Throwback Thursday: 31 augustus 2012

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 31 augustus 2012

2012 was het jaar waarin we op elke datum minstens een found probeerden te krijgen, o de kalender op ons geocachingprofiel helemaal gevuld te krijgen. Anke en Guy hadden beloofd om vandaag een cache te gaan doen en dat deden ze ook. Maar omdat mijn eigen plannen voor de dag werden gewijzigd, deed ik er ook eentje, dus zo hadden we er twee.

Het verslag:

4186. Parkenroute Tilburg – Stuivesantplein

• Maker: Edithb en co2
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Anke en Guy
• Gevonden op: 31 augustus 2012
• Plaats: Tilburg

4187. Heilig Hart

• Maker: EAM Team
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 31 augustus 2012
• Plaats: Den Bosch

Eigenlijk zouden mijn moeder en ik vandaag naar de Efteling aan, maar de regen viel met bakken uit de lucht, dus hebben we dat plan laten vallen. In plaats daarvan besloten we te gaan shoppen in Den Bosch.

Voordat mijn moeder mij op kwam halen met de auto, had ik gekeken of er nog een cache in het centrum van Den Bosch lag. Op eentje na hadden we daar alles al gedaan, dus voor de zekerheid laadde ik die ene nog maar in. De cachenaam klonk niet erg aantrekkelijk, Heilig Hart, maar voor een datumfound had ik wel wat over, ik wist namelijk niet helemaal zeker of Anke en Guy wel echt een cache zouden gaan doen vandaag, met dit rotweer.

Het winkeldagje begon in de stromende regen, maar naarmate de dag vorderde klaarde het weer op. Op een bepaald moment waren we nog maar 450 meter van de cache af, dus mijn moeder stemde er in toe om er naartoe te lopen. Het was nog wel wat verder, omdat er water op de route lag en we naar een brug moesten lopen. De cache zelf was snel gevonden.

 

Later bleek dat Anke en Guy toch ook een cache hadden gelogd die dag, een parkje in Tilburg. Het had hun heel veel moeite gekost, want Anke was haar GPS vergeten en ze hadden het dus op moeten lossen met Ankes telefoon, maar die was niet zo nauwkeurig. Ze vonden het dus niet zo leuk dat ik ook een datumfound had, maar goed, uiteindelijk hadden we er dus twee.

Wat ik hier op 31 augustus 2017 nog aan toe te voegen heb:

Ondanks dat 31 augustus hartje zomer zou moeten zijn, is het blijkbaar vaak slecht weer op deze dag, want we hebben slechts 2x op deze datum caches gedaan. Ik weet inderdaad nog dat de regen toen met bakken uit de lucht viel, terwijl er schilders zouden komen om de buitenkant van het complex te schilderen, waar ik toen in woonde. Volgens mij is dat toen ook niet doorgegaan.

 

Day Zero Project: Done: Doel #66

Doel #66 op mijn Day Zero Project-lijst is het verzamelen van 25 foto’s van stationsborden in plaatsen waar ik nog nooit “eerder” was geweest. Ik bedoelde daarmee dat ik er al wel eerder gestopt mocht zijn onderweg naar andere plaatsen, maar ik mocht er nog nooit eerder in- of uitgestapt zijn.

Omdat ik behoorlijk vaak met de trein reis en dus al in veel plaatsen geweest ben, dacht ik dat dit doel langer zou gaan duren, maar binnen acht maanden had ik de benodigde 25 borden bij elkaar verzameld. Er zijn zoveel stations in echte of all places-locaties in Nederland.

Er moet gezegd worden dat de NS-wandelingen enorm hebben geholpen. Dat is natuurlijk ook een doel op de lijst (doel #27), dus zo kon ik steeds mooi aan meerdere doelen tegelijkertijd werken.

Dit zijn ze dus geworden: mijn 25 “nieuwe” stationsborden:

Ik zal nog kort beschrijven wat ik in al deze plaatsen heb uitgespookt:

1. Alkmaar: Geocachingwandeling, in het bijzonder om virtuele caches te loggen.
2. Amersfoort: Eindpunt van de NS-wandeling Heiligenbergerbeek
3. Apeldoorn: Stadsbezoek
4. Culemborg: Eindpunt van de NS-wandeling Waterlinie Culemborg
5. Deventer: Eindpunt van de NS-wandeling IJsselvallei (dag 1)
6. Etten-Leur: Geocachingtrail per OV-fiets
7. Gorinchem: 2x met fiets en al om te geocachen in de Biesbosch
8. Groningen: Om het Zomerfolkfestival te bezoeken
9. Haarlem: Stads- en museumbezoek (Teylers Museum)
10. Harderwijk: Eindpunt van de NS-wandeling Hierdense Poort
11. Heino: Eindpunt van de NS-wandeling Nijenhuis
12. Hoensbroek: Bezoek aan Kasteel Hoensbroek
13. Maarn: Eindpunt van de NS-wandeling Utrechtse Heuvelrug
14. Naarden-Bussum: Stagegesprek
15. Nunspeet: Startpunt van de NS-wandeling Hierdense Poort
16. Nuth: Eindpunt na wandeling bezoek Kasteel Hoensbroek
17. Oosterbeek: Startpunt van de NS-wandeling Hemelse Berg
18. Putten: Vakantie op de Veluwe per trein
19. Sittard: Eindpunt van de NS-wandeling Limburgs Plateau
20. Spaubeek: Startpunt van de NS-wandeling Limburgs Plateau
21. Utrecht Leidsche Rijn: Tentoonstellingsbezoek (Harry Potter Exhibition)
22. Voorschoten: Eindpunt van de NS-wandeling De Horsten
23. Weesp: Bezoek aan het Muiderslot
24. Wijhe: Startpunt van de NS-wandeling Nijenhuis
25. Zutphen: Startpunt van de NS-wandeling IJsselvallei (dag 1)

Als het zo doorgaat, dan haal ik dit doel misschien nog wel een keer extra voor het einde van de looptijd van mijn DZP-project 🙂

Alle foto’s van de stationsborden zijn natuurlijk door mij zelf gemaakt.

 

Throwback Thursday: 24 augustus 2011

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 24 augustus 2011

Net als vorige week een verslag uit 2011, want ik had voor deze datum zeer weinig keuze en dit is gewoon het leukste verslag. Anke en ik gingen een avondrondje geocachen in de Reeshof – de Vinexwijk van Tilburg, ter ere van de 50ste found van Keragypsa, de voormalig eigen cache van de Heideroosjes (nou ja, van Guy en Anke).

Het verslag:

3315. Windmolenpark Tilburg

• Maker: Team Meelhopper
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 24 augustus 2011
• Plaats: Tilburg

3316. Illy Cache

• Maker: Rapsac12
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 24 augustus 2011
• Plaats: Tilburg

3317. Os Birdies

• Maker: Dion&Nicole
• Type: Mysterie
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 24 augustus 2011
• Opgelost door : Maartje
• Plaats: Tilburg

3318. Smuggler’s Bin

• Maker: Frank Thijssen
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 24 augustus 2011
• Plaats: Tilburg

Nopi en Softie – twee teams die beide familie zijn van Anke – hebben allebei een mysterie in hun voortuin liggen, respectievelijk Turnsters en Pennipotenti. Wij hebben met dank aan Guy ook een soort van voortuin-cache, ook al is dat meer een achtertuin-cache en ligt die niet bij één van onze eigen woningen, maar bij het huis van de ouders van Guy. De cache heet Keragypsa. Het is nog altijd een raadsel binnen de geocachingwereld wat deze naam zou moeten betekenen… Nopi en Softie hadden een strijd bedacht: het team waarvan de cache het eerst 50x gelogd was, moest het andere team trakteren op een etentje bij McDonald’s. Ik vind dit wel grappig, dus had ik gekscherend tegen Anke gezegd dat wij dan ook maar bij de Mac moesten gaan eten als Keragypsa 50x gelogd was. De caches van Nopi en Softie deden zo’n twee jaar over het bereiken van de 50 founds, Pennipotenti was het eerst 50x gelogd dus Softie moest Nopi trakteren. Tja, de caches van Nopi en Softie zijn mysteries en dat scheelt nogal in je found-rato.

Keragypsa kwam op 25 juli online en binnen een maand waren er al meer dan 50 founds. Ter ere daarvan gingen Anke en ik vandaag eten bij McDonald’s Reeshof. De cache die daar ligt hebben we al vele bezoekjes geleden gelogd, maar er lag nog wel het een en ander in de Reeshof, wat allemaal in de nearbiest-lijst stond. We proostten op Keragypsa, maar de grote initiator achter deze cache is Guy en die was er niet bij, want die heeft een hekel aan fast-food-restaurants en keurde het ernstig af dat wij bij de grote gele M gingen eten. Maar Anke en ik eten wel eens bij McDonald’s, vrijwel altijd geocaching-gerelateerd (ik vind de groenteburger erg lekker). Zelf heb ik ook niets aan Keragypsa gedaan, sterker nog, ik heb de hele cache nog nooit gezien…

Anke kwam mij ophalen in Hilvarenbeek en we gingen dus eerst eten. Daar waren we rond 20 uur mee klaar en toen hadden we een uur de tijd voor het donker werd om 5 caches te doen. We begonnen met de cache bij het windmolenpark. Ik had dat hele park heel ergens anders gesitueerd, maar het was echt hier, pas sinds juni 2011 overigens, daarom kwam het ons niet bekend voor. Er moeten uiteindelijk 25 windmolens komen. Het blijven indrukwekkende dingen, maar het is heel vreemd om ze op een industrieterrein te zien staan, ik associeer ze altijd met de zee.

Daarna moesten we een heel eind omrijden om over het Wilhelminakanaal te komen en konden we de tweede cache in de speeltuin niet vinden. We gaven na een minuut of 10 zoeken op, omdat we anders de andere caches niet meer konden doen, maar we baalden wel een beetje.

De Illy Cache was ook een heel vreemde cache. Hij lag op een natuurplekje (er loopt een soort van groene gordel door de Reeshof) midden tussen de huizen en je moest over een hek klimmen om er te komen. Er stond geen verbodsbord, dus maar gewoon gedaan. Daarna misleid door de hint die zei dat je dicht bij het water moest zoeken. Uiteindelijk ben ik zo’n beetje over de cache gestruikeld en hebben we hem toch nog gevonden. Hij zat in een bakje van het merk Illy, wat meteen de vreemde naam van de cache verklaarde. Er zat een hagedisje in, dus kon ik mijn collectie weer eens aanvullen. Anke draaide met haar ogen, ik denk dat die wel eens heel moe wordt van mijn enorme verzameldrang, haha.

De volgende cache was een mysterie-cache van het niveau dat ik de puzzel binnen 10 minuten snapte. Hij ging over de birds uit het filmpje van Pixar en aangezien ik dol ben op figuurtjes van Pixar scoorde deze puzzel heel hoog. De cache zelf lag een beetje op een vreemde locatie, een grasland/weiland/natuur-achtig gebied aan de rand van de bebouwing en midden in dat zeiknatte gras (en ik had mijn gympen aan, niet mijn wandelschoenen, dus natte sokken) was het 0-punt. Gelukkig zagen we zo’n beetje tegelijkertijd de cache liggen, dus hoefden we niet lang te zoeken.

Het was al aan het schemeren, maar we besloten toch nog te gaan kijken of we de Smuggler’s Bin, de smokkelaarsschat ook nog konden vinden. Die bleek veel minder diep het bos in te liggen dan wij dachten en we hadden hem heel snel in handen. Het blik waar de cache in zat open krijgen, was moeilijker dan het ding zelf vinden.

Zo, we hebben op een avond mooi vier caches van de nearbiest-lijst afgeveegd en we hebben voor de verandering weer eens samen gecachet, dat was ook alweer eventjes geleden en eigenlijk wel zo gezellig.

Wat ik hier op 24 augustus 2017 nog aan toe te voegen heb:

De Heideroosjes (nou ja, Guy en Anke) hebben drie caches online gehad:  Ontmoeting met de Heideroosjes, Keragypsa en Keragypsa 2. Ondertussen zijn ze allemaal gearchiveerd. De eerste cache hadden we cadeau gekregen ter ere van onze 2000ste found, maar er waren veel problemen rondom deze cache, dus daarom is hij gearchiveerd. Keragypsa en Keragypsa 2 zijn gearchiveerd, omdat het beide voortuin/achtertuin-caches waren bij huizen waar wij nu niet meer wonen. Je kunt moeilijk een cache laten liggen als je zelf niet meer in dat huis woont, zouden de nieuwe bewoners waarschijnlijk niet zo tof vinden.

Die cache bij de speeltuin hebben we niet veel later wel gevonden. En ik verzamel nog steeds hagedisjes, ik heb er vrij veel uit caches gehaald. Ze zitten nu ingepakt vanwege mijn verhuizing, maar ik zal binnenkort eens een foto van mijn collectie plaatsen.

Foto van de Birds van Pixar is van internet af geplukt.

 

Throwback Thursday: 17 augustus 2011

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 17 augustus 2011

Dit was in de periode dat ik nog een auto had en dat ik nog in Hilvarenbeek woonde, vlakbij de grens met België. Ik ging toen regelmatig met de auto (soms ook met de fiets) de grens over om bij de zuiderburen te gaan geocachen, omdat dat toch vlakbij was. Dit keer een verslag met foto’s van die dag.

Het verslag:

3306. Kongobos

• Maker: PSN 2005
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 17 augustus 2011
• Plaats: België

3307. CZN

• Maker: Bouza
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 17 augustus 2011
• Plaats: België

3308. ’t Doolhof

• Maker: Pannekoek en Prot
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 17 augustus 2011
• Plaats: België

Deze drie Belgische multi’s stonden allemaal op pagina 2 van de nearbiest-caches en een enkele keer had er ook al eentje op pagina 1 gestaan. Aan Kongobos en ’t Doolhof was ik in de winter al eens met Anke begonnen, maar we waren bij allebei de caches gestrand. Bij de ene al op waypoint 1, bij de andere op waypoint 3. Ik besloot vandaag om het nog eens te gaan proberen. Het was in tegenstelling tot die koude winterdag, nu in ieder geval een warme, zonnige zomerdag, dus dan geef je het minder snel op.

Ik had me thuis goed voorbereid, door alle spoilerfoto’s te bekijken, omschrijven of na te tekenen (ik had geen printer in Hilvarenbeek).

Te beginnen met Kongobos. De vorige keer konden we het eerste waypoint al niet eens vinden. Dat vond ik nu wel. Stom genoeg denk ik toch dat we de vorige keer ook daar hebben gekeken. Ik kon nu verder met de rest van de route. Het was maar een kort tochtje, wel lekker door het bos en de rest leverde niet zo veel problemen op als het eerste waypoint. Alleen naar de cache zelf nog even moeten zoeken, maar wat wil je in een bos vol bomen die allemaal aan de hint voldoen. Goed, frustratie 1 kon van de lijst.

CZN was hierna het dichtste bij. Dat was een nieuwe cache. Ook geen gemakkelijke. Maker Bouza legt normaal oppikkertjes van het type, naam niet eens met een hoofdletter schrijven, dus het was al heel wat dat die zich aan een hele multi had gewaagd. Overigens stond nergens vermeld wat CZN zou moeten betekenen. Niet alles klopte helemaal naar mijn idee en sommige vragen waren op meerder manieren uit te leggen. Ook werd ik enorm gefrustreerd door de Belgische fietspaddestoel aan de overkant van het kanaal, die ik niet kon waymarken en er was geen brug in de buurt. Balen.

Uiteindelijk met veel trial en error en veel aannames de route van CZN voltooid. De route zelf was trouwens best wel okay, mooie wandeling door landelijk gebied. In veel logjes stond dat mensen hem niet in 1x gevonden hadden, dus ik was toch wel een beetje trots op mezelf, dat mij dat wel gelukt was.

Als slot van de dag ’t Doolhof. Ik strandde wederom op waypoint 3. De houten balk met het bordje aldaar opnieuw aan een minutieus onderzoek onderworpen, maar ik kon de aanwijzing echt niet vinden. Geen flauw idee waar die moet zitten. Maar ik ging nu doen waar we in de winter geen zin in hadden gehad vanwege de kou, de route van de wandeling ’t Doolhof lopen, in de hoop een volgende aanwijzing tegen te komen. Ondanks dat ik de borden en wat opvallende bomen heb bekeken kon ik niets vinden. Dus de gemarkeerde wandelroute maar afgemaakt en onderweg stiekem uitgekeken naar de boom van de spoilerfoto. Dat was een berk die voor een prikkeldraad-versperring stond, met op de achtergrond een weiland. En opeens zag ik die boom gewoon staan! Ik liep ernaartoe om te kijken of het echt waar was en daar lag gewoon de cache! Voor de verandering had ik eens een keertje heel veel geluk. Er zat geen cijferslot ofzo op, dus lekker gelogd. Zo kon ook deze frustratie van de lijst af.

Alles bij elkaar had ik dus best een productief dagje bij de Zuiderburen.

Wat ik hier op 17 augustus 2017 nog aan toe te voegen heb:

Ja, toen ik Hilvarenbeek woonde en nog een auto had, deed ik dat regelmatig: gewoon even naar  België rijden om te geocachen. Deze multi’s zitten ondertussen allemaal in het archief en zijn dus niet meer te doen. Jammer, want eigenlijk zijn ze best leuk. Ook met de fietspaddestoelen bij de zuiderburen is het slecht gesteld: de meeste zijn weggehaald. Ik heb die bewuste paddestoel nooit meer bereikt. Jammer, want ik heb op waymarking de grootste collectie Belgische paddestoelen van alle paddojagers.

De foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt op 17 augustus 2011. De eerste twee tijdens het lopen van CZN (ja, toen maakte ik ook al koeienfoto’s) en die met het kanaal bij ’t Doolhof.

 

Throwback Thursday: 10 augustus 2010

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 10 augustus 2010

Het verslag van een simpele earthcache die een grote frustratiecache werd vanwege een niet geplaatste foto en zelfs voor ruzie zorgde tussen de Heideroosjes onderling.

Het verslag:

2165.Watermeter

• Maker: Le Comte
• Type: Earthcache
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 10 augustus 2010
• Plaats: Den Bosch

2166. Skyline ’s-Hertogenbosch

• Maker: Pick-it-up
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 10 augustus 2010
• Plaats: Den Bosch

Nou, de Watermeter in Den Bosch zorgde bijna voor het einde van de Heideroosjes ! Hoe een simpele earthcache daarvoor de reden kan zijn? Nou, op 24 maart van dit jaar zou Anke deze cache gaan loggen. Dat deed ze ook, maar ze vergat om er een foto bij te uploaden. Ze was samen met team Nopi, maar vreemd genoeg werd ons log gewist door Le Comte, terwijl er bij het log van Nopi ook geen foto staat. Aangezien ik alle geocaching e-mail binnenkrijg, vroeg ik aan Anke of ze deze log-delete vlug ongedaan kon maken door de foto alsnog te uploaden. Helaas bleek dit een onoverkomelijk probleem te zijn en “Watermeter” werd een woord wat niet meer uitgesproken kon worden tussen de twee leden van de Heideroosjes .
Vandaag heb ik dan eindelijk een einde aan deze probleem-cache gemaakt door er zelf maar naar toe te gaan en een nieuwe foto te maken. De locatie was bekend van een vroegere micro-cache. De waterstand stond op -280.

Hierna stond Skyline ’s-Hertogenbosch nog op het programma een simpele oppikker in het Bossche Broek, dus de wandeling ernaartoe was wel leuk, want dit is een natuurgebied naast de stad. De cache was snel gevonden en wij vervolgden onze wandeling toen naar het centrum om daar te shoppen.

Wat ik hier op 10 augustus 2017 nog aan toe te voegen heb:

Er staan door het land verspreid verschillende van deze grondwatermeters en veel zijn er verbonden aan een earthcache. Ik heb dan ook diverse foto’s van dat ik bij zo’n paal aan het poseren ben. Helaas vond ik de foto van mezelf bij deze watermeter niet zo charmant, dus hij komt niet bij deze blog. Overigens is hij wel te bewonderen op de website van geocaching.

Tja en dan die ruzie met Anke. Door de jaren heen hebben we vaker discussie gehad over dit soort geocachingdingetjes, want ik kan me er dus vreselijk aan ergeren als Anke door haar gevonden caches waar ik niet bij was niet op tijd logt of als ze verplichte foto’s vergeet te uploaden. Voor mij is dat een heel simpel en logisch ding, maar blijkbaar is dat voor haar moeilijker. Dit is één van de redenen waarom ze mij de bijnaam Obsessieve Geocaching Junkie hebben gegeven.

De foto van de watermeter komt van internet en is een willekeurige grondwatermeter, niet die van Den Bosch.

 

NS-wandeling Hierdense Poort (5)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that… Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog. Met deze vijfde NS-wandeling ben ik zowaar al op een kwart van het doel…

Hierdense Poort

20 kilometer van station Nunspeet naar station Harderwijk

NS-wandeling Hierdense Poort is één van de vier nieuwe NS-wandelingen die dit jaar zijn verschenen en ook meteen die met de langste reistijd. Toch stond hij wel op mijn verlanglijstje. Mijn moeder was met een vriendin enkele dagen naar Nunspeet geweest en was daar heel enthousiast over, dus dat was de doorslag: ik ging het gewoon doen. Boek mee in de trein en hup naar Nunspeet. De treinreis verliep gelukkig voorspoedig en omstreeks 11.15 uur stapte ik in Nunspeet uit de trein. Mijn eerste actie was het lopen en loggen van de korte multi Stationsplein Nunspeet, makkelijke vragen en de cache was ook snel gevonden, dankzij de goede hint.

Daarna beklom ik de uitkijktoren op het Veluwe Transferium, dat is naast het station. Zoals je weet hebben uitkijktorens een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij: ik moet er gewoon in klimmen. Voor mijn moeder, die hoogtevrees heeft, is dat onbegrijpelijk. Hier was ik niet de enige, er waren heel veel mensen die vol enthousiasme de ruim 30 meter hoge toren beklommen. Het was mooi weer, dus je kon heel ver kijken vandaag. Ik kon dus mooi het gebied zien, waar ik de rest van de dag zou gaan wandelen.

Aan de voet van de toren bezocht ik ook nog kort het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer. Hier kocht ik een mooie steen voor bij mijn collectie. Helaas was dit een vrij grote, zware steen, dus ik kreeg later wel spijt, toen mijn rugzak steeds zwaarder ging wegen. Nu was het echt tijd om aan de wandeling te beginnen. Die slingerde het bos achter het bezoekerscentrum in.

Ik kwam eruit bij het viaduct over de A28, aan de overzijde lag een cache op de carpoolstrook. Hier mocht je ook gewoon als voetganger op, dus ik vond het wel grappig om een auto-cache te loggen als wandelaar. De cache was overigens keurig verzorgd, dat is wel eens anders op carpoolstroken. Hier vlakbij lag nog een andere cache, op een recreatiepark dat ’t Tolletje heette. Dit leek best wel op ’t Staalbergven, waar de Kanovereniging gevestigd is, maar hier zat ook nog een camping bij. Ook hier weer een keurige cache, ze zijn er goed in, hier in Nunspeet. Ik was voor deze cache een stukje afgeweken van de officiële route, maar pakte die weer op aan de overkant van de weg.

Het mooiste stukje van de route volgde, door de bossen, langs heidevelden en dan over het Hulshorsterzand, een enorme stuifduinvlakte die lijkt op de Loonse- en Drunense Duinen bij mij in de buurt en ook op het Kootwijkerzand. Maar ik houd heel erg van zoiets als het Hulshorsterzand, het is zo’n soort van desolated wasteland, zeker met dit soort weersomstandigheden, als ik zo’n beetje de enige aanwezige mens ben. Was het toen ik op de uitkijktoren stond nog schitterend weer, de rest van de dag was het heel wisselvallig. Heel bewolkt en steeds korte, felle regenbuien. Tussen die regenbuien in was het dan weer heel benauwd, dus ik heb wel 10x mijn jas aan- en uitgetrokken. Gelukkig had ik hem wel met voorbedachte rade meegenomen.

Na het Hulshorsterzand stak ik voor de tweede keer via een viaduct de A28 over (die loopt in een bocht). Via een zeer modderig zandpad en enkele boerenweggetjes tussen de maïsvelden door.

De route ging verder over landgoederen, eerst landgoed Hulshorst, met statige bomenlanen en daarna volgde Kasteel de Essenburgh in Hierden. Bij het kasteel probeerde ik nog een multi op te lossen, maar de laatste twee vragen klopten niet en helaas waren die getallen cruciaal voor het eindcoördinaat, dus ik baalde er nogal van dat ik de cache niet kon vinden. Ondertussen begon ik mijn voeten ook te voelen. De wandeling ging verder over allerlei landweggetjes, maar ik was er een beetje klaar mee.

Ik moest eigenlijk via een boog Harderwijk binnen lopen en dan volgde er nog een stuk door de binnenstad. Maar het was al vrij laat in de middag en ik moest ook nog met de trein terug naar huis. Mijn voeten gingen steeds meer in protest en mijn rugzak leek ondertussen 100.000 kilo te wegen. Dus besloot ik Harderwijk te laten voor wat het was en de kortste weg naar het station te zoeken. Die uiteindelijk ook nog best lang (en saai) bleek te zijn. De totale route zou eigenlijk 20 kilometer moeten zijn en mijn afsnijden leverde alsnog 19 kilometer op de teller op. De terugreis naar huis verliep ook weer niet voorspoedig en duurde uiteindelijk drie uur. Ik overweeg nog wel om deze wandeling ooit – volgend jaar – nog eens in tegengestelde richting te gaan lopen, voor het stukje Harderwijk. Uiteindelijk vind ik bos, heide en stuifzand toch mooier wandelen dan rechttoe, rechtaan langs een rivier, zoals bij de IJsselvallei-wandeling.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt.

Boekenplank: Wat las ik in juli 2017?

Vakantie! Dus tijd om heel de bibliotheek leeg te trekken en al die boeken te lezen die al een tijdje op mijn verlanglijstje stonden. In mijn geval zelfs twee bibliotheken, want ik leen zowel bij vestiging Tilburg, als bij Oisterwijk, allebei onderdeel van Bibliotheek Midden-Brabant.

In juli las ik dus 10 boeken.

De Glazen Troon, De Donkere Kroon en Erfgenaam van Vuur zijn respectievelijk de eerste drie delen van een kwartet, geschreven door Sarah J. Maas. Hoofdpersoon Celaena is een soort van vrouwelijke superheld, later blijkt waarom: ze is half-elfs. Ondanks dat het boek zich afspeelt in een Middeleeuws aandoende fantasywereld, heeft die wel heel veel moderne trekjes. Maas is nog jong en gebruikt ook veel populair taalgebruik. Haar boeken lezen snel weg, maar het is niet allemaal super geloofwaardig ofzo. Dat moderne met dat Middeleeuwse botst een beetje in mijn gedachten. En net als in haar andere trilogie wordt er hier vaak van liefdespartner gewisseld. Van de ene kant wel “grappig” als het eens een vrouw is die dat doet, meestal zijn het de mannen. Maar kom dan niet eerst met een heel everlasting love verhaallijn, want dan begint het behoorlijk ongeloofwaardig te worden. Ook wordt het verhaal steeds groter: het eerste boek is nog een boek waarin opdrachten overwonnen moet worden, net zoals in veel andere populaire young adult-boeken. Maar later komt de hele wereld erbij. Ook vind ik de verhaallijn over de heksen niet zo heel erg boeiend, akelige personages. Ik vind ze ook niet per se bij de rest van de wereld passen. Toch is het allemaal boeiend genoeg om de serie uit te lezen, ik ben nu dan ook bezig in deel 4.

De Stad van de Wilde Goden en Het Rijk van de Gouden Draak zijn de eerste twee delen van de Adelaar en Jaguar-trilogie van Isabel Allende, die ze meer schreef als Young Adult boeken, dan als volwassenenboeken. Het leest dan ook heel snel weg, de boeken zijn ook niet superdik. De boeken zijn crossover: ze spelen in onze wereld, maar het bovennatuurlijke is rijkelijk aanwezig. De verhalen zijn volgens mij gebaseerd op bestaande culturen, maar worden in de boeken gekoppeld aan niet echt-bestaande volken of landen. Vermoedelijk om niemand voor het hoofd te stoten. De jeugdige hoofdpersonen zijn sympathiek en ook de grootmoeder van Alex is wel leuk. Dus alles bij elkaar leest het zeker lekker weg en zal deel 3 binnenkort ook nog aan de beurt komen.

En dan de rest. De zoetheid van perziken – wat ik echt een vreselijke streekromannetjestitel vind – is het derde deel of het tweede vervolg op het populaire Chocolat van Joanne Harris. Ik heb Chocolat en Rode Schoenen ook gelezen, langer geleden en de film gezien. In dit derde deel keert Vianne met haar twee dochters terug naar het dorpje waar ze woonde in Chocolat. Dat betekend een ontmoeting met de oude en de nieuwe inwoners van het dorp. Die nieuwe inwoners zijn immigranten, dus het gaat zeker wel om een probleem of cultuurverschil van deze tijd. Er zitten best heftige verhaallijnen in dit boek, ik vond het dan ook best een interessant boek. Het heeft een einde wat niet per se open is, maar wat nog wel verschillende kanten op kan. Dus wie weet komt er ooit nog een vierde deel.

Het Vuur van de Draak van Anthony Ryan is het eerste deel van de Draconis Memoria-trilogie. Een dikke, pure fantasypil van 700 pagina’s. Ryan schrijft in een behoorlijk tempo door. En ik vond het geweldig! Van zijn vorige trilogie (Bloodsong) vond ik het eerste boek ook geweldig, maar deel twee en deel drie heel erg tegen vallen. Dus ik hoop van harte dat hij met deze nieuwe serie wel het niveau en de stijl van het eerste deel vast blijft houden. Het gaat natuurlijk over draken, vooral hun bloed. Interessante personages. Deel 2 is in het Engels al verschenen, maar het zal nog wel een jaar of langer duren voor het vertaald is. Ik ben heel erg benieuwd!

Dienaar van het Keizerrijk is het tweede deel van de Keizerrijk-trilogie, geschreven door Raymond E. Feist en Janny Wurtz. Ik heb deze serie al eens eerder gelezen, ruim 10 jaar geleden. In grote lijnen weet ik dus nog wel wat er gebeurde, maar niet alles meer. Van de ene kant is het leuk om het nog eens te lezen, van de andere kant ben ik nu minder onder de indruk van Feist dan destijds, omdat ik ondertussen ook heel veel andere (betere?) boeken heb gelezen. Ik vond deel 2 toen ook al het zwakste boek. Veel onnodige verspilling van levens en veel eindeloos politiek gekonkel in een Japans aandoend fantasy-land. Ben nu bezig in deel 3.

Vroeger gingen wij regelmatig op vakantie in Zeeland en de vakantie was voor mijn oudste broertje niet compleet zonder een bezoek aan het standbeeld van Michiel de Ruyter in Vlissingen. Michiel de Ruyter van Alex van Galen is het boek dat geschreven is naar aanleiding van de film. Die film heb ik ook gezien, in de bioscoop nog wel en voor Nederlandse begrippen vond ik het best een aardige film, ondanks dat ik de hele tijd aan de Jumbo-reclame moest denken, vanwege de acteur. Het boek volgt inderdaad het verhaal van de film, misschien dat er iets meer achtergrondinformatie wordt gegeven, met name in de gedachtengang van Michel de Ruyter. Volgens mij had hij in de film ook een dochter meer dan in het boek, maar dat is voor de verhaallijn verder niet zo relevant. De tijdslijn klopt zowel in het boek als in de film niet, wat de schrijver in zijn nawoord ook eerlijk toegeeft. De gebeurtenissen beslaan in het boek hoogstens enkele jaren, in werkelijkheid ging het over twintig jaar of meer. Evengoed is het wel een interessant stukje Nederlandse geschiedenis.

De overwinning van de Adelaar van Simon Scarrow, is het vervolg op het Adelaar-boek dat ik vorige maand las. De gebeurtenissen gaan gewoon weer verder, met dezelfde personages in de hoofdrol. Het leest lekker weg, geeft een inkijkje in de Romeinse geschiedenis en is zeer geschikt leesvoer voor in de trein. Ik weet niet of er nog meer delen vertaald zijn, maar dat ga ik nog wel even nazoeken.

De foto bij deze blog is van de boekenmuur in het Kinderboekenmuseum in Den Haag. De afbeeldingen van de kaften komen van Hebban.

Throwback Thursday: 3 augustus 2007

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 3 augustus 2007

Een verslag van 10 jaar geleden over een dagje geocaching in de buurt (Boxtel). Op deze dag logden we onze allereerste earthcache, een cachetype waar ik later een voorliefde zou ontwikkelen, omdat het natuureducatie en geocaching samen brengt.

Het verslag:

286. NpfW Huisvennen

• Maker: Wilp
• Type: Earthcache
• Gevonden op: 3 augustus 2007
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Plaats: Boxtel

287. Boxtel Sportief Tennis
288. Boxtel Sportief Schietsport
289. Boxtel Sportief Zwemmen
290. Boxtel Sportief Hengelsport

• Maker: Team Dima
• Type: Traditionals
• Gevonden op: 3 augustus 2007
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Plaats: Boxtel

291. Kakuro

• Maker: Wilp
• Type: Mysterie
• Gevonden op: 3 augustus 2007
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Plaats: Boxtel

292. Boxtel Sportief Paardrijden
293. Boxtel Sportief Honkbal
294. Boxtel Sportief Bonus

• Maker: Team Dima
• Type: Traditionals
• Gevonden op: 3 augustus 2007
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Plaats: Boxtel

295. NpfW Beerze dal 2

• Maker: Wilp
• Type: Traditional
• Gevonden op: 3 augustus 2007
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Plaats: Boxtel

Anke en ik waren deze dag toevallig allebei vrij van ons werk, dus besloten we om flink veel caches te gaan scoren. Bij voorkeur 15, zodat we die 300 bereikten, maar we wisten allebei dat dat wel heel overdreven was. Toch nam ik er voor de zekerheid wel precies 15 mee. We vonden er uiteindelijk 10, ook een leuk aantal.

We begonnen de dag met het ‘vinden’ van onze eerste earthcache; Huisvennen. Earthcaches zijn een aparte categorie caches. Er is niks te vinden op die plek. Meestal zijn het bijzondere natuurverschijnselen of monumenten. En je moet er dan een foto maken van jezelf met GPS als bewijs dat je er geweest bent en een vraag beantwoorden over het betreffende onderwerp. Earthcaches zitten nog niet zolang bij geocaching.com, ze zaten eerst bij waymarking, dat is weer een andere ‘sport’ waarbij je je GPS gebruikt. Maar sinds 2007 zijn ze weer terug bij geocaching.com, dus dat betekend dat je ze gewoon kan vinden en loggen er een puntje voor krijgt. Je kunt zelfs master worden in het earthcachen. Dan moet je een bepaald aantal earthcaches in een bepaald aantal landen vinden. Dan wordt je eerst brons, dan zilver, dan goud en als je er zelf ook nog een paar hebt uitgezet ook nog platinum en dan ben je Earthcache-Master. Wilp heeft nu dus drie earthcaches zelf gemaakt en daarmee is hij zo’n Master geworden. De Heideroosjes moeten daar nog heel wat voor doen. Ook al zouden we nu wel brons zijn, als we er eentje in het buitenland zouden doen, omdat we inmiddels vijf Nederlandse hebben gelogd.

Maar goed, Huisvennen was onze allereerste. Wel heel gek om geen kist of kokertje te vinden. We moesten een foto maken bij een monument van stenen bij de Huisvennen (het “graf” van Pieter van Tienhoven, een van de grondleggers van Natuurmonumenten). Ik verdenk makers van earthcaches ervan dat ze gewoon graag die foto’s willen zien, zodat ze eens kunnen zien wat voor soort mensen er schuil gaan achter al die nicknames. Daarna nog een vraag beantwoorden waarvan het antwoord te vinden was op een informatiebord.

Hierna begonnen we aan de serie Boxtel Sportief, een vrij nieuwe serie. Alle caches van die serie lagen bij Boxtelse sportclubs. Ze waren allemaal vrij makkelijk te vinden. Voor de bonuscache moest je dan de namen van alle clubs opschrijven. Dat leverde een probleem op bij de honkbal-club, want hoe lang we ook zochten, we konden de naam niet vinden. Tussendoor pikten we ook nog Kakuro op, een puzzel die Anke had opgelost. Ik ben meer van de sudoku’s en snap niet zoveel van kakuro’s, maar gelukkig is Anke daar wel goed in. Het bereiken van Kakuro was heel moeilijk. Uiteindelijk zijn we gaan lopen en toen bleek hij aan het einde van een doodlopende weg te liggen bij een hek bij een spoorlijn. Dat hek hadden we dus al drie keer vanaf de andere kant van de spoorlijn gezien. De cache was blijkbaar moeilijk te vinden, als ik de logs van de andere cachers lees, maar wij hadden hem zo te pakken.

Met de Bonus van de Sportief-serie hadden we ook nog flink moeite. Geko 201 had weer kuren. Dus waren we al overgeschakeld op de Etrex. Maar er zat toch ergens een foutje in onze sportclub-namen en we misten die van de honkbal-club. We moesten iets vinden bij een paaltje, maar geen een paaltje daar had die info. We wilden het opgeven en liepen al terug naar de auto toen ik achterom keek en ineens een hele rij paaltjes zag staan om de hoek. Natuurlijk moesten die nog even snel bekeken worden. En daar lag inderdaad het kokertje met de eindcoördinaten. De cache lag maar een paar honderd meter verderop. We gingen hem vlug ophalen met een paar travelbugs als beloning. We waren blij dat we de hele serie in één keer hadden opgelost.

Op de terugweg naar Oisterwijk reden we expres nog even langs NpfW Beerze dal 2. Na een korte wandeling konden we ook die toevoegen aan onze founds. Nummertje 1 hadden we al veel eerder gevonden, in 2006.

Met tien founds was dit een geslaagde dag.

Wat ik hier op 3 augustus 2017 nog aan toe te voegen heb:

De Geko 201 was “mijn” allereerste GPS. Eigenlijk was hij aangeschaft door mijn ouders, maar ik heb er altijd mee rond gelopen. Een maand eerder – juli 2007 – was hij in Frankrijk op het asfalt gestuiterd en sindsdien was de onderkant van het scherm kapot. Hij ging steeds meer kapot en uiteindelijk was hij niet meer bruikbaar. Uit nostalgie ligt het apparaatje zelf nog steeds bij mij in een lade. De eTrex was de eerste GPS van de familie van Anke en wij namen die vaak mee als reserve.

Ik schrijf hier over waymarking alsof het iets nieuws voor mij is en dat was ook zo. Later werd waymarking ook wel een hobby van mij.

Earthcaches vind ik nog steeds leuk om te doen. Er zijn er niet zo extreem veel van, dus als er eentje in de buurt ligt, probeer ik die altijd wel mee te pakken. We zijn ook nog “Bronze Earthcache Master” geworden, daar heb ik nog een pin van liggen, gekregen vanuit Amerika. Maar Zilver of Goud hebben we nooit bereikt. Maakt ook niet uit.