NS-wandeling Hemelse Berg (3)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that… Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog.

Maar goed, ik heb nog tot september 2019 en ik heb er ondertussen drie gedaan, dus I will give it a try. In principe zijn er 40 NS-wandelingen, elk jaar komen er vier bij en gaan er vier in het “archief”. Maar de wandelingen die in het archief zitten, zijn nog wel beschikbaar via wandelwebsites. Ik neem dus wel de vrijheid om ook uit de archiefwandelingen te mogen kiezen.

Eigenlijk wilde ik door de duinen in Noord-Holland gaan wandelen, maar toen in Den Bosch alle treinen richting Amsterdam gecancelled waren, besloot ik halsoverkop terug in de trein te springen waar ik net uit kwam en mee verder te rijden naar Arnhem. Ik had een paar weken geleden, toen ik naar kasteel Doorwerth ben geweest, ook al de NS-wandeling Oosterbeek – Arnhem in geladen, over de Hemelse Berg. Je kunt de wandeling inkorten, maar ik ging voor de volle 15 kilometer.

Station Oosterbeek is niet meer dan twee perrons in een soort van “holle spoorweg”. Ik was er vorige zomer al eens langs gelopen bij een etappe van Dwars door Gelderland. Ik verwachtte eigenlijk dat deze route deels hetzelfde zou zijn, maar dat was dus helemaal niet. Al heel snel ging ik via een arboretum (bomentuin) de bossen in. De heuvelachtige bossen welteverstaan. Ik had tijdens mijn fietstocht naar Doorwerth al ervaren dat er grote hoogteverschillen zijn in dit stukje Gelderland en dat bleek vandaag ook weer. De route liep over verschillende landgoederen, die nu open gesteld zijn voor publiek. Ook kwam ik langs Heveadorp, een dorp dat is ontstaan rondom de voormalige rubberfabriek. Het kwam ook voorbij tijdens de TV-serie Onzichtbaar Nederland. Toch wel grappig hoe een industrie of een kasteel (het dorp Doorwerth is ook ontstaan dankzij het kasteel) zo’n invloed kan hebben op de plaatsvorming.

Wat ik ook heel grappig vond, is dat ik dus twee weken geleden hier heb gefietst en toen langs enkele paadjes kwam, waarvan ik dacht: owh, daar wil ik ook wel in gaan kijken. En je begrijpt dus al: de wandeling liep langs al die paadjes.

Er lagen eigenlijk geen caches op de route. Maar na een kilometer of vijf was ik 400 meter van de Duivelskolk af, cache waar ik twee weken geleden niet meer aan toe was gekomen.  Ik besloot nu dus om een stukje om te lopen. Dat was meteen een heftig stukje met een flinke afdaling (en op de terugweg dus een flinke steiging). De Duivelskolk was nu helemaal vrij van mensen en ik kon dus ongestoord zoeken. Ik had de cache binnen 10 minuten te pakken. Eerste, echte poging. Helemaal alleen. Dus ik was trots op mezelf, want de meeste cachers hadden meerdere pogingen nodig of hints. Op zich vond ik hem wel meevallen, eigenlijk.

Verder met de wandeling. Die liep door het azalealaantje op Landgoed Duno. Best wel mooi, want ze stonden nu in bloei. Dat hadden meer mensen in de gaten, dus het was er echt vreselijk druk, het drukste deel van de route. Hoewel dit eigenlijk op heel de route wel het geval was. Die ging verder over een vlonderpaadje, er werd gewaarschuwd voor verval van de planken en gladheid, maar dat weerhield niemand van een wandeling. Vervolgens een stuk door de weilanden, langs de plek waar ooit kasteel Rosande heeft gestaan: leengoed van Kasteel Doorwerth, maar al in de zeventiende eeuw voorgoed afgebroken. Dit stuk was weer behoorlijk hooikoorts-alert. Tja, ik ben geen type om altijd binnen te zitten…

Aan het einde van dit stuk stonden ineens twee kamelen in een weiland. Best wel awkward om dit soort exotische dieren hier ineens in ons bewolkte Nederland te zien. Toch zagen ze er niet slecht uit ofzo.

De route stak de weg over bij het plekje waar de cache De Slijpbeek ligt. Die had ik twee weken geleden al gelogd, maar ik herkende de locatie natuurlijk. Nu ging mijn weg verder over het landgoed aan de overkant van de weg, onder de oude spoorbrug door. Het pad ging nu heuvelopwaarts door de bosachtige omgeving richting Arnhem. Dit was nog wel een mooi stukje, maar het laatste stukje door de stad was niet meer zo mooi, een stukje hetzelfde als de fietsroute vorige week en ik had er toen wel genoeg van. Ik was dus blij toen het station opdoemde en bleek dat ik niet zo lang op de trein naar Tilburg hoefde te wachten.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt.

 

 

 

Day Zero Project: Done: Doel #24

Eerder deze week verscheen de blog over etappe 6 van de Walk of Wisdom online. Dat was de laatste etappe en daarmee volbracht ik doel #24 van mijn Day Zero Project-lijst:

De Walk of Wisdom voltooien in gezelschap van mijn moeder.

We hebben de hele wandeling samen gelopen, 136 kilometer, in zes etappes. Qua openbaar vervoer zijn we de meeste keren per trein naar Nijmegen gegaan (1x konden we starten vanaf station Ravenstein) en vanaf daar verder met de bus. We kwamen ook steeds terug bij station Nijmegen (behalve die keer dat we eindigden bij station Ravenstein). Zelf ben ik meer fan van eindigen bij een treinstation, dan bij een bushalte. Ik ben niet zo van de bussen, omdat ik er snel misselijk van word. Wij hebben tussen etappe 2 en 3 overnacht in Mook, maar hier is ook een treinstation, dus anders waren we via dat station naar huis gegaan.

Wij zijn allebei ook groot fan van geocaching, maar zitten niet in hetzelfde team. We hebben het wandelen dan ook steeds gecombineerd met de caches op de route. Wel ging wandelen in dit geval voor geocaching, als het te ver omlopen was, deden we het niet. Zo leverde de totale WoW ook nog 36 caches op.

De route staat in een boekje, maar we hadden ook steeds de GPS’sen bij. Ik ben een echte GPS-addict en ga dan de route uit het boekje vergelijken met de kaart in mijn GPS.

Allebei vonden we de eerste helft van de route het mooiste (de eerste drie etappes dus) het allermooiste, maar dat wil niet zeggen dat de andere helft (de laatste drie etappes) niet leuk waren. In de heuvels is het gewoon nog mooier wandelen, dan over het vlakke land.

Etappe 1: Stevenskerk Nijmegen – bushalte Wyler, Duitsland

• 23 kilometer
• 8 caches
• 1 ringetje (gemeente Berg en Dal)

Etappe 2: bushalte Hatertse Vennen – B&B Mook (omgekeerd gelopen, eigenlijk is dit dus etappe 3)

• 27 kilometer
• 10 caches
• 2 ringetjes (gemeente Heumen en gemeente Mook en Middelaar)

Etappe 3: B&B Mook – bushalte Wyler, Duitsland (omgekeerd gelopen, eigenlijk is dit dus etappe 2)

• ? kilometer (zal tussen 20 en 25 km zijn geweest)
• 11 caches (allen in Duitsland)
• 2 ringetjes (gemeente Gennep en gemeente Kranenburg, Duitsland)

Etappe 4: bushalte Hatertse Vennen – station Ravenstein

• 26 kilometer
• 1 cache (4 voor mijn moeder, ik had die andere 3 al eerder gedaan)
• 2 ringetjes (gemeente Grave en gemeente Oss)

Etappe 5: Station Ravenstein – bushalte Afferden (Pas)

• ? kilometer (zal tussen de 20 en de 25 km zijn geweest)
• 2 caches
• 1 ringetje (gemeente Wijchen)

Etappe 6: Bushalte Afferden (Koningsstraat – had Pas moeten zijn) – Stevenskerk, Nijmegen

• 23 kilometer
• 4 caches
• 2 (3) ringetjes (gemeente Beuningen en gemeente Nijmegen) (+ het gemiste ringetje van de gemeente Druten)

Eigen foto van Pelgrim – symbool van de Walk of Wisdom – met de vogelringetjes (eentje ontbreekt dus nog)

Throwback Thursday: 25 mei 2013

Elke donderdag – throwback Thursday – verschijnt hier een geocachingverslag online uit het roemruchte verleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 25 mei 2013

Volgens mij had ik toen nog nooit van NS-wandelingen gehoord, maar ik zocht toen al wel naar cacheroutes die van station naar station liepen, want ik had toen al geen auto meer. Daar was deze cache er dus eentje van.

Het verslag:

4476. G’ebbes

• Maker: Blazes
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 25 mei 2013
• Plaats: Rheden

4477. DCE 2013 – De Bocht

• Maker: Molletje83
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 25 mei 2013
• Plaats: Rheden

4478. Station to station

• Maker: GR/Cairnteam
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 25 mei 2013
• Plaats: Rheden to Velp

De cache Station tot Station (wandelroute van 10 kilometer van Rheden naar Velp) was mij opgevallen op zowel Google Maps als in de bookmarklist van de caches-die-te-doen-zijn-vanaf-een-station. Voor deze dag was redelijk goed weer voorspeld – en ik was vrij – dus op in de trein naar Rheden, dat is een station verder dan Velp. Toen ik rond half 2 ’s middags aan kwam op station Rheden was de zon flink aan het schijnen en ik was meteen al bang dat ik me met trui en zomerjas veel te warm had aangekleed.

De route liep meteen het natuurgebied in, via een pad met weilanden. In een daarvan stond meteen een kudde koeien die aan synchroon grazen deden, allemaal met hun kop dezelfde kant op. Volgens een bord dat ik even later tegen kwam waren het koeien van het Brandrode-ras, een zeldzaam ras dat vooralsnog alleen op de Veluwe voorkomt en dat is teruggefokt.

Hierna ging de wandeling verder langs een schapenkooi, ook hier zouden bijzonder schapen moeten zijn met lang haar, maar ik heb er geen eentje gezien, blijkbaar liepen ze verder weg op de heide en heb ik ze gemist. Bij de schapenkooi in de buurt lag wel G’ebbes, een traditional uit 2001 en daarmee één van de oudste caches van Nederland. Dat wist ik trouwens niet op het moment dat ik hem logde, ik nam hem gewoon mee omdat hij zowat op de route lag.

Na de schaapskooi ging de wandeling verder over de Veluwe, meer precies gezegd de Posbank, vernoemd naar meneer Pos, die lange tijd de voorzitter van de ANWB is geweest. Bij dat uitkijkpunt kwam ik uit na een flink stijgende wandeling. Op sommige punten geloof je nauwelijks dat dit Nederland is en dat er in ons eigen landje ook zoveel mooie plekken zijn. Waar ik zonder geocaching waarschijnlijk niet zou gauw zou gaan wandelen.

Het stuk na het uitkijkpunt werd weer rustiger. Dreuzels (mensen die niet aan geocaching doen – de benaming is natuurlijk geleend uit Harry Potter) wandelen hoofdzakelijk op de gangbare paden rondom de uitspanningen… Ik had mijn trui ondertussen al lang uitgetrokken. Bij het stijgen miste ik de warmte niet, maar soms waren er flinke windvlagen en dan kreeg ik het wel weer koud. Buiten die windvlagen om was het een prachtige, zonnige lentedag.

De vragen van de cache, die al uit 2002 stamde, waren niet al te moeilijk te beantwoorden en ik twijfelde slechts over een vraag, omdat de pijl van het kompas van mijn GPS daar rondjes draaide en alle paaltjes van de meerkeuze-antwoorden daar stonden. Uiteindelijk toch de goede gegokt.

Bij het uitkijkpunt Herikhuizerveld was een voormalig boerderij-terrein weer teruggegeven aan de natuur. Maar de ruïne van de boerderij was expres blijven staan, die vormde nu een nestelplaats voor vogels en vleermuizen. Was best leuk om te zien. Vlak daarbij lag nog een traditional op de route, op een klein parkeerstrookje aan de rand van het bos.

Daarna verder met de multi, die ging nu over bekend terrein, want daar was ik een paar weken geleden ook al geweest voor caches van de beken-serie. Ik mocht nu het pad in bij de Rivendell-vallei, wat me de vorige keer ook al aantrekkelijk leek. Hier lag de laatste etappe van de cache. De cache zelf lag op een heuvel met wederom een uitzichtpunt dat werd hersteld in de oude staat. De cache lag offroad, midden in het bos, best een eind van het pad af. Geen cacherspaadje te zien, mijn GPS draaide als een gek rondjes en het lukte me niet om het 0-punt te bereiken. Ik kon de spoilerfoto ook nergens traceren. Dus heb ik een half uur door het bos gestruind en werd bijna wanhopig. Uiteindelijk toch de cache gevonden in de buurt van het 0-punt en toen was ik wel echt blij dat ik hem had.

Ik bleek maar een kilometer van station Velp af te zijn, voor mijn gevoel was dat veel verder. De treinreis naar huis was weer een toppertje: een eeuw in de vertraagde trein Arnhem-Tilburg gezeten, met als enig voordeel dat ik toen in Tilburg geen 20 minuten meer hoefde te wachten op de sprinter naar Oisterwijk.

Wat ik hier op 25 mei 2017 nog aan toe te voegen heb:

Ja, grappig dat ik toen nog nooit van NS-wandelingen had gehoord en dat ik daar dus eigenlijk wel naar op zoek was. Ik heb later nog vaker over de Posbank gewandeld, ik blijf het een heel mooi gebied vinden.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt op 25 mei 2013.

Walk of Wisdom: etappe 6

Het stond al een hele tijd op het verlanglijstje van mijn moeder en mij om de Walk of Wisdom af te maken. We moesten nog maar 23 kilometer. Volgens de officiële regels hadden we de 136 kilometer van de Walk of Wisdom binnen een jaar af moeten leggen. Dat hebben we helaas net niet gehaald. Wij liepen de eerste etappe op 15 mei 2016, het was toen Pinksteren. En vandaag was het 21 mei 2017, eigenlijk 6 dagen te laat dus. Maar Pinksteren valt dit jaar pas in juni, dus rekenden wij voor het gemak daar maar mee ;>) Het eerste idee was om de afstand nog op te splitsen, maar uiteindelijk toch besloten om het vandaag helemaal te gaan proberen.

We zaten dan ook al om 8.46 uur in de trein. De etappe liep van de bushalte (bushalte Koningstraat) in Afferden terug naar de Stevenskerk in Nijmegen (de wandeling wordt georganiseerd vanuit de kerk – ik ben overigens verder niet gelovig ofzoiets). Op station Nijmegen aangekomen moesten we bijna een half uur wachten op de bus naar Afferden en dan hadden we het nog goed ingepland, want die bus reed op zondagochtend slechts 1x per uur. Rond kwart voor 11 stapten we uit de bus bij een bushalte in de the facking middle of nowhere. Erger nog, het was de verkeerde bushalte, we hadden eigenlijk nog een halte verder gemoeten, naar bushalte Afferden Pas. Je begrijpt dat we geen zin hadden om een uur op de volgende bus te gaan wachten, dus hebben we een klein stukje van de route gemist en zijn we gewoon ingevoegd.

We begonnen op de Waalbandijk, een slingerende dijk langs de rivier de Waal tussen de wielen en de waaijen door, dit zijn gaten (poelen) die door overstromingen zijn ontstaan. Ik ben ze wel vaker tegen gekomen tijdens het geocachen, op andere plekken. We kwamen al gauw de eerste cache tegen, die lag echt precies op de route, bij het Dijkmagazijn van Afferden. Later op de dag passeerden we nog meer dijkmagazijnen, vroeger lagen hier materialen opgeslagen om de dijk te kunnen versterken bij een eventuele doorbraak.

In Deest probeerden we ons eerste vogelringetje te scoren, maar het betreffende café was nog gesloten en we hadden geen zin om ruim een half uur te wachten tot het open ging (het was ook nog echt hermetisch afgesloten en geen mens te zien). Er zijn altijd twee mogelijkheden voor ringetjes, maar de eerste mogelijkheid hadden we ook al gemist, tijdens de vorige etappe (augustus 2016), omdat we toen op maandag liepen en dan is zo’n beetje alles gesloten, zeker in deze omgeving. Het betekent helaas dat we het ringetje van de gemeente Druten voorlopig nog missen. Even kijken of het opgestuurd kan worden en anders moeten we het nog eens gaan ophalen in de Stevenskerk.

De dijk was geluwd voor autoverkeer, dat was wel prettig. Er waren wel veel fietsers, maar wat wil je met dit ideale weer. Het was rond de 20 graden, dus niet te warm en niet te koud. Wij begonnen met jassen aan, maar die gingen al heel snel uit en toen heb ik de rest van de dag in mijn T-shirt rondgelopen. Ik had ’s morgens heel even overwogen om een korte broek aan te trekken, maar toen was het nog maar 7 graden, dus werd het toch een spijkerbroek. Later was ik daar heel blij mee, want we besloten voor de alternatieve struinroute te gaan, een smal paadje – soms niet eens echt een pad – langs het water van de Waal waar je zelf zo’n beetje je route moest zoeken. Deze route hebben we kilometerslang gevolgd, van net iets voorbij Deest tot aan Weurt. Over de strandjes van de Waal, door weilanden, over stenen dijkjes, door het gras en onder de brug (A50) bij Winssen/Ewijk door. Ik had een beetje last van hooikoorts, maar het viel me nog alles mee in zo’n grassig gebied.

Het leukste stukje was toen we de koeien tegen kwamen. Ze stonden gewoon op één van de vele strandjes langs de Waal en sommige koeien waren zelfs pootje aan het baden. Ze waren niet bang en ik ook niet, dus het leverde leuke foto’s op. Koeien op het strand, het is weer eens iets anders.

Vlakbij het plaatsje Weurt verlieten we het struingebied, om verder te lopen over de dijk. We waren het struinen toen een beetje beu, het loopt toch iets zwaarder en volgens de kilometerteller van Smaug hadden we het zo’n 10 kilometer lang gedaan.

Bij het dijkmagazijn van Weurt konden we ons volgende vogelringetje ophalen, die van de gemeente Beuningen. Deze waren verstopt in een potje bij het raam, het deed ons natuurlijk sterk denken aan een geocache, haha. We hadden gehoopt iets te kunnen drinken hier, want het zou een bezoekerscentrum zijn, maar helaas was het gesloten. Het was echter veel warmer dan we dachten, dus we hadden onze Doppers al leeggedronken en we hadden best wel dorst. We besloten dus om door te lopen naar Weurt – langs de Duivelswaaij – en daar even van de route af te wijken om een café op te zoeken. Dat café bleek vlak bij een cache te zijn, dus we pakten Met STIP op de kaart Weurt natuurlijk even mee. Was ook niet heel moeilijk verstopt. We dronken wat bij het enige terras in Weurt wat open was. We waren zo’n beetje de enige bezoekers (toch raar op zondag), gelukkig was het een heel aardige vrouw, die ook nog onze Doppers heeft gevuld met water, gratis nog wel.

Nadat we onze drankjes ophadden, waren we klaar voor de laatste zeven kilometer naar Nijmegen. We liepen terug naar de dijk en hier konden we twee caches vlak na elkaar scoren, beide van WiGe, deze cachemaker heeft heel veel creatieve caches verstopt in deze omgeving. We hadden dan ook al vaker caches van zijn hand gevonden. Ook bij deze twee was het even goed kijken en dan…hebbes. De verstopmethode van nummertje 2, bij de sluis van Weurt, leek erg op die van de eerste, dus die ging sneller.

Het was tijd om over de eerste brug te gaan wandelen, de brug die de bijnaam “de handtas” heeft. Op deze brug was een multi-cache te doen over Operation Market Garden. Dit was een oneway-multi, dus één richting. Toevallig voor ons de goede richting. Helaas waren de vragen van deze cache ingewikkeld gesteld en klopte ook niet alles. We hebben veel tijd verloren met opzoekwerk en toen bleek de cache 500 meter de verkeerde kant op te liggen. We hadden toen al meer dan 20 kilometer gelopen en hadden geen zin meer in een kilometer extra. Jammer van de multi dus. Wel nog even stilgestaan bij het monument van de Waalcrossing. Triest hoor, 48 van die jonge mannen, allemaal rond de 20 jaar oud, gesneuveld om een rivier te veroveren in een land dat niet eens het hunne was (want allemaal Amerikanen). Bij zonsondergang gaan er lampjes op de brug branden, één voor elk slachtoffer. Omdat het nu natuurlijk nog licht was, hebben we dat niet gezien. Lijkt me best mooi om dat een keer te zien.

Via een kort stukje door de polder bij Lent, kwamen we bij de volgende brug uit, die met de bijnaam “de snelbinder”. Minder mooi dan de eerste brug. Maar wel fijn dat wij nu kunnen leven in vrijheid en dat er nu wel drie bruggen zijn om de stad binnen te komen of te verlaten wanneer je dat maar wilt. We liepen nog een stukje langs de Waalkade, hier ligt een soort van labyrinth en gingen via de Antoniuspoort de binnenstad van Nijmegen binnen. We stonden nu al snel voor de Stevenskerk, die we al een hele tijd vanuit de verte hadden kunnen zien liggen. De kerk was echter al gesloten, dus we konden hier niet ons eindringetje ophalen. Ook had ik nog de toren willen beklimmen (ook een doel op mijn DZP-lijst), maar dat moet op een andere keer wachten. We gingen het laatste ringetje, van de gemeente Nijmegen zelf, ophalen bij de tweede locatie, een café, maar die deden heel moeilijk. Uiteindelijk wel het ringetje gekregen. Hiermee hadden we de Walk of Wisdom officieel voltooid. Dat zijn we gaan vieren met een hapje en een wijntje op een Nijmeegs terras. Daarna volgden nog de laatste meters naar het station van Nijmegen. We hadden vandaag zo’n 23 kilometer gewandeld en het ging ons dit keer goed af.

Walk of Wisdom blogs:

• Uitleg Walk of Wisdom
• Etappe 1
• Etappe 2
• Etappe 3
• Etappe 4
• Etappe 5

Alle foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt.

NS-wandeling Waterlinie Culemborg (2)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that… Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog.

Maar goed, ik heb nog tot september 2019 en ik heb er ondertussen drie gedaan, dus I will give it a try. In principe zijn er 40 NS-wandelingen, elk jaar komen er vier bij en gaan er vier in het “archief”. Maar de wandelingen die in het archief zitten, zijn nog wel beschikbaar via wandelwebsites. Ik neem dus wel de vrijheid om ook uit de archiefwandelingen te mogen kiezen.

Wandelen doe ik het liefste met de route in GPX (dan zie je de route gemarkeerd op de kaart in je GPS en kun je gewoon de “streep” volgen – ook kan ik dan meteen zien welke caches er op de route liggen) in mijn GPS. GPX is gewoon de naam van een bepaalde bestandsvorm, ik heb er verder geen verstand van, haha, weet alleen hoe ik zo’n bestand in mijn GPS moet zetten en dat mijn laptop het bestand niet kan lezen/openen. Gelukkig bleek er al een GPX-bestand van deze route beschikbaar te zijn. Toppie.

De NS-wandeling Waterlinie Culemborg is echter vers van de pers, want pas dit jaar opgenomen in de lijst. Er werd dan ook reclame voor gemaakt in het tijdschrift Spoor, wat ik als NS-abonnementhouder ontvang.

De NS-wandeling Waterlinie Culemborg loopt van station Houten Castellum naar station Culemborg en is 17 kilometer lang. Omdat ik ook nog een multicache in het programma op heb genomen, kwam ik tot 20,5 kilometer.

Tijdens mijn bezoek aan Kasteel Doorwerth nam ik het gratis tijdschrift Fort mee. Ook hierin werd reclame gemaakt voor deze NS-wandeling, omdat die langs forten van de Nieuwe Hollandse Waterlinie loopt.

De wandeling startte in Houten Castellum, hier was ik al wel eens eerder geweest, voor een geocachingtrail per fiets. Alle straten in het stadscentrum zijn vernoemd naar Romeinse termen. De wandeling slingerde zich door de wijk Castellum, met Zweeds aandoende woningen aan het water, veel mensen hadden een kano of ander bootje in hun tuin liggen. Zou ook wel wat voor mij zijn. Via de brug ging het naar de polder Tull en ’t Waal. Dit stuk langs het kanaal kwam mij dus bekend voor van het fietsrondje: de caches zijn ondertussen gearchiveerd, zo’n trail is niet te onderhouden voor de gemiddelde cache-eigenaar. Al aan het begin kwam ik veel andere NS-wandelaars tegen, later nog meer, maar ik loop heel langzaam, omdat ik tussendoor nog geocaches log, dingen fotografeer en fietspaddestoelen waymark en ben door zo’n beetje iedereen ingehaald. NS-wandelingen zijn dus wel populair, zeker een nieuwe zoals deze.

Het gebied werd nieuw voor mij, toen ik via het vlonderpad het Verdronken Bos inging. Hier staan nog allemaal dode, afgstorven boomstammen in het water, de bomen zijn verdronken toen de polder onder water is gelopen. Nu is er dus een vlonderpad doorheen gelegd. Ik vond het verdronken bos erg apart om te zien. Het vlonderpad was onderdeel van het klompenpad ’t Vuylcoppad. Deze naam omdat een gedeelte van dit gebied vroeger een vuilnisbelt was geweest. Hier vond ik een cache, verstopt in een boom, het Eiland van Schalkwijk. Ik vond deze leuk verstopt en het is een cache waar je niet zomaar even drive-in met je auto bij zou kunnen komen. In de logjes las ik wel dat veel geocachers hem mee hadden gepakt, tijdens het lopen van de NS-wandeling.

Dwars door de polder, vol grassen en kruiden – waar ik natuurlijk accuut een hooikoortsaanval van kreeg –  kwam ik al niezend aan bij een onderdeel van de Hollandse Waterlinie: Werk aan de Korte Uitweg. Hier was een korte multicache van drie kilometer te doen, die ik besloot in het programma op te nemen. Ik was namelijk al bijna op de helft van de NS-wandeling en had nog nergens last van, dus dan kan dat. In het begin beantwoordde ik een vraag verkeerd, maar omdat er maar één pad was, heb ik niet extra hoeven lopen. Op de dijken rondom het Werk was allemaal vreemde kunst aangebracht, zoals een heel enge trap, waar ik opgeklommen ben, omdat ik de treden aan de andere kant van de dijk moest tellen. Het restaurant in het Werk was gesloten vandaag (Bevrijdingsdag), de cache was gelukkig wel bereikbaar. Had ik toch mooi weer een multi gedaan. Hierdoor heb ik wel een stukje dubbel gelopen, maar dit was geen straf, lekker uitzicht met koeien.

Er volgde vervolgens een kilometerslang pad door de uiterwaarden langs de rivier de Lek, af en toe onderbroken door een opstapje over een hek. In het begin vond ik dit een beetje een saai pad, maar dat veranderde toen ik in polder de Steenwaard kwam. Dit is de polder waar je over uit kijkt als je over de spoorbrug bij Culemborg rijdt (wat ik gemiddeld 2x per week doe, traject Den Bosch – Utrecht), ik heb hier ooit een zonsondergangfoto gemaakt, vanuit de trein. Ik wist niet dat je in dit gebied kon wandelen, maar dat kan dus. In de Steenwaard waren koeien. Eerst kwam ik al een klein groepje koeien tegen dat zich gewillig liet fotograferen. Maar verderop stond een grote kudde koeien, in allerlei kleuren, maar hoofdzakelijk lichtbruin. Eerst stonden ze aan de overkant van een plas water, maar op een bepaald moment besloten ze naar het wandelpad te komen en toen hebben ze tot het einde van het gebied achter mij aan gewandeld. Blijkbaar zagen ze mij aan voor hun leider ofzo? Als ik stil bleef staan, bleven zij ook stil staan. En als ik ging lopen, liepen ze in een lange rij achter mij aan. Ik vond het heel gezellig met mijn nieuwe koeienvrienden en het leverde leuke foto’s op. We wandelden onder de spoorbrug door en daarmee kwam ik ook aan het einde van het gebied. De koeien bleven teleurgesteld achter, terwijl ik over het hekje klom.

Om de hoek was de veerpont over de Lek naar Culemborg. Voor 80 cent (jaja, dit keer had ik wel kleingeld bij, zie mijn verslag van de pont bij Dieren, vorig jaar) werd ik overgevaren. De route liep vervolgens door het centrum van Culemborg naar het station. Ik was nog nooit in Culemborg geweest, alleen maar doorheen geraasd met de trein. Het is best een leuk plaatsje, met een rijke geschiedenis. Zo is het lange tijd een vrijplaats geweest, waar het Hollandse recht niet gold.

Ik moest nu tijd gaan rekken, omdat ik pas vanaf 18.30 uur gratis met de trein naar huis kon reizen (Weekend Vrij gaat op vrijdag om 18.30 uur in). Ik liep wat winkeltjes binnen om rond te kijken, maar heb niets gekocht. En ik deed nog twee caches van de Kikkertrail in Culemborg. Deze waren allebei wel grappig verstopt. Ze maken deel uit van een langere trail, dus die moet ik ooit nog eens af gaan maken. Maar ik wil nog zoveel op geocachinggebied. Op het station van Culemborg aangekomen had ik 20,5 kilometer op de teller staan. Heel erg warm was het niet vandaag (5 mei), ook al had ik wel mijn trui onder mijn zomerjas uitgedaan. Nu het tegen de avond liep, koelde het snel af en trok ik hem weer aan. De trein bracht mij weer naar huis, een rit die evengoed nog dik een uur duurde, omdat ik toch 2x moest overstappen. Oisterwijk is nou eenmaal een uithoek van het land.

Alle foto’s bij deze blog heb ik zelf gemaakt.

 

 

Throwback Thursday: 18 mei 2008

Elke donderdag – throwback Thursday – verschijnt hier een geocachingverslag online uit het roemruchte verleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 18 mei 2008:

Op deze dag ging ik met Anke op cachejacht in de omgeving van Lierop. In deze periode begonnen we een cachedag meestal met een wandeling in de vorm van een multi en gingen we daarna verder met de traditionals in dezelfde omgeving.

Het verslag:

729. WWW1: De Lieropse Heide

• Maker: Goedweerloper
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 18 mei 2008
• Plaats: Lierop

730. Week 12: De Donck is meer dan een theater

• Maker: Goedweerloper
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 18 mei 2008
• Plaats: rondom Lierop

731. Gemasten 3: Zuid Willemsvaart

• Maker: keesenanita
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 18 mei 2008
• Plaats: Asten

732. Week 14: Het is Asten wat de klok slaat
733. Week 17: De molen van Vlierden

• Maker: Goedweerloper
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 18 mei 2008
• Plaats: Asten

734. Buntven

• Maker: Kraaiennest
• Type: Earthcache
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 18 mei 2008
• Plaats: rondom Lierop

735. Week 13: Ik zie de stad opdoemen – stuw
736. Week 15: Het schiereiland – hoog en droog
737. Week 18: Het schiereiland – de grote stuw
738. EKP4: Satellietpuzzel
739. Week 16: Ik zie de stad opdoemen – Brandevoort

• Maker: Goedweerloper
• Type: Traditionals/mysterie
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Gevonden op: 18 mei 2008
• Plaats: rondom Lierop

Deze zondag konden we weer op pad. Het was erg mooi weer voor de tijd van het jaar. Daarom begonnen we de dag met een wandeling. De WWW-serie van Goedweerloper bevalt ons wel, lekkere wandelingen door natuurgebieden, dit keer kozen we voor nummertje 1, die over de Lieropse Heide gaat. Daar waren we al eerder geweest, tijdens het lopen van onze 500ste cache: De Schat van Rohan, ook een WWW. Voor we het wisten hadden we de kilometers alweer gelopen en waren we bij de cache.

Na een ijsje van het karretje op de parkeerplaats gingen we verder met de wekencaches, ook al van de hand van Goedweerloper. Eerst gingen we naar het theater, waar een amateur-gezelschap hun versie van Les Miserables aan het oefenen was. Wij konden de cache niet echt vinden. Dus gingen we onze lunch maar opeten op een bankje. Er kwam een andere geocacher aan en die kon de cache wel vinden, wij zaten een paar meter te ver weg, in een ander bosje te zoeken. Wij die man achtervolgen en de cache overnemen.

Hierna moesten we er nog eentje van de Gemasten-serie oppikken. De vorige keer zaten we aan de verkeerde kant van het kanaal, maar nu hadden we de TomTom bij en werden we wel naar de goede plek geleid. Ik moet zeggen, dat het wel makkelijk is, zo’n TomTom. Eerste wilden we er nooit aan, maar nu we steeds verder weg moeten om te cachen, is zo’n ding wel makkelijk.

De volgende wekencache lag verstopt in een plantenbak in de vorm van een grote bel. Dit was in Asten en daar is een klokkengieterij gevestigd. Hier zijn we wel even aan het zoeken geweest, want hier waren heel veel gaten waar een micro in paste. De andere lag bij een molen, molens zijn nou eenmaal geliefde plekjes om caches te verstoppen. Later ontdekte ik dat deze molen ook nog als waypoint voor een andere cache gebruikt wordt, maar die moeten wij nog ooit een keertje gaan doen (de molens&meters-multi-cache).

We hadden voor vandaag ook een earthcache in de planning staan. Heel stom, er stonden allemaal wandelroutes op een bord bij de ingang, maar ter bevordering van het wandelen, mocht je daar nergens parkeren, op twee meter na ofzo. Ik vertrouwde het niet helemaal en was bang voor een parkeerbon, dus hebben we deze cache even in speedtempo gedaan. Er waren bij het informatiebord waar de foto gemaakt moest worden, van die echte natuurliefhebbers en die keken ons heel vreemd aan, toen wij een foto van dat bord gingen maken. Dus voerden wij ook maar een zogenaamd intelligent gesprek over watervogels…waar wij eigenlijk helemaal geen verstand van hebben.

Weer verder met de wekencaches. Dat de TomTom ons ook gerust een zandpad durft op te sturen, kwamen we al snel achter. Wij vertrouwden dat pad voor geen meter, dus hebben het laatste stukje gelopen. We vonden dit plekje niet zo bijzonder.

Daarna moesten we nog een keer naar het schiereiland. Hier waren we al een keertje geweest, voor een eerdere wekencache. Na een fijne wandeling door de brandnetels kwamen we uit bij een droogstaande stuw, waar de cache lag. Gelukkig lag de andere cache iets minder moeilijk bereikbaar verstopt, namelijk op de dijk. Het blijft een beetje een vreemd en verwaarloosd gebiedje hier.

Het Eindhovens kanaal is een bron van ergernis voor ons. Het ligt altijd in de weg en de caches liggen altijd verkeerd. Maar de volgende wekencache lag bij het kanaal. Toen we eindelijk een geschikte parkeerplek had gevonden, kwam ik erachter dat we ook nog langs een door mij opgeloste EKP-puzzel kwamen (was een best wel moeilijke puzzel met een satellietfoto en rare coördinaten). Dat was een meevaller, want dat hadden we niet verwacht. We moesten alleen nog even bellen met Nopi voor de hint. Nog voor ze de hint hadden gevonden, hadden wij de cache al te pakken.

Na dit rondje om een stukje van het kanaal, stopten we met cachen voor die dag.

Wat ik hier op 18 mei 2017 nog aan toe te voegen heb:

Ja, die WWW’s, wat stond voor Weerlopers Wondere Wereld of iets in die trent, dat was een leuke serie met goede, oplosbare multi’s door natuurgebieden. De Schat van Rohan was zelfs 25 kilometer lang en die liepen wij als onze 500ste cache. Dat was echt een prestatie, volgens mij hebben we nooit meer zo’n lange wandelcache gedaan. De weken-serie was ook leuk, maar ze lagen in een vrij groot verspreidingsgebied, dus je kon er geen wandeling van maken. We hebben volgens mij nog wel alle weken gevonden, zo door het jaar heen.

Pfft, ja, de aanschaf van een TomTom loste een heleboel navigatieproblemen op. Daarvoor gebruikten we gewoon de GPS, toen nog zonder kaart, alleen maar een kompas met een pijltje. Een van ons bestuurde dan de auto en de ander navigeerde met de GPS. Eigenlijk was dat best een beetje gevaarlijk. Maar ja, wij waren echt bezeten van die hobby (ehm nu nog wel, eigenlijk) en deden dat gewoon. Gelukkig is er nooit iets gebeurd.

Geen foto’s van deze dag.

NS-wandeling Limburgs Plateau (1)

Ik heb mezelf maar liefst 20 NS-wandelingen die ik nog niet eerder heb gedaan ten doel gesteld in mijn Day Zero Project-lijst…what the hell was I thinking when I wrote that… Vandaar dus het cijfer achter de titel van deze blog.

Maar goed, ik heb nog tot september 2019 en ik heb er ondertussen drie gedaan, dus I will give it a try. In principe zijn er 40 NS-wandeling, elk jaar komen er vier bij en gaan er vier in het “archief”. Maar de wandeling die in het archief zitten, zijn nog wel beschikbaar via wandelwebsites. Ik neem dus wel de vrijheid om ook uit de archiefwandelingen te mogen kiezen.

Omdat ik een trouwe abonnementhouder ben, krijg ik regelmatig nieuwsbrieven van de NS in mijn mailbox. Daarin worden ook de nieuwe NS-wandelingen vermeld en die hebben zeker mijn interesse. Mijn oog viel meteen op de wandeling Limburgs Plateau. Vorig jaar heb ik enkele NS-wandelingen in Limburg gelopen en die zijn me allemaal zeer goed bevallen. Limburg is ook goed te bereizen vanuit Noord-Brabant. Dus voor eerste paasdag viel de keuze op deze NS-wandeling van Spaubeek naar Sittard.

De wandeling was maar 11 kilometer, wat relatief kort is, maar ik moet het wandelen weer opbouwen, dus op zich prima, had ik onderweg lekker veel tijd om te geocachen. De uiteindelijke cache-oogst viel met zes caches (en twee not-founds) nog tegen, maar de wandeling was wel echt de moeite waard, lekker door de Limburgse heuvels, langs een kasteel/landhuis en een klooster. Daarnaast kreeg ik allemaal fantasieën bij het plaatsje Windraak, waar natuurlijk een draak woont (in mijn fantasierijke gedachten dan)! Het weer was heel twijfelachtig, het was heel erg bewolkt, maar gelukkig is het, op een paar druppels na, de hele dag droog gebleven. Voor de zekerheid had ik wel mijn regenbroek meegenomen, maar ik heb hem niet aan hoeven doen.

Spaubeek station is niet meer dan een perron in de middle of nowhere. Maar binnen een paar 100 meter sta je meteen in het Geleenbeekdal en dat is echt een mooi stukje. Ik vond hier de cache Rondje Beek: Spaubeek, heel snel, met dank aan de goede hint. Daarna probeerde ik een offset-multi (dan hoef je maar 1 vraag te beantwoorden en kun je daarna meteen door naar de cache) (want de Heideroosjes hebben pas één multi gevonden in 2017), maar die lukte niet, de cache zou in zo’n stenen muurtje bij een bruggetje over een smal riviertje liggen. Een kwartier gezocht, maar niet kunnen vinden. Waardeloze hint ook. Volgens de logjes waren verschillende andere cachers meerdere keren terug geweest. Tja, jammer dan. Overigens was er van deze nog nieuwe NS-wandeling geen GPX beschikbaar, dus moest ik het doen met de gefotografeerde routebeschrijving. En ja, ik ben een GPS-junkie, die heel erg GPS gericht is, dus het zonder GPX-route doen, kostte toch wel wat meer moeite en ik ben ook een paar keer fout gelopen, hoewel de route best goed gemarkeerd was (met rood/witte streepjes, het kenmerk van NS-wandelingen).

Mijn volgende cache werd The Hobbit. Eens een Lord of the Rings-addict, altijd een Lord of the Rings addict. “In een hol onder de grond woonde een hobbit…” zo begint het boek De Hobbit van J.R.R. Tolkien. Deze cache was dus letterlijk een hobbithol. Ik moest er nog even naar zoeken ook, omdat Smaug (toepasselijk hè, die naam van mijn GPS?) batterij-problemen had. Ik had er die nacht opgeladen batterijen ingedaan, maar blijkbaar zijn die op, want ze waren binnen een kwartier leeg. Dus stopte ik het andere setje erin, duimend dat die het nog wel zouden doen, want anders was het meteen gedaan met het geocachen. Gelukkig voor mij, deden die batterijen het nog wel goed. Ik cache trouwens al jarenlang met oplaadbare batterijen van de Hema. Gaan dus lang mee, een pakje van vier kost ongeveer 10 euro en Smaug doet het er prima op.

Via het Geleenbeekdal, kwam ik langs een mooi kasteel, Kasteel Terborgh. Volgens mij niet toegankelijk voor bezoekers, dus het bleef bij foto’s. Er volgde nu een pad heuvelopwaarts, richting Puth. Ik hoorde een echtpaar hardop de route voorlezen aan elkaar, er waren echt superveel mensen die vandaag deze wandeling aan het lopen waren. Maar niemand anders week halverwege het heuvelop af naar een overwoekerd zijpad om een cache te kunnen loggen, genaamd Rondpunt 30A. Je zou de cache lastig open krijgen, maar ik had hem meteen open, dus of ik ben heel goed, of anderen zijn heel slecht. Vervolgens terug naar het stijgende heuvelpad om mijn wandeling te vervolgen richting het plaatsje Puth. Het opvallendste hier, was de kerk, die ik nog een hele tijd kon zien liggen vanuit de verte.

Van Puth ging het via allerlei bosachtige heuvels naar Windraak, wat ik een geweldige plaatsnaam vind. Het zou in mijn fantasie-opinie nog mooier zijn als er Winddraak stond. Eigenlijk was het plan om hier een multi in het programma op te namen, maar ik haakte af, toen ik zag dat je alle waypoints handmatig in moest gaan kloppen, omdat ze niet additional (dan worden ze automatisch ingeladen) waren – het is een oude cache. Het was best wel koud, ik was mijn opschrijfboekje vergeten en ik had geen zin om langdurig te gaan staan hannessen met behulp van het notitieschermpje van mijn telefoon. Ik zag ’s avonds dat het een graad kouder was dan tijdens Kerstmis 2016… en met Kerstmis liep ik in mijn winterjas rond en nu loop ik al een maand diehard in mijn zomerjas. Gevoelstemperatuur was trouwens wel prima, maar je moest wel in beweging blijven.

Naar de volgende cache dus, dat werd Oliva’s verjaardagscache, een grote box die je niet over het hoofd kon zien. De volgende cache kon ik dan weer niet vinden. Hier hing wel een hilarisch bordje, dat je op moest passen voor wandelaars. Nooit geweten dat wandelaars zo gevaarlijk zijn. Er stond nog net niet op dat je 25 meter afstand moest houden… In de bossen was veel mooi houtsnijwerk te zien, allemaal dieren. Een bepaalde wandelroute was zelfs aangegeven met kleine uiltjes op paaltjes. Actieve kunstenaars hier in Limburg.

Voor de niet-gevonden cache was ik van de route afgeweken en daardoor moest ik nu omlopen, omdat er een N-weg in de weg lag. Dwars door Windraak kwam ik op het goede pad uit, richting het voormalige kloostercomplex. Het is nu een sportinstituut, maar het zag er van buiten echt nog heel klassiek uit. Via de Kolleberg en de kruisweg (jaja, heel toepasselijk op eerste paasdag) aldaar: “Jesus werd wreedelijk gegeeseld”, aldus de tekst op een van de voetvallen (dat zijn dus de staties van de kruisweg, ik heb gewoon nog wat bijbels geleerd vandaag…), kwam ik aan in Sittard. Hier had ik een speciale missie, want hier was één van de vijf Nederlandse webcamcaches te vervullen (je moet dan een foto maken van jezelf met GPS met de webcam). Ik probeerde het eerst zelf te doen met mijn telefoon, maar dat is een fossiel die dat niet kan. Dus vroeg ik mijn mede-Heideroosjes Anke om hulp. Gelukkig was ze net thuis van haar werk en wilde ze wel even een foto van mij maken. Dat was snel gebeurd (er waren hier maar liefst drie webcams) en zo kon ik verder. Het was namelijk best gevaarlijk op de Markt van Sittard, ze waren iets aan het afbreken (of opbouwen?) en er reden auto’s af en aan, ik moest verschillende keren opzij springen.

Het idee was eigenlijk om een stuk of 10 caches te doen, wat dus niet lukte. Zes leek me ook mooi, want dan zouden we bij de 7250 zijn, wat een kwart van het duizendtal is. Daarvoor moest ik nog 1 found. Ik koos voor de cache die Toon Hermans heette, die lag bijna op de route. Ik had ook nog tijd voor de trein zou vertrekken. Toon Hermans is geboren in Sittard, dat wist ik eigenlijk niet. Zijn humor is ook niet echt de mijne, meer van de generatie van mijn ouders.

Ik was mooi op tijd op het station en kon zelfs nog een trein eerder pakken, dan ik had berekend. Helaas voor mij strandde ik op station Eindhoven, waar de sprinter naar Oisterwijk maar 1x per uur bleek te rijden…en ik had hem dus net gemist. Damned. Ik besloot over Tilburg te reizen, maar daar miste ik ook net de sprinter naar mijn woonplaats, dus kon ik daar weer een half uur gaan zitten. Daardoor was ik dus even laat terug in Oisterwijk als wanneer ik op Eindhoven was gebleven. Fijn hoor, station Oisterwijk. Maar goed, ik had lekker gewandeld en was in principe nog op een keurig tijdstip thuis. Dus ik mag helemaal niet klagen.

Foto’s bij deze blog zijn door mij zelf gemaakt, behalve de webcamfoto dus, die is door Anke gemaakt.

 

Day Zero Project: Done: Doel #64

Sneller dan verwacht heb ik dit DZP-doel vervuld: het bezoeken van drie kastelen. Tja, ik heb iets met kastelen. De historie, de gebouwen zelf (al die torens en ramen en bogen), de fantasie die het oproept. En gelukkig voor mij vallen kastelen onder musea en kan ik de meeste dus gratis bezoeken met mijn museumjaarkaart. Een nadeel is dat kastelen vaak een beetje afgelegen liggen, dus dat ze lastiger bereikbaar zijn met het openbaar vervoer. Voor het Muiderslot en Doorwerth kwam er dus nog een OV-fiets aan te pas, Hoensbroek bleek op loopafstand van het station te zijn. Alle kasteelbezoeken vonden op een zondag plaats, want ik heb Weekend Vrij en kan dan gratis met de trein. En alledrie de kasteelbezoeken werden gecombineerd met geocaching.

Kasteel 1: Muiderslot – Muiden

Het Muiderslot ligt, zoals de naam al zegt, in Muiden, provincie Noord-Holland. Het stond al heel lang op mijn verlanglijstje om hier eens heen te gaan, maar de reis ernaartoe hield mij steeds tegen. Het is van deur tot poort toch zo’n 2,5 uur enkele reis. Ik ging met de trein naar station Weesp en huurde daar een OV-fiets voor de laatste kilometers. Natuurlijk pakte ik nog een paar caches mee, waaronder eentje van de GeoTour Gardens of Amsterdam, ook een doel op mijn DZP-lijst. Het bezoeken van het Muiderslot leverde mij ook een sticker op voor dit project, maar daar ga ik een andere keer nog meer over schrijven.

Het Muiderslot is een behoorlijk groot kasteel met een rijke geschiedenis en ik heb me er dus de hele middag, tot sluitingstijd vermaakt. Er is een gratis rondleiding met een gids en daarna kun je nog allerlei routes doen op eigen gelegenheid en die heb ik ook nog allemaal gedaan, vooral de torenroute, waarbij je over de verschansingen mag lopen is erg leuk.  Vervolgens mag je ook nog in de tuinen van het kasteel wandelen, dus dat heb ik ook nog gedaan, vooral om foto’s te kunnen maken. Het was hier behoorlijk druk met bezoekers, ook veel kinderen.

Kasteel 2: Kasteel Hoensbroek – Hoensbroek

Kasteel Hoensbroek ligt in het gelijknamige plaatsje in Limburg. Als kind (ik denk dat ik een jaar of 10 was) ben ik hier ook al eens geweest, omdat mijn broertje een tijdje helemaal dol is geweest op ridders. Een oom en tante van mij wonen vlakbij dit kasteel en die hebben ons toen mee daar naartoe genomen. Ik herkende nog wel een paar dingen van toen, maar veel ook niet, het is natuurlijk ook al behoorlijk lang geleden.

Hoensbroek bleek een station te hebben en het kasteel was zelfs op loopafstand. Het ligt het dichtste bij station Hoensbroek, maar vanaf station Nuth zou je er ook heen kunnen wandelen. Ik ben dus na mijn bezoek aan het kasteel al geocachend verder gewandeld naar station Nuth.

Hoensbroek heeft ook een rijke geschiedenis, maar is minder groot dan het Muiderslot. Hier geen rondleiding met gids, maar je mocht jezelf rondleiden. In een uur of drie was ik wel rond. Ook in dit kasteel was het best druk, maar dat lag misschien ook wel aan het regenachtige weer – ik werd zeiknat tijdens mijn wandeling achteraf.

Kasteel 3: Kasteel Doorwerth – Doorwerth

Kasteel Doorwerth ligt ook weer in de gelijknamige plaats, in de provincie Gelderland. Ik reisde per trein naar Arnhem Centraal en huurde daar een OV-fiets. Station Oosterbeek of station Wolfheze waren dichterbij geweest, maar ik wilde niet het risico nemen dat daar geen OV-fietsen meer zouden zijn. Het fietstochtje van zo’n 9 kilometer enkele reis was trouwens best pittig, vanwege de hoogteverschillen hier. Daarna maakte ik eerst nog een geocachingwandeling over de Boersberg, voor ik naar het kasteel zelf ging (in het kasteel zelf lag trouwens ook een cache, die ik natuurlijk ook gedaan heb).

Qua tentoonstelling was Doorwerth het minste van de drie kastelen. Ik was binnen de twee uur al rond. Ook wel weer veel historie hier, maar het gebouw zelf is al minder oud dan de andere twee kastelen. Ook hier moest je jezelf rondleiden. Dit kasteel is echter minder een kasteelmuseum dan Muiderslot of Kasteel Hoensbroek, omdat er tentoonstellingen van andere musea inzitten. Ook hier zijn wel wat vertrekken ingericht zoals ze vroeger waren, maar niet zoveel als bij beide andere kastelen. Zo was er nu een tentoonstelling over de jacht (ja, daar kan ik wel tegen hoor). Ook is er een schilderijententoonstelling met werk van kunstenaars uit de streek, ook dat ging nu over dieren. Toch waren ook hier best veel bezoekers.

Conclusie:

Voor de totaalbeleving kun je het beste naar het Muiderslot gaan, dit is ook het meeste gericht op het hele gezin. Maar daarmee wil ik niet zeggen dat Hoensbroek en Doorwerth minder interessant zijn, want dat is absoluut niet zo.

In alle kastelen was het nodige oud schrift te vinden, dat vind ik interessant sinds ik daar een cursus in heb gevolgd.

Ik ga hier niet alle historie van de kastelen uit de doeken doen, dat mag je zelf opzoeken als je dat interessant vind. Wat ik de meest shockerende ontdekking vond, was dat ze het Muiderslot af wilden breken ten gunste van moderne woningbouw! Gelukkig is daar een stokje voor gestoken. Zou echt jammer zijn geweest.

Er staan nog meer kastelen op mijn wensenlijstje – ik ben ondertussen ook nog bij Kasteel de Haar in Haarzuilens geweest – maar met drie kasteelbezoeken is dit doel in ieder geval volbracht.

Alle foto’s bij deze blog heb ik zelf gemaakt.

 

Throwback Thursday: 11 mei 2015

Elke donderdag – throwback Thursday – verschijnt hier een geocachingverslag online uit het roemruchte verleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 11 mei 2015:

11 mei is blijkbaar geen favoriete datum op te gaan geocachen, want ik had weinig keuze, dus nog een keer een verslag uit 2015, net als vorige week. Deze dag deed ik de nieuwe cache in mijn eigen woonplaats Oisterwijk.

Het verslag:

5664. NpfJ Balsvoort

• Maker: Team WilP
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 11 mei 2015
• Plaats: Oisterwijk

5665. I love geocaching in Lennisheuvel

• Maker: Lima2311
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 11 mei 2015
• Plaats: Lennisheuvel

11 mei stond nog als 1-cache-datum in de statistieken. Daarnaast zou het erg mooi weer worden. Ik koos voor de nieuwe multi van Wilp in mijn eigen Oisterwijk. Dat leek me overigens ook een mooie wandeling en dat was ook zo, over een stuk van de Kampina waar ik volgens mij nog nooit geweest was. Ook interessant dat het verhaal van de gebroeders Schut, die gewoond hebben op de hoeve Balsvoort, een rol in deze cache speelde. Als tiener heb ik jarenlang folders bezorgd in de Oisterwijkse verzetshelden buurt, o.a. in de Gebroeders Schutstraat. En het trieste verhaal, over de twee broers die dood worden geschoten in de laatste dagen van de oorlog, zit ook verwerkt in de Oisterwijkse verzets-film Schaduwspel, die ik begin deze maand zag in het Natuurtheater. Van Balsvoort zelf is overigens helemaal niets meer over. Ooit stonden hier vijf hoeves, afgesloten van de buitenwereld, zonder stromend water of licht. Nu was er niets meer van te zien dan enkele bomen…ik vond dat toch wel jammer, ik dacht eigenlijk dat er nog een ruïne stond. Verderop lagen de contouren van een huisje in de grond met een informatie-bord over Balsvoort en de gebroeders Schut erbij.  De route liep ook nog langs een ven, waarvan ik de naam even niet kan thuis brengen (Winkelsven). En helaas heb ik de koeien niet gezien.

De vragen waren allemaal goed te beantwoorden en geen eindeloze rekensommen. De caches van Wilp zijn altijd netjes verzorgd.

Het was nog vroeg en het was echt schitterend weer, dus besloot ik dwars over de Kampina naar Lennisheuvel te fietsen om I love geocaching in Lennisheuvel te loggen. Die hoort bij dezelfde serie als I love geocaching in Vught, die ik een paar weken geleden heb gedaan.

Halverwege de route kwam ik tot de conclusie dat ik wel travelbugs had geruild, maar het logboekje van Balsvoort helemaal niet heb getekend. Gelukkig zou ik er op de terugweg nog een keertje langskomen, dus eerst naar Lennisheuvel gegaan. De cache lag niet echt op het mooiste plekje van Lennisheuvel. Ik kende dit zandpad achter de huizen al van eerdere cache-avonturen in deze omgeving. Terug gefietst naar Oisterwijk en daar alsnog het logboekje van Balsvoort getekend. Alles bij elkaar lekker met geocaching bezig geweest.

Wat ik hier op 11 mei 2017 nog aan toe te voegen heb:

Deze route loop ik vrij regelmatig – het is een mooi gebied en het is in mijn eigen woonplaats, ondertussen ken ik hem uit mijn hoofd en heb ik de GPS niet meer nodig. Persoonlijk houd ik van die mix van natuur met geschiedenis.

De foto’s zijn door mijzelf gemaakt op 11 mei 2015, Balsvoort, Kampina, Oisterwijk.

 

Day Zero Project: Done: Doel #35

Ik ben geen vrouw die kasten vol schoenen heeft, eigenlijk interesseren schoenen (en kleding in z’n algemeenheid) mij maar matig. In totaal heb ik misschien tien paar schoenen en dan reken ik mijn kanoschoenen en mijn wandelschoenen mee. Die laatste zijn ook meteen mijn allerduurste kledingstukken: een gemiddeld paar goede wandelschoenen kost meer dan 100 euro, een geldbedrag dat ik aan geen enkel ander kledingstuk uitgeef, uitgezonderd winterjassen (die ik dan vervolgens jarenlang draag).

Ik heb hoge wandelschoenen en lage wandelschoenen. Eerst wandelde ik liever op hoge wandelschoenen, maar de laatste jaren geef ik de voorkeur aan lage wandelschoenen. Omdat ik toch het meeste in Nederland wandel, voldoen lage wandelschoenen prima, we hebben hier tenslotte niet echt heel spannende ondergronden. Daarnaast draag ik mijn lage wandelschoenen ook vrijwel altijd tijdens mijn werk als postbesteller. Ik heb een fietswijk en een loopwijk en zeker bij die loopwijk maak ik toch wel wat kilometers, dus dan zijn goede wandelschoenen wel zo prettig.

De tweede reden dat ik graag wandelschoenen draag, is dat ik brede voeten heb. De gemiddelde wandelschoen is breder dan de gemiddelde gymschoen. Ook heb ik de nodige voetproblemen gehad (een zeer hardnekkige achillespeesontsteking aan beide voeten tegelijkertijd) en daarvoor draag ik nu nog steeds inlegzolen. Die passen heel goed in mijn lage wandelschoenen (en bijvoorbeeld niet in mijn Vans).

Mijn vorige paar lage wandelschoenen heb ik in ongeveer 1,5 jaar tijd compleet aan gort gelopen. De zolen hadden bijna geen profiel meer en zaten los, mijn tenen staken uit gaten aan de voorkant en in bijna elke naad zat wel een gat. Dit waren toch best wel dure wandelschoenen van het merk Lowa, dus ik had daar eigenlijk wel langer mee willen doen. Van de andere kant heb ik die schoenen dus bijna dagelijks aan gehad en er behoorlijk veel mee gewandeld, dus misschien is die slijtage dan wel normaal.

Begin dit jaar konden mijn oude lage wandelschoenen echt niet meer, dus moesten er nieuwe komen. Het werden opnieuw schoenen van het merk Lowa, maar dit keer koos ik voor “vegetarische” exemplaren, die dus niet van leer zijn gemaakt, maar van synthetisch materiaal. Ik was zeer benieuwd of dit wel waterdicht zou zijn en of ze wel stevig genoeg zouden zijn, maar nu ik er een paar maanden op loop, kan ik stellen dat ze zeker waterdicht (regenproof) zijn en dat ze minstens zo stevig zijn als mijn oude exemplaren van leer.

Dit model is het dus: Lowa Women’s Ferrox GTX Lo Multischoen. Een hele mondvol. En ja, de mijne zijn dus donkerblauw, precies zoals op de afbeelding, dat vond ik wel een leuk kleurtje. Je hebt ze ook in het zwart. Het model ziet er sportief uit, een beetje zoals een gym- of hardloopschoen. Mijn vorige lage wandelschoenen zagen er nogal ouderwets uit. En ja, het oog wil ook wat, toch?

Ik heb maat 41, ja ik leef op grote voet. Officieel is het 40,5, dus de schoenen voelden in de eerste instantie iets te groot aan, maar met de inlegzolen erin en met wandelsokken (dikkere sokken dus) paste het wel goed. Ondertussen zijn ze lekker ingelopen en voelen ze niet meer te groot. De ruimte voor mijn tenen is wel lekker, in mijn hoge wandelschoenen is het voorin smaller en liep ik vorig jaar zelfs voor het eerst in mijn leven blaren op.

Met de aanschaf van nieuwe lage wandelschoenen heb ik een doel van mijn Day Zero Project volbracht, namelijk nummertje #35.

Ik vergat dus steeds foto’s te maken van mijn wandelschoenen, maar afgelopen week maakte ik er ineens drie. De andere afbeelding komt van de website van Lowa. 

 

Throwback Thursday: 4 mei 2015

Elke donderdag – throwback Thursday – verschijnt hier een geocachingverslag online uit het roemruchte verleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 4 mei 2015:

Op deze dag ging ik geocachen samen met mijn moeder.

Het verslag:

5649. Het Rustpunt – Het Leikeven

• Maker: Team Alink
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 4 mei 2015
• Plaats: Tilburg

5650. De Brabantse Wildernis

• Maker: Team Meelhopper
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 4 mei 2015
• Plaats: Tilburg

5651. Priklimonade

• Maker: Arsaz
• Type: Mysterie
• Heideroosjes: Maartje
• HaJaMaToJo: Hannie
• Gevonden op: 4 mei 2015
• Plaats: Tilburg

Dit zou de enige mooie dag van deze week worden. Ik had De Brabantse Wildernis voorgesteld, omdat die nog op mijn eigen verlanglijstje stond en ik zo’n puzzelmulti leuker vind met z’n tweeën, dan alleen.

Als vanzelfsprekend gingen we op de fiets, halverwege zei mijn moeder dat we eigenlijk wel met de auto hadden kunnen gaan, omdat mijn vader ook vrij had deze dag. Tja, ik ben zo gewend om te fietsen dat ik vaak niet eens aan auto’s denk.

Er hingen heel dreigende, donkere wolken, maar volgens buienradar zou het pas in de avond gaan regenen, dus toch doorgezet. De fietstocht naar het beginpunt was best lang en niet zo leuk, dwars over het industrieterrein en gehinderd door autowegen die verboden zijn voor fietsen. We waren allebei blij toen we het startpunt bereikt hadden en konden gaan lopen.

Huis ter Heide is geen onbekend gebied voor ons, we zijn er al vaker geweest voor andere caches. Het is een aangelegd natuurgebied. Alleen nooit vanaf deze kant het gebied in gegaan. Al snel op de route kwamen we de Haarbalkoeien (= Schotse Hooglanders) tegen. Daar was ook meteen een uitkijktoren, waar ik jaren geleden al eens in ben geweest met Anke. Hier lag ook nog een traditional van de Rustpunt-serie genaamd het Leikeven. Natuurlijk hebben we die ook meteen meegepikt, ik heb al meer caches gedaan van deze serie.

We zijn het weiland ingelopen om dichter bij de Haarbalkoeien te komen en hebben weer leuke foto’s gemaakt.

Ik had verwacht dat er weer allerlei lastige, slinkse Meelhopper-dingetjes in de route zouden zitten, maar het viel heel erg mee. We hebben geen fouten gemaakt en konden alles goed vinden, inclusief de cache.

Wel vond ik het eerste deel van de route langs de (aangelegde) vennen en de Hooglanders leuker dan het tweede gedeelte door het bos.

We hadden ook nog een mysterie opgelost, een puzzel over de geschiedenis van de Coca Cola fabriek. Die wilden we  natuurlijk ook nog even vinden. In de eerste instantie lukte dat niet, hij leek op het terrein van Coca Cola te liggen, maar daar mag je dus niet zomaar op. Dan maar terug naar de eerste locatie en na wat gezoek in het bosje vond ik de cache alsnog.

We fietsten een iets andere route naar Oisterwijk, dat leek nu sneller te gaan dan op de heenweg.

Stiekem ben ik best trots op onszelf dat we een Meelhopper in 1x en zonder fouten hebben opgelost.

Wat ik hier op 4 mei 2017 nog aan toe te voegen heb:

Dit is nog niet zo heel lang geleden en ik kan het me dan ook nog goed herinneren. Caches van Meelhopper staan er om bekend lastig te zijn. Deze lukte eigenlijk best goed. De fietstocht was heftiger dan de wandeltocht, dat weet ik ook nog wel.

De foto van de Schotse Hooglanders is door mijzelf gemaakt op 4 mei 2015 in Huis ter Heide.

Boekenplank: Wat las ik in april 2017?

In april las ik alweer zes boeken, blijkbaar is dat dit jaar mijn maandgemiddelde. Het waren vijf bibliotheekboeken en een geleend boek, ik begin de bibliotheek echt steeds meer te waarderen: het bespaart enorm veel ruimte en geld, als je niet al die boeken zelf hoeft te kopen.

Fangirl – Rainbow Rowell

Vorige maand las ik al Carry On van dezelfde schrijfster. Ik begrijp nu, dat ik eigenlijk eerst Fangirl had moeten lezen. Cath, de hoofdpersoon uit Fangirl, schrijft namelijk fanfiction over Simon Snow, het hoofdpersonage uit Carry On. Eigenlijk is Carry On bedoelt, als het fanfiction boek dat Cath schrijft in Fangirl. Daarnaast behandeld het de problemen, die Cath, de helft van een eeneiige tweeling, ondervind in haar eerste  jaar op de universiteit. Eigenlijk is het een young adult boek, bedoeld voor tieners, maar ik vond het eigenlijk erg leuk om te lezen. Rowell schrijft heel vlot, dus ik had het boek snel uit. Sommige problemen van Cath vond ik best herkenbaar. Zelf houd ik ook van schrijven, maar ik heb nooit fanfiction geschreven, ik bedenk liever mijn eigen werelden.

Het lot van de familie Meijer – Charles Lewinsky

Een dikke pil over het leven van vijf generaties uit de familie Meijer. Dat er zo’n lange tijdspanne is, is meteen het grote nadeel van het boek: je leert de meeste personage niet goed genoeg kennen om er echt een band mee op te bouwen. Daarnaast zijn enkele verhaallijnen (met name die over Hillel – weet niet of ik de naam nu goed schrijf) naar mijn idee niet voldoende afgerond. De familie Meijer is een Joodse familie, maar de tweede wereldoorlog speelt niet eens een heel grote rol in het boek, omdat het grootste gedeelte van de familieleden in het neutrale Zwitserland woont. Het is sowieso wel goed om eens een boek over Joodse mensen te lezen wat niet specifiek over dit tijdperk gaat. Als je wel een boek wilt dat echt rauw over de oorlog gaat, lees dan Terugkeer Ongewenst, ook van de hand van deze schrijver (dat heb ik een aantal jaren geleden gelezen: mooi, maar heel heftig). De geschiedenis van de familie Meijer begint al tientallen jaren  eerder. Waar ik wel moeite mee had waren de rare tussenstukjes over de “geestverschijning” van oom Melnitz een wazig personage dat steeds terug kwam als geest en zich bemoeide met  cruciale beslissingen in de levens van enkele familieleden. Ik vond dat bij dit boek, wat verder een serieuze ondertoon heeft, helemaal niet passen.

Ik geef je de zon – Jandy Nelson

Dit boek is eigenlijk een young adult boek, maar het krijgt heel goede recensies en ik wilde het al een tijdje lezen. Maar populaire boeken zijn vaak uitgeleend bij de bibliotheek, dus ik was blij toen ik het boek eindelijk te pakken had. Het wachten was het waard, want het is echt een mooi boek. De gekozen verhaalvorm is sterk: je volgt het verhaal vanuit de ogen van een tweeling, alleen is de jongen Noah aan het begin van het verhaal 13 jaar oud, terwijl de verhaallijn van zijn zus Jude al drie jaar verder is, zij is 16 jaar. Naarmate het boek vordert, wordt Noah steeds ouder en zo worden de vraagstukken langzaam ingevuld en opgelost. Want dat de tweeling de nodige problemen heeft, wordt in het eerste hoofdstuk al duidelijk. Het mooie is dat het hele boek zich afspeelt binnen een klein gebied, het redelijk afgelegen dorpje aan de kust, waar de tweeling woont. En toch weet dat een heel grote spanningsboog op te roepen. Ik had met beide tieners medelijden, maar aan het einde van het verhaal lijkt er toch weer hoop te zijn.

Carve the Mark – Veronica Roth

Om de een of andere vage reden (zou het verkooptechnisch beter werken?) is de titel van dit boek niet vertaald in het Nederlands. Ik heb het dus wel gewoon in mijn eigen taal gelezen. Tot mijn grote verbazing was het boek (pas vorige maand uitgekomen) beschikbaar bij de bibliotheek, volgens mij was ik pas de eerste lener. Yup, ik heb ook Divergent en de rest van de trilogie gelezen en vond dat best lekkere boeken. Dus ik was benieuwd naar deze. Eigenlijk vind ik Carve the Mark beter dan de trilogie. Natuurlijk, net als in de trilogie zitten er wat ongeloofwaardige dingen in, waar ik mijn vraagtekens bij heb. Maar de wereld is naar mijn idee beter uitgewerkt en ik leefde mee met de personages. Ik ben ook erg nieuwsgierig naar hoe het verhaal verder gaat in deel 2.

De laatste liefdesbrief – Jojo Meyes

Ik was op vakantie, dus het was tijd voor een niet al te ingewikkelde roman. Dit boek voldeed prima aan de eis. Ondanks de sprongen tussen de tijden, vond ik het niet heel erg spannend ofzo. Voor jou, het bekendste boek van deze schrijfster, vond ik veel beter geschreven dan dit verhaal. Het duurde hier ook even voor ik de personages leuk begon te vinden, maar uiteindelijk was het toch wel een aardig liefdesverhaal (de geschiedenis, meer dan de modernere liefdesstory).

De wraak van Prada – Lauren Weisberger

Een aantal jaar geleden las ik al De duivel draagt Prada, de voorganger van dit boek en daar heb ik me kostelijk mee vermaakt, ondanks dat ik helemaal niets heb met de modewereld. Ik heb ook de film gezien. Dus ik was benieuwd naar dit vervolg. Ook dit boek las weer lekker weg, maar het is toch niet zo leuk als het eerste boek. Andrea – die zich nog steeds heel kinderachtig Andy laat noemen – is nu een stuk ouder en gedraagd zich ook veel meer volwassen. Ik begreep de keuzes die ze in dit boek maakt wel, ik zou ook echt nooit meer gaan werken voor dat mens.

Iemand nog goede boekentips? Dan houd ik me aanbevolen.