Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar23 maart 2012:
Een heel kort verslagje vandaag.
Het avontuur(tje):
De avond hiervoor was er een nieuwe mysterie van Dutchlandian online gekomen; zij heeft veel, soms erg moeilijke puzzels, weggelegd rondom Hilvarenbeek. Ik kreunde al toen ik deze nieuwe nearbiest niet gevonden mysterie zag verschijnen, maar bij nader inzien leek de puzzel mee te vallen. Ik had vrij snel door dat het om belichtingskleuren ging. En al snel had ik de goede site te pakken en kon ik de puzzel zelf oplossen. Het is de eerste puzzel van Dutchlandian die ik volledig zelf heb opgelost zonder enige hulp van buitenaf. Ik ben trots op mezelf.
Die dag erna meteen gaan loggen. Het eremetaal was al weg en ik had dus blik, maar dat boeide me niets; ik was al lang blij dat ik de puzzel zelf had op kunnen lossen.
Wat ik hier op 23 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:
Mysteries met snelle oplossingen; daar houd ik het meeste van.
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar16 maart 2020:
Ik ging geocachen op mijn vrije dag, maar voelde mij onzeker omdat de eerste lockdown net was ingegaan.
Het avontuur:
16 maart was de allerlaatste 4-cache-datum die ik nog moest oplossen of verbeteren. Het was prachtig lenteweer; voor de verandering stormde of regende het eens niet en het was mijn vrije dag, dus tot zover geen problemen. Maar ja, de lockdown was net ingegaan en volgens het RIVM moest je zoveel mogelijk binnen blijven. Maar ja, mijn werk ging gewoon door en dat is ook buiten. Daarnaast werd buiten wandelen gisteren nog als een “goede activiteit” aangemerkt, mits je maar genoeg afstand zou houden van mede-wandelaars. Nou verwachtte ik op een maandagochtend niet heel veel mensen tegen te komen, dus besloot ik toch maar te gaan.
OV-gebruik wordt ook ontraden, dus sprong ik op mijn fiets naar Loon op Zand voor de serie Je bent er bijna. Deze ligt rondom de Efteling of eigenlijk meer het Efteling Golfpark en heeft een sprookjesthema. Van de eerste cache werd ik nog niet echt wild enthousiast. Bij een picknickplaatsen lagen wat grote steenblokken ter decoratie en iemand had het nodig gevonden om daar zakken vol met afval te dumpen. Geen idee waarom dat nou weer nodig is, het meeste afval wordt gratis opgehaald in Nederland. Maar goed, ik viste de cache tussen de zakken uit, maar helaas was ook de sluiting van de pot kapot, dus een zeiknatte logrol. Had ik dan zo’n eind voor gefietst. Maar goed, hiermee had ik al wel de 4-cache-data voor altijd weggewerkt. Ik ging door met nummer 2, hier kreeg ik wel een sprookjesachtig gevoel van, want hier was een vogelhuisje omgebouwd tot het huisje van de zeven geitjes, inclusief de poppetjes van de Emté (supermarkt, waar je ooit Eftelingpoppetjes kon sparen) en een cacherol in de “klok”. Daarna werd het nog beter, want de volgende cache had het thema Draak en was dan ook een schatkist met parels draakpoppetjes.
Heel veel mensen kwam ik vandaag niet tegen. Wat andere fietsers, wat landbouwerktuigen. Alleen op de parkeerplaats bij de ingang van de duinen was het wel relatief druk. Er zijn dus meer mensen die niet de hele dag binnen kunnen zitten en het er toch maar op wagen. En als je een hond hebt, zal die toch uitgelaten moeten worden. Ik fietste nu langs het verlaten golfpark van de Efteling. Er was alleen een grasmaaier aan de gang. Ook het vakantiepark was verlaten en de Efteling zelf is ook dicht. Het is best raar om in zo’n uitgestorven wereld te leven en dit is pas de eerste dag. Niemand weet hoe lang het gaat duren.
Goed, daar is dat verslag verder niet voor, dus ik vond ook nog nummer 3 (paddestoelen) en 5 van de serie. Die laatste had als thema de fakir en hier moest ik ook nog wel om lachen. Onderaan de boom zaten potjes met de logrol en een rode en een gele tulp. En dan bovenin de boom vloog de fakir. Helaas zat nummer 4 bovenin in de paal van een straatnaambordje (Eftelingsestraat natuurlijk) en daar kon ik niet bij. Er stond wel in de beschrijving dat je een trapje mee moest brengen, maar dat gaat zo lastig op de fiets. Dus die cache moest ik laten gaan. Helaas bleek hier ook een cruciaal getal voor de bonus in te zitten en ik had daardoor te veel mogelijkheden, dus die moest ik ook laten gaan.
Ja, shit nu had ik dus nog maar vijf caches en om de datum op tien te krijgen, moest ik er eigenlijk zes. Ik besloot toen om de korte multi Gedenkbos te gaan doen. Ook omdat ik wel even wilde wandelen na al dat gefiets. Het Gedenkbos de Spinder is een bijzondere plaats. Je kunt hier een gedenkplaats inrichten voor een overleden persoon. Het zag er heel creatief uit, met allemaal zelfgemaakte dingen, versieringen, hekwerken van gevlochten takken en nog veel meer. Ik vond het wel mooi, ik houd wel van dit soort dingen. Het was er ook heel rustig, je hoorde overal de vogeltjes zingen. Maar ja, de harde realiteit is dan wel weer dat er straks ook gedenkplaatsen zullen zijn voor slachtoffers van het Corona-virus.
In ieder geval had ik hiermee mijn zes caches binnen en stond de datum veilig op tien. Ik fietste terug naar huis en deed onderweg nog boodschappen: ik ontmoette in de supermarkt veel meer mensen dan tijdens het geocachen (en toen waren mondkapjes nog niet eens verplicht).
Wat ik hier op 16 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:
Ja, corona en de lockdowns. Wat een twijfels heb ik hier. Terwijl buiten zijn eigenlijk alleen maar goed voor je kan zijn, want binnen zou dat virus zich ook veel sneller verplaatsen. Later heb ik die mindset wel gemaakt, maar op die eerste dag was alles nog zo onzeker. De caches waren wel leuk gemaakt, op die eerste na dan.
Van 6 tot en met 12 maart vindt de zesde editie van de Week zonder Vlees (en Zuivel) plaats. Deze week is bedoelt om mensen bewust te maken van een flexitarisch eetpatroon met vegetarische en plantaardige alternatieven. Dit is beter voor dier (denk aan de bio-industrie), mens (denk aan gezondheidsaspecten) en het milieu (denk aan het klimaatprobleem).
Voor mijzelf is dit niet zo moeilijk. Vanaf ongeveer mij elfde ging ik steeds minder vlees eten, om op mijn 13e definitief vegetariër te worden. Sindsdien heb ik nooit meer vlees of vis gegeten. Ik eet ook vrij vaak veganistisch of gebruik plantaardige alternatieven voor zuivel, maar doe dat niet altijd. Soms eet ik wel kaas of eieren of producten waar dit inzit. Ik ga dus proberen om een week veganistisch te eten.
Mijn idee is om deze week elke dag (behalve donderdag) een vegetarisch recept te plaatsen op mijn blog, ter inspiratie om ook eens een dagje zonder vlees te eten.
Vandaag is dat:
Gebakken aardappeltjes met groene groenten en witte kaas
Ik weet niet meer waar ik dit recept vandaan heb, maar het is een beetje mijn guilty pleasure eten; zeker in de herfst en winter eet ik het heel erg vaak.
Erwten en tuinbonen heb je ook verschrompeld/gekrompen in blik/pot, maar zijn uit de diepvries veel lekkerder (en zien er ook veel aantrekkelijker uit). Verder kun je de restanten dan gewoon weer terug in de vriezer stoppen.
Ingrediënten (2 personen):
450 gram gebakken aardappeltjes (rondjes of blokjes)
1 kleine ui in stukjes
1 courgette in blokjes
100 gram groene erwten (diepvries)
100 gram tuinbonen (diepvries)
5 eetlepels groene pesto (ik gebruik vegan pesto van de Jumbo)
100 gram witte kaasblokjes
peper en zout
(zonnebloem)olie om in te bakken
Bereiding
Gebruik een grote bak- of wokpan en voeg de olie toe. Vervolgens mogen de aardappeltjes erin, gevolgd door de ui, de courgette en tenslotte de diepvriesgroenten.
Roerbak alles tot het gaar is, dit zal ongeveer 10 minuten duren. Voeg nu ongeveer 8 minuten de pesto toe en verdeel goed door de hele pan.
Je kunt nog peper en/of zout naar smaak toevoegen.
Voeg op het laatste moment de witte kaasblokjes toe en bak heel kort mee.
Van 6 tot en met 12 maart vindt de zesde editie van de Week zonder Vlees (en Zuivel) plaats. Deze week is bedoelt om mensen bewust te maken van een flexitarisch eetpatroon met vegetarische en plantaardige alternatieven. Dit is beter voor dier (denk aan de bio-industrie), mens (denk aan gezondheidsaspecten) en het milieu (denk aan het klimaatprobleem).
Voor mijzelf is dit niet zo moeilijk. Vanaf ongeveer mij elfde ging ik steeds minder vlees eten, om op mijn 13e definitief vegetariër te worden. Sindsdien heb ik nooit meer vlees of vis gegeten. Ik eet ook vrij vaak veganistisch of gebruik plantaardige alternatieven voor zuivel, maar doe dat niet altijd. Soms eet ik wel kaas of eieren of producten waar dit inzit. Ik ga dus proberen om een week veganistisch te eten.
Mijn idee is om deze week elke dag (behalve donderdag) een vegetarisch recept te plaatsen op mijn blog, ter inspiratie om ook eens een dagje zonder vlees te eten.
Vandaag is dat:
Groenteschotel met knolselderijpuree
Een ovenschotel naar een recept van de Lidl.
Ingrediënten:
1 knolselderij; geschild en in stukjes
500 gram gemengde groente naar keuze (bijv. al je groenterestjes van de afgelopen week)
100 gram tomatentapenade
200 gram creme fraiche (ik gebruikte een veganistische versie; haver fraiche)
10 gram bieslook
200 gram geraspte kaas (ook hier gebruikte ik een vegan versie)
peper en zout om de boel op smaak te brengen
Bereiding:
Verwarm de oven voor op 200 graden.
Breng de stukken knolselderij aan de kook en laat ongeveer 15 minuten doorpruttelen op een laag vuur tot ze gaar zijn.
Snijd ondertussen de andere groenten in stukken en roerbak ze samen met de tomatentapenade tot ze beetgaar zijn. Verdeel ze vervolgens over de bodem van een ovenschaal.
Giet de knolselderij af en stamp tot een puree. Voeg de creme fraiche toe en ook de bieslook en de helft van de geraspte kaas. Houd een beetje bieslook over om te garneren. Breng de puree op smaak met peper en zout. Ook zou je eventueel een scheutje citroensap toe kunnen voegen als je daarvan houdt.
Verdeel de puree gelijkmatig over de groenten in de ovenschaal. Garneer met de rest van de geraspte kaas en bestrooi met het restant van de bieslook.
Verwarm de ovenschotel vervolgens 30 minuten in de voorverwarmde oven.
Van 6 tot en met 12 maart vindt de zesde editie van de Week zonder Vlees (en Zuivel) plaats. Deze week is bedoelt om mensen bewust te maken van een flexitarisch eetpatroon met vegetarische en plantaardige alternatieven. Dit is beter voor dier (denk aan de bio-industrie), mens (denk aan gezondheidsaspecten) en het milieu (denk aan het klimaatprobleem).
Voor mijzelf is dit niet zo moeilijk. Vanaf ongeveer mij elfde ging ik steeds minder vlees eten, om op mijn 13e definitief vegetariër te worden. Sindsdien heb ik nooit meer vlees of vis gegeten. Ik eet ook vrij vaak veganistisch of gebruik plantaardige alternatieven voor zuivel, maar doe dat niet altijd. Soms eet ik wel kaas of eieren of producten waar dit inzit. Ik ga dus proberen om een week veganistisch te eten.
Mijn idee is om deze week elke dag (behalve donderdag) een vegetarisch recept te plaatsen op mijn blog, ter inspiratie om ook eens een dagje zonder vlees te eten.
Vandaag is dat:
Knolselderijsoep met linzen
Knolselderij valt onder de “vergeten groenten” en ik moet toegeven dat ik het ook bijna nooit at. Maar de laatste tijd ontdek ik steeds weer nieuwe recepten met deze groente en het is echt lekker. Ook dit recept komt uit de Hallo Jumbo.
En dan meteen de tip om hem te snijden: snij eerst de kant met de wortelresten eraf. Snij dan de knol in vier parten en schil dan die parten.
Ingrediënten:
1 knolselderij in stukjes
1 ui in stukjes
1 groentebouillonblokje
400 gram linzen (1 blik)
2 eetlepels tarwebloem
40 gram selderij
gebakken uitjes
olie om in te bakken
eventueel een beetje peper
stokbrood voor erbij
Bereiding
Bak de stukjes knolselderij en ui kort (ongeveer 3 minuten) in de olie in de soeppan op middelhoog vuur.
Voeg de tarwebloem toe en bak ongeveer 2 minuten mee
Voeg 1 liter water en het bouillonblokje toe en breng aan de kook. Laat daarna nog 15 minuten op een laag vuur doorpruttelen, tot de knolselderij gaar is. Af en toe roeren.
Tijd om de selderij toe te voegen; houd een beetje over ter garnering.
Als je het ietsje pittiger wilt hebben, voeg dan ook nog wat zwarte peper toe naar smaak.
Pureer de groenten en kruiden met een staafmixer tot een gladde soep.
Laat de linzen uitlekken en voeg toe aan de soep. Verwarm twee minuten mee.
Serveer de soep met de gebakken uitjes en de rest van de selderij.
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar 9 maart 2008:
Anke en ik gingen een serie caches loggen, beginnende met het veldwerk van de mysterie-kraker Knuzzle.
Het avontuur:
Ik was best wel trots op mezelf dat ik Knuzzle – een kubusachtige puzzel, die de geocachers in onze omgeving slapeloze nachten bezorgde – zonder hulp had opgelost. De eerste keer ben ik er de hele avond mee bezig geweest en heb ik ‘m zelf mee naar bed genomen, maar de oude truc van leg het onder je kussen en de volgende dag weet je het, ging hier niet op. De tweede keer had ik het veel sneller door. Opeens zag ik een mogelijkheid waarbij je helemaal niet hoefde te vouwen, maar gewoon…iets anders moest doen en daar kwam een geloofwaardig coördinaat uit. Dus rende ik naar beneden en smeekte ik mijn moeder die achter de computer zat of alsjeblieft even mijn uitkomst mocht checken met Evince. Als ik zo’n aanval heb, weet mijn moeder wel dat het “erg” is, dus mocht ik. En jawel hoor, Evince gaf “congratulations!” (in 2008 had ik nog geen telefoon met internetmogelijkheden tot mijn beschikking).
Ik had daarna al een paar keer op het punt gestaan om naar Sint-Michielsgestel te rijden om Knuzzle in het veld te gaan loggen, maar toch niet echt gedaan.
Vandaag had ik de dag dus samengesteld rondom Knuzzle en alle andere caches waren willekeurig gekozen voor het dagprogramma.
Knuzzle was nog niet zo gemakkelijk te bereiken. We stonden eerst op het terrein van een boerderij en daarna bleek er een lange en brede sloot te lopen. Uiteindelijk kwamen we uit bij het begin van iets wat wel op een wandelpad leek. Dus gingen we vanaf dat punt lopen. We kwamen gelukkig wel netjes uit bij de leuk verstopte cache.
Hierna was De Weidonk aan de beurt. Steeds meer boeren geven toestemming om wandelpaden (klompenpaden) aan te laten leggen over hun boerenland. Het gaat dan wel om hele kleine, smalle strookjes waar hele dikke mensen volgens mij niet eens tussendoor passen, maar wij gelukkig wel. De Weidonk liep dus over een aantal weilanden. De cache was snel gevonden, ongezien loggen was moeilijker, omdat er veel mensen aan het wandelen waren over de boerenpaadjes.
Wij gingen ter afwisseling een Multi-cache doen, eigenlijk vooral om de HitchHiker postduif weer te kunnen droppen. De keuze was gevallen op Engelenstede 3, puur omdat dit de enige Multi-cache in deze omgeving was. Het was een beetje een vage cache, met punten rondom een parkje met een kunstwerk. We vonden alles en ook de cache vrij snel. We deden hiermee weer afstand van de HitchHiker. We zijn van hieruit doorgelopen naar eentje van de Drive in Hit and Run without Pretentions-serie van Geopatra. Deze lag op een trimbaan en heette ook zo. De trimbaan was wel leuk, wij hebben nog wat oefeningen gedaan, maar we hebben ons helemaal kapot gezocht naar de cache. Uiteindelijk vond Anke het kleddernatte logrolletje in een boom. Dit was dus echt een slecht onderhouden cache, maar ja, we hadden hem.
Onze route bracht ons bij Dutch Liberty. Dit is een soort replica van het Vrijheidsbeeld uit New York, maar deze staat bij een autohandelaar. Het enige wat je voor deze cache moest doen was het antwoord op een vraag mailen aan Geopatra. Eigenlijk een beetje een flauwe cache, zelfs voor een virtual, maar ja, iedereen had hem gedaan, dus wij ook maar, want we zijn best wel geocachingmeelopers…
We vervolgden onze route met een hele reeks oppikkertjes. Al snel bleek dat we achter familieleden van Anke aanzaten, die ook aan geocaching doen. We zagen hun teamnamen in de logrollen staan. Zij bleken dezelfde caches uitgezocht te hebben als ons. We wisten dit niet van elkaar. Het was wel erg grappig.
3-stammig lag in een bosje met vreemd gevormde bomen. Op zich wel geinig om doorheen te lopen. Stam Cache Nuland, was een standaard-oppikker, met een dubbelzinnige naam, want hij lag inderdaad onder een stam. De Afval-cache lag op een stomme locatie, maar was wel grappig verstopt bij een afvalbak. We zagen hier nog een andere cache-team, maar ik weet niet meer hoe ze heetten.
Daarna begonnen we aan de serie “Op weg naar Lith”. Hier vond ik niks aan, eigenlijk. De caches leken zo’n beetje uit het raampje van de auto gesmeten, er was echt niks bijzonders aan.
We kwamen bij het pontje over de Maas aan. De laatste paar caches van het programma lagen aan de overzijde van de rivier. Het leek ons wel een keertje grappig om met het pontje te gaan, dus gingen we met auto en al naar de overkant. Daar deden we eerst in de stromende regen Doodlopend 12: De Steeg. En daarna eindigden we de dag met Andries-Alem, een cache waarbij je van het kleine gehuchtje Andries, naar de sluis van het andere kleine gehuchtje Alem moest lopen. Dit stuk liep door een slecht begaanbaar weiland tussen de koeien door, langs de Maas. Het waaide hard, dus het was niet echt leuk. Maar we vonden de cache gelukkig wel. Op zich vond ik deze cache wel beter dan de andere oppikkertjes van die dag, maar ik denk dat je hier leuker kan wandelen met mooi weer.
Voor vandaag was het weer genoeg geweest.
Wat ik hier op 9 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:
Nja, eigenlijk hetzelfde als vorige week; zo’n autocachedag zou nu niet meer mijn voorkeur hebben. Het verhaaltje rondom Knuzzle is wel leuk, kan het mij ook nog wel herinneren dat ik daar toen een obsessie voor had en ook voor de andere puzzel van dezelfde maker: Snuzzle. En ook grappig dat we Ankes familieleden achterna bleken te zitten.
Van 6 tot en met 12 maart vindt de zesde editie van de Week zonder Vlees (en Zuivel) plaats. Deze week is bedoelt om mensen bewust te maken van een flexitarisch eetpatroon met vegetarische en plantaardige alternatieven. Dit is beter voor dier (denk aan de bio-industrie), mens (denk aan gezondheidsaspecten) en het milieu (denk aan het klimaatprobleem).
Voor mijzelf is dit niet zo moeilijk. Vanaf ongeveer mij elfde ging ik steeds minder vlees eten, om op mijn 13e definitief vegetariër te worden. Sindsdien heb ik nooit meer vlees of vis gegeten. Ik eet ook vrij vaak veganistisch of gebruik plantaardige alternatieven voor zuivel, maar doe dat niet altijd. Soms eet ik wel kaas of eieren of producten waar dit inzit. Ik ga dus proberen om een week veganistisch te eten.
Mijn idee is om deze week elke dag (behalve donderdag) een vegetarisch recept te plaatsen op mijn blog, ter inspiratie om ook eens een dagje zonder vlees te eten.
Vandaag is dat:
Andijviestamppot met falafel
Dit recept komt uit het gratis tijdschrift van de Hallo Jumbo. Het is een snel en makkelijk recept, omdat bijna alles al kant-en-klaar is. Alleen aan de aardappels moet je iets doen, hoewel je die natuurlijk ook al voorgekookt zou kunnen kopen, om het echt makkelijk te maken.
De andijvie deelde ik met mijn huisdieren, want zowel de cavia’s als de konijnen zijn dol op rauwe andijvie.
Ik wist eerlijk gezegd niet meteen wat sriracha is, maar het is een pittige saus met o.a. chilipepers, die vooral veel wordt gebruikt in de Thaise keuken. In de meeste supermarkten kun je diverse varianten vinden, er is zelfs een vegan versie. Het is overigens wel echt een behoorlijk pittig sausje, dus ben er niet te scheutig mee.
Ingrediënten:
1 kilo kruimige aardappelen, geschild en in blokjes
375 ml piccalilly saus (kant-en-klaar uit een pot)
500 gram in reepjes gesneden andijvie
300 gram falafel
2 eetlepels sriracha
olijfolie
Bereiding
Kook de aardappelblokjes in 10-15 gaar
Bak de falafel in de olijfolie
Stamp de aardappelblokjes tot een puree en meng de piccalillysaus er doorheen, terwijl de pan op een laag vuurtje staat
Voeg vervolgens de andijviereepjes in delen toe aan de puree, zodat ze iets slinken voor je ze mengt met de puree
Schep de puree op een bord, schep de falafel erbovenop en garneer het bord met de sriracha
Van 6 tot en met 12 maart vindt de zesde editie van de Week zonder Vlees (en Zuivel) plaats. Deze week is bedoelt om mensen bewust te maken van een flexitarisch eetpatroon met vegetarische en plantaardige alternatieven. Dit is beter voor dier (denk aan de bio-industrie), mens (denk aan gezondheidsaspecten) en het milieu (denk aan het klimaatprobleem).
Voor mijzelf is dit niet zo moeilijk. Vanaf ongeveer mij elfde ging ik steeds minder vlees eten, om op mijn 13e definitief vegetariër te worden. Sindsdien heb ik nooit meer vlees of vis gegeten. Ik eet ook vrij vaak veganistisch of gebruik plantaardige alternatieven voor zuivel, maar doe dat niet altijd. Soms eet ik wel kaas of eieren of producten waar dit inzit. Ik ga dus proberen om een week veganistisch te eten.
Mijn idee is om deze week elke week een vegetarisch recept te plaatsen op mijn blog ter inspiratie voor een dagje zonder vlees.
Vandaag is dat:
Een ovenschotel met zoete aardappel, spruitjes, geitenkaas, bladerdeeg en cashewnoten. Geïnspireerd op een recept uit een blaadje van een supermarkt, maar ik weet even niet meer welke, dacht de Boodschappen. Zij gebruikten trouwens walnoten in plaats van cashewnoten, maar die waren op dat moment extreem duur en de cashewnoten waren in de reclame (en ik vind ze lekkerder), dus die keuze was snel gemaakt. In principe maakt het niet heel veel uit welke notensoort je gebruikt. Ook met de kaassoort zou je nog kunnen variëren, maar let er wel op dat je er eentje gebruikt waar geen dierlijk stremsel in zit.
Ik gebruikte een kleine ovenschaal voor 2 personen. Als je een grote ovenschaal wilt gebruiken, moet je alles dus verdubbelen.
Ingrediënten:
genoeg plakjes bladerdeeg (ontdooid) om de randen en de bodem van je ovenschaal mee te kunnen bekleden
500 gram zoete aardappelen, geschild en in blokjes
250 gram spruitjes, schoon gemaakt (grote spruiten kun je eventueel halveren)
100 gram geitenkaas
100 gram ongebrande en ongezouten (cashew)noten
kruiden naar keuze, bijvoorbeeld paprikapoeder en peper
plantaardige margarine
Bereiding
Verwarm de oven voor op 180 graden
Breng de blokjes zoete aardappel in een pan met water aan de kook en laat ze daarna 10-15 minuten doorpruttelen op een laag vuur tot ze zacht zijn
Kook ondertussen ook de spruitjes in een andere pan met water tot ze beetgaar zijn; giet ze daarna af
Vet ondertussen de ovenschotel in met plantaardige margarine en bekleed met de plakjes bladerdeeg
Ook kun je de geitenkaas vast in stukjes snijden
Als de zoete aardappel gaar is, afgieten en tot puree stampen en op smaak brengen met kruiden naar keuze. Verdeel de puree over de ovenschotel
Verdeel de spruitjes gelijkmatig over de ovenschotel; druk ze lichtjes in de zoete aardappelpuree
Bestrooi de ovenschotel met de noten en de geitenkaas
Zet dit alles 25-30 minuten in de oven, tot de noten licht verkleurd zijn
Van 6 tot en met 12 maart vindt de zesde editie van de Week zonder Vlees (en Zuivel) plaats. Deze week is bedoelt om mensen bewust te maken van een flexitarisch eetpatroon met vegetarische en plantaardige alternatieven. Dit is beter voor dier (denk aan de bio-industrie), mens (denk aan gezondheidsaspecten) en het milieu (denk aan het klimaatprobleem).
Voor mijzelf is dit niet zo moeilijk. Vanaf ongeveer mij elfde ging ik steeds minder vlees eten, om op mijn 13e definitief vegetariër te worden. Sindsdien heb ik nooit meer vlees of vis gegeten. Ik eet ook vrij vaak veganistisch of gebruik plantaardige alternatieven voor zuivel, maar doe dat niet altijd. Soms eet ik wel kaas of eieren of producten waar dit inzit. Ik ga dus proberen om een week veganistisch te eten.
Mijn idee is om deze week elke dag (behalve donderdag) een vegetarisch recept te plaatsen op mijn blog, ter inspiratie om ook eens een dagje zonder vlees te eten.
Vandaag is dat:
Noedelsoep
Dit recept is gebaseerd op een recept uit de Hallo Jumbo. Het is snel, makkelijk en lekker.
Ingrediënten:
300 gram soepnoedels (of dunne vermicelli)
1 blik kokosmelk van 400 ml (gebruik 2 blikken als je een extra romige soep wil of voeg als extra nog wat geraspte kokos toe)
1 pak nasigroenten van 450 gram
150 gram tofu in blokjes (of neem een pakje kant-en-klare tofublokjes)
2 blokjes groentebouillon
evt. een handje cashewnoten (niet gezouten)
evt. een scheutje sambal
bosuitjes in ringetjes
Bereiding
Doe de nasigroenten en de soepnoedels in een pan, voeg het blik kokosmelk toe en vul verder bij met water tot alles net onder staat. Breng aan de kook en voeg de groentebouillonblokjes toe. Laat op een lage temperatuur nog zo’n 10 minuten doorkoken, tot de soepnoedels gaar zijn. Roer af en toe door.
Bak ondertussen de tofublokjes tot ze gaar zijn en bak eventueel de cashewnoten kort mee.
Voeg de tofublokjes (en cashewnoten) toe aan de soep.
Garneer met de bosuitjes.
Lekker met naanbrood.
Mocht je het extra pittig willen, voeg dan nog een scheutje sambal toe aan je soep.
Eet smakelijk!
PS Ik ben niet zo’n goede foodfotograaf (want dan moet je koud eten fotograferen en ik eet het liever warm, haha), maar het is echt lekker.
Dit boek las ik al eens eerder toen ik in de bovenbouw van de basisschool zat; dat is dus behoorlijk lang geleden. Begin februari was de watersnoodramp van 1953 in Zeeland 70 jaar geleden en daarom besloot ik het nog eens te lezen. Als kind maakte het boek meer indruk dan bij herlezing. Het is dan ook een jeugdboek.
De eerste helft van het boek gaat over de watersnoodramp, hoewel het uiteindelijk zo’n 70 pagina’s nodig heeft om de situatie van de hoofdpersoon Anne te schetsen en de ramp zelf dan in ongeveer 30 pagina’s afgeraffeld wordt. Ik had eigenlijk nog wel wat meer willen lezen over hoe de hulp op gang kwam en waar de mensen bijvoorbeeld hebben gewoond terwijl hun huizen weer werden opgebouwd.
De tweede helft van het boek speelt zo’n 20 jaar later, in 1973 dus (het boek verscheen in 1976) en gaat erover hoe de leden van het gezin van Anne lijnrecht tegenover elkaar komen te staan als het over de toekomst van de Oosterschelde gaat. De ouders (vooral de vader die bij Rijkswaterstaat werkt) willen het liefst complete afsluiting door middel van een dam, want zij hebben de ramp zelf meegemaakt. De zonen (20 jaar – geboren vlak na de ramp – en 17 jaar oud) willen liever dat de dijken opgehoogd worden en dat de Oosterschelde open blijft voor de natuur en de mosselvisserij. Het boek eindigt dan met de beslissing van de regering voor een open blokkendam, de uiteindelijke Oosterscheldekering.
Vooral in de tweede helft van het boek merk je heel erg dat Terlouw zelf politicus is (geweest) en achterin staat zelfs zijn mening over de kwestie (hij is voor dijken ophogen, vooral omdat het goedkoper is dan een dam in wat voor vorm dan ook).
Het boek bevat ook veel uitleg; technische uitleg, maar ook over de mosselvisserij.
Uiteindelijk vind ik dit niet het beste boek van Terlouw, omdat het een mengeling is van afgeraffelde stukken met juist iets te uitleggerige, langdradige stukken.
Een ander boek over de watersnoodramp dat ik ooit gelezen heb – 1953, de storm van Rik Launspach – vond ik ook niet geweldig, hij schrijft wel veel langer en met veel details over de ramp zelf, maar het hele verhaal eromheen is nogal ongeloofwaardig.
Het Walvistheater – Joanna Quinn
Dit boek nam ik mee van de bibliotheek, omdat ik de kaft mooi vind. Er is geen flaptekst, maar alleen lovende zinnen uit recensies, dus ik had geen idee waar het over zou gaan. Het is het debuut van Joanna Quinn en het boek wordt zo’n beetje de hemel ingeprezen. Persoonlijk vond ik het best een aardig boek, maar zeker niet het beste boek dat ik ooit gelezen heb en ik zal het ook nooit gaan herlezen. Quinn heeft zo’n 100 pagina’s nodig om de opbouw van de familie uit de doeken te doen. De Seagraves zijn Engelse landadel en hebben een landhuis aan de kust. Het is de periode tussen de twee wereldoorlogen in. Er zijn drie kinderen: Cristabel, Florence en Digby, waarbij de eerste twee dezelfde vader hebben en de laatste twee dezelfde moeder en de vaders zijn dan weer broers. De kinderen worden nogal verwaarloosd en krijgen thuis onderwijs van een gouvernante.
In het tweede gedeelte, dat ook zo’n 100 pagina’s beslaat gaat het over de tienerjaren van Cristabel. Er spoelt een dode walvis aan op het strand bij hun huis en er strijkt een familie van kunstenaars neer in het dorpje. Cristabel heeft een grote fantasie en wil graag theatervoorstellingen opvoeren waarin alle gezinsleden en de bedienden verplicht mee moeten spelen. Uiteindelijk bouwt een van de kunstenaars van de botten van de walvis een theater en worden er jarenlang opvoeringen gegeven onder regie van Cristabel en is de hoofdrol meestal voor de erfgenaam Digby.
Dan gaat het boek vervolgens nog ruim 300 pagina’s over de belevenissen van de drie Seagraves – ondertussen volwassen – tijdens de tweede wereldoorlog. Digby moet het leger in, Cristabel komt uiteindelijk bij de SOE, Florence probeert het landhuis te beheren en wordt een Land Girl.
Het boek eindigt dan vlak na de oorlog en er is nog een soort van epiloog een paar jaar later. Toch vond ik het einde een beetje afgeraffeld. Ik kreeg niet echt de indruk dat de hoofdpersonen en dan vooral Cristabel uiteindelijk gelukkig zouden worden. Niet ieder boek heeft een happy end natuurlijk, maar na ruim 500 pagina’s had ik toch een beter einde verwacht ofzo.
Ook vond ik het apart dat de zoon een erfenis kan verdelen, terwijl zijn vader – de rechtmatige eigenaar van het landhuis – nog in leven is.
Het Ministerie van Oplossingen en het veel te volle huis – Sanne Rooseboom
Dit kinderboek las ik ter ere van de Grote Vriendelijke 100. Ik kwam er pas halverwege achter dat dit boek onderdeel is van een serie en dat ik dus niet het eerste deel te pakken had, maar deel 3 (?). Ik kon het boek uitlezen tijdens mijn treinreis, anders had ik dat waarschijnlijk niet gedaan. Het is echt een kinderboek en het boeide mij allemaal niet zo erg. Vast een heel leuk boek voor kinderen rond de 10 jaar, maar voor de gemiddelde volwassene echt te kinderachtig. Wel een leuke afbeelding op de kaft en het probleem van een dwangmatige verzamelaar vond ik een originele ingang. En dat hele Ministerie van Oplossing deed mij sterk denken aan een jeugdserie die vroeger op tv kwam; Mission Top Secret. Wellicht heeft Sanne Rooseboom hier haar inspiratie vandaan gehaald.
Wie noemt zijn kind nou Chardonnay? – Maarten van der Meer
Dit is een non-fictie boek dat in mijn “verborgen” lijstje op Hebban stond. Het gaat over namen en bevat dus veel lijstjes, feiten en weetjes over namen en opsommingen. Ik heb (voor)namen altijd al interessant gevonden. Tot een paar jaar geleden de privacywet werd aangescherpt publiceerde de Sociale Verzekerings Bank in januari altijd een lijst met alle namen die in het voorgaande jaar aan baby’s waren gegeven en ik vond dat altijd reuze-interessant en kon uren in die lijsten zitten lezen. Helaas worden nu alleen nog de top-zoveels vrijgegeven. En juist al die zeldzame namen zijn het leukste. Dit boek is opgedeeld in korte hoofdstukjes en die zijn weer gebaseerd op columns of blogs die Maarten van der Meer voor zijn website heeft geschreven. Het boekje stamt al uit 2013, dus ondertussen zouden er weer nieuwe hoofstukken aan toegevoegd kunnen worden. Ik vond het wel een grappig boekje om eens door te lezen. Overigens was het ook heel toevallig dat ik het in de trein las, nadat ik naar de Prinsenhof in Delft was geweest. En laat er nou net een stukje gaan over de naamgeving van de dochters van Willem van Oranje (hij vernoemde ze naar landstreken; Flandrina, Belgica, Brabantina, Antwerpiana), over wie ik net in dat museum van alles gelezen had.
Ik heb zelf geen kinderen en zou het echt heel moeilijk vinden om een passende, originele en ook nog goed uitspreekbare naam te vinden. Mijn huidige huisdieren hebben allemaal Duits-Friese namen die beginnen met een F, te weten Fenno, Frido, Fimme en Ferre.
IJzerkop – Jean-Claude van Rijckeghem
Ook dit jeugdboek las ik ter ere van de Grote Vriendelijke 100. Het historische verhaal vond ik interessant; Vlaams meisje gaat verkleed als jongen als huurling bij het leger van Napoleon om haar huwelijk met een veel oudere man te ontvluchten. Deze huurlingen worden vanwege hun helmen “ijzerkoppen” genoemd. Hoewel ik een vermoeden had, krijg je pas halverwege de echte reden van deze keuze van Stans te horen. Ondertussen is haar familie in rep en roer en wordt haar jongere (en ietwat verwende) broertje Pier achter haar aangestuurd om haar terug te halen. Dan is er ook nog de ietwat vreemde vader van het tweetal die claimt een uitvinder te zijn, maar die ondertussen geen cent verdient om zijn gezin te onderhouden.
De schrijfstijl vond ik wat minder; het verhaal las niet heel vlot weg, wat bij een jeugdboek eigenlijk wel zou moeten. Ook wordt zo’n beetje in elke hoofdstuk het woord “kak” veelvuldig gebruikt en op een bepaald mocht dacht ik; ken je geen andere scheldwoorden of kan het wat minder? Van de andere kant zal het er in het leger niet heel zachtzinnig aan toe zijn gegaan. Uiteindelijk vind ik het vooral mooi dat Stans als jonge vrouw in een tijd dat dat niet gebruikelijk was haar eigen keuzes maakt en kiest voor een leven waar ze zelf gelukkig van wordt.
Verder
Heb ik mijzelf als uitdaging gesteld om dit jaar een klassieker te lezen en dat is naar aanleiding van het liedje Wuthering Heights van Kate Bush dus Woeste Hoogten van Emily Brontë geworden. Maar ik vind het een heel geploeter om er doorheen te komen, dus dat gaat nog wel even duren voor ik die uit heb (als ik het al uit ga lezen.
Elke donderdag – Throwback Thursday – verschijnt hier een verslag online uit het roemruchte geocachingverleden van de Heideroosjes.
Vandaag gaan we terug naar2 maart 2011:
Op deze datum werd er slechts 2x in de geschiedenis aan geocaching gedaan. Het vorige verslag verscheen al in 2017 op dit blog. Vandaag gaat het over een geocachingdag rondom Breda. Ik ging hoofdzakelijk mysteries loggen. Ooit hadden zowel Anke als ik, als onze toenmalige auto’s een trackable nummer. Wij kregen toen een mysterie – Ontmoeting met de Heideroosjes – cadeau waarbij mensen al deze nummers nodig hadden om de puzzel op te lossen. Veel andere geocachers waren bereid om oplossingen van mysteries aan ons te geven in ruil voor die nummers. Was best een goede ruilhandel. De cache zit overigens al lang in het archief, omdat Anke haar nummertje kwijt raakte en ik mijn auto weg deed. Zelf heb ik het nummertje nog wel ergens liggen, geloof ik.
Het avontuur:
Ik kreeg een mailtje van een ander team dat ze heel graag onze trackable-numbers wilden hebben om Ontmoeting met de Heideroosjes op te kunnen lossen. Ze boden zelf aan om te ruilen tegen mysterie-oplossingen. Dus vulde ik alle mysteries van de nearbiest-pagina in, zodat ze konden kiezen. Ha, ik kreeg voor bijna alles iets terug, het coördinaat of hints om tot de oplossing te komen. Dat was even mooi meegenomen.
Ik vond allebei de mysteries van Team Freud maar irritante dingen. Van Het halve werk is een goed begin kon ik helemaal geen chocolade maken en voor PonyID kreeg ik de goede site over de identiteit van pony’s maar niet gevonden en zelfs de TB hielp hier niet echt bij. Ze bleken ook nog eens allebei in een gebied te liggen (de bossen bij Vessem) waar ik al vaak doorheen ben gereden de laatste tijd. Dus vandaag wilde ik graag met die twee af gaan rekenen. Halve werk lag zelfs achter die kapel in Vessem waar we al vaker zijn geweest voor geocaching, die was snel gevonden. Daarna door naar PonyID, daar moest nog een stukje voor gewandeld worden over een bospad dat startte bij een schuilhut, die ongetwijfeld bij de route van Schuilhutten hoort. De laatste tijd spot ik overal van die schuilhutten en ik krijg het idee dat ik de die cache dus al voor een heel stuk op had kunnen lossen.
PonyID lag heel goed gecamoufleerd, maar de hint bracht uitkomst. Hehe, hij was eindelijk van de lijst.
Het was vandaag trouwens lekker, zonnig en droog weer, een hele verbering ten opzichte van het regenachtige weekend.
Het was eigenlijk niet praktisch dat ik deze twee caches deed, want ik wilde naar de Ikea in Breda en dan ligt Vessem niet echt in de goede richting.
Dus de volgende op de lijst werd De Warande, in Gilze-Rijen. Hij lag in het gebied Water aan de Warande, waar Anke en ik ooit de gelijknamige multi-cache liepen. Die is nu gearchiveerd. Dat was toen op een grauwe dag, bij zonlicht zag het gebied er veel gezelliger uit.
Daarna op naar de Ikea. Ook daar had ik een cache te doen, een mysterie die over de Billy-boekenkasten ging. Eerst Billy maar gaan zoeken, want die lag bij de parkeergarage. Jemig, wat was het hier druk met af- en aanrijdende Dreuzels. Het 0-punt was bij een verkeersbord, maar ik kon de cache eerst niet vinden. Tot ik in het randje voelde –omdat ik begon te denken dat het nano was- en het om een buisje bleek te gaan, dat daar precies in paste. Ik had hem dus eindelijk te pakken. Vervolgens een rondje Ikea gedaan, dat was hoofdzakelijk om Lack-tafeltjes voor de kanovereniging te kopen, waar bloembakken van zijn gemaakt (die staan er in 2023 trouwens nog steeds, dus was een nuttige aankoop).
Na mijn succesvolle shop-rondje en een bijna gratis hapje in het restaurant had ik nog tijd over voor wat caches in de buurt. Eerst naar de carpoolstrook gereden voor de cache aldaar. De carpoolcache van Breda was snel gevonden, daarna werd het nog sensatie op de strook met een politiewagen die een andere auto achtervolgde en hem daar klem reed.
Mijn volgende stop was de Bliksemschicht, al vaak voorbij gereden over de snelweg, maar nooit naar het ding toegegaan om de cache te zoeken. Een stalen constructie en geen hint, dus je kunt je hier de pleuris zoeken. Ik heb de cache dan ook niet gevonden. Ik ben helemaal naar het bovenste niveau geweest, maar vond het maar een wankele constructie.
Dan maar wat stadscaches doen in het stadsdeel Prinsenbeek. Daar is aanstaande zondag een event ter ere van Carnaval, maar daar kan ik niet heen, omdat ik moet werken. De caches zijn al online. De eerste bij een dichtgemaakte spoorwegovergang. Gelukkig kwam ik vanaf de goede kant. In de logjes was geklaagd dat de cache te dicht op het spoor lag, maar dat vond ik wel meevallen. Nou ben ik ook niet zo bang van de spoorlijn, heb er tenslotte altijd heel dichtbij gewoond.
Een nano midden in de woonwijk volgde. Ik had er een hard hoofd in dat ik deze zou gaan vinden, maar het is me wel gelukt zonder een nieuwsgierige Dreuzel te ontmoeten. Helaas werd ik bij de tweede tot micro geëvolueerde nano wel achtervolgd door een Dreuzel. De cache was ook niet heel handig verstopt, namelijk in een steegje. De oudere man vond dat ik verdachte praktijken uitoefende in zijn steegje en ergens kon ik daar wel inkomen. Dus ben ik vlug doorgelopen en aan de andere kant uit het steegje gegaan. Eerst maar de twee andere caches die op loopafstand lagen gedaan. Beide niet echt van hoog niveau, de reden waarom ik niet zoveel van stadscaches houdt. Eentje bij een museum, waar het gelukkig uitgestorven was. Heb ook geen flauw idee wat voor museum het nou eigenlijk was. Dan eentje midden op het winkelplein waar een beeld van een treintje stond, het symbool van Boemeldonck. Cache zat in treintje, zie die maar eens ongezien te pakken. Dus gewoon maar gegrepen, een paar meter verderop gaan staan en net gedaan of ik de tegels met namen van Prins Carnaval bestudeerde en daarna weer net zo vlug terug gestoken.
Ik wilde toch nog graag die cache in het steegje hebben. Het leek me niet verstandig om nog een keer langs het huis van de oudere man in de gele jas te lopen, dus weer via de andere kant van de steeg gekomen, vlug gelogd en weer via die kant naar de auto verdwenen. Daarna had ik wel genoeg van stadscaches en reed ik naar huis.
Wat ik hier op 2 maart 2023 nog aan toe te voegen heb:
Owh haha, dit is dus typisch zo’n cachedag die ik nu nooit meer zo zou doen. Ik houd niet echt van stadscaches en al helemaal niet van dat soort caches in steegjes. En dan al dat rondrijden met de auto; nee. Eigenlijk waren die mysteries in Vessem dus nog het leukste.
Op de laatste dag van deze maand ben ik jarig, dus het lijkt mij wel handig om hier wat dingen neer te zetten die ik eventueel wel zou willen hebben ;>)
Evergreen (NL)
Dit lijkt mij echt een heel mooi spel, van de maker van Photosynthesis (ook een favoriet spel). 999Games brengt de Nederlandse versie uit, maar de voorspelling is dat die pas uitkomt in mei 2023…
Wordt verkocht door Pets Place, maar om de een of andere reden kun je hem niet online bestellen en in Oisterwijk hebben ze hem niet.
Kweekkasje voor binnen in de vensterbank
Voor mijn mini-moestuin-op-het-balkon-ambities zoek ik nog een klein kweekkastje voor binnen in de vensterbank. Bovenstaande van Sostrene Grene vind ik absoluut heel fancy.
Maar de Hema heeft een (goedkopere) groene en die vind ik ook prima.
Maartjes Moves 