Elke donderdag – throwback Thursday – verschijnt hier een geocachingverslag online uit het roemruchte verleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 27 april 2011:
Ik woonde toen in Hilvarenbeek en ging een fietscache doen. Uiteindelijk fietste ik zo’n 50 kilometer. Het was een mooie tocht, maar door de vele zandpaden op sommige punten ook wel lastig.
Het verslag:
- De sleutel tot mijn jeugd
- Maker: MamaEI
- Type: Multi
- Heideroosjes: Maartje
- Gevonden op: 27 april 2011
- Plaats: Alphen
De sleutel tot mijn jeugd is gemaakt door de moeder van de Eitjes, die in deze omgeving is opgegroeid, maar nu in het midden des lands woont en deze cache heeft gemaakt ter herinnering aan haar jeugd. Het is een fietscache en ik vind fietscaches heel leuk, maar ik zit altijd met het fietsenvervoerprobleem. want Reno heeft geen trekhaak voor een fietsendrager. Deze cache startte op 12,5 km van mijn huis en daardoor bekroop me steeds vaker het idee dat ik wel naar het startpunt toe kon fietsen. Op de kaart (GoogleMaps) zag het eruit alsof het vrij hemelsbreed fietsbaar was. De afgelopen week was het prachtig weer en na 6 dagen achter elkaar werken, was ik eindelijk een keertje vrij.
Dus op weg naar Alphen, waar het rondje zou starten. Dat betekende een fietstocht door het buitengebied van Hilvarenbeek, om precies te zijn door het gebied van Gorp en Roovert. Daar zijn heel veel zandpaden en door het droge weer van de laatste tijd waren die niet allemaal even goed begaanbaar. Op een bepaald stuk moest ik zelfs gaan lopen, omdat mijn achterband de hele tijd wegslipte in het zachte, losse zand. Ik zag veel bekende plekjes waar ik al eerder was geweest tijdens het geocachen en ook een paar paddo’s die erg stoffig waren (maar wel nog mooi 2 nieuwe die we konden claimen). Toen ik weer op geasfalteerde wegen aankwam, dacht ik slim te zijn en mijn rugzak onder mijn snelbinders te doen. Zeer slecht idee, nog geen kilometer later schoot mijn rugzak eraf en die belandde door de snelheid van het ronddraaiende wiel beklemd tussen de wieldrager en de spaken. Verdomme, had ik weer. Ik ben wel even bezig geweest om alles weer lost te krijgen en mijn rugzak was een beetje beschadigd. Ook de wieldragers waren verborgen en eerst dacht ik dat m’n fiets het helemaal niet meer deed en dat ik helemaal terug naar Hilvarenbeek moest gaan lopen met een kapotte fiets en geen cache. Gelukkig kon ik alles weer redelijk recht buigen en toen kon ik weer gewoon fietsen. Goed, dat waren dus de avonturen op weg naar de cache.
De cache zelf begon heel voorspoedig, je moest gebouwen zoeken en daarbij een detailfoto en een halfcryptische omschrijving zoeken. Ik had de gebouwen in Alphen zelf heel snel gevonden. Alle waypoints waren gegeven en aan het begin van de omschrijving stond aangegeven op welke wp’s je iets moest doen. Dus die hield ik steeds in gedachten en dan kon ik de tussenliggende wp’s lekker doorfietsen. Eragon hing aan een keycord om mijn nek. Dit ging heel goed tot wp 10, toen kon ik de volgende wp’s niet meer terug vinden. Bleek dat hij maar tot wp 10 had ingeladen, omdat het waypointgeheugen vol was. Dat vind ik dus het grootste mankement van de Oregon, dat hij niet aangeeft dat hij vol is en doodleuk zegt dat hij dingen ingeladen heeft, die hij dus helemaal niet ingeladen heeft.
Dus dat werd handmatig inkloppen. 34 waypoints in totaal, dus minus 10 maakte dat nog 24 in te kloppen wp’s. Ik besloot ze in te voeren in groepjes van 8, dus de eerste 8 daar ter plekke gedaan. Toen kon ik weer doorfietsen. Terug in de bossen bij Gorp en Roovert had ik even een dipje. Dus even op een bankje gaan zitten en de overige 16 waypoints ingevoerd en wat gegeten. Ik vond het niet zo leuk dat de route dwars door Goirle liep, omdat ik liever door de bossen fiets, dan dwars door het centrum. Dus zo snel mogelijk door Goirle getrapt, naar het buitengebied bij Riel. Verder vond ik de route prima. Het is toch leuk dat je op zoveel verschillende manieren (verschillende vervoersmiddelen) bezig kan zijn met geocaching? De route was verder niet heel bijzonder, de meeste paden kende ik al van andere caches. Wel heel gaaf vond ik het huis in Eftelingstyle in Alphen. Zo mooi, ik zou er zo in willen gaan wonen. Was ontworpen door een architect voor zichzelf en zijn vrouw. Echt heel vet, er zaten draken op het dak en zelfs de omheining en de lantaarnpaal waren in stijl.
De cache lag uiteindelijk heel dicht bij het laatste waypoint. Daar bleek ik toch nog een klein foutje te hebben gemaakt, maar dat kon ik ter plekke herstellen. Ook mijn code was goed, dus ik kon het cijferslot van de cache moeiteloos openen. Het logboek was gesloten met een sleuteltje, dus in die zin was het thema “sleutel tot mijn jeugd” goed doorgevoerd. Het slotje brak trouwens af, dus nu is er geen slotje meer. Na het loggen mocht ik nog naar huis fietsen. Gelukkig lag de cache niet helemaal bij het startpunt en in mijn geval was dat gunstig en scheelde het een paar kilometer. Dus kon ik voor de derde keer die dag door Gorp en Roovert heen. Ik had daar misschien ook kunnen beginnen, halverwege de cacheroute, maar ik weet niet of het dan allemaal goed uitgekomen was. Terug bij mijn huis stond er 50 km op te teller. Echt moe was ik er niet van, maar ik had ondertussen wel honger gekregen. Alles bij elkaar leuke dag gehad en het was een favorite waard (favorites zijn een waarderingssysteem voor caches).
Wat ik hier op 27 april 2017 nog aan toe te voegen heb:
Fietscachen vind ik nog steeds een leuke manier van cachen. Toen ik mijn auto nog had, propte ik op een bepaald moment de fiets gewoon in de achterbak, ik was daar toen heel bedreven in. Nu ik geen auto meer heb, huur ik wel eens een OV-fiets om te geocachen.
Deze cache is ook nog steeds online en dat vind ik leuk, als goede caches toegankelijk blijven.
De foto’s zijn door mijzelf gemaakt op 27 april 2011.
Goed, ik loste dit op door een stronk broccoli te koken en daarna door de couscous heen te stampen.
Maartjes Moves 