Geocachingavonturen uit het verleden: Geofietsen in de Oostwaard

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 25 mei 2017:

Vanwege een gebrek aan OV-fietsen op station Gorinchem, sleepte ik mijn eigen fiets mee in de trein om te gaan geofietsen in de Oostwaardpolder, onderdeel van de Biesbosch.

Het avontuur:

Het stond al een hele tijd op mijn verlanglijstje om te gaan fietscachen in de Biesbosch. Wat mij ervan weerhield was het feit dat ik dan mijn fiets moest meeslepen in de trein vanwege een gebrek aan OV-fietsen op station Gorinchem. Daarnaast is het een vrij lange reis van bijna 2 uur met vaak overstappen, terwijl Gorinchem hier hemelsbreed niet eens zover vandaag is. Vandaag ging ik het avontuur dan toch aan.

Om ongeveer 10.45 uur, kon ik daar eindelijk op mijn fiets springen. Het was nog een stukje fietsen naar de Biesbosch, over een lange brug, maar dat was op zich goed te doen. Het was trouwens enorm druk met fietsers. Zowel in de trein als in de Biesbosch. Het was dan ook een vrije dag (hemelvaart) en het was supermooi weer. ’s Morgens was het echter nog maar 7 graden, dus ik had toch een lange broek aangetrokken en mijn jas mee. Die jas ging tijdens het wachten op station Geldermalsen al uit. Die broek was op sommige momenten wel een beetje warm, maar op de momenten dat ik ging wandelen en door het hoge gras en de brandnetels moest lopen, vond ik het weer fijn. Dus het was een wisselend succes. Ik had mijzelf gewapend tegen de zon met een pet en zonnebrandcrème en dat hielp in ieder geval tegen verbranding. Ook de hooikoorts viel mij reuzemee, in zo’n grassig gebied.

Oorspronkelijk was het doel om Fietsrondje Oostwaard en Rondje Biesbosch te gaan doen en dan wilde ik ook nog het Biesboschmuseum bezoeken, maar ik kreeg al heel snel door dat dat echt te ambitieus was voor één dag. Omdat ik toen al met Fietsrondje Oostwaard bezig was, besloot ik toen om mijn pijlen voor die dag daarop te richten en een andere keer terug te komen voor het andere rondje en het Biesboschmuseum. Jammer dat ik daarmee dus niet het DZP-doel vervulde, maar evengoed vond ik nog een heleboel caches. De eerste cache, nummertje 15 werd echter meteen een not-found. Later bleek dat deze cache geript was en nog niet vervangen. Ik had dat niet gelezen, omdat ik de serie al een paar weken geleden blind had ingeladen met een query. Ik was dus even bang dat de hele serie gearchiveerd was, maar gelukkig voor mij bleek dat niet zo te zijn. Want vanaf nummertje 16 ging het eigenlijk wel voorspoedig. Hoofdzakelijk fietsend over smalle dijkjes langs het water van de Biesbosch, vond ik de nummers 17 tot en met 25 allemaal heel vlot. Wel met dank aan goede hints. Er lag er ook eentje bij het pontje, die lag heel erg in het zicht en het was vreselijk druk bij het pontje. Toch vroeg niemand wat ik aan het doen was, toen ik onder het touw waarmee de deur vastgebonden was aan de reling doorkroop, om de cache te kunnen pakken. Het pontje ging dus naar de rest van de Biesbosch en naar het daar gelegen Rondje Biesbosch, maar ik nam daar dus ook de definitieve beslissing om dat een andere dag te gaan doen.

Fietsrondje Oostwaard bevatte twee bonuscaches, eentje na de eerste helft en eentje na de tweede helft. Ik was keurig in het midden begonnen, dus ik vond eerst de hints voor het tweede extraatje. Die extraatjes waren gewoon invullers en alle hints werden 2x gegeven, dus zelfs voor mij – ik vergeet regelmatig om hints op te schrijven – goed te doen. Deze cache lag ook best op een interessant plekje, de nagebouwde rattenkeet. Vroeger overnachtten hier de eendenjagers van de Biesbosch, in een hutje dat vergeven was van het ongedierte, met name ratten. Hoewel ik zelf ook een paar keer in de Biesbosch heb gekampeerd met de kanovereniging, hebben we gelukkig nooit last gehad van ratten.

Ik fietste door naar de jachthaven van Hank, ook hier was ik al vaker geweest. In de bosjes lag een cache, maar ik vond het niet zo’n frisse locatie, omdat die bosjes ook als openbaar toilet worden gebruikt. Dan was er ook nog eens geen hint, een afwijking en de cache bleek een klein kokertje te zijn met een vochtige logrol. Niet echt een topcache dus.

Daarna ging ik verder met de eerste helft van het fietsrondje. Bij nummer 1 kwam ik een ander team tegen, een compleet gezinnetje op de fiets. Ik vroeg me stiekem af of ze het vol gingen houden met twee van die kleine kinderen in de brandend hete zon, maar volgens de logjes hebben ze toch minstens de helft gedaan. Misschien kwamen ze wel uit de buurt, ik weet het niet. Ik had niet zo’n zin om de hele tijd achtervolgd te worden door hun, daar krijg ik een opgejaagd gevoel van. Dus besloot ik de multi bij het monument van het vliegtuig te gaan proberen. Helaas waren de vragen lastig te beantwoorden en stond er ook geen checksum ofzo bij. Volgens de logjes waren de meeste mensen verschillende keren terug gekomen. Ik kon ook niet alle antwoorden vinden en daardoor werd het berekenen van een eindcoördinaat onmogelijk, dus heb ik het opgegeven. Voordeel was wel dat het gezinnetje mij nu in had gehaald en dat ik ze niet meer ben tegengekomen. Ik deed de tweede helft van de ronde lekker op m’n gemak. Ik heb het fietsen een paar keer onderbroken om naar een extra cache toe te wandelen. De eerste was paalkamperen in de Biesbosch. Die lag op een bekend plekje, bij de schrankkeet, waar je mag overnachten. In augustus 2009 heb ik hier met een aantal geocachers gebarbecued ter ere van het Second Geoeating Event.

Ik ben ook nog eens bij de schrankkeet geweest met mijn moeder, in oktober 2014, omdat de route Biesbosch er ook langs liep. Deze wandelroute is alweer in het archief gegaan, wat waarschijnlijk beter is voor de natuur, want al die zoeksporen van geocachers tasten de natuur toch aan, helaas. Fietstrails lijken wel minder belastend te zijn dan wandeltrails. De cache lag nu onder de ijzeren loopbrug. Grappig was dat er net een kano voorbij kwam. Ik kreeg ook wel weer zin in een rondje kanoën in de Biesbosch.

De cache – van de fietsserie –  die aan het begin van het wandelpad lag, bleek verplaatst te zijn. Ik kon hem dus eerst niet vinden, maar toen ik terug naar mijn fiets liep, struikelde ik bijna over een stukje nepgras. Tada, dat was dus de cache. Zo vond ik hem toch. Helaas bleek de opvolgende cache dan wel echt verdwenen te zijn. De boom waar hij in moest zitten, was veroverd door een stel kinderen om er een boomhut van te maken. En daarbij is de cache dus verloren gegaan. Jammer, maar helaas.

Twee caches verder ging ik een stukje lopen naar de heen-en-weer-cache. Hiervoor moest je overvaren met een pontje dat je zelf aan een kabel voortrekt en dat vind ik dus leuke dingen. Het was hier heel rustig, dus ik had het pontje voor mezelf. Ik genoot tijdens het draaien van de glinsterende weerspiegeling van de zon op het water. Ik blijf dat mooi vinden, tijdens het kanoën zie je het ook vaak. De cache was lastiger te vinden, ik had het al bijna opgegeven, toen ik hem toch nog vond. Naarmate de dag vorderde leek het steeds slechter met het geocachen te gaan. Ik kreeg na een kwartier draaien het mechaniek van de Groene Doos niet doorgrond, dus ik moest opgeven. Verdomme. Hierna kwam ik langs de Papsluis. Hier lag vroeger ook al een cache en die is nu opnieuw online gekomen. Maar hoe ik mijn hersens ook pijnigde, ik kon me simpelweg niet meer herinneren waar dat onding toen verstopt lag. Ik weet wel dat ik er destijds ook twee keer voor terug ben gekomen. Ik heb het nu ook vrij snel opgegeven, het was veel te heet en ik was een beetje duizelig van de hitte en dreigde bijna in de sluis te vallen.

Mijn water was op en ik had eigenlijk heel erg dorst. Het tweede extraatje lag bij Fort Bakkerskil en de toiletten hadden een aparte ingang. Ik besloot hier brutaal mijn waterfles te gaan vullen. Eerst klokte ik een hele waterfles aan water naar binnen en vervolgens vulde ik hem nog eens voor tijdens de rest van de tocht. Dat water hielp enorm, ik kon er weer helemaal tegen. Ik vond de laatste cache van de fietsserie en besloot toen om nog te gaan wandelen voor de caches in de Draepkil-polder. Dit is dus echt een gebied waar ik zonder geocaching nooit geweest zou zijn. Een grassig stukje bos met water natuurlijk. Veel hoog gras en veel brandnetels, dus hier was ik blij met mijn lange broek. De caches werden allemaal gevonden en zo kon ik ook de bonus berekenen. Daar heb ik nog het langste naar moeten zoeken.

Na dit rondje had ik 32 caches gevonden en was het tijd om terug naar het station te fietsen. Omdat ik toch nog een keer langs nummer 15 kwam, ging ik nog een keer zoeken, maar de cache was er echt niet. Aan de overkant van de brug deed ik nog een halfslachtige poging voor de carpoolcache, maar het was daar zo vies, dat ik besloot dat de slechte kwaliteit van deze cache-omgeving het zoeken niet waard was, na een dag met hoofdzakelijk mooie caches en cachelocaties.

Op het station aangekomen moest ik mijn fiets over steile trapjes naar een ander perron slepen, omdat er geen lift is op station Gorinchem. Dat was niet echt leuk meer, na 55 kilometer fietsen en wandelen. En daarna volgde weer die lange treinreis met vaak overstappen terug naar huis. Maar ik had wel een goede cachedag gehad in een mooie omgeving, met maar liefst 32 founds.

Wat ik hier op 25 mei nog aan toe te voegen heb:

Dat was wel een avontuurlijke dag ja. Met veel caches en ruimschoots genoeg beweging. En ik houd van de Biesbosch. Owh ja, voor dat andere rondje ben ik later dat jaar nog eens terug gegaan, ook toen sleepte ik mijn fiets weer mee in de trein.

Ik kan de foto’s van deze dag niet terug vinden, dus helaas.

Geocachingavonturen uit het verleden: A Bug’s Life

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 18 mei 2021:

Ik had twee weken vakantie gehad en bijna alle dagen aan geocaching gedaan (en op de dagen dat ik niks vond, had Anke iets gevonden). Als we vandaag ook nog een cache zouden vinden, zouden we onze streak van dagen-achter-elkaar-een-cache-vinden verbeteren. Helaas moest ik vandaag weer werken.

Het avontuur:

Vandaag moest ik weer aan het werk, maar het was ook de dag dat ik dan eindelijk de geocaching-streak zou kunnen verbeteren. Helaas werd er verschrikkelijk weer voorspeld met onweer en harde regenbuien. Uiteindelijk bleken de grijze wolken over te drijven en scheen er zelfs een waterig zonnetje. Daardoor kon ik na mijn werk nog op jacht voor de cache van de dag. De keuze was gevallen op A Bugs Life, een traditional uit de nearbiest-lijst. Deze cache hing vroeger in Haaren en toen heb ik hem al eens gelogd, toevallig was dat toen ook om een streak te maken, die van de Streak Week in augustus 2019.

Vervolgens verhuisden de eigenaren met cache en al naar Udenhout en kwam hij daar als revisited-cache weer online. Tot nu toe nog nooit gelogd, maar vandaag was hij dan aan de beurt. Ik fietste eerst nog verkeerd, maar uiteindelijk toch aangekomen bij de cache over een weggetje waar ik normaal nooit kom. Destijds in Haaren was het slotje kapot en kun je het vogelhuisje zo openmaken, nu moest je eerst een puzzeltje met munten oplossen. Het voorwerk had ik thuis al gedaan, maar ik moest nog wel de lettertjes op de munten zien te ontcijferen. Die zijn pietepeuterig klein, dus dat viel nog tegen, met mijn hoofd onder dat huisje hangend in een rare positie. Tot ik erachter kwam dat ik het hele vogelhuis kon optillen en omdraaien en toen ging het een stuk beter. Whoppa, code aflezen, slot openen en cache loggen.

Daarmee werd de streak dan officieel verlengd van 18 dagen naar 19 dagen.

Wat ik hier op 18 mei 2023 nog aan toe te voegen heb:

Uiteindelijk deed ik ook in de twee dagen daarna nog caches na mijn werk. Daarna nooit meer een poging gedaan om de streak te verbeteren, dus die staat nu nog steeds op 21 dagen. Denk dat die pas verbeterd wordt als we over honderd jaar met pensioen gaan.

Geocachingavonturen uit het verleden: Lago-trail en schijnheilig doen in Oudenbosch

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 11 mei 2018:

11 mei was nog een 3-cache-datum en die viel dit jaar precies goed: op een vrijdag dat ik niet naar college hoefde, maar vrij had vanwege het meireces. Toch kon ik niet al te ver van huis, omdat we ’s avonds uit eten zouden gaan vanwege de verjaardag van mijn vader.

Het avontuur:

Dus ik kon niet de hele dag weg en daaruitvolgend ook niet te ver weg, vanwege de spitstijden (ik had in die tijd vanwege mijn school in Amsterdam een Dal Vrij abonnement, maar daarmee mocht ik niet reizen in de spitstijden van 16-18.30 uur en daarom moest ik deze dag dus voor 16 uur weer ingecheckt zijn). Daardoor was het even zoeken waar ik heen kon gaan. Uiteindelijk vond ik een vrij recente trail in Oudenbosch, dat is in West-Brabant, een klein uurtje met de trein en ze verhuurden er zelfs OV-fietsen. Dat zou mijn geocaching-actie een hoop versnellen. Ik maakte me namelijk druk of ik de trail al wandelend wel zou redden binnen de tijd.

De trein reed maar om het uur, dus ik kon pas om 9.45 uur gaan reizen (want ochtendspits van 6.30 tot 9 uur). Ik was ongeveer een uurtje later in Oudenbosch, een nieuw station op mijn lijst. Daar waren nog genoeg OV-fietsen. De start van de trail was ongeveer drie kilometer fietsen, dus toch wel lekker om dat snel te kunnen doen. Ik kwam al langs de basiliek, de kerk waar Oudenbosch om bekend staat. Het was lekker weer vandaag, niet te warm en niet te koud. De trail lag in het boerenbuitengebied bij Oudenbosch. Tussen de weilanden dus. Weet niet of je dit gebied ook “polder” mag noemen. Mensen kwam ik niet zoveel tegen, een paar fietsers, een enkele wandelaar en een paar keer te hard rijdende auto’s. Ook waren er veel boeren met tractoren op hun land aan het werk, waarschijnlijk was het vandaag ideaal weer om te ploegen. Ook koeien gezien en heel erg veel windmolens. Dus had ik de hele tijd Twilight Zone in mijn hoofd (lang verhaal ;>).

Zo’n trail telt heerlijk door voor het Datum Project en naar de #9000 toe en deze trail was nog in nette staat: de caches waren allemaal schoon en droog en de co had een paar leuke “neppaaltjes” getimmerd als behuizing. Ook was er een cache bij waar je de cache moest ophijsen met staafjes door gaatjes, dat vind ik ook altijd grappig om te doen. Er waren maar liefst drie bonus-caches, die ik ook allemaal vond. En ik had zelfs alles ruim binnen de tijd klaar.

Dus besloot ik om nog aan de letterbox te beginnen, die eindigde in de basiliek. Het was mijn derde kerk (Deventer om de kerktoren te beklimmen, de theaterkerk in Helmond en nu dus de basiliek van Oudenbosch) binnen twee weken tijd, dus daar gaat mijn atheïsme, haha. De basiliek van Oudenbosch is een kopie van de Sint Pieter in Rome, maar dan wel een maatje kleiner. En pfft, wat een kitsch daar binnen zeg! Vergulde beelden overal waar je maar kan kijken. Overal spreuken in kerklatijn. En het was er behoorlijk druk met toeristen. Ik liep rond om beelden te zoeken waarmee ik de puzzel voor de eindcache op kon lossen. Ik kwam zelfs de cache al tegen, maar die zat dicht met een cijferslot, dus ik kon hem nog niet openen. Het was wel leuk bedacht, deze letterbox.

Op een bepaald moment ontdekte ik dat je naar boven kon in de koepel. Dat wilde ik natuurlijk! Het was even zoeken naar de trap. Bleek dat je voor het beantwoorden van de vragen voor de cache ook naar boven moest. Het was een beetje jammer dat in die koepel geen ramen naar buiten toe zaten. Je kon dus alleen maar in de kerk kijken. Midden in de koepel zat wel zo’n eye of god, een soort van cirkelvormig raam/gat. De vorige avond was ik toevallig naar een coverband geweest die Eye in the Sky van The Alan Parsons Project coverde, dus 1x raden welk liedje ik de hele tijd in mijn hoofd had: “I’m the eye in the sky – looking at you – I can read your mind”

Goed, ik kon de vragen beantwoorden en ging terug naar de cache, beneden in de basiliek. Ik bleek de goede cijfercode te hebben, dus de cache ging voor mij open.

Terug in de frisse buitenlucht – het rook behoorlijk muf in die kerk – had ik net de trein gemist, dus ik had nog een half uur over. Daarin vond ik nog twee caches. Eentje van een vogelhuisjesserie, waarvan ik er twee jaar eerder al eentje deed in Bergen op Zoom. En om in de heilige sferen te blijven ook nog een cache bij een Maria-grot. Daarna haalde ik keurig de train van 15.45 uur en was ik mooi op tijd thuis om mij om te kleden voor het verjaardagetentje.

Wat ik hier op 11 mei 2023 nog aan toe te voegen heb:

Ik ben daarna nog vaker in Oudenbosch geweest om te wandelen en te geocachen en Munzees te vangen. Het is een aparte plaats en ik blijf mij steeds verbazen over die grote hoeveelheid heilige gebouwen in zo’n relatief kleine dorpje.

En eigenlijk zou ik eens moeten berekenen hoeveel caches ik ondertussen heb gevonden per OV-fiets.

Geocachingavonturen uit het verleden: 50…und (k)ein Stück Weise

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 4 mei 2011:

Mijn moeder wilde graag een “slagdag” gaan doen en omdat we allebei vrij hadden op deze dag, besloten we om net over de grens in Duitsland te gaan geocachen. Daar was namelijk net een nieuwe powertrail uitgekomen ter ere van de 50ste verjaardag van een geocacher. Vandaar de naam 50…und (k)ein Stück Weise.

Het avontuur:

De Duitse geocacher Pamah was 50 geworden en bevriende cachers vonden het nodig om een Powertrail van 50 caches voor hem te maken, voor elk levensjaar eentje. Omdat mijn moeder een paar maanden eerder ook 50 is geworden, vond ik het wel leuk om deze samen met haar te lopen. De Heideroosjes hebben al jarenlang het België-doel: 1000 caches (Kilocacher worden) vinden bij de zuiderburen. Daar is vandaag het Duitsland-doel bijgekomen, want ik heb het nu natuurlijk in mijn hoofd gehaald dat ik daar ook ooit Kilocacher wil zijn. Voor die twee buitenland-doelen heb ik ondertussen ook een termijn bedacht: als we bij de 10.000 zijn, moeten daar minimaal 1000 Belgische founds en minimaal 1000 Duitsland-founds bijzitten.

Duitsland was eigenlijk lange tijd helemaal niet zo vanzelfsprekend, ondanks dat het ons buurland is. We hadden eerder founds in Engeland en Zweden, dan in Duitsland. Ik herinner me nog een zoektocht in de haven van Kiel, hadden Anke en ik zo ons best gedaan om op tijd te zijn voor de boot naar Zweden en nog tijd over te houden voor een cache en een reservecache en toen konden we ze allebei niet vinden. Onze eerste Duitse found kwam toen pas een half jaar later, tijdens de Luxemburg-vakantie in 2009. Dat was Platscherstein.

Heel lang was onze top-3 van cachelanden: 1 Nederland, 2 België, 3 Zweden. Omdat lang niet iedereen in Zweden heeft gecachet, laat staan 95 founds heeft in dat land, waren we hier altijd wel een beetje trots op. Maar goed, vandaag heeft Zweden dus zijn positie af moeten staan aan Duitsland.

Deze trail was 17 km lang, we hebben even overwogen om de fietsen mee te nemen, maar bij geocaching is het eigenlijk fijner om te lopen, want dan hoef je niet de hele tijd die fiets op en af. Bij de nummer 1 van de trail was een keurige parkeerplaats. Triptellers op 0 en begonnen met lopen. We waren blij dat we te voet waren, want op de fiets was je langer bezig geweest. Soms lagen ze wel heel dicht op elkaar en was het slechts de toegestane afstand (dat is ongeveer 150 meter) tussen twee caches. Dat was op de fiets geen doen geweest. De wandeling was wel okay, hij liep door de natuurgebieden en landbouwgebieden rondom Kranenburg. Maar we gingen niet echt diep het natuurgebied in ofzo en er waren ook geen bergen zoals bij een Duitse serie die we eerder deden: Her mit den Gefahren. Deze tocht was erg vlak. Wel fijn was dat hij bijna helemaal door autoluw gebied ging, dus we konden overal breeduit lopen.

Onderweg maakten we twee keer een kort uitstapje naar de oude spoorlijn van Draisinen (wat ik erg vind lijken op het Zweedse woord Dressinen, ook een cache op een spoorlijntje) om daar een cache te doen. Op die spoorlijn reden van die fietsachtige dingen. Er zaten allemaal oude vrouwtjes op en die hadden een toeter met treingeluid gekregen en hadden de grootste lol en zwaaiden naar ons. Dus wij terug zwaaien en de cache pas gelogd toen ze uit het zicht waren. Heel grappig. De tweede spoorlijn duurde een stuk langer. Er was een slechte ontvangst vanwege elektriciteitskabels en de hint “HO” kwam op meerdere plaatsen terug. We wilden eigenlijk opgeven toen mijn moeder hem toch nog vond.

Omdat deze zoveel tijd had gekost, besloten we ons te concentreren op de powertrail en geen uitstapjes meer te maken. De caches van de Powertrail waren geen van alleen moeilijk verstopt, de meeste lagen op zeer voor de hand liggende plekken. Het enige rare was de volgorde. In het begin hadden we nummer 3 en nummer 10 gemist en we waren bang dat we die niet ingeladen hadden. Ik had alles rücksichtlos (om in Duitse thermen te blijven) ingeladen en niets nagekeken, maar mijn moeder zei dat ze alles had afgestreept op een lijstje en alles had gehad. Uiteindelijk bleken die nog later in de route terug te komen. Dat was het nadeel van de route, het was geen rondje, maar naast elkaar gelegen blokjes, dus soms moest je een stukje teruglopen. Dus veel caches op een paar vierkante kilometer en door dat teruglopen kwamen we aan die 17 km. Ik vond het leukste stukje dat langs het weiland met de koeien en langs het gele bloemetjesveld. Alleen zonde dat ze alle bomen gekapt hadden, anders was dat vast een hele mooie laan geweest.

Ergens op het vierde kwart had ik er eigenlijk ook wel genoeg van. De vorige keer in Duitsland hadden we veel verder gelopen over een zwaarder parcours en toen had ik nauwelijks ergens last van en nu deden m’n voeten zeer. Daarnaast had ik na zoveel logjes ook wel even genoeg van geocachen. Tja, powertrail is best leuk voor een keertje en zo te voet, maar ik zou zo niet altijd willen cachen. Multi’s zijn ook leuk en geven toch meer voldoening. Dat vond ik dan ook de balans van deze dag. Op zich waren het dus hoogtepunten: het dagrecord verbeterd, de 100ste Duitse found, een big-shoot in de richting van de 3000. En toch had ik aan het einde van de tocht (ook “maar” 16,7 km op de teller) niet echt het gevoel dat we een grootse prestatie hadden geleverd.

Deze powertrail was ook niet zo goed onderhouden als de mini-trail van Zuurtje die we eerder dit jaar liepen. De logrolletjes waren bijna allemaal vol. Het beschrijven van de logrolletjes is vrijwel altijd mijn taak, dus was ik de hele tijd bezig om een leeg plekje op de rol te vinden. En opeens vonden we “Heideroosjes” en “HaJaMaToJo” veel te lange namen.

Maar deze dag leverde wel 51 founds op en daarmee zijn de Heideroosjes bijna bij de 3000.

Wat ik hier op 4 mei 2023 nog aan toe te voegen heb:

Tja, die powertrails zijn niet altijd door even mooi gebied. Kilocacher bij de zuiderburen werden we pas in september 2015. En in Duitsland zijn we nu nog steeds geen Kilocacher; dat was een vrij ambitieus plan… Bij lange na niet zelfs, we hebben “slechts” 280 Duitse founds. Daarmee staat Duitsland nog wel op de derde plek in de landenlijst, na ons eigen land op 1 en België op 2. Zweden is gezakt naar de zesde plek en ingehaald door Frankrijk en Denemarken.

En ik vond zelfs de foto’s nog terug. Twaalf jaar oude foto’s, hoe leuk is dat? Vooral grappig dat mijn favoriete onderwerpen om te fotograferen nog steeds hetzelfde zijn.

MaandMoves: april 2023

Net als de voorgaande jaren probeer ik om op de laatste dag van de maand een maandoverzicht te geven.

April

Nou, van echte lente kunnen we nog niet spreken. Ik heb mijn winterjas vaker aangehad, dan mijn zomerjas. De temperatuur kwam weinig boven de 15 graden uit. Wel staan er veel bomen en planten in bloei – dus veel last van hooikoorts – en is het lang licht, daarom wel een paar keer ’s avonds nog naar het bos geweest om te wandelen.

Wandelen, geocaching en Munzee

Geocaching ging verrassend goed deze maand; we vonden meer dan 100 caches. Het duurde een week voor we gingen geocachen, maar toen deden we het wel meteen goed: de 6-cache-datum 7 april werd zo’n beetje verachtvoudigd met 49 founds tijdens een wandeling in de Lommelse Sahara, net over de grens in België. En zelfs met twee Heideroosjes sterk, plus nog het zusje van Anke, die ook aan geocaching doet. Wat betreft het Geocaching Datum Project (alle data op minstens 10 founds) is er nu nog maar 1 datum over! Helaas gaat dat om 10 december, dus nog ruim zeven maanden geduld. De Lommelse Sahara is een stuifzandgebied met heide en bossen eromheen en veel water (in vergelijking tot bijvoorbeeld de Loonse en Drunense Duinen). Ook is er een heel gave uitkijktoren, die wij natuurlijk beklommen hebben. Ik was al wel vaker in de Lommelse Sahara geweest, maar de laatste keer was de uitkijktoren er nog niet. Als uitkijktorenfreak werd ik daar erg blij van.

Begin april ging er een nieuwe jaaropdracht van start vanuit Groundspeak, de organisatie achter geocaching. Het voorgaande jaar kregen we steeds twee maanden de tijd om punten te verdienen om een doolhof te doorkruisen. Voor elk voltooid doolhof kreeg je souvenirs. Dit jaar hebben ze het Wheel of Challenges. Elke maand wordt er aan een soort van rad van avontuur gedraaid en daar komt dan een opdracht uit die je die maand kan vervullen op drie niveaus. In april ging het om zoveel mogelijk aantallen founds. Bij 5 founds kreeg je brons, bij 30 founds zilver en bij 100 founds goud. Op goede geocaching vrijdag scoorden we dus meteen al brons en zilver en omdat we met 49 founds al op de helft richting de 100 waren, werd het een uitdaging om dat te gaan halen.

Op eerste paasdag liep ik een bloesemwandeling (met maar weinig bloesem) in Zeeland van station Kapelle-Biezelinge en pakte toen ook nog een paar labcaches mee, wat ook weer 28 founds op leverde. Overigens vond ik dit verder geen bijzonder aantrekkelijke wandeling; veel verharde, lange, rechte paden. De hoeveelheid bloesem viel ook nog erg tegen. Kapelle en Wemeldinge zijn wel aardige dorpjes, maar zeker in Kapelle was op deze heilige zondag niks te beleven. Ik wilde naar het Fruitteeltmuseum met mijn museumkaart, maar dat blijkt dus op zondag altijd gesloten te zijn. Annie M.G. Schmidt werd hier geboren en daarom is er een Jip en Janneke-tunnel onder het station door; die vond ik leuk. Ook geweldig dat er een wijkje is met straatnamen als de Krullevaar, de Stampertjes en het parkje heet natuurlijk de Torteltuin. Wemeldinge is meer toeristisch en daar loopt de route een stuk langs de Oosterschelde; dat is wel een mooi stukje.

En de resterende geocachingfounds werden ook nog bij elkaar gesprokkeld, dus haalden we al goud met nog een hele week (plus koningsdag) april op de teller.

En dan de Munzees; mijn miljoen punten en daarmee level 120 komen in zicht. In Lommel waren ook veel Munzees te vangen. In Zeeland waren er dan weer bijna geen. En ook een lastige opdracht voor de clan, omdat het gevraagde type hier bijna niet voor komt.

Spelletjes en puzzels

Er werden 36 potjes spellen gespeeld, maar ik had met dank aan pasen met de family wel veel tegenstanders. Ook bezocht ik met S&A (&L, maar dat is een baby die nog niet mee kan spelen ;>) een kleine spellenbeurs in Tilburg, georganiseerd door drie plaatselijke spellenverenigingen, waaronder de Spelcarrousel, waar wij wel eens heen gaan. De spellen die we daar gespeeld hebben, heb ik trouwens niet geregistreerd, omdat het vaak ingekorte potjes zijn om veel mensen een spel uit te kunnen laten proberen. Er was ook niet zo veel te koop, als op grotere spellenbeurzen. Daar stond tegenover dat het heerlijk dichtbij was en gratis entree. Toen L. het niet meer zag zitten, zijn we bij hen thuis verder gaan spelen. Deze maand ook veel spellen gespeeld met een langere speeltijd. Dus staat Maracaibo (dat toch zeker 1,5 uur duurt) zowaar in de top-5, samen met Kwakzalvers van Kakelenburg, Qwirkle Cards, Keer op Keer 2 en Reef.

Ik begon pas laat in de maand aan de puzzel van april, maar die had maar relatief weinig stukjes (750), dus ik heb hem nog wel afgekregen. Het was overigens zo’n mysterie-puzzel van Ravensburger, maar geen idee hoe je dat raadsel op moet lossen, haha. Het gaat mij ook meer om het puzzelen zelf. Voor mei heb ik een puzzel van 1500 stukjes in gedachten.

Kijken

Ik keek wat minder tv dan in maart. Wel keek ik seizoen 1 van Outlander af en begon ik met Power of the Rings. Ook kijk ik naar het Belgische De Mol, maar ik vind de mol moeilijk te raden dit seizoen; alle kandidaten hebben al wel eens iets heel raars gedaan voor een mol. Voor nu zit ik op Lancelot of Ruben. Op die eerste zit ik eigenlijk al sinds aflevering 2, maar toen kwam die 5000 euro, die hij heel makkelijk had kunnen verpesten. En de laatste doet toch ook wel heel veel verdachte dingen en heeft geen grote geldbedragen binnen gehaald. Ook kijk ik nog Het Hoge Noorden.

Musea

Deze maand drie musea bezocht. Als eerste het Noordbrabants Museum in Den Bosch, speciaal voor de Eftelingtentoonstelling (ook al zijn we ook nog door de andere tentoonstellingen gelopen, maar de vaste had ik al eens eerder gezien bij een eerder bezoek). Mijn moeder en ik wilden hier in maart al heen, maar toen bleek je dus een tijdslot te moeten reserveren en die tentoonstelling is enorm populair. Daarom werd het april. Het was er ook heel erg druk, volgens mij heb ik nog nooit zoveel mensen in een museum bij elkaar gezien, behalve misschien in het Rijksmuseum. Het is wel een leuke tentoonstelling, met allemaal tekeningen, maquettes en voorwerpen uit de schatkamers van de Efteling. Wij wonen op fietsafstand van de Efteling en komen er dus regelmatig. Heb ook wel eens een abonnement gehad, maar dat is alweer een aantal jaren geleden.

De andere twee musea horen bij elkaar en zijn het Museum Helmond en de Kunsthal Helmond. Het eerste is gevestigd in het kasteel van Helmond en hier was ik al eens eerder geweest, in 2019. Maar nu was er een tijdelijke tentoonstelling van levensgrote bloemstillevens van Linda Nieuwstad en die wilde mijn moeder graag zien. Dus ging ik gezellig mee, want ja museumkaart en Weekend Vrij abonnement op de trein, dus dan kun je eens gek doen. Ik vond het trouwens ook mooi hoor. De Kunsthal vonden we allebei wat minder aansprekend. Zo hingen er nu foto’s van straatfotograaf Alex Webb en daar zaten aparte foto’s tussen, maar er hing nauwelijks informatie bij, waardoor wij niet echt feeling kregen met de foto’s. Webb vond dat je je eigen fantasie moest gebruiken en daar hebben wij toch geen gebrek aan, haha.

Geocachingavonturen uit het verleden: Rondje Hoog Buurlo

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 27 april 2017

Mijn moeder en ik waren op vakantie en zaten in een huisje in Putten. Vanaf daar zijn we helemaal naar Hoog Buurlo gefietst voor deze ronde. Het leverde heel veel caches op en was een prachtige fietstocht, maar aan het einde van de dag waren we totaal gesloopt na bijna 65 kilometer fietsen op gewone huurfietsen.

Het avontuur:

Stiekem had ik de wens om Rondje Hoog Buurlo te doen, een fietsronde van 30 caches, die al sinds verschijning op mijn lijstje staat. Maar ja, Hoog Buurlo ligt niet naast de deur, dus het was er nooit van gekomen. En nu zaten we er in ons vakantiehuisje hemelsbreed ongeveer 15 kilometer vanaf. Wilden we die uitdaging aangaan, wetende dat 15 kilometer hemelsbreed best 20 kilometer kan zijn? Mijn moeder en ik besloten ervoor te gaan. Het was een mooie, maar pittige fietstocht richting Hoog Buurlo, een klein gehucht met twee huizen, honderden schapen, twee fietspaddenstoelen en een cache midden in het Kootwijkerzand, een groot heide/stuifzandgebied. Onderweg moesten we regelmatig stoppen voor een fietspaddenstoel, want het is hier net Paddotopia. Aan het einde van de week had ik er zo’n 50 verzameld. Een stukje van de route liep al over de heide bij Stroe, hier maakte ik al fietsend wolkenfoto’s.

Aangekomen in Radio Kootwijk, maakten we eerst een kleine omweg voor de voortuincache ’t Boarsnest. Een boar is dialect voor een zwijn, de cache werd dan ook bewaakt door een varken.

Wij gingen verder naar het Kootwijkerzand, de hoogteverschillen namen toe en af en toe was het flink trappen. Hier begonnen we aan de trail Hoog Buurlo. De caches volgden elkaar in rap tempo op en ze hadden goede hints, waardoor we alles redelijk snel gevonden hebben. In het eerste gedeelte van de route hebben we wat regenbuien gehad, weer van die koude ijsregenbuien. Het was ook heel bewolkt. Maar later braken de wolken open en begon de zon te schijnen. Toen kon de rits van m’n jas zelfs een stukje open, haha. Maar echt wild warm was het nog steeds niet. De trail ging ons goed af, we werkten goed samen. Soms moest ik een paddo waymarken en logde mijn moeder vast de cache. Het Kootwijkerbroek is een heel mooi gebied. Zo’n as far as your eyes can see-gebied. Ik was er vorige zomer ook al een stukje doorheen gelopen, tijdens Dwars door Gelderland.

Terug naar de Hoog Buurlo trail. We hadden er ondertussen al flink wat kilometers opzitten en we hadden helemaal geen eten bij. Wij waren halverwege de trail begonnen, dat kon omdat er toch geen bonus was en dat kwam aanfietstechnisch beter uit qua route. Op een bepaald moment kwamen we dus langs de parkeerplaats waar het eigenlijke startpunt was. Op een bordje stond “frietkar” wat mij niet zo aantrekkelijk leek. Maar mijn arme moeder moest echt koffie hebben en sleurde mij mee naar het eettentje. Dat bleek toch wel beter te zijn dan een “frietkar”. Ik at een lekkere en zeer betaalbare salade en mijn moeder ging voor kroketten en een soepje. We hadden wel geluk dat het hier open was op Koningsdag. Het was hier best druk op het terras, maar alle mensen die hier waren, waren outdoormensen, dus die waren gewoon blij met een extra dag vrij om hun hobbies uit te oefenen. Net als wij dus. Want terwijl de koninklijke familie vandaag onze bijna-woonplaats Tilburg bezocht, zaten wij hier op de Veluwe.

We pepten op van deze lunchpauze en begonnen vol goede moed aan de tweede helft. Ook hier weer wat hoogteverschillen en veel origineel verstopte caches. Aan het einde kwamen we dan nog echt in Hoog Buurlo, gehucht op de heide. Mijn moeder werd helemaal blij van de schaapskooi en iets verderop vonden we als extraatje nog de cache ’t Veluws Heideschaap. Die was van alle caches van vandaag het lastigste te vinden. We hadden het eigenlijk al opgegeven, toen we hem toch nog zagen hangen. In de laatste cache van de trail vond mijn moeder een poppetje van een baby-koning, dus daar moesten we nog even grappige foto’s mee maken, vanwege de datum. We waren rond en het was tijd om aan de terugtocht naar huis te beginnen. We hadden al ingeschat dat dit het zwaarste onderdeel zou worden en dat was ook zo. Het was precies dezelfde route, maar nu hadden we alle paddo’s al gehad. De eerste helft kon ik me nog optrekken aan de prachtige wolken en uitzichten onderweg. Er was een punt dat je het spoor en de snelweg over moest steken en na dat punt gingen de kilometers steeds zwaarder wegen. We waren allebei heel blij toen de vlaggen van het huisjespark opdoemden. Op de teller van mijn gps stond 65 kilometer (en die rekent vaak heel zuinig). Hadden we toch maar mooi gefikst.

Wat ik hier op 27 april 2023 nog aan toe te voegen heb:

Wat een koninklijke cachedag. Bij een volgende gelegenheid nemen we wel wat te eten mee, haha. Alle foto’s zijn door mijzelf gemaakt, denk zelfs nog met een echt fototoestel.

Geocachingavonturen uit het verleden: Fiets/Wandeltrail in Wijchen

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 20 april 2016:

Ik had een onverwacht vrije dag, omdat het evenement waar ik eigenlijk voor school naar toe moest niet door ging. Omdat het wel prachtig weer zou worden, besloot ik lekker te gaan geocachen.

Het avontuur:

Eerst wilde ik weer een NS-wandeling gaan doen, maar de reistijd per trein was niet zo lekker bij de gekozen wandeling. Dus besloot ik om toch vol voor geocaching te gaan en viel de keuze op de trail van Wijchen, die ik een tijdje terug ontdekt had. Je kon hem zowel wandelen als fietsen, maar omdat ik ook minstens 1 multi wilde doen, besloot ik om te gaan fietsen. 21 kilometer is best ver lopen en ik heb tenslotte een abonnement op OV-fiets, wat ik dit jaar pas voor het eerst gebruikte. Mochten er geen fietsen meer zijn in de boxen, dan kon ik alsnog gaan lopen. Maar eenmaal in Wijchen (alsnog 1,5 uur met de trein, omdat je een half uur in Boxtel moet wachten) aangekomen, bleken alle fietsen er nog te zijn. Dus kon ik op jacht.

In de trein had ik een mysterie opgelost, maar ik was de tweede helft van de puzzel vergeten, dus nu kon ik hem nog niet loggen. Gelukkig bleven er nog genoeg caches over. Ik begon netjes met nummertje 1 van de trail. Hierna volgden nog 16 andere caches van de trail. De meeste waren zo gevonden, naar een enkeling iets langer moeten zoeken. Bij nummertje 3 werd ik misleid door de hint en kwamen de bewoners van een huis iets verderop me te hulp.

Het was heel rustig in de heerlijkheden. In het verleden hebben we al wel vaker gecachet in Wijchen (in november 2007 vonden we hier onze 400^ste cache), maar dat was dan met de auto. Ik kwam wel wat bekende punten tegen. Ook bij het kasteel van Hernen waren we al vaker geweest, ik herkende het kasteel. Nu lag er een nieuwe multi, van de makers van de cache bij Kasteel Ammersoyen. Gelukkig klopte deze multi wel en had ik Kasteelambachten vrij snel gevonden. Daarna even in de kasteelwinkel gekeken. Het was niet echt duidelijk of je nou wel of niet gratis in het kasteel mocht met je museumkaart, maar ik had ook niet zo’n zin om de enige bezoeker te zijn, dus besloot ik om verder te gaan met geocachen. Ook met de andere multi, Heerlijkheid Hernen, kwam het niet meer goed. De multi staat eigenlijk offline en ik vond de vragen nogal dubieus, dus toen maar laten zitten. Jammer, als een eigenaar de moeite doet om een goede multi te maken en die vervolgens niet wil onderhouden. Ik zou – als ik zoveel moeite had gestoken in een multi – heel nieuwsgierig zijn naar alle logjes.

Later op de route deed ik nog een multi te voet, dat was de Heerlijkheid Leur. De route was niet zo heel boeiend, want die liep voor een groot deel over de wegen waar ik net al had gefietst, maar ik heb hem wel gevonden. Ook de Leurse Angus koeien gezien, helaas te ver weg voor een echt leuke foto. Ik was sowieso niet zo van de foto’s vandaag. Mijn meest voorkomende gedachte vandaag was: “wat een idyllisch optrekje”. Jemig, wat een huizen daar rondom Wijchen. De een nog mooier dan de andere. Maar allemaal veel te duur voor mijn portemonnee ;>)

Rond 17 uur was ik terug in Wijchen zelf. Daar heb ik toen nog een voortuin TB-hotel bezocht, dit was wel mooi gemaakt. En deze mensen hadden een supergrote travelbug sticker op hun zijraam zitten. Ik weet niet of ze dat zelf gemaakt hadden of hadden laten maken, maar wel heel erg cool. Voor de verandering (meestal zijn ze leeg) zat dit TB-hotel barstensvol met trackables. Ik was zelf al door mijn ruilmiddelen heen, maar besloot er toch eentje mee te nemen. Die dingen moeten tenslotte reizen.

Als laatste cache nog Op de kaart in Wijchen gedaan en toen had ik nog een uur over en waren de bereikbare caches op. Af en toe haat ik dat wachten tot de spits voorbij is en ik weer met korting in de trein mag. Ik fietste dus nog maar naar het winkelcentrum, maar de meeste winkels gingen daar al om 17 uur dicht. En toen ik eindelijk in de trein zat, kon ik weer een half uur op Boxtel gaan wachten, het nadeel aan dit traject.

Gelukkig was het de hele dag prachtig weer geweest en heb ik 26 caches gevonden. Dat is best een leuke score, de 100^ste cache van 2016 zat erbij en we zijn eindelijk over de #6300 heen, we hebben lang over dit honderdtal gedaan. Enige nadeel was de hooikoorts, maar ik vind al die in bloei komende bomen wel heel sprookjesachtig.

Wat ik hier op 20 april 2023 nog aan toe te voegen heb:

Onverwachte geocachingdagen zijn soms de leukste dagen. En heerlijk zo’n lentedag met langer licht. Als autoloze ben ik absoluut Team OV-fiets; er zijn heel wat geocaches gevonden met zo’n fiets als vervoersmiddel.

Geocachingavonturen uit het verleden: Het Pad der Verlichting

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 6 april 2010:

Kun je verlicht raken door te geocachen?

Het avontuur:

Het Pad der Verlichting was een mysterie die – waarschijnlijk naar aanleiding van het boek de Da Vinci Code van Dan Brown – ging over de Illuminatie, ook wel de Vrijmetselaars genoemd. Je moest allemaal puzzels oplossen en kerken bezoeken in Tilburg en omgeving. Zelfs het kleine Lodewijkskerkje hier in Oisterwijk bleek een teken van de Illuminatie te hebben (de zonnewijzer boven de ingang). De puzzels hebben we op de kanovereniging opgelost, met behulp van diverse andere leden. In die tijd lostten we wel vaker mysteries op met behulp van andere leden van de kanovereniging. In die tijd kon ik echt nog urenlang puzzelen voor een resultaat en dan zo blij zijn dat ik een dansje deed als de checker eindelijk op groen sprong. Uiteindelijk kwamen we voor deze puzzel ook tot een eindcoördinaat en ben ik de cache later die week na mijn werk op gaan halen. De eindlocatie was niet zo heel boeiend, een of ander achterafveldje in Tilburg. Ondertussen zit de cache al heel lang in het archief.

Wat ik hier op 6 april 2023 nog aan toe te voegen heb:

Dit was zo’n cache waarbij de reis (de puzzel) leuker was dan de bestemming (de cachebox zelf). En owh, de checker in die tijd was nog heel ouderwets: na drie mislukte pogingen moest je een uur ofzo wachten voor je weer drie nieuwe pogingen mocht doen. Maar ook geocaching gaat met de tijd mee, dus gaat dat nu allemaal een stuk sneller.

MaandMoves: maart 2023

Net als de voorgaande jaren probeer ik om op de laatste dag van de maand een maandoverzicht te geven.

Maart

Op 1 maart begon de meteorologische lente en op 20 maart de astronomische lente, maar om heel eerlijk te zijn hebben we nog maar weinig echte lentedagen gehad. Aan het begin van de maand hadden we hier zelfs nog natte sneeuw, die aan het einde van de middag gelukkig wel wegsmolt. Ook was er nog een dag met (ijs)regen en heel koude wind, waardoor ik last kreeg van plaatselijke onderkoeling aan mijn handen en mijn voeten. Vroeger had ik dit vrij regelmatig; nu was het al jaren geleden, maar het is geen prettig gevoel.

19 maart was het in ieder geval erg mooi weer op de Sallandse Heuvelrug en het was ook nog eens een zondag, dus daar heb ik volop van genoten. Helaas kwamen daarna weer een hoop dagen met bewolking en regen en ’s nachts en in de vroege ochtend is het nog behoorlijk rond-het-vriespunt koud.

De klok is verzet en ik ben blij met meer licht, maar het weer mag echt nog wel een stukje beter. Hopelijk in april.

Wandelen, geocaching en Munzee

Omdat ik een week vakantie had in maart, die ik doorbracht op de Sallandse Heuvelrug, gingen al deze doelen geweldig. In die week wandelde ik bijna elke dag tussen de 15 en de 20 kilometer, misschien alleen op de stadsdagen iets minder. Ik maakte die week twee geocaching/stadswandelingen door Zwolle en Deventer. Eerder deze maand bezocht ik Leiden, Eindhoven en Den Bosch en in het laatste weekend nog Utrecht. Ik heb mijn Weekend Vrij abonnement op de trein dus weer lekker uitgebuit, ondanks de fameuze dassenburcht onder het spoor hier in de buurt en het irritante feit dat de trein nog maar om het uur rijdt in het weekend (was vroeger altijd om het half uur).

Ik wandelde dus over verschillende delen van de Sallandse Heuvelrug, maar ook over de Friezenberg. Ook deed ik de Groene Wissel van Rijssen naar Holten en de NS-wandeling van Nijverdal naar Holten (voor de derde keer) (met een extra lus door Nijverdal vanwege een labcache en een Munzee Garden). Ook werd er nog gefietst. Op mijn eigen fiets, die ik meegenomen had in de trein.

Er werden deze maand maar liefst 210 geocaches gevonden; het grootste gedeelte hiervan tijdens de vakantieweek. In die vakantie werd ook de 12000ste cache van de Heideroosjes gevonden; zelfs al een dag eerder dan gepland. Toch weer een mooie milestone en ondertussen zelfs al over de 12100 heen. Daarnaast werd de laatste datum van maart opgelost, dat was de 8-cache-datum 19 maart, die zeer ruim verbeterd is. Er zijn nu nog maar 2 data te gaan voor het Geocaching Datum Project. Ook werd het laatste souvenir van de Signal’s Labyrinth-serie behaald (nog voor de vakantie trouwens) en omdat ik alles van deze serie heb behaald, kreeg ik ook nog een bonussouvenir. In april start er weer een nieuwe souvenirserie die een jaar gaat duren.

Daarnaast capte ik enorm veel Munzees. In Zwolle waren er veel, in Deventer ook nog (ondanks dat ik daar al eerder Munzees had gevangen) en in Nijverdal of all places was zelfs een Munzee Garden. Dan nog alle Munzees langs de spoorlijn (ik reisde per trein) en stiekem waren er ook nog veel stickers op bordjes op de Sallandse Heuvelrug. Maar de miljoen punten en daar het volgende level heb ik nog niet bereikt. Maar met 850.000 punten ben ik wel een heel eind op weg.

Spelletjes en puzzels

Tja, een vakantie zonder tegenstanders en dus zonder spelletjes. Ik heb zelfs 12 dagen geen spellen gespeeld en kreeg bijna afkickverschijnselen… Maar toch nog 40 potjes en 20 verschillende spellen. Zelfs een potje Catan gespeeld op mijn verjaardag. Later bleek dat een dag later de bedenker van Catan, Klaus Teuber, is overleden. Cloudy Kingdom is onze nieuwe verslaving en staat met stip op 1 als meest gespeelde spel van deze maand (en dit jaar).

Met mijn Elke Maand Een Puzzel Challenge ging het wel voorspoedig, want ik legde zelfs twee puzzels. Eerst thuis de Zuidpool van Jan van Haasteren en later op vakantie Stone Age uit de Pieces of History-serie van Jumbo. De eerste was 1000 stukjes en de ander 950 stukjes. Die van 950 stukjes zitten wel in veel kleinere en handiger op te bergen dozen, dus ik ben daar wel voorstander van; minder opbergruimte nodig en makkelijker mee te nemen. Mocht iemand trouwens nog andere puzzels uit die Pieces of History-serie hebben, dan heb ik daar wel interesse in, vooral in Vikingen en Piraten. Ik heb die met het kasteel en de draak al wel. Ze hadden ze vorig jaar bij het Kruidvat, maar ze hadden hier maar 3 verschillende en die van de Romeinen vond ik minder leuk, dus die heb ik niet gekocht.

Kijken

Tja, sinds ik een TV-toestel heb ga ik helemaal los. Natuurlijk was er de finale van Wie is de Mol? en ik had het eindelijk eens een keer goed: Jurre bleek de Mol te zijn. Ik had al mijn punten in de app nog, zelfs. Ik mol nu gewoon lekker verder met de Belgische versie van het programma (de Belgen hebben het format voor het programma trouwens bedacht) dat De Mol heet. Er zijn pas twee afleveringen geweest en vooralsnog is Lancelot (what’s in a name) mijn Mol.

Ik keek ook naar de eerste aflevering van de nieuwe reisserie Het Hoge Noorden over Nederlanders die naar Scandinavië zijn geëmigreerd. Als ik al zou gaan emigreren, dan zou ik ook naar een Scandinavisch land willen, dus daarom vind ik dit een interessante serie.

Qua series ben ik begonnen met Outlander. Ik heb alle boeken gelezen en was ook erg benieuwd naar de serie. Er zitten prachtige beelden in, mooie kostuums en ook wel goede acteurs. Maar pfft wat gaat het allemaal traag; soms verliest het echt mijn aandacht. In de latere boeken van de serie gaat het vaak ook allemaal heel traag, maar juist de eerste twee boeken hebben nog wat meer vaart. Toch bestaat seizoen 1; de verfilming van boek 1, het dunste boek van de serie, al uit 16 afleveringen die allemaal bijna een uur duren. Hoe veel afleveringen krijgt het laatste boek dan, dat uit twee delen van elke zo’n 600 pagina’s bestaat…??? Ik weet dus nog niet of ik alle seizoenen in 1x af ga kijken, vooralsnog eerst maar eens seizoen 1. Kan zijn dat ik dan ter afwisseling iets anders ga kijken.

Ook keek ik seizoen 1 van Wednesday af. Vond het best een leuke serie, maar weet niet of seizoen 2 dit nog kan overtreffen.

Dan waren er nog de films en ik moet eigenlijk bijhouden wat ik allemaal heb gekeken…

Captain Fantastic: tja, ik was vroeger nogal verliefd op Aragorn uit Lord of the Rings, gespeeld door de acteur Viggo Mortensen. Die speelt dus ook een hoofdrol in deze film. Maar ja, zonder zijn lange lokken en ruim 20 jaar ouder is hij toch een stuk minder aantrekkelijk dan toen hij Aragorn speelde. Hij heeft wel heel mooie ogen. De film vond ik wel intrigerend: de ouders van een gezin besluiten om hun zes (!) kinderen op te voeden ergens midden in het bos. Ze krijgen hier thuisonderwijs en leren hoe ze moeten overleven. Contact met de buitenwereld is er maar weinig. Dan wordt de moeder ziek en zij sterft. Hierdoor worden de kinderen en de vader geconfronteerd met de buitenwereld en familieleden van de moeder. En dat zorgt voor de nodige problemen.

Everything, everywhere, all at once: won later in de maand de Oscar voor beste film. Persoonlijk vond ik het best een vermakelijk film voor een keertje, maar ook een heel vervreemde film die ik niet zo gauw nog eens zal gaan kijken.

When Marnie was here: Ik ben best wel fan van de animatiefilms van Studio Ghibli en deze had ik nog nooit gezien. De film bevat de typische surrealistische elementen die in veel van deze Japanse films zitten. Hoewel hij net iets te lang duurt, vind ik het wel weer een goede film in dit genre.

The Arrival: Keek ik op tv tijdens mijn vakantie en dat was superirritant met wel vijf reclameblokken tussendoor. Het is een trage en een beetje rare film over aliens die op Aarde landen. Overigens niet om de Aarde te veroveren, zoals meestal in dit soort films, maar om te communiceren en te waarschuwen. En die communicatie verloopt dus heel stroef, omdat de aliens een beeldtaal gebruiken die niet bekend is op Aarde. Hoofdpersoon in deze film is dan ook een taaldeskundige die in de toekomst blijkt te kunnen kijken.

The devil wears Prada: Deze film heb ik jaren geleden al eens gezien en ik heb ook het boek van Lauren Weisberger en het vervolg gelezen. Hij kwam toevallig op tv in mijn vakantieweek en omdat ik mijn boeken al uit had, had ik even niks beters te doen. Het is een vermakelijke feelgoodfilm en ik vind Meryl Streep een leuke actrice.

Musea

Ik heb deze maand heel veel musea bezocht; misschien wel genoeg om op basis van deze maand al mijn museumkaart eruit te hebben.

In Leiden bezocht ik De Lakenhal, wat ik vooral een mooi historisch gebouw vond. Ze hebben vooral veel oude schilderkunst en wat objecten die te maken hebben met de productie van laken.

Daarna ging ik daar naar het Rijksmuseum van Oudheden, daar was ik al eens eerder geweest in 2016, ook met mijn museumkaart. Toch alweer 6,5 jaar geleden. Toch herkende ik nog van alles van toen in de vaste tentoonstellingen. Maar ik kwam vooral voor de tijdelijke tentoonstelling over Byblos, een oude havenstad in Libanon met invloeden van allerlei volkeren. De tentoonstelling deed mij qua stijl en inrichting trouwens erg denken aan die over reizen in de Middeleeuwen (Crossroads) die ik ooit zag in het Allard Pierson Museum in Amsterdam. Het was wel interessant. De rest van het museum heb ik niet meer helemaal gedaan, wel nog langs de kleinere kralententoonstelling gelopen en door een stukje van de Romeinen, maar die had ik al eens eerder gezien.

In Eindhoven ging ik naar Van Abbe Museum, ook daar was ik al eerder geweest, maar nu was er een andere tentoonstelling. Om heel eerlijk te zijn vond ik het moeilijk om de samenhang in deze tentoonstelling te ontdekken; het leek vooral een bij elkaar geraapt zootje van “kunst”. Ik vond lang niet alles mooi, zullen we maar zeggen. Het gebouw zelf is wel heel gaaf ontworpen.

Tijdens mijn vakantie bezocht ik drie musea. Als eerste De Fundatie in Zwolle. Hier sprak ook lang niet alles mij aan, maar sommige dingen vond ik wel mooi. Het gebouw zelf is ook weer mooi ontworpen, met dat “ei ” bovenop en als je daarin staat heb je een mooi uitzicht over de stad. Jaren geleden ben ik ook eens in de dependance van dit museum geweest, bij Kasteel het Nijenhuis in Heino; daar is een grote beeldentuin. Dat vond ik eigenlijk mooier dan dit museum.

In Deventer bezocht ik De Waag en het Speelgoedmuseum. In beide musea (die je kunt bezoeken met een combiticket als je geen museumkaart hebt) was ik al eens eerder geweest. In De Waag – een oud historische gebouw – was nu wel een andere tentoonstelling dan toen. De Waag is niet zo’n groot museum, maar heeft wel echt mooie historische stukken van de stad Deventer o.a. een heel mooie oude landkaart van de Hanzesteden langs de IJssel. Er hingen nu ook eeuwenoude schilderijen waarop het gebouw al te zien is; dat soort dingen vind ik dus mooi.

Ook het Speelgoedmuseum is niet extreem groot en omdat ik er al eens eerder was geweest en het niet heel erg veranderd was, ben ik hier ook niet heel lang geweest. Het was wel leuk dat het er heel rustig was (ik denk dat er misschien 10 bezoekers waren op dat moment) en ik dus ook kon “spelen”. Vooral de knikkerbaan op de zolder heeft mij bezig gehouden. Ook was er een kleine tentoonstelling over de poppenmaker Max Verstappen (dat dus een ander dan de coureur), die ik leuk vond, omdat er bekende poppen stonden die bij tv-programma’s zijn gebruikt. Het is wel een monnikenwerk om zo’n pop te maken (er draaide een filmpje over het creatieproces).

Als laatste bezocht ik nog het Museum Speelklok in Utrecht. Hier ben ik als 3 of 4-jarige al eens geweest, nog met mijn opa (die overleed toen ik 8 was); hij hield heel erg van draaiorgels en hun muziek. Ik kon mij van dat museum nog maar weinig herinneren, maar ik was natuurlijk ook nog heel erg klein toen. Er werd aangeraden om mee te gaan met een rondleiding en ik begrijp wel waarom: dan worden er verschillende instrumenten afgespeeld en de muziek hoort er zeker wel bij. Dus ga zeker mee met een rondleiding. Ik vond het interessant en al die draaiorgels en speeldozen zijn absoluut prachtig gemaakt; wat een werk moet dat zijn geweest. Maar na die rondleiding kwam de orgelmuziek mijn neusgaten wel uit; sorry opa, maar ik ben geen groot fan. Daarna nog door de rest van het museum gelopen. Alles bij elkaar ben ik hier best lang geweest; er is ook veel te zien.

Dat zijn dus maar liefst zeven musea! En daar had nog een achtste bij gezeten als je daar niet voor moest reserveren en het vol zat op die dag. Maar daar gaan we in april naartoe.

Verder

• Heb ik dus eindelijk eens de goede Mol geraden: Jurre
• Ben ik vandaag op de laatste dag van de maand jarig
• Hielden de dassen onder het spoor hier in de buurt de gemoederen nogal bezig
• Met je fiets in de trein is echt ruk als de liften op het station (Tilburg in dit geval) kapot zijn en je je fiets met bagage de trappen af en op mag sjouwen (want die fietsgoten zitten veel te dicht bij de rand)
• Was er de Nationale Week Zonder Vlees (en Zuivel). Voor mij niet nodig, ik ben al sinds mijn 13e vegetariër, maar ik deed wel aan promotie op mijn social media. En ik won een (kook)boek op instagram.
• Het was ook Boekenweek en daarom organiseerde ik een Boekenbingo met postkaarten. Leverde leuke kaartjes en boekentips op.
• Op 1 maart werd mijn cavia Frido 2 jaar oud. Hij is de jongste van mijn huisdieren, maar hij woont al wel vanaf vier weken oud bij mij, dus veel langer dan de konijnen die er nog geen twee maanden zijn. Zijn vriendje Fenno is echter de recordhouder; die is en het oudste en woont al het langste bij mij van allemaal.
• De konijnen maken heel erg veel troep en daarom noem ik ze de Chaoskrijgers. Ze hebben bepaald geen VT wonen idee betreffende de inrichting van hun ren. Maar ze zijn ook wel heel erg schattig.
• Mijn moeder heeft voor mijn huisdieren gezorgd toen ik op vakantie was. Ze had het er maar druk mee.
• Zelf had ik een tuindier bij mijn vakantiehuisje: een eekhoorn die elke dag vogelvoer kwam stelen.
• Waren er de provinciale statenverkiezingen en natuurlijk ging ik stemmen; gezellig in de molen.

Geocachingavonturen uit het verleden: Peeping Castle, intelligentietest en op safari

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 30 maart 2008:

’s Middags was er zwembadtraining van de kanovereniging, dus ging ik al vroeg met Anke en haar twee zusjes op pad in de richting van Hilvarenbeek.

Het avontuur:

Het was tijd om twee frustraties in Hilvarenbeek op te lossen. Tom’s Peeping Castle was een nogal rare cache. Je moest naar een soort van kasteelachtige villa in het buitengebied bij Gorp en Roovert rijden en daar vragen gaan beantwoorden over het kasteeltje. Het was zelfs de bedoeling dat je met een verrekijker naar dat huis ging kijken enzo. Ik kan me niet voorstellen dat je dat als bewoner van dat huis leuk vindt, allemaal van die rare mensen voor de deur met gekke apparaatjes, fototoestellen en verrekijkers. We waren er al eerder geweest in verschillende samenstellingen en hoopten nu met vier vrouw sterk eindelijk alle aanwijzingen te vinden. Ondertussen hadden we ook de maker gemaild voor een hint. Hij gaf ons de streepjes op de vlaggenmast (die onmogelijk te onderscheiden waren door de verrekijker) cadeau, maar we moesten zelf nog gaan zoeken naar de wandelroute. Zodra we deze morgen bij het kasteel stonden zag ik in de verte een fietspaddenstoel. Nadat ik alle gegevens van de paddo genoteerd had, liep ik terug naar de anderen bij het kasteel en toen zag ik de sticker van de wandelroute zitten, achterop een bordje. Het bleek om een NS-route te gaan en de aanwijzingen daarvan zitten heel sneaky verstopt. Nu konden we de eindlocatie van de cache gaan berekenen. Dat was 2 kilometer verderop, dus gingen we heel lui met de auto, ook omdat het alweer regende. De cache bleek bij een boerderij te liggen en we logden hem met hete adem van de koeien in onze nek.

Hierna was het tijd voor de bonus van de M.I.-reeks. De andere acht caches in deze reeks waren eerder door de beide teams gelogd, sommige ook samen gelopen. De negende was niet echt makkelijk, met een rare quiz, gecodeerde documenten en een ingewikkelde som die 3x nagerekend moest worden. Maar dit moest echt kloppen. We kregen het alleen niet voor elkaar om het punt met de auto te bereiken. Nadat we een andere auto vastgeslibt in de modder zagen staan, besloten we maar te gaan lopen. We kwamen bij een vogelhuisje aan waarin de informatie om bij de cache te komen verscholen zat. Er moest een projectie worden gemaakt, dus dat was iets voor mijn GPS. Gelukkig bleek de cache op de terugweg naar de auto te liggen, want het regende ondertussen flink hard. Op het 0-punt konden we de cache niet echt vinden. Als je met vier personen sterk bent, moet dat eigenlijk niet kunnen. Na een hele tijd, zag ik ineens een boomstronk die volgens mij niet echt kon zijn en dat bleek inderdaad de cache te zijn. Dat was een hele grote emmer en er zat als beloning een coin in. Zo sloten wij de M.I.-reeks eindelijk af.

We hadden nog net genoeg tijd over voor Safari, een vrij nieuwe Multi-cache. Safari liep door de bossen langs Safaripark de Beekse Bergen, vandaar de naam van de cache. Op de parkeerplaats stond een man allemaal naar een bordje te wijzen, dat nodig was om de vraag van het eerste waypoint te beantwoorden. Wij vermoedden dat deze man ook een geocacher was. Later natuurlijk op internet uitgezocht wie hij was en het bleek Zeppas himself te zijn, de maker van deze cache. Na een grappige tocht door de bossen rondom het Safaripark, waarbij we geen andere beesten zagen dan een stel verwaande vogels, maar wel veel lol hadden kwamen we aan op een plek in het bos waar heel veel bladeren lagen. Tja, waar was die cache nou? We hadden geen prikstokken meer, ik was de mijne verloren en ook Nopi had er geen bij. We begonnen te zoeken, maar konden eigenlijk niks vinden. De anderen wilden al opgeven, maar ik wilde nog een laatste keer rondstampen. En zoals wel vaker als alle hoop al opgegeven is…vond ik de cache. Alweer de vinder, voor de derde keer die dag. Dus vond ik mezelf wel de geocache-held van de dag…

Wat ik hier op 30 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:

Zo, twee multi’s en een wandelmysterie op een ochtend, dat vind ik best een hoge score!

Geocachingavonturen uit het verleden: Kort en kleur

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 23 maart 2012:

Een heel kort verslagje vandaag.

Het avontuur(tje):

De avond hiervoor was er een nieuwe mysterie van Dutchlandian online gekomen; zij heeft veel, soms erg moeilijke puzzels, weggelegd rondom Hilvarenbeek. Ik kreunde al toen ik deze nieuwe nearbiest niet gevonden mysterie zag verschijnen, maar bij nader inzien leek de puzzel mee te vallen. Ik had vrij snel door dat het om belichtingskleuren ging. En al snel had ik de goede site te pakken en kon ik de puzzel zelf oplossen. Het is de eerste puzzel van Dutchlandian die ik volledig zelf heb opgelost zonder enige hulp van buitenaf. Ik ben trots op mezelf.

Die dag erna meteen gaan loggen. Het eremetaal was al weg en ik had dus blik, maar dat boeide me niets; ik was al lang blij dat ik de puzzel zelf had op kunnen lossen.

Wat ik hier op 23 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:

Mysteries met snelle oplossingen; daar houd ik het meeste van.

Geocachingavonturen uit het verleden: Je bent er bijna…

Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.

Vandaag gaan we terug naar 16 maart 2020:

Ik ging geocachen op mijn vrije dag, maar voelde mij onzeker omdat de eerste lockdown net was ingegaan.

Het avontuur:

16 maart was de allerlaatste 4-cache-datum die ik nog moest oplossen of verbeteren. Het was prachtig lenteweer; voor de verandering stormde of regende het eens niet en het was mijn vrije dag, dus tot zover geen problemen. Maar ja, de lockdown was net ingegaan en volgens het RIVM moest je zoveel mogelijk binnen blijven. Maar ja, mijn werk ging gewoon door en dat is ook buiten. Daarnaast werd buiten wandelen gisteren nog als een “goede activiteit” aangemerkt, mits je maar genoeg afstand zou houden van mede-wandelaars. Nou verwachtte ik op een maandagochtend niet heel veel mensen tegen te komen, dus besloot ik toch maar te gaan.

OV-gebruik wordt ook ontraden, dus sprong ik op mijn fiets naar Loon op Zand voor de serie Je bent er bijna. Deze ligt rondom de Efteling of eigenlijk meer het Efteling Golfpark en heeft een sprookjesthema. Van de eerste cache werd ik nog niet echt wild enthousiast. Bij een picknickplaatsen lagen wat grote steenblokken ter decoratie en iemand had het nodig gevonden om daar zakken vol met afval te dumpen. Geen idee waarom dat nou weer nodig is, het meeste afval wordt gratis opgehaald in Nederland. Maar goed, ik viste de cache tussen de zakken uit, maar helaas was ook de sluiting van de pot kapot, dus een zeiknatte logrol. Had ik dan zo’n eind voor gefietst. Maar goed, hiermee had ik al wel de 4-cache-data voor altijd weggewerkt. Ik ging door met nummer 2, hier kreeg ik wel een sprookjesachtig gevoel van, want hier was een vogelhuisje omgebouwd tot het huisje van de zeven geitjes, inclusief de poppetjes van de Emté (supermarkt, waar je ooit Eftelingpoppetjes kon sparen) en een cacherol in de “klok”. Daarna werd het nog beter, want de volgende cache had het thema Draak en was dan ook een schatkist met parels draakpoppetjes.

Heel veel mensen kwam ik vandaag niet tegen. Wat andere fietsers, wat landbouwerktuigen. Alleen op de parkeerplaats bij de ingang van de duinen was het wel relatief druk. Er zijn dus meer mensen die niet de hele dag binnen kunnen zitten en het er toch maar op wagen. En als je een hond hebt, zal die toch uitgelaten moeten worden. Ik fietste nu langs het verlaten golfpark van de Efteling. Er was alleen een grasmaaier aan de gang. Ook het vakantiepark was verlaten en de Efteling zelf is ook dicht. Het is best raar om in zo’n uitgestorven wereld te leven en dit is pas de eerste dag. Niemand weet hoe lang het gaat duren.

Goed, daar is dat verslag verder niet voor, dus ik vond ook nog nummer 3 (paddestoelen) en 5 van de serie. Die laatste had als thema de fakir en hier moest ik ook nog wel om lachen. Onderaan de boom zaten potjes met de logrol en een rode en een gele tulp. En dan bovenin de boom vloog de fakir. Helaas zat nummer 4 bovenin in de paal van een straatnaambordje (Eftelingsestraat natuurlijk) en daar kon ik niet bij. Er stond wel in de beschrijving dat je een trapje mee moest brengen, maar dat gaat zo lastig op de fiets. Dus die cache moest ik laten gaan. Helaas bleek hier ook een cruciaal getal voor de bonus in te zitten en ik had daardoor te veel mogelijkheden, dus die moest ik ook laten gaan.

Ja, shit nu had ik dus nog maar vijf caches en om de datum op tien te krijgen, moest ik er eigenlijk zes. Ik besloot toen om de korte multi Gedenkbos te gaan doen. Ook omdat ik wel even wilde wandelen na al dat gefiets. Het Gedenkbos de Spinder is een bijzondere plaats. Je kunt hier een gedenkplaats inrichten voor een overleden persoon. Het zag er heel creatief uit, met allemaal zelfgemaakte dingen, versieringen, hekwerken van gevlochten takken en nog veel meer. Ik vond het wel mooi, ik houd wel van dit soort dingen. Het was er ook heel rustig, je hoorde overal de vogeltjes zingen. Maar ja, de harde realiteit is dan wel weer dat er straks ook gedenkplaatsen zullen zijn voor slachtoffers van het Corona-virus.

In ieder geval had ik hiermee mijn zes caches binnen en stond de datum veilig op tien. Ik fietste terug naar huis en deed onderweg nog boodschappen: ik ontmoette in de supermarkt veel meer mensen dan tijdens het geocachen (en toen waren mondkapjes nog niet eens verplicht).

Wat ik hier op 16 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:

Ja, corona en de lockdowns. Wat een twijfels heb ik hier. Terwijl buiten zijn eigenlijk alleen maar goed voor je kan zijn, want binnen zou dat virus zich ook veel sneller verplaatsen. Later heb ik die mindset wel gemaakt, maar op die eerste dag was alles nog zo onzeker. De caches waren wel leuk gemaakt, op die eerste na dan.