Waymarking

Veel mensen vinden kanoën een aparte hobby, zeker voor een vrouw. Geocaching is ook niet iets wat iedereen kent. Maar dat valt allebei in het niets als ik over waymarking begin; dan klapperen de mensen echt met hun oren.

Waymarking en geocaching draaien allebei op de servers van de organisatie Groundspeak. Het zijn allebei spelletjes waarvoor je een gps nodig hebt. Wij doen geocaching en waymarking dan ook onder dezelfde nickname, op allebei de sites heten wij de Heideroosjes.

Maar wat is waymarking dan? Het is een manier om je “weg te markeren” door dingen die je bezoekt te markeren; het coördinaat vast te leggen met je gps. Als het object nog nooit door iemand is vastgelegd, kun je het claimen door het te loggen op de website van waymarking. Je vult dan het coördinaat in, geeft het punt een naam en beantwoordt enkele vragen over het object. Meestal wordt een verhaaltje ook wel op prijs gesteld. Als het object al door iemand ander is gemarkeerd, kun je je bezoek melden via een visit.

Je kunt van alles waymarken; gebouwen, pretparken, dierentuinen, restaurants, kapellen, stations. Noem maar op. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het waymarken. Het is dan ook zaak om je te beperken tot een bepaald soort object, want anders word je helemaal gestoord.

Voor mij is dat de ANWB-paddestoel, ook wel fietspaddestoel genoemd en meestal gewoon “paddo”.

Mensen die met mij gaan wandelen (geocachen) of fietsen, weten dat ik bij elke paddestoel van mijn fiets spring om foto’s te maken en hem te waymarken. Het leukste is dan natuurlijk als de paddo nog niet geclaimd is. Anders kun je de paddo nog wel een “visit” geven, een logje dat je hem gezien hebt. Waymarking gaat dan ook niet zo snel als geocaching. Ook het loggen van een waymark kost tijd, want je moet foto’s uploaden, een coördinaat opgeven (en ik had dus al mijn coördinaten van de vakantie gewist…per ongeluk) en een verhaaltje schrijven. De website loopt ook heel vaak vast. Daarom doe ik het ook wel eens een hele tijd niet, maar als ik dan weer in een gebied ben met veel paddo’s (zoals tijdens mijn vakantie op de Veluwe), dan wil ik die toch weer allemaal verzamelen. En dat allemaal voor een virtuele medaille. Bij 500 krijg ik weer een medaille. Dat wil ik nog graag bereiken, zowel in eigen waymarks, als in visits. Daarna komt de volgende medaille pas weer bij 1000, dus dat duurt dan weer heel lang.

Waymarking doe ik sinds 2007. Ik vond toen een geocoin in de vorm van een ANWB-paddestoel in een geocache. En op de pagina van die geocoin stond een link naar de waymarking-website. Het leek me wel grappig, dus printte ik de opdracht uit en stopte die in mijn geocaching-rugzak. De week er op kwam ik dus meteen een paddo tegen en die bleek nog niet geclaimd te zijn. Daarmee begon een nieuwe hobby.

Ondertussen heb ik zelf ook een paddestoel-coin, gekregen van de Paddo-Officers (de beheerders van de ANWB-paddestoelen-groep op waymarking) voor mijn inzet.

De Heideroosjes hebben veel paddo’s in Nederland, waaronder op alle vijf de Waddeneilanden. Ook vrij veel in België, maar daar worden ze niet meer onderhouden. In België zijn ze paddo’s wit met groene tekst. In Nederland wit/rood met zwarte tekst, hoewel er ook nog oude, witte modellen zijn (stiekem zijn die het leukste).

Bij het station in Assen (Drenthe) en bij het bezoekerscentrum in Nationaal Park de Hoge Veluwe staan reuzepaddestoelen. Ik heb ze beide in het echt gezien en wordt daar echt blij van.

Ook heb ik mijn persoonlijke paddestoel, oorspronkelijk een sinterklaassurprise, die mijn vader voor mij gemaakt heeft. Qua formaat is hij precies gelijk aan een echte paddo. Deze staat als decoratie in huis.

Op deze website wordt een foto van mij gebruikt (die van de oude betonnen paddestoel bij de brug over het kanaal bij Helvoirt, dat was dus de allereerste paddestoel) en daarom kreeg ik een gratis decoratie-paddestoel van de eigenaars.

Af en toe waymark ik ook  wel eens wat anders. Zoals Penny Smashers, dit zijn van die automaten waar je muntjes in kan pletten, zodat er een afbeelding op komt. Ze staan vaak bij toeristische attracties.

Een tijdlang ben ik fanatiek geweest met fietsknooppuntborden, maar die zijn er zoveel, dat ik het niet meer origineel vond. Verder heb ik een paar kastelen, uitkijktorens, stations, molens, dierentuinen en de dichtbijzijndste McDonald’s geclaimd.

Tja, het is een volslagen nutteloze hobby, maar het is ook weer grappig, omdat ik vaak hilarische mailtjes krijg van de Paddo-Officers. Dus voorlopig blijf ik het nog wel doen. Tot de volgende virtuele medaille.

Foto’s bij deze blog zijn door mijzelf gemaakt. Afbeeldingen van de website van waymarking.