Meatless Monday: Pasta gemelli (DZP-recept #3)

Eén van de doelen van mijn Day Zero Project is het uitproberen van tien nieuwe vegetarische recepten. Dit is nummertje 3.

Gemelli is een bepaald type pasta, het zijn eigenlijk twee spiralen die om elkaar heen gedraaid zijn. Het betekend dan ook “tweeling” in het Italiaans.

Bij de Jumbo – die echt dringend een vestiging in Oisterwijk moet openen! (edit: in de zomer van 2017 kreeg Oisterwijk dan eindelijk een Jumbo)  – vond ik 4-kleuren-gemelli. Ik vind kleurtjespasta dus geweldig, ik houd ook van 3-kleuren-fussili. Maar 4-kleuren is natuurlijk nog leuker, dus die gemelli ging onmiddellijk in mijn boodschappenmandje.

Het is van de Thuis uit Eten lijn van de Jumbo, die producten bevat die lijken op wat je in een restaurant te eten krijgt.

Ik maakte er een makkelijk en snel gerecht mee, met heel veel groenten, dat heel goed te eten was.

Ingrediënten (voor 4 personen)

• een halve zak gemelli (250 gram)
• 1 fles tomatenpassata (700 ml)
• 2 zakken roerbakgroenten “winter” (met oudhollandse groenten) (ook van de Jumbo)
• 1 bakje champignons (250 gram)
• Italiaanse kruiden

Hoe maak je het?

• Kook de gemelli volgens de aanwijzingen op de verpakking
• Roerbak ondertussen de wintergroenten
• Snijd de champignons in stukjes en voeg toe
• Voeg de Italiaanse kruiden
• Doe de tomatenpassata erbij
• Laat alles even pruttelen op een laag vuur, tot de saus warm is
• Voeg op het laatste moment de gemelli toe

Lekker met een salade

(Natuurlijk kun je dit met alle soorten roerbakgroenten maken)

Eet smakelijk!

 

Weekly Highlights #8

Week 8 – februari 2017

• Ik verzorgde de nieuwe, kleinere schildpadden van mijn oom en tante, met de welluidende namen 36 en 37.
• 37 houdt een soort van winterslaap
• Maar 36 is wel heel erg stoer.
• Toch vond ik hun grotere voorgangers, Mr. de Rooy en Mr. de Bruin leuker, die waren een stuk actiever (maar vanwege de grootte van het verblijf, zijn de grote schildpadden terug naar de kweker (fokker? hoe heet dat bij schildpadden?) en geruild voor een kleinere schildpaddensoort).
• Dus fietste ik deze week diverse keren naar Moergestel
• De schildpadden wonen in Moergestel en daar is een Jumbo!
• Die Jumbo is net verbouwd, dus ik ging er eens een kijkje nemen
• Goed vegetarisch assortiment!
• Zoals de broccoliburger
• En de 4-kleuren pasta gemelli van de Thuis uit Eten-lijn, viel ook erg in de smaak
• Dus ik wil heel graag een Jumbo in Oisterwijk
• Ik maakte ook nog een milde curry met zoete aardappel en paprika
• Verder heb ik ook een Kamergotchi. Ik heb Mark en het is best wel een zeurkous.
• En nee, ik stem niet op zijn partij ;>) (dat heb ik natuurlijk niet aan Mark verteld)
• Vogelde ik eindelijk eens uit hoe dat moest met die widgets op WordPress en het resultaat zie je hier rechts:
• Vervloekte ik wederom alles wat met filmpjes maken te maken heeft: ik heb er echt helemaal niets mee
• Was ik vrij van school omdat het noorden des lands voorjaarsreces heeft. In Brabant is dat pas komende week, vanwege carnaval
• De komende dagen woon ik dus in Döllekesgat
• Ik was zaterdag als postbode verkleed tijdens de optocht in Knollevretersgat (grapje, ik moest gewoon werken)
• Ben ook niet zo’n carnavalsvierder: vreselijke muziek en vies slootwaterbier

Tot volgende week!

Throwback Thursday: 23 februari 2009

Over Throwback Thursday

#throwbackthursday is een bekende hashtag in de wereld van de sociale media. De bedoeling is om een foto van vroeger te posten en eventueel herinneringen op te halen. Ik wil graag een paar vaste rubrieken op deze blog introduceren en ik heb het volgende idee met Throwback Thursday: ik schrijf al jarenlang Geocachingverslagen, een verslag van elke geocachingdag. De Heideroosjes vonden hun eerste cache in 2004, dus reken maar uit hoeveel herinneringen ik heb aan bijna 12 jaar geocaching. Ook maak ik vrij veel foto’s. Maar eigenlijk doe ik daar verder niets mee. “Cacheverslagen” is een enorm Word-bestand van 1480 pagina’s. Fotobestanden zijn overal en nergens te vinden in mijn laptop of op de externe harde schijf. Daarom lijkt het me leuk om elke donderdag een oud verslag plus bijbehorende foto’s te plaatsen, wat op die datum heeft plaats gevonden, maar dan een of meerdere jaren terug in de tijd. Wij hebben caches op elke datum van het jaar gevonden, dus ik zou met deze rubriek in principe nog jarenlang vooruit kunnen.

Vandaag gaan we terug naar 23 februari 2009:

Anke, Stephanie en ik waren een week op vakantie in Luxemburg, in een spotgoedkoop huisje. We hebben een week lang alleen maar aan geocaching gedaan en ’s avonds gingen we dan spelletjes doen. Was een prima vakantie.

1141. Echternach See

• Maker: Wenzer
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 23 februari 2009
• Plaats: Echternach

1142. Trooskneppchen

• Maker: Iechternacher
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 23 februari 2009
• Plaats: Echternach

1143. Night over Echternach

• Maker: Wenzer
• Type: Multi
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 23 februari 2009
• Plaats: Echternach

1144. Gottesheizer zu Letzebuerg: Chapelle Sainte-Croix

• Maker: Wenzer
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 23 februari 2009
• Plaats: Echternach

1145. LCE

• Maker: B@n
• Type: regular
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 23 februari 2009
• Plaats: Echternach, Luxemburg

1146. Ingos Eifelcache nr. 14

• Maker: Smutjes
• Type: regular
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 23 februari 2009
• Plaats: Echternach, Duitsland

1147. In the garden

• Maker: Georges and Windsor
• Type: regular
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 23 februari 2009
• Plaats: Echternach, Duitsland

1148. Erdzeitschnecke

• Maker: Long Tom Silver
• Type: Earthcache
• Heideroosjes: Maartje en Anke
• Snuffel 007: Stephanie
• Gevonden op: 23 februari 2009
• Plaats: Duitsland

We besloten om vandaag naar Echternach te gaan, omdat dat een leuk plaatsje zou zijn en omdat er veel caches lagen. En we moesten ook boodschappen doen en er zou daar een Delhaize zijn. De eerste cache startte meteen zo’n beetje vanaf de parkeerplaats van de Delhaize, dus dat kwam goed uit. Echternach See was een simpele cache langs een recreatie-meertje dat erg deed denken aan het Staalbergven. Je moest het noord en het oostcoördinaat zoeken in een boom en onder een bruggetje.

Nadat we boodschappen hadden gedaan bij de Delhaize, verplaatsten we de auto naar het kerkhof van Echternach. Een kerkhof in lagen tegen een berghelling aan, het is jammer dat je niet meer van het uitzicht kan genieten als je dood bent. Hier startte de cache Trooskneppchen, over weer een andere berg rondom Echternach. Wij begonnen meteen goed, door de verkeerde kant op te lopen. Daardoor moesten we het eerste stukje berg twee keer beklimmen, omdat het eerste waypoint gewoon onder aan de berg lag. De cache-route stuurde ons de hele berg over. Het was een prima cache-route, maar wel lekker klimmen. Mooi uitzicht over Echternach ook. We werden voor al het klimmen beloond met een coin.

Ons volgende project was Night over Echternach. Dit was een nachtcache, die je ook overdag kon doen. Hij zou boven op een berg liggen, dus wij waren alweer voorbereid op de volgende klim. Maar de TomTom gaf aan dat we helemaal naar boven konden rijden over een geasfalteerde weg, dus mocht Reno dit keer het klimwerk doen. Deze berg lag in het midden van Echternach en van hieraf konden we alle andere bergen zien, die we allemaal nog zouden beklimmen deze dag of al beklommen hadden.

Een nachtcache vinden overdag valt nog niet mee. Uiteindelijk vonden we dan toch een fireneedle en daarna nog eentje en toen vond Stephanie de cache. Het was een multi-cache, maar eigenlijk was het dus meer een traditional.

Na een leuk draairondje in de modder met Reno, konden we weer van de berg afrijden. Onder aan de berg lag een kapel en daar lag de volgende cache. Voor de cache stond een apart beeld. Later op de dag leerden we meer over deze beelden. Ze waren gemaakt met Japanse invloed, waardoor ze een beetje op manga-poppetjes leken. Echternach is sowieso een stad met heel veel invloeden. Van de Japanners dus, maar ook van de Middeleeuwen, van allerlei aparte volken zoals de Merovingians en een heleboel verschillende bouwstijlen. Die vonden we allemaal terug in de kathedraal van Echternach. Best wel een mooie kerk, we zijn er zelfs binnen geweest. Heerlijk schijnheilig, in Nederland komen we nooit in een kerk. Ze deden hier niet alleen mis in de kathedraal zelf, maar ook onder in de catacomben van de kerk. Dat zag er wel creep uit. Vlakbij de kathedraal lag de cache LCE, die stelde niet zoveel voor, een snelle oppikker, bij de plaatselijke middelbare school.

Na het heilige rondje, gingen we de grens over om in Duitsland verder te cachen. Na verschillende mislukte pogingen om de Eifelcache met de auto te bereiken (inc. achteruit rijden van een steile helling) besloten we het toch maar te voet te gaan doen.

Boven aan de achtbaanhelling, begon een trap. Bij het begin van de trap stond een bordje met een pijl erop naar een kapel. Dus wij dachten dat de cache wel bij de kapel zou liggen. Deze trap was nog niet zo hoog en we kwamen uit op een pad, dus we dachten mooi, dit is wel goed om over te lopen. Maar al snel werd het pad erg steil en uiteindelijk kwamen we uit bij nog veel meer trappen. Ik moest aan Gollem denken, als hij Frodo en Sam over de “many stairs” laat klimmen om ze uit te laten komen in het hol van die enge spin.

Het was een hele klim, maar het was wel een overwinning toen we boven stonden. De cache lag trouwens niet bij de kapel, maar we hebben hem wel gevonden. Ik keek op mijn GPS hoe ver we van de auto afwaren en toen bleek er nog een cadeautje te zijn: een andere cache op 150 meter afstand. Dat was wel aardig, waren we niet heel dat eind omhoog geklommen, voor 1 micro-cache.

De kapel was trouwens hermetisch afgesloten, maar vlakbij ontdekten we iets veel gavers: de oude voorraadkamers van het klooster, waar we eerder die dag op bezoek waren geweest. Het was erg leuk om hier doorheen te lopen. We hadden medelijden met de monniken die vroeger steeds van het klooster naar de voorraadkamers moesten lopen. Je zou maar steeds die klim moeten maken…

De cache heette “in the garden”. Ja, dat is wel leuk ja, als je dit gebied je achtertuin mag noemen. Een steil trapje leidde ons naar de cache. Dit was wel een grote cache-bak en we werden beloond met een coin. Daarna begon de terugtocht naar de auto. Nu mochten we naar beneden en dat scheelde een heleboel. Onderweg kwamen we nog mensen tegen die op weg waren naar de kapel. Ze waren al halverwege en vroegen aan ons of de kapel wel open was. Nou, niet dus. Ik geloof dat ze wel baalden, want ze zagen er vermoeid uit van de klim.

Onder aan de berg aangekomen besloten we om de dag af te sluiten met de earthcache. Stephanie had nog nooit een earthcache gedaan en ik wilde dan eindelijk wel eens die bronzen earthcache-master pin verdienen (die kreeg je toen nog als je in drie landen een earthcache had gevonden).

We kwamen aan bij een beetje een vaag museum-achtig parkje over de verschillende aardlagen van de aarde. We moesten een foto maken van een steen bij een grote slak. Ondertussen was het gaan regenen. Dit was trouwens de enige regen die overdag is gevallen tijdens deze vakantie. We moesten ook nog vragen beantwoorden, maar een technisch Duitse tekst over het ontstaan van de aarde is moeilijk te begrijpen, dus voor de zekerheid ook nog een foto gemaakt van het bordje. De maker van de cache heeft later alles goedgekeurd. Nu is het voor ons nog wachten op de bronzen earthcache pin, ik heb hem wel aangevraagd.

Wat ik hier op 23 februari 2017 nog aan toe te voegen heb:

Luxemburg, ja dat was echt leuk (op dat achteruit die steile helling afrijden na). En die bronzen earthcache pin heb ik nog echt opgestuurd gekregen, vanuit het hoofdkwartier van Geocaching (Groundspeak) in Amerika. Moet alleen eerlijk bekennen dat ik geen idee heb waar het ding is gebleven…

 

 

Meatless Monday: Een andere ratatouille (DZP-recept 2)

Ik postte al eerder een recept voor ratatouille, de versie die ik meestal maak. Dit gerecht vond ik in de Allerhande en het leek me wel leuk om eens een andere ratatouille te proberen.

Het was lekker, maar een totaal andere smaak dan de kikkererwtenratatouille.

Eén van de doelen van mijn Day Zero Project is het uitproberen van tien nieuwe vegetarische recepten. Dit is nummertje 2.

Ingrediënten:

• 1 aubergine in blokjes
• 1 courgette in blokjes
• 400 gram voorgekookte aardappelblokjes
• 1 winterwortel in halve schijfjes
• 1 rode ui in stukjes
• 2 blikken tomatenblokjes
• 1 blik reuzenbonen (borlottibonen)
• 100 ml rode wijn (of rode wijnazijn)
• 3 teentjes knoflook of knoflookpoeder
• Provençaalse kruiden

Hoe maak je het?

• Roerbak de aubergine, courgette, aardappel, wortel, ui en knoflook zo’n zes minuten in de olijfolie
• Voeg de tomatenblokjes, de rode wijn en de kruiden toe
• Doe het deksel op de pan en stoof ongeveer 10 minuten op een middelhoog vuur
• Voeg dan de bonen erdoor en doe er eventueel nog wat peper doorheen
• Verwarm nog enkele minuten en dan is het klaar om te serveren

Lekker met stokbrood.

Eet smakelijk!

Remy moest er natuurlijk bij! Afbeelding van internet.

 

Weekly Highlights #7

Week 7 – februari 2017

• Ik leverde mijn Leerfabriek-onderzoek in. Als ik dit haal, dan ga ik een drankje drinken bij Kafé van Leer, wat gevestigd is in de oude gebouwen van de voormalige Koninklijke Lederfabriek Oisterwijk
• Ik had mijn tweede les Oud Schrift bij het Regionaal Archief Tilburg
• Een lange schooldag, de langste tot nu van dit schooljaar
• Ik heb het mezelf dan ook nogal ingewikkeld gemaakt dit blok; twee klassen, extra vak, puzzelen met het rooster
• Ik moest dus om 6 uur uit mijn bed en ik kan daar niet zo goed tegen. Bewondering voor iedereen die dit vaker doet!
• In Amsterdam Amstel wonen blijkbaar meer vegetariërs, dan in Oisterwijk. Bij de Albert Heijn in de Wibautstraat haalde ik mijn geliefde courgettespread en ze bleken ook de spinazie-falafelballetjes van Tivall te hebben. Die zijn ook superlekker, maar mijn eigen AH heeft ze bijna nooit.
• Vegetariër zijn, was weer voer voor discussie deze week: ja, ik was zo’n meisje van 12 (13, toen ik het helemaal werd, 12 toen ik al bijna geen vlees meer at – ha, toen was ik flexitariër, een woord dat toen nog niet bestond), maar ik was geen paardenmeisje en ook geen lid van Kids4Animals. De druppel voor mij was een programma over o.a. slachthuizen, ik meen dat het “de eetfabriek” heette. Daarnaast vond (vind?) ik de smaak van vlees ook niets, ik lustte sowieso heel weinig soorten vlees.
• Het Brabants Dagblad (AD) besteedde er ook al aandacht aan “de groene generatie“. Dit ging wel meer over veganisme en ik ben iets minder extreem, omdat ik “slechts” vegetariër ben.
• Wie is de Mol? bezorgde mij weer hoofdbrekens. Diederik is mijn Mol, maar deze executie wijst eigenlijk meer naar anderen. Het is spannend dit jaar en dat is leuker dan vorig jaar, toen heel Nederland al in aflevering 2 wist dat het Klaas moest zijn.
• Ik wandelde met mijn moeder over de Kampina, gewoon in Oisterwijk. Een mistige, maar mooie wandeling.
• En we maakten met de kanovereniging het zwembad weer eens onveilig met onze kano’s.

Foto’s bij deze blog zijn van mezelf. Gemaakt op de Kampina.

Throwback Thursday: 16 februari 2008

Over Throwback Thursday

#throwbackthursday is een bekende hashtag in de wereld van de sociale media. De bedoeling is om een foto van vroeger te posten en eventueel herinneringen op te halen. Ik wil graag een paar vaste rubrieken op deze blog introduceren en ik heb het volgende idee met Throwback Thursday: ik schrijf al jarenlang Geocachingverslagen, een verslag van elke geocachingdag. De Heideroosjes vonden hun eerste cache in 2004, dus reken maar uit hoeveel herinneringen ik heb aan bijna 12 jaar geocaching. Ook maak ik vrij veel foto’s. Maar eigenlijk doe ik daar verder niets mee. “Cacheverslagen” is een enorm Word-bestand van 1480 pagina’s. Fotobestanden zijn overal en nergens te vinden in mijn laptop of op de externe harde schijf. Daarom lijkt het me leuk om elke donderdag een oud verslag plus bijbehorende foto’s te plaatsen, wat op die datum heeft plaats gevonden, maar dan een of meerdere jaren terug in de tijd. Wij hebben caches op elke datum van het jaar gevonden, dus ik zou met deze rubriek in principe nog jarenlang vooruit kunnen.

Vandaag gaan we terug naar 16 februari 2008:

In deze tijd was Pien, het zusje van Anke, ook nog erg fanatiek met geocachen. Dus die ging toen regelmatig met ons op pad.

Het verslag:

493. Oude Warande

• Maker: Bjornz
• Type: Multi
• Gevonden op: 16 februari 2008
• Heideroosjes: Anke en Maartje
• Nopi: Pien
• Plaats: Tilburg

Een nieuwe cache in Tilburg, die moest natuurlijk heel snel van de lijst afgewerkt worden. Liefst nog op zaterdag, maar ja, Pien moest turnen en Anke en ik moesten werken. Het was al een uur of vier voor we vertrokken. Anke en ik waren die dag allebei om 6 uur ’s morgens begonnen met werken en waren eigenlijk nogal moe. Ik had zelfs geen zin om mijn GPS uit mijn tas te halen (en dat is uniek). Eigenlijk hebben Anke en ik niet meer gedaan dan achter Pien aanlopen. Het was een route door het Warande-bos. Vroeger lag hier een cache van de serie De Zes van Tilburg, die Stephanie en ik met veel moeite hadden gevonden aan de hand van de spoilerfoto. Deze nieuwe Warande-cache zat heel wat beter in elkaar. Deze route klopte gewoon en alles was goed te vinden. Het is een aangelegd bos, met paden in een patroon, dus op zich is er weinig verrassend aan, maar het was toch wel een grappige wandeling. De cache werd gevonden in een opvallende cachershoop. Er zaten twee travelbugs in en Pien en ik kozen er allebei eentje uit. Pien vond de mijne lelijk en wilde hem niet eens discoveren. Thuis gekomen bleek mijn lelijke travelbug een vermomde coin te zijn, dus dat vond ik wel grappig.

Wat ik hier op 16 februari 2017 nog aan toe te voegen heb:

Ha, toen werkte ik ook bij de post, maar toen moest ik nog Vroege Ochtend Sortering doen en dat begon dus om 6 uur ’s morgens. Nu zijn sortering en bezorging gescheiden en ik doe dus bezorging.

In het Warande-bos zijn later nog andere caches gekomen, ik ben er ondertussen al best vaak geweest.

Een travelbug is een reizend object met een opdracht, die van cache naar cache reist. Coins ook, maar die zijn in de vorm van een munt.

Van deze dag zijn geen foto’s beschikbaar.

 

De dag van de liefde

Vandaag is het Valentijnsdag. De dag waarop ik elf jaar (!) geleden mijn rijbewijs haalde: in 1x na een miljoen rijlessen. Er ging natuurlijk een grapje rond, dat ik de examinator een valentijnskaart had gestuurd en dat hij mij daarom liet slagen…

Natuurlijk is Valentijnsdag een stom commercieel feestje, maar toch leek het me wel grappig om juist op deze dag een stukje te schrijven over dat 101ste doel van mijn Day Zero Project: een serieuze date. Want of ik het daadwerkelijk serieus genoeg ga nemen om dat doel te vervullen, is nog maar de vraag.

Waaraan moet mijn ideale date allemaal voldoen?

Leeftijd: Semi-bn’er Meneer Kaktus gaat wel (of niet) trouwen met een 40 jaar (!) jongere vrouw. Nou, zo’n leeftijdsverschil lijkt mij niet verstandig. Zelf ben ik geboren in 1986, dus ik zoek een man die ook in de jaren ’80 ter wereld is gekomen.

Niet-rokend: Ik heb echt vreselijk de pest aan roken. Het stinkt, het is vies, smerig, enz. Gore stinkstokken. Een date met een rokende man is echt een no-go.

Gouden kettingen, piercings, enz: Bovenstaande afbeelding komt van een carnavalswinkel en is dus nogal overdreven, maar ik vind mannen die zo’n (gouden) schakeltjesketting dragen dus echt verschrikkelijk. In dezelfde categorie vallen alle soorten piercings: vind ik ook spuuglelijk.

Overmatige tattoos: Een kleine tattoo kan nog wel mooi zijn, maar mannen die hun hele lichaam vol tattoos hebben: lelijk. Tekenen doe je op papier, niet op je lijf. Punt.

Joggingbroeken/trainingsbroeken: Ok, ik volg zelf absoluut niet de laatste mode. De kledingstijl van een man, zal me dan ook matig boeien. Maar toch is er een kledingstuk wat ik afschuwelijk vind bij mannen: de jogging- of trainingsbroek. Dat je die aantrekt tijdens het sporten of tijdens een luie avond op de bank, ok. Maar als dat je vaste kledingstijl is, dan ren ik echt heel hard weg.

Wat vind ik dan wel leuk?

Vegetariër: Zoals bekend ben ik vegetariër. Het lijkt me dus het handigste als een date ook vegetariër, veganist of op z’n minst flexitariër is. Ik verwacht niet dat het erg gaat klikken met een fervent vleeseter.

Actief: Ik houd wel van actieve dingen, zoals geocaching, wandelen, kanoën. Dus het zou leuk zijn als een date ook actief is. Mogen natuurlijk wel andere actieve hobbies zijn, dan deze drie.

Wat je verder nog over mij moet weten:

• Ik heb kort haar. Dat vinden veel mannen verschrikkelijk, dus houd er rekening mee, want ik ben niet van plan om het ooit lang te laten groeien.
• Ik ben maar 1.70 meter lang. Dat is niet zo groot dus.

Mochten er mannen bestaan die aan de lange, bovenstaande eisenlijst voldoen (en voldoe ik ook aan hun eisen), dan wil ik ze graag ontmoeten ;>)

Alle afbeeldingen in deze blog komen van internet.

 

 

 

 

 

 

 

Meatless Monday: courgette lasagne (DZP-recept 1)

Volgens mij is er al een paar weken geen Meatless Monday verschenen. Daar zijn twee redenen voor: tijdgebrek en gebrek aan inspiratie. Maar eigenlijk is het wel een belangrijke rubriek op mijn blog, dus ik ga proberen om het weer op te pakken.

Vandaag een recept voor courgette lasagne. Eén van de doelen van mijn Day Zero Project is het uitproberen van tien nieuwe vegetarische recepten. Dit is nummertje 1.

Eén van de redenen waarom ik niet zo snel veganist zal worden, is dat ik te veel houd van kaas. En in lasagne hoort ook kaas. Ik probeer er meestal wel op te letten dat het vegetarisch gestremde kaas is, maar als ik op een andere locatie ben dan thuis, ga ik dat niet helemaal uitpluizen.

Goed, het is een gezondheidstrend om courgettepasta te eten, ipv gewone pasta. Want dan eet je meer groente en minder koolhydraten. Dus win-win. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit courgettepasta op. Ik houd namelijk best wel erg van pasta en heb altijd minstens vijf verschillende soorten in huis.

Uit één van de gratis supermarkttijdschriften (oei en ik weet niet meer of het de Allerhande of de Boodschappen was) scheurde ik een recept voor courgette-lasagne. Hierin vervang je dus de lasagnebladen voor dunne schijfjes courgette. Omdat ik vaak problemen heb met niet goed gaar geworden lasagnebladen, leek dit recept me een leuk experiment. Het bleek ook nog eens gruwelijk lekker te zijn.

Ingrediënten:

• 2 courgettes, in dunne plakken
• 2 teentjes knoflook (of knoflookpoeder)
• Italiaanse kruiden
• 2 flessen tomatenpassata
• 1 potje zongedroogde tomaten, in grove stukken gehakt
• 1 potje zwarte olijven, in plakjes
• 600 gram verse spinazie
• 2 bollen mozzarella, in stukjes
• basilicum
• kaas om te garneren
• sesamzaad (of pijnboompitten)

Hoe maak je het

– Doe een beetje van de olie uit het potje zongedroogde tomaten in een grote pan en bak hierin de teentjes knoflook

• Voeg de eerste fles tomatenpassata toe
• Laat de spinazie in porties slinken in de tomatenpassata (dit gaat het beste op middelhoog vuur en met de deksel op de pan)
• Snijd ondertussen de zongedroogde tomaten in stukken en de olijven in schijfjes. Voeg deze samen met de tweede fles tomatenpassata toe aan de pan
• Laat dit alles pruttelen tot alle spinazie in de saus is geslonken
• Voeg de Italiaanse kruiden toe en eventueel wat peper
• Snijd de courgettes ondertussen in dunne plakjes en de mozzarella in stukjes
• Verwarm de oven voor op 180 graden
• Bedek de bodem van de ovenschaal met een laagje saus
• Voeg dan een laagje courgetteplakjes toe, garneer die met de helft van de mozzarella-stukjes en bestrooi royaal met basilicum
• Nu komt er weer een laagje saus, vervolgens nog een laagje courgette/mozzarella/basilicum en eindig met een laatste laagje saus
• Garneer nu met de geraspte kaas, de sesamzaadjes en nog wat basilicum
• De lasagne moet ongeveer 45 minuten in de oven op 180 graden

Lekker met een Turks brood of stokbrood!

Eet smakelijk!

Foto is gemaakt met mijn telefoon en verscheen eerder op mijn instagram. Lasagne ziet er helaas nooit zo flitsend uit op een foto, maar het is echt heel erg lekker.

 

 

Weekly Hightlights #6

Week 6 – februari 2017

• Helaas kwam de kou weer terug deze week
• En hij bracht de regen mee, dus hulde ik mezelf maar weer eens in mijn prachtige regenpak (oranje met blauw en 10x het logo van PostNL)
• Het is wel relatief waterproof, dat dan weer wel
• Gelukkig viel het sneeuwgehalte in Noord-Brabant wel mee
• In Amsterdam was het veel kouder, daar sneeuwde het toen ik aan kwam
• Ik heb weer een klas! De grootste groep waar ik ooit college mee heb gehad zelfs.
• Blok 3 is begonnen en ik heb les met deeltijders (waaronder ikzelf dus), studenten die dit als minor doen en contractstudenten. Gevarieerde club dus.
• Medestudent en ik hebben nog steeds een eigen klasnummer.

• Ook in Den Haag lag een dik pak sneeuw
• Dus pakte ik de metro naar het Museon (zou ook behoorlijk ver lopen zijn geweest)
• Ik zal die museumjaarkaart uitbuiten
• En die Weekend Vrij ook
• De optische illussies waren leuk
• De rest van het museum ook
• En ik vond ook nog een cache (niet in het museum hoor)
• En een bijzondere paddestoel (wel in het museum)
• Verder vond ik het jammer dat er niemand uit ging bij Wie is de Mol? Maar ik blijf toch lekker in mijn Diederik-tunnel zitten
• Bezocht ik de bibliotheek weer eens
• En vond ik een nieuw smeersel bij de Ekoplaza: tomaat/olijf, nou die is goedgekeurd, potje is alweer bijna leeg

 

Foto’s gemaakt door mijzelf in het Museon in Den Haag

Throwback Thursday: 9 februari 2012

Over Throwback Thursday

#throwbackthursday is een bekende hashtag in de wereld van de sociale media. De bedoeling is om een foto van vroeger te posten en eventueel herinneringen op te halen. Ik wil graag een paar vaste rubrieken op deze blog introduceren en ik heb het volgende idee met Throwback Thursday: ik schrijf al jarenlang Geocachingverslagen, een verslag van elke geocachingdag. De Heideroosjes vonden hun eerste cache in 2004, dus reken maar uit hoeveel herinneringen ik heb aan bijna 12 jaar geocaching. Ook maak ik vrij veel foto’s. Maar eigenlijk doe ik daar verder niets mee. “Cacheverslagen” is een enorm Word-bestand van 1480 pagina’s. Fotobestanden zijn overal en nergens te vinden in mijn laptop of op de externe harde schijf. Daarom lijkt het me leuk om elke donderdag een oud verslag plus bijbehorende foto’s te plaatsen, wat op die datum heeft plaats gevonden, maar dan een of meerdere jaren terug in de tijd. Wij hebben caches op elke datum van het jaar gevonden, dus ik zou met deze rubriek in principe nog jarenlang vooruit kunnen.

Vandaag gaan we terug naar 9 februari 2012:

In februari 2012 woonde ik nog in Hilvarenbeek (wat nog dichterbij België is, dan Oisterwijk) en had ik nog een auto (= Reno). Verder was er toen zo’n ijskoude periode, nog net wat kouder dan we in januari 2017 gehad hebben.

Het verslag:

3647. IJs-cache

• Maker: Marc en Lut
• Type: Traditional
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 9 februari 2012
• Plaats: Wortel-Kolonie, België

3648. Waaijenberg – De Beemden
3649. De Lange Gooren

• Maker: Vutsus9
• Type: Multi’s
• Heideroosjes: Maartje
• Gevonden op: 9 februari 2012
• Plaats: Zundert

Het was vanmorgen erg bewolkt, dus ik checkte voor de zekerheid nog maar even weeronline of het zou gaan sneeuwen. Volgens de site zou dat niet het geval zijn. Ik had het eerder deze week al in mijn hoofd gehaald om de IJs-cache te gaan doen. Die cache hangt al in mijn achterhoofd, sinds drie jaar. In februari 2009 heb ik met Anke en Pien een dagje in dat gebied gecachet en toen stond deze cache ook op mijn lijstje, maar die konden we toen niet doen, omdat het toen niet vroor. Ik hield hem in mijn achterhoofd om een keertje per kano te gaan doen, maar dat kwam er ook maar niet van. Tot de Koudegolf zijn intrede deed deze week en de IJs-cache weer doordrong tot mijn gedachten. Ik ben de laatste tijd ook veel bezig met de Belgische caches en volgens mijn eigen berekeningen zou dit onze 700^ste Belgische found worden. Een milestone dus. Daarnaast vond ik het wel een bijzondere manier om over het ijs naar deze cache te gaan lopen, dus daarom deze cache.

Na een rit over de binnendoorwegen en allerlei tijdslurpende wegomleidingen in Zondereigen kwam ik aan bij het bos waarin het Bootjesven zou moeten liggen. Ik liet Reno achter aan het begin van het pad, omdat ik wel zin had om een stukje te lopen. Ik had mezelf aangekleed met handschoenen, muts en sjaal, maar merkte al snel dat het een stuk minder koud was dan vorige week. Het zou nu -1 graden zijn, zonder wind. Vorige week was het -5 graden, met wind. Vooral die wind scheelt heel veel.

Het ven kwam in zicht. Er waren enkele schaatsers, wat ik wel prettig vond, want dat was voor mij de garantie dat ik ook veilig over het water kon lopen en dat ik niet de enige aanwezige op het ven was. Tja, het ijs was stevig genoeg natuurlijk, twee dagen eerder heb ik zelf geschaatst op ´t Staalbergven dat stukken groter is dan het Bootjesven. Daarnaast werd deze cache de hele week al veel gelogd. Het was ongeveer 150 meter naar het eilandje. Toen ik daar aangekomen was, zag ik de cache al hangen. Hij was keurig waterdicht verpakt en was dus mooi droog. Ik logde, de datum-found voor 9 februari was een feit en de 700^ste Belgische found ook.

Ik wandelde terug naar Reno en besloot om nog een paar caches te doen en wel de multi-combinatie Waaijenberg – De Beemden met De Lange Gooren. Reno kon achterblijven op een klein parkeerplaatsje aan de kant van de weg. Ik begon met de kortste cache, ik weet eigenlijk niet waarom, meestal begin ik juist met de langste. Op elk waypoint moest een kokertje gevonden worden met het volgende coördinaat. Van elk punt was gegeven op welke hoogte er gezocht moest worden. Dat was wel handig, met al die sneeuw. Op de lage punten heb ik af en toe flink moeten zoeken, de hoge punten waren aanzienlijk makkelijker. Het bos leek op een soort van winter-wonder-land. Op deze manier vind ik sneeuw wel mooi, zo in het bos. De cache zelf lag onder een laag sneeuw en ik had niet naar de spoilerfoto gekeken, dus daardoor heb ik daar heel lang naar gezocht. Er was ook nog een waypoint in een boomstammetje. Ik zag dat stammetje al vanaf het pad staan, maar de kop was er helemaal aan vastgevroren. Ik heb hem er uiteindelijk afgewrikt met behulp van Prik. Op het naastgelegen vennetje waren twee meisjes aan het schaatsen en ik denk dat die zich afvroegen met die rare mummie in de bosjes aan het doen was. Tja, je moet er wat voor overhebben, haha.

Na deze cache moest ik Reno eigenlijk 800 meter verplaatsen voor de start van de Lange Gooren. Maar daar had ik helemaal geen zin in. Waypoint 3 van die route zou op de parking van de andere cache liggen, dus daar waar Reno nu al stond. Ik keek of ik het antwoord op de vraag kon vinden en dat lukte, dus toen kon ik de antwoorden van waypoint 1 en 2 ook gokken. Had ik mezelf mooi een auto-verplaatsing en 800 meter lopen bespaard. Of ik die dan straks nog in zou moeten halen op het einde, zou ik dan wel weer zien. De Lange Gooren was ook een mooie wandeling, ook door een winter-wonder-land, maar nu moest ik geen kokertjes zoeken, maar vragen beantwoorden. Die waren allemaal goed te doen. Alleen was het te merken dat het nu later op de middag was en dat het kouder begon te worden. Ik vond het dan ook niet erg dat de cache onder een duidelijke cacheberg verstopt lag en snel gevonden was. Ook moest ik huiveren bij het zien van de pomp van de paalcamping, het idee om nu te moeten kamperen in een tentje zonder verwarming, slapend op de grond, schrikt mij nogal af. Na deze cache was het een recht pad van 600 meter naar Reno. Ok, had ik mezelf uiteindelijk dus 200 meter lopen bespaard en de auto-verplaatsing.

Kleine domper was dat de twee multi´s op Nederlands grondgebied bleken te liggen. Ik dacht eigenlijk dat het twee Belgen waren en dat was beter uitgekomen voor mijn statistieken. Nja, het waren wel leuke wandelingen en je kunt niet alles hebben.

Wat ik hier op 9 februari 2017 nog aan toe te voegen heb:

Die IJs-cache was wel heel grappig. Afgelopen jaar zijn Anke en ik ook nog eens in dit gebied geweest om te geocachen, maar toen vroor het niet. Het is wel grappig dat je om sommige plekken meerdere keren terug komt om te geocachen.

Foto bij deze blog is gemaakt met de timer van mijn fototoestel.

Wandelroutes: Walk of Wisdom (etappe 5)

Met mijn moeder loop ik de Walk of Wisdom, een wandelroute in vogelvorm rondom Nijmegen van 136 kilometer. Ondertussen hebben we vijf etappes gedaan en in 2017 moeten we nog 1 of 2 etappes (even kijken hoe we het in gaan delen, dit zijn geen vaste indelingen, zoals bij Dwars door Gelderland). Ik schreef al eerder verslagen over etappe 1, etappe 2, etappe 3 en etappe 4.

We liepen etappe 5 op 15 augustus 2016.

Mijn moeder en ik gingen verder etappe 5 van de Walk of Wisdom. Deze liep van het station in Ravenstein, naar een bushalte in Afferden. Voor mij was deze route voor een groot gedeelte bekend terrein, want de route liep door Wijchen, waar ik in april een dag heb gefietst en de trail van Wijchen heb gedaan. Er was toen 1 cache offline en dat zou mijn enige found van deze dag worden. Mijn moeder kon veel meer caches scoren, omdat we dus de helft van de Wijchen-trail passeerden.

We liepen eerst door Ravenstein om met de pont over te steken naar Niftrik – of all places. We waren de enige twee passagiers op de pont, maar de schipper had wel van de Walk of Wisdom gehoord. Hij had vaker wandelaars vervoerd, die de WoW liepen. Je kon ook over de brug lopen, maar wij vonden de pont origineler. In Niftrik, dat groter is, dan ik dacht, konden we ons enige ringetje van de dag ophalen. Het was nog te vroeg voor koffie, dus besloten we meteen door te lopen. Het was ook niet zo’n gezellig restaurant. De route ging van Wijchen naar Leur. Dit was precies hetzelfde stukje, als wat ik in april al had gefietst. Langs het kerkje en de koeienboerderij.

We stonden bij de molen toen er ineens een auto stopte. Een vrouw sprong eruit en vroeg ons of we een STF (Second To Find, de tweede die een nieuwe cache vind) wilden. Van mij hoefde het niet zo, maar mijn moeder leek het wel leuk. Zo kregen we een lift naar een nieuwe cache, die net online was gekomen, iets verderop. Hij lag voor mij op een bekende plek, hier lag eerst een andere cache, die ik had gelogd tijdens mijn Wijchen-dag in april. Nu was er een nieuwe cache, een soort van vogelhuisje in de vorm van een caravan op de oprit. De Heideroosjes en HaJaMaToJo scoorden hier een gezamelijke STF. We werden door de enthousiaste vrouw, die ook één van de makers van de Wijchen-trail bleek te zijn, weer afgezet bij de molen. We bedankten haar en wandelden nu het gebied achter de molen in, hier was ik tijdens mijn fietstocht niet geweest. Dit bleek een onverwachts mooi stukje te zijn, met heide en water. Zo kwamen we uit in Hernen, waar de route verderging langs het kasteel. Hier zag ik in april voor het eerst een afbeelding van Pelgrim. Dus leuk dat we de route nu echt aan het lopen zijn.

Het laatste stuk van de etappe viel ons nog best zwaar. Het was warm en we wilden wat drinken op een terrasje, maar in deze streek is zo’n beetje alles gesloten op maandag, ondanks dat het toch midden in de zomervakantie was.

Er volgde nog een stuk door een moerasachtig gebied, dit was nog wel een mooi stukje, maar het laatste stuk was gewoon “voortstrompelen” over de asfaltweg, naar de bushalte in Afferden. Tegenover de bushalte lag het gesloten restaurant waar we ook nog een ringetje hadden kunnen scoren. Dat wordt dus voor de volgende en waarschijnlijk laatste keer. We hebben nu nog maar 1 etappe te gaan, maar misschien gaan we die toch in twee delen lopen.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt.

 

Wandelroutes: Walk of Wisdom (etappe 4)

Met mijn moeder loop ik de Walk of Wisdom, een wandelroute in vogelvorm rondom Nijmegen van 136 kilometer. Ondertussen hebben we vijf etappes gedaan en in 2017 moeten we nog 1 of 2 etappes (even kijken hoe we het in gaan delen, dit zijn geen vaste indelingen, zoals bij Dwars door Gelderland). Ik schreef al eerder verslagen over etappe 1, etappe 2 en etappe 3.

We liepen deze etappe op 10 juli 2016.

Mijn moeder en ik gingen verder met de Walk of Wisdom. Dit werd onze vierde etappe. Dit keer weer gewoon in de goede richting (we liepen etappe 2 en etappe 3 in tegengestelde richting, vanwege het vervoer). Al vroeg in de trein naar Nijmegen en daarna met de bus naar de Hatertse Vennen. En toen misten we dus de bus, wat heel erg dom van ons was. Het kwam omdat de bestemming alleen op de bus stond en niet op het bord boven de halte en wij niet goed op de tijd hadden gelet. De volgende bus zou pas een uur later komen. Dus zijn we in een andere bus gestapt, waardoor onze etappe wel een kilometer of drie langer werd. Het eerste stukje was dus saai door de stad. We kwamen nu ook op een andere plek de Hatertse Vennen binnen. Wel meteen een fietspaddestoel voor mij. Het was hier nu veel drukker, dan de vorige keer dat we hier waren. Het was vandaag dan ook zonnig weer, 25+ graden. Dat hebben we geweten. De route liep niet door het bos, maar hoofdzakelijk over boerenweggetjes en zandpaden tussen de weilanden. Er was weinig beschutting, dus we liepen bijna de hele tijd in de volle zon. Ik had me daar op voorbereid met een pet en zonnebrand, mijn moeder…eh niet (van wie zou ik die eigenwijsheid toch hebben ;>)

Goed, we liepen een heel stuk langs het kanaal. De hele tijd kwamen we bordjes tegen, die ons verwezen naar de kroonwerken van Grave, gebouwd door Menno van Coehoorn. Laat ik die naam nou al vaker tegengekomen zijn tijdens het geocachen, in Nijmegen om precies te zijn (en de dag erna zou ik hem ook weer tegenkomen in Bergen op Zoom, want Fort de Roovere is natuurlijk zijn grote meesterwerk). Uiteindelijk vielen die kroonwerken nogal tegen, er was niet veel van te zien, alleen wat verzakking in het weiland en een paar bakstenen.

We wisten dat we over de brug over de Maas bij Grave moesten, de John S. Thompsonbrug. Hier had ik in mei al eens met Anke een earthcache gedaan met uitzicht op de brug, maar toen zijn we niet op de brug zelf geweest. Nu mochten mijn moeder en ik te voet over de brug. Ik vond het wel leuk, mooi uitzicht, beetje naar de stuw onder een deel van de brug kijken, bootjes kijken.

btw: dit is dus die stuw die kapot gevaren is rond Kerstmis en waardoor er nu grote problemen zijn met de waterstand in de Maas

Na de brug liepen we richting het plaatsje Grave. We kwamen langs het Pelgrim-kunstwerk dat voor het appertementencomplex de Catharinahof staat. Officieel heet het dus de Catharina-Engel, ik noem het Reuze-Pelgrim. Op dit kunstwerk van Huub en Adelheid Kortekaas is Pelgrim gebaseerd. Ik heb er nog steeds moeite mee om Pelgrim als een engel te zien. Voor mij is hij echt veel meer een soort van Groot, een plant dus. Op hun website hebben de kunstenaars het over een “spirituele bloem”, dat vind ik ook nog altijd een betere benaming dan Engel. Maar goed, het kunstwerk is dus eigenlijk een reuzepelgrim, maar dan met meerdere vleugels in drie richtingen. Ik maakte een foto van  mijn kleine Pelgrim met de Reuze Pelgrim op de foto.

In het centrum van Grave aangekomen, konden we ons eerste vogelringetje van vandaag ophalen. We bleven hier meteen op het terras zitten om wat te drinken. Naast het terras stond ook nog een gratis waterpomp, waar we dankbaar gebruik van maakten om onze Doppers te vullen. Er is vandaag flink wat water doorheen gegaan.

Na een half uurtje hadden we weer genoeg moed verzameld om verder te gaan, we waren immers pas net over de helft van de wandeling.

We gingen nu richting Keent. Daar waar de taurussen (= oerrunderen) zijn! Hier was ik al eerder geweest, in mei, met Anke. Toen wist ik nog niets van de Walk of Wisdom, want dan hadden we toen voor iets anders gekozen. Ik liep nu namelijk precies dezelfde route, als die ik toen met Anke heb gedaan. Voor we echter in Keent waren, was er een eindeloos lang stuk over een fietsdijk in de brandende zon. Het stuk door Keent zelf vonden we allebei weer leuker, dit had een wat afwisselender uitzicht en hier waren caches. Anke en ik hadden in mei nummertje 1 van de Parels van Keent niet kunnen vinden. Ik hoopte dat het mijn moeder wel zou lukken. We hebben ook nu weer flink gezocht en na een minuut of 10 werd de cache gevonden door mijn moeder. Dit werd mijn enige found van de dag, maar wel mooi een frustratie opgelost. We liepen verder en mijn moeder kon ook de overige drie parels van Keent nog loggen. Die had ik dus al. Wel zagen we nog een paar taurussen, maar niet de hele kudde, zoals toen met Anke. Waarschijnlijk stonden die ergens in de schaduw.

Toen we Keent uitwaren, hadden we het allebei bloedheet en hadden we het eigenlijk wel gehad. Ik had hooikoorts, maar mijn moeder was er erger aan toe, die was zo erg verbrand, dat ik bang was, dat ze een zonnesteek had. Ik had ook heel zere voeten. Maar er waren hier geen bushaltes, want boerenniemandsland en we moesten dus echt nog een paar kilometer naar Ravenstein. Officieel liep de route in een rechte hoek langs twee kruisende rivieren. Ik besloot rigoreus af te snijden, door zoveel mogelijk in een schuine hoek te lopen. Mijn moeder vind het best als ik de route bepaald, ze is niet zo’n kaartlezer, ook al heeft ze wel haar eigen GPS. We hadden al genoeg rivieruitzicht gehad, die dag. Na dit afsnijstukje, waarbij we wel een kruisbeeld misten, oei oei… – de Walk of Wisdom claimt niet religieus te zijn, maar ik moet er dan om glimlachen dat alle kapellen en kruisbeelden wel aangegeven staan in het routeboekje – kwam Ravenstein in zicht. Maar we moesten onder de eeuwenoude stadspoort doorlopen om er binnen te kunnen. Ik was nog nooit eerder echt in Ravenstein geweest (alleen station), maar mijn moeder wel en die wist dat er een leuk restaurant was, vlakbij die stadspoort. Daar zouden we zelfs ook nog een ringetje op kunnen halen. Het duurde echter eindeloos voor we bij die stadspoort waren. Ik had me er ondertussen een voorstelling van gemaakt alsof het de gouden triomfboog uit Kolonisten van Catan was, dus de uiteindelijk poort viel een beetje tegen, alle historie ten spijt. Wel was mijn moeders restaurant echt heel dicht bij die stadspoort. Dankbaar zakten wij neer op een terras, verzuchtend dat we nooit meer gingen lopen. We hebben best lang bij dit restaurant gezeten (en daar gegeten), tot we weer bijgekomen waren. Nu moesten we nog ongeveer een kilometer naar het station van Ravenstein. Ondertussen was het avond en iets afgekoeld, dus dit laatste stukje verliep beter dan de overige 25 kilometer. Ondanks dat dit een vlakke etappe was, hebben we deze als veel zwaarder ervaren dan de heuveletappes 1, 2 en 3. Het weer kan dus wel degelijk van grote invloed zijn op je wandeltocht.

Alle foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt.