Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that… Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. Dit is de zevende wandeling voor mijn DZP.
Heiligenbergerbeek
17 kilometer van bushalte Pothbrug in Woudenberg, naar station Amersfoort.
Tijdens onze vakantie in april dit jaar, zaten mijn moeder en ik in de buurt van Amersfoort. Mijn moeder wilde toen graag een dagje naar een stad en de keuze ging tussen Apeldoorn en Amersfoort, waarbij we uiteindelijk voor de eerste kozen. Toch wilde ik ook graag nog een keertje naar Amersfoort, omdat de stadspoort er heel cool uitzag vanuit de trein en omdat er een virtuele en een earthcache in het centrum lagen. Dus Amersfoort kwam hoog op mijn verlanglijstje. Ik was (buiten treinstops op het station) 1x eerder in deze stad geweest: met oud-collega’s naar Dierenpark Amersfoort, maar dat was met de auto.
Vorige week ontdekte ik dat er een NS-wandeling eindigde in Amersfoort, dus dat kwam helemaal mooi uit: dan kon ik een heleboel doelen van mijn DZP-lijst in 1x aanvullen. Omdat ze aan het traject Tilburg – Den Bosch aan het werken zijn, kon je nu vanaf Boxtel in 1x doorrijden naar Utrecht. Daardoor stond ik al binnen 1,5 uur op station Amersfoort, wat ik best snel vond. Hier moest ik met de bus naar het startpunt van de wandeling in Woudenberg, bushalte Pothbrug. De bus kwam te laat, dus ik twijfelde al of hij wel zou komen. Ik ben niet zo van de bussen. Ik stapte ook nog als enige in. Ik moest bijna een half uur met de bus en gedurende die rit stapte er slechts één medepassagier in. Kan me dus niet voorstellen dat Syntus veel geld verdient met dit traject. Bushalte Pothbrug was inderdaad op een brug. In de facking middle of nowhere. Stond ik daar met m’n rugzak en m’n GPS. Er lag meteen een cache met de naam Pothbrug, dus die ging ik als eerste loggen. De cache lag op een steiger en was keurig verstopt, helaas stonden er veel brandnetels, dus mijn eerste wandelverwondingen waren alweer binnen. Mijn armen en mijn benen zien er op dit moment niet uit: ik zit echt helemaal onder de krassen en wondjes van stekelplanten, insectenbeten, blauwe plekken (die zijn vooral van het post bezorgen) en soms ook nog zonne-allergiebultjes. Je kunt maar een hobby hebben.
De wandeling begon over een stuk van de Grebbelinie, dat was meteen een leuk wandelpad, slingerend tussen de bomen door, langs enkele kleine bunkers en er stonden ook al veel paddenstoelen: herfst is coming. De route heet de Heiligenbergerbeek en dit riviertje volg je dan ook tijdens het grootste gedeelte van de wandeling, alleen op de heide was ik het water even kwijt. Het is trouwens best een brede rivier, vergelijkbaar met de Voorste Stroom en de Reusel hier in Oisterwijk. Je kon er dan ook op kanoën en blijkbaar zit er een verhuurbedrijf, want ik kwam superveel kano’s tegen. Ik kreeg zelf ook zin om te kanoën.
Er was ook een heel ingenieus kanotransportsysteem, om de kano’s onder een lange brug door te trekken. Als mens kon je daar niet onderdoor, maar dan hoefde je niet met je Canadees (dat is een open kano) in je nek de weg over te steken. Ik zou Dancer, Reflex of Wave (mijn kano’s, en ja die hebben (merk)namen) gewoon over mijn schouder gooien, hoewel dat transportsysteem er wel heel interessant uitzag.
Al vrij snel liep het wandelpad dwars door de weilanden met koeien. Veel mensen zijn bang voor koeien, maar ik, de koeienliefhebber vind dat dus een feestje. Er werden koeienfoto’s gemaakt. Eén os – met grote horens – zag er wel een beetje dreigend uit, dus voor de zekerheid in een boogje eromheen. Tenslotte ben ik maar klein en zijn zij nogal groot en zwaar. Maar het beest was veel banger dan mij en straalde dat uit naar de rest van de kudde, dus ze zetten het met z’n allen op een lopen: weg van die enge koeienfotograaf.
Op de route lagen verschillende caches van de geocaching-fietstrail Tijd voor een petling van Fozzy. Ik hoopte er dus een aantal mee te kunnen pakken. Maar ja, dat bleek in de praktijk nog tegen te vallen. De eerste cache werd een not-found, ik liep door de bosjes te sluipen, had geen idee waar ik naar aan het zoeken was, het was daar best steil en ik gleed bijna in de sloot. Je moest een gereedschap hebben en ik had geen idee wat dat moest zijn. Dus dat heb ik opgegeven.
De volgende cache lag aan de overkant van het riviertje. Er was een brug op ongeveer 350 meter afstand. Ha, dacht ik dan ga ik even aan de overkant wandelen en dan ga ik over de volgende brug terug. Deze cache was wel makkelijk te vinden, maar de kaart in mijn GPS bleek niet onfeilbaar: want er was dus helemaal geen volgende brug op die plek. En toen moest ik een heel eind doorlopen naar de daar weer opvolgende brug en dan aan de andere kant van het water weer terug over de Grebbelinie. Hierdoor scoorde ik naast bijna twee kilometer omlopen, wel als troost een ANWB-paddestoel voor mijn waymarking-hobby. Later op de route kwam ik nog veel meer fietspaddestoelen tegen, dus mijn waymarkingstats tikten ook lekker door. Terug op de route volgde er een mooi stukje door het bos, slingerend langs de rivier. Ik kwam er dus uit bij de weg waar dat kanotransportsysteem onder door loopt.
Ik betrad nu het gebied van landgoed Den Treek – Henschoten. Dit is een uitgestrekt particulier landgoed, maar je mag er tussen zonsop- en zondsondergang wel wandelen en fietsen. Nou, leuk hoor, als dit je bezit is! Er lagen zelfs caches verstopt, weer enkele caches van de Tijd voor een petling van Fozzy serie. Gelukkig waren die verder niet meer moeilijk verstopt. Op het landgoed lagen ook veel heide en ja, wij heetten de Heideroosjes, dus die horen op de heide. De heide stond ook al een beetje in bloei, dus dan is het nog een stukje mooier.
Na Den Treek volgde een stuk over de Utrechtse Heuvelrug, dit was ook afwisselend heide en bosgebied. Hier vond ik nog enkele caches, waaronder de TradiLogie, dat was een traditional in een echt grote munitiekist, zeg maar een ouderwetse cache, ondanks dat hij toch pas in 2015 neergelegd was. Houd ik wel van.
Verder had ik The Gamebox ontdekt een multi waarin je spelletjes kon ruilen. Er waren drie verschillende startpunten en twee daarvan begonnen bij een paddo. Paddo, spelletjes, geocaching, wat een geweldige combinatie, deze cache moest ik hebben! Dus ben ik hiervoor nog een eindje omgelopen naar zo’n startpunt-paddo en daarna ook nog voor de cache. Dit was wel een mooie, grote cache. Omdat ik aan het verhuizen ben en mijn spelletjescollectie moet worden uitgemest, stopte ik er meteen een spelletje in. Opgeruimd staat netjes en hopelijk heeft iemand anders er nog plezier van.
De wandeling ging nu richting Amersfoort zelf. Hier wandelde ik door het stadspark en ontmoette ik de Heiligenbergerbeek weer. Vervolgens kwam ik in het centrum aan. Hier had ik nog twee caches die al een tijdje op mijn verlanglijstje stonden. De Amersfoortse Kei is een earthcache over keien. De bijnaam van Amersfoort is Keienstad en ze hebben door de jaren heen uit diverse landen keien cadeau gekregen. Die liggen uitgestald in het Stadspark. Ik vond al die verhalen over die keien en hoe ze daar gekomen waren echt heerlijk lachwekkend. Verder zijn dit soort keien gerelateerd aan de IJstijd en ik heb een zwak voor de IJstijd en zag bij wijze van spreken de mammoets al door het stadspark wandelen.
Ik wandelde zelf ook weer verder, want in de stad was nog een virtuele cache te doen, genaamd Poppetje. En ik heb ook een grote zwak voor virtuele caches, omdat er maar zo weinig (36) van zijn in Nederland. Zoals wel vaker viel de uiteindelijke locatie eigenlijk een beetje tegen: in dit geval een simpele vraag beantwoorden over een spuuglelijk mozaïek. Maar hey, het is een zeldzame virtual.
Nu was ik er wel een beetje klaar mee, dus ik ging door de historische straten van Amersfoort naar het station. Ik heb die hele stadspoort trouwens niet eens gezien, maar dat kan komen omdat ik dus een beetje om heb gelopen door het keien-stadspark. Daar bleek dat ik 22,5 kilometer had gewandeld, dus ik had de route van 18 kilometer nog aardig verlengd met mijn geocachingacties. De treinreis naar huis ging ook weer voorspoedig, van mij mag Boxtel in de dienstregeling blijven – het is voor mij sneller reizen dan over Tilburg. Helaas is Boxtel normaal gesproken dus geen intercity-station. Ik ben nog naar de kanovereniging doorgefietst om daar nog een drankje (nou ja, eigenlijk meerdere drankjes) te doen. Een aanrader, deze NS-wandeling.
Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt. En ik heb mijn GPS gewoon zelf betaald, hij staat dit keer vaak op de foto’s, maar is niet gesponsord helaas.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Maartjes Moves 