snijdend koud geworden, dus gaven we onze geocachingpogingen op. We gingen terug naar Oisterwijk, richting het zwembad. Tijdens de zwembadtraining begon het te sneeuwen, dus dat verklaarde waarom het zo ontzettend koud was geweest die morgen.

Wat ik hier op 23 november 2008 nog aan toe te voegen heb:

Wha, ik verbaas mij over dat vroege opstaan op vrije zondagen, wat de hele tijd terug komt in deze verslagen. We waren best wel een beetje obsessief, eigenlijk. Ik denk dat ik nu bij zulke kou lekker binnen zou blijven. Maar dat heeft ook wel te maken met het feit dat ik nu geen auto meer tot mijn beschikking heb.

Pien was in die periode ook lid van de kanovereniging, maar ze vond het turnen toch leuker. Anke en ik zijn nog altijd lid van de kanovereniging, ik al 20 jaar (!) en Anke 13 jaar.

De foto van de Binnendieze (de Diest) in Den Bosch, komt van Wikimedia. Heb er zelf ook wel ergens foto’s van, maar de grote vraag is: waar ook alweer?

Day Zero Project: Done: Doel 36a

Doel 36 op mijn Day Zero Project-lijst is het bereiken van de 10.000 geocaching found. Dat heb ik keurig onderverdeeld in drie subdoelen:

• Doel 36a: het bereiken van de 8000 caches in 2017
• Doel 36b: het bereiken van de 9000 caches in 2018
• Doel 36c: het bereiken van de 10.000 caches voor het einde van september 2019

Grofweg gezien betekent dat een gemiddelde van 1000 caches per jaar, een getal dat we nog nooit eerder bereikt hebben. Het is dus best een behoorlijk doel. Maar in de zomer ging het geocachen heel erg voorspoedig en daardoor lukte het mij om op 1 oktober 2017 al de 8000ste cache te vinden. Dat was een stuk eerder dan verwacht en daardoor moest ik alleen op pad. Dat is niet eens zo heel vreemd: in heel 2017 hebben Anke en ik pas 1 dag samen gecached. Omdat het 1000-caches-in-kalenderjaar-2017 ondertussen een belangrijker doel is geworden dan de 8000ste voelde het ook niet eens meer zo heel erg bijzonder. Toch is het wel een geocaching-milestone.

Het verslag

Door de onverwachts hoge found-radius van de Belgische trail op 24 september, stond de stand nu op 7997 caches. En omdat 1 oktober nog een 2-cache-datum was (en ik dan het liefste “veel” caches doe om de datum weg te werken), zou het dus vandaag hoe dan ook gaan gebeuren: het vinden van cache nummer #8000. Anke moest werken op deze dag en mijn moeder had ook al andere plannen, dus ik moest het alleen gaan doen. Zelf was ik ook niet meer zo heel erg onder de indruk van de 8000^ste found an sich. Eigenlijk wil ik veel liever die 1000 caches in 2017 halen. Theoretisch gezien hebben we nu al 1000 caches binnen een jaar gevonden, want nummer #7000 was in november 2016 en het is nu pas oktober 2017. Maar Groundspeak (de organisatie achter geocaching en waymarking) rekent zo niet, die rekent per kalenderjaar. Dus nog zo’n 125 founds te gaan. Is nog een doel op zich, maar met nog drie maanden te gaan (en nog wat 2- en 3-cachedata) zou het moeten lukken. Het echte Heideroosjes-feestje gaat dan dus pas plaats vinden.

Goed, ik stond er dus alleen voor en had dus ook vrije keuze voor de cache-area. Ik wilde graag een trail, maar liefst ook met een korte multi op de route, omdat ik het mooier vind als een milestone een multi is. De trail moest te fietsen zijn, maar ook te lopen, voor als er geen OV-fietsen zouden zijn. En ik wilde geen extreem lange reistijd. Omdat ik dit jaar al heel veel in Gelderland en Utrecht ben geweest, besloot ik weer eens naar Limburg te gaan. Daar viel mijn blik al snel op Onderwater/Bovenwater, een fietstrail bij Ohé en Laak, met veel water, op de foto’s een veelbelovende omgeving. En ook nog met een korte multi op de route, die zeer geschikt zou zijn als nummertje #8000. Dit alles was te bereiken vanaf station Echt, een nieuw station voor mijn lijstje.

Helaas bleken alle OV-fietsen uitgeleend te zijn. Daar was ik al wel een klein beetje op ingesteld, maar ik had liever willen fietsen, dan wandelen, vooral vanwege de tijd en de afstand. Maar ja, je kunt niet alles hebben, dus het werd wandelen. Twee kilometer naar de start van de trail. Wel kon ik al een carpool-cache meepakken. Dat blijf ik grappig vinden: om een carpool-cache te voet te kunnen bereiken en te loggen. Dit was trouwens de keurigste carpoolstrook die ik ooit heb gezien: nergens troep en alles zag er nog fris en nieuw uit. Het was ook bedoeld als natuurtransferium en werd volgens mij in het weekend meer gebruikt als parkeerplaats en startpunt voor wandelingen en fietstochten door de Maasvallei, dan daadwerkelijk als carpoolstrook.

Ik moest onder een viaduct door en daarna via een bocht omhoog, voor de hoge baileybrug over het kanaal. Hier had ik meteen al de eerste not-found, want ik kon de eerste cache van de trail niet bereiken. Het was ook onduidelijk of hij boven of onder de brug zou liggen. Nummertje 2 werd wel gevonden en daarna kwam ik op een splitsing waar nummertje 20 lag. De nummering leek dus niet helemaal logisch te zijn, maar een blik op de kaart in mijn GPS leerde mij dat de route een soort van dubbel 8 vormde. Nummer 20 was dus eigenlijk al nummer #8000, maar ik wilde graag dat de multi dat zou zijn, dus niet als zodanig gelogd.

Omdat de multi dichterbij het eindpunt van de route lag, ging ik tegengesteld lopen. Daarmee had ik meteen het mooiste stukje van de route te pakken: langs het water en de verdronken bomen. Dat fenomeen heb ik eerder dit jaar ook gezien bij Houten Castellum, maar daar stonden de bomen nog steeds in het water, hier stonden ze wel op het land en deze waren ook groter, dikker en hoger. Ze stonden er al honderden jaren, dus toch wel gaaf om zoiets dan aan te raken.

Op de foto’s zie je af en toe mijn 3-Oog Alien poppetje voorbij komen. Die neem ik soms mee naar activiteiten, iets wat ook een doel is voor mijn Day Zero Project. 3-Oog is erg fotogeniek en hij is niet zo moeilijk in de omgang: hij vindt de meeste dingen  woohoohoo (mensen die Toy Story hebben gezien, begrijpen wat ik bedoel).

Ik vond cache nummer 23 dus bij de verdronken bomen en kwam daarna bij de Hompesche Molen. Hier zit een bezoekerscentrum en kun je een hapje eten. Het was trouwens prachtig nazomerweer, ik heb de hele middag in mijn T-shirt rond gelopen. Blijkbaar was het in Limburg mooier weer dan in Noord-Brabant. Had ik een keer geluk. Bij de Hompesche Molen was het dus behoorlijk druk. Hier lag een cache van de trail en startte de multi-cache.

Maar je mocht ook in de molen kijken en het was al heel lang geleden dat ik in een molen ben geweest, dus ik klom naar boven, voor een uitkijk vanaf de trans en een blik op het radarwerk. Er was een vrijwillige molenaar, die het een en ander uitlegde. Ik vroeg of de molen nu ook daadwerkelijk graan maalde, maar hij zei dat dat niet het geval was: “de molen draaide voor de prins”. Als vroeger de prins een stad belegerde, lieten de bewoners vaak de molens draaien, alsof ze nog genoeg graan hadden voor brood. In werkelijkheid was het graan dan vaak al lang op, het was dus een list. En daarom noemen molenaars het wel draaien, maar niet werken van de molenwieken dus nog steeds “draaien voor de prins”. Leuk weetje. Houd ik van. Sowieso van dit soort dingen, dat je onverwacht toch in zo’n molen mag klimmen enzo.

Het was nu tijd voor de multi-cache. Dit was eigenlijk een kindercache, maar hij bleek nog best lastig. Je moest ergens een blik met stenen vinden en die op volgorde leggen. Ik moest eerst lang zoeken naar die stenen en vervolgens had ik een getal te veel. Het lukte me niet om er een logische coördinaat uit te krijgen, dus kon ik het volgende waypoint niet vinden. Wel zag ik in de verte een kapel staan en dat was het daaropvolgende waypoint, want daar moest je iets doen met de bron van de heilige Anna. Limburg is erg gelovig, er staan overal wegkruizen en kapellen, meestal Maria-kapellen. Maar deze was juist gewijd aan Anna, de moeder van Maria. Toevallig heetten allebei mijn oma’s (beiden al lang overleden) Anna.

Goed, je moest een flesje water meenemen en ik had keurig mijn meegebrachte lege flesje gevuld in het water bij de dode bomen – eerder op mijn wandelroute. Dus nu moest ik dat water nog laten “zegenen door Anna” – jaja, heilig hoor ;>) – en de vindbaarheid van de 8000^ste cache afdwingen. En er lag ook nog een extra cache – die niet bij de trail hoorde – bij de kapel. Dus ik had het er maar druk mee.

Blijkbaar had ik mijn water niet goed genoeg gezegend, want toen ik mijn water in het putje bij het volgende waypoint gooide, kwam het kokertje met informatie niet naar boven. Met een takje lukte het ook niet en hij was ook niet magnetisch. Tja, dan maar mijn drinkwater opofferen. Gelukkig kwam de cache nu wel naar boven, maar ik had nu nog maar drie slokken water over. Je moet er iets voor over hebben om de 8000ste cache te vinden. Ik had nu wel een ellenlange berekening voor de cachelocatie, die uiteindelijk maar 100 meter verderop was. De cache zat wel in een keurig vogelhuisje en daarmee was de officieel uitgekozen 8000^ste cache dan echt een feit. Ik tekende het mooi aan in het logboekje en maakte een foto met 3-Oog. Die vroeg zich af hoeveel 3-Oogs er naast elkaar moesten gaan staan om 8000 ogen op een rij te hebben. Helaas voor hem zou ik dan zo’n 2700 aliens moeten hebben en dan zou mijn appartement helemaal volstaan met groene poppetjes, dus dat gaan we niet doen ;>)

Goed, ondertussen was de tijd al flink opgeschoten, dus ik kwam al snel tot de conclusie dat het me nooit meer ging lukken om heel de trail te gaan wandelen voor het donker werd. De afstand was eigenlijk ook te groot en dan zou ik misschien wel niet meer weg kunnen vanaf het kleine Arriva-station. Dus ik besloot om de trail of te snijden. Hiermee sloeg ik acht caches over, maar het scheelde wel heel veel in kilometers. In het stuk dat ik overhield, leken de caches ook dichter op elkaar te liggen.

Nou, toen ik eenmaal echt aan de trail begon en gewoon door ging lopen, zonder me op te laten houden door dingen als de Hompesche Molen en de 8000^ste cache, ging het vlot. De ene na de andere cache werd gevonden. Sommigen waren trouwens best lastig verstopt, dus dan was het even zoeken. Een Duitse cacher voor mij had allemaal demotiverende not-found logjes geschreven. Maar ik vond ze wel allemaal. Behalve dan nummertje #6, die zou met een magneet onder een hek zitten. Dit was echter bij een geitenweitje in een straat met huizen die allemaal daarop uitkeken. Ik vond het niet zo fijn zoeken en dacht dat de cache geript was. Later bleek dat hij er wel was, maar een afwijking had. Dus ik had toch iets langer moeten zoeken. Even goed kwam ik nog aan 21 founds, dus dat vond ik geen slechte score.

De gaafste cache was niet van de trail, maar een travelbughotel op een soort van lost place-terrein. Ik moest op mijn buik onder het prikkeldraad door kruipen om er te komen, maar volgens de cache-eigenaar mocht dat. Ik vond de cache inderdaad, maar zat helemaal onder de modder. Het is maar goed dat ik niemand in deze omgeving kende, want ik zag er niet uit, zoals wel vaker tijdens mijn geocachingavonturen. Uiteindelijk kwam ik weer uit op de splitsing bij de bailey-brug. Dat was na een wandeling tussen het water door, vandaar de naam van de trail Onderwater/Bovenwater. Ik ging nu via de andere zijde over de bailey-brug, omdat ik nog een poging wilde doen om nummer #1 te vinden. En ja, dat lukte nu wel! Eigenlijk was hij niet eens zo moeilijk verstopt.

Daarna wandelde ik terug naar het station. Ik had dus bijna al mijn drinkwater in die put van de multi-cache gegoten en had nu wel dorst. Gelukkig passeerde ik een supermarkt die open was op zondag, dus daar een grote fles water gehaald. Dat was lekker. Op het station aangekomen moest ik nog even wachten op de trein, maar alles bij elkaar genomen was ik nog op een zeer schappelijke tijd thuis. Goede beslissing dus om een stuk van de route af te snijden, ook al is het wel jammer dat ik nu niet heel de serie compleet heb.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt op 1 oktober 2017.

 

Throwback Thursday: 16 november 2008

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 16 november 2008

Op deze dag gingen we met z’n vieren naar het Spellenspektakel in Zwolle. Voor we naar de evenementenhal reden, pikten we een cache op in Zwolle.

Het verslag:

1034. Katerveersluis
Maker: Blauwvinger
Type: Traditional
Heideroosjes: Maartje en Anke
Snuffel 007: Stephanie en Angeline
Gevonden op: 16 november 2008
Plaats: Zwolle

We gingen met z’n vieren naar het Spellenspektakel: ik, Anke, Stephanie en Angeline (het zusje van Stephanie). Maar Anke en ik wilden graag in alle provincies een found hebben en Overijssel ontbrak nog op de lijst. Laat Zwolle nou net de hoofdstad van Overijssel zijn! Dus smeekte ik Stephanie of ik 1 cache mocht doen die dag. Stephanie en Angeline stemden toe.

De avond van tevoren hadden we een etentje met veel gezelligheid bij Stephanie thuis gehad en het was heel laat geworden…toch zaten we de volgende dag allemaal stipt om 8 uur ’s morgens al in Reno (mijn auto). Een beetje duf, maar toch on the way.
Een uur of twee later, stonden we na een korte wandeling bij de Katerveersluis, wat dus inderdaad een sluis is. De cache werd met vier vrouw sterk snel gevonden. Het zou erg zijn als we het ding niet gevonden zouden hebben, met zoveel mensen.

Daarna hadden we nog een erg leuke dag op het Spellenspektakel.

Het was de eerste cache die Reno vond in zijn nieuw gedaante als travelbug-auto. De dag ervoor had ik namelijk de sticker met het trackable-nummer op zijn achterkant geplakt.

Wat ik hier op 16 november 2017 nog aan toe te voegen heb:

Wij zijn een aantal jaren trouwe bezoekers geweest van het Spellenspektakel, een beurs waar je gezelschapspellen kan uit proberen. Tegenwoordig vindt die weer plaats in Eindhoven, dus eigenlijk lekker dichtbij. Toch ben ik al een aantal jaren niet geweest. Het is het leukste om met een groepje te gaan, want dan kun je alle soorten spellen samen uitproberen. Daarnaast zijn de bezoekersaantallen ernstig toegenomen. Leuk voor de organisatie, maar het betekend wel dat het nu zo druk is, dat je in de rij moet staan om een spel te kunnen spelen. En zeker bij de populaire spellen heb je dan kans dat je ze dus helemaal niet uit kan proberen. De beurshal in Zwolle was veel groter, dus daar had je veel meer spelruimte. Het was het verre reizen waard, bovendien was het met z’n vieren in de auto altijd supergezellig.

Natuurlijk heb ik die auto nu al lang niet meer. Maar Reno heeft vanaf dat weekend in 2008, tot aan zijn “dood” in juni 2012 verhaaltjes geschreven van zijn leven als trackable geocaching-auto. Die zijn nog te lezen op de geocachingwebsite, op zijn travelbugpagina. Voor de belangstellenden (moet je wel lid zijn van geocaching): zijn nummer was HDBD9H.

De Katerveersluis heb ik nog eens gezien in de zomer van 2016, toen ik een paar dagen in Zwolle op vakantie ben geweest. Maar volgens mij is de cache al een tijdje gearchiveerd.

De foto van de Katerveersluis komt van de Rijksmonumenten-website.

Day Zero Project: Done: Doel 21

Day Zero Project

In een stukje eind september beloofde ik nog om uit te leggen waarom ik zo weinig tijd heb om te bloggen. Eén van die redenen is stage lopen. Het vinden van een stage die er toe zou doen, is ook meteen een Day Zero Project. Ondertussen heb ik er al een hoop stage dagen opzitten, dus ik vind dat ik dit doel wel als vervuld mag beschouwen. Bovendien staat er niet dat ik de stage moet voltooien (wat ik wel wil, natuurlijk), maar dat ik een stage moet vinden. Dus dat heb ik sowieso bereikt.

Werkervaring

Goed, stage dus. Zo ongeveer halverwege het tweede schooljaar besefte ik dat het niet door kon gaan op de manier waarop het toen ging. Mijn werk als postbesteller heeft helemaal niets te maken met mijn studie. Maar ja, ik heb het wel nodig voor de inkomsten; de huur moet betaald om over de rest van mijn primaire levensbehoeften maar niet te spreken. Ook met alle dingen die ik heb gebruikt om werkervaring te volbrengen, zou ik het niet nog een schooljaar gaan redden.

Diploma Archivistiek B

Dan is er nog het tweede diploma dat te behalen valt met mijn studie. Ik doe Media, Informatie & Communicatie en haal ook dat diploma, maar het is mogelijk om een tweede diploma te behalen, namelijk Archivistiek B. Natuurlijk moet je dan wel aan allerlei eisen voldoen. Zo moet je de specialisatie (of minor) Archivistiek volbrengen, wat ik dus heb gedaan in leerjaar 2. Ook mijn afstudeerscriptie zal “archivistisch” moeten zijn. En verder moet ik aantonen dat ik voldoende werkervaring in de archivistiek heb. Tja, dat laatste ging dus een probleem worden. Dat ging ik niet oplossen met alleen de cursus Oud Schrift die ik begin 2017 heb gevolgd bij het Regionaal Archief Tilburg.

Specialisatie Archivistiek

Leuk, die specialisatie Archivistiek, maar ik heb nu nog niet bepaald het idee dat ik mezelf archivaris kan noemen. Sterker nog, ik zou het nog niet eens in mijn hoofd durven halen. De hele specialisatie heeft mijn kennis over de Archivistiek wel bijgespijkerd – ik kwam dan ook volledig out of the blue betreffende dit vakgebied.

Stage

Werk ging het dus niet worden. Niemand zou mij aannemen met dit niveau. Dat besef ik zelf ook wel. Maar als je een opleiding volgt, heb je het recht om stage te mogen lopen en stages zijn er wel te vinden, als je weet waar je moet zoeken.

De stage die ik nu heb, komt van een docent van school af.

Ik loop nu stage bij het Gelders Archief in Arnhem, op de afdeling Collectie. Het is een vrijwillige stage, dus ik hoef geen stage-opdracht te vervullen. De hele stage is bedoeld om werkervaring op te doen (zowel voor het schoolvak, als werkervaring in de archiefwereld) en om te kijken of de archiefwereld echt is wat ik wil. Het is daarom een meewerkstage geworden. Twee dagen in de week: maandag en woensdag. Ik ga hier niet uitgebreid uitleggen wat ik doe, want dat is voor jullie niet relevant, maar in het kort: ik help o.a. mee met het digitaliseren van een foto-archief.

Arnhem, dat is toch heel ver weg?

Arnhem, dat is niet naast de deur. Nee, dat is ongeveer even ver reizen als Amsterdam. Maar dichterbij huis was er even niets geschikts te vinden en hier was ik welkom.

Voordeel is dat de intercity vanaf Tilburg doorrijdt naar Arnhem Centraal. Ik hoef dus maar 1x over te stappen, met ongeveer 10 minuten wachttijd, zowel bij de heen- als de terugreis. Dat is te doen. Ook is er nog de escape om over Boxtel naar Den Bosch te reizen, als er weer eens een seinstoring is aan de andere kant (station Oisterwijk ligt in een soort van driehoek van sporen tussen de grotere steden Tilburg, Den Bosch en Eindhoven (Boxtel) ). In Den Bosch heb ik dan dezelfde trein, als die ik anders in Tilburg zou hebben.

Ik vind de stage zelf dan ook niet echt zwaar, maar de reistijden wel. Ik zit altijd met die daluren van de NS te rekenen om zo goedkoop mogelijk te kunnen reizen en daardoor worden het lange dagen. Ik zou eerst ook drie dagen in de week gaan en dat zijn er, mede om die reden, dan ook maar twee geworden.

Het idee is om in ieder geval een half (school)jaar stage te lopen en daar is nu alweer bijna de helft van om. Tot nu toe bevalt het prima, dus ik denk dat ik de tijd wel ga volbrengen, mits ik het reizen vol ga houden.

En ja, hoewel ik dus best wel leuke foto’s tegen kom, mag ik die natuurlijk niet delen. Een fotoloos stukje dus dit keer ;>) Ik hoop dat “mijn archief” aan het einde van mijn stage digitaal toegankelijk wordt, dan zou ik er ook wat meer over kunnen vertellen.

 

Throwback Thursday: 9 november 2011

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 9 november 2011

Anke en ik hadden in deze tijd allebei onregelmatig werk, dus soms waren we zomaar allebei tegelijkertijd vrij op een doordeweekse dag. Als het dan mooi weer was, wilden we nog wel eens gaan geocachen. Zo ook deze dag, die we weer eens doorbrachten in België.

Het verslag:

3512. De schat van Gargamel

• Maker: Gibbon80
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 9 november 2011
• Plaats: Retie, België

3513. Boseindse bossen

• Maker: Grietjejim
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 9 november 2011
• Plaats: Retie, België

3514. De Looiendse bossen

• Maker: Gibbon80
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 9 november 2011
• Plaats: Retie, België

3515. Retie’s mooiste 08: Aircraft 42-100981
3516. Retie’s mooiste 13: ZEN time
3517. Retie’s mooiste 04: Halifax
3518. Retie’s mooiste 14: Het sluiske

• Maker: Grietjejim
• Type: Traditionals
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 9 november 2011
• Plaats: Retie, België

3519. Witte Nete 1

• Maker: Danny.Ruth
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 9 november 2011
• Plaats: Retie, België

We waren vandaag weer allebei tegelijk vrij en het was nog steeds prachtig zonnig nazomerweer, dus gingen we nog maar eens een dagje cachen bij de Zuiderburen. Dit keer om een aantal korte multi’s te doen. We begonnen met de Schat van Gargamel, die door een bos liep met allemaal verlaten en vervallen vakantiehuisjes. We zijn bij een zo’n huisje naar binnen gegaan en daar troffen we twee glazen aan met opdrukken van de smurfen. Hoe toevallig kun je het hebben? Na een hele lange zoektijd bij het door vele cachers gewraakte waypoint 3 hadden we verder geen problemen met deze cache en vonden we Gargamel in zijn gevangenis en de cache. Met het nummertje van Gargamel kon je een mysterie oplossen over de Smurfen, maar daar moeten we nog een keertje voor terug. Ik heb dat thuis wel gedaan.

We gingen verder met de volgende korte multi. Die bestond wel uit heel veel waypoints. Op de meeste moest je iets grappigs doen om het volgende coord te berekenen en er zaten dingetjes bij die we nog nooit bij een cache hadden moeten doen. Na 3500+ founds nog origineel zijn, dat verdiende toch zeker een favorite. Puur voor de orginaliteit dus, want de route was niet heel erg bijzonder.

Het was nog vroeg en de voeten hadden er nog zin in, dus ook de derde en laatste multi nog gedaan. Die was met een strippenkaart door een vrij vierkant bos en hadden we ook in een mum van tijd gevonden.

We wilden nog graag de Retie-serie afmaken, waar we op Ankes verjaardag, een maand eerder aan begonnen waren. Bij de eerste keken we verbaasd op, die lag gewoon aan een weg en was drive-in te bereiken. Het bleek dat ik hem vergeten was in te laten op 6 oktober. Wel jammer, want toen kwamen we net niet aan het gewenste aantal van 25. De herinnering daaraan werd nog erger, het gebied waar drie Retie-serie-caches lagen en waarvan wij dachten dat we er niet in konden/mochten met de auto bleek wel berijdbaar te zijn. Anke was helemaal op dreef (of had geen zin meer om te lopen na drie multi-wandelingen) en liet haar Vliegtuig alle zandpaden inrijden. Dat kon nu omdat het de laatste week heel droog was geweest, dus er was nergens modder.

Zo hebben we uiteindelijk alle caches zo’n beetje drive-in bereikt en zijn we zelfs de brug naar het sluiske over gereden, iets waarvan ik bij voorbaat had gezegd dat dat niet kon (waarop Anke zei dat het wel kon en ze ging gewoon). We zijn het gebied ook weer veilig uitgekomen. Een cache van de serie stond nog altijd offline, die missen we dus nog, verder hebben we hem nu compleet.

Als afsluiter van de dag nog een korte wandeling langs het riviertje de Witte Nete gemaakt voor nog een traditional. Daar was ook nog een paddo die we geclaimd hebben. Dus we hebben een goede dag gehad bij de Zuiderburen en best lekker aan het België-doel (=1000 caches vinden in het buurland) gewerkt.

Wat ik hier op 9 november 2017 nog aan toe te voegen heb:

Nja, dat drive-in caches, daar houd ik nu niet meer echt van. Ik ga liever fietsen of wandelen. Maar we hebben op deze dag ook veel gewandeld en dat rondje autocachen daarna was wel avontuurlijk. Volgens mij hebben we die laatste Retie-cache nooit meer gevonden en ik denk dat de serie ondertussen in het archief zit.

Omdat ik geen foto’s van deze dag kon vinden heb ik de boel opgeleukt met van internet geplukte plaatjes van Gargamel en Asrael. De smurfen vond ik nooit zo boeiend, maar Gargamel vind ik dan weer wel leuk.

Day Zero Project: Done: Doel #46

Doel #46 op mijn Day Zero Project-lijst was een geocachingdoel: het afmaken van de Weg van de Snelweg trail, samen met mijn moeder. De eerste helft van deze trail liepen we ook samen, in september 2016. Ruim een jaar later, in oktober 2017 maakten we de serie af.

De Weg van de Snelweg trail ligt in de Betuwe, in de driehoek tussen Geldermalsen, Zaltbommel en Tiel. In het gebied zelf liggen kleine plaatsjes zoals Est, Neerijnen, Opijnen, Heesselt, Varik en Ophemert.

Het verslag:

We (mijn moeder en ik) zijn vorig jaar september begonnen aan de Weg van de Snelwegtrail in de Betuwe. Eigenlijk een fietstrail, maar station Geldermalsen heeft veel te weinig OV-fietsen en die waren allemaal uitgeleend op die bewuste dag. Dus hebben we toen noodgedwongen de eerste helft gewandeld. Het stond al heel lang op het verlanglijstje om de andere helft van de serie ook nog te gaan doen. Vandaag was het dan zover. We waren nu al ingesteld op wandelen en dachten dat het ruim 20 kilometer zou zijn. Toch nog even langs de OV-fietsen gelopen, maar er was er slechts eentje en om nou met z’n tweeën op een fiets te moeten, vonden we ook niet zo’n succes. Het werd dus opnieuw wandelen.

Dat wandelen ging best goed, het was alleen al bijna drie kilometer lopen naar de eerste cache. Daar aangekomen ging het heel voorspoedig, we vonden de ene na de andere cache en we waren het erover eens dat de omgeving hier mooier is dan die van de eerste helft. We kwamen nu langs pittoreske dorpjes, zoals Neerijnen, waar ik helemaal blij werd van het zien van Kasteel Neerijnen. De vorige keer was de fruitoogst (appels en peren) volop aan de gang, dat was nu een stuk minder. Waarschijnlijk omdat we nu al een maand verder zijn.

Aan de rand van Neerijnen was zelfs een café open, dus hier dronken we wat en aten appeltaart, die best goed smaakte voor een diepvriesexemplaar. De prijzen waren ook spot-goedkoop. Als we hadden geweten wat er daarna nog kwam, hadden we twee stukken appeltaart per persoon gegeten – nee, dan hadden we heel de appeltaart opgekocht…

Wij gingen dus vrolijk verder, de wandeling kronkelde nu verder langs de Waal. In de verte zag je de brug van Zaltbommel – de Martinus Nijhoff – brug liggen. Ik rijd bijna wekelijks (deze ochtend ook natuurlijk) over deze brug en mijn moeder kent hem ook goed, dus dan is het grappig om de brug eens vanuit een andere perspectief te zien. Ik maakte prachtige wolkenfoto’s en de zon weerspiegelde ook nog eens op het water. Dat vind ik echt heel erg mooi.

 

We besloten ook de korte multi de Kribben van Opijnen mee te pakken. De wandeling was gaaf, over een uitloper dwars door de rivier. Prachtige foto-momenten dus, in dat opzicht was het zeker de moeite waard. Maar op ground zero waren recent bomen omgehakt en wij vrezen dat de cache mee is afgevoerd, want er was niets te vinden. Jammer, maar helaas. (Aanvulling: mijn moeder heeft de co gemaild en van hem mogen we nog wel loggen. Toch aardig. Ook gaat hij polshoogte nemen op ground zero.) We moesten wel weer teruglopen over de uitloper, dus twee kilometer extra.

We begonnen nu aan de laatste caches van de trail. Die bleken steeds verder uit elkaar te liggen. Eén of anderhalve kilometer tussen twee caches is natuurlijk dikke prima als je aan het fietsen bent en ook nog van de mooie omgeving wil genieten. Maar als je aan het wandelen bent en er al 20 kilometer op hebt zitten, beginnen de kilometers al snel zwaar te tellen. En we wisten dat we na de laatste cache ook nog naar een station moesten lopen. Want in deze omgeving is geen echte busregeling. Je kunt wel een bus bellen, maar dan duurt het een uur voor hij bij de halte (zonder bankjes of andere voorzieningen) is. En wij hadden natuurlijk geen idee hoe laat we klaar zouden zijn.

Onderweg zagen we heel veel koeien en ook een groot kunstwerk van een koe. Ook hebben we het de hele dag droog gehouden, ondanks zeer dreigende, heel erg donkere wolken (zie enkele foto’s). We vreesden het ergste, zeker toen we met de multi-cache bezig waren, maar het dreef dus over.

Na het vinden van de laatste cache, moesten we nog zo’n zeven kilometer naar station Passewaaij. Pfft, die wogen zwaar hoor. Er was nu niet meer die trigger van een volgende cache, we weken af van de Waal, dus het mooie uitzicht was ook weg en dan was er nog de dreiging van de schemer en het daaropvolgende donker. En mijn arme voeten vonden het ook niet meer leuk. Ik kon op de kaart van mijn GPS heel goed zien hoe ver we nog moesten, maar de kilometers leken veel langzamer te verdwijnen, dan eerder op de dag. We vonden nog wel een soort van troost-cache, die precies op de route bleek te liggen. Dan neem je die nog mee natuurlijk, vermoeid of niet vermoeid. Aan het einde van deze weg gingen we de hoek om en vanaf daar zag je de lichtjes van station Tiel Passewaaij al branden, als een soort van fata morgana. Want het leek wel alsof ze maar niet dichterbij kwamen. En ook al herkende ik de route van vorig jaar (toen eindigden we ook bij Tiel Passewaaij, maar met veel minder kilometers op de teller), het leek wel of dat station nu verder was.

Mijn moeder had een streeftijd in haar hoofd, welke trein ze graag wilde halen en die haalden we gelukkig. Het was toen al bijna half acht ’s avonds en het schemerde al.

Maar het was wel een mooie wandeling, dat zeker wel. En eindelijk Weg van de Snelweg volbracht. Er stond trouwens 30 kilometer op de teller van de gps. Mijn gps rekent echter altijd zuinig (in vergelijking met de gps van mijn moeder – een andere model), dus misschien waren het er nog wel meer.

 

Later – bij het loggen – zag ik trouwens, dat ik op deze dag ook het jaarrecord van de Heideroosjes heb verbeterd: dat stond al jarenlang op naam van 2011 met 941 founds. 2017 heeft er nu, met nog 2,5 maand te gaan op de teller al 942.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt op 8 oktober 2017. Als je goed kijkt zie je mijn moeder en mij in de spiegel op één van de foto’s ;>)

Throwback Thursday: 2 november 2008

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 2 november 2008

Ergens in maart 2008 had ik waymarking ontdekt en dat werd mijn vreemdste hobby ooit. Toch is er een groepje mensen die er nog veel en veel meer mee bezig waren (zijn?) dan dat ik dat ooit gedaan heb: zij noemden zich de Paddo Officers. Dus toen de Paddo Officers een geocaching/waymarking-route uitbrachten langs ANWB-paddestoelen en kapellen in de regio van de Acht Zaligheden (dat is in Noord-Brabant), moesten Anke en ik daar meteen op af. POK staat dus voor Paddo Officers Kapellen-route. Het was eigenlijk bedoelt als fietsroute, maar vanwege de afstand (vanaf huis met name) en de tijd van het jaar, gingen wij met de auto. Anke reed, zodat ik me bezig kon houden met navigatie, fotograferen (voor waymarking) en loggen.

1027. POK – Heers
1028. POK – Riethoven
1029. POK – Steensel
1030. POK – Knegsel
1031. POK – Hoogeloon
1032. POK – Langs ’s Heeren Wegen
1033. POK – Wegwijzers

• Maker: Paddo Officers
• Type: Multi’s en Mysteries
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 2 november 2008
• Plaats: 8-Zaligheden-area

De POK-serie kwam online. Het was een serie caches langs kapellen en paddestoelen. Vooral die laatste objecten hadden sinds maart 2008 onze grootse aandacht. Jaja, ik had nooit verwacht dat we het zolang zouden volhouden, maar we doen nog altijd aan waymarking.

Dus het leek ons leuk om die serie te gaan doen. De POK-kapellen-caches waren allemaal korte multi’s met aparte opdrachten. POK Zandoerle hadden we al eerder dit jaar gevonden. Een strippenkaart lopen, of een foto-zoektocht, een geuren-tocht of een kruispunten-route. Met de strippenkaart zijn we zonder twijfel het langste bezig geweest, want om de een of andere vage reden lukt ons dat nooit in 1x goed. Bij elke kapel moesten we ook nog een foto-object zoeken voor de bonus-cache. En onderweg moesten we stoppen bij elke paddo die we zagen voor een tag met een code voor de Paddo-bonus-cache. Al met al zijn we er de hele dag mee bezig geweest. Dat was niet zo erg, want het was erg gezellig. We konden 1 kapel – vanwege de spinnenweb-route die wij niet zo goed begrepen – niet vinden en logden de twee bonus-caches uiteindelijk in de schemering. Het was alles bij elkaar wel een leuke serie. We moeten nu nog steeds een keer POK-Vessem vinden om hem helemaal af te ronden.

Tijdens deze dag maakten we van de auto van Anke en haar zusjes een travelbug-auto (de zusjes doen ook aan geocaching, dus die vonden dat prima). Dat deden we midden op een zandpad (we moesten wachten tot er een landbouwwerktuig gepasseerd was), toen Anke ineens vond dat de sticker die in het dashboardkastje lag erop moest en ik die er dus maar gehoorzaam opgeplakt heb…. Beetje gestoord zijn we wel.

Wat ik hier op 2 november 2017 nog aan toe te voegen heb:

Volgens mij heb ik dit verslag pas een stuk later geschreven. Het is korter en minder gedetailleerd dan verslagen die ik binnen een week schrijf. We hadden in ieder geval heel veel lol tijdens deze dag, maar van de scouting-navigatie-technieken bakten we niet al te veel. POK Vessem vond ik uiteindelijk pas twee jaar later: in december 2010. Toevallig valt die datum dit jaar ook op een donderdag, dus dan weet je vast welk verslag je op 14 december voorgeschoteld gaat krijgen ;>)

De travelbug-sticker heeft jarenlang op de auto gezeten. De auto is trouwens nog steeds in gebruik door Ankes jongste zusje en volgens mij zitten de restanten van de sticker er nog steeds op. Of hij ooit nog gediscoverd wordt, weet ik dan weer niet. Anke rijdt ondertussen alweer jarenlang in een auto die “Vliegtuig” heet (1x raden wie dat bedacht heeft ;>) en die wordt regelmatig gespot door andere geocachers.

De afbeelding van de route komt van de cachepagina van de POK-serie af.